ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ» ΤΟΥ ’44
Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος.
Ναι, δεν είναι σωστό να ξύνουμε παλιές πληγές. Ναι, πρέπει να υπάρξει Εθνική συμφιλίωση. Ναι, πρέπει να υπάρξει λήθη του κακού παρελθόντος, που διχάζει τους Έλληνες. Ναι, αλλά η λήθη δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη και να εμφανίζονται σήμερα οι προδότες ως ήρωες και οι ήρωες ως προδότες. Ναι, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσουμε την Ιστορία μας, γιατί οι λαοί που ξεχνούν την Ιστορία τους πεθαίνουν. Η ανάδειξη, λοιπόν, της παραποιημένης ιστορικής αληθείας ...
Ναι, δεν είναι σωστό να ξύνουμε παλιές πληγές. Ναι, πρέπει να υπάρξει Εθνική συμφιλίωση. Ναι, πρέπει να υπάρξει λήθη του κακού παρελθόντος, που διχάζει τους Έλληνες. Ναι, αλλά η λήθη δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη και να εμφανίζονται σήμερα οι προδότες ως ήρωες και οι ήρωες ως προδότες. Ναι, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσουμε την Ιστορία μας, γιατί οι λαοί που ξεχνούν την Ιστορία τους πεθαίνουν. Η ανάδειξη, λοιπόν, της παραποιημένης ιστορικής αληθείας ...
.. για τα γεγονότα του «Κόκκινου Δεκέμβρη του ’44», είναι η μόνη σκοπιμότης της σημερινής μας ιστορικής αναδρομής.
Μάιος 1944: Η Ελλάς στην βρετανική σφαίρα επιρροής.
Τον Οκτώβριο του ’44, οι Γερμανοί αποχωρούν από την Ελλάδα, ενώ ηττώνται σε όλα τα μέτωπα. Η τύχη του Μεγάλου Πολέμου έχει πλέον κριθεί, και μόνο ένα θαύμα μπορεί να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας. Δύο εκ των «μεγάλων νικητών», οι Άγγλοι και οι Σοβιετικοί, είχαν ήδη κάνει τις συμφωνίες τους, για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής.
Η εκχώρηση της Ελλάδος στην βρετανική σφαίρα επιρροής, είχε συμφωνηθεί κατ’ αρχάς τον Μάιο του 1944, κατά την συνάντηση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών, Α. Ήντεν, με τον σοβιετικό πρεσβευτή στο Λονδίνο, Ι. Γκούσεφ. Απόδειξη της ισχύος των συμφωνηθέντων του Μαΐου, είναι ένα υπόμνημα του Α. Βισίνσκυ, Σοβιετικού αντιπροσώπου στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στις 23/09/1944: «Η σοβιετική κυβέρνηση ενθυμείτε πως τον Μάιο του ’44, στις συνομιλίες του Ήντεν με τον σοβιετικό πρεσβευτή Γκούσεφ, συμφωνήθηκε ότι η Ελλάδα ανήκει στην βρετανική σφαίρα επιρροής και η Ρουμανία στην σοβιετική. Τηρώντας την συμφωνία μας, η σοβιετική κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι δεν έχει αντίρρηση για την αποστολή βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα και δηλώνει ότι δεν προτίθεται να στείλει δικά της στρατεύματα» (πηγή: «Το Βήμα», της 11/12/1994). Επίσης, μια ακόμη απόδειξη, είναι το γεγονός ότι ο Σοβιετικός στρατάρχης Τολμπούχιν σταμάτησε την προέλασή του στα σύνορα της Βουλγαρίας και δεν κατήλθε στην Ελλάδα, παρά τις… αγωνιώδεις προσκλήσεις των κουκουέδων.
Η «συμφωνία των ποσοστών», μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν.
Η πρώτη συμφωνία του Μαΐου, επικυρώθηκε την 9η Οκτωβρίου 1944 (λίγες ημέρες προ της αποχωρήσεως των Γερμανών από την Ελλάδα), με την λεγομένη «συμφωνία των ποσοστών», κατά την συνάντηση Τσώρτσιλ-Στάλιν, στην Μόσχα. Ιδού πως περιγράφει τον ωμό διαμελισμό των Βαλκανίων σ’ ένα παλιόχαρτο, ο Τσώρτσιλ: «Δήλωσα: Ας τακτοποιήσουμε τις υποθέσεις μας στα Βαλκάνια. Τα στρατεύματά σας βρίσκονται στην Ρουμανία και στην Βουλγαρία. Έχουμε στις χώρες αυτές συμφέροντα, αποστολές, πράκτορες. Ας αποφύγουμε να συγκρουστούμε επί θεμάτων που δεν αξίζουν τον κόπο. Ως προς ότι αφορά την Μεγάλη Βρετανία και την Ρωσσία, τι θα λέγατε για μια υπεροχή κατά 90% υπέρ ημών στην Ελλάδα και για μια ισοτιμία 50% στην Γιουγκοσλαβία; Ενώ μετέφραζαν όσα είπα, έγραψα σε μισή κόλλα χαρτί: Ρουμανία: Ρωσσία 90% – Άλλοι 10%, Ελλάδα: Μεγάλη Βρετανία 90% – Άλλοι 10%, Γιουγκοσλαβία: 50%, Βουλγαρία: Ρωσσία 75% – Άλλοι 25%. Έσπρωξα το χαρτί μπρος στον Στάλιν, που είχε ήδη ακούσει τη μετάφραση. Επικράτησε μια μικρή σιγή και κατόπιν πήρε ένα μπλε μολύβι, έκανε στο χαρτί ένα χοντρό σήμα συμφωνίας, και κατόπιν το επέστρεψε. Το όλο θέμα τακτοποιήθηκε σε λιγότερο χρόνο απ’ ότι χρειάζεται κανείς για να γράψει τα παραπάνω…» (πηγή: Τσώρτσιλ, «Απομνημονεύματα»).
Το ΚΚΕ τα εγνώριζε όλα!
Ερώτηση: Εγνώριζε το ΚΚΕ περί των συμφωνιών του Μαΐου και του Οκτωβρίου; Σίγουρα τις εγνώριζε εγκαίρως! Η «γραμμή» από την Μόσχα έφθανε πάντα στην ώρα της! Αυτό αποδεικνύεται, κατ’ αρχάς, από το γεγονός ότι το ΚΚΕ απεδέχθη την νομιμότητα της εξορίστου κυβερνήσεως «εθνικής ενότητος» υπό τον Γ. Παπανδρέου, κατά την «Διάσκεψη του Λιβάνου» (29/07/44), ενώ προηγουμένως είχε αντιρρήσεις. Μάλιστα, το ΕΑΜ μετείχε στην κυβέρνηση Παπανδρέου με 6 υπουργούς. Η αλλαγή γραμμής οφείλεται στην επίσκεψη της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής υπό τον συνταγματάρχη Ποπώφ, στο ορεινό στρατηγείο των συμμοριτών στην Θεσσαλία, τέσσερις ημέρες ενωρίτερα.
Δεύτερον, από την υπογραφή του στρατιωτικού ηγέτη του ΕΛΑΣ, Σ. Σαράφη, στην «Συμφωνία της Καζέρτας» (26/09/44), με την οποία όλες οι εν ενεργεία ανταρτικές ομάδες υπάγονταν στην υπό τον Γ. Παπανδρέου κυβέρνηση του Καΐρου, η οποία με την σειρά της τις έθετε υπό τας διαταγάς του Εγγλέζου στρατηγού Σκόμπυ, διοικητού των συμμαχικών δυνάμεων για την απελευθέρωση της Ελλάδος. Προφανώς, ο Σαράφης δεν θα αποτολμούσε να υπογράψει τέτοια συμφωνία, που στην ουσία ακύρωνε τα σχέδια του ΚΚΕ για βίαιη κατάληψη της εξουσίας, μετά την επικειμένη αποχώρηση των Γερμανών, χωρίς την σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας του ΚΚΕ κι αυτή με την σειρά της χωρίς την σχετική εντολή από την Μόσχα.
