Το τέλειο πολιτικό έγκλημα…

anti-ntp;Διαβάστε το.
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Οι παρακάτω αράδες αποτελούν έκφραση σοβαρής ανησυχίας του γράφοντος ότι το καθεστώς στην Ελλάδα βρίσκεται μόλις ένα βήμα πριν διαπράξει το τέλειο πολιτικό έγκλημα εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας και του Ελληνισμού. Αυτό θα είναι η επιχείρηση διασκέδασης των ευθυνών του πολιτικού συστήματος και εν γένει
των διαπλεκομένων στο πτωχευτικό αδιέξοδο της χώρας, με θερμή εμπλοκή μας στην διένεξη μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ.
Η κυβέρνηση με τους πολιτικούς και επιχειρηματικούς συμμάχους της έχει δείξει μέχρι τώρα ότι είναι αδίστακτη στο δρόμο ισοπέδωσης της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή την στιγμή βρίσκεται κυριολεκτικά στην γωνία δεχόμενη πλήγματα απ’ όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες, αλλά και τους ευρωπαίους εταίρους μας, ενώ η περίφημη αγορά την έχει ήδη απορρίψει. Συνήθως τα καθεστώτα που βρίσκονται σε μία τέτοια κατάσταση επιστρέφουν την εντολή που ατίμασαν στο εκλογικό σώμα, εάν εμφορούνται από δημοκρατικό ήθος. Εάν όχι, μετατρέπουν την πολιτικο-οικονομική κρίση σε μείζονα εθνική κρίση για να διασωθούν μέσω πατριωτικών κορωνών και εκμετάλλευσης του εθνικού φρονήματος του λαού. Το τελευταίο στις περισσότερες περιπτώσεις καταλήγει σε εθνική τραγωδία, ή ακόμα και σε διάχυση της κρίσης παγκοσμίως. Αυτό είναι ένα μάθημα από την πολιτική ιστορία της νεωτερικότητας και το μάθημα που θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί πάρα πολύ καλά όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες από την διαδρομή του ελληνικού κράτους μετά την ίδρυσή του.


