Αντίο, Γιώργο

Η διακαναλική συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου είναι το απόλυτο φιάσκο. Ένας πρωθυπουργός που κυβερνά με το 31%...

των ψήφων του εκλογικού σώματος –ένα ποσοστό που πήρε λέγοντας ψέματα- και έχει οδηγήσει τη χώρα του στο ΔΝΤ θα δώσει συνέντευξη σε εφτά δημοσιογράφους οι οποίοι εργάζονται σε κανάλια τα οποία θα είχαν χρεοκοπήσει –προ πολλού-, αν δεν στηρίζονταν οικονομικά από τις κυβερνήσεις. Και η συνέντευξη αυτή θα μεταδοθεί από όλα τα κανάλια, επειδή έχουμε δημοκρατία και δεν πρέπει να τη χάσει κανείς.

Ένας πρωθυπουργός που δεν μπορεί να περπατήσει στο δρόμο χωρίς να κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα θα δώσει συνέντευξη σε εφτά δημοσιογράφους, οι περισσότεροι εκ των οποίων φρουρούνται και σχεδόν όλοι τους υποστηρίζουν με θέρμη την κυβέρνηση και το μνημόνιο, επειδή αυτό συμφέρει τα αφεντικά τους . Δηλαδή –με την εξαίρεση της ΕΡΤ- οι υπάλληλοι των μεγαλοεκδοτών, των μεγαλοεργολάβων και των εφοπλιστών θα ρωτούν τον πρωθυπουργό για τις εκλογές και την οικονομία. Και εμείς πρέπει να δούμε αυτή τη συνέντευξη, για να είμαστε δημοκρατικοί πολίτες.

Μπροστά στην επερχόμενη εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου θα ζητήσει να ψηφίσουμε τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ και θα θέσει ουσιαστικά το δίλημμα «Παπανδρέου ή χρεοκοπία». Βέβαια, το ένα δεν αποκλείει το άλλο – το κάθε άλλο, μάλιστα, αφού «Παπανδρέου» σημαίνει «χρεοκοπία». Όποιος είδε τον Παπανδρέου να εκλέγεται πρωθυπουργός και δεν κατάλαβε –έστω τότε- πως η χώρα έχει χρεοκοπήσει δεν πρέπει να είναι και ιδιαίτερα ευφυής.

Ο κ. Παπανδρέου πριν από ενάμισι χρόνο φώναζε από τα μπαλκόνια «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», τώρα ουσιαστικά λεει «Παπανδρέου ή χρεοκοπία» και –επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα- αύριο δεν αποκλείεται να ακουστεί και το «Καραμανλής ή τανκς».

Βέβαια, ο κ. Παπανδρέου θέλει να εκβιάσει. Του διαφεύγει, ίσως, πως, για να εκβιάσεις κάποιον, αυτός ο κάποιος πρέπει να έχει κάτι να χάσει. Εδώ που φτάσαμε, δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε. Αντιθέτως, ο κ. Παπανδρέου, το πολιτικό και το οικονομικό κατεστημένο έχουν πολλά να χάσουν.

Αν ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να θέσει ένα δίλημμα στον ελληνικό λαό, θα έπρεπε να το κάνει πριν αποφασίσει να υπογράψει το μνημόνιο. Αντί να δώσει χαρακτήρα δημοψηφίσματος για τις πολιτικές της κυβέρνησης στις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα έπρεπε να κάνει δημοψήφισμα την περασμένη άνοιξη –πριν υπογράψει το μνημόνιο. Δεν ανεβάζεις κάποιον με το ζόρι πάνω σε ένα τρένο για τη Γερμανία και ξαφνικά μόλις φτάσει στην Ιταλία τον ρωτάς μήπως δεν θέλει να ταξιδέψει στη Γερμανία. Τον ρωτάς πριν τον ανεβάσεις σηκωτό στο τρένο.

Το πιο γελοίο επιχείρημα –και τεράστιο ψέμα- που έχει πει ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ότι δεν ήξερε. Θυμάμαι πριν από ένα σχεδόν χρόνο στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ τους πολιτικούς όλων των κομμάτων που έβγαιναν από το στούντιο λίγες ημέρες πριν τις εκλογές. Όλοι τους –εκτός αέρα- έλεγαν πως δεν υπάρχει κυβέρνηση που θα αντέξει πάνω από ένα χρόνο και επίσης μιλούσαν για τα κανόνια που θα σκάσουν σε μεγάλες επιχειρήσεις.

Όλοι ήξεραν λοιπόν. Όλοι ξέραμε. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα πρέπει να αποδειχτεί τη μοίρα του, να ευχαριστήσει τον ανόητο ελληνικό λαό που τον εξέλεξε –σε καμιά άλλη χώρα εκτός από την Ελλάδα δεν θα μπορούσε να γίνει πρωθυπουργός ο Παπανδρέου ή ο Καραμανλής- και να πάει στο σπίτι του.

Και μετά τον Παπανδρέου ποιος; Μικρή σημασία έχει. Όσο συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τη μοίρα μας στους ανθρώπους που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία –αναθέτοντας ουσιαστικά στον βιαστή να βγάλει δικαστική απόφαση για το βιασμό- και επιτρέπουμε στα χρεοκοπημένα ΜΜΕ να συνεχίζουν να παίζουν το άθλιο παιχνίδι των ιδιοκτητών τους, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε στον απόλυτο εμφύλιο πόλεμο. Σε έναν πόλεμο «όλοι εναντίον όλων».

Αλλά τι λέω τώρα; Η μόνη έγνοια μεγάλου μέρους του πληθυσμού είναι ότι δεν θα δει απόψε το «Νησί». Ξέρεις, δεν φτάνεις να συγκινείσαι με τους απελπισμένους λεπρούς του ‘40 σε σίριαλ στην τηλεόραση – πρέπει να μπορείς να νιώσεις και την απελπισία των ανθρώπων γύρω σου.

Ο απελπισμένος που θα μπουκάρει στο σπίτι σου και θα σε καθαρίσει ή θα σε περιμένει στην πιλοτή της πολυκατοικίας να βγεις από το αυτοκίνητο δεν θα έχει τα σημάδια της λέπρας. Την ώρα που θα τα έχεις κάνει πάνω σου από το φόβο ή θα αφήνεις την τελευταία σου πνοή, σκέψου πως αυτόν τον απελπισμένο τον δημιούργησες εσύ. Τον δημιούργησε η απάθειά σου. Οπότε, μην του κρατήσεις κακία. Θα μπορούσες να είσαι εσύ στη θέση του.

pitsirikos.net

Ο Ελληνισμός και η σχεδιαζόμενη Αλβανική απογραφή

Κωνσταντίνος Χολέβας - Τον πρώτο δεκαπενθήμερο του Απριλίου 2011 η γειτονική μας Αλβανία θα διοργανώσει την πρώτη -ας ελπίσουμε αντικειμενική και δημοκρατική- απογραφή του πληθυσμού της. Για την ίδια τη χώρα τούτο είναι σημαντικό, διότι η απογραφή αποτελεί μία από τις προϋποθέσεις πού θέτουν τα όργανα της Ευρ. Ενώσεως ώστε να πλησιάσει ακόμη περισσότερο η Αλβανία στους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της Ε.Ε. Η καταγραφή των μειονοτήτων , των εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων, με τον τρόπο που θα γίνει και από την ύπαρξη ή μη διαμαρτυριών εκ μέρους των ενδιαφερομένων θα δώσει ένα καλό δείγμα των προθέσεων των Τιράνων έναντι του σεβασμού των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ας μην ξεχνούμε ότι οι έννοιες μειονότητες, θρησκευτικές ομάδες κ.λπ. έχουν ιδιαίτερη φόρτιση στη γείτονα χώρα. 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο όλος προβληματισμός των ρουμανικών αρχών για τον τρόπο που θα τεθεί το γραπτό ερώτημα περί εθνικής και θρησκευτικής εντάξεως του κάθε πολίτη. Άλλοι υποστήριξαν να μην γίνεται καθόλου το ερώτημα ως δήθεν προσωπικό δεδομένο, αλλά έτσι θα χανόταν ο κύριος σκοπός της απογραφής που είναι η καταγραφή, ποσοτική και γεωγραφική, των μειονοτήτων. Άλλοι μίλησαν για τη ανάγκη υποχρεωτικής καταγραφής αυτών των στοιχείων. Τελικά επικράτησε η μέση οδός, δηλαδή θα υπάρχουν στο έντυπο τα ερωτήματα περί εθνικής καταγωγής και θρησκευτικής ομολογίας, αλλά ο κάθε πολίτης θα απαντά εάν θέλει. Η προαιρετική αναγραφή των στοιχείων του έθνους, της θρησκείας και της γλώσσας επικροτήθηκε ηθικά και επιβραβεύθηκε υλικά από την Ευρ. Ένωση. Συγκεκριμένα, όπως πληροφορούμαστε από Δελτίο Τύπου του Ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Ιωάννη Τσουκαλά, ο αρμόδιος Επίτροπος ( μέλος της Κομμισσιόν) για τη Διεύρυνση και την Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας Στέφαν Φίλε σε απάντησή του προς τον κ. Τσουκαλά αναφέρει ότι οι ερωτήσεις γι’ αυτά τα θέματα (εθνότητα, θρησκεία, γλώσσα) εμπίπτουν στη διακριτική ευχέρεια κάθε κράτους και ότι η Ευρ. Ένωση εγκρίνει την επιλογή της Αλβανία περί προαιρετικής αναγραφής. Θυμίζω σ’ αυτό το σημείο τη συζήτηση για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ελληνικές ταυτότητες. Όπως φαίνεται δικαιώνεται ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος που πρότεινε την προαιρετική αναγραφή, κάτι το οποίο δέχονται σήμερα οι κορυφαίου ευρωπαϊκοί θεσμοί. Ο κ. Φίλε επισημαίνει μάλιστα ότι η Ε.Ε. θα χρηματοδοτήσει με 8 εκατομ. ΕΥΡΩ την αλβανική απογραφή.
Πρώτον διότι επί κομμουνιστικών κυβερνήσεων του Εμβέρ Χότζα και του Ραμίζ Αλία η Αλβανία ανακηρύχθηκε ως το πρώτο απολύτως αθεϊστικό κράτος στον κόσμο. Ιερείς φυλακίσθηκαν ή εκτελέσθηκαν, Ορθόδοξοι και Ρωμαιoκαθολικοί ναοί μετετράπησαν σε στάβλους, ακόμη και ισλαμικά τεμένη έκλεισαν. Δεύτερον, διότι το Ισλάμ στην Αλβανία είναι διαιρεμένο σε δύο μεγάλες ομάδες και τώρα θα φανεί για πρώτη φορά πόσοι είναι περισσότεροι: Οι Σουνίτες (ομόδοξοι με την Τουρκία) ή οι Μπεκτασήδες. Τρίτον, διότι ακόμη και μετά την πτώση του Κομμουνισμού το 1990-91 η ελληνική εθνική κοινότητα, που ζει κυρίως στη Βόρειο Ήπειρο, υπέστη μία πολιτική διωγμών , άλλοτε με σκληρό τρόπο (δίκη των 6 στελεχών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ) και άλλοτε με ήπιο αλλά ύπουλο τρόπο (διατάγματα ή δικαστικές αποφάσεις βλαπτικές για το ιδιοκτησιακό καθεστώς ελληνικών περιουσιών). Με βάση τον θρησκευτικό και εθνολογικό χάρτη της Αλβανίας για την σωστή καταγραφή των κοινοτήτων και μειονοτήτων ενδιαφέρονται: Από πλευράς θρησκευτικών παραγόντων η Ορθόδοξη Εκκλησία, το Βατικανό, η Σουνιτική και η Μπεκτασική κοινότητα ανά τον κόσμο. Από πλευράς κρατών η Ελλάδα ενδιαφέρεται για τον εκεί Ελληνισμό, τα Σκόπια για λίγους Σλαβόφωνους Χριστιανούς της περιοχής Πρεσπών -τους θεωρεί «μακεδονική μειονότητα»- το Μαυροβούνιο για την Σερβομαυροβουνιακή ορθόδοξη κοινότητα της Σκόδρας και τώρα τελευταία εξεδηλώθη το επίσημο ρουμανικό ενδιαφέρον για τους Βλαχόφωνους Έλληνες, τους οποίους το Βουκουρέστι χαρακτηρίζει ρουμανίζοντες ή ρουμανόφωνους.
Τα ερωτήματα από ελληνικής πλευράς είναι πολλά και εντοπίζω τα κυριότερα κατά την άποψή μου: Α) Θα μεταβούν στην Αλβανία οι εδώ ευρισκόμενοι Βορειηπειρώτες για να απογραφούν και να δείξουν το πραγματικό μέγεθος της ελληνικής κοινότητος; Αν αδιαφορήσουν τότε θα δικαιωθεί η ανθελληνική πολιτική των Τιράνων που αρνείται να ανοίξει ελληνικά δημοτικά σχολεία σε περιοχές εκτός της «μειονοτικής ζώνης», την οποία αυθαιρέτως οροθέτησε το καθεστώς Χότζα και Αλία. Β) Θα βοηθήσει η επίσημη Ελλάδα δια του Υπουργείου Εξωτερικών και με κάθε άλλο τρόπο την μετακίνηση των ελληνικής καταγωγής Αλβανών υπηκόων, ώστε να μεταβούν πιο εύκολα και να επιστρέψουν μετά την απογραφή γρήγορα στις εδώ εργασίες τους; Γ) Πόσο θα πιεσθούν οι Βλάχοι της Αλβανίας από τις κυβερνήσεις Τιράνων και Βουκουρεστίου; Ιστορικά και εθνολογικά μόνον κακόπιστοι μπορούν να αμφισβητήσουν την ελληνική τους καταγωγή και συνείδηση,. Οι Βλαχόφωνοι Έλληνες μπορεί να ομιλούν από την εποχή των Ρωμαϊκών λεγεώνων μία ελληνολατινική διάλεκτο, απέδειξαν όμως και σε ειρηνικές και σε πολεμικές περιόδους την ελληνικότητά τους και την Ορθόδοξη πίστη τους. Η Μοσχόπολη της Β. Ηπείρου, σημερινό χωριό Βοσκοπόγιε ήταν γύρω στο 1750 η πνευματική πρωτεύουσα όχι μόνον των Βλάχων, αλλά όλου του υποδούλου Ελληνισμού. Σήμερα υπάρχουν κάποιες διαμαρτυρίες για ελλιπές ενδιαφέρον του ελληνικού κράτους. Αυτά τα παράπονα προσπαθούν να εκμεταλλευθούν διάφορες βαλκανικές προπαγάνδες. Κυβέρνηση και κόμματα οφείλουν να δείξουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ορθή καταγραφή των Ελλήνων αλλά και ευρύτερα των Ορθοδόξων της Αλβανίας.
Κ.Χ. OKT. 2010

Αντίβαρο

Πανάκριβες έγχρωμες αφίσες Ιρανών «πολιτικών προσφύγων» υποκινούμενες από τη CIA...

Το κέντρο της Αθήνας αίφνης γέμισε με πανάκριβες έγχρωμες αφίσες Ιρανών «πολιτικών προσφύγων» που είχαν ράψει το στόμα τους. Στα δε Εξάρχεια, εκεί να δείτε... Τίγκα στην αφίσα! Είναι να απορεί κανείς που βρέθηκαν αυτά τα χρήματα και πως συνεργάζονται κάποιοι στην προαναφερόμενη περιοχή (άντρο των αριστεριστών και των αντιεξουσιαστών) με συμφέροντα εμφανώς υποκινούμενα από τη CIA... Αυτό από μόνο του λέει πάρα πολλά για το ποιοι υποκινούν τις προσπάθειες αποσταθεροποίησης στο κέντρο της Αθήνας. Οι Ιρανοί αντικαθεστωτικοί, έχουν εδώ και καιρό κατασκηνώσει στα Προπύλαια, μοιράζοντας υλικό στους περαστικούς, χωρίς κανείς να έχει ζητήσει την απομάκρυνσή τους.

Πριν λίγες ημέρες, στο χώρο διοργανώθηκε συναυλία, με την παρουσία αριστεριστών που μοίραζαν έντυπο υλικό, αλλά και στελεχών ΜΚΟ. Την ίδια ώρα, ο Δημήτρης Δρούτσας καταφέρθηκε κατά του Ιράν, λίγο καιρό μετά το πάγωμα των καταθέσεων ιρανικής τράπεζας στην Αθήνα, υπόθεση για την οποία σας ενημερώσαμε σε αποκλειστικό μας ρεπορτάζ. Η Αθήνα συμμετέχει ενεργά στις εχθρικές κατά του Ιράν ενέργειες, παρέχοντας διπλωματική στήριξη. Λίγες ημέρες πριν, εστάλη από το ΥΠΕΞ δελτίο Τύπου με τίτλο «απειλές σε πρεσβείες μας από ιρανική οργάνωση»... Από τη μία προβοκάτσια στην άλλη! Η κυβέρνηση-ορντίναντσα της Αθήνας, αποδεικνύεται πραγματικά αδίστακτη! Κάποιοι μας σέρνουν σε περιπέτειες! Και ακολούθησε η δήλωση του επικεφαλής του γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που με αφορμή την απεργία πείνας (ακούμε για τέτοιες δεκαετίες τώρα, ποτέ κανείς δεν έπαθε τίποτα...) Ιρανών στα Προπύλαια, επτά εκ των οποίων ράψανε τα στόματά τους. Όλα αυτά, στο πλαίσιο της υπονόμευσης του αντισιωνιστικού καθεστώτος της Τεχεράνης, που αποτελεί καρφί στο μάτι της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Κι όμως και πάλι η χώρα μας και η υποτελής στη Νέα Τάξη κυβέρνησή της, ακολουθούν μια ολισθηρή ατραπό, αποξενώνοντας τη χώρα από τον ισλαμικό κόσμο. Και αυτό, παρά την αναγνώριση των Σκοπίων με τη συνταγματική τους ονομασία, από τη Συρία.



ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΕΑ

Ο Αρχιεπίσκοπος κάνει όλα τα χατίρια της κυβέρνησης - Νέα κόντρα μητροπολιτών σε αρχιεπίσκοπο

Ότι έχει «παραδοθεί» στην κυβέρνηση καταγγέλλουν πλέον ανοιχτά τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο πολλοί Μητροπολίτες. Και το κλίμα αυτό ήταν εμφανές σε συζήτηση και στην πρόσφατη συνεδρίαση της Ιεραρχίας, αλλά και μέσα στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο. Σ' αυτήν τη σκληρή κριτική που δέχεται, η θέση του Αρχιεπισκόπου είναι ότι στις συνομιλίες με την κυβέρνηση προωθεί την επίλυση των προβλημάτων της Εκκλησίας. Μόνο που δεν φαίνεται να πείθει. Η ανταπάντηση των Μητροπολιτών που δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι αυτό το σφιχταγκάλιασμα του Αρχιεπισκόπου με την κυβέρνηση είναι ότι κάθε άλλο παρά έχει οδηγήσει στη δημιουργία θετικού κλίματος για την Εκκλησία και αποφυγής τριβών. Τονίζουν μάλιστα χαρακτηριστικά ότι εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι κάθε άλλο παρά δείχνουν οι κυβερνητικές επιλογές σεβασμό προς τις θέσεις της Εκκλησίας.

Και ευθέως Μητροπολίτες θέτουν το ερώτημα προς τον κ. Ιερώνυμο: Ποια θέματα αρχών ρυθμίστηκαν; Και εμμέσως δίνουν την απάντηση, επισημαίνοντας ότι το μάθημα των Θρησκευτικών καταργείται στην ουσία, με τη μετάταξη στα μαθήματα επιλογής, δεν θα είναι πλέον υποχρεωτικό, και υπογραμμίζουν την αύξηση φορολογίας, τις εκκλησιαστικές περικοπές και την πρόσληψη των εκκλησιαστικών υπαλλήλων μέσω ΑΣΕΠ, ως ενδεικτικά της αδυναμίας του Αρχιεπισκόπου να περάσει τις θέσεις της Εκκλησίας στην κυβέρνηση. Και το μόνο που δίνουν ως αντάλλαγμα για την ηρεμία που εξασφαλίζουν οι καλές σχέσεις είναι κάποια προγράμματα που εγκρίνουν. Φτάνουν μάλιστα υπουργοί, που συνομιλούν με τον Αρχιεπίσκοπο, να λένε ότι τους κάνει όλα τα χατίρια!


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ: Φάκελος "ΠΟΡΟΣ" - Η πραγματική (παρα)κυβέρνηση της Ελλάδας

πρέπει να το διαβάσετε

 

http://greeknation.blogspot.com/2010/10/blog-post_6468.html#more

ΑΡΘΡΟ ΣΟΚ! ΠΩΣ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ - ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΕ ΤΑ ΟΜΟΛΟΓΑ ΜΕ ΕΝΕΧΥΡΟ ΥΠΟΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ …2003!!!

1981-2020: Παραδίδοντας την Ελλάδα στους δανειστές της
Την περασμένη εβδομάδα η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Ζηλανδίας κατέθεσε πρόταση για την αλλαγή της εθνικής νομοθεσίας ώστε να επιτραπεί στις τράπεζες της Αυστραλίας να εκδίδουν καλυμμένα ομόλογα. Τα καλυμμένα ομόλογα είναι εργαλεία χρέους που υποχρεώνουν το δανειολήπτη να εξασφαλίζει το δανειστή με ενέχυρο σε ένα τμήμα των περιουσιακών του στοιχείων το οποίο επιλέγεται σε συνεργασία με το δανειστή και περιλαμβάνει τα καλύτερα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη (ονομάζεται: ‘pool’ – ‘πισίνα’).

Το τμήμα αυτό επιβάλλεται να έχει μεγαλύτερη αξία από το ύψος του δανείου ώστε να παρέχει τη μέγιστη δυνατή εξασφάλιση στο δανειστή και ξεχωρίζεται από τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη έτσι ώστε σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου ο δανειστής να έχει πρόσβαση σε αυτό πριν από οποιονδήποτε άλλο δικαιούχο ενώ επιπλέον έχει πρόσβαση και στα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη.
Τέλος, ο δανειστής έχει το δικαίωμα συνεχούς εποπτείας και διενέργειας ελέγχων επί του ενεχυριασμένου τμήματος της περιουσίας του δανειολήπτη και μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει περιουσιακά στοιχεία σε αυτό ανά πάσα στιγμή αν κριθεί ότι δεν εξασφαλίζεται δεόντως από την αρχική επιλογή ενεχυριασμένων περιουσιακών στοιχείων. Μέχρι σήμερα οι τράπεζες της Αυστραλίας απαγορεύεται να εκδώσουν καλυμμένα ομόλογα, καθώς η έκδοση τους συγκρούεται με το ισχύον τραπεζικό δίκαιο της χώρας το οποίο ορίζει ότι τα συμφέροντα των καταθετών μίας τράπεζας πρέπει να προηγούνται αυτών των δανειστών της. Στην περίπτωση έκδοσης καλυμμένων ομολόγων τα συμφέροντα των δανειστών προηγούνται αυτών όλων των υπολοίπων, συμπεριλαμβανομένων και των καταθετών των τραπεζών και έτσι σε περίπτωση οποιασδήποτε αδυναμίας πληρωμής οι δανειστές μπορούν να κατασχέσουν ακόμη και τις καταθέσεις στην τράπεζα. Η συζήτηση για την θέσπιση ή όχι μίας νομοθεσίας που θα επιτρέπει στις τράπεζες της Αυστραλίας να εκδίδουν καλυμμένα ομόλογα αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό θέμα, με πολιτικούς και τραπεζίτες να εκφράζουν δημόσια τα επιχειρήματα τους και η χρονική στιγμή που επιλέγεται να συμβεί αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την παγκόσμια διόγκωση του κρατικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ και με την προοπτική μίας αργής εξόδου της διεθνούς οικονομίας από τη μεγαλύτερη κρίση της των τελευταίων 80 ετών παρά με το πρόβλημα χρέους της ίδιας της Αυστραλίας, καθώς το χρέος της χώρας είναι από τα μικρότερα στον κόσμο. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που το έξυπνο χρήμα δε βιάστηκε ούτε πίεσε την Αυστραλία να ψηφίσει νωρίς νόμους με στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων των δανειστών, αφού η χώρα θεωρείται εξαιρετικά μικρού ρίσκου με μηδενικές πιθανότητες πτώχευσης. Δε συνέβη το ίδιο και στην Ελλάδα, όμως, όπου η προετοιμασία για την προστασία των δανειστών από το ενδεχόμενο πτώχευσης ξεκίνησε στις αρχές τις περασμένης δεκαετίας και κατέληξε στην ψήφιση της νομοθεσίας που επέτρεψε την έκδοση καλυμμένων ομολόγων το 2003, σε φαινομενικά ανύποπτο χρόνο, άνευ πολιτικών αντιδράσεων και κάτω από τη ‘μύτη’ των Ελλήνων πολιτών. Το ίδιο είχε συμβεί και το 1920, όταν η Ελλάδα ψήφισε σχετική νομοθεσία που ρύθμιζε τη διαδικασία έκδοσης ομολογιών, η οποία περιλάμβανε όρους που θα προστάτευαν τους δανειστές από μία ενδεχόμενη αδυναμία αποπληρωμής τους, κάτι το οποίο και τελικά συνέβη μέσα στα επόμενα χρόνια. Από το 1922 και μετά η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με δραματικά δημοσιονομικά προβλήματα και οι δανειστές της πίεσαν και πέτυχαν τη ‘διχοτόμηση’ της δραχμής, με τη μισή αξία της να παραμένει στον κάτοχο της και την υπόλοιπη μισή να αποδίδεται στο κράτος με αντάλλαγμα δάνεια 20αετίας με 6,5% επιτόκιο, τα οποία, φυσικά, ποτέ δεν πληρώθηκαν. Ακολούθησε η Μεγάλη Ύφεση μετά το κραχ του 1929 στις ΗΠΑ και τέλος ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος που έδωσε τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1981, ξεκινούσε ένας από τους μεγαλύτερους διεθνείς κύκλους οικονομικής ανάπτυξης, ο οποίος έμελλε να κρατήσει μέχρι το 2000 και κατά τη διάρκεια του ο κόσμος άλλαξε θεαματικά. Αντί, ωστόσο, η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τις ευνοϊκές συνθήκες της δεκαετίας του ΄80, της πρώτης εκ των δύο δεκαετιών παγκόσμιας ανάπτυξης, ώστε να αναπτυχθεί χωρίς να αυξήσει το χρέος της και χωρίς να επιβαρύνει τα δημοσιονομικά της μεγέθη, επέλεξε να ακολουθήσει μία πολιτική παροχών βασισμένων στην υπερβολική επέκταση του κρατικού δανεισμού, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να εκτιναχθεί πάνω από το 100% μέχρι τις αρχές της επόμενης δεκαετίας, από το 34,5% το 1981, με παράλληλη απογείωση του πληθωρισμού ο οποίος κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80΄κυμαίνονταν στο 19% (φτάνοντας μέχρι και στο 25% το 1985), ποσοστό τριπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Η Ελλάδα είχε μία και μοναδική ευκαιρία να μειώσει το χρέος που είχε συσσωρευτεί κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80΄ και αυτή της δόθηκε στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, η οποία χαρακτηρίστηκε, επίσης, από θεαματική διεθνή ανάπτυξη και εξαιρετικά ευνοϊκό διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον. Έχοντας φτάσει, όμως, το 1991 να ξοδεύει το 12% του ΑΕΠ της για την αποπληρωμή των τόκων των δανείων της και με τους πολιτικούς ιθύνοντες να έχουν εθιστεί στην εύκολη λύση του δανεισμού, ένα τέτοιο εγχείρημα αναμενόταν εξαιρετικά δύσκολο κάτι το οποίο οι δανειστές της Ελλάδας το γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα.
Έτσι, όταν έφτασε η ώρα της υπογραφής της συνθήκης του Μάαστριχ οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης έπρεπε να αποφασίσουν αν θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να την υπογράψει, παρά το γεγονός ότι δεν πληρούσε σε καμία περίπτωση τα κριτήρια που αυτή έθετε ή αν θα την πίεζε να βελτιώσει τα οικονομικά της προκειμένου να μη βρεθεί οικονομικά απομονωμένη. Επελέγη το δεύτερο γιατί αυτό εξυπηρετούσε τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και η Ελλάδα υπέγραψε τη συνθήκη του Μάαστριχ αν και η οικονομία ταλανίζονταν από πληθωρισμό της τάξης του 19,8% όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ήταν στο 4,07% και αν και το δημοσιονομικό έλλειμμα της ήταν της τάξης του 11,5% όταν ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος ήταν στο 3,64%. Η αποτυχία πραγματικής σύγκλισης με τις ευρωπαϊκές οικονομίες διαιώνισε την πολιτική εξάρτησης από δανεικά κεφάλαια και οδήγησε στην υιοθέτηση μεθόδων δημιουργικής λογιστικής προκειμένου να αποκρυφτεί η πραγματικό οικονομική εικόνα της χώρας και να μεταφερθεί η λύση των προβλημάτων της αργότερα. Σύμφωνα με μία σειρά παλαιών και νεότερων εκθέσεων του ΔΝΤ και της ΕΕ από το 1996 και μετά τα επίσημα στατιστικά στοιχεία για την ελληνική οικονομία τελούν υπό αμφισβήτηση ενώ σύμφωνα με τις τελευταίες ανακοινώσεις περί των ‘ελληνικών στατιστικών’ αυτά θεωρούνται παραποιημένα τουλάχιστον από τα τέλη του 90΄και μετά. Φτάνοντας στο τέλος της δεκαετίας του 90΄και έχοντας χάσει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τον 20αετή κύκλο διεθνούς ανάπτυξης η Ελλάδα είχε μόνον έναν τρόπο, πλέον, να εξασφαλίσει την παραμονή της στο κλαμπ των αναπτυγμένων κρατών, συνεχίζοντας την πολιτική υπερβολικού δανεισμού και δημιουργικής λογιστικής με τη συναίνεση και τη συνενοχή ΗΠΑ και Ευρώπης. Έτσι, εντάχθηκε στην ΕΕ παρά το γεγονός ότι το χρέος της ήταν μεγαλύτερο του 100% του ΑΕΠ και το πραγματικό της δημοσιονομικό έλλειμμα άγνωστο. Όλα αυτά λάμβαναν χώρα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των δανειστών της Ελλάδας, οι οποίοι συνέχιζαν να καλύπτουν τις δανειακές της ανάγκες ξεκινώντας, ωστόσο, τις διαδικασίες που θα εξασφάλιζαν τα συμφέροντα τους σε περίπτωση μίας μελλοντικής αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων της.
Έτσι, από τις αρχές του 2000 οι δανειστές πίεσαν για την θέσπιση νέων νομοθεσιών που θα επέτρεπαν στις ελληνικές τράπεζες την έκδοση καλυμμένων ομολόγων και το 2003 πέτυχαν την ψήφιση του σχετικού νόμου ανοίγοντας την πόρτα για την αρχή της περιόδου επιβάρυνσης του ελληνικού χρέους με βαριά ενέχυρα.
Ακολούθησε η περίοδος ανάπτυξης από το 2003 μέχρι το 2007 η οποία, όμως, στηρίχτηκε στην επέκταση του ιδιωτικού δανεισμού και στη δημιουργία μίας φούσκας στην αγορά ακινήτων και το 2007 ήταν πια ξεκάθαρο για τους δανειστές ότι η αρχή του τέλους για την Ελλάδα είχε φτάσει. Τότε μεθόδευσαν τη θέσπιση νέων, συμπληρωματικών νόμων για την αγορά καλυμμένων ομολόγων δυστυχώς, όπως και το 2003, δεν υπήρξε καμία ιδιαίτερη πολιτική αντίδραση ή ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών σχετικά με τη σοβαρότητα του θέματος. Οι νέοι νόμοι ψηφίστηκαν και έχει ενδιαφέρον μία γρήγορη ματιά σε αυτούς από το φύλλο της 1ης Αυγούστου του 2007 της εφημερίδας της Κυβέρνησης, όπου διαβάζουμε τα εξής:
Τα πιστωτικά ιδρύματα δύνανται να εκδίδουν καλυμμένες ομολογίες, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου και συμπληρωματικά του ν. 3156/2003. Το κάλυμμα των καλυμμένων ομολογιών δύναται να συνίσταται σε απαιτήσεις από δάνεια και πιστώσεις κάθε φύσεως και συμπληρωματικά σε απαιτήσεις από παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα …, σε καταθέσεις σε πιστωτικά ιδρύματα και σε κινητές αξίες, όπως ορίζεται ειδικότερα με απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος. Επί του καλύμματος συνιστάται νόμιμο ενέχυρο υπέρ των ομολογιούχων … οι οποίοι αναφέρονται ως εξασφαλιζόμενοι δανειστές στο πρόγραμμα των ομολογιών. Σε περίπτωση που ορισμένα από τα περιουσιακά στοιχεία που συνιστούν το κάλυμμα των ομολογιών διέπονται από ξένο δίκαιο, θα συστήνεται εμπράγματη εξασφάλιση επ’ αυτών υπέρ των ομολογιούχων και των λοιπών εξασφαλιζόμενων δανειστών Οι απαιτήσεις που συγκαταλέγονται στο κάλυμμα των ομολογιών αναφέρονται ονομαστικά σε έγγραφο που υπογράφεται από τον εκδότη και τον θεματοφύλακα και καταχωρείται σε περίληψη που περιέχει τα ουσιώδη σημεία του. Με τον ίδιο τρόπο δύνανται να αντικαθίστανται απαιτήσεις που συνιστούν μέρος του καλύμματος με άλλες ή να προστίθενται απαιτήσεις στο κάλυμμα. Με καλυμμένες ομολογίες δύνανται να εξομοιούνται οι ομολογίες που εκδίδονται από νομικό πρόσωπο ειδικού σκοπού, που εδρεύει είτε στην Ελλάδα είτε σε κράτος − μέλος του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου, και που αποκτά απαιτήσεις από δάνεια και πιστώσεις κάθε φύσεως από πιστωτικό ίδρυμα που εδρεύει στην ΕλλάδαΠαρά τους παραπάνω νόμους χρειάστηκε μία ακόμη τροποποίηση στην ελληνική νομοθεσία το 2008, προκειμένου η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας να ξεπεράσει και το τελευταίο εμπόδιο για την έκδοση καλυμμένων ομολόγων και μετά και από αυτήν την τροποποίηση ο δρόμος άνοιξε διάπλατα και τον περπάτησαν τόσο η Εθνική, όσο και η Alpha, η Marfin και η Eurobank, με την έκδοση καλυμμένων ομολόγων να γίνεται, πλέον, η νέα εθνική μόδα. Έτσι, για παράδειγμα, μέσα στο καλοκαίρι του 2010 η Εθνική ανακοίνωσε πρόγραμμα έκδοσης καλυμμένων ομολόγων αξίας 15 δις ευρώ, συμπληρωματικού προηγούμενου πρόσφατου προγράμματος της ύψους 3 δις ευρώ. Σταδιακά και σταθερά, μερικές από τις σημαντικότερες ελληνικές τράπεζες προβαίνουν σε όλο και μεγαλύτερες εκδόσεις καλυμμένων ομολόγων, τα οποία λαμβάνουν πολύ χαμηλές βαθμολογίες από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης και η νέα αυτή τάση δημιουργεί μία δεξαμενή χρέους το οποίο έχει ως ενέχυρο, κυρίως, στεγαστικά δάνεια. Μελετώντας ενδεικτικά μία έκδοση καλυμμένων ομολόγων ελληνικής τράπεζας αξίας 5 δις ευρώ, βρίσκουμε στην ‘πισίνα’ του στεγαστικά δάνεια στην Αττική, τη Θεσσαλονίκη, την Πελοπόννησο, τη Θεσσαλία, τη Στερεά Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, τα νησιά του Ιονίου, τη Θράκη και την Ήπειρο. Με το περιεχόμενο της ‘πισίνας’ να αποτελεί το κάλυμμα του ομολόγου, δηλαδή αυτό πάνω στο οποίο ο δανειστής έχει ‘ενέχυρο’ σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής του δανειολήπτη, το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν πράγματι σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου η κυριότητα των στεγαστικών αυτών δανείων περάσει στα χέρια των δανειστών της τράπεζας. Αν η απάντηση είναι θετική, όπως ορίζεται από τη σχετική νομοθεσία, τότε μέσω των προγραμμάτων καλυμμένων ομολόγων των ελληνικών τραπεζών έχει δημιουργηθεί ένα μηχανισμός υποθήκευσης ελληνικής περιουσίας (και μάλιστα χωρίς όριο ως προς το ποσό της ‘κάλυψης’ των δανειστών που μπορεί να επιτευχθεί μέσω αυτού), κάτι που δε φαίνεται ιδιαίτερα σοφό αν λάβουμε υπόψη την χρηματοπιστωτική και οικονομική κατάσταση της χώρας, για την οποία μέχρι και σήμερα οι τιμές των ασφαλίστρων των ελληνικών ομολόγων τη δείχνουν ως δεύτερη πιθανότερη προς πτώχευση στον κόσμο.
Επιπλέον ο μηχανισμός αυτός ρυθμίζεται από μία νομοθεσία που εξασφαλίζει τους δανειστές των τραπεζών έναντι των Ελλήνων καταθετών τους στην περίπτωση οποιασδήποτε περίπτωσης αδυναμίας ή καθυστέρησης αποπληρωμής τους και έτσι το δεύτερο ερώτημα είναι πώς προστατεύονται οι καταθέτες των τραπεζών, δηλαδή οι Έλληνες πολίτες, σε περίπτωση που λάβει χώρα ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η νομοθεσία περί έκδοσης καλυμμένων ομολόγων αποτέλεσε το πρώτο βήμα στη διαδικασία οριστικής εξασφάλισης των δανειστών από το ενδεχόμενο αδυναμίας πληρωμής τους από την ελληνική πλευρά (εν προκειμένω τις ελληνικές τράπεζες), δημιουργώντας ένα μηχανισμό υποθήκευσης ελληνικής ιδιωτικής περιουσίας και εξασφαλίζοντας νομικά το δικαίωμα των δανειστών να έχουν πλήρη εποπτεία της εικόνας των δανειοληπτριών τραπεζών και έλεγχο στην ‘πισίνα’ των περιουσιακών στοιχείων που τους κάλυπταν.
Το δεύτερο και σημαντικότερο βήμα για τους δανειστές της Ελλάδας ήταν η εξασφάλιση τους από το ενδεχόμενο αδυναμίας πληρωμής τους από το ελληνικό κράτος, μέσω της ψήφισης μίας αντίστοιχης με αυτής των καλυμμένων ομολόγων νομοθεσίας.
Πρώτο εμπόδιο στο στόχο των δανειστών ήταν η παντελής έλλειψη οποιουδήποτε νομικού ερείσματος για την ψήφιση μίας νομοθεσίας από την ελληνική πλευρά που να τους κάλυπτε σε περίπτωση ελληνικής πτώχευσης, παρέχοντας τους εμπράγματες ασφάλειες έναντι της ελληνικής δημόσιας περιουσίας για τα δάνεια τους αλλά και τον πλήρη έλεγχο της ελληνικής οικονομίας ώστε να εξασφαλιστεί ότι θα παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε τα δάνεια, τελικά, να αποπληρωθούν. Είναι ευκόλως αντιληπτό πως αν ετίθετο τέτοιο θέμα κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα προκαλούσε άνευ προηγουμένου αντιδράσεις τόσο πολιτικές όσο και λαϊκές.
Το δεύτερο εμπόδιο στο στόχο δανειστών προέκυπτε από τρία ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που είχε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας:
α) Ήταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένο (80-90%) σε ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως γαλλικές, γερμανικές, ελβετικές και βρετανικές και έτσι απειλούσε με κρίση το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και συνάμα τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία των παραπάνω κρατών σε περίπτωση ελληνικής αδυναμίας αποπληρωμής του.
β) Το 90% του ελληνικού χρέους διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο με τρόπο τέτοιο που έδινε στην Ελλάδα το δικαίωμα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή να προβεί σε αλλαγή της νομοθεσίας και να υποχρεώσει τους δανειστές να συμμετέχουν σε μία εθελοντική αναδιάρθρωση του, κάτι πολύ θετικό για την Ελλάδα αλλά όχι για τους δανειστές.
γ) Το 100% του ελληνικού χρέους ήταν απαλλαγμένο από εμπράγματες ασφάλειες και έτσι οι δανειστές ήταν κατά 100% ‘μη εξασφαλισμένοι’ σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του ή πτώχευσης του ελληνικού κράτους.
Η λύση στα παραπάνω προβλήματα ήρθε με την ‘ελληνική κρίση’ η οποία, πέρα από όλα τα δώρα που έφερε σε Ευρώπη και ΗΠΑ (για τα οποία είχαν γίνει πολλές προβλέψεις σε παλαιότερα άρθρα οι οποίες, πια, αποτελούν επιβεβαιωμένα γεγονότα), οδήγησε την Ελλάδα στην υπογραφή της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης με χώρες της ΕΕ και στο Διακανονισμό Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας του Δ.Ν.Τ., δημιουργώντας την πολυπόθητη νομοθεσία που εξασφάλισε τα εξής:
α) Την απαλλαγή των ευρωπαϊκών τραπεζών από το ‘τοξικό’ ελληνικό χρέος και τη μεταφορά του σε χώρες της ΕΕ, στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απ’ όπου θα γίνει η διαχείριση του.
β) Την αλλαγή του δικαίου που διέπει το χρέος από το ελληνικό στο αγγλικό, καταργώντας ένα μοναδικό πλεονέκτημα της Ελλάδας.
γ) Την επιβάρυνση του ελληνικού χρέους με εμπράγματες ασφάλειες επί του ελληνικού δημοσίου ακυρώνοντας το δεύτερο εξαιρετικό πλεονέκτημα της Ελλάδας.
δ) Την εποπτεία και τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και την υποχρέωση της Ελλάδας να υπακούει στις υποδείξεις των δανειστών της, ώστε να εξασφαλιστεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό η αποπληρωμή των δανείων της προς αυτούς.
Συμπερασματικά, η νομοθεσία περί καλυμμένων ομολόγων και οι όροι που έγιναν αποδεκτοί από την Ελλάδα και περιέχονται στο λεγόμενο ‘μνημόνιο’, ολοκλήρωσαν τη νομική πλευρά της εξασφάλισης των δανειστών των ελληνικών τραπεζών και των δανειστών του ελληνικού κράτους από το ενδεχόμενο αδυναμίας πληρωμής τους από τις πρώτες ή το δεύτερο και άνοιξαν το δρόμο για μία ελεγχόμενη πτώχευση την οποία βιώνουμε, ήδη, από τις αρχές του 2010 και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε για τα επόμενα χρόνια, με τις προβλέψεις μεγάλων οικονομικών κέντρων του εξωτερικού όπως το CERP (Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών της Ουάσιγκτον) να τοποθετούν την παράταση αυτής της κατάστασης, με τη μία ή την άλλη μορφή, τουλάχιστον μέχρι το 2020.
Στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, η χώρα θα συνεχίσει να προχωρά στο τούνελ μίας οικονομικής άνευ όρων παράδοσης στους δανειστές της, υποθηκεύοντας την ιδιωτική και δημόσια περιουσία της και κάνοντας τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα τους και ελπίζοντας ότι μετά την οικονομική και την κοινωνική καταστροφή θα έρθει η ώρα της λήψης του αντίδωρου για τα όσα δεινά θα έχει υποφέρει, μόνο για να καταλάβει, τελικά, ότι το τίμημα που πλήρωσε ήταν εξαιρετικά υψηλό.


Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
διευθυντής GSTA/EKTA

sofokleous10