ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ 24/3/2899(2015). ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, «ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ» ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ «ΞΕΒΡΑΚΩΤΩΝ» ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΗΣΑΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ…

Ο παλαιός πολιτικός Μιχάλης Παπακωνσταντίνου (1919-2000), που ξεκίνησε την πολιτική σταδιοδρομία του από την άκρα δεξιά, πέρασε στο κέντρο και στην κεντροδεξιά. Υιός του δαιμόνιου επιχειρηματία Γεωργίου Μ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος το 1941 απέκτησε από τον Τσολάκογλου το προνόμιο παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα. Ο ίδιος υπηρέτησε ως διερμηνέας των Γερμανών στην Κοζάνη.

Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Ο κύριος συντελεστής του μνημονίου, της χρεοκοπίας και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας. Δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί. Ούτως ή άλλως είναι κάτοχος μεγάλης περιουσίας που προέρχεται από μια υπογραφή του Τσολάκογλου… Κανείς δεν θα περίμενε πως θα έδειχνε διαφορετικά συναισθήματα για όσους πεινούν ή πιστεύουν στην εθνική ανεξαρτησία.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: ΤΕΛΙΚΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ… ΤΥΦΛΗ!

Απόφαση – ντροπή από το Ειδικό Δικαστήριο: Έκρινε ένοχο σε βαθμό πλημμελήματος (!) για νόθευση εγγράφου τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου για τους χειρισμούς τους στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και του επέβαλε ποινή φυλάκισης μόλις ενός έτους, με τριετή αναστολή.

Παράλληλα, τον κήρυξε αθώο για το αδίκημα της απόπειρας απιστίας (κακούργημα), ενώ του αναγνώρισε και το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου. 

«Ήρθε η στιγμή της αλήθειας», είπε ο πρόεδρος, Νικόλαος Πάσσος πριν από την ανακοίνωση της απόφασης. Μιας αλήθειας που όλος ο ελληνικός λαός περίμενε για χρόνια, για μια υπόθεση – σκάνδαλο που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Μια αλήθεια που δεν θα μάθουμε ποτέ, καθώς – κατά πλειοψηφία – το δικαστήριο επέλεξε να της βάλει «ταφόπλακα».

H 24η Μαρτίου 2015 είναι μια ημέρα… ντροπής για την ελληνική δικαιοσύνη, αφού οι δικαστές έβγαλαν «λάδι» τον άνθρωπο που – σύμφωνα με την αποδοχή του δικαστηρίου – έβαλε το χέρι του και παραποίησε στοιχεία της λίστας Λαγκάρντ.

Μέρα… ντροπής για την Ελλάδα, αφού όλα δείχνουν και με τη… βούλα της δικαστικής εξουσίας πια, ότι η «κάθαρση» που αναμένει χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να έρθει ποτέ.

Δυστυχώς, η δικαιοσύνη στην πατρίδα μας είναι, τελικά, «τυφλή». Η Θέμιδα θα «έκλαιγε» στο άκουσμα και μόνο μιας τέτοιας απόφασης.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, αντιμετώπιζε δύο κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος με τις επιβαρυντικές διατάξεις του νόμου 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου.

Συγκεκριμένα, τα κακουργήματα τα οποία αντιμετώπιζε ο πρώην υπουργός Οικονομικών ήταν: της νόθευσης δημοσίου εγγράφου και της απόπειρας απιστίας.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, η καταδίκη για την πλημμεληματική νόθευση εγγράφου αποφασίστηκε κατά πλειοψηφία, καθώς «διέγραψε τα τρία αρχεία, είχε σκοπό να διαφυλάξει την πολιτική του εικόνα», όμως «δεν αποδείχθηκε ζημία σε βάρος του δημοσίου άνω των 150.000 ευρώ».

Κατά τη γνώμη 5 μελών από τους 13, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος της έδρας, ο κατηγορούμενος έπρεπε να αθωωθεί για τη νόθευση εγγράφου λόγω αμφιβολιών, ενώ δύο εξ αυτών έκριναν πως το usb Παπακωνσταντίνου αποτελεί προϊόν υποκλοπής.