Τρίτον, από την αδράνεια που έδειξε το ΚΚΕ προς κατάληψη της εξουσίας, αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είχε ακόμα κανένα ένοπλο στήριγμα και μ’ ένα φύσημα θα έπεφτε. Πράγματι, οι εθνικές δυνάμεις του Ζέρβα βρίσκονταν στην Ήπειρο, τα Τάγματα Ασφαλείας είχαν εξουδετερωθεί (όσοι άνδρες τους γλίτωσαν από το λεπίδι του Βελουχιώτη ήταν κρατούμενοι των Άγγλων, στο Γουδί και σε πρόχειρα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην επαρχία), ενώ οι πρώτες οργανωμένες εθνικές στρατιωτικές μονάδες της Μέσης Ανατολής, η «Ταξιαρχία του Ρίμινι» και ο «Ιερός Λόχος», κατέφθασαν στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου.
Ξαφνικά, προκύπτει αδιέξοδο!
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε την διάλυση όλων των ενόπλων σωμάτων (ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ), μέχρι το τέλος του έτους. Μετά από αρκετές αμφιταλαντεύσεις, στις 27 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε ευρεία σύσκεψη του Παπανδρέου με τους υπουργούς του ΕΑΜ που μετείχαν στην κυβέρνηση, για να επιτευχθεί οριστική συμφωνία. Πράγματι, συμφωνήθηκε η διάλυση όλων των ενόπλων σωμάτων και η δημιουργία Εθνικού Στρατού, στον οποίον θα ενσωματώνονταν η Ταξιαρχία του Ρίμινι, ο Ιερός Λόχος, μια μονάδα του ΕΔΕΣ και μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ.
Την επομένη, ο Παπανδρέου ανακοίνωσε την επίτευξη της συμφωνίας. Όμως, το απόγευμα της ιδίας, ο αριστερός υπουργός Ζέβγος, κατ’ εντολήν του αρχηγού του ΚΚΕ, Γ. Σιάντου, επεσκέφθη τον Παπανδρέου και ζήτησε την ακύρωση της συμφωνίας, απαιτώντας τον αφοπλισμό της Ταξιαρχίας του Ρίμινι και του Ιερού Λόχου. Ο Παπανδρέου δεν εδέχθη τις εξωφρενικές αυτές απαιτήσεις. Το πρωί της 29ης Νοεμβρίου, συνεκλήθη εκτάκτως σύσκεψη της Κ.Ε. του ΕΑΜ, χωρίς αποτέλεσμα. Οι εργασίες συνεχίστηκαν την επομένη και η κατάληξη ήταν η υιοθέτηση των αδιάλλακτων θέσεων του Σιάντου. Μετά την οριστική απόφαση του ΕΑΜ για απόρριψη της συμφωνίας, έγινε μια τελευταία συνάντηση Παπανδρέου-Σιάντου, στην οποία ο Παπανδρέου επέδειξε στον αρχηγό του ΚΚΕ τηλεγράφημα του Τσώρτσιλ, στο οποίο απέρριπτε τον αφοπλισμό του Ιερού Λόχου και της Ταξιαρχίας του Ρίμινι. Επρόκειτο για ένα μήνυμα, ότι η Βρετανία δεν θα έμενε απαθής στις όποιες εξελίξεις. Παρ’ όλα αυτά, ο Σιάντος επέμεινε στην στάση του.
Την 1η Δεκεμβρίου, ο Σκόμπυ εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση, στην οποία καθιστούσε σαφές πως οι βρετανικές δυνάμεις στην Ελλάδα θα υπεράσπιζαν ενεργά την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ούτε απ’ αυτό συγκρατήθηκε ο Σιάντος, ο οποίος ανακοίνωσε την πραγματοποίηση μεγάλου συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας στο κέντρο των Αθηνών, για την 3η Δεκεμβρίου, ενώ ακολούθησαν οι παραιτήσεις των 6 υπουργών του ΕΑΜ. Μετά κι απ’ αυτές τις ενέργειες, ήταν πλέον φανερό, πως το ΚΚΕ οδηγούσε τα πράγματα στα άκρα!
Η αρχή του 2ου Γύρου
Μάιος 1944: Η Ελλάς στην βρετανική σφαίρα επιρροής.
Τον Οκτώβριο του ’44, οι Γερμανοί αποχωρούν από την Ελλάδα, ενώ ηττώνται σε όλα τα μέτωπα. Η τύχη του Μεγάλου Πολέμου έχει πλέον κριθεί, και μόνο ένα θαύμα μπορεί να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας. Δύο εκ των «μεγάλων νικητών», οι Άγγλοι και οι Σοβιετικοί, είχαν ήδη κάνει τις συμφωνίες τους, για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής.
Η εκχώρηση της Ελλάδος στην βρετανική σφαίρα επιρροής, είχε συμφωνηθεί κατ’ αρχάς τον Μάιο του 1944, κατά την συνάντηση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών, Α. Ήντεν, με τον σοβιετικό πρεσβευτή στο Λονδίνο, Ι. Γκούσεφ. Απόδειξη της ισχύος των συμφωνηθέντων του Μαΐου, είναι ένα υπόμνημα του Α. Βισίνσκυ, Σοβιετικού αντιπροσώπου στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στις 23/09/1944: «Η σοβιετική κυβέρνηση ενθυμείτε πως τον Μάιο του ’44, στις συνομιλίες του Ήντεν με τον σοβιετικό πρεσβευτή Γκούσεφ, συμφωνήθηκε ότι η Ελλάδα ανήκει στην βρετανική σφαίρα επιρροής και η Ρουμανία στην σοβιετική. Τηρώντας την συμφωνία μας, η σοβιετική κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι δεν έχει αντίρρηση για την αποστολή βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα και δηλώνει ότι δεν προτίθεται να στείλει δικά της στρατεύματα» (πηγή: «Το Βήμα», της 11/12/1994). Επίσης, μια ακόμη απόδειξη, είναι το γεγονός ότι ο Σοβιετικός στρατάρχης Τολμπούχιν σταμάτησε την προέλασή του στα σύνορα της Βουλγαρίας και δεν κατήλθε στην Ελλάδα, παρά τις… αγωνιώδεις προσκλήσεις των κουκουέδων.
Η «συμφωνία των ποσοστών», μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν.
Η πρώτη συμφωνία του Μαΐου, επικυρώθηκε την 9η Οκτωβρίου 1944 (λίγες ημέρες προ της αποχωρήσεως των Γερμανών από την Ελλάδα), με την λεγομένη «συμφωνία των ποσοστών», κατά την συνάντηση Τσώρτσιλ-Στάλιν, στην Μόσχα. Ιδού πως περιγράφει τον ωμό διαμελισμό των Βαλκανίων σ’ ένα παλιόχαρτο, ο Τσώρτσιλ: «Δήλωσα: Ας τακτοποιήσουμε τις υποθέσεις μας στα Βαλκάνια. Τα στρατεύματά σας βρίσκονται στην Ρουμανία και στην Βουλγαρία. Έχουμε στις χώρες αυτές συμφέροντα, αποστολές, πράκτορες. Ας αποφύγουμε να συγκρουστούμε επί θεμάτων που δεν αξίζουν τον κόπο. Ως προς ότι αφορά την Μεγάλη Βρετανία και την Ρωσσία, τι θα λέγατε για μια υπεροχή κατά 90% υπέρ ημών στην Ελλάδα και για μια ισοτιμία 50% στην Γιουγκοσλαβία; Ενώ μετέφραζαν όσα είπα, έγραψα σε μισή κόλλα χαρτί: Ρουμανία: Ρωσσία 90% – Άλλοι 10%, Ελλάδα: Μεγάλη Βρετανία 90% – Άλλοι 10%, Γιουγκοσλαβία: 50%, Βουλγαρία: Ρωσσία 75% – Άλλοι 25%. Έσπρωξα το χαρτί μπρος στον Στάλιν, που είχε ήδη ακούσει τη μετάφραση. Επικράτησε μια μικρή σιγή και κατόπιν πήρε ένα μπλε μολύβι, έκανε στο χαρτί ένα χοντρό σήμα συμφωνίας, και κατόπιν το επέστρεψε. Το όλο θέμα τακτοποιήθηκε σε λιγότερο χρόνο απ’ ότι χρειάζεται κανείς για να γράψει τα παραπάνω…» (πηγή: Τσώρτσιλ, «Απομνημονεύματα»).
Το ΚΚΕ τα εγνώριζε όλα!
