Απέλυσαν μετεωρολόγο από κανάλι επειδή είπε πως είναι απάτη η κλιματική αλλαγή

Κάθε βράδυ, ο Φιλίπ Βερντιέ ενημέρωνε εκατομμύρια Γάλλους για τις καιρικές συνθήκες της επόμενης ημέρας. Τώρα, όμως, ο πιο διάσημος μετεωρολόγος της Γαλλίας και παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου καιρού του France 2, του δεύτερου καναλιού της δημόσιας γαλλικής τηλεόρασης κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του εξαιτίας όλων όσα υποστηρίζει σχετικά με την κλιματική αλλαγή.

Δίχως περιστροφές και μόλις μερικές εβδομάδες πριν από την εξαιρετικά κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το Κλίμα που θα πραγματοποιηθεί στο Παρίσι από τις 30 Νοεμβρίου έως τις 11 Δεκεμβρίου, ο κ. Βερντιέ ισχυρίζεται στο βιβλίο του «Κλιματική Έρευνα» (Climat Investigation) ότι κορυφαίοι επιστήμονες, ειδικοί στην κλιματική αλλαγή, αλλά και πολιτικοί εξαπατούν την ανθρωπότητα παρουσιάζοντας παραπλανητικά στοιχεία για την κλιματική αλλαγή.
Η αντίδραση της διοίκησης του France 2 ήταν άμεση. «Έλαβα μια επιστολή μέσω της οποίας μου ζήτησαν να μην επιστρέψω. Είμαι σοκαρισμένος. Δεν γνωρίζω τίποτα παραπάνω, δεν γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει όλο αυτό. Η απόφαση σχετίζεται άμεσα με το βιβλίο μου», προσδιόρισε, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό RTL.

 

 

 

Πηγή: mati-gr/zougla

το είδα

http://oimaskespeftoun.blogspot.gr/2015/10/blog-post_19.html

Φοβού τους σοφούς και πόρισμα φέροντας ...

Ο υπουργός εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος χαμογελάει, χαμένος στον κόσμο του.

Η «επιτροπή σοφών» συστάθηκε από δώδεκα άτομα που διάλεξε ο ίδιος.

Τη διάλυση του όποιου ψήγματος δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα είχε απομείνει στην Κοινωνική Ασφάλιση επιφέρει το πόρισμα της «Επιτροπής Σοφών» που παραδόθηκε στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, το μεσημέρι της Πέμπτης 15 Οκτώβρη.

Η «νέα αρχιτεκτονική» του συνταξιοδοτικού συστήματος παραδέχεται κυνικά στο πόρισμα της Επιτροπής ότι «καμία λύση δεν είναι ανώδυνη» και προτείνει ένα «διανεμητικό σύστημα εικονικών λογαριασμών καθορισμένων εισφορών υποστηριζόμενο από μια εθνική (κοινωνική) σύνταξη και ένα κεφάλαιο για την εγγύηση της βιωσιμότητας του συστήματος». Με την καθιέρωσή της η εθνική σύνταξη θα αποκτήσει «αυτοτέλεια» και θα «αποχωριστεί» από το πλαίσιο των ασφαλιστικών (αναλογικών) παροχών του κάθε φορέα. Επάνω σε αυτό το σύστημα θα προστίθεται η βασική σύνταξη που θα δίνεται σε όσους συμπληρώνουν τα 67 χρόνια.

Ουσιαστικά, με την πρόταση αυτή ο ασφαλισμένος θα ξέρει μόνο πόσα θα πληρώνει και ποτέ πόση σύνταξη θα λάβει. Το σύστημα ουσιαστικά θα ανατρέχει στον ατομικό λογαριασμό του ασφαλισμένου καθ” όλη την περίοδο του εργάσιμου βίου του για να αναζητήσει αρχική περίοδο με χαμηλές αμοιβές -άρα και εισφορές- περίοδο εκτεταμένης ανεργίας -άρα καθόλου εισφορές- περιόδους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις -άρα μισές εισφορές- με αποτέλεσμα η τελική του σύνταξη να μετατρέπεται σε προνοιακό βοήθημα. Υπό αυτό το πρίσμα το πόρισμα προτείνει να επιτρέπεται η «ελαστική συνταξιοδότηση», να επιλέγει δηλαδή με το «πιστόλι στον κρόταφο» ο ίδιος ο εργαζόμενος τη στιγμή της συνταξιοδότησής του, δηλαδή να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα προκειμένου να μπορέσει να συμπληρώσει κάπως τη σύνταξη-«επίδομα πτωχοκομείου».

Για τον υπολογισμό της σύνταξης λαμβάνεται υπόψη το «προσδόκιμο ζωής».

Επίσης η κρατική χρηματοδότηση περιορίζεται μόνο για τους απολύτως εξαθλιωμένους και πιο συγκεκριμένα για «όσους αδυνατούν να εισφέρουν για κοινωνικούς λόγους που αναγνωρίζεται ότι χρήζουν προστασίας».

Προτείνεται μια εθνική – κοινωνική σύνταξη για τα «άτομα που βρίσκονται κάτω από ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης», ίσα δηλαδή για να μην εξαθλιώνονται εντελώς. Η«εθνική και η αναλογική σύνταξη θα σχεδιαστούν ως δίδυμο», με την πρώτη να κλιμακώνεται ανάλογα με το ύψος της δεύτερης και τα μέλη της οικογένειας. Επίσης η εθνική σύνταξη θα πρέπει «να μειώνεται προοδευτικά ανάλογα και με το ατομικό και οικογενειακό εισόδημα του δικαιούχου», με τελικό αποτέλεσμα βέβαια τη δραστική μείωση της σύνταξης.

Ακόμη προτείνεται η «καθιέρωση ενιαίου τρόπου υπολογισμού της σύνταξης, κύριας και επικουρικής, για παλιούς και νέους ασφαλισμένους» καθώς και «ανακαθορισμός των συντάξεων των ήδη συνταξιούχων με αναφορά στο νέο, ενιαίο τρόπο υπολογισμού της κύριας και επικουρικής σύνταξης για παλαιούς και νέους ασφαλισμένους». Δηλαδή ο πέλεκυς των περικοπών θα πέσει και στους προ του 1993 ασφαλισμένους και στους μετά το 1993, αλλά και στους ήδη συνταξιούχους.

Επιπλέον, το πόρισμα εισηγείται τη δημιουργία ενός εθνικού φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης. Συγκεκριμένα, εισηγείται ότι ο «στόχος θα πρέπει να είναι ένας εθνικός φορέας κοινωνικής ασφάλισης με ένταξη σε αυτό όλων των φορέων κύριας, επικουρικής ασφάλισης και εφάπαξ παροχών (διοικητική ενοποίηση), μετά από ουσιαστική ενοποίηση του υπάρχοντος καθεστώτος κοινωνικής ασφάλισης. Στην προοπτική αυτή, το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ μετεξελίσσεται σε Εθνικό Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης. Δεν πρέπει να γίνει δεκτή καμία εξαίρεση, γιατί διαφορετικά το εγχείρημα της ενοποίησης θα υπονομευθεί στο σύνολό του», σημειώνεται χαρακτηριστικά στο πόρισμα. Φυσικά, με το ενιαίο αυτό ταμείο οι μειώσεις σε συντάξεις και παροχές θα οδεύσουν ενιαία προς τα κάτω.

Ως «αποκλίνουσα άποψη» στο πόρισμα προτείνεται η δημιουργία 3 Ταμείων: Μισθωτών, Αυτοαπασχολουμένων και Αγροτών σε συνδυασμό με «ανακαθορισμό των ήδη χορηγηθεισών συντάξεων».

Μιλτιάδης Νεκτάριος, ένας από τους δώδεκα «σοφούς»: πρώην διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Ασφαλιστικής, και πρώην πρόεδρος της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος και της ΑΕΔΑΚ Ασφαλιστικών Οργανισμών(*). Δηλαδή: κάποιος που ζη από την ιδιωτική ασφάλιση, γνωμοδοτεί για το καλό τής δημόσιας. Σοφός ο Κατρούγκαλος!

Παράλληλα, στο πόρισμα εμπεριέχεται το ότι το σύστημα μπορεί να έχει «ενσωματωμένους σταθεροποιητές» για την περίπτωση αρνητικών εξελίξεων σε δημογραφικές ή οικονομικές παραμέτρους, δηλαδή οι περικοπές θα γίνονται αυτόματα από τους σταθεροποιητές.

Για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων του συστήματος, το πόρισμα υποστηρίζει ότι απαιτούνται «λύσεις-σοκ», όπως η δημιουργία ενός «αποθεματικού» μέσα από την επιβολή φόρων και την «ενεργητική διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών φορέων», δηλαδή να επενδυθούν πάλι σε όφελος του κεφαλαίου τα αποθεματικά, η κινητή και ακίνητη περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων που έγιναν με τον ιδρώτα των ασφαλισμένων.

Στο Παράρτημα του Πορίσματος αναφορικά με τις επικουρικές συντάξεις περιγράφεται η ίδρυση ενός νέου ταμείου επικουρικών συντάξεων με τη λειτουργία του Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης, όπου δεν υφίσταται «κρατική εγγύηση των παροχών». Ουσιαστικά, η επικουρική σύνταξη όπως την γνωρίσαμε καταργείται σταδιακά και στη θέση τους μπαίνουν τα «Ανοιχτά Ταμεία Επαγγελματικής Ασφάλισης», που θα είναι ιδιωτικοποιημένα, για όσους έχουν και μπορούν.

(*) Ανώνυμη Εταιρεία Διαχείρισης Αμοιβαίων Κεφαλαίων Ασφαλιστικών Οργανισμών: Ανώνυμη Εταιρεία που στήθηκε για να διαχειρίζεται τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, άρα έχει οπωσδήποτε ευθύνη για την εξάχνωση αυτών των αποθεματικών. Ο Νεκτάριος διετέλεσε πρόεδρός της την περίοδο 2000-2004.

Cogito ergo sum

http://www.logiosermis.net/2015/10/blog-post_851.html#.ViUYiivHagU

Ο ΠΗΓΑΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΕΛΛΕΡΕΦΟΝΤΗΣ

Βάσω Δενδροπούλου

Ο Βελλερεφόντης κατάγεται από το βασιλικό οίκο της Κορίνθου. Γιος του Ποσειδώνα έχει "θνητό" πατέρα τον Γλαύκο, το γιο του Σίσυφου. Η μητέρα του, η Ευρυμέδη ή Ευρυνόμη, είναι η κόρη του βασιλιά των Μεγάρων Νίσου, Οι περιπέτειές του αρχίζουν από το συμπτωματικό φόνο ενός άντρα, τυράννου στην Κόρινθο, τον Δηλιάδη, ή Πειρήνη ή Βέλλερο (που δίνει και την ετυμολογία για το όνομά του αφού Βελλερεφόντης σημαίνει ο "φονιάς του Βέλλερου"). Ύστερα από το φόνο έφυγε από την πόλη και πήγε στην Τίρυνθα στο βασιλιά Προίτο, ο οποίος τον καθήρε. Όμως η Σθενέβοια, η γυναίκα του Προίτου, τον ερωτεύθηκε και του ζήτησε μια συνάντηση και μετά την άρνηση του Βελλερεφόντη τον κατηγόρησε στο βασιλιά ότι θέλησε να την αποπλανήσει. Ο Προίτος, υπακούοντας σ΄ έναν παλιό νόμο ο οποίος απαγόρευε να σκοτώσει κανείς έναν άνθρωπο που είχε φάει μαζί του, του έδωσε ένα γράμμα για να το πάει στον πεθερό του Ιοβάτη, βασιλιά της Λυκίας. Στο γράμμα του ζητούσε να τον σκοτώσει.

Μετά την ανάγνωση του γράμματος ο Ιοβατης τον διέταξε να σκοτώσει τη Χίμαιρα, ένα φοβερό τέρας, λιοντάρι από μπροστά, δράκοντας από πίσω, με κεφάλι κατσίκας που έβγαζε φωτιές από το στόμα. Αυτό το τέρας λεηλατούσε τη χώρα και άρπαζε τα κοπάδια. Ο Βελλερεφόντης ίππευσε τον Πήγασο το φτερωτό άλογο που ξεπήδησε απ΄το σώμα της νεκρής Μέδουσας, μετά την ένωσή της με τον Ποσειδώνα και κίνησε για τη Χίμαιρα. Τον Πήγασο τον βρήκε να πίνει νερό από την κρήνη Πειρήνη, την διπλή πηγή στην Κόριθνο η οποία ξεπήδησε ψηλά πάνω στους βράχους της Ακροκορίνθου και επίσης κάτω, στην αρχή του δρόμου που οδηγούσε στο Λέχαιον, στο λιμάνι του Κορινθιακού κόλπου, και στο ιερό του Ποσειδώνα. Ο Ποσειδώνας δώρισε τον Πήγασο στον Βελλερεφόντης, όμως δεν ήταν εύκολο να πιάσει το ζώο που έπινε νερό. Μετά από πολλές προσπάθειες αποκοιμήθηκε και τότε η Αθηνά του μίλησε σαν στην πραγματικότητα: "Κοιμάσαι βασιλικέ απόγονε του Αιόλου; Πάρε καλύτερα αυτό το μαγικό πράμα, που δαμάζει τα άλογα, και δείξτο στον πατέρα Ποσειδώνα και στο μεταξύ να του θυσιάσεις έναν άσπρο ταύρο". Πετάχτηκε ο νεαρός κι είδε πως είχε αποκοιμηθεί κοντά στο βωμό της θεάς. Στο χέρι του κρατούσε το χρυσό χαλινάρι. Έτρεξε, τότε, στον Πολύιδο, το μάντη, κι αμέσως αφού θυσίασε στον Ποσειδώνα ίδρυσε κι ένα βωμό στην Ιππία Αθηνά. Ο ήρωας καβάλησε το θεϊκό άλογο και χόρεψε μαζί του, για να τιμήσει τη θεά, αρματωμένος, το χορό των όπλων.

Ο Βελλερεφόντης μετά σηκώθηκε μαζί με το θαυμαστό ζώο, τον Πήγασο, και χτύπησε από ψηλά με τα βέλη του τη Χίμαιρα. Αγγειογραφίες τον δείχνουν ή με το σπαθί ή και ακόμα με την Τρίαινα του πατέρα του στο χέρι. Ο βασιλιάς, ύστερα του ζήτησε να πολεμήσει εναντίον ενός αγαπημένου λαού των θεών, των Σολύμων, τους οποίους νίκησε κι ύστερα τον έστειλε ενάντια στις Αμαζόνες κι όταν επέστρεφε νικητής κι απ΄ αυτή την αποστολη, στην επιστροφή του, έπεσε σε ενέδρα από τους καλύτερους πολεμιστές της Λυκίας τους οποίους επίσης νίκησε. Τότε τον αναγνώρισε ο βασιλιάς σαν γόνο των θεών, του έδωσε για γυναίκα του την κόρη του και το μισό βασίλειο.

Κατόπιν, θέλησε ν΄ ανέβει με το άλογό του στον ουρανό και να λάβει μέρος στο Συμβούιο των θεών. Ζήτησε τον ουρανό από πίκρα ή από ματαιοδοξία; Ήθελε να βεβαιωθεί για την ύπαρξη των θεών; όπως μας λέει ο Ευρυπίδης; το θεϊκό άλογο γκρέμισε τον τολμηρό αναβάτη του στην πεδιάδ Αλήιον "πεδιάδα του περιπλανώμενου", όπου μακριά στη Μικρασία απέφευγε τους ανθρώπους. Κουτσαίνοντας θλιβόταν για τη μοίρα των θνητών, ενώ ο Πήγασος ο αθάνατος, έφερνε την αστραπή στο βασιλιά των θεών ή υπηρετούσε τη θεία Ηώ, που φέρνει το πρωϊ κι αρπάζει τους νέους. Έγινε δεκτός στον Όλυμπο, στις πανάρχαιες φάτνες των αλόγων των θεών.