Η μειοψηφία, που αποτελείται από τρεις δικαστές, έκρινε ότι ο κατηγορούμενος έπρεπε να κηρυχθεί ένοχος, όπως αποδίδεται δηλαδή για κακούργημα, καθώς «από πρόθεση διέγραψε τα ονόματα των συγγενών του για να διαφυλάξει την πολιτική του εικόνα» αποδεχόμενη δε τη βλάβη του ελληνικού Δημοσίου με ζημία άνω των 150.000 ευρώ.

Εισαγγελέας: Να μην του αναγνωριστεί ελαφρυντικό, ευτέλισε τη χώρα!

Η εισαγγελέας του Ειδικού Δικαστηρίου, Ξένη Δημητρίου, που είχε προτείνει να κριθεί ένοχος σύμφωνα με το βαρύ κατηγορητήριο, υποστηρίζοντας πως ήταν ο μόνος που είχε συμφέρον να αλλοιώσει τη λίστα Λαγκάρντ, ζήτησε πάντως να μην αναγνωριστεί στον Γ. Παπακωνσταντίνου κανένα ελαφρυντικό καθώς «από τη διαδικασία προέκυψε πως ενώ έχει φοβερές περγαμηνές στο ενεργητικό του, αυτά τα προσόντα του αναιρούν το αίτημα αυτό (σ.σ της υπεράσπισης), γιατί δεν έπρεπε να βάλει τη χώρα σε περιπέτεια. Δεν είναι η δίκη του Παπακωνσταντίνου, είναι η δίκη που ευτέλισε τον ελληνικό λαό και κόστισε σε αυτόν πολλά εκατομμύρια ευρώ. Για αυτό δεν δικαιούται το ελαφρυντικό».

Η εισαγγελέας πρότεινε ποινή φυλάκισης 4 ετών, με την υπεράσπιση να ζητά την ελάχιστη των ποινών.

Να σημειωθεί ότι η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου δεν επιδέχεται κανενός είδους ενδίκου μέσου (αναίρεση ή έφεση).

Δηλαδή, η απόφαση είναι οριστική και αμετάκλητη.

Ποιοι δίκασαν τον Γ. Παπακωνσταντίνου

Τα μέλη του Ειδικού Δικαστηρίου που αποφάσισαν για τον πρώην υπουργό Οικονομικών είναι:

Πρόεδρος, ο αρεοπαγίτης Νικόλαος Πάσσος και μέλη από το Συμβούλιο της Επικρατείας οι: Αγγελική Θεοφιλοπούλου, αντιπρόεδρος και πρόεδρος του Ε” Τμήματος του ΣτΕ, Δημοσθένης Πετρούλιας, αντιπρόεδρος και πρόεδρος του Δ” Τμήματος του ΣτΕ και οι σύμβουλοι Επικρατείας Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, Μαρίνα Παπαδοπούλου, Κωνσταντίνος Πισπιρίγκος και Ταξιαρχία Κόμβου.

Από τον Άρειο Πάγο – εκτός του κ. Πάσσου – ήταν οι εξής αρεοπαγίτες: Κωνσταντίνος Τσόλας, Δημήτριος Κράνης, Δημήτριος Κόμης, Αντώνης Ζευγώλης, Αργύριος Σταυράκης και Μαρία Γαλάνη-Λεοναρδοπούλου.

http://www.newsbomb.gr/ellada/dikaiosynh/story/570181/papakonstantinoy#ixzz3VKbKUwRT
………………………………………….

Ο κατοχικός πρωθυπουργός Γεώργιος Τσολάκογλου, με την υπογραφή του οποίου παραχωρήθηκε το προνόμιο ηλεκτρικής ενέργειας στην οικογένεια Παπακωνσταντίνου το 1948.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα «Η ελληνική οικονομία επί Κατοχής και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια». Ο Δ. Κούκουνας είναι ιστορικός συγγραφέας, ειδικευμένος στα κατοχικά θέματα. 

Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΣΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Επί επτά συναπτές δεκαετίες γίνεται πολύς και εκτενής λόγος για το ζήτημα των κατοχικών δανείων. Έχει αναλωθεί πολύ μελάνι και πολύς θυμός γύρω απ” αυτό. Έχουν λεχθεί πολλά και ποικίλα, άλλοτε εγγύτερα προς την πραγματικότητα και άλλοτε χωρίς να έχουν καμιά επαφή μ” αυτήν. Το ζήτημα είναι απολύτως υπαρκτό και εκείνο που είναι μοιραίο να προκαλεί πολυγνωμίες είναι το ύψος των δανείων.

Πρόκειται για χρηματικές προκαταβολές που εξαναγκάστηκε το ελληνικό κατοχικό κράτος να δίνει στους κατακτητές, ακριβώς ως δάνεια που επρόκειτο να εξοφληθούν μετά το τέλος του πολέμου. Η αξίωση αυτή δεν είναι ούτε επανορθώσεις ούτε αποζημιώσεις για θύματα και πάσης φύσεως απώλειες ή ζημίες. Καθαρά πρόκειται για νομική μορφή δανείου που όφειλε να επιστραφεί από τη μεταπολεμική γερμανική κυβέρνηση, ως νόμιμη διάδοχο του χιτλερικού καθεστώτος, το οποίο είχε δεσμευθεί να το πράξει. Αυτά ως προς τη Γερμανία, διότι ως προς την Ιταλία το θέμα έχει άλλη διάσταση.

Ας μην σταθούμε στο πώς και στο γιατί εξαναγκάστηκαν οι ελληνικές κατοχικές κυβερνήσεις να πληρώσουν με το ταπεινό νόμισμα της δραχμής τα όσα ζητήθηκαν απ” αυτές, με αποτέλεσμα η χώρα να βυθιστεί στην οικονομική καταστροφή και την πείνα. Η Ελλάδα ήταν κατεχόμενη χώρα με την εθνική κυριαρχία της να έχει βαρύτατα πληγεί. Ο λαός της τελούσε υπό καθεστώς πρωτοφανούς βίας από τις δυνάμεις κατοχής.

Καλώς ή κακώς επί των ημερών μιας κατοχικής κυβέρνησης δημιουργήθηκε ένα είδος δανειακής σύμβασης, η οποία όριζε ότι το ποσόν που είχαν αρπάξει οι κατακτητές θα επιστρεφόταν όταν θα τελείωνε ο πόλεμος. Αλλά οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις δεν επέδειξαν το ανάλογο ενδιαφέρον για να διεκδικήσουν την οφειλή. Η βασική δικαιολογία, που προβαλλόταν κάθε φορά που ένας ευσυνείδητος αρμόδιος Έλληνας έθετε το θέμα, ήταν ότι η εξόφληση των κατοχικών δανείων θα γινόταν οψέποτε θα υπογραφόταν η τελική συνθήκη ειρήνης. Η Γερμανία είχε διχοτομηθεί σε Δυτική και Ανατολική και η προϋπόθεση για την υπογραφή τέτοιας συνθήκης ειρήνης ήταν η επανένωσή της.

Το 1990, ως γνωστόν, ενοποιήθηκε η Γερμανία. Αλλά το ελληνικό κράτος ούτε τότε, ούτε αργότερα το έπραξε. Ως θέμα θα μπορούσε αυτό κάλλιστα να αποτελέσει αντικείμενο ενός ειδικού δικαστηρίου. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι υπάρχουν ευθύνες για το πολιτικό σύστημα. Μόνο που στη χώρα μας αυτό το σύστημα είναι αρκετά περίπλοκο με ποικίλες διακλαδώσεις.