Ερώτηση: Εγνώριζε το ΚΚΕ περί των συμφωνιών του Μαΐου και του Οκτωβρίου; Σίγουρα τις εγνώριζε εγκαίρως! Η «γραμμή» από την Μόσχα έφθανε πάντα στην ώρα της! Αυτό αποδεικνύεται, κατ’ αρχάς, από το γεγονός ότι το ΚΚΕ απεδέχθη την νομιμότητα της εξορίστου κυβερνήσεως «εθνικής ενότητος» υπό τον Γ. Παπανδρέου, κατά την «Διάσκεψη του Λιβάνου» (29/07/44), ενώ προηγουμένως είχε αντιρρήσεις. Μάλιστα, το ΕΑΜ μετείχε στην κυβέρνηση Παπανδρέου με 6 υπουργούς. Η αλλαγή γραμμής οφείλεται στην επίσκεψη της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής υπό τον συνταγματάρχη Ποπώφ, στο ορεινό στρατηγείο των συμμοριτών στην Θεσσαλία, τέσσερις ημέρες ενωρίτερα.
Δεύτερον, από την υπογραφή του στρατιωτικού ηγέτη του ΕΛΑΣ, Σ. Σαράφη, στην «Συμφωνία της Καζέρτας» (26/09/44), με την οποία όλες οι εν ενεργεία ανταρτικές ομάδες υπάγονταν στην υπό τον Γ. Παπανδρέου κυβέρνηση του Καΐρου, η οποία με την σειρά της τις έθετε υπό τας διαταγάς του Εγγλέζου στρατηγού Σκόμπυ, διοικητού των συμμαχικών δυνάμεων για την απελευθέρωση της Ελλάδος. Προφανώς, ο Σαράφης δεν θα αποτολμούσε να υπογράψει τέτοια συμφωνία, που στην ουσία ακύρωνε τα σχέδια του ΚΚΕ για βίαιη κατάληψη της εξουσίας, μετά την επικειμένη αποχώρηση των Γερμανών, χωρίς την σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας του ΚΚΕ κι αυτή με την σειρά της χωρίς την σχετική εντολή από την Μόσχα.
Τρίτον, από την αδράνεια που έδειξε το ΚΚΕ προς κατάληψη της εξουσίας, αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είχε ακόμα κανένα ένοπλο στήριγμα και μ’ ένα φύσημα θα έπεφτε. Πράγματι, οι εθνικές δυνάμεις του Ζέρβα βρίσκονταν στην Ήπειρο, τα Τάγματα Ασφαλείας είχαν εξουδετερωθεί (όσοι άνδρες τους γλίτωσαν από το λεπίδι του Βελουχιώτη ήταν κρατούμενοι των Άγγλων, στο Γουδί και σε πρόχειρα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην επαρχία), ενώ οι πρώτες οργανωμένες εθνικές στρατιωτικές μονάδες της Μέσης Ανατολής, η «Ταξιαρχία του Ρίμινι» και ο «Ιερός Λόχος», κατέφθασαν στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου.
Ξαφνικά, προκύπτει αδιέξοδο!
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε την διάλυση όλων των ενόπλων σωμάτων (ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ), μέχρι το τέλος του έτους. Μετά από αρκετές αμφιταλαντεύσεις, στις 27 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε ευρεία σύσκεψη του Παπανδρέου με τους υπουργούς του ΕΑΜ που μετείχαν στην κυβέρνηση, για να επιτευχθεί οριστική συμφωνία. Πράγματι, συμφωνήθηκε η διάλυση όλων των ενόπλων σωμάτων και η δημιουργία Εθνικού Στρατού, στον οποίον θα ενσωματώνονταν η Ταξιαρχία του Ρίμινι, ο Ιερός Λόχος, μια μονάδα του ΕΔΕΣ και μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ.
Την επομένη, ο Παπανδρέου ανακοίνωσε την επίτευξη της συμφωνίας. Όμως, το απόγευμα της ιδίας, ο αριστερός υπουργός Ζέβγος, κατ’ εντολήν του αρχηγού του ΚΚΕ, Γ. Σιάντου, επεσκέφθη τον Παπανδρέου και ζήτησε την ακύρωση της συμφωνίας, απαιτώντας τον αφοπλισμό της Ταξιαρχίας του Ρίμινι και του Ιερού Λόχου. Ο Παπανδρέου δεν εδέχθη τις εξωφρενικές αυτές απαιτήσεις. Το πρωί της 29ης Νοεμβρίου, συνεκλήθη εκτάκτως σύσκεψη της Κ.Ε. του ΕΑΜ, χωρίς αποτέλεσμα. Οι εργασίες συνεχίστηκαν την επομένη και η κατάληξη ήταν η υιοθέτηση των αδιάλλακτων θέσεων του Σιάντου. Μετά την οριστική απόφαση του ΕΑΜ για απόρριψη της συμφωνίας, έγινε μια τελευταία συνάντηση Παπανδρέου-Σιάντου, στην οποία ο Παπανδρέου επέδειξε στον αρχηγό του ΚΚΕ τηλεγράφημα του Τσώρτσιλ, στο οποίο απέρριπτε τον αφοπλισμό του Ιερού Λόχου και της Ταξιαρχίας του Ρίμινι. Επρόκειτο για ένα μήνυμα, ότι η Βρετανία δεν θα έμενε απαθής στις όποιες εξελίξεις. Παρ’ όλα αυτά, ο Σιάντος επέμεινε στην στάση του.
Την 1η Δεκεμβρίου, ο Σκόμπυ εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση, στην οποία καθιστούσε σαφές πως οι βρετανικές δυνάμεις στην Ελλάδα θα υπεράσπιζαν ενεργά την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ούτε απ’ αυτό συγκρατήθηκε ο Σιάντος, ο οποίος ανακοίνωσε την πραγματοποίηση μεγάλου συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας στο κέντρο των Αθηνών, για την 3η Δεκεμβρίου, ενώ ακολούθησαν οι παραιτήσεις των 6 υπουργών του ΕΑΜ. Μετά κι απ’ αυτές τις ενέργειες, ήταν πλέον φανερό, πως το ΚΚΕ οδηγούσε τα πράγματα στα άκρα!
Η αρχή του 2ου Γύρου
Αρχικά,
η κυβέρνηση είχε δώσει άδεια για την πραγματοποίηση του συλλαλητηρίου,
αλλά οι πληροφορίες που έφταναν μιλούσαν για απαρχή του «δεύτερου
γύρου» (ως «πρώτος γύρος» της κομμουνιστικής ανταρσίας θεωρούνται οι
απόπειρες εξοντώσεως όλων των ενόπλων μη κομμουνιστικών σωμάτων, κατά
την περίοδο της κατοχής).
Έτσι, την παραμονή της συγκεντρώσεως, η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακάλεσε την άδεια. Ήταν, όμως, πολύ αργά! Το ΚΚΕ είχε επιλέξει το δρόμο του… Το πρωί της Κυριακής 3ης Δεκεμβρίου, μέγα πλήθος ενόπλων κομμουνιστών κατέκλυσε την Πλατεία Συντάγματος.
Η σύγκρουση ήταν βέβαιη, έμενε μόνο μια αφορμή για να ξεσπάσει. Γύρω στις 11, κι ενώ ο κόκκινος όχλος πολιορκούσε το κτίριο της Αστυνομίας, έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί.
Είναι άγνωστο ποιός πυροβόλησε πρώτος, οι κομμουνιστές ή η Αστυνομία. Κάποιες μαρτυρίες, αναφέρουν ότι τα πυρά ξεκίνησαν από κάποιον (άγνωστο) ελεύθερο σκοπευτή. Την άποψη αυτή υποστηρίζουν –κυρίως- οι αριστεροί, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτός ο άγνωστος ήταν άνθρωπος της κυβερνήσεως και των Άγγλων.
