Αποκάλυψη: Μια εβδομάδα ο Γερουλάνος μαζί με τον Αλογοσκούφη, τσάκιζαν τις σαμπάνιες και τις γαρίδες του "The New York Palace"!

Μια εβδομάδα σαν κροίσοι-σείχηδες του Κατάρ, πέρασαν στη Νέα Υόρκη ο Παύλος Γερουλάνος και ο... Γιώργος Αλογοσκούφης, καλεσμένοι του Ιδρύματος Ωνάση.
Μιλάμε για τη γνωστή εκδήλωση ...
δημοσίων σχέσεων του Ιδρύματος με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Ναι, σωστά διαβάσατε.

Φέτος τον Παύλο, συνόδευε ο άνθρωπος των ομολόγων και της διαπλοκής, ο πολύς Αλογοσκούφης, πρώτο βιολί της Οικονομίας επι κυβερνήσεων Καραμανλή, του ελεγχόμενου από τα συμφέροντα.

Του Καραμανλή, του οποίου του παρακολουθούσαν το κινητό τηλέφωνο- όπως επίσης και της Νατάσας, της ταλαντούχας γιατρίνας.

Παρόλα αυτά τόσο η Vodafone όσο και η Ericsson γλίτωσαν τα πρόστιμα.

Ο Γερουλάνος και ο Αλογοσκούφης κατέλυσαν στις σουίτες του "The New York Palace" και βούτηξαν στη χλιδή, τις σαμπάνιες, τα spa, τα γυμναστήρια και τις γαρίδες-αυτές τσάκισαν!

Στη διάρκεια της εκεί παραμονής του, ο Παύλος οραματίστηκε την Ελλάδα σαν Μέκκα του Κινηματογράφου κι αφού επέστρεψε εντυπωσίασε με την ιδέα του τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου.

Ο δε Αλογοσκούφης, εκλεκτός θαμών της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, επιβράβευσε για μια ακόμη φορά τον εαυτό του για τις υπηρεσίες που προσέφερε στη πατρίδα...

Πόσο μα@άκας είσαι Έλληνα πολίτη που τους ανέχεσαι;

Πιο αποκαλυπτικά ρεπορτάζ στις κυριακάτικες εφημερίδες...

http://www.kourdistoportocali.com/default.aspx?pageid=3318

http://taxalia.blogspot.com/2010/10/new-york-palace.html

post from: SKEFTOMASTEELLHNIKA.GR: Αποκάλυψη: Μια εβδομάδα ο Γερουλάνος μαζί με τον Αλογοσκούφη, τσάκιζαν τις σαμπάνιες και τις γαρίδες του "The New York Palace"! http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/2010/10/new-york-palace.html#ixzz12wcZYDya
Under Creative Commons License: Attribution

€150 - €400 εκατ. το κόστος περίθαλψης λαθρομεταναστών !!!

Περισσότερα από 150 εκ. ευρώ κοστίζει, βάσει υπολογισμών του υπουργείου Υγείας, η δωρεάν περίθαλψη μη νόμιμων μεταναστών στη χώρα μας. Όπως δήλωσε ο υπουργός Υγείας από το βήμα της Βουλής, το ποσό πιθανολογείται ότι αποτελεί ένα μέρος του ελλείμματος των 400 εκ. ευρώ, που έχει προκύψει και δεν μπορεί να διαπιστωθεί από πού προέρχεται.

Απαντώντας σε σχετική επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή του ΛΑΟΣ Άδ. Γεωργιάδη, ο κ. Λοβέρδος είπε ότι η πρόβλεψη για το 2010 είναι πως οι δαπάνες των νοσοκομείων θα φτάσουν τα 2,6 δισεκ. ευρώ, ενώ - εξ αυτών - τα 400 εκ. είναι «αγνώστου προελεύσεως».

«Θα τα καταφέρουμε όμως. Κι αυτό θα σημάνει κάθε χρόνο όφελος 300-400 εκ. ευρώ για τον λαό και τους ασθενείς. Γιατί σπαταλούμε πολλά όχι για τον άρρωστο και τον άνθρωπο, αλλά για άλλους λόγους» είπε ο κ. Λοβέρδος.

Μάλιστα ανακοίνωσε ότι.... ξανασκέπτεται μήπως το αντίτιμο των τριών ευρώ, το οποίο ισχύει για όσους επισκέπτονται τα εξωτερικά ιατρεία καθιερωθεί και για κείνους που επισκέπτονται τα νοσοκομεία στις νυχτερινές εφημερίες. «Εκεί δεν πληρώνει κανείς. Δεν λέω ότι αλλάζω γνώμη, αλλά το ξανασκέφτομαι», είπε. Γνωστοποίησε πάντως πως με εγκύκλιό του ζήτησε από τις διοικήσεις να εισπράττονται τα τρία ευρώ από όλους ανεξαιρέτως, καθώς το αντίτιμο πλήρωναν μόνον οι Έλληνες κι όχι οι αλλοδαποί που επισκέπτονταν τα εξωτερικά ιατρεία. Ακόμη, ο υπουργός ανέφερε ότι έχει ζητήσει να καταγράφεται πόσοι είναι ασφαλισμένοι και πόσοι όχι από κείνους που επισκέπτονται τα νοσοκομεία στις εφημερίες για να διαπιστωθεί το πόσο κοστίζει η προσφορά μας σε τρίτους» κι επίσης το ποιοι προσέρχονται δήθεν ως έκτακτα περιστατικά με σκοπό να εισαχθούν.

Ο υπουργός Υγείας στηλίτευσε παράλληλα το γεγονός ότι δεν εισπράττεται πάντοτε το ελάχιστο ποσό των τριών ευρώ και τόνισε πως πρέπει να βάλουμε λίγη λογική στο σύστημα και να σταματήσει «η τσαπατσουλιά, η γενναιοδωρία, η μαγκιά και η τσάμπα καλοσύνη όταν άλλος πληρώνει».

«Μιλάμε [για ποσό] από 150 έως 400 εκ. ετησίως το οποίο σε αυτές τις εποχές κρίσης και ανέχειας πληρώνουμε για ανθρώπους που δεν έχουμε προσκαλέσει. Δεν μπορούμε να δίνουμε 1,5 δισεκ. ευρώ την δεκαετία για την περίθαλψη λαθρομεταναστών όταν το ποσό αυτό ισοδυναμεί με το κόψιμο μισθών, συντάξεων και δώρων Χριστουγέννων», είπε ο ερωτών βουλευτής.

Πηγή: ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Σύνδεσμος στην Πηγή...

Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=25599:2010-10-20-140000&catid=16:listes-tis-ellados&Itemid=196#ixzz12wRNpe1K

Το παλιό μνημόνιο.

Διαβάστε τι έγινε στην ελληνική οικονομία το 1843, συγκρίνετε το με το σήμερα και θα αντιληφθείτε τι συμβαίνει στην παγκόσμια και στην ελληνική ιστορία, ανεξαρτήτως εποχών, προσώπων και ονομάτων. Η σύγκριση, μόνο ανατριχίλα μπορεί να προκαλέσει. Έχουμε και λέμε:
Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα......

τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;) Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;)
Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κάτι συμπτώσεις...) Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Πάμε πάλι απ' την αρχή. Σας θυμίζει τίποτα;)Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...) Για να μην πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού: 

1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.
2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.
3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της “δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.
5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.
6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.
7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.
8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.
9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες “εθνικές γαίες” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.
11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.
Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε “τι πέτυχαν με όλα αυτά;”, σας απαντώ: Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλίρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το “Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη το 1893. Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ;

Καθώς η ιδέα πως τελούμε υπό κατοχή και υπό την προδοτική κυβέρνηση δοσιλόγων, κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στην συνείδηση του...