Δυστυχώς η ιστορία είναι γεμάτη από φάρσες που σκαρώνουν συνήθως τυχοδιώκτες που βρίσκονται προ αδιεξόδου, όπως καλή ώρα οι πυρήνες της διαπλοκής που δυστυχώς για όλους μας, ορίζουν τις τύχες λαού και Ελληνισμού στη συγκυρία. Από την στιγμή που κυβέρνηση και καθεστώς δεν πέτυχαν εγκαίρως να μετατρέψουν την οικονομική κρίση σε πολιτική κρίση αναζητώντας διέξοδο με την προκήρυξη γενικών εκλογών, προκάλεσαν μία δομικότερη κρίση στο σύστημα κυριαρχίας (πολιτικο-οικονομική), η οποία επιλύεται είτε με κατάρρευση του συστήματος και ριζική πολιτική αναδιοργάνωση, είτε με «compensation» στο επίπεδο συμφερόντων που ορίζονται από την εξωτερική πολιτική και άμυνα.
Με δύο λόγια και κρίνοντας από τις μέχρι τώρα αντιδράσεις κυβερνητικών αξιωματούχων και φορέων προπαγάνδας του καθεστώτος, θεωρώ πολύ πιθανό να βιώσουμε την επιχείρηση μετατροπής της πολιτικο-οικονομικής (μας) κρίσης σε κρίση στο Αιγαίο, στην Κύπρο και ενδεχομένως σε όλη την οριογραμμή που συνιστά τα σύνορά μας, ή γενικότερα περιοχές άρθρωσης νόμιμου και δικαιολογημένου για την ασφάλεια και το κύρος της χώρας, εθνικού συμφέροντος.
Σε ένα προηγούμενο σημείωμά μου υπό τον τίτλο «Οι μέρες είναι πονηρές» που φιλοξένησαν φίλοι στο διαδίκτυο, επιχείρησα να προϊδεάσω για τον κίνδυνο αυτής της εγκληματικής μετατροπής της κρίσης, συστήνοντας μετά λόγου γνώσεως (33 χρόνια ενασχόλησης με την θεωρία και την πρακτική της διεθνούς πολιτικής) η Ελλάδα να κρατήσει αποστάσεις από το περιεχόμενο της κρίσης Τουρκίας – Ισραήλ, να οχυρωθεί πίσω από τις αποφάσεις του ΟΗΕ και να συστήσει στην κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να χειριστεί διπλωματικότερα το ζήτημα των ερευνών για την εξόρυξη υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της, την οποία άριστα έκανε και θέσπισε και όρισε, στο σωστό μάλιστα timing. Εξήγησα με λίγα λόγια πόσο επικίνδυνη θα ήταν για τα ελληνικά συμφέροντα η υπερθέρμανση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, εξαιτίας μάλιστα ενός ζητήματος που θα μπορούσε με απόλυτη αξιοπρέπεια να διαχειριστεί η ηγεσία της Κύπρου, βρίσκοντας ένα πρόσχημα αναβολής του εγχειρήματος στην ανατολική Μεσόγειο. Έγραψα ότι αυτή την στιγμή θα ήταν τραγικό λάθος η Ελλάδα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, έχοντας μπροστά της όλη την πιατέλα των τουρκικών διεκδικήσεων και στον κρόταφό της, όχι ένα αλλά πολλά πιστόλια. (Ζητώ συγνώμη για την παρομοίωση την οποία προσωπικά απεχθάνομαι, αλλά εδώ που φτάσαμε προσπαθώ να μιλήσω την γλώσσα του καθεστώτος, μήπως και συνεννοηθούμε τελικά)
Κρίνω ότι δεν πρέπει να προβώ δημοσίως σε ανάλυση αυτή την ώρα, εξηγώντας παραστατικά γιατί θα ήταν έγκλημα αυτού του είδους το «compensation». Δεν θέλω ούτε να κάνω SWOT ανάλυση ακολουθώντας ρεαλιστική μεθοδολογία, ούτε νεο-ρεαλιστική προτάσσοντας τον οικονομικό παράγοντα, ούτε μεταμοντέρνα που θα αναδείκνυε καλύτερα από όλες τις άλλες την χυδαιότητα μιας τέτοιας απόπειρας. Δεν θέλω να αναφερθώ στις πραγματικότητες που ορίζουν την ελληνική θέση στην συγκυρία στο τοπικό και διεθνές περιβάλλον. Φαντάζομαι ότι και ο πιο ένθερμος οπαδός του καθεστώτος ή υπερεθνικιστής αντιλαμβάνεται την αντικειμενική θέση της χώρας μας σήμερα και έχει την ικανότητα να αναλογιστεί μόνος του, πού θα μπορούσε να οδηγήσει η μετεξέλιξη της οικονομικής κρίσης σε εθνική περιπέτεια, έχοντας μάλιστα στην κυβέρνηση την πλέον επιπόλαιη ομάδα που έχει αποτελέσει σύνθεση υπουργικού συμβουλίου μετά την μεταπολίτευση. Για φαντάσου ένα πολιτικό σύστημα που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα στοιχειώδη για να μην αποτελέσει η χώρα τον σύγχρονο αποδιοπομπαίο τράγο της ΕΕ, μια κυβέρνηση που δεν τόλμησε να προβεί σε αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους πριν την ένταξή της σε μηχανισμούς πτώχευσης διατηρώντας την χώρα ασφαλώς στην ευρωζώνη, μια κυβέρνηση που εμφανώς σύρεται από συμφέροντα και θεωρητικούς του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ, να έρθει σήμερα απολύτως αποδυναμωμένη κοινωνικά να διαπραγματευθεί ανελαστικώς και το σύνολο των λεγόμενων εθνικών μας θεμάτων!!
Και εάν η φαντασία σας δεν το χωρά, σκεφθείτε την πολιτική στρέβλωση ενόψει μιας έντεχνα κατασκευασμένης μείζονος απειλής, να γίνουμε μάρτυρες συγκυβερνητικών ή «οικουμενικών» σχημάτων, τα οποία με τις πλάτες των επικοινωνιακών φορέων της διαπλοκής να αναλάβουν την μετάβαση της χώρας σε μία νέα μεταπολίτευση, διασφαλίζοντας τη συνέχεια της ηγεμονίας των προηγούμενων: αυτών δηλαδή που όχι απλώς πήραν την ελληνική κοινωνία στον λαιμό τους, αλλά σήμερα τολμούν και βγάζουν γλώσσα στα θύματά τους. Λυπάμαι, αλλά η δική μου φαντασία δεν θα μπορούσε να χωρέσει ούτε αυτό ασφαλώς!
Πηγη