Το σίγουρο είναι, ότι, η κυβέρνηση που ήλεγχε μόνον την περιοχή του κέντρου των Αθηνών, την Κρήτη, τα νησιά του Αιγαίου, τα νησιά του Ιονίου, την Ήπειρο (μέσω των δυνάμεων του Ζέρβα) και ένα μικρό τμήμα της Ανατολικής Μακεδονίας (μέσω των δυνάμεων του Φωστερίδη) δεν είχε κανέναν λόγο να επιδιώκει την σύγκρουση. Αντιθέτως, βάσει των δεδομένων, οι κομμουνιστές είχαν πολλούς λόγους να επιδιώκουν τη σύγκρουση. Ήλεγχαν ολόκληρη την περιοχή της Αττικής (εκτός από το κέντρο των Αθηνών) και το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, οργανωμένο κράτος και τακτικός στρατός δεν υπήρχαν, ενώ τα ηρωϊκά Τάγματα Ασφαλείας, ο μόνος σχηματισμός που μπορούσε να τους αντιμετωπίσει δυναμικά, είχε διαλυθεί και οι άνδρες τους (όσοι είχαν γλυτώσει από το κομμουνιστικό μαχαίρι) ήταν αιχμάλωτοι των Άγγλων. Επίσης, οι συνθήκες που επικρατούσαν (φτώχεια και δυστυχία) ήταν από μαρξιστικής-λενινιστικής απόψεως οι πιο ώριμες για την επιτυχία της επαναστάσεως. Η ευκαιρία, λοιπόν, ήταν μοναδική και το ΚΚΕ την άρπαξε από τα μαλλιά! Κι αν ακόμα λοιπόν, υπήρξε ο άγνωστος ελεύθερος σκοπευτής, αυτός σίγουρα θα ήταν προβοκάτορας του ΚΚΕ!
Άγγλοι και Σοβιετικοί στην «Μεγάλη Βρετανία».
Την 3η Δεκεμβρίου, υπήρχαν στους δρόμους της Αθήνας και βρετανικά στρατεύματα, με άρματα μάχης. Δεν αναμίχθηκαν, όμως, στην σύγκρουση. Μετά τους πρώτους πυροβολισμούς επικράτησε σύγχυση. Οι διαδηλωτές διαλύθηκαν προς στιγμήν, αλλά σύντομα ανασυντάχθηκαν. Δεν επιχείρησαν όμως κάτι περισσότερο και η ένταση εκτονώθηκε προσωρινά.
Η λήξη του συλλαλητηρίου έγινε στις 4:30 το απόγευμα. Εδώ πρέπει να πούμε, ότι τον τελευταίο καιρό, η έδρα της κυβερνήσεως Παπανδρέου, της αγγλικής διοικήσεως, αλλά και της εξαμελούς σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής, υπό τον Συνταγματάρχη Γκριγκόρι Ποπώφ, ήταν το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». Εκεί, όχι μόνο συνεδρίαζαν, αλλά και διέμεναν όλοι οι παραπάνω και τα μέλη των οικογενειών τους.
Το αποτέλεσμα των συγκρούσεων της πρώτης ημέρας ήταν 11 νεκροί και 40 περίπου τραυματίες από την πλευρά των στασιαστών και 6 νεκροί και 20 τραυματίες από την πλευρά της Αστυνομίας. Οπότε διερωτώμεθα: αν είχαν εντολή οι αστυνομικοί (οι οποίοι είχαν πιάσει επίκαιρες θέσεις π.χ. μπαλκόνια, ταράτσες κτιρίων κ.τ.λ.) να πυροβολήσουν και την πρόθεση να σκοτώσουν, μόνο 11 θα ήταν οι νεκροί και 40 οι τραυματίες; Έπειτα, αφού οι κομμουνιστές ήταν άοπλοι, όπως υποστηρίζουν, ποιός σκότωσε και τραυμάτισε τους αστυνομικούς; Μήπως …αυτοτραυματίστηκαν;
Φέρετρα γεμάτα… πέτρες!
Έτσι, την παραμονή της συγκεντρώσεως, η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακάλεσε την άδεια. Ήταν, όμως, πολύ αργά! Το ΚΚΕ είχε επιλέξει το δρόμο του… Το πρωί της Κυριακής 3ης Δεκεμβρίου, μέγα πλήθος ενόπλων κομμουνιστών κατέκλυσε την Πλατεία Συντάγματος.
Η σύγκρουση ήταν βέβαιη, έμενε μόνο μια αφορμή για να ξεσπάσει. Γύρω στις 11, κι ενώ ο κόκκινος όχλος πολιορκούσε το κτίριο της Αστυνομίας, έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί.
Είναι άγνωστο ποιός πυροβόλησε πρώτος, οι κομμουνιστές ή η Αστυνομία. Κάποιες μαρτυρίες, αναφέρουν ότι τα πυρά ξεκίνησαν από κάποιον (άγνωστο) ελεύθερο σκοπευτή. Την άποψη αυτή υποστηρίζουν –κυρίως- οι αριστεροί, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτός ο άγνωστος ήταν άνθρωπος της κυβερνήσεως και των Άγγλων.
Το σίγουρο είναι, ότι, η κυβέρνηση που ήλεγχε μόνον την περιοχή του κέντρου των Αθηνών, την Κρήτη, τα νησιά του Αιγαίου, τα νησιά του Ιονίου, την Ήπειρο (μέσω των δυνάμεων του Ζέρβα) και ένα μικρό τμήμα της Ανατολικής Μακεδονίας (μέσω των δυνάμεων του Φωστερίδη) δεν είχε κανέναν λόγο να επιδιώκει την σύγκρουση. Αντιθέτως, βάσει των δεδομένων, οι κομμουνιστές είχαν πολλούς λόγους να επιδιώκουν τη σύγκρουση. Ήλεγχαν ολόκληρη την περιοχή της Αττικής (εκτός από το κέντρο των Αθηνών) και το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, οργανωμένο κράτος και τακτικός στρατός δεν υπήρχαν, ενώ τα ηρωϊκά Τάγματα Ασφαλείας, ο μόνος σχηματισμός που μπορούσε να τους αντιμετωπίσει δυναμικά, είχε διαλυθεί και οι άνδρες τους (όσοι είχαν γλυτώσει από το κομμουνιστικό μαχαίρι) ήταν αιχμάλωτοι των Άγγλων. Επίσης, οι συνθήκες που επικρατούσαν (φτώχεια και δυστυχία) ήταν από μαρξιστικής-λενινιστικής απόψεως οι πιο ώριμες για την επιτυχία της επαναστάσεως. Η ευκαιρία, λοιπόν, ήταν μοναδική και το ΚΚΕ την άρπαξε από τα μαλλιά! Κι αν ακόμα λοιπόν, υπήρξε ο άγνωστος ελεύθερος σκοπευτής, αυτός σίγουρα θα ήταν προβοκάτορας του ΚΚΕ!
Άγγλοι και Σοβιετικοί στην «Μεγάλη Βρετανία».
Την 3η Δεκεμβρίου, υπήρχαν στους δρόμους της Αθήνας και βρετανικά στρατεύματα, με άρματα μάχης. Δεν αναμίχθηκαν, όμως, στην σύγκρουση. Μετά τους πρώτους πυροβολισμούς επικράτησε σύγχυση. Οι διαδηλωτές διαλύθηκαν προς στιγμήν, αλλά σύντομα ανασυντάχθηκαν. Δεν επιχείρησαν όμως κάτι περισσότερο και η ένταση εκτονώθηκε προσωρινά.
Η λήξη του συλλαλητηρίου έγινε στις 4:30 το απόγευμα. Εδώ πρέπει να πούμε, ότι τον τελευταίο καιρό, η έδρα της κυβερνήσεως Παπανδρέου, της αγγλικής διοικήσεως, αλλά και της εξαμελούς σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής, υπό τον Συνταγματάρχη Γκριγκόρι Ποπώφ, ήταν το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». Εκεί, όχι μόνο συνεδρίαζαν, αλλά και διέμεναν όλοι οι παραπάνω και τα μέλη των οικογενειών τους.
Το αποτέλεσμα των συγκρούσεων της πρώτης ημέρας ήταν 11 νεκροί και 40 περίπου τραυματίες από την πλευρά των στασιαστών και 6 νεκροί και 20 τραυματίες από την πλευρά της Αστυνομίας. Οπότε διερωτώμεθα: αν είχαν εντολή οι αστυνομικοί (οι οποίοι είχαν πιάσει επίκαιρες θέσεις π.χ. μπαλκόνια, ταράτσες κτιρίων κ.τ.λ.) να πυροβολήσουν και την πρόθεση να σκοτώσουν, μόνο 11 θα ήταν οι νεκροί και 40 οι τραυματίες; Έπειτα, αφού οι κομμουνιστές ήταν άοπλοι, όπως υποστηρίζουν, ποιός σκότωσε και τραυμάτισε τους αστυνομικούς; Μήπως …αυτοτραυματίστηκαν;
Φέρετρα γεμάτα… πέτρες!
