Ο Κύκλος της ανθρώπινης δυστυχίας σ'έναν κόσμο γεμάτο ευκαιρίες και δυνατότητες 
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ
Σ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ…
Ή «Ο Κύκλος Των Χαμένων Ευκαιριών…»
Η ζωή είναι κίνηση, δεν υπάρχει ποτέ στο ίδιο σημείο,
κάθε τι που ζει… κινείται, ρέει σαν το ρυάκι, σαν το ποτάμι…
η ζωή δεν περιορίζεται, δεν φυλακίζεται, δεν πειθαρχεί και δεν υπακούει
παρά μονάχα στους φυσικούς της νόμους, αυτούς που την καθορίζουν και την διέπουν…
…μέσα από αυτή τη διαρκή δυναμική κίνησή της αυτοκαθαρίζεται από οτιδήποτε επιβλαβές ξένο (απορρίμματα, αντικείμενα, εικόνες, προκαταλήψεις, παραδόσεις, συναισθήματα, ιδέες…), πλουτίζει μονάχα την ουσία της,
και συνεχίζει την κίνησή της χωρίς το βάρος της να αλλάζει…
απλά εξελίσσεται…
Η ζωή του ανθρώπου, του κορυφαίου απ όλα τα πλάσματα της δημιουργίας στον όμορφο αυτό πλανήτη, μοιάζει να συναντά στο δρόμο της, στη ροή της, πολλά και πολύπλοκα προβλήματα και συνεχή εμπόδια…
…δεν κινείται και δεν εξελίσσεται ελεύθερα και ανεμπόδιστα…
και το χειρότερο είναι ότι τα πιο πολλά από αυτά τα προβλήματα τα δημιουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος.
Η ανθρώπινη δυστυχία, αυτή η κατάσταση που προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να αποφύγει ο άνθρωπος, μοιάζει να κάνει διαρκείς φαύλους κύκλους, να μην μπορεί να της ξεφύγει ο άνθρωπος…
Σε ό,ποιο τόπο, αυτής της όμορφης και πλούσιας γης, κι αν τύχει να γεννηθεί κανείς, θα βρεθεί μέσα σ ένα ήδη διαμορφωμένο από αξίες κοινωνικό περιβάλλον…
και σε αυτό το περιβάλλον, με τις τοπικές του παραδόσεις και συνήθειες, τα πρότυπα και τις αξίες, θα πρέπει να προσαρμοστεί, να εκπαιδευτεί και να εκπληρώσει μια ζωή σύμφωνη με αυτά τα ήδη υπάρχοντα «εφόδια»…
να εκπληρώσει δηλαδή μια ζωή βασισμένη σε άλλους,
να ζήσει τη ζωή των άλλων και όχι τη δική του…
Η «οργανωμένη» κοινωνία επιθυμεί να προσαρμόζει τα νέα της παιδιά μέσα στα πρότυπά της, τους κανόνες της, να τα κάνει πειθαρχημένα και υπάκουα…
η κοινωνία δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα, φοβάται και απορρίπτει κάτι πραγματικά νέο, καινοτόμο και πρωτοποριακό…το κατατάσσει βιαστικά, καθώς δυσκολεύεται να το κατανοήσει, στους «εχθρούς» της και τις περισσότερες φορές, μπορεί να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για κάτι πραγματικά νέο και ωφέλιμο, μέχρι να γίνει αποδεκτό και να εφαρμοστεί στις κοινωνίες μας…
Η κοινωνία δεν παρέχει στα παιδιά της ένα περιβάλλον ελεύθερο, μέσα στο οποίο θα έχουν την πρόσβαση και τη δυνατότητα να αναπτυχθούν, να μάθουν και να εξελιχθούν σαν ολοκληρωμένα και ελεύθερα πλάσματα…
τα νέα παιδιά δεν κυλάνε σαν τα ρυάκια να πλουτίζουν μονάχα την ουσία τους και δεν εξελίσσονται χωρίς βάρη…
είναι «υποχρεωμένα» να κουβαλούν σε όλη τους τη «ζωή» ένα παρελθόν, ένα ολόκληρο σύστημα πεποιθήσεων από τους προηγούμενους…
Οι ζωές τους είναι ζωές δανεικές γιατί δεν επικοινωνούν αυτά τα ίδια με την αλήθεια, δεν ανακαλύπτουν τη ζωή…
τους τα έχουν όλα σερβιρισμένα πριν ακόμα καθίσουν στο τραπέζι…
Οι νέοι, στον δυτικό κυρίως κόσμο, με μια αυθόρμητη και αντανακλαστική συνήθως δύναμη και ορμή «επαναστατούν» αμφισβητώντας με διάφορους τρόπους το κατεστημένο και την «τροφή» που τους σερβίρουν οι προηγούμενοι…μα…
…τους λείπει η γνώση, η επίγνωση της πραγματικότητας και του εαυτού τους, τους λείπει η ωριμότητα που φέρνει αυτή η επίγνωση και η αυτογνωσία…
Κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν τους τα μαθαίνει…
και χωρίς αυτά τα θεμελιώδη «όπλα» δεν καταφέρνουν να πάνε και πολύ μακριά…
τα νέα παιδιά σιγά σιγά αφομοιώνονται από το κατεστημένο, κάνουν οικογένειες, πιάνουν δουλειές, ανταγωνίζονται τους άλλους, θέλουν όσα περισσότερα χρήματα και απολαύσεις γίνεται, αγοράζουν σπίτι, καταναλώνουν ό,τι αυτή η κοινωνία τους σερβίρει και λίγο αργότερα γίνονται και αυτοί γονείς και επαναλαμβάνουν τον ίδιο φαύλο κύκλο στα δικά τους πια παιδιά…
Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής οι θρησκείες, η πολιτική και η οικονομική δύναμη είναι παράγοντες πολύ καθοριστικοί στην διαμόρφωσή τους, στις αξίες τους.
Και οι τρείς βασίζονται και συναντιούνται στα δύο κύρια «εργαλεία» χειραγώγησης ανθρώπων, την άγνοια και το φόβο.
Και οι τρείς αυτοί θεσμικοί παράγοντες δημιουργούν, καλλιεργούν και αναπαράγουν τις διαχωριστικές αντιλήψεις ανάμεσα στους ανθρώπους για τη ζωή και τον κόσμο, γεγονός που οδηγεί σε συνεχείς ανόητους, αιματηρούς και καταστροφικούς πολέμους, με εκατομμύρια θύματα και ανυπολόγιστες ζημιές…
Οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις αποτελούν την κορυφαία ένδειξη μιας μη πολιτισμένης ανθρώπινης κοινωνίας.
Φανερώνουν την ύπαρξη ακόμα χαρακτηριστικών μας που προέρχονται από το ζώο, τις αγέλες και την ζούγκλα.
Ο ρόλος και των τριών αυτών παραπάνω παραγόντων είναι καθοριστικός στην μη εξέλιξη των ανθρώπων σε πολιτισμένα, συμβιωτικά και αλληλέγγυα πλάσματα.