Αποσυμβολισμός

O Βελλεροφόντης είναι ένας ήρωας της ελληνικής μυθολογίας που γνωρίζει στη ζωή του τη δόξα και την ευτυχία, υψώνεται στη σφαίρα του θεϊκού μεγαλείου, απ' όπου όμως διώκεται παρασυρμένος από τις ανθρώπινες αδυναμίες του. Στον ποιητικότατο μύθο του Βελλεροφόντη αναγνωρίζουμε την αδυναμία του ανθρώπινου γένους να ορίσει τη ζωή του. Ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να παραμείνει στα όρια των δυνάμεών του, που με κανέναν τρόπο, κανείς θνητός, δεν μπορεί να ξεπεράσει. Ούτε ακόμη κι ο Βελλεροφόντης, ο ευνοούμενος και αγαπητός στους θεούς. Η αγάπη και η συμπάθειά τους γρήγορα μεταβάλλεται σε θυμό κι οργή, που οδηγεί τον ήρωα στο τραγικό τέλος.

Τι συμβολίζει ο Πήγασος; Πρόκειται για σύμβολο αέναο, με διαχρονική αξία στο πέρασμα των αιώνων. Ο Πήγασος πετάει πέρα από περιορισμούς και συμβατικότητες. Για τους Ρωμαίους το όνομα σήμαινε «ισχύς» και το συνδύαζαν με την «αθανασία». Πιθανά να είναι ένα αρχέτυπο που υπηρετεί την ομορφιά μέσα από τις τέχνες, όπως την ποίηση, τη ζωγραφική, το γραπτό λόγο. Θα μπορούσαμε, δηλαδή, να το θεωρήσουμε ως ένα ιδεατό πρότυπο που επαναλαμβάνεται με διαφορετικές μορφές και σχετίζεται άμεσα με ό,τι αποκαλούμε δημιουργική φαντασία. Μιλάμε πολλές φορές για «αχαλίνωτη φαντασία», για «φαντασία που καλπάζει». ΄Ισως ο Πήγασος να μπορεί να εκφράσει πολλά όπως: ελευθερία στοχασμού, περιπλάνηση στο στερέωμα των ιδεών, άφημα και ταξίδεμα στα απαλά σύννεφα και σεργιάνι στον κόσμο θωρώντας τα πράγματα από ψηλά, άγγιγμα του Ασυνείδητου… Είναι ένα από τα ζωντανά σημεία που η δυναμική τους τα έχει καταστήσει παλλόμενα στο ρου του χρόνου, σε παγκόσμιο σημειολογικό επίπεδο.

Βλέπουμε τον Πήγασο σε έναν τέτοιο ρόλο «μεσολάβησης» μεταξύ Γης και Ουρανού. Εδώ ας μην ξεχνάμε ότι η Αθηνά, η θεά της Σοφίας, είναι αυτή που τιθάσευσε τον Πήγασο, αφού σε όνειρο δίνει στον Βελλεροφόντη το χρυσό χαλινάρι. Μόνο η ανώτερη φρόνηση, η σοφία μπορεί να δαμάσει την ως τότε «αχαλίνωτη» φαντασία και να την καταστήσει δημιουργική.

Ο Βελλεροφόντης, μόνο ιππεύοντας τον Πήγασο, νικάει τη Χίμαιρα, αυτό το τέρας που αναπαριστά, όπως δηλώνει το όνομά της, τη «θυμαπάτη», δηλαδή το πλαστό και διαστρεβλωμένο κομμάτι της φαντασίας. Κι ο Βελλεροφόντης για πολλούς ήταν γιος του Ποσειδώνα. Είναι το συνειδητό τμήμα της ύπαρξής μας, ο παράγων «άνθρωπος». Η Ιππεία Αθηνά, στην οποία ο μάντης συμβούλευσε τον Βελλεροφόντη να κατασκευάσει βωμό, μαζί με τον ίδιο τον Βελλεροφόντη, τον Πήγασο, τον Χρυσάορα και τη Χίμαιρα, αποτελούν μια αλυσίδα, μια αναπόσπαστη πεντάδα.
Στην κορυφή της Πεντάδας βρίσκεται η Αθηνά που δρα ως το πνευματικό στοιχείο. Ο Χρυσάωρ είναι το πύρινο, ο Βελλεροφόντης το αέρινο στοιχείο, εφόσον διέσχιζε τους αιθέρες. Ο Πήγασος αντιπροσωπεύει το υδάτινο στοιχείο και, τέλος, η Χίμαιρα την υλική πλευρά των πραγμάτων.

ΠΗΓΕΣ: K. KERENYI "H Μυθολογία των Ελλήνων, PIERRE GRIMAL "Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας", Kosmos-zine, ligakaikala.

Πίνακας: Πήγασος, Jan Boeckhorst (1675-1680)

The Mythologists

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

Το «έλλειμμα» γνώσης και το «χρέος» συνείδησης του Έλληνα... ...

Ελληνικό έθνος και ελληνικό κράτος. Μια ιστορική σχέση εμπιστοσύνης;

Οι παλιότεροι θα θυμούνται την φράση (σε πτώση δοτική) που αναγραφόταν στα χαρτονομίσματα. «Δραχμαί …, πληρωτέαι επί τη εμφανίσει» που σήμαινε ότι η εμφάνιση του τραπεζογραμματίου κατά την συναλλαγή ισοδυναμούσε με την καταβολή χρυσού ισόποσης αξίας. Αν, δηλαδή, ήθελε κάποιος, πήγαινε στην Τράπεζα της Ελλάδος, έδινε τα χαρτονομίσματα και έπαιρνε τον χρυσό που αντιστοιχούσε στο δραχμικό ποσό. Ο ρόλος συνεπώς του χάρτινου χρήματος ήταν η πρακτική διευκόλυνση κατά τη συναλλαγή. Δεν έδινε πολύτιμο μέταλλο ο αγοραστής, αλλά ένα χαρτί που το εξέδιδε η κεντρική τράπεζα του κράτους. Αυτή που είχε την αποκλειστική αρμοδιότητα της έκδοσης του χρήματος.

Η λειτουργία αυτή βασιζόταν σε δυο στοιχεία εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος: 1. Η τράπεζα εκδίδει χαρτί μόνον για όσο χρυσό διαθέτει. 2. Οποιαδήποτε στιγμή το χαρτί ήταν ανταλλάξιμο με το μέταλλο. Στην πορεία φάνηκε ότι η εμπιστοσύνη ήταν υπερβολική, άρα και ο ρόλος του χάρτινου χρήματος ήταν αρνητικά προσχεδιασμένος ή για κάποιους λόγους παραστράτησε στην πορεία.

Η φράση «δραχμαί … πληρωτέαι επί τη εμφανίσει» εκσυγχρονίστηκε στις τελευταίες εκδόσεις της δραχμής. Έγινε «δραχμές … πληρωτέες με την εμφάνιση». Ο δημοτικισμός λειτούργησε καθυστερημένα και ήπια. Ήπια όμως δεν ήταν η φάση των έξι τελευταίων ετών κατά την οποία η ελληνική κοινωνία εκβιάζεται από την πολιτική, για να δεχθεί τον «εκσυγχρονισμό» (βλ. «μεταρρυθμίσεις») με αντάλλαγμα να διατηρήσει το «νόμισμα» του ευρώ. Τι είναι αυτό το νόμισμα και πώς προέκυψε; Γιατί τα χαρτονομίσματα του ευρώ είναι απρόσωπα και τα αναγραφόμενα ποσά δεν πληρώνονται «με την εμφάνιση»; Η ερώτηση μοιάζει δύσκολη, αλλά το πρόβλημα δεν είναι τόσο στην απάντηση, αλλά στο ότι η ερώτηση δεν τίθεται. Αντίστοιχα, πόσοι γνώριζαν το 1980 τι σήμαινε επί της ουσίας «πληρωτέαι επί τη εμφανίσει»; Πόσοι γνώριζαν το 2000 τι σημαίνει «αλλαγή εθνικού νομίσματος» με διακρατικό νόμισμα που -όμως- δεν αντιστοιχεί ούτε σε έθνος, ούτε σε κράτος; Εκτός αν «κράτος» σημαίνει κυρίως «τράπεζα», οπότε τα πράγματα παίρνουν έναν δρόμο λογικής, μέχρι να φανεί η ταυτότητα του κεντρικού τραπεζίτη, μέχρι να αποκαλυφθούν οι αφανείς δυνάμεις που τον κατευθύνουν, μέχρι να αποκαλυφθούν όλα όσα η κοινή γνώμη νόμιζε ότι γνώριζε.



Πεποίθηση ή γνώση;

«Η δραχμή έπαψε να είναι το εθνικό νόμισμα της χώρας μετά την εισαγωγή του ευρώ την 1η Ιανουαρίου 2002». Αυτό αναφέρει η Τράπεζα της Ελλάδος στο ενημερωτικό της κείμενο για την δραχμή. Λίγο πριν εξηγεί ότι η δραχμή είναι το εθνικό νόμισμα της Ελλάδος από το 1833. Δεν εξηγεί όμως τι έγινε πριν το 1833, όπως και δεν ενημερώνει σε άλλη σελίδα αν η ίδια και η «Εθνική Τράπεζα» του 1841 (της οποίας αποτελεί συνέχεια) είναι Τράπεζα κρατική ή ιδιωτική. Περιττό το ψάξιμο, η ΤτΕ είναι ιδιωτική, όπως, αντίστοιχα, ιδιωτική ήταν και η Τράπεζα που εξέδιδε την δραχμή. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το κράτος δεν είχε ποτέ εθνική κυριαρχία; Ότι δεν ελέγχει το νόμισμά του; Ότι το κράτος είναι ιδιωτικό; Τότε, ποιος είναι ο ιδιοκτήτης της Τράπεζας που εκδίδει το κρατικό νόμισμα; Ποιους σκοπούς εξυπηρετεί και γιατί το κράτος συνεργάζεται μ’ έναν ανώνυμο (για τους πολίτες) ιδιώτη που εκδίδει και δανείζει το χρήμα στο κράτος;

Όλα αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα μπορούν να έχουν σύντομες απαντήσεις, αλλά αυτές είτε θα είναι δύσκολες για πολλούς, είτε θα οδηγούν -αλυσιδωτά- σε νέες, ολοένα περισσότερες ερωτήσεις, οι οποίες, για κάποιον λόγο, δεν υπήρχε ανάγκη να τεθούν πριν 10, 50 ή 150 χρόνια. Ή, αν υπήρχε παρόμοια ανάγκη, αυτή εμφανίστηκε και πάλι σε περίοδο κρίσης, όταν απειλήθηκε η ύπαρξη και η ελευθερία. Τότε άρχισε να γίνεται συνείδηση ότι η πεποίθηση δεν είναι γνώση.



Δραχμή ή Ευρώ;

Ένα τέτοιο ερώτημα θα το έβαζε σοβαρά μόνο κάποιος που έχει πλήρη αγνωσία ή δόλο. Μόνο κάποιος που θέλει να ξεφύγει ή να εκβιάσει. Ή και τα δυο μαζί. Το βέβαιο είναι ότι η σύγχυση «έθνους» και «κράτους» στο νόμισμα και στην οικονομία συνδέεται με το περί έθνους «πρόβλημα» και τις διαφορετικές θεωρήσεις του. Η δραχμή μπορεί να εμφανιζόταν ως κρατικό νόμισμα, να την εξέδιδε αρχικά η Εθνική Τράπεζα, αλλά ουδέποτε υπήρξε εθνικό νόμισμα. Και αυτό γινόταν σε ένα Έθνος-Κράτος στο οποίο η κοινωνία γιόρταζε τυπικά το 1821, ουσιαστικά το 1824 (δάνεια Λονδίνου), το 1833, το 1841, το 1927 (έτος ίδρυσης της ΤτΕ). Σήμερα το κράτος αυτό συγκλονίζεται μέχρι διαλύσεως με μέσο ίδιο και απαράλλαχτο σαν κι αυτό που το συγκλόνισε το 1824-31. Δάνεια και χρέος, απειλές και εκβιασμοί, συκοφάντηση και προπαγάνδα. Μα, δεν χρειαζόμαστε ντε και καλά την κα Κωνσταντοπούλου και το πόρισμα της επιτροπής χρέους. Αν το δυτικού τύπου κράτος υπήρξε ανέκαθεν εικονικό ως προς το έθνος, είναι απόλυτα λογικό και φυσιολογικό να κυκλοφορούν διαφορετικές σημασίες για το έθνος. Είναι αναμενόμενο και για το ελληνικό κράτος να περιορίζει και να πολεμά το ελληνικό έθνος. Αυτό έγινε για πρώτη φορά στην Επίδαυρο το 1822, η κρατική ιστορία το παρουσιάζει αντίστροφα.

Ας διαβάσει κάποιος πώς το Σύνταγμα (περι)ορίζει το έθνος σε σχέση με το κράτος για να έχει ένα επί πλέον στοιχείο στην κατανόηση ποιος δημιουργεί το 1821, ποιος το μάχεται, πώς ορίζεται ο «Έλληνας», τι σημαίνει το κράτος που δημιουργήθηκε. Έτσι θα είναι ευκολότερη η εξήγηση στο ερώτημα «γιατί σήμερα το κράτος κατεδαφίζεται (μεταρρυθμίζεται) από τις δυνάμεις που το δημιούργησαν» (το 1833, εννοείται, με την αντιβασιλεία στην εξουσία και τον Κολοκοτρώνη για άλλη μια φορά στην φυλακή). Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές συνέπειες, πρόσκαιρες ή μακροπρόθεσμές, όμως δεν πρέπει να ταυτίζεται η αλλαγή του νομίσματος με μια εθνική πολιτική που οδηγεί αυτόματα σε άνοδο του βιοτικού επιπέδου.

Πιο απλά, ο στόχος σήμερα δεν μπορεί να είναι «να γυρίσουμε στο 2009», γιατί ό,τι λειτουργούσε από το 1950 και μετά, ελεγχόταν από τις ίδιες αφανείς δυνάμεις και σταδιακά οδηγούσε στο 2009. Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο παρελθόν δεν εγγυάται το μέλλον αφού οδήγησε στο ζοφερό παρόν, κυρίως όμως ο στόχος δεν πρέπει να ταυτίζεται με το μέσον. Και τα χρήματα δεν μπορεί λογικά να αποτελούν τελικό στόχο, αλλά μόνο το μέσον προς αυτόν. Γιατί; Επειδή μπορεί οι πολιτικοί και οι πάσης φύσεως μεσάζοντες να κερδίζουν χρήματα, όμως αυτοί που σχεδιάζουν και επιβάλλουν τις πολιτικές είναι αυτοί που παράγουν το χρήμα. Αποκλείεται λοιπόν να το εκδίδουν για να το μοιράζουν και στη συνέχεια να το μαζεύουν για να γίνουν πλουσιότεροι.

