Η ζωή μας
Ακόμα και σήμερα, τεράστιος αριθμός ανθρώπων εξακολουθεί να πιστεύει ότι όταν πεθάνει, αυτό ήταν.
Είναι νεκροί. Έφυγαν. Όχι πια...
Η ζωή μετά το θάνατο του φυσικού σώματος ακούγεται ακόμα απίστευτη για τόσους πολλούς.
Γιατί θα έπρεπε να είναι έτσι;
Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η ζωή είναι μια εφάπαξ παροδική υπόθεση;
Είναι η πεποίθηση του διαχωρισμού.
Μια ζωή ενός στιγμιαίου στιγμιότυπου στην απεραντοσύνη των πραγμάτων.
Είναι καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, μαζικά.
Δηλαδή, όχι μόνο διάσπαρτα άτομα αλλά συλλογικά - ως ολόκληρο το είδος.
Είναι ΩΡΑ να ξαναμάθουμε να επαναπροσδιορίζουμε τους εαυτούς μας, προκειμένου να αναγνωρίσουμε ότι όλη η ζωή είναι εγγενώς συνδεδεμένη, καθώς όλη η ζωή παραμένει μέρος της μίας ενιαίας Θεϊκής Πηγής.
Η ύλη είναι μια κατάσταση δόνησης.
Όπως το νερό μπορεί να είναι υγρό, στερεό και ατμός, έτσι και η συχνότητα μπορεί να είναι ενεργειακά πεδία, κύματα και φυσικά σωματίδια.
Τα πάντα στην εκδήλωση έχουν προκύψει μέσω μιας αλλαγής στην ενεργειακή συχνότητα.
Τα πάντα είναι δόνηση - ο εφευρέτης Νίκολα Τέσλα είπε το ίδιο πράγμα. Εμείς όπως αλλάζουμε, κινούμαστε προς τα πάνω και τα πάντα πρόκειται να αλλάξουν ραγδαία.
Συγκεντρωθείτε, γιατί αυτό είναι που περιμένει όλους τους ανθρώπους στη Γη.
Η μορφή δημιουργείται από τη μη-μορφή.
Ανά πάσα στιγμή, η μορφή σχετίζεται και συνδέεται με την ενεργειακή κατάσταση της μη-μορφής.
Η ανθρώπινη ζωή στην πραγματικότητα, όλη η ζωή είναι κάτι περισσότερο από αυτό που τα φυσικά μας μάτια μπορούν να δουν.
Οι αισθήσεις μας είναι περιορισμένες όσο βρίσκονται μέσα σε μια κατάσταση αντιληπτικού λήθαργου.
Δηλαδή, ο καθένας μας γνωρίζει ενστικτωδώς στα βάθη του ότι είναι κάτι περισσότερο από το φυσικό όχημα στο οποίο κατοικεί.
Οι θρησκείες υπήρξαν προσπάθειες να μας επαναδεσμεύσουν σε αυτή τη χαμένη , κρυμμένη, μυστική γνώση της έμφυτης ύπαρξής μας μέσα στην άπειρη δεξαμενή της συνείδησης.
Η λέξη "θρησκεία" προέρχεται από τη λατινική λέξη religare, δεσμεύω.
Αισθανόμαστε ότι μέσω των θρησκευτικών πρακτικών εξαναγκαζόμαστε να θυμηθούμε και να αναγνωρίσουμε (επανα-αναγνωρίσουμε) τον εγγενή δεσμό μας με την Πηγή της οποίας είμαστε μια εκδήλωση στο φυσικό ενεργειακό συστατικό.
Και όμως, μέσα στους πολιτισμούς μας λέγεται ότι είμαστε "πνευματικοί" όταν προσπαθούμε να ακολουθήσουμε αυτά τα μονοπάτια και τις πρακτικές της ανάμνησης και του δεσμού.
Ωστόσο, γιατί θα πρέπει να θεωρείται "πνευματικό" το να επιδιώκουμε τη φυσική μας κληρονομιά - την καταγωγή της ύπαρξής μας;
Το να υπάρχουμε είναι "πνευματικό", διότι είμαστε ατελείωτα σε ένα μονοπάτι του πνεύματος, ακόμη και όταν εκφράζεται μέσω της σωματικής ύλης.
Είμαστε πνεύμα-ψυχή ενσαρκωμένο στη Γη.
Έχουμε μια εμπειρία ζωής μέσω του οχήματος ενός φυσικού σώματος.