Την επομένη, οι κομμουνιστές διοργάνωσαν παλλαϊκή κηδεία των νεκρών τους.
Οι νεκροί είπαμε ότι ήταν 11, αλλά στην κηδεία εμφανίστηκαν 21 φέρετρα! Τι περιείχαν τα παραπανίσια φέρετρα; Πέτρες!
Η συγκέντρωση έγινε στη Μητρόπολη και ακολούθως η νεκρική πομπή κατευθύνθηκε στο Σύνταγμα. Θέλοντας να δώσουν μελοδραματικό τόνο, οι κομμουνιστές είχαν τοποθετήσει στην κεφαλή της πομπής ένα πανό που έγραφε το σύνθημα «όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Το πανό, το οποίο κρατούσαν μαυροφορεμένες ύαινες, ήταν πιτσιλισμένο με κόκκινη μπογιά, υποτίθεται από το… αίμα των «αγωνιστών». Την ίδια ώρα, στις συνοικίες κροτάλιζαν τα κομμουνιστικά πολυβόλα σπέρνοντας θάνατο. Είχαν αρχίσει οι επιθέσεις των «αγωνιστών» στα αστυνομικά τμήματα. Το ένα μετά το άλλο «ξεκαθαρίστηκαν» ή παραδόθηκαν.
Όσοι αστυνομικοί έκαναν το λάθος να πιστέψουν στα «χωνιά» που ούρλιαζαν προτρέποντάς τους να παραδοθούν, με εγγύηση ότι δε θα πάθουν τίποτα, εξετελέσθησαν επί τόπου! Όσα τμήματα κράταγαν, οι εφορμούντες κόκκινοι δαίμονες τα περιέλουζαν εξωτερικά με βενζίνη και τα έκαιγαν μαζί με τους υπερασπιστές τους!
Η εποποιία του Συντάγματος Μακρυγιάννη.
Το πρωί της 6ης Δεκεμβρίου μπήκαν στη μάχη και τα βρετανικά στρατεύματα. Την ημέρα εκείνη, η ελεύθερη Ελλάδα άρχιζε από την Πλατεία Ομονοίας και τελείωνε στην περιοχή της Ακροπόλεως! Εν τω μεταξύ, οι κομμουνιστές επιτίθενται στις δυνάμεις της εθνικιστικής οργάνωσης «Χ» του Γ. Γρίβα, οι οποίες υπερασπίζονται την περιοχή του Θησείου.
Μετά από επική αλλά άνιση μάχη (300 Χίτες εναντίον χιλιάδων ΕΑΜοκομμουνιστών), οι ανθέλληνες κατέλαβαν και το Θησείο. Ο Γ. Γρίβας, με τους μισούς περίπου άνδρες του, που είχαν απομείνει ζωντανοί, προωθήθηκαν προς το κέντρο της πόλεως, που παρέμενε ακόμα ελεύθερο.
Το τελευταίο εμπόδιο των λυσσασμένων εχθρών της Ελλάδος προς το ελεύθερο κέντρο της πόλεως, ήταν το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Εδώ θα δινόταν η μεγάλη, η πιο κρίσιμη μάχη για την ελευθερία της πατρίδας! Ή ταν ή επί τας! Το Μακρυγιάννη, υπεράσπιζαν 600 περίπου χωροφύλακες. Σ’ αυτούς τους λίγους έπεσε ο κλήρος για την σωτηρία των πολλών! 5.000 χιλιάδες οπλισμένοι ως τα δόντια κομμουνιστές, εφορμούν το πρωί της 6ης Δεκεμβρίου εναντίον του Συντάγματος. Τα χωνιά ουρλιάζουν: «Παραδοθείτε! Οι άνδρες του ΕΛΑΣ εγγυώνται για τη ζωή και τη σωματική σας ακεραιότητα με το λόγο της τιμής τους»! Κάποιοι ελάχιστοι μαχητές (καμμιά δεκαριά) λιγοψύχησαν. Βγήκαν προς τα έξω με τα χέρια ψηλά νομίζοντας ότι θα σωθούν. Τα κομμουνιστικά πολυβόλα τους θέρισαν! Πως είναι δυνατόν να έχουν λόγο τιμής οι άτιμοι;
Η Ελληνική ψυχή δεν καταρρέει!
Οι νεκροί είπαμε ότι ήταν 11, αλλά στην κηδεία εμφανίστηκαν 21 φέρετρα! Τι περιείχαν τα παραπανίσια φέρετρα; Πέτρες!
Η συγκέντρωση έγινε στη Μητρόπολη και ακολούθως η νεκρική πομπή κατευθύνθηκε στο Σύνταγμα. Θέλοντας να δώσουν μελοδραματικό τόνο, οι κομμουνιστές είχαν τοποθετήσει στην κεφαλή της πομπής ένα πανό που έγραφε το σύνθημα «όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Το πανό, το οποίο κρατούσαν μαυροφορεμένες ύαινες, ήταν πιτσιλισμένο με κόκκινη μπογιά, υποτίθεται από το… αίμα των «αγωνιστών». Την ίδια ώρα, στις συνοικίες κροτάλιζαν τα κομμουνιστικά πολυβόλα σπέρνοντας θάνατο. Είχαν αρχίσει οι επιθέσεις των «αγωνιστών» στα αστυνομικά τμήματα. Το ένα μετά το άλλο «ξεκαθαρίστηκαν» ή παραδόθηκαν.
Όσοι αστυνομικοί έκαναν το λάθος να πιστέψουν στα «χωνιά» που ούρλιαζαν προτρέποντάς τους να παραδοθούν, με εγγύηση ότι δε θα πάθουν τίποτα, εξετελέσθησαν επί τόπου! Όσα τμήματα κράταγαν, οι εφορμούντες κόκκινοι δαίμονες τα περιέλουζαν εξωτερικά με βενζίνη και τα έκαιγαν μαζί με τους υπερασπιστές τους!
Η εποποιία του Συντάγματος Μακρυγιάννη.
Το πρωί της 6ης Δεκεμβρίου μπήκαν στη μάχη και τα βρετανικά στρατεύματα. Την ημέρα εκείνη, η ελεύθερη Ελλάδα άρχιζε από την Πλατεία Ομονοίας και τελείωνε στην περιοχή της Ακροπόλεως! Εν τω μεταξύ, οι κομμουνιστές επιτίθενται στις δυνάμεις της εθνικιστικής οργάνωσης «Χ» του Γ. Γρίβα, οι οποίες υπερασπίζονται την περιοχή του Θησείου.
Μετά από επική αλλά άνιση μάχη (300 Χίτες εναντίον χιλιάδων ΕΑΜοκομμουνιστών), οι ανθέλληνες κατέλαβαν και το Θησείο. Ο Γ. Γρίβας, με τους μισούς περίπου άνδρες του, που είχαν απομείνει ζωντανοί, προωθήθηκαν προς το κέντρο της πόλεως, που παρέμενε ακόμα ελεύθερο.
Το τελευταίο εμπόδιο των λυσσασμένων εχθρών της Ελλάδος προς το ελεύθερο κέντρο της πόλεως, ήταν το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Εδώ θα δινόταν η μεγάλη, η πιο κρίσιμη μάχη για την ελευθερία της πατρίδας! Ή ταν ή επί τας! Το Μακρυγιάννη, υπεράσπιζαν 600 περίπου χωροφύλακες. Σ’ αυτούς τους λίγους έπεσε ο κλήρος για την σωτηρία των πολλών! 5.000 χιλιάδες οπλισμένοι ως τα δόντια κομμουνιστές, εφορμούν το πρωί της 6ης Δεκεμβρίου εναντίον του Συντάγματος. Τα χωνιά ουρλιάζουν: «Παραδοθείτε! Οι άνδρες του ΕΛΑΣ εγγυώνται για τη ζωή και τη σωματική σας ακεραιότητα με το λόγο της τιμής τους»! Κάποιοι ελάχιστοι μαχητές (καμμιά δεκαριά) λιγοψύχησαν. Βγήκαν προς τα έξω με τα χέρια ψηλά νομίζοντας ότι θα σωθούν. Τα κομμουνιστικά πολυβόλα τους θέρισαν! Πως είναι δυνατόν να έχουν λόγο τιμής οι άτιμοι;
Η Ελληνική ψυχή δεν καταρρέει!