Η δραχμή δεν ήταν το πρώτο νόμισμα του κράτους. Επιβλήθηκε το 1833 από την αντιβασιλεία, που παρά την απουσία Συντάγματος είχε πνεύμα αντίστοιχο. Αντικατέστησε τον φοίνικα του 1829 που δεν συνδεόταν με τα τρία Συντάγματα της Επανάστασης. Αν η δραχμή είχε άγνωστο δημιουργό και αντιστοιχούσε σ’ ένα κράτος που όριζε καταναγκαστικά το έθνος του, τότε πόσο ευκολότερο είναι να μάθουμε την ταυτότητα της ΕΚΤ, του ευρώ και της Ε.Ε.; Ποια είναι η συγκολλητική ουσία που θα ενώσει τα έθνη σε ένα κράτος και ποια έθνη έχουν δώσει σαφή εξουσιοδότηση για την έως τώρα ένωση;

Για την Ελλάδα το δίλημμα «Ευρώ ή δραχμή;» είναι αποπροσανατολιστικό επειδή λειτουργεί σε επίπεδο ανακλαστικών χαμηλού επιπέδου. Το Ευρώ χρησιμοποιήθηκε στην Ελλάδα με κατάλληλη πολυεπίπεδη προετοιμασία για να εμφανιστεί το «πρόβλημα» ως φυσικό φαινόμενο το 2009, όμως η προτεινόμενη λύση μιας παρελθοντικής δραχμής εξαφανίζει το πραγματικό ζήτημα και περιορίζει τη συζήτηση μόνο στο μέσο, αφού υπονοεί έναν αυτοματισμό που θα εξαφανίσει το «πρόβλημα». Ποιο πρόβλημα θα αποκατασταθεί σ’ αυτή την περίπτωση; Η ρευστότητα που -όπως φάνηκε- ανακαλείται ανά πάσα στιγμή ή το εθνικό ζήτημα που αποτελεί τον τελικό στόχο; Κανένα από τα δυο, αν δεν αλλάξει τουλάχιστον το θεσμικό πλαίσιο.



Έθνος, χρήμα και πολίτευμα. Πώς σχετίζονται;

Η δυσκολία της αποκρυπτογράφησης των γεγονότων έγκειται στην αποκάλυψη των προσώπων που δημιουργούν τις τάσεις και τις δράσεις. Έγκειται στην αποφυγή των εύκολων ερμηνειών που σκόπιμα -κάποιες φορές- έρχονται να συσκοτίσουν τα πράγματα. Ακόμα κι αν είναι αδύνατη η αποκάλυψη των ταυτοτήτων, είναι δυνατή η παρακολούθηση και η καταγραφή των τάσεων.

Όταν σήμερα (και) στην Ελλάδα τα χαρτονομίσματα ποινικοποιούνται με το πρόσχημα της φοροδιαφυγής, θα πρέπει να ελέγξουμε: Πώς ιστορικά το χαρτί πλαστογράφησε το μέταλλο και πώς το άυλο χρήμα θα αποτελέσει προϋπόθεση για ενδεχόμενη περαιτέρω πλαστογράφηση. Ότι τα μετρητά διώκονται (ποινικοποιούνται), δεν χωράει συζήτηση. Δεν έγινε χωρίς λόγο το δημοψήφισμα. Ένας, βασικός, ήταν τα capital controls και η μαζική διάθεση καρτών ανέπαφων συναλλαγών (contactless) που εξαφανίζουν την υποχρέωση της ταυτοποίησης του φέροντος για αγορές μέχρι τα 25 ευρώ. Η τάση της κατάργησης των μετρητών συνεχίζεται και μετά τις εκλογές. Το κράτος που νομοθετεί, όταν θέλει, σε χρόνο μηδέν και με μηδενικές αντιδράσεις της Βουλής, εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι προωθεί το πλαστικό χρήμα και την ηλεκτρονική του διακίνηση, επειδή αδυνατεί να πατάξει την φοροδιαφυγή.

Αντίστοιχα με τα μετρητά διώκεται το έθνος, στην ουσία του όμως και όχι στην ταμπέλα του κράτους όπου από τη γέννησή του φιγουράρει. Το πρόσχημα σ’ αυτό είναι η τεχνητή οικονομική κρίση του 2009. Καμιά απολύτως σχέση δεν έχει με κανένα έλλειμμα και κανένα χρέος. Φούσκωσαν τεχνητά το έλλειμμα από το 4-5% στο 15+%, για να γίνει ασύμφορος ο ιδιωτικός δανεισμός των δήθεν έκπληκτων αγορών και να ακολουθήσουν οι αρνητικές εκθέσεις των δήθεν έκπληκτων οίκων αξιολόγησης. Η δήθεν έκπληκτη Κομισιόν και τα δήθεν έκπληκτα και ανεξάρτητα ευρωπαϊκά ΜΜΕ κατηγόρησαν τον κάθε Έλληνα ότι εξαπάτησε συνειδητά τον κάθε Ευρωπαίο. Μετά δάνεισαν και επέβαλαν εκείνα τα μέτρα που θα οδηγούσαν τους νέους στην μετανάστευση, τον τουρισμό και την φαρμακοβιομηχανία σε μαρασμό, θα έφερναν σε απόγνωση τους επαγγελματίες, τους αγρότες, τους συνταξιούχους, τους έχοντες ακίνητα και στεγαστικά δάνεια …

Όλα αυτά έκρυβαν κάπως τους τελικούς στόχους (Χριστούγεννα, Πάσχα, Κυριακές, οικογένεια, κοινωνική συνοχή…) ενώ ταυτόχρονα έκαναν το αντίθετο από αυτό που υποτίθεται ότι θα διόρθωναν: διόγκωναν το χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ και αφαιρούσαν κάθε δυνατότητα οικονομικής ανάπτυξης που θα αποπλήρωνε το χρέος. Οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις με τα στελέχη τους βουτηγμένα ως το μεδούλι στην παρανομία, εκβιαζόμενες από το αφανές παρασκήνιο, δεν είχαν άλλη επιλογή από το να προσπαθούν το ακατόρθωτο: να κλείσουν το ετήσιο έλλειμμα για να ξαναγυρίσει η χώρα στην «φυσιολογική» κατάσταση του ιδιωτικού δανεισμού. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, όταν το έλλειμμα, το χρέος αλλά και η δημοτικότητα των κυβερνήσεων ανήκει στον απόλυτο έλεγχο όσων βρίσκονται πίσω από τους σημερινούς δανειστές; Εκτός από ακατόρθωτος όμως, ήταν και ανώφελος ο στόχος. Γιατί αν η Ελλάδα κατόρθωνε -εξοντώνοντας όλη την κοινωνία- να γυρίσει σε σταθερά πλεονάσματα, με βάση το νέο χρέος και μερικές «μικροεπεμβάσεις», σε συντομότατο χρονικό διάστημα θα βρισκόταν σε σημείο χειρότερο από το 2009. Τι συμβαίνει λοιπόν επί έξι χρόνια;

Οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν, τα ελληνικά κόμματα αλληλοκατηγορούνται και αυτοχαρακτηρίζονται για να πείσουν ότι ασκούν διαφορετικές πολιτικές, σχεδόν όλα όμως συμφωνούν ότι το έθνος χρωστάει γι’ αυτό και χρήζει «μεταρρυθμίσεων». Κάποιοι μάλιστα τις χαρακτηρίζουν «εθνικό μονόδρομο». Έναν εθνικό δρόμο που οδηγεί σε αποεθνοποίηση. Σ’ ένα πολίτευμα που λέγεται πως διαθέτει το πλεονέκτημα της «λαϊκής κυριαρχίας», κυρίαρχος δεν είναι ούτε ο «λαός», ούτε οι κυβερνήσεις του. Σ’ ένα πολίτευμα που αυτοδιαφημίζεται ως «λαϊκό» ο ένας κατηγορεί τον άλλο ως περισσότερο «λαϊκιστή». Σ’ ένα πολίτευμα ανταποδοτικού χαρακτήρα κατηγορούνται εξίσου κράτος και έθνος ως το ένοχο ζευγάρι του πελατειακού ταγκό.

Το έθνος κατήντησε να το υπερασπίζεται η Χ.Α, προβάλλοντας την μόνιμη οργή και την κάθε είδους βία ως χριστιανικές αξίες. Τον λαό τον υπερασπίζεται (όπως πάντα) το Κ.Κ.Ε, αφού ως υποστηρικτής του κοσμικού διεθνισμού, δεν παραδέχεται την συγκρότηση του έθνους-κράτους και προβάλλει ως εξήγηση του προβλήματος την παράλογη και αντικοινωνική θεωρία των τάξεων. Όσο συμβαίνουν αυτά, η κοινωνία (το έθνος) υφίσταται μια ασταμάτητη τρομοκρατία και αποβλάκωση (μέσω «δημοσιογραφίας») . Για παράδειγμα, τα τελευταία 24ωρα υποχρεώνεται σε αντίλογο με μια «επιτροπή σοφών» που αποσυνδέει τελείως τις συντάξεις από τις σχετικές κρατήσεις και ωθείται να θεωρεί ως θετικό βήμα ότι το κράτος «υποχωρεί» από την αρχική του θέση και δέχεται να φορολογεί μόνον τις εισπράξεις, όχι την προσδοκία τους.

Όλα δείχνουν ότι το γνωστό μας κράτος εξαφανίζεται, επειδή στόχος του είναι να εξαφανιστεί το έθνος, δηλαδή να υποδουλωθεί πολιτισμικά. (Αν κάτι αντίστοιχο συντελείται και αλλού, τότε υπάρχει περίπτωση να υλοποιείται εξαφάνιση εθνών και όχι μόνον του ελληνικού). Γι αυτό εξαφανίζεται και η βασική υποχρέωση του κράτους να εκδίδει νόμισμα σε αντιστοιχία χρυσού. Το χρήμα γίνεται ψηφιακό. Θα εμφανίζεται και θα εξαφανίζεται με το πάτημα κουμπιών. Η πληρωμή θα γίνεται πλέον «επί τη εξαφανίσει». Αυτό δεν σημαίνει πως η προηγούμενη κατάσταση ήταν σωστή ή ιδανική, απλώς ήταν καλύτερη. Τι συμβαίνει; Γιατί εμφανίζονται -για άλλη μια φορά- ως λυτρωτές αυτοί που δημιουργούν τα δεινά; Για να απαντήσουμε, πρέπει να ιεραρχήσουμε αυτά τα δεινά.

Όταν τα χρήματα γίνονται πληρωτέα επί τη εξαφανίσει, τον λόγο έχει η εμφάνιση της ιστορίας



Ελληνικό έθνος & κράτος – Σύνταγμα, 1823

Σε καλοστημένες αναλύσεις όπως αυτή του Β. Βιλιάρδου, τα συμπεράσματα κατευθύνονται προς την μορφή του πολιτεύματος και την ευθύνη του πολίτη μέσα σ’ αυτό. Σωστά. Συσχετίζουν επίσης το πολίτευμα με τα μέσα ενημέρωσης και την παιδεία, τα οποία καθοδηγούν την κοινωνία. Κι αυτό σωστό. Η ανάλυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως θεσμού μη ελεγχόμενου από την πολιτική είναι ελλιπής, παρά το ότι το θέμα θίγεται. Γίνεται λόγος για ενοχή κάποιων «ελίτ» αλλά όχι για (ανεξέλεγκτο) θεσμό μέσα στον (θεσμικώς ελεγχόμενο) θεσμό. Γιατί τι άλλο είναι η Τράπεζα που αδιαφανώς δημιουργεί χρήμα μέσω του δανεισμού και εκδίδει νόμισμα μέσα σ’ ένα κράτος; Μια τέτοια δημοκρατία που εφευρέθηκε στη Δύση (πώς, πότε, από ποιους;) και επιβλήθηκε δια ροπάλου και προπαγάνδας στο Ελληνικό Βασίλειο μας παραπέμπει όχι μόνον στις Θουκιδίδειες παρατηρήσεις και στον θεωρητικό αυτοματισμό της (ύπαρξη δημοκρατίας = θετικό κατ’ αρχήν, απουσία δημοκρατίας = αρνητικό κατ’ αρχήν, ψευδοδημοκρατία = απουσία πραγματικής δημοκρατίας, άρα αρνητικό). Μας παραπέμπει στην «δημοκρατία» με την καθαρή έννοια «ο δήμος κρατεί».

Αυτή οδηγεί στο ερώτημα: είναι ικανή ή αναγκαία συνθήκη προστασίας της κοινωνίας η απόφαση της πλειοψηφίας; ή μήπως υπάρχει εγγενής αυταπάτη που οφείλεται στον μη υπολογισμό των κριτηρίων βάσει των οποίων η κοινωνία «προστατεύεται»; Ποια είναι τα κριτήρια και από πού απορρέουν; (Πώς ορίζεται η δικαιοσύνη; Γιατί ο φόνος είναι καταδικαστέος;) Ως προς την πρόσφατη ιστορία των τριών τελευταίων αιώνων: Μια δημοκρατία άρρηκτα δεμένη με τον κρατικό δανεισμό και τον οικονομικό φιλελευθερισμό του 17ου-18ου αιώνα ποιες αξίες επικαλείται και γιατί αυτές δεν μπορούσαν να ικανοποιηθούν από τα προηγούμενα μοντέλα διακυβέρνησης; Τέλος, αν ξαναγυρίσουμε στην Ελλάδα, η συνεχής χρήση του ευγενούς όρου «πολίτης» δεν εξηγεί ποιος, πότε και γιατί τον κατήντησε «πελάτη». Κάποιοι μοιράζουν υπερβολικές ευθύνες στο έθνος και ανάγουν το πολίτευμα σε άλλοθι (αν η κοινωνία δεν είναι ικανοποιημένη, έχει την ευθύνη του λάθους και την δυνατότητα άλλων επιλογών). Ενοχοποιούν τον δελεαζόμενο-εκβιαζόμενο πολίτη-πελάτη για τα αποτελέσματα που παράγει το πολίτευμα της δανειοδοτούμενης-εξωθεσμικής-πελατειακής-τηλεοπτικής δημοκρατίας. Στοιχεία αυτής της προσέγγισης έχει και το συγκεκριμένο άρθρο. Τα πρόβατα ενός κοπαδιού δεν μπορεί να εγκαλούνται επειδή δεν αντιστέκονται στην κακία ενός παγκόσμιου αντι-τσοπάνη (λύκου).

Συνεπώς, είναι μεν πολύ καλύτερη η ερμηνεία του Β. Βιλιάρδου από τις κοινές (φταίει ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός…) αλλά εγκλωβίζεται στην απαισιόδοξη διαπίστωση των πολιτών που λοβοτόμησε μια παγκόσμια ελίτ, μετατρέποντάς τους σε πρόβατα, που αν και έχουν δημοκρατική διέξοδο, την απεμπολούν. Η ιστορική διαπίστωση της άκρατης δημοκρατικής επιθετικότητας και η ανάλυση του αντιπάλου κατά του οποίου κινείται, θα επέτρεπε τουλάχιστον την αποφυγή της παγίδας που διακρίνει δεξιές και αριστερές ιδεολογίες. Όσο για την μέθοδο με την οποία θα αντιδράσει δημοκρατικά οι κοινωνία: με ποιο κόμμα (κομμάτι) και ποιον ηγέτη θα συνταχθεί το κοινωνικό σύνολο; ποια μέσα θα το προβάλλουν; ποιος θα το χρηματοδοτήσει; ή μήπως θα γίνει η ανατροπή δια της ασυντόνιστης μαζικής ανυπακοής στους νόμους που ψηφίζουν οι βουλευτές;

Ευτυχώς, για την δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων, πολίτευμα, δάνεια, νόμισμα και δημόσια ενημέρωση στην Ελλάδα συνδέονται στενότατα από το 1824. Και το μοντέλο αυτό προφανώς δεν εφευρέθηκε το 1823, ούτε στόχευε μόνο στους Έλληνες. Η μεγάλη δυσκολία στον σημερινό Έλληνα είναι η αντίφαση ότι υπερασπίζεται το έθνος μέσα από ένα εχθρικό προς αυτόν Έθνος-κράτος. Η δυσκολία υποχωρεί αν αναλογιστεί ότι «έθνος» σημαίνει «πολιτισμός» και το Έθνος-κράτος του 1833 ήταν αντίπαλος του ελληνικού πολιτισμού, δηλαδή του επαναστατημένου ελληνικού έθνους, άρα «Έθνος-κράτος» μετά τον Καποδίστρια σήμαινε «πολιτισμός υπό κρατικό περιορισμό».