Εξ αιτίας κυρίως αυτών η ανθρώπινη εξέλιξη έχει κολλήσει, έχει μπλοκαριστεί…
Η σύγχρονη εφαρμοσμένη πολιτική επιβάλει, συμμορφώνει, τιμωρεί, φανατίζει και οδηγεί τους ανθρώπους σε πολέμους, βία και συγκρούσεις, σε μια ανόητη προσπάθεια κυριαρχίας και συγκριτικού πλεονεκτήματος τους ενός απέναντι στον άλλο.
Ο μοναδικός στόχος της είναι η διαχείριση και η διανομή των φυσικών πόρων για το όφελος μιας μικρής ελίτ που κυριαρχεί τον κόσμο μας καθώς και μιας μερίδας υποστηρικτών.
Ο απλός λαός «απολαμβάνει» τα λίγα ψίχουλα…
Η πολιτική αναφέρεται πάντα σε ένα «καλύτερο» μέλλον, λες και το παρών είναι ανύπαρκτο, παραμυθιάζοντας διαρκώς αυτούς που πείθονται…
αναπαράγει και δημιουργεί νέα συνεχώς προβλήματα κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο του αυτόκλητου σωτήρα.
Καθώς δεν θέλει και δεν μπορεί να δίνει λύσεις σε προβλήματα η πολιτική εφευρίσκει συνεχώς νόμους στους οποίους οφείλουν να υπακούουν οι πολίτες.
Η δημιουργία νόμων αποτελεί την παραδοχή αδυναμίας της κρατικής εξουσίας να προλαμβάνει και να διαχειρίζεται καταστάσεις πέρα από το να τιμωρεί με τους νόμους.
Οι αόριστες και ψευδείς έννοιες της δημοκρατίας και της πατρίδας είναι αρκετές στους περισσότερους ανθρώπους για να παραχωρήσουν «αυτοβούλως» στους πολιτικούς την ελευθερία και τα δικαιώματά τους.
Η πολιτική, η υποκρισία, η διαφθορά και το ψέμα είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες και αλληλοεξαρτώμενες.
Η περίφημη δημοκρατία, είναι μια καθαρά προσχηματική έννοια που δίνει απλά στους πολίτες την αίσθηση ότι είναι ελεύθεροι να επιλέξουν το πολιτικό σύστημα που θα τους εξουσιάζει.
Προφανώς σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία δεν χρειάζεται να σου υπενθυμίζει κανείς ότι είσαι ελεύθερος…
Προφανώς πρώτα δημιουργείται ο «σκλάβος» και έπειτα ο «δεσμώτης».
Η κρατική πολιτική εξουσία γνωρίζει πολύ καλά τον χειρισμό των πολιτών της.
Γνωρίζει καλά την αδικία, το θυμό, την απελπισία και την απόγνωση, την σύγχυση και την αγανάκτηση που παράγει στους πολίτες της.
…και δεν φοβάται ιδιαίτερα γιατί γνωρίζει καλά τις αντιδράσεις τους.
Δυστυχώς οι πολίτες δεν δρουν…απλά αντιδρούν αντανακλαστικά.
Ο συσσωρευμένος θυμός, η αγανάκτηση και η σύγχυση οδηγούν τους πολίτες σε σπασμωδικές βίαιες συνήθως ενέργειες, διαδηλώσεις, απεργίες, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής του κράτους και…
…και κάπως έτσι, όλη η συσσωρευμένη ενέργεια και δύναμή τους εκτονώνεται, εξανεμίζεται και ξεφουσκώνει μέχρι την επόμενη φορά…
Η κρατική πολιτική εξουσία γνωρίζει πολύ καλά τον κύκλο αυτό του θυμού των πολιτών και γι αυτό δεν ιδρώνει το αφτί της…
Το οικονομικό κατεστημένο, είναι ένα κατεστημένο πολύ καλά οργανωμένο από μια μικρή ολιγαρχία του παγκόσμιου χρήματος πλαισιωμένη από ιδρύματα, τράπεζες, φορείς και εταιρείες…
μέσα από ένα ακατανόητο και απάνθρωπο συγκεντρωτικό χρηματοπιστωτικό τραπεζικό σύστημα κατασκευάζει ανθρώπους σκλάβους του υλισμού, της επιφανειακής απόλαυσης και της κατανάλωσης ώστε να παραμένουν αποπροσανατολισμένοι και να πείθονται εύκολα στις ό,ποιες υποδείξεις του κατεστημένου.
Οι άνθρωποι, πεπεισμένοι για την «αναγκαιότητα» των κατασκευασμένων ρηχών «αξιών» αυτού του οικονομικού μοντέλου, είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται σκληρά μέχρι τα βαθειά γεράματά τους, να ζουν στη θλίψη, τις στερήσεις και τη μοναξιά, να φθείρονται σε ανούσιες και μηχανικές συνήθως δουλειές, για να μπορούν να έχουν πρόσβαση στα αναγκαία και μη αγαθά και τις υπηρεσίες.
Το γεγονός αυτό κάνει τα μυαλά τους να λειτουργούν νωχελικά, μηχανικά και επιφανειακά σε όλα τα επίπεδα της ζωής και των σχέσεων.
Το οικονομικό αυτό μοντέλο βασίζεται στην τεχνητή σπανιότητα των αγαθών για να έχει συνέχεια τους ανθρώπους εξαρτημένους απόλυτα από τον τρόπο λειτουργίας του.
Να δανείζονται διαρκώς από τις τράπεζες και να καταναλώνουν τα πάντα.
Το χρέος αυτό είναι η θηλιά που οι ίδιοι οι άνθρωποι «επιλέγουν» να περνούν γύρω από το λαιμό τους.
Γεννημένοι και διαμορφωμένοι μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτό το κουτί, αδυνατούν να αντιληφθούν κάθε τι που βρίσκεται έξω από αυτό.
Ο ρόλος των θρησκειών στην ατελείωτη ανθρώπινη δυστυχία ήταν και είναι πρωταγωνιστικός και σκοτεινός…
εκμεταλλευόμενες τις υπαρξιακές αναζητήσεις των ανθρώπων, την δίψα τους για το άγνωστο και την ερμηνεία του, κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν αλλά και να προσηλυτίσουν τη μερίδα εκείνη των ανθρώπων που είχαν τη μεγαλύτερη άγνοια σχετικά με τον εαυτό τους, τη ζωή και τον κόσμο και κατά συνέπεια και τους περισσότερους φόβους.
Οι οργανωμένες μονοθεϊστικές θρησκείες τους έδωσαν έτοιμες «απαντήσεις» και ερμηνείες αφαιρώντας τους ουσιαστικά την πρόσβαση και την ελευθερία να ανακαλύψουν οι ίδιοι την αλήθεια.