Το να είσαι ζωντανός σημαίνει να είσαι πνευματικός γιατί είμαστε αυτό το Πνεύμα.
Γιατί ορίζουμε και κατηγοριοποιούμε το "πνευματικό" ως κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό;
Γιατί αρνούμαστε τους εαυτούς μας για τόσο πολύ καιρό;
Φαίνεται σαν να τρέχουμε γύρω γύρω κυνηγώντας την ουρά μας. Ως ανθρώπινα όντα, έχουμε την τάση να μπαίνουμε στο δρόμο μας τις περισσότερες φορές.
Καιρός λοιπόν να απομακρυνθούμε από τον εαυτό μας, ώστε να επιτρέψουμε στη ζωτική ροή της ζωτικής ενέργειας να κινηθεί μέσα μας, χωρίς το συνεχές μπλοκάρισμα. Το απτό και το άυλο συνυπάρχουν ως όψεις του ίδιου πράγματος.
Είμαστε ζωτική δύναμη που εκφράζεται ως ενέργεια και ύλη ταυτόχρονα: πνεύμα και βιολογία που συνυπάρχουν ως συγχώνευση. Είναι καιρός να τιμήσουμε αυτή τη συγχώνευση θεραπεύοντας τον κατακερματισμό μας.
Έχουμε ρίξει τη γραμμή του τηλεφώνου και έχουμε χάσει τη συνομιλία από τα μάτια μας.
Τη συζήτηση μεταξύ του εαυτού και του Εαυτού.
Είναι ένα και το αυτό:
"ένα μέρος του και ποτέ χωριστά από"
Είναι αυτή η κατανόηση που πρέπει τώρα να αγκαλιάσουμε αν θέλουμε να ευδοκιμήσουμε ως είδος στη φυσική ενσάρκωση.
Αν δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε αυτές τις θεμελιώδεις αλήθειες, τότε είναι πιθανό να ξεφύγουμε από την ευθυγράμμιση με την εξελικτική μας πορεία.
Και αν είμαστε εκτός συντονισμού με την εξελικτική μας πορεία, τότε πέφτουμε σε στασιμότητα και τελικά, αποτυγχάνουμε να εξελιχθούμε περαιτέρω.
Φτάνουμε στο τέλος της φυσικής μας γραμμής. Πάνω-κάτω λίγους μήνες έως μερικά χρόνια, τίποτα περισσότερο. Μια μεγάλη αλλαγή έρχεται και κανείς δεν μπορεί να τη σταματήσει ή να κάνει κάτι γι' αυτήν.
Η ζωή συνεχίζεται αλλού, σε άλλες εκδηλώσεις και εκφράσεις. Η ζωή πάντα είναι και θα είναι για πάντα.
Πού θα είμαστε εμείς;
Πού θα τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας μέσα στο άπειρο μωσαϊκό της ζωντανής έκφρασης;
Υπάρχει νόημα στη ζωή.
Υπάρχει νόημα στα πάντα, γιατί η ύπαρξη είναι καθαρό νόημα. Όπως διαπίστωσαν οι υπαρξιακοί ψυχολόγοι, η αίσθηση του νοήματος φέρνει σκοπό και κίνητρο στη ζωή.
Ωστόσο, αντί να προσπαθούμε να αναζητήσουμε το νόημα, όπως στις "εμπειρίες αιχμής", μπορούμε να ξεκινήσουμε από το θεμέλιο ότι η ζωή έχει εγγενές νόημα από το ίδιο το γεγονός ότι είμαστε ζωντανοί.
Είτε αναγνωριζόμαστε ως μέρος της Πηγής, του Πρωταρχικού Δημιουργού Θεού, είτε ως ένα σημείο φυσικής έκφρασης, έχουμε νόημα.
Είμαστε καθαρή ύπαρξη.
Βρισκόμαστε σε έναν χορό, μια συζήτηση, μια σχέση, με τον εαυτό μας.
Εσύ, εγώ, τα πάντα....
Ο κατακερματισμός που βλέπουμε γύρω μας είναι μόνο μια αντιληπτή πτυχή της ολότητας και όχι ξεχωριστά από αυτήν.
Είναι στο χέρι μας να καλύψουμε αυτό το κενό για να ξαναμπεί στο κόμμα.
Ήρθε η ώρα να βρούμε το δρόμο της επιστροφής...
