"Για την Νέα Παγκόσμια Τάξη, η παγκόσμια κυβέρνηση είναι μόνο η αρχή

Το εκπληκτικο ντοκυμαντερ με Ελληνικούς υπότιτλους.

"Για την Νέα Παγκόσμια Τάξη, η παγκόσμια κυβέρνηση είναι μόνο η αρχή.

Όταν ολοκληρωθεί μπορεί να ξεκινήσει το σχέδιό τους για να εξαλείψουν το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ θα επιτρέπονται οι προνομιούχοι να ζούν για πάντα με την βοήθεια της ανεπτυγμένης τεχνολογίας. 

Για πρώτη φορά, ο σταυροφόρος κινηματογραφιστής Alex Jones αποκαλύπτει το μυστικό σχέδιό τους για την εξολόθρευση της ανθρωπότητας: Επιχείρηση ENDGAME."

MrMalakass

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/10/blog-post_4697.html 

Παρέμβαση εισαγγελέα για τη λίστα που «έπνιξε» ο Παπακωνσταντίνου

Προκαταρκτική εξέταση διέταξε ο οικονομικός εισαγγελέας, Γρηγόρης Πεπόνης, με αφορμή τους ισχυρισμούς του πρώην υφυπουργού Οικονομικών, Δημήτρη Κουσελά, περί λίστας φοροφυγάδων με βεβαιωμένα χρέη, που ακόμη και σήμερα δεν έχουν εισπραχθεί.


Αφορμή της εισαγγελικής παρέμβασης υπήρξαν τα όσα ειπώθηκαν την Πέμπτη κατά τη συνεδρίαση του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εργασίας Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, όταν υπήρξε ένταση μεταξύ του κ. Κουσελά και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου για το θέμα της φοροδιαφυγής.

Ο κ. Βενιζέλος αντέδρασε στην ερώτηση Κουσελά για το ποια μέτρα έχουν ληφθεί για μεγαλοφειλέτες, ρωτώντας τον τι έκανε ο ίδιος κατά τη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο Οικονομικών.

Απαντώντας, ο κ. Κουσελάς υποστήριξε πως είχε παραδώσει λίστα με οφειλέτες, ενέργεια την οποία συνέδεσε με την αποχώρηση του από τη θέση του υφυπουργού.

Λίγο αργότερα, ο πρώην υφυπουργός διευκρίνισε στους δημοσιογράφους ότι η επίμαχη λίστα αφορά 3.800 φοροφυγάδες με χρέη άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ ο καθένας.

Ο κ. Πεπόνης ανέθεσε την έρευνα στην εισαγγελέα Πόπη Παπανδρέου, με εντολή να εξεταστεί το θέμα που έθεσε ο κ. Κουσελάς και να εντοπιστεί αν έχουν διαπραχθεί από μη πολιτικά πρόσωπα αξιόποινες πράξεις, όπως αυτή της απιστίας σε βάρος του Δημοσίου.

Τι λέει ο Παπακωνσταντίνου

Δεν υπάρχει λίστα με ονόματα φοροφυγάδων, δήλωσε την Παρασκευή ο υπουργός Περιβάλλοντος Γιώργος Παπακωνσταντίνου ερωτηθείς για τις καταγγελίες που έκανε την Πέμπτη στον ΚΤΕ Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών Δημήτρης Κουσελάς.

Ο τέως υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου υπήρξε κατηγορηματικός ότι «δεν υπάρχει κάτι τέτοιο».

Ο ίδιος πρόσθεσε: «Υπάρχει, όπως επανειλημμένα έχουμε πει, η υποχρέωση δημοσιοποίησης της λίστας των πολιτών με ληξιπρόθεσμες οφειλές και υπάρχει και η διαδικασία στο υπουργείο Οικονομικών από το ΣΔΟΕ και από τις αρμόδιες υπηρεσίες για τους φοροφυγάδες».
protothema.gr

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/10/blog-post_6683.html#ixzz1a8labkiR

Στάση πληρωμών, κόστος και ερμηνεία

Το μεγαλύτερο εμπόδιο σήμερα για τη σχεδιαζόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση, για τη δικτατορία των αγορών δηλαδή, δεν είναι άλλο από την πατρίδα μας – ενώ η ελεγχόμενη χρεοκοπία είναι μία μεγάλη παγίδα

του Βασίλη Βιλιάρδου
 

“Η «εσωτερική χρεοκοπία», μετά την αναβολή της απόφασης για την εκταμίευση της 6. δόσης είναι μάλλον γεγονός – ενώ η Ευρώπη φαίνεται να επιλέγει αυτόν το δρόμο, για να επιβάλλει στην πατρίδα μας τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των παιδιών του Σικάγου”.   
  
Άρθρο
  
Το αμερικανικό ινστιτούτο Strategic Forecast (STRATFOR), είναι γνωστό για την «εγγύτητα» των αναλυτών του, για τη στενή συνεργασία τους καλύτερα τόσο με τη CIA, όσο και με τις άλλες μυστικές υπηρεσίες. Εν τούτοις το καταστροφικό σενάριο, το οποίο συνέταξε πρόσφατα, σχετικά με το κόστος μίας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας για την Ευρωζώνη και τη Γερμανία, κυκλοφορεί στους υψηλότερους κύκλους της αμερικανικής πολιτικής – ενώ θεωρείται ότι, δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Η ιδιάζουσα ανάλυση του ινστιτούτου είναι σε γενικές γραμμές, σε ελεύθερη απόδοση και με πολλές δικές μας παρεμβάσεις, η εξής:
  
(α)  Η Γερμανία είναι αναγκασμένη να συνεργάζεται με τις γειτονικές χώρες της, επειδή αποτελούν τη μοναδική «αρένα», στην οποία είναι ακόμη ανταγωνίσιμη. Δηλαδή, με δεδομένο ότι το 75% των εξαγωγών της Γερμανίας οδηγείται στις χώρες της ΕΕ, ενώ η αδυναμία της να ανταγωνισθεί την Κίνα διεθνώς θεωρείται αυταπόδεικτη, είναι απολύτως εξαρτημένη από τις αγορές της Ευρώπης.
  
(β)  Οι Γερμανοί θέλουν να περιορίσουν τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό αποκλειστικά και μόνο στην οικονομία – επειδή, σε ένα πολεμικό πεδίο μάχης, δεν θα μπορούσαν ποτέ να επικρατήσουν απέναντι σε μία ενδεχόμενη συμμαχία των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών. Επομένως, ένα πιθανό 4ο Ράιχ είναι δυνατόν να δημιουργηθεί, μόνο εάν χρησιμοποιηθούν οικονομικά όπλα.   
  
(γ)  Η Γερμανία χρησιμοποιεί τη μεγάλη οικονομική της δύναμη, για να ελέγξει την ευρωπαϊκή ήπειρο. Σαν αντάλλαγμα για τις χρηματοπιστωτικές διευκολύνσεις, τις οποίες παρέχει στους «εταίρους» της, απαιτεί να διαμορφώσουν τις εσωτερικές οικονομίες τους, κατά το γερμανικό πρότυπο. Έτσι, «μεταλλάσει» η Γερμανία τις άλλες χώρες, σε γερμανικές αποικίες.
  
(δ)  Τα χρέη της Ελλάδας είναι κατά πολύ υψηλότερα, από αυτά που θα είχαν τη δυνατότητα να αντέξουν τόσο το κράτος, όσο και οι πολίτες του – οπότε μάλλον δεν θα εξοφληθούν ποτέ, ενώ υπάρχει κίνδυνος έντονων κοινωνικών αναταραχών. Για να μπορέσει λοιπόν να επιβιώσει η Ευρωζώνη, θα πρέπει η Ελλάδα να εγκαταλειφθεί στην τύχη της. Όμως, ο μεγαλύτερος φόβος των κυρίαρχων του πλανήτη, ο εφιάλτης της παγκόσμιας ελίτ καλύτερα και της χρηματοπιστωτικής μαφίας, δεν είναι άλλος από τις μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις – οι οποίες θα μπορούσαν να κλιμακωθούν διεθνώς, με αφετηρία την Ελλάδα, εμποδίζοντας τη σχεδιαζόμενη δικτατορία των αγορών (παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση).  

(ε)  Η «ημέρα Χ», αυτή δηλαδή κατά την οποία η Ελλάδα θα αποχωρήσει από το Ευρώ, δεν πρόκειται να αποφευχθεί – με τεράστιες συνέπειες για το μέλλον του πλανήτη, εάν συμβεί με ενδεχόμενη άμεση πρωτοβουλία της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τη στάση πληρωμών εκ μέρους της.
  
(ε)  Τα 280 δις €, από τα συνολικά 350 δις € των χρεών του Ελληνικού δημοσίου, αφορούν κυρίως τράπεζες της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας. Η «Ελληνική βόμβα» οφείλει λοιπόν να «απασφαλισθεί», αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί η κατάρρευση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
  
Η ημέρα της κρίσης
  
Την «ημέρα Χ», συνεχίζει η μελέτη, κατά την οποία η Ελλάδα θα αποχωρούσε από το ευρώ, θα ήταν απαραίτητη η ύπαρξη ενός «επενδυτικού κεφαλαίου» (fund), το οποίο θα είχε τη δυνατότητα να κάνει ταυτόχρονα τα εξής τρία πράγματα:
  
(α)  Να διαθέσει περί τα 400 δις €, με στόχο να προστατευθούν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, από τη «μετάσταση» της κρίσης – για να μπορέσουν δηλαδή να αντιμετωπίσουν την απώλεια των ομολόγων, καθώς επίσης όλων των λοιπών δανείων που έχουν δώσει στην Ελλάδα, αφού η αξία τους πλέον θα μηδενιζόταν.
  
(β)  Να διαθέσει 800 δις €, για να αποφευχθεί η κατάρρευση των ευρωπαϊκών τραπεζών – αφού την «ημέρα Χ» της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, θα προκαλούνταν μεταξύ άλλων καταστροφικές επιθέσεις (bank run) στις τράπεζες της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Ιρλανδίας και της Γαλλίας. Οι τράπεζες αυτές θα χρειαζόντουσαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια, για να διατηρήσουν ασφαλή τα χρήματα των καταθετών τους.
  
(γ)  Να διαθέσει επί πλέον 800 δις €, για να καλύψει το κόστος χρηματοδότησης της Ιταλίας για τα επόμενα τρία χρόνια – αφού οι αγορές θα αποσύρονταν αμέσως από τις τοποθετήσεις τους σε ιταλικά ομόλογα, λόγω του ύψους του χρέους της Ιταλίας (περί το 120% του ΑΕΠ – με «μεθόδους ΔΝΤ», αντίστοιχες με αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στην Ελλάδα, ενδεχομένως άνω του 150% του ΑΕΠ).
  
Κατά την άποψη λοιπόν των αναλυτών, η Ευρώπη χρειάζεται για να διασωθεί περί τα 2 τρις € (κατά το οικονομικό περιοδικό Forbes απαιτούνται 3,72 τρις €). Κατά συνέπεια, για όσο χρονικό διάστημα δεν υπάρχει αυτό το ποσό στα «ταμεία» της ΕΕ (EFSF κλπ.), η Ελλάδα δεν μπορεί να εγκαταλείψει το Ευρώ (επομένως, δεν της επιτρέπεται ούτε καν να χρεοκοπήσει). Το τελικό συμπέρασμα τώρα της μελέτης είναι το εξής:
  
“Το σημερινό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της Ευρωζώνης διαθέτει μόλις 440 δις € - μία τεράστια διαφορά, σε σχέση με τα απαιτούμενα 2 τρις €, τα οποία χρειάζεται για να χρηματοδοτηθεί μία ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα. Αυτό σημαίνει ότι, οι χώρες της Ευρωζώνης θα πρέπει ξανά να συνεδριάσουν, για να αποφασίσουν τον πενταπλασιασμό των χρημάτων του EFSF”.   
  
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
  
Όπως φαίνεται, η παραπάνω μελέτη του ινστιτούτου δεν συνυπολογίζει τα χρέη του ιδιωτικού τομέα – ειδικά αυτά στο εξωτερικό. Είναι όμως μάλλον αδύνατον να χρεοκοπήσει μία χώρα, χωρίς να συμπαρασύρει τις επιχειρήσεις της – εγχώριες και ξένες, συμπεριλαμβανομένων των προμηθευτών τους. 
  
