«Σύγχρονη Δελφική Αμφικτυονία»: Απομάκρυνση του Γερουλάνου από το Υπουργείο Πολιτισμού!

Ο συγγραφέας Λάκης Αποστολόπουλος πρόεδρος των ΚΑΒΑΦΕΙΩΝ και μέλος της μη-κυβερνητικής οργάνωσης «Σύγχρονη Δελφική Αμφικτυονία» ζητάει την απομάκρυνση του κου Παύλου Γερουλάνου από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Ο Αποστολόπουλος καταγγέλλει τον Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού για παράβαση καθήκοντος, αλαζονεία, αδιαφάνεια και κατάχρηση εξουσίας.
Επίσης για ανοχή και συνεργεία σε υπόθεση διαφθοράς του Δημοσίου και....
της Ελληνικής κοινωνίας. Συνοπτικά ο Λάκης Αποστολόπουλος κατηγορεί τον Παύλο Γερουλάνο για παραβίαση των άρθρων 3,4,5,13 του Ελληνικού Συντάγματος (2001). Σύμφωνα με την καταγγελία ο Υπουργός Πολιτισμού κος Γερουλάνος ανέχτηκε, υπέθαλψε και νομιμοποίησε (παραβιάζοντας την αρχή της Ισονομίας των Ελλήνων πολιτών - 4ο άρθρο του Συντάγματος) μια σαθρή διεφθαρμένη Επιτροπή -υπό την προεδρία του πεζογράφου Θανάση Βαλτινού -έργο της οποίας είναι η χορήγηση συντάξεων σε συγγραφείς και καλλιτέχνες.

Η επιτροπή αυτή ορίστηκε μετά την τροποποίηση του νόμου(3620/2007) υπό του κου Αντώνη Σαμαρά ως Υπουργού Πολιτισμού. Τροποποίηση που επέτρεπε στα κόμματα, με την ανάθεση της Προεδρείας της Επιτροπής στα χέρια ενός Ακαδημαϊκού (κομματικού ή προσκείμενου στο κόμμα που ασκούσε την διακυβέρνηση της χώρας), να επιλέγουν τους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες της «αρεσκείας» τους. Π.χ. ο Θανάσης Βαλτινός στον οποίο ανετέθει η Προεδρεία της Επιτροπής για τις τιμητικές συντάξεις από τον κο Αντώνη Σαμαρά είναι ένας ακαδημαϊκός, γνωστός «αριστερός» συγγραφέας που κατά καιρούς κάλυπτε πολιτικές θέσεις στις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, αποδεκτός ταυτόχρονα από την νομότυπη Κυβέρνηση του Πασόκ και τον Υπουργό του ΥΠΠΟ Παύλο Γερουλάνο, με αρμοδιότητα εκ του νόμου να προεδρεύει και τελικά ν' αποφασίζει (η επταμελής επιτροπή αποτελείται από αχυράνθρωπους που δεν έχουν σχέση με τα Γράμματα) για το ποιοί θα είναι οι Λογοτέχνες στους οποίους θα εχορηγείτο τιμητική σύνταξη υπό του Ελληνικού Κράτους.

Είναι αυτονόητο ότι η εν λόγω επιτροπή προέγραφε τους συγγραφείς και τους λογοτέχνες που δεν ενέκριναν ή αντιπαθούσαν οι τρεις αυτές κύριες πολιτικές παρατάξεις.

Πράγμα που κατά το παρελθόν εξηγεί επίσης τον αποκλεισμό και την προγραφή ποιητών όπως ο Μιχάλης Κατσαρός και Νίκος Καρούζος και μόλις πριν από λίγες ώρες του μουσικού Μανώλη Ρασούλη.

Πρόκειται φυσικά για μια αισχρή όσο και γελοία εφεύρεση των κομματικών νομομαθών της Βουλής που με τον τρόπο αυτόν καλλιεργούνε στη χώρα την διαφθορά και τα πάθη ενός διαρκούς εμφυλίου. Στην περίπτωση του Θ. Βαλτινού υπάρχει όμως ακόμη κάτι χειρότερο.

Ο ίδιος ο Βαλτινός υπήρξε δυο φορές πρόεδρος της Εταιρείας συγγραφέων και ο «εισηγητής» που επέλεξε ο ίδιος, με βάσει τις εισηγήσεις του οποίου καρατομούσε όποιον υποφήφιο ήθελε (ο νόμος του «παρέχει» αυτό το δικαίωμα!) ήταν Γραμματέας εν ενεργεία το 2010 της ίδιας «Εταιρείας συγγραφέων» η οποία βεβαίως δεν είναι παρά μία ανάμεσα στις πέντε εξη άλλες Εταιρείες που υπάρχουν στη χώρα. Ολοι οι συγγραφείς που επελέγησαν για συνταξιοδότηση το 2010 ανήκαν λοιπόν στην εταιρεία του Θανάση Βαλτινού και του Γιώργου Ξενάριου (ο τελευταίος είναι ένας μεταφραστής που γράφει διηγήματα τρόμου και ο οποίος εκανε τη βρώμικη δουλειά της «εισήγησης» ).

Ετσι ο Παύλος Γερουλάνος άφηνε να παραβιάζεται ευθέως η αρχή της Ισονομίας κατοχυρωμένης ωστόσο υπό του Ελληνικού Συντάγματος. Ακόμη και ο κος Μιχάλης Λιάπης όταν ήταν Υπουργός Πολιτισμού είχε την τιμιότητα να εναντιωθεί στην αθλιότητα αυτής της χυδαίας κομπίνας και αρνήθηκε οι τιμητικές συντάξεις να δίδονται μονομερώς στα μέλη της Εταιρείας του Θανάση Βαλτινού τον οποίο ωστόσο προστάτευε η Νέα Δημοκρατία !!