Οι Χωροφύλακες αμύνονται ηρωϊκά και αποκρούουν τις λυσσαλέες επιθέσεις του εχθρού που υποχωρεί πανικόβλητος.
Οι επιθέσεις επαναλαμβάνονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Το απόγευμα, οι κόκκινοι ανατινάζουν με δυναμίτη ένα τμήμα της μάντρας του στρατοπέδου και ορμούν προς τα μέσα. Αρχίζει μάχη σώμα με σώμα. Σε μια τέτοια μάχη δεν μπορούσε να μην παίξει το ρόλο της η αθάνατη ελληνική ψυχή.
Οι εθνικόφρονες μαχητές αναγκάζουν τα στίφη των βουλγαρόψυχων να υποχωρήσουν ντροπιασμένα. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!
Οι επόμενες ώρες περνούν με μια φαινομενική ηρεμία. Οι κατσαπλιάδες, αιφνιδιασμένοι από την ισχυρή αντίσταση των υπερασπιστών της Ελλάδος, μετρούν τις απώλειες και ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους. Το Μακρυγιάννη πρέπει να πέσει οπωσδήποτε, δεν υπάρχει άλλη λύση. Έρχονται συνεχώς και νέες ενισχύσεις. Ολόκληρη η δύναμη του ΕΛΑΣ πολιορκεί το Μακρυγιάννη! Οι υπερασπιστές του Συντάγματος βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Τροφή δεν υπάρχει ούτε για δείγμα! Το φως και το νερό είναι κομμένο! Οι τραυματίες πεθαίνουν αβοήθητοι! Παντού συντρίμμια! Η στέγη και ο τρίτος όροφος του κτιρίου έχουν καταρρεύσει από τις βολές πυροβολικού του ΕΛΑΣ! Η ψυχή όμως, η ελληνική ψυχή των υπερασπιστών του έθνους δεν καταρρέει με τίποτα!
Αυτό είναι το «ευχαριστώ» σ’ αυτούς που έσωσαν την Ελλάδα!
Το πρωϊνό της 9ης Δεκεμβρίου γίνεται η μεγάλη επίθεση στην γκρεμισμένη μάντρα. Μέσα στους καπνούς και στις φωτιές, ξεπροβάλλουν οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του Συντάγματος και αποκρούουν κι αυτή την επίθεση! Οι συμμορίτες αφρίζουν! Την νύχτα της 11ης Δεκεμβρίου, οι κομμουνιστές δοκιμάζουν και πάλι. Νέα νίκη των νηστικών, διψασμένων και ταλαιπωρημένων εθνικοφρόνων! Το «κάστρο» του Μακρυγιάννη δεν πέφτει! Οι Θερμοπύλες ξαναζούν! Την 15η Δεκεμβρίου αποβιβάζονται στο Φάληρο ισχυρές βρετανικές δυνάμεις, προερχόμενες από την Ιταλία, στην οποία σημειωτέον οι μάχες με τους Γερμανούς συνεχίζονταν. Πανικόβλητοι οι συμμορίτες λύουν την πολιορκία του Μακρυγιάννη και σκορπίζονται. Η Ελλάδα νίκησε! Κι όμως! Σήμερα, 68 χρόνια μετά, οι μαχητές αυτού του έπους δεν τιμώνται από τους Σαμαράδες κ.λπ.! Αντίθετα, τιμώνται οι σφαγείς του λαού μας, αυτοί που πολέμησαν τότε για να διαμελίσουν τα ιμάτια της πατρίδος. Αυτό είναι το ευχαριστώ των αχάριστων και αχαρακτήριστων «ηγητόρων» του σήμερα! Ντροπή τους!
Ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα.
Στις 18 Δεκεμβρίου, «εκλεκτά» στρατεύματα του ΕΛΑΣ (15.000 άνδρες) υπό τον αρχισφαγέα Βελουχιώτη και τον επίορκο στρατηγίσκο Σαράφη, επιτίθενται στην Ήπειρο κατά των δυνάμεων του ΕΔΕΣ. Μετά από λίγες ημέρες άνισου αγώνα, οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ περνούν στην Κέρκυρα.
Πάει και η Ήπειρος! Υπό τις χαώδεις αυτές συνθήκες, κατέφτασε τα Χριστούγεννα στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ και προήδρευσε σε κοινή σύσκεψη Άγγλων-κυβερνήσεως-ηγεσίας του ΚΚΕ. Η σύσκεψη έγινε την τελευταία στιγμή στο κτίριο του ελληνικού υπουργείου των εξωτερικών, αντί για την «Μεγάλη Βρετανία». Αιτία της απότομης αλλαγής, ήταν η συνταρακτική αποκάλυψη, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ότι το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», έδρα της κυβέρνησης Παπανδρέου και της βρετανικής στρατιωτικής διοίκησης, είχε παγιδευθεί από τον ΕΛΑΣ με εκρηκτικά, μέσω του δικτύου των υπονόμων, την παραμονή των Χριστουγέννων! Το πως αποκαλύφθηκε τελικά η παγίδευση του χώρου, είναι άγνωστο. Μάλλον, τη σχετική πληροφορία προς τους Βρετανούς την έδωσε κάποιος πράκτοράς τους, εντός του ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση, τυχόν ανατίναξη του ξενοδοχείου την ώρα της σύσκεψης, θα άλλαζε πολλά από τα δεδομένα, όχι μόνον των εξελίξεων στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς ο Β΄ Π. Π. συνεχιζόταν!
Οι κουκουέδες θέτουν όρους για να… απορριφθούν!
Η σύσκεψη δεν κατέληξε σε συμφωνία, λόγω της (φαινομενικώς) ανεξήγητης αδιαλλαξίας του ΚΚΕ. Πρώτα-πρώτα, είναι ενδεικτική των προθέσεων του ΚΚΕ, η καθυστερημένη εμφάνιση των εκπροσώπων του, για να σνομπάρουν τους διοργανωτές. Έπειτα, οι όροι που έθεσαν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ για την επίτευξη συμφωνίας ήταν επιεικώς απαράδεκτοι, και ετέθησαν έτσι ακριβώς για να απορριφθούν στα σίγουρα!
Για την ιστορία, ας αναφέρουμε τους έξι αυτούς όρους:
1ον) Να συμμετάσχει το ΕΑΜ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας με ποσοστό 50% στους υπουργούς.
2ον) Να του δοθούν τα υπουργεία Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Εθνικής Αμύνης και Εξωτερικών.
3ον) Να διαλυθεί η Χωροφυλακή.
4ον) Να διαλυθούν η Ταξιαρχία του Ρίμινι, ο Ιερός Λόχος, και η Εθνοφυλακή.
5ον) Να γίνει δημοψήφισμα για το Πολιτειακό στις αρχές Φεβρουαρίου
6ον) Να γίνουν γενικές εκλογές τον Απρίλιο.
Όπως ήταν επόμενο, οι εξωφρενικοί όροι του ΚΚΕ απερρίφθησαν. Εδώ, όμως, θα σταθούμε. Ήδη η πλάστιγγα είχε γύρει υπέρ της εθνικιστικής παρατάξεως. Ειδικά μετά από τον ερχομό των βρετανικών ενισχύσεων, οι πιθανότητες νίκης των κομμουνιστών είχαν ελαχιστοποιηθεί. Παρ’ όλα αυτά, το ΚΚΕ έθεσε όρους που δεν υπήρχε καμμία πιθανότητα να γίνουν δεκτοί! Είναι φανερό, ότι, το ΚΚΕ ήθελε την συνέχιση του αιματοκυλίσματος του ελληνικού λαού, έστω κι αν την πλήρωνε με την συντριβή του!
Τέλος του 2ου Γύρου – Η Συμφωνία της Βάρκιζας.
Στις 31 Δεκεμβρίου ορκίζεται Αντιβασιλεύς ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός και λίγες ημέρες μετά ορκίζεται πρωθυπουργός ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, γνωστός ως «Μαύρος Καβαλάρης». Στις 5 Ιανουαρίου του 1945, οι συμμορίτες του ΕΛΑΣ αποχωρούν νικημένοι και ντροπιασμένοι από την περιοχή πρωτευούσης και μια εβδομάδα αργότερα υπογράφεται ανακωχή. Στις 4 Φεβρουαρίου, στην Βάρκιζα, αρχίζει η διάσκεψη κυβερνήσεως-ΕΑΜ και Άγγλων, που μετά από λίγες ημέρες καταλήγει στην περιβόητη «συμφωνία της Βάρκιζας», η οποία αποτελεί το επίσημο τέλος του «δευτέρου γύρου» της κομμουνιστικής ανταρσίας.
Αθήνα: Ένα απέραντο σφαγείο.
Οι επιθέσεις επαναλαμβάνονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Το απόγευμα, οι κόκκινοι ανατινάζουν με δυναμίτη ένα τμήμα της μάντρας του στρατοπέδου και ορμούν προς τα μέσα. Αρχίζει μάχη σώμα με σώμα. Σε μια τέτοια μάχη δεν μπορούσε να μην παίξει το ρόλο της η αθάνατη ελληνική ψυχή.
Οι εθνικόφρονες μαχητές αναγκάζουν τα στίφη των βουλγαρόψυχων να υποχωρήσουν ντροπιασμένα. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!
Οι επόμενες ώρες περνούν με μια φαινομενική ηρεμία. Οι κατσαπλιάδες, αιφνιδιασμένοι από την ισχυρή αντίσταση των υπερασπιστών της Ελλάδος, μετρούν τις απώλειες και ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους. Το Μακρυγιάννη πρέπει να πέσει οπωσδήποτε, δεν υπάρχει άλλη λύση. Έρχονται συνεχώς και νέες ενισχύσεις. Ολόκληρη η δύναμη του ΕΛΑΣ πολιορκεί το Μακρυγιάννη! Οι υπερασπιστές του Συντάγματος βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Τροφή δεν υπάρχει ούτε για δείγμα! Το φως και το νερό είναι κομμένο! Οι τραυματίες πεθαίνουν αβοήθητοι! Παντού συντρίμμια! Η στέγη και ο τρίτος όροφος του κτιρίου έχουν καταρρεύσει από τις βολές πυροβολικού του ΕΛΑΣ! Η ψυχή όμως, η ελληνική ψυχή των υπερασπιστών του έθνους δεν καταρρέει με τίποτα!
Αυτό είναι το «ευχαριστώ» σ’ αυτούς που έσωσαν την Ελλάδα!
Το πρωϊνό της 9ης Δεκεμβρίου γίνεται η μεγάλη επίθεση στην γκρεμισμένη μάντρα. Μέσα στους καπνούς και στις φωτιές, ξεπροβάλλουν οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του Συντάγματος και αποκρούουν κι αυτή την επίθεση! Οι συμμορίτες αφρίζουν! Την νύχτα της 11ης Δεκεμβρίου, οι κομμουνιστές δοκιμάζουν και πάλι. Νέα νίκη των νηστικών, διψασμένων και ταλαιπωρημένων εθνικοφρόνων! Το «κάστρο» του Μακρυγιάννη δεν πέφτει! Οι Θερμοπύλες ξαναζούν! Την 15η Δεκεμβρίου αποβιβάζονται στο Φάληρο ισχυρές βρετανικές δυνάμεις, προερχόμενες από την Ιταλία, στην οποία σημειωτέον οι μάχες με τους Γερμανούς συνεχίζονταν. Πανικόβλητοι οι συμμορίτες λύουν την πολιορκία του Μακρυγιάννη και σκορπίζονται. Η Ελλάδα νίκησε! Κι όμως! Σήμερα, 68 χρόνια μετά, οι μαχητές αυτού του έπους δεν τιμώνται από τους Σαμαράδες κ.λπ.! Αντίθετα, τιμώνται οι σφαγείς του λαού μας, αυτοί που πολέμησαν τότε για να διαμελίσουν τα ιμάτια της πατρίδος. Αυτό είναι το ευχαριστώ των αχάριστων και αχαρακτήριστων «ηγητόρων» του σήμερα! Ντροπή τους!
Ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα.
Στις 18 Δεκεμβρίου, «εκλεκτά» στρατεύματα του ΕΛΑΣ (15.000 άνδρες) υπό τον αρχισφαγέα Βελουχιώτη και τον επίορκο στρατηγίσκο Σαράφη, επιτίθενται στην Ήπειρο κατά των δυνάμεων του ΕΔΕΣ. Μετά από λίγες ημέρες άνισου αγώνα, οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ περνούν στην Κέρκυρα.
Πάει και η Ήπειρος! Υπό τις χαώδεις αυτές συνθήκες, κατέφτασε τα Χριστούγεννα στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ και προήδρευσε σε κοινή σύσκεψη Άγγλων-κυβερνήσεως-ηγεσίας του ΚΚΕ. Η σύσκεψη έγινε την τελευταία στιγμή στο κτίριο του ελληνικού υπουργείου των εξωτερικών, αντί για την «Μεγάλη Βρετανία». Αιτία της απότομης αλλαγής, ήταν η συνταρακτική αποκάλυψη, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ότι το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», έδρα της κυβέρνησης Παπανδρέου και της βρετανικής στρατιωτικής διοίκησης, είχε παγιδευθεί από τον ΕΛΑΣ με εκρηκτικά, μέσω του δικτύου των υπονόμων, την παραμονή των Χριστουγέννων! Το πως αποκαλύφθηκε τελικά η παγίδευση του χώρου, είναι άγνωστο. Μάλλον, τη σχετική πληροφορία προς τους Βρετανούς την έδωσε κάποιος πράκτοράς τους, εντός του ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση, τυχόν ανατίναξη του ξενοδοχείου την ώρα της σύσκεψης, θα άλλαζε πολλά από τα δεδομένα, όχι μόνον των εξελίξεων στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς ο Β΄ Π. Π. συνεχιζόταν!
Οι κουκουέδες θέτουν όρους για να… απορριφθούν!
Η σύσκεψη δεν κατέληξε σε συμφωνία, λόγω της (φαινομενικώς) ανεξήγητης αδιαλλαξίας του ΚΚΕ. Πρώτα-πρώτα, είναι ενδεικτική των προθέσεων του ΚΚΕ, η καθυστερημένη εμφάνιση των εκπροσώπων του, για να σνομπάρουν τους διοργανωτές. Έπειτα, οι όροι που έθεσαν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ για την επίτευξη συμφωνίας ήταν επιεικώς απαράδεκτοι, και ετέθησαν έτσι ακριβώς για να απορριφθούν στα σίγουρα!
Για την ιστορία, ας αναφέρουμε τους έξι αυτούς όρους:
1ον) Να συμμετάσχει το ΕΑΜ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας με ποσοστό 50% στους υπουργούς.
2ον) Να του δοθούν τα υπουργεία Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Εθνικής Αμύνης και Εξωτερικών.
3ον) Να διαλυθεί η Χωροφυλακή.
4ον) Να διαλυθούν η Ταξιαρχία του Ρίμινι, ο Ιερός Λόχος, και η Εθνοφυλακή.
5ον) Να γίνει δημοψήφισμα για το Πολιτειακό στις αρχές Φεβρουαρίου
6ον) Να γίνουν γενικές εκλογές τον Απρίλιο.
Όπως ήταν επόμενο, οι εξωφρενικοί όροι του ΚΚΕ απερρίφθησαν. Εδώ, όμως, θα σταθούμε. Ήδη η πλάστιγγα είχε γύρει υπέρ της εθνικιστικής παρατάξεως. Ειδικά μετά από τον ερχομό των βρετανικών ενισχύσεων, οι πιθανότητες νίκης των κομμουνιστών είχαν ελαχιστοποιηθεί. Παρ’ όλα αυτά, το ΚΚΕ έθεσε όρους που δεν υπήρχε καμμία πιθανότητα να γίνουν δεκτοί! Είναι φανερό, ότι, το ΚΚΕ ήθελε την συνέχιση του αιματοκυλίσματος του ελληνικού λαού, έστω κι αν την πλήρωνε με την συντριβή του!
Τέλος του 2ου Γύρου – Η Συμφωνία της Βάρκιζας.