Επίσης, η «διάγνωση» δεν έχει αποτιμήσει τα διάφορα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής (CDS κλπ.) - με τα οποία στοιχηματίζουν οι κερδοσκόποι ανά τον κόσμο, υπέρ ή κατά μίας ελληνικής χρεοκοπίας. Τέλος, δεν έχει λάβει καθόλου υπόψη τις αντιδράσεις των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, με βάση την προηγούμενη τρομακτική εμπειρία της Lehman Brothers.
  
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, το κόστος θα μπορούσε εύκολα να ξεπεράσει τα 5 τρις € - ένα ποσόν που αντιστοιχεί σχεδόν στο 10% του παγκοσμίου ΑΕΠ ή πάνω από το 30% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ!
  
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, μας είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι, είναι δυνατόν να μας επιτραπεί το πείραμα της πτώχευσης, πριν δημιουργηθούν στην ΕΕ οι κατάλληλες συνθήκες – πόσο μάλλον της εξόδου από την Ευρωζώνη. Κάτι τέτοιο (εξαιρουμένων των πολιτικών συνεπειών, της πιθανής διάλυσης δηλαδή της ΕΕ), θα σηματοδοτούσε το τέλος του κοινού νομίσματος - στο οποίο είναι τοποθετημένο σχεδόν το 30% των παγκοσμίων συναλλαγματικών αποθεμάτων.  
  
Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
  
Κατά την άποψη μας, η πολιτική εθνικής υποτέλειας δεν πρόκειται να μας οδηγήσει πουθενά – ενώ η εσωτερική χρεοκοπία είναι ήδη γεγονός, παρά τα «παραπλανητικά σχέδια «τύπου εύρηκα», με τα οποία απλά καθυστερεί το μοιραίο (ενώ η Ελλάδα απειλείται να μεταλλαχθεί σε προτεκτοράτο). Εάν λοιπόν δεν ακολουθήσει η στάση πληρωμών, με δική μας πρωτοβουλία, απλά θα δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος προετοιμασίας σε όλους τους υπολοίπους – στη βάση του αμερικανικού σεναρίου.
  
Για όσους δεν κατανοούν την ακριβή διαφορά μεταξύ της στάσης πληρωμών (ανεξέλεγκτη χρεοκοπία) και της ελεγχόμενης χρεοκοπίας (επιλεκτικής), ίσως να βοηθήσει ο (υπεραπλουστευμένος) παραλληλισμός με μία επιχείρηση, η οποία αδυνατεί να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της, λειτουργεί με μεγάλες ζημίες (ελλείμματα για το κράτος) και έχει χρέη, τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ τον ετήσιο τζίρο της (ΑΕΠ για τα κράτη).
  
Η ουσιαστικά χρεοκοπημένη αυτή επιχείρηση, για να μπορέσει να προστατεύσει τα περιουσιακά στοιχεία της από τους πιστωτές της, καταθέτει αίτηση στο δικαστήριο (υπαγωγή στο άρθρο 99), για τη ρύθμιση των χρεών της. Επειδή όμως για τα κράτη δεν υπάρχει ανάλογη νομοθεσία, καταφεύγουν στη στάση πληρωμών - η οποία τα προστατεύει από τους πιστωτές τους, αφού κάνουν χρήση των δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας τους.
  
Κατ’ επέκταση, δεν μπορεί κανένας να αγγίξει τη δημόσια περιουσία τους (πόσο μάλλον την ιδιωτική), ακόμη και εκτός συνόρων. Αυτό συνέβη και στην Ιταλία, η οποία κατάφυγε στο δικαστήριο της Χάγης εναντίον της Γερμανίας (Δίστομο), επειδή δεν μπορούσε να κατασχέσει γερμανικά περιουσιακά στοιχεία εντός Ιταλίας - παρά το ότι είχε αμετάκλητη δικαστική απόφαση, καταδικαστική για τη Γερμανία.   
   
Στη περίπτωση όμως της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, οι πιστωτές συμφωνούν μεν για τη ρύθμιση των δημοσίων χρεών, συνήθως όμως έναντι εμπράγματων εγγυήσεων – ενώ επιτρέπεται στους διεθνείς συνδίκους πτώχευσης, όπως στο ΔΝΤ, να λειτουργούν απόλυτα κυριαρχικά, με στόχο να «συνεισφέρουν» στην εξόφληση των χρεών τόσο οι δημόσιες επιχειρήσεις (ιδιωτικοποιήσεις), όσο και οι πολίτες (υπερβολικοί φόροι, αντίστοιχοι με δήμευση περιουσίας).
  
Επομένως η ελεγχόμενη χρεοκοπία (επιλεκτική ή μη), ειδικά για ένα υπερχρεωμένο κράτος, είναι μία παγίδα τεραστίων διαστάσεων - την οποία κανένας στον κόσμο δεν θα παράβλεπε (η σύγκριση με την Ουρουγουάη είναι παραπλανητική, αφού το χρέος της ήταν μόλις 5 δις € - όσο τα ελλείμματα μας για 2 μήνες!). Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι, η Ελλάδα δεν έχει τόσο καταστραμμένα «αντανακλαστικά», οπότε θα τη διακρίνει έγκαιρα και θα αποφύγει τις δυσμενείς, εάν όχι απόλυτα καταστροφικές επιπτώσεις της.        
  
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
  
Είναι προφανές ότι μία τέτοια σοβαρή απόφαση, όπως η στάση πληρωμών, η οποία θα καταδίκαζε την Ελλάδα σε μία οδυνηρή περίοδο, (άρθρο μας), δεν είναι καθόλου εύκολο να ληφθεί από κανέναν. Εν τούτοις, οι εναλλακτικές λύσεις μας περιορίζονται σχεδόν καθημερινά, ενώ οι πιθανότητες να καταλήξουμε στο ίδιο σημείο, να χρεοκοπήσουμε δηλαδή εντελώς λεηλατημένοι από τους συνδίκους του διαβόλου, πάμπτωχοι, εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι, αυξάνονται ανάλογα - ενώ δεν είναι ίσως εντελώς απίθανη, η «αναβίωση» ενός στυγνού απολυταρχικού καθεστώτος (δικτατορία) 
  
Εάν βέβαια είχαμε μία πολιτική ηγεσία, η οποία θα μπορούσε να δρομολογήσει, μεθοδικά και σωστά, τη διάσωση της Ελλάδας, έχοντας στη διάθεση της τα τεράστια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα που αναφέραμε, δεν θα είμαστε υποχρεωμένοι να αυτοκτονήσουμε. Δυστυχώς όμως, εμείς τουλάχιστον δεν βλέπουμε πουθενά μία τέτοια ισχυρή πολιτική προσωπικότητα, όπως αυτή του καγκελαρίου της Γερμανίας, ο οποίος κατάφερε το 1953 όχι μόνο να σώσει τη χώρα του, αλλά, παράλληλα, να θέσει τις βάσεις για την οικονομική της παντοδυναμία.
  

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να τονίσουμε ότι, το μεγαλύτερο εμπόδιο σήμερα για τη σχεδιαζόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση, για τη δικτατορία των αγορών δηλαδή, δεν είναι άλλο από την Ελλάδα. Για άλλη μία φορά η χώρα μας ευρίσκεται στο κέντρο των διεθνών εξελίξεων, έχοντας θέσει υπό σοβαρή  αμφισβήτηση τόσο το κοινό νόμισμα (αναδεικνύοντας τα τεράστια ελαττώματα του, αλλά και τις κυριαρχικές βλέψεις της Γερμανίας), όσο και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – καθώς επίσης τις αγορές, οι οποίες δεν φαίνεται να είναι ορθολογικές, όπως μέχρι στιγμής θεωρούνταν, αφού χρέωναν σχεδόν τα τελευταία δέκα χρόνια χώρες όπως την Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γερμανία, με το ίδιο επιτόκιο!     

  

Συνέντευξη σε ραδιοφωνική γερμανοελληνική εκπομπή στη «West Deutsche Rundfunk»:

http://ondemand-http.wdr.de/mediendb/fhe/audio/griechisch/radiopolis/2011/radiopolis_vasilios_viliardos_110924.mp3?dslSrc=http://ondemand-http.wdr.de/mediendb/fhe/audio/griechisch/radiopolis/2011/radiopolis_vasilios_viliardos_110924.mp3
  

Αθήνα, 03. Οκτωβρίου 2011
viliardos@kbanalysis.com
Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Η κρίση των κρίσεων».

http://www.berlin-athen.eu

 

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/10/blog-post_8899.html

Μισθοί... Ινδοκίνας μέσω... Γερμανίας!

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μας φέρονται σαν σε λαό «ιθαγενών».

Λες και οι Ελληνες από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ (για να μην πάμε πιο πίσω) δεν έχουν ξανακούσει ούτε έχουν ξαναδεί πολυεθνική.

Λες και στην Ελλάδα, πριν ο λαός γευτεί τις αγαθές υπηρεσίες του Βενιζέλου, δεν....
ξέραμε τίποτα: Ούτε από γαλλική «Πεσινέ», ούτε από αμερικανική «Ούλεν».

Λες και περιμέναμε τον Παπακωνσταντίνου και τον Παμπούκη για να μάθουμε και να γευτούμε την προσφορά των μονοπωλίων:

Από «Ζήμενς» και «Τίσεν» μέχρι «Κόκα Κόλα» και κάθε λογής «αδελφή του πετρελαίου».

Απευθύνονται στο ελληνικό λαό σαν σε χαχόλο.

Που πρέπει να τους δοξολογεί γιατί δίπλα στις άλλες πολυεθνικές, σ' αυτές που ήδη θησαυρίζουν στην Ελλάδα (στην Ελλάδα των εκατομμυρίων φτωχών και ανέργων), τώρα προσκαλούν κι άλλες:

Γερμανικές, αμερικανικές, καταριανές...

Στις οποίες τάζουν - και το διαφημίζουν κιόλας - «επενδυτικές ευκαιρίες»...

Προφανώς θα πρόκειται για πολυεθνικές οι οποίες δεν θα έρθουν εδώ για να απομυζήσουν υπερκέρδη. Που δεν αποβλέπουν στον εργασιακό μεσαίωνα, ούτε σε λεόντειες συμφωνίες.

Αν πιστέψουμε τους κυβερνώντες, οι πολυεθνικές θα έρθουν, αν έρθουν, για να παράσχουν...
«φιλανθρωπικό» έργο!

Οπως και οι προηγούμενες...

Προσβλέποντας στη «φιλανθρωπία» των μονοπωλίων, η Ελλάδα το «μόνο» που έχει να κάνει είναι να ...ξεπουληθεί.

Αλλά ποια συμφέροντα προωθούνται και ποιων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται μέσω του ξεπουλήματος;

Του τόπου; Του λαού;

Λένε το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., η κυρία Μπακογιάννη ότι η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου γίνεται για να ...αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας (σ.σ.: το θράσος τους είναι τέτοιο που χρησιμοποιούν ένα τέτοιο τροπάρι απευθυνόμενοι σε ένα λαό που ήδη τον έχουν χρεοκοπήσει...).

Λένε ότι η διασφάλιση «κινήτρων» σε ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες, ώστε να προχωρήσουν σε «επενδύσεις», στοχεύει στην έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και στην ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων (σ.σ.: το θράσος τους είναι διπλό αφού είναι πασίγνωστο ότι κάτι τέτοιες «σωτήριες επενδύσεις» είναι που οδήγησαν τα ναυπηγεία στην καταστροφή, τον ΟΤΕ σε μειώσεις μισθών, τα διόδια στα ύψη για να εισπράττουν ντόπιοι και ξένοι εργολάβοι κ.ο.κ...).

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι δεν είχαμε δει τις «επενδύσεις» τους, χρόνια και χρόνια, και το πού αυτές κατέληξαν.

Ας υποθέσουμε ότι καταργούσαν τη λογική ώστε να μην μπορεί κανείς να διακρίνει την αλήθεια πίσω από αυτά τα παραμύθια.

Οτι, δηλαδή, κάθε φορά που μιλούν για «κοινωνικό όφελος» εννοούν εκείνο το «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον» που μεγιστοποιεί τα κέρδη των μονοπωλίων μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Πώς, όμως, είναι δυνατόν να κλείσει κανείς τα μάτια στην πραγματικότητα;

Και μάλιστα μια πραγματικότητα που βοά ότι:

α) Αυτό που σήμερα μεθοδεύεται στην Ελλάδα, η πλήρης παράδοση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο, το ολοκληρωτικό ξεπούλημα του δημόσιου τομέα στο καπιταλιστικό κεφάλαιο, είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός Ελλάδας και ότι

β) τα - δραματικά - αποτελέσματα αυτής της πολιτικής έχουν μετρηθεί, έχουν καταγραφεί.

Ας δούμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

1) Λέγεται και γράφεται ότι το μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα θα κινηθεί στα χνάρια εκείνου του μοντέλου που ακολουθήθηκε στην πρώην ΓΛΔ κατά τη δεκαετία του '90.
Τι συνέβη εκεί:
35.000 εταιρείες μαζί με δεκάδες χιλιάδες τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού τους ξεπουλήθηκαν σε ιδιώτες «επενδυτές», 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία παραδόθηκαν σε ιδιώτες, σε 3.700 επιχειρήσεις μπήκε λουκέτο.
Ποιες ήταν οι άμεσες συνέπειες:
Πάνω από 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι απολύθηκαν και η εταιρεία που είχε αναλάβει το ξεπούλημα, μόλις το ολοκλήρωσε, άφησε φέσι στο γερμανικό λαό 270 δισ. μάρκα, τα οποία κλήθηκαν να πληρώσουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι.
Πού οδήγησε μακροπρόθεσμα αυτή η πολιτική:
Στα είκοσι χρόνια μετά την επανένωση της Γερμανίας, η Ανατολική Γερμανία βιώνει συνθήκες διευρυμένης ανισότητας σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Μόνο στο Βερολίνο από τις 500.000 βιομηχανικές θέσεις εργασίας το 1989, σήμερα έχουν απομείνει μόλις 100.000, δηλαδή 80% λιγότερες. Οι μισθοί στην Ανατολική Γερμανία είναι (επισήμως) χαμηλότεροι κατά 11% απ' ό,τι στην υπόλοιπη χώρα (και στην πραγματικότητα πολύ χαμηλότεροι). Η συντριπτική πλειοψηφία των 7,5 εκατομμυρίων Γερμανών εργαζομένων που αμείβονται έως 400 ευρώ το μήνα (!) είναι Ανατολικογερμανοί.
2) Στις συνθήκες της κεφαλαιοκρατικής λεηλασίας που ακολούθησε την ανατροπή της ΕΣΣΔ, την περίοδο μεταξύ 1993-1995 στη Ρωσία από τις 27.000 δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν οι 20.000 και μάλιστα σε τόσο «ευνοϊκές» για τους «επενδυτές» τιμές που μόλις έφταναν στο 10% της πραγματικής τους αξίας.

Το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε για το εκ θεμελίων ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου ήταν ότι ήταν «απαραίτητο» για να αντιμετωπίσει η Ρωσία το ασφυκτικό περιβάλλον που της είχαν επιβάλει οι «αγορές».

Το αποτέλεσμα:
Παρά το γενικευμένο ξεπούλημα, η Ρωσία - με τους πάμπλουτους «ολιγάρχες» και τη Μόσχα να αναγορεύεται σε «πρωτεύουσα των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη» - δεν γλίτωσε λίγα χρόνια αργότερα την περιδίνησή της σε συνθήκες χρεοκοπίας και ο λαός της δεν γλίτωσε, φυσικά, την εξαθλίωση...
Αυτή είναι η αλήθεια για την πολιτική του ξεπουλήματος που ακολουθείται και στην Ελλάδα.

Αυτό είναι το μοντέλο «ανάπτυξης» για το οποίο μας μιλούν.

Είναι το μοντέλο «ανάπτυξης» που από παλιά προωθούσαν για την Ελλάδα και που είχε για πρότυπο τον εργαζόμενο - «γκαρσόνι». Αλλά τότε, τουλάχιστον, δεν το ομολογούσαν ανοικτά.

Τώρα, χωρίς τσίπα, σε μια θυελλώδους αναισχυντίας επιχείρηση δηλώνουν ευθαρσώς ότι το μοντέλο «ανάπτυξης» που προωθούν έχει για πρότυπο τον εργαζόμενο - «χαμάλη» των 300 και 500 ευρώ το μήνα!

Δηλαδή το «χαμάλη», που θα αμείβεται με μισθούς Ασίας, που θα δουλεύει με εργασιακές συνθήκες Αφρικής και που πρέπει να νιώθει κι ευγνωμοσύνη (!), γιατί η Ελλάδα ξεπουλιέται.
Τη μετατρέπουν σε «Ελντοράντο» για τους εγχώριους πλουτοκράτες και σε διαμετακομιστικό «οικόπεδο» της Αμερικής, της Γερμανίας, του Κατάρ.

Με τη διαβεβαίωση, βεβαίως, ότι εκείνο το κομμάτι του λαού που δεν πεταχτεί στην ανεργία,
δεν θα αμείβεται με μισθούς Ινδίας ή Κίνας. Αλλά με μισθούς ...Ινδοκίνας!

http://kostasxan.blogspot.com

 

http://ksipnistere.blogspot.com/2011/10/blog-post_956.html

ΠΑΣΟΚΟΜΕΤΡΙΑ... ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΤΟΥ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΔΙΚΑ ΜΟΥ!!!

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ !!!!

ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΚΥΡΙΟΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ....

Για ποιο λόγο εξαιρέθηκαν οι Διευθυντές και Γενικοί Διευθυντές Υπουργείων από την Εφεδρεία...

Για να κάνουμε λίγο ΠΑΣΟΚΟΜΕΤΡΙΑ

Έχουμε και λέμε...

58 - 61 ετών το 2011 μείον 31 έτη σημαίνει 30 ετών το 1980 που.....
μπούκαραν όλοι οι σκληροπυρηνικοί πρασινοφρουροί που κατέκλεψαν την Ελλάδα μας!!!

Δηλαδή όλοι οι Διευθυντές & Προϊστάμενοι σε Κεντρικές Θέσεις Υπουργείων και ΟΤΑ όπως αυτοί δεν υπάγονται στην εφεδρεία στο άρθρο 33 παράγραφος 7 εδάφιο ε)... δείτε στο έγγραφο...

Και επειδή στο δικομματισμό το ένα λαμόγιο καλύπτει το άλλο σώζονται και οι νεοδημοκράτες στους ΟΤΑ...

Μπορεί να μείνουν εκτός εφεδρείας οι ΠΡΑΣΙΝΟΦΡΟΥΡΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ να δούμε όμως αν θα μείνουν και εκτός... από το Γουδί!


ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ 

 

http://ksipnistere.blogspot.com/2011/10/blog-post_9003.html

Α. Mέρκελ: H Eλλάδα δεν θα έπρεπε να μπει στο ευρώ

Σε προκλητικές δηλώσεις προέβη σήμερα η Καγκελάριος της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, μιλώντας στο συνέδριο της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης CSU, θέτοντας θέμα ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

«Η απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης της Γερμανίας να επιτρέψει είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη δεν ήταν συναφής με το....
Σύμφωνο Σταθερότητας», είπε η Μέρκελ, κλείνοντας το μάτι κυρίως στο εσωτερικό της χώρας της.

Οι «χώρες που δεν έχουν τηρήσει επανειλημμένως τους κανόνες σταθερότητας της Ευρωζώνης, θα πρέπει να μάθουν να ζουν με την πιθανότητα παρέμβασης στους προϋπολογισμούς τους», πρόσθεσε η Γερμανίδα καγκελάριος, προκαλώντας αρνητικές εντυπώσεις για την περίοδο που επέλεξε να κάνει το συγκεκριμένο σχόλιο.

http://www.newscode.gr

http://ksipnistere.blogspot.com/2011/10/m-h-e.html

ΕΔΑΔ: Ευσταθεί η καταδίκη του χρηματιστή Τζορτζ Σόρος !

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έκρινε, σήμερα, Πέμπτη, ότι ευσταθεί η καταδίκη από γαλλικό δικαστήριο του χρηματιστή Τζορτζ Σόρος «για το αδίκημα της εσωτερικής πληροφόρησης», στη διάρκεια του 1988, σε βάρος της τράπεζας Societe generale (SG).

Η απόφαση ελήφθη με τέσσερις ψήφους υπέρ έναντι τριών κατά. Η πλειοψηφία των δικαστών δέχθηκε ότι «δεν έχει παραβιαστεί στην προκειμένη περίπτωση το άρθρο 7 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα» ("αν δεν προβλέπεται στο νόμο, δεν μπορεί να απαγγελθεί ποινή"). Ακριβώς, ο κ. Σόρος επικαλείτο στην προσφυγή του «νομικό κενό» στη γαλλική νομοθεσία της εποχής τέλεσης από αυτόν των επίδικων πράξεων.

Επίσης με τέσσερις ψήφους υπέρ, έναντι τριών κατά, έγινε από το ΕΔΑΔ δεκτό ότι «δεν συντρέχει λόγος να εξεταστεί και να αποφασιστεί ξεχωριστά το σκέλος της προσφυγής Σόρος, ότι «εσφαλμένα, το γαλλικό δικαστήριο δεν εφάρμοσε την κοινοτική νομοθεσία, που ενδεχομένως ήταν ευνοϊκότερη γι' αυτόν».

Στις δηλώσεις του, ο συνήγορος του Σόρος, Ρον Σοφέρ χαρακτήρισε «απογοητευτική» την απόφαση του ΕΔΑΔ για τον πελάτη του. Ανήγγειλε, συγχρόνως, ότι «καταθέτει άμεσα προσφυγή στο δευτεροβάθμιο Μεγάλο δικαστήριο».

Τα επίδικα γεγονότα έχουν ως εξής: στο τέλος του 1988, ο Σόρος μέσω του επενδυτικού βραχίονα Quantum fund απέκτησε μετοχές τεσσάρων προσφάτως ιδιωτικοποιηθεισών γαλλικών ομίλων, ανάμεσά τους της SG, με τίμημα τα 50 εκατομμύρια αμερικανικά δολάρια. Πούλησε -σχεδόν αμέσως- αποκομίζοντας κέρδη 2,3 εκατ. δολαρίων.

Το 1990 αντιμετώπισε ο Σόρος δίωξη ενώπιον της γαλλικής δικαιοσύνης, για την «τέλεση του αδικήματος της εσωτερικής πληροφόρησης».

Η δικαστική διαδικασία, όμως, κωλυσιέργησε, δεδομένου ότι διαδοχικώς επιλήφθηκαν της υπόθεσης τέσσερις ανακριτές.

Το 2002 ο Σόρος καταδικάστηκε πρωτοβάθμια στην καταβολή προστίμου 2,2 εκατ. ευρώ. Το 2007, δεύτερο γαλλικό εφετείο μείωσε το πρόστιμο στα 940 χιλιάδες ευρώ.

kathimerini με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ποσα τέτοια αδικήματα τελέσθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια τουλαχιστον ;;!!

 ηλ ταχ

http://logioshermes.blogspot.com/2011/10/blog-post_7256.html

Πολιτικοί: Μηδέν σοβαρότητα, μηδέν ουσία!

• Γράφει ο Διογένης ο Κυνικός

Απογοήτευση, μιζέρια, ανασφάλεια, αθλιότητα. Αυτό ζούμε καθημερινά όλοι μας, και δεν χρειαζόταν να κάνει τον κόπο ο ΣΚΑΙ και η Public Issue και να μας δείξει τα αποτελέσματα του Βαρόμετρου του Οκτωβρίου για να αντιληφθούμε και επισήμως πως νιώθουν οι συνάνθρωποι μας. Και μάλιστα όταν βλέπει κανείς ότι στην δημοτικότητα των πολιτικών κομμάτων την πρώτη θέση καταλαμβάνει ο ΛΑΟΣ και ο ΣΥΡΙΖΑ τότε καταλαβαίνουν όλοι σε τι σύγχυση βρίσκεται ο κόσμος!! Κουλούρι ζεστό έπρεπε να έχουν όλα τα κόμματα στα ποσοστά τους και αυτό τους αξίζει. Και μην πει κανείς ότι τους βάζουμε όλους σε ένα τσουβάλι. Μόνοι τους μπήκαν σε αυτό!!!

Όμως οι «δικοί» μας συνεχίζουν απτόητοι. Το ΠΑΣΟΚ δεν καταλαβαίνει τίποτα! Τα ψέματα τους, τα μέτρα τους ή καλύτερα τα μέτρα μας, μια και όπως πάνε θα μας θάψουν όλους, και ουσία ΜΗΔΕΝ. Χάνει κανείς και το σάλιο του να τα λέει ή χαλάει πολύτιμο μελάνι γράφοντας τα κατορθώματα της κυβέρνησης. Θέλετε παραδείγματα; Πολλά! Να σχολιάσει κανείς την χθεσινή ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών που μας ενημέρωσε ότι τελείωσαν οι διαπραγματεύσεις; Τι να πούμε και πάλι; Ότι πληροφορηθήκαμε σήμερα από το πρακτορείο Reuters πωςι σύμφωνα με στέλεχος της τρόικα (δεν κατονομάζεται η πηγή) ''οι συζητήσεις συνεχίζονται γιατί πολύ απλά δεν έχει υπάρξει ακόμα συμφωνία με καμία πλευρά''. Ποιον να πιστέψεις και τι να πιστέψει κανείς;

Το μόνο που ξέρει να κάνει η κυβέρνηση του κυρίου Παπανδρέου είναι να βάζει φόρους και να κόβει μισθούς και συντάξεις. Σήμερα το μεσημέρι μάθαμε για νέα φορολογικά μέτρα. Από την άλλη χθες, ενημερωθήκαμε για την διαμάχη των κυρίων Βενιζέλου και Κουσελά όπου ο τελευταίος αποκάλυψε ότι πριν φύγει από την θέση που κατείχε, δηλαδή του Υφυπουργού Οικονομικών είχε στα χέρια του λίστα με 3.800 μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου όπου ο καθένας τους χρωστούσε πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ στην Εφορία!!! Μετά φαίνεται ως αστεϊσμός όταν γράφουμε ότι οι φοροφυγάδες θα κάνουν σύλλογο για να μαζέψουν χρήματα και να ανατρέψουν όποια κυβέρνηση τους κυνηγήσει…. Λέτε να έφυγε για αυτό ο κύριος Κουσελάς από την θέση του με τον ανασχηματισμό; Ενόχλησε κάποιους; Βεβαίως υπήρξε η υγιής αντίδραση και άμεση του Οικονομικού Εισαγγελέα κυρίου Πεπόνη, ο οποίος διέταξε προκαταρκτική εξέταση και την ανέθεσε στην κυρία Πόπη Παπανδρέου. Και μόνον η επιλογή του αυτή δείχνει ότι θέλει να ρίξει άπλετο φως στην υπόθεση. Αλλά μετά τι; Σαν το Μάκη Ψωμιάδη θα κόβουν βόλτες οι υπεύθυνοι; Η Οικονομική Εισαγγελία, η Εισαγγελία γενικά έχει κάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό καλά την δουλειά της. Από εκεί και πέρα αποτέλεσμα δεν υπάρχει!!

Χθες ήταν να αρχίσει η δίκη των υπευθύνων για τις φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία. Αναβλήθηκε για τον Σεπτέμβριο του 2012! Εν τω μεταξύ όσοι βρεθούν ένοχοι, μέχρι το 2012 και ακόμη πιο εκεί, θα κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι. Μόνον τα θύματα τους που πήγαν άδικα και οι οικογένειες τους δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι και ωραίοι…. Μάλιστα ο εποχικός πυροσβέστης που κατηγορείται για ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή, κατά παράβαση κάθε νόμου αλλά και έννοιας της ηθικής επαναπροσλήφθηκε στην Πυροσβεστική. Τα ζωντανά θύματα του, εφ’ όσον κριθεί ένοχος, είμαστε σίγουροι ότι πολλά εξ αυτών είναι άνεργα!!! Μαρκογιαννάκης, σκάνδαλο ελικοπτέρων, παραγράφηκε. Σπηλιωτόπουλος Άρης, Μαρκόπουλος, σκάνδαλο ΕΟΤ, παραγράφηκε. Η κυρία Πόπη Παπανδρέου έχει απαγγείλει κατηγορίες σε 29 άτομα σε βαθμό κακουργήματος για δύο σκάνδαλα στην Πυροσβεστική, 7-8 μήνες τώρα και ο ανακριτής δεν έχει βρει χρόνο να προχωρήσει την υπόθεση. Ενώ γράφτηκε ότι ένας άλλος Εισαγγελέας, ο κύριος Ελευθεριάνος, συγκεντρώνει στοιχεία επί μήνες για άλλες παρανομίες και σκάνδαλα στην Πυροσβεστική!!! Και λοιπόν, άντε να απαγγείλει νέες κατηγορίες, πότε θα συζητηθούν; Εν τω μεταξύ οι κατηγορούμενοι δρουν ελεύθερα και είναι το ζωντανό παράδειγμα της ατιμωρησίας που είναι μία από τις αιτίες που φθάσαμε εδώ.

Και δεν σταματάει ο κατάλογος εδώ. Η λίστα αυτή του κυρίου Κουσελά αναφέρεται σε έχοντες χρέη προς την εφορία. Μάλιστα κάποια ΜΜΕ την εμφανίζουν ως λίστα φοροφυγάδων όπου το θέμα αλλάζει και γίνεται ακόμη πιο σοβαρό. Γιατί άλλο να καθυστερείς να πληρώσεις ή να μην πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου και άλλο να έχεις κλέψει κιόλας το δημόσιο. Αλλά γιατί ξαφνιάστηκαν όλοι με τον κύριο Κουσελά; Ξεχάσαμε κιόλας τους 18 λαδιάρηδες εφοριακούς που έσβηναν πρόστιμα από επιχειρήσεις. Από το 2006 μέχρι το 2008 κράτησε η δράση τους και τα ποσά που έχασε το δημόσιο υπολογίζονται στο 1 δις ευρώ!!!! Μόλις τον Φεβρουάριο του 2011 πήγε στον Εισαγγελέα και αυτή η υπόθεση. Και τώρα τι; Μουχλιάζει μαζί με την υπόθεση της Πυροσβεστικής και τόσα άλλα σκάνδαλα σε κανένα συρτάρι; Άσε το άλλο θέμα των συντάξεων του ΙΚΑ. Αν αληθεύει, και δεν είναι κάποια παραπληροφόρηση του τύπου «μαζί τα φάγαμε» τότε θέλουν όλοι «κρέμασμα».

Αλλά η ουσία ποια είναι; Εμείς, με την μνήμη μας και το αρχείο μας μαζέψαμε καμιά 40 δις ευρώ από τις υποθέσεις που αναφέρουμε. Αυτό το κράτος, αυτή η κυβέρνηση, αυτά τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΤΟΣΟ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΦΩΣ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΕΙ ΦΥΛΑΚΗ ΕΝΑΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ; Μόνο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και οι μη-έχοντες σαν… (βάλτε τον χαρακτηρισμό της επιλογή σας) θα πληρώνουν την νύφη κάθε φορά σε αυτόν τον τόπο;

 

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_8730.html

Κ. Φερνάντεζ: «Το ΔΝΤ θα έχει άσχημο τέλος στην Ελλάδα»

Η πρόεδρος της Αργεντινής (παθούσας από το Δ.Ν.Τ.), Κριστίνα Φερνάντεζ Ντε Κίρχνερ, απηύθυνε προειδοποίηση πριν από λίγες ώρες προς την Ελλάδα, σχετικά με τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας τα οποία και δέχθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου.
«Αυτά τα άγρια μέτρα λιτότητας σίγουρα θα συναντήσουν αντίσταση. Θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα. Τα οικονομικά μέτρα που πήραν θα πυροδοτήσουν σφοδρές κοινωνικές αναταραχές, σαν αυτή που αντιμετώπισε η χώρα μας την περασμένη δεκαετία» δήλωσε η Φερνάντεζ. Χαρακτήρισε τις συνταγές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα ως «ταυτόσημες» με αυτές που εφαρμόστηκαν στην Αργεντινή το 2001, επισημαίνοντας τις ομοιότητες μεταξύ της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα και της οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής κρίσης που «χτύπησε» την Αργεντινή 10 χρόνια πριν, προτού η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών.

Συνοπτικά ακολουθούν τα γεγονότα και οι χειρισμοί της χώρας, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της κρίσης, και ο καθένας μπορεί να κάνει τη σύγκριση μεταξύ των καταστάσεων και των κοινών τόπων Ελλάδας και Αργεντινής.
Η Αργεντινή στηριζόταν επί το πλείστον σε μια ισχυρή μεσαία τάξη, που αποτελούσε τη «ραχοκοκαλιά» της οικονομίας και της κοινωνίας της και η οποία σταδιακά εξοντώθηκε, δίνοντας τη θέση της σε ένα διεφθαρμένο, ολιγάριθμο, «κλειστό», οικονομικό – πολιτικό ελιτίστικο λόμπι. Το αποτέλεσμα; Μέσα σε μια δεκαετία πάνω από το 60% του πληθυσμού βρέθηκε να ζει κάτω από αυτό που χαρακτηρίζουμε ως «όριο της φτώχειας», με το ποσοστό των ανασφάλιστων εργαζομένων να ξεπερνάει το 50%.
Το σενάριο που ακολούθησε είναι γνωστό και σε εμάς: διόγκωση ενός υπερβολικά «δυσκίνητου» δημόσιου τομέα, φοροδιαφυγή και διαφθορά. Η ίδια μορφή «καρκίνου» που μαστίζει την Ελλάδα σήμερα. Ο πληθωρισμός κάλπαζε ανεξέλεγκτα, οι τιμές αυξάνονταν ραγδαία μήνα με τον μήνα και οι πολίτες έβλεπαν το αργεντίνικο πέσο να κατρακυλά ασταμάτητα.
Το αποτέλεσμα; Μέσα σε πέντε χρόνια (1993-1998), το χρέος της χώρας ανήλθε από το 29% στο 41% του ΑΕΠ, οι εξαγωγές προς την υπόλοιπη Νότια Αμερική (και δη τη Βραζιλία) εκμηδενίστηκαν, καθώς τα εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας ήταν ολοκληρωτικά μη ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές και φυσικά οι εισαγωγές «απογειώθηκαν». Η παραγωγική δραστηριότητα της χώρας «παρέλυσε» ολοκληρωτικά.
Οι ανωτέρω παράγοντες οδήγησαν την Αργεντινή σε δανεισμούς από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές με επιτόκια ύψους 10,5% το 1998 και, στην προσπάθεια να αποφύγει τον «γκρεμό», η κυβέρνηση καταφεύγει στο ΔΝΤ, το οποίο χορηγεί δάνεια ύψους 7,2 δισ. και 39,7 δισ. το 1998 και το 2000 αντίστοιχα. Οι όροι δανεισμού ήταν εξοντωτικοί: μείωση μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και πάγωμα καταθέσεων. Το λεγόμενο «Debt Swap» (αύξηση της διάρκειας ομολόγων με νέους όρους και μεγαλύτερη διάρκεια), χάρισε στη χώρα λίγες εβδομάδες ζωής, καθώς οι διεθνείς αγορές δεν πείστηκαν για την αποτελεσματικότητα των χειρισμών της χώρας.
Στα τέλη του 2001, η Αργεντινή φτάνει στο «σημείο μηδέν». Οι κοινωνικές αναταραχές αγγίζουν το απόλυτο σημείο ανάφλεξης και ξεσπούν όταν ο πρόεδρος Ντε Λα Ρούα, σε μια κίνηση απόγνωσης, απαγορεύει την ανάληψη μετρητών από τράπεζες, όταν το ποσό ξεπερνά τα 250 ευρώ. Σε κλίμα απόγνωσης εγκατέλειψε και το προεδρικό μέγαρο (με ελικόπτερο από την ταράτσα του), το οποίο είχε περικυκλώσει ο εξαγριωμένος όχλος.
Νέος πρόεδρος – νέα πολιτική: Νέστορ Κίρχνερ. Προβαίνει σε άμεση στάση πληρωμών και γυρίζει την
πλάτη στο χρέος της χώρας, μην αναγνωρίζοντάς το. Στο οικονομικό επιτελείο που συγκροτεί, δεν συμμετέχει ούτε ένας νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος και απαιτεί από δανειστές και ΔΝΤ τη διαγραφή του χρέους. Ακατόρθωτο στη θεωρία. Στην πράξη, ύστερα από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, το ΔΝΤ αναγκάζεται να συναινέσει στη ολοκληρωτική διαγραφή του 75% του χρέους της χώρας, καθώς και να δεχθεί την εξόφληση του υπόλοιπου 25% με προνομιακούς για την Αργεντινή όρους.
Η Αργεντινή είχε συμφωνήσει να πληρώσει τους τόκους των ληξιπρόθεσμων δανείων, αλλά κατόπιν δεν τους αναγνώρισε. Η χώρα τώρα διανύει πορεία οικονομικής ανάπτυξης, με αργό και σταθερό ρυθμό, τη στιγμή που το ΔΝΤ αποτελεί «κόκκινο πανί» για την «κακοδιαχείριση» της κρίσης του 2001-02.
Η πρόεδρος Φερνάντεζ – Ντε Κίρχνερ (σύζυγος του εκλιπόντος τέως προέδρου) μπορεί τώρα να μιλά για οικονομική ανεξαρτησία μακριά από την επίβλεψη του ΔΝΤ και να δηλώνει για το υπόλοιπο του χρέους: «Αποπληρωμή προς 34 σεντς το ένα δολάριο. Αν θέλετε…».
Πηγή

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_3981.html

Κρατούν για δύο χρόνια την Ελλάδα ζωντανή και μετά θα την αφήσουν να χρεοκοπήσει

Ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος και καθηγητής του Χάρβαρντ, Martin Feldstein, εξηγεί ότι η Ευρωπαϊκή ένωση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προσπαθούν να κρατήσουν "ζωντανή" την Ελλάδα το ανώτερο για μία δύο χρόνων, κατά την οποία και θα δοθεί ο χρόνος στις υπερχρεωμένες χώρες Ισπανία και Ιταλία να "νοικοκυρέψουν" τα οικονομικά τους απόφευγοντας με αυτόν τον τρόπο τις μεγάλες ζημιές των αγορών καθώς και το ντόμινο που ακολουθώντας θα έφερνε παγκόσμια κρίση. Μετά από την περίοδο των δύο αυτών χρόνων, η Ελλάδα θα είναι είναι πλέον αχρείαστη για τα σχέδια τους οπότε και θα την αφήσουν να χρεοκοπήσει.

«Η Ελλάδα πρέπει να χρεοκοπήσει με τάξη, μέχρις ότου γίνει βεβαιότητα ότι δεν απειλείται η σταθερότητα της Ευρωπαϊκής οικονομίας», είπε, ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος και καθηγητής στο Χάρβαντ Martin Feldstein. (economics professor at Harvard University)

«Η μοναδική οδός διαφυγής είναι να καθοριστεί για την Ελλάδα το ύψος του χρέους της και όταν γίνει αυτό θα πρέπει κατόπιν να κοπεί κατά 50% τουλάχιστον. Οι μεγάλες Ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως οι Γαλλικές και οι Γερμανικές το γνωρίζουν έχοντας ήδη συνυπολογίσει το εν λόγω «κούρεμα».

«Όμως θα μπορούσε η Ελλάδα, στη πορεία, να μην μπορέσει να σηκώσει το βάρος, με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί πολύ περισσότερο η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος μεταδιδόμενο σε χώρες με πολύ μεγαλύτερο χρέος, όπως είναι η Ισπανία και η Ιταλία».

«Ωστόσο εάν η Ευρώπη μπορέσει να κρατήσει στη ζωή την Ελλάδα για δύο χρόνια, που είναι και περίοδος ικανή για να νοικοκυρέψουν τα οικονομικά τους, η Ισπανία και η Ιταλία, τότε στη συνέχεια οι Ευρωπαίοι θα «επιτρέψουν» στην Ελλάδα την χρεοκοπία χωρίς πλέον να έχουν φόβο για την μετάδοση της κρίσης»

«Το Ευρωπαϊκό και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εργάζονται από κοινού να κρατήσουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, όσο γίνεται, προετοιμαζόμενοι για την χρεοκοπία της».

Παρά ταύτα: «Το επίπεδο των επιτοκίων προς την Ελλάδα, δείχνει ότι οι αγορές είναι βέβαιες ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει πολύ σύντομα. Και πριν να συμβεί αυτή η χρεοκοπία, τα επιτόκια των ισπανικών και ιταλικών δανεισμών προβλέπεται να αυξηθούν απότομα, βάζοντας τις χώρες αυτές σε δύσκολη οικονομική δίνη. Οι πολιτικοί της ευρωζώνης προσπαθώντας να ξεγελάσουν τις αγορές εφαρμόζουν επικίνδυνες στρατηγικές»

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_8145.html

Η κρίση που ζούμε, δεν είναι κρίση του ευρώ!

Του NATHAN LEWIS
Forbes
Το αστείο με την κρίση του ευρώ, είναι ότι δεν πρόκειται για κρίση του ευρώ.
Το συγκεκριμένο νόμισμα τα πάει μια χαρά, όπως ήταν σχεδιασμένο να τα πάει, ως λογιστική μονάδα, αλλά και ως μέσο πληρωμών.
Η κρίση που ζούμε, είναι κρίση χρέους, κυρίως μεταξύ κάποιων σπάταλων χωρών, και δευτερευόντως μεταξύ των τραπεζών. Με άλλα λόγια, κάποιοι μπορεί να μην είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτό καθ αυτό το ευρώ.
Η Ελλάδα έχει περίπου τον ίδιο πληθυσμό με το Los Angeles. Αν η δημοτική αρχή που κυβερνά το Los Angeles, κήρυττε πτώχευση, κάτι που δεν είναι καθόλου απίθανο, αυτό σημαίνει μήπως πως το Los Angeles θα έπρεπε να αποχωρήσει από την ζώνη του δολαρίου; Θα έπρεπε μήπως να αρχίσει να εκδίδει και πέσος;
Αυτό που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια αμερικανικά νοικοκυριά, που δανείστηκαν περισσότερα χρήματα από όσα θα έπρεπε. Κανένας όμως δεν ισχυρίστηκε πως τα νοικοκυριά αυτά θα πρέπει να εκδώσουν το δικό τους προσωπικό νόμισμα!
Μια άλλη περίεργη ιδέα που κυκλοφορεί τελευταία, είναι πως τα διάφορα προβλήματα χρέους, απαιτούν κάποιο είδος επιθετικής ομοσπονδοποίησης, ή αλλιώς: την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους.
Το σκεπτικό για τη παραπάνω πρόταση είναι ότι κάποιοι «υπερ-κρατικιστές», θα επιθυμούσαν να υπάρχει μια κεντρική εξουσία τεράστιου μεγέθους, η οποία και θα μπορούσε να διασώσει ολόκληρη την ήπειρο.
Και ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από αυτό το τελευταίο; Ότι οι δανειστές, ακόμη κι αυτοί που ήταν τόσο απρόσεχτοι, ώστε να δανείσουν στην Ελλάδα, δεν θα πρέπει ποτέ να υποστούν μια λογική χασούρα, αφού μπορούν κάλλιστα να ρίξουν τα βάρη στους ανυποψίαστους φορολογούμενους.
Το δεύτερο κομμάτι του παζλ είναι οι ίδιες οι τράπεζες. Αυτές πάλι επιμένουν διαρκώς, πως η οποιαδήποτε τραπεζική απώλεια θα πρέπει να αποζημιώνεται μέσω κεφαλαιοποίησης (με λεφτά των φορολογουμένων), και με όρους που συνήθως θυμίζουν ληστεία.
Μια πιο λογική προσέγγιση θα ήταν η ανταλλαγή χρέους με ίδια κεφάλαια, που δεν κοστίζει τίποτα στον φορολογούμενο.
Με απλά λόγια, μια μέση τράπεζα θα έχει €1000 περιουσιακών στοιχείων σε μορφή δανείων, €900 υποχρεώσεων σε μορφή δανεικού χρήματος, και €100 σε ίδια κεφάλαια. Μετά από μια σειρά απωλειών, τα περιουσιακά στοιχεία της τράπεζας αξίζουν €800, αλλά τα €900 των υποχρεώσεών της παραμένουν.
Σε αυτό το σημείο, τα €300 σε ομόλογα μπορούν να μετατραπούν σε ίδια κεφάλαια. Αυτό θα αφήσει στην τράπεζα €800 σε περιουσιακά στοιχεία, €600 σε δανεικά, και €200 σε ίδια κεφάλαια, επαναφέροντας την τράπεζα σε μια υγιή κατάσταση, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουν οι φορολογούμενοι.
Τα γνωρίζουν αυτά οι τράπεζες; Ασφαλώς ναι. Διαθέτουν εκατοντάδες ειδικούς αναλυτές.
Όταν το 2008, η JPMorgan Chase εξαγόρασε την Washington Mutual, όλα έγιναν σύμφωνα με τα παραπάνω. Το ανασφαλές χρέος ακυρώθηκε, προσφέροντας κεφαλαιακή ενίσχυση στην τράπεζα. Οι εργασίες της Washington Mutual συνέχισαν κανονικά. Και σύντομα μετονομάσθηκε σε Chase. Είναι λοιπόν, απορίας άξιον, το γιατί αυτή η μέθοδος δεν είναι πιο διαδεδομένη.
Το βασικό πρόβλημα του ευρώ, είναι ότι βρίσκεται στα χέρια ανικάνων, που προφανώς δεν έχουν ιδέα του τι πρέπει να γίνει όταν κάποιος δεν μπορεί να πληρώσει τις δανειακές του υποχρεώσεις, κάτι που αποτελεί μια βασική και στοιχειώδη παράμετρο της ελεύθερης αγοράς.
Οι κανόνες του καπιταλισμού επ αυτού του ζητήματος είναι ξεκάθαροι: Αν ο δανειζόμενος δεν μπορεί πλέον να δανείζεται, ο πιστωτής υφίσταται χασούρα. Και οι δυο παίρνουν το μάθημά τους, και μαθαίνοντας από τα λάθη τους γίνονται πιο προσεχτικοί στο μέλλον.
Δυστυχώς όμως, κάτι που είναι τόσο απλό, πάει να εξελιχθεί σε μια παγκόσμια καταστροφή. Το ευρώ, που από μόνο του δε θα έπρεπε να έχει πρόβλημα, μπορεί τώρα να μπει σε πραγματική κρίση, είτε εξαιτίας του κρατικού χρέους που συνεχώς αγοράζει η ΕΚΤ, είτε εξαιτίας μιας γενικής αμέλειας.
Στην πραγματικότητα, ένα νόμισμα μπορεί να έχει πρόβλημα σε δυο κυρίως περιπτώσεις: Μια κρίση γρήγορης ανόδου, ή μια κρίση ταχείας καθόδου (της αξίας του).
Η πρώτη περίπτωση διορθώνεται με επέκταση της νομισματικής βάσης, η οποία θα μείωνε την αξία του νομίσματος, ενώ η δεύτερη διορθώνεται με τον περιορισμό της νομισματικής βάσης, ο οποίος θα αύξανε την αξία του.
Όλα αυτά όμως, δεν έχουν καμία σχέση με το αν ο οφειλέτης μπορεί να πληρώσει τις δόσεις των οφειλών του ή όχι.
Η ιδέα που ακούγεται όλο και πιο συχνά, είναι ότι η ευρωζώνη θα πρέπει να διασπαστεί σε πολλαπλά νομίσματα, ή να μεταμορφωθεί σε μια νέα υπέρ-οντότητα. Και οι δυο αυτές επιλογές, δεν έχουν καμία βάση. Τα προβλήματα του ευρώ είναι κατά βάση επιλύσιμα.
Το μόνο εμπόδιο είναι το χαμηλό επίπεδο της ηγεσίας στην ΕΕ, το οποίο προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις, οι οποίες και δεν είναι απαραίτητες.
Έτσι, στο φινάλε, η Ευρώπη η ίδια είναι που φταίει για τα προβλήματά της.

Απόδοση: S.A.

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_4219.html

Πάλι ο Γιώργος παρακαλάει για συγκυβέρνηση

Πρώτη φορά θυμάμαι κυβέρνηση που, ενώ παραδέχεται ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει, αντί να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία, να παρακαλάει την αντιπολίτευση να …συγκυβερνήσει!
Την οποία αντιπολίτευση, έως πρόσφατα την έλουζε με ένα σωρό αστήρικτες κατηγορίες! Όπως για παράδειγμα, ότι δεν έχει προτάσεις, δεν έχει στελέχη, ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση και τα άλλα. Γνωστά σε όλους και χιλιοειοπωμένα! Τι έγινε ξαφνικά;
Ας επιχειρήσουμε να ανακεφαλαιώσουμε:
Πρώτον, η Κυβέρνηση ουσιαστικά είναι διαλυμένη. Οι διάλογοι που διέρρευσαν χθές είναι ενδεικτικοί. Φαίνεται να …δουλεύει μόνο ο κ. Βενιζέλος και αυτός καλύτερα να μη …δούλευε γιατί κάθε πρωϊ ξυπνάμε με νέους φόρους!
Δεύτερον, η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στα πρόθυρα της παράκρουσης. Οι άνθρωποι, και με το δίκιο τους, δεν αντέχουν άλλο! Έχουν μετατραπεί σε στρατιώτες που ψηφίζουν αμφίβολης αποτελεσματικότητας μέτρα. Δεν τολμάνε πλέον να επισκεφθούν την εκλογική τους περιφέρεια φοβούμενοι τη λαϊκή αγανάκτηση.
Τρίτον, ο Πρωθυπουργός ο ίδιος φαίνεται πλέον κουρασμένος και καταβεβλημένος. Είναι προφανές ότι έχει δύσει το άστρο του μεταξύ των εταίρων. Για αυτό και δεν καλείται να συμμετάσχει στη διαμόρφωση των αποφάσεων. Απλώς του ανακοινώνεται με τι πρέπει να συμμορφωθεί.
Τέταρτον, το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα είναι πλέον σε φάση προϊούσας φθοράς. Δημοσκοπικά βρίσκεται σε ραγδαία και ελεύθερη πτώση.
Πέμπτον, η κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Πολλά νοικοκυριά βρίσκονται σε οριακή κατάσταση και δεν είναι λίγοι εκείνοι που προειδοποιούν για τον κίνδυνο επερχόμενης γενικευμένης κοινωνικής αντίδρασης.
Το ανωτέρω μείγμα είναι εκρηκτικό. Η κυβέρνηση, λοιπόν, αναζητά τρόπους εκτόνωσης της κοινωνικής αγανάκτησης, από τη μια και διάσωσης του ΠΑΣΟΚ από την άλλη.
Δεν είναι πολλές οι διαθέσιμες εναλλακτικές λύσεις.
Ο κ. Καστανίδης πρότεινε δημοψήφισμα, αλλά γνωρίζει ότι δημοψήφισμα για δημοσιονομικά ζητήματα δεν μπορεί να γίνει.
Αρκετά κυβερνητικά στελέχη προτείνουν εκλογές, εν γνώσει τους ότι στην παρούσα συγκυρία ισοδυναμεί με χαρακίρι. Όμως, έχουν υπέρ τους το επιχείρημα ότι τα πράγματα στο μέλλον θα επιδεινωθούν. Άρα μια, έστω και μεγάλη ήττα, είναι προτιμότερη από την πανωλεθρία.
Τέλος, είναι και ο επιθυμητός δρόμος, αυτός της συγκυβέρνησης. Δεν έχετε παρά να δείτε τη δημοσκόπηση του Φαληρικού Συγκροτήματος.
Τα σενάρια αυτά απευθύνονται κυρίως στον Αντώνη Σαμαρά και τη Ν.Δ. Προφανώς, θέλουν να τον εγκλωβίσουν σε μια αδιέξοδη πολιτική. Να του φορτώσουν και ευθύνες που δεν του αναλογούν. Να κερδίσουν χρόνο.
Κυρίως, όμως, να παρατείνουν την εφαρμογή των πολιτικών του μνημονίου και να διασωθεί το status quo.
Ο κ. Παπανδρέου φοβάται τη λαϊκή ετυμηγορία και αγωνίζεται να την αποφύγει. Αυτό δείχνει και το πολιτικό μέγεθος του ανδρός.
Όμως, η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη που δεν αντιμετωπίζεται με παλαιοκομματικές μεθόδους.
Η χώρα έχει ανάγκη από καθαρές λύσεις για να αλλάξει σελίδα.

ΚΡ

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_7490.html

Η δαιμονοποίηση της τρόικας κρύβει τους πραγματικούς ενόχους

Η κυβέρνηση πλειοδοτεί σε δολοφονική μανία εκτέλεσης των εντολών του διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και οι άλλες «δημοκρατικές» και «αριστερές» δυνάμεις πλειοδοτούν στα εκλογικά τεχνάσματα απάτης: «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους», «αντιμνημονιακά μέτωπα» και άλλες τέτοιου είδους αντι-τροϊκές ρητορείες…

Με αυτές τις πολιτικές αλχημείες επικαλύπτουν τα πραγματικά αίτια των συμφορών μας, αφήνουν στο απυρόβλητο τους Αφέντες της βαρβαρότητας και δημιουργούν νέες θανάσιμες αυταπάτες σκλαβιάς και υποταγής.

Το να δαιμονοποιεί κανείς την τρόικα και τα Μνημόνια συγκαλύπτει τους εκτελεστές του εγκλήματος και αγωνίζεται για τη σωτηρία τους.

Η τρόικα είναι ο επιτηρητής των αποφάσεων των αφεντικών της βαρβαρότητας: το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και οι ποικίλες μαφίες του.

Τα Μνημόνια είναι ο «καταστατικός χάρτης», η κωδικοποίηση αυτών των αποφάσεων…

Η κυβέρνηση είναι το εκτελεστικό όργανο αυτών των αποφάσεων: Αποφάσεις κωδικοποιημένες και...

στα προγράμματα τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ.

Αν και τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά όλα αυτά, θα υπογραμμίσουμε και εδώ τούτο: Μη τσιμπάμε τα δολώματα απάτης. Ότι δηλαδή είναι η τρόικα που επέβαλε αυτή την πολιτική στην κυβέρνηση.

Η τρόικα, απλώς «επιτηρεί» και χρησιμοποιείται σαν «μπαμπούλας» προκειμένου να υλοποιηθούν οι αποφάσεις των μαφιών του χρήματος: ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ των κυβερνητικών κομμάτων και με την απαραίτητη «αντιπολιτευτική» υπόκρουση των «αριστερών» ψαλτών και των ποικίλων (σήμερα) «αντιμνημονιακών»…

Διαβάστε το παρακάτω, πολύ διαφωτιστικό κείμενο:

Ηρθε η ώρα!

Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος

«Η απλήρωτη εργασία των εργατών είναι το μέσο με το οποίο διεξάγεται ο συναγωνισμός».

(Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος πρώτος, σελίδα 567).

«H μόνιμη τάση του κεφαλαίου είναι να υποβιβάσει τους εργάτες ίσαμε το μηδενικό επίπεδο».

(Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος πρώτος, σελ. 621)

Η απόδειξη για το «πού το πάνε» με τις Συλλογικές Συμβάσεις και την πλήρη κατάργηση ακόμα και αυτού του βασικού μισθού, βρίσκεται στην ίδια την κυβερνητική πολιτική, όπως και στην πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και όχι στα υπαρκτά ή ανύπαρκτα «email» της τρόικας.

Η ουσία του ζητήματος συνίσταται στο εξής:

Η πολιτική και η στρατηγική της άρχουσας τάξης στοχεύουν στη λεηλασία των εργαζομένων, στη συντριβή εκείνου που στη γλώσσα τους παρουσιάζεται σαν «μισθολογικό κόστος», ώστε να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου, μέσα από την περαιτέρω αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Είναι η εκπλήρωση αυτού του στόχου, είναι η εξασφάλιση της απρόσκοπτης κερδοφορίας του κεφαλαίου, είναι η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων (και όχι το «γινάτι» κάποιας τρόικας ή της εκάστοτε κυβέρνησης της πλουτοκρατίας) που για να ικανοποιηθεί δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από την κατάργηση ακόμα και του ελάχιστου ορίου των 751,39 ευρώ για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας που προβλέπει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση.

Αυτή η πολιτική δεν είναι σημερινή.

Προωθείται εδώ και χρόνια στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» της χώρας. Οπου ως «ανταγωνιστικότητα»

α) οι κεφαλαιοκράτες εννοούν την ενδυνάμωσή τους απέναντι στους άλλους κεφαλαιοκράτες - ανταγωνιστές τους και όπου

β) ως «χώρα» εννοούν το δικό τους ιδιοτελές, ατομικό, ταξικό συμφέρον.

Ακριβώς αυτή η περιβόητη ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας είναι που ταυτίζεται με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Αυτό σημαίνει η «ανταγωνιστικότητά τους» και πάντα αυτό σήμαινε:

Από την εποχή που ο Μαρξ - ήδη από το 1863 (!) - προέβλεπε ότι το κεφάλαιο οδηγεί τους μισθούς σε επίπεδα Κίνας μέχρι την εποχή του Σημίτη και της «απασχολησιμότητας», και από την εποχή των «κοινωνικών διαλόγων» και των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης που μαζί προώθησαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ μέχρι το μνημόνιο του 2010, όπου μπήκαν - ήδη - οι νομοθετικές βάσεις για την πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων.

Εκείνο, επομένως, που θέλουν, που επιδιώκουν, που «αποφασίζουν και διατάσσουν»,

ό,τι σήμερα το παρουσιάζουν σαν «πρόταση της τρόικας», ό,τι προσπαθούν να το εμφανίσουν σαν κεραυνό εν αιθρία, είναι ό,τι ακριβώς οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας το μεθοδεύουν συστηματικά εδώ και... αιώνες.

Συγκεκριμένα:

• Η κυβέρνηση, το καλοκαίρι του 2010, ψήφισε τον αντεργατικό νόμο 3863/2010, με τον οποίο θεσμοθέτησε ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών, με τους νεοπροσλαμβανόμενους εργαζόμενους να λαμβάνουν το 80% του βασικού μισθού, 592 ευρώ μεικτά και μόλις 500 ευρώ καθαρά.

• Η κυβέρνηση είχε φροντίσει να καταγράψει μέσα στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, που ψηφίστηκε τον Ιούνη του 2011, ότι το «νέο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας» προϋποθέτει: «Την άρση των στρεβλώσεων στις συνθήκες της αγοράς μέσω της δημιουργίας συνθηκών ευέλικτων εργασιακών σχέσεων».

• Μόλις προχτές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ηλ. Μόσιαλος, σε δήλωσή του σημείωνε: «Η κυβέρνηση εξετάζει κάθε παράγοντα που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Σε αυτή την κατεύθυνση ενθαρρύνουμε συνεχώς τον διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, έτσι ώστε να προωθηθούν οι απαραίτητες αλλαγές στη βάση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Παράλληλα, είμαστε αποφασισμένοι (....) να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα μέσα από τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους και την αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων για την παραγωγή ποιοτικών προϊόντων και υπηρεσιών».

«Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια», δηλαδή. Η κυβέρνηση και το «διάλογο» στηρίζει μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων» προκειμένου να προωθηθούν οι «απαραίτητες αλλαγές» (βλ. κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων) και προαναγγέλλει τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών μέσα από τη «μείωση του μη μισθολογικού κόστους».

• Χτες μόλις, πάλι ο κ. Μόσιαλος, ερωτηθείς για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, απάντησε (ΣΚΑΪ): «Η συζήτηση εντάσσεται μέσα στα πλαίσια της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Είπα και πριν ότι η ελληνική οικονομία δεν ήταν ανταγωνιστική και δεν είναι ακόμη ανταγωνιστική (...). Επομένως, αυτό το θέμα τίθεται επί τάπητος. Πρέπει να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Ενα από αυτά, τα οποία πρέπει να γίνουν, είναι η μείωση του κόστους εργασίας».

• Σε πρόσφατη μελέτη που εκπόνησε η εταιρεία «McKinsey» για λογαριασμό του ΣΕΒ και της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών, για να παρουσιαστεί το «νέο μοντέλο ανάπτυξης» της ελληνικής οικονομίας, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου απαίτησαν: Την καθιέρωση χαμηλότερων μισθών και την ακύρωση του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Την κατάργηση των ωραρίων εργασίας και των ειδικοτήτων, με αύξηση της «ευελιξίας». Τη δυνατότητα του κεφαλαίου να μετακινεί επαγγελματικά και γεωγραφικά όσο και όποιο εργατικό δυναμικό θέλει, όποτε το θέλει...

Οσο για τον κύριο Παπανδρέου, που τα ΜΜΕ τον παριστάνουν να έχει ορθώσει «κόκκινη γραμμή» και να απαντά ότι «δεν θα γίνουμε Ινδία», είναι ο ίδιος που μιλώντας προ δεκαημέρου στο Βερολίνο, απευθυνόμενος στους Γερμανούς βιομηχάνους, τους οποίους κάλεσε να «επενδύσουν» στην Ελλάδα, αναφώνησε:

«Οι Ελληνες θα ζήσουν με λιγότερο μισθό»...

ΟΧΙ, λοιπόν!

Δεν είναι η τρόικα που από μόνη της «μαγειρεύει» και προσπαθεί να επιβάλει στην κυβέρνηση -η οποία εμφανίζεται από τα «ενσωματωμένα» ΜΜΕ τάχα να... αντιστέκεται- την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Και, τελικά, λίγη αξία έχει είτε αν το θέμα της κατάργησης του βασικού μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων τέθηκε ή δεν τέθηκε από την τρόικα, είτε αν η κυβέρνηση επέλεξε να το παρουσιάσει σαν απαίτηση της τρόικας ώστε με αυτό τον τρόπο αφ' ενός να το «ξεφουρνίσει» στην κοινή γνώμη, αφ' ετέρου να κάνει και το κομμάτι της ότι τάχα... ανθίσταται.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το κεφάλαιο και τα όργανά του (κυβέρνηση, αστικά κόμματα, ξεπουλημένα συνδικάτα, τρόικα) αυτό που έχουν προαποφασίσει, το σχέδιο με το οποίο γυρίζουν τη ζωή του εργαζόμενου έναν αιώνα πίσω, φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να το θέσουν σε εφαρμογή.

Που σημαίνει το εξής «απλό»:

Οτι, πράγματι, έχει έρθει η ώρα να πάρουν μια συντριπτική απάντηση από το λαό.

Από resaltomag, μοντάζ Γρέκι

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_5225.html

Φιλική συμβουλή: Ξεφορτωθείτε τα δολάριά σας

Του Rakesh Krishnan Simha
για τα ιστολόγια Op Ed News
και Russia Beyond the Headlines

Ξοδέψτε τα, χαρίστε τα, κάντε ό,τι σας καπνίσει, αρκεί να μην κρατάτε δολάρια επάνω σας για πολύ ακόμη. Το αμερικάνικο δολάριο είναι το νόμισμα που έχει υποστεί τη μεγαλύτερη κατάχρηση στον κόσμο, αφού η ανεξέλεγκτη εκτύπωση του έχει εξασφαλίσει ευημερία για λίγους και προβλήματα για όλους τους υπόλοιπους στον πλανήτη. Αλλά η εποχή αυτή θα πάρει τέλος, και μάλιστα νωρίτερα από ό,τι νομίζετε.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως ακριβώς έκανε και ο Φάουστ με το διάβολο, έχουν κάνει μια συμφωνία με την κεντρική τους τράπεζα, την Federal Reserve. Η Fed ιδρύθηκε το 1913, αλλά από τότε έχουν περάσει χρόνια και χρόνια. Στο μεταξύ έχει πάρει το νόμο στα χέρια της και έχει γίνει "μανούλα" στην πρακτική της έκλυσης οικονομικών τοξινών στην παγκόσμια αγορά με τη μορφή τρισεκατομμυρίων δολαρίων, που δεν υποστηρίζονται από καμμία απολύτως οικονομική δραστηριότητα. Αυτή η ανεξέλεγκτη εκτύπωση νομίσματος σε καμμία περίπτωση δεν ωφέλησε την πλειονότητα των Αμερικανών, αλλά έχει δημιουργήσει τεράστιο πλούτο για μια κλίκα τραπεζιτών, για κερδοσκόπους χρηματιστές και άλλα παράσιτα της Wall Street.

Αλλά, όπως έγινε και στην περίπτωση του Φάουστ, κάποτε έρχεται ο καιρός που ο κάθε κατεργάρης καλείται να πληρώσει. Και ο καιρός αυτός είναι εδώ και τώρα.

Σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν επιτρέπεται μονίμως να τη γλυτώνει αφού έχει καταφύγει σε νομισματική υποτίμηση και άλλες παράνομες πρακτικές, όπως αυτές που συνηθίζονται στις ΗΠΑ. Αυτό που εσκεμμένα αγνοούν χρόνια τώρα τα συμβατικά ΜΜΕ είναι το πώς ακριβώς η Federal Reserve τζογάρει χρόνια ολόκληρα με το ίδιό της το θησαυροφυλάκιο.

Ας πάμε για λίγο πίσω, στο 2005. Τότε, οι τρεις μεγαλύτεροι αγοραστές τίτλων του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ ήταν η Ιαπωνία, η Κίνα και η Βρετανία. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ στην ιστοσελίδα του, μεταξύ Ιανουαρίου 2005 και Μαρτίου 2005, η Ιαπωνία και η Κίνα σχεδόν διέκοψαν την αγορά αμερικανικών ομολόγων. Αυτό ήταν για τότε κάτι πρωτοφανές, αφού και οι δύο χώρες ήταν μέχρι τότε γνωστές για την ακόρεστη όρεξή τους για το αμερικάνικο νόμισμα. Ενδεικτικά, στο διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου 2004 και Ιανουαρίου 2005, η συμμετοχή της Ιαπωνίας είχε αυξηθεί από 583,2 σε 679.6 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ η συμμετοχή των Κινέζων αυξήθηκε από 156,2 σε 223,5 δισ. δολάρια. Τι έγινε, λοιπόν;

ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗΣ
Για την Ουάσιγκτον, η τρίμηνη αποχή των δύο κορυφαίων αγοραστών έγινε κυριολεκτικά εφιάλτης. Δεν ήταν μόνο ένδειξη της κρίσης εμπιστοσύνης των επενδυτών, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είχε οδηγήσει και σε υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας, όπως και έγινε τελικά, τον Αύγουστο του 2011. Νάσου, όμως, που από το πουθενά ξεφύτρωσαν κάτι μυστηριώδεις νέοι επενδυτές, που αγόρασαν 43 δισεκατομμύρια δολάρια σε ομόλογα. Η Fed, "διακριτικά", τους ονομάζει "τραπεζικά κέντρα της Καραϊβικής". Ας μην παραλέιψουμε εδώ να αναφέρουμε και την "κολλητή φιλενάδα", τη Βρετανία, που έριξε κι αυτή άλλα 23 δισεκατομμύρια στη μηχανή.

Άλλη μια παρόμοια παράσταση τσίρκου παίχτηκε λίγους μήνες αργότερα. Τον Ιούλιο του 2005, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν ψευδώς τη Βενεζουέλα ότι εφοδίαζε με όπλα αντάρτες στη Νότια Αμερική. Παρά τις έντονες διαψεύσεις από το Καράκας, η Ουάσιγκτον απλά συνέχισε τις πιέσεις. Ακόμη και ο γνωστός στο αμερικανικό κοινό τηλεοπτικός "ιεραπόστολος-γκουρού", Πατ Ρόμπερτσον, μπήκε στο παιχνίδι. Ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγόρησε τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, ότι χρηματοδοτεί το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων της Αλ Κάιντα και έκανε δημόσια έκκληση για τη δολοφονία του από τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ. Εκτός από την υπέρτατη ειρωνεία του αυτοσχέδιου τίτλου του "ανθρώπου του Θεού", ο οποίος υποστήριζε δημόσια τη δολοφονία ενός δημοκρατικά εκλεγμένου ηγέτη, υπήρξαν και άλλες συνέπειες. Οι κατηγορίες εναντίον του Τσάβες προκάλεσαν ομαδική παράκρουση στα ΜΜΕ των ΗΠΑ. Όταν τελικά η ρευστή φήμη άρχισε να αποκτά και ραχοκοκκαλιά, η Ουάσιγκτον απείλησε τη Βενεζουέλα με κυρώσεις.

Αλλά ακόμα πιο ύποπτο και από το επεισόδιο με τον Τσάβες ήταν το γεγονός ότι η αναμενόμενη βουτιά του δολαρίου που όλοι είχαν προβλέψει δεν πραγματοποιήθηκε, αφού αυτή τη φορά κάποιοι άλλοι αγοραστές βρέθηκαν ως δια μαγείας και με παραίνεση των "τραπεζών της Καραϊβικής" γλύτωσαν την κατάσταση, άσχετα από το γεγονός ότι υπέστησαν τεράστιες απώλειες ως αποτέλεσμα.

Και έστω, οι αγορές της Βρετανίας έκαναν ό,τι θα έκανε ο κάθε παρατρεχάμενος για το αφεντικό του. Αλλά οι "τράπεζες της Καραϊβικής" τι είχαν να κερδίσουν; Και πώς γίνεται να παραμένουν ένα μυστήριο; Ποιοί ήταν όλοι αυτοί οι τύποι με βαθιές τσέπες που μπόρεσαν να στηρίξουν τα ημιπαράλυτα πόδια του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ;

Ο οικονομικός Τύπος έκανε υποθέσεις για hedge funds από οφσόρ εταιρείες, αλλά αν τα hedge funds έγιναν αιτία να χαθούν δισεκατομμύρια δολάρια, θα υπήρχε τουλάχιστον κάποια αντίδραση από τις αγορές. Κι όμως, όπως έγινε και στην περίπτωση των μυστηριωδών "τραπεζών της Καραϊβικής", δεν κουνήθηκε φύλλο στη Wall Street.

Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΟ ΣΒΕΡΚΟ
Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς, έγραψε κάποτε ότι από τη στιγμή που θα εξαλείψεις το αδύνατο, αυτό που θα μείνει, ανεξάρτητα από το πόσο απίθανο είναι, αναγκαστικά πρέπει να είναι η αλήθεια. Οπότε, αφού καμμία επιχείρηση δεν μπορεί να αντέξει την απώλεια δισεκατομμυρίων δολαρίων, και για τις αγορές της Βρετανίας υπάρχει διαφάνεια, ο μόνος ύποπτος που απομένει είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ.

Οι αναλυτές από καιρό έχουν υποψιαστεί ότι η Fed χρησιμοποιεί νεοτυπωμένα δολάρια για να αγοράσει δικά της ομόλογα, καθώς και εκείνα που αποτελούν αντικείμενο ντάμπινγκ από ξένες κυβερνήσεις. Και αυτό δεν είναι τόσο απίθανο όσο ακούγεται. Μια τέτοια παράλληλος υπάρχει στον εταιρικό κόσμο, όπου εταιρείες "παρίες" χρησιμοποιούν έναν ή περισσότερους πληρεξούσιους για να αγοράσουν τις δικές τους μετοχές και να ανεβάσουν την τιμή τους.

Ωστόσο, σε αντίθεση με τα κολπάκια που παίζονται στο χρηματιστήριο, τα οποία επηρεάζουν ένα περιορισμένο αριθμό μετόχων, η ανεξέλεγκτη εκτύπωση χρήματος από τη Federal Reserve τελικά λειτουργεί πληθωριστικά πάνω στην αξία των συμμετοχών σε δολάρια. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι εκτός ΗΠΑ κυκλοφορεί τουλάχιστον τριπλάσια ποσότητα δολαρίων, από όση μέσα στην ίδια τη χώρα.

Υπάρχει και μια άλλη, πιο απειλητική πλευρά σε αυτό το γεγονός. Αφού η Fed μεγαλώνει την προσφορά χρήματος, προκαλεί την ανατίμηση των άλλων νομισμάτων. Αυτό αναγκάζει τις κεντρικές τράπεζες άλλων χωρών να αυξάνουν τα αποθέματά τους σε χρήμα για να ρίξουν την αξία των νομισμάτων τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η αύξηση του πληθωρισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.

ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΕΝ ΤΡΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΙΖΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ;

Για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι η δυσκολία διάθεσης των συναλλαγματικών αποθεμάτων. Ένα "ντάμπινγκ" του δολαρίου από τις διεθνείς αγορές θα μειώσει την αξία του ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί και η αξία των κρατικών αποθεμάτων. Η Κίνα και την Ιαπωνία κατέχουν και οι δύο συνολικά πάνω από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια σε ομόλογα αμερικάνικου δημοσίου. Ακόμη και αν το 1/4 των ομολόγων αυτών εισπραχθεί, η αξία των υπόλοιπων θα πάει φούντο.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι, σε έναν κόσμο που ταλαιπωρείται από πολλαπλές αβεβαιότητες, το δολάριο συμβόλιζε πάντα ένα ασφαλές καταφύγιο. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει τη φήμη ότι φέρνει σε πέρας τις υποχρεώσεις της, ακόμα και αν αυτό γίνεται με μια ατελείωτη εκτύπωση δολαρίων. Ενώ τα νομίσματα των άλλων χωρών στηρίζονται από τα συναλλαγματικά διαθέσιμά τους, το δολάριο ΗΠΑ εξασφαλίζεται μόνον με την υπόσχεση ότι θα εκτυπώνονται όλο και περισσότερα δολάρια. Όσο παράξενο και άν ακούγεται αυτό, είναι γεγονός.

ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Αλλά, όπως λένε, δεν γίνεται η φασολιά να μεγαλώνει μέχρι τον ουρανό, κι ας λένε τη συγκεκριμένη φασολιά "Αμερική". Το Νοέμβριο του 2009, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ανακοίνωσε την πώληση 200 τόνων χρυσού στην Κεντρική Τράπεζα της Ινδίας προς 6,7 δισ. δολάρια. Η άμεση επίπτωση ήταν η εκτόξευση της τιμής του χρυσού σε ύψος ρεκόρ. Αποδείχθηκε τελικά ότι η κίνηση ήταν κόλπο της Ινδίας για να διαφοροποιήσει τη συμμετοχή της στην αγορά του δολαρίου.

Οι Κινέζοι άργησαν να καταλάβουν ότι, αν και κρατούν ένα μεγάλο μέρος του χρέους των ΗΠΑ, δεν διαθέτουν μεγάλη ευελιξία. Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να ευημερούν, αν και χρεωμένες, ενώ το Πεκίνο έχει κολλήσει, με αμερικάνικα ομόλογα στα χέρια, αξίας πάνω από 1 τρισ. δολαρίων, που συνεχώς χάνουν την αξία τους.

Επομένως, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το ποσό που η Κίνα σχεδιάζει να επενδύσει σε χρυσό είναι ακριβώς 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.

Όσο για τον παλιό τίτλο του δολαρίου ως "ασφαλούς καταφύγιου", αρχίζει να φθείρεται κι αυτός, για τους εξής λόγους: (α) Το χρέος των ΗΠΑ έχει φθάσει σε μεγέθη γιγαντιαία (75% του ΑΕΠ). (β) Το έλλειμμα είναι ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Και (γ) οι ΗΠΑ έχουν αρχίσει να συμπεριφέρονται σαν ένα αποτυχημένο κομμουνιστικό κράτος που κατασπαταλά το δημόσιο χρήμα του για να σώσει "προβληματικές" εταιρείες.

Η απόφαση διαφόρων χωρών να ξεφορτωθούν ομόλογα των ΗΠΑ είναι και θα παραμείνει πολιτική πράξη. Είτε πρόκειται για τη Μόσχα, τη Βομβάη, το Τόκιο και το Πεκίνο, δεν υπάρχει προς το παρόν καμμία ηγεσία που να θέλει να δώσει την εντύπωση ότι τορπιλλίζει την ευκαιρία των ΗΠΑ για οικονομική ανάκαμψη, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας παρατεταμένης ύφεσης. Άρα θα πρέπει να αποκλειστεί η πιθανότητα μιας ολοκληρωτικής διακοπής στην αγορά των ομολόγων των ΗΠΑ.

Ωστόσο, οι αγορές λειτουργούν με βάση το ένστικτο και την καλή θέληση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η καλή θέληση έχει εξαντληθεί από καιρό, και όλα δείχνουν ότι η εμμονή των αγορών με το αμερικάνικο νόμισμα έχει και αυτή αρχίσει να ελαττώνεται. Επομένως, χωρίς το προνόμιο της να εκτυπώνει δολάρια ανεξέλεγκτα, ακόμα και οι ρόδες θα αρχίσουν να φεύγουν από τη σακαράκα.

Στο μεταξύ, μια συμβουλή προς όλους... Ξεφορτωθείτε τα δολάρια σας.

Πηγή

 

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_8154.html

Κυβερνούν ο φόβος, η οργή και η αγανάκτηση

Σπατάλησε ο Παπανδρέου όλες τις δυνατότητες που είχε η χώρα

Ακόμη και αν τα ξέραμε, ακόμη και αν τα δημοσιεύσαμε εγκαίρως προσπαθώντας κάτι να προλάβουμε, είναι απίστευτη η απογοήτευση να βλέπει κανείς να επιβεβαιώνονται βήμα - βήμα, σχεδόν σαν το μαρτύριο της σταγόνας, τα χειρότερα σενάρια για το ταπεινωτικό ξεπούλημα της χώρας και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο των πιστωτών μας.

Απογοήτευση που μετατρέπεται σε οργή όταν ξέρουμε καλά ότι περιθώρια κινήσεων υπήρχαν. Ναι μεν η χώρα έπρεπε να διανύσει μια δύσκολη περίοδο, πληρώνοντας τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης, αλλά η ταπείνωση που ζούμε σήμερα και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που βιώνουμε στο πετσί μας δεν ήταν επ' ουδενί μονόδρομος.

Είναι όμως αποτέλεσμα των επιλογών ενός πρωθυπουργού, εν τέλει μοιραίου, που σε μια από τις κρισιμότερες καμπές της σύγχρονης ιστορίας μας επέλεξε να κυβερνήσει τη χώρα σαν να ήταν ΜΚΟ. Με θολές θεωρίες, όμορφες στα λόγια και καταστροφικές στην πράξη, νεφελώδη ιδεολογήματα χωρίς στρατηγική και συνοχή που στέρησαν το κόμμα του από την όποια ταυτότητα μπορούσε να οδηγήσει σε καθαρές επιλογές και αποφάσεις, ανοίγοντας την πόρτα σε όποιον τυχαίο έκανε για απροσδιόριστους λόγους εντύπωση και δίνοντάς του τα κλειδιά και τη διαχείριση στρατηγικών τομέων για την ανάκαμψη και την πρόοδο της πατρίδας.

Είναι αποτέλεσμα των επιλογών ενός πρωθυπουργού που ενώ γνώριζε απόλυτα την πραγματικότητα για την κατάσταση της χώρας και τον εξαιρετικά επείγοντα χαρακτήρα των στιγμών, σπατάλησε άκριτα όλες μας τις δυνατότητες.

Σπατάλησε πολύτιμο χρόνο με αφελείς «νεωτερικού τύπου» πειραματισμούς, όταν οι δείκτες του ρολογιού χτυπούσαν αμείλικτα και είχαμε ακόμη περιθώριο να σώσουμε καταστάσεις. Σπατάλησε κρίσιμο πολιτικό κεφάλαιο, τόσο προσωπικό, όσο και του κόμματός του, με ανακολουθίες, τακτικισμούς και επιλογές που οδήγησαν μια κοινωνία που τον πίστεψε και ήταν έτοιμη να στηρίξει μια καινούργια αρχή για τη χώρα στην κατάθλιψη και τον μαρασμό.

Σπατάλησε την όποια αξιοπιστία είχε η Ελλάδα διεθνώς, δυσφημίζοντας τη χώρα και τον λαό της πρώτα ο ίδιος με τα λεγόμενά του (ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει την περίφημη φιλολογία για τους «διεφθαρμένους Έλληνες»…) και μετά με την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησής του να διαπραγματευτεί και να εφαρμόσει ένα οποιοδήποτε συγκροτημένο και συγκεκριμένο σχέδιο αναδιάταξης της χώρας και της οικονομίας, και τη μνημειώδη σε κουτοπονηριά συνεχή προσπάθεια των ιθυνόντων να κουκουλώσουν ό,τι δεν βόλευε και να κοροϊδέψουμε τους…. κουτόφραγκους.

Και κυρίως είναι αποτέλεσμα ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης που δεν διαπραγματεύθηκε με σχέδιο και προοπτική, δεν εκμεταλλεύθηκε ευκαιρίες, συγκυρίες και συμμαχίες και εν τέλει δεν οργάνωσε μια αποτελεσματική αντίσταση τόσο στις ισοπεδωτικές απαιτήσεις των οργάνων του διεθνούς οικονομικού νεοφιλελευθερισμού όσο και στον αλαζονικό γερμανικό εθνικισμό που φιλοδοξεί να μετατρέψει την Ευρώπη σε αποκλειστικό πεδίο γερμανικής κυριαρχίας και ηγεμονίας.

Σήμερα, εν όψει μιας τρομακτικής και πρωτοφανούς σε διαστάσεις εκλογικής ήττας για την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, που όσο και αν αναβληθεί, είναι πασιφανές ότι έρχεται, ο κ. Παπανδρέου και ο κύκλος των ανθρώπων που κυβερνούν εν ονόματί του σχεδιάζουν μανιωδώς στρατηγικές εξόδου. Οι οποίες έχουν όλες έναν κοινό παρονομαστή: το «κάψιμο» και την απαξίωση όλων των αντίθετων σημαντικών πόλων στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό και την εμπλοκή τους στον θανάσιμο εναγκαλισμό του κ. πρωθυπουργού με την «τρόικα» και το Μνημόνιο, προκειμένου κάτι από την πολιτική του αξιοπιστία, με μαγικό και ουρανοκατέβατο ίσως τρόπο, να σωθεί. Στις μέρες μας όμως, όπου κυβερνούν ο φόβος, η οργή και η αγανάκτηση και το πολιτικό σύστημα κινδυνεύει να χάσει, στο σύνολο του, την όποια νομιμοποίηση του έχει απομείνει, αυτά είναι ριψοκίνδυνα παιχνίδια.

Η λέξη «πατρίδα» είναι από αυτές που αρέσκονται να χρησιμοποιούν οι λογογράφοι του πρωθυπουργού στις ομιλίες του. Κι ο ίδιος μιλά συχνά για ένα θολό, νεφελώδες, νέο «είδος» πατριωτισμού.

Είναι καιρός ο κ. Παπανδρέου να χωνέψει ότι αν πραγματικά αγαπά την πατρίδα μας, πρέπει να αποχωρήσει πριν οδηγήσει τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Πρέπει επιτέλους να ενηλικιωθεί πολιτικά, να παραδεχθεί ότι απέτυχε καταλυτικά να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και ότι δεν έχει κανέναν να κατηγορήσει γι' αυτό παρά μόνον τον εαυτό του.

Είναι η ώρα που ο καθένας αναμετράται με την ιστορία και όπου μόνον οι έντιμες και καθαρές λύσεις έχουν θέση. Άραγε ο κ. πρωθυπουργός το αντιλαμβάνεται αυτό;

Πηγή

http://kostasxan.blogspot.com/2011/10/blog-post_509.html