Ο Λάκης Αποστολόπουλος ζήτησε από τον Παύλο Γερουλάνο να αναρτήσει την Υπουργική απόφαση και τον κατάλογο( με τους κατ'επιλογήν συγγραφείς του 2010 από την επιτροπή του Θανάση Βαλτινού) στην «Διαύγεια» (κατάλογος που ήδη βρισκόταν στα χέρια του Υφυπουργού Οικονομικών κου Φίλιππου Σαχινίδη) αλλά ο Γερουλάνος εκώφευσε και από τον Ιούνιο του 2010 απέφυγε να ανεβάσει την Υπουργική του απόφαση στη «Διαύγεια», προσδοκώντας να επισημοποιηθεί υπούλως μες την σιωπή, αφήνοντας εκτεθημένο ευθέως τον Πρωθυπουργό κον Γιώργο Α. Παπανδρέου ο οποίος διαβεβαίωνε τους Ελληνες πολίτες ότι, ό,τι δεν αναρτάται στην «Διαύγεια» δεν ισχύει...

Από την πλευρά του ΥΠΠΟ οι άνθρωποι που «επιτηρούσαν» την νομιμότητα της διαδικασίας επιλογής των Λογοτεχνών αυτής της αχαρακτήριστης Επιτροπής ήσαν η γ.γ. του ΥΠΠΟ κα Λίνα Μενδώνη, ο νομικός σύμβουλος του Παύλου Γερουλάνου Γιωργανδρέας Ζάνος και η προϊσταμένη Γραμμάτων του ΥΠΠΟ Μαρία Παναγοπούλου.

Οι άνθρωποι είχαν μετατρέψει την Επιτροπή των Τιμητικών Συντάξεων σε Επιτροπή ατιμίας. Αυτά τα τρία άτομα όφειλαν βέβαια να έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα από το ΥΠΠΟ μέχρι να αποφανθεί η Ελληνική Δικαιοσύνη.

Ο Παύλος Γερουλάνος όχι μόνον αρνήθηκε να δημιουργήσει Ε.Δ.Ε. ή να θέσει ελεγκτές του Υπουργείου που θα εξέλεγχαν την όλη υπόθεση βάσει των πεπραγμένων των μαρτυριών και της αλληλογραφίας αλλά αντιθέτως «προήγαγε» την Μαρία Παναγοπούλου σε Διευθύντρια κάποιου άλλου τομέα του ΥΠΠΟ επιβραβεύοντας την για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην εν λόγω Επιτροπή!!!

Ο Λάκης Αποστολόπουλος ζητάει από από την Κυβέρνηση να ορίσει εισαγγελέα που θα εξετάσει τις παράνομες πράξεις αυτής της Επιτροπής τις οποίες καθοδηγούσε και κάλυπτε ο ίδιος , ο Παύλος Γερουλάνος!! Διαφορετικά θα βρέθει στην ανάγκη να ανεβάσει στο Διαδίκτυο την αληλλογραφία που είχε επί εξη μήνες με το ΥΠΠΟ -όπου υπάρχουν τα πάντα.

Ειρήσθω εν παρόδω η Μαρία Παναγοπούλου και ο Θανάσης Βαλτινός ανήκαν στην χυδαία ομάδα εκείνη του πρώην Υφυπουργού ΥΠΕΞ Ευριπίδη Στυλιανίδη και του Πρέσβεως της Ελλάδας στην Αίγυπτο το 2005 Παναγιώτη Βλασσόπουλου που προσπάθησε να υφαρπάσει και σφετερισθεί τον θεσμό των ΚΑΒΑΦΕΙΩΝ.

Η ομάδα αυτή μισώντας ακόμη και πέραν του τάφου τον Κωστή Μοσκώφ παρουσίαζε στον Ημερήσιο Τύπο και στα έγγραφα του ΥΠΕΞ, ως εμπνευστή και ιδρυτή του διεθνούς Λογοτεχνικού Θεσμού των ΚΑΒΑΦΕΙΩΝ, τον Παναγιώτη Βλασσόπουλο και την Αλκηστη Σουλογιάννη (συνταξιούχο του ΥΠΠΟ) και μέντορα της Μαρίας Παναγοπούλου που την διαδέχτηκε στο ΥΠΠΟ!!!Η ομάδα αυτή από το 2005 προσπάθησε να υφαρπάσει το θεσμό των ΚΑΒΑΦΕΙΩΝ και καταδίωξε με τον αισχρότερο τρόπο την «Σύγχρονη Δελφική Αμφικτυονία» και τον Λάκη Αποστολόπουλο όσον καιρό η Νέα Δημοκρατία ήταν στην εξουσία (όλα αυτά θα δοθούνε στον Τύπο και στο Διαδίκτυο).

Τους ανθρωποκυνηγούς της Νέας Δημοκρατίας διεδέχτησαν ο Παύλος Γερουλάνος και ακόμη κανα δυο άλλοι αξιωματούχοι της παρούσας Κυβέρνησης, για τους οποίους έχει ενημερωθεί ο Γιώργος Παπανδρέου.