Συνεπώς η ιστορική παρανόηση βασίζεται στην συρρίκνωση της έννοιας «Έλληνας» σε κρατικό μέγεθος και η εμπέδωση του ψεύδους ότι το 1833 δικαίωσε το 1821, ότι το 1821 ήταν μια εθνική Επανάσταση με στόχο την Αθήνα και όχι μια πολυεθνική Επανάσταση με στόχο την Κωνσταντινούπολη. Είναι λοιπόν το ελληνικό έθνος «πολυεθνικό», δηλαδή ο «Έλληνας» είναι μια πολιτισμική έννοια που ξεπερνάει το βασικό πολιτισμικό στοιχείο της γλώσσας; Φυσικά, με δεδομένο και το ότι η Επανάσταση γίνεται με στόχο την ανατροπή του 1453 μ.Χ., όχι την ανατροπή του 146 ή του 338 π.Χ.

Οι προσπάθειες που κατά καιρούς γίνονται να φανεί ένοχος και ανισόρροπος όποιος θεωρεί το ελληνικό κράτος ως εχθρικό προς τους Έλληνες, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία τους και την προέλευσή τους, απλώς επιβεβαιώνουν την ιστορική πρόθεση το κράτος να γίνει η φυλακή και το σωφρονιστήριο του έθνους. Ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Καποδίστριας και ένας μεγάλος αριθμός διωκομένων-συκοφαντημένων, δεν αρνήθηκαν απλώς να «μεταρρυθμιστούν». Ήταν αυτοί που δημιούργησαν μια Επανάσταση την οποία σταδιακά καρπώθηκαν οι δημοκρατικοί αντίπαλοί τους, με βοήθεια τα δάνεια και την προπαγάνδα. Ποια μπορεί να είναι η εμπιστοσύνη του Έλληνα προς το κράτος; Καμιά, με δεδομένο όχι την τελευταία εξαετία, αλλά το σύνολο της λειτουργίας του από το 1833.

Χρέος του Έλληνα δεν είναι να πληρώνει αδιαμαρτύρητα τον κρατικό δανεισμό που ουδέποτε καθόρισε, έλεγξε, εξουσιοδότησε να γίνει επ’ ονόματι του, αλλά να συνειδητοποιήσει πόση εξουσιοδότηση παρέχει στην πολιτική εξουσία, έναντι ποιου αντιτίμου και ποιου στόχου. Η συνειδητοποίηση αυτού του ελλείμματος είναι αργή, βασανιστική και ίσως να μη γίνει ποτέ στο σύνολό της. Όμως μετά από την αποκάλυψη ενός μόνο τμήματος της ιστορίας, εμφανίζονται στοιχεία που είχαν σκόπιμα εξαφανιστεί. Και το αντίθετο.



Στέργιος Ζυγούρας

Το καραβάκι της ιστορίας
http://www.logiosermis.net/2015/10/blog-post_779.html#.ViUwZyvHagU

Τελεσίγραφο ΔΝΤ: Σκληρή λιτότητα ή κούρεμα καταθέσεων! ...

Τελεσίγραφο προς την Αθήνα στέλνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για άμεση εφαρμογή σκληρότατων μέτρων, υπό την απειλή ότι το 2016 θα βρει κουρεμένες τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες και μάλιστα υπό δυσμενέστερους όρους από εκείνους που επιβλήθηκαν στην Κύπρο.

Όπως αποκαλύπτει ο ανταποκριτής της «Εφ.Συν.» στην Ουάσινγκτον, Θάνος Δημάδης, σε εκτενές ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.-Σαββατοκύριακο», που κυκλοφορεί, εντείνονται οι πιέσεις προς την ελληνική πλευρά από το περιβάλλον της Κριστίν Λαγκάρντ, που υπενθυμίζει ότι το 2013 το ΔΝΤ ήταν υπέρμαχος της απόφασης που προκρίθηκε στην Κύπρο ως «λύση» για τη συρρίκνωση του τραπεζικού της τομέα.

Χαρακτηριστικά είναι όσα περιγράφει ο Ντέσμον Λάχμαν, οικονομολόγος και πρώην ανώτατο διευθυντικό στέλεχος του Ταμείου και καθημερινός συνομιλητής με ανώτατους αξιωματούχους που ασχολούνται με την Ελλάδα στην έδρα του οργανισμού: «Είναι προφανές ότι η ιδέα ενός κουρέματος στις ελληνικές καταθέσεις στα πρότυπα της Κύπρου θα έρθει με εύκολο τρόπο στην επιφάνεια, αν οι δεσμεύσεις που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα δεν υλοποιηθούν στο διάστημα των επόμενων ενός ή δύο μηνών, όπως ορίζουν Ευρωπαίοι και ΔΝΤ».

Ίδια άποψη έχει και ο Στέφεν Φίντλερ, διευθυντής της εφημερίδας Wall Street Journal από τις Βρυξέλλες: «Θα είναι περισσότερο από πιθανό ένα κούρεμα καταθέσεων μετά την 1η Ιανουαρίου αν μέχρι τότε δεν έχει ολοκληρωθεί εγκαίρως η αξιολόγηση από την τρόικα και δεν έχει κατ’ επέκταση υπάρξει συμφωνία για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών».

Την ίδια προοπτική θεωρεί απολύτως ρεαλιστική και ο διευθυντής της εφημερίδας Financial Times στις Βρυξέλλες, Πίτερ Σπίγκελ: «Η γερμανική κυβέρνηση έχει υποστηρίξει σθεναρά ένα “bailing in” στις ελληνικές τραπεζικές καταθέσεις. Αν η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών δεν έχει ολοκληρωθεί σε συνέχεια της αξιολόγησης από τα τεχνικά κλιμάκια, τότε το κούρεμα των ελληνικών καταθέσεων θα βρεθεί στο επίκεντρο των αποφάσεων που θα ληφθούν», σημειώνει.

Πώς βλέπουν τον Τσίπρα τα κέντρα λήψης αποφάσεων;


Στο ίδιο ρεπορτάζ γίνεται αναφορά στο πώς τελικά βλέπουν σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα στα κέντρα λήψης αποφάσεων σε Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες, μετά τα όσα μεσολάβησαν τους τελευταίους δέκα μήνες.

«Στην αμερικανική πρωτεύουσα ο Τσίπρας έχει δημιουργήσει μια πολύ καλύτερη εικόνα από αυτήν που είχε μερικούς μήνες πριν. Αυτό που άλλαξε πλέον τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν εδώ (σ.σ. στην Ουάσινγκτον) είναι ότι “καθάρισε” το κόμμα του από τα ακραία στοιχεία με τα οποία συγκυβέρνησε κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας ως πρωθυπουργός, και ότι τώρα εμφανίζεται πιο αποφασισμένος απ’ ό,τι πριν για να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του απέναντι στην Ευρώπη και το ΔΝΤ για την εφαρμογή μιας οικονομικής μεταρρυθμιστικής ατζέντας», σημειώνει ο Ντέσμον Λάχμαν.

«Ανακουφίστηκαν που κέρδισε τις εκλογές», λέει ο Στέφεν Φίντλερ από τη Wall Street Journal, προσθέτοντας ότι «οι δανειστές ελπίζουν πλέον πως θα πάρει στα σοβαρά τοτρέχον πρόγραμμα. Ωστόσο η υπομονή τους εξαντλείται και δεν έχουν ούτε κατ’ ελάχιστον την προθυμία να του δώσουν το περιθώριο για χαλαρότητα ή καθυστερήσεις, αν δεν ικανοποιήσει αυτά που του ζητούν.



efsyn

http://www.logiosermis.net/2015/10/blog-post_164.html#.ViUvsyvHagU

Πολυνομοσχέδιο αφαίμαξης των πολλών... ...

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

ΘΕΣΜΙΚΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα με την ποινική δίωξη και την κλήση σε απολογία από την Εισαγγελία για απιστία σε βαθμό κακουργήματος της γενικής γραμματέα Δημοσίων Εσόδων Κατερίνα Σαββαΐδου. Ειδικότερα, η Κατερίνα Σαββαΐδου κατηγορείται αρχικά ότι στις 12 Ιανουαρίου 2015, δηλαδή λίγες μέρες πριν τις εκλογές έδωσε με δική της απόφαση περιθώριο ένα έτος αντί για ένα μήνα στους τηλεοπτικούς σταθμούς να αποδώσουν στο δημόσιο το 20% που εισπράττουν για λογαριασμό του επί της αξίας των διαφημίσεων. Τεράστιο πλήγμα στα δημόσια έσοδα, τεράστια πάσα στους καναλάρχες!

Ακόμη πιο ηχηρό πλήγμα σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος εκ μέρους της γενικής γραμματείας δημοσίων εσόδων ήταν η απόφαση της Κ. Σαββαΐδου να ζητήσει επανέλεγχο του προστίμου ύψους 78 εκ. ευρώ και της εταιρείας τηλεπικοινωνιών και πληροφορικής Gennet στην οποία επιβλήθηκε, που κατηγορούταν για τοκογλυφία, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η είσπραξη του προστίμου.

Η καθυστερημένη αντίδραση του πρωθυπουργού να ζητήσει την παραίτηση της Κ. Σαββαΐδου δεν έσωσε καν τα προσχήματα γιατί από το καλοκαίρι ακόμη οι εκδιωχθέντες Γ. Βαρουφάκης και Ν. Βαλαβάνη τόνιζαν ότι οι υπερεξουσίες που συγκέντρωνε στα χέρια της η γενική γραμματεία δημοσίων εσόδων (ΓΓΔΕ), κατ’ απαίτηση των πιστωτών, είναι σε βάρος των δημοσίων εσόδων. Παρόλα αυτά και στο πλαίσιο της μνημονιακής δέσμευσης για μεταφορά αρμοδιοτήτων του ΣΔΟΕ στη ΓΓΔΕ 3.500 υποθέσεις φοροδιαφυγής και 500 από τους 750 ελεγκτές μεταφέρθηκαν στην γραμματεία που προΐστατο η Κ. Σαββαΐδου, η οποία στο παρελθόν εργαζόταν στην ιδιωτική λογιστικοελεγκτική εταιρεία PriceWaterhouseCoopers, με αποτέλεσμα να προκύπτει μια προκλητική σύγκρουση συμφέροντος καθώς η συγκεκριμένη εταιρεία είχε στο πελατολόγιο της χιλιάδες μεγάλες εταιρείες. Πώς θα διασφαλίζονταν ότι η ΓΓΔΕ θα συνέχιζε να υπηρετεί τα συμφέροντα του δημόσιου, επιδεικνύοντας τη δέουσα αυστηρότητα και αμεροληψία, ανεξαρτήτως των σχέσεων που μπορεί να είχε η PWC με εταιρείες που τώρα έπρεπε να ελεγχθούν; Να αναφερθεί επίσης ότι η εταιρεία που εργαζόταν στο παρελθόν η Κ. Σαββαϊδου βρίσκεται πίσω και από το σκάνδαλο των Luxleaks, που είχε μετατρέψει το Λουξεμβούργο επί πρωθυπουργίας Γιουνκέρ σε φορολογικό παράδεισο για χιλιάδες πολυεθνικούς κολοσσούς όλου του κόσμου.

Παρόλα αυτά και το πακέτο προαπαιτουμένων που ψηφίστηκε το βράδυ της Παρασκευής 16 Οκτωβρίου στη Βουλή σε δύο άρθρα του παραχωρεί επιπλέον αρμοδιότητες στη εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γενική γραμματεία: «Εάν με βάση την οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου, συντρέχει περίπτωση τέλεσης ή απόπειρας τέλεσης εγκλήματος φοροδιαφυγής, όπως ορίζεται στο άρθρο 68, υποβάλλεται αμελλητί μηνυτήρια αναφορά από τον γενικό γραμματέα δημοσίων εσόδων» (άρθρο 55α). Επίσης, «εάν συντρέχει περίπτωση τέλεσης ή απόπειρας τέλεσης εγκλήματος του παρόντος νόμου υποβάλλεται αμέσως αναφορά από τον γενικό γραμματέα δημοσίων εσόδων» (άρθρο 68). Εν ολίγοις, έβαλαν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα…

Κατάργηση της κατώτατης σύνταξης, επιβολή Ενιαίου Φόρου Ακινήτων από το πρώτο ευρώ, αύξηση του επιτοκίου για όσους εντάχθηκαν στη ρύθμιση των 100 δόσεων και απώλειά της σε περίπτωση μη εμπρόθεσμης καταβολής τρεχουσών οφειλών, αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στα λεωφορεία και κατάργηση των φοροαπαλλαγών των αγροτών είναι μερικά μόνο από τα μέτρα που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Το σκάνδαλο με τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων δείχνει πόσο βαθιά ταξικό είναι το πολυνομοσχέδιο με τα πρώτα προαπαιτούμενα που ψηφίστηκε στη Βουλή, προκαλώντας και την πρώτη απώλεια για το στρατόπεδο της συμπολίτευσης καθώς ο ακροδεξιός Ν. Νικολόπουλος καταψήφισε πέντε άρθρα του. Το πολυνομοσχέδιο όσο προκλητικά ανοιχτά αφήνει τα παράθυρα της φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής για το κεφάλαιο, τόσο άτεγκτο αποδεικνύεται εναντίον των εργαζομένων, των νυν και μελλοντικών συνταξιούχων καθώς και εναντίον εκατοντάδων χιλιάδων αυτοαπασχολουμένων και μικρομεσαίων που είναι τα θύματά του. Δύο είναι κυρίως τα θέματα που ανοίγει: το φορολογικό και το ασφαλιστικό, ενώ ιδιαίτερο βάρος έχουν κι άλλα άρθρα, όπως αυτό που αφορά για παράδειγμα την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, που (καθόλου τυχαία) συμπίπτει με την πρόταση της διοίκησης της ρωσικής εταιρείας σιδηροδρόμων προς τη Μόσχα για απόσυρση του ενδιαφέροντός τους από το σχέδιο εξαγοράς των ελληνικών σιδηροδρόμων. Προφανώς οι ΣΥΡΙΖΑίοι κάπου τον έταξαν τον ΟΣΕ (με το αζημίωτο εννοείται) κι οι Ρώσοι τους πήραν χαμπάρι…

Στο συνταξιοδοτικό προβλέπεται αρχικά αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης: «Τα ισχύοντα κατά περίπτωση μέχρι και την 18.8.2015 όρια ηλικίας καταβολής της σύνταξης αυξάνονται σταδιακά από την επομένη της ημερομηνίας αυτής έως και την 1.1.2022», αναφέρει ο νόμος. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ψήφισαν επίσης ακόμη και την περαιτέρω μείωση της σύνταξης για όσους συνταξιοδοτούνται πριν τα 67 τους χρόνια: «Το κατώτατο όριο σύνταξης… δεν έχει εφαρμογή για όσους έχουν αποχωρήσει ή αποχωρούν από την υπηρεσία από 1.7.2015 και μετά και δεν έχουν συμπληρώσει το 67ο έτος της ηλικίας τους». Επιπλέον: «Εάν η σύνταξη καταβάλλεται μειωμένη… το ποσό της μειωμένης σύνταξης μειώνεται περαιτέρω κατά 10% μέχρι τη συμπλήρωση του κατά τα ανωτέρω προβλεπομένου ορίου ηλικίας». Σε άλλο άρθρο αναφέρεται πως «το ισχύον κατά την 19.8.2015 ποσό του κατώτατου ορίου σύνταξης παραμένει αμετάβλητο μέχρι την 31.12.2021», που σημαίνει ότι μετά οι συντάξεις θα μειωθούν στα 300 ευρώ! Ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι που είχε υποσχεθεί την επιστροφή της 13ης σύνταξης κι ότι δεν πρόκειται να πειράξει τις συντάξεις κάτω των 700 ευρώ μειώνει τις συντάξεις, ψηφίζοντας την ολική επαναφορά των χειρότερων αντι-ασφαλιστικών νόμων του πρώτου και δεύτερου μνημονίου. Το είπε καθαρά στη Βουλή ο ίδιος ο Ε. Τσακαλώτος, που έχει μετατραπεί σε χαζοχαρούμενο όργανο των πιστωτών: «Αν δεν κάνω λάθος ούτε το 2010 ούτε το 2012 είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό θα περίμενα από την αντιπολίτευση αν όχι μία ταπεινότητα, αλλά τουλάχιστον να είναι φειδωλοί στην κριτική», τόνισε απευθυνόμενος στα έδρανα της αντιπολίτευσης και δείχνοντας έτσι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας όποια βρόμικη δουλειά άφησαν στη μέση οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Να σημειωθεί δε, ότι αυτός ο νόμος είναι μόνο η αρχή, καθώς το Νοέμβριο αναμένεται ο νέος νόμος που θα αλλάξει άρδην το χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό. Δε θα αφορά δηλαδή παραμετρικές αλλαγές όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα με όλες τις αντι-ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις.