Στις 31 Δεκεμβρίου ορκίζεται Αντιβασιλεύς ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός και λίγες ημέρες μετά ορκίζεται πρωθυπουργός ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, γνωστός ως «Μαύρος Καβαλάρης». Στις 5 Ιανουαρίου του 1945, οι συμμορίτες του ΕΛΑΣ αποχωρούν νικημένοι και ντροπιασμένοι από την περιοχή πρωτευούσης και μια εβδομάδα αργότερα υπογράφεται ανακωχή. Στις 4 Φεβρουαρίου, στην Βάρκιζα, αρχίζει η διάσκεψη κυβερνήσεως-ΕΑΜ και Άγγλων, που μετά από λίγες ημέρες καταλήγει στην περιβόητη «συμφωνία της Βάρκιζας», η οποία αποτελεί το επίσημο τέλος του «δευτέρου γύρου» της κομμουνιστικής ανταρσίας.
Αθήνα: Ένα απέραντο σφαγείο.
Οι αγρίως δολοφονηθέντες (με σφαίρες, τσεκούρια, μαχαίρια, ακόμα και κονσερβοκούτια) από την τρομοκρατική οργάνωση ΟΠΛΑ του ΚΚΕ, υπολογίζονται σε 20.000! Με το αγνό ελληνικό αίμα τους πότισαν το δέντρο της λευτεριάς! Ας μείνει η μνήμη τους αιωνία!
Οι μαρτυρίες της φρίκης.
Επιλέξαμε σήμερα μια από τις χιλιάδες μαρτυρίες της φρίκης, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι τα έργα και τις ημέρες του ΚΚΕ. Η επίσημη μαρτυρία είναι του κομμουνιστή αρχισφαγέα στα Διυλιστήρια της Ούλεν Σταματίου Λιόντου: «Έδινα διαταγή στους προς εκτέλεση να γδυθούν, να γονατίσουν και να πλησιάσουν το κεφάλι τους απάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχαν αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια. Έπαιρνα το τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Αν δεν τους τελείωνα με την πρώτη συνέχιζα έως ότου τελειώσουν. Οι Τζογανάκος και Μακαρώνας, τους έδιναν μια μαχαιριά στην καρδιά. Ούτε θυμάμαι πόσους σκότωσα μόνος μου, πάντως άνω των 100». Αυτοί είναι οι «αντιστασιακοί»! Αυτοί τιμώνται σήμερα από το πανάθλιο κράτος και παίρνουν και συντάξεις, από το υστέρημα του ελληνικού λαού! Αυτή είναι η κατάντια μας!
Η οσμή του θανάτου καλύπτει την Αθήνα.
Ωστόσο, το δράμα του Ελληνικού λαού δεν τελειώνει εδώ! Πριν την υποχώρησή τους από την Αθήνα, οι αχόρταγοι για ελληνικό αίμα βρικόλακες της κομμουνιστικής ανταρσίας, διέταξαν την απαγωγή χιλιάδων πολιτών, ως ομήρων, πράξη την οποία η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, που συνήλθε την 17/8/1945, χαρακτήρισε ως «το μεγαλύτερο σφάλμα που δυσφήμισε τον λαϊκό αγώνα».
Δεν επρόκειτο, όμως, για απλό «σφάλμα». Ήταν ένα τεράστιο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού! Έτσι, 25 χιλιάδες Έλληνες, που οι πιο πολλοί απ’ αυτούς δεν είχαν καμμία σχέση με την ενεργό πολιτική, οδηγήθηκαν δια της βίας μέσα στο καταχείμωνο στην ομηρεία. Κάποιοι απ’ αυτούς κατάφεραν να δραπετεύσουν από την κόλαση. Οι υπόλοιποι –μεταξύ των οποίων και τα αδύναμα γυναικόπαιδα- πέθαναν από το κρύο και την πείνα, ή εξετελέσθησαν από τα αφιονισμένα κτήνη του βουλγαροσυμμοριτισμού. Τα αθώα αυτά θύματα του μπολσεβικισμού, ανέρχονται σε 15.000!
Η οσμή του θανάτου κάλυψε ολόκληρη την Αττική!
Η «οικοδόμηση του σοσιαλισμού» με μαχαίρια και τσεκούρια!
Τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα του κομμουνισμού είναι αναμφισβήτητα. Ωστόσο, σήμερα ελάχιστοι αναφέρουν τα εγκλήματα αυτά, για να μην τα πληροφορηθεί η νεολαία. Μεταξύ αυτών των ελαχίστων, είναι και ο γνωστός στιχουργός Μάνος Ελευθερίου, ο οποίος έγραψε ένα μυθιστόρημα (με τίτλο «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές») σχετικά με την αποτρόπαιη δολοφονία της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, από τους εκδοροσφαγείς του ΚΚΕ.
Ο Ελευθερίου, που μόνο δεξιός δεν είναι, δέχθηκε σφοδρή κριτική από την κυριαρχούσα και τους πάντες τρομοκρατούσα αριστερά, για την «ιεροσυλία» του αυτή. Σε συνέντευξή του στο περιοδικό της εφημερίδας «Το Βήμα της Κυριακής», με τίτλο «από την αριστερή κριτική θα μου ’ρθει κατακεφαλιά», αναφέρει τα εξής για την δολοφονία της Παπαδάκη, και όχι μόνον: «Την σκότωσαν στο Γαλάτσι, εκεί όπου ήταν η Ούλεν. Οι Ελασίτες εκτελούσαν με τσεκούρι συνήθως. Λέγανε στον κρατούμενο να λύσει τα κορδόνια των παπουτσιών του και μόλις έσκυβε τον χτυπούσαν με τσεκούρι. Έγιναν τότε μαζικές εκτελέσεις από Περιστέρι, Πατήσια, Γαλάτσι μέχρι Καισαριανή, Βύρωνα και Παγκράτι».
Στην εύλογη απορία της δημοσιογράφου (και προφανώς και των νεωτέρων αναγνωστών μας) «και γιατί δεν τους εκτελούσαν με πολυβόλο …Δεν είναι υπερβολικό να γίνεται με τσεκούρι;», ο Ελευθερίου έδωσε την εξής εξήγηση: «Για να μη γίνεται θόρυβος. Οι εκτελέσεις γινόντουσαν κυρίως νύχτα και δεν έπρεπε να δίνεται στόχος. Τους θάβανε σε μαζικούς τάφους».
Και ολοκληρώνει την συνέντευξη ως εξής: Οι Άγγλοι και οι υπηρεσίες τους ήταν άθλιοι. Αλλά αυτό δεν μπορεί να καλύψει και τα εγκλήματα που γίνανε από την πλευρά του ΕΛΑΣ. Πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια. Από το ’43 άρχισαν οι μεμονωμένες εκτελέσεις, αλλά στα Δεκεμβριανά είχαμε μαζικές εκτελέσεις από την πλευρά του ΕΛΑΣ. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια».
Ήθελαν να ανατινάξουν την Ακρόπολη!
Υπάρχει, ωστόσο, κι ένα παντελώς άγνωστο στο ευρύ κοινό κακούργημα, που είχαν σκοπό να κάνουν οι ηγέτες του άτιμου ΚΚΕ, αλλά ευτυχώς απετράπη χάρις στον πατριωτισμό ενός εκπαιδευτικού. Πιο συγκεκριμένα, ο εκπαιδευτικός Ι. Λογοθέτης, διοικητής τμήματος του ΕΛΑΣ, έλαβε διαταγή από τον Γιάννη Μπαρζώτα -Φάνη, Α΄ Γραμματέα του ΚΚΕ στην Αθήνα, να ανατινάξει την Ακρόπολη!!! Κοντά στην Ακρόπολη, έδρευε κατά την περίοδο των αιματηρών γεγονότων βρετανική στρατιωτική δύναμη για να ελέγχει την πόλη από το ύψωμα.
Ο Λογοθέτης τα ’χασε! Μην πιστεύοντας στην απίστευτη διαταγή ζήτησε επιβεβαίωση από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ. Έλαβε την απάντηση ότι η διαταγή του Φάνη είχε εγκριθεί από το σύνολο του Π.Γ. του ΚΚΕ! Ευτυχώς, για την Ελλάδα και την ανθρωπότητα ολόκληρη, ο Λογοθέτης δεν εξετέλεσε τη διαταγή κι έτσι το μοναδικό μνημείο του ελληνικού πολιτισμού έμεινε στη θέση του για να φωτίζει τον κόσμο.
ΠΗΓΗ
http://wwwaporrito.blogspot.gr/2013/12/44.html#more