Ο Υφυπουργός Εξωτερικών (επιφορτιμένος με την ΥΔΑΣ) Ευριπίδης Στυλιανίδης που ενέχεται στην θλιβερή περιπέτεια των μη-κυβερνητικών οργανώσεων και στην διασπάθηση του Δημόσιου χρήματος, ο Παναγιώτης Βλασσόπουλος Πρέσβης της Ελλάδας στο Κάϊρο (του οποίου αφηρέθει ο βαθμός του Πρέσβεως από το Συμβούλιο Επικρατείας διότι εκρίθει ότι με δόλιο κομματικό τρόπο είχε αποκτήσει τον βαθμό του Πρέσβεως παραμερίζοντας πέντε άλλους διπλωμάτες που είχαν περισσότερα προσόντα απ' αυτόν ) ο συκοφάντης κατ' επάγγελμα Χάρις Λαλάκος (γενικός πρόξενος της Ελλάδας το 2005 στην Αλεξάνδρεια) με την «κρυφή επιστολή» του- όπως την εποχή των Λουδοβίκων-προς το ΥΠΕΞ,η Αλκηστη Σουλογιάννη ( διευθύντρια Γραμμάτων του ΥΠΠΟ) η Μαρία Παναγοπούλου που την διαδέχτηκε.

Ολοι αυτοί μαζί με τον πεζογράφο Θανάση Βαλτινό, τον Βιβλιογνώστη Δημήτρη Δασκαλόπουλο ,τον πανεπιστημιακό Νάσο Βαγενά και την ακούραστη Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου (που κινήται από τους Ναζί μακελάρηδες στα Βραβεία Καβάφη!!!) και μία ηθοποιό ονόματι Μαρία Φραγκή (θα μας πει ο κος Πανάρετος ποια είναι, και τι κάνει στο Κάϊρο) προσπάθησαν να υφαρπάσουν και σφετεριστούν τα ΚΑΒΑΦΕΙΑ με σκοπό την ατομική προβολή και το ίδιον όφελος προβαίνοντας σε μια σειρά άθλιες πράξεις -που δεν είναι της παρούσης.

Μάλιστα προκειμένου να επιβληθούν και αποκτήσουνε κύρος μέχρι και βραβείο Καβάφη εθέσπισαν στο Κάϊρο και στην Αλεξάνδρεια και το απένεμαν εξαπατώντας διάφορους συμπαθείς και αφελείς ρωμιούς λογοτέχνες !!!

Υπενθυμίζεται ότι ο θεσμός των ΚΑΒΑΦΕΙΩΝ είχε περιπέσει σε αδράνεια από το 1998 επτά συναπτά έτη μετά τον θάνατο του Κωστή Μοσκώφ. Το 2005 ο Αποστολόπουλος ευρισκόμενος στην Αλεξάνδρεια με πρόγραμμα της ΥΔΑΣ/ΥΠΕΞ προχώρησε με την συνδρομή του Διευθυντή της Νέας Βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας κο Ισμαήλ Σεραγκελντίν στην ανασύσταση του θεσμού των ΚΑΒΑΦΕΙΩΝ με την συμμετοχή εκπροσώπων από 13 χώρες της Μεσογείου και της Ευρώπης. Γεγονός που μέσα από την Ιστοσελίδα της Βιβλιοθήκης έκανε το γύρω του κόσμου. Η ανασύσταση των ΚΑΒΑΦΕΙΩΝ έγινε επίσημα και νομότυπα και βεβαίως τελούσε υπό την αιγίδα του ΥΠΠΟ της Ελλάδας (ψιλά γράμματα αυτά για τους Παναγιώτη Βλασσόπουλο και Ευριπίδη Στυλιανίδη)!!!

Είναι φυσικά η στιγμή του Γιώργου Παπανδρέου να παρέμβει και να ακυρώσει όλες τις αποφάσεις του Παύλου Γερουλάνου.

Στις 28/12/2010 παρεδόθει από τον Λάκη Αποστολόπουλο στον Πρωθυπουργό μια επιστολή όπου σε περίληψη υπάρχει η σύνολη εικόνα του ΥΠΕΞ/ΥΔΑΣ και του ΥΠΠΟ.

http://www.schizas.com/
http://ksipnistere.blogspot.com/2011/04/blog-post_9793.html

H ιστορία της δραχμής – Στη Γερμανία κόπηκε το πρώτο κέρμα της μιας δραχμής!

Μην ανησυχείτε! Δεν μας πέταξαν έξω από το ευρώ ούτε έχει γίνει καμία συζήτηση για επιστροφή στη δραχμή. Καλό θα είναι όμως, να γνωρίζουμε το πως ξεκίνησε τα παλιό μας εθνικό νόμισμα μέχρι να μπούμε στο ευρώ.
Αυτό πάντως, που μας έκανε εντύπωση είναι ότι το πρώτο κέρμα της μιας δραχμής κόπηκε στη Γερμανία!
Το πρώτο κέρμα της μίας δραχμής
Κόπηκε στο Μόναχο το 1833, αν και αναγράφεται ως έτος το 1832. Ήταν αργυρή και έφερε στη μία όψη τη μορφή του Όθωνα και....
από την άλλη τον Βασιλικό θυρεό. Υποδιαιρέσεις της ήταν τα χάλκινα κέρματα των 1, 2, 5 και 10 λεπτών και πολλαπλάσιά της το αργυρό κέρμα των 5 δραχμών και τα χρυσά των 20 και 40 δραχμών. Όλες οι εκδόσεις της πρώτης δραχμής θεωρούνται σπάνιες και η σημερινή τους αξία υπερβαίνει τις 3.000 ευρώ.