Ενδιαφερόμενες ελάχιστα για τα πραγματικά ανθρώπινα προβλήματα, για το τώρα και το είναι, προσφέρουν στους «πιστούς» και υπάκουους οπαδούς τους παραδείσους σε μια άλλη κατάσταση μετά θάνατον…
Οι οργανωμένες θρησκείες και τα δόγματα, θλιβερά κατάλοιπα μιας εποχής πραγματικής άγνοιας της ανθρωπότητας, χειραγωγούν, κατευθύνουν, φανατίζουν και ενοχοποιούν τους ανθρώπους, απομακρύνοντας τους όλο και πιο πολύ από την ελευθερία και τη γνήσια γνώση, που είναι ο φυσικός κόσμος και ο εαυτός τους.
Η βαθειά επίγνωση και των δύο είναι η μόνη πρόσβαση στην αλήθεια.
Σε ό,τι δε αφορά τον θεό και την εξ αποκαλύψεως ύπαρξή του, που υποστηρίζουν οι μονοθεϊστικές θρησκείες, νομίζω ότι είναι εξ ίσου ανόητο και αφελές είτε το να πιστεύει είτε το να μην πιστεύει κάποιος…
Η αλήθεια, την οποία τόσο πολύ ο άνθρωπος κοπιάζει για να φτάσει, είναι ένας τόπος αυθύπαρκτος και αυτόφωτος, που για να τον συναντήσει ο άνθρωπος οφείλει πρώτα να δει, να κατανοήσει και να πετάξει από τη ζωή του το ψέμα.
Το ψέμα, δημιούργημα πρώτα της πλάνης των αισθήσεών μας, της σκέψης και των εικόνων του παρελθόντος, καθώς δεν είναι κάτι το φυσικά υπαρκτό αλλά κατασκευασμένο, κυκλοφορεί στολισμένο, προκλητικό, προσιτό και εύπεπτο για τον καθένα για να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή.
Χωρίς το ξεγύμνωμα και τον αφοπλισμό του ψέματος και της ιδιοτέλειας που το συνοδεύει πάντα, η λιτή αλήθεια του τώρα δεν μπορεί να γίνει ορατή.
Ό,τι είναι αληθινό και υπάρχει δεν χρειάζεται υποστηρικτές και οπαδούς.
Οπαδούς χρειάζεται κάτι ψεύτικο και κατασκευασμένο για να γίνει αποδεκτό.
Κάθε κίνηση να πλησιάσεις το αληθινό σε απομακρύνει απ αυτό.
Μονάχα καθαρή και χωρίς προκαταλήψεις "Όραση" χρειάζεται...
Είναι πολύ θλιβερό το γεγονός ότι από την συνείδηση της πλειοψηφίας των ανθρώπων απουσιάζουν θεμελιώδεις γνώσεις σχετικές με τον κόσμο μας.
Η γη μας είναι ένας απειροελάχιστος κόκκος «άμμου» μέσα στο αχανές και μυστηριώδες σύμπαν, κι εμείς οι άνθρωποι μια απειροελάχιστη και σχεδόν ασήμαντη μορφή ζωής μέσα στην τόση απεραντοσύνη…
είμαστε σαν ένα από τα τρισεκατομμύρια κύτταρα που υπάρχουν μέσα σ ένα ανθρώπινο σώμα…ένα κύτταρο δηλαδή αλληλοεξαρτώμενο και αλληλένδετο με όλα τα υπόλοιπα…
…μπορείτε να φανταστείτε άραγε τα κύτταρα αυτά, μέσα στο ίδιο σώμα, να ζουν ανταγωνιστικά και όχι συμβιωτικά με τα υπόλοιπα?
…για παράδειγμα, τα κύτταρα της καρδιάς να πολεμάνε και να εξοντώνουν τα κύτταρα του συκωτιού, του εγκεφάλου ή άλλου μέρους του ίδιου σώματος?
Η άγνοια της θεμελιώδους συμπαντικής αλήθειας ότι όλα είναι ένα, αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα καθορίζει σχεδόν εξ ολοκλήρου την αντίληψή μας για τον κόσμο και το επίπεδο του πολιτισμού που έχουμε δημιουργήσει.
Δυστυχώς ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα, μέσα από τη διάνοια και τις γνώσεις του, να εναρμονιστεί και να ενσωματωθεί στο φυσικό του περιβάλλον,
σ αυτό στο οποίο ανήκει…
Το παρατηρεί και το χρησιμοποιεί σαν να πρόκειται για κάτι πέρα και έξω από αυτόν…
οι αισθήσεις του αλλά και η έλλειψη επίγνωσης τον κάνει να βλέπει τον κόσμο κομματιασμένο, συμπαγή και υλικό, με αποστάσεις και κενό ανάμεσα στα αντικείμενα, τη φύση, τα πλάσματα και τους άλλους ανθρώπους…
Σ αυτήν την πλασματική απόσταση φωλιάζουν ίσως οι πιο σημαντικοί σπόροι της δυστυχίας του…
Καθώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο τεμαχισμένο, απέναντι από μας, λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων των αισθήσεών μας που δεν μπορούν να αντιληφθούν τα πάντα όπως πραγματικά είναι αλλά μόνο σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, έχουμε δημιουργήσει ένα κέντρο, το Εγώ, από το οποίο τον παρατηρούμε και τον ερμηνεύουμε.
Ζούμε στο Εγώ και οι άλλοι, εγώ και οι φίλοι μου, οι εχθροί μου, τα προβλήματά μου, τα καλά μου, τα κακά μου, η ομορφιά μου, η ασχήμια μου, η ζήλεια μου, η καλοσύνη μου….λες κ το Εγώ βρίσκεται έξω απ όλα αυτά…σαν να μην είναι όλα αυτά που κρίνει, αυτά που δέχεται ή απορρίπτει…
Μας αρέσει ο ένας, δεν μας αρέσει ο άλλος, αυτό το δεχόμαστε, το άλλο το απορρίπτουμε, αυτό το επιδιώκουμε, το άλλο το αποφεύγουμε…κλπ
Δημιουργούμε δηλαδή έναν καθαρά πλασματικό κόσμο σύμφωνο με τις εικόνες και τα πρότυπά μας.
Και…θεωρούμε σπουδαίο πράγμα το ότι μπορούμε να έχουμε επιλογές!!!
Το ότι χρειάζεται να διαλέξουμε ανάμεσα σε πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις κλπ δεν δείχνει από μόνο του ένα μυαλό, μια σκέψη μπερδεμένη που πρέπει να διαλέξει για να δράσει και να αποφασίσει τι θα κάνει?
Η κατάστασή μας αυτή, σ έναν υπαρκτό δηλαδή κόσμο, μέρος του οποίου είμαστε, να δημιουργούμε την πλασματική του εικόνα σύμφωνα με αυτά που θέλουμε, μας οδηγεί σε μια στρέβλωση και αποκοπή που είναι υπεύθυνες για όλη μας τη δυστυχία.