http://anti-ntp.blogspot.com/2011/09/blog-post_6661.html

Ντεφορμέ ο πράσινος Κλουζό Καρχιμάκης

Το πραγματικό πρόσωπο του πασοκικού καθεστώτος έδειξε προχθές ο γραμματέας του Μιχάλης Καρχιμάκης, ο οποίος, προκειμένου να καλύψει τις παράνομες, σύμφωνα με το Ελεγκτικό Συνέδριο, «αναθέσεις» της Αννας Διαμαντοπούλου για το χαρτί των σχολικών βιβλίων, έστησε βρόμικο πόλεμο λάσπης κατά του αρμόδιου αντιπροέδρου του λεγκτικού Συνεδρίου Ν. Αγγελάρα και, με προφανή σκοπό να κατατρομοκρατήσει τη Δικαιοσύνη και να χειραγωγήσει τις αποφάσεις της, ζήτησε στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου αναδρομικά το «πόθεν έσχες» του δικαστή.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα «δημοκρατία», στην προσπάθειά του ωστόσο να αφήσει αισχρά υπονοούμενα αλλά και να τον «χρεώσει» στους κομματικούς του αντιπάλους, ο παντογνώστης γραμματέας του ΠΑΣΟΚ ξέχασε ότι στην τελευταία διάσκεψη των προέδρων, η οποία επέλεξε πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, ο κ. Αγγελάρας ήταν ανάμεσα στους υποψηφίους όντας επιλογή υπουργού του ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα του Χάρη Καστανίδη.

Η προχθεσινή πάντως ενέργεια του κ. Καρχιμάκη, ο οποίος θυμήθηκε τον παλιό καλό του εαυτό του… επιθεωρητή Κλουζό, όταν κάθε δύο ημέρες ως βουλευτής της αντιπολίτευσης «ανακάλυπτε» σκάνδαλο-παραμύθι, απέδειξε ένα και μόνο πράγμα. Οτι όποιος δεν συμφωνεί με το ΠΑΣΟΚ θα δέχεται πόλεμο λάσπης. Οπως ακριβώς έγινε και με την κυρία Μπαλφούσια.

Η αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας ήταν άμεση. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε ο γραμματέας του κόμματος Ανδρέας Λυκουρέντζος τόνισε ότι η επίθεση του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ στον αντιπρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου συνιστά απόπειρα τρομοκράτησης των δικαστών, με στόχο τη συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών στο θέμα των βιβλίων.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η δήλωση του τομεάρχη Δικαιοσύνης της Ν.Δ. Κ. Τζαβάρα, ο οποίος χαρακτήρισε την ενέργεια Καρχιμάκη ένα από τα τελευταία αντιδημοκρατικά ξεσπάσματα ενός καθεστώτος που καταρρέει...

http://kostasxan.blogspot.com/2011/09/blog-post_3687.html

Π.Μπεγλίτης: Από κοινού με το Ισραήλ θα αντιμετωπίσουμε την Τουρκία!