Τα πρώτα χαρτονομίσματα

Κόπηκαν το 1841 από τη νεοσύστατη Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και ήταν αξίας 25, 50, 100 και 500 δραχμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ανέγραφαν στη μία όψη τους ότι "Η παραποίησις τιμωρείται με δεσμά δια βίου". Το πεντακοσάρικο που τότε διέθετε τεράστια αγοραστική δύναμη εκτυπώθηκε στο Παρίσι σε μόλις 600 τεμάχια κι από αυτά τέθηκαν σε κυκλοφορία μόλις τα 276. Η σημερινή συλλεκτική του αξία θεωρείται ανυπολόγιστη.

Το πιο περιπετειώδες χαρτονόμισμα

Το πιο περιπετειώδες χαρτονόμισμα της ελληνικής νομισματικής ιστορίας τυπώθηκε το 1939 στην Αγγλία ως κατοστάρικο, όμως τέθηκε στην κυκλοφορία το 1941 ως χιλιάρικο. Τα σημεία όπου αναφερόταν η αξία του αριθμητικώς και ολογράφως, επισημάνθηκαν με σκούρο σχέδιο ώστε να μη διακρίνονται εμφανώς, ενώ παράλληλα τυπώθηκε το «Δραχμαί 1000» πάνω στο υδατογράφημα. Οι περιπέτειές του όμως δεν σταματούν εδώ. Μετά την κατάρρευση του μετώπου το 1941, το πλοίο που μετέφερε τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδος στην Κρήτη, βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς στη Μονεμβασιά και πολλά σακιά με κατοστάρικα χωρίς επισήμανση βρέθηκαν στη θάλασσα. Οι χωρικοί τα μάζεψαν και τα περισσότερα απ' αυτά επισημάνθηκαν από παραχαράκτες και κυκλοφόρησαν παράνομα στην αγορά μαζί με τα άλλα χιλιάρικα. Τα πλαστά ήταν τόσα πολλά, που ακόμα και σήμερα τα βρίσκει κανείς εύκολα στα παλαιοπωλεία.

Η πρώτη 1 δραχμή σε χαρτονόμισμα

Για πρώτη φορά το 1885 κυκλοφόρησαν χαρτονομίσματα (για την ακρίβεια κερματικά γραμμάτια) αξίας 1 και 2 δραχμών αντικαθιστώντας τα αργυρά κέρματα. Άρχισαν να αποσύρονται σταδιακά το 1910, εξέλειπαν πλήρως το 1914 και επανήλθαν σε νέες κόπιες το 1941 για ένα μικρό διάστημα κατά το ξεκίνημα της κατοχής και το 1944 με την απελευθέρωση.

Τα κομμένα στα δύο χαρτονομίσματα

Επρόκειτο μεν για κομμένα στα δύο, αλλά παράλληλα για πλήρη χαρτονομίσματα. Η ιστορία τους ανάγεται στο 1921, όταν διαφαινόταν η ήττα στο Μικρασιατικό πόλεμο και η οικονομία της Ελλάδας χώλαινε επικίνδυνα. Μπροστά στην απειλή της οικονομικής κατάρρευσης, ο τότε υπουργός Οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης κατέφυγε σε αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό. Έκοψε όλα τα χαρτονομίσματα στη μέση και έθεσε το δεξιό τους τμήμα στην κυκλοφορία στη μισή αξία από την αναγραφόμενη (π.χ. το χαρτονόμισμα των 25 δραχμών είχε ανταλλακτική αξία 12,5 δραχμών), ενώ το αριστερό τους τμήμα ανταλλάχθηκε με ομολογίες του δημοσίου. Έτσι όλοι οι Έλληνες δανειοδότησαν υποχρεωτικά το κράτος με τα μισά τους χρήματα. Η λύση εκείνη αποδείχθηκε σωτήρια, ωστόσο ο εμπνευστής της υπουργός δεν γλύτωσε την εκτέλεση στη δίκη των έξι που ακολούθησε της Μικρασιατικής καταστροφής.

Το μεγαλύτερο σε ονομαστική αξία χαρτονόμισμα (100.000.000.000 δρχ.)

Το μεγαλύτερο σε ονομαστική αξία χαρτονόμισμα ήταν αξίας 100 δισεκατομμυρίων δραχμών. Κόπηκε στις 3 Νοεμβρίου 1944 φέροντας την υπογραφή του νέου διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Ξενοφώντα Ζολώτα. Ήταν παντελώς ανυπόληπτο και η ουσιαστική του αξία σχεδόν μηδαμινή. Ακολούθησε τις εκδόσεις των 5, 25 και 200 εκατομμυρίων και 2 δισεκατομμυρίων και αποσύρθηκε λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του. Επρόκειτο για την τελική φάση της κατοχικής οικονομικής κατάρρευσης. Με βάση τη χρυσή λίρα Αγγλίας, είναι χαρακτηριστική η κατρακύλα της δραχμής. Η ισοτιμία:
Ιανουάριος 1944: 1 λίρα = 2,1 εκατομμύρια δραχμές
Μάρτιος 1944: 1 λίρα = 15 εκατομμύρια δραχμές
Αύγουστος 1944: 1 λίρα = 2,5 δισεκατομμύρια δραχμές
Σεπτέμβριος 1944: 1 λίρα = 18 δισεκατομμύρια δραχμές
Νοέμβριος 1944: 1 λίρα = 71 τρισεκατομμύρια δραχμές