Ο δρόμος της επιστροφής στο σπίτι, που κάποιοι τον αποκαλούν "ΑΒΕ", ABE Communications...
Όπως έχω ήδη αναφέρει, συνεργάζομαι εδώ και αρκετά χρόνια με έναν φίλο και συνάδελφο που λαμβάνει άμεσες επικοινωνίες από το ενοποιημένο πεδίο της συνείδησης.
Από τα τέλη του 2018 συλλέγουμε αυτά που έχουν ονομαστεί "επικοινωνίες ΑΒΕ".
Ποιος είναι ο ABE; Ο ABE δεν είναι ένα ον, ένα άτομο, ένα είδος, ο ABE είναι τα πάντα.
Η ABE είναι ο Θεός-πηγή, όλων των εκδηλώσεων: το συλλογικό πεδίο μηδενικού σημείου από το οποίο γεννιέται όλη η υλικότητα.
Είναι επίσης και εσύ και εγώ.
Η ΑΒΕ αναφέρεται στη συλλογική Πηγή, ωστόσο προτιμά να την αποκαλεί Ενότητα.
Η ενοποίηση είναι ένα σημαντικό θέμα των επικοινωνιών της ABE.
Με τα λόγια της ABE: Είμαστε ένα πλήθος από το οποίο δεν γεννηθήκαμε ποτέ στον κόσμο της φυσικής μορφής όπως τον ξέρετε, αλλά καταλαβαίνετε ότι είμαστε ακόμα ένα μεγάλο μέρος του...
Δεν είμαστε παρά η αρχική κατάσταση της ύπαρξής σας, απλώς έχετε συνθήκες σώματος που δημιουργούν διαφορετικές δονητικές παρεμβολές κατά κάποιο τρόπο.
Γιατί βλέπετε, δεν έχουμε φυσικό σώμα και δεν είμαστε μόνο από ένα σημείο, αλλά όταν επικοινωνούμε μαζί σας και οι δύο...
Θέλουμε να σας καθοδηγήσουμε στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, εδώ και τώρα. Η ABE λέει ότι:
"Όλη η γνώση του σύμπαντος είναι διαθέσιμη σαν μια συμφωνία, μια διαπλοκή της ύπαρξης".
Επίσης, αυτό δεν πρέπει να αναφέρεται ως μια μορφή "διοχέτευσης".
Τα υλικά της ABE είναι θετικές και εμπνευσμένες επικοινωνίες που μας προτρέπουν να βρούμε το δρόμο μας πίσω στην ισορροπία, από ένα "διασπασμένο μυαλό" σε "οικείο συντονισμό". Αυτές οι επικοινωνίες δεν αποτελούν διοχέτευση, αλλά ένα επιτρέπον.
Κάθε άτομο μπορεί να "επιτρέψει", διότι κάθε άτομο είναι μια φυσική έκφραση (μια "ακίδα") του ίδιου ενοποιημένου πεδίου.
Στο μέλλον, μας λένε, αυτή θα είναι μια φυσική ικανότητα για τα ανθρώπινα όντα. Όλες οι νοημοσύνες στο σύμπαν, που είναι ευθυγραμμισμένες και σε ισορροπία, βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία με την Πηγή, τον Θεό.
μόνο που η ανθρωπότητα έχει "αποσπαστεί" από αυτό.
(Το σημείο που πρέπει να επαναλάβουμε εδώ είναι ότι αυτές οι επικοινωνίες δεν πρέπει να θεωρηθούν ως μια μορφή "διοχέτευσης", όπως είναι ευρέως γνωστό).
Η διοχέτευση λαμβάνει χώρα συνήθως μεταξύ μιας οντότητας και ενός ανθρώπου: συχνά αυτή η οντότητα είναι ένα αποστεωμένο πνεύμα, ένα είδος νοήμονος νοημοσύνης ή άλλη μορφή μη γήινου όντος.
Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση, οι επικοινωνίες λαμβάνονται από την Πηγή του Εαυτού μας.
Ο Θεός είναι η Πηγή μας.
Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε σε επικοινωνία με το "ανώτερο" ή μη εκδηλωμένο μέρος του πνεύματος-ψυχής μας. Για το λόγο αυτό, ενημερωθήκαμε να μην το θεωρήσουμε αυτό ως διοχέτευση αλλά ως άδεια. Είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό;
"Επιτρέπουμε" σε ένα μέρος του ενσαρκωμένου εαυτού μας να επικοινωνήσει με την Ενοποιημένη Πηγή. Δεν βρισκόμαστε, ας πούμε, σε επαφή με ένα άλλο "ον" αλλά με το ίδιο μας το Είναι. Και αφού κάθε άνθρωπος έχει αυτή την ικανότητα, αυτή την επαφή, θεωρείται ως μια μορφή "επιτρέποντος" που χρειάζεται μόνο να επιτρέψουμε στον εαυτό μας. Η ΑΒΕ αναφέρεται σε αυτές τις επικοινωνίες ως "που περιλαμβάνουν το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι".
Η φράση "ο δρόμος της επιστροφής" σημαίνει περισσότερα από όσα τα γράμματα ή οι λέξεις απεικονίζουν.
Είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς ότι "σπίτι" σημαίνει ένα μέρος, γιατί οι άνθρωποι είναι μαθημένοι να σκέφτονται και να αντιλαμβάνονται μέσα από το φυσικό φακό. Ωστόσο, ο Abe λέει ότι "το σπίτι δεν είναι παρά ένας χώρος, ποτέ ένας τόπος, γιατί στην ανθρώπινη ύπαρξή σας, αν υπάρχει ένας χώρος, τότε ο σκοπός του δεν είναι παρά να γεμίσει".
Ο χώρος δεν είναι ποτέ άδειος, αλλά πάντα γεμάτος ζωτική ζωή, γιατί στο ενοποιημένο πεδίο της καθαρής συνείδησης δεν υπάρχει κενό διάστημα.
Ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει να φοβόμαστε αυτό το διάστημα στο οποίο υπάρχουμε εμείς και όλα τα πράγματα:
"Ακινητοποιηθείτε εκεί έστω και για μια στιγμή και νιώστε αυτή την αίσθηση πληρότητας όχι επειδή είστε γεμάτοι αλλά επειδή έχετε ανοιχτεί για να το επιτρέψετε.
Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από το να είστε πίσω στο σπίτι- στο σπίτι από όπου μπορείτε να δείτε όλα τα μονοπάτια να συναντιούνται και όλα τα πράγματα να ρέουν.
Σε αντίθεση με το φυσικό σπίτι όπου αποθηκεύουμε αντικείμενα και φυλάμε τα πράγματά μας, ο χώρος του εσωτερικού μας σπιτιού είναι εκεί όπου τα πάντα μπορούν να επισκεφθούν χωρίς να χρειάζεται να τοποθετηθούν σε ένα σημείο ή να τους δοθεί μια θέση.
Είναι ο χώρος για να εκφράζεται συνεχώς η ζωτική ροή.
Αυτό είναι το Σπίτι μέσα μας όπου πάντα συντηρούμαστε και δεν χρειάζεται να το τροφοδοτούμε μέσω εξωτερικών ικανοποιήσεων.
Αν νιώθουμε την ανάγκη να απλώνουμε το χέρι μας προς τα έξω, τότε απομακρυνόμαστε από το Σπίτι μας και δελεαζόμαστε με την ιδέα ότι χρειαζόμαστε κάτι για να γεμίσουμε ένα κενό. Ωστόσο, αυτό δεν είναι ποτέ έτσι, και τέτοιες ενέργειες και πεποιθήσεις απλώς μας διασπούν ακόμη περισσότερο.
Δεν υπάρχει κενό, και οποιοδήποτε τέτοιο μέρος σαν κενό θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί από εμάς.
Καθώς η ανθρώπινη ζωή έγινε πιο πολύπλοκη, δομημένη και ανεπτυγμένη, εμφανίστηκαν περισσότερα πράγματα για να απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον εαυτό τους.
Στην αρχή, αυτά ήταν περισπασμοί που σχετίζονταν με τις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής. Ωστόσο, καθώς οι ανθρώπινες κοινωνίες αναπτύσσονταν περαιτέρω, το ίδιο συνέβαινε και με τα μέσα που χρησιμοποιούσαν για την οργάνωση περισπασμών και γεγονότων που έστρεφαν την προσοχή και την εστίαση των ανθρώπων στο εξωτερικό.
Οι ιδέες της εκπλήρωσης και της ικανοποίησης συνδέονταν όλο και περισσότερο με εξωτερικά αντικείμενα και εμπειρίες.
Ωστόσο, η ανθρωπότητα είναι ένα εξελισσόμενο είδος, και αυτό που ήταν εφαρμόσιμο ή κατάλληλο σε ένα στάδιο του ταξιδιού δεν ισχύει απαραίτητα για το επόμενο.