λαού, καθώς φουντώνει ολοένα η οργή για την άδικη σφαγή της χαμηλής και της μεσαίας τάξης και κυρίως καθώς η χώρα οδηγείται στην χρεωκοπία και την πώλησή της σε τιμή ευκαιρίας, προβάλλει ολοένα πιό έντονη η ανάγκη, ενός
εθνικού απελευθερωτικού μετώπου που να οργανώσει την αντίσταση στον φασισμό της Παγκόσμιας Τραπεζοπιστωτικής Εξουσίας (ΠΤΕ) και των εδώ άθλιων οργάνων της...

Πληροφορίες λένε ότι ήδη κυοφορείται μέσα στις λαΐκές κοινότητες, η γέννηση ενός όχι μόνον πανελλαδικού αλλά πανεθνικού μετώπου αντίστασης στον δυσδιάκριτο αλλά απόλυτα αισθητό κατακτητή και στις επιδιώξεις που έχει για την υποδούλωση της Ελλάδας και του λαού της...

Οι ίδιες πληροφορίες λένε ότι στο μέτωπο αυτό, συστρατεύονται άνθρωποι απ΄όλους τους πολιτικούς χώρους, από όλες τις κοινωνικές τάξεις αλλά κυρίως άνθρωποι όλων των επιστημών που είναι απαραίτητοι στον αγώνα κατά της σύγχρονης κατοχής, με τις γνώσεις και τις τεχνικές που διαθέτουν!

Τέλος κύκλοι που πρόσκεινται στις επι μέρους ομάδες του νέου ΕΑΜ (δεν ξέρουμε ακόμη αν θα ονομαστεί έτσι) λένε ότι είναι θέμα χρόνου η ένωση όλων αυτών των ομάδων υπό μία κεντρική συντονιστική επιτροπή ή όπως αλλιώς θα λέγεται η ηγετική ομάδα του...

Μένει να το δούμε και θα περιμένουμε τις πρώτες άμμεσες ενέργειές του... 


http://ksipnistere.blogspot.com/2010/10/blog-post_1909.html

Νέα αφετηρία Κοινωνικής Άμυνας απέναντι στις Τράπεζες

Είναι γνωστός ο αγώνας αφύπνισης που διεξάγω τα τελευταία χρόνια για να...

αναδειχθούν οι εγκληματικές πρακτικές του καρτέλ των τραπεζών. Έχω κατηγορηθεί από πολλούς για αυτό. Όμως το νερό κύλησε στ’ αυλάκι και τα τελευταία χρόνια ολόκληρη η κοινωνία ένιωσε στο πετσί της τον εμφύλιο πόλεμο που της έχει κηρύξει το καρτέλ των τραπεζών, το οποίο εδώ και 80 χρόνια αποτελεί ένα αυτόνομο κράτος μέσα στο επίσημο ελληνικό κράτος. Ένα κράτος που δεν το περιορίζει ούτε το Σύνταγμα της Ελλάδος, ούτε οι νόμοι, ούτε καν οι αποφάσεις των δικαστηρίων.
Σε αυτή την χρονική στιγμή το τραπεζικό σύστημα αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της κοινωνίας.
Αποκλειστικός του σκοπός είναι πλέον η μαζική μεταφορά πλούτου, μέσω των τοκογλυφικών πρακτικών και στην συνέχεια μέσω των κατασχέσεων κάθε είδους περιουσιακών στοιχείων – από εργοστάσια και επιχειρήσεις, μέχρι σπίτια και αυτοκίνητα – των Ελλήνων πολιτών που καταλήγουν στα τραπεζικά περιουσιολόγια. Δεν ενδιαφέρει καθόλου τις τράπεζες αν η ελληνική κοινωνία τριτοκοσμικοποιηθεί, εξαθλιωθεί ή υπερχρεωθεί για 10 ακόμα γενιές, προκειμένου οι ίδιες να επιβιώσουν και να διατηρήσουν τα εξωπραγματικά τους κέρδη, κυριολεκτικά “κλεμμένα”.

Επιτέλους, η κοινωνική αντίσταση σε αυτή την τραπεζική λαίλαπα παίρνει συγκροτημένη και συντεταγμένη μορφή και είμαι περήφανος που έχω συνεισφέρει με τις μικρές μου δυνάμεις σε αυτή την ελπιδοφόρα εξέλιξη.

Διαβάστε προσεκτικά, επιμορφωθείτε, αναθαρρήστε, και προετοιμαστείτε. Το επόμενο διάστημα η κοινωνία των πολιτών, παραμερίζοντας το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που διαχρονικά συνεργούν στα εγκλήματα των τραπεζών, ετοιμάζει μερικές εξαιρετικές πρωτοβουλίες επιβίωσης!..
Ανοικτή Επιστολή Ε.Ι.Χ.Ε. πρός ΓΑΠ

fotisbobolas.wordpress.com

"ΟΧΙ" ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΕ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ -ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ

Εντονότατος προβληματισμός επικρατεί στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ για την παραπομπή των 5 πρώην υπουργών της ΝΔ στο Δικαστικό Συμβούλιο -προθάλαμο του Δικαστικού Συμβουλίου- για το σκάνδαλο Βατοπεδίου. Περισσότεροι από 10 βουλευτές είναι έτοιμοι να καταψηφίσουν...

την πρόταση για τον Ρουσόπουλο και τον Βουλγαράκη, θεωρώντας ότι τα υπάρχοντα στοιχεία είναι από αναιμικά έως ανύπαρκτα. Μην εκπλαγείτε δε αν μεταξύ αυτών δείτε και υπουργό ή υπουργούς! Το κλίμα είναι ιδιαίτερα βαρύ, καθώς οι βουλευτές θα κληθούν να ψηφίσουν εναντίον πρώην υπουργών με βάση ένα πόρισμα επί του οποίου δεν διετύπωσαν ποτέ τη γνώμη τους!

http://veto300.blogspot.com/2010/10/blog-post_9695.html

Διεθνές Δικαστήριο για την Ελληνική κρίση!

του κ. Κώστα Δουζίνα -  

Το καλοκαίρι του 1918 ο Κ. Καβάφης συνάντησε τον μεγάλο Αγγλο συγγραφέα Ε. Μ. Φόρστερ στην Αλεξάνδρεια και έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη φιλία. “Εσείς οι Αγγλοι δεν μπορείτε να καταλάβετε τους Ελληνες”, του λέει ο Καβάφης. “Εμεις χρεοκοπήσαμε εδώ και καιρό. Να προσεύχεστε εσείς οι Αγγλοι, με την τάση σας για περιπέτειες, να μην χάσετε το κεφάλαιό σας γιατί τότε θα γίνετε σαν κ’εμάς, ανήσυχοι, ανήμποροι, ψεύτες”. Σχολιάζοντας αυτό το μυστηριώδες κείμενο, ο Giorgio Agamben γράφει το 1993 “το μόνο σίγουρο είναι ότι από τότε όλοι οι λαοί της Ευρώπης και πιθανόν όλου του κόσμου έχουν πτωχεύσει”. Εμείς οι Έλληνες και πιθανόν όλοι οι Ευρωπαίοι έχουμε χρεωκοπήσει: πολιτικά, πολιτισμικά και ψυχικά. Πολιτικά πρώτα.

H Ελλάδα προσφέρει σήμερα την καλύτερη εικόνα του ευρωπαϊκού μέλλοντος. Ότι η Ελλάδα επιλέχθηκε ως πειραματόζωο για το νέο τρόπο οικονομικής διακυβέρνησης, είναι γενικά γνωστό. Αυτό που έχει αναλυθεί λιγότερο, είναι το είδος πολιτικής που εισάγεται χωρίς καμία συζήτηση για τα μέτρα. Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση, οι δημοσκοπήσεις και οι κομματικές αντιδικίες δίνουν την εντύπωση ότι η πολιτική συνεχίζεται όπως πάντα. Αλλά τα μέτρα εισάγουν την πλέον επιθετική πολιτική της βιοπολιτικής (της άσκησης εξουσίας στο ατομικό και κοινωνικό σώμα, εξουσίας που στοχοποιεί τη ζωή) στην Ευρώπη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ηφαιστειακή έκρηξη στην Ισλανδία, -μια χώρα που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από την παράλογη απληστία των τραπεζιτών-, είναι η πιο αρμόζουσα αλληγορία για την εξελισσόμενη ελληνική τραγωδία. Η κρίση έχει συζητηθεί κύρια με όρους οικονομικούς και σχεδόν φυσικούς και μόνο δευτερευόντως σε σχέση με τον πολιτικό της χαρακτήρα και τις επιπτώσεις. Η κυβέρνηση, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και οι αυτάρεσκοι «ειδικοί» παρουσιάζουν τα γεγονότα και το μνημόνιο σαν θεϊκή πράξη, μια φυσική καταστροφή που δεν μπορούσε να προβλεφτεί ή αποφευχθεί. Η κυριαρχούσα ρητορική υποστηρίζει ότι η λειτουργία των αγορών είναι, απρόβλεπτη, ανεξιχνίαστη. Αν η Ελλάδα είναι σαν τον Τιτανικό, οι «αγορές» είναι το ανελέητο παγόβουνο και οι απαιτήσεις της Ε.Ε. και του ΔΝΤ μια ξαφνική ηφαιστειακή έκρηξη. Η μόνη απάντηση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ μπροστά σε τέτοια «ανωτέρα βία» είναι να εφαρμόσουν διαδικασίες πολιτικής άμυνας έτσι ώστε να περιορίσoυν τις απώλειες και τις ζημιές.
Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την «φυσικοποίηση» (naturalization) της οικονομίας, «φετιχισμό των καταστροφών», κάτι σαν το φετιχισμό του εμπορεύματος κατά Μαρξ. Πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται στις Βρυξέλλες και τη Νέα Υόρκη και εφαρμόζονται πιστά στην Αθήνα, στρατηγικές επιλογές των χρηματιστών, πρωτόγνωρες επιβολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ παρουσιάζονται ως αναπόφευκτες, αναπόδραστες, σχεδόν μη-ανθρώπινες παρεμβάσεις. Αν η οικονομική κρίση είναι μια φυσική καταστροφή, τότε η πολιτική δεν πρέπει να ανακατεύεται στην αντιμετώπιση της, με τον ίδιο τρόπο που δεν πρέπει να αναμειγνύεται στην ανθρωπιστική βοήθεια σε περιπτώσεις σεισμού. Ένας υπουργός μας είπε ότι «χρειαζόμαστε στρατιωτική πειθαρχία» στην αποδοχή των μέτρων. Τα τηλεοπτικά νέα, με μπροστάρη το MEGA, επαναλαμβάνουν ανιαρά: «Η οικονομία φταίει, βρε βλάκα»! Σχεδιαγράμματα με την άνοδο των «σπρέντς» κυριαρχούσαν στις οθόνες με τον ίδιο τρόπο που παρουσιάζουν την εξάπλωση της ηφαιστιακής στάχτης η την αύξηση της θερμοκρασίας σε περίοδο ξηρασίας. «Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση;» ρωτούν ρητορικά οι παντογνώστες δημοσιογράφοι και οι υπόλογοι πολιτικοί, θέτοντας τέρμα στην πολιτική συζήτηση και παρέμβαση για να επιστρέψoυν στην «επιστημονική» ανατομή της φυσικής οικονομικής καταστροφής. Ας δούμε λοιπόν την πολιτική πλευρά της κρίσης.


Μια μικρή παρένθεση πολιτικής φιλοσοφίας
Η πολιτική λειτουργεί πάνω σε δύο άξονες και μορφές εξουσίας: η Autoritas (νομιμοποιημένη εξουσία) εκφράζει το “κοινό συμφέρον” ή τη βούληση του λαού να συμβιώνει. Η Potestas, από την άλλη, είναι η δύναμη που διατηρεί τη συνοχή της κοινωνίας μέσω της κυριαρχίας των λίγων πάνω στους πολλούς. Η λειτουργία της πολιτικής εκφράζει, συμπυκνώνει και διαμεσολαβεί πρόσκαιρα στην κοινωνική και οικονομική σύγκρουση, και οικοδομεί νομιμοποιημένη εξουσία πάνω σ’ένα μόνιμο υπόβαθρο αναπόδραστου ανταγωνισμού. Αυτή η βασική πολιτική πραγματικότητα συσκοτίστηκε από τη νεοφιλελεύθερη σύγκλιση των δεξιών και των σοσιαλδημοκρατών. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα ολέθριο οικονομικό μοντέλο. Είναι μια παγκόσμια ιδεολογία και κοσμοθεώρηση που ωθεί τους ανθρώπους να κατανοούν τη ζωή τους και να σχετίζονται με τους άλλους αποκλειστικά ως άπληστοι σφετεριστές και χωρίς όριο καταναλωτές και μηχανές επιθυμίας. Ως αποτέλεσμα, η πολιτική μετατρέπεται αποκλειστικά σε διαχείριση της οικονομίας, απαρνούμενη τον βασική της λειτουργία, την προσωρινή ειρήνευση των κοινωνικών συγκρούσεων (προσωρινή, γιατί η κοινωνική σύγκρουση είναι μόνιμο συστατικό του κοινωνικού δεσμού και η potestas η συνεχής του έκφραση) και την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης (απαραίτητη προϋπόθεση για την autoritas και τη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Η πολιτική που επιβάλλει ο νεοφιλελευθερισμός λαμβάνει οικονομικές και ηθικιστικές μορφές. Μιμούμενος τα νεοκλασικά οικονομικά, η πολιτική μετατρέπεται σε μια δραστηριότητα που μοιάζει με την αγορά. Άτομα, συμφέροντα και τάξεις αποδέχονται τη συνολική κοινωνικο-οικονομική ισορροπία και χρησιμοποιούν την πολιτική για να επιδιώξουν οριακές βελτιώσεις συμφέροντος και κέρδους. Από την άλλη πλευρά, η πολιτική παρουσιάζεται ως διαδικασία επιχειρηματολογίας, με την οποία μπορεί να επιτευχθεί ορθολογική συναίνεση σχετικά με τα δημόσια αγαθά.
Η πολιτική που ασκείται είτε ως μια τέλεια αγορά, είτε ως σωκρατικός διάλογος, προδιαγράφει τη σύγκρουση ως τελειωμένη, παρωχημένη, αδύνατη και ταυτόχρονα προσπαθεί να αποκηρύξει και να αποκλείσει την εμφάνισή της. Η αντικατάσταση της σύγκρουσης από μια συνεργασία οικονομολόγων “που λένε την αλήθεια”, από εκσυγχρονιστές γραφειοκράτες και πατριωτικά ΜΜΕ, μετατρέπει το κράτος σε έναν νταή υπέρ της αγοράς εσωτερικά (παράδειγμα η αγριότης της καταστολής) και έναν τεχνητά ανεκτικό φορέα επιβολής του ανθρωπισμού εξωτερικά (όπως φαίνεται στους πρόσφατους “ανθρωπιστικούς πολέμους”). Η σύγκρουση όμως δεν εξαφανίζεται – οι νεοφιλελεύθερες συνταγές αυξάνουν την ανισότητα, τροφοδοτούν τον ανταγωνισμό και στρέφουν την οργή εναντίον των μεταναστών, των φτωχών και όσων ανθίστανται στην εξαθλίωση.
Αυτή ακριβώς τη στάση έναντι της πολιτικής εισήγαγαν τα πρόσφατα γεγονότα στην