Σε παγίδα για τους φορολογούμενους μετατρέπεται η ρύθμιση των 100 δόσεων

Καθοριστική για τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ασφαλισμένων κι ειδικότερα μηχανικών, γιατρών, δικηγόρων, λογιστών κι άλλων ελεύθερων επαγγελματιών θα αποδειχθεί η κατάργηση της δυνατότητας που παραχωρήθηκε στους «νέους» ασφαλισμένους του ΕΤΑΑ (μετά την 1/1/1993) να υπαχθούν σε κατώτερη ασφαλιστική κατηγορία. Τα συγκεκριμένα άρθρα (38 και 39 του Ν. 4331/2015 που ψηφίστηκε λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα) βοήθησαν χιλιάδες νέους επαγγελματίες να επανενταχθούν στο ασφαλιστικό σύστημα, αυξάνοντας σημαντικά τα έσοδά του. Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο πρόεδρος του ΤΕΕ στις 15 Οκτωβρίου, μαζί με τους προέδρους του Δικηγορικού και του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, τόνισε ότι χάρη σε αυτή τη ρύθμιση τα έσοδα του ΕΤΑΑ/ΤΣΜΕΔΕ αυξήθηκαν φέτος κατά 14%. Παρόλα αυτά πάνω από το 50% των μηχανικών όλης της χώρας δεν καταβάλει εισφορές, ενώ περίπου 4.000 μηχανικοί κάθε χρόνο διαγράφονται από το ΤΕΕ. Η κατάσταση αυτή που ως χαμένους έχει τους πιο φτωχούς νέους επιστήμονες και αυτοαπασχολούμενους θα οξυνθεί από δω και πέρα, οδηγώντας χιλιάδες εργαζομένους στην ανασφάλιστη εργασία και την μαύρη οικονομία.

Μεταξύ άλλων ρυθμίσεων που είχαν ψηφιστεί το προηγούμενο εξάμηνο και καταργούνται περιλαμβάνεται η δυνατότητα συνταξιοδότησης επαγγελματιών με χρέη στα ταμεία ως 25.000 ευρώ και η επαναχορήγηση σύνταξης του ΟΓΑ (360 ευρώ) σε ανασφάλιστους υπερήλικες. Όταν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θέλουν να πάνε τη σύνταξη όλων των κατοίκων στα 360 ευρώ σιγά που θα συνεχίσουν να δίνουν αυτό το ποσό στους ανασφάλιστους…

Πολύ πιο σαρωτικές είναι οι αλλαγές που έρχονται στη φορολογία. Το πολυνομοσχέδιο επιφέρει τουλάχιστον πέντε μεταρρυθμίσεις που όλες, μα όλες είναι σε αντιδραστική, αντιλαϊκή κατεύθυνση.

Πρώτο, ξεκινάει την αποκαθήλωση του νόμου για τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών έως και 100 δόσεις, παρότι αποδείχθηκε εξόχως αποτελεσματική: όχι μόνο για το 1 εκ. φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις που υπάχθηκαν στο νόμο και ανακουφίστηκαν (με την κοινωνική τους θέση να εξαντλείται στα χαμηλότερα στρώματα), αλλά και για το δημόσιο καθώς από τα 7,5 δισ. που είχε να λαβαίνει το δημόσιο μόνο μέχρι το καλοκαίρι εισέπραξε το 1 δισ. ευρώ. Πλέον, θα αυξάνεται το επιτόκιο κατά βούληση (με όσους εντάχθηκαν στις προβλέψεις της να έχουν παγιδευτεί και να είναι ανήμποροι να αντιδράσουν), οι φορολογικές αρχές θα συνεκτιμούν την περιουσιακή κατάσταση του φορολογούμενου για να αποφασίσουν αν θα συνεχίσει να απολαμβάνει των σχετικών ευνοιών, ενώ τυχόν φορολογική ασυνέπεια θα σημαίνει την αυτόματη απώλεια της ρύθμισης. Το αστείο είναι πως οι πολιτικές απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ ενώ από το καλοκαίρι με το τρίτο μνημόνιο είχαν ψηφίσει το ξήλωμα της ρύθμισης, κατ’ επιταγή των πιστωτών, σε όλη την προεκλογική περίοδο την πρόβαλαν ως επιτυχία τους παρότι ήξεραν ότι η κατάργησή της ήταν θέμα χρόνου.

Δεύτερο, το πολυνομοσχέδιο αυξάνει τη φορολογία στα ενοίκια. Πλέον εισόδημα από ακίνητη περιουσία έως 12.000 ευρώ θα φορολογείται με 15% (από 11%), ενώ μεγαλύτερα των 12.000 εισοδήματα με συντελεστή 35% (από 33%). Δεν περνάει απαρατήρητο εδώ πως η αύξηση που θα πληρώσουν όσοι έχουν μικρά εισοδήματα από ενοίκια (+4%) είναι μεγαλύτερη από αυτή που θα πληρώσουν όσοι έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα (+2%).

Τρίτο, το άρθρο 13 του πολυνομοσχεδίου με τίτλο «Μέτρα για την Εφαρμογή της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων», απαλλάσσει από την υποχρέωση καταβολής ανταποδοτικών τελών ακίνητα που έχουν παραχωρηθεί στο ΤΑΙΠΕΔ κι οδεύουν προς ιδιωτικοποίηση. Πρόκειται για σκανδαλώδη εύνοια προς τους ιδιώτες, η οποία θα σημάνει την απώλεια εκατομμυρίων ευρώ εκ μέρους των ΟΤΑ ή και του δημοσίου μιας κι αυτοί θα συνεχίσουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους, χωρίς ωστόσο να πληρώνονται ή θα τις παρέχουν με τα χρήματα που πληρώνουν οι υπόλοιποι φορολογούμενοι. Οι ψεκασμένοι αριστεροί και δεξιοί των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ με αυτό τον τρόπο κάνουν πάσα στους ιδιώτες που θα αρπάξουν τη δημόσια περιουσία, μειώνοντας το κόστος λειτουργίας και διαχείρισής της.

Τέταρτο, το πολυνομοσχέδιο καταργεί από 1/1/2015 τη δυνατότητα εκχώρησης ανείσπρακτων ενοικίων από τους ιδιοκτήτες στο ελληνικό δημόσιο. Αυτό το μέτρο, παρότι συχνά εκδικητικό σε βάρος των ενοικιαστών, τους απάλλασσε από την υποχρέωση πληρωμής των αναλογούντων φόρων στο δημόσιο, καθώς οι ίδιοι παραιτούνταν κι έδιναν στο δημόσιο το δικαίωμα της είσπραξης των σχετικών οφειλών, στην περίπτωση που δεν είχαν πληρωθεί τα σχετικά ενοίκια. Αν και για τον ενοικιαστή ήταν το ίδιο, για τον ιδιοκτήτη ή εκμισθωτή απάλειφε σημαντικές φορολογικές επιβαρύνσεις επί ανύπαρκτων εισοδημάτων. Το αποτέλεσμα αυτού του μέτρου θα είναι υπερφορολόγηση κι αύξηση των εξώσεων καθώς θα τελειώσει κι η ανοχή των ιδιοκτητών απέναντι σε όσους δεν καταβάλλουν τα ενοίκια.

Πέμπτο, το πολυνομοσχέδιο καταργεί τις απαλλαγές που ίσχυαν στον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων. Το εξοργιστικό μάλιστα είναι πως ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφων Αλεξιάδης, σε συνέντευξή του δε δίστασε να δηλώσει πως παραμένει πρόθεση της κυβέρνησης η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, μετά την ολοκλήρωση του περιουσιολόγιου…

ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ψήφισαν επίσης τη δημιουργία ενός ενιαίου λογαριασμού όπου θα υπαχθούν όλα τα ταμειακά διαθέσιμα των φορέων της κεντρικής κυβέρνησης. Η συγκεντρωτική διαχείριση των ταμειακών διαθεσίμων αποτελούσε πάγιο αίτημα των πιστωτών, καθώς στο τέλος αυτής της διαδρομής η διαχείριση των διαθεσίμων θα γίνεται από μια «ανεξάρτητη αρχή», όπως η Τράπεζα Ελλάδας, ή η γενική γραμματεία δημοσίων εσόδων που υπάγεται απ’ ευθείας στους πιστωτές. Έτσι, σε περίπτωση κρίσης, όπως στο πρώτο εξάμηνο του 2015, οι πιστωτές να μπορούν να τραβούν τις δόσεις τους, χωρίς ούτε καν να ρωτούν τους έλληνες πολιτικούς.


Εκ των έσω οι πρώτες αντιδράσεις

ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ

Ελάχιστες φορές η νομική υπηρεσία της Βουλής έχει εκφράσει τόσες πολλές διαφωνίες με ένα νόμο, όσο τώρα. Με την διακριτικότητα που ταιριάζει σε αυτές τις περιπτώσεις η επιστημονική υπηρεσία της Βουλής εκφράζει τις επιφυλάξεις της για τα σημαντικότερα μέτρα που ψήφισε η Βουλή.

Αναφέρει χαρακτηριστικά: «συμφώνως προς τη διάταξη της παρ. 2 εδ. Β’ του άρθρου 73 του συντάγματος “τα νομοσχέδια για συντάξεις πρέπει να είναι ειδικά, δεν επιτρέπεται, με ποινή την ακυρότητα, να αναγράφονται διατάξεις για συντάξεις σε νόμους που αποσκοπούν στη ρύθμιση άλλων θεμάτων”». Για το ίδιο θέμα, το συνταξιοδοτικό, αναφέρει επίσης: «στο μέτρο που με την προτεινόμενη ρύθμιση,  αυξάνονται τα όρια ηλικίας υπαλλήλων οι οποίοι, με προγενέστερες ρυθμίσεις, είχαν εξαιρεθεί από την αύξηση αυτή – με επίκληση του “θεμελιωμένου” ασφαλιστικού δικαιώματος και της “ώριμης προσδοκίας” – εγείρεται προβληματισμός ως προς το εάν η προτεινόμενη ρύθμιση ανταποκρίνεται στην αρχή  της προστασίας του κεκτημένου ασφαλιστικού δικαιώματος».

Αποστάσεις κρατάει η επιστημονική επιτροπή της Βουλής και για τη νομιμότητα της κατάργησης του μέτρου της εκχώρησης ανείσπρακτων ενοικίων. «Πρέπει να παρασχεθεί δυνατότητα έκπτωσης από το φορολογητέο εισόδημα της αξίας των εισπράξιμων ή επισφαλών απαιτήσεων από μισθώματα, άλλως σε βάθος χρόνου, κατ’ αποτέλεσμα, φορολογείται πλασματικό εισόδημα, κατά παράβαση του άρθρου 4 παρ. 5 του συντάγματος που επιτάσσει τη φορολόγηση με βάση τη φοροδοτική ικανότητα».

Η νομική υπηρεσία της Βουλής ασκεί κριτική και στο μέτρο της κατάσχεσης του περιεχομένου των θυρίδων. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «προβληματισμός δημιουργείται ως προς το αν η δέσμευση “του μη χρηματικού περιεχομένου των θυρίδων και των μη χρηματικών παρακαταθηκών“, δηλαδή πραγμάτων που κατά τεκμήριο δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την καταβολή των ως άνω φορολογικών οφειλών, είναι μέτρο πρόσφορο για την επίτευξη του ανωτέρου σκοπού».



ΠΛΗΓΜΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

Οδοστρωτήρας  τα νέα μέτρα

ΤΣΙΠΡΑΣ ΟΠΩΣ ΓΑΠ, ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ, ΣΑΜΑΡΑΣ

Όλα τα παραπάνω μέτρα και πολλά ακόμη που συμπεριλαμβάνονται στο πολυνομοσχέδιο ή αναμένεται να επιβληθούν με υπουργικές αποφάσεις όπως η φορολόγηση των αγροτών, η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου στα αστικά λεωφορεία κατά 10% (λόγω αύξησης του ΦΠΑ από 13% σε 23%), η κατάργηση των περιπτέρων, κ.α. δημιουργούν ένα ανεπανόρθωτο ρήγμα στις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κοινωνικό στρώμα που να μη θίγεται: ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι, νέοι της εργασιακής περιπλάνησης και συνταξιούχοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, κάτοικοι των πόλεων και του χωριού, ακόμη κι όσοι πήγαν στην ύπαιθρο για να ξεφύγουν από την εξαθλίωση της ανεργίας των πόλεων. Η αυξανόμενη απόσταση που τηρεί πλέον η κυβέρνηση από την κοινωνία αποτυπώθηκε στα λόγια του υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Χρ. Σπίρτζη, ο οποίος σε ραδιοφωνική του συνέντευξη καυτηρίαζε την μείωση των τιμών στα λεωφορεία της Αθήνας επί ΝΔ, επικαλούμενος το έλλειμμα ύψους 50 εκ. ευρώ που προκάλεσε αυτό το μέτρο μαζί με την δωρεάν μετακίνηση των κατοίκων τις πρώτες ημέρες που ανακοινώθηκαν τα όρια στις τραπεζικές αναλήψεις, ή τα κάπιταλ κοντρόλ όπως λέγονται στα ελληνικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί τη ΝΔ για δημιουργία ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό, λόγω άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής! Τα ύστερα του κόσμου…

Αξίζει βέβαια να πούμε ότι η άλλη άκρη του φάσματος συνεχίζει να απολαμβάνει την ίδια προκλητική ασυλία. Το λαθρεμπόριο πετρελαίου πχ, που καταργεί τις ενδοαστικές αντιθέσεις προσφέροντας σε όλη την αστική τάξη ζεστό χρήμα, συνεχίζεται ανενόχλητο. Κανείς δεν τολμάει να τους θίξει, ούτε καν αναφορά γίνεται στους πρωταγωνιστές του, από τους ΣΥΡΙΖΑίους που έχουν επιλέξει να συμβιώσουν με λαθρέμπορους και καναλάρχες… Επιλογή που προφανώς δε σχετίζεται με υλικά συμφέροντα ή απολαβές…

Τα παραπάνω μέτρα, που θα επιτρέψουν την έγκριση της υποδόσης των 2 δισ. ευρώ, είναι μόνο η αρχή. Σε λιγότερο από ένα μήνα, στις αρχές Νοεμβρίου, με αφορμή την συνεδρίαση της Ευρωομάδας στις 9 Νοεμβρίου, έρχεται κι άλλο πακέτο προαπαιτουμένων, ενώ ο προϋπολογισμός που θα αρχίσει να συζητιέται στη Βουλή τις επόμενες μέρες, θα επιβάλλει δρακόντεια μέτρα λιτότητας για όλο το 2016.