Ας ανοίξουμε μια παρένθεση και ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Σε μία μικρή πολιτεία της Δυτικής Μακεδονίας ανέλαβε κάποτε τη λειτουργία του τοπικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ένας δραστήριος επιχειρηματίας. Επρόκειτο για παραχώρηση προνομίου, που δόθηκε αρχικά για διάστημα μιας πενταετίας με δυνατότητα παρατάσεων. Στις 16 Οκτωβρίου 1941 ο στρατηγός Τσολάκογλου, ο τότε κατοχικός πρωθυπουργός, παραχώρησε αυτό το μονοπωλιακό προνόμιο στον εν λόγω επιχειρηματία, αφού εκείνος κατά τους προηγούμενους μήνες είχε δραστηριοποιηθεί για να επιτύχει την άδεια. Ο κόπος του δεν είχε πάει χαμένος, ούτε η αγωνία του να ολοκληρώσει τη δουλειά έμεινε χωρίς αμοιβή.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ένα τοπικό εργοστάσιο παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση χωρίς κανένα ρίσκο λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα της. Ο επιχειρηματίας λογικά θα έπρεπε να είναι ευγνώμων προς τον Τσολάκογλου για μια τόσο σημαντική παραχώρηση, αλλά δεν μπορεί να πιστοποιηθεί αν διατηρούσε μια ιδιαίτερη σχέση, ούτε καν μια απλή γνωριμία μαζί του. Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι ούτε οι πιο φανατικοί εχθροί του στρατηγού, που συνέδεσε το όνομά του με τη συνθηκολόγηση και την κατοχική κυβέρνηση, δεν έχουν διατυπώσει καν υποψίες σε βάρος του για χρηματισμούς ή σκάνδαλα.

Πάντως ο ένας γιος του επιχειρηματία, γερμανομαθής ων, προσελήφθη από τις τοπικές γερμανικές αρχές κατοχής ως διερμηνέας τους. Γρήγορα στην κοινωνία της περιοχής έγινε γνωστός ως «μποτάκιας», διότι είχε τη συνήθεια να χρησιμοποιεί καθημερινά στρατιωτικές μπότες μέσα από το παντελόνι του.

Η ηλεκτρική επιχείρηση στη μικρή μακεδονική πόλη δεν έπαυσε να λειτουργεί ούτε όταν εγκατέλειψε την εξουσία ο Τσολάκογλου, ούτε όταν αποχώρησαν από την Ελλάδα οι Γερμανοί. Συνέχισε να λειτουργεί για πολλά ακόμα χρόνια, μέχρι τη μεταπολεμική ίδρυση της ΔΕΗ, η οποία επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα. Και επειδή συνέπεσε στην ίδια ακριβώς αυτή πόλη η ΔΕΗ να δημιουργήσει μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα, το 1958 εξαγοράστηκαν οι εγκαταστάσεις από τους κληρονόμους του επιχειρηματία, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε αποβιώσει.

Κατά σύμπτωση από τη χρονιά εκείνη ο γιος του επιχειρηματία άρχισε να πολιτεύεται, αποδεσμευμένος πλέον από τη διοίκηση των οικογενειακών επιχειρήσεων και τις ανάλογες φροντίδες. Από το 1958 είχε ενταχθεί στον κεντρώο χώρο, τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο, ο οποίος είχε μεγαλύτερες πιθανότητες πολιτικής ανέλιξης. Ωστόσο εκείνη την πρώτη φορά της εισόδου του στην εθνική πολιτική δεν κατόρθωσε να εκλεγεί, γεγονός που θα το επιτύχει από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα, τον Νοέμβριο 1954, στην πραγματικότητα είχε πάρει το πρώτο βάπτισμα της πολιτικής, διεκδικώντας το αξίωμα του δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης, όπου ήρθε δεύτερος επιλαχών. Συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο του κατοχικού υπουργού Σωτηρίου Γκοτζαμάνη, ο οποίος – ύστερα από μια παρατεταμένη φυγοδικία στο εξωτερικό και αφού είχε με νόμο παραγραφεί η εις θάνατον ποινή του – εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη για να διεκδικήσει τη δημαρχία. Ένας από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του ήταν ο νεαρός τότε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.