Τη θητεία του στο διπλωματικό σώμα θυμήθηκε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Μπεγλίτης και άρθρωσε λόγο σαφή και παρεμβατικό στα δρώμενο της περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αφήνοντας κατά μέρος τα συνήθη ευχολόγια της ελληνικής πλευράς.

Η εντύπωση που αποκόμισε κανείς διαβάζοντας τις δηλώσεις του υπουργού αμέσως μετά το πέρας της συνάντησής του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, είναι ότι η Ελλάδα κατανόησε επιτέλους ότι έχει ΖΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ στην περιοχή και οφείλει να τα προασπίσει.

Επίσης, ότι αργά αλλά σταθερά, η ελληνική πλευρά δείχνει να συνειδητοποιεί ότι οι εξοπλισμοί αποτελούν ένα απλό υποσύνολο του όλου πλέγματος των διμερών σχέσεων και ότι σοβαρές – στρατηγικές σχέσεις δεν μπορούν να οικοδομηθούν στη βάση κάποιων αποσπασματικών προμηθειών. Αντιθέτως, η αναζήτηση τομέων και συστημάτων για συμπαραγωγή οπλικών συστημάτων τα οποία θα προωθηθούν στις διεθνείς αγορές πέραν της αξιοποίησής τους από τις ένοπλες δυνάμεις των δυο χωρών, αποτελεί πρωτοβουλία που άπτεται και της οικονομικής συνεργασίας, τομέας ο οποίος είναι πιο κρίσιμος από ποτέ για την ελληνική πλευρά.

Λόγος όμως αρθρώθηκε και σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής και πιο συγκεκριμένα στα μεγάλα θέματα ασφαλείας τα οποίας απειλούν την ειρήνη και την ασφάλεια. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η αναφορά του Πάνου Μπεγλίτη στο θέμα των επαναστάσεων στον αραβικό κόσμο, όπου με αξιοσημείωτο ρεαλισμό παρατήρησε, ότι «Φοβάμαι ότι η “αραβική άνοιξη” που δημιούργησε πολλές προσδοκίες υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και με μια ευρύτερη διεθνή πρωτοβουλία να εξελιχθεί σε “αραβικό χειμώνα” και να δημιουργήσει φυγόκεντρες δυνάμεις, άρα να συμβάλλει στην αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής», αντί της συνήθους ρητορικής περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοκρατίας και των συναφών, τα οποία μπορεί να ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά των αδαών, προκαλούν όμως μειδιάματα στους διαδρόμους των διπλωματικών διεργασιών και προφανή ζημία στην εικόνα μιας χώρας, εάν αυτή δώσει την εντύπωση ότι έχει και η ίδια πέσει θύμα της ρητορικής της, δηλαδή πείστηκε ότι η θεωρητικολογία απηχεί την πραγματικότητα!

Ξεκάθαρος ήταν ο υπουργός επίσης και στο ζήτημα των απειλών της Τουρκίας εν όψει της έναρξης αξιοποίησης των αποθεμάτων υδρογονανθράκων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Ενδιαφέρον παρουσίασε και μόνο η χρήση της έννοιας της ΑΟΖ από τον Πάνο Μπεγλίτη, αφού τον τελευταίο καιρό – κυρίως επί Δημήτρη Δρούτσα στο υπουργείο Εξωτερικών – η ελληνική κυβέρνηση κάποιες φορές έδινε την εντύπωση ότι αποτελούσε ταμπού!