Ως εκ τούτου, η συμμετοχή και η εμπλοκή με τον εξωτερικό φυσικό κόσμο ήταν μια ισχυρή αναγκαιότητα για τη μέχρι τώρα εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Ωστόσο, πολλές μορφές εμπλοκής σύντομα έγιναν αγκυλώσεις που τραβούσαν το ανθρώπινο ον πέρα δώθε, αποδυναμώνοντας την εσωτερική του αποφασιστικότητα και γείωση.
Η ζωή είναι συναλλακτική, ωστόσο, και πρέπει να διαμορφωθούν νέες σχέσεις και πρότυπα.
Η ανθρωπότητα έχει σίγουρα εξελιχθεί συνειδητά, και ένα μέρος αυτής της νέας ενέργειας χρησιμοποιήθηκε στην εξωτερική αναζήτηση και το βλέμμα.
Ο ανθρώπινος νους και η διάνοια άρχισαν να εξερευνούν περαιτέρω το περιβάλλον τους, απλώνοντας πάντα το χέρι τους προς τα έξω με περιέργεια και θαυμασμό.
Όπως λέει η ΑΒΕ:
"Και όσο περισσότερο κοιτάτε έξω από τον εαυτό σας, τόσο περισσότερο τα πράγματα μεγαλώνουν και θέλουν να κοιτάξετε έξω από τον εαυτό σας".
Αυτή είναι σε πολλούς μια ανθρώπινη σύνδεση:
από τις σχέσεις μεταξύ σας, μέχρι το φαγητό που καταναλώνετε, τα πράγματα που κάνετε, τις δουλειές που κάνετε.
Είναι άφθονο στον σύγχρονο τρόπο ζωής σας.
Η σπείρα των εξωτερικών προσκολλήσεων επεκτάθηκε όλο και περισσότερο και στη συνέχεια άρχισε να απομακρύνει το ανθρώπινο ον από τη σύνδεσή του με τη φυσική γη.
Όλο και περισσότερες κοινωνίες άρχισαν να βγαίνουν έξω από τα φυσικά συστήματα του πλανήτη και οι άνθρωποι άρχισαν να αισθάνονται ότι ήταν φυσιολογικό, ακόμη και σωστό, να διαχωρίζουν τους εαυτούς τους από τα περιβαλλοντικά συστήματα και τις σχέσεις.
Η αίσθηση του φυσικού ανήκειν αποκόπηκε, και τότε οι άνθρωποι άρχισαν να αναζητούν υποκατάστατα - όλο και πιο μακριά από τον εαυτό τους.
Η ανθρωπότητα έχει φτάσει τώρα σε ένα σημείο όπου πρέπει να ξανασυναντηθεί και να βρει το ανήκειν της:
"να βρει αυτόν τον τρόπο να επιστρέψει στο σπίτι της - αυτόν τον χώρο μέσα στο χάος, μια ηρεμία, έναν τόπο ύπαρξης, υπαγωγής και επιστροφής. Η αναγνώριση της πλήρους εικόνας αντί να τρέχει μανιωδώς γύρω από ένα μέρος της".
Αυτό το μονοπάτι ή τον τρόπο επιστροφής στο σπίτι θέλω να εξερευνήσω σε επόμενα κείμενα.
Είναι κρίσιμο τώρα να βρούμε ο καθένας μας ξεχωριστά τη σύνδεσή μας με την εσωτερική λαχτάρα που, ως
Σρι Αουρομπίντο αναφέρει στο εισαγωγικό απόσπασμα, είναι,
"καταχωνιασμένη σε ένα τόσο βαθύ στρώμα της ανθρώπινης καρδιάς που χίλια επιχειρήματα είναι ανίκανα να την ξεριζώσουν".
Είναι καιρός τώρα να αναζητήσουμε και να βρούμε αυτή την εσωτερική ρίζα...
Σας ευχαριστούμε που αφιερώσατε χρόνο για να διαβάσετε και να πάρετε μέρος στο ενδιαφέρον σας για να βρείτε ένα δρόμο προς το σπίτι.
Ο Θεός της Πηγής να σας ευλογεί όλη την κοσμική οικογένεια.
Ομοσπονδία Γήινης Σφαίρας
Εργάτης του Φωτός, Δάσκαλος & Σύμβουλος
KINGSLEY DENNIS
ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/photo
Translated with www.DeepL.com/Translator