Ο υιός του επιχειρηματία της μικρής δυτικομακεδονικής πόλης ήταν τότε δικηγόρος εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος του πολέμου, η οικογενειακή άνεση του επέτρεψε να πραγματοποιήσει λαμπρές μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Το 1954 είχε συμπληρώσει τα 35 χρόνια του και βγάζοντας λόγο προς τους εκλογείς σε μια συνοικία της συμπρωτεύουσας, εξέφρασε τον θαυμασμό του προς τον ανεξάρτητο υποψήφιο Γκοτζαμάνη. Του έπλεξε το εγκώμιο, χαρακτηρίζοντάς τον ανεπιφύλακτα ως «τη μεγαλύτερη ζώσα πολιτική φυσιογνωμία» της Ελλάδος, ενώ σημειωτέον ζούσαν τότε ακόμη ο στρατάρχης Παπάγος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Στέφανος Στεφανόπουλος και πολλοί άλλοι, και ενώ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν είχε αναδειχθεί σε ηγετική μορφή.

Σύμφωνα με εφημερίδα της εποχής[1]: «Ανέφερεν εν συνεχεία τας μεγάλας εθνικάς υπηρεσίας του υποψηφίου Δημάρχου και επανέλαβεν, ότι είναι τιμή διά την πόλιν, η οποία θα τον έχη ως πρώτον πολίτην της». Ήταν ο μόνος από τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους που εκφράστηκε τόσο μεγαλόπρεπα για τον πρώην κατοχικό υπουργό, αν και την εποχή εκείνη όλες σχεδόν οι εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, όπως και όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα πραγματοποίησαν σφοδρές επιθέσεις σε βάρος του υποψήφιου δημάρχου.

Συνέχεια ΕΔΩ!

Πηγή

http://www.mousaios.gr/

http://alfeiospotamos.pblogs.gr/2012/04/oikogeneia-papakwnstantinoy-apo-ton-tsolakogloy-sto-mnhmonio-mia.html

……………………………………………..

Χριστοφοράκηδες και Μητσοτάκηδες…

Νικόλαος Χριστοφοράκος (κέντρο), γνωστός και ως ο Έλληνας Μένγκελε. Πατέρας του Μιχάλη Χριστοφοράκου. Αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών στην δίκη των δοσίλογων παρότι αναγνωρίστηκε από εχθρούς και φίλους. Συνεργαζόταν με την Γερμανική διοίκηση.

………………………………………………………..

https://www.facebook.com/gortsos/photos/a.514271462000382.1073741825.102342089859990/807209036039955/?type=1&theater

………………………………………………..

ΟΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΤΕ ( ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ) Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ… ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΑΣ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΑΣ, ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΓΓΟΝΙΩΝ ΣΑΣ… 

… ΞΥΠΝΑΤΕ !!! Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΒΡΙΣΟΥΝ ΑΥΡΙΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ, ΩΣ … ΙΔΙΩΤΕΣ ( ΔΗΛΑΔΗ = IDIOTS , ΔΗΛΑΔΗ = ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ )… 

ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΩΡΡΑΣ: ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΩΝ ΜΚΟ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΤΩΝ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ- Ε.ΣΥ.»

http://alfeiospotamos.gr/?p=13761

Τόκοι του δημοσίου χρέους: Η “βόμβα” των επόμενων χρόνων, για την οποία ουδείς ενδιαφέρεται...

Είναι κατάρα για μια χώρα να έχει πολιτικούς που κρύβουν την αλήθεια από το λαό. Κατάρα είναι επίσης, να έχει δημοσιογράφους που είτε δεν καταλαβαίνουν την πραγματικότητα, είτε την καταλαβαίνουν και την αποσιωπούν. Κατάρα είναι να έχει ακαδημαϊκούς - “μαϊντανούς”, που αρέσκονται να βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και να αραδιάζουν αμπελοφιλοσοφίες, ή να τα παίρνουν χοντρά από τα δεκάδες διοικητικά συμβούλια στα οποία συμμετέχουν, με αδιευκρίνιστο έργο και προσφορά, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στις σχολές τους, ή να κάνουν μελέτες και έρευνες. Η μεγαλύτερη όμως κατάρα για τη χώρα, είναι να έχει έναν λαό που αρέσκεται στο χάιδεμα των αυτιών του, στα εύκολα λόγια και στα πλασματικά πλεονάσματα...

Πριν από μερικές μέρες, ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), μετά από ερώτηση της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ κας Μαρίας Γιαννακάκη, διαβίβασε στη Βουλή κατάσταση με τους τόκους και τα χρεολύσια του δημοσίου χρέους, όπως αυτά εκτιμώνται ως το έτος 2030. Ο σχετικός πίνακας έχει ως εξής (σε δισ. ευρώ):

-Έτος 2013: χρεολύσια 12,890 - τόκοι 5,887
-Έτος 2014: χρεολύσια 24,900 - τόκοι 6,026
-Έτος 2015: χρεολύσια 16,018 - τόκοι 5,878
-Έτος 2016: χρεολύσια 7,075 - τόκοι 6,028
-Έτος 2017: χρεολύσια 7,480 - τόκοι 6,405
-Έτος 2018: χρεολύσια 4,672 - τόκοι 6,590
-Έτος 2019: χρεολύσια 9,949 - τόκοι 6,622
-Έτος 2020: χρεολύσια 7,052 - τόκοι 6,360
-Έτος 2021: χρεολύσια 7,169 - τόκοι 10,956
-Έτος 2022: χρεολύσια 8,873 - τόκοι 24,489
-Έτος 2023: χρεολύσια 11,186 - τόκοι 17,551
-Έτος 2024: χρεολύσια 10,864 - τόκοι 13,641
-Έτος 2025: χρεολύσια 8,795 - τόκοι 9,030
-Έτος 2026: χρεολύσια 8,569 - τόκοι 8,642
-Έτος 2027: χρεολύσια 8,453 - τόκοι 8,215
-Έτος 2028: χρεολύσια 8,060 - τόκοι 7,779
-Έτος 2029: χρεολύσια 7,308 - τόκοι 7,290
-Έτος 2030: χρεολύσια 7,329 - τόκοι 6,853
(Διαβάστε σχετικό άρθρο από την εφημερίδα “Το Βήμα”)
 Η εξέλιξη των χρεολυσίων έχει να κάνει κυρίως με τα ομόλογα που διακρατά σήμερα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (αυτά τα οποία αγόρασε περίπου στο 70% της ονομαστικής τους τιμής και τα οποία καλούμαστε σήμερα να αποπληρώσουμε στο 100%). Αυτά λήγουν κυρίως ως το έτος 2017. Επίσης, ένα μεγάλο μέρος των χρεολυσίων οφείλεται στα δάνεια του ΔΝΤ, τα οποία αρχίζουμε να αποπληρώνουμε από φέτος.
Γιατί όμως υπάρχει αυτή η άνιση κατανομή των τόκων; Αυτό οφείλεται στο ότι, με βάση της συμφωνία του 2012, οι δανειστές (κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης) πρόβλεψαν μία “περίοδο χάριτος” δέκα ετών στην καταβολή των τόκων, κάτι που βεβαίως έγινε επειδή ήταν παντελώς αδύνατο για την Ελλάδα να καταβάλει τους τόκους αυτούς κατά την παρούσα φάση. Βεβαίως, με την “περίοδο χάριτος” δε σημαίνει ότι η χώρα απαλλάσσεται από τους τόκους. Οι τόκοι υπολογίζονται και θα γίνουν απαιτητοί στο σύνολό τους, μεταξύ των ετών 2021 και 2024 (δηλαδή, δέκα χρόνια μετά την εκταμίευση των δανείων). Πόσοι είναι αυτοί οι τόκοι;
Υπολογίζονται περίπου σε € 45 δισεκατομμύρια. Και μάλιστα, αυτή είναι η πλέον ευνοϊκή εκδοχή. Καθώς το επιτόκιο είναι συνάρτηση του επιτοκίου euribor (1,50% συν το 3μηνο επιτόκιο euribor), σημαίνει ότι αυτό δεν είναι σταθερό και ότι μεταβάλλεται καθημερινά. Εκτιμάται δε ότι, ο ΟΔΔΗΧ υπολόγισε τους τόκους με βάση το σημερινό επιτόκιο euribor, το οποίο βρίσκεται περίπου στο 0,30%, επίπεδο που είναι ένα από τα πιο χαμηλά στην ιστορία του (κατά την τελευταία 4ετία, το 3μηνο euribor διακυμάνθηκε από 0,19% έως 1,80%).
Για να καταλάβουμε δε το πόσο, η διακύμανση του επιτοκίου, επηρεάζει το χρέος της χώρας μας αξίζει να σημειώσουμε ότι η μεταβολή του euribor κατά 1%, αυξάνει ή μειώνει (ανάλογα προς την κατεύθυνση της μεταβολής) τους ετήσιους τόκους κατά € 1,7 δισεκατομμύρια. Δηλαδή, αν το euribor αυξηθεί κατά 1%, η επιβάρυνση της χώρας μας έως το 2024, θα αυξηθεί κατά € 17 δισεκατομμύρια και οι τόκοι που θα χρωστάμε θα φθάσουν στα € 62 δισεκατομμύρια, αντί των € 45 δισεκατομμυρίων που υπολογίζονται σήμερα. (Το “λεπτό” αυτό σημείο υπογραμμίζεται και στο έγγραφο του ΟΔΔΗΧ όπου αναφέρεται ότι “οι παρατιθέμενοι τόκοι αποτελούν εκτιμήσεις, οι οποίες όμως ακολουθούν γενικώς παραδεκτές μεθοδολογίες, όπως η χρήση των καμπυλών μελλοντικών επιτοκίων”).

Πού θα βρεθούν αυτά τα € 45 δισεκατομμύρια (ή και περισσότερα) έως το 2024 (βέβαια, το πρόβλημα θα αρχίσει να γίνεται έντονο ήδη από το έτος 2021);
Σε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος της Ευρώπης, θα είχε σημάνει συναγερμός και θα αποτελούσε σημείο συζητήσεων και πολιτικού σχεδιασμού. Στην Ελλάδα, απλά έχουμε θάψει το πρόβλημα και δε συζητούμε γι' αυτό.
Όμως, γιατί να ενδιαφερθούν οι πολιτικοί μας γι' αυτό; Το 2021 είναι πολύ μακριά γι' αυτούς. Αυτό που νοιάζει σήμερα είναι το πώς θα εξαπατηθούν οι ψηφοφόροι για ψηφίσουν στις Ευρωεκλογές. Άλλωστε, ποιός απ' όλους αυτούς θα βρίσκεται το 2021 στην κεντρική πολιτική σκηνή;
Είναι όμως πράγματι, το 2021, πολύ μακριά; Δυστυχώς, δεν είναι. Και η χώρα δε θα πρέπει, για δεύτερη φορά μέσα σε μόλις μία δεκαετία να φερθεί σα τη “μωρή παρθένα” και να βρεθεί σε αδιέξοδα. Επειδή τα αδιέξοδα, για μία ακόμη φορά θα σημάνουν νέα δεινά.

Τί θα μπορούσε να γίνει; Δυστυχώς, ο τραγικός χειρισμός της υπόθεσης του χρέους από τις κυβερνήσεις της περιόδου από τις αρχές του 2010 έως τα τέλη του 2012, δεν άφησε πολλά περιθώρια χειρισμού. Τις καταστροφικές για τη χώρα μας αποφάσεις της περιόδου αυτής, περιγράφω στο βιβλίο μου “Οι ζημιές μας, κέρδη τους – Η λεηλασία της Ελλάδας”.
Σήμερα, μπορούμε να πετύχουμε κάποια λύση στο πρόβλημα που έρχεται κατά πάνω μας, μόνον εάν στις διαπραγματεύσεις που θα κάνουμε για το χρέος μας, με τους δανειστές μας, διεκδικήσουμε κάποιους συγκεκριμένους όρους. Τους όρους αυτούς, περιγράφω σε άρθρο μου με τίτλο “Τί πρέπει να διεκδικήσει η Ελλάδα από τους εταίρους της, στις συζητήσεις για τη ρύθμιση του Δημόσιου Χρέους”.
Απ' όσα περιγράφω στο άρθρο αυτό, θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στο “σημείο δ”, το οποίο έχει τίτλο: Μείωση του επιτοκίου του χρέους – Θέσπιση “ρήτρας ΑΕΠ”. Εκεί, αναφέρω ότι, η Ελλάδα θα πρέπει να διεκδικήσει την περαιτέρω μείωση του επιτοκίου που καταβάλλει. Στις παρούσες συνθήκες ύφεσης ή και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, η χώρα δεν θα αντέχει να πληρώνει τόκους που φθάνουν ή που υπερβαίνουν τα € 7 δισεκατομμύρια (αυτό είναι περίπου το ποσό που καταβάλλει σήμερα), καθώς αυτό αποτελεί το 4% του ΑΕΠ της. Εάν η χώρα κατορθώσει να μειώσει τις δαπάνες των τόκων περίπου στο μισό, ο Προϋπολογισμός (και μαζί του και η κοινωνία) θα πάρουν μία μεγάλη ανάσα.
Θα ήταν λογικό, αφού θα απέτρεπε την είσοδο της χώρας σε νέες περιπέτειες, εάν η Κυβέρνηση διεκδικούσε τη θέσπιση μίας “ρήτρας ΑΕΠ” στους τόκους εξυπηρέτησης του χρέους που θα κατέβαλε ανά έτος.
Αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει μέσω μίας συμφωνίας με τους δανειστές ότι, κατά τη διάρκεια ζωής του -συγκεκριμένου- χρέους, η χώρα θα πληρώνει τόκους για την εξυπηρέτησή του που θα φθάνουν ως ένα συγκεκριμένο όριο, ως ποσοστό του ΑΕΠ. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτό θα φθάνει μεταξύ του 2,0% και του 2,5% του ΑΕΠ. Με βάση το σύνολο του χρέους, το ποσοστό αυτό θα βαίνει μειούμενο, αναλογικά με το βαθμό εξόφλησης του χρέους ή και με την άνοδο του ΑΕΠ, όπως αυτά θα αρχίσουν να συμβαίνουν στο απώτερο μέλλον. Σημειώνεται ότι στα χρόνια εκδήλωσης της κρίσης, το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους για την Ελλάδα ξεπερνούσε ακόμη και τα επίπεδα του 7% του ΑΕΠ, ενώ, με βάση τον πίνακα των υπολογιζόμενων τόκων, κατά το έτος 2022, θα ξεπεράσει το 10% του (τότε) ΑΕΠ.
Μία ρήτρα αυτού του είδους θα είχε προφανή οφέλη, αφού θα διατηρούσε τη δαπάνη των τόκων, σε ένα ελεγχόμενο επίπεδο, γεγονός το οποίο θα αποτελούσε έναν σταθεροποιητικό παράγοντα στις προσπάθειες δημοσιονομικού σχεδιασμού τις οποίες θα πρέπει να κάνει η χώρα κατά τα επόμενα χρόνια.

Καθώς το πολιτικό σύστημα της χώρας αναζητά τρόπους για να εντυπωσιάσει το λαό και να τον εξευμενίσει ενόψει των επερχόμενων εκλογών, νέα σύννεφα συσσωρεύονται στον ουρανό, σύννεφα τα οποία θα προκαλέσουν μία νέα μεγάλη καταιγίδα και θα ωθήσουν τη χώρα σε νέες απώλειες, σε νέες προσβολές και σε νέες, μακροχρόνιες, εξαρτήσεις από τους δανειστές της.

“Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.”
Από το ποίημα “Σοφοί δε προσιόντων”, του Κ. Καβάφη.

http://www.i-siatras.gr/permalink/3110.html