Η ιταλική κατοχική δραχμή

Μία "αμαρτωλή" περίπτωση κατοχικής δραχμής ήταν αυτή που εξέδωσαν μεταξύ 1941 και 1944 οι Ιταλοί φασίστες που τη χρησιμοποίησαν για να δώσουν "νομιμότητα" στο πλιάτσικο της Ελλάδας. Η σειρά περιελάμβανε 9 αξίες, από 5 έως 20.000 δραχμές και κυκλοφόρησε παράλληλα με την αναξιόπιστη πληθωριστική ελληνική δραχμή. Οι συναλλασσόμενοι έκαναν ότι μπορούσαν για να αποφύγουν αυτά τα χαρτονομίσματα, που έφεραν και τον Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, ενώ εκδότρια φερόταν η Cassa Mediterranea di credito per la Grecia (Μεσογειακό ταμείο πίστεως για την Ελλάδα).

Τα αντάρτικα χαρτονομίσματα του σιταριού

Ένα παράξενο αντάρτικο χαρτονόμισμα κυκλοφόρησε το 1944 από την ΠΕΕΑ ("Κυβέρνηση του Βουνού") και δεν είχε βάση την παντελώς αναξιόπιστη τότε δραχμή, αλλά την οκά σιταριού. Το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ χρησιμοποιούσε αυτό το χαρτονόμισμα που στην ουσία επρόκειτο για ομολογία, και μάλιστα άτοκη, για να προμηθευτεί τα αναγκαία για το αντάρτικο από τους χωρικούς, υποσχόμενο την εξόφληση του χρέους μετά την απελευθέρωση. Το ΕΑΜ όμως ηττήθηκε κι έτσι έμειναν για πάντα ανεξόφλητα. Λέγεται ότι κάποιοι αφελείς χωρικοί ελπίζοντας να βρουν το δίκιο τους προσκόμισαν αυτά τα χαρτονομίσματα στις τράπεζες απαιτώντας μάλιστα την εξόφλησή τους, αλλά αντί χρημάτων εισέπραξαν κατηγορίες ως συνεργάτες των ανταρτών

Οι τελευταίες δραχμές

Κυκλοφόρησαν το 2000 και ήταν μία σειρά νικέλινων κερμάτων αξίας 500 δραχμών σε 6 διαφορετικούς τύπους με αντίστοιχες Ολυμπιακές παραστάσεις. Επρόκειτο για αναμνηστικά κέρματα με αφορμή τους επερχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, αλλά ήταν και κανονικής κυκλοφορίας. Τα περισσότερα από αυτά έχουν συγκεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό από έμπορους και συλλέκτες σε Ελλάδα και εξωτερικό, καθώς στο μέλλον αναμένεται ραγδαία αύξηση της αξίας τους. Τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδος ήταν ήδη εξαντλημένα από τα μέσα του 2001.

http://www.schizas.com/

ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΤΟΧΙΚΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ!!!

Η Ελλάδα διατηρεί κάθε δικαίωμα διεκδίκησης για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που υποχρεώθηκε να καταβάλει στους δυνάστες της. Το θέμα του κατοχικού δανείου παραμένει πάντα ανοικτό και σήμερα το ύψος της οφειλής ανάγεται σε αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ, αναλόγως του τρόπου υπολογισμού. Μόνο από την πρώτη αποτίμηση που.....

έγινε αμέσως μετά τον πόλεμο, από την Τράπεζα της Ελλάδος, φαίνεται ότι το ποσό αντιστοιχούσε σε 4,5 εκατ. χρυσές λίρες Αγγλίας.

Το «Εθνος της Κυριακής» φέρνει στο φως ντοκουμέντα για τον καταναγκαστικό δανεισμό όταν με το πιστόλι στον κρόταφο οι κατακτητές υποχρέωσαν την σκλαβωμένη Ελλάδα, που αντιμετώπιζε το φάσμα της πείνας, να χρηματοδοτήσει τη διαβίωση των δυνάμεων κατοχής.

Στο φως τα πρακτικά του κατοχικού δανείου

Πρόκειται για τα πρακτικά της δανειακής σύμβασης όταν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί στη Συνδιάσκεψη της Ρώμης μόνοι τους αποφάσισαν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να τους δανείσει... για τη διαβίωση των στρατευμάτων τους.

Μια ακόμα ιδιαίτερα σημαντική πτυχή είναι η επίσημη αναγνώριση του δανεισμού από τις ίδιες τις κατοχικές αρχές οι οποίες είχαν ξεκινήσει την αποπληρωμή... καταβάλλοντας μάλιστα τις πρώτες 19 δόσεις, όπως προκύπτει από έγγραφα που παρουσιάζει κ. Τάσος Ηλιαδάκης, πολιτειολόγος και καθηγητής Σχολής Εθνικής Ασφάλειας, τα οποία αποτυπώνουν με λεπτομέρειες τη διαδικασία του αναγκαστικού δανεισμού.

Το ξέχασαν

Το δάνειο υπεγράφη με όλους τους τύπους, η Ελλάδα πλήρωνε αναγκαστικά αλλά και οι Γερμανοί σύμφωνα με την πρόβλεψη άρχισαν να ξεπληρώνουν τις οφειλές τους. Υστερα βέβαια το χρέος... έπεσε στη λήθη της ιστορίας και το κατοχικό δάνειο ουδέποτε αποπληρώθηκε.