Με αφορμή τη φορολεηλασία που έρχεται και την επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων που υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας κατά γράμμα την αντιλαϊκή πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η πολιτική απάτη του Τσίπρα και της παρέας του (Δραγασάκης, Σταθάκης, Σαγιάς, κ.α.). Το Σεπτέμβριο υφάρπαξαν με ψέματα την ψήφο του λαού αποκρύπτοντας το πρόγραμμα, που γνώριζαν σε κάθε του λεπτομέρεια, επειδή το είχαν υπογράψει. Έστω κι αν τους το έδωσαν έτοιμο. Έτσι ο Τσίπρας εντάσσεται στην ίδια κατηγορία των αδίστακτων πολιτικών τύπου Παπανδρέου και Παπαδήμου, που το μοναδικό το οποίος τους ενδιέφερε ήταν να επιβιώσουν πολιτικά κάνοντας «σέρβις» στους πιστωτές και την εγχώρια διαπλοκή. Γι’ αυτό κι ο Τσίπρας θα έχει το ίδιο ατιμωτικό τέλος που είχαν κι όλοι οι άλλοι μνημονιακοί πρωθυπουργοί.



Πηγή: Πριν, 18 Οκτωβρίου 2015
 http://www.logiosermis.net/2015/10/blog-post_327.html#.ViUsGyvHagU

Μέρες του ΟΧΙ. Και οι βοσκοί ανάξιοι, λύκοι και οι σκύλοι ...

Διαβάζω εδώ την παρακάτω (παλαιά, αλλά τόσο χρήσιμη) συνέντευξη, και μέρες που είναι (διαρκούς και ακοίμητης μνήμης, για το μεγάλο Ναί ή το Μεγάλο Όχι του καθενός μας), την αντιγράφω, για λόγους ενημέρωσης κι εγρήγορσης, όλων μας:

[Κυριακή, 10 Ιουλίου 2011]

Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης: «Πουθενά δεν γίνεται τέτοια απαξίωση της εθνικής μας ζωής, όσο μέσα στο πανεπιστήμιο!»



[Η συνέντευξη δόθηκε στην κυρία Άννα Δοντά]

(...)


Hellenic NEXUS: Γα τελευταία χρόνια η Ελλάδα βάλλεται από παντού. Ωστόσο, ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι βολές εκ των έσω. Αρχίζοντας με τη μείωση βασικών μαθημάτων (όπως τα Αρχαία Ελληνικά), την απάλειψη του προσδιορισμού «εθνική», περνώντας στην αλλοίωση κειμένων, κυρίως στα βιβλία της Ιστορίας, και καταλήγοντας στην ουσιαστική κατάργηση της, κάνοντας τη μάθημα επιλογής! Πώς τα ερμηνεύετε όλα αυτά εσείς, που έχετε διά βίου υπηρετήσει την Ελληνική Παιδεία και, μάλιστα, από την έδρα της Ιστορίας;


Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης: Σήμερα, πράγματι, μας απασχολεί μία κατάστασις, η οποία είναι ανυπόφορη! Πολλαπλά πλήγματα και κίνδυνοι που υπάρχουν για το Έθνος μας. Ποιο είναι αυτό το Έθνος; Μήπως αυτή η έννοια έχει παραμεληθεί και παραγκωνισθεί, ώσπου να την εγκαταλείψουμε; Πολλά με το όνομα «εθνικόν» έλειψαν. Μένει ακόμη «εθνικός κήπος», «εθνικό θέατρο», «εθνική άμυνα». Επί του παρόντος μένουν. Μήπως είναι ένας διωγμός του Έθνους;



Για να επιτευχθεί η σημερινή άλωση της Παιδείας, έπρεπε να υπάρξει το «έμψυχο υλικό» που θα την πραγματοποιούσε: που θα τολμούσε να σβήσει τη λέξη «Εθνική» που καθόριζε την Ελληνική Παιδεία, να εξωραϊσει τα 400 χρόνια υποδούλωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, να συρρικνώσει σε 4 σελίδες την Επανάσταση και σε 8 σειρές την Άλωση, να αλλοιώσει νεώτερα ιστορικά γεγονότα, όπως εκείνο των Ιμίων, και να φτάσει στο τελευταίο βήμα του σχεδίου: να κάνει την ιστορία «μάθημα επιλογής»...--





Η.Ν.: Τι ακριβώς συνιστά αυτό που αποκαλούμε «Εθνος»;


Ε.Μ.: Ο χώρος και ο χρόνος. Πρώτον είναι ο χώρος. Χρόνος είναι όλη μας η Ιστορία. Το Έθνος γίνεται μέρος της εθνικής μας υποστάσεως. Δηλαδή, το Έθνος είναι η ίδια η ψυχή μας. Χρονικότητα και εθνικότητα σχεδόν συμπίπτουν.

Το Έθνος, δε, για να υπάρχει μία αφετηρία, έχει ένα παρελθόν.Έχει ένα πόθεν. Και βέβαια έχει το νυν, αλλά οπωσδήποτε και μια προσδοκία, ένα όραμα. Αν δεν έχει όραμα, δεν ζεσταίνεται η ψυχή του ανθρώπου, δεν τείνει κάπου. Και όταν δεν τείνει κάπου, λέει: «Καλά είμαι εδώ, επαναπαύομαι και βολεύομαι επί του παρόντος». Ζει μόνο για το παρόν. Αλλά το Έθνος πρέπει να έχει κάποιο όραμα, στο οποίο να τείνει. Ετσι μόνο ζωοποιείται ο άνθρωπος.



Η.Ν.: Μήπως ο στόχος είναι να μην έχουμε μέλλον;


Ε.Μ.: Να μην έχουμε Εθνος! Όσο κάποιος τοξεύει στο μέλλον και έχει ένα όραμα, τόσο ζητεί βαθύτερες ρίζες στο παρελθόν. Όλα τα Έθνη της Γης ζητούν το «ριζοβολείν», δηλαδή να βάλουν ρίζα βαθιά και, αν δεν έχουν, να βρουν. Διότι, όπως συμβαίνει και με το φυτό, αυτό δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν δεν ριζώσει καλά. Το ίδιο κάνουν και τα ζώα, το ίδιο κάνουν και οι άνθρωποι.

Αν, λοιπόν, το Έθνος μας δεν έχει ρίζα, δεν έχει και μέλλον. Έχει, δε, αποδειχθεί ότι έθνη που είχαν μικρή προοπτική, είχαν και μικρό παρελθόν. Και πολλές φορές κατασκευάζουν παρελθόν από τα λίγα στοιχεία που έχουν, κάνοντας και κάποια μυθοποίηση αυτού του παρελθόντος. Αυτό το έκαναν οι Ρωμαίοι. Όταν εξελίχθησαν, έσκυψαν βαθιά να βρουν ρίζες και, μάλιστα, βρήκαν ελληνικές! Αναφέρθηκαν στα Τρωικά για να κάνουν μεγάλο παρελθόν. Αυτό κάνουν και οι Αμερικανοί. Αν τους πεις σήμερα «Οι ερυθρόδερμοι είναι το παρελθόν σας», θα πουν «Όχι, δεν είναι αυτοί το παρελθόν μας. Είναι η Ευρώπη».

Άρα, όταν έχουμε τέτοιο παρελθόν, πρέπει να το προσέξουμε. Όχι να λατρεύουμε το παρελθόν καθεαυτό, αλλά να είναι μια γόνιμη αφετηρία. Δεν υπάρχει κίνησις προς το μέλλον, αν δεν υπάρχει κάποιο θεμέλιο.



Η.Ν.: Είναι η Ιστορία το «εργαλείο» για να κάνουμε αυτή τη «διαδρομή»; Όχι μόνο από το παρελθόν στο τώρα, αλλά και προς το μέλλον...


Ε.Μ.: Την Ιστορία την υφαίνουμε εμείς οι ίδιοι. Και όχι μόνον την υφαίνουμε είναι βίωμα μας, μέρος του ψυχισμού μας. Χωρίς τον ιστορικό βίο, εμείς είμαστε ένα σωματίδιον.

Η Ιστορία είναι το ένδυμα μας, ο χιτώνας που φορούμε. Διότι ενυφαίνεται μέσα εις το άτομο αυτή η έννοια της Ακροπόλεως, των μνημείων της Ακροπόλεως. Ο χρόνος δεν είναι κάτι ανεξάρτητο ημών. Η χρονικότητα ως μορφή εσωτερικής εποπτείας, όπως θα έλεγε ο Καντ, είναι δικό μας πράγμα. Και αναφαίρετο. Θα φύγει μόνο όταν πεθάνουμε.



Οι επιπτώσεις της μετατροπής της Ιστορίας σε μάθημα επιλογής



Η.Ν.: Τι επιδιώκεται, λοιπόν, αφαιρώντας ουσιαστικά την Ιστορία (με τη μετατροπή της σε μάθημα επιλογής) στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;


E.M.: Απαξιώνεται γενικά το παρελθόν, το οποίον είναι μια πλούσια Ιστορία. Μοναδική στην παγκόσμια Ιστορία, όσο και αν θέλουμε, εξετάζοντας την εις βάθος, να βρούμε και τρωτά της σημεία.

Αυτή η Ιστορία δεν ήταν μόνο κάτι το θαυμαστό. Είχε και τραγωδία. Το κλασικό είναι μαζί γοητεία και φρίκη. Η Ελληνι­κή Ιστορία είναι δραματική. Δεν είναι μόνο εξάρσεις. Είναι και καταπτώσεις, είναι και αλώσεις...



Η.Ν.: Γιατί ενοχλεί τόσο;


Ε.Μ.: Διότι θέλουν να μας τα αποστερήσουν όλα αυτά και να τα πάρουν άλλοι λαοί. Για παράδειγμα, οι Τούρκοι περιμέ­νουν: αν εσείς απεμπολήσετε την Εφεσο, τη Μίλητο, την Κων­σταντινούπολη, τα κάνουμε δικά μας! Ο Νταβουτογλού έχει πει πολύ χαρακτηριστικά: «Εμείς θα αξιοποιήσουμε όλα τα πα­ρελθόντα. Μεταξύ αυτών [των παρελθόντων] είναι και το ελληνικό. Και με αυτά θα φτιάξουμε το παρελθόν μας, τον Τουρκισμό μας, που ουδείς επιτρέπεται να τον θίξει». Έχουμε, λοιπόν, μια έξαρση του εθνικισμού τους, σε αντίθεση με εμάς. Και από την άλλη πλευρά, ξέρετε τι λέει ο Εθνικός Ύμνος των Ιταλών, που είναι φιλελεύθερος λαός; Ουέ και αλοίμονο, αν είχαμε εμείς τέτοιο εθνικό ύμνο! «Αδελφοί Ιταλοί, η Ιταλία ξύπνησε, φόρεσε την περικεφαλαία του Σκιπίωνος, η Νίκη εί­ναι δική μας! Δούλοι μας, θα στρατευτείτε σ' αυτό τον μεγάλο αγώνα, έτοιμοι να φτιάξετε τη ζωή σας; - Ναι, φωνάζουν όλοι»! Όλοι οι λαοί, στους εθνικούς τους ύμνους, έχουν μια προτροπή: «Μπρος, ξυπνήστε, κάντε κάτι!»



Η.Ν.: Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που διατρέχουμε;


Ε.Μ.: Το γενικό σχέδιο που διαβλέπω είναι η μείωσις της εννοίας «Ελλάς». Η μείωσις γίνεται κατά δυο τρόπους: ή παίρνουμε μια ψαλίδα και κόβουμε εδάφη -δεν ξέρω αν εί­ναι στη Θράκη, στο Αιγαίο ή κάπου άλλου- και το άλλο είναι η ψαλίδα της χρονικότητος.

Κατά καιρούς, έχουμε δει περιορισμό της Ιστορίας στο Γυ­μνάσιο ή πραγματική περικοπή. Θα πουν ότι «αυτό δεν μας ανήκει». Άλλοτε είπαν: «Η Ελληνική Ιστορία κόβεται περί το 476 ή κόβεται στο 146, διότι τότε γίνεται Ρωμαϊκή και, από εκεί και πέρα, δεν έχουμε Ελληνική Ιστορία». Εμείς λέμε «Υπάρχει Ελλάδα κατω από τη Ρώμη». Διότι η Ρώμη εσεβάσθη τον ελληνικό πολιτισμό, σχεδόν τον προώθησε. Είχε, μεν, ρωμαϊκό μανδύα πολιτειακό, αλλά πολιτιστικά ανεπτύσσετο πάρα πολύ καλά. Έτσι, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στη βυζαντινή της περίοδο, είναι και δική μας εθνική ιστορία, την οποία δεχθήκαμε και απετέλεσε μέρος του εθνικού μας κορμού.

Αλλά, όταν τα περισσότερα μέρη της Μ. Ασίας τα οικειο­ποιούνται και τα σφετερίζονται οι Τούρκοι, καταλαβαίνετε τι κάνουμε εμείς...


Η.Ν.: Και τι κάνουμε εμείς γι' αυτό;


Ε.Μ.: Πολιτική, η οποία δεν είναι εθνικώς πρέπουσα!


Η.Ν.: Ποιοι «εμείς», κύριε καθηγητά; Να πούμε ξεκάθαρα και ποιοι το επιδιώκουν;


Ε.Μ.: Πολλοί κάνουν σχέδια. Εγινε ένα σχέδιο: να αναπλα­στεί, να αναδιαμορφωθεί η Νοτιοανατολική Ευρώπη. Συγ­γράφτηκε, λοιπόν, μια τετράτομη ιστορία Τι πρέπει να διδά­σκεται, πώς πρέπει να είναι, πού πρέπει να τείνει αυτή η Νο­τιοανατολική Ευρώπη. Αυτή η ιστορία μειώνει την Ελλάδα, γιατί κανείς εκ των συγγραφέων της δεν ήταν Ελλην - από την Κροατία, τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία κ.λπ. Κανείς Έλλην.


Η.Ν.: Να μου επιτρέψετε να επιμείνω στο να ειπωθούν κά­ποια ονόματα.



Ε.Μ.: Δεν λέω ονόματα, διότι δεν αξίζει τον κόπο.....


Η.Ν.: Αυτή την τετράτομη ιστορία την έχει δεχθεί το Υπουρ­γείο Παιδείας;


Ε.Μ.: Δεν μας έχει δοθεί ακόμη. Εν πάση περιπτώσει, σε όλα έχει μειωθεί η Ελλάδα. Και ο αγώνας του 1821 δεν δικαιώνε­ται. Διότι λένε: «Κάνατε ένα αγώνα εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ περνούσατε καλά». Δικαιώνει ουσιαστι­κά τους Τούρκους εις το ότι ήταν μάλλον άχρηστος ο αγώνας. Εδώ αμφισβητείται ακόμη και το φρόνημα των ηρώων της Επανάστασης! Ενώ αυτοί που έκαναν την Επανάσταση, αν και ήσαν ολιγογράμματοι και αγράμματοι, είχαν έντονο εθνικό φρόνημα. Πίστευαν στην αρχαιότητα και σε όλες τις φάσεις του Ελληνικού Κόσμου. Όλοι αυτοί είχαν έντονο εθνικό συ­ναίσθημα. Ζούσαν το παρελθόν πολύ έντονα, το θεωρούσαν δικό τους και έτειναν στο μέλλον. Είχαν ένα εθνικό όραμα!



