Ο ποινικός από την Ηλεία και το θρίλερ με το κλεμμένο «αρχείο του Άκη»

 

Ένας 43χρονος που έχει κατηγορηθεί για αιματηρές ληστείες τραπεζών εμφανίζεται ως στενός συνεργάτης του πρώην υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου και κατηγορείται – σε δικογραφία που αποκαλύπτει «Το Βήμα» – ως ο άνθρωπος που έκλεψε τμήμα του απόρρητου αρχείου του με στοιχεία για «μίζες» και άλλες παράνομες συναλλαγές.

Σημείο εκκίνησης αυτής της υπόθεσης είναι η αναφερόμενη κλοπή μεγάλου τμήματος του απόρρητου αρχείου από το γραφείο του πρώην υπουργού στην οδό Κομνά Τράκα στην Κυψέλη στις 16 Οκτωβρίου 2010. Άγνωστοι είχαν ανοίξει με οξυγόνο το χρηματοκιβώτιο και φέρονται να άρπαξαν 31 ντοσιέ με στοιχεία για τις συναλλαγές και τις πολιτικές κινήσεις του πρώην υπουργού. Εκείνη την περίοδο δεν είχε ξεσπάσει ακόμη το σκάνδαλο με τα Εξοπλιστικά σε όλη του την έκταση, ενώ στις αρχές Ιουνίου του 2010 η τότε προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών κυρία Ελένη Ράικου είχε διατάξει έρευνα, παράλληλη με μιαν αντίστοιχη από το ΣΔΟΕ, σχετικά με την αγορά της κατοικίας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ο πρώην υπουργός και συγγενικά του πρόσωπα συνελήφθησαν πολύ αργότερα, τον Απρίλιο του 2012.
Ληστείες και… καρπούζια.
Όταν λοιπόν ο Α. Τσοχατζόπουλος διαπίστωσε την κλοπή καθοριστικού τμήματος του αρχείου του, κατέθεσε αμέσως μήνυση στην οποία ανέφερε: «Σκοπός των δραστών ήταν να με πλήξουν ηθικά και πολιτικά. Γι” αυτό και δεν έκλεψαν κανένα αντικείμενο αξίας. Ηθελαν να εκμεταλλευθούν τα συγκεκριμένα έγγραφα με προφανή σκοπό να προχωρήσουν σε χρήση τους σε βάρος μου, η οποία είναι αθέμιτη και παράνομη». Ωστόσο, ενώ ο Α. Τσοχατζόπουλος εμφανιζόταν να δηλώνει στη μήνυσή του ότι αγνοεί την ταυτότητα των δραστών, λίγες ώρες αργότερα «άγνωστος» ενημέρωσε το Τμήμα Διαρρηκτών της Ασφάλειας Αττικής για τον βασικό ύποπτο. Κατονομάστηκε επίμονα ως δράστης ένας 43χρονος ποινικός από την Ηλεία που έχει κατηγορηθεί για συμμετοχή σε πολυμελή συμμορία με αλλοδαπούς από βαλκανικές χώρες, η οποία προχωρούσε σε ληστείες τραπεζών στα τέλη του 2009. Η πιο σημαντική ήταν σε κατάστημα των ΕΛΤΑ στην Κάτω Αχαΐα στις 29 Δεκεμβρίου 2009 με λεία περίπου 250.000 ευρώ, όπου τραυματίστηκε ένα άτομο από πυροβολισμούς των δραστών εναντίον αστυνομικών. Η ίδια συμμορία, σύμφωνα με σχετικά δικαστικά έγγραφα, διέπραξε ληστείες σε υποκαταστήματα της Εθνικής Τράπεζας στο Βέλο Κορινθίας και στις Ερυθρές Μεγαρίδος (Κριεκούκι) με λεία 18.000 ευρώ, ενώ είχαν κατηγορηθεί για κλοπές ΙΧ κυρίως στην Αττική. Οι αστυνομικοί εντόπισαν τον «άγνωστο» στις 3 Νοεμβρίου 2010 σε ξενοδοχείο στον Πειραιά. Τότε όμως ο 43χρονος αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση και αφέθηκε ελεύθερος. Στην κατάθεσή του υποστήριξε: «Καλλιεργώ και εμπορεύομαι καλαμπόκια, καρπούζια, πατάτες και πεπόνια». Εκείνο το διάστημα δεν είχε προκύψει η αναφερόμενη εμπλοκή του στις ληστείες και έτσι δεν υπήρξε καμία περαιτέρω συνέπεια… Δύο ημέρες μετά ο «άγνωστος» τηλεφώνησε εκ νέου στην ΕΛ.ΑΣ. και επέμεινε ότι ο 43χρονος ήταν εκείνος που άρπαξε το «κρίσιμο αρχείο», και μάλιστα έδωσε κινητά τηλέφωνά του προκειμένου να προσδιοριστεί η εμπλοκή του. Πράγματι, οι αρμόδιοι αξιωματικοί βρήκαν ορισμένα συνδυαστικά στοιχεία για την τυχόν εμπλοκή του, χωρίς ωστόσο να κατορθώσουν να τον εντοπίσουν πάλι για δύο χρόνια.
Ήταν «συνεργάτης» του πρώην υπουργού
Σύμφωνα ωστόσο με ορισμένα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν αλλά και σχετικές πληροφορίες που τέθηκαν υπ” όψιν του «Βήματος της Κυριακής», ο 43χρονος υπήρξε επί μεγάλο διάστημα «συνεργάτης» του Α. Τσοχατζόπουλου. Διαμεσολαβητές για τη γνωριμία του με τον προφυλακισθέντα υπουργό ήταν ένα άλλο πρόσωπο από το περιβάλλον του Τσοχατζόπουλου και ένας ιδιώτης από τη Ζάκυνθο που είχε κατηγορηθεί και αυτός για παράνομες ενέργειες. Από τους ερευνητές της υπόθεσης εξετάζεται σοβαρά το ενδεχόμενο ο 43χρονος να υποβοηθούσε τον Α. Τσοχατζόπουλο στην «πίεση» προς τον πρώην γενικό γραμματέα Εξοπλισμών Γιάννη Σμπώκο σχετικά με το περιώνυμο «χρέος», ύψους περίπου 10 εκατ. ευρώ, που φέρεται να είχε ο δεύτερος προς τον πρώτο (εμφανίζονται σαν «μίζες» για την αγορά του αντιπυραυλικού συστήματος TOR-Μ1), σύμφωνα με τους ισχυρισμούς και τα σημειώματα του πρώην υπουργού. Πολλοί υπενθύμιζαν ότι το βράδυ της 30ής Ιουνίου 2010 άγνωστοι περιέλουσαν με βενζίνη και έκαψαν το ΙΧ του γιου του Ι. Σμπώκου στην Κηφισιά. Δεν υπήρξε καμία ανάληψη ευθύνης. Κατά την εκτίμηση των ερευνητών της υπόθεσης, «ο Α. Τσοχατζόπουλος ζήτησε πιθανόν τη βοήθεια του 43χρονου «ποινικού» για να πιέσει τον Ι. Σμπώκο, με αντίληψη «ανθρώπου της νύχτας»». Όπως προκύπτει, ο στόχος του δεν επιτεύχθηκε, γι” αυτό και άφησε απλήρωτο τον 43χρονο και τους πιθανούς συνεργάτες του. Ως απάντηση εκείνοι άρπαξαν τμήμα του αρχείου του πρώην υπουργού για να το δημοσιοποιήσουν…
http://www.protinews.gr/ellada/item/11755-o-poinikos-apo-tin-ileia-kai-to-thriler-me-to-klemmeno-arxeio-tou-aki
………………………………………………….
Πώς «ο Άκης εξαγόραζε ψήφους ομογενών από τη Ρωσία και αθίγγανων»

Τι λέει ο Ζήγρας και για τα διαρκείας του ΠΑΟΚ που αγόραζε ο Τσοχατζόπουλος

 

Συγκεκριμένα πρόσωπα κατονομάζει ως «ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς» στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου, ο εξάδελφος του πρώην υπουργού Νικόλαος Ζήγρας, ο οποίος απολογήθηκε χτες ενώπιον του ανακριτή. Ο συγκατηγορούμενος του πρώην υπουργού, σύμφωνα με πληροφορίες, υποστήριξε στον ανακριτή ότι επιφανής Κύπριος πολιτικός, με περισσότερες από μία θητείες σε υπουργική θέση, είχε ενεργό ρόλο όχι μόνο στην οργάνωση της όλης επιχείρησης για το «ξέπλυμα» αλλά και σε διακίνηση χρημάτων προερχομένων από «μίζες» που δόθηκαν για την επιλογή των ρωσικών όπλων TORMI.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Ν. Ζήγρας είπε, επίσης, στον ανακριτή της υπόθεσης ότι ο πρώην υπουργός ξόδευε ποσά πάνω από 2,5 εκατομμύρια ευρώ σε εκλογικές αναμετρήσεις, ώστε να εκλέγεται για να εξασφαλίζει ασυλία. Κατά τον μέχρι πρότινος στενό συνεργάτη του πρώην υπουργού, τα χρήματα αυτά ο Άκης Τσοχατζόπουλος τα ξόδευε για να εξαγοράζει ψήφους «ομογενών από τη Ρωσία και αθίγγανων», αλλά και για παροχές εισιτηρίων διαρκείας του ΠΑΟΚ που αγόραζε κατά εκατοντάδες.

Δείτε εδώ την απολογία του, που δημοσιεύει το protothema.gr

 

http://www.newsbeast.gr/politiki/arthro/386403/pos-o-akis-exagoraze-psifous-omogenon-apo-ti-rosia-kai-athigganon/

 

http://alfeiospotamos.gr/?p=11865

Γιατί στήν Σπάρτη δέν εὑρέθησαν ναοί;

<  

Δέν ἀναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δέν ἔχει μείνει κάποιο ἀρχαιολογικό εὕρημα στήν Σπάρτη; Δέν εἶχε ναούς ἡ Σπάρτη; Ἀγάλματα; Μνημεῖα; Εἶχε… Ἁπλῶς «φρόντισε» ἕνας Ἑβραῖος Ἀββὰς νὰ τὰ ἐξαφανίσῃ, διαλύοντας τὰ πάντα. Ὁ ἀββὰς λοιπὸν Μισὲλ Φουρμόντ, ἀπεσταλμένος τοῦ Λοδοβίκου ΙΕ’, ὥστε νὰ συλλέξῃ βυζαντινὰ χειρόγραφα, τὸ 1729, ἔφθασε στὴν Σπάρτη. Χρειάστηκε 53 ἡμέρες γιὰ νὰ καταστρέψῃ τὰ πάντα!!! Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή του πρὸς τὸν κόμητα Maurepas…

“επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης. Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω… Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!). Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. (!!!!!!!!!)Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζηνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλιασιά, το φενέο…
Εισέδυσα στη Μάνη.Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης! Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή. Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου. Δεν είναι αυτό κάτι;”.

Και πιο κάτω: “η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κάτεσκαψα. Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου. Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου. Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα. Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν. Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά.”
Για την Τροιζήνα αναφέρει: “γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.”. Και με απίστευτη αφέλεια ομολογεί: “από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια! Εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για ιδούν. Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα”.
Και πώς δικαιολογείται; Στις 20 Απριλίου 1730, ο Fourmont γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών: ” Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη. Κακός λαός και είμαι ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκλυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη. Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου”, και συνεχίζει: ”Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα. Και αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ήσυχος,πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς”.
Ολα τα ημερολογια, χειρογραφα και επιγραφες βρισκονται στην Βασιλικη Βιβλιοθηκη στο Παρισι.
Τετοια Ανθελληνικα καθιζηματα λυμαινονται τον πλανητη εως και σημερα. Διοτι ο Ελληνισμος ειναι μια οικουμενικη εννοια, δεν συνορευει με κανεναν και δεν φυλακιζεται απο κανεναν. Ο διεθνης Σιωνισμος λειτουργωντας παντα υπο το σκοτος προσπαθει απο αρχαιοτατων χρονων να πληγωσει την ανθρωποτητα. Αυτη ειναι και η βασικη διαφορα μεταξυ των 2 εννοιων. Ο Ελληνισμος προωθει την βελτιωση του ανθρωπου μεσω του πολιτισμου, της Γλωσσας, της Κριτικης σκεψης, της Δημοκρατιας. Ο Σιωνισμος απο την αλλη αρεσκεται στην υποδουλωση και τον αφανισμο των ανθρωπων, ετσι δημιουργησε θρησκειες, ματαιοδοξια, πολιτικες ιδεολογιες ωστε να καταφερει να διαιρεσει τον ανθρωπο σε οσες περισσοτερες υποκατηγοριες μπορει με αποτελεσμα την χειραγωγηση του.
Δυστυχως γι αυτους το Φως δεν μπορει να υποκυψει στο σκοταδι. Κλεινω με μια προταση του Αδαμαντιου Κοραη,
“Των Ιουδαίων το προς ημάς μίσος, υπερβαίνει και αυτό το τουρκικό μίσος»


 http://www.xorisoria.gr/

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ

Της φιλολόγου Ελένης Γαραντούδη
To όρος Παγγαίο είναι πολύ γνωστό από τα μυθολογικά χρόνια. Το χρυσάφι του έκανε τον Ευριπίδη στην τραγωδία του “Ρήσος” να το ονομάσει “όρος με τους όγκους χρυσού, του οποίου η γη κρύβει άργυρο”. Για αιώνες τα πλούσια μεταλλεία του παρείχαν σε μεγάλη αφθονία το χρυσό και τον άργυρο και αποτελούσαν πόλο έλξης για πλήθος λαών και φυλών στην γύρω από τοΠαγγαίο περιοχή.
 Εκτός όμως από το χρυσάφι του, το Παγγαίο συνδέεται με έναν “θησαυρό”

μύθων που αφορούν δύο σημαντικές όψεις του αρχαίου κόσμου, τη διονυσιακή θρησκεία και τον Ορφισμό.
 Η Θράκη, κατά τη μυθική αντίληψη ήταν μια περιοχή πολύ ευρύτερη από το γνωστό γεωγραφικό χώρο. (Οι θράκες, άλλωστε ήταν ο λαός που ήδη από τα αρχαϊκά χρόνια αποτελούσε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του Παγγαίου και γενικά της μεταξύ του Στρυμόνα και Νέστου χώρας). Για τους Έλληνες του Νότου ήταν ο τόπος απ' όπου ξεκινούσε ο ορμητικός Βορέας με τα παιδιά του, τους Βορεάδες και τη Χιόνη, και ο άγριος πολεμικός θεός Άρης. Ήταν όμως και ο τόπος του Ορφέα, του Μουσαίου, του θάμυρη και του Εύμολπου, που είχαν διδάξει στους ανθρώπους τα θεία μυστήρια και τη μουσική.
 Η Θράκη ήταν ο τόπος όπου γεννήθηκε και κατοικούσε ένας από τους Δώδεκα θεούς, ο Άρης. Άγριος και αιμοβόρος, όπως ήταν αυτός ο θεός, άφησε απογόνους σαν τον Τηρέα, τον Λυκούργο και τον Διομήδη, που έμειναν στη μνήμη των ανθρώπων σαν βασιλιάδες της Θράκης γεμάτοι σκληρότητα και βαρβαρότητα. Κατά τη μυθολογία το όνομα του το Παγγαίο το πήρε από τον Παγγαίο, το γιο του Άρη και της Κριτοβούλης, ο οποίος επειδή δεν μπόρεσε να αντέξει τις τύψεις της συνείδησης του για την αιμομιξία που εν αγνοία του διέπραξε με την κόρη του, αυτοκτόνησε πάνω στο όρος αυτό, όπως για όλα αυτά μας πληροφορεί η Γεωγραφία περί Θράκης του Μελετίου.
 Ο Πλίνιος αναφέρει την παράδοση ότι πρώτος ανακάλυψε τα πολύτιμα μέταλλα του Παγγαίου ο φοινικικής καταγωγής Κάδμος που κάποτε έφτασε με τους δικούς του στη Θράκη, όπου οι κάτοικοι τους δέχθηκαν φιλικά και τους πρόσφεραν φιλοξενία. Μαζί με τον Κάδμο είχε ξεκινήσει από τη Φοινίκη και κάποιος Θάσος, γιος του Ποσειδώνα που όταν έφτασαν στη Θράκη, πέρασε σ' ένα κοντινό νησί απέναντι και έχτισε πόλη. Από τότε το νησί πήρε το όνομα του και λέγεται Θάσος. Στη Θράκη ο Κάδμος έμαθε τους ανθρώπους να βγάζουν χρυσάφι μέσα από το βουνό Παγγαίο και να φτιάχνουν με αυτό διάφορα κομψοτεχνήματα. Τους έμαθε και άλλες τέχνες που ήξερε από την πατρίδα του. Σύμφωνα με την παράδοση αυτή το όνομα του το Παγγαίο το πήρε από τη φοινικική λέξη paga, που σήμαινε συνάντηση.
Πάνω στο Παγγαίο και με πρωταγωνιστή τον μεγάλο θεό των θρακών, τον Διόνυσο ή Βάκχο, διαδραματίστηκε ο τραγικός μύθος του θράκα βασιλέα Λυκούργου. Ο Λυκούργος, που βασίλευε στους Ηδωνούς, κοντά στον Στρυμόνα, εναντιώθηκε στη λατρεία του Διόνυσου, επιτέθηκε στις Βάκχες της ακολουθίας του και απείλησε τη ζωή και του ίδιου του θεού. Ο ίδιος ο μικρός Διόνυσος από το φόβο του βούτηξε μέσα στη θάλασσα, όπου η Θέτιδα τον δέχτηκε τρεμάμενο στην αγκαλιά της. Τότε η οργή του Δία έπεσε πάνω στον Λυκούργο που τυφλώθηκε και δεν άργησε να πεθάνει, κλεισμένος σε σπήλαιο του Παγγαίο από τον ίδιο τον Διόνυσο. Σύμφωνα με άλλη παραλλαγή του μύθου ο ίδιος ο Διόνυσος του τάραξε τα φρένα και τον έβαλε να κατακρεουργήσει το ίδιο το παιδί του, νομίζοντας πως κλαδεύει ένα αμπέλι, και πως ύστερα από αυτό οι Ηδωνοί, για να επαναφέρουν τη γονιμότητα της γης τους που είχε χαθεί, τον έδεσαν πάνω στο βουνό τους το Παγγαίο, όπου άγρια άλογα τον κατασπάραξαν. Πάνω στο Παγγαίο έλεγαν ακόμα πως ένας ντόπιος, ο Χάροπας, βοήθησε τον Διόνυσο να νικήσει και να θανατώσει το Λυκούργο, πως αυτός, παίρνοντας την εξουσία σύμφωνα με το θέλημα του νικητή θεού, διέδωσε τη λατρεία του και πως δίδαξε στο γιο του Οίαγρο τις διονυσιακές τελετουργίες, που αργότερα ο γιος του Οίαγρου, ο Ορφέας τις διαμόρφωσε και τις συστηματοποίησε, έτσι ώστε έγιναν ευρύτερα γνωστές σαν Ορφικά Μυστήρια.
 Ο Ορφέας είναι μια περίεργη μυθική μορφή, χωρίς σαφή γνωρίσματα ήρωα, θεού ή ημίθεου. Χαρακτηρίζεται ως “γόης από μουσικής άμα και μαντικής”, αλλά ήταν και εισηγητής συγκεκριμένων μυστικών τελετών, θρησκευτικός ποιητής, προφήτης και ιερέας. Επιπλέον τιμήθηκε στον τάφο του με θυσίες ως θεός και όχι με εναγίσματα όπως οι ήρωες. Καταγόταν από τη Θράκη και έδρασε είτε στην περιοχή των Πιερίων, όπου υπήρχε ο τάφος του, είτε στην περιοχή του όρους Παγγαίο και ανατολικότερα ως τον ποταμό Έβρο.
 Ο Ορφέας ήταν φημισμένος για την επίδοση του στη μουσική, στο άσμα και στην κιθαρωδία. Η αρχαιότητα τον ύψωσε σε σύμβολο της κιθαρωδίας, αξεπέραστο από τους μεταγενέστερους δεξιοτέχνες του είδους. Έμβλημα του σ' όλες τις εικαστικές παραστάσεις έγινε η λύρα που άλλοτε την κρατούσε στα γόνατα πλήττοντας τις χορδές και τραγουδώντας και άλλοτε στο χέρι ως απλό έμβλημα.
 Ο Ορφέας μετά την κάθοδο του στον Άδη, απ' όπου απέτυχε να επαναφέρει την Ευρυδίκη, επέστρεψε στον Επάνω Κόσμο πικραμένος, και εφτά ημέρες περιπλανιόταν αμίλητος χωρίς τροφή ή θρηνούσε στις όχθες ενός ποταμού. Από τότε ήταν αδιάφορος προς κάθε γυναίκα και ταπείνωνε όσες τον πλησίαζαν. Μερικοί έλεγαν πως δεν θέλησε να ζήσει μόνος και αυτοκτόνησε. Κατά τους ορφικούς όμως ο θάνατος του προφήτη τους υπήρξε μαρτυρικός όπως του θεού τους Ζαγρέα. Κατά την αυθεντικότερη εκδοχή ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ που πρόσφατα είχε περάσει με την ακολουθία των Βακχών από τη Μικρά Ασία στη Θράκη βρήκε τον Ορφέα περιφρονητή των μυστηρίων του και έβαλε τις Βάκχες, γνωστές στη Θράκη ως “Βασσάρες” ή “Βασσαρίδες” να τον “διασπάσουν” πετώντας εδώ κι εκεί τα μέλη του. Οι μούσες μάζεψαν τα μέλη του και τα έθαψαν.
Άλλοι έλεγαν πως ο Ορφέας θανατώθηκε από τις γυναίκες των θρακών που τον εκδικήθηκαν είτε γιατί τις απέκλεισε από τα μυστήρια που ίδρυσε, είτε γιατί τις αποξένωσε από τους άντρες τους με το να εισαγάγει τον παιδικό έρωτα στη Θράκη. Σύμφωνα με άλλη άποψη η Αφροδίτη είχε ξεσηκώσει τις γυναίκες των θρακών να τον διαμελίσουν, ενώ άλλοι έλεγαν πως ο Δίας σκότωσε με κεραυνό τον Ορφέα γιατί στα μυστήρια που ίδρυσε αποκάλυπτε στους ανθρώπους απόκρυφες αλήθειες για το υπερπέραν.
 Τα νέα διονυσιακά μυστήρια, όπως τα διαμόρφωσε ο Ορφέας, είχαν τόσο σημαντικές διαφορές από τα μυστήρια της εκστατικής διονυσιακής λατρείας, ώστε οι ορφικοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους οπαδούς μιας διαφορετικής θρησκείας (αν και πάλι διονυσιακής). Στο κέντρο της ορφικής διδασκαλίας μπήκε ο λεγόμενος Διόνυσος Ζαγρέας, γιος, κατά τον “ιερό λόγο” των ορφικών, του Δία και της θεάς του Κάτω Κόσμου Περσεφόνης. Οι Τιτάνες, οι κακούργες θεϊκές υπάρξεις που είχαν νικηθεί από το Δία κατά την Τιτανομαχία, βρήκαν ευκαιρία να εκδικηθούν το Δία σκοτώνοντας το γιο του που ήταν ακόμη νήπιο. Διαμέλισαν τον Διόνυσο Ζαγρέα και έφαγαν ωμές τις σάρκες του, εκτός από την καρδιά του που πρόλαβε να τη σώσει η Αθηνά. Οι Τιτάνες μετά το κακούργημα τους κατακεραυνώθηκαν από το Δία, και από τη στάχτη τους δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι. Οι ορφικοί έλεγαν πως οι άνθρωποι είχαν μέσα τους το θεϊκό στοιχείο (γιατί οι Τιτάνες είχαν φαει το Διόνυσο Ζαγρέα) είχαν όμως και τη θηριώδη ή κακοποιό “τιτανική φύση” (γιατί είχαν πλαστεί από τη στάχτη των Τιτάνων). Η ορφική ζωή (με τις νηστείες ή την αποχή από ζωικές τροφές και με τους θρησκευτικούς καθαρμούς) είχε το σκοπό να ενισχύσει μέσα τους το θεϊκό στοιχείο (την ψυχή) και να δεσμεύσει ή να νεκρώσει την τιτανική φύση (τις ζωικές ή σωματικές επιθυμίες).
 Σύμφωνα με αυτήν την πίστη, την πραγματική φύση του ανθρώπου, ότι θεϊκό υπάρχει μέσα του, το έχει μαζί της η ψυχή, που ύστερα από το θάνατο δεν βυθίζεται σαν φευγαλέα - σκιά στον μουχλιασμένο Άδη, μόνο πρέπει να δώσει λογαριασμό για τις πράξεις της και υποχρεώνεται να περάσει μια σειρά από γεννήσεις, που τη φέρνουν ή πίσω στη θεϊκή της πατρίδα ή σε αιώνια καταδίκη. Η κίνηση αυτή ήθελε να οδηγήσει τον άνθρωπο στην κάθαρση της ψυχής του, στην απελευθέρωση της από τη σωματικότητα και σε διαρκή ένωση με τη θεότητα.
 Αντίθετα οι οπαδοί της οργιαστικής διονυσιακής λατρείας πίστευαν στην αξία του ωμοφαγίου: Οι Μαινάδες, κυριευμένες από τη διονυσιακή μανία, διαμέλιζαν ένα ζώο που αποτελούσε ενσάρκωση του θεού Διονύσου. Τρώγοντας κανείς ωμό λίγο από το κρέας του ζώου αυτού “έφερνε μέσα του το θεό”, και αυτό πίστευαν πως ανακαίνιζε τον άνθρωπο και εξευγένιζε τη ζωή του. Οι δύο αυτές αιρέσεις της διονυσιακής λατρείας συνυπήρχαν στα ιστορικά χρόνια, οι σχέσεις όμως των οπαδών τους ήταν πάντοτε εχθρικές.
Ο Διόνυσος είναι, ως γνωστόν, θεός του κρασιού και γενικότερα της γονιμότητας και της βλάστησης. Τα όργια του θεού γιορτάζονταν κάθε δύο χρόνια στις αρχές του Δεκέμβρη πάνω στον Παρνασσό. Η λέξη όργια σημαίνει έργα ιερά, θρησκευτικές τελετές. Μόνο γυναίκες οργανωμένες σε θιάσους, έπαιρναν μέρος σ' αυτά. Ήταν οι μαινάδες ή βάκχες ή θυιάδες, που κρατούσαν στο ένα χέρι τον αναμμένο πυρσό και στο άλλο τον θύρσο -ένα ραβδί στολισμένο με αμπελόφυλλα και κισσό και μ' ένα κουκουνάρι στην άκρη - και εβάκχευαν, που θα πει πως έπεφταν σε θρησκευτική υστερία. Ανέβαιναν τρέχοντας μέσα στο σκοτάδι και στο κρύο της χειμωνιάτικης νύχτας στις δασωμένες πλαγιές και στις κορυφές του βουνού, ενώ τα τύμπανα και ο αυλός συνόδευαν τους έξαλλους χορούς τους, ώσπου να σωριαστούνε εξαντλημένες στο χώμα. Στην αλλοφροσύνη τους έβλεπαν να αναβλύζουν από τη γη ποτάμια μέλι και γάλα και κρασί. Ακόμη με την πίστη πως ο Διόνυσος είχε ενσαρκωθεί σε ζώο, στην επιθυμία τους να κοινωνήσουν μαζί του, όποιο αγρίμι έβρισκαν χύνονταν και το έπιαναν, το ξέσκιζαν με τα χέρια και έτρωγαν τις σάρκες του ωμές. Με ανάλογες οργιαστικές τελετές γιόρταζαν τον Διόνυσο οι γυναίκες και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας και της Μικρός Ασίας, ιδιαίτερα στη Μακεδονία, που γειτόνευε με τη Θράκη, από όπου είχαν ξεκινήσει τα διονυσιακά όργια.
 Η “μανία” που φέρνει ο θεός Διόνυσος, η μεταβολή δηλ. της συνείδησης του ατόμου, συνδέεται βέβαια πρώτα - πρώτα με το κρασί και την έκσταση και τη μέθη που φέρνει. Όμως η μανία αυτή που αποτελεί το ζωντανό σημάδι πως κάποιος έγινε “ένθεος”, δηλαδή ο θεός “μπήκε” σε κάποιον, δεν είναι απαραίτητα δεμένη με το κρασί αφού παρουσιάζεται και ανεξάρτητα απ' αυτό. Η “μανία” έχει σχέση με τη λέξη “μένος” που σημαίνει τη δύναμη του νου, την ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου. Μανία λοιπόν δεν είναι μια απώλεια, “να χάνει κανείς τα λογικά του”, αλλά ένα δυνάμωμα, μια τόνωση της αίσθησης που έχει ο καθένας για την πνευματική του δύναμη. Το βίωμα αυτό όμως δεν μπορεί να το αποκτήσει κανείς μένοντας μόνος σε περισυλλογή. Είναι ένα μαζικό φαινόμενο που γίνεται μεταδοτικό. Αυτό εκφράζει ο μύθος για το “θίασο” του Διονύσου. Όποιος όμως δίνεται στο θεό Διόνυσο, πρέπει να απαρνηθεί και να αποβάλλει την “αστική” του ύπαρξη και να γίνει “μαινόμενος”, να βγει δηλαδή από τους περιορισμούς της πόλης. Αυτό είναι ένα βίωμα του θείου που συνάμα φέρνει σωτηρία στον άνθρωπο.
 Εκείνο, λοιπόν, που χαρακτηρίζει τη διονυσιακή θρησκεία είναι η έκσταση, το να βγαίνει κανείς από τον εαυτό του, βοηθούμενος όχι μόνο από το κρασί, αλλά και από τον παράφορο χορό. Ο Όμηρος, που είναι κήρυκας της ολυμπιακής θρησκείας και δεν συμπαθεί τα μυστικιστικά κηρύγματα, λίγο πολύ αγνοεί το Διόνυσο. Στον απλό λαό όμως η διάδοση της λατρείας του ήταν μεγάλη. Γι' αυτόν ο Διόνυσος ήταν ο Λύσιος, ο θεός που λύτρωνε τους ανθρώπους από τους έγνοιες και τα βάσανα της καθημερινής ζωής.
Ο J.P. VERNANT στο βιβλίο του “ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ” γράφει σχετικά με το θέμα: “Η διονυσιακή θρησκεία είναι, λοιπόν, πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα υπόθεση των γυναικών. Οι γυναίκες ως γυναίκες αποκλείονται από την πολιτική ζωή. Η θρησκευτική ιδιότητα που τις κάνει ικανές να παίξουν, ως Βάκχες, κυριαρχικό ρόλο στη διονυσιακή θρησκεία, είναι το αντίστροφο αυτής της κατωτερότητας που τις σημαδεύει στο πολιτικό επίπεδο και που τους απαγορεύει να συμμετέχουν - ισότιμα με τους άντρες - στη διακυβέρνηση της πόλης. Αλλά και οι δούλοι βρίσκουν επίσης μια θέση στις διονυσιακές λατρείες, μια θέση που κανονικά δεν μπορούν να έχουν αλλού (...). Το θρησκευτικό, λοιπόν ρεύμα της διονυσιακής θρησκείας προσέφερε σε μια παλιά εποχή, ένα πλαίσιο συγκέντρωσης σε όσους βρίσκονταν το περιθώριο της αναγνωρισμένης κοινωνικής τάξης. Μερικά λατρευτικά επίθετα του Διονύσου, όπως Ελευθέριος και Λύσιος, μαρτυρούν αυτή τη διαπλοκή του κοινωνικού και του θρησκευτικού στοιχείου και την ίδια επιδίωξη για ελευθερία και απολύτρωση. Πράγματι αυτό που προσφέρει η διονυσιακή θρησκεία στους πιστούς - και όταν ακόμη ελέγχεται από το κράτος, όπως θα συμβεί την κλασική εποχή -είναι μια θρησκευτική εμπειρία αντίστροφη της επίσημης λατρείας. Δεν πρόκειται πια για την ιεροποίηση μιας τάξης, όπου πρέπει κανείς να ενταχθεί, αλλά για την απολύτρωση από αυτήν την τάξη και την απελευθέρωση από τους εξαναγκασμούς που συνεπάγεται από ορισμένες απόψεις. Έτσι έχουμε αναζήτηση μιας ριζικά διαφορετικής εμπειρίας, μακριά από την καθημερινή ζωή, τις συνηθισμένες ασχολίες, τους υποχρεωτικούς καταναγκασμούς, και προσπάθεια να καταργηθούν όλα τα όρια, να πέσουν όλοι οι φραγμοί που προσδιορίζουν έναν οργανωμένο κόσμο φραγμοί ανάμεσα στον άνθρωπο και στο θεό, στο φυσικό και στο υπερφυσικό, ανάμεσα στο ανθρώπινο, στο ζωϊκό και στο φυτικό, κοινωνικοί φραγμοί, όρια του εγώ”.
 Σε άλλη σελίδα του βιβλίου διαβάζουμε πως “θίασοι, σύλλογοι και μυστήρια ανοίγουν τις πόρτες τους σε άτομα, που μπορούν τώρα να γνωρίσουν τις ιερές αλήθειες - προνόμιο, άλλοτε ορισμένων κληρονομικών γενών - χωρίς κανέναν περιορισμό ως προς την κοινωνική τους θέση και καταγωγή. Η δημιουργία θρησκευτικών αιρέσεων, όπως οι “ορφικές”, η ίδρυση μυστηριακών θρησκειών, η συγκρότηση ενός συλλόγου “σοφών”, όπως ήταν ο Πυθαγορικός, φανερώνουν σε διαφορετικές συνθήκες και σε διαφορετικούς κύκλους, το ίδιο μεγάλο κοινωνικό κίνημα διεύρυνσης και διάδοσης μιας ιερής αριστοκρατικής παράδοσης”
 Ο ορφισμός είναι μια θρησκευτική κίνηση που, όπως παρατηρεί ο ALBIN LESKY στην ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, τη σημασία της την υπερτίμησαν υπερβολικά σε ορισμένες εποχές, για να την αποκηρύξουν ύστερα σχεδόν ολοκληρωτικά με ριζοσπαστικό σκεπτικισμό. Κατά πόσο η κίνηση αυτή αναπτύχθηκε από καθαρά ελληνικά ξεκινήματα, κατά πόσο είχε σχέση με τη διδασκαλία της Ανατολής για την περιπλάνηση των ψυχών, είναι προβλήματα που η λύση τους δεν είναι εύκολη. Δεν είναι όμως ξένη σταγόνα μέσα στο ελληνικό αίμα, αλλά συνανήκει στην εικόνα του ελληνικού κόσμου.
 Το Παγγαίο λοιπόν, συνδέεται με μύθους, θρησκείες και λατρείες, που λειτούργησαν “επαναστατικά”, φέρνοντας μεγάλες καινοτομίες, αλλάζοντας τη ζωή των ανθρώπων που τις ακολουθούσαν.
www.eoskavalas.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΣΤΟ ΠΑΓΓΑΙΟ
©www.visaltis.net

http://lithosfotos.blogspot.gr/2015/01/blog-post_122.html

ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ… Ακόντιος και Κυδίππη

Δύο νεαροί Κυκλαδίτες, ο Ακόντιος από την Κέα και η Κυδίππη από τη Νάξο, είναι τα κεντρικά πρόσωπα μιας ξεχωριστής, ρομαντικής και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας ερωτικής ιστορίας, την οποία αφηγείται ο Καλλίμαχος [σημαντικός εκπρόσωπος της Ελληνιστικής Ποίησης (323 – 30 π.Χ.)] στο 3ο Βιβλίο των απολεσθέντωνΑἰτίων του.

Ο Ακόντιος, ξακουστός για την ομορφιά του ανάμεσα σε όλα τα παλικάρια της Κέας, συναντά στον Ναό της Αρτέμιδος της Δήλου μια πανέμορφη Ναξιώτισσα, την Κυδίππη, και την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά. Για να την παντρευτεί, μεταχειρίζεται ένα ευφυές σχέδιο, το οποίο συνετέλεσε ιδιαίτερα στην εξαιρετική φήμη του ποιήματος. Χαράσσει πάνω σ’ ένα μήλο τα ακόλουθα λόγια: «Ορκίζομαι στο όνομα της Αρτέμιδος τον Ακόντιο να παντρευτώ» και ρίχνει το μήλο στα πόδια της Κυδίππης και της τροφού της. Η τροφός, περίεργη, το παίρνει, παρατηρεί πως φέρει μία επιγραφή, το δίνει στη νεαρή κυρία της, την οποία και παρακινεί να το διαβάσει. Η Κυδίππη δεν υποψιάζεται την παγίδα και διαβάζει μεγαλόφωνα. Έκπληκτη και ταραγμένη κοντοστέκεται στην τελευταία λέξη. Όμως, είναι πια πολύ αργά, αφού διάβασε, παρά τη θέλησή της, τον όρκο που θα τη δεσμεύσει και που ήδη άκουσε η θεά Άρτεμις. Επιστρέφει στη Νάξο, κρατώντας μυστική την περιπέτειά της, και οι γονείς της την αρραβωνιάζουν μ’ έναν νεαρό Ναξιώτη. Αλλά η Άρτεμις, στο όνομα της οποίας ορκίστηκε η Κυδίππη, αναλαμβάνει την υπόθεση του Ακοντίου. Την παραμονή της γαμήλιας τελετής, η Κυδίππη αρρωσταίνει, ο γάμος αναβάλλεται κι εκείνη γίνεται καλά. Δύο φορές ακόμη επαναλαμβάνονται οι ετοιμασίες του γάμου, και τις δύο όμως φορές η Κυδίππη αρρωσταίνει και πάλι. Ο πατέρας της αναγκάζεται να προσφύγει στο Μαντείο των Δελφών και συμβουλεύεται τον Απόλλωνα, ο οποίος του αποκαλύπτει ό,τι ακριβώς συνέβη στη Δήλο, του παραγγέλλει δε να τηρηθεί ο ακούσιος όρκος. Ο πατέρας της Κυδίππης υπακούει στη θεϊκή εντολή, κι έτσι το πιο όμορφο παλικάρι της Κέας παντρεύεται την πανέμορφη Ναξιώτισσα…
Αυτός είναι ο μύθος του Ακοντίου και της Κυδίππης, ένας μύθος αναμφίβολα ελκυστικός και ικανός να κεντρίσει τη φαντασία των ποιητών και να αποτελέσει πηγή έμπνευσής τους. Πώς, όμως, ο Καλλίμαχος, ο μέγιστος αυτός ποιητής της Ελληνιστικής Περιόδου, ανέπτυξε τον μύθο αυτό;
Το ποίημά του, γραμμένο σε ελεγειακό μέτρο, αποτελείτο από 150 περίπου στίχους και διαιρείτο σε 2 μέρη. Το πρώτο μέρος περιείχε τη συνάντηση των δύο νέων και το ευφυές σχέδιο του Ακοντίου να ρίξει το ενεπίγραφο μήλο στα πόδια της αγαπημένης του…
Το μήλο, η σπουδαιότητα του οποίου ήταν τεράστια στην Αρχαιοελληνική Μυθολογία, θεωρείτο κυρίως ως ερωτικό δώρο και, επομένως, είχε στενότατη σχέση με τη θεά του έρωτα, την Αφροδίτη. Γενικά, το μήλο αποτελούσε σύμβολο ερωτικό, το δε μηλοβολεῖν (= το να ρίχνει κανείς μήλα σε κάποιον) ήταν χειρονομία ερωτικής πρόκλησης. Για παράδειγμα, στο 3ο Εἰδύλλιο του Θεοκρίτου (Κῶμος) ο ερωτευμένος γιδοβοσκός τραγουδά στην αγαπημένη του Νύμφη Αμαρυλλίδα ότι δέκα μήλα τής προσφέρει και ότι αύριο θα της προσφέρει κι άλλα (ἠνίδε τοι δέκα μᾶλα φέρω… / …καὶ αὔριον ἄλλα τοι οἰσῶ). Ο άνδρας, λοιπόν, πρόσφερε μήλα στο κορίτσι που αγαπούσε, αλλά και το κορίτσι μπορούσε, επίσης, να ερωτοτροπεί με κάποιον άνδρα, ρίχνοντάς του μήλα, όπως, για παράδειγμα, η Γαλάτεια χτυπά με μήλα (βάλλει… / μάλοισιν) το ποίμνιο του Πολυφήμου, όπως αναφέρει ο Θεόκριτος στο 6ο Εἰδύλλιό του με τίτλο Βουκολιασταί. Στην περίπτωση του Ακοντίου, το ρίξιμο του μήλου στα πόδια της Κυδίππης δεν ήταν μόνο προσφορά δώρου αγάπης ή δήλωση ερωτικής πρόκλησης, αλλά κάτι περισσότερο. Ήταν, κυρίως, το μοναδικό μέσο με το οποίο ο Ακόντιος θα κατάφερνε – με απόλυτη βεβαιότητα – την τελική του επιδίωξη, δηλαδή τον γάμο του με τη όμορφη Ναξιώτισσα. Αν στο μήλο εκείνο δεν ήταν χαραγμένος ο δεσμευτικός όρκος, που τελικά διάβασε η Κυδίππη, πιθανόν ο Ακόντιος να μην την είχε ποτέ παντρευτεί…
Το πρώτο μέρος της καλλιμάχειας ελεγείας ίσως παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και είναι περισσότερο συναρπαστικό. Στο δεύτερο μέρος, παρόλο που η τέχνη του Καλλιμάχου δεν αποκαλύπτεται ιδιαίτερα, υπάρχει όμως το πλεονέκτημα να μας δειχθεί καθαρά η μέθοδος της εργασίας του ποιητή και να καθορισθεί η πηγή από την οποία είχε αντλήσει την αφήγησή του.
Τον Καλλίμαχο τον ενδιαφέρουν κυρίως τα τοπικά έθιμα και οι σπάνιες παραδόσεις, τις οποίες τελικά φέρνει στο φως. Έτσι, στους πρώτους διασωθέντες στίχους του δευτέρου μέρους του ποιήματος, που αρχίζει τη στιγμή όπου για πρώτη φορά ετοιμάζεται ο γάμος της Κυδίππης, ο Καλλίμαχος – περίφημος παρατηρητής και εξηγητής κάθε ιδιαιτερότητας των τοπικών εθίμων – αναφέρει το έθιμο του γάμου στη Νάξο. Το έθιμο αυτό αποτελούσε ανάμνηση του μύθου σύμφωνα με τον οποίο ο Ζευς και η Ήρα, των οποίων η ένωση (ἱερὸς γάμος) αποτελούσε για τους Αρχαίους Έλληνες το πρότυπο του νόμιμου γάμου, είχαν κατ’ αρχάς αγαπηθεί, όπως αναφέρει ο Όμηρος, εν αγνοία των γονέων τους (Ξ 296: φίλους λήθοντε τοκῆας). Αφηγείται, λοιπόν, ο Καλλίμαχος πως «ήδη η παρθένος μοιράστηκε την κλίνη της μ’ ένα αγόρι, όπως το όριζε το έθιμο, που απαιτούσε να κοιμάται η νύφη έναν προνύμφιο ύπνο με κάποιο αγόρι, του οποίου και οι δύο γονείς ζουν (σὺν ἄρσενι παιδὶ ἀμφιθαλεῖ). Το έθιμο αυτό, προορισμένο να θυμίζει τους μυστικούς έρωτες του Διός και της Ήρας, το είχε ακολουθήσει η Κυδίππη, όταν αρρώστησε…
Στη συνέχεια του ποιήματος, σε μία ακόμη απαίτηση του γαμήλιου εθίμου στη Νάξο, να φέρνουν δηλαδή το πρωί της παραμονής της γαμήλιας τελετής τα σφαχτά του γάμου, συναντάμε την εκπληκτική ποιητική δεξιοτεχνία του Καλλιμάχου: «Την αυγή τα βόδια έτρεμαν από την αγωνία, βλέποντας μέσα στη λίμνη με το καθαρτήριο νερό να καθρεφτίζεται το μαχαίρι του θυσιαστή». Το βράδυ της παραμονής του γάμου – συνεχίζει ο Καλλίμαχος – «κατέλαβε την Κυδίππη μία φοβερή ωχρότητα, την κυρίευσε δε μία ασθένεια, από την οποία θεραπεύεται κάποιος στέλνοντάς την μέσα στο σώμα των αγρίων αιγών (Ησύχιος: κατ’ αἶγας ἀγρίας∙ παροιμία λεγομένη εἰς ἀγρίας αἶγας τρέπειν τὰς νόσους) και η οποία (ασθένεια) παραλίγο να στοιχίσει στην Κυδίππη την ίδια της τη ζωή. Μια δεύτερη φορά ετοίμαζαν τη νυφική κλίνη, αλλά και πάλι το κορίτσι υπέφερε επί επτά μήνες από τεταρταίο πυρετό. Όταν για τρίτη φορά σκέφθηκαν τον γάμο, ξαφνικά η Κυδίππη καταλήφθηκε από φοβερό ρίγος».
Μετά την λεπτομερή αυτή έκθεση και τη σημαντική πληροφορία για τον εξορκισμό της ἱερᾶς νόσου, ο Καλλίμαχος συνεχίζει την αφήγηση της ιστορίας με το ἐννύχιον ἔπος του Απόλλωνος, με την απόκριση δηλαδή που έδωσε ο Δελφικός Φοίβος στον πατέρα της Κυδίππης, ο οποίος μέσα στη νύχτα πήγε στο Μαντείο των Δελφών για να τον συμβουλευθεί. Αξιοσημείωτες είναι, στο σημείο αυτό, κάποιες ιδιαιτερότητες του μύθου της Αρτέμιδος. Συγκεκριμένα ο Απόλλων, αφού κατ’ αρχάς του αποκαλύπτει ότι εμπόδιο στον γάμο της κόρης του είναι ένας βαρὺς ὅρκος της Κυδίππης στο όνομα της Αρτέμιδος, λέγει στη συνέχεια: «Η αδελφή μου – η Άρτεμις – δεν νοιαζόταν για την τιμωρία του Λυγδάμιδος (βασιλιάς των Κιμμερίων που θέλησε να καταστρέψει τον Ναό της Εφέσου) ούτε έπλεκε (θα μπορούσε κανείς να υποθέσει την κατασκευή κάποιου ιερού αντικειμένου, π.χ. ενός καλαθιού) στο Ιερό του Αμύκλα (γιος του βασιλιά Λακεδαίμονος και της Σπάρτης, θυγατέρας του Ευρώτα) ούτε επιστρέφοντας από το κυνήγι έπλενε το σώμα της μέσα στα νερά του Παρθενίου ποταμού (ποταμός της Παφλαγονίας), αλλά βρισκόταν στη Δήλο, όταν η κόρη σου ορκιζόταν τον Ακόντιο να παντρευτεί και όχι άλλον».
Έπειτα ο Καλλίμαχος, θέλοντας να εξάρει την ευγενική καταγωγή της Κυδίππης κυρίως και επιδιώκοντας να δώσει κάποιες πληροφορίες για τη λατρεία του Ἀρισταίου Διός, αναφέρει – πάντοτε μέσα από την απόκριση του Απόλλωνος: «Αν θέλεις τη συμβουλή μου, θα πρέπει οπωσδήποτε να τηρηθεί ο όρκος της κόρης σου∙ παίρνοντας τον Ακόντιο, θα ενώσεις ήλεκτρο με λαμπρό χρυσάφι (το ήλεκτρο – ένωση χρυσού και αργύρου, όπου δεσπόζει ο χρυσός – δεν είναι ισάξιο με τον χρυσό)». Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι ο Ακόντιος ήταν κατώτερος ως προς την καταγωγή από την Κυδίππη, κι έτσι εξηγείτο η επίμονη αντίδραση των γονέων της στον γάμο αυτό∙ και συνεχίζει ο Απόλλων: «Εσύ, ο πεθερός, κατάγεσαι από τον Κόδρο, αλλά και ο νεαρός από την Κέα, που θα γίνει γαμπρός σου, ανήκει στην οικογένεια των ιερέων του Ἀρισταίου Διός, του Ἰκμίου (θεός της υγρασίας, που λατρευόταν στην Κέα), οι οποίοι (ιερείς) φροντίζουν πάνω στις βουνοκορφές να καταπραΰνουν τον φοβερό Κύνα, όταν ανατέλλει, και ν’ αναζητούν από τον Δία την αύρα που κάνει να πέσουν αθρόα τα ορτύκια μέσα στα λινά δίχτυα των κυνηγών».
Μετά από την απάντηση αυτή του Απόλλωνος, ο Καλλίμαχος διηγείται την επιστροφή του πατέρα στη Νάξο, την αποκάλυψη της ιστορίας από την Κυδίππη, όταν ερωτήθηκε από τον πατέρα της, την αποδοχή της να έρθει ο Ακόντιος στο «Νησί του Διονύσου», δηλαδή στη Νάξο, τα τραγούδια του γάμου, που αυτή τη φορά δεν αναβλήθηκε, και την αμέτρητη χαρά του Ακοντίου…
Τέλος, ο Καλλίμαχος ολοκληρώνει την αφήγησή του, καθορίζοντας την πηγή αυτής της αφήγησης, που ήταν ο Ξενομήδης, χρονικογράφος από την Κέα, ο οποίος είχε κάποτε διηγηθεί στο βιβλίο του όλους τους μύθους του νησιού του.
Όλα αυτά τα σπάνια θέματα της πιο φημισμένης ελεγείας του Καλλιμάχου έχουν γραφεί με άνεση και συντομία, δίχως σχολαστική επιμονή. Περίφημη είναι, επίσης, η εκλεπτυσμένη επιτηδειότητα του ποιητή και στο ύφος και στη στιχουργία. Η μορφή του Ακοντίου, μέσα στο σύνολο του ποιήματος, όπως και μέσα στο διασωθέν μέρος, ήταν αυτή που δέσποζε, ενώ η μορφή της Κυδίππης ήταν αναμφίβολα αμυδρή…
Ο Καλλίμαχος δεν μετέτρεψε την Κυδίππη σ’ ένα θεατρικό ή μυθιστορηματικό πρόσωπο. Σεβόμενος αυτή την αγνή, νεανική ψυχή, άφησε εμάς να μαντεύουμε όλη εκείνη την εσωτερική της πορεία που πραγματοποιείται σιγά – σιγά: το σάστισμα, τη συγκίνηση και τη συστολή της, όταν διαβάζει την αδιάκριτη εξομολόγηση του Ακοντίου και νοιώθει να δένεται παρά τη θέλησή της με τα δεσμά, από τα οποία δεν θα μπορέσει πια να ξεφύγει∙ τη σιωπή που κρατά απέναντι στους γονείς της και την παθητική υποταγή της στη θέληση και στις αποφάσεις τους∙ τέλος, μετά την απόκριση του Απόλλωνος, την καρτερία της στη θεϊκή βούληση, αυτήν αποδοχή του πεπρωμένου, που ίσως είναι το μυστικό της ευτυχίας…
Από την ελεγεία αυτή, η οποία δίκαια θεωρήθηκε – μαζί με την Ἑκάλη – ως το αριστούργημα του Καλλιμάχου, επηρεάσθηκαν ο μέγιστος Λατίνος ποιητής Οβίδιος, στο 20ο και στο 21ο ποίημα των «Ηρωίδων» του, και ο Αρισταίνετος, επιστολογράφος του 5ου αι. μ.Χ., στη 10η «Επιστολή» του α΄ Βιβλίου του.
Σε κάποιους στίχους (ΧΧ 54 – 62) του 20ου ποιήματος του Οβιδίου, ο Ακόντιος γράφει στην Κυδίππη: «Ας ήσουν λιγότερο όμορφη∙ από το πρόσωπό σου παίρνει κάποιος τη δύναμη να γίνει τολμηρός. Να τι έχεις κάνει∙ να τι έκαναν τα μάτια σου, που οι φωτιές των άστρων είναι κατώτερές τους, και που αυτά τα μάτια υπήρξαν η αιτία της φλογισμένης αγάπης μου∙ να τι έκαναν τα ξανθά σου μαλλιά, ο φιλντισένιος λαιμός σου, τα χέρια σου, η χάρη σου, οι ντροπαλές κι αδέξιες κινήσεις σου και τα πόδια σου, που όμοιά τους φαντάζομαι πως θα ήταν τα πόδια της Θέτιδος». Σημειωτέον ότι τόσο οι Έλληνες όσο και οι Λατίνοι θαύμαζαν τις ξανθές γυναίκες, που σπάνιζαν σ’ αυτούς. Γι’ αυτό και η Αθηνά, η Λουκρητία, η Ευρώπη και άλλες παρουσιάζονται από τον Οβίδιο με ξανθά μαλλιά. Επίσης, όσον αφορά στην παρουσία της Θέτιδος, θαλάσσιας θεότητας, η οποία ήταν κόρη του Νηρέως και μητέρα του Αχιλλέως, αξιοσημείωτο είναι ότι ο Όμηρος την εμφανίζει ως «θεά με πόδια από ασήμι» (Α 538: ἀργυρόπεζα Θέτις θυγάτηρ ἁλίοιο γέροντος).
Ο Αρισταίνετος τελειώνει την 10η «Επιστολή» του α΄ Βιβλίου του με τα ακόλουθα λόγια: «Ο καθένας από τους δύο, με μάτια γεμάτα λάμψεις, σαν άστρα που στέλνουν το φως τους το ένα στο άλλο, ευφραινόταν να βλέπει μέσα στα καθρεφτίσματα των ματιών του άλλου να φέγγει με περισσότερη λάμψη η δική του ομορφιά».
Από Palmografos.com: Palmografos.com – «Ακόντιος και Κυδίππη». Μια ξεχωριστή ερωτική ιστορία – Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*
hellasforce.com

http://lithosfotos.blogspot.gr/2015/01/blog-post_941.html

Μυστήριο με κράνος Έλληνα πολεμιστή ηλικίας 2.600 ετών

 

Ένα μπρούτζινο κράνος Έλληνα πολεμιστή που χρονολογείται από τον 6ο ή τον 5ο αιώνα π.Χ ανακαλύφθηκε στο βυθό της θάλασσας στο λιμάνι της Χάιφα… στο Ισραήλ, αλλά ο ιδιοκτήτης του παραμένει μυστήριο. Σύμφωνα με τον διευθυντή της Μονάδας Θαλάσσιας Αρχαιολογίας της Ισραηλινής Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων, πρόκειται για ένα από τα πιο σφυρηλατημένα κομμάτια της πρώιμου ελληνικού πολεμικού εξοπλισμού που έχουν ποτέ ανακαλυφθεί, με επίχρυσα τμήματα και πολλά διακοσμητικά στοιχεία.
Ωστόσο, το πώς βρέθηκε στο βυθό και το σε ποιον ανήκε παραμένει άγνωστο. Μία θεωρία είναι πως ανήκε σε πολεμιστή που βρισκόταν σε ένα από τα πολεμικά πλοία του ελληνικού στόλου κατά των Περσών.
Το κράνος βρέθηκε πριν από πέντε χρόνια από ένα ολλανδικό σκάφος και παραδόθηκε στις αρχές.
Το κράνος έχει κατασκευαστεί από ειδικούς με τη χρήση ενός φύλλου μπρούτζου που θερμάνθηκε και σφυρηλατήθηκε.
Με την τεχνική αυτή το βάρος του μειώνεται χωρίς να περιοριστεί η προστασία του κεφαλιού.
Το μπροστινό μέρος είναι παχύτερο από ό,τι το πίσω. Στο μέτωπο έχει σφυρηλατηθεί η ουρά παγωνιού ενώ φίδια κοσμούν το τμήμα πάνω από τα μάτια. Τα ζυγωματικά είναι διακοσμημένα με λιοντάρια.
Για το πώς το κράνος βρέθηκε στο βυθό, μία θεωρία είναι πως απλά έπεσε από το πλοίο στο οποίο επέβαινε ο μισθοφόρος. Μία άλλη άποψη είναι πως το πλοίο βυθίστηκε.
Το κράνος εκτίθεται στο Εθνικό Ναυτικό Μουσείο στη Χάιφα.

 http://www.xorisoria.gr

ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ. Αποσύρεται η «Ιστορία της Τέχνης» της Γ' Λυκείου

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΑΡΑΞΟΥΝ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΧΑΜΠΑΡΙ ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ ΚΗΦΗΝΕΣ !!!

 Αφού έκαναν την προπαγάνδα τους τώρα αποσύρουν το βιβλίο που μιλούσε για «μεταφορά» γλυπτών του Παρθενώνα

 

Αποσύρεται από το προσεχές έτος το βιβλίο της Ιστορίας της Τέχνης της Γ” Λυκείου μετά τις επικρίσεις που διατυπώθηκαν για το γεγονός ότι η κλοπή των Γλυπτών του Παρθενώνα από τον Λόρδο Έλγιν παρουσιάζεται ως «μεταφορά».
«Πρόκειται για τερατώδη διατύπωση. Είναι βιβλίο που εκδόθηκε το 2003. Έδωσα εντολή στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), να προχωρήσει άμεσα στην αποστολή πρότασης προς την αρμόδια διεύθυνση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, για οδηγίες διδασκαλίας, ώστε οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν το μάθημα «Ιστορία της Τέχνης της Γ” Λυκείου», να δίνουν τις ορθές πληροφορίες προς τους μαθητές. Άλλωστε το βιβλίο θα αποσυρθεί την επόμενη σχολική χρονιά» ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπουργός Παιδείας, Ανδρέας Λοβέρδος.

Από την πλευρά του, ο υφυπουργός Παιδείας, Αλέξανδρος Δερμεντζόπουλος, επισήμανε ότι η διατύπωση για την ιστορία του γλυπτού διακόσμου του Παρθενώνα διαστρεβλώνει την ιστορική πραγματικότητα, καθώς αναφέρεται αποκλειστικά στη μεταφορά των γλυπτών στην Αγγλία, χωρίς να επισημαίνεται ότι αποτέλεσαν προϊόν υφαρπαγής. «Το ίδιο ισχύει και τον χαρακτηρισμό των γλυπτών ως «μαρμάρων»» αναφέρει σε δήλωσή του.
Το εγχειρίδιο Ιστορία της Τέχνης εγκρίθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν εισάχθηκε στο πρόγραμμα σπουδών του Γενικού Λυκείου, ως μάθημα επιλογής.
Παράλληλα, ο κ.Δερμεντζόπουλος άφησε αιχμές για το γεγονός ότι το θέμα ήρθε στην επικαιρότητα κατά την προεκλογική περίοδο. «Απορίες δημιουργεί η «σπουδή» ορισμένων να «αποκαλυφθούν» μέσω ανακοινώσεων εν μέσω προεκλογικής περιόδου «πλήγματα στην ιστορική και πολιτιστική συνείδηση όλων των Ελλήνων πολιτών: αλλά και προσπάθεια να «υπονομευθεί» το αίτημα της Ελλάδας να επιστραφούν τα Γλυπτά του Παρθενώνα εκεί όπου πραγματικά ανήκουν» σημείωσε.
 

hellasforce.com
http://lithosfotos.blogspot.gr/2015/01/blog-post_505.html
http://skeftomasteellhnika.blogspot.gr/2015/01/blog-post_925.html

ΕΦΥΓΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΤΟ 1922-24;

Στις 30 Ιανουαρίου του 1923 υπογράφτηκε η συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, (Türk – Yunan Mübadelesine İlişkin Sözleşme ve Protokol Anlaşması). Σύμφωνα με την συνθήκη αυτή, όλοι οι Ρωμιοί χριστιανοί της Μικράς Ασίας και της ανατολικής Θράκης πλην της Κωνσταντινούπολης και των νήσων Ίμβρου και Τενέδου, θα έπρεπε να φύγουν για την Ελλάδα ενώ από την άλλη πλευρά οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας πλην της δυτικής Θράκης, θα έπρεπε να πάνε στην Τουρκιά. Έτσι ένα θλιβερό καραβάνι της προσφυγιάς ξεκινούσε από τα πατροπαράδοτα χώματα της Μικράς Ασίας στον δρόμο της εξορίας. Στην Μικρά Ασία δεν θα ακούγονταν πια ο ήχος της καμπάνας που θα καλούσε το ελληνορθόδοξο ποίμνιο για την θεια λειτουργία, ένας ήχος που ηχούσε αδιάκοπα επί δυο σχεδόν χιλιετίες.

Έφυγαν όμως όλοι οι Ρωμιοί ; Στο ερώτημα αυτό που ίσως σήμερα μετά από τόσα χρόνια για πολλούς φαντάζει παράδοξο, η απάντηση είναι ένα απόλυτο όχι. Υπήρξαν χιλιάδες Ρωμιοί που προτίμησαν να μείνουν στα πατρικά τους εδάφη, στα ιστορικά και άγια εδάφη της Μικράς Ασίας, δηλώνοντας ότι γίνονται μουσουλμάνοι καθώς το βασικό κριτήριο της ανταλλαγής, (στα τουρκικά Mübadele), ήταν το θρησκευτικό. Όλοι αυτοί, οι καλύτερα οι απόγονοι όλων αυτών όπως θα δούμε παρακάτω, σήμερα αιωρούνται σαν τεράστιες σκιές στο περίγραμμα της σημερινής ισλαμικής Τουρκίας, αναζητώντας την χαμένη τους θρησκευτική συνείδηση.

Τελευταία ήρθε μια συγκλονιστική μελέτη μιας Τουρκάλας ιστορικού και ερευνήτριας, της Fahriye Emgili, του πανεπιστήμιου της Μερσίνας, με ημερομηνία σύνταξης της μελέτης το 2005, (αλλά πρόσφατα ήρθε στην δημοσιότητα), η οποία ασχολείται με την ανταλλαγή των πληθυσμών της Μιρκάς Ασίας. Ένα μεγάλο μέρος της συγκλονιστικής αυτής μελέτης έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «İhtida : Mübadeleden Kurtulma Çabası Olarak», που μεταφράζετε, «Προσηλυτισμός, (στο Ισλάμ), Σαν Προσπάθεια Εξαίρεσης από την Ανταλλαγή (των πληθυσμών)». Το σημαντικό με την μελέτη αυτή είναι ότι ασχολείται μόνο με τους Ρωμιούς, δηλαδή με τους Ορθόδοξους χριστιανούς της Μικράς Ασίας που τώρα αντιμετώπιζαν την αναγκαστικό εξανδραποδισμό, δηλαδή την αναγκαστική εγκατάλειψη των πατρογονικών τους εστιών εξ αιτίας ακριβώς του θρησκευτικού τους στίγματος.

Σύμφωνα με την Fahriye Emgili, η οποία μελέτησε επισταμένως τα κρατικά αρχεία της εποχής από διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας, υπήρξαν αμέτρητες περιπτώσεις όπου οι ελληνορθόδοξοι αποφάσισαν να μείνουν, είτε δηλώνοντας ότι προσέρχονται στο Ισλάμ, ή ακόμα πιο συχνά, με διάφορους μεικτούς γάμους όπου κυριαρχούσε η προσδοκία να σώσουν τις περιούσιες τους, τα σπίτια τους και να παραμείνουν στην πατρογονικη τους γη. Στα αρχεία της εποχής έχουν καταγραφεί πολλές συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου πολλοί Ρωμιοί έκαναν ότι μπορούσαν για να παραμείνουν εκεί που γεννηθήκαν αυτοί και οι πρόγονοι τους και να μην φύγουν για την Ελλάδα. Δυστυχώς από ελληνικής πλευράς δεν υπήρξε ακόμα δυνατότητα να γίνει μια εμπεριστατωμένη μελέτη πάνω σε αυτή την τραγική πράγματι ιστορία, έτσι αρκούμαστε στις καθαρά τουρκικές πηγές.

Είναι πολύ χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις που περιγράφονται στην μελέτη αυτή και που δίνουν ένα περίγραμμα όλης αυτής της χαμένης Ρωμιοσύνης που παρέμεινε με άλλη πλέον ταυτότητα στην πατρογονική της εστία. Έτσι στην περιοχή της Μούγλας, ο Kazım Toprak, αναφέρει για πολλές Ρωμιοπούλες οι οποίες όταν ήρθε να τις καταγράψει για την ανταλλαγή αρνήθηκαν ότι είναι χριστιανές και δήλωναν μουσουλμάνες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα κάποιας Felek, (δεν δίνει το ελληνικό της όνομα ), που του δήλωσε ότι θα παντρευτεί μουσουλμάνο και έτσι εξαιρείτε από την ανταλλαγή. Υπήρξαν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις, όπως αναφέρει ο Τούρκος υπάλληλος, αλλά και πολλές που δεν έγινε δεκτή η δήλωση τους και έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν στην προσφυγιά. Άλλη περίπτωση από την Άγκυρα αυτή την φορά. Κάποια Ρωμιά, ονόματι Κατίνα, όταν ήρθε η ώρα να δηλωθεί για να φύγει δήλωσε ότι παντρεύεται τον Abdullah, ( το όνομα αυτό είναι ενδεικτικό γιατί συνήθως δήλωνε τους εκ χριστιανών μουσουλμάνους), από το Ürgüp της Καππαδοκίας και έτσι γίνονταν μουσουλμάνα και εξαιρέθηκε της ανταλλαγής. Άλλη περίπτωση από την περιοχή του Ντερσίμ, ανατολικότερα, όπου ένας βουλευτής της περιοχής, ο Ramiz Bey, είχε παντρευτεί μια Ρωμιά που πήρε το όνομα Münevver Hanum και έτσι εξαιρέθηκε της ανταλλαγής. Από την περιοχή του Πόντου και συγκεκριμένα από την Σαμψούντα, έχουμε πολλά παραδείγματα Ρωμιών που έμειναν δηλώνοντας μουσουλμάνοι όπως κάποιος Abdullah στην περιοχή των Çanik. Από τον ρωμαίικο μαχαλά της Σαμψούντας ενώ επέρχονταν η καταστροφή και η προσφυγιά, ο γιος του Χατζηαναστάση, Παντελής καθώς και η κόρη του εξαιρεθήκαν της ανταλλαγής καθώς δήλωσαν ότι είναι μουσουλμάνοι. Από την περιοχή της Προύσας, ο Tevfik Bey παντρεύτηκε την Δέσποινα, μια Ρωμιά, που έτσι έγινε μουσουλμάνα και παρέμεινε μετά την ανταλλαγή στην Προύσα. Στη περιοχή της Νίκαιας, οι Πασχάλης και Παντελής δήλωσαν ότι είναι παιδία του Mehmet Ali Ağa και έτσι παρέμειναν σαν μουσουλμάνοι στις πατρίδες τους. Στην περιοχή της Μερσίνας, η Ρωμιά Αγγελική, η οποία είχε και μεγάλη κτηματική περιουσία για να μην φύγει στην προσφυγιά παντρεύτηκε τον Fedon Tahinci και έτσι έμεινε στην Μερσίνα. Στην Σμύρνη, η Μαρία Σαβαζίογλου, χήρα και μητέρα δυο παιδιών για να παραμείνει στην πατρίδα της δέχτηκε να παντρευτεί μουσουλμάνο και έτσι εξαιρέθηκε της ανταλλαγής.