«Από το 1941 η Ελλάδα βίωνε έναν τρομακτικό λιμό. Ακόμα και ο διαβόητος υπουργός προπαγάνδας των ναζί ο Γκέμπελς έγραφε στο ημερολόγιό του για την Ελλάδα όπου '' πείνα έχει καταστεί ενδημική νόσος.

Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση''. Το Λονδίνο είχε κηρύξει την Ελλάδα σε επισιτιστική καραντίνα με στόχο να πλήξει την οικονομία του Αξονα, αλλά και να υποκινήσει στην Ελλάδα την αντίσταση.

Ο υποσιτισμός απασχολούσε τους Γερμανούς στο μέτρο που αυτός μπορούσε να υποκινήσει λαϊκές αναταραχές. Παράλληλα και ο Μουσολίνι πίεζε τον Χίτλερ να μειώσει τις δαπάνες κατοχής στην Ελλάδα και η κυβέρνηση Τσολάκογλου διαμαρτυρόταν για τα υπέρογκα έξοδα κατοχής» σημειώνει ο κ. Τάσος Ηλιαδάκηςν συγγραφέας αποκαλυπτικών έργων και βιβλίων για τα γεγονότα της εποχής.

«Το πρόβλημα θα απασχολήσει και θα λάβει οξύτατη μορφή στην ιταλογερμανική Δημοσιονομική Συνδιάσκεψη εμπειρογνωμόνων στη Ρώμη, από τα μέσα Ιανουαρίου μέχρι τον Μάρτιο του 1942. Ο οικονομικός πληρεξούσιος της Ιταλίας στην Ελλάδα, Ντ' Αγκοστίνι, πρότεινε τη συμβιβαστική λύση του δανείου. Δηλαδή οι πέραν των εξόδων κατοχής, αναλήψεις των Δυνάμεων Κατοχής να χρεώνονται από την Ελλάδα ως δάνειο αυτής προς τη Γερμανία και την Ιταλία».

Στις 14.3.1942 τερματίζεται η Συνδιάσκεψη της Ρώμης με την υπογραφή και του κατοχικού δανείου. Τη σύμβαση υπέγραψαν οι πληρεξούσιοι της Ιταλίας και της Γερμανίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Γκίτζι και Αλτενμπουργκ. Στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στην Ελλάδα δηλαδή, η συμφωνία ανακοινώθηκε εννέα ημέρες μετά.

Σύμφωνα με αυτήν:

Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ., ποσό το οποίο θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των δύο Δυνάμεων Κατοχής (άρθρο 2).

Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται ως δάνειο στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές άτοκες (άρθρο 3).

Η επιστροφή των δανειακών αναλήψεων θα γίνει αργότερα (άρθρο 4).

Η συμφωνία ισχύει αναδρομικά από 1.1.1942 (άρθρο 5).

Η πρώτη τροποποίηση

Οταν το 1,5 δισ. δρχ. τον μήνα έγινε 8 δισ. εν μία νυκτί

«Ηταν συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, που επιβάλλεται στην Ελλάδα. Δηλαδή είναι αναγκαστικό δάνειο. Υπόχρεος καταβολής του είναι η Ελληνική Κυβέρνηση και όχι η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Επομένως ο νόμιμος διεκδικητής του είναι η ελληνική κυβέρνηση. Το ύψος των συνολικών αναλήψεων και πότε αυτές θα σταματήσουν δεν προσδιορίζονται. Οι αναλήψεις γίνονται κατά μήνα και δεν προσδιορίζεται ούτε το ύψος των άνω του 1,5 δισ. δρχ. ποσού ούτε το για πόσους μήνες θα έπαιρναν αυτά οι Αρχές Κατοχής» εξηγεί ο κ. Ηλιαδάκης. «Η χρέωση θα γίνεται σε δραχμές. Οι δραχμές όμως αυτές αντιστοιχούσαν σε εντελώς καθορισμένο ποσό μάρκων που ήδη είχαν απαιτήσει οι Γερμανοί από την ΤτΕ η οποία υποχρεώνεται ''όπως ρυθμίζει κατά τοιούτον τρόπον την επάρκειαν του χαρτονομίσματος εις δραχμάς ώστε να εξασφαλισθή μηνιαίως, διά τας ανάγκας του γερμανικού στρατού, ποσόν 25 εκ. μάρκων''. Επομένως η απαίτηση είναι σε μάρκα και το 1,5 δισ. δρχ. της συμφωνίας της Ρώμης δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα 25 εκ. μάρκα».

Ο αδηφάγος πληθωρισμός όμως εξανέμιζε το ποσό του 1,5 δισ. δρχ. και τελικά η συμφωνία από 2 Δεκεμβρίου 1942 θα τροποποιηθεί «κοινή συναινέσει». Ετσι το 1,5 δισ. δρχ. θα γίνει 8 δισ., τα οποία θα αναπροσαρμόζονται με κινητή τιμαριθμική κλίμακα από τα αγαθά που κατονομάζει. Επομένως τα άνω των 8 δισ. δρχ. ποσά, όπως αυτά προσδιορί­ζονται από την τροποποίηση, θα χρεώνονται ως δάνειο. Τα δανειακά ποσά που ήδη είχαν πάρει, όπως και αυτά που θα πάρουν μέχρι την 31.3.1943, θα αρχίσουν να εξοφλούνται από τον Απρίλιο του 1943 με δόσεις.