Το θέμα της γλώσσας



Η.Ν.: Ποια είναι η δική μας ευθύνη, όχι απαραίτητα προσωπι­κώς, και ιδιαιτέρως των εκπαιδευτικών;



Ε.Μ.: Και προσωπικώς! Όταν διδάσκουμε παν ό,τι άλλο πλην της ελληνικής μας κληρονομιάς, αυτό είναι φυσικά καθ' οιονδήποτε τρόπο περιορισμός του μαθήματος της Ιστορίας, αλλά και των πολιτιστικών αγαθών. Για παράδειγμα, των Αρ­χαίων Ελληνικών. Διότι, εδώ που τα λέμε, η ελληνική γλώσ­σα είναι εκείνη που μας συνδέει με το παρελθόν αμεσότερα. Εδώ παρατηρείται ότι κάνουμε παν το δυνατόν να τονίσου­με ότι είναι άλλη γλώσσα η Αρχαία και άλλη η Νέα Ελληνική! Η ιδέα ότι είναι «άλλη» γλώσσα καλλιεργείται με κάθε τρό­πο. Και, μάλιστα, γίνεται και προσπάθεια να αλλοιώνεται η γλώσσα, ώστε να γίνεται απομάκρυνση...


Η.Ν.: Με ποιον τρόπο, γίνεται αυτή η «απομάκρυνση»;


Ε.Μ.: Λέγοντας, για παράδειγμα, όχι στους τόνους: απλοποιείς την ορθογραφία, βάζεις το λατινικό αλφάβητο. Αυτή η επιδίωξις είναι εθνικώς επιβλαβής. Εμείς πρέπει να είμεθα συνδετικώτατοι στη γλώσσα. Συνδετικώτατοι είναι πολλοί λαοί: οι Γάλλοι, οι Άγγλοι... Συνδετικώτατοι είναι και οι Ισραηλινοί, οι οποίοι δεν είχαν γλώσσα. Και είναι «θαύμα» αυτό που έγινε στο Ισραήλ. Ενώ δεν είχαν ομιλούμενη γλώσσα, κάθησαν οι λόγιοι και κατασκεύασαν γλώσσα ομιλούμενη από τη γλώσσα της Βίβλου, που ήταν απρόσφορη. Διότι δεν ήταν εύκολο να κατα­σκευάσεις από μια γλώσσα της Βίβλου -της λεγομένης από εμάς «Παλαιάς Διαθήκης», που είναι σχεδόν ποιητική και δεν παρέ­χει στοιχεία ομιλούμενης γλώσσας- μια γλώσσα ομιλούμενη.

Εάν, για παράδειγμα, έσπαγε η γλωσσική παράδοση και στο μέλλον θέλαμε να κάνουμε από την αρχή ελληνική γλώσσα ομιλούμενη, για μας θα ήταν πολύ ευκολότερο απ' ό,τι για τους Ισραηλινούς. Διότι η ελληνική γλώσσα, με την τραγωδία της, παρέχει διαλογικά στοιχεία. Και με τους διάλογους του Πλά­τωνος ή του Λουκιανού κ.λπ.


Η.Ν.: Που σημαίνει ότι δεν ελλοχεύει κίνδυνος εξαφάνισης της ελληνικής γλώσσας;


Ε.Μ.: Εγώ πιστεύω ότι, ακόμα κι αν προς στιγμήν παραμερί­σουμε τα Αρχαία Ελληνικά, θα επανέλθουν. Το 2100, το 2200, δεν ξέρω. Αυτή είναι η ουσία της Παιδείας. Τα Αρχαία Ελλη­νικά έχουν ένα ζωντανό, παιδευτικό χαρακτήρα. Ανανεώ­νουν τον άνθρωπο. Τον πτερώνουν. Όταν, κατά την Αρχαιό­τητα, τα Ελληνικά εγκαταλείφθηκαν στο δυτικό μέρος της αυ­τοκρατορίας χάρη των Λατινικών, έσβησαν σε όλη τη μεσαιω­νική περίοδο. Εδιδάσκοντο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά όχι στο δυτικό κράτος. Οπότε, περί την Αναγέννηση, τους ήρθε μια έντονη λαχτάρα να γυρίσουν στην Ελλάδα και, σιγά-σιγά, άρχισαν να διαβάζουν τα Αρχαία Ελληνικά. Η Αναγέννηση αυτή της Ελλάδος εσήμανε την Αναγέννηση της Ευρώπης. Το ξαναγέννημα του Ανθρώπου, που είχε βυθι στεί στον Μεσαίωνα, που είχε χάσει την έννοια της ανθρωπιάς. Τώρα (με την Αναγέννηση) ο άνθρωπος χαίρεται τη Φύση, συνομιλεί μαζί της, αισθάνεται πτέρωμα ψυχικό, ώστε αυτός ο πολιτισμός φέρει τον πολιτισμό. Δηλαδή, δημιουργεί τον άνθρωπο στην τελειότερη του μορφή.


Πανεπιστημιακή... τρομοκρατία!



Η.Ν.: Τότε γιατί χτυπιέται τόσο άγρια (από παντού) αυτός ο πολιτισμός;


Ε.Μ.: Χτυπιέται κατά τούτο: θα μελετάτε, αλλά με μια προϋπόθεση: θα θεωρείται (αυτός ο πολιτισμός) «κοινή μεσογειακή κληρονομιά», όχι ελληνική. Δεν είναι προνόμιο της Ελλάδος ότι αυτή τον έχει ως παρακαταθήκη και κληρονομιά της. Είναι κληρονομιά «όλων μας». Η φράση αυτή προβάλλεται στο Τμήμα Ιστορίας, τώρα που δεν είμαι εκεί πρόεδρος.


Η.Ν.: Δηλαδή ο εκάστοτε πρόεδρος ελέγχει και καθορίζει το τι διδάσκεται στο τμήμα του;


Ε.Μ.: Η κακομοιριά των Πανεπιστημίων έφερε όλα αυτά τα πράγματα. Διότι αρνηθήκαμε να υπηρετούμε εκείνο για το οποίο έχουμε κληθεί. Διότι υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ικανοποιούνται τα σχέδια που λένε μείωση της Ελλάδος, σε κάθε τομέα. Και εδαφικώς και χρονικώς (ιστορικώς). Πρέπει να περιοριστεί η Ελλάδα. «Πολύ ψηλά» είχε πάει το όνομα της Ελλάδος!


Η.Ν.: Εννοείτε Ελληνες καθηγητές;


Ε.Μ.: Έλληνες μίσθαρνα όργανα στο Τμήμα Ιστορίας, στο τμήμα που υφαίνει την ιστορική πραγματικότητα. Σε αυτό το Τμήμα, πιστεύω ότι έχω παίξει ένα ρόλο κατά τούτο: είδα ό,τι αποκλείνει - δηλαδή, ό,τι υπηρετεί τον σκοπό που θέλουν αυτοί. Και επειδή το είδα αυτό, έφυγα από το Φιλολογικό Τμήμα, με δική μου αίτηση, και πήγα στο Ιστορικό. Το να πάω στο Ιστορικό δεν ήταν απλώς ένας λόγος.'Επρεπε να πάρω και την προεδρία. Διότι, χωρίς προεδρία, δεν κατευθύνεις το Τμήμα.

Εβαλα υποψηφιότητα και βγήκα πρόεδρος. Έπαιρνα πάντοτε 70% των ψήφων. Άρα, η ετυμηγορία του τμήματος ήταν 70 προς 30. Εάν -προσέξτε τη δραματικότητα- ζητούσα φανερή ψηφοφορία, δεν θα έπαιρνα καμία ψήφο! Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη πίεση ασκείται; Τρομοκρατία. Αυτό δείχνει ότι οι λίγοι αυτοί (το 30%) έχουν τη μεγάλη δύναμη...

Εδώ αρχίζει το θέμα της τρομοκρατίας στο Πανεπιστήμιο. Η ηγετική μορφή από αυτούς, που τους κατευθύνει, εξέπεσε από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ζήτησα από τον Πρύτανη να εφαρμόσει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπως κάνουμε πάντοτε. Κατά το Σύνταγμα, οι αποφάσεις του Σ.τ.Ε. είναι άμεσα εκτελεστές. Κανένας Πρύτανης, ούτε Γέροντας, ούτε Δημόπουλος, ούτε Μπαμπινιώτης εφήρμοσε την απόφαση! Τον άφησαν εκεί, να διδάσκει και να πιέζει...


Η.Ν.: Και ποιο είναι το όνομα του, κύριε καθηγητά;


Ε.Μ.: Τον ξέρει όλος ο κόσμος! Λιάκος λέγεται. Άρα, αυτή τη στιγμή, το Τμήμα αυτό δεινοπαθεί. Δεν υπάρχει μια δύναμη να φέρει μια ανάσχεση!

Χαρακτηριστικό είναι ότι, όταν έκανα την πρώτη τετραετία (προε­δρίας) και επειδή θα μεσολαβούσαν δυο χρόνια για να ξαναθέσω υπο ψηφιότητα, έλειψα για να κάνω ένα σημαντικό έργο (Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού) και στην Κίνα, και στην Ινδία. Γυρίζοντας ξαναβγήκα πρόεδρος, και η πρώτη μου δουλειά ήταν να δω τι γίνεται στο Τμήμα Ιστορίας. Βλέποντας τον κατάλογο των διδακτορικών των υπο­ψηφίων διδακτόρων που έχουμε στο Τμήμα, είδα ότι, ενώ ο νόμος καθόριζε να πάρουμε μόνο δύο στην ανωτέρα Ιστορία, που είναι η κρίσιμη Ιστορία για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα, υπήρχαν διακόσιοι! Αυτοί οι διακόσιοι ταχέως αποκτούν το διδακτορικό, χωρίς εμπόδια, και έχουν τη δυνατότητα να κάνουν 7μελείς επιτροπές με «δικούς τους» και να τους προ­ωθούν «διδακτοροποιούντες τους»!

Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό. Να έχεις το «έμψυχο υλικό». Διότι αυτοί που θέλουν να δράσουν, πρέπει να έχουν ένα φυ­τώριο. Να έχουμε διακόσιους ανθρώπους που να έχουν τοπο­θετηθεί σε διακόσιες πανεπιστημιακές μονάδες ή σε ινστιτού­τα πνευματικά ή να έχουν πάρει κάποιες θέσεις με κάποιο τίτλο - δηλαδή, να μην είναι απλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων, αλλά να έχουν κάποιο διδακτορικό. Πολύ σκληροί στα διδα­κτορικά «των άλλων» και πολύ εύκολοι στα διδακτορικά αυτών. Θα ήταν ευχής έργον να γραφεί μια διατριβή «τι απέγι­ναν οι διακόσιοι λαθραίως εισελθόντες εις το μεταπτυχιακόν πρόγραμμα»...


Η.Ν.: Όσοι συνάδελφοι σας δεν λειτουργούν έτσι (ακόμη και αν είναι λίγοι), γιατί δεν αντιδρούν;


Ε.Μ.: Είναι πολλοί. Αλλά είτε δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, είτε σκέπτονται «πού να μπλεχτώ τώρα σε φασαρίες. Θέλω να εξελιχθώ σε μια ανώτερη βαθμίδα».

Είναι πολύ φυσικό. Ο καθηγητής, όταν μπαίνει στο Πανεπι­στήμιο, έχει τέσσερις βαθμίδες: είναι λέκτωρ, επίκουρος, ανα­πληρωτής και καθηγητής. Η κύρια μεριμνά του είναι πώς να πάει στην επόμενη βαθμίδα! Αυτό δεν το κατακρίνω. Είναι θεμιτό.

Αλλά υπάρχουν και μερικά όρια. Διότι έχουμε έναν σκοπό. Έχουμε Τμήμα Ιστορίας; Έχουμε Εθνική Ιστορία; Ποια είναι αυτή; Ποιο είναι το εθνικό μας πρόβλημα; Τι θα πει «Ελλάς»; Τι σήμα εκπέμπει η Ελλάς; Εκπέμπει ένα σήμα, που σημαίνει ορισμένα πράγματα.

Σήμα = σημαία. Μπορεί να είναι «πανί», αλλά είναι σύμβο­λο. Και εδώ «συμβάλλει», μαζεύεται η όλη εθνική υπόστασις. Η σημαία είναι το οπτικό σύμβολο του Έθνους, το σύντομο. Ο Εθνικός μας 'Υμνος λέει τι γυρεύω ως Έθνος. Αν σβήσουμε ως Έθνος, τότε τι είμεθα; Είδατε κάποιο κράτος, όπως τη Γερ­μανία, την Ιρλανδία, τη Σουηδία ή τη Γαλλία, να εγκαταλείπει την εθνικότητα του; Θα μας «πετάξουν έξω»! Είναι σαν να μας «γδύνουν» ψυχικώς. Δεν ζεις χωρίς Έθνος!


Η.Ν.: Το να «μας πετάξουν έξω» μπορεί να επιτευχθεί ευκολότερα μέσα από την Παιδεία;


Ε.Μ.: Εγώ στην Παιδεία βλέπω ότι, με τον περιορισμό των Αρχαίων Ελληνικών και της Ιστορίας, δεν έχουμε καλή προοπτική. Με αυτή τη χαλάρωση που υπάρχει, ευνοείται η αμεριμνησία, η ολιγωρία περί τα εθνικά θέματα.

Στο Πανεπιστήμιο, οι περισσότεροι λένε «αν μιλήσω και φωνάξω, δεν θα εξελιχθώ».Έπειτα, οι φοιτητές με τους οποίους συνεργάζεσαι, ψηφίζουν. Και δεν σε «βγάζουν» Πρύτανη, αν δεν σου βρουν κάποια «τρωτά». Τα «τρωτά» έγιναν... προτέρημα! Έχω πολλές περιπτώσεις που οι Πρυτάνεις ακολουθούν την τακτική που τους λένε οι φοιτητές. Οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το λεγόμενο «άσυλο» έχει τόσο παραχαραχθεί, ώστε θα ευχόμουν σήμερα να βρούμε ένα... άσυλο να μας γλυτώσει από το υπάρχον άσυλο!

Πουθενά δεν γίνεται τέτοια απαξίωση της εθνικής μας ζωής, όσο μέσα στο Πανεπιστήμιο! Εν ονόματι του άσυλου, μπορεί να πας στο Πανεπιστήμιο και να κάνεις του κόσμου τις αθλιότητες, χωρίς να παρέμβει κανείς. Αν αποφασίσουν οι φοιτητές να κλείσουν τη Σχολή (και είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζουν), οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Αυτό δεν το μαθαίνει ο κόσμος. Αυτό είναι κατάχρησις του ασύλου! Διότι, ενώ λένε ότι «το άσυλο είναι για να μπορεί ελευθέρως ο καθηγητής να κυκλοφορεί και να λέει ό,τι θέλει» (ελευθερία και διδασκαλία ιδεών), δεν του επιτρέπεται! Όχι μόνο να έχει ελευθερία διακινήσεως ιδεών, αλλά ούτε να μπει στο Πανεπιστήμιο! Δηλαδή τελεία αχρήστευσις της εννοίας του ασύλου.

...Στην παιδεία, με τον περιορισμό των Αρχαίων Ελληνικών και της ιστορίας, δεν έχουμε καλή προοπτική. Με αυτή τη χαλάρωση που υπάρχει, ευνοείται η αμεριμνησία και η ολιγωρία περι τα εθνικά θέματα.

Το άγνωστο παρασκήνιο στα ΑΕΙ



Η.Ν.: ...και αντίθετα με την έννοια της Δημοκρατίας.