Εν κατακλείδι, η θέση της Αθήνας στο Παλαιστινιακό ζήτημα ήταν ξεκάθαρη και σαφής: «Υποστηρίζουμε τη δημιουργία ενός δημοκρατικού, ανεξάρτητου, βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους, με βάση τα σύνορα του 1967 και βεβαίως διαπραγματεύσεις μεταξύ των δυο πλευρών που πρέπει να γίνουν. Ένα Παλαιστινιακό κράτος που μπορεί να συνυπάρχει και να συμβιώνει δίπλα – δίπλα με το κράτος του Ισραήλ, του οποίου βεβαίως πρέπει να σεβαστούμε και να υποστηρίξουμε τις ανησυχίες για την ασφάλεια του. Θέλουμε ένα Ισραήλ ασφαλές. Θέλουμε ένα σταθερό Ισραήλ, γιατί είναι πόλος σταθερότητας και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή. Βεβαίως η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα συμβάλλει στη συνδιαμόρφωση της κοινής θέσης της ΕΕ. Εάν δεν υπάρξει κοινή θέση της ΕΕ στη Γενική Συνέλευση για το Παλαιστινιακό, θα εξετάσουμε όλες τις εναλλακτικές δυνατότητες και θα προσεγγίσουμε το θέμα με το μέγιστο δυνατό ρεαλισμό. Γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει ως χώρα είναι να προωθήσουμε τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή, να λυθεί το Παλαιστινιακό, αλλά να μη δημιουργηθούν νέες αποσταθεροποιητικές συνθήκες στην περιοχή.»

Η αναφορά στον «ρεαλισμό» έχει τεράστια σημασία, καθότι απομακρύνεται από αυτοκαταστροφικές θεωρήσεις του προβλήματος με βάση το θυμικό και στερεοτυπικές αντιλήψεις υπέρ ή εναντίον της μιας ή της άλλης πλευράς. Η έννοια του ρεαλισμού συνεπάγεται ότι αυτό που θα βαρύνει στην ελληνική θεώρηση της υπόθεσης, είναι το ελληνικό εθνικό συμφέρον.

Και ελληνικό εθνικό συμφέρον ΔΕΝ είναι κάθε τόσο να γίνεται η περιοχή μπάχαλο για το χατίρι της κάθε Χαμάς, ή του κάθε ακραίου της μίας ή της άλλης πλευράς.Και η Ελλάδα ως έντιμος στρατηγικός εταίρος έχει υποχρέωση να διατυπώνει σαφή άποψη και χωρίς κραυγές να εξηγεί εάν συμφωνεί ή διαφωνεί και γιατί. Αυτή είναι η μέθοδος απόκτησης αξιοπιστίας και ο Πάνος Μπεγλίτης δείχνει να το κατανοεί και να εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση. Σίγουρα βέβαια, ελληνικό συμφέρον δεν είναι η εκ προοιμίου υποστήριξη της παλαιστινιακής πλευράς και στη συνέχεια να βρίσκουμε την υπογραφή της σε κείμενα του οργανισμού ισλαμικής Διάσκεψης τα οποία μιλούν για καταπίεση «Τούρκων» στη Θράκη, για «μειονότητες» σε Ρόδο και Κω, καθώς επίσης και σε εκκλήσεις για αναγνώριση επί της ουσίας των κατεχομένων από τον βάρβαρο Αττίλα στην Κύπρο. Αυτά πρέπει να κοπούν «μαχαίρι», να εξηγηθούν αναλυτικά προς κάθε ενδιαφερόμενο, αλλά και να γνωρίζουν οι εμπλεκόμενοι ότι θα δέχονται και σκληρά αντίποινα σε όλα τα μέτωπα όταν λαμβάνουν ανθελληνικές θέσεις (π.χ. μπλοκάρισμα κοινοτικών κονδυλίων).

Προφανέστατα, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε ότι εάν το υπουργείο Εθνικής Άμυνας δώσει δείγματα γραφής ότι εννοεί όσα διακηρύσσει και προβεί σε κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση θα μας βρει όλους στο πλευρό του, όπως έχει αντιμετωπίσει σκληρά και δεικτικά άρθρα στο παρελθόν, ο ίδιος και οι προκάτοχοί του, ανεξαρτήτως κομματικής προελεύσεως, σε ζητήματα που πεποίθηση ήταν ότι ο τρόπος αντιμετώπισής τους δεν ήταν αντάξιος της κρισιμότητας μιας κατάστασης.

http://www.defence-point.gr/