Συνεπώς το αρχικό αναγκαστικό δάνειο μεταπίπτει σε κανονικό συμβατικό δάνειο και τα ποσά είναι σε σταθερό νόμισμα. «Τα δανειακά ποσά σταματούν την 1.4.1943, οπότε αρχίζει η άτοκος επιστροφή τους. Επειδή οι δανειακές αναλήψεις δεν σταμάτησαν, αν και πραγματοποίησαν δέκα εννέα επιστροφές (19), οπότε και σταμάτησαν την καταβολή των υπολοίπων. Από τότε το δάνειο καθίσταται έντοκο λόγω υπερημερίας», υπογραμμίζει ο κ. Ηλιαδάκης για την περίοδο που οι ναζί πλήρωναν μεν τις δόσεις του χρέους τους, αλλά έπαιρναν αναγκαστικά όλο και περισσότερα.

Η 2η τροποποίηση

386,4 δισ. δρχ. οικειοποιήθηκαν οι κατακτητές

Οπως λέει ο κ. Ηλιαδάκης, ακολούθησε και δεύτερη τροποποίηση που έγινε 18-5- 1943. «Οι αρχές Κατοχής επανήλθαν στις δίχως όριο αναλήψεις προκαταβο­λών και ο πρωθυπουρ­γός Ι. Ράλλης θα διαμαρτυρηθεί και θα ζητήσει να σταματήσει η έκδοση χαρτονομί­σματος. Εξι ημέρες μετά οι Αρχές Κατοχής προχώρησαν σε δεύτερη αναπροσαρμογή σύμφωνα με την οποία καταργείται ο περιορισμός του ανώτατου ορίου των προκαταβολών, δηλαδή των 8 δισ. δρχ. κατά μήνα και αλλάζει η βάση της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των εξόδων κατοχής», υπογραμμίζει ο κ. Ηλιαδάκης και συνεχίζει: «Με την κατάργηση του ορίου οι Αρχές Κατοχής μπορούσαν κατά βούληση να χαρακτηρίζουν το μεγαλύτερο μέρος ως έξοδα κατοχής και το μικρότερο ως δάνειο. Τόσο η δεύτερη όσο και η τρίτη τροποποίηση που θα ακολουθήσει επιτείνουν τη μετατροπή του δανείου από αναγκαστικό σε συμβατικό, που ήδη είχε γίνει με την πρώτη τροποποίηση». Το διάστημα αυτό οι κατακτητές θα πάρουν από την Τράπεζα της Ελλάδας 386,4 δισεκατομμύρια δραχμές και μετά τον Σεπτέμβριο του '43 όταν συνθηκολόγησε η Ιταλία, οι Γερμανοί θα αυξήσουν τις αναλήψεις των δανειακών προκα­τα­βολών κατά το μερίδιο της Ιταλίας, το οποίο βεβαίως οικειοποιούνται...

Η επιστροφή των οφειλόμενων

Η Γερμανία αποφεύγει να κάτσει στο τραπέζι

Το αναγκαστικό δάνειο που κατέβαλε η Ελλάδα αποτελεί μια ξεχωριστή πτυχή εκτός από τις γενικές επανορθώσεις που διεκδικεί η χώρα μας, τη λεηλασία προσωπικών περιουσιών και την αποζημίωση για το ολοκαύτωμα χιλιάδων χωριών. Το δάνειο, δηλαδή, δεν αποτελεί ούτε επανόρθωση ούτε αποζημίωση.

«Πολύ ορθώς η Ελλάδα εξ αρχής και συνεχώς, διαχώριζε το κατοχικό δάνειο από τις επανορθώσεις-αποζημιώσεις και ως εκ τούτου η διεκδίκησή του δεν πρέπει να εμπλέκεται μ' αυτές», λέει ο κ. Ηλιαδάκης.

«Οι ναζί ουδέποτε αμφισβήτησαν το δάνειο. Αντιθετα το αναγνώριζαν ως συμβατικό δάνειο και άρχισαν την αποπληρωμή του. Σύμφωνα με τον Ξ. Ζολώτα, ο ίδιος ο Χίτλερ το είχε αναγνωρίσει. Επίσης, τόσο ο Γερμανός οικονομικός πληρεξούσιος Νέστλερ όσο και ο γενικός πληρεξούσιος Αλτενμπουργκ το αναγνώριζαν ως δανειακή οφειλή και έδωσαν το, κατά άποψή τους, ύψος της.

Η απαίτηση

Η Ελλάδα εξαρχής απαίτησε την επιστροφή του, το οποίο διαχώριζε από τις επανορθώσεις. Αυτή η θέση πρόβαλλε σταθερά από το 1945 τόσο σε διεθνείς διασκέψεις όσο και απευθείας προς τη Δ. Γερμανία και μετά το 1990 την Ομοσπονδιακή Γερμανία. Συνολικά το διεκδίκησε 12 φορές ή περίπου κάθε πέντε χρόνια.

Η Γερμανία μετακατοχικά ουδέποτε το αμφισβήτησε, όπως δε προκύπτει από διπλωματικά έγγραφα, ο καγκελάριος Ερχαρντ είχε δεσμευθεί για την επαναδιαπραγμάτευση μετά την επανένωση της Γερμανίας. Ομως συστηματικά απέφυγε και αποφεύγει με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων να το συζητήσει».

Στα γερμανικά επιχειρήματα περιλαμβάνονται:

Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου του 1953 (αναστέλλει την καταβολή των επανορθώσεω αποζημιώσεων μέχρι την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης από τη Γερμανία).