Ε.Μ.: Ποια έννοια Δημοκρατίας; Είναι η Δημοκρατία των ολίγων, η δημοκρατία του «συφερτού». Αυτοί επιβάλλονται με μερικούς καθηγητές. Και μερικοί φοιτητές, που είναι «συφερτός», κάνουν ό,τι θέλουν. Αποφασίζουν: θα καταλάβουμε τη Φιλοσοφική Σχολή!

Ενας καθηγητής μεμονωμένα, το πολύ-πολύ, να πει «δεν θα κάνω εξετάσεις». Το λένε πολλοί, αλλά μόλις προχωρήσουν στην ημέρα των εξετάσεων, σιωπούν. Άρα, οι φοιτητές ξέρουν ότι, ακόμα κι αν απειλήσει ο καθηγητής, υπάρχουν τρόποι εύκολοι τρόποι. Θα «του σύρει» μια φωνή ο Πρύτανης, ο οποίος συνεργάζεται μαζί τους και τον κάνουν ό,τι θέλουν - τον έχουν εκλέξει! Εσύ, ο καθηγητής, δεν μπορείς να βρεθείς ανάμεσα στους φοιτητές και τους Πρυτάνεις. Δηλαδή ανάμεσα σε Συμπληγάδες...

Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό, για το οποίο καμαρώνω. Ως Κοσμήτωρ της Σχολής έχεις τον δεύτερο ρόλο στο Πανεπιστήμιο, μετά τον Πρύτανη. Το Πανεπιστήμιο έχει τέσσερις Κοσμήτορες. Περί το 2000, έπρεπε να πούμε για μια φορά ότι «θα χάσουμε το εξάμηνο». Να μη μείνει απειλή, αλλά να το κάνουμε. Γιατί, επαναλαμβάνω, τέτοιες απειλές έχουν γίνει σε όλα τα Πανεπιστήμια.

Έχω, λοιπόν, τη θέση του Κοσμήτορος και πρέπει να θέσω αυτό το πρόβλημα για όλη τη Φιλοσοφική Σχολή (πάνω από 10 τμήματα, 25.000 φοιτητές). Αρχίζει η κατάληψις. Απαγορεύεται η είσοδος των φοιτητών και των καθηγητών στο Πανεπιστήμιο. Φυσικό ήταν να τους πω: «Πού πάτε, με αυτό τον τρόπο θα χάσετε το εξάμηνο σας.» - «Καλά, μας το είπαν και άλλοι.» -«Σας καλώ και κάνω και συνεδρίαση. Έλα κι εσύ, κύριε Πρύτανη, να είσαι παρών», του λέω, «για να δεις ότι η απειλή είναι άμεση». - «Ας τελειώσουμε το εξάμηνο και θα μετρήσουμε τις εβδομάδες μαθήματος, αν έγιναν 13», λέει ο Πρύτανης. Ούτε μία δεν είχε γίνει! Κατάλαβα ότι είχαν συνεννοηθεί.

Όταν τελείωσε το εξάμηνο, βγάζω μία ανακοίνωση η οποία κοινοποιείται σε όλα τα μέλη της Φιλοσοφικής Σχολής, και στους φοιτητές, και στο διοικητικό προσωπικό και στους συναδέλφους καθηγητές: «Αγαπητοί συνάδελφοι, το εξάμηνο ετελείωσε. Όλοι ξέρουμε πώς. Δεν έγιναν μαθήματα. Αφού δεν έγιναν μαθήματα, δεν θα κάνουμε εξετάσεις»!

Ε, τότε άρχισε ο πόλεμος. Λέει ο Πρύτανης να πάμε το πρόβλημα στη Σύγκλητο και εκείνη να αποφασίσει. Η Σύγκλητος γυρίζει το θέμα στα επί μέρους τμήματα.



Η.Ν.: Γιατί;


Ε.Μ.: Διότι αυτό ζήτησαν οι φοιτητές! Πηγαίνουν στη συνεδρίαση κάθε Τμήματος και αποφασίζουν αυτοί και εξω-πανεπιστημιακά στοιχεία.Ετσι βγαίνει απόφασις από μέλη που δεν ανήκουν στο Τμήμα ή πηγαίνουν από Τμήμα σε Τμήμα. Άρα, τα ίδια πρόσωπα λαμβάνουν αποφάσεις να κάνουν εξετάσεις χωρίς να έχουν γίνει (λόγω καταλήψεων) καθόλου μαθήματα. Εξετάσεις επί ποίας ύλης; Επί μηδαμινής. Εμπαιγμός, δηλαδή.

Κατά σύμπτωση, δεν ήμουν μόνο Κοσμήτωρ, αλλά και πρόεδρος στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Λέω: «Ας γίνουν στα άλλα Τμήματα, στο δικό μου δεν θα γίνουν εξετάσεις.» Οι φοιτητές φώναζαν. Άρχισαν να με πιέζουν. Εγώ δεν υπέκυπτα. Και έκαναν το εξής τρομακτικό: πάει ο Πρύτανης με τον Υπουργό Παιδείας και με απολύουν! Η θητεία μου τελείωνε σε δύο μήνες. Αλλά έπρεπε να γίνουν οι εξετάσεις... Άπαξ και παύομαι εγώ, αναλαμβάνει ο αναπληρωτής και κάνει εξετάσεις!

Το τελευταίο μετερίζι που μου έμενε ήταν το δικό μου μάθημα. Είπα, λοιπόν: «Κάντε εσείς εξετάσεις όπου θέλετε, εγώ δεν κάνω στο δικό μου μάθημα.» Αλλά δεν ήταν μόνο το Φιλολογικό. Είχα και άλλα Τμήματα. Οπότε πήγαν στον Πρύτανη και απαίτησαν να βρεθεί λύση. Και βρήκαν τον τρόπο: να κάνουμε μια συνεδρίαση Συγκλήτου, στην οποία συμμετέχουν μόνο οι πρόεδροι των τμημάτων και ορισμένος μικρός αριθμός φοιτητών. Αλλά απαίτησαν από τον Πρύτανη να γίνει η συνεδρίαση όχι στη μικρή αίθουσα που συνεδριάζει η Σύγκλητος, αλλά στη μεγάλη αίθουσα των τελετών του Πανεπιστημίου. Γέμισε, λοιπόν, η αίθουσα με φοιτητές που άρχισαν να με απειλούν. Παρά τις πιέσεις δεν υποχώρησα και, παρά την απόφαση του Πρύτανη να γίνουν οι εξετάσεις με μια επιτροπή, τελικά εξετά­σεις δεν έγιναν. Και βρήκαν τρόπο να μη μου δώσουν τον βαθμό του «ομότιμου» καθηγητού - ένα βαθμό που τον παίρ­νουν όλοι. Βεβαίως, για μένα είναι άκρως τιμητικό. Και, βεβαίως, οι φοιτητές πέτυχαν να έχουν στο ενεργητικό τους την τιμωρία ενός καθηγητή που δεν έκανε εξετάσεις, αφού δεν είχαν γίνει μαθήματα ολόκληρο το εξάμηνο λόγω καταλήψε­ων. Πρέπει να είμεθα πειθήνια όργανα σε όλα. Καταλαβαίνετε τι μηχανισμοί κινούνται και σε μπλέκουν...



Η.Ν.: Οι φοιτητές που δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις προωθούνται;


Ε.Μ.: Βεβαίως. Αυτοί συνήθως παίρνουν τίτλους. Αυτούς προωθούν, καμιά φορά, και στα μεταπτυχιακά. Γιατί αυτοί είναι όργανα. Δεν είναι κακά παιδιά. Τους χαλάει το σύστημα. Αν υπήρχε κάπως η έννοια ότι υπάρχει τάξις, κάποια δυνατότητα να επιβληθεί κάποια ποινή... Όπως είπε ένας φιλόσοφος: «Αν φτάσουμε στο σημείο να υπάρχει ανεπιπληξία, δηλαδή να απαγορεύεται η απλή επίπληξις, τότε χαθήκαμε»! Διότι Παι­δεία είναι έπαινος και ψόγος. Όταν ισοπεδώνονται όλοι, δεν υπάρχει Παιδεία!



Η.Ν.: Το σύστημα αυτό, όμως, επιβάλλεται εκ των άνω, που σημαίνει ότι και οι καθηγητές έχουν ευθύνες. Ε.Μ.: Αυτοί που θέλουν να εξασθενήσουν την Παιδεία έχουν τρόπους να το προωθούν και να τους καθοδηγούν.


Η.Ν.: Σε «αυτούς» συμπεριλαμβάνονται και πολιτικά πρόσωπα; Ε.Μ.: Για τους πανεπιστημιακούς μιλάω. Η Πολιτεία λέει: «Εχετε αυτοδιοίκηση, κάντε ό,τι θέλετε».

Είναι εύκολο να βρεις 5 ανθρώπους και να τους καθοδηγείς. Πολύ εύκολο. Ο σχεδιαστής ενός τέτοιου προγράμματος θα πει: «Πρέπει να βρούμε καμιά 20αριά καθηγητές να ενεργή­σουν. Εμπροσθοφυλακή.» Θα πάρουν μερικούς καθηγητές, οι οποίοι είναι ευάλωτοι. Θα βρουν μερικές εφημερίδες, μερικά εκδοτικά συγκροτήματα να τους βοηθήσουν. Είναι πολύ εύκο­λο να σκεφθεί κάποιος πώς γίνεται η άλωσις. Η άλωσις δεν γίνεται με στρατό, γίνεται με αυτό τον τρόπο. Ολοι είναι ωνητοί.»



Πηγή: Περιοδικό Hellenic Nexus τεύχος Ιουλίου σελ. 16



Όλα αυτά τα είπαν, προ πολλού, άνθρωποι αρμόδιοι. Εγώ, είμαι περίφροντις και φοβάμαι. Κάτι πρέπει να γίνει, όσο είναι ακόμη καιρός...



http://www.logiosermis.net/2015/10/blog-post_58.html#.ViUYmCvHagU

Χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν δίνονται...

Η εποχή που ζούμε, είναι μια εποχή ραγδαίων εξελίξεων σε όλο τον πλανήτη, παρόλα αυτά στην Ελλάδα φαίνεται σα να μην συμβαίνει επί της ουσίας τίποτα. Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς σίγουρα, μια κατάσταση σήψης σε όλη την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζει πως όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Όμως, μαζικοί λαϊκοί αγώνες και διαδηλώσεις δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Ειδικά εάν παραθέσουμε έστω και επιγραμματικά, τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, θα δούμε πως το «τίποτα» είναι πολύ λίγο σχετικό με την πραγματικότητα. Έτσι και ενώ τα εγχώρια ΜΜΕ ασχολούνται αποκλειστικά με τις εξελίξεις στη «Νέα Δημοκρατία», την Κυβέρνηση Τσίπρα, το ελληνικό life style και τις επενδύσεις, στο εξωτερικό δελτίο ένα λεπτό είναι αρκετό για να χωρέσουν τα νέα του Hollywood, ένα χαζό – αλλά viral  βίντεο στο διαδίκτυο και ελάχιστα δευτερόλεπτα για το Τουρκικό-Κουρδικό, την Παλαιστίνη και το Ισραήλ και φυσικά τον πόλεμο Συρίας-Ρωσίας-ΗΠΑ-ISIS-CIA (=Αντάρτες) και λοιπά. Φυσικά όλα τα ΜΜΕ και πάντα, βλέπουν τα ίδια θέματα, με την ίδια χρονική σειρά και φυσικά από την ίδια «αντικειμενική» σκοπιά.

Κάθε τι που δεν έχει φαινομενική συνάρτηση με την οικονομία και την «Ελλάδα», παρουσιάζεται ως ασύνδετο ή τις περισσότερες φορές διαστρεβλωμένο ή απλά καθόλου.

Δεν υπάρχει φυσικά χώρος για καμιά είδηση ανά τον κόσμο, όπου οι άνθρωποι παλεύουν, διαδηλώνουν και διεκδικούν γι’ αυτά που τους ανήκουν. Βασικά ζητήματα όπου εν έτη 2015, οι ελεύθεροι άνθρωποι κάθε κοινωνικής ομάδας και γεωγραφικής γωνιάς βλέπουν με την ίδια ματιά.

Αγώνες κατά της εταιρίας Monsanto και υπέρ των οργανικών σπόρων σε όλο τον πλανήτη.

Αγώνες κατά των φαρμακοβιομηχανιών στις ΗΠΑ και υπέρ των φυτών-φαρμάκων

Αγώνες κατά των εξουσιών που κατέχουν σήμερα οι πολυεθνικές εταιρίες και επηρεάζουν τον πλανήτη σε κάθε του λειτουργία.

Αγώνες κατά εταιριών που τους ανήκουν κυβερνήσεις, κράτη, χρέη, εδάφη και νερό. Στην πραγματικότητα τους ανήκουν τα πάντα και συνάμα τίποτα.

Αγώνες κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας στις ΗΠΑ.

Αγώνες για τις μαζικές δολοφονίες ανθρώπων από Καρτέλ ναρκωτικών και Στρατό από κοινού στο Μεξικό.

Αγώνες δικαίωσης για τις αλλεπάλληλες οικολογικές καταστροφές στην Λατινική Αμερική. Όπως η αποψίλωση του Αμαζονίου και η δηλητηρίαση της φύσης και των ανθρώπων από τις εταιρείες χρυσού. Και πάλι η κυβέρνηση ΗΠΑ, όπου σχέδια της CIA, για δολοφονίες Προέδρων κρατών, διαρρέουν μέχρι και σήμερα. Προφανώς ξεχνάω πολλά και σημαντικά.

Στην Ευρώπη αγώνες κατά της λιτότητας, των πολυεθνικών, των τραπεζιτών, των νεοναζί, της άγνωστης TTIP και υπέρ των προσφύγων.

Φυσικά σε όλο τον κόσμο διαδηλώνουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία λόγου, τύπου και ίντερνετ, όπου δεν θεωρούνται πλέον δεδομένα, καθώς και για το τέλος των πολέμων στην Αφρική και Μέση Ανατολή, όπως και για την αστυνομική βία όπου έχεις μετατραπεί σε στρατιωτική.

Τέλος, διαδηλώνουν για το δικαίωμα να διαδηλώνουν. Διαδηλώνουν ειρηνικά στην Τουρκία υπέρ των Κούρδων Αγωνιστών και η κυβέρνηση σκορπάει το θάνατο.

Διαδηλώνουν στην Παλαιστίνη για το δικαίωμα στη ζωή. Στα κατεχόμενα από τα Ισραηλινά στρατεύματα, αλλά και στα αποκλεισμένα από ξηράς, αέρος και θαλάσσης εδάφη τους, οι άνθρωποι αυτοί δεκαετίες τώρα παλεύουν με κάθε τρόπο για την ίδια τους της ζωή και την ελευθερία. Το λαό αυτό που όλος ο κόσμος σταδιακά πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο, τώρα τον τιμωρεί με προπαγάνδα, ονομάζοντας τον μαζικά τρομοκράτη. Εκεί που παιδιά, έφηβοι και νέοι παλεύουν τους πυραύλους, τις βόμβες και τις σφαίρες με πέτρες, τα διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ προβληματίζονται για το ποιος τους κινητοποιεί.

Όπως και να έχει, οι αγώνες πάντα οδηγούν τους λαούς προς το καλύτερο.

Όπως και να έχει οι εξουσίες πάντα παλεύουν τους αγώνες των λαών.

Όπως και να έχει η Ιστορία  πάντα μας διδάσκει και τώρα ξέρουμε…

Χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν δίνονται...



Σταύρος Ζώτος

http://www.logiosermis.net/2015/10/blog-post_255.html#.ViUXgyvHagU