ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΟΥΣ

Oσοι γνωρίζουν γαλλικά αξίζει να το διαβάσουν στο πρωτότυπο, σε εξαιρετική γλώσσα.. Ακολουθεί και στα Ελληνικά   Appel Sauvons le peuple grec de ses sauveurs ! Si vous souhaitez associer votre nom à cet appel, merci de compléter le formulaire figurant au bas du texte. Au moment où un jeune Grec sur deux est au chômage, où 25 000 SDF errent dans les rues d’Athènes, où 30% de la population est tombée sous le seuil de pauvreté, où des milliers de familles sont obligées de placer leurs enfants pour qu’ils ne crèvent pas de faim et de froid, où nouveaux pauvres et réfugiés se disputent les poubelles dans les décharges publiques, les « sauveurs » de la Grèce, sous prétexte que les Grecs « ne font pas assez d’efforts », imposent un nouveau plan d’aide qui double la dose létale administrée. Un plan qui abolit le droit du travail, et qui réduit les pauvres à l’extrême misère, tout en faisant disparaître du tableau les classes moyennes. Le but ne saurait être le « sauvetage » de la Grèce : sur ce point, tous les économistes dignes de ce nom sont d’accord. Il s’agit de gagner du temps pour sauver les créanciers tout en menant le pays à une faillite différée. Il s’agit surtout de faire de la Grèce, avec la collaboration active de sa propre classe dirigeante, le laboratoire d’un changement social qui, dans un deuxième temps, se généralisera à toute l’Europe. Le modèle expérimenté sur les Grecs est celui d’une société sans services publics, où les écoles, les hôpitaux et les dispensaires tombent en ruine, où la santé devient le privilège des riches, où les populations vulnérables sont vouées à une élimination programmée, tandis que ceux qui travaillent encore sont condamnés aux formes extrêmes de la paupérisation et de la précarisation. Mais pour que cette offensive du néolibéralisme puisse arriver à ses fins, il faut instaurer un régime qui fait l’économie de droits démocratiques les plus élémentaires. Sous l’injonction des sauveurs, on voit donc s’installer en Europe des gouvernements de technocrates qui font fi de la souveraineté populaire. Il s’agit d’un tournant dans les régimes parlementaires où l’on voit les « représentants du peuple » donner carte blanche aux experts et aux banquiers, abdiquant leur pouvoir décisionnel supposé. Un coup d’Etat parlementaire en quelque sorte, qui fait aussi appel à un arsenal répressif amplifié face aux protestations populaires. Ainsi, dès lors que les députés ont ratifié la convention dictée par la troïka (l’Union européenne, la Banque centrale européenne et le Fonds monétaire international), diamétralement opposée au mandat qu’ils avaient reçu, un pouvoir dépourvu de légitimité démocratique aura engagé l’avenir du pays pour trente ou quarante ans. Parallèlement l’Union européenne s’apprête à constituer un compte bloqué où serait directement versée l’aide à la Grèce afin qu’elle soit employée uniquement au service de la dette. Les recettes du pays devraient être en « priorité absolue » consacrées au remboursement de créanciers, et, si besoin est, directement versées à ce compte géré par l’Union européenne. La convention stipule que toute nouvelle obligation émise dans son cadre sera régie par le droit anglais, qui engage des garanties matérielles, alors que les différends seront jugés par les tribunaux du Luxembourg, la Grèce ayant renoncé d’avance à tout droit de recours contre une saisie décidée par ses créanciers. Pour compléter le tableau, les privatisations sont confiées à une caisse gérée par la troïka, où seront déposés les titres de propriété de biens publics. Bref, c’est le pillage généralisé, trait propre du capitalisme financier qui s’offre ici une belle consécration institutionnelle. Dans la mesure où vendeurs et acheteurs siégeront du même côté de la table, on ne doute guère que cette entreprise de privatisation soit un vrai festin pour les repreneurs (qu’ils soient grecs ou étrangers)… Or toutes les mesures prises jusqu’à maintenant n’ont fait que creuser la dette souveraine grecque et, avec le secours de sauveurs qui prêtent à des taux usuraires, celle-ci a carrément explosé en approchant des 170% d’un PIB en chute libre, alors qu’en 2009 elle n’en représentait encore que 120%. Il est à parier que cette cohorte de plans de sauvetage - à chaque fois présentés comme « ultimes » - n’a eu d’autre but que d’affaiblir toujours davantage la position de la Grèce de sorte que, privée de toute possibilité de proposer elle-même les termes d’une restructuration, elle soit réduite à tout céder à ses créanciers sous le chantage de « la catastrophe ou l’austérité ». L’aggravation artificielle et coercitive du problème de la dette a été utilisée comme une arme pour prendre d’assaut une société entière. C’est à bon escient que nous employons ici des termes relevant du domaine militaire : il s’agit bel et bien d’une guerre conduite par les moyens de la finance, de la politique et du droit, une guerre de classe contre la société entière. Et le butin que la classe financière compte arracher à « l’ennemi », ce sont les acquis sociaux et les droits démocratiques, mais au bout du compte, c’est la possibilité même d’une vie humaine. La vie de ceux qui ne produisent ou ne consomment pas assez au regard des stratégies de maximisation du profit, ne doit plus être préservée. Ainsi, la faiblesse d’un pays pris en étau entre la spéculation sans limites et les plans de sauvetage dévastateurs, devient la porte dérobée par où fait irruption un nouveau modèle de société conforme aux exigences du fondamentalisme néolibéral. Modèle destiné à toute l’Europe et plus si affinités. C’est le véritable enjeu et c’est pour cela que défendre le peuple grec ne se réduit pas à un geste de solidarité ou d’humanité abstraite : l’avenir de la démocratie et le sort des peuples européens sont en question. Partout la « nécessité impérieuse » d’une austérité « douloureuse, mais salutaire » va nous être présentée comme le moyen d’échapper au destin grec, alors qu’elle y mène tout droit. Devant cette attaque en règle contre la société, devant la destruction des derniers îlots de la démocratie, nous appelons nos concitoyens, nos amis français et européens à s’exprimer haut et fort. Il ne faut pas laisser le monopole de la parole aux experts et aux politiciens. Le fait qu’à la demande des dirigeants allemands et français en particulier la Grèce soit désormais interdite d’élections peut-il nous laisser indifférents ? La stigmatisation et le dénigrement systématique d’un peuple européen ne mériteraient-ils pas une riposte ? Est-il possible de ne pas élever sa voix contre l’assassinat institutionnel du peuple grec ? Et pouvons-nous garder le silence devant l’instauration à marche forcée d’un système qui met hors la loi l’idée même de solidarité sociale ? Nous sommes au point de non-retour. Il est urgent de mener la bataille des chiffres et la guerre des mots pour contrer la rhétorique ultralibérale de la peur et de la désinformation. Il est urgent de déconstruire les leçons de morale qui occultent le processus réel à l’œuvre dans la société. Il devient plus qu’urgent de démystifier l’insistance raciste sur la « spécificité grecque », qui prétend faire du caractère national supposé d’un peuple (paresse et roublardise à volonté) la cause première d’une crise en réalité mondiale. Ce qui compte aujourd’hui ne sont pas les particularités, réelles ou imaginaires, mais les communs : le sort d’un peuple qui affectera tous les autres. Bien des solutions techniques ont été proposées pour sortir de l’alternative « ou la destruction de la société ou la faillite » (qui veut dire, on le voit aujourd’hui : « et la destruction et la faillite »). Toutes doivent être mises à plat comme éléments de réflexion pour la construction d’une autre Europe. Mais d’abord il faut dénoncer le crime, porter au grand jour la situation dans laquelle se trouve le peuple grec à cause des « plans d’aide » conçus par et pour les spéculateurs et les créanciers. Au moment où un mouvement de soutien se tisse autour du monde, où les réseaux d’Internet bruissent d’initiatives de solidarité, les intellectuels français seraient-ils donc les derniers à élever leur voix pour la Grèce ? Sans attendre davantage, multiplions les articles, les interventions dans les médias, les débats, les pétitions, les manifestations. Car toute initiative est bienvenue, toute initiative est urgente. Pour nous, voici ce que nous proposons : aller très vite vers la formation d’un comité européen des intellectuels et des artistes pour la solidarité avec le peuple grec qui résiste. Si ce n’est pas nous, ce sera qui ? Si ce n’est pas maintenant, ce sera quand ? Vicky Skoumbi, rédactrice en chef de la revue « αληthεια », Athènes, Michel Surya, directeur de la revue « Lignes », Paris, Dimitris Vergetis, directeur de la revue « αληthεια », Athènes. Et : Giorgio Agamben, Diamanti Anagnostopoulou, Enzo Apicella, Albena Azmanova, Daniel Alvara,Alain Badiou, Jean-Christophe Bailly, Etienne Balibar, Fernanda Bernardo, David Berry, Sylvie Blocher, Laura Boella, Carlo Bordini, Hervé le Bras, Roberto Bugliani, Daniela Calabro, Claude Cambon, Maria Elena Carosella, Barbara Cassin, Bruno Clément, Danielle Cohen-Levinas, Christiane Cohendy, Yannick Courtel, Martin Crowely, Rolf Czeskleba-Dupont, Michel Deguy, Michel Didelot, Didier Deleule, Claire Denis, Georges Didi-Huberman, Costas Douzinas, Riccardo Drachi-Lorenz, Marie Ducaté, Leili Echghi, Les Economiste Atterrés, Roberto Esposito, Camille Fallen, Celine Flecheux, Chiara Frugoni, Ivetta Fuhrmann, Enzo Gallori, Jean-Marie Gleize, Francesca Isidori, Clio Karabelias, Jason Karaïndros, Stathis Kouvelakis, Pierre-Philippe Jandin, Fréderic Lordon, Jeremy Leaman, Jérôme Lèbre, Marie-Magdeleine Lessana, Jacques Lezra, Gianna Licchetta, Marco Mamone Capria Jean-Clet Martin, Pr. Jobst Meyer, Pierre Murat, Jean-Luc Nancy, Maurizio Neri, Gloria Origgi, Marco Palladini, Timothy Perkins, Matthaios Petrosino, Nicola Predieri, Stefano Pippa, Philippe Rahme, Jacques Rancière, Haris Raptis, Judith Revel, Elisabeth Rigal, Franco Romanò, Avital Ronell, Jacob Rogozinski, Alessandro Russo, Hugo Santiago, Ingo Schmidt, Beppe Sebaste, Giacomo Sferlazzo, Amalia Signorelli, Michèle Sinapi, Maria Giulia Soru, Benjamin Swaim, Bruno Tackels, Enzo Traverso, Gilberte Tsaï, Catherine Velissaris, Frieder Otto Wolf Si vous souhaitez associer votre nom à cet appel, merci de compléter le formulaire ci-dessous. Συγκινητική η πρωτοβουλία συμπαράστασης των Γάλλων λόγιων. Διαβάστε και προωθείστε παρακαλώ. Koρυφαίοι Γάλλοι διανοούμενοι μεταξύ των οποίων οι  Alain Badiou, Etienne Balibar , Jean-Luc Nancy μαζί με εκατοντάδες Ευρωπαίους στοχαστές υπογράφουν κείμενο υποστήριξης του ελληνικού λαού, το οποίο δημοσίευσε (21/2/2012) η διαδικτυακή έκδοση της Liberation και αργότερα η έντυπη. Το κείμενο υποστήριξης βρίσκεται σε διάφορες γλώσσες στην ιστοσελίδα http://www.editions-lignes.com/Save-The-Greek-People.html  και μέχρι σήμερα (20/3/2012) το έχουν υπογράψει περισσότεροι από 1.400 διανοούμενοι και στοχαστές από διάφορες  χώρες .  Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο υποστήριξης  στην Ελληνική γλώσσα:  Να σώσουμε τον ελληνικό λαό απο τους σωτήρες του!   Τη στιγμή που ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι περιπλανώνται στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόφτωχοι και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στους δημόσιους χώρους, οι «σωτήρες» της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα ότι οι Έλληνες «δεν καταβάλουν αρκετές προσπάθειες», επιβάλλουν ένα νέο σχέδιο βοήθειας που διπλασιάζει τη χορηγούμενη θανατηφόρα δόση. Ένα σχέδιο που καταργεί το εργατικό Δίκαιο  και καταδικάζει τους φτωχούς σε ακραία ένδεια, εξαφανίζοντας παράλληλα τις μεσαίες τάξεις.  Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η «σωτηρία» της Ελλάδας: όλοι οι οικονομολόγοι που είναι  άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν επ' αυτού. Το ζητούμενο  είναι να κερδηθεί  χρόνος προκειμένου να σωθούν  οι πιστωτές ενώ παράλληλα η χώρα οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη  χρεοκοπία.  Πρωτίστως, το ζητούμενο είναι να μετατραπεί η  Ελλάδα σε  εργαστήριο μιας κοινωνικής μεταλλαγής που θα γενικευθεί, σε έναν δεύτερο χρόνο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω στους Έλληνες είναι εκείνο μιας κοινωνίας χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, στο πλαίσιο της οποίας τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα ιατρικά κέντρα κατεδαφίζονται, η υγεία καθίσταται προνόμιο των πλουσίων, οι ευπαθείς πληθυσμοί προορίζονται για μια προγραμματισμένη εξόντωση, ενώ όσοι εξακολουθούν  να έχουν μια εργασία  καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας και οικονομικής εξαθλίωσης.        Προκειμένου όμως αυτή η αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού να πετύχει τον στόχο της χρειάζεται να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που καταργεί τα πλέον στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Με διαταγή των σωτήρων, βλέπουμε λοιπόν να εγκαθίστανται στην Ευρώπη κυβερνήσεις τεχνοκρατών που περιφρονούν τη λαϊκή κυριαρχία. Πρόκειται για ένα σημείο καμπής όσον αφορά στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα στο πλαίσιο των οποίων βλέπουμε τους «αντιπροσώπους του λαού» να εξουσιοδοτούν εν λευκώ τους ειδικούς και τους τραπεζίτες, απαρνούμενοι την υποτιθέμενη εξουσία τους να αποφασίζουν. Ένα είδος κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, το οποίο προσφεύγει, μεταξύ άλλων, και σε ένα διευρυμένο κατασταλτικό οπλοστάσιο απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Έτσι, από τη στιγμή που οι βουλευτές επικύρωσαν την διαμετρικά αντίθετη με την εντολή που είχαν λάβει σύμβαση που τους υπαγόρευσε η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μια εξουσία στερούμενη δημοκρατικής νομιμότητας υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τριάντα ή σαράντα χρόνια. Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να δημιουργήσει έναν δεσμευμένο τραπεζικό λογαριασμό στον οποίον θα κατατίθεται απευθείας η βοήθεια προς την Ελλάδα προκειμένου να χρησιμοποιείται αποκλειστικά προς όφελος του χρέους. Τα έσοδα της χώρας οφείλουν να αφιερώνονται κατά «απόλυτη προτεραιότητα» στην εξόφληση των πιστωτών και, εφόσον παραστεί ανάγκη, να κατατίθενται απευθείας σε αυτόν τον λογαριασμό την διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Σύμβαση υπαγορεύει ρητά  ότι κάθε νέα υποχρέωση που θα προκύπτει στο πλαίσιό της θα διέπεται  από το αγγλικό δίκαιο, το οποίο απαιτεί υλικές εγγυήσεις, ενώ οι διενέξεις θα εκδικάζονται από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, με την  Ελλάδα να έχει αποποιηθεί εκ των προτέρων κάθε δικαίωμα προσφυγής ενάντια σε όποια κατάσχεση αποφασίσουν οι πιστωτές της. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, οι  ιδιωτικοποιήσεις έχουν ανατεθεί  σε ένα Ταμείο υπό τη διαχείριση της Τρόικας  στο οποίο θα κατατίθενται οι τίτλοι ιδιοκτησίας των δημοσίων αγαθών. Εν συντομία, έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη λεηλασία, χαρακτηριστικό γνώρισμα του χρηματοπιστωτικού  καπιταλισμού που προσφέρει εν προκειμένω στον εαυτό του μια  θεσμική καθοσίωση. Στο βαθμό που πωλητές και αγοραστές θα κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το  εν λόγω εγχείρημα ιδιωτικοποιήσεων  αποτελεί πραγματικό συμπόσιο για τους αγοραστές. Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί έως τώρα είχαν ως μοναδικό  αποτέλεσμα την εμβάθυνση του ελληνικού εθνικού χρέους το οποίο, με τη βοήθεια των σωτήρων που δανείζουν με τοκογλυφικά επιτόκια, έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη προσεγγίζοντας το 170%  ενός  ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε ελεύθερη πτώση, ενώ το 2009 δεν αντιπροσώπευε παρά το 120%. Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι αυτός ο εσμός  σχεδίων σωτηρίας -τα οποία παρουσιάζονται κάθε φορά ως «τελικά»- δεν στόχευε παρά στο να εξασθενίσει ολοένα και περισσότερο τη θέση της Ελλάδας ούτως ώστε, στερούμενη κάθε δυνατότητας να προτείνει από μόνη της τους όρους μιας ανασυγκρότησης, να εξαναγκαστεί να εκχωρήσει τα πάντα στους πιστωτές της υπό τον εκβιασμό «καταστροφή ή λιτότητα». Η τεχνητή και καταναγκαστική επιδείνωση του προβλήματος του χρέους χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εφόδου  για την άλωση  μιας κοινωνίας στο σύνολό της.  Σκόπιμα χρησιμοποιούμε εδώ όρους που ανήκουν στη στρατιωτική ορολογία: πρόκειται σαφώς για έναν πόλεμο που διεξάγεται με τα μέσα της οικονομίας, της πολιτικής και του δικαίου, έναν πόλεμο ταξικό εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Και τα λάφυρα που η χρηματοπιστωτική  τάξη υπολογίζει να αποσπάσει από «τον εχθρό» είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αυτό που διακυβεύεται σε τελική ανάλυση είναι η δυνατότητα για  μια ανθρώπινη ζωή. Και η ζωή εκείνων που δεν παράγουν ή δεν καταναλών% ΠΗΓΗ Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο

Ενα βίντεο που πρέπει να δούν όλοι πριν αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν

Το βίντεο είναι απο συγκέντρωση Μουσουλμάνων στο κέντρο της Αθήνας το 2012.. Όπως καταλαβαίνετε η ενσωμάτωση των λαθρομεταναστών στην ελληνική κοινωνία αποτυγχάνει παταγωδώς.. Πρέπει να επιλέξουμε πατριωτικά κόμματα για την διακυβέρνηση της χώρας..


 

 

 

http://antipliroforisi.blogspot.com 

 

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2012/05/blog-post_3248.html

ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ! ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΚΟΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!

Δημοσιεύτηκε από την Χριστίνα Σαλεμή

Προς: Εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ICC) 

Περιοχή : κόσμος

Ιστορικό (Προοίμιο):

english version here (αγγλικά)
Ως γνωστό, εδώ και περίπου τρία χρόνια, όλος ο κόσμος ασχολείται με την Ελλάδα και η γενική εντύπωση είναι ότι, όλα αυτά τα χρόνια η κυβέρνηση μάχεται να σώσει την χώρα από την χρεοκοπία και την καταστροφή (!).

Στη πραγματικότητα όμως, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική και ακριβώς οι φερόμενοι ως σωτήρες, είναι εκείνοι που όλον αυτόν τον καιρό, μάχονται να καταστρέψουν την χώρα και το λαό της και ήδη κατάφεραν πάρα πολλά.

Συγκεκριμένα, από το 2009, η Ελλάδα έπεσε στα χέρια μίας χούφτας εγκληματιών που ηθελημένα και βάση σχεδίου, την διαλύουν μεθοδικά. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα κανείς δεν κατάφερε να τους σταματήσει, παρότι μεγάλες προσπάθειες έχουν καταβληθεί από πολλούς. Γι΄ αυτό, τους τελευταίους μήνες και ως ύστατη προσπάθεια σωτηρίας, κατατέθηκαν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ICC) δύο καταγγελίες, ενώ εκατοντάδες Έλληνες πολίτες ζήτησαν ήδη από τον αρμόδιο εισαγγελέα, να εμποδίσει την τέλεση ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σύγχρονης ιστορίας: Την ολική καταστροφή μίας χώρας σύμβολο για το δυτικό πολιτισμό και τη γενοκτονία του ιστορικού λαού της, ο οποίος από την αρχαιότητα έως τώρα προσέφερε πολλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά σήμερα βρίσκεται εξαθλιωμένος, ταπεινωμένος και ντροπιασμένος εξαιτίας της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας της χώρας του .

Όπως ήδη καταλάβατε, οι καταγγελίες αφορούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία σε εξέλιξη. Επειδή όμως, η λέξη γενοκτονία μπορεί να ακούγεται πολύ σκληρή και το ενδεχόμενο τέλεσης ενός τέτοιου εγκλήματος, ειδικά στην σύγχρονη Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί να φαίνεται απίστευτο, να είστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει καμία υπερβολή. Διαβάστε την παρούσα περίληψη και τα κείμενα των καταγγελιών, δείτε το αποδεικτικό υλικό και θα πειστείτε μόνοι σας για την βασιμότητα των ισχυρισμών.

Θα δείτε ότι δεν υπάρχουν θάλαμοι αερίων όπως κάποιοι ειρωνικά λένε όταν ακούν τη λέξη γενοκτονία, αλλά υπάρχουν άλλα μέσα τα οποία φέρνουν το ίδιο αποτέλεσμα. Αυτά χρησιμοποιούνται κατά της Ελλάδας. Και ποια είναι; Ο οικονομικός πόλεμος, η ψυχολογική και η σωματική βία, το δόγμα του σοκ, η συνεχόμενη παραβίαση θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, η προπαγάνδα και άλλα, τα οποία, σε συνδυασμό μάλιστα, φέρνουν πολύ “καλύτερα” αποτελέσματα από τους θαλάμους αερίων και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια όχι μόνο στην τάχιστη μείωση του ελληνικού πληθυσμού, αλλά και στο βέβαιο αφανισμό του. Δηλαδή στην γενοκτονία. Πέραν των προαναφερόμενων όμως, γίνεται χρήση και ενός άλλου μέσου, που λόγω των πολλαπλών, αλυσιδωτών συνεπειών, είναι σε θέση από μόνο του, να καταστρέψει την Ελλάδα. Και το όνομα αυτού: εξισλαμισμός της χώρας! Συγκεκριμένα, λόγω της καινούργιας νομοθεσίας σε συνδυασμό και με την ελλιπέστατη φύλαξη των συνόρων, η χώρα μετατράπηκε σε πόλο έλξης για τους δυστυχισμένους όλου του κόσμου, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι προερχόμενοι από Αφρική και Ασία, τους οποίους όμως η Ελλάδα, ούτε μπορούσε, ούτε μπορεί να φροντίσει, αλλά ούτε και να αφήσει να φύγουν προς την Ευρώπη (Δουβλίνο ΙΙ).

Έως τώρα, η χρήση όλων αυτών των μέσων, οδήγησε μεταξύ άλλων, στη ραγδαία αύξηση της ανασφάλειας, της εγκληματικότητας, των εκτρώσεων, της υπογεννητικότητας, των αυτοκτονιών, των ασθενειών και των ψυχασθενειών, των θανάτων από μην φυσικά αίτια, στη μαζική μετανάστευση Ελλήνων, κυρίως νεαρής ηλικίας, στο εξωτερικό και στην αλλοίωση του ντόπιου πληθυσμού.

Συνεπώς, όχι μόνο αυτά τα “όπλα” είναι πολύ αποτελεσματικά, αλλά σε αντίθεση με τους θαλάμους αερίων, έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: πολύ δύσκολα γίνεται αντιληπτή η ύπαρξη, ο στόχος, η δύναμη και η αποτελεσματικότητα τους.

Και επειδή όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, βλέποντας κανείς τη σημερινή Ελλάδα, είναι προφανές ότι τα επιλεγμένα “όπλα” και ήταν τα κατάλληλα και χρησιμοποιήθηκαν σωστά. Μερικά από τα αποτελέσματα που έφεραν σε μόλις δυο χρόνια, είναι αυτά: Η χώρα είναι αποκλεισμένη από τις αγορές και δακτυλοδεικτούμενη, έχει χάσει το κύρος και την κυριαρχία της, προχώρησε σε αναδιάρθρωση του χρέους και ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει. Ο κυβερνητικός δανεισμός αυξήθηκε κατακόρυφα και το δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο, οι δείκτες επιχειρηματικότητας και η αγορά κατέρρευσαν, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 12% περίπου, η αξία της δημόσιας περιουσίας μειώθηκε δραματικά, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, η ανεργία αυξήθηκε κατά 242% και για πρώτη φορά στην ιστορία, οι απασχολούμενοι είναι λιγότεροι από εκείνους που δεν έχουν κανένα εισόδημα. Η πλειοψηφία ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και καθημερινά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε τροφή και ιατρική περίθαλψη. Το κέντρο της Αθήνας μετατράπηκε σε γκέτο, σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν, γονείς αναγκάζονται να αφήνουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα επειδή δεν μπορούν να τα συντηρήσουν, ενώ μαθητές δεν έχουν σχολικά βιβλία και λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία. Το ελληνικό ενεργειακό σύστημα κατάρρευσε, άρχισαν διακοπές ηλεκτροδότησης, ο τουρισμός που είναι η ” βαριά βιομηχανία” της χώρας δέχτηκε μεγάλο πλήγμα και άλλα πολλά. Τέλος, λόγω της φτώχειας, των λαθρομεταναστών και της ελλιπέστατης υγειονομικής περίθαλψης επανεμφανίστηκαν ξεχασμένες ασθένειες και οι μεγάλες πόλεις γέμισαν αστέγους. Η κοινωνία ζει υπό καθεστώς τρομοκρατίας, η αξιοπρέπεια των Ελλήνων έχει καταρρακωθεί και ο λαός υποφέρει από εθνική κατάθλιψη. Και αυτή είναι μόνο η αρχή …

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Έως τώρα, κατά περίπτωση, πολλοί άνθρωποι επιβίωσαν είτε ζώντας από οικονομίες που ακόμα είχαν, είτε ξεπουλώντας περιουσιακά στοιχεία, είτε στηριζόμενοι από την οικογένεια τους, είτε χωρίς χρήματα με ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών, είτε λόγω της αλληλεγγύης, καθώς η κοινωνία ευαισθητοποιήθηκε και φρόντισε αμέσως τα αδύναμα μέλη της. Σε αυτό το πλαίσιο, συσσίτια, τράπεζες τροφίμων, κοινωνικά παντοπωλεία, ιατρεία και φαρμακεία στήθηκαν σε όλη τη χώρα και διένειμαν δωρεάν προϊόντα και παροχές σε όσους τα χρειάζονταν. Για να λειτουργήσουν όλα τα τελευταία αναφερόμενα, λήφθηκε πολλή βοήθεια και από το εξωτερικό. Από την Ομογένεια, από την Εκκλησία της Κύπρου και της Ρωσίας, από οργανώσεις όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου κλπ.

Έχοντας υπόψη όμως ότι, οι δυσμενές συνεπείς στην οικονομία και στην κοινωνία αυξάνονται με την πάροδο του χρόνου λογαριθμικά, σύντομα, ούτε καν αυτό το ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΟ μοντέλο επιβίωσης δεν θα λειτουργεί πια.

Συμπέρασμα: από όλα τα ως τώρα αναφερόμενα, σαφέστατα προκύπτει ότι στην Ελλάδα, δεν τελούνται μόνο εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τα οποία κανείς ως τώρα αμφισβήτησε, αλλά και το ίδιο το έγκλημα της γενοκτονίας, το οποίο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, όπως εξαρχής ειπώθηκε. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται περί γενοκτονίας, έγκλημα το οποίο το ICC τιμωρεί εξίσου με τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα εγκλήματα πολέμου, δείτε πως περιγράφεται ο όρος αυτός:

(από την Ελληνική Βικιπαίδεια):
“Ο ελληνικός όρος γενοκτονία είναι ταυτόσημος με τον διεθνώς χρησιμοποιούμενο όρο genocide που προέρχεται από την ελληνική λέξη γένος και το λατινικό ρήμα caedere (=φονεύω). Με αυτόν τον όρο αποδίδεται κυριολεκτικά η από τους αρχαιότατους χρόνους υφιστάμενη έννοια και ακριβέστερα ένα από τα αρχαιότερα μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.

Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων, όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής, είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής (με διάφορα μέσα) μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψη της φυλής. Στα βίαια δε μέσα αυτά περιλαμβάνονται και σειρά απαγορευτικών μέτρων επί εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών, ηθικών, ιστορικών ή άλλων παραδόσεων προκειμένου να επέλθει διαφοροποίηση ή αλλοίωση της καταδιωκόμενης φυλής με βέβαιη την συν τω χρόνω απώλεια του εθνικού και φυλετικού γνωρίσματός της.”

Δείτε επίσης στη συνέχεια, μερικές ακόμα λεπτομέρειες για την κατάσταση στην Ελλάδα και βοηθήστε να σταματήσουν όλα αυτά. Θυμηθείτε ότι δεν μιλάμε για χώρα του έτσι αποκαλούμενου “τρίτου κόσμου” αλλά για σύγχρονο δυτικό κράτος, μέλος της ΕΕ, το οποίο μάλιστα είναι και η κοιτίδα του δυτικού πληθυσμού. Αναρωτηθείτε μετά: Εάν όλα αυτά ήταν εφικτά σε μια τέτοια χώρα, γιατί όχι και αλλού; Εάν το σύμβολο μπορεί να καταστραφεί, γιατί όχι και αυτό που συμβολίζει; 

Δείτε ολόκληρο το κείμενο εδώ : http://justiceforgreece.wordpress.com/petitions/ελληνικά/  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: 

Σύμφωνα με όλα τα προαναφερόμενα, είναι προφανές ότι οι Έλληνες πολίτες είναι θύματα της πολιτικής ηγεσίας της χώρας και ότι ουδεμία σχέση έχουν με τις πράξεις της. 

Είναι προφανές ότι λόγω των εξαιρετικών και μοναδικών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας, αλλά και λόγω του όγκου των φυσικών αποθεμάτων που παραμένουν αναξιοποίητα, κανένας Έλληνας πολιτικός δεν έχει το δικαίωμα να μιλήσει για χρεοκοπία. 

Είναι προφανές ότι τα εγκλήματα κατά της Ελλάδας και του λαού της ήταν προμελετημένα και ότι οι πολίτες της χώρας έκαναν τα πάντα να τα εμποδίσουν. 

Τέλος, είναι προφανές ότι αν η τέλεση των εγκλημάτων συνεχιστεί, η Ελλάδα θα καταστραφεί. 

Για να μην συμβεί αυτό, στηρίξτε όλους τους Έλληνες που μάχονται με κάθε τρόπο να σώσουν την χώρα. Στηρίξτε και τον αγώνα για δικαιοσύνη που ξεκίνησαν πολλοί. Ζητούν το αυτονόητο: να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να αποκατασταθεί το δημοκρατικό πολίτευμα. Βοηθήστε τους! 

Αίτημα: 

Ως πολίτης του κόσμου, στηρίζω το δικαστικό αγώνα των Ελλήνων και ζητώ από τον Εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ICC) να ενεργοποιήσει αμέσως τις διαδικασίες, να εξετάσει τα εγκλήματα που τελέστηκαν στην Ελλάδα και να οδηγήσει σε δίκη όσους ευθύνονται γι΄αυτά. Οι ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν, η διάπραξη παρομοίων εγκλημάτων πρέπει να αποτραπεί. 

Για να υπογράψετε το αίτημα κάντε κλικ εδώ  

(απαιτούνται μόνο ένα όνομα, μια διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου  και χώρα. Συμπληρώστε αυτά τα πεδία του εντύπου και αγνοήστε τα υπόλοιπα. Διευκρινίστε όμως την χώρα. Αν επιθυμείτε, μπορείτε να επιλέξετε να μην δημοσιευτεί το όνομα σας στη λίστα των υπογραφών. Το e-mail ούτως η άλλως δεν δημοσιεύεται και δεν χρησιμοποιείται για κανένα άλλο σκοπό)

 

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2012/05/blog-post_8792.html

Ισραήλ: Έτοιμο να επιτεθεί στο Ιράν μετά τις 23 Μαϊου

Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Milliyet το Ισραήλ είναι έτοιμο να επιτεθεί εναντίον του Ιράν σε περίπτωση που οι συνομιλίες της 23ης Μαίου μεταξύ της Τεχεράνης και της ομάδας Ρ5+1 καταλήξουν σε ναυάγιο. Η τουρκική εφημερίδα επικαλείται πληροφορίες από τον ισραηλινό τηλεοπτικό σταθμό Channel 10δημοσιογράφος του...
οποίου φέρεται να έχει πάρει συνεντεύξεις από Ισραηλινούς στρατιωτικούς και οι οποίοι αποκάλυψαν μέρος των σχεδίων του Ισραήλ. Δεκάδες ισραηλινά μαχητικά με φορτία βομβών, μαχητικά συνοδείας, αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού, αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου και ελικόπτερα με καθήκοντα έρευνας και διάσωσης μάχης θα πάρουν μέρος στην επιχείρηση, επιχείρηση η οποία έχει ως στόχο την εξουδετέρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Τα αεροσκάφη F-15I "Ra'am" αναμένεται να είναι η «αιχμή του δόρατος» της ισραηλινής δύναμης καθώς είναι τα αεροσκάφη με τη μεγαλύτερη ακτίνα δράσης αναφέρεται στο δημοσίευμα. Επιπρόσθετα ισραηλινά UAV Eitan και Heron αναμένεται να είναι επίσης μέρος της επιθετικής δύναμης. Στο δημοσίευμα αναφέρεται ακόμη πως οι οικογένειες των πιλότων που θα πάρουν μέρος στην επίθεση έχουν ήδη μετακινηθεί σε φυλασσόμενες περιοχές. Το Channel 10 αναφέρει πως η ισραηλινή Αεροπορία είναι έτοιμη να καταφέρει μια επίθεση «σύντομη και επαγγελματική» γνωρίζοντας πως δεν έχει τη δυνατότητα για πλήρη εξουδετέρωση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, ενώ έχει προϋπολογίσει και το ποσοστό των πιθανών απωλειών από την επιχείρηση. Τέλος οι Ισραηλινοί εκτιμούν πως η επίθεση στο Ιράν μπορεί να προκαλέσει την άμεση αντίδραση της φιλο-ιρανικής Hezbollah στο νότιο Λίβανο κάτι που να καταλήξει σε ένα γενικευμένο πόλεμο στο νότιο Λίβανο ύστερα από 30 χρόνια. Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/05/23.html#ixzz1tkIrVYt8

Πριν την κάλπη, μέρος A

του Γιάνη Βαρουφάκη

Με την Κυριακή να πλησιάζει καλπάζοντας, κι όλους (πολύ σωστά) να εκφράζουν απόψεις για εκείνους που ζητούν την ψήφο μας, είπα να γράψω κι εγώ δύο λόγια επ’ αυτού, υπό το πρίσμα των δύο ετών Κρίσης που μας οδήγησαν σε τούτες τις πρόωρες εκλογές. Στο Μέρος Α’, σήμερα, αναφέρομαι στα τρία ψέμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Αύριο, στο Μέρος Β’, θα καταπιαστώ με τους «μικρούς»...

Το τριπλό ψέμα των «μεγάλων»

Το 1ο Ψέμα (Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου για το Μνημόνιο 1):

- Δεν είχαμε άλλη επιλογή
- Δεν διαθέταμε διαπραγματευτικό χαρτί
- Αναγκαστήκαμε να δηχθούμε ένα πικρό φάρμακο για να σώσουμε τον ασθενή

Από τον Δεκέμβριο του 2009, η κυβέρνηση γνώριζε ότι το κράτος είχε πτωχεύσει. Κι όμως. Ξόδεψε ενάμιση χρόνο προσποιούμενο ότι επρόκειτο για κρίση ρευστότητας που μπορεί να υπερνικηθεί με ένα τεράστιο, ακριβό δάνειο το οποίο μάλιστα το πήρε υπό την προϋπόθεση ότι θα συρρικνώσει το εθνικό εισόδημα (το ΑΕΠ), από το οποίο θα έπρεπε να αποπληρωθούν (νέα και παλαιά) δάνεια!

Όλο το διάστημα 2010 μέχρι τα τέλη του 2011, όποιος τολμούσε να πει την αλήθεια (ότι το χρέος αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και πρέπει να κουρευτεί) κατηγορείτο ως εθνοπροδότης, ανεύθυνος, δημοκόπος που προσπαθεί να χαΐδέψει τα αυτιά των πολιτών που αρνούνται ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά κ.ο.κ.

Τον Ιούνιο του 2011 η ίδια η ΕΕ αποδέχθηκε ότι το κράτος μας πτώχευσε, και συνεπώς το χρέος έπρεπε να κουρευτεί. Κάπου εκεί αποπέμφθηκε ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο υπουργός του «όπου νάναι θα βγούμε στις αγορές», και δρομολογήθηκε, υπό τον κ. Βενιζέλο, το κούρεμα. Σήμερα, οι κ.κ. Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου παραδέχονται ότι το κράτος είχε πτωχεύσει από τα τέλη του 2009 αλλά υποστηρίζουν την πολιτική τους λέγοντας ότι: (α) το Μνημόνιο 1 ήταν μονόδρομος, (β) οδήγησε την Ευρώπη να δημιουργήσει έναν Μηχανισμό Στήριξης των δοκιμαζόμενων χωρών της ευρωζώνης, και (γ) μας έβαλε στον σωστό δρόμο που, αν και κακοτράχυλος, θα μας βγάλει από την στενωπό εν καιρώ. Και οι τρεις ισχυρισμοί είναι πέρα για πέρα αναληθείς. Επιτρέψτε μου να εστιάσω στον πρώτο: Ότι η κυβέρνηση δεν είχε εναλλακτική. Ότι δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί επειδή δεν διέθετε κάποιο «χαρτί» που να μπορεί πειστικά να χρησιμοποιήσει. (*)

Είναι αλήθεια ότι τον Γενάρη του 2010 τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Το πρωτογενές έλλειμμα που αντιμετώπιζε η χώρα ατενίζοντας το 2010 ανερχόταν (όπως αποδεικνύεται από τα επίσημα στοιχεία) στα €9,65 δις (συμπεριλαμβάνοντας τα χρέη των νοσοκομείων κλπ, που η ΝΔ κρατούσε «μυστικά» προ του 2009), όταν τα δημόσια έσοδα μόλις έφταναν τα €53,93 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το δημόσιο έπρεπε να βρει άλλα... €55,39 για να καλύψει τόκους και χρεολύσια (μακρομεσοπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα) σε μια εποχή που η ύφεση είχε αρχίσει να «δαγκώνει». Μία κατάσταση πραγματικά τραγική, την οποία κανείς μας δεν δικαιούται ούτε να υποβαθμίζει ούτε και να την «χρεώνει» στην τότε ηγεσία Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου.

Εκείνη την στιγμή, η κυβέρνηση έκρινε (σωστά) ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια από την Ευρώπη. Αμέσως προσέκρουσε στον σκόπελο μιας Γερμανίας που αρνείτο τα πάντα και που για να εγκρίνει, εν τέλει, την δανειακή στήριξη επέβαλε όρους που και ένα μικρό παιδί μπορούσε να δει ότι θα οδηγούσαν την χώρα, με μαθηματική ακρίβεια, πιο βαθειά στην μαύρη τρύπα της πτώχευσης (καθώς το χρέος θα αυξανόταν και το εθνικό εισόδημα θα συρρικνωνόταν) – όπερ και εγένετο. Θέση μου, από τότε που άρχισα να γράφω στο protagon, ήταν ότι, στις αρχές του 2010, η κυβέρνηση έπρεπε να παρουσιάσει στην Ευρώπη το εξής τελεσίγραφο:

Είτε η ΕΕ εγκρίνει ένα Σύστημα Στήριξης για όλη την ευρωζώνη που να γεννά βάσιμες ελπίδες να διασωθεί η συνολική κατάσταση (δεδομένου ότι η Κρίση που μόλις ξεκινούσε στην Ελλάδα φαινόταν, από τότε, ότι θα επεκτεινόταν από την Ελλάδα σε πολλές άλλες χώρες), είτε η Ελλάδα, με λύπη, προχωρά άμεσα σε ετήσια αναβολή πληρωμών σε ξένους δανειστές (ουσιαστικά, στις Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες) – συνεχίζοντας να καταβάλει κανονικά τα τοκοχρεολύσιά της στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, στις ελληνικές τράπεζες και σε όλους τους ιδιώτες-ομολογιούχους.

Αυτό ήταν το διαπραγματευτικό χαρτί που είχε και έπρεπε να έχει χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση ώστε πραγματικά να διασώσει την χώρα και να βοηθήσει στην δημιουργία πραγματικού Συστήματος Στήριξης εντός της ευρωζώνης για την Ιρλανδία, την Πορτογαλία κλπ. (Κι αν με ρωτήσετε με τι θα έμοιαζε αυτός ο, κατ’ εμέ, πραγματικός μηχανισμός στήριξης, ή καλύτερα σύστημα στήριξης, την απάντηση θα την βρείτε δημοσιευμένη μέσα από αυτές τις σελίδες)

Πολλοί, με πρώτο και καλύτερο το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, χαρακτήρισαν εκείνη την προτεινόμενη (από του λόγου μου) στρατηγική «μπλόφα» υψηλού κινδύνου (**). Δεν ήταν όμως μπλόφα. Ακριβώς το αντίθετο θα ήταν. Ας εξηγηθώ: Μπλοφάρει κάποιος όταν προσποιείται ότι έχει ένα χαρτί που δεν έχει (π.χ. άσσο όταν έχει 7άρι). Όταν μπλοφάρεις και ο αντίπαλος σου πει «τα βλέπω τα χαρτιά σου», εξ ορισμού βρίσκεσαι σε χειρότερη κατάσταση από εκείνη στην οποία θα ήσουν αν δεν είχες μπλοφάρει (και, τότε, μετανιώνεις την μπλόφα σου). Να γιατί η πιο πάνω στρατηγική δεν θα ήταν μπλόφα: Επειδή η Ελλάδα σήμερα θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση είτε η στρατηγική εκείνη πετύχαινε τον στόχο να αλλάξει τα μυαλά της κας Μέρκελ είτε όχι. Να το πω απλά: Και να μην τρόμαζε τους Ευρωπαίους αρκετά ώστε να εγκαταλείψουν αμέσως τις μνημονιακές ανοησίες (οι οποίες εξέθρεψαν την Κρίση σε όλη την Ευρώπη), η ελληνική κοινωνική οικονομία θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση σήμερα από αυτή που βρίσκεται επειδή οι Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου θεώρησαν μονόδρομο το Μνημόνιο που τους προσέφεραν. Ας είμαι όμως πιο επακριβής:

Αν η κυβέρνηση τελικά αναγκαζόταν να εφαρμόσει την πιο πάνω απειλή, θα ετίθετο εκτός αγορών (όπως και ετέθη τον Μάιο του 2010) και θα έπρεπε να επιβιώσει χωρίς δανεικά από την τρόικα. Αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να εξοικονομήσει περί τα €20 δις (για το 2010) με τα οποία: (α) να αποπληρώσει (στο ακέραιο) τα ομόλογα και τους τόκους που χρωστούσε σε ελληνικές τράπεζες, στα ασφαλιστικά ταμεία και στους ιδιώτες-ομολογιούχους (ποσό περίπου €10,92 δις, περί το 30% του συνολικού οφέλους του 2010) και (β) να καλύψει τα περίπου €9,6 δις του πρωτογενούς ελλείμματος της χώρας. Από που θα προέρχονταν αυτά τα €20 δις, ώστε η απειλή προς την Ευρώπη να μην είναι μπλόφα; Από αυτά, περί τα €6 δις θα προέρχονταν από την μείωση των λειτουργικών δαπανών του δημοσίου, υπερωριών, συμμετοχών των ημετέρων σε επιτροπές, επιχορηγήσεων ΟΤΑ, ΝΠΔΔ, εξοπλιστικών προγραμμάτων κ.ο.κ. Μένουν κάτι παραπάνω από €14 δις. Αυτά μπορούσαν κάλλιστα να εξασφαλιστούν με δύο κινήσεις – μία εσωτερικού δανεισμού και μία εξοικονόμησης μισθών και συντάξεων χωρίς καμία περικοπή στα χαμηλά εισοδήματα:

(Α) Εσωτερικός δανεισμός: Τα φορολογικά έσοδα ανέρχονται στα €51 δις για το 2010 και λίγο λιγότερα (λόγω ύφεσης) το 2011. Αν το 2010 το κράτος, στο πλαίσιο ενός καλο-διαφημισμένου σχεδίου έκτακτης ανάγκης, πρόσφερε στους φορολογούμενους την δυνατότητα (μερικής) προπληρωμής φόρου του 2011 (άμεσων φόρων αλλά και ΦΠΑ) εντός του 2010 (με όποιο ποσό επέλεγε ο κάθε φορολογούμενος) με την νομοθετημένη υπόσχεση μείωσης του φόρου του 2011 κατά το 20% του ποσού προπληρωμής, είναι σίγουρο ότι πολλοί φορολογούμενοι, αντί να τραβάνε τα χρήματά τους από τις τράπεζες και να τα κρύβουν στο μαξιλάρι, θα έκαναν χρήση αυτού του δικαιώματος να «ξεμπερδεύουν» με φόρους της επόμενης χρονιάς – κάτι που, ουσιαστικά, ισοδυναμούσε με επιτόκιο της (άπιαστης) τάξης του 20%.

Αν κρίνουμε από τα δεκάδες δις που ο κόσμος απέσυρε από τις τράπεζες το 2010, και το γεγονός ότι, έτσι κι αλλιώς, το 2011 καταβλήθηκαν €50 δις φόροι, θεωρώ πως ένα πολύ μεγάλο μέρος των €14 δις που χρειαζόταν το κράτος για να τα βγάλει πέρα το 2010 (χωρίς δάνεια από την τρόικα) θα είχαν βρεθεί μέσω αυτού του συστήματος εσωτερικού δανεισμού.

Έστω όμως ότι δεν βρίσκονταν όλα και απέμεναν άλλα €Χ δις. Που θα τα έβρισκε το κράτος; Θα τα έβρισκε από την από-πάνω-προς-τα-κάτω μείωση μισθών και συντάξεων:

(Β) Από-πάνω-προς-τα-κάτω μείωση μισθών και συντάξεων: Παίρνουμε τον μεγαλύτερο μισθό και την υψηλότερη σύνταξη και τα κατεβάζουμε στο επίπεδο του δεύτερου μεγαλύτερου μισθού και της δεύτερης πιο υψηλής σύνταξης. Κατόπιν παίρνουμε αυτούς τους δύο μισθούς, και τις δύο συντάξεις, και τα κατεβάζουμε στο επίπεδο του τρίτου μεγαλύτερου μισθού και της τρίτης πιο υψηλής σύνταξης. Συνεχίζουμε έως ότου εξοικονομίσουμε τα €Χ δις που μας λείπουν. Τόσο απλά.

Να πως το πιο πάνω τελεσίγραφο αποκτά πειστικότητα και ξεφεύγει από την σφαίρα της μπλόφας. Στο άκουσμά του, η Γερμανία, η ΕΚΤ και ιδίως οι γερμανο-γαλλικές τράπεζες θα κατανοούσαν ότι έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα οι ίδιοι παρά η Ελλάδα από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Θα μου πείτε: Κι αν στήλωναν τα ποδάρια; Αν δεν ενέδιδαν; Τι θα γινόταν; Η απάντηση είναι απλή: Η χώρα θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση το 2011 από εκείνη στην οποία βρέθηκε μετά το Μνημόνιο. Το κούρεμα του χρέους θα ήταν μεγάλο αλλά και θα είχε γίνει μια ώρα αρχύτερα (ρίχνοντας το χρέος στα €100δις) και, αυτό έχει σημασία, δεν θα αφορούσε ούτε τους ιδιώτες-ομολογιούχους ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία ούτε καν τις ελληνικές τράπεζες. Παράλληλα, η ύφεση δεν θα χτύπαγε κόκκινο καθώς κανένα από τα χαμηλά εισοδήματα δεν θα περικόπτετο.

Μένει το ζήτημα των τραπεζών. Αν και τα ομόλογά τους δεν θα κουρεύονταν, η ΕΚΤ μάλλον δεν θα δεχόταν πλέον τα ομόλογα του δημοσίου ως εχέγγυα για παροχή ρευστότητας. Σωστό. Όμως η ΕΚΤ δεν θα τόλμαγε να μην δέχεται όλους τους άλλους τίτλους που χρησιμοποιούν οι τράπεζές μας σήμερα για να αντλούν ρευστό (πχ. στεγαστικά δάνεια). Αν το έκανε, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα κατέρρεε εν μία νυκτί. Έτσι κι αλλιώς όμως, αν η ελληνική κυβέρνηση είχε χρησιμοποιήσει αυτή την διαπραγματευτική στρατηγική, οι ξένες τράπεζες (μαζί με τους αμερικανούς) θα είχαν πέσει πάνω στην κα Μέρκελ και στον κ. Σαρκοζύ να αναθεωρήσουν άρδην την απόφασή τους να «πνίξουν» ολόκληρη την Περιφέρεια στην Ύφεση.

Εν κατακλείδι, το 2010 η κυβέρνηση, παρόλη την αντικειμενικά τραγική κατάσταση που αντιμετώπιζε, και διαπραγματευτικό χαρτί είχε, και εναλλακτική επιλογή είχε, και δεν αντιμετώπιζε σε καμία περίπτωση μονόδρομο. Απλά, το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου ενδιαφέρονταν πολύ περισσότερο να είναι τα χαϊδεμένα παιδιά των «ισχυρών» παρά να διαπραγματευτούν μια λύση που, τελικά, θα ήταν καλύτερη όχι μόνο για την Ελλάδα και, εν γένει, για την Περιφέρεια αλλά και για τους ίδιους τους «ισχυρούς». Έτσι, αντί για ένα πικρό αλλά θεραπευτικό φάρμακο, επέβαλαν στο ασθενικό ελληνικό κράτος το κόνιο του Μνημονίου.

Το 2ο Ψέμα (Βενιζέλου-Παπαδήμου για το Μνημόνιο 2-PSI):

- Μειώσαμε το χρέος
- Το σταθεροποιήσαμε
- Σε τρία χρόνια βγαίνουμε από το μνημόνιο

Όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε το Μνημόνιο 1, του οποίου βασικός στόχος ήταν η τιθάσευση του δημόσιου χρέους, το χρέος ανερχόταν στα €296 δις σε μια περίοδο που το ΑΕΠ, το εθνικό μας εισόδημα, ήταν περί τα €232 δις. Η πολιτική του Μνημονίου 1 ανέβασε το χρέος, μέσα σε ένα περίπου χρόνο, από τα €296 δις στα €360 δις ενώ, παράλληλα, μείωσε το ΑΕΠ από τα €232 δις στα €214 δις. Το κούρεμα, ακόμα και να αποφέρει μείωση €100 δις, μας κοστίζει τουλάχιστον νέα δάνεια των €30 δις (το κόστος επανακεφαλαιοποίησης, λόγω κουρέματος, των τραπεζών), με το χρέος να παραμένει στα... €290 δις, συν όλες τις (σίγουρες) «αποκλίσεις» από τους στόχους που θα έρθουν να το φουσκώσουν περισσότερο.

Έτσι, φέτος, μετά από δύο χρόνια κακουχιών, το χρέος παραμένει εκεί που ήταν όταν υπογράφτηκε το Μνημόνιο 1, με την εξής ειδοποιό διαφορά: Ένα ΑΕΠ το οποίο, λόγω της Ύφεσης που προκάλεσαν τα Μνημόνια, το Μεσοπρόθεσμο, η ακολουθία μέτρων κλπ, σύντομα να πέσει κάτω των €200 δις. Αποδεχόμενος ο κ. Βενιζέλος, στο πλαίσιο της Συμφωνίας Μνημονίου 2 –PSI, τις εντολές της τρόικα για μειώσεις δαπανών κατά πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που απαιτούνταν για την εξαφάνιση του πρωτογενούς ελλείμματος, επιτάχυνε το ρυθμό μείωσης του ΑΕΠ και έφερε μια ώρα αρχίτερα την νέα πτώχευση – που αυτή την φορά θα αφορά όχι τους τραπεζίτες αλλά το ευρωπαϊκό δημόσιο (και το ΔΝΤ) το οποίο μας δανείζει αποκλειστικά από το 2010. Ακόμα κι αν η Ύφεση λήξει φέτος, και αρχίσει μια αναιμική μεγέθυνση από το 2013 (πράγμα από δύσκολο έως αδύνατον), το 2020 το χρέος μας θα βρίσκεται πάνω από το 140% και η νέα πτώχευση θα είναι αναπόφευκτη! Ωραία μείωση χρέους επιτύχατε κ. Βενιζέλο. Συγχαρητήρια!

Το χειρότερο είναι ότι οι πιο πάνω υπολογισμοί δεν λαμβάνουν υπ’ όψη ότι θα χρειαστούμε κι άλλα, μεγάλα, δάνεια και για τα κουρεμένα ασφαλιστικά ταμεία και για την αποπληρωμή των νέων ομολόγων που το ΑΕΠ μας δεν θα μπορεί να καλύπτει (για αυτό άλλωστε τα spreads αυτών των νέων, υποτίθεται καλής ποιότητας ομολόγων δεν λένε να πέσουν κάτω από το... 20%). Συνεπώς, όχι μόνο κ. Βενιζέλο δεν πρόκειται να μας βγάλετε από το Μνημόνιο 2 σε τρία χρόνια, όπως αφρόνως υπόσχεστε, αλλά, είναι απολύτως σίγουρο, αν σας ξανα-εκλέξουμε, τότε σύντομα (εντός μηνός, για την ακρίβεια) θα ετοιμάζεστε για το Μνημόνιο 3...

Το μόνο που μπορεί να σταματήσει αυτή την ξέφρενη πορεία μιας υπό τον κ. Βενιζέλο Ελλάδας προς τον (δυστυχώς μετακινούμενο προς τα κάτω) πάτο είναι στο μεταξύ να έχει καταρρεύσει ολόκληρη η ευρωζώνη, λόγω Ισπανίας και Γαλλίας. Τεράστιο, όντως, το κατόρθωμα του τ. Υπουργού Οικονομικών. (Κάπου εδώ πρέπει να απολογηθώ επί προσωπικού: Το 2007 είχα ψηφίσει Βενιζέλο στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Μουτζώστε με σας παρακαλώ πολύ!)

Το 3ο Ψέμα (Σαμαρά για την «αντιμνημονιακή» πορεία και προοπτική):

- Η στήριξη Παπαδήμου από την ΝΔ ήταν πράξη ευθύνης
- «Θα διαπραγματευτώ ένα καλύτερο μνημόνιο»
- Σε τρία χρόνια θα μειώσω την ανεργία στο μισό

Όταν τον περασμένο Νοέμβριο ο κ. Παπανδρέου «αυτοκτόνησε» προτείνοντας το γνωστό δημοψήφισμα (που θα είχε λογική μόνο είτε αν ο ίδιος συνιστούσε αρνητική ψήφο), ο κ. Σαμαράς βρέθηκε προ απροόπτου, αναγκαζόμενος να αποκαλύψει τι πραγματικά πίστευε για το Μνημόνιο πριν γίνει πρωθυπουργός. Το σχέδιό του, προφανώς, ήταν να κρατήσει αυτή την αποκάλυψη για μετά την πρωθυπουργοποίησή του.

Πράγματι, αν ο κ. Σαμαράς πίστευε αυτά που έλεγε εναντίον του Μνημονίου, προ του Νοεμβρίου, τον Νοέμβριο δεν υπήρξε κανένα νέο στοιχείο για να τον οδηγήσουν στο να αλλάξει την γνώμη του. Κανένα! Το αντίθετο μάλιστα: η επιταχυνόμενη ύφεση, η μείωση των φορολογικών εσόδων, η όλο και αυξανόμενη πίεση εκ μέρους της τρόικα για περαιτέρω περικοπές έπρεπε να χαλυβδώσουν την θέλησή του να αντισταθεί στο Μνημόνιο (νέο και παλαιό). Όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει ότι αυτή η θέληση ήταν υπαρκτή. Και για να είναι υπαρκτή έπρεπε να συνοδεύεται από μια ειλικρινή διάθεση διαπραγμάτευσης – δηλαδή, μια διάθεση να πράξει εκείνο που δεν έπραξε το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου: να χρησιμοποιήσει μια απειλή, ένα τελεσίγραφο, σαν εκείνο που παρουσίασα πιο πάνω. Το γεγονός ότι ούτε που το σκέφτηκε να θέσει έναν τέτοιο όρο πριν στηρίξει τη κυβέρνηση Παπαδήμου αποδεικνύει αυτό που του καταλόγιζε το ΠΑΣΟΚ: ότι η αντίθεσή του στην κυβερνητική πολιτική ήταν εκ του πονηρού.

Συνεπώς, αντί για πράξη ευθύνης, η στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου ήταν μια ουσιαστική ηθική και πολιτική επιβράβευση, επιβεβαίωση, της πολιτικής των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου-Βενιζέλου. Ποτέ στην σύγχρονη ιστορία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν προσέφερε ένα τόσο τρανό συγχωροχάρτι σε ένα τόσο ένοχο κυβερνών κόμμα, αποδεχόμενο την συνενοχή με σκοπό την (μετά τις κάλπες) μονοπώληση της... ενοχής.

Συμπερασματικά, ο κ. Σαμαράς απέδειξε πως την περίοδο Μαΐου 2010 – Νοεμβρίου 2011 είχε επενδύσει στην αντιμνημονιακή ρητορική όπως ακριβώς ο κ. Παπανδρέου είχε επενδύσει, το 2009, στο «λεφτά υπάρχουν»: ήταν κάτι που έλεγε για να γίνει πρωθυπουργός και το οποίο, κατόπιν, θα το ξεχνούσε με τον συνηθισμένο τρόπο που η εκλογική νίκη φέρνει την λήθη στο μυαλό των πολιτικών μας. Μόνο που τα πράγματα δεν του βγήκαν όπως το είχε σκεφτεί και αναγκάστηκε να φανερωθεί πριν αρκετοί εκλογείς πέσουν θύματα του ψεύδους του. Αποτέλεσμα είναι, παρά την κατάρρευση του ένοχου ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ να κυμαίνεται σε ποσοστά χαμηλότερα από ποτέ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αναγκάζεται να επαναλαμβάνει τις κενότατες, κυνικότατες εξαγγελίες Βενιζέλου αλλάζοντας λίγο την φρασεολογία: εκεί που ο κ. Βενιζέλος λέει «σε τρία χρόνια θα σας βγάλω από το Μνημόνιο» ο κ. Σαμαράς αντιπαραθέτει το εξ ίσου αστείο «σε τρία χρόνια θα μειώσω την ανεργία στο μισό».

Επειδή αρνούμαι να πιστέψω ότι άνθρωποι που, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, κατάφεραν να αναρριχηθούν στην ηγεσία των δύο μεγάλων κομμάτων του τόπου μπορεί να πιστεύουν τόσο αστείες εξαγγελίες, καταλήγω στο ότι ψεύδονται. Και προτείνω να τους μαυρίσουμε όπως τους αξίζει.

Αύριο, στο Μέρος Β’, καταπιάνομαι με τα μικρότερα κόμματα. Και, με πόνο ψυχής, θα καταθέσω τι θα ψήφιζα (αν την Κυριακή ήμουν εκεί).

(*) Ως προς το (2), θα πω μόνο ότι ο Μηχανισμός αυτός (το EFSF) όχι μόνο Στήριξη δεν προσφέρει αλλά οδήγησε (λόγω της τοξικής του δομής) χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, σήμερα η Ισπανία, στον ίδιο πάτο που βρεθήκαμε κι εμείς. Για το (3), δείτε πιο κάτω, εκεί που αναφέρομαι στο 2ο ψέμα.
(**) Ο κ. Παπακωνσταντίνου μάλιστα, σε πρόσφατη συζήτησή μας (δείτε εδώ, στο 32ο λεπτό), είπε το εξής εκπληκτικό, αναφερόμενος στην πρότασή μου για ελληνικό τελεσίγραφο: «Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από επεισόδια τύπου Χορού του Ζαλόγκου, Κούγκι, κι, έτσι, παρόμοιων εθνικών εξάρσεων που όμως οδήγησαν και στις μεγάλες καταστροφές...» Το πιάσατε; Η αντίσταση στην Οθωμανική τρομοκρατία, το Κούγκι, το Ζάλογκο, ίσως η ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν... λάθος. Οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές. Προφανώς είτε ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι ανιστόρητος είτε θεωρεί πως η μόνη σωστή πολιτική είναι η υποταγή στις προσταγές των τυράννων. Τι να πει κανείς σε έναν τέτοιο πολιτικό ο οποίος, μάλιστα, βρέθηκε να κρατά το τιμόνι της χώρας στην πιο κρίσιμή της στιγμή!



http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14856

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2012/05/blog-post_6303.html

EUROGENDFOR: ο ιδιωτικός στρατός της ΕΕ έτοιμος να αναχωρήσει για την Ελλάδα

Υπάρχουν άρθρα που διαβάζει ο αναγνώστης και για τα οποία αναρωτιέται μετά την ανάγνωση: «Δεν είναι δυνατόν, ενημερώνομαι τακτικά και νομίζω ότι είμαι ενήμερος για την επικαιρότητα, γιατί δεν ξέρω τίποτα γι 'αυτό το θέμα;».

Το παρόν άρθρο είναι ένα τέτοιο άρθρο. Αυτοί που νομίζουν ότι το EUROGENDFOR είναι κάτι που σχετίζεται με τον αγγλικό όρο « gender » -τεχνητό ορισμό και πολύ στη μόδα του «φύλου», του «κοινωνικού σεξ»- κάνουν λάθος.

Το όνομα είναι ένα κομμάτι του μεγαλείου που προέρχεται από το στρατόπεδο της γαλλικής πνευματικής εξουσίας: αντί για συμμορία κακοποιών της ΕΕ του στυλ Ράμπο, ή των σωματοφυλάκων που πληρώσει η Goldman-Sachs στο πρότυπο της Blackwater, δημιουργήθηκε ένας στρατός που βαφτίσθηκε «Ευρωπαϊκή Δύναμη Χωροφυλακής» (ΕΔΧ, FGE).

Οι Γερμανοί του στρατοπέδου της Άνγκελα Μέρκελ θα μπορούσαν κάλλιστα να εκτρέψουν έναντι των Γάλλων πολιτών την «δυσαρέσκεια» που προκαλεί η Ευρώπη του ευρώ σε όλες τις χώρες της επικρατείας της, αυτή η Ευρώπη που φέρεται να είναι τόσο ερωτευμένη με την ελευθερία. Αλλά αυτή η παρωδία θα τελειώσει οπωσδήποτε το αργότερο κατά την άφιξή αυτού του στρατού στην Ελλάδα.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γνωρίζουν ακριβώς τι τους περιμένουν. Για να αποφύγουν να χρησιμοποιήσουν τους δικούς τους στρατούς έναντι των πολιτών της χώρας, οι παραστρατιωτικές δυνάμεις, η «Ευρωπαϊκή Δύναμη Χωροφυλακής» ιδρύθηκε με μυστικότητα -ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Θεωρητικά, η ηγεσία της ΕΕ μπορεί να προσφύγει στην «Ευρωπαϊκή Δύναμη Χωροφυλακής» όπου βλέπει μια κρίση. Καθιερώθηκε στη Συνθήκη του Velsen που ρυθμίζει τις επεμβάσεις της EUROGENDFOR. Το λόγκο της είναι: «Lex paciferat» που μπορεί να μεταφραστεί ως: «Ο νόμος φέρνει την ειρήνη». Υπογραμμίζει «την αρχή της στενής σχέσης μεταξύ της υποβολής των νομικών αρχών και την αποκατάσταση ενός ασφαλούς και προστατευόμενου περιβάλλοντος».

Ένα «πολεμικό συμβούλιο» υπό την μορφή μιας διυπουργικής επιτροπής που αποτελείται από τους υπουργούς Άμυνας και Ασφάλειας των χωρών μελών της ΕΕ που συμμετέχουν στην οργάνωση, αποφασίζει για τη στρατηγική επέμβασης. Το στράτευμα μπορεί να ξεκινήσει είτε με αίτηση ή μετά την απόφαση της ΕΕ.



Στο άρθρο 4 του ιδρυτικού καταστατικού σχετικά με τα καθήκοντα και τις αποστολές, μπορούμε να διαβάσουμε: «Η προσφυγή για χρήση της ΕΔΧ μπορεί να γίνει για την προστασία προσώπων και ιδιοκτησιών και για τη διατήρηση της τάξης σε περίπτωση διατάραξης της δημόσιας τάξης».
Οι στρατιώτες αυτής της παραστρατιωτικής μονάδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να σέβονται οπωσδήποτε την υφιστάμενη νομοθεσία του κράτους στο οποίο επεμβαίνουν και αναπτύσσονται, αλλά: όλα τα κτίρια και εδάφη που καταλαμβάνονται από τα στρατεύματα τίθενται εκτός εθνικής κυριαρχίας και δεν είναι προσβάσιμα ούτε από τις ίδιες τις αρχές του κράτους στο οποίο παρεμβαίνει το στράτευμα. Το τέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταργεί με αυτόν τον τρόπο το εθνικό δίκαιο καταργεί, επίσης, σε περίπτωση αποστολών κατά των ταραχών.

Η «EUROGENDFOR» είναι μια παραστρατιωτική αστυνομική δύναμη και των μυστικών υπηρεσιών που μπορεί να τεθεί σε λειτουργία γρήγορα. Ενώνει όλες τις εξουσίες και στρατιωτικά μέσα, της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών και μπορεί να δράσει σε συνεννόηση με τις εθνικές αστυνομικές δυνάμεις και τον στρατό, αφού η αποστολή ανατέθηκε από μια διυπουργική μονάδα κρίσης σε κάθε τόπο, για την καταπολέμηση ταραχών, εξεγέρσεων και μεγάλων διαδηλώσεων. Το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Άμυνας της Γερμανίας εξήρε την EUROGENDFOR στις ιστοσελίδες του, λέγοντας: «Αστυνομία η Στρατός: Μια Ευρωπαϊκή Χωροφυλακή υπόσχεται τη λύση».


Η EUROGENDFOR εξακολουθεί να είναι σχεδόν εντελώς άγνωστη και στη σκιά. Αυτό δεν θα παραμείνει έτσι. Όσο περισσότεροι άνθρωποι ωθούνται στη φτώχεια από την απελπισμένη και εσφαλμένη πολιτική διαχείριση της κρίσης, τόσο αυτό το στράτευμα με απεριόριστη εξουσία θα πρέπει να «διορθώσει» την κατάσταση.
Οι αρχηγοί των ευρωπαϊκών κρατών θα συνειδητοποιήσουν με ευγνωμοσύνη ότι δεν θα είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν τα δικά τους σώματα αστυνομίας και στρατού τους εναντίον των πολιτών τους.



Πηγή 1   Πηγή 2    Πηγή 3

 http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/eurogendfor.html

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2012/05/eurogendfor.html