Δημιουργήσαμε έτσι έναν καθαρά υλιστικό και εγωκεντρικό πολιτισμό, μια προβολή αυτού που εμείς είμαστε, μέσα στον οποίο παγιδευτήκαμε από τους στόχους, τις επιθυμίες, τις κυριαρχικές μας τάσεις, την άγνοια και τους φόβους μας…
Αν ερχότανε στη γη ένας επισκέπτης από έναν άλλο μακρινό πλανήτη και έβλεπε το πώς ζουν οι σύγχρονοι άνθρωποι, πως σχετίζονται και τι πολιτισμό έχουν δημιουργήσει, θα πίστευε έκπληκτος ότι οι άνθρωποι μάλλον δεν έχουν κοιτάξει ποτέ τον έναστρο ουρανό τη νύχτα…
…καθώς μέσα σ ένα τέτοιο αχανές και σχεδόν απροσδιόριστο σύμπαν, νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο κέντρο της δημιουργίας…
…ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος κι εμείς σαν μονάδες το κέντρο του κόσμου.
Αν καταφέρναμε να κατανοήσουμε, να έχουμε μια πολύ καθαρή και ανιδιοτελή επίγνωση όλων των θεμελιωδών αρχών και συμπερασμάτων που αναφέρθηκαν και εξάγονται μέχρι εδώ, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι η εικόνα του κόσμου μας δεν θα είχε καμία απολύτως σχέση με αυτή του καθημερινού μας σκληρού κόσμου.
Τα θεμέλιά του θα ήταν ριζικά διαφορετικά από τα σημερινά.
Και τότε…θα βρισκόμασταν μπροστά στις πραγματικές μας δυνατότητες ως είδος, στις πραγματικές ευκαιρίες, τις προκλήσεις και τις δυνατότητες που η γη και το φυσικό της περιβάλλον διαθέτει και μας παρέχει…
Θα μπορούσαμε να δούμε με πραγματικό ενδιαφέρον, σεβασμό, νοημοσύνη και φροντίδα τις ανεξάντλητες φυσικές πηγές πλούτου που αυτή η γη διαθέτει, όχι με πρόθεση εκμετάλλευσης, συγκρούσεων και κέρδους, αλλά σαν μια πολύτιμη κληρονομιά ολόκληρου του ανθρώπινου είδους…και ιδιαίτερα των επόμενων γενιών…
Η κοινωνία της ελεύθερης πρόσβασης και αφθονίας θα ήταν μια αυτονόητη πραγματικότητα.
Οι επιστήμες και η τεχνολογία θα είχαν πλέον τον πραγματικό τους ρόλο και συνεισφορά στην υπηρεσία και το όφελος ολόκληρης της ανθρωπότητας, στην δυναμική διαρκή εξελικτική διαδικασία του αναδυόμενου πολιτισμού μας, χωρίς τους περιορισμούς που υπήρχαν πάντα από το κυνήγι του εταιρικού και βιομηχανικού κέρδους.
Αν εμείς είμαστε ο κόσμος και ο κόσμος είναι μια προβολή της δικής μας βίαιης, επιθετικής, ανταγωνιστικής και εγωκεντρικής συνείδησης τότε αυτό σημαίνει ότι πρέπει εμείς να αλλάξουμε ριζικά για να αλλάξει ριζικά και ο κόσμος…
…να συμβεί δηλαδή για πρώτη φορά μια πραγματικά ριζική επανάσταση στα θεμέλια του νου του ανθρώπου και των κοινωνιών του.
Πως άραγε θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο?
Εδώ είναι η παγίδα.
Η ερώτηση που συνήθως κάνουν οι άνθρωποι σε αυτές τις περιπτώσεις, το «πως» δηλαδή, εμπεριέχει την άγνοια που εξακολουθεί να υπάρχει, την αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας και την τάση να ακολουθούμε πάντα άλλους, να μας δείχνουν άλλοι το δρόμο…
Όταν πεθαίνεις από δίψα στην έρημο, βρίσκεις την πηγή και πίνεις, δεν ρωτάς που και πως…αφοσιώνεσαι σ αυτή σου την ανάγκη και δεν ησυχάζεις μέχρι να βρεις την πηγή που θα σε ξεδιψάσει…
Ίσως κάποιοι να πουν ότι είναι αδύνατον να αλλάξουν τόσο ριζικά όλοι οι άνθρωποι της γης συγχρόνως.
Ή ότι θα πρέπει να αλλάξει πρώτα η κοινωνία για να αλλάξουν και οι άνθρωποι…
Μοιάζει κάπως με το «η κότα γέννησε το αβγό ή το αβγό την κότα».
Όχι, δεν νομίζω ότι είναι το ίδιο, ένα αιώνιο και άλυτο δίλλημα που μας καθηλώνει στη στασιμότητα.
Νομίζω ότι μπορούν να συμβούν συγχρόνως τα πράγματα…
Να ζει δηλαδή κάποιος μέσα στην αρρώστια χωρίς να αρρωσταίνει…βαριά τουλάχιστον…
Θα πρέπει κάποιοι πιθανότατα να «κουβαλήσουν» το νερό στους διψασμένους…
και όσο πιο πολλοί είναι αυτοί τόσο πιο γρήγορα η δίψα θα εξαφανιστεί και θα καταφέρει επιτέλους να αναδυθεί το νέο.
Κι αυτοί οι κάποιοι δεν θα πρέπει να έχουν καμία απολύτως σχέση με τους τρεις προαναφερθέντες παράγοντες, την πολιτική, τις θρησκείες και το οικονομικό μοντέλο.
Θα είναι απλοί πολίτες που έχουν κατανοήσει το «παιχνίδι», πολίτες από τους χώρους της πραγματικής δράσης και δημιουργίας, τους χώρους που σχετίζονται άμεσα με τις ανθρώπινες ανάγκες και δυνατότητες…όπως είναι οι επιστήμες, η τεχνολογία, οι τέχνες, τα γράμματα, η φιλοσοφία, η εκπαίδευση…
Αρκούν νομίζω και λίγοι από αυτούς τους χώρους για ν ανάψουν τις πρώτες σπίθες.
Είναι αρκετοί μα σκορπισμένοι από δω κι από κει…
Χρειάζεται η δύναμή τους αυτή να ενωθεί, να μπει μπροστά (όχι φυσικά από καμία εξουσιαστική θέση…) σε μια επανάσταση που δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με τις βίαιες επαναστάσεις του παρελθόντος.
Είμαι βέβαιος ότι σε μια τέτοια περίπτωση η πλειοψηφία των πολιτών θα αντιληφθεί και θα συμμετάσχει.
Ο φαύλος κύκλος της ανθρώπινης δυστυχίας μπορεί να σπάσει μονάχα σ ένα κόσμο που λειτουργεί ολιστικά και έξυπνα, σ ένα κόσμο που η ζωή έχει τη θέση που της αξίζει, με την ελευθερία, την αγάπη και την ενότητα των πάντων αυτονόητα θεμέλια του πολιτισμού.
«Ή θα μάθουμε να ζούμε όλοι μαζί ή θα χαθούμε όλοι μαζί…»
Υ.Γ. Σ ευχαριστώ αναγνώστη που το «περπάτησες» ως εδώ…
Να θυμάσαι ότι το κείμενο «ζητάει» πάνω απ όλα την επικοινωνία και τη συμμετοχή σου…
Στη διάθεσή σου…
Τάσος Π.
Πανγαία – Venus Project
κάθε τι που ζει… κινείται, ρέει σαν το ρυάκι, σαν το ποτάμι…
η ζωή δεν περιορίζεται, δεν φυλακίζεται, δεν πειθαρχεί και δεν υπακούει
παρά μονάχα στους φυσικούς της νόμους, αυτούς που την καθορίζουν και την διέπουν…
…μέσα από αυτή τη διαρκή δυναμική κίνησή της αυτοκαθαρίζεται από οτιδήποτε επιβλαβές ξένο (απορρίμματα, αντικείμενα, εικόνες, προκαταλήψεις, παραδόσεις, συναισθήματα, ιδέες…), πλουτίζει μονάχα την ουσία της,
και συνεχίζει την κίνησή της χωρίς το βάρος της να αλλάζει…
απλά εξελίσσεται…
Η ζωή του ανθρώπου, του κορυφαίου απ όλα τα πλάσματα της δημιουργίας στον όμορφο αυτό πλανήτη, μοιάζει να συναντά στο δρόμο της, στη ροή της, πολλά και πολύπλοκα προβλήματα και συνεχή εμπόδια…
…δεν κινείται και δεν εξελίσσεται ελεύθερα και ανεμπόδιστα…
και το χειρότερο είναι ότι τα πιο πολλά από αυτά τα προβλήματα τα δημιουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος.
Η ανθρώπινη δυστυχία, αυτή η κατάσταση που προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να αποφύγει ο άνθρωπος, μοιάζει να κάνει διαρκείς φαύλους κύκλους, να μην μπορεί να της ξεφύγει ο άνθρωπος…
Σε ό,ποιο τόπο, αυτής της όμορφης και πλούσιας γης, κι αν τύχει να γεννηθεί κανείς, θα βρεθεί μέσα σ ένα ήδη διαμορφωμένο από αξίες κοινωνικό περιβάλλον…
και σε αυτό το περιβάλλον, με τις τοπικές του παραδόσεις και συνήθειες, τα πρότυπα και τις αξίες, θα πρέπει να προσαρμοστεί, να εκπαιδευτεί και να εκπληρώσει μια ζωή σύμφωνη με αυτά τα ήδη υπάρχοντα «εφόδια»…
να εκπληρώσει δηλαδή μια ζωή βασισμένη σε άλλους,
να ζήσει τη ζωή των άλλων και όχι τη δική του…
Η «οργανωμένη» κοινωνία επιθυμεί να προσαρμόζει τα νέα της παιδιά μέσα στα πρότυπά της, τους κανόνες της, να τα κάνει πειθαρχημένα και υπάκουα…
η κοινωνία δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα, φοβάται και απορρίπτει κάτι πραγματικά νέο, καινοτόμο και πρωτοποριακό…το κατατάσσει βιαστικά, καθώς δυσκολεύεται να το κατανοήσει, στους «εχθρούς» της και τις περισσότερες φορές, μπορεί να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για κάτι πραγματικά νέο και ωφέλιμο, μέχρι να γίνει αποδεκτό και να εφαρμοστεί στις κοινωνίες μας…
Η κοινωνία δεν παρέχει στα παιδιά της ένα περιβάλλον ελεύθερο, μέσα στο οποίο θα έχουν την πρόσβαση και τη δυνατότητα να αναπτυχθούν, να μάθουν και να εξελιχθούν σαν ολοκληρωμένα και ελεύθερα πλάσματα…
τα νέα παιδιά δεν κυλάνε σαν τα ρυάκια να πλουτίζουν μονάχα την ουσία τους και δεν εξελίσσονται χωρίς βάρη…
είναι «υποχρεωμένα» να κουβαλούν σε όλη τους τη «ζωή» ένα παρελθόν, ένα ολόκληρο σύστημα πεποιθήσεων από τους προηγούμενους…
Οι ζωές τους είναι ζωές δανεικές γιατί δεν επικοινωνούν αυτά τα ίδια με την αλήθεια, δεν ανακαλύπτουν τη ζωή…
τους τα έχουν όλα σερβιρισμένα πριν ακόμα καθίσουν στο τραπέζι…
Οι νέοι, στον δυτικό κυρίως κόσμο, με μια αυθόρμητη και αντανακλαστική συνήθως δύναμη και ορμή «επαναστατούν» αμφισβητώντας με διάφορους τρόπους το κατεστημένο και την «τροφή» που τους σερβίρουν οι προηγούμενοι…μα…
…τους λείπει η γνώση, η επίγνωση της πραγματικότητας και του εαυτού τους, τους λείπει η ωριμότητα που φέρνει αυτή η επίγνωση και η αυτογνωσία…
Κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν τους τα μαθαίνει…
και χωρίς αυτά τα θεμελιώδη «όπλα» δεν καταφέρνουν να πάνε και πολύ μακριά…
τα νέα παιδιά σιγά σιγά αφομοιώνονται από το κατεστημένο, κάνουν οικογένειες, πιάνουν δουλειές, ανταγωνίζονται τους άλλους, θέλουν όσα περισσότερα χρήματα και απολαύσεις γίνεται, αγοράζουν σπίτι, καταναλώνουν ό,τι αυτή η κοινωνία τους σερβίρει και λίγο αργότερα γίνονται και αυτοί γονείς και επαναλαμβάνουν τον ίδιο φαύλο κύκλο στα δικά τους πια παιδιά…
Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής οι θρησκείες, η πολιτική και η οικονομική δύναμη είναι παράγοντες πολύ καθοριστικοί στην διαμόρφωσή τους, στις αξίες τους.
Και οι τρείς βασίζονται και συναντιούνται στα δύο κύρια «εργαλεία» χειραγώγησης ανθρώπων, την άγνοια και το φόβο.
Και οι τρείς αυτοί θεσμικοί παράγοντες δημιουργούν, καλλιεργούν και αναπαράγουν τις διαχωριστικές αντιλήψεις ανάμεσα στους ανθρώπους για τη ζωή και τον κόσμο, γεγονός που οδηγεί σε συνεχείς ανόητους, αιματηρούς και καταστροφικούς πολέμους, με εκατομμύρια θύματα και ανυπολόγιστες ζημιές…
Οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις αποτελούν την κορυφαία ένδειξη μιας μη πολιτισμένης ανθρώπινης κοινωνίας.
Φανερώνουν την ύπαρξη ακόμα χαρακτηριστικών μας που προέρχονται από το ζώο, τις αγέλες και την ζούγκλα.
Ο ρόλος και των τριών αυτών παραπάνω παραγόντων είναι καθοριστικός στην μη εξέλιξη των ανθρώπων σε πολιτισμένα, συμβιωτικά και αλληλέγγυα πλάσματα.
Εξ αιτίας κυρίως αυτών η ανθρώπινη εξέλιξη έχει κολλήσει, έχει μπλοκαριστεί…
Η σύγχρονη εφαρμοσμένη πολιτική επιβάλει, συμμορφώνει, τιμωρεί, φανατίζει και οδηγεί τους ανθρώπους σε πολέμους, βία και συγκρούσεις, σε μια ανόητη προσπάθεια κυριαρχίας και συγκριτικού πλεονεκτήματος τους ενός απέναντι στον άλλο.
Ο μοναδικός στόχος της είναι η διαχείριση και η διανομή των φυσικών πόρων για το όφελος μιας μικρής ελίτ που κυριαρχεί τον κόσμο μας καθώς και μιας μερίδας υποστηρικτών.
Ο απλός λαός «απολαμβάνει» τα λίγα ψίχουλα…
Η πολιτική αναφέρεται πάντα σε ένα «καλύτερο» μέλλον, λες και το παρών είναι ανύπαρκτο, παραμυθιάζοντας διαρκώς αυτούς που πείθονται…
αναπαράγει και δημιουργεί νέα συνεχώς προβλήματα κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο του αυτόκλητου σωτήρα.
Καθώς δεν θέλει και δεν μπορεί να δίνει λύσεις σε προβλήματα η πολιτική εφευρίσκει συνεχώς νόμους στους οποίους οφείλουν να υπακούουν οι πολίτες.
Η δημιουργία νόμων αποτελεί την παραδοχή αδυναμίας της κρατικής εξουσίας να προλαμβάνει και να διαχειρίζεται καταστάσεις πέρα από το να τιμωρεί με τους νόμους.
Οι αόριστες και ψευδείς έννοιες της δημοκρατίας και της πατρίδας είναι αρκετές στους περισσότερους ανθρώπους για να παραχωρήσουν «αυτοβούλως» στους πολιτικούς την ελευθερία και τα δικαιώματά τους.
Η πολιτική, η υποκρισία, η διαφθορά και το ψέμα είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες και αλληλοεξαρτώμενες.
Η περίφημη δημοκρατία, είναι μια καθαρά προσχηματική έννοια που δίνει απλά στους πολίτες την αίσθηση ότι είναι ελεύθεροι να επιλέξουν το πολιτικό σύστημα που θα τους εξουσιάζει.
Προφανώς σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία δεν χρειάζεται να σου υπενθυμίζει κανείς ότι είσαι ελεύθερος…
Προφανώς πρώτα δημιουργείται ο «σκλάβος» και έπειτα ο «δεσμώτης».
Η κρατική πολιτική εξουσία γνωρίζει πολύ καλά τον χειρισμό των πολιτών της.
Γνωρίζει καλά την αδικία, το θυμό, την απελπισία και την απόγνωση, την σύγχυση και την αγανάκτηση που παράγει στους πολίτες της.
…και δεν φοβάται ιδιαίτερα γιατί γνωρίζει καλά τις αντιδράσεις τους.
Δυστυχώς οι πολίτες δεν δρουν…απλά αντιδρούν αντανακλαστικά.
Ο συσσωρευμένος θυμός, η αγανάκτηση και η σύγχυση οδηγούν τους πολίτες σε σπασμωδικές βίαιες συνήθως ενέργειες, διαδηλώσεις, απεργίες, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής του κράτους και…
…και κάπως έτσι, όλη η συσσωρευμένη ενέργεια και δύναμή τους εκτονώνεται, εξανεμίζεται και ξεφουσκώνει μέχρι την επόμενη φορά…
Η κρατική πολιτική εξουσία γνωρίζει πολύ καλά τον κύκλο αυτό του θυμού των πολιτών και γι αυτό δεν ιδρώνει το αφτί της…
Το οικονομικό κατεστημένο, είναι ένα κατεστημένο πολύ καλά οργανωμένο από μια μικρή ολιγαρχία του παγκόσμιου χρήματος πλαισιωμένη από ιδρύματα, τράπεζες, φορείς και εταιρείες…
μέσα από ένα ακατανόητο και απάνθρωπο συγκεντρωτικό χρηματοπιστωτικό τραπεζικό σύστημα κατασκευάζει ανθρώπους σκλάβους του υλισμού, της επιφανειακής απόλαυσης και της κατανάλωσης ώστε να παραμένουν αποπροσανατολισμένοι και να πείθονται εύκολα στις ό,ποιες υποδείξεις του κατεστημένου.
Οι άνθρωποι, πεπεισμένοι για την «αναγκαιότητα» των κατασκευασμένων ρηχών «αξιών» αυτού του οικονομικού μοντέλου, είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται σκληρά μέχρι τα βαθειά γεράματά τους, να ζουν στη θλίψη, τις στερήσεις και τη μοναξιά, να φθείρονται σε ανούσιες και μηχανικές συνήθως δουλειές, για να μπορούν να έχουν πρόσβαση στα αναγκαία και μη αγαθά και τις υπηρεσίες.
Το γεγονός αυτό κάνει τα μυαλά τους να λειτουργούν νωχελικά, μηχανικά και επιφανειακά σε όλα τα επίπεδα της ζωής και των σχέσεων.
Το οικονομικό αυτό μοντέλο βασίζεται στην τεχνητή σπανιότητα των αγαθών για να έχει συνέχεια τους ανθρώπους εξαρτημένους απόλυτα από τον τρόπο λειτουργίας του.
Να δανείζονται διαρκώς από τις τράπεζες και να καταναλώνουν τα πάντα.
Το χρέος αυτό είναι η θηλιά που οι ίδιοι οι άνθρωποι «επιλέγουν» να περνούν γύρω από το λαιμό τους.
Γεννημένοι και διαμορφωμένοι μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτό το κουτί, αδυνατούν να αντιληφθούν κάθε τι που βρίσκεται έξω από αυτό.
Ο ρόλος των θρησκειών στην ατελείωτη ανθρώπινη δυστυχία ήταν και είναι πρωταγωνιστικός και σκοτεινός…
εκμεταλλευόμενες τις υπαρξιακές αναζητήσεις των ανθρώπων, την δίψα τους για το άγνωστο και την ερμηνεία του, κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν αλλά και να προσηλυτίσουν τη μερίδα εκείνη των ανθρώπων που είχαν τη μεγαλύτερη άγνοια σχετικά με τον εαυτό τους, τη ζωή και τον κόσμο και κατά συνέπεια και τους περισσότερους φόβους.
Οι οργανωμένες μονοθεϊστικές θρησκείες τους έδωσαν έτοιμες «απαντήσεις» και ερμηνείες αφαιρώντας τους ουσιαστικά την πρόσβαση και την ελευθερία να ανακαλύψουν οι ίδιοι την αλήθεια.
Ενδιαφερόμενες ελάχιστα για τα πραγματικά ανθρώπινα προβλήματα, για το τώρα και το είναι, προσφέρουν στους «πιστούς» και υπάκουους οπαδούς τους παραδείσους σε μια άλλη κατάσταση μετά θάνατον…
Οι οργανωμένες θρησκείες και τα δόγματα, θλιβερά κατάλοιπα μιας εποχής πραγματικής άγνοιας της ανθρωπότητας, χειραγωγούν, κατευθύνουν, φανατίζουν και ενοχοποιούν τους ανθρώπους, απομακρύνοντας τους όλο και πιο πολύ από την ελευθερία και τη γνήσια γνώση, που είναι ο φυσικός κόσμος και ο εαυτός τους.
Η βαθειά επίγνωση και των δύο είναι η μόνη πρόσβαση στην αλήθεια.
Σε ό,τι δε αφορά τον θεό και την εξ αποκαλύψεως ύπαρξή του, που υποστηρίζουν οι μονοθεϊστικές θρησκείες, νομίζω ότι είναι εξ ίσου ανόητο και αφελές είτε το να πιστεύει είτε το να μην πιστεύει κάποιος…
Η αλήθεια, την οποία τόσο πολύ ο άνθρωπος κοπιάζει για να φτάσει, είναι ένας τόπος αυθύπαρκτος και αυτόφωτος, που για να τον συναντήσει ο άνθρωπος οφείλει πρώτα να δει, να κατανοήσει και να πετάξει από τη ζωή του το ψέμα.
Το ψέμα, δημιούργημα πρώτα της πλάνης των αισθήσεών μας, της σκέψης και των εικόνων του παρελθόντος, καθώς δεν είναι κάτι το φυσικά υπαρκτό αλλά κατασκευασμένο, κυκλοφορεί στολισμένο, προκλητικό, προσιτό και εύπεπτο για τον καθένα για να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή.
Χωρίς το ξεγύμνωμα και τον αφοπλισμό του ψέματος και της ιδιοτέλειας που το συνοδεύει πάντα, η λιτή αλήθεια του τώρα δεν μπορεί να γίνει ορατή.
Ό,τι είναι αληθινό και υπάρχει δεν χρειάζεται υποστηρικτές και οπαδούς.
Οπαδούς χρειάζεται κάτι ψεύτικο και κατασκευασμένο για να γίνει αποδεκτό.
Κάθε κίνηση να πλησιάσεις το αληθινό σε απομακρύνει απ αυτό.
Μονάχα καθαρή και χωρίς προκαταλήψεις "Όραση" χρειάζεται...
Είναι πολύ θλιβερό το γεγονός ότι από την συνείδηση της πλειοψηφίας των ανθρώπων απουσιάζουν θεμελιώδεις γνώσεις σχετικές με τον κόσμο μας.
Η γη μας είναι ένας απειροελάχιστος κόκκος «άμμου» μέσα στο αχανές και μυστηριώδες σύμπαν, κι εμείς οι άνθρωποι μια απειροελάχιστη και σχεδόν ασήμαντη μορφή ζωής μέσα στην τόση απεραντοσύνη…
είμαστε σαν ένα από τα τρισεκατομμύρια κύτταρα που υπάρχουν μέσα σ ένα ανθρώπινο σώμα…ένα κύτταρο δηλαδή αλληλοεξαρτώμενο και αλληλένδετο με όλα τα υπόλοιπα…
…μπορείτε να φανταστείτε άραγε τα κύτταρα αυτά, μέσα στο ίδιο σώμα, να ζουν ανταγωνιστικά και όχι συμβιωτικά με τα υπόλοιπα?
…για παράδειγμα, τα κύτταρα της καρδιάς να πολεμάνε και να εξοντώνουν τα κύτταρα του συκωτιού, του εγκεφάλου ή άλλου μέρους του ίδιου σώματος?
Η άγνοια της θεμελιώδους συμπαντικής αλήθειας ότι όλα είναι ένα, αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα καθορίζει σχεδόν εξ ολοκλήρου την αντίληψή μας για τον κόσμο και το επίπεδο του πολιτισμού που έχουμε δημιουργήσει.
Δυστυχώς ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα, μέσα από τη διάνοια και τις γνώσεις του, να εναρμονιστεί και να ενσωματωθεί στο φυσικό του περιβάλλον,
σ αυτό στο οποίο ανήκει…
Το παρατηρεί και το χρησιμοποιεί σαν να πρόκειται για κάτι πέρα και έξω από αυτόν…
οι αισθήσεις του αλλά και η έλλειψη επίγνωσης τον κάνει να βλέπει τον κόσμο κομματιασμένο, συμπαγή και υλικό, με αποστάσεις και κενό ανάμεσα στα αντικείμενα, τη φύση, τα πλάσματα και τους άλλους ανθρώπους…
Σ αυτήν την πλασματική απόσταση φωλιάζουν ίσως οι πιο σημαντικοί σπόροι της δυστυχίας του…
Καθώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο τεμαχισμένο, απέναντι από μας, λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων των αισθήσεών μας που δεν μπορούν να αντιληφθούν τα πάντα όπως πραγματικά είναι αλλά μόνο σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, έχουμε δημιουργήσει ένα κέντρο, το Εγώ, από το οποίο τον παρατηρούμε και τον ερμηνεύουμε.
Ζούμε στο Εγώ και οι άλλοι, εγώ και οι φίλοι μου, οι εχθροί μου, τα προβλήματά μου, τα καλά μου, τα κακά μου, η ομορφιά μου, η ασχήμια μου, η ζήλεια μου, η καλοσύνη μου….λες κ το Εγώ βρίσκεται έξω απ όλα αυτά…σαν να μην είναι όλα αυτά που κρίνει, αυτά που δέχεται ή απορρίπτει…
Μας αρέσει ο ένας, δεν μας αρέσει ο άλλος, αυτό το δεχόμαστε, το άλλο το απορρίπτουμε, αυτό το επιδιώκουμε, το άλλο το αποφεύγουμε…κλπ
Δημιουργούμε δηλαδή έναν καθαρά πλασματικό κόσμο σύμφωνο με τις εικόνες και τα πρότυπά μας.
Και…θεωρούμε σπουδαίο πράγμα το ότι μπορούμε να έχουμε επιλογές!!!
Το ότι χρειάζεται να διαλέξουμε ανάμεσα σε πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις κλπ δεν δείχνει από μόνο του ένα μυαλό, μια σκέψη μπερδεμένη που πρέπει να διαλέξει για να δράσει και να αποφασίσει τι θα κάνει?
Η κατάστασή μας αυτή, σ έναν υπαρκτό δηλαδή κόσμο, μέρος του οποίου είμαστε, να δημιουργούμε την πλασματική του εικόνα σύμφωνα με αυτά που θέλουμε, μας οδηγεί σε μια στρέβλωση και αποκοπή που είναι υπεύθυνες για όλη μας τη δυστυχία.
Δημιουργήσαμε έτσι έναν καθαρά υλιστικό και εγωκεντρικό πολιτισμό, μια προβολή αυτού που εμείς είμαστε, μέσα στον οποίο παγιδευτήκαμε από τους στόχους, τις επιθυμίες, τις κυριαρχικές μας τάσεις, την άγνοια και τους φόβους μας…
Αν ερχότανε στη γη ένας επισκέπτης από έναν άλλο μακρινό πλανήτη και έβλεπε το πώς ζουν οι σύγχρονοι άνθρωποι, πως σχετίζονται και τι πολιτισμό έχουν δημιουργήσει, θα πίστευε έκπληκτος ότι οι άνθρωποι μάλλον δεν έχουν κοιτάξει ποτέ τον έναστρο ουρανό τη νύχτα…
…καθώς μέσα σ ένα τέτοιο αχανές και σχεδόν απροσδιόριστο σύμπαν, νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο κέντρο της δημιουργίας…
…ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος κι εμείς σαν μονάδες το κέντρο του κόσμου.
Αν καταφέρναμε να κατανοήσουμε, να έχουμε μια πολύ καθαρή και ανιδιοτελή επίγνωση όλων των θεμελιωδών αρχών και συμπερασμάτων που αναφέρθηκαν και εξάγονται μέχρι εδώ, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι η εικόνα του κόσμου μας δεν θα είχε καμία απολύτως σχέση με αυτή του καθημερινού μας σκληρού κόσμου.
Τα θεμέλιά του θα ήταν ριζικά διαφορετικά από τα σημερινά.
Και τότε…θα βρισκόμασταν μπροστά στις πραγματικές μας δυνατότητες ως είδος, στις πραγματικές ευκαιρίες, τις προκλήσεις και τις δυνατότητες που η γη και το φυσικό της περιβάλλον διαθέτει και μας παρέχει…
Θα μπορούσαμε να δούμε με πραγματικό ενδιαφέρον, σεβασμό, νοημοσύνη και φροντίδα τις ανεξάντλητες φυσικές πηγές πλούτου που αυτή η γη διαθέτει, όχι με πρόθεση εκμετάλλευσης, συγκρούσεων και κέρδους, αλλά σαν μια πολύτιμη κληρονομιά ολόκληρου του ανθρώπινου είδους…και ιδιαίτερα των επόμενων γενιών…
Η κοινωνία της ελεύθερης πρόσβασης και αφθονίας θα ήταν μια αυτονόητη πραγματικότητα.
Οι επιστήμες και η τεχνολογία θα είχαν πλέον τον πραγματικό τους ρόλο και συνεισφορά στην υπηρεσία και το όφελος ολόκληρης της ανθρωπότητας, στην δυναμική διαρκή εξελικτική διαδικασία του αναδυόμενου πολιτισμού μας, χωρίς τους περιορισμούς που υπήρχαν πάντα από το κυνήγι του εταιρικού και βιομηχανικού κέρδους.
Αν εμείς είμαστε ο κόσμος και ο κόσμος είναι μια προβολή της δικής μας βίαιης, επιθετικής, ανταγωνιστικής και εγωκεντρικής συνείδησης τότε αυτό σημαίνει ότι πρέπει εμείς να αλλάξουμε ριζικά για να αλλάξει ριζικά και ο κόσμος…
…να συμβεί δηλαδή για πρώτη φορά μια πραγματικά ριζική επανάσταση στα θεμέλια του νου του ανθρώπου και των κοινωνιών του.
Πως άραγε θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο?
Εδώ είναι η παγίδα.
Η ερώτηση που συνήθως κάνουν οι άνθρωποι σε αυτές τις περιπτώσεις, το «πως» δηλαδή, εμπεριέχει την άγνοια που εξακολουθεί να υπάρχει, την αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας και την τάση να ακολουθούμε πάντα άλλους, να μας δείχνουν άλλοι το δρόμο…
Όταν πεθαίνεις από δίψα στην έρημο, βρίσκεις την πηγή και πίνεις, δεν ρωτάς που και πως…αφοσιώνεσαι σ αυτή σου την ανάγκη και δεν ησυχάζεις μέχρι να βρεις την πηγή που θα σε ξεδιψάσει…
Ίσως κάποιοι να πουν ότι είναι αδύνατον να αλλάξουν τόσο ριζικά όλοι οι άνθρωποι της γης συγχρόνως.
Ή ότι θα πρέπει να αλλάξει πρώτα η κοινωνία για να αλλάξουν και οι άνθρωποι…
Μοιάζει κάπως με το «η κότα γέννησε το αβγό ή το αβγό την κότα».
Όχι, δεν νομίζω ότι είναι το ίδιο, ένα αιώνιο και άλυτο δίλλημα που μας καθηλώνει στη στασιμότητα.
Νομίζω ότι μπορούν να συμβούν συγχρόνως τα πράγματα…
Να ζει δηλαδή κάποιος μέσα στην αρρώστια χωρίς να αρρωσταίνει…βαριά τουλάχιστον…
Θα πρέπει κάποιοι πιθανότατα να «κουβαλήσουν» το νερό στους διψασμένους…
και όσο πιο πολλοί είναι αυτοί τόσο πιο γρήγορα η δίψα θα εξαφανιστεί και θα καταφέρει επιτέλους να αναδυθεί το νέο.
Κι αυτοί οι κάποιοι δεν θα πρέπει να έχουν καμία απολύτως σχέση με τους τρεις προαναφερθέντες παράγοντες, την πολιτική, τις θρησκείες και το οικονομικό μοντέλο.
Θα είναι απλοί πολίτες που έχουν κατανοήσει το «παιχνίδι», πολίτες από τους χώρους της πραγματικής δράσης και δημιουργίας, τους χώρους που σχετίζονται άμεσα με τις ανθρώπινες ανάγκες και δυνατότητες…όπως είναι οι επιστήμες, η τεχνολογία, οι τέχνες, τα γράμματα, η φιλοσοφία, η εκπαίδευση…
Αρκούν νομίζω και λίγοι από αυτούς τους χώρους για ν ανάψουν τις πρώτες σπίθες.
Είναι αρκετοί μα σκορπισμένοι από δω κι από κει…
Χρειάζεται η δύναμή τους αυτή να ενωθεί, να μπει μπροστά (όχι φυσικά από καμία εξουσιαστική θέση…) σε μια επανάσταση που δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με τις βίαιες επαναστάσεις του παρελθόντος.
Είμαι βέβαιος ότι σε μια τέτοια περίπτωση η πλειοψηφία των πολιτών θα αντιληφθεί και θα συμμετάσχει.
Ο φαύλος κύκλος της ανθρώπινης δυστυχίας μπορεί να σπάσει μονάχα σ ένα κόσμο που λειτουργεί ολιστικά και έξυπνα, σ ένα κόσμο που η ζωή έχει τη θέση που της αξίζει, με την ελευθερία, την αγάπη και την ενότητα των πάντων αυτονόητα θεμέλια του πολιτισμού.
«Ή θα μάθουμε να ζούμε όλοι μαζί ή θα χαθούμε όλοι μαζί…»
Υ.Γ. Σ ευχαριστώ αναγνώστη που το «περπάτησες» ως εδώ…
Να θυμάσαι ότι το κείμενο «ζητάει» πάνω απ όλα την επικοινωνία και τη συμμετοχή σου…
Στη διάθεσή σου…
Τάσος Π.
Πανγαία – Venus Project
