Έλληνες ήταν οι Φαραώ της Αιγύπτου

Πριν από 40.000 χρόνια οι Έλληνες κατοίκησαν την Αιθιοπία (ελληνική ονομασία).

Παραδοσιακά και ιστορικά όλοι οι βασιλείς της αρχαίας Αιθιοπίας προέρχονταν απο την Ελλάδα.

Η Αίγυπτος ήταν τότε βαλτώδης και ακατοίκητη χώρα.

Μετά άρχισαν οι Έλληνες να καλλιεργούν τα πλούσια χώματα ολόγυρα από τον Ανω Νείλο και να χτίζουν πόλεις.

Με τα χρόνια κατέβηκαν ως τις εκβολές της Μεσογείου.

Τα πλούσια χώματα της νέας χώρας έγιναν αιτία να κατοικηθεί ολόκληρη από Έλληνες.

Την πρώτη μεγάλη πόλη στην Αίγυπτο έχτισε ο Ακτίς ο Ρόδιος που την ονόμασε Ηλιούπολη, επειδή οι Ρόδιοι λάτρευαν τον Απόλλωνα - Ήλιο ως πρωταρχικό θεό.

Ακολούθησαν οι Αθηναίοι με την πόλη Σόιδα προς τιμή της θεάς Αθηνάς, η Μέμφις του Μίνωα, η Πανόπολις προς τιμή του θεού Πάνα και άλλες 120 πόλεις έως τα Χρόνια των Πτολεμαίων

1. Οι Έλληνες της Αιγύπτου δημιούργησαν τις αιγυπτιακές δυναστείες, ανέπτυξαν την κοινωνική δομή και δίδαξαν τον Ελληνικό Λόγο.

Ο Ηρόδοτος μας βεβαιώνει, πως οι ιερείς της Αιγύπτου τον οδήγησαν στα άδυτα των Πυραμίδων και καταμέτρησαν μπροστά του μεγάλη σειρά σκαλιστών αγαλμάτων, 341 γενεών, από τους βασιλείς που κυβέρνησαν τη χώρα.

Μας βεβαιώνει επίσης, πως οι Αιγύπτιοι βασιλείς ήταν όλοι Έλληνες εκτός ελαχίστων.

ethnikosagwn
Panagiotis Darivas
revealedtheninthwave

- See more at: http://www.diadrastika.com/2016/01/ellines-pharao-egypt.html#sthash.en2uICa5.dpuf

Αφροδίτη η αρχέγονη Θεά της Φύσης και του Έρωτα

Ουρανία, πολυτραγουδισμένη Αφροδίτη, γενέτειρα Θεά,
τις τρεις μοίρες κυβερνάς κι όλα τα γεννάς,
όσα στον ουρανό υπάρχουν και στην πολύκαρπη τη γη
και στο βυθό του πόντου, Μητέρα των Ερώτων,
έλα, γέννημα θεϊκό της Κύπρου...
(Ορφικός Ύμνος 55, μετ. Χ. Μήνη)
Η γοητευτική μορφή της θεάς, αισθησιακή και γεμάτη μυστήριο, μου έδωσε την έμπνευση να ψηλαφήσω τις ποικίλες διαστάσεις της μέσα από τα αρχαία κείμενα, τη μυθολογία και τα αρχαιολογικά ευρήματα. Έγινε έτσι το έναυσμα να διεισδύσω στα βάθη του χρόνου για να ανακαλύψω έναν αλλιώτικο κόσμο -τις ειρηνικές, αταξικές, προπατριαρχικές κοινωνίες που τιμούσαν το Θηλυκό και τον έρωτα.
Ξεπροβάλλουν μέσα από τη μυθική περιγραφή του Ησίοδου για μια περίοδο στο παρελθόν όπου οι άνθρωποι ζούσαν χαρούμενα και αρμονικά απολαμβάνοντας την αφθονία των καρπών που τους έδινε η γη(Έργα και Ημέραι, στ. 109 κ.ε.). Τους ονομάζει Χρυσό Γένος κι ο νους μου πηγαίνει στη «χρυσή Αφροδίτη», όπως την αποκαλούσαν στην αρχαιότητα. Ο φιλόσοφος Εμπεδοκλής επιβεβαιώνει τις σκέψεις μου, καθώς μιλά για τις γυναίκες και τους άνδρες μιας παλιότερης εποχής:
Δεν λάτρευαν κανένα θεό Άρη ούτε της μάχης την αντάρα
ούτε ήταν ο Δίας βασιλιάς τους ούτε ο Κρόνος ούτε ο Ποσειδώνας,
παρά βασίλευε η Κύπρη [σ.σ. η Αφροδίτη].
Αυτήν εξευμενίζανε με αγάλματα ιερά,
με ζώων ζωγραφιές, με αρώματα λογής λογής,          
ατόφια σμύρνα θυσιάζοντας κι ευωδιαστό λιβάνι,
σπονδές στο χώμα χύνοντας από ξανθό μέλι. 
(Καθαρμοί, απόσπασμα 128)
Η Μεγάλη Μητέρα
Έτσι, συναντήθηκα με την αρχέγονη Μεγάλη Μητέρα, την προϊστορική Θεά, που δεν εξαφανίστηκε μέσα στα γυρίσματα των εποχών. Επιβιώνει κι αναβιώνει αλλάζοντας μορφές κι ονόματα. Στην Κύπρο η παρουσία της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ένα αγαλματάκι, που χρονολογείται γύρω στο 3000, την παρουσιάζει με τα χέρια απλωμένα να στέλνει ευλογίες. Σχηματίζουν με το καθιστό της σώμα ένα σταυρό -πανάρχαιο σύμβολό της. Tα μάτια της δυο κύκλοι που κοιτάζουν πέρα από το χρόνο. Tα στήθη της, παράξενα σμιλεμένα, παραπέμπουν στο τρίγωνο της ήβης: το Ιερό Αιδοίο. Αποτελεί μια παλιότερη όψη της «αιδοίας» (σεβαστής) Αφροδίτης –έτσι τη χαρακτηρίζει ο ομηρικός ύμνος 6.
     Στην Ασία εμφανίζεται ως Βασίλισσα του Ουρανού με τα ονόματα A σ τ ά ρ τ η, I σ τ ά ρ και I ν ά ν α, θεότητα της σεξουαλικότητας και της ευφορίας. Την τιμούσαν σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή για τουλάχιστον 3000 χρόνια. Στη Σιδώνα λατρευόταν ως η Παρθένος της Θάλασσας. O βασιλιάς Σολομών είχε καθιερώσει προς τιμήν της ιερό νότια του όρους των Ελαιών (Παλαιά Διαθήκη,B’ Βασιλέων 23). Στην Αίγυπτο γίνεται Ί σ ι δ α αλλά κι A θ ώ ρ, προστάτιδα των γυναικών, της γονιμότητας, του έρωτα, που έπαιρνε κάποτε τη μορφή της αγελάδας συμβολίζοντας τη μητρότητα. Είναι κι αυτή θεότητα του ουρανού, όπως η Ουρανία Αφροδίτη.
Ο Ρωμαίος συγγραφέας Απουλήιος, μυημένος στα Μυστήρια της Ίσιδας, παρουσιάζει τη Θεά σε όλο της το μεγαλείο:
     Μόλις που είχα κλείσει τα μάτια μου, όταν έξαφνα αναδύθηκε από τη θάλασσα ένα πρόσωπο θεϊκό, μια μορφή άξια να λατρεύεται ακόμα κι από τους θεούς. Σιγά σιγά φανερωνόταν όλο το κορμί της, ώσπου η πανέμορφη οπτασία στάθηκε ολάκερη μπροστά μου, πάνω στον αφρό. (...) Mε τούτη τη μορφή μού παρουσιάστηκε και ήρθαν στην όσφρησή μου όλες οι ευωδιές της Αραβίας, όταν με τίμησε με την ουράνια φωνή της:
     «Ήρθα σ’ εσένα, Λούκιε, συγκινημένη από τις προσευχές σου εγώ, η Μητέρα του σύμπαντος, η Κυρία όλων των στοιχείων της φύσης, το αρχέγονο τέκνο των αιώνων, η ισχυρότερη απ’ όλους τους θεούς, η βασίλισσα των νεκρών, η πρώτη ανάμεσα στα ουράνια όντα. Στο πρόσωπό μου φανερώνονται όλοι οι θεοί και οι θεές. M’ ένα μου νεύμα κυβερνώ τα αστροφώτιστα ύψη του ουρανού, την ευεργετική αύρα της θάλασσας και τη θρηνητική σιωπή του κάτω κόσμου.
     Mία και μόνη είμαι θεότητα, μα η οικουμένη με λατρεύει με διάφορες μορφές, ποικίλες τελετές και πολλαπλά ονόματα. Oι Φρύγες, οι πρώτοι άνθρωποι στη γη, με ονομάζουνε Mητέρα Θεά της Πεσσινούντας· οι αυτόχθονες της Αττικής Κεκροπία Αθηνά· οι Κύπριοι με αποκαλούν Παφία Αφροδίτη· οι Κρήτες τοξοβόλοι Άρτεμη Δίκτυννα· οι τρίγλωσσοι Σικελοί Στυγία Περσεφόνη και οι αρχαίοι κάτοικοι της Ελευσίνας Δήμητρα.»

Ο Ιερός Γάμος
Ωστόσο, η Αφροδίτη, όπως τουλάχιστον έχει φτάσει ως εμάς, είναι πάνω απ’ όλα σεξουαλική θεά, η Μήτηρ Ερώτων, κατά τον ορφικό ύμνο. Είναι εκείνη «που σ’ αχαλίνωτες ανάγκες έζεψε τους ανθρώπους μα και των άγριων ζώων την πολυάριθμη φυλή κι έκανε να μανιάζουν από του έρωτα τα μάγια».
     Η ζωοδότρα ένωση του Θεϊκού Θηλυκού με το Ιερό Αρσενικό παριστανόταν συμβολικά με την τελετουργία του Ιερού Γάμου. Η Γ η κι ο Ο υ ρ α ν ό ς αποτελούν το πρωταρχικό ζευγάρι σε πολλές θρησκείες του κόσμου. Στην ολύμπια μυθολογία, το ρόλο του ουράνιου θεού παίζει ο Δ ί α ς. Παντρεύεται την Ή ρ α, μια άλλη εκδοχή της προϊστορικής Θεάς· το όνομά της κατά μια ερμηνεία προέρχεται από το έρα: γη. Ενώνεται με τη Δ ή μ η τ ρ α (Δημήτηρ: Γη Μήτηρ), η οποία κυοφορεί την Περσεφόνη –το σπόρο του σιταριού που θάβεται και ξαναγεννιέται. Στα Ελευσίνια οι μύστιδες και οι μύστες φαίνεται ότι συνόδευαν την τελετή τραγουδώντας το περίφημο ύε κύε: το ύε (βρέξε) απευθυνόταν στο Δία, ενώ το κύε (κυοφόρησε) στη Δήμητρα. 
Κάποτε εκείνος παίρνει τη μορφή χρυσής βροχής και σμίγει με τη Δ α ν ά η. Γονιμοποιεί τη Σ ε μ έ λ η (πιθανόν από το zĕme: γη) και γεννάει, με τη βοήθεια του κεραυνού, το πνεύμα της βλάστησης, το Διόνυσο. Άλλοτε η θεογαμία γίνεται ανάμεσα στον Π λ ο ύ τ ω ν α και την Π ε ρ σ ε φ ό ν η, η οποία φέρνει στον κόσμο το Ιερό Παιδί, τον Ίακχο. Κι άλλοτε η «νύμφη» είναι η Α φ ρ ο δ ί τ η και ο «νυμφίος» ο Ά δ ω ν ι ς, ο ωραίος νεαρός εραστής της. Η ένωση και ο αποχωρισμός τους γιορταζόταν με πάθος κάθε χρόνο από τις γυναίκες στα Αδώνια.

Ένα απόσπασμα από άγνωστο δράμα του Ευριπίδη δείχνει ότι η ερωτική ενέργεια της Κύπριδας είναι αναγκαία για να ευοδωθεί η γονιμότητα της Φύσης ολόκληρης:
H Αφροδίτη δε βλέπεις τι θεά είναι;
Δεν μπορείς να πεις ούτε να μετρήσεις
πόσο είναι μεγάλη και πού φτάνει.
Αυτή τρέφει εσένα κι εμένα κι όλους τους θνητούς.
Και να μη δεις την απόδειξη μόνο με λόγια,
μ’ έργα θα σου δείξω τη δύναμη της θεού·
λαχταράει η Γη τη βροχή, όταν ξερό τον τόπο
άκαρπο απ’ τη στέγνα του νερού έχει στερημένη·
και λαχταράει ο σεβαστός Ουρανός γεμάτος
βροχή να πέσει στη Γη, από την Αφροδίτη.
Kι όταν ενωθούν σ’ ένα αυτά τα δύο,
μας τα γεννούν όλα και παράγουν αυτά μαζί,
απ’ όπου το θνητό γένος ζει και θάλλει.
(Διασκευή της μετάφρασης
του Σωκράτη Σκαρτσή)
Το μοτίβο του Ιερού Γάμου χρησιμοποιεί με το δικό του, ξεχωριστό τρόπο και ο Αριστοφάνης. Στις αντιπολεμικές του κωμωδίες Αχαρνής και Ειρήνη εμφανίζεται η πανέμορφη θεά Ειρήνη. Τη στενή της σχέση με την Αφροδίτη, που την είδαμε ήδη έμμεσα στον Εμπεδοκλή, την εκφράζουν πιο καθαρά τα Ορφικά Αποσπάσματα: πόλεμος μεν Άρης, ειρήνη δ’ εστ’ Αφροδίτη (28. 4). Άλλωστε, είναι μια από τις τρεις Ώρες, τις θεραπαινίδες της Κύπριδας.
Στους Αχαρνής ο χορός, που αποτελείται από γέροντες, δείχνει πώς η δύναμη του έρωτα ξανανιώνει τους ανθρώπους και γονιμοποιεί τη Φύση:
Όμορφο πούχεις πρόσωπο
και τόκρυβες Ειρήνη!
Συντρόφισσα της Κύπριδας
και όλων των Χαρίτων.
Πώς θα μπορούσε ο έρωτας τους δυο μας ν’ ανταμώσει, 
εκείνος ο ζωγραφιστός ο ανθοστεφανωμένος;
Ή τάχα πολύ γέροντα για τέτοια με νομίζεις;
Πέσε στα μπράτσα μου εσύ και ξέρω τι να κάνω!...
Και πρώτα – πρώτα ένα μακρύ θα σου φυτέψω αμπέλι
κι ύστερα δίπλα στη σειρά συκιές με σύκα μέλι            
και τρίτο μια κληματαριά, να δεις αν είμαι γέρος...
Κι ολόγυρα το κτήμα θα το κυκλώνουνε ελιές,
που θα μας κάνουν λάδι
για ν’ αλειφόμαστε απαλά
οι δύο μας κάθε βράδυ...                           
(στ. 1074-1084, μετ. Τάσος Λέρτας)
Τα φυτά που αναφέρει εδώ ο ποιητής δεν είναι τυχαία. Και τα τρία σχετίζονται με την έννοια της αφθονίας. Το κλήμα, αφιερωμένο στο Διόνυσο, παραπέμπει στο κρασί και άρα στα γλέντια και την καλοπέραση. Η ελιά, ιερό δέντρο της Αθηνάς, αποτελεί μέχρι σήμερα σύμβολο ειρήνης.
Το σύκο στα αρχαία ελληνικά σημαίνει και «αιδοίο». Σύμφωνα με τη μελετήτρια Μπάρμπαρα Γουόκερ, συνηθισμένο έμβλημα της Μεγάλης Μητέρας υπήρξε η συκιά, τη μορφή της οποίας έπαιρνε η βαβυλωνιακή Ιστάρ, αντίστοιχη της Αφροδίτης. Το δέντρο αυτό πιθανότατα σχετίζεται και με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει ότι υπήρξε δώρο της Δήμητρας προς το βασιλιά Φύταλο, ο οποίος τη φιλοξένησε· το όνομά του θυμίζει τα φυτά και τη βλάστηση, ενώ ο τάφος του βρισκόταν στην Ιερά Οδό, δηλαδή στο δρόμο που οδηγούσε από την Αθήνα στην Ελευσίνα. Κι ακόμη Ερινεός (αγριοσυκιά) ονομαζόταν ο τόπος απ’ όπου ο Πλούτων κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο, αφού άρπαξε την Περσεφόνη. (Παυσανίας 1. 37, 2 και 1. 38, 5)
     Η αναφορά του χορού στο φύτεμα φυσικά περιέχει σεξουαλικά υπονοούμενα. Άλλωστε, στην αρχαιότητα η σπορά της γης παρομοιαζόταν με την ερωτική πράξη, απ’ όπου προέκυψε η έννοια του Ιερού Γάμου. Είναι ενδιαφέρον ότι τα γεωργικά προϊόντα και σήμερα ονομάζονται «γεννήματα»...
Η περιπλάνηση στο μαγικό κόσμο της Θεάς δεν τελειώνει εδώ· έχει ακόμη πολλά μυστικά να μας αποκαλύψει. Μελετώντας τον τεράστιο πλούτο της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, συνειδητοποίησα ότι έχει τη δύναμη να γίνει οδηγός μας στους δύσκολους καιρούς όπου ζούμε. Μπορεί να μας βοηθήσει ν’ ανακαλύψουμε μια άλλη αντίληψη για τη Φύση και τον Έρωτα, για το Θηλυκό, για την ειρήνη και τον πόλεμο.
Η Αφροδίτη ταξιδεύει μέσα στο χρόνο για να μας μυήσει στη δική της σοφία, να μας δώσει το έναυσμα για νέες σκέψεις και προβληματισμούς. Κουβαλώντας τους απόηχους μιας άλλης κοινωνίας έχει την ικανότητα να μας κάνει να ονειρευόμαστε έναν πολιτισμό διαφορετικό, όπου οι αξίες της θα μπορέσουν ν’ αναδυθούν ξανά. Άλλωστε, εκείνη, κατά τη μυθολογία, είναι η μητέρα της Αρμονίας...

Το άρθρο βασίζεται στο βιβλίο της Χαρίτας Μήνης Στα Ίχνη της Αφροδίτης: Αρχαία Ελληνική Λογοτεχνία και Γλώσσα, εκδόσεις Ελευσίς.

Πηγή...

Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php

Αστροφυσικοί εντόπισαν την ημερομηνία και την ιστορικότητα της Οδύσσειας.

Μια νέα απόπειρα χρονολόγησης των Ομηρικών Επών, η ακριβέστερη μέχρι στιγμής, συγκρίνει τα φυσικά φαινόμενα που περιγράφονται στα έπη με αστρονομικά φαινόμενα, και ελέγχει την ιστορική αλήθεια της αφήγησης. Αποτέλεσμα, ο εντοπισμός ημερομηνιών για συμβάντα που αποτυπώνονται στα έπη, και μια νέα αντίληψη για την ιστορικότητά τους, η οποία φιλοδοξεί να παρέμβει στο Ομηρικό ζήτημα...

«Πιστεύουμε ότι ο μύθος εξυφαίνεται γύρω από πραγματικά γεγονότα», λέει ευθέως η κ. Παναγιώτα Πρέκα-Παπαδήμα, καθηγήτρια Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η ίδια μαζί με διεπιστημονική ομάδα, η οποία και έκανε σχετικές δημοσιεύσεις σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, πιστεύουν ότι μερικά από τα γεγονότα που περιγράφονται συνέβησαν στ’ αλήθεια και αποδεικνύουν ότι τα φυσικά φαινόμενα που αναφέρονται συμπίπτουν με τον χρόνο της αφήγησής τους.

«Ο Οδυσσέας έφτασε στην Ιθάκη στις 25 Οκτωβρίου 1207 π.Χ. Πέντε μέρες αργότερα έγινε έκλειψη ηλίου σε ποσοστό 75%, η οποία σκέπασε το Ιόνιο Πέλαγος και τότε συνέβη και η μνηστηροφονία», λέει η κ. Παπαδήμα, διευκρινίζοντας ότι η πεποίθηση για την αλήθεια του συμβάντος είναι προσωπική. Η έκλειψη ηλίου όπως και μερικά από τα γεγονότα που αναφέρονται αποδείχθηκαν με χάρτες της NASA, οι οποίοι περιγράφουν τα προβλέψιμα φυσικά φαινόμενα από το 4500 π.Χ. έως το 10.000 μ.Χ.

«Από το 1300 π.Χ. ώς το 1130, που είναι τα χρόνια στα οποία τοποθετούνται τα δύο έπη, έγιναν 14 εκλείψεις ηλίου. Ορατές στο Ιόνιο ήταν μόνο πέντε και δύο από αυτές είχαν ποσοστό απόκρυψης του ηλίου 2%, επομένως δεν έγιναν αντιληπτές. Αλλη μία έγινε με τη Δύση του ηλίου, επομένως μας αφορούν μόνο δύο» εξηγεί η κ. Παπαδήμα. Μια ολική έκλειψη ηλίου έγινε το 1143, δηλαδή πολύ κοντά στην παρακμή των Μυκηναϊκών κέντρων και γι’ αυτό αποκλείσθηκε από τους επιστήμονες. Η δεύτερη όμως έγινε στις 30 Οκτωβρίου του 1207, από τις δυόμισι το μεσημέρι ώς τις πέντε και μισή το απόγευμα και αυτή θεωρούν ότι αποτυπώνεται στην Οδύσσεια. Στη ραψωδία Υ, λίγο πριν από το φονικό, ο Ομηρος βάζει τον Θεοκλύμενο τον «θεοδιωματάρη», όπως τον αποκαλεί ο Καζαντζάκης στη μετάφραση, να λέει στους μνηστήρες: «Σαν τι κακό σας δέρνει, δύστυχοι, κι έχουν ζωστεί με νύχτα και οι κεφαλές σας και τα πρόσωπα και χαμηλά τα γόνα; Κι άναψε σύθρηνο, και γέμισαν τα μάγουλά σας δάκρυα, και ραντισμένοι οι τοίχοι μ’ αίματα και τα ώρια μεσοδόκια· ίσκιους πλημμύρισε κι η αυλόπορτα, κι η αυλή πλημμύρισε ίσκιους, που ξεκινούν στα μαύρα Τρίσκοτα να κατεβούν, κι ο γήλιος από τα ουράνια εχάθη, κι άπλωσε βαριά καταχνιά ολούθε!».

«Πρόκειται για μια περιγραφή της έκλειψης η οποία έκρυβε τα 3/4 του ηλιακού δίσκου» λέει η κ. Παπαδήμα. «Η ημερομηνία της έκλειψης, 30 Οκτωβρίου 1207 π.Χ., είναι σε απόλυτη συμφωνία με τις ομηρικές περιγραφές για τις καιρικές συνθήκες, τη φθινοπωρινή αγροτική ζωή και τη μεσημεριανή ώρα δολοφονίας των μνηστήρων», σύμφωνα με την κ. Παπαδήμα.
Η διεπιστημονική ομάδα που ερευνά τα έπη αποτελείται από τους καθηγητές Σ. Παπαμαρινόπουλο, Π. Πρέκα-Παπαδήμα, επίκουρη καθηγήτρια Αστροφυσικής στο ΕΚΠΑ και τους ερευνητές Π. Αντωνόπουλο, Φυσικό και ερασιτέχνη αστρονόμο, Π. Μητροπέτρο, φιλόλογο και εκπαιδευτικό, Ε. Μητροπέτρου, φιλόλογο και αρχαιολόγο, Α. Τσιρώνη, επίσης φιλόλογο-αρχαιολόγο και Γ. Σαραντίτη, συγγραφέα, ηλεκτρ. μηχανικό.

«Υπάρχει ιστορικός πυρήνας στον μύθο»
Το βασανιστικό ερώτημα είναι αν τα γεγονότα που περιγράφονται στα έπη είναι μεταφορικά ή κυριολεκτικά. Την απάντηση για την κ. Πρέκα-Παπαδήμα τη δίνει ο Πλούταρχος, ο οποίος εξηγεί ότι Φυσική Επιστήμη, Θεολογία και Μυθολογία ταυτίζονται στην Αρχαία Ελλάδα. «Το φαινόμενο στην Οδύσσεια το δημιουργεί η Αθηνά και στην Ιλιάδα ο Απόλλωνας. Πιστεύουμε ότι υπάρχει ιστορικός πυρήνας στον μύθο», λέει η ίδια.

Προς επίρρωσιν, αναφέρει την εμφάνιση μιας βροχής πεφταστεριών που περιγράφεται ως εξής: «Ως άρα οι ειπόντι επέπτατο δεξιός όρνις, κίρκος, Απόλλωνος ταχύς άγγελος· εν δε πόδεσσι τίλλε πέλειαν έχων, κατά δε πτερά χεύεν έραζε μεσσηγύς νηός τε και αυτού Τηλεμάχοιο».
«Το γεράκι που περιγράφει ο Ομηρος, το οποίο είναι αδύνατον να είδε με λεπτομέρεια μέσα στο σκοτάδι, και μάλιστα από μακριά, τοποθετείται στη θέση που βρίσκεται ο αστερισμός Κόρακας. Βρίσκεται ανατολικά (δεξιά το βλέπει) και είναι αγγελιοφόρος του Απόλλωνα, σύμφωνα με τον Ερατοσθένη. Στα πόδια του –δηλαδή αντιδιαμετρικά από τον Κόρακα– βρίσκεται το σμήνος των πλειάδων (πελειάδες στα αρχαιοελληνικά, που σημαίνει αγριοπεριστέρες), που βρίσκονται στον αστερισμό του Ταύρου. Από εκεί λέει ότι πέφτουν πούπουλα, δηλαδή αστέρια, μια ποιητική περιγραφή του ουρανού και της πορείας του ταξιδιού», εξηγεί η ίδια.

Ανατρέχοντας στους χάρτες της NASA, οι επιστήμονες βρήκαν ότι πράγματι υπήρξε βροχή διαττόντων αστέρων στις 28 Οκτωβρίου, ημέρα της επιστροφής του Τηλέμαχου από το ταξίδι στην Πύλο και τη Σπάρτη. Ο Κόρακας, όμως, είναι απεσταλμένος του Απόλλωνα και καλός οιωνός για τον Τηλέμαχο, που αναζητάει τον πατέρα του. Η 30ή Οκτωβρίου ήταν ημέρα της γιορτής του Απόλλωνα, κατά την οποία μάλιστα λάμβανε χώρα εκατόμβη (θυσία εκατό βοδιών), πράγμα που σημαίνει ότι όλο το νησί είχε πάει να την παρακολουθήσει. Οι μνηστήρες βρέθηκαν στην τέλεια παγίδα και φονεύθηκαν με τη βοήθεια των δύο θεών, της Αθηνάς και του Απόλλωνα. Κατά τους επιστήμονες, δύο τόσο σημαντικές ειδήσεις, όπως η δολοφονία όλων των διαδόχων στην Ιθάκη και η έκλειψη, δεν μπορεί παρά να διαδόθηκαν ταχύτατα σε όλη την Ελλάδα ως ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός.

πηγή: Καθημερινή


http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2016/01/blog-post_6.html

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ - ΔΙΟΝΥΣΟΣ, ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ & ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ

Ένα από τα μεγαλύτερα σημερινά κέντρα της Ορθοδοξίας θεωρείται η Παναγία της Τήνου. Η θαυματουργή εικόνα της, η φήμη των θαυμάτων της έχει ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδας και τον Αύγουστο το νησί κατακλύζεται από πιστούς οι οποίοι μάλιστα ανεβαίνουν με τα γόνατα από το λιμάνι προς την εκκλησία.

Ένα από τα μειονεκτήματα των σημερινών Ελλήνων είναι να πιστεύουν ότι βλέπουν και να μην το ψάχνουν παραπέρα. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι το συγκεκριμένο σημείο έχει μία πολύ «θαυματουργή» θα λέγαμε γεωδαισία. Λίγοι είναι εκείνοι όμως που έψαξαν τι προϋπήρχε πριν το κτίσμα της εκκλησίας της Τήνου.

Ο Ναός της Παναγίας, η οποία συμβολίζει την θηλυκή δημιουργική αρχή στην Γη, είναι κτισμένος επάνω σε αρχαίο θέατρο του Μεγάλου Θεού Διονύσου. Αυτός ο Θεός που τρεις φορές γεννήθηκε, δέσποζε στην αρχαιότητα ακριβώς στο συγκεκριμένο σημείο όπου πολλοί άνθρωποι παρακολουθούσαν τις παραστάσεις στο θέατρο του.

Στα προ Χριστού χρόνια, πριν ακόμα βρεθεί η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, η Τήνος είχε ακριβώς την ίδια φήμη που έχει σήμερα. Και μάλιστα όχι μόνο σε όλο το Αιγαίο αλλά και από όλα τα μέρη της Μεσογείου έφταναν άνθρωποι για να επισκεφτούν όχι μόνο το θέατρο του Διονύσου αλλά και τον Ναό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης στην θέση Κιόνια, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα από την σημερινή Παναγία της Τήνου. Για τον Ναό αυτό θα αναφερθώ σε διαφορετική ανάρτηση.

Οι αρχαίοι προσκυνητές που έφταναν από μακρινούς και κοντινούς τρόπους, πρώτα έκαναν μία στάση στο θέατρο του Διονύσου. Εκεί βρισκόταν εκτός από το θέατρο και ένας μικρός βωμός του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης. Λίγο παραδίπλα υπήρχε η «Ιερή Κρήνη της Αμφιτρίτης», όπου όποιος έπινε νερό από αυτήν και έπασχε από μία ασθένεια γινόταν καλά. Η Πηγή αυτή υπάρχει ακόμα και σήμερα, και μάλιστα θεωρείται η θαυματουργή Πηγή της Παναγίας.

Ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη ήταν οι θεραπευτές θεοί της Τήνου και όπως θα δούμε σε άλλη ανάρτηση σχετική με τον Ναό του Ποσειδώνα στην Τήνο υπήρχε και Ασκληπιείο εγκοίμησης.

Τόσο οι ναυτικοί όσο και οι απλοί επισκέπτες έφταναν πρώτα στην Τήνο, έπιναν από το θεραπευτικό νερό, πλενόντουσαν με αυτό, επισκέπτοντο μετά τον Ναό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, ειδικότερα οι ναυτικοί ευχαριστούσαν τον Ποσειδώνα και του ζητούσαν να διαφυλάττει τα ταξίδια τους στην θάλασσα. Κατόπιν αναχωρούσαν για την γειτονική Δήλο για να αποδώσουν τιμές στον Θεό του Ήλιου Απόλλωνα και συμβολικά έφταναν στο νησί αφού πρώτα είχαν καθαρθεί από τον Ποσειδώνα στην Τήνο.

Στους περισσότερους σημερινούς Ναούς υπάρχει έντονο το αρχαιοελληνικό στοιχείο. Σχεδόν όλοι είναι κτισμένοι επάνω από αρχαιοελληνικούς Ναούς και μάλιστα από τα ίδια υλικά. Θα έλεγε κανείς ότι ήθελαν να «δανειστούν» τις ίδιες ενέργειες εκείνης την αρχαία εποχή. Σήμερα όμως εκείνο το σκεπτικό που κυριαρχεί είναι ότι όλοι οι αρχαίοι Θεοί ήταν «δαίμονες» και για αυτό έπρεπε να εξορκιστεί το κακό. Αυτό πλασάρετε στο «ποίμνιο» και αυτό πιστεύουν και οι σημερινοί πιστοί.

Εκείνο όμως που «ξέχασαν» να τους αναφέρουν είναι ότι η λέξη «Δαίμων» στην αρχαία Ελλάδα είχε ένα διαφορετικό νόημα. Ήταν μία χθόνια θεότητα και κατά συνέπεια στον αρχαίο ελληνικό εσωτερισμό αποτελούσε την υλοψυχή του Πλάτωνα. Δηλαδή την προβολή της αρχέτυπης Ψυχής η οποία είχε ενσαρκωθεί σε ένα χοϊκό (υλικό, φθαρτό σώμα). Ο Δαίμων του ανθρώπου, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες ήταν η ενσαρκωμένη Ψυχή, το δε «δαιμόνιον» (π.χ. δαιμόνιον του Σωκράτη) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αυτό που θεωρούμε εμείς σήμερα «Ανώτερο Εαυτό».

Έτσι λοιπόν η νέα εισαγόμενη θρησκεία στον Ελλαδικό χώρο αντικατέστησε την «παλαιά». Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η «παλαιά» δεν ήταν θρησκεία. Ήταν ένα φιλοσοφικό σύστημα που οδηγούσε τον ήρωα – άνθρωπο στα μονοπάτια της αναζήτησης και του «γνώθι σε αυτόν». Αυτή η αναζήτηση τον έφερνε σε επαφή με τον πραγματικό του εαυτό που στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν Δαίμων ή Δαιμόνιο.

Η νέα εισαγόμενη θρησκεία και τα παρακλάδια της είχε ακριβώς αυτό τον σκοπό. Να καταστείλει αυτήν την αναζήτηση, να ποιμενοποιήσει περαιτέρω τους ανθρώπους ώστε να μπορέσει να τους καταστήσει μία ελεγχόμενη μάζα. Τα δε παρακλάδια είναι ακόμα πιο παραπλανητικά διότι εξωτερικά εντάσσονται απέναντι στην νέα θρησκεία εντούτοις ο πυρήνας τους είναι πιο δογματικός από αυτήν.

Κατά την δική μου άποψη αυτή η καταστολή δεν ξεκίνησε από την μετά Χριστόν εποχή. Ξεκίνησε τους τελευταίους αιώνες προ Χριστού, όταν ξένα στοιχεία εισήλθαν στον Ελλαδικό χώρο και αλλοίωσαν τα Ολύμπια αρχέτυπα. Ο κόσμος από τότε προτιμούσε τις «εύκολες λύσεις» και σιγά – σιγά το έδαφος προετοιμάστηκε για να δεχθούν οι άνθρωποι τους «μεγάλους σωτήρες».
Το «παιχνίδι» αυτό είναι πανάρχαιο και δοκιμασμένο. Έχει παιχτεί πολλές φορές και έχει αποδώσει καρπούς. Η προετοιμασία του εδάφους για τους «επερχόμενους σωτήρες» δεν είναι φαινόμενο των καιρών μας. Είναι παμπάλαιο. Απλώς κάθε εποχή που εμφανίζεται προσαρμόζεται τα καινούργια δεδομένα.

Έτσι η δημιουργική θεραπευτική αρχή της αρχαίας Τήνου που την εποχή εκείνη εκπροσωπείται από τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη αλλά και από τις θεραπευτικές παραστάσεις του Διονύσου αντικαθίσταται από την θαυματουργή Παναγία.
Εκείνο που δεν μπορεί να σκεφτεί ή να Δια-νοηθεί ο σημερινός άνθρωπος είναι ότι υπάρχουν πολλά γεωδαιτικά σημεία στον πλανήτη και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα, στα οποία συγκλίνουν διάφορες κοσμικές συντεταγμένες. Αυτές οι συντεταγμένες επαναφέρουν τον άνθρωπο στην αρχετυπική του κατάσταση, διότι ο πρωταρχικός ρόλος του ανθρώπου δεν ήταν να ζει μέσα στην ασθένεια, στην μεμψιμοιρία ή ακόμα και στην μιζέρια. Ο πρωταρχικός του κοσμικός ρόλος είναι, «φορώντας το όχημα» του φθαρτού σώματος, να βιώσει την εμπειρία της ύλης.

Ωστόσο η γεωδαισία δεν αρκεί. Χρειάζεται η καθαρή πρόθεση και η ειλικρινής, ουσιαστική αποδοχή του αρχέτυπου. Ο Λόγος δεν αρκεί όταν δεν συνοδεύεται από πράξη.

Στην αρχαία Ελλάδα γνώριζαν ότι μερικά σημεία του εδάφους μπορούσαν να «φιλοξενήσουν» αυτές τις συντεταγμένες. Τις μυστικές κλείδες αυτών των συντεταγμένων κρατούσαν όλοι οι Ολύμπιοι και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τις φανερώσουν τότε στους ανθρώπους. Όταν αργότερα το «εισαγόμενο στοιχείο» άρχισε να αλλοιώνει, να αντικαθιστά και να κλωνοποιεί τα αρχέτυπα, τότε η Ολύμπια Γνώση αυτή «κρύφτηκε» αλλά δεν εξαφανίστηκε.

Η συνεργασία του μεγάλου Ολύμπιου Θεραπευτή Απόλλωνα μαζί με τον μεγάλο Άρχοντα των Υδάτων Ποσειδώνα εμφανίζεται σε πολλά αρχαία κείμενα της Ελληνικής Γραμματείας. Ο ένας φωτοσυνθέτει διαμέσου των ηλιακών ακτίνων και ο άλλος θεραπεύει στην Γη διαμέσου των «ρανίδων του ύδατος» στην Γη.

Ο Απόλλων εξαγνίζει το θεϊκό Πνεύμα και ο Ποσειδών εξαγνίζει το υλικό Πνεύμα (την προβολή του Πνεύματος που έχει ενσαρκωθεί στην ύλη). Ας κάνουμε τώρα έναν παραλληλισμό. Ο Ιησούς είναι εκείνος που εξαγνίζει το θεϊκό Πνεύμα και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος κάνει ακριβώς την ίδια εργασία με τον Ποσειδώνα στην Γη διαμέσου του ύδατος με το μυστήριο του βαπτίσματος.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το θεϊκό Πνεύμα γειώνεται στα πεδία της Χθόνας διαμέσου του Ύδατος. Αυτό, οι αρχαίοι ιερείς των ελληνικών Μυστηρίων το ονόμαζαν «Υδάτινον Πυρ» και τοποθετούσαν τον Ποσειδώνα ως υπεύθυνο για την αγκυροβόληση του στα πεδία της ύλης.

Η Παναγία, όχι μόνο της Τήνου, αλλά και όλες οι εικόνες της την εμφανίζουν να κρατάει τον Ιησού αγκαλιά. Η Παναγία ονομάζεται και «κουροτρόφος». Το προσωνύμιο «κουροτρόφος» αποδίδεται αρχικά στην Εκάτη, μία θεά του Φεγγαριού, και αργότερα αποδόθηκε και στην Ολύμπια Άρτεμη. Το μεγαλύτερο αρχαιοελληνικό σύμβολο όμως της «κουροτρόφου» και μάλιστα της μητρικής κουροτρόφου είναι η Μεγάλη Θεά Δήμητρα.

Τα πάντα αντικαταστάθηκαν αφενός και αφετέρου τα ιερατεία φρόντισαν να εντρυφήσουν το μίσος των «νέων ανθρώπων» προς ένα αρχαίο φιλοσοφικό σύστημα το οποίο με Πυθαγόρεια ακρίβεια μπορεί να εξυψώσει, να απελευθερώσει το Πνεύμα οδηγώντας την Ψυχή στην Ουράνια Πατρίδα της.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα την προσοχή σας. Η ανάρτηση αυτή δεν έχει σκοπό να αναπτύξει κανενός είδους κατώτερο υλικό συναίσθημα, όπως το μίσος, ο θυμός κ.τ.λ. Η μεγάλη επιτυχία της ανύψωσης της ανθρώπινης υπόστασης είναι η γνώση του «τι έχει αντικαταστήσει ποιο». Με απλά λόγια, τι κρύβεται πίσω από την επιφάνεια.

Όταν πλησιάζουμε κάτι νέο με γνώση του παλιού τότε μπορούμε να σπάσουμε τα έντεχνα σημερινά κελύφη που σκεπάζουν το αρχέτυπο. Για παράδειγμα όταν πλησιάζουμε την εικόνα της Παναγίας σήμερα και γνωρίζουμε ότι συμβολίζει την θηλυκή δημιουργική αρχετυπική δόνηση, τότε δεν θα βλέπουμε ούτε το ξύλο, ούτε την φωτογραφία. Θα βλέπουμε με τα μάτια της Ψυχής μας την θηλυκή δημιουργική δόνηση που ενυπάρχει εν δυνάμει στους νόμους της φύσης.

Το αρχαίο ελληνικό μυστηριακό φιλοσοφικό σύστημα δεν προδιαθέτει τον άνθρωπο σε χαμηλής δόνησης συναισθήματα. Αν ο άνθρωπος κατανοήσει τι επιμελώς κρύβεται πίσω από ένα σημερινό στοιχείο της ύλης, τότε δεν θα τον ενοχλεί το υλικό πλαίσιο. Επικοινωνεί με τον εσωτερικό πυρήνα, με την αρχέτυπη ποιότητα, και όχι με την ποσότητα που έχει δρομολογηθεί να του παρουσιάζουν στην ύλη ως το υπέρτατο αγαθό.

Με αυτήν την δόνηση ακριβώς προσεγγίζουμε και εμείς κάθε τι νέο που αντικατέστησε το παλαιό. Και είναι ακριβώς αυτή η δόνηση που αφυπνίζει το αρχέτυπο μέσα από το νέο ή το εισαγόμενο. Αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν έχουμε άλλη επιλογή, διότι και τα περισσότερα αρχαία κείμενα έχουν αλλοιωθεί και η έκφραση του αρχαιοελληνικού συστήματος σήμερα «δαιμονοποιείται» (με την νέα έννοια της λέξης) και πολλές φορές αφορίζεται.

Κλείνοντας, ας δούμε λίγο την ετυμολογία του ονόματος «Παναγία». Έχουμε λοιπόν δύο συνθετικά. Παν + αγία. Το «αγία» προέρχεται από την λέξη «άγω» που σημαίνει «οδηγώ» αλλά και «μεταφέρω» . Η λέξη «αγωγός» σημαίνει ότι επιτρέπω ή δεν επιτρέπω το πέρασμα της θερμότητας, στο φυσικό πεδίο.
Έχουμε λοιπόν το πρώτο συνθετικό «Παν», το οποίο σημαίνει αφενός το «Όλον» αλλά και τον Θεό Πάνα, ο οποίος με τον αυλό του πλέκει και διά-σκορπίζει επάνω στο φυσικό πεδίο την κοσμική ροή. Αυτό λοιπόν το Παν, άγεται (οδηγείται, μεταφέρεται). Έτσι λοιπόν έχουμε μία θηλυκή αρχή η οποία άγει (οδηγεί, μεταφέρει) στα φυσικά πεδία την κοσμική ροή του Παντός – Πανός. Η θηλυκή αυτή αρχή είναι από μόνη της μία ροή – Ρέα.

Μην θεωρείτε ότι η Γνώση είναι κάτι έξω από εμάς. Ενοικεί εντός μας και κάθε γνώση που λαμβάνουμε από έναν εξωγενή παράγοντα (π.χ. ένα βιβλίο, μία διάλεξη) είναι απλώς το μέσον, το ερέθισμα για να αφυπνίσουμε την μνημοσύνη μας.

Θυμηθείτε και κάτι άλλο. Οι Έλληνες Ολύμπιοι Θεοί δεν χρειάζονται γονυκλισίες. Ο Κολοκοτρώνης είπε : «Εμείς και στους Θεούς ορθοί μιλούμε».

Τα Ολύμπια αρχέτυπα δεν είναι κάτι έξω από εμάς. Ενοικούν στο dna μας και αναμένουν την αφύπνιση τους.

Άϊλα




http://astarhellas.com.gr

ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΟΥΣ

Η ζωή επάνω στην Γη έχει μία πανάρχαια ιστορία. Τα έμβια όντα, είτε είναι ανθρωποειδή - αυτόχθονα είτε είναι σπόροι των αστεριών εμφανίστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια επάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Τους Ολύμπιους τους γνωρίζουμε μέσα από τους μύθους που κυκλοφορούν. Τα πράγματα όμως με δαύτους δεν είναι έτσι ακριβώς όπως μας τα παρουσιάζουνε, κατά την δική μου άποψη. Αν και εκείνοι ποτέ δεν ονόμασαν τους εαυτούς τους Θεούς, εμείς τους ονοματίσαμε έτσι γιατί μπορούσαν να «πετάνε» και  να κάνουν πράγματα που εμείς ως γήινοι ούτε καν μπορούσαμε να τα διανοηθούμε.

Κάποια στιγμή που ο Περσέας χρησιμοποιώντας τα «φτερωτά σανδάλια» του Ερμή εμφανίστηκε στον ουρανό της Αιγύπτου, οι αυτόχθονες Αιγύπτιοι τον πέρασαν για Θεό. Όταν μάλιστα «προσγειώθηκε» στην χώρα τα βρήκε πολύ σκούρα ο Έλληνας ήρωας. Μόνο που δεν τον αλυσόδεσαν οι κάτοικοι για να «μην τους φύγει ο Θεός». Είδε και έπαθε ο Περσέας να επιστρέψει στον σημερινό Ελλαδικό χώρο και αν δεν τον βοηθούσε η Αθηνά ακόμα εκεί θα ήταν ίσως κάπου μαντρωμένος μέσα σε καμία πυραμίδα.

Αυτά που θα αναφέρω σε αυτήν εδώ την ανάρτηση είναι ως ένας πρόλογος, καθότι ήρθε η ώρα να ανασηκώνουμε σιγά-σιγά το πέπλο της Καλυψούς. Θεώρησα σημαντικό να κάνω αυτή την εισαγωγή για να καταστήσω σαφές την σχέση που έχω με αυτές τις οντότητες αφενός και αφετέρου για να επισημάνω ότι ο δρόμος της διανόησης δεν είναι καθόλου εύκολος.

Για εμένα αυτοί είναι οι Ολύμπιοι. Γνωρίζω ότι αρκετοί έχουν αντίθετη άποψη για αυτό σας προτρέπω να μην υιοθετήσατε καμία από τις παρακάτω πληροφορίες εάν δεν «μιλήσει εντός σας».  

Τον Ερμή τον πρωτοσυνάντησα (τον είδα) καθώς περπατούσα τα 8 έτη μου σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Τότε βέβαια δεν ήξερα πως ήταν ο Ερμής, ούτε ότι δεν ήταν άνθρωπος σαν και εμάς. Θυμάμαι ότι ήταν Χριστούγεννα και εκείνες τις εποχές συνηθίζαμε τις παραμονές Χριστουγέννων και Πάσχα να πηγαίνουμε για ψώνια στο κέντρο της Αθήνας. Παρατηρώντας εκ των υστέρων, όταν συνέβηκε το περιστατικό βρισκόμασταν κάπου στην οδό Ερμού.

Καθώς προχώραγα με την μητέρα μου και την γιαγιά μου, που με είχαν στην μέση κρατώντας με από τα χέρια και με τραβολογούσαν από βιτρίνα σε βιτρίνα, θυμάμαι ότι αισθάνθηκα πίσω από την πλάτη μου κάτι να με παρακολουθεί. Όταν γύρισα είδα έναν παράξενο (εκ των υστέρων τον ονομάζω παράξενο) νέο άνδρα γύρω στα 20. Ήταν ανοιχτόχρωμος με μακριά λευκόξανθα μαλλιά και έντονα γαλανά μάτια, ντυμένος πολύ απλά.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι, αν και έκανε πολύ κρύο εκείνος δεν φορούσε παλτό. Το πρόσωπο του, ειδικά από την μύτη μέχρι το στόμα, είχε ένα περίεργο ασυνήθιστο σχήμα. Μέσα στο παιδικό μου μυαλό αυτός ο νέος άνδρας μου φάνηκε πολύ γνώριμος χωρίς να τον έχω συναντήσει άλλη φορά επάνω στην Γη. Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι μπορώ να μιλήσω  με κάποιον με το μυαλό μου χωρίς να κουνώ τα χείλη.

Αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε τόσο απλά λες και το είχα ξανακάνει πολλές φορές. Και για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν καν συνειδητοποίηση. Ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό για εμένα.

Το ότι μίλησα με το «μυαλό» μου εκείνη την στιγμή που είδα τον νεαρό για εμένα  ήταν όπως προανέφερα μια πολύ φυσιολογική κατάσταση και αργότερα απορούσα γιατί οι άνθρωποι δεν με καταλάβαιναν όταν εγώ τους μίλαγα με αυτό τον τρόπο. Του είπα λοιπόν με το μυαλό μου ότι : «σε ξέρω, αλλά δεν ξέρω ποιος είσαι, και ότι τώρα εμείς περπατάμε στους δρόμους και να έρθεις και εσύ μαζί μας». Ο νέος αυτός άνδρας ανταποκρίθηκε με ένα χαμόγελο. Εγώ όμως ήξερα ότι με είχε ακούσει.

Επιβεβαιώθηκα όταν έκανε αυτό που του ζήτησα με το μυαλό μου. Για περίπου τρεις με  τέσσερις ώρες μας ακολουθούσε… Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθανόμουνα κανένα φόβο για αυτόν τον «άγνωστο» νεαρό άνδρα. Εν αντιθέσει μάλιστα αισθανόμουν πολύ χαρούμενη και εκτός αυτού μου ήταν και πολύ γνώριμος.
Δεν είπα τίποτα στην μητέρα μου και στην γιαγιά μου, διότι από πολύ μικρή ηλικία με θεωρούσαν «παράξενη» και συνεχώς έλεγαν ότι ανησυχούσαν, διότι μίλαγα με τον «αέρα», διότι το αγαπημένο που παιχνίδι ήταν, όχι οι κούκλες, αλλά να παίζω μαζί με τα ξαδέλφια μου το «ταξίδι στα αστέρια» που βλέπαμε τότε στην τηλεόραση.

Μου άρεσε πολύ η ιδέα να είμαι μέσα σε ένα διαστημόπλοιο, να πετάω και να εξερευνώ το σύμπαν. Σε ηλικία 3,5 με 4 χρονών είχα πει στην μητέρα μου μετά από έναν παιδικό καυγά, ότι : «εσύ δεν είσαι η μητέρα μου, ότι είμαι πολύ θυμωμένη γιατί κάποιοι από εκεί επάνω στον Ουρανό με πετάξανε εδώ κάτω, και με παράτησαν», και άλλα τέτοια πράγματα, που έκαναν την οικογένεια μου να κρατήσουν μία γραμμή καταστολής από την παιδική μου ηλικία, πάνω σε οτιδήποτε παράξενο έλεγα ή έκανα.

Μετά από την συγκεκριμένη συνομιλία και ότι είπα σε αυτή την ηλικία στην μητέρα μου, το αποτέλεσμα ήταν σε 2 με 3 ημέρες μετά να εμφανιστεί ένας παπάς στο σπίτι μας για να κάνει … ευχέλαιο.

Η μόνη εξαίρεση από την οικογένεια ήταν ο πατέρας μου, αλλά και αυτός είχε τους λόγους του όπως θα σας διηγηθώ παρακάτω. Έτσι λοιπόν, αφού  εκείνοι με θεωρούσαν παράξενη, δεν τους είπα τίποτα για αυτόν τον νεαρό άνδρα.

Ένα άλλο παράξενο γεγονός που συνέβηκε εκείνη την ημέρα ήταν ότι ενώ είμαστε στον Χειμώνα, έκανε φοβερό κρύο και  είχε δυνατό αέρα, ο νεαρός άνδρας φαινόταν να μην πτοείται από τα καιρικά φαινόμενα. Όπως προανέφερα δεν φορούσε παλτό και ενώ τα δικά μας μαλλιά τα έπαιρνε ο αέρας, τα δικά του, καθότι και μακριά, δεν κουνιόταν στο παραμικρό. Κάποια στιγμή μετά τις δύο ώρες, ανεβήκαμε σε ένα λεωφορείο και γύρισα πίσω να κοιτάξω τι έκανε ο παράξενος αυτός νεαρός. Η απορία μου ήταν εάν θα ανέβαινε και εκείνος στο λεωφορείο. Τελικά ανέβηκε.

Εμείς καθίσαμε σε θέσεις και έτσι μπορούσα να τον παρατηρήσω καλύτερα. Η μητέρα μου πλήρωσε το εισιτήριο (τότε υπήρχαν οι εισπράκτορες με τις ειδικές θέσεις στο πίσω μέρος του λεωφορείου).  Ο εισπράκτορας καθότανε στην θέση του και είχε μπροστά του ένα σωρό πενηνταράκια τα οποία τα μέτραγε.  Ο νεαρός στάθηκε (χωρίς να κρατιέται από τις χειρολαβές) μπροστά στον εισπράκτορα, και το βλέμμα του ήταν τόσο απορημένο που θυμάμαι ότι με έπιασαν τα γέλια.

Κοίταζε τον εισπράκτορα  που μέτραγε τα χρήματα και αν κρίνω από το απορημένο του βλέμμα,  φάνηκε ότι προσπαθούσε να καταλάβει τι έκανε αυτός ο άνθρωπος. Κυριολεκτικά ο νεαρός κοίταζε τον εισπράκτορα λες και έβλεπε … εξωγήινο ή μάλλον…..(εκ των υστέρων) γήινο.

Μέσα στα γέλια που με είχαν πιάσει με την απορία του, συνειδητοποίησα κάτι άλλο πιο τρομερό στο παιδικό μου μυαλό. Ο νεαρός δεν είχε πληρώσει εισιτήριο. Σύμφωνα με τις παιδικές μου εκτιμήσεις, ο εισπράκτορας θα τον έβλεπε, και θα τον κατέβαζε από το λεωφορείο και έτσι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να μας ακολουθεί. Όμως τίποτα από αυτά δεν έγινε. Ο νεαρός στεκότανε σε απόσταση αναπνοής από τον εισπράκτορα και εκείνος έδειχνε να μην τον ενοχλεί καθόλου το ερευνητικό βλέμμα του νεαρού. Εκ των υστέρων, ο εισπράκτορας δεν ενοχλούταν καθόλου, διότι πολύ απλά δεν τον έβλεπε…

Όταν κατεβήκαμε εμείς από το λεωφορείο, κατέβηκε και ο νεαρός. Σταματούσαμε να μπούμε μέσα σε ένα μαγαζί, σταματούσε και εκείνος και περίμενε μέχρι να βγούμε. Αυτό το «παιχνίδι» συνεχίστηκε για όλες αυτές τις ώρες. Κάποια στιγμή φτάσαμε στην Ομόνοια και έπρεπε να πάρουμε τον ηλεκτρικό. Καθώς ετοιμαζόμαστε να κατέβουμε τα σκαλιά, αισθάνθηκα ότι κάτι συνέβαινε. Γύρισα πίσω και είδα τον νεαρό να κοιτάζει έντονα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον υπόγειο. Καθώς αρχίσαμε να κατεβαίνουμε άκουσα μέσα στο μυαλό μου μία φωνή, αντρική, να μου λέει : « Τώρα πρέπει να φύγω, δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ».

Γύρισα πίσω και ο νεαρός είχε σταματήσει στα πρώτα σκαλιά και απλώς  κοίταζε. Φάνηκε να μην θέλει να κατέβει στον υπόγειο της Ομόνοιας. Εκείνη την στιγμή με τράβηξε η μητέρα μου από το χέρι γιατί «χάζευα», και για κλάσματα δευτερολέπτου γύρισα μπροστά. Αμέσως όμως ξαναγύρισα να δω πίσω και ο νεαρός δεν φαινόταν πουθενά. Είχε εξαφανιστεί…

Εκ των υστέρων έμαθα ότι οι οντότητες του Ουρανού δεν τα πάνε και πολύ καλά με τις υπόγειες στοές και σήραγγες και ως επί το πλείστον τις αποφεύγουν. Το περιστατικό αυτό με τα χρόνια ξεθώριασε αλλά δεν ξεχάστηκε…. Ήταν από τις παιδικές σκηνές που μένουν σε κάποια γωνία του μυαλού, και όταν έρθει η κατάλληλη ώρα εμφανίζονται σαν τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Τα χρόνια πέρασαν και η ζωή στην Γη συνεχίστηκε κανονικά. Θα μετρήσω πάνω από 22 χρόνια αργότερα ίσως και παραπάνω, γύρω στα 30 πια και θα θυμηθώ ότι είναι βράδυ, είμαι μόνη στο σπίτι και βλέπω τηλεόραση.

Ξαφνικά άκουσα μία φωνή έντονη, αντρική, μέσα στο κεφάλι μου να μου λέει : «Χαίρε». Σηκώθηκα σαν ελατήριο από τον καναπέ και άρχισα να ψάχνω το σπίτι φοβισμένη. Στην αρχή νόμισα ότι κάποιος είχε μπει μέσα, αλλά δεν ήταν κανένας. Μόνο εγώ και ο σκύλος. Απέκλεισα να μίλησε ο σκύλος.

Επειδή όμως είχα αποδεχθεί το γεγονός να εμπιστεύομα, να συνειδητοποιώ και να βλέπω πράγματα που τα φυσικά μου μάτια ή αυτιά δεν μπορούσαν να τα δουν ή να τα ακούσουν, έμεινα σε επιφυλακή όλο το βράδυ. Η «φωνή» δεν ξαναφάνηκε.Εκείνο το βράδυ, θυμάμαι ότι δεν κοιμήθηκα.

Πέρασαν περίπου πέντε ημέρες. Πάλι ήταν βράδυ και πάλι χάζευα στην τηλεόραση. Ξαφνικά μέσα στο σαλόνι ένιωσα ότι υπήρχε κάτι που άλλαζε την δόνηση.. Βλέπω τότε μπροστά μου μία λευκή αιθερική φιγούρα, χωρίς να μπορώ να διακρίνω πρόσωπο ή χέρια ή πόδια, κάτι που έμοιαζε σαν «λευκό αυγό» να εμφανίζεται μπροστά μου. Παρόλο που δεν έβλεπα χαρακτηριστικά άκουσα πάλι την ίδια αντρική φωνή να λέει : «Χαίρε».

Η αντίδραση μου ήταν άμεση. Σηκώθηκα γρήγορα και άνοιξα την πόρτα. Αφού θυμήθηκα να την κλείσω μήπως φύγει ο σκύλος, κατέβηκα στον κάτω όροφο που έμενε η μητέρα μου και της είπα ότι το σπίτι μου έχει γεμίσει φαντάσματα και μόλις είδα ένα. Η αντίδραση της ήταν να μου πει : «Με αυτά που ασχολείσαι καλά να πάθεις». Ήδη είχα αρχίσει τα μεταφυσικά μου μονοπάτια, να ψάχνω και να ερευνώ …Μετά από ώρα ξαναγύρισα στο σπίτι μου. Μέσα ήταν μόνο ο σκύλος… Το φάντασμα είχε εξαφανιστεί…. Και αυτό το βράδυ έμεινα ξάγρυπνη.Πέρασε περίπου ένας μήνας και ο φόβος που είχα νιώσει στην θέα του «φαντάσματος» είχε αρχίσει να φεύγει. Έτσι ένα βράδυ το «φάντασμα» ξαναήρθε. Μόνο που αυτή την φορά δεν μίλησε.

Αυτή την φορά αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Είπα να «το πάρω με το καλό». Να το ρωτήσω τι θέλει. Θεώρησα ότι αν το καλοπιάσω θα φύγει. Έκανα λάθος. Το «φάντασμα» δεν μου απάντησε, αλλά ούτε και μπόρεσα να καταλάβω τι θέλει. Μετά από λίγα λεπτά, το «φάντασμα», εξαφανίστηκε.

Από εκείνο το τελευταίο βράδυ το «φάντασμα» ερχόταν τακτικά, είτε μέρα ήταν είτε νύχτα, χωρίς να μιλάει και εγώ πια δεν ήξερα τι να κάνω. Καθότανε λίγο και μετά έφευγε. Σιγά – σιγά άρχισα να μην το φοβάμαι. Όταν μπήκα σε αυτό το επίπεδο, τότε το «φάντασμα» μίλησε.

Άκουγα καθαρά την φωνή του μέσα στο μυαλό μου και εκείνο μπορούσε να καταλαβαίνει τι του έλεγα εγώ με το δικό μου το μυαλό. Μέσα μου απορούσα τι σοι φάντασμα είναι αυτό και ποιανού είναι. Του πατέρα μου, που είχε πεθάνει, δεν ήταν, γιατί θα το καταλάβαινα. Έκανα υπομονή για να μάθω. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα καθημερινά θέματα και μου έκανε εντύπωση ότι μου έλεγε πράγματα που λίγες μέρες αργότερα τα συναντούσα μπροστά μου.

Εκείνα τα πρώτα χρόνια ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να το ρωτήσω το όνομα του. Είχα πλέον συνηθίσει την παρουσία του. Σιγά – σιγά άρχισε να μιλάει για τα αστέρια, για τους πλανήτες, για τον ήλιο. Άρχισε να λέει για κόσμους που δεν είχα ξαναδιαβάσει ποτέ αλλά μέσα μου βαθιά γνώριζα ότι υπήρχαν.

Κάποτε έγινε ένα άλλο περιστατικό. Μία ημέρα ήρθε στο σπίτι μία φίλη με την κόρη της που ήταν  τότε 8 μηνών. Ήταν καλοκαίρι, Ιούλιος, και έκανε πολύ ζέστη. Βάλαμε το μωρό στο κρεβάτι και εμείς καθίσαμε στο σαλόνι. Κάποια στιγμή η φίλη μου πήγε να τσεκάρει το μωρό. Γυρνώντας στο σαλόνι με ρώτησε : «Γιατί σκέπασες το μωρό? Κάνει πολύ ζέστη, θα σκάσει». «Δεν το σκέπασα εγώ, της απάντησα». Εκείνη όταν πήγε στο δωμάτιο βρήκε το μωρό σκεπασμένο και φυσικά το ξεσκέπασε.

Λίγη ώρα αργότερα ξαναπήγε να δει το μωρό και εκείνη την στιγμή είδε μία αιθερική φιγούρα που προσπαθούσε να σκεπάσει το μωρό. Άρπαξε το μωρό, ήρθε στο σαλόνι και μου είπε.. «Είδα μία λευκή φιγούρα επάνω από το μωρό που προσπαθούσε να το σκεπάσει». «Α, το φάντασμα, θα είναι, μην φοβάσαι της είπα». Νομίζω, ότι δεν με άκουσε, διότι ήδη είχε ανοίξει την πόρτα και έφευγε. Πιστεύω ότι ακόμα τρέχει…

Εκείνη την ημέρα αποφάσισα ότι πρέπει να βρω ένα όνομα για αυτό το «φάντασμα». Και πάλι όμως, δεν σκέφτηκα να το ρωτήσω αν είχε ένα δικό του όνομα. Έτσι του έδωσα εγώ ένα δικό μου, ένα γήινο όνομα. Προφανώς δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να ακούσω το «όνομα του».

Τα χρόνια πέρασαν…. και εγώ άκουγα διάφορες «ιστορίες» που εξιστορούσε το φάντασμα. Σιγά – σιγά άρχισα να το βλέπω και πιο καθαρά. Άρχισα να διακρίνω χαρακτηριστικά…Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι αυτό το «φάντασμα» από κάπου πρέπει να έρχεται, κάπου πρέπει να μένει, να υπάρχει. Έτσι πέρασα στην επίμαχη ερώτηση. «Που βρίσκεσαι, και από που έρχεσαι?».

Το «φάντασμα» χαμογέλασε και μου είπε : «Θα σου δείξω». Και μου έδειξε μία εικόνα. Είδα λοιπόν το φάντασμα μέσα σε ένα μέρος που μου θύμιζε εκείνα τα διαστημόπλοια που έπαιζα όταν ήμουνα μικρή. Αλλά αυτό ναι μεν ήταν διαστημόπλοιο, το ήξερα αλλά χωρίς να ξέρω πως το ήξερα,  αλλά δεν ήταν σαν και αυτά που βλέπαμε στην τηλεόραση. Ήταν κάτι άλλο.

Στην θέα του διαστημοπλοίου μου πέρασε από το μυαλό ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Δεν μπορεί το «φάντασμα» να έμενε σε διαστημόπλοιο ενώ εγώ το περίμενα σε κανένα μέρος περίεργο από αυτά που πάνε οι ψυχές των πεθαμένων.

Και όταν το «φάντασμα» μου είπε, «Έρχομαι από το Μέλλον», «Ταξιδεύω στα μεσοδιαστήματα», μου πέρασε στιγμιαία από το μυαλό ότι ίσως πρέπει να δω ψυχίατρο.

Παρόλα αυτά το ρώτησα: «Τι είναι αυτά τα μεσοδιαστήματα?». «Γνωρίζεις», μου απάντησε το «φάντασμα». «Όχι, δεν ξέρω», απάντησα. «Γνωρίζεις, επέμενε το «φάντασμα», όπως και εμένα με έχεις ξαναδεί». Εκεί σταμάτησα αναρωτώμενη που τον έχω ξαναδεί. Και τότε το «φάντασμα» ξεδίπλωσε μία εικόνα μέσα στο μυαλό μου. Ήταν εκείνη η εικόνα με τον περίεργο νεαρό που είχα δει πριν από πολλά χρόνια.

Συνήθως το «φάντασμα» δεν έλεγε πολλά όταν το ρωτούσα. Προτιμούσε να ξεδιπλώνει εικόνες και να τις βλέπω για να μπορώ να κατανοώ καλύτερα αυτό που μου λέει. Διότι η ψυχή μαθαίνει και ενθυμάται με εικόνες.Θα πρέπει να σας πω ότι είχα «άπειρους καυγάδες» με το φάντασμα, γιατί στην αρχή το αμφισβητούσα πάρα πολύ παρόλο που μέσα μου ήξερα ότι είχε «δίκιο». Αλλά έτσι έπρεπε να είναι η κατάσταση, διότι «οι Έλληνες ακόμα και στους Θεούς, ορθοί μιλούνε».

Έτσι «το φάντασμα» με την πάροδο των ετών ξεδίπλωσε μπροστά μου μία εικόνα που δεν υπάρχει στην δική μας πραγματικότητα. Ενώ τα φυσικά μου μάτια δεν μπορούσαν να την δουν, εντούτοις τα εσωτερικά μου μάτια έβλεπαν και η διαίσθηση μου έλεγε ότι ήταν πολύ περισσότερο πραγματική από αυτήν που ζούσα σε αυτόν τον πλανήτη.

Κάποια στιγμή ήρθε μία πολύ βασανιστική περίοδος σε αυτήν την γήινη ζωή μου. Ενώ δεν είχα ποτέ στην ζωή μου πονοκεφάλους, εντούτοις για 4 χρόνια και με μία πολύ περίεργη περιοδικότητα, περίπου τρεις φορές τον κάθε χρόνο (κάθε τέσσερις μήνες), με επισκεπτόταν φοβεροί και επώδυνοι πονοκέφαλοι. Είχαν συγκεκριμένη διάρκεια, μία ώρα περίπου και τίποτα δεν μπορούσε να ανακουφίσει τον πόνο αυτή την ώρα. Νόμιζα ότι έμπαινε ένα τρυπάνι μέσα στο κεφάλι μου.

Παρακαλούσα το «ονοματισμένο πια από εμένα φάντασμα» να βοηθήσει την κατάσταση αλλά αυτό παρέμενε αμίλητο, αγέλαστο και άπρακτο. Πεταγόμουνα το βράδυ στον ύπνο μου καθώς ο πονοκέφαλος έκανε την εμφάνιση του. Δεν ήξερα τι ήταν. Και κανένας γιατρός δεν ήξερε. Οι πονοκέφαλοι ήταν μία φορά την ημέρα, συγκεκριμένη ώρα και συγκεκριμένη εποχή. Πονοκέφαλοι με βιολογικό ρολόι. 

Είχαν διάρκεια περίπου τρεις  μήνες και εγώ εκείνη την περίοδο ένοιωθα εξαντλημένη. Έκαναν μία παύση τεσσάρων μηνών και μετά επαναλαμβάνονταν για άλλους τρεις μήνες, κάθε ημέρα, συγκεκριμένη ώρα.

Μόνο μία φορά το «φάντασμα» μίλησε και είπε : «Έτσι πρέπει να γίνει». Και μόνο μία φορά το «φάντασμα» βοήθησε. Την θυμάμαι καλά εκείνη την ημέρα που αισθάνθηκα ότι μου πέταξε επάνω μου κάτι πολύ παγωμένο και αμέσως ο πονοκέφαλος σταμάτησε, για να επιστρέψει όμως το επόμενο βράδυ, με ένα «φάντασμα» να παρακολουθεί άπρακτο και πάλι.  

Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαιναν αυτά τα λόγια του φαντάσματος. Αν με ρωτήσετε σήμερα, θα σας πω ότι είναι ένας τρόπος για να αφυπνιστεί και να ενεργοποιηθεί η επίφυση.
Εκείνες όμως τις περιόδους δεν το ήξερα και μάλιστα ήμουνα πολύ θυμωμένη με το «φάντασμα» γιατί ενώ μου είχε πει τόσα πράγματα, εντούτοις δεν βοηθούσε καθόλου σε αυτόν τον αφόρητο πόνο.

Οι πονοκέφαλοι εξαφανίζονταν ξαφνικά όπως ξαφνικά ερχόντουσαν. Λίγο πριν κλείσουν τα τέσσερα χρόνια, μία ημέρα το «φάντασμα» μου είπε : «Η βοήθεια θα έρθει όταν θα κλείσει ο κύκλος». Και ήρθε….

Λίγο πριν εκπνεύσουν τα τέσσερα χρόνια, ένα βράδυ με επισκέφτηκε και πάλι ο περιοδικός πονοκέφαλος. Είχα αποδεχτεί την κατάσταση και κάθισα περιμένοντας να γίνει πιο έντονος. Και τότε συνέβηκε το εξής παράξενο. Πονούσα αλλά δεν πονούσα. Ο πόνος ήταν εκεί αλλά εγώ ήμουνα κάπου μακριά. Ήξερα ότι υπάρχει, ότι έκανε την «δουλειά» του αλλά εγώ δεν ήμουν εκεί. Ήμουνα κάπου αλλού, μέσα σε μία ομίχλη. Τον βίωνα αλλά δεν πονούσα. Ήταν μία πολύ παράξενη κατάσταση.

Από τότε άλλαξαν όλα. Όταν πια «ήξερα» τον τρόπο να τον αντιμετωπίζω, όταν πια πήγαινα «επάνω από τον πόνο», ένα βράδυ, μετά από τρεις ημέρες από εκείνη την παράξενη κατάσταση, και ενώ κοιμόμουνα, αισθάνθηκα κάποιες μορφές πάνω από το κεφάλι μου. Έκανα να ξυπνήσω αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι ξύπνησα. Βρισκόμουνα σε μία κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Άκουγα μέσα στο κεφάλι μου αντρικές και γυναικείες φωνές, έβλεπα αχνές φιγούρες αλλά την προσοχή μου τράβηξε μία περίεργη σουβλιά που ήρθε από το πίσω μέρος του κεφαλιού. Νόμιζα ότι κάτι ξεριζώνεται μέσα από το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Και τότε είδα μία παράξενη οντότητα που δεν είχα ξαναδεί. Ήταν μία λευκή αιθερική οντότητα που είχε ξεριζώσει μέσα από το κεφάλι μου ένα πράγμα σαν μαύρο σκουλήκι. Η οντότητα αυτή χαμογέλασε και μου είπε : «Αυτό που βλέπεις είναι οι γήινες καταγραφές σου. Ο πόνος που αισθάνεσαι σιγά-σιγά θα φύγει».Μέσα στον οξύ πόνο που είχα αισθανθεί πρόλαβα να τον ρωτήσω ποιος είναι και από πού έρχεται. Εκείνος μου απάντησε ότι έρχεται από τις Πλειάδες και μάλιστα μου είπε το όνομα του. Δίπλα του διέκρινα μία αιθερική γαλαζόλευκη γυναικεία φιγούρα που χαμογελούσε. Κάπου κοντά ήταν και το «φάντασμα». Αμέσως μετά κοιμήθηκα.
Όταν σηκώθηκα την επόμενη ημέρα είχα έναν ελαφρύ πόνο στο κεφάλι. Ο πόνος αυτός σε δύο ημέρες εξαφανίστηκε και δεν με ξαναεπισκέφτηκε ποτέ. Οι μέρες πέρασαν και το «φάντασμα» ήταν εκεί. Αλλά εγώ δεν του μιλούσα γιατί δεν με είχε βοηθήσει όταν του το ζήτησα.

Δεν πέρασε ούτε μήνας μετά από εκείνο το περίεργο βράδυ και μπόρεσα να «διαβάσω» στο μυαλό του «φαντάσματος» το όνομα του. Το όνομα αυτό κάτι μου έλεγε αλλά δεν είναι γνωστό στα γήινα επίπεδα. Το «φάντασμα» όμως μου είπε: «Αυτό που διαβάζει ο εγκέφαλος σου τώρα, ως όνομα δικό μου, είναι αυτό που έχουμε όλοι εμείς σε μία άλλη σφαίρα από την δική σας. Σε αυτή την σφαίρα δεν έχουμε την δική σας ύλη παρά  μία  κατάσταση που δεν την ονομάζουμε ύλη. Εσείς στον κόσμο σας με γνωρίζετε πολύ καλά, με ένα άλλο «όνομα» όπως συνηθίζετε  να δίνετε σε οντότητες για να τις ξεχωρίζετε».

Εκ των υστέρων και ύστερα από μία σειρά διαδικασιών που πέρασα, διότι τίποτα δεν είναι εύκολο και όπως λέει και το αρχαίο Ελληνικό ρητό, «συν Αθηνά και χείρα κίνει», το φάντασμα ήταν ο γνωστός μας Ερμής.

Λίγες ημέρες αργότερα το «φάντασμα» ήρθε για επίσκεψη αλλά όχι μόνο του αυτή την φορά. Έφερε μαζί του και μία άλλη οντότητα που είχε μία διαφορετική δόνηση από εκείνον. Ήταν μία πολύ περίεργη οντότητα, αμίλητη και πολύ σοβαρή, αλλά προσέδιδε μία περίεργη σταθερότητα και σιγουριά. Κρατούσε κάτι στο χέρι του που μου έμοιαζε με «φωτόσπαθο».

«Διάβασα» το όνομα του και εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι αυτή η οντότητα ήταν εκείνος που γνωρίζουμε εμείς ως Άρη.

Οι Ολύμπιοι στον δικό τους αιθέριο κόσμο διαθέτουν διαφορετικές δονήσεις από αυτές που κάποτε γνώρισαν οι αρχαίοι Έλληνες. Η κάθε δόνηση, ανάλογα με την εξέλιξη ενός γήινου ανθρώπου, μεταφράζεται από τον ανθρώπινο εγκέφαλο διαφορετικά. Ο Ερμής λέει ότι δεν έχουν μεγάλη σημασία αυτά που δίνουμε εμείς ως ονόματα. Οι Ολύμπιοι ήρθαν με συγκεκριμένες δονήσεις στην Γη για να δημιουργήσουν και να διδάξουν τους ανθρώπους τα Φωτεινά Αρχέτυπα μέσα από μία σειρά κωδικοποιημένων συμβόλων.

Όσο πιο πολύ εξελίσσεται μία ανθρώπινη οντότητα και πλησιάζει τον φωτεινό Ολύμπιο κόσμο τόσο οι δονήσεις αλλάζουν και μαζί τους τα ονόματα. Γιατί τα ονόματα είναι γήινες εφευρέσεις και όχι υπερδιαστατικές.

Έτσι διδάχτηκα να αναγνωρίζω τους Ολύμπιους όχι από τα ονόματα τους αλλά από τις δονήσεις τους. Και μάλιστα για να σε εκπαιδεύσουν κάνουνε και διάφορα «τέστ». Όπως, μπορεί να σου παρουσιαστεί ο Ερμής και να σου πει ότι είναι ο Απόλλωνας. Ο εκπαιδευόμενος οφείλει να αναγνωρίζει την δόνηση τόσο του Ερμή όσο και του Απόλλωνα και να μην μπερδεύεται. Έτσι σε θωρακίζουν από τους επικυρίαρχους που έχουν κλωνοποιήσει τους Ολύμπιους και παρουσιάζονται στην θέση τους.

Μία ημέρα σκαλίζοντας παλιές φωτογραφίες βρήκα μία φωτογραφία που αφενός την είχα ξεχάσει και αφετέρου δεν θυμόμουν ότι υπήρχε. Σε αυτή την φωτογραφία ήμουνα περίπου 16 χρονών και βρισκόμουνα στην Ακρόπολη των Αθηνών μαζί με τον πατέρα μου.

Αναπόλησα την συγκεκριμένη εποχή, που ήταν περίπου δύο μήνες πριν τα Χριστούγεννα. Είχαμε επισκεφτεί την Ακρόπολη διότι είχαμε φιλοξενούμενους από το εξωτερικό που ήθελαν να δουν τον Παρθενώνα. Δυόμιση μήνες μετά την επίσκεψη μας στην Ακρόπολη ο πατέρας μου πέθανε ξαφνικά.
Κρατώντας την φωτογραφία στα χέρια, μετά από πολλά χρόνια, και συνειδητοποιώντας που βρίσκομαι λίγους μήνες πριν τον θάνατο του πατέρα μου, αισθάνθηκα δίπλα μου μία αιθερική γυναικεία φιγούρα. Ήταν η ίδια φιγούρα που ήταν παρούσα και μάλιστα έδινε οδηγίες εκείνο το βράδυ που βγήκε αυτό το «μαύρο σκουλήκι» από το κεφάλι μου.

Η γυναικεία αυτή φιγούρα μου είπε : «Λίγο πριν αναχωρήσει ο πατέρας σου από την Γη είχε εντολή να σε παραδώσει σε εμένα, σε εμάς». Περιττό να πω ότι η γυναικεία φιγούρα αυτή ήταν η Αθηνά.

Ο Ήφαιστος είναι από τις αγαπημένες μου οντότητες. Έχω επισκεφτεί πολλές φορές το «αιθερικό του εργαστήριο» που βρίσκεται σε ένα πεδίο του πλανήτη Αφροδίτη που ούτε εμείς ούτε τα πιο μεγάλα τηλεσκόπια μπορούμε να το δούμε. Ο δικός μου εγκέφαλος μεταφράζει τα πάντα στο «εργαστήριο» αυτό ως χρυσά και κρυστάλλινα.

Πολλοί γήινοι φοβούνται την Άρτεμη αλλά εγώ «την πάω πολύ». Δεν υπάρχει τίποτα που να μπει στο Ολύμπιο μυαλό της και να μην γίνει. Έχω δει την Ολύμπια θέληση της να υπερτερεί σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σε εκείνη του Απόλλωνα. Η Άρτεμις δεν λέει πολλά αλλά κάνει τα πενταπλάσια. Ούτε είναι πολύ εύκολο να δεις τι «σκέφτεται». Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια.

Όταν πρωτοσυνάντησα τον Απόλλωνα του έβαλα τις φωνές, διότι η δόνηση του ήταν τόσο δυνατή που αφενός μου έκαψε την τηλεόραση και μάλιστα ήταν και καινούργια και αφετέρου εμφανίστηκε με τόση ορμή και θόρυβο που τραντάχτηκε όλος ο χώρος. Εν συνόλω δύο τηλεοράσεις και μερικές λάμπες από τα φώτα κάηκαν μέχρι να «συνηθίσω» την δόνηση αυτής της οντότητας με την ασύλληπτη ενέργεια.
Μου πήρε πολλούς μήνες για να μπορέσω να πω ότι επικοινωνώ με την δόνηση αυτή χωρίς να αισθάνομαι πίεση, παρόλο που τον άκουγα από την πρώτη στιγμή. Η δύναμη της δόνησης του Απόλλωνα στο γήινο επίπεδο μεταφράζεται ως πίεση ή βάρος, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση.Αν μου ζητήσετε έναν χαρακτηρισμό για τον Απόλλωνα θα τον ονοματίσω ως τον "Μεγάλο Μύστη".

Τον «Ποσειδώνα» τον συνάντησα μία ημέρα που διαφωνούσα με το «φάντασμα». Ξαφνικά άκουσα μία φωνή μέσα στο κεφάλι μου να γελάει δυνατά. Σταμάτησα τον «καυγά» για να δω τι είναι αυτό. Και τότε τον είδα. Ο εγκέφαλος μου τον μετέφρασε σαν μία τεράστια, πανύψηλη οντότητα στην δόνηση του μπλε σκούρου αλλά και ανοικτού.

Ο Ποσειδώνας ήταν ο ξεναγός μου, θα έλεγα, στις Ολύμπιες βάσεις που βρίσκονται στα αρχέτυπα των Πλειάδων και της Αφροδίτης, στην 5η νοητική σφαίρα. Εκεί τα πάντα μοιάζουν να μην κινούνται και νομίζεις για παράδειγμα ότι ένας αστεροειδής είναι ακίνητος και μετέωρος. Από αυτόν και τον Ερμή πήρα τις πληροφορίες για τα αρχέτυπα της 5ης νοητικής σφαίρας.

Ο Ποσειδώνας μαζί με την Αθηνά, τον Ερμή και τον Άρη με βοήθησαν όταν η ζωή μου κινδύνεψε από επίδοξους «ληστές» που μπήκαν στο σπίτι μου με πρωταρχικό στόχο όλες τις κάρτες μνήμης που περιείχαν όλα τα αρχεία με τα περίεργα αντικείμενα που είχα φωτογραφήσει στον ουρανό, παρόλο που όλο το σκηνικό έμοιαζε με μία απλή ληστεία. Οι Ολύμπιοι με είχαν προειδοποιήσει να προσέχω μέρες πριν και εγώ γέλαγα και δεν τους άκουσα.

Όταν λοιπόν εκείνο το βράδυ έγινε η «επιδρομή» παρόλο που δεν είχα ακούσει τις προειδοποιήσεις τους, φάνηκε όλο το Ολύμπιο μεγαλείο. Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες παρά το μόνο που θα πω είναι ότι υπάρχουν οι Ολύμπιες χρονογραμμές που όταν ενεργοποιηθούν είναι παράλληλες με τις δικές μας. Αυτά που έγιναν εκείνο το βράδυ στον συγκεκριμένο χώρο, που φυσικά ήμουνα μέσα όταν μπήκαν οι ληστές, δεν μπορεί να τα συλλάβει ανθρώπου νους αλλά ούτε και θα τα περιγράψω.
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι η Αθηνά με φυγάδευσε από τον χώρο λίγο πριν φύγει ο τελευταίος «ληστής» ο οποίος την συγκεκριμένη στιγμή προφανώς δεν με έβλεπε, τον Ποσειδώνα τον συνάντησα στις σκάλες και μου είπε που να πάω, και ο Ερμής με τον Άρη έμειναν πίσω να «ταχτοποιήσουν τις λεπτομέρειες» στον χώρο. «Λεπτομέρειες» που ποτέ δεν έμαθα αλλά γνωρίζω το αποτέλεσμα.
Εκείνο το «επικίνδυνο βράδυ» ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Ποσειδώνα «ολοζώντανο» μπροστά μου, σαν να βλέπω έναν οποιονδήποτε άνθρωπο. Όπως δεν θα ξεχάσω και τα λόγια του όταν μου έδειχνε την κατεύθυνση ώστε να είμαι ασφαλής μέχρι να τελειώσει όλο το σκηνικό. Τα λόγια του ήταν : «Από εδώ παιδί μου».

Οι Ολύμπιοι έρχονται από την 6η νοητική σφαίρα. Οι διαστάσεις τις ύλης, αυτές που εμείς βιώνουμε είναι 4 σύμφωνα με την Ολύμπια κατάταξη. Τις τρεις διαστάσεις τις βιώνουμε με το φυσικό μας σώμα. Την 4η διάσταση την βιώνουμε με την ενόραση, εντούτοις ανήκει και αυτή στην ύλη και την συναντάμε περισσότερο στην φύση. Οι τέσσερις διαστάσεις της ύλης χαρακτηρίζουν το γαλαξιακό διάστημα.Από την τέταρτη διάσταση και επάνω υπάρχουν οι νοητικές σφαίρες. Αυτό που εμείς εδώ στην Γη ονομάζουμε 5η διάσταση, για τους Ολύμπιους είναι η 5η νοητική σφαίρα μέσα στην οποία βρίσκονται όλα τα αρχέτυπα, όλα τα καλούπια των εκδηλωμένων (μορφοποιημένων) πλανητών, πλανητικών και αστρικών συστημάτων στις διαστάσεις της ύλης.

Ο Ολύμπιος που έχει την ανάληψη των καθηκόντων της εκδήλωσης των αρχέτυπων στην ύλη είναι ο Ήφαιστος. Εμείς ονομάζουμε τον Ήφαιστο, Μεγάλο Αλχημιστή, εκείνος όμως είναι που θα διοχετεύσει ένα αρχέτυπο (καλούπι) στο γαλαξιακό διάστημα και θα το παρατηρήσουμε εμείς ως έναν βραχώδη πλανήτη, ή ένα άστρο. Εκείνος κρατά το «μυστικό» της δημιουργίας του δικού μας άστρου-Ήλιου.Στην 5η νοητική σφαίρα υπάρχουν τα αρχέτυπα των Πλειάδων, της Ανδρομέδας, του Αρκτούρου, της Γης, του πλανήτη Άρη, του αστερισμού της Παρθένου κ.λ.π.

Όταν λοιπόν οι Ολύμπιοι μιλούν για τις Πλειάδες ή τον γαλαξία της Ανδρομέδας κ.λ.π. αναφέρονται στα αρχέτυπα, στα πρωτότυπα πριν εκδηλωθούν στο γαλαξιακό σύμπαν της ύλης. Κανένας Ολύμπιος δεν «κατάγεται» από αυτά τα αρχέτυπα για τον απλούστατο λόγο ότι είναι εκείνοι που δημιούργησαν αυτά τα αρχέτυπα και μετά τα εκδήλωσαν στις διαστάσεις της ύλης. Οι Ολύμπιοι έρχονται από την 6η νοητική σφαίρα και απλώς προβάλλουν τους νοητούς εαυτούς τους στα αιθερικά αρχέτυπα.

Για παράδειγμα ο Ερμής προβάλλει τον εαυτό του στο αρχέτυπο του Αρκτούρου της 5ης νοητικής σφαίρας. Όταν ένας γήινος έρθει σε επαφή με την οντότητα που εμείς την ονομάζουμε Ερμή, μπορεί να θεωρήσει ότι ο Ερμής κατάγεται από τον Αρκτούρο ή από κάπου αλλού. Θα μου επιτρέψετε να μην αναφέρω τις δονήσεις – ονόματα των Ολύμπιων έτσι όπως εγώ τους κατανοώ στην 6η σφαίρα, διότι αφενός αφορά την δική μου προσωπική Α-λήθεια και αφετέρου μεταφέρω όσες πληροφορίες έχω την άδεια. Σε κάθε σφαίρα ή διάσταση ο κάθε Ολύμπιος έχει και διαφορετική δόνηση με την οποία προβάλλεται.

Ο Ερμής λέει ότι κάθε Ολύμπιος μπορεί να έχει μέχρι πέντε προβολές. Όταν τον ρώτησα τις δικές του προβολές δεν απάντησε παρά με άφησε να τις βρω μόνη μου συνδυάζοντας πράγματα και καταστάσεις μέσα από την Ελληνική γραμματεία και ειδικά τα "ψιλά γράμματα" που περνούν από πολλούς απαρατήρητα.
Έτσι διδάσκουν οι Ολύμπιοι. Ποτέ δεν σου σερβίρουν γεμάτο το πιάτο. Στο σερβίρουν άδειο και σου λένε να το γεμίσεις, έστω και αν εκείνη την ώρα εσύ πεθαίνεις από την πείνα. Σε κάθε λάθος που θα κάνεις είτε στο απορρίπτουν είτε στο αφήνουν μέχρι να το μάθεις και να το διορθώσεις ή ακόμα και να το επαναλάβεις. Ίσως τελικά αυτή είναι η πραγματική διδασκαλία.

Οι πέντε προβολές ενός Ολύμπιου έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά τα οποία μας διαφεύγουν εκ πρώτης όψεως. Αν όμως σκύψουμε με μεγάλη προσοχή θα δούμε ότι υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά. Έτσι λοιπόν, μετά από την άδεια του, μπορώ να πω τουλάχιστον τις προβολές του Ερμή.

Ο Ερμής, σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες θεωρείται ο Ολύμπιος πατέρας της Αστρονομίας. Έχει σχέση με τα άστρα, τους γαλαξίες και τις κοσμικές πνοές των ανέμων. Έτσι δεν θα μπορούσε να είναι άλλη προβολή από τον Θεό των Αστεριών, Αστραίο.
Στον μύθο του Περσέα, του γιου του Διός, ο ήρωας δέχεται την βοήθεια της Αθηνάς που του παρουσιάζεται αλλά χρησιμοποιεί και την κυνέα του Άδη που του την δίνει ο ίδιος. Όμως ο Περσέας χρησιμοποιεί τα φτερωτά σανδάλια του Ερμή (Ολύμπια τεχνολογία).
Στην ελληνική γραμματεία δεν αναφέρει ότι του τα δίνει ο ίδιος ο Ερμής. Πώς να του τα δώσει εξάλλου αφού ο ίδιος ο Περσέας είναι άλλη μία προβολή του Ερμή.
Ο Περσέας έχτισε τις Μυκήνες ενώ ο Ερμής «γεννήθηκε» στο όρος Κυλλήνη, την σημερινή Ζήρια, μέσα σε μία σπηλιά. Μία απόσταση πολύ κοντινή στην σημερινή εποχή.  Ή τέλος πάντων έτσι λέει ο μύθος ότι γεννήθηκε στην Κυλλήνη.
Όλοι οι Ολύμπιοι όφειλαν να γεννηθούν με φυσικό γήινο τρόπο για να μπορέσουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στους Αρχαίους Έλληνες. Οι Αρχαίοι Έλληνες τους πίστευαν γιατί τους έβλεπαν.
Τώρα εάν με ρωτήσετε προσωπικά που γεννήθηκε ο Ερμής, θα σας πω σε μία σπηλιά του Αρτεμισίου όρου της Πελοποννήσου και όχι στο όρος Κυλλήνη.

Η επόμενη προβολή του είναι ως ο Αίας ο Τελαμώνιος, βασιλιάς της Σαλαμίνας και πάλι εγγονός του Διός. Προς το παρόν έχουμε τις τέσσερις προβολές της Ολύμπιας Οντότητας Λ…… (η δόνηση του – όνομα στην 6η σφαίρα ξεκινά από το Λαμπρό γράμμα Λ, όπως και της Αθηνάς).

Η πρώτη είναι ως Ερμής, η δεύτερη ως Αστραίος, η τρίτη ως Περσέας, η τέταρτη ως Αίας ο Τελαμώνιος και την πέμπτη την ερευνώ ακόμα. Γνωρίζω και το έχει επιβεβαιώσει ο Ερμής ότι η πέμπτη και τελευταία προβολή του στα πεδία της Γης ήταν ως φιλόσοφος. Ακόμα δεν έχω καταλήξει οριστικά σε κάποιον αλλά θεωρώ ότι είμαι πολύ κοντά.

Τον Πατέρα Ζευ τον συνάντησα πολύ αργότερα. Στην αρχή βρέθηκα σε ένα μέρος που υπήρχε μία πολύ  περίεργη δόνηση. Ο εγκέφαλος μου τότε την μετέφραζε ως μία χρυσή δόνηση. Είχα την αίσθηση ότι δεν υπήρχε δόνηση, δεν υπήρχε ενέργεια και ότι τα πάντα ήταν ακίνητα. Όμως δεν ήταν. Η ταχύτητα που υπήρχε εκεί δεν ήταν δυνατόν να την συλλάβει ανθρώπινος νους.

Στην πολύ αρχή δεν τον άκουγα, ούτε τον έβλεπα. Αισθανόμουνα ότι κάτι με παρακολουθούσε χωρίς να ξέρω τι. Σιγά – σιγά άρχισαν να παρουσιάζονται διάφορα σημάδια. Κάτι περίεργο μέσα στο σπίτι, πετάγματα πουλιών στην φύση, μέχρι που μία ημέρα έγινε το εξής περιστατικό. Βρισκόμαστε με παρέα έξω στην φύση και σε πολύ μεγάλο υψόμετρο επάνω σε ένα βουνό της Πελοποννήσου. Η συζήτηση μας περιστρεφόταν γύρω από τον Ζευ. Και επάνω στην συζήτηση είπα : «Ελπίζω να μας ακούει τώρα που μιλάμε».
Και τότε συνέβηκε το εξής αναπάντεχο. Από την κορυφή του βουνού, ενώ δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο στον ορίζοντα, και ο Ήλιος έκαιγε ακούστηκε μία βροντή. Έτσι στα ξαφνικά και από το πουθενά. Σημάδια με βροντές δύο φορές έχουν τύχει καθώς αναφέρω το όνομα του.

Σιγά-σιγά τα σημάδια άρχισαν να δίνουν την θέση τους σε μία αίσθηση που παρατήρησα ότι σε όσο πιο ψηλό υψόμετρο βρίσκεσαι τόσο εντονότερη γίνεται. Χρειάζεται πολύς χρόνος, μεγάλη υπομονή και πολύ περισσότερο να αποβάλλεις πολλά υλικά στοιχεία για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις με τον Πατέρα Ζευ. Και ακόμα πολύ περισσότερο να είσαι υπέρμαχος της Δικαιοσύνης και της Α-λήθειας. Και όλα αυτά να μην τα δηλώνεις μόνο με τον Λόγο. Στις ανώτερες σφαίρες δεν υπάρχει ο Λόγος, υπάρχει η τηλεπαθητική Δια-νόηση. Στις ανώτερες σφαίρες δεν υπάρχουν τα δικά μας υλικά, γήινα συναισθήματα. Υπάρχει μόνο ένα αίσθημα. Εκείνο της Δημιουργίας της Κοσμικής Αποδοχής και της Κοσμικής Ισορροπίας – Δικαιοσύνης. Οι Ολύμπιοι δεν αρκούνται στον Λόγο, θέλουν πράξεις.

Όταν αυτά τα υιοθετήσει μία ανθρώπινη οντότητα ως τρόπο ζωής και αποβάλλει τις υλικές καταγραφές τότε μπορεί να έχει επικοινωνία με τον Πατέρα Ζευ. Οι Ολύμπιοι είναι γενετιστές. Ο Πατέρας Ζευ προΐσταται όλων αυτών των γενετιστών που θα μπορούσαμε να τους πούμε «Ουράνιους επιστήμονες».

Το μονοπάτι του Γνωθι Σε Αυτόν είναι δύσκολο και δύσβατο. Σε αυτό το μονοπάτι δεν υπάρχει Θάνατος. Εμείς εδώ στην Γη τον φοβόμαστε και προσπαθούμε να βρούμε παροδικές λύσεις. Οι Ολύμπιοι όμως σε εκπαιδεύουν να μην τον φοβάσαι.

Μία άλλη εμπειρία σχετικά με τον θάνατο βίωσα στις Πηγές των Θερμοπυλών. Παρόλο ότι ήταν σχεδόν καλοκαίρι, έκανε πολύ ζέστη και το νερό των Πηγών στην κυριολεξία βράζει, παρόλο που ήταν η πρώτη μου φορά που έμπαινα στις Πηγές, εντούτοις έμεινα πάρα πολύ ώρα μέσα, πολύ παραπάνω από το επιτρεπτό.

Όταν νόμιζα ότι θα σκάσω και πήγα να βγω τότε άκουσα τον Ήφαιστο να μου λέει… «Μείνε και πήγαινε εκεί που κατεβαίνουν τα νερά». Πήγα σε ένα σημείο που έτρεχαν κατευθείαν τα ζεστά νερά. Λίγα λεπτά αργότερα νόμισα ότι πέθανα. Δεν αισθανόμουνα το νερό. Εντούτοις αισθανόμουνα ένα γλυκό μούδιασμα. Άκουγα φωνές που δεν ήταν από τους ανθρώπους γύρω μου και έβλεπα τις αιθερικές οντότητες πάρα πολύ καθαρά. Δεν ξέρω πόση ώρα κάθισα έτσι, ούτε ξέρω πως βρέθηκα έξω από το νερό. Στην αρχή δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αν ζω ή αν έχω πεθάνει, αλλά όταν άρχισα να παρατηρώ και άλλους ανθρώπους τότε βεβαιώθηκα ότι… ακόμα ζω στην Γη.

Η Αθανασία είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που θα μας δοθεί η ευκαιρία να το αναλύσουμε αργότερα, έτσι όπως το θεωρούν οι Ολύμπιοι.
Ότι έχει να κάνει όμως με τις αρχαιοελληνικές Μοίρες, Σειρήνες, κ.λ.π. αφορά την υλοψυχή (κατά Πλάτωνα) και την προσωπικότητα του ανθρώπου και κατά συνέπεια την επανενσάρκωση. Δεν έχει να κάνει με την Αθανασία. Στην ουσία των πραγμάτων ο Νους είναι Αθάνατος και η Αθανασία επέρχεται όταν ο θεϊκός πυρήνας που ενυπάρχει σε κάθε Ψυχή-Ενέργεια ενοποιηθεί με τον Αθάνατο Νου. Τότε δηλαδή που θα επέλθει ο «Δεύτερος Θάνατος».

Ο «πρώτος θάνατος» είναι ο αποχωρισμός της ψυχής και του νου από το χοϊκό (γήινο) σώμα. Ο «δεύτερος θάνατος» επέρχεται στις αφυπνισμένες ψυχές που είναι έτοιμες να εγκαταλείψουν διαπαντός τις μετενσαρκώσεις. Τότε ο θεϊκός πυρήνας της ψυχής ενώνεται με τον θεϊκό νου και δημιουργούν το λεγόμενο «όχημα φωτός». Το όχημα του φωτός της οντότητας δια-σπά τον φραγμό του χρόνου (το σπήλαιο του Πλάτωνα) και πετάει προς τις ανώτερες σφαίρες.

Εκείνο που μένει πίσω είναι το «είδωλο της ψυχής», το κέλυφος που έκρυβε τον θεϊκό πυρήνα μέσα του, σε όλες τις ενσαρκώσεις της. Αυτό για ένα διάστημα θα φιλοξενηθεί στον «κόσμο του Άδη», που δεν είναι καθόλου ο «κάτω κόσμος», δηλαδή ο κόσμος κάτω από την Γη, Παρά βρίσκεται σε αιθερικό αόρατο πεδίο πλανήτη – αστέρα του γαλαξιακού μας συστήματος.  Το είδωλο λοιπόν αυτό της ψυχής από την στιγμή που δεν επίκειται άλλη ενσάρκωση μετά από κάποιο διάστημα διαλύεται.

Από την στιγμή όμως που πρόκειται να επέλθει νέα ενσάρκωση, ο ψυχικός πυρήνας δεν απελευθερώνεται από το είδωλο (δεν συμβαίνει ο δεύτερος θάνατος) και ετοιμάζεται για μία νέα «ζωή» επάνω στον πλανήτη Γη.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω το εξής : Οι Ολύμπιοι της 6ης νοητικής σφαίρας είναι εντελώς διαφορετικοί από την προβολή τους στην Γη. Ειδικά τον Πατέρα Ζευ, ακόμα και όπως παρουσιάζεται στα διάφορα αγάλματα απέχει κατά πολύ από την δόνηση που έχει η υπερδιαστατική αυτή οντότητα στην 6η σφαίρα. Είμαι σίγουρη ότι όποιος τον αντικρύσει εκεί στον δικό του κόσμο στην 6η νοητική σφαίρα, πράγμα που εύχομαι σε όλους, θα μείνει έκθαμβος.

Όσον αφορά τις αστραπές που έχουν κατοχυρωθεί στον Δία εδώ στην Γη, δεν απέχουν κατά πολύ, διότι η οντότητα αυτή λέει ότι η δόνηση του όταν έρχεται σε επαφή με οντότητες άλλων διαστάσεων, προκαλεί ηλεκτρικές εκκενώσεις, σύμφωνα με την δική μας ορολογία.

Το ταξίδι δεν είναι εύκολο αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όποιος επιλέξει αυτόν τον δρόμο δεν έχει περιθώρια υπεκφυγών και παράδρομων. Ένας είναι ο δρόμος, κακοτράχηλος, δύσκολος, δύσβατος και με πολλά αγκάθια. Τουλάχιστον έτσι τον χαρακτηρίζουμε εμείς οι «καλοβολεμένοι» της Γης.

Σε κάθε εμπόδιο που σκοντάφτεις πρέπει να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις. Δεν σε ενδιαφέρει το σωστό και το λάθος. Ακολουθείς μόνο την εσωτερική σου ώθηση και αίσθηση. Εάν είναι συμβατό κάτι με τον δρόμο σου θα το αισθανθείς. Εάν πάλι κάτι δεν είναι συμβατό θα το καταλάβεις αμέσως. Έτσι διορθώνεις και ξεπερνάς τα εμπόδια σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο.

Βοήθεια δεν έχεις. Έχεις μόνο καθοδήγηση. Τίποτα δεν σου δίνεται λυμένο ή έτοιμο. Εσύ οφείλεις να λύσεις την Σφίγγα, εσύ οφείλεις να γεμίσεις το πιάτο σου. Εσύ και κανένας άλλος.

Κανείς δεν μπορεί να σου δείξει την δική σου αλήθεια, διότι είναι ατομική. Ίσως κάποτε σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο συναντήσεις κάποιον συνοδοιπόρο που διαθέτει και εκείνος την δική του αλήθεια. Και ίσως οι αλήθειες σας είναι συμβατές. Τότε οι δρόμοι σας είναι παράλληλοι.

Όσο προχωράς  μέσα σε αυτόν τον δρόμο καταρρέουν ότι ήξερες μέχρι τώρα. Τα νέα σου δεδομένα βασισμένα σε μία παράξενη λογική που θα μπορούσες να την ονομάσεις «Αριστοτελική» είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό που ήξερες μέχρι σήμερα.

Κάθε φορά που προχωράς αφαιρείς και από ένα πέπλο σαν αυτά που διέθεταν οι ιέρειες της Θεάς Δήμητρας στα Ελευσίνια Μυστήρια. Σε κάθε αφαίρεση ενός γήινου – υλικού πέπλου το αντικαθιστάς με ένα άλλο φωτεινότερο με νέα δεδομένα.

Μπορείς ανά πάσα στιγμή να γυρίσεις πίσω. Εκείνοι όμως που θα φτάσουν στο τέρμα αυτού του δρόμου είναι και εκείνοι που θα έχουν περάσει τις Απολλώνιες Πύλες.

http://astarhellas.com.gr

ΕΦ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

Όταν οι Ολύμπιοι κατασκεύασαν το ηλιακό μας σύστημα.
Τι είναι ο «ανάδρομος ρυθμός» που έχει επιβληθεί στην ανθρωπότητα.
Πυθαγόρειο σύστημα: α) η έννοια της λέξης ΕΛΛΑΣ β) η Ψυχή της ΕΛΛΑΔΑΣ γ) το έτος 2016 και η αρχαιοελληνική αρίθμηση ετών

Το 2016, σύμφωνα με το σημερινό γήινο ημερολόγιο, μόλις έφθασε. Οι ευχές για ένα δημιουργικό, χαρούμενο και ευτυχισμένο Νέο Έτος, δίνουν και παίρνουν, όπως απαιτεί το εθιμοτυπικό της πρωτοχρονιάτικης ιστορίας.

Εμείς, οι σημερινοί άνθρωποι, μάθαμε να μην είμαστε ειλικρινείς ούτε με τον εαυτό μας αλλά ούτε και με το περιβάλλον μας. Πόσοι από εμάς δίνουμε μία ευχή για ευτυχισμένη και δημιουργική νέα χρονιά ενώ στην ουσία δεν το πιστεύουμε; Και με το δίκιο μας βέβαια αφού τόσα «σκοτεινά» πράγματα γίνονται γύρω μας. Οι περισσότεροι από εμάς απλώς «συνηθίσαμε» να λέμε κάτι μόνο και μόνο για να το λέμε. Μάθαμε, να μην είμαστε «άνθρωποι της ουσίας». Δεν ζούμε, δεν βιώνουμε, απλώς υπάρχουμε.

Σε ένα γενικό πλαίσιο, ο χρόνος που ετοιμαζόμαστε να βιώσουμε, είναι διττός και περίεργος, όπως και η ανθρώπινη φύση. Από την μία πλευρά, θα είναι δύσκολος και οδυνηρός για εκείνους οι οποίοι επιμένουν να κρατούν τους εαυτούς τους αλυσοδεμένους στην παλαιά χρονογραμμή εθελοτυφλώντας ότι είναι ασφαλείς, και από την άλλη πλευρά, θα είναι αρκετά εύκολος και με «άγνωστες εκπλήξεις» για εκείνους που έχουν επιλέξει να συμπορευτούν με την Νέα Ροή, που πρόκειται να χορηγηθεί στην Γη, καθώς κλείνει ο κύκλος στον Πυθαγόρειο αριθμό Εννέα (9). Στην αρχαία Ελλάδα το 9 συμβολίζεται ως «Θ».

Ας τα δούμε όμως όλα αυτά αναλυτικά βήμα προς βήμα και όσο πιο απλά γίνεται. Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από τον χώρο μας. Βιώνουμε την εμπειρία της γήινης φύσης, την οποία φύση, οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν «Σύμπαν». Κατ’ επέκταση εμείς, ως Άνθρωποι, βιώνουμε την εμπειρία ενός γαλαξιακού φυσικού σύμπαντος της ύλης, βαριάς και εκλεπτυσμένης.
Γαλαξιακό σύμπαν θα ονομάσουμε τον χώρο μέσα στον οποίο υπάρχει το Ηλιακό μας Σύστημα με όλους τους βραχώδεις πλανήτες του. Το σύμπαν αυτό δονείται σε τέσσερις διαστάσεις και κάθε διάσταση έχει και τα δικά της πεδία.

Ας «προσγειωθούμε» όμως τώρα στην Γη μας, που δονείται μέχρι και την 3η διάσταση. Η 3η διάσταση, μας έχουν πει, ότι οριοθετεί έναν χώρο με τρεις χωρικές διαστάσεις (πεδία). Έτσι η ανθρώπινη πεποίθηση αναγνωρίζει, το ύψος, το μήκος και το πλάτος, ως τις τρεις βασικές διαστάσεις του χώρου που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας. Εμείς όμως κινούμαστε μέσα σε αυτόν τον τρισδιάστατο χώρο ο οποίος διαθέτει όχι τρεις αλλά πέντε διαστάσεις ή αλλιώς πέντε πεδία. Μάλιστα, καλά διαβάσατε. Πέντε πεδία.

Υψώνουμε τα μάτια στον Ουρανό και αναγνωρίζουμε μόνο τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ενώ στην ουσία έχουμε έξι σημεία του ορίζοντα. Αναγνωρίζουμε μόνο την Ανατολή, την Δύση, τον Βορά και τον Νότο, ενώ μας διαφεύγει το Ζενίθ και το Ναδίρ, παρόλο που κάπου, κάποτε, τα είχαμε ακούσει. Όσο για τις άλλες δύο χωρικές διαστάσεις του τρισδιάστατου πεδίου μας είναι πολύ απλές.

Από τα πολύ παλιά χρόνια, η ανθρωπότητα ένοιωθε μία αποστροφή όσον αφορά το «βάθος». Μία πεποίθηση που δημιουργήθηκε, καλλιεργήθηκε και εξαπλώθηκε από τα ιερατεία τα οποία ως γνωστό εκτελούν τις διαταγές της επικυριαρχικής αδελφότητας. Κάπως έτσι τα ιερατεία, δημιούργησαν τον καταχθόνιο και μουχλιασμένο κόσμο του Άδη, τα Τάρταρα και γενικά τον εγκλωβισμό της κάθε ψυχής στα βάραθρα της Γης, κάτι το οποίο αντιτίθεται με τις σημερινές εσωτερικές διδασκαλίες, καθώς όλοι μας γνωρίζουμε ότι όταν η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα, ανέρχεται στα ουράνια αιθερικά πεδία. Μήπως τελικά «ο καταχθόνιος κόσμος του Άδη», δεν βρίσκεται στα τάρταρα παρά κάπου στα αιθερικά πεδία της Αόρατης Σελήνης, όπως μας περιγράφει τόσο ο Πλάτωνας στον μύθο του Ηρός, όσο και ο μεταγενέστερος Λουκιανός;

Η πεποίθηση αυτή, μία επιτυχία των ιερατείων, όταν άρχισε να κερδίζει έδαφος, κατηύθυνε την ενέργεια της σκέψης των ανθρώπων προς τον φόβο, μία πληροφορία που εγκαταστάθηκε στα μορφογεννετικά αόρατα πεδία της Γης, όπως επιστημονικά έχει αποδειχθεί με το πείραμα του εκατοστού πιθήκου.
Έτσι, ένα παιδί που γεννιόταν, δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη κατήχηση για να αναπτύξει τον φόβο του «βάθους». Λάμβανε την πληροφορία αυτή την στιγμή της γέννησης του από το υλαίον πεδίο, αυτόματα. Η αποστροφή της ανθρωπότητας για το βάθος, είχε πλέον επιτευχθεί. Η καθοδήγηση του ανθρώπινου νου από τα διάφορα ιερατεία των αδελφοτήτων είχε πλέον ξεκινήσει. Έτσι το «βάθος» μετατράπηκε σε «σκοτάδι» που παράγει τις διάφορες σκεπτομορφές – τέρατα στοιχειώνοντας τα όνειρα και τους οραματισμούς των ανθρώπων.

Τι είναι όμως στην πραγματικότητα το «πεδίο του βάθους;» Το πεδίο αυτό είναι ένας ενεργειακός ενδοσκοπικός αγωγός που οδηγεί την ανθρώπινη οντότητα στην ανώτερη κατανόηση του πέμπτου πεδίου του τρισδιάστατου και τετραδιάστατου κόσμου. Είναι ακριβώς εκείνο το ενδοσκοπικό μονοπάτι που μας οδηγεί στην 4η διάσταση. Είναι ακριβώς αυτό που έγραψαν οι σοφοί στην είσοδο του Μαντείου των Δελφών… «Γνώθι Σε Αυτόν».

Αυτή όμως η «εις βάθος ενδοσκόπηση» δεν εξυπηρετεί τον σκοπό των ιερατείων και της αδελφότητας για αυτό πρέπει η προσοχή του ανθρώπου να στραφεί περισσότερο προς τις άλλες τρεις διαστάσεις του χώρου. Κάπως έτσι έγινε, και πείστηκε ο σημερινός άνθρωπος ότι υπάρχει μόνο αυτό που βλέπει με τα υλικά του μάτια και συνεπάγεται μόνο ότι αναλύει και εξηγεί ο υλικός ανθρώπινος νους.
Αν μπορούσαμε (που μπορούμε) να γίνουμε παρελθοντικοί χρονοταξιδιώτες και πηγαίναμε στην εποχή του ήρωα Περσέα, θα μας έλεγε ότι για να φτάσουμε στην Απολλώνια χώρα των Υπερβόρειων θα έπρεπε να κάνουμε ότι έκανε και αυτός. Δηλαδή να θυσιάσουμε «όνους», και φυσικά δεν εννοούσε «γαϊδάρους». Θα πρέπει να θυσιάσουμε «ο+νους», τον υλικό κατευθυνόμενο νου.

Για την καταστολή αυτή επιστρατεύτηκαν από τα ιερατεία όλοι οι κλάδοι, επιστημονικοί, θρησκευτικοί, πολιτικοί, νέο-φιλόσοφοι κ.τ.λ. Αρχαία κείμενα πανάρχαιων πολιτισμών μελετήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν βάναυσα. Οι περισσότερες πληροφορίες ξαναγράφτηκαν σύμφωνα με τα μοντέλα των ιερατείων. Όμως τα πρωτότυπα δεν καταστράφηκαν διότι η αδελφότητα τα χρησιμοποίησε και τα χρησιμοποιεί κατά κόρον. Με την μόνη διαφορά ότι τα πρωτότυπα αναφέρονται σε μία άλλη χρονογραμμή η οποία σταμάτησε τεχνητά, όπως θα δούμε παρακάτω, για αυτό και μπορούν τα ιερατεία να τα χρησιμοποιούν ακόμα και μέχρι σήμερα, καθώς την έχουν εγκλωβίσει σε ένα σημείο, μακριά από τα μάτια πάντα, της «κοινής ανθρωπότητας».Έτσι τα πάντα είναι ελεγχόμενα και ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στο τρισδιάστατο πεδίο της βαριάς ύλης είναι προδιαγεγραμμένος και «ασφαλισμένος».
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές με πιάνουν τα γέλια όταν μέσα σε πυθαγόρεια κείμενα των αριθμών εμπλέκονται και διάφορες θρησκευτικές φράσεις από την Παλαιά ή Καινή Διαθήκη.

Παρόλες όμως τις φιλότιμες προσπάθειες των ιερατείων η συμπαντική δόνηση του βάθους δεν εξαλείφθηκε. Εξακολουθεί να είναι ένας ενεργειακός αγωγός που μεταφέρει τις οντότητες στην 4η διάσταση εάν και εφόσον το επιλέξουν αλλά και ένας αγωγός που μεταφέρει την δόνηση της αρχέτυπης συμπαντικής εξέλιξης στην Γη.
Εντούτοις, τα ιερατεία και οι αδελφότητες κάτι έπρεπε να κάνουν για αυτό. Έπρεπε να χρησιμοποιήσουν την συμπαντική δόνηση της εξέλιξης προς ίδιον όφελος και να στρέψουν την προσοχή της ανθρωπότητας προς κάτι άλλο, κατώτερο, όπως θα δούμε παρακάτω.

Η συμπαντική δόνηση της εξέλιξης είναι προγραμματισμένη να διοχετεύεται στην Γη ανεξαρτήτως. Η συμπαντική δόνηση της εξέλιξης δεν είναι περιορισμένη, δηλαδή να χρησιμοποιηθεί για τον έναν ή τον άλλο σκοπό. Για αυτό και εκείνος που την λαμβάνει έχει την ελεύθερη βούληση να την χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν. Και αυτή η συμπαντική δόνηση της εξέλιξης χορηγείται στην Γη διαμέσου του ενεργειακού αγωγού του «βάθους». Το ότι είναι επικυριαρχικά εγκλωβισμένη σε ένα σημείο δεν σημαίνει ότι δεν δονείται δεν ρέει κυκλικά και δεν μπορεί να προσελκυθεί.

Το Πρώτο-Ολύμπιο αρχέτυπο που εφορεύει αυτόν τον αγωγό της εξέλιξης στην Γη είναι ο Ερμής, του οποίου η δόνηση μετατράπηκε ως Κερδώος Ερμής την Ελληνιστική περίοδο. Πρέπει να πω ότι η «πτώση» των αρχέγονων αρχέτυπων της δημιουργίας ξεκίνησε γύρω στο 3.500 με 3000 π.χ. και ύστερα.

Σύμφωνα με μία θεωρία της Φυσικής, η οποία μάλιστα διατυπώθηκε στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, αλλά παραγκωνίστηκε και υποβαθμίστηκε από τους περισσότερους επιστήμονες, που και να θέλουν, δεν τους επιτρέπεται από το καθεστώς να διοχετεύσουν στους απλούς ανθρώπους την πραγματική γνώση, όταν κάποιος παρατηρητής της 3ης διάστασης από την Γη προσπαθεί να βρει την πύλη εξόδου προς το την 4η διάσταση, διέρχεται από το πεδίο του «βάθους» και έτσι έχει την αίσθηση ότι «πέφτει» στο κενό.

Ας θεωρήσουμε τώρα ότι ο γήινος παρατηρητής έχει περάσει την Πύλη που οδηγεί στην 4η διάσταση και βρίσκεται μέσα σε αυτήν. Εκεί υπάρχουν οι τέσσερις γνωστές χωρικές διαστάσεις (μήκος, πλάτος, ύψος και βάθος) αλλά σε μία πιο εκλεπτυσμένη διαφορετική δόνηση. Ο γήινος παρατηρητής βρίσκεται στα χαμηλά αστρικά πεδία και μπορεί να ανακαλύψει πράγματα, ήχους, χρώματα που δεν έχει συναντήσει στην Γη.

Εκεί όμως θα βρεθεί μπροστά σε μία πολύ «παράξενη» ενεργειακή οντότητα, που ακόμα και μέχρι σήμερα ταλαιπωρεί τους επιστήμονες. Αυτή η οντότητα κινείται, ρέει στο πέμπτο πεδίο.
Αυτό το πέμπτο πεδίο δεν υπάρχει μόνο στην 4η διάσταση, αλλά ο γήινος παρατηρητής όντας μυημένος, εκεί την ανακαλύπτει. Υπάρχει ως «φάντασμα» και στην δική μας 3η διάσταση και μάλιστα τα ιερατεία έχουν φροντίσει αυτό το «φάντασμα» να είναι ένα «είδωλο» που να εξυπηρετεί τους δικούς τους σκοπούς.

Αυτή λοιπόν η ενεργειακή οντότητα του πέμπτου πεδίου είναι ο «Χρόνος», ο τόσο πλασματικά βιωμένος από εμάς αλλά συγχρόνως και ο τόσο άγνωστος προς εμάς. Ο Χρόνος είναι μία πολύ περίεργη μεταφυσική ενέργεια που δεν είναι γραμμικός όπως θέλουν να μας τον παρουσιάζουν σήμερα. Ο χρόνος είναι «καμπυλωτός» μία καμπύλη που δονείται με αρχή τον αριθμό 1 και τέλος τον αριθμό 9.
Είναι ο «Ομηρικός Ωκεανός που ρέει σχηματίζοντας στροβίλους» μέσα στον οποίο ταξίδεψε ο Οδυσσέας για να φθάσει στην δική του «Ιθάκη», στην δική του Ουράνια Πατρίδα. Είναι οι στρόβιλοι (σφόνδυλοι) που αναφέρονται στον Πλατωνικό μύθο του Ηρός και οι στρόβιλοι που συνωστίζονται έξω από το νησί της Καλυψούς.

Εάν στην λέξη «Χρόνος» αντικαταστήσουμε το πρώτο γράμμα «Χ» με το γράμμα «Κ», έχουμε την οντότητα του Κρόνου, την οποία τόσοι Έλληνες που ασχολούνται με τα αρχαία Ελληνικά συγγράμματα, μισούν «θανάσιμα» (διότι έτσι λένε τα συγγράμματα να κάνουν).
Διότι, ο Κρόνος λένε, ότι συμμάχησε με τα ιερατεία και πρόδωσε τα παιδιά του, τους Ολύμπιους. Έτσι ο Κρόνος, θεωρείται σήμερα, αποστάτης, προδότης και όλα τα συναφή κοσμητικά επίθετα που εμείς οι άνθρωποι έχουμε την συνήθεια να ταμπελώνουμε σε κάθε τι και σε κάποιον, επειδή έτσι το είπαν μερικοί εργάτες των ιερατείων. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Τιμούμε τον Δία που είναι το κλαδί που "γεννήθηκε" από το δένδρο Κρόνο, αλλά μισούμε θανάσιμα τον "αποστάτη" Κρόνο. Αυτό ενεργειακά σημαίνει ότι τιμούμε τον Δία αποκομμένο όμως από την Πηγή από την οποία δημιουργήθηκε. Δηλαδή τιμούμε έναν Δία..... "ανίσχυρο". Έξυπνη τεχνική.

Από το 2008 μέχρι σήμερα, κάθε λίγους μήνες έρχεται η βοήθεια εκ των άνωθεν. Αυτή η βοήθεια όμως όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει. Η μόνη «βοήθεια σωτηρίας», που θα έφθανε ήταν τα επικυριαρχικά σκάφη των συμμάχων των γήινων επικυρίαρχων διαμέσου ολογραμμάτων, αστραπών και νεφών, τα οποία απετράπησαν.
Και όσο εμείς οι άνθρωποι περιμένουμε την ουράνια βοήθεια σωτηρίας, τόσο τα ιερατεία και οι αδελφότητες γελούν διότι έχουν πολύ σοβαρό λόγο να πιστεύουν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Και για να κυριολεκτώ….είχαν πολύ σοβαρό λόγο..

Εκείνες οι υπερδιαστατικές οντότητες που εμείς τους ονομάζουμε «Ολύμπιους» δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με αυτά που περιγράφονται στα σημερινά βιβλία. Οι «Ολύμπιοι» που περιγράφονται στα βιβλία είναι ένα κράμα αναμνήσεων των αρχαίων Ελλήνων για κάποιες «θεϊκές οντότητες» που υπήρχαν στον πλανήτη και έφυγαν. Αυτές οι αναμνήσεις παραλήφθηκαν από τα ιερατεία της τότε εποχής και άλλες αλλοιώθηκαν ενώ άλλες αντικαταστάθηκαν. Έμειναν όμως μερικές πληροφορίες στα πολύ ψιλά γράμματα, που είτε διέφυγαν την προσοχή είτε θεωρήθηκαν ακίνδυνες, διότι "έτσι έπρεπε να γίνει".

Ήρθε η ώρα τώρα να σας πω έναν «μύθο»…..Μία φορά και έναν καιρό λοιπόν, κάποιες υπερ-διαστατικές οντότητες από την 6η Δια-γαλαξιακή σφαίρα αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τις χαμηλότερες δονήσεις του αχανούς σύμπαντος και να δημιουργήσουν ένα σύμπαν στο οποίο θα μορφοποιούσαν ορισμένα αρχέτυπα αποτυπώματα του δικού τους «κόσμου». Έτσι λοιπόν αρχικά, μετέφεραν τα αποτυπώματα, αρχέτυπα στην 5η ιδεατή σφαίρα και τα εγκατέστησαν εκεί. Από εκεί θα τα μετέφεραν στην 4η διάσταση και θα μορφοποιούσαν τον τρισδιάστατο κόσμο.

Ο χώρος που αποφάσισαν να μορφοποιήσουν αυτά τα αρχέτυπα σήμερα τον ονομάζουμε «το σύμπαν του γαλαξία μας», και βρισκόταν στο μέσον ενός νοητού κύκλου που σχημάτιζαν διάφοροι αστερισμοί. Με πιο απλά λόγια το Ηλιακό μας σύστημα βρίσκεται στο μέσον του κύκλου των αστερισμών.
Έτσι, καθώς ο κάθε αστερισμός έχει δύο πύλες, οι υπερδιαστατικές αυτές οντότητες θα μπορούσαν να επικοινωνούν με το κατασκεύασμα τους. Συγκεκριμένα, ο κάθε αστερισμός έχει μία Πύλη που επικοινωνεί με το Γαλαξιακό σύμπαν της Ύλης και ονομάζεται «Αστρική Πύλη» και άλλη μία που επικοινωνεί με το Διαγαλαξιακό σύμπαν και ονομάζεται «Διαστρική Πύλη». Εκτός αυτού, κάθε αστερισμός έχει και έναν πυρήνα, ένα κέντρο όπου εφορεύετε από μία οντότητα – δημιουργό.

Οι οντότητες δημιουργοί, ονομάστηκαν από τους πρώτους κατοίκους της Γης, οι οποίοι δεν ήταν καθόλου πρωτόγονοι, «θεοί», διότι «έτρεχαν περισσότερο από την ταχύτητα του φωτός», μία ιδιότητα που προσδίδει το επίθετο τους καθώς προέρχεται από το ρήμα «θέω». Η δημιουργία του Ηλιακού μας Συστήματος ξεκίνησε μέσα στα Ωκεάνια ρευστά πεδία του Πρώτου Ουρανού. Μέσα στον πρώτο Ουρανό «γεννιούνται» πολλές ενεργειακές οντότητες. Μία από αυτές ήταν και ο Κρόνος – Χρόνος.

Έτσι δημιουργείται η «μυστηριώδης οντότητα του Χρόνου» που έχει την ιδιότητα να διατρέχει τα πεδία με διαφορετική ταχύτητα κάθε φορά. Αμέσως μετά, ξεκινάει η μεταφορά των αρχέτυπων από την 5η ιδεατή σφαίρα.

Πρώτα γεννήθηκαν δύο Ήλιοι – Άστρα, διότι το Ηλιακό μας σύστημα εκείνη την πρώτη εποχή ήταν διπλό. Ας μην παραξενευόμαστε που σήμερα αρκετοί από εμάς φωτογραφίζουν με ψηφιακές μηχανές και εκείνον τον δεύτερο Ήλιο, πιο μικρό, διότι όπως θα δούμε παρακάτω είναι πολύ πιο μακριά από εκείνον που βιώνουμε καθημερινά.

Ο πρώτος Ήλιος – Άστρο ήταν πολύ θερμός, πύρινος, ενώ ο δεύτερος Ήλιος (ο σημερινός μας Ήλιος) ήταν λιγότερο θερμός. Διαμέσου των δύο Ήλιων Άστρων ο επικεφαλής των δημιουργών του Ηλιακού μας Συστήματος, ο γνωστός σε εμάς ως Ήφαιστος, μετέφερε πρώτα από την 5η ιδεατή σφαίρα το αρχέτυπο αποτύπωμα ενός αιθερικού λευκού ιριδίζοντα πλανήτη και δημιούργησε την Πρώτη Σελήνη. Την τοποθέτησε σε μία αρκετή απόσταση από τον Ήλιο και τοποθέτησε ανάμεσα σε αυτήν και τον Ήλιο τους δύο γνωστούς μας σήμερα πλανήτες τον Ερμή και την Αφροδίτη. Μετά την Σελήνη τοποθέτησε την Γη και μετά τον πλανήτη Άρη.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο παρουσιάστηκε ένα μεγάλο «πρόβλημα» για τους κατασκευαστές. Ο πρώτος Ήλιος ήταν τόσο πύρινος που άρχισε να κατακαίει την επιφάνεια των βραχωδών πλανητών, εκτός της Σελήνης, διότι σε αυτήν οι κατασκευαστές από την πρώτη στιγμή είχαν τοποθετήσει ένα συμπαγές μαγνητικό πεδίο, εφόσον την προόριζαν για συγκεκριμένο σκοπό όπως θα δούμε παρακάτω.
Η επιφάνεια των πλανητών άρχισε να «αναβράζει» όπως ακριβώς αναφέρεται και στο πρώτο Αλφάβητο των αρχαίων Ελλήνων, περί «αναβράζουσας ύλης». Έτσι λοιπόν, αποφάσισαν να απομακρύνουν αυτόν τον πρώτο Ήλιο – Άστρο από το κατασκευαστικό πλάνο.

Αυτός λοιπόν ο πρώτος Ήλιος σήμερα, «κοσμεί» το μάτι του αστερισμού του Ταύρου και είναι ο γνωστός Λαμπαδίας ή Αλντεμπαράν, ο α Ταύρου. Εφορεύετε από τον «Ποσειδώνα» και βρίσκεται στην δικαιοδοσία των Πλειάδιων.

Μετά την απομάκρυνση του πρώτου Ήλιου Άστρου εμφανίστηκαν στο γαλαξιακό σύμπαν όλοι οι υπόλοιποι πλανήτες γνωστοί και άγνωστοι μέχρι σήμερα.

Όταν τελείωσε η κατασκευή των πλανητών, δημιούργησαν συγκεκριμένες ενεργειακές συντεταγμένες, οι οποίες έφεραν την πληροφορία της ανέλιξης όλων των πλανητών, συμπεριλαμβανομένης και της Γης. Οι ενεργειακές αυτές συντεταγμένες «πλέχτηκαν» σε ένα ενεργειακό δίχτυ σαν εκείνο το δίχτυ που απεικονίζεται επάνω στον «ομφαλό των Δελφών». Μόλις τελείωσαν με όλη αυτή την κατασκευή στράφηκαν προς την «οντότητα του Χρόνου».

Η οντότητα του Χρόνου ήταν απλώς ένα σημείο όπου δονείτο. Αυτή λοιπόν η οντότητα έπρεπε να διαπεράσει τα πεδία των πλανητών και να τους δώσει «δόνηση και ενέργεια». Έτσι, δημιουργούν το ενεργειακό της δίδυμο, την σύζυγο του Κρόνου, την Ρέα, η οποία ξεκινά το ταξίδι της στα μεσοδιαστήματα των πλανητών, κρατώντας στα χέρια της «κύμβαλα» δίνοντας έτσι τον αρχέγονο και αρχέτυπο ρυθμό της αρμονίας των Ουράνιων Σφαιρών. Σφαίρες που κινούνται γύρω από τον δεύτερο εναπομείναντα Ήλιο, κυκλικά, και ολοκληρώνουν τον κύκλο στην δόνηση του Πυθαγόρειου Εννέα (9).
Στην Αρμονία των σφαιρών εμπλέκονται όλοι οι Ολύμπιοι και πολύ περισσότερο η Αφροδίτη και ο Πυρφόρος Ερμής. Ο ρυθμός της Ρέας ήταν αρμονικός και καθώς ένας κύκλος έκλεινε ο κάθε πλανήτης ανάλογα με την δομή του ακολουθούσε την εξελικτική Ειμαρμένη.

Όπως βλέπουμε τα πεδία του Χρόνου – Κρόνου παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτές τις αρχέτυπες ενεργειακές συντεταγμένες εξέλιξης των πλανητών. Αυτό είναι ένα «μυστικό» που τα ιερατεία γνωρίζουν και τι πιο απλό από το να στρέψουν την ανθρωπότητα εναντίων αυτών των πεδίων. Παρουσίασαν τον Κρόνο ως θεότητα, ενώ στην ουσία είναι «ενεργειακό πεδίο», τον βάφτισαν αποστάτη, και το πεδίο αυτό εισέπραττε όλο το «βαρύ συναίσθημα μίσους και αποστροφής» εκείνων που είχαν άμεση σχέση με τους Ολύμπιους κατασκευαστές, δηλαδή τους Έλληνες.

Όλες αυτές οι ενεργειακές συντεταγμένες που φέρουν την εντολή της ανέλιξης των πλανητών του Ηλιακού μας συστήματος κατέληγαν (κούμπωναν) στο Κέντρο ενός Αστερισμού. Ο αστερισμός αυτός ανήκει στην δικαιοδοσία των Υπερβόρειων, εφορεύετε από τον Απόλλωνα και είναι ο αστερισμός του Κύκνου.
Η μυθιστορία μας αναφέρει ότι ο Απόλλωνας κάθε χειμώνα έφευγε από τους Δελφούς και επέστρεφε την Άνοιξη επάνω σε ένα άρμα που το έσερναν τέσσερις κύκνοι. Το άρμα αυτό ήταν ένα δια-αστρικό σκάφος του Απόλλωνα το οποίο έφερνε τα διακριτικά του αστερισμού του Κύκνου. Και μάλιστα για να φτάσει σε αυτήν την Υπερβόρεια χώρα ο Απόλλωνας χρησιμοποιούσε την Αστρική Πύλη του σημερινού αστέρα γ του Κύκνου.

Εάν τώρα στην λέξη «Κύκνος» αντικαταστήσουμε το γράμμα «ν» με το γράμμα «λ», έχουμε την λέξη «Κύκλος» που σηματοδοτεί την καμπυλότητα του Χρόνου και τον κυκλικό αρμονικό ρυθμό των πλανητών του Ηλιακού μας συστήματος. Έτσι, λοιπόν όλες οι ενεργειακές συντεταγμένες εξέλιξης και ανέλιξης των πλανητών κατέληγαν στο κέντρο της Απολλώνιας Αστροπολιτείας του αστερισμού του Κύκνου, τις οποίες (ενεργειακές συντεταγμένες) ο Πλάτωνας τις ονόμασε «Σειρήνες» στον μύθο του Ηρός.

Συγκεκριμένα, η ενεργειακή συντεταγμένη της Γης κατέληγε στον πλανήτη μας αφού περνούσε, απαραίτητα, από την Πύλη της Πρώτης εκείνης «λευκο-ιριδίζουσας» Σελήνης την οποία είχαν τοποθετήσει οι Ολύμπιοι ως δορυφόρο της Γης. Εκεί είχαν τοποθετήσει μία δική τους Ολύμπια βάση την οποία περιγράφει γλαφυρά ο Λουκιανός σε ένα σεληνιακό του ταξίδι. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα κατασκευαστικά Ολύμπια Σχέδια η Γη θα έπρεπε να είχε εξελιχθεί και ανελιχθεί εναρμονισμένη με τους συμπαντικούς νόμους και με την αρχέτυπη φυσική ροή.

Όμως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και ας δούμε το γιατί. Οι Ολύμπιοι δεν ήταν οι μόνες οντότητες που έλεγχαν ορισμένους αστερισμούς. Σε διάφορα αστρικά συστήματα άλλων αστερισμών υπήρχαν και άλλες οντότητες.
Κάποτε λοιπόν ένας πλανήτης στον αστερισμό του Δράκου καταστράφηκε, και οι οντότητες που τον κατοικούσαν ζήτησαν άδεια από τους Ολύμπιους να κατοικήσουν σε έναν πλανήτη στον αστερισμό του Κύκνου. Μία άδεια που τους δόθηκε.
Οι νέοι κάτοικοι του Κύκνου ήρθαν σε επαφή με άλλους κατοίκους αστερισμών, μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και οι Σείριοι και εκείνοι του Ορίωνα. Οι Σείριοι συνεργάζονταν στενά με τους Ολύμπιους.

Αξίζει να αναφερθεί ότι η κεντρική έδρα των Ολύμπιων και ειδικά του Πατρός Ζευ ήταν ο γαλαξίας της Ανδρομέδας, ο οποίος συνδέεται άμεσα ενεργειακά με τον αστερισμό της Ανδρομέδας αλλά και εκείνον της Λύρας.

Και τότε συνέβη το αποστατικό γεγονός. Οι Δράκοι, οι Σείριοι και οι Ορίωνες, συμμάχησαν εναντίον των Ολυμπίων με σκοπό την επικυριαρχία του πανέμορφου πλανήτη της Γης.
Οι Ολύμπιοι επέτρεπαν τότε την επίσκεψη στον πλανήτη της Γης από άλλα αστρικά συστήματα. Οι επισκέπτες όμως της Γης μετά από λίγο διάστημα ήταν υποχρεωμένοι να επιστρέψουν στο αστρικά τους συστήματα. Κάποιοι όμως από τους Σείριους (μετά την συμμαχία), δεν επέστρεψαν και αναμείχθηκαν με τους τότε πρώτους κατοίκους της Γης, κάπου στην σημερινή περιοχή της Νότιας Αφρικής. Έτσι παρέμειναν στην Γη. Πολύ αργότερα θα ανέβουν στην Βόρεια Αφρική και με την βοήθεια της Νεφερτίτης θα περάσουν στην Κρήτη και θα αρχίσουν την αλλοίωση των πρώτων Ελληνικών Πρωτο - Ολύμπιων Συμβόλων. Εκείνοι οι Σείριοι που έμειναν στον αστερισμό του Κύκνου και που είχαν πρόσβαση στα «αρχεία» των Ολύμπιων, παρέδωσαν τα αρχεία αυτά στους Δράκους, με την «αμοιβή» να συν-επικυριαρχήσουν στην Γη, ανεξάρτητα που τελικά δεν τα βρήκαν στην πορεία και έχασαν την συν-επικυριαρχία από τους Δράκους. Σήμερα ο "πόλεμος των αδελφοτήτων" είναι ακριβώς αυτός. Ποιός από τους επικυρίαρχους θα κυριαρχήσει στην Γη. Όπως λέει και η λαϊκή παροιμία : "δύο γάϊδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα".

Τα περισσότερα αρχεία των Ολυμπίων μεταφέρθηκαν στον νέο πλανήτη των Δράκων στον αστερισμό του Κύκνου και έτσι μπόρεσαν οι Δράκοι να επέμβουν στις αρχέγονες και αρχέτυπες ενεργειακές συντεταγμένες ανέλιξης και εξέλιξης των πλανητών, δημιουργώντας ένα «τεχνητό» δικό τους σύμπαν μέσα στο πρώτο σύμπαν της Δημιουργίας. Το τεχνητό αυτό σύμπαν είναι γνωστό σήμερα ως Μάτριξ, και γνωστό από την παλαιά εποχή ως «σπήλαιο του Πλάτωνα.

Αμέσως μετά επεμβαίνουν στην Πύλη της Σελήνης και από εκεί πλέον ο δρόμος για την επικυριαρχία της Γης ήταν ανοικτός. Ας μην ξεχνάμε ότι οι σύμμαχοί τους ήδη ήταν εγκατεστημένοι στην Γη.

Πριν προλάβει να ολοκληρωθεί η επέμβαση στην Πύλη της Πρώτης Σελήνης, οι Ολύμπιοι αποσύρουν το αιθερικό αποτύπωμα και έτσι παραμένει ένας «νεκρός πλανήτης» τον οποίο καταλαμβάνουν οι Δράκοι με τους συμμάχους τους, καθ’ ολοκληρία. Εκεί δημιουργούν μία νέα δική τους Πύλη ώστε να έχουν πρόσβαση στην Γη. Αυτό το γεγονός έμεινε ως ανάμνηση στους ανθρώπους ως το «δεύτερο Φεγγάρι που έπεσε».

Η δόνηση του Ηλιακού συστήματος «πέφτει» δραματικά, ένα «έξυπνο» τέχνασμα των Δράκων καθότι γνωρίζουν την υπερ-διαστατική δόνηση των Ολυμπίων, και οι Ολύμπιοι δεν αποφασίζουν να επέμβουν μιας και η δόνηση τους δεν είναι συμβατή με αυτήν την ραγδαία πτώση. Έτσι απομακρύνονται από τα γαλαξιακά πεδία με την υπόσχεση που έμεινε ως ανάμνηση στην ανθρωπότητα, ότι θα επανέλθουν.

Κατόπιν, οι συμμαχικοί αποστάτες, από την στιγμή που κατασκεύασαν το «δικό τους σύμπαν» επενέβησαν στα μορφογεννετικά πεδία μπλοκάροντας τις αρχέτυπες ενεργειακές συντεταγμένες της ανέλιξης, εγκλωβίζοντας τις αστρικές ψυχές που είχαν επιλέξει να κατέλθουν στην Γη. Έτσι οι αρχέγονες ψυχές όσες δεν έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από αυτό το τεχνητό σύμπαν, επανενσαρκώνονται μέσα στα τετραδιάστατα πεδία της ύλης.

Δημιούργησαν προγράμματα τεχνητής μνήμης, ώστε όταν μία ψυχή προσπαθούσε να έρθει σε τηλεπαθητική επικοινωνία με τους υπερ-διαστατικούς Ολύμπιους, προέβαλλαν τεχνητές κλωνοποιημένες μορφές έχοντας επ’ αυτών τον απόλυτο έλεγχο. Αυτό ήταν έργο των Σείριων. Χορηγήθηκαν τότε οι τεχνητές πληροφορίες στους ανθρώπους ότι οι Ολύμπιοι κατάγονται από τον Σείριο, μιας και οι Σείριοι ήταν σύμμαχοι των αποστατών.

Και για να καθησυχάσω μερικούς που πραγματικά έχουν επικοινωνία με τους υπερδιαστατικούς Ολύμπιους, οι οντότητες αυτές έχουν τον δικό τους τρόπο να επικοινωνούν παρόλο το τεχνητό σύμπαν. Εξάλλου σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι Ολύμπιοι έχουν εισχωρήσει στα γαλαξιακά πεδία, καθώς όπως προαναφέρθηκε μπορεί οι συντεταγμένες ανέλιξης να βρίσκονται σε καταστολή αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εξαλείφτηκαν. Όλα αυτά που προαναφέρθηκαν χρειάστηκαν πάρα πολλά γήινα χρόνια για να θεσπιστούν και για να αναφερθώ στο περίπου έγιναν από το 3.500 π.χ. και ύστερα.

Και τώρα το πιο σημαντικό που επιτεύχθηκε τόσο από τους Δράκους όσο και από τους συμμάχους τους Σείριους που επέτρεψαν διαμέσου της αστρικής Πύλης του αστερισμού του Σείριου να επέλθει η καταστολή στην εξέλιξη της Γης. Οι Δράκοι επενέβησαν στον αρχέτυπο ρυθμό της Γης, αλλάζοντας τον σε μία ανάδρομη πορεία. Δηλαδή, ενώ ο αρχέτυπος ρυθμός είχε την πληροφορία της ανέλιξης εκείνοι τοποθέτησαν ενεργειακά φράγματα και ο ρυθμός πήρε ανάδρομη πορεία.

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει «ανάδρομος ρυθμός» θα αναφέρω χαριτολογώντας ένα πρόσφατο παράδειγμα. Οι Έλληνες σε ένα πρόσφατο δημοψήφισμα κλήθηκαν στις κάλπες και ψήφισαν «Όχι». Εντούτοις το «Όχι» έγινε «Ναι» μέσα σε λίγες μόνο ώρες και αυτό διότι οι «εργάτες» των ιερατείων της αδελφότητας είναι πάρα πολλοί, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών. Αυτό θα μπορούσε όμως να είναι ένα απλό γεγονός και να ξεσηκωθούν οι άνθρωποι πραγματικά όμως και όχι από τους καναπέδες και τα πληκτρολόγια. Όμως οι άνθρωποι δεν ξεσηκώθηκαν και ούτε πρόκειται, διότι ο «ανάδρομος ρυθμός» υπαγορεύει τον «ρυθμό» των ιερατείων της αδελφότητας της εντολής, «υποταγή».

Με αυτή μου την τοποθέτηση ίσως δώσω μία εξήγηση το γιατί «όλο περιμένουμε μία βοήθεια από το σύμπαν που ποτέ δεν έρχεται». Ίσως εξηγηθεί γιατί τόσο καιρό οι υπερδιαστατικές Ολύμπιες οντότητες δεν έχουν «εμφανιστεί».

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Από την στιγμή που ο αρχέτυπος ρυθμός είναι ανάδρομος τίποτα δεν μπορεί να εξελιχθεί προς όφελος της ανθρωπότητας. Όπως λοιπόν συνειδητοποιούμε, όσο βρισκόμαστε στον «ανάδρομο ρυθμό», δεν μπορούμε να λεγόμαστε «ενεργητικά αφυπνισμένοι». Διότι, το καθεστώς δεν το ενδιαφέρει αν είμαστε νοητά ή φιλοσοφικά αφυπνισμένοι, γιατί αυτό είναι ακίνδυνο. Το ενδιαφέρει αν είμαστε ενεργητικά αφυπνισμένοι. Αν, δηλαδή, κάνουμε την αφύπνιση μας, πράξη. Αν την αφύπνιση μας την μεταφέρουμε πρακτικά στην καθημερινή μας ζωή. Διότι μόνο τότε επέρχονται οι ριζικές αλλαγές.

Ας ρίξουμε μία ματιά γύρω μας. Τι βλέπουμε κάθε τέλος Δεκεμβρίου και ειδικά τον Δεκέμβριο του 2015; Βλέπουμε, πανικό, φόβο, εκβιασμό διαμέσου της ύλης και δη των οικονομικών. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ας θυμηθούμε λίγο τα προαναφερθέντα όπου η συμπαντική ροή της εξέλιξης και της αφθονίας δεν έχει σταματήσει να ρέει αλλά εξαρτάται από το ποιόν θα προσελκυθεί. Τόσο τα ιερατεία όσο και οι αδελφότητες γνωρίζουν πολύ καλά τον αρχέτυπο συμπαντικό ρυθμό, αυτόν που κρύβουν από την πραγματική ανθρωπότητα. Γνωρίζουν ότι όσο και ανάδρομο ρυθμό να έχουν επιβάλλει στην Γη, εντούτοις στην ουσία ποτέ δεν μπόρεσαν κα καταστείλουν τον αρχέτυπο ρυθμό ολοκληρωτικά. Απλώς τον εμποδίζουν, και μάλιστα προσωρινά.

Για να καταλάβουμε καλύτερα τι ακριβώς κάνουν θα αναφέρω ακόμα ένα παράδειγμα. Η ανθρώπινη οντότητα διαθέτει μία διττή φύση όπως και το σύμπαν. Έχει και την θετική και την αρνητική πλευρά. Ας το προσέξουμε λίγο αυτό. Δεν μπορούμε ούτε να είμαστε ολοκληρωτικά θετικοί αλλά ούτε και ολοκληρωτικά αρνητικοί. Μπορούμε όμως να ισορροπούμε εν μέσω των αντιθέτων έως ότου καταφέρουμε να τα συγχωνεύσουμε.
Οι νέες εναλλακτικές θεωρίες στρέφουν τον άνθρωπο μόνο προς την θετικότητα και δεν τον αφήνουν να δει κατάματα τις σκιές της ανθρώπινης φύσης του. Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν εξαλείφονται οι σκιές. Αν δεν αποδεχθούμε την σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας δεν μπορούμε να την μετουσιώσουμε και κάποια στιγμή θα την βρούμε μπροστά μας πάλι ως «μυθολογικό τέρας» σε αυτό το μονοπάτι της ζωής.

Η συμπαντική ενέργεια που θα προσελκύσει η ανθρώπινη οντότητα είναι ανάλογη με τις σκέψεις της. Εάν οι σκέψεις μίας ανθρώπινης οντότητας είναι για την πραγματική ευημερία ή αφθονία, αυτήν την ενέργεια θα προσελκύσει από το σύμπαν. Εάν όμως οι σκέψεις της είναι κατασταλτικές, κατασταλτική ενέργεια θα λάβει από το σύμπαν. Όπως μας διδάσκουν και τα Διονυσιακά μυστήρια, το σύμπαν είναι ένα κάτοπτρο που αντανακλά πίσω ότι ακριβώς του στέλνουμε.

Οι σκέψεις μίας ανθρώπινης οντότητας επηρεάζονται άμεσα από τα συναισθήματα της. Και τι πιο απλό, τα ιερατεία, παρόλο που μας δίνουν τις καλύτερες ευχές για μία νέα χρονιά, τις οποίες και δεν εννοούν από την μία μεριά, από την άλλη χρησιμοποιούν κάθε μέσο μαζικής εξαπάτησης (ΜΜΕ), ώστε να προκαλέσουν συναισθηματική βία διαμέσου του φόβου, του εκβιασμού και όλων των συναφών. Ο σκοπός τους; Να καταστείλουν τις ανθρώπινες σκέψεις διαμέσου των συναισθημάτων.

Με αυτό το έξυπνο τέχνασμα δημιουργούν ένα «φράγμα» ανάμεσα στην ευκαρπία (αφθονία αν θέλετε) που προορίζεται για όλη την ανθρωπότητα, την οποία ανθρωπότητα, καθοδηγούν ώστε να προσελκύσει μόνο την κατασταλτική ενέργεια του σύμπαντος, ενώ οι ίδιοι (ιερατεία και αδελφότητες) προσελκύουν με τις πραγματικές τους σκέψεις την ευκαρπία (αφθονία) προς ίδιον όφελος, πράγμα το οποίο γίνεται και μπορούμε να το δούμε καθαρά εάν δεν εθελοτυφλούμε.
Αλλάζουν δηλαδή με έντεχνο τρόπο τον συμπαντικό ρυθμό, όπως ακριβώς ο Ηρακλής άλλαξε την ροή του ποταμού και καθάρισε την κόπρο του Αυγεία. Θα μπορούσε και κάθε ανθρώπινη οντότητα να το κάνει αυτό αλλά λόγω του συναισθηματικού εκβιασμού και βίας δεν «έχει μυαλό για τέτοια πράγματα».

Τα ιερατεία έχουν και πολλούς «εργάτες» στην ανθρωπότητα που επιτελούν το δικό τους έργο, συνειδητά ή ασυνείδητα. Εκτός από τα ΜΜΕξαπάτησης υπάρχουν και ορισμένοι που αναπαράγουν αυτό το καταστροφικό έργο. Συνειδητά ή ασυνείδητα αναπαράγουν τις «ειδήσεις», και μοιάζουν σαν να βάζουν την ταφόπλακα υπέρ της επικυριαρχικής συναισθηματικής βίας.

Τώρα, από την άλλη πλευρά, ότι κυκλοφορεί μέσα στο επικυριαρχικό σύμπαν, είναι «υπό έλεγχο». Όλες οι εναλλακτικές θεραπείες ακόμα και η ίδια η αριθμολογία φθάνουν μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Μέχρι εκεί δεν ενοχλείται το καθεστώς. Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Όλοι οι αριθμοί ακόμα και η γεωμετρία αναφέρονται στο υλικό σύμπαν. Στις ανώτερες σφαίρες δεν υπάρχουν όλα αυτά, όπως επίσης δεν υπάρχουν και τα συναισθήματα όπως τα βιώνουμε εμείς στην Γη.

Για να μπορέσουμε όμως να ξεφύγουμε από μία κατάσταση ολοκληρωτικά πρέπει να κατανοήσουμε τον τρόπο που λειτουργεί. Πρέπει να δούμε πως αντιδρούμε εμείς μέσα σε αυτήν και πως μπορούμε να αλλάξουμε την ροή των πραγμάτων. Διότι μπορούμε να την αλλάξουμε, επειδή ο «ανάδρομος ρυθμός» δεν είναι εκείνος ο πραγματικός ρυθμός που προορίστηκε για την πραγματική ανθρωπότητα και την εξέλιξη της.

Εάν δεν περάσουμε μέσα από το επικυριαρχικό σύστημα παρόλο που θα προσπαθήσει να μας τρομάξει όσο μπορεί περισσότερο, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βγούμε από το σπήλαιο του Πλάτωνα. Σε κάθε βήμα μας ας έχουμε υπόψη μας ότι αυτό που βιώνουμε είναι μία πλασματική πραγματικότητα και ότι εάν οι κατασκευαστές του Ηλιακού μας Συστήματος, τώρα που ξαναπήραν πίσω τον ολοκληρωτικό έλεγχο των αρχέτυπων συντεταγμένων και της Πρώτης Πύλης της Σελήνης, αποφασίσουν να επαναφέρουν τον αρχέτυπο ρυθμό, όλα αυτά θα καταρρεύσουν μέσα σε ένα βράδυ και μέσα σε δευτερόλεπτα σαν τραπουλόχαρτα διότι στην ουσία δεν υπάρχουν.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει η πραγματική ανθρωπότητα να γειώσει αυτές τις αρχέτυπες δονήσεις και αυτό δεν σημαίνει να κάνει κάποια επίκληση ώστε να την γειώσουν οι κατασκευαστές. Αυτό σημαίνει ότι από αύριο κιόλας πρέπει να αρχίζουμε να τροποποιούμε την καθημερινότητα μας όσο και αν αυτό μας φαίνεται αβάσταχτο και επίπονο. Διότι μόνο τότε θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε το κατάλληλο ενεργειακό πεδίο ώστε να γειώσουμε την αρχέτυπη δόνηση του ρυθμού της εξέλιξης της Γης μας.

Και τον επίλογο τον άφησα τελευταίο ως το κερασάκι στην τούρτα. Εμείς εδώ στην Γη γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά. Βέβαια τα αρχαία Ελληνικά ημερολόγια δίνουν την πρωτοχρονιά κάπου τον σημερινό Ιούλιο μήνα. Τι είναι όμως αυτό που γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ; Οι ανατολικοί χριστιανοί γιορτάζουν τον θάνατο του Βασιλείου της Καππαδοκίας που αφήνει την ευχή του στους ανθρώπους. Οι δυτικοί χριστιανοί γιορτάζουν τον Santa Klaus που αντικαθιστά τον Άγιο Νικόλαο. Σε όλες τις απεικονίσεις ο Άγιος Βασίλης ή Santa Klaus είναι ένας συμπαθέστατος γεράκος με άσπρη γενειάδα. Όμως ο χριστιανός Άγιος Νικόλαος, ο προστάτης των ναυτικών έχει αντικαταστήσει επάξια τον αρχαιοελληνικό θεό της θάλασσας, Ποσειδώνα.

Τι συμβαίνει εδώ λοιπόν; Μήπως οι αδελφότητες γνωρίζουν πολλά περισσότερα επάνω σε αυτό το θέμα; Μήπως τελικά εκείνη την παλαιά εποχή εκμεταλλεύτηκαν την φαινομενική στάση του Ήλιου (χειμερινό ηλιοστάσιο) και ακριβώς εκείνη την περίοδο άλλαξαν τον αρχέτυπο ρυθμό της Γης; Μήπως μας έχουν βάλει να εορτάζουμε την δική τους νίκη ενάντια στους υπερδιαστατικούς Ολύμπιους και μήπως γνωρίζουν για τον πρώτο Ήλιο του Ηλιακού μας συστήματος που σήμερα κοσμεί τον αστερισμό του Ταύρου που εφορεύετε από τον Ποσειδώνα; Και μήπως ο Ποσειδώνας αντικαταστάθηκε από τον Άγιο Βασίλη ή τον Santa Klaus που απλώς χαμηλώνει την δόνηση του και μας φέρνει μόνο πρωτοχρονιάτικα δωράκια και ευχές; Μήπως ο κύριος υπεύθυνος του πλανήτη της Γης, Ποσειδώνας, είχε ακριβώς την τύχη του αρχέτυπου Κρόνου – Χρόνου που θεωρήθηκε αποστάτης και «μετακόμισε» στην Κάτω Ιταλία για να γίνει ένας απλός θεός της Γεωργίας; Λέτε;

Σημερινή Κατάσταση

Ο πλανήτης των Δράκων στον αστερισμό του Κύκνου βρίσκεται στα χέρια των Ολύμπιων και δη του Απόλλωνα. Οι Υπερδιαστατικοί Ολύμπιοι βρίσκονται πολύ κοντά στην Γη, η σημερινή Σελήνη εφορεύετε πλέον από τους ίδιους με επικεφαλής την Αθηνά, και βρίσκεται σε εξέλιξη η προσαρμογή της Πρώτης Αρχέτυπης Σελήνης, έργο που έχει αναλάβει ο Ερμής και ο Ποσειδώνας. Οι αρχέτυπες ενεργειακές συντεταγμένες εξέλιξης αποκαθίστανται σιγά –σιγά, από τον Ήφαιστο και την Δήμητρα, και αυτήν την φορά συνδέθηκαν με τον πυρήνα του γαλαξία της Ανδρομέδας όπου βρίσκεται η αστροπολιτεία του Πατρός Ζευ.
Το μόνο που απομένει είναι να δοθεί η εντολή εκκίνησης για την «στάση» του ανάδρομου ρυθμού και την επαναφορά του αρχέτυπου ρυθμού της εξέλιξης, ένα γεγονός που θα έχει αρκετές επιπτώσεις στην ανθρωπότητα και ειδικά σε εκείνους που δεν είναι συντονισμένοι με τους φυσικούς, συμπαντικούς ρυθμούς. Ίσως η εντολή αυτήν να μην έχει δοθεί ακόμα από τον Πατέρα Ζευ, διότι οι Ολύμπιοι προσπαθούν να διαφυλάξουν την ανθρωπότητα όσο πιο πολύ μπορούν, δίνοντας σε όλους την ευκαιρία να εξελιχθούν και να ανελιχθούν.

Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Για να βρούμε τον «Λεξάριθμο» της λέξης ΕΛΛΑΣ σύμφωνα με το Πυθαγόρειο σύστημα, θα πρέπει πρώτα από όλα να κάνουμε ένα ταξιδάκι πίσω στον χρόνο και να βρεθούμε στην εποχή που έγινε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.

Σύμφωνα λοιπόν με την μυθιστορία μας, η ανθρωπότητα καταστρέφεται ακόμα μία φορά από έναν κατακλυσμό. Μεταξύ αυτών που επέζησαν ήταν ο Δευκαλίωνας και η σύζυγός του Πύρα, με ένα πλωτό σκάφος. Ο κατακλυσμός αυτός αντιγράφτηκε αργότερα από τον χριστιανισμό ως ο κατακλυσμός του Νώε.

Εν πάση περιπτώσει, όταν το ζευγάρι αυτό σώθηκε παρακάλεσαν τον Δία να «ξαναφτιάξει» το ανθρώπινο γένος. Ο Ζευς τους είπε λοιπόν να πάρουν «λάας» (πέτρες) και να τις πετάνε πάνω από τον ώμο τους. Όσες πέτρες πέταξε η Πύρρα έγιναν γυναίκες και όσες πέταξε ο Δευκαλίωνας έγιναν άνδρες. Αμέσως μετά, μέσα από την λάσπη που έμεινε καθώς υποχώρησαν τα νερά, ξεπήδησε ο «όφις» για να συμβολίσει την τιτανική φύση του ανθρώπου.

Ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα απέκτησαν παιδιά, εκ των οποίων ο πρώτος ονομαζόταν Έλληνας. Ο Έλληνας έκτισε μία πόλη που την ονόμασε Ελλάς και από εκεί σιγά – σιγά το όνομα αυτό εξαπλώθηκε σε όλη την επικράτεια. Έτσι, η μικρή αυτή χερσόνησος της Βαλκανικής ονομάστηκε «Ελλάς». Το όνομα Ελλάς δεν είναι τυχαίο, όπως δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα. Είναι το όνομα ενός έθνους που δημιουργήθηκε μετά από έναν κατακλυσμό.

Σύμφωνα με τα αρχεία της μυθιστορίας μας λένε ότι ο Δίας καταπόντισε την τότε ανθρωπότητα διότι οι άνθρωποι είχαν γίνει ασεβείς. Ασεβείς όμως προς ποιους; Τους θεούς; Αν και αυτό αναφέρεται στα αρχεία, προσωπικά έχω διαφορετική άποψη.
Πιστεύω ότι οι τότε άνθρωποι είχαν γίνει ασεβείς ως προς την φυσική ροή και τους φυσικούς νόμους. Αυτό εξάλλου συνεπάγεται από το αποτέλεσμα του λεξάριθμου της λέξης ΕΛΛΑΣ.

Όπως γνωρίζουμε το Ελληνικό Αλφάβητο είναι αριθμητικό και πίσω από κάθε γράμμα ενυπάρχει ένας αριθμός ο οποίος είναι εναρμονισμένος με μία αριθμητική δόνηση η οποία συν-πορεύεται με την αρμονία των ουράνιων σφαιρών.

Ο λεξάριθμος λοιπόν της ΕΛΛΑΣ = 5 + 30 + 30 + 1 + 200 = 266 = 2+6+6=14/5, δηλαδή έχουμε ένα αποτέλεσμα 5 το οποίο ανάγεται από το 1+4.

Και εδώ μπορούμε να κατανοήσουμε την σύνδεση με τον κατακλυσμό και τον αφανισμό της ανθρωπότητας καθώς και με την επανασύσταση του ανθρώπινου Ελληνικού γένους αλλά με την «υποχρέωση» του κωδικού αριθμού 14/5.

Ο αριθμός 5 ο οποίος παράγεται από την αναγωγή του 1+4, σύμφωνα με το Πυθαγόρειο αριθμοσοφικό σύστημα, είναι ένας «αντιπεπονθός» αριθμός. Στην αρχαία Ελλάδα έχουμε τον Νόμο του «αντιπεπονθότος», που σήμερα την λέξη αυτή την μεταφράζουμε στα σανσκριτικά ως «κάρμα». Εξάλλου και η σανσκριτική διάλεκτος είναι μία πρωτο-αρχαιοελληνική διάλεκτος. Ένας καλός μου φίλος έχει αναφέρει ότι το «κάρμα» είναι ένα «πρόγραμμα» και ότι δεν υπάρχει. Θα συμφωνήσω ως προς το πρώτο σκέλος, το ότι δηλαδή είναι ένα πρόγραμμα, αλλά κατά την άποψη μου, υπάρχει, και μάλιστα δεν είναι κάτι εξωγενές, αλλά εσωγενές. Είναι ένα πρόγραμμα που το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι με τις πράξεις μας και ειδικά όταν παραβιάζουμε την φυσική ροή. Δηλαδή, όταν κάνουμε πράξεις ενάντια στην φυσική συμπαντική ροή, προκαλώντας αστάθεια και ανισορροπία.

Και επειδή όλοι ακολουθούμε τον «ανάδρομο επικυριαρχικό ρυθμό», παραβιάζουμε την συμπαντική φυσική ροή ασυνείδητα ή ακόμα και συνειδητά. Διαπράττοντας αυτήν την παραβίαση καταδικάζουμε την ψυχή μας στον κύκλο των επαν-ενσαρκώσεων και έτσι τροοφοδοτούμε ενεργειακά το ψευδοσύμπαν των επικυρίαρχων ώστε να υπάρχουν. Εξάλλου αυτό ήταν το πρόγραμμα των ιερατείων από την αρχή, από τα π.χ. χρόνια. Με άλλα λόγια, όλοι έχουμε «κάρμα».
Μετρημένοι στα δάκτυλα είναι εκείνοι που βρίσκονται στην Γη και δεν επιβαρύνονται με καρμικές δεσμεύσεις, καθώς το έχουν φροντίσει και ζουν στην Διονυσιακή έκσταση, δηλαδή σε μία δική τους πραγματικότητα αλλά μέσα στην βαριά ύλη. Μία πραγματικότητα όμως συνειδησιακή που δεν έχει να κάνει με ακρότητες, όπως «μεταφράζουν» σήμερα τα καθεστώτα την Διονυσιακή έκσταση. Η λέξη έκ-σταση δηλώνει την «εκτός στάση, στάση», δηλαδή, «μία νέα πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα του καθεστώτος».

Σύμφωνα λοιπόν με το Πυθαγόρειο σύστημα ο αριθμός 14/5 είναι ένας αντιπεπονθός (καρμικός) αριθμός. Το 5 γενικά συμβολίζει την Ελευθερία. Αλλά από την στιγμή που προέρχεται από την αναγωγή του 1 και του 4, μας λέει ότι για να αποκτηθεί αυτή η Ελευθερία πρέπει να κάνουμε μία νέα αρχή (1) στην τετραδιάστατη (4) ύλη. Διότι το 4 συμβολίζει το τετράγωνο της ύλης.

Στην συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση αυτό αφορά την λέξη ΕΛΛΑΣ. Η Ελλάδα μας λοιπόν για να αποκτήσει την πραγματική Ελευθερία και όχι την επιφανειακή θα πρέπει να κάνει μία νέα αρχή στην τετραδιάστατη ύλη. Αυτός ο «εφιάλτης» μας έρχεται από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας.

Πως θεωρούμε άραγε σήμερα τον όρο «Ελευθερία;». Από όπου και να το κοιτάξουμε τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζουμε την ελευθερία εντελώς επιφανειακά. Σήμερα θεωρούμε ελευθερία για παράδειγμα το να κάνουμε ότι μας κατεβαίνει στο κεφάλι χωρίς να σκεφτούμε εάν αυτό γίνεται εις βάρος κάποιου άλλου ή ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού ή ακόμα και των ίδιων των νόμων της Φύσης. Το αντιπεπονθός το οποίο κληρονομήσαμε, προφανώς δεν το έχουμε χειριστεί σωστά από την στιγμή που επιλέξαμε να γεννηθούμε Έλληνες. Η κατάχρηση της πραγματικής έννοιας της Ελευθερίας σημαίνει παραβίαση του φυσικού νόμου αυτής.

Το γένος των Ελλήνων ανθρώπων επανα-δημιουργήθηκε λαμβάνοντας αυτήν την δόνηση και το μάθημα που οφείλει να μάθει είναι η Αξία της πραγματικής Ελευθερίας αλλά και της «Πειθαρχίας» με την έννοια της Εγκράτειας. Και πριν προβάλλουμε τις αντιρρήσεις μας, ας αναλογιστούμε εάν είμαστε πραγματικά ένα ελεύθερο Έθνος από την στιγμή που ανήκουμε σε μία «οικογένεια», η οποία σε καθημερινή βάση εκφοβίζει και παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της Ελλάδας.
Ας αναρωτηθούμε εάν θέλουμε πάση θυσία να φέρουμε τον τίτλο Ευρωπαίοι ή Ρώσοι ή Ασιάτες ή οτιδήποτε άλλο και να είμαστε στην πραγματικότητα δούλοι, αρκεί να φέρουμε μία ταμπέλα που μας δίνει έναν ξενόφερτο τίτλο. Είναι αυτό πραγματική ελευθερία;

Εάν κάναμε ένα δημοψήφισμα για το ποιοί θέλουν να παραμείνουν, για παράδειγμα, στην μεγάλη οικογένεια της Ευρώπης, χάνοντας την πραγματική τους ελευθερία, θα βλέπαμε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό υπέρ.

Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά τα τερατώδη πράγματα, γιατί εκβιαζόμαστε ως Έθνος, γιατί μας μεταμορφώνουν σε δούλους ή σε μειονότητα, από την στιγμή που εμείς οι ίδιοι παραβιάζουμε τον συμπαντικό φυσικό νόμο της Ελευθερίας. Εκπέμψαμε αυτήν την δόνηση και το σύμπαν μας την επέστρεψε στο δεκαπλάσιο.

Ο αριθμός 14/5 της Ελλάς που κληρονομήσαμε, σηματοδοτεί ένα έθνος που κάποτε φάνηκε ανεύθυνο και εξασφάλισε επιφανειακή ελευθερία εις βάρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμα και των ίδιων των κατοίκων του.

Στην επόμενη ενότητα που θα δούμε τι ακριβώς επιθυμεί η Ψυχή της Ελλάς τότε θα κατανοήσουμε περισσότερο τι δεν δίνουμε πρώτα από όλα σε εμάς τους ίδιους που αποτελούμε την ενσαρκωμένη ψυχή της Ελλάς.

Το να αποκτήσουμε την πραγματική Ελευθερία χρειάζεται σκληρή εργασία, όπως μας λέει ο αριθμός 4, αλλά και πειθαρχία (εγκράτεια) και επιμονή. Πολύ «δύσκολες» έννοιες για τις ημέρες μας. Και φυσικά το επικυριαρχικό καθεστώς κάνει ότι μπορεί ώστε να μην επιλέξει ο σημερινός Έλληνας αυτές τις αρετές.

Κάτι πολύ περίεργο κρύβεται στον αντίποδα του 5 και αυτό εάν δεν προσεχθεί μπορεί να δώσει μεγάλη ανισορροπία στην επανακατάληψη της πραγματικής Ελευθερίας. Η σεξουαλική απελευθέρωση όπως επιβάλλεται σήμερα από το επικυριαρχικό καθεστώς δεν είναι τυχαία, διότι αφενός έγκειται στον πλήρη αποπροσανατολισμό της Ελληνικής κοινωνίας αλλά και από την άλλη δημιουργεί ένα πεδίο όπου η Θεσμοφόρος Δήμητρα δεν μπορεί να «σταθεί».
Αυτό σημαίνει ότι δημιουργείται ένα πατριαρχικό καθεστώς με πλήρη υποταγή στην θηλυκή δόνηση, η οποία αναπαράγει και φέρνει ευκαρπία. Εξάλλου ο κρυφός σκοπός των ιερατείων ήταν πάντα αυτός. Η καταστολή της θηλυκής δόνησης. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι η Ρέα που κρατάει τα κύμβαλα του αρχέγονου και αρχέτυπου ρυθμού είναι γένους θηλυκού. Είναι εκείνη που δίνει κίνηση, ρυθμό και αρμονία από την συμπαντική πλευρά, και εκείνη που δίνει κίνηση, ρυθμό και αρμονία στα πεδία της Γης είναι και πάλι θηλυκού γένους και ονομάζεται «Θεσμοφόρος Δήμητρα».

Για αυτό και η έξαρση των ιερατείων της αδελφότητας ή των αδελφοτήτων όσον αφορά την υπερ-σεξουαλική απελευθέρωση όπου τα πάντα επιτρέπονται. Θα υπάρξουν και άλλες τέτοιες απελευθερώσεις από την πλευρά των ιερατείων, και θα αφορούν τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και διάφορους εθισμούς. Αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα τους διότι έτσι προκαλείται μεγάλη ανισορροπία στα ενεργειακά πεδία ώστε τίποτα ουράνιο να μην βρει πρόσφορο έδαφος για να γειωθεί και επιτυγχάνεται η πλήρης εξάρτηση των δούλων από το καθεστώς.

Εκείνο που χρειάζεται είναι το Μέτρον Άριστον, όχι αδιαφορία για το αύριο αλλά εγκράτεια στο σήμερα. Έτσι αυτοδεσμεύουμε τον εαυτό μας και αρχίζουμε να αλλάζουμε τον επιβαλλόμενο ρυθμό του 14/5.
Η αίσθηση της Ελευθερίας όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο γεννιέται μέσα από την Εγκράτεια. Η τάξη και το μέτρο είναι εκείνες οι δυναμικές που θα μας οδηγήσουν στην απόλυτη Ελευθερία, τόσο εμάς όσο και ολόκληρο το Έθνος της Ελλάς. Πρέπει επιτέλους να ξεκολλήσουμε από το Εγώ και να ανέβουμε στο Εμείς.
Ως κάτοικοι της Ελλάς μπορούμε να επιλέξουμε και να εδραιώσουμε ένα προσωπικό σύστημα που θα προσελκύσει αυτά που ακριβώς χρειαζόμαστε. Έτσι θα διατηρήσουμε την τάξη και το μέτρο στην επίγεια ζωή μας.

Ένα άλλο σημαντικότατο μήνυμα που μας φέρνει το 14/5. Είναι ότι πρέπει να μάθουμε να ακολουθούμε τον συμπαντικό φυσικό νόμο «τα πάντα ρει» του Ηράκλειτου. Δεν μπορεί τα πάντα στην φύση και στο σύμπαν να «ρέουν» και εμείς που είμαστε παιδιά της φύσης και του σύμπαντος να έχουμε στυλώσει τα πόδια μέσα στον βούρκο της Αχερουσίας λίμνης και να αρνιόμαστε την κίνηση, να αρνιόμαστε την ζωή, να αρνιόμαστε να αλλάξουμε τις υλικές καταγραφές και τις πεποιθήσεις που μας επέβαλλαν.
Δεν είναι δυνατόν εμείς τα παιδιά του σύμπαντος να πετροβολούμε όποιον προσπαθεί να μας βοηθήσει να ξεκολλήσουμε από τον βούρκο και να προσπαθήσουμε να τον κολλήσουμε και αυτόν.

Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα μηνύματα του Έθνους Ελλάς και μας αφορούν όλους ας από την στιγμή που επιλέξαμε να γεννηθούμε σε αυτόν τον ενεργειακό χώρο.

Ας προχωρήσουμε τώρα στην δεύτερη ενότητα για να δούμε «τι επιθυμεί η Ψυχή της Ελλάς».



Αριθμός Ψυχής της Ελλάς

Σύμφωνα με το Πυθαγόρειο σύστημα ο αριθμός Ψυχής είναι το σύνολο των φωνηέντων ενός ονόματος ή μίας λέξης. Οπότε για την λέξη ΕΛΛΑΣ έχουμε δύο φωνήεντα. Το Ε και το Α.
Έχουμε σύμφωνα με το λεξαριθμικό σύστημα: 5 + 1 = 6. Άρα ο αριθμός 6 είναι ο αριθμός Ψυχής της ΕΛΛΑΣ.

Η Ψυχή της ΕΛΛΑΣ επιθυμεί την ομορφιά, την αρμονία και την οικογένεια. Η Ελλάδα μας είναι μία πανέμορφη χώρα με φυσικό πλούτο. Αυτός ο φυσικός πλούτος στις ημέρες μας περνάει σε «ξένα χέρια». Άρα αποδεκατίζεται το πρώτο τρίτο της ψυχής της Ελλάς.
Η αρμονία δεν υπάρχει πλέον στην ΕΛΛΑΣ διότι οι κάτοικοι της έπαψαν να πιστεύουν στους εαυτούς τους και εναπόθεσαν το πεπρωμένο τους στα χέρια τρίτων. Έτσι επήλθε η δυσαρμονία στους κατοίκους και κατ’ επέκταση στην ΕΛΛΑΣ. Αποδεκατίζεται και το δεύτερο τρίτο της ψυχής της Ελλάς.

Η Ψυχή της ΕΛΛΑΣ επιθυμεί την οικογένεια. Επιθυμεί όλοι οι κάτοικοι του χώρου της να είναι μία οικογένεια. Επιθυμεί να έχει την άμεση και αιώνια σύνδεση με την Ουράνια Οικογένεια που την δημιούργησε. Δυστυχώς όμως σήμερα ανήκουμε σε μία «οικογένεια» που ναι μεν μας δίδει την ταμπέλα του να είμαστε «Ευρωπαίοι» αλλά το τίμημα είναι πολύ βαρύ, διότι είμαστε «δούλοι». Και όσον αφορά την Ουράνια Οικογένεια, οι σημερινοί κάτοικοι την θεωρούν ένα «παραμυθάκι» που το λένε στα παιδιά τους για να φάνε το φαγητό τους. Έτσι αποδεκατίζεται και το τελευταίο τρίτο της ψυχής της Ελλάς.

Ίσως κάποιοι πουν ότι η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει και είναι αθάνατη. Θα συμφωνήσω. Κάθε ψυχή είναι Αθάνατη αλλά όταν στο υλαίον πεδίον (ύλη) έχει αποδεκατιστεί πώς να κινηθεί, πώς να λειτουργήσει; Πως θα δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να επανασυνδεθεί με την Ουράνια Οικογένεια της;

Παρόλα αυτά όμως εμείς φέρουμε την αποκλειστική ευθύνη για την «επανασύσταση» των τριών αυτών θραυσμάτων. Στο χέρι μας είναι εάν επαναλειτουργήσει ως μία ενιαία οντότητα η Ψυχή της Ελλάς. Μόνο στα δικά μας χέρια και σε κανενός σωτήρα ή θεού. Τι λέτε; Θα τα καταφέρουμε;

Ο αριθμός του έτους 2016

Ας εξετάσουμε τώρα το έτος 2016 σύμφωνα με το Πυθαγόρειο σύστημα. Πριν προχωρήσουμε σε αυτό, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μία ματιά και στην αρχαιοελληνική αρίθμηση. Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα κάθε πόλη – κράτος είχε και τα δικά του ημερολόγια - μηνολόγια. Εντούτοις υπήρχε μία μέτρηση για τα αρχαιοελληνικά έτη. Μετρούσαν τα έτη ανάλογα με το έτος τέλεσης της Ολυμπιάδας.

Σε αυτήν την μέτρηση έχουμε δύο εκδοχές. Η πρώτη εκδοχή αφορά την πρώτη γραπτή καταχώρηση της Ολυμπιάδας το 776 π.χ. Συνεπώς εάν μετρήσουμε από τότε, το 2016 αντιστοιχεί στο 2.792 αρχαιοελληνικό έτος.
Η δεύτερη εκδοχή αφορά την πρώτη πραγματική Ολυμπιάδα, η οποία έγινε πολύ πριν την πρώτη γραπτή καταχώρηση και είναι γνωστή ως εκείνη του Ιφίτου. Εάν θεωρήσουμε ως μέτρηση την δεύτερη καταχώρηση τότε το 2016 είναι το 2.900 αρχαιοελληνικό έτος, καθώς η πρώτη καταγεγραμμένη Ολυμπιάδα στην ουσία ήταν η 28η.

Επέλεξα να ερευνήσω και τους τρεις αριθμούς. Για να βρούμε τον Αριθμό του Τρέχοντος Έτους προσθέτουμε όλα τα ψηφία μεταξύ τους και εάν υπάρξει διψήφιο αποτέλεσμα γίνεται αναγωγή. Έτσι έχουμε:

για το έτος 2792 = 2+7+9+2=20=2+0=2
για το έτος 2900 = 2+9+0+0=11/2 (1+1=2) Ισχυρός αριθμός
για το έτος 2016 = 1+0+1=6= 9 (Δύσκολο Έτος, κλείσιμο κύκλου)

Ας δούμε πρώτα τι μήνυμα θα μπορούσε να μας φέρει ένα Έτος με Αριθμό 2, όπως το 2.792. Ο Αριθμός 2 γενικά προδιαθέτει μία «αργή χρονιά». Μία χρονιά που ο χρόνος κυλάει αργά αλλά μας δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσουμε συνεργασίες ακόμα και σχέσεις. Δεν είναι ένα έτος που σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα ούτε ένα κλείσιμο κύκλου, όπως μας δίνει το 2016 στο σημερινό μας ημερολόγιο. Άρα, είναι μία μέτρηση η οποία δεν μας αφορά για το τρέχον έτος, προς το παρόν.

Παρόλο όμως που το 2 στην πρώτη μέτρηση δεν μας αφορά, εντούτοις θα το δούμε να «ξεπετάγεται» στην δεύτερη μας μέτρηση, αυτή του έτους 2.900, όπου εδώ έχουμε το αποτέλεσμα 2, αλλά προέρχεται όμως με αναγωγή από τον αριθμό 11.
Το 11/2 θεωρείται ένας από τους ισχυρότατους συμπαντικούς αριθμούς και εμπεριέχει το 2. Το μήνυμα που μας φέρνει είναι αποκαλύψεις και τελειοποιήσεις στον φιλοσοφικό και τον πολιτιστικό τομέα. Είναι το έτος του πνεύματος, του Λόγιου Ερμή και της Τέχνης της Αθηνάς. Είναι ο πνευματικός πλούτος που εμπλουτίζει τις ιδέες και τα ιδεώδη μας. Η δόνηση του 11/2 μπορεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε βαθιές συγκινήσεις, μεγάλες αποκαλύψεις ακόμα και …..αφίξεις. Όλα αυτά όμως μπορούν να προέλθουν εφόσον έχουμε εργαστεί αρκετά επάνω στο 2, δηλαδή στην «Συνεργασία».

Ας προχωρήσουμε τώρα στο έτος 2016, όπως αριθμείται από το σημερινό ημερολογιακό σύστημα. Πριν προχωρήσω θα ήθελα να επισημάνω το εξής: Το σημερινό ημερολόγιο είναι ένα ημερολόγιο το οποίο έχει επιβληθεί από το καθεστώς και βαδίζει σύμφωνα με τον «ανάδρομο ρυθμό» της Γης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν εξετάζεται. Διότι, για να αντιμετωπίσουμε κάτι και να βρούμε το αντίδοτο, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως λειτουργεί. Εάν προσθέσουμε τα ψηφία του έτους 2016 έχουμε τον αριθμό : 2+0+1+6 = 9. Πολύ δύσκολος αριθμός. Σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κύκλου.

Ας το δούμε πρώτα από την πλευρά του επικυριαρχικού καθεστώτος. Το προηγούμενο έτος 2015, έδινε τον αριθμό 8 εάν προσθέσουμε τα ψηφία του. Το 8 σηματοδοτεί τον οικονομικό τομέα, και με μεγάλη επιείκεια μπορούμε να πούμε ότι το επικυριαρχικό καθεστώς «καταλήστεψε» τόσο την Ελλάδα όσο και άλλους λαούς. Μέχρι την τελευταία ημέρα του 2015 μάζεψε όσα περισσότερα μπορούσε.
Τώρα με το έτος 2016 θα προσπαθήσει να «κλείσει και να σφραγίσει τον κύκλο», δηλαδή ότι κατάφερε το έτος 2015, ώστε να είναι μαθηματικά βέβαιη η δουλοποίηση των λαών του πλανήτη.

Όλα αυτά όμως κινούνται σύμφωνα με τον «ανάδρομο ρυθμό» πράγμα που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, όταν μελετούμε το σημερινό σύστημα. Και ας μην βιαστούμε να πούμε πως δεν μας αφορά. Μας αφορά όλους διότι τον βιώνουμε και δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε. Όσο και αν έχουμε υιοθετήσει μία προσωπική εκστατική πραγματικότητα, ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι βιώνουμε την προσωπική μας πραγματικότητα μέσα στην βαριά ύλη και συνεπώς δεν είναι ενεργειακά αποδεκτό το να είμαστε αδιάφοροι.

Ας δούμε τώρα μία γενικότητα αυτού του δύσκολου έτους με τον αριθμό 9. Όπως προαναφέρθηκε ολοκληρώνεται ένας κύκλος συγκομιδής ο οποίος για την ακρίβεια ξεκίνησε πριν από 9 χρόνια, συγκεκριμένα το 2007 (θυμηθείτε τι έγινε από το 2007 και μετά).

Όταν κλείνει ένας κύκλος μπορούν να συμβούν πολλά πράγματα. Μπορούν να πραγματοποιηθούν μεγάλα και διεθνή σχέδια, μπορούν ακόμα να γίνουν μεγάλες καταστροφές ή κάποιες ψυχές να επιλέξουν ομαδικά να εγκαταλείψουν τον πλανήτη. Γενικά ένα έτος με αριθμό 9 μας θέτει στην θέση να γυρίσουμε σελίδα ανεξάρτητα του τι συνέπειες θα έχει η αλλαγή αυτή.
Είναι ένα έτος αλλαγής καθώς ο κύκλος κλείνει και είτε επιλέγουμε να περπατήσουμε τον ίδιο κύκλο πάλι με δυσμενή αποτελέσματα, είτε επιλέγουμε να διευρύνουμε τον κύκλο όπως ακριβώς κάνει το σύμβολο του Ναυτίλου.

Σε ένα έτος όμως με αριθμό 9 μπορεί να συμβεί και ένα άλλο παράδοξο γεγονός. Η ανθρωπότητα έχει την δυνατότητα να ξυπνήσει από τον λήθαργο και να επιστρέψει σε ξεχασμένους τόπους λατρείας από όπου θα αντλήσει πνευματική ελπίδα. Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον μήνυμα του έτους με αριθμό 9, διότι μπορούμε να το συνδυάσουμε με το αρχαιοελληνικό έτος 2900 (11/2) και να δούμε μεγάλες εκπλήξεις και αποτελέσματα.

Είναι ένα έτος που μας διδάσκει τον συμπαντικό νόμο των αλλαγών παρόλο που μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε απρόοπτες δυσκολίες και δεν πρέπει να αποθαρρυνθούμε.
Είναι το έτος των «ξεκαθαρισμάτων και του τέλους». Και για να χαριτολογήσω, ή θα τους ξεκαθαρίσουμε ή θα μας ξεκαθαρίσουν. Και σε αυτό το σημείο χρειάζεται εγκράτεια και να προσέχουμε πάρα πολύ τους διάφορους «σωτήρες», οι οποίοι λειτουργούν ως δούρειοι ίπποι.

Είναι ένα έτος που μας διδάσκει ότι όλες οι εκκρεμείς υποθέσεις «κλείνουν». Και μάλιστα μπορούν να κλείσουν «αυτόματα» εάν αρχίσουμε να οραματιζόμαστε ένα ισορροπημένο, γειωμένο και φωτεινό μέλλον, και όχι μόνο νοητικό. Διότι άλλο να οραματιζόμαστε ένα όνειρο και άλλο να το γειώνουμε. Ένα όνειρο παραμένει όνειρο όσο δεν γειώνεται.

Το έτος 9 είναι δύσκολο και συναισθηματικά καθώς πρέπει να απαγκιστρωθούμε από το παλιό ώστε να κάνουμε χώρο για το καινούργιο. Το 9 είναι το έτος του μετασχηματισμού, για αυτό αν και αρκετά δύσκολο εντούτοις είναι και πολύ σημαντικό.
Δεν μπορούμε να περάσουμε ισορροπημένα στο 10 / 1 εάν δεν εργαστούμε επακριβώς με το 9. Διότι εάν αρνηθούμε την αλλαγή και την απαγκίστρωση, θα περάσουμε στο 10/1, που σηματοδοτεί την αρχή ενός κύκλου αλλά θα είναι ο παλιός κύκλος με πιο οδυνηρές εμπειρίες.

Το έτος 9 είναι ένα έτος ολοκληρώσεων και δεν θα πρέπει να χάσουμε αυτήν την ευκαιρία ώστε να δώσουμε τέλος σε κάποια πράγματα ή ημιτελείς καταστάσεις. Είναι το έτος που μπορούμε να ανακτήσουμε τις χαμένες ευκαιρίες μας. Προσοχή όμως, δεν πρέπει να κάνουμε νέα ξεκινήματα αυτό το έτος, σε γενικά πλαίσια. Απλώς πρέπει να «κλείσουμε» παλιούς λογαριασμούς.

Η τελική εικόνα που θα επικρατήσει αυτό το έτος είναι εκείνη που θα δώσει το νέο ξεκίνημα την επόμενη χρονιά. Ας μην ξεχνάμε ότι παρόλο που βρισκόμαστε στον «λάθος, ανάδρομο ρυθμό» διαθέτουμε Ελληνικό Πνεύμα και μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τις καταστάσεις με τα ίδια τα όπλα που χρησιμοποιεί το καθεστώς για την καταστολή της ανθρωπότητας.

Υπενθυμίζω και πάλι ότι όλα αυτά μπορούν να «σβήσουν» να «χαθούν» σε ένα βράδυ, εάν ο Πατέρας Ζευς δώσει την εντολή για την στάση του ανάδρομου ρυθμού και την επαναφορά του αρχέγονου και αρχέτυπου συμπαντικού φυσικού Ολύμπιου ρυθμού.

Έχω την αίσθηση ότι αυτή η εντολή θα δοθεί, όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε απόλυτα αποφασισμένοι να πάρουμε την ζωή και τις τύχες μας στα χέρια μας χωρίς να φοβόμαστε μην χάσουμε τα υλικά μας βάρη και όταν μάθουμε να εργαζόμαστε στο Εμείς. Όσο εμείς φοβόμαστε τόσο το καθεστώς ανδρώνεται. Όσο εμείς δεν φοβόμαστε τόσο το καθεστώς ελαχιστοποιείται.

Όταν λοιπόν εμείς αποφασίσουμε ότι είμαστε πραγματικά παιδιά των Αστεριών τότε θα έλθει και η Ουράνια βοήθεια και μάλιστα……εν τω μέσω της Νυκτός !!!!!


Και να θυμάστε πάντα….. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει…..»



Υ.Γ. Καμία Ολύμπια πληροφορία δεν δημοσιοποιείται εάν μία διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί, εδραιωθεί και ασφαλιστεί.  



http://astarhellas.com.gr/