Αυτές είναι ελάχιστες, αλλά χαρακτηριστικές από τις περιπτώσεις χιλιάδων άλλων Ρωμιών που με τον ένα η τον άλλο τρόπο εξαιρέθηκαν της ανταλλαγής και έμειναν στην Μικρά Ασία. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι απόγονοι όλων αυτών, συχνά μέσα σε ένα δράμα της θρησκευτικής τους συνείδησης, σήμερα κοσμούν αυτό που ονομάζετε σύγχρονη Τουρκία. Είναι αυτοί που σήμερα συνθέτουν αυτό το περίπλοκο πρόβλημα που ονομάστηκε από τους ίδιους τους Τούρκους, «Kimlik Meselesi», δηλαδή το Πρόβλημα Ταυτότητας. Το πρόβλημα αυτό, παρά του ότι ελάχιστα έχει γίνει γνωστό, είναι ίσως το σοβαρότερο πρόβλημα της σύγχρονης Τουρκίας, (όπως αναγνωρίζετε από πολλούς διανοούμενους στην γειτονική χώρα), η οποία απειλείτε σοβαρά από μια πολυδιάσπαση. Χαρακτηριστικό είναι το αποκαλυπτικό άρθρο της τουρκικής επιθεώρησης, «Aksyon», που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2005 με τον τίτλο, «Asıl dinlerine dönüyorlar», δηλαδή, «Επιστρέφουν στις πατρογονικές τους θρησκείες». Το άρθρο αναφέρονταν σε πολλές επώνυμες περιπτώσεις μουσουλμάνων που μετά από πολλά χρόνια δήλωναν ότι θέλουν να ξαναγίνουν χριστιανοί Ορθόδοξοι όπως ήταν οι πρόγονοι τους.

Μια πραγματικά μεγάλη τραγωδία, που σήμερα, μετά από τόσες δεκαετίες, αναζητά την ιστορική και ψυχική της δικαίωση.

Από : Emgili Fahriye, «Türk Yunan Nüfüs Mübadelesinin Mersin in Sosyo -Ekonomik Yapısına Etkileri», Tarih İçinde Mersin Kolokyumu II Eylül 2005, Mersin Üniveritesi Yayınları, Mersin 2005.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας-Τουρκολόγος 

http://www.nikosxeiladakis.gr

http://greeknation.blogspot.gr/2015/01/1922-24.html

O Φόβος του Μέλλοντος

«Το μέλλον είναι το μοναδικό είδος ιδιοκτησίας που τα αφεντικά παραχωρούν ελεύθερα στους σκλάβους». Αλμπέρτ Καμί, 1913-1960
Πριν από εκατό χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν στη διαρκή πρόοδο και σ’ ένα λαμπρό μέλλον. Ακόμη και στη φαντασία των ανθρώπων της δεκαετίας του 1950 το μέλλον έρχονταν σε φωτεινά πλαίσια, αντισηπτικό, αθώο και ιδανικό. Όταν ένας άνθρωπος εκείνης της εποχής φανταζόταν το έτος 2000 μ.κ.ε. ο νους του πήγαινε κατευθείαν σε ιδανικές μητροπόλεις με πανύψηλους ουρανοξύστες, ιπτάμενα πυρηνοκίνητα αυτοκίνητα, διαστημικές αποικίες στη Σελήνη και στον Άρη, οικιακά ρομπότ, αυτόματα σπίτια, απαστράπτοντα ρούχα και χαμογελαστούς ανθρώπους που σκάνε από υγεία.
Σήμερα, παρά την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, την ιατρική πρόοδο και τα εκπληκτικά τεχνολογικά εργαλεία που διαθέτουμε, είμαστε απαισιόδοξοι. Μια πιθανή εξήγηση είναι η σκόπιμη εστίαση των ΜΜΕ στις άσχημες ειδήσεις. Αποτελεί κοινό μυστικό άλλωστε πως ο φόβος «πουλάει».
Στην εποχή μας κυριαρχεί περισσότερο ο φόβος του μέλλοντος, παρά η ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Σήμερα, αντί να πετάμε με ιπτάμενα αυτοκίνητα, φοβόμαστε να πετάξουμε ακόμη και με αεροπλάνα. Αντί σε ιδανικές φουτουριστικές πόλεις ζούμε σε άθλιους αστικούς «θαλάμους αερίων». Αντί για αποικίες στον Άρη μόλις και μετά βίας συντηρούμε έναν διαστημικό σταθμό σε τροχιά. Αντί για οικιακά ρομπότ δουλεύουμε οι ίδιοι σαν ρομπότ. Και οι μόνοι ευτυχισμένοι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας τείνουν να είναι αυτοί που πήραν μεγαλύτερη δόση του αντικαταθλιπτικού Προζάκ. Ωστόσο δεν υπάρχει φόβος χωρίς την ελπίδα και ελπίδα δίχως φόβο.

Η Σημαία του Μελλοντος είναι Γκρι
Εθνικιστικοί και πολιτισμικοί πόλεμοι, ανίερες και παράδοξες συμμαχίες, ασύμμετρες απειλές, εμπορικοί πόλεμοι, ρομποτικοί πόλεμοι, πόλεμοι για το νερό, υπερπληθυσμός, γιγαντιαία μεταναστευτικά ρεύματα, υπερεπιδημίες, κυβερνοτρομοκρατία και βιοτρομοκρατία, σοκ ενεργειακής στέρησης, χώρες που εξαφανίζονται από το χάρτη, εξοντωτικοί οικονομικοί αποκλεισμοί, ανταγωνισμοί στο διάστημα, αποικισμός της Ανταρκτικής και των ωκεανών, δημιουργία Μεγαπόλεων, πλωτές πολιτείες κατοικημένες από μια cybernomad ελίτ, άνοδος του φανατισμού και του ανορθολογισμού, μεταλλαγμένη επάνοδος του μαρξισμού, εγκαθίδρυση οικοφασιστικών και οικοθεοκρατικών καθεστώτων, οι «πράσινοι Ταλιμπάν» του μέλλοντος, ανάδυση νέων συγκριτιστικών θρησκειών π.χ. Χριστιανοβουδισμός.
Εμφάνιση μιας διεθνούς υπερτάξης, εγκαθίδρυση «πλανητικού απαρτχάιντ», ενοποίηση και διάσπαση κρατών, δημιουργία νέων ομοσπονδιακών σχηματισμών και κατάρρευση παραδοσιακών συμμαχιών, ενεργειακές επαναστάσεις, γενετικά εξελιγμένα είδη, γενετικός φασισμός, κλωνοποιημένη ελίτ, εξεγέρσεις πληροφοριόφτωχων, εικονικοί πόλεμοι, ψυχοκυβερνητικές κοινωνίες, μαζικός έλεγχος, ζουγκλοειδή νευρωνικά δίκτυα, μοχθηρές τεχνητές νοημοσύνες, επαφή με εχθρικούς εξωγήινους…
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι ο 21ος αιώνας αν αφήσουμε το φόβο και την απαισιοδοξία να μας παρασύρει. Ωστόσο το μέλλον, ο 21ος αιώνας δεν θα είναι άσπρος ή μαύρος, φωτεινός ή σκοτεινός. Μάλλον θα πρέπει να υιοθετήσει το γκρι ως χρώμα της σημαίας του. Και αυτό γιατί η πραγματικότητα του αύριο θα είναι πιθανότητα θα είναι ένας συνδυασμός θετικών κι αρνητικών καταστάσεων, ελπίδας και φόβου, ζωής και θανάτου.
Έτσι ούτε η παρορμητική ούτε η συντηρητική μελλοντολογία έχουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Η λύση βρίσκεται στην επιφυλακτική αισιοδοξία, με άλλα λόγια στην ψυχραιμία. Άλλωστε το ίδιο το μέλλον δεν πρόκειται ποτέ να μας αιφνιδιάσει. Δεν θα εμφανιστεί ξαφνικά από το πουθενά. Έρχεται πάντα με δόσεις, χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα, λεπτό προς λεπτό…
Η Εποχή της Κυριαρχίας
Για πρώτη φορά στην ιστορία του ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να διαμορφώσει το μέλλον του. Η δύναμη αυτή βασίζεται στη γνώση και στην τεχνολογία, που αναπτύσσεται με εκθετικούς ρυθμούς. Η ανθρώπινη γνώση διπλασιάζεται κάθε δεκαετία. Οι υπολογιστές διπλασιάζουν την ισχύ τους κάθε 18 μήνες. Η παγκόσμια οικονομία, παρά την οικονομική κρίση του 2008, διπλασιάζεται κάθε 15 χρόνια.
Η οικονομία και η τεχνολογία είναι που δίνουν σήμερα το ρυθμό στις εξελίξεις και οι κοινωνίες ακολουθούν. Οι μεγαλύτερες επαναστάσεις συμβαίνουν σήμερα στα ερευνητικά εργαστήρια και κατόπιν εξαπολύονται στις κοινωνίες. Κανείς δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στο κύμα της τεχνολογικής έκρηξης που επέρχεται. Είναι σαν να στέκεται μόνος του σε μια ακτή απέναντι σ’ ένα τσουνάμι, ένα μετασεισμικό παλιρροϊκό κύμα ύψους 40 μέτρων.  Η τεχνολογική επανάσταση, εκτός από τους δικαιολογημένους ή αδικαιολόγητους φόβους που δημιουργεί, δημιουργεί και ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Ο φυσικός και μελλοντολόγος Michio Kaku αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας υπήρξαμε σιωπηλοί μάρτυρες που απλά παρατηρούσαν τον όμορφο χορό της Φύσης. Σήμερα όμως βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μιας μετάβασης που θα σηματοδοτήσει μια τελείως νέα εποχή, μια εποχή κατά την οποία από παθητικοί παρατηρητές της Φύσης θα μετατραπούμε σε ενεργούς χορογράφους της. Η Εποχή των Ανακαλύψεων στην επιστήμη φτάνει μεν στο τέλος της, είναι όμως έτοιμη να υποδεχθεί την Εποχή της Κυριαρχίας».

Θα είναι άραγε ο 21ος αιώνας η Εποχή της Κυριαρχίας; Ο άνθρωπος έχει πολύ ακόμη δρόμο μπροστά του, αλλά πρέπει να συνεχίσει την πορεία του και να μη σταματήσει στιγμή να ονειρεύεται:

«Γιατί δεν υπάρχει ανάπαυση ή τέλος για τον άνθρωπο. Πρέπει να συνεχίσει, μέχρι να αντιμετωπίσει, επιτέλους, την απεραντοσύνη των άστρων και όταν όλα τα βάθη του σύμπαντος και τα μυστήρια του χρόνου θα έχουν γίνει κατακτήσεις του, πάλι θα βρίσκεται ακόμη στην αρχή» Χ. Τζ. Γουέλς «The Shape of Things to Come»

Γιώργος Στάμκος editorial 2015


http://www.terrapapers.com/?p=66754

Η υπόγεια μυστική βάση της Dulce του Νέου Μεξικού (ΒINTEO)

Ισπανοί εξερευνητές στα μέσα του δέκατου έκτου αιώνα ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που πραγματοποίησαν εξερευνητικές αποστολές στα Νοτιοδυτικά της Βόρειας Αμερικής.

Ανάμεσα στα φαράγγια, τα οροπέδια, τους πέτρινους πύργους και τις καμάρες, οι εξερευνητές παρατήρησαν γεωμορφές που έμοιαζαν σαν …
οροπέδια, μόνο που ήταν μικρά σε διαστάσεις και απομονωμένα. Έδωσαν την ονομασία mesa σε αυτούς τους γεωλογικούς σχηματισμούς, που σημαίνει τραπέζι στην ισπανική γλώσσα, γιατί θεώρησαν οτι οι γεωμορφές αυτές έμοιαζαν με τραπέζια, με τις ομαλές και επίπεδες κορυφές τους και τις απότομες πλαγιές τους γύρω-γύρω.



Η ανατολική πλευρά της Archuleta Mesa στα σύνορα του Νέου Μεξικού με το Κολοράντο

Η κωμόπολη Dulce στην Πολιτεία του Νέου Μεξικού
Στην πολιτεία του Νέου Μεξικού, στα βόρεια σύνορα με την πολιτεία του Κολοράντο, σε μια από τις πιο όμορφες και γραφικές περιοχές των ΗΠΑ, βρίσκεται η μικρή κωμόπολη Dulce με πληθυσμό περίπου 3.000 κατοίκους.





Εδώ και δεκαετίες, το όνομα αυτής της μικρής πόλης έχει συνδεθεί με κάθε λογής φήμες σχετικά με υπόγειες εγκαταστάσεις που υπάρχουν εκεί, εμφανίσεις UFO, ακρωτηριασμούς βοοειδών και άλλα περίεργα συμβάντα στην περιοχή της Archuleta Mesa, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα βορειότερα από την Dulce, μέσα στα όρια της αυτόνομης περιοχής των ινδιάνων Jicarilla Apache.

Λίγα χιλιόμετρα βορειότερα απ” την κωμόπολη Dulce, στα σύνορα της Πολιτείας του Νέου Μεξικού με την Πολιτεία του Κολοράντο βρίσκεται η Archuleta Mesa, κάτω από την οποία και σε μεγάλο βάθος, σύμφωνα με τις φήμες, κρύβεται ένα σκοτεινό μυστικό: το πολυεπίπεδο υπόγειο σύμπλεγμα της Βάσης της Dulce.
Οι φήμες που έχουν κυκλοφορήσει για την υπόγεια βάση, λένε ότι υπάρχουν 7 επίπεδα κάτω από το έδαφος όπου έχουν πραγματοποιηθεί βιο-γενετικά πειράματα με την συμμετοχή τόσο των ανθρώπων όσο και των εξωγήινων. Ορισμένοι, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι βρέθηκαν εκεί, διατείνονται οτι είδαν δεξαμενές γεμάτες υγρό με επιπλέοντα ανθρώπινα και ζωικά μέλη. Το Επίπεδο Έξι της υπόγειας βάσης αναφέρεται ως «Αίθουσα του Εφιάλτη» («Nightmare Hall»), όπου σύμφωνα με ισχυρισμούς υπήρχαν κλουβιά με αλλόκοτα υβριδικά όντα που ήταν το αποτέλεσμα γενετικών πειραματισμών.

Ο Phil Schneider
Ένας γεωλόγος-μηχανικός, ο Phil Schneider, που άρχισε να μιλάει ανοιχτά τον Μάιο του 1995 για αυτά που γνώριζε για τις μυστικές υπόγειες βάσεις, επτά μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1996, βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του με ένα λαστιχένιο σωλήνα τυλιγμένο τρεις φορές γύρω από τον λαιμό του – σύμφωνα με τις αρχές επρόκειτο για «αυτοκτονία». Ο Phil Schneider ανέφερε οτι είχε εμπλακεί σε μια ένοπλη σύγκρουση με εξωγήινους το 1979, όταν η γεώτρηση την οποία έπαιρνε μέρος είχε διεισδύσει σε ένα σπήλαιο βαθιά μέσα στην Archuleta Mesa. Ως αποτέλεσμα αυτής της ένοπλης σύγκρουσης, ανασύρθηκαν 66 πτώματα μετά από την ανταλλαγή πυρών με τους εξωγήινους. Οι φήμες παρέμεναν για όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς αδιάσειστα στοιχεία ότι κάποιες από αυτές ίσως να είχαν πραγματική υπόσταση.


Μεγάλου βάθους υπόγειες στρατιωτικές βάσεις
– Deep Underground Military Bases (DUMB’s)
Κατά τη διάρκεια διαλέξεών του, ο Phil δήλωσε ότι υπήρχαν τουλάχιστον 131 Υπόγειες Στρατιωτικές Βάσεις Μεγάλου Βάθους (D.U.M.B.) που είχαν κατασκευαστεί στις ΗΠΑ από το 1947. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Phil, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατασκεύαζαν υπόγειες βάσεις μέρα και νύχτα αδιάκοπα από την δεκαετία του 1940. Μέχρι τα τέλη του 1995, σύμφωνα με τον Phil, υπήρχαν 1.477 (DUMB) σε όλο τον κόσμο. Ο Phil ανέφερε επίσης ότι υπήρχαν περίπου τρεις DUMB ανά πολιτεία των ΗΠΑ, και ότι το κόστος της κάθε μονάδας ήταν μεταξύ δεκαπέντε και είκοσι έξι δισεκατομμύρια δολάρια. Πολλές από αυτές τις βάσεις βρίσκονται σε πάνω από ένα μίλι βάθος (1.600 μέτρα), και για την κατασκευή τους έχουν αφαιρεθεί πάνω από τέσσερα κυβικά μίλια υλικών. Σύμφωνα με τον Phil, οι υπόγειες βάσεις διασυνδέονται μέσω ενός συστήματος από υπόγειες σήραγγες που ενσωματώνει υψηλής ταχύτητας μονόγραμμα τρένα που λειτουργούν με μαγνητική ανύψωση.

Ειδικά τρένα σε υπόγειες σήραγγες διασυνδέουν με μεγάλες ταχύτητες τις μυστικές υπόγειες εγκαταστάσεις.
Η Εταιρεία RAND αναφέρεται δημοσίως στο θέμα της υπόγειας
διασύνδεσης με γρήγορα υπόγεια τρένα από το 1972

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα Los Angeles Times στις 11 Ιουνίου 1972. «Ταχύτητες έως και 10.000 μίλια την ώρα έχουν εξεταστεί σε μελέτες από την εταιρεία RAND – σε μια περίπτωση για παράδειγμα μια απευθείας υπόγεια σύνδεση μεταξύ του Λος Άντζελες και της Νέας Υόρκης θα απαιτούσε μόνο 21 λεπτά ταξιδιού!»
Ένα ταξίδι από το Λος Άντζελες στην Νέα Υόρκη σε 21 λεπτά! Ενώ μπορεί να ακούγεται πολύ απίστευτο για να είναι αληθινό, το 1972 οι επιστήμονες δήλωναν δημοσίως οτι θα μπορούσε να κατασκευαστεί και θα έπρεπε να κατασκευαστεί.
Η RAND Corporation μελετούσε και είχε αναπτύξει ένα σύστημα υπόγειου τρένου που θα μπορούσε να μεταφέρει επιβάτες και αυτοκίνητα από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες σε μισή ώρα με ταχύτητες έως και 10.000 μίλια ανά ώρα.
Αυτά αναφέρονται σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Los Angeles Times στις 11 Ιουνίου 1972. Πρόκειται για μια συνέντευξη με τον πρώτο στην ιεραρχία φυσικό της RAND Corporation, τον Δρ Robert M. Salter που αναφέρεται στα οφέλη της κατασκευής ενός Υπόγειου Συστήματος Διαμετακόμισης Υπερυψηλής Ταχύτητας (underground Very High Speed Transit system – VHST) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περιγράφει τα οικονομικά και περιβαλλοντικά οφέλη της υπόγειας μεταφοράς και δηλώνει οτι το ταξίδι με τέτοιες εκπληκτικές ταχύτητες μπορεί να επιτευχθεί με τη χρήση συμβατικών (το 1972) τεχνολογιών.
Ακούγεται πολύ λογικό: Ο σχεδιασμός της κυβέρνησής των ΗΠΑ για τη Συνέχεια της Κυβέρνησης (Continuity Of Government – COG) [σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης] περιλαμβάνει υπόγειες εγκαταστάσεις και καταφύγια-bunkers που βρίσκονται διάσπαρτα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι εύλογο οτι οι σχεδιαστές θα πρέπει επίσης να είχαν εξετάσει με ποιον τρόπο οι γραμμές ανεφοδιασμού τους θα μπορούσαν να προστατεύονται από ενδεχόμενες από αέρος επιθέσεις. Κάποιος από εκείνους που εμπλέκονταν στο σχεδιασμό, θα είχε συνειδητοποιήσει οτι ένα υπερταχύ σύστημα μεταφοράς με υπόγειες σήραγγες (VHST) θα ήταν ιδανικό για την προστασία της μεταφοράς προσωπικού και ζωτικών προμηθειών κάτω από ένα πεδίο μάχης επί αμερικανικού εδάφους χωρίς κίνδυνο ή επιθέσεις από αέρος.
Αν οι στρατιωτικοί στρατηγικοί σχεδιαστές ήξεραν οτι ένα τέτοιο εντυπωσιακό σύστημα θα μπορούσε να κατασκευαστεί, το να μην το κατασκευάσουν και να αφήσουν το σύστημα των εθνικών υποδομών των μεταφορών των ΗΠΑ πάνω από το έδαφος, ευάλωτο σε στρατιωτικές επίθεσεις ή φυσικές καταστροφές, θα ήταν σαν να παραμελούν τους βασικούς αντικειμενικούς σκοπούς της εθνικής ασφαλείας.
Οι υπόγειες βάσεις και η διασύνδεσή τους
To Υπόγειο Σύστημα Διαμετακόμισης Υπερυψηλής Ταχύτητας (Underground Very High Speed Transit System – VHST) επεκτείνει την βασική ιδέα των δικτύων μετρό (που βρίσκονται κάτω από διάφορες μεγαλουπόλεις ανά τον κόσμο και παρέχουν ταχύτατα υπόγεια δίκτυα διασυνδέσεων σε διάφορα σημεία τους), στο επίπεδο μιας ολόκληρης χώρας ή όπως πολλοί ισχυρίζονται σε διαπλανητικό επίπεδο.
Οι γενικές αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται αυτό το σύστημα είναι σχετικά απλές: Οχήματα που χρησιμοποιούν την ηλεκτρομαγνητική ανύψωση και πρόωση (MAGLEV – magnetic levitation) και κινούνται ταχύτατα σε υπόγειες σήραγγες υπό κενό αέρος. Οι σήραγγες βρίκονται σε υποπίεση – πρακτικά σε κενό αέρος – ώστε οι ενεργειακές απώλειες λόγω της τριβής στον αέρα να εξαλείφονται και να είναι πολύ μικρότερες από ότι για τα αεροσκάφη. Τα οχήματα αυτά καβαλάνε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα όπως μία σανίδα του σερφ καβαλάει τα κύματα του ωκεανού.
Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα παράγονται από παλμικά ή ταλαντούμενα ηλεκτρικά ρεύματα σε ηλεκτρικούς αγωγούς που αποτελούν την δομή του «υποστρώματος του δρόμου» στην σήραγγα που βρίσκεται υπό κενό αέρος. Αντίθετα μαγνητικά πεδία στο όχημα δημιουργούνται με τη βοήθεια ενός βρόγχου υπεραγώγιμων καλωδίων που μεταφέρουν ρεύμα της τάξης του ενός εκατομμυρίου αμπέρ. Το σύστημα διατηρεί την ενέργειά του σε πολύ υψηλό βαθμό.

Αποτελεί κοινό μυστικό το γεγονός οτι η πολεμική αεροπορία, ο στρατός και το ναυτικό των ΗΠΑ διαθέτουν πολλές υπόγειες εγκαταστάσεις. Στην φωτογραφία, το διατρητικό μηχάνημα διάνοιξης σηράγγων της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ στο Little Skull Mountain της Nevada στις ΗΠΑ (Δεκέμβριος 1982).
Οι σήραγγες αποτελούν το σημαντικότερο κατασκευαστικό έργο και αντιστοιχούν στο περισσότερο κόστος. Τοποθετούνται αρκετές εκατοντάδες μέτρα υπόγεια διαμέσου στερεών πετρωμάτων.
Οι υπόγειες σήραγγες δημιουργούνται με τη χρήση εξελιγμένων διατρητικών μηχανών – κυρίως πυρηνοκίνητων μηχανών διάτρησης με θερμαινόμενο διατρητικό στέλεχος βολφραμίου («Subterrene») που μπορούν να προχωρήσουν λιώνοντας τα πυριγενή πετρώματα και κινούνται με ταχύτητα μέχρι και επτά μίλια ανά ημέρα (11 χλμ/μέρα) -
[βλ. Το Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας στις ΗΠΑ με αριθμό 3881777 που έχει εκδοθεί την 6η Μαίου του 1975]. Αυτές οι μηχανές διαπερνούν τον βράχο όπως ένα ζεστό μαχαίρι διαπερνάει το βούτυρο, δημιουργώντας μια συνεχή σήραγγα κυκλικής διατομής με μαύρα υαλωμένα τοιχώματα που οφείλεται στην κρούστα που σχηματίζουν τα λυωμένα πετρώματα που επαναψύχονται. Με αυτό τον τρόπο δεν παράγονται καθόλου άχρηστα υλικά εκσκαφής που θα έπρεπε να απομακρύνονται και να εναποτίθενται στην επιφάνεια, πράγμα που είναι προφανέστατα εξαιρετικά βολικό.

Στο βιβλίο του Richard Sauder «Υπόγειες Βάσεις και Σήραγγες» (Underground-Bases and Tunnels) αναφέρεται στην λειτουργία του «Subterrene»:
«Η θερμότητα παρέχεται από έναν μικρών διαστάσεων, συμπαγή πυρηνικό αντιδραστήρα μέσα στον οποίο κυκλοφορεί υγροποιημένο λίθιο από τον πυρήνα του αντιδραστήρα μέχρι το μέτωπο της σήραγγας, όπου λιώνει τον βράχο. Κατά τη διαδικασία της τήξης του βράχου το λίθιο χάνει μερική από τη θερμότητα του.
Στη συνέχεια κυκλοφορεί πίσω κατά μήκος της εξωτερικής επιφάνειας του μηχανήματος διάνοιξης της σήραγγας για να βοηθήσει την ψύξη του υαλοποιημένου βράχου, καθώς το μηχάνημα της διάνοιξης της σήραγγας συνεχίζει τον δρόμο του προς τα εμπρός.
Το λίθιο που έχει ψυχθεί διοχετεύεται στη συνέχεια πίσω στο εσωτερικό του αντιδραστήρα, όπου όλος ο κύκλος ξεκινά από την αρχή. Με αυτόν τον τρόπο το πυρηνικό subterrene διαπερνάει τον βράχο σαν ένας πυρηνοκίνητος γαιοσκώληκας, που παράγει θερμοκρασία 2.000 βαθμούς Fahrenheit (1.100 βαθμούς Κελσίου), σκάβοντας τον δρόμο του βαθιά κάτω από την επιφάνεια της Γης.»

Η πραγματικότητα της ύπαρξης ενός τεράστιου υπόγειου σύστηματος σηράγγων υποστηρίζεται περαιτέρω από την πρωτοποριακή έρευνα του συγγραφέα Richard Sauder στο βιβλίο του Υπόγειες Βάσεις και Σήραγγες («Underground Bases and Tunnels»).
Πολλές από τις υπόγειες βάσεις χρησιμοποιούνται από τους εξωγήινους ή από κοινού από εξωγήινους και στρατιωτικούς των ΗΠΑ
Όπως επισημαίνει ο Phil, ο συνολικός αριθμός των DUMB δεν ταιριάζει με το συνολικό αριθμό των κυβερνητικών στελεχών που θα πρέπει να εκκενωθούν σε περίπτωση εθνικής έκτακτης ανάγκης. Αυτό δείχνει ότι αυτές οι υπόγειες εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνται για άλλο σκοπό. Σύμφωνα με τον Phil, εξήντα δύο από αυτές τις βάσεις χρησιμοποιούνται για τη στέγαση μικρόσωμων και υψηλόσωμων «γκρίζων» και ερπετοειδών εξωγήινων, μαζί με εξωγήινα σκάφη.

Η υπόγεια διασύνδεση της Περιοχής-51 στην Νεβάδα με την υπόγεια Βάση της Dulce στο Νέο Μεξικό
Η υπόγεια βάση στην Dulce φαίνεται να παίζει κομβικό ρόλο στο σύστημα των υπογείων βάσεων των ΗΠΑ, όπως τονίζεται και στο παρακάτω ντοκυμαντέρ από την σειρά UFO HUNTERS του HISTORY CHANNEL που αναφέρεται στις υπόγειες βάσεις.
Το βαθύ σκοτεινό μυστικό στην DULCE
Η έκδοση Φεβρουαρίου-Μαρτίου του 1991 του περιοδικού «UFO UNIVERSE» περιείχε ένα άρθρο με τίτλο «ΤΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΗΝ DULCE» («THE DEEP DARK SECRET AT DULCE»), που γράφτηκε από τους Bill Hamilton και «TAL» LeVesque. Στο άρθρο τους αυτό οι δύο ερευνητές αποκαλύπτουν τα μυστικά που κρύβονται βαθιά στην γη κάτω από τον γεωλογικό σχηματισμό της Archuleta Mesa στα βόρεια της Dulce.

Η Dulce είναι μια μικρή κωμόπολη με αργούς ρυθμούς στα βόρεια της πολιτείας του Νέου Μεξικού. Ο πληθυσμός της είναι περίπου 900 κάτοικοι (το 1991) και βρίσκεται πάνω από τα 7.000 πόδια (2.100 μέτρα) στην αυτόνομη περιοχή των Ινδιάνων Jicarilla Apache. Υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο μοτέλ και μερικά μόνο μαγαζιά. Δεν είναι μια περιοχή αναψυχής και δεν σφύζει από δραστηριότητα. Όμως σύμφωνα με τα λεγόμενα μερικών ξένων, η Dulce φυλάει στον κόρφο της ένα βαθύ, σκοτεινό μυστικό. Αυτό το μυστικό λέγεται οτι βρίσκεται βαθειά κάτω από την μπλεγμένη θαμνώδη βλάστηση της ARCHULETA MESA. Αυτό το μυστικό περιλαμβάνει ένα βιογενετικό εργαστήριο που χρησιμοποιείται από κοινου από της κυβέρνηση των ΗΠΑ και από τους εξωγήινους και είναι σχεδιασμένο για την διενέργεια αλλόκοτων γενετικών πειραμάτων πάνω σε ανθρώπους και ζώα.
Ο Πολιτειακός αστυνομικός του Νέου Μεξικού Gabe Valdez είχε εμπλοκή στα μυστήρια της Dulce όταν κλήθηκε να ερευνήσει τον ακρωτηριασμό μιας αγελάδας στο αγρόκτημα του Manuel Gomez σε ένα βοσκοτόπι 13 μίλια ανατολικά από την Dulce. Ο Gomez είχε χάσει τέσσερα βοοειδή σε ακρωτηριασμούς από το 1976 έως τον Ιούνιο του 1978 (και αρκετά ακόμα τα χρόνια που ακολούθησαν) όταν μια ομάδα από ερευνητές που συμπεριλάμβανε τον Tom Adams ήρθε από το Paris του Τέξας για να εξετάσει την τοποθεσία που βρέθηκε το κουφάρι.

Επειδή ήταν περίεργοι για το πως επιλεγόταν τα βοοειδή από τους μυστηριώδεις ακρωτηριαστές, ένα ενδιαφέρον πείραμα διεξήχθη στις 5 Ιουλίου του 1978 από τους Valdez, Gomez και τον συνταξιούχο επιστήμονα Howard Burgess. Αυτοί οι τρεις μάζεψαν 120 από τα βόδια του Gomez και τα πέρασαν από ένα στενό πέρασμα κάτω από υπεριώδες φως. Βρήκαν μια «λαμπυρίζουσα ουσία στο δεξί μέρος του λαιμού, το δεξί αυτί, και το δεξί πόδι.» Αφαιρέθηκαν δείγματα από τα δέρματα των ζώων που είχαν επηρεαστεί καθώς επίσης και δείγματα ελέγχου από τα ίδια ζώα.
Μερικοί ερευνητές αποδίδουν τους ακρωτηριασμούς σε εξωγήινους από τα UFO. Θεάσεις παράξενων φώτων και άλλων εναέριων φαινομένων έχουν αναφερθεί σε πολλές περιοχές όπου έχουν βρεθεί οι αγελάδες την ώρα του αναφερθέντος ακρωτηριασμού. Πολλοί έχουν δει UFO συχνά γύρω από την Dulce.
Έφτασα στην Dulce στις 19 Απριλίου 1988 για να επισκεφτώ τον Gabe Valdez και να ρωτήσω για τις θεάσεις, τους ακρωτηριασμούς, και τις φήμες για μια υπόγεια εξωγήινη βάση στην περιοχή. Υπήρχε ακόμα χιόνι στο έδαφος γύρω από το μοτέλ Best Western όταν δήλωσα την άφιξή μου και τηλεφώνησα στον Valdez. Κλείσαμε ένα ραντεβού για να με δει στις 9:30. Διαπίστωσα οτι ο Gabe ήταν πολύ καλός οικοδεσπότης αφού μας πρότεινε να μας ξεναγήσει στους δρόμους γύρω από την Dulce εκείνο το βράδυ και να μας δείξει τις διάφορες τοποθεσίες όπου είχε βρει ακρωτηριασμένες αγελάδες ή είχε δει περίεργα εναέρια φώτα. Έκανε την εκπληκτική δήλωση οτι ακόμα έβλεπε αγνώστου ταυτότητας αεροσκάφη με ρυθμό ένα κάθε δύο νύχτες.
Ρίξαμε μια ματιά στο αγρόκτημα του Gomez, τον δρόμο δίπλα από τον ποταμό Navajo, και την επιβλητική Archuleta Mesa. Ο Gabe είχε βρει ίχνη προσγείωσης και ίχνη συρσίματος κοντά στην τοποθεσία των ακρωτηριασμών. Ο Gabe ήταν πεπεισμένος οτι ο επιστήμονας Paul Bennewitz των Επιστημονικών Εργαστηρίων Thunder στο Albuquerque βρισκόταν σίγουρα στον σωστό δρόμο στις προσπάθειές του να εντοπίσει μια υπόγεια εξωγήινη βάση στα περίχωρα της Dulce.

O Paul Bennewitz
Είχα πρωτοακούσει για τον Paul Bennewitz το 1980 όταν ο φίλος μου ο Walter μου τηλεφώνησε από το Albuquerque και μου είπε ότι συνεργαζόταν με τον Paul πάνω σε ηλεκτρονικά όργανα. Ο Walter και ο Paul δεν είχαν απλά φωτογραφήσει τα UFO, αλλά είχαν αποκαταστήσει μια επικοινωνιακή σύνδεση με την υπόγεια βάση τους στην Dulce. Ο Bennewitz είχε έρθει για πρώτη φορά στο προσκήνιο κατά την διάρκεια των θεάσεων UFO τον Αύγουστο του 1980 πάνω από την Περιοχή Αποθήκευσης Όπλων Manzano στην Βάση Kirtland της Πολεμικής Αεροπορίας.

Η Βάση Kirtland της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ στο Albuquerque του Νέου Μεξικού
Η αναφορά του συμβάντος στην Βάση Kirtland της Πολεμικής Αεροπορίας με ημερομηνία 28 Οκτωβρίου 1980 αναφέρει οτι ο Bennewitz είχε κάνει λήψεις σε φιλμ των UFO πάνω από την βάση Kirtland. Ο Paul ήταν πρόεδρος των Επιστημονικών Εργαστηρίων Thunder που βρικσόταν δίπλα από την βάση Kirtland.

Ο Paul έκανε μια ενημέρωση στο Albuquerque όπου περιέγραψε με λεπτομέρειες πως είδε τους εξωγήινους σε μια οθόνη βίντεο (διαμέσου μιας ασύρματης σύνδεσης υπολογιστή-βίντεο που είχε αναπτύξει χρησιμοποιώντας δεκαεξαδικό κώδικα αφότου κατάφερε να υποκλέψει τις συχνότητες επικοινωνίας ανάμεσα στα εξωγήινα σκάφη και στην βάση τους, εφόσον ο ίδιος ο Paul ήταν ένας λαμπρός επιστήμονας που ανέπτυξε εξοπλισμό για τα Διαστημικά Λεωφορεία και πολλές εταιρείες από τις 500 μεγαλύτερες του περιοδικού Fortune). Οι εξωγήινοι εξέπεμπαν σήματα … από μια βάση κάτω από την Archuleta Mesa.
Ο ερευνητής William Moore ισχυρίζεται οτι κυβερνητικοί πράκτορες ενδιαφέρθηκαν για τις δραστηριότητες του Bennewitz και προσπαθούσαν να τον εξουδετερώσουν παρέχοντάς του μεγάλες δόσεις παραπληροφόρησης. Το εάν η επικοινωνία του Paul με τους υποτιθέμενους εξωγήινους στην Βάση της Dulce ήταν μέρος αυτής της εκστρατείας παραπληροφόρησης δεν είναι ξεκάθαρο. Εάν πιστεύαμε οτι ο Paul είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ πηγή των αναφορών για την Βάση στην Dulce, τότε θα ήταν ένας τακτικός ελιγμός για να διαψευσθεί και να δυσφημιστεί ο ισχυρισμός του Paul για μια υπόγεια βάση εάν τέτοιες αναφορές θα έπρεπε να παραμείνουν μυστικές. Τότε ο πραγματικός ελιγμός παραπληροφόρησης θα ήταν να παραπληροφορηθεί το κοινό και ΟΧΙ ένα και μοναδικό άτομο.
Σε μια αναφορά με τίτλο «PROJECT BETA», ο Paul δηλώνει οτι για δύο χρόνια παρακολουθούσε εξωγήινα σκάφη. Οτι είχε συνεχή λήψη βίντεο από ένα εξωγήινο σκάφος και μια οθόνη της υπόγειας βάσης. Οτι αποκατέστησε σταθερή απευθείας επικοινωνία με τους εξωγήινους χρησιμοποιώντας υπολογιστή και μια μορφή δεκαεξαδικού κώδικα με γραφικά και εκτυπώσεις. Και ισχυρίζεται οτι χρησιμοποίησε εναέρια φωτογράφηση και φωτογράφηση από το έδαφος για να εντοπίσει τα σημεία απογείωσης των εξωγήινων διαστημοπλοίων και τα οπλικά τους συστήματα με δέσμες φορτισμένων σωματιδίων. Ο Paul ισχυριζόταν οτι οι εξωγήινοι ήταν πανούργοι, χρησιμοποιούσαν δόλο και δεν τηρούσαν τις συμφωνίες. Ο Paul και ο Walter εργαζόταν πάνω σε ένα όπλο που θα αντιμετώπιζε τους εξωγήινους.
Μερικοί θα πιστέψουν σε αυτό το σημείο ότι περάσαμε από τον χώρο της διαυγούς και προσγειωμένης σκέψης πάνω στα μη-φυσιολογικά φαινόμενα στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Αλλά ας έχουμε στο μυαλό μας οτι αλλόκοτα φαινόμενα όπως τα UFO ίσως να έχουν τις ρίζες τους σε μια αλλόκοτη πραγματικότητα.
Είναι αναμενόμενο να είναι αλλόκοτη αρχικά, αλλά καθώς συνεχίζουμε τις μελέτες μας θα εξελιχθεί η σκέψη μας ώστε να την κατανοήσουμε.
Ο Paul Bennewitz ερεύνησε την περίπτωση της Myrna Hansen από το Νέο Μεξικό που έπεσε θύμα απαγωγής από εξωγήινους και ανέφερε οτι την είχαν μεταφέρει σε μια υπόγεια εγκατάσταση τον Μάιο του 1980.
Μια παρόμοια περίπτωση ήταν εκείνη της Christa Tilton από την Oklahoma, που ανέφερε οτι είχε μια εμπειρία χαμένου χρόνου τον Ιούλιο του 1987 όταν την απήγαγαν δύο μικρόσωμοι γκρίζοι εξωγήινοι και την μετέφεραν με το σκάφος τους σε μια τοποθεσία στην πλαγιά ενός λόφου. Εκεί συνάντησε έναν άνδρα ντυμένο με μια κόκκινη στρατιωτικού τύπου μονοκόμματη φόρμα. Την οδήγησαν μέσα σε μια σήραγγα μέσω σημείων ελέγχου που ελεγχόταν από υπολογιστή και διέθεταν κάμερες ασφαλείας.
Ανέφερε οτι μεταφέρθηκε με ένα όχημα μεταφοράς σε μια άλλη περιοχή όπου ανέβηκε πάνω σε μια συσκευή σαν ζυγαριά απέναντι από μια οθόνη υπολογιστή.
Το κομπιούτερ της εξέδωσε μια κάρτα ταυτοποίησης και μετά ο οδηγός της της είπε οτι μόλις είχαν εισέλθει στο Επίπεδο Ενα μιας υπόγειας εγκατάστασης επτά επιπέδων. Η Christa συνεχίζει αναφέροντας πως τελικά μεταφέρθηκε μέχρι το Επίπεδο Πέντε. Αναφέρει οτι είδε εξωγήινα σκάφη και μικρόσωμα γκρίζα εξωγήινα όντα σε μερικές από τις περιοχές από τις οποίες πέρασε.
Η Christa αναφέρει οτι πέρασε από ένα μεγάλο δωμάτιο όπου είδε μεγάλες δεξαμενές με μετρητές διασυνδεμένους με υπολογιστές και μεγάλους βραχίονες που εκτεινόταν από κάποια σωλήνωση μέχρι τις δεξαμενές. Πρόσεξε έναν ήχο σαν βόμβο, μύρισε φορμαλδεΰδη και είχε την εντύπωση οτι κάποιο υγρό ανακατευόταν μέσα στις δεξαμενές. Η Christa έκανε σχέδια για πολλά από εκείνα που είδε κατά την διάρκεια της απαγωγής της.

Οι μαρτυρίες από την υπόγεια βάση της Dulce αναφέρονται σε δεξαμενές με βυθισμένα μεγάλα κομμάτια κρέατος σε ένα κιτρινωπό υγρό. Το υγρό δονείται από μεγάλους βραχίονες οι οποίοι καταλήγουν στο εσωτερικό των δεξαμενών.
Αυτές οι δεξαμενές για τις οποίες μιλάει η Christa είχαν πρωτοεμφανιστεί σε ένα σετ από αμφιλεγόμενα έγγραφα που ονομάστηκαν «Έγγραφα της Dulce». Αυτά τα έγγραφα υποτίθεται οτι κλάπηκαν από την υπόγεια εγκατάσταση της Dulce μαζί με 30 ασπρόμαυρες φωτογραφίες και μια βιντεοκασέτα από έναν μυστηριώδη αξιωματικό ασφαλείας που ισχυριζόταν οτι εργάστηκε στην Dulce μέχρι το 1979, όταν αποφάσισε οτι είχε φτάσει η ώρα να αποχωριστεί τους εργοδότες του.
Η υπόλοιπη ιστορία αναφέρεται σε αυτόν τον αξιωματικό ασφαλείας που συναντήθηκε με έναν από εμάς σε μια προσπάθεια να μας πει την αλήθεια σχετικά με τους εξωγήινους, την [αποκαλούμενη] κυβέρνηση των ΗΠΑ, και την Βάση της Dulce.
Ανακοίνωσε την πρόθεσή του να μην παραμείνει άλλο κρυμμένος και να παρουσιάσει χειροπιαστές αποδείξεις που επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς του. Θα εξαρτηθεί από τον αναγνώστη να αποφασίσει εάν αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία αποτελούν μια προσθήκη στις αυξανόμενες αποδείξεις της ύπαρξης μιας κυβερνητικής συγκάλυψης.

Ο Thomas Castello, αξιωματικός ασφαλείας της βάσης της Dulce έως το 1979
Στα τέλη του 1979, ο Thomas Castello δεν μπορούσε πλέον να ανταπεξέλθει στην φοβερή πραγματικότητα που ήταν υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει καθημερινά. Σαν υψηλόβαθμος αξιωματικός ασφαλείας στην υπόγεια βάση κοντά στην Dulce που ήταν σε χρήση από τους εξωγήινους από κοινού με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, είχε μάθει και είχε δει πολύ ανησυχητικά πράγματα. Μετά από μεγάλη εσωτερική διαπάλη, αποφάσισε να εγκαταλείψει την βάση και να πάρει διάφορα αντικείμενα μαζί του.
Χρησιμοποιώντας μια μικρή κάμερα, πήρε πάνω από 30 φωτογραφίες από τις περιοχές μέσα στο πολυεπίπεδο συγκρότημα. Αφαίρεσε μια βιντεοκασέτα ασφαλείας από το Κέντρο Ελέγχου που εμφάνιζε διάφορες απόψεις από κάμερες ασφαλείας:
διαδρόμους, εργαστήρια, εξωγήινους, και προσωπικό της «Κυβέρνησης των ΗΠΑ». Επιπρόσθετα μάζεψε έγγραφα για να τα πάρει μαζί του. Στην συνέχεια, απενεργοποιώντας τον συναγερμό και το σύστημα με τις κάμερες ασφαλείας σε μια από τις πάνω από 100 εξόδους προς την επιφάνεια, διέφυγε από την βάση με τις φωτογραφίες, το βίντεο και τα έγγραφα. Αυτά τα «πρωτότυπα» τα έκρυψε αφού έκανε πέντε σετ από αντίγραφα.
(Αυτά δόθηκαν σε πέντε άτομα, που τους είπαν πως εάν δεν επικοινωνούσε μαζί τους ο Castello για τρεις διαδοχικές εξάμηνες περιόδους — συνήθως επισκεπτόταν τον καθένα από αυτούς κάθε έξι μήνες — θα κοινοποιούσαν τις πληροφορίες ή θα τις έκαναν ότι ήθελαν. Κανένας εκτός από τον Castello και τους ίδιους τους αποδέκτες δεν ξέρει ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, όμως μετά τις φήμες του θανάτου ή της εξαφάνισης του Castello στην Costa Rica τα τελευταία χρόνια οι αποδέκτες μπορούν να κοινοποιήσουν τις πληροφορίες εάν το θέλουν, αν και μπορεί να αποφασίσουν να περιμένουν μέχρι το θέμα να φτάσει σε μια κρίσιμη μάζα στο κοινό, και μετά να τα βγάλουν στην δημοσιότητα χωρίς τον φόβο των συνεπειών)
Ο Thomas ήταν έτοιμος να καταφύγει σε κρυψώνα. Αλλά όταν πήγε να πάρει την γυναίκα του και τον νεαρό γιό του, βρήκε ένα βαν με κυβερνητικούς πράκτορες που τον περίμεναν. Είχε προδοθεί από τον τον K. LOMAS [έναν συνάδελφό του] που ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την απαγωγή της συζύγου του και του παιδιού του.
Οι πράκτορες ήθελαν αυτά που ο Thomas είχε πάρει από την βάση και σε αντάλλαγμα θα έπαιρνε πίσω την γυναίκα του και τον γιό του. Συνειδητοποίησε οτι η γυναίκα του και ο γιός του θα χρησιμοποιούνταν σε βιολογικά πειράματα και δεν επρόκειτο να τους επιστρέψουν σώους και αβλαβείς. Αυτό είχε συμβεί λίγο παραπάνω από δέκα χρόνια πριν …
Πώς ξεκίνησε η εμπλοκή του Thomas σε όλη αυτή την μυστική μηχανοραφία;
Ο Thomas είναι τώρα 50 χρονών (τότε που γράφτηκε το άρθρο το 1991). Όταν ήταν γύρω στα 25, έλαβε άκρως απόρρητη εκπαίδευση στην φωτογραφία σε μια υπόγεια βάση στην West Virginia. Για επτά χρόνια, εργάστηκε για την εταιρεία RAND στην Santa Monica της Καλιφόρνια και το 1977 μετατέθηκε στην βάση της Dulce (με παρόμοιο τρόπο που ο επιστήμονας Robert Lazar που εργάστηκε στα LOS ALAMOS LABS μεταφέρθηκε στην Περιοχή-51 στην Νεβάδα, που είναι μια άλλη βάση παρόμοια με την Dulce.
Ο Lazar ισχυρίζεται οτι αντικατέστησε έναν επιστήμονα που είχε πεθάνει κατά την διενέργεια πειραμάτων με τα εξωγήινα υλικά που βρισκόταν στα χέρια της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Απ” ό,τι φαίνεται τόσο τα RAND LABS όσο και τα LOS ALAMOS LABS έχουν τις απαντήσεις για ό,τι πραγματικά συμβαίνει κάτω από την DULCE και στην Περιοχή-51.)
Αγόρασε ένα σπίτι στην Santa Fe του Νέου Μεξικού, και εργαζόταν από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή ενώ τα Σαββατοκύριακα είχε άδεια. Όλο το προσωπικό της Βάσης της Dulce πηγαίνει στην δουλειά διαμέσου ενός υπόγειου σε μεγάλο βάθος συστήματος οχημάτων μεταφοράς.
Εκείνη την εποχή, ένας από εμάς [ο TAL] εργαζόταν στην Santa Fe του Νέου Μεξικού και ερευνούσε ιδωτικά θεάσεις UFO, ακρωτηριασμούς ζώων, μασονικές ομάδες και ομάδες WICCA στην περιοχή. Ο Thomas είχε έναν κοινό φίλο που ήρθε στην Santa Fe το 1979 για να μας επισκεφτεί και τους δύο. Αυτό το άτομο θα έβλεπε αργότερα τις φωτογραφίες, την βιντεοκασέτα και τα έγγραφα που είχαν ληφθεί από την Βάση της Dulce. Έγιναν επίσης και κάποια σχέδια και ήταν αυτά που κυκλοφόρησαν αργότερα στην κοινότητα των ερευνητών UFO ως τα «Έγγραφα της Dulce».

Ο Thomas ισχυρίζεται οτι υπάρχουν παραπάνω από 18.000 μικρόσωμοι «γκρίζοι» στην Βάση της Dulce. Είδε ακόμα [υψηλόσωμα] ερπετοειδή ανθρωποειδή. Ένας από εμάς [ο TAL] ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με ένα ερπετοειδές έξι πόδια ψηλό (1,85 μέτρα) που απέκτησε υλική υπόσταση ξαφνικά μέσα στο σπίτι. Το ερπετοειδές έδειξε ενδιαφέρον για τους ερευνητικούς χάρτες του Νέου Μεξικού και του Κολοράντο που βρισκόταν πάνω στον τοίχο [μου].
Οι χάρτες ήταν γεμάτοι χρωματιστές πινέζες και σημάδια για να επισημαίνονται οι τοποθεσίες με ακρωτηριασμούς ζώων, σπήλαια, οι τοποθεσίες με υψηλή δραστηριότητα UFO, επαναλαμβανόμενες τροχιές πτήσης, τοποθεσίες απαγωγών, αρχαία ερείπια, και υποπτευόμενες εξωγήινες υπόγειες βάσεις.
…Το επίπεδο ασφαλείας αυξάνεται καθώς κατεβαίνει κάποιος στα χαμηλότερα επίπεδα. Ο Thomas είχε μια διαβάθμιση ασφαλείας ULTRA-7. Ήξερε για επτά υπο-επίπεδα, αλλά ίσως να υπήρχαν και περισσότερα. Οι περισσότεροι εξωγήινοι βρίσκονται στα επίπεδα 5,6 και 7.
Οι κοιτώνες διαμονής των εξωγήινων είναι στο επίπεδο πέντε. Η μόνη πινακίδα στα Αγγλικά ήταν μια πάνω από έναν διάδρομο ενός σταθμού των υπόγειων οχημάτων μεταφοράς που έγραφε «προς Λος Άλαμος».
Οι συνδέσεις ξεκινούν από την Dulce έως την εγκατάσταση στο Page της Αριζόνα, και μετά σε μια υπόγεια βάση κάτω από την Περιοχή-51 στην Νεβάδα.
Τα οχήματα μεταφοράς πηγαίνουν προς δύο κατευθύνσεις από την Dulce σε εγκαταστάσεις κάτω από το Taos του Νέου Μεξικού, το Datil του Νέου Μεξικού, το Colorado Springs στο Κολοράντο, στο Creede του Κολοράντο, στην Sandia, και από εκεί στο Carlsbad του Νέου Μεξικού. Υπάρχει ένα τεράστιο δίκτυο με συνδέσεις υπόγειων οχημάτων μεταφοράς κάτω από τις ΗΠΑ που εκτείνεται σε ένα παγκόσμιο σύστημα από σήραγγες και υπόγειες πόλεις.
Στην Βάση της Dulce, οι περισσότερες πινακίδες πάνω στις πόρτες και τους διαδρόμους είναι στην εξωγήινη συμβολική γλώσσα και ένα κοινό σύστημα συμβόλων που είναι κατανοητό και από τους ανθρώπους και από τους εξωγήινους. Ο Thomas ανέφερε οτι μετά το δεύτερο επίπεδο, όλοι ζυγίζονται γυμνοί και μετά τους παρέχεται μια στολή. Στους επισκέπτες δίνονται στολές ασπριδερού χρώματος. Το βάρος του ατόμου τίθεται σε μια κάρτα ταυτοποίησης από υπολογιστή κάθε μέρα. Οποιαδήποτε αλλαγή βάρους σημειώνεται. Οποιαδήποτε αλλαγή πάνω από τρεις λίμπρες (1,5 κιλό) απαιτεί σωματικό έλεγχο και ακτινοσκόπηση. Οι στολες είναι μονοκόμματες φόρμες με φερμουάρ.
Μπροστά από όλες τις ευαίσθητες ως προς την ασφάλεια περιοχές υπάρχουν ζυγαριές ενσωματωμένες στο πάτωμα δίπλα στις εισόδους και τους πίνακες ελέγχου των θυρών. Το άτομο εισάγει την κάρτα ταυτοποίησής του που του παρασχέθηκε από τον υπολογιστή μέσα στην σχισμή της θύρας, μετά εισάγει έναν αριθμητικό κώδικα και πατάει κουμπιά. Η κάρτα του ατόμου πρέπει να ταιριάζει με το βάρος και τον κωδικό, αλλιώς η θύρα δεν ανοίγει. Εάν υπάρχει οποιαδήποτε διαφορά στο βάρος έρχεται η ασφάλεια. Κανένας δεν επιτρέπεται να μεταφέρει οτιδήποτε στις ευαίσθητες ως προς την ασφάλεια περιοχές. Όλες οι προμήθειες τοποθετούνται επάνω σε μια ταινία μεταφοράς και ακτινοσκοπούνται. Η ίδια μέθοδος χρησιμοποιείται όταν φεύγει κάποιος από τις ευαίσθητες ως προς την ασφάλεια περιοχές.
Όλοι οι ανελκυστήρες ελέγχονται μαγνητικά, αλλά δεν υπάρχουν καλωδιώσεις ανελκυστήρα. Το μαγνητικό σύστημα βρίσκεται μέσα στα τοιχώματα του φρεάτιου του ανελκυστήρα. Δεν υπάρχουν συνηθισμένα ηλεκτρικά ελεγκτήρια. Τα πάντα ελέγχονται με πολύ εξελιγμένα συστήματα μαγνητισμού, συμπεριλαμβανομένου και του φωτισμού. Δεν υπάρχουν κανονικές λάμπες. Οι σήραγγες φωτίζονται με μονάδες φωσφόρου ευρέως φάσματος εκπομπής. Μερικές σήραγγες μεγάλου βάθους χρησιμοποιούν μια μορφή πεντοξειδίου του φωσφόρου για να φωτίσουν προσωρινά μερικές περιοχές. Οι εξωγήινοι δεν πλησιάζουν αυτές τις ζώνες για άγνωστους λόγους.
Οι έρευνες στο Επίπεδο Τέσσερα περιλαμβάνουν την μελέτη της ανθρώπινης αύρας, καθώς και όλες τις πλευρές της τηλεπάθειας, της ύπνωσης και των ονείρων.
Ο Thomas λέει οτι ξέρουν πως να διαχωρίζουν το βιοπλασμικό σώμα από το φυσικό σώμα και να τοποθετούν ένα πρόπλασμα ζωτικής δύναμης μιας «εξωγήινης οντότητας» μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα αφού αφαιρέσουν την «ψυχή» ή το πρόπλασμα ζωτικής δύναμης του ανθρώπου. (Η με απλούστερους όρους, να «σκοτώσουν» το ανθρώπινο ον και να το μετατρέψουν σε ένα κέλυφος που θα το χρησιμοποιήσει μια άλλη οντότητα — είτε εξωγήινη είτε παραφυσική — ώστε να επιτραπεί σε αυτή την οντότητα να ενεργήσει και να λειτουργεί στην δική μας φυσική πραγματικότητα.
Αυτή φαίνεται να είναι μια πολύπλοκη υψηλής τεχνολογίας εκδοχή των παλιών παραδόσεων των «ζόμπι», εάν πράγματι τέτοιες φρικιαστικές εφαρμογές αποκρυφιστικής τεχνολογίας υλοποιούνται μέσα σε αυτές τις εγκαταστάσεις. Τα διασυνδεμένα υπόγεια συστήματα που συγκλίνουν κάτω από την Dulce του Νέου Μεξικού, έχουν περιγραφεί μόνο μερικά σε αυτή και σε άλλες σχετικές αναφορές. Οι τομείς εκείνοι του υπογείου συστήματος που είναι «απαγορευμένοι» στους περισσότερους ανθρώπους και βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ερπετοειδών είναι φυσικά οι περιοχές για τις οποίες γνωρίζουμε τα λιγότερα.)

Το Επίπεδο Έξι αποκαλείται ανεπίσημα εντός της βάσης ως «Η Αίθουσα του Εφιάλτη» («Nightmare Hall»). Περιέχει τα εργαστήρια γενετικής. Εδώ γίνονται πειράματα σε ψάρια, φώκιες, πουλιά και ποντίκια τα οποία αλλοιώνονται σε τεράστιο βαθμό από τις αρχικές μορφές τους. Υπάρχουν άνθρωποι με πολλά χέρια και πολλά πόδια και πολλά κλουβιά [και δεξαμενές] με ανθρωποειδή όντα σαν νυχτερίδες έως και 7 πόδια ψηλά (2,10 μέτρα). Οι εξωγήινοι έχουν μάθει στους ανθρώπους πολλά για την γενετική, πράγματα που είναι και χρήσιμα και επικίνδυνα.
Ο TAL στην συνέχεια περιγράφει κάτι που θα ήταν απίστευτο εάν δεν υφίστατο το γεγονός οτι δεκάδες άλλες πηγές φαίνεται να το έχουν επιβεβαιώσει. Αυτή η ανακάλυψη ήταν όπως αναφέρεται ένας από τους πραγματικούς λόγους για το ξέσπασμα των «Πολέμων της Dulce»:
Το Επίπεδο Επτά είναι το χειρότερο. Σειρές ολόκληρες με χιλιάδες ανθρώπους και ανθρώπινα υπολείμματα σε ψύξη. Εδώ επίσης υπάρχουν έμβρυα ανθρωποειδών σε διάφορα στάδια ανάπτυξης. Επίσης πολλά υπολείμματα παιδιών σε δεξαμενές αποθήκευσης. Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι;
Οι δικές μου πηγές πληροφόρησης περιλαμβάνουν ανθρώπους που εργαζόταν στα εργαστήρια, απαχθέντες που τους πήγαν στην βάση, ανθρώπους που βοήθησαν στην κατασκευή της βάσης, προσωπικό από υπηρεσίες πληροφοριών [NSA, CIA κλπ] και ερευνητές των UFO και του εσωτερικού της γης. Αυτή η πληροφόρηση απευθύνεται σε εκείνους που ενδιαφέρονται σοβαρά για την βάση της Dulce. Για την δική σας προστασία, συμβουλεύεσθε να «προσέχετε» όταν ερευνάτε αυτό το συγκρότημα…


Οι Γκρίζοι, οι Ερπετοειδείς, οι Δρακονιανοί είναι εξωγήινα είδη που τα χαρακτηρίζει η υψηλού επιπέδου επιστημονική αναλυτικότητα και ο τεχνολογικός προσανατολισμός. Έχουν πολύ παλιές διαμάχες με τα ανθρώπινα είδη και ίσως προετοιμάζονται εδώ για μια μελλοντική αναμέτρηση…
Οι κυριότεροι κυβερνητικοί οργανισμοί που εμπλέκονται με την χαρτογράφηση της ανθρώπινης γενετικής, τα αποκαλούμενα πρότζεκτ για το ανθρώπινο γονιδίωμα ανήκουν στην δικαιοδοσία του Υπουργείου Ενέργειας, και διεξάγονται από το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας, το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών, το Ιατρικό Ινστιτούτο Howard Hughes και φυσικά τα Υπόγεια Εργαστήρια της Dulce που διευθύνονται από το Υπουργείο Ενέργειας, που επίσης διευθύνει και την Τοποθεσία Δοκιμών της Νεβάδα.
Η εξωγήινη και ανθρώπινη βιοτεχνολογία χρησιμοποείται για να μας ωφελήσει και να μας εξυπηρετήσει ή χρησιμοποιείται για να μας ελέγξει και να μας κατακυριεύεσει; Γιατί χρησιμοποιούνται οι απαχθέντες από τα UFO σε γενετικά πειράματα;
Ήταν τότε που ο Thomas συνάντησε ανθρώπους μέσα σε κλουβιά στο Επίπεδο Επτά της Εγκατάστασης της Dulce που τα πράγματα έφτασαν εντέλει στο μη περαιτέρω για εκείνον.
Όπως λέει, «Συχνά συναντούσα ανθρώπους σε κλουβιά, συνήθως σε καταληψία ή ναρκωμένους, αλλά μερικές φορές φώναζαν και ικέτευαν για βοήθεια. Μας είχαν πει οτι είναι παράφρονες χωρίς ελπίδες θεραπείας, και συμμετείχαν σε υψηλού κινδύνου φαρμακευτικές δοκιμές για την θεραπεία των ψυχικών νόσων. Μας είχαν πει να μην τους μιλάμε ποτέ καθόλου.
Αρχικά πιστεύαμε αυτή την ιστορία. Εντέλει το 1978 μια μικρή ομάδα εργατών ανακάλυψε την αλήθεια. Αυτό ήταν το έναυσμα των «Πολέμων της Dulce».
Ίσως το βρίσκουμε δύσκολο και δυσάρεστο να χωνέψουμε ή ακόμα και να πιστέψουμε την ιστορία του Thomas και ίσως να δυσκολευόμαστε ακόμα και να την ακούσουμε. Θα έπρεπε όμως, πιθανά όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά για το γεγονός οτι και πολλοί άλλοι εμφανίζονται και διηγούνται παρόμοιες αλλόκοτες ιστορίες και εξαιτίας του γεγονότος οτι μπορεί να υπάρχει μια τρομερή αλήθεια κρυμμένη πίσω από τα συνεχιζόμενα φαινόμενα των θεάσεων UFO, των απαγωγών και των ακρωτηριασμών ζώων.
Οι κυβερνητικές υπηρεσίες πληροφοριών είχαν διαρκώς στραμμένη την προσοχή τους σε όλες τις δραστηριότητες των UFO για πολλές δεκαετίες έως τώρα. Αυτά τα αλλόκοτα φαινόμενα πρέπει να έχουν μια αλλόκοτη εξήγηση. Ίσως και να είμαστε απλά και μόνο ένα προκεχωρημένο φυλάκιο σε ένα τεραστίων διαστάσεων διαστρικό δράμα.
Πρόσφατα, ο ερευνητής John Anderson πήγε στην Dulce του Νέου Μεξικού για να δει εάν υπάρχει κάτι στην αναφερόμενη δραστηριότητα των UFO. Είπε οτι, συμπτωματικά, όταν έφτασε στην κωμόπολη, είδε ένα κομβόι από αυτοκίνητα και ένα μίνι-εργαστήριο της McDonnell Douglas πάνω σε ένα φορτηγάκι να ανηφορίζουν έναν αγροτικό δρόμο κοντά στην κωμόπολη.
Τους ακολούθησε μέχρι ένα περιφραγμένο συγκρότημα όπου περίμενε για να δεί περαιτέρω εξελίξεις. Ξαφνικά, έξι UFO κατέβηκαν γρήγορα πάνω από το συγκρότημα, αιωρήθηκαν αρκετό χρόνο ώστε να προλάβει να βγάλει μια φωτογραφία, και στην συνέχεια μετακινήθηκαν ταχύτατα εκτός οπτικού πεδίου.
Αργότερα, όταν σταμάτησε σε ένα κατάστημα για να πει στον ιδιοκτήτη για την φωτογραφία με τα UFO που είχε τραβήξει, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος τον άκουσε και και του αποκάλυψε οτι ο ίδιος ήταν παλιότερα κτηνοτρόφος και θύμα ακρωτηριασμών βοοειδών. Η συζήτησή τους διακόπηκε από ένα τηλεφώνημα μετά από το οποίο ο καταστηματάρχης είπε στον John να φύγει αμέσως, και στην συνέχεια έκλεισε το κατάστημα μόλις ο John πήγε στο αυτοκίνητό του. Ο John είδε τότε ένα μυστηριώδες φορτηγάκι να φτάνει μέχρι το κατάστημα και έναν άνδρα να βγαίνει έξω και να μπαίνει μέσα στο μαγαζί.
Ο John αποφάσισε να φύγει από την Dulce εκείνη την στιγμή αλλά τον ακολουθούσαν δύο άνδρες σε ένα αυτοκίνητο καθώς εγκατέλειπε την κωμόπολη.
Ακόμα πιο πρόσφατα, μια ερευνητική ομάδα πήγε μέχρι την Archuleta Mesa για να διενεργήσει ηχοβολιστικές μετρήσεις κάτω από το έδαφος και η προκαταρκτική και αρχική ανάλυση με τον υπολογιστή αυτών των μετρήσεων φαίνεται να υποδηλώνει βαθειές κοιλότητες κάτω από την Mesa — μια πηγή δήλωσε οτι σύμφωνα με τα ληφθέντα δεδομένα αυτές οι κοιλότητες εκτείνονται σε βάθος άνω των 4.000 ποδιών (1.200 μέτρα).
Ίσως μια μέρα θα ανακαλύψουμε το βαθύ σκοτεινό μυστικό της Dulce… Ό,τι και να φέρει το μέλλον δεν θα είναι βαρετό.
defencenet.gr -
 See more at: http://www.xorisoria.gr/