Από το δάνειο παραιτήθηκε το 1958 ο Καραμανλής. Ο τελευταίος το διέψευσε και η γερμανική πρεσβεία με ρηματική της διακοίνωση τον Μάρτιο του 1967 αναίρεσε το? επιχείρημα. Παρ' όλα αυτά η Γερμανία το επανέλαβε μετά το 1990.

Υστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. Ομως μετά το 1990 απέδιδε αποζημιώσεις στη Ρωσία, στην Πολωνία και το 1997 στην Τσεχοσλοβακία.

«Το μόνο που δηλώνουν τα επιχειρήματα αυτά είναι η έλλειψη επιχειρημάτων. Πολύ δε περισσότερο όταν η κατοχική Γερμανία, παρόμοιο με το ελληνικό είχε πάρει από τη Γιουγκοσλαβία και την Πολωνία και στις οποίες το επέστρεψε το 1956 και το 1971.

Σύμφωνα με την πρώτη τροποποίηση, οι δανειακές αναλήψεις των Δυνάμεων Κατοχής έπρεπε να αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943. Πράγματι η Γερμανία από τον Αύγουστο του 1943 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 1944 κατέβαλε δεκαεννιά (19) επιστροφές για το κατοχικό δάνειο, συνολικού ποσού 85,09 τρισ. δρχ.» αποκαλύπτει ο κ. Ηλιαδάκης. «Τα δανειακά ποσά που διεκδίκησε η Ελλάδα, όπως κι αυτά που αναφέρει η ΤτΕ, είναι καθαρή δανειακή οφειλή, δηλαδή από τις συνολικές δανειακές αναλήψεις έχουν αφαιρεθεί οι επιστροφές.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το δάνειο από άτοκο μετέπεσε σε έντοκο λόγω υπερημερίας και επομένως έχουμε ανατοκισμό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης οτι για την επανόρθωση της κατοχικής ζημιάς η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946... Μετά την κατοχή αυτό το ποσό θα αναζητούσε σε εξωτερικό... δανεισμό για να κλείσει τις πληγές του πολέμου».

Επανορθώσεις

«Να δώσουμε μάχη για τη δικαίωση των θυμάτων»

Είναι ανάγκη να κινητοποιηθεί η Ελληνική Πολιτεία, κυβέρνηση, κόμματα, οργανώσεις για το εθνικό θέμα των επανορθώσεων, μέχρι την τελική δικαίωση των θυμάτων και της πατρίδας». Αυτό ήταν το μήνυμα που απέστειλαν τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα. «Το θέμα παραμένει ανοικτό» σημειώνει το μέλος του Συμβουλίου Δαμιανός Βασιλειάδης που έχει οργανώσει δίκτυο υποστηρικτών του ελληνικού αιτήματος και στην ίδια τη Γερμανία.

Σύμφωνα με εισήγηση του κ. Βασιλειάδη, εκτός του κατοχικού δανείου οι οφειλές της Γερμανίας αφορούν τις επανορθώσεις για τις καταστροφές των υποδομών κατά τη διάρκεια της κατοχής που ανέρχονται σε 7.1 δισ. δολάρια του 1938.

«Αυτές, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, υπολογίζονται έως τον Μάρτιο του 2010 στο ποσό των 108,43 δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους (με το ελάχιστο επιτόκιο του 3% σε τιμές του 1938 υπερβαίνουν σήμερα το 1 τρισ. ευρώ, τρεις φορές περίπου πάνω από το δημόσιο χρέος)», σημειώνει ενδεικτικά. Ανοικτή πληγή παραμένουν οι αποζημιώσεις στα θύματα 100 Ολοκαυτωμάτων από τα οποία έχουν αναγνωριστεί τα 89 με 56.225 νεκρούς.

Εκκρεμότητα

Στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με αφορμή το Δίστομο, εκκρεμεί η διένεξη Γερμανίας και Ιταλίας για το προνόμιο της ετεροδικίας, εάν δηλαδή τα ιταλικά δικαστήρια έχουν το δικαίωμα να επιδικάζουν αποζημιώσεις σε θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.

Στην Ιταλία κατέφυγαν και δικαιώθηκαν τα θύματα του Διστόμου προκειμένου να εκτελεστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου που προβλέπει κατάσχεση γερμανικών περιουσιακών στοιχείων. Η Γερμανία επιθυμεί να μην εκδικάζονται ανάλογες υποθέσεις στα κράτη που υπέστησαν τη λαίλαπα των ναζί παρά μόνα αρμόδια να είναι τα γερμανικά δικαστήρια...

Στις αρχές του 2011 η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε αίτημα παρέμβασης στη δίκη με την προοπτική να εκθέσει τα επιχειρήματά της αναφορικά με την υπόθεση και το θέμα της ετεροδικίας με σκοπό τη δικαίωση των θυμάτων.

«Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει αποζημιωθεί από τη Γερμανία, ενώ όλες οι άλλες χώρες έχουν αποζημιωθεί» σημειώνει ο κ. Βασιλειάδης που δεν παραλείπει να κάνει αναφορά για αρχαιολογικούς θησαυρούς που λεηλατήθηκαν από μουσεία και παράνομες ανασκαφές και δεν έχουν επιστραφεί.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

gapostolidis@pegasus.gr

http://anti-ntp.blogspot.com/2011/04/blog-post_9554.html

Διαβάστε στο κατοχικά νέα http://katohika.blogspot.com/2011/04/blog-post_9968.html#ixzz1JDqakDHf
Content from katohika nea
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike