Megapolisomancy: Η Μαγεία των Πόλεων

Megapolisomancy: Όρος που επινοήθηκε to 1890 από τον Thibaut De Castries στο «απαγορευμένο» βιβλίο: Megapolisomancy: A New Science of Cities.
«Η Πόλη δεν είναι παρά η τρισδιάστατη αρχιτεκτονική των παραστάσεων του εγκεφάλου.
Ο εγκέφαλος μεταγράφει το χάος του Σύμπαντος, αυτο-κατασκευάζεται συνεχώς, μεταλλάσσεται και επεκτείνεται όπως μία πόλη, χαρτογραφείται και χαρτογραφεί, κατοικείται και κατοικεί.
Οι λαβύρινθοι της πόλης σχηματίζουν ένα αρχιτεκτονικό ιερογλυφικό, ένα αόρατο σύμβολο που χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως, ασυνείδητα από τους ενοίκους, συνειδητά από τους κρυφούς επόπτες τους, συνειδητά και από πειρατές που συνδέονται με το σύστημα.
Ονειρεύεσαι πόλεις; Δρόμους; Χάρτες και μπαλκόνια και υπόγειους σιδηρόδρομους και βιβλία; Ταξιδιώτες από άλλους σταθμούς του Χωρόχρονου, περνούν από τη μια πόλη στην άλλη, που στέκει η μια πάνω στην άλλη, η μια ανάμεσα στην άλλη, η μια κάτω από την άλλη. Όταν βλέπεις κάποιον να περπατά στο δρόμο, πώς είσαι βέβαιος ότι είναι στ’ αλήθεια εκεί;» Mauricio Santos-Lobos, The Spider Glyph in Time

Έπρεπε, με κάθε θυσία, να ανακαλύψω τί σήμαιναν όλα αυτά.

Ήταν άραγε ένα παιχνίδι του μυαλού, που σ’ έκανε να βλέπεις τις πόλεις με διαφορετικό μάτι; Ή μήπως ήταν μια μυστική πραγματικότητα, κάτι απαγορευμένο, κάτι που κανείς δεν συζητά;

Κανένας δεν γνώριζε τίποτε για όλα αυτά. Κανείς εκτός από εμάς.

Πάνω απ’ όλα ήταν μια εκκεντρική χίμαιρα. Μια νέα τέχνη ή μια νέα επιστήμη. Δεν ξέρω αν ήθελα στ’ αλήθεια να γίνω ο προφήτης της, αλλά οι Αστυμάγοι και τα φαντάσματα μερικών αγαπημένων μου συγγραφέων με παγίδευσαν στα οράματά της.

Τι σημασία έχει αν αυτό είναι ένα βιβλίο μου για την αναζήτηση κάποιων παράδοξων μυστηρίων; Τα μυστήρια δεν φανερώνονται ποτέ στους αναζητητές, μέσα από τις σκιές τα μυστήρια τους παρακολουθούν καθώς βαδίζουν μέσα στην πόλη, οι παρανοητικές οντότητες το ξέρουν ότι τις ψάχνεις, η μεγαλούπολη το ξέρει ότι είσαι χαμένος μέσα στο τιτάνιο κρυπτόγραμμά της. Σε βλέπει με μυριάδες αόρατα μάτια.

Η μεγαλούπολη με παρακολουθεί, είναι ζωντανή, το ξέρει ότι την κατασκοπεύω, το ξέρει ότι βγήκα για τη μεγάλη και μυστηριώδη περιπολία, την ακούω να με περικυκλώνει, τη νιώθω να με περιεργάζεται. Ναι, σαφέστατα με περιεργάζεται, μέσα από βλέμματα ανώνυμων περαστικών, από παράθυρα, από αντένες, από τζάμια αυτοκινήτων, μέσα από σχάρες υπονόμων, από βιτρίνες, από αδέσποτες γάτες, από κάμερες τραπεζών, από ταράτσες, από πόρτες πολυκατοικιών, από καθρέφτες μέσα σε καθρέφτες, από σκιές μέσα σε σκιές πίσω από σκιές πάνω από σκιές.

Ο συγγραφέας είναι καταδικασμένος να γράφει, κρυμμένος στο κρησφύγετό του κάπου μέσα στην πόλη. Θα εξερευνήσω όλα τα μυστικά του Megapolisomancy. Αν καταφέρω να βρω την έξοδο απ’ αυτόν τον λαβύρινθο, θα προδώσω σε όλους τον χάρτη του. Αν όχι, ελπίζω να μην χρειαστεί να ψάξετε τόσο πολύ για μένα, όσο έψαξα εγώ για τον Μαύρο Πυθαγόρα. Ίσως με δείτε να τριγυρνώ μέσα στη πόλη, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους. Κανένας περαστικός δεν θα μπορεί να φανταστεί τι ετοιμάζω.

Μια νέα αστική μεταφυσική για τον 21ο αιώνα.

Και, ταυτόχρονα, ένα καινούριο είδος μυθιστορήματος, η φανταστική λογοτεχνία της νέας χιλιετίας.

MEGAPOLISOMANCY: ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

ΕΙΣ-ΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙ-ΠΛΑΝΗΣΗ

Θέλησα να εξερευνήσω τα μυστικά των πόλεων, να εγκαθιδρύσω μια εμπνευσμένη αστική εξερεύνηση, να ανακαλύψω τον αόρατη χάρτη που απλώνεται γύρω μου μέσα στην πόλη. Επινόησα τον εξοπλισμό μου και βγήκα εκεί έξω, με προθέσεις που κανείς από τους διαβάτες γύρω μου δεν θα μπορούσε να φανταστεί, χάθηκα μέσα στη μεγαλούπολη για να αποκρυπτογραφήσω τους κώδικες της πολιτειακής κίνησης, τα σύμβολα, τους μαγικούς αστικούς νόμους. Θέλησα να εισέλθω σε εναλλακτικές πραγματικότητες. Να ατενίσω την απόκρυφη πόλη μέσα στην πόλη, εκείνη που κανείς δεν γνωρίζει, εκείνη για την οποία κανείς δεν συζητά, κανείς δεν τη βλέπει.

Περιπλανιέμαι μέσα στη μεγάλη πόλη, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους. Προσπαθώ να κατανοήσω τα μυστικά που κρύβονται στις διαδρομές. Δρόμοι που οδηγούν σε δρόμους που οδηγούν σε δρόμους, που συνδέονται με δρόμους που οδηγούν σε δρόμους. Ο κόσμος μας είναι οι δρόμοι του. Θέλησα να γίνω ο Άρχων των Μονοπατιών.

Παρατηρώ τα ονόματα των οδών. Ονόματα συμβολικά, κωδικά, που συμβολοποιούν τις κατευθύνσεις του διαβάτη, φτιάχνοντας έναν χάρτη-εγκυκλοπαίδεια. Η πολεοδομία των ονομάτων. (Να μια ερώτηση που δεν έκανε κανείς ποτέ: Ποιοι βγάζουν τα ονόματα των οδών; Τί υπολογισμούς κάνουν και γιατί; Πού γίνονται αυτές οι συσκέψεις και ποιος τις οργανώνει; Γιατί επιλέγονται κάποια ονόματα; Και γιατί στη συγκεκριμένη οδό;)

Παρατηρώ την αριθμοσοφία των οδών, τα μονά νούμερα χωρισμένα από τα ζυγά, οι αριθμοί των δρόμων κατευθύνονται προς την ανατολή ή τη δύση, κάποια οικοδομικά νούμερα είναι χωρισμένα σε Α και Β, πολλές φορές ακόμη και ο ίδιος δρόμος αλλάζει ονόματα καθώς ξετυλίγει τον εαυτό του μέσα στην πόλη. Και συχνά υπάρχει μια ομαδοποίηση στα ονόματα των οδών σε μια περιοχή (οδοί με ονόματα νησιών, οδοί με ονόματα στρατιωτών, οδοί με ονόματα φιλοσόφων, κλπ).

Καπάκια με παράξενα σύμβολα στα πεζοδρόμια. Τι είναι αυτό που σημαδεύουν; Ποιος τα τοποθετεί; Ποιος τα χαρτογραφεί; Ποιος τα αποκωδικοποιεί και γιατί; Κάποια περίεργα γκράφιτι σε συγκεκριμένους τοίχους, μηνύματα γραμμένα σε άγνωστα αλφάβητα. Οικοδομικά τετράγωνα στα οποία απαγορεύεται η πρόσβαση. Κλειδωμένες οικοδομές, κρυμμένοι άνθρωποι.

Υπόγειες στοές κάτω από την πόλη, δίκτυα ολόκληρα, μυστικές διαδρομές.

Κανείς δεν κινείται στις ταράτσες. Υπάρχει μια υπερυψωμένη έρημος πάνω από τα κεφάλια μας. Ταράτσες που συνδέονται μεταξύ τους δημιουργούν εναλλακτικές διαδρομές πάνω από την πόλη. Κεραίες, παντού κεραίες που λαμβάνουν σήματα από το άγνωστο κι ανάμεσά τους κεραίες ασυνήθιστες που παρακολουθούν κωδικοποιημένες εκπομπές σε απαγορευμένες συχνότητες. Υπάρχει ολόκληρη φιλολογία για τις συχνότητες που στήνουν τον ιστό τους στην πόλη, φτιάχνοντας μια κυβερνο-πόλη συχνοτήτων μέσα στην οποία μπορείς να κινηθείς όπως κινείσαι στο Internet.

Ανεξιχνίαστα ενεργειακά ρεύματα που διατρέχουν τις πολιτείες μας.

Παράξενα εγκαταλειμμένα σπίτια που κανείς δεν τα αναπαλαιώνει ή δεν τα γκρεμίζει. Στοιχειωμένα σπίτια. Θρύλοι της πόλης, Urban Legends που διηγούνται τις πιο περίεργες ιστορίες.

Ποιες διαδρομές ακολουθεί η ροή της Πληροφορίας μέσα στην πόλη;

Δρομάκια που δεν υπάρχουν σε κανέναν οδικό χάρτη.

Μυστικά σημεία συνάντησης ανθρώπων σε διάφορα ειδικά σημεία της πόλης. Θυροτηλέφωνα που έχουν ένα παράξενο τίτλο στο κουδούνι, ή ονόματα ανύπαρκτων ανθρώπων που δεν ζουν στην οικοδομή, μηνύματα-σημαδούρες για ταξιδιώτες. Εκκλησίες και εκκλησάκια. Αγάλματα που κοιτούν ακίνητα το κενό. Καρτοτηλέφωνα που χτυπούν μόνα τους τη νύχτα, ένας περαστικός σηκώνει το ακουστικό, μιλά ανέκφραστος με κάποιον άγνωστο συνομιλητή, κρατά σημειώσεις, απομακρύνεται και χάνεται μέσα στις σκιές.

Κάποτε εξερεύνησα τις περίτεχνες λεπτομέρειες μιας βαμπιρικής αρχιτεκτονικής. Υπάρχουν βαμπιρικά κτίρια μέσα στις πόλεις. Έχουν χαρακτηριστικά αναγνωριστικά στοιχεία. Απομυζούν την ενέργεια των επισκεπτών τους, τη συγκεντρώνουν σαν συσσωρευτές ενέργειας, έπειτα λειτουργούν σαν ενισχυτές γι’ αυτούς που θέλουν να την εκμεταλλευτούν. Πρέπει να κατασκευάσω μια αρχιτεκτονική φιλολογία. Είναι άραγε δυνατόν να υπάρχει μια γοτθική τεχνολογία αιχμαλώτισης των ανθρώπινων ψυχών; (Θυμάμαι τον Μαρίνο Χαραλάμπους να μου λέει ότι μόνο στη Θεσσαλονίκη κατοικούν πεντακόσιες χιλιάδες Πρόσγειοι. Αστικοί φασματικοί βρυκόλακες. Οι περισσότεροι είναι γόνοι παλιών οικογενειών, μαζεύονται σε παλιά σπίτια, στοιχειώνουν τους ενοίκους τους ή τους ανυποψίαστους περαστικούς).

Η πόλη δεν είναι αυτό που φαίνεται, δεν είναι απλά η καθημερινή πραγματικότητά της. Προεκτείνεται με άπειρους τρόπους προς το Φανταστικό. Η πόλη έχει συλλογικό ασυνείδητο. Η πόλη έχει κρυφή αρχιτεκτονική: τις ατμόσφαιρές της, τους ήχους της και τους μυητικούς λαβύρινθούς της. Δεν είναι μόνο η ροή των αυτοκινήτων της, είναι και οι έμμονες πορείες των πουλιών της, που ακολουθούν συγκεκριμένες διαδρομές πτήσης και κυκλωτικά σημεία. Μαζί με τα υπαρκτά της σπίτια, κάπου πρέπει να υπάρχουν και τα σπίτια που φανταστήκαμε ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν. Υπάρχουν οι ονειρικές προεκτάσεις των τόπων της, όπως τις είδαμε σε όνειρα, μια ονειρική γεωγραφία, παρούσα αλλά αόρατη γι’ αυτούς που δεν την ονειρεύονται.

Η πόλη είναι οι μυστικές της θέες, πανοράματα και τοπία που φαίνονται μόνο από συγκεκριμένα σημεία. Υπάρχουν πολλά σημεία μιας πόλης που μοιάζουν πολύ με σημεία άλλων πόλεων της Ελλάδας και του κόσμου, κι ίσως –για κάποιον που κατέχει το κλειδί τους– αυτά να είναι σημεία σύνδεσης με εκείνες τις άλλες πόλεις, χωροχρονικές γέφυρες. Τα πάντα είναι πιθανά μέσα στην πόλη, που άλλωστε συντίθεται από μια πολεοδομία πιθανοτήτων.

Έχω στα χέρια μου παράξενους χάρτες της πόλης που αποκαλύπτουν μια τοπολογία των συμπτώσεων. Χάρτες που σημειώνουν όλα τα σημεία συγκεκριμένων τύπων περιστατικών, αλλά και των ατυχημάτων μέσα στην πόλη, στους οποίους γίνεται φανερή η σχέση τους ή η επανάληψη περιστατικών ή ατυχημάτων στο ίδιο σημείο ή στην ίδια περιοχή, αλλά και χάρτες που σημειώνουν τα μέρη στα οποία οι άνθρωποι αισθάνονται όμορφα ή άσχημα. Επίσης χάρτες που σημειώνουν τα ακριβή περάσματα των UFO και τις κατά καιρούς διαδρομές τους πάνω από συγκεκριμένες περιοχές της πόλης, αλλά και χάρτες που καταγράφουν τις εμφανίσεις των φαντασμάτων της πόλης. Εγώ και οι φίλοι μου –τι ωραίο παιχνίδι– θα μπορούσαμε επίσης να σχεδιάσουμε τα λαβυρινθώδη δίκτυα των φόβων και των ανασφαλειών, των κρουσμάτων ψυχασθένειας και των καλλιτεχνικών εμπνεύσεων, των εφιαλτών και των οραμάτων, καθώς και τα δίκτυα του ύπνου.

Ναι, μια πόλη των ιδεών, αρχετυπική, ασυνείδητη, υπερρεαλιστική, υπερβατική.

Θέλω να σχεδιάσω χάρτες που θα περιέχουν πληροφορίες για τις ατμόσφαιρες των αστικών τόπων. Χάρτες πόλεων που μαζί με τους δρόμους τους θα καταδεικνύουν και τις έμμονες πορείες των πουλιών. Χάρτες που, μαζί με τα υπαρκτά σπίτια, θα περιέχουν και τα σπίτια που φαντάστηκα ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν. Χάρτες αληθινών τόπων που θα συμπεριλαμβάνουν τις ονειρικές προεκτάσεις αυτών των τόπων, έτσι όπως τις είδαν σε όνειρα τα μέλη μιας ομάδας ανθρώπων.

Χάρτες που θα σκιαγραφούν ταυτόχρονα και το παρελθόν και το παρόν αλλά και το μέλλον, όπως χάρτες μίας πόλης που θα έχουν αχνά, κάτω από την παρούσα πολεοδομία, τα ίχνη της πολεοδομίας των περασμένων αιώνων, κι ακόμη πιο αχνά τα προβλεπόμενα ίχνη της πολεοδομίας του μέλλοντος, ίσως επιβάλλοντάς την.

Θέλω να σχεδιάσω χάρτες της πόλης που θα υποδεικνύουν τα σημεία που συγκεντρώνονται οι επίδοξοι καλλιτέχνες ή οι όμορφες γυναίκες ή οι φαλακροί, οι πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, οι χαρτοπαίκτες, οι ζητιάνοι, χωρίς να είναι συνεννοημένοι γι’ αυτό. Χάρτες για κάθε τύπο ανθρώπων που υπάρχει ή που θα μπορούσε να επινοήσει κανείς. Χάρτες θανάτων ή χάρτες γεννήσεων. Φαντάζομαι χάρτες που θα καταγράφουν σημεία της πόλης που βρίσκονται σε επαφή με άλλους κόσμους. Χάρτες που θα σημειώνουν τις διαδρομές ξένων οντοτήτων μέσα στις διαδρομές της καθημερινότητάς μας. Φαντάζομαι χάρτες που θα ξεπερνούν τις προθέσεις των χαρτογράφων τους. Μια χαρτογραφική λογοτεχνία.

Μια Μυστική Πόλη που κανείς δεν γνωρίζει το αληθινό της όνομα, σχηματίζει τον χάρτη (το σχέδιο του Αόρατου) των μικρών και μεγάλων μυστηρίων της, της μυθολογίας της, των ονείρων της, των κατοίκων της, των παράξενων περιστατικών της, και όλο εκείνο το συνονθύλευμα από τις αόριστες ατμόσφαιρες που συνθέτουν την πραγματικότητα της. Μια πραγματικότητα που δεν είναι η καθημερινή, αλλά βρίσκεται δίπλα στην καθημερινή, ή από πάνω της, ή από κάτω της, ή –τι τρομακτικό– ανάμεσά της.

Παρακολουθώ την ασταμάτητη ροή της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων.

Ακολουθούν τους προδιαγεγραμμένους δρόμους που οδηγούν σε όλα τα προδιαγεγραμμένα μέρη. Τα αυτοκίνητα σταματούν όλα μαζί και ξεκινούν όλα μαζί σαν μια ορχήστρα, υπακούοντας στον ρομποτικό μαέστρο που κρύβει κάθε φανάρι. Οι ήχοι τους διασκορπίζονται σε όλη την πόλη, εισχωρούν από τα παράθυρά μέσα στα σπίτια, εισχωρούν από τα αυτιά μέσα στο κεφάλια. Έχουν καταλήξει να συμβολίζουν τη ζωή που δε σταματά ποτέ, ακόμη κι αν φύγεις εσύ, ακόμη κι αν χαθείς για πάντα, αυτά θα συνεχίσουν να τρέχουν στους δρόμους, σκορπώντας τους ίδιους ήχους. Η ζωή συνεχίζεται. Το ρεύμα δεν σταματά, δεν τελειώνει και κανείς δεν μπαίνει στο ίδιο ποτάμι, κατά τη ρήση του Ηράκλειτου. Τα πάντα ρέουν. Τίποτε δεν μένει.

Παρακολουθώ με τα μάτια του νου μου την ακατάπαυστη ροή, όλα εκείνα που ρέουν, τα πάντα ρέουν. Τα αυτοκίνητα, οι διαβάτες, το νερό της ύδρευσης, οι αποχετεύσεις, το ηλεκτρικό ρεύμα, το χρήμα που αλλάζει ακατάπαυστα χέρια μολύνοντας τις επιθυμίες και τις αγωνίες, οι εικόνες της τηλεόρασης, η μουσική και οι διαφημίσεις στα ραδιόφωνα, οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, τα όνειρα μέσα στη νύχτα, το αίμα μέσα στα κορμιά, οι ανταλλαγές σωματικών υγρών στα ερωτικά ζευγάρια, ο άνεμος, τα πουλιά που περνούν αθόρυβα, ο ήλιος και οι κινήσεις των ουρανίων σωμάτων,

τα αεροπλάνα, τα UFO, τα έντομα, τα μηχανάκια με τις τρυπημένες εξατμίσεις, τα είδωλα στους καθρέφτες και οι σκιές στους τοίχους, οι αφίσες και οι βιτρίνες, τα λεωφορεία, οι λέξεις που τρέχουν η μια πίσω από την άλλη στα κείμενα και στις σελίδες, τα λόγια που ξεφεύγουν από το στήθος μας και μπαίνουν στα κεφάλια των άλλων και ταξιδεύουν μαζί τους μέσα στην πόλη, οι διανομές των προϊόντων, τα σύννεφα που περνούν κι όλο περνούν, τα κύματα στο λιμάνι, τα πλοία, οι νύχτες, τα τραίνα, τα σκουπίδια στους δρόμους, οι σκέψεις, τα πάντα ρέουν, ρέουν ασταμάτητα, η ίδια η πόλη ρέει, τίποτε δεν μένει.

Ναι, η πόλη είναι ένας ζωντανός οργανισμός

Το κέντρο της είναι η καρδιά του, τα κτίρια και οι δρόμοι είναι το σώμα του, τα δίκτυα των κομπιούτερς, τα πανεπιστήμια, οι βιβλιοθήκες και τα σχολεία είναι το μυαλό του, η αγορά είναι το πεπτικό του σύστημα, οι αποθήκες είναι το στομάχι του, τα πάρκα και τα άλση είναι ο πνεύμονας του, το ηλεκτρικό ρεύμα είναι το αίμα του, τα τηλέφωνα είναι τ’ αυτιά του, οι τηλεοράσεις και οι κεραίες είναι τα μάτια του, οι αποχετευτικοί αγωγοί είναι τα έντερά του, οι σκουπιδότοποι είναι οι αφοδεύσεις του, οι άνθρωποι και τα αυτοκίνητα είναι τα κύτταρά του, η αστυνομία, ο στρατός, οι υπηρεσίες του Δήμου, η πολεοδομία και τα νοσοκομεία, είναι τα αντισώματά του, τα αυθαίρετα προάστια είναι οι παρασιτικοί του οργανισμοί, τα αρχαία ερείπια και οι θρησκευτικοί ναοί είναι η ψυχή του, οι διαφημίσεις και οι κινηματογράφοι είναι τα όνειρά του.

Αμέτρητοι σκοτεινοί κόσμοι που ξετυλίγουν τον κρυφό εαυτό τους κάτω από την πόλη, κάτω από τα πόδια μου καθώς βαδίζω στον δρόμο. Υπόγειες στοές και τούνελς. Στοές που έφτιαξαν οι αρχαίοι για να ξεφεύγουν από το κάστρο, και να βγαίνουν κατ’ ευθείαν στη θάλασσα, αφήνοντας τους πειρατές να τους ψάχνουν. Στοές που συναντιούνται με χριστιανικές κατακόμβες.

Κατακόμβες που συναντιούνται με τεράστιες υπόγειες κατασκευές, τόπος συνάντησης και λατρείας των αρχαίων για υποχθόνιες θεότητες. Κατασκευές που συναντιούνται με σπήλαια και σεισμικά ρήγματα. Σπήλαια που συναντιούνται με καταφύγια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Καταφύγια που συναντιούνται με υπόγειες σήραγγες αγνώστου προελεύσεως, και σήραγγες που συναντιούνται με συστήματα υπονόμων και με τα τούνελς του Μετρό. Τούνελς που συνδέονται με στοές κατασκευασμένες από τον στρατό, για γρήγορη και μυστική μετακίνηση προσωπικού, για αποστολές αιφνιδιασμού. Λαγούμια ανταρτών και ληστών, που οδηγούν σε υπόγεια τραπεζών ή σε κάποια ερημική τοποθεσία.

Μικρά συστήματα και δίκτυα από στοές, που μετασχηματίζονται συνέχεια σε όλο και μεγαλύτερα δίκτυα, όταν οι μεταγενέστεροι ένωναν τα καινούργια με τα παλιά, καλύπτοντας έτσι όλο και πιο μεγάλες αποστάσεις. Κι έπειτα, άλλοι ερχόντουσαν και έφτιαχναν απλώς τις συνδέσεις τέτοιων συστημάτων με άλλα παλαιότερα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σήμερα τεράστια υπόγεια δίκτυα για τα οποία σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει τίποτε.

Κρυφά μέσα στην πόλη, ανάμεσα από τους δρόμους, πρασιές ενώνονται με πρασιές, ακάλυπτοι και εσωτερικές αυλές ενώνονται με πυλωτές και μικρά πάρκινγκ… Μπορείς να μπεις μέσα σε μια πολυκατοικία, να βγεις στην πρασιά, κι από εκεί σε έναν μεγάλο ακάλυπτο, να πηδήξεις μια μάντρα, κι έπειτα μια άλλη, και μέσα σε ελάχιστο χρόνο να βρεθείς πέντε οικοδομικά τετράγωνα πιο πέρα… Μπορείς να μπεις σε μια αυλή, να εξαφανιστείς, και να βρεθείς τριακόσια μέτρα πιο μακριά. Κι από εκεί, πάλι το ίδιο, και να βρεθείς τόσο μακριά που ούτε κι εσύ δεν θα το πιστεύεις…

Χωρίς κανείς να σε δει. Μπορείς να τρυπώσεις σε έναν ακάλυπτο, να βγεις στο φωταγωγό, να ανεβείς στην ταράτσα και, αφού πολλές ταράτσες κτιρίων είναι ενωμένες, να πηδήξεις από ταράτσα σε ταράτσα, κι έπειτα να κατεβείς, να βγεις σε μια πρασιά δέκα κτίρια μακριά από εκεί που ξεκίνησες, να πηδήξεις μια μάντρα, να βγεις σε έναν άλλο ακάλυπτο, κι από εκεί σε ένα υπόγειο, κι από εκεί σε ένα εργοτάξιο, κι από εκεί σε μια κλειστή αυλή, κι από εκεί σε ένα στενάκι δέκα σύμπαντα μακριά από οπουδήποτε. Μόνος και αθόρυβος. Χωρίς να χρησιμοποιήσεις καμία συμβατική διαδρομή. Έξω από κάθε εποπτεία, έξω από κάθε πρόβλεψη, έξω από κάθε καθημερινή λογική.

Οι μυστικές διαδρομές της πόλης, γίνονται οι μυστικές χαράξεις μονοπατιών που οδηγούν σε τόπους μιας άλλης λογικής. Η μυστική πόλη ποτέ δεν είχε φανερές διαδρομές. Πάντα κρυβόντουσαν, από αυλή σε αυλή, από ταράτσα σε ταράτσα, από μαγαζί σε μαγαζί, από βιβλίο σε βιβλίο, από σπίτι σε σπίτι, από κεφάλι σε κεφάλι…

Οι νέες τεχνολογίες κατασκευάζουν τις αόρατες παραμέτρους του χώρου: τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Ένα Invisible Urbanism, μια αόρατη αστικοποίηση, μια ηλεκτρομαγνητική αρχιτεκτονική, ένα τεχνητό κλίμα από Hertz, αυτά είναι μερικά από τα παραδείγματα της τεχνητής γεωγραφίας των νέων μεγαλουπόλεων. Τα σπίτια μας είναι σταυροδρόμια από ρεύματα ψηφιακής και Χερτζιανής ηλεκτρομαγνητικής πληροφορίας.

Ο πολιτειολόγος και πολεοδόμος δοκιμιογράφος Paul Virilio έγραφε από το 1984 ακόμη: «Η ημέρα η ίδια έχει αλλάξει. Έπειτα από την ηλιακή μέρα της αστρονομίας, τώρα έχουμε την ηλεκτρονική πλαστή ημέρα, που το μόνο ημερολόγιό της είναι εκείνο της συχνότητας των “flops” της δυαδικής πληροφορίας, και είναι τελείως ξεκομμένο από τον πραγματικό χρόνο. Αποστερημένα από αντικειμενικά όρια, τα αρχιτεκτονικά στοιχεία αρχίζουν να παρασύρονται “αλλού”, να πλέουν σε έναν ηλεκτρονικό αιθέρα, απογυμνωμένα από χωροταξικές διαστάσεις, η μόνη τους εγκοσμιότητα είναι εκείνη μιας ζωντανής ροής ηλεκτρονίων»

Η ηλεκτρονική αιθερική πόλη των δικτύων, αόρατη, στέκει ανάμεσα στην υλική πολιτεία, διαμέσου αυτής και διατονικά αυτής. Είμαστε η πρώτη γενιά που κινείται ανάμεσα απ’ αυτά τα αόρατα πεδία, είμαστε η πρώτη γενιά που εργάζεται καθημερινά με τις ηλεκτρομαγνητικές παραμέτρους του χώρου. Η πόλη έχει μεταλλαχθεί ηλεκτρομαγνητικά σε ένα νέο περιβάλλον αιθερικής αρχιτεκτονικής των πεδίων.

Η πόλη δεν είναι τυχαία! Τίποτε δεν είναι τυχαίο μέσα στην πόλη, όλα έχουν την προκαθορισμένη χρήση τους αλλά και αρκετές εναλλακτικές. Μπορείς να χειριστείς την πόλη αν το γνωρίζεις αυτό σε όλες τις παραμέτρους του. Η μεγαλούπολη είναι μια νέα φύση, είναι μεταλλαγμένη τεχνητή φύση. Κάθε πότε πατάτε στο έδαφος; Εννοώ, το φυσικό έδαφος. Κλιματισμός, φως, μεταφορές, επικοινωνίες, ύδρευση, θέες, ηδονές, αξίες, ανάγκες, κλπ, όλα μέσα στην πόλη είναι τεχνητά. Κατασκευασμένα από ανθρώπους, όχι με τυχαίο τρόπο. Ουσιαστικά, η ίδια η μεγαλούπολη είναι εφαρμοσμένη Αστυμαγεία. Οι νόμοι της είναι είτε αόρατοι είτε αυτοματικοί.

Δεν είμαστε παρά αυτόματα που υπακούν στους νόμους της πόλης. (Τους νόμους που επιβάλλει το Βιοτεχνικό Ιερατείο). Αλλά, θα μπορέσουμε άραγε να χειριστούμε τους αυτοματισμούς της πόλης με τέτοιο τρόπο ώστε να της επιβάλλουμε τους δικούς μας προσωπικούς νόμους; Θα προλάβουμε να χειριστούμε την πόλη ή θα μας αφομοιώσει τελείως; Κινδυνεύουμε να αστικοποιήσουμε τον εαυτό μας, έτσι ώστε τελικά να γίνουμε ένα οργανικό κομμάτι της ανόργανης πόλης.

Η πόλη είναι ένα ανόργανο ον, το οποίο καθημερινά αναπτύσσει όλο και πιο πολυσύνθετη παρα-νοημοσύνη. Κι όμως, αν το αφουγκραστείς με το σωστό τρόπο, καθημερινά διηγείται τα μυστικά του. Θέλω να πω πολλά, να αποκαλύψω θριαμβευτικά τους μεγαλύτερους αστικούς μυστικισμούς. Θέλω να καταγράψω πράγματα που κανείς δεν προσέχει, που κανείς δεν βλέπει, κανείς δεν γνωρίζει, κανείς δεν φαντάζεται. Θέλω να μιλήσω για τους νέους μύθους της πόλης, να τους ανακαλύψω εγώ ο ίδιος και να τους διαδώσω.

Θέλω να μιλήσω και για τους τρόμους της πόλης. Για όλα αυτά που κρύβονται στο σκοτάδι.

Η ΔΕΗ εισπράττει απίστευτα χρηματικά ποσά κάθε μήνα, για ηλεκτρικό ρεύμα που ξοδεύεται άχρηστα, από εκείνα τα φώτα που μένουν ανοιχτά όλη τη νύχτα στις εισόδους των πολυκατοικιών, που τα αφήνουν αναμμένα οι ένοικοι για να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τον απόλυτο τρόμο της πόλης: να μπεις μέσα σε μία σκοτεινή πολυκατοικία αργά τη νύχτα, ψάχνοντας στο σκοτάδι του αγνώστου για τον διακόπτη. Ο τρόμος στην πόλη έχει πολλά πρόσωπα, αλλά δύο απ’ αυτά είναι εκείνα που τα μοιράζονται όλοι φοβισμένα και τα προσεγγίζουν με φόβο ψυχής: οι σκοτεινές είσοδοι κάποιων πολυκατοικιών και τα σκοτεινά στενάκια με τις χαλασμένες λάμπες του δρόμου. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτήν την –απελπισμένα επιθυμητή από όλους– σπατάλη ηλεκτρικού ρεύματος: Τρομορεύμα.

Θα σπάσω τους κώδικες, θα καταλάβω τι συμβαίνει. Θα το διδαχθώ μέσα από την ίδια μου την περιπέτεια. Θα εξερευνήσω με όλους τους πιθανούς τρόπους την πόλη, θα γίνω αστικός εξερευνητής, Αστυμάγος, Πολιτειουργός. Θα επινοήσω τον αποκρυφισμό μου. Θα εκσφενδονίσω εκεί έξω –στη Μυστική Ελλάδα– αμέτρητες εξωτικές αστικές εμπνεύσεις, τους νέους θρύλους της αστικής φαντασίας και τους μυστικούς νόμους της νέας μου επιστήμης: του Megapolisomancy (Μεγα-πολις-μαντεία), της μαγείας των μεγαλουπόλεων. Στρίβω από εκείνη τη γωνία και χάνομαι.

Είμαι ακόμη ένας διαβάτης ανάμεσα στους διαβάτες.

Κανείς δεν ξέρει τι σχεδιάζω.-

***

@ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗΣ

Φωτογραφίες: GYPAS

                           

                       

http://terrapapers.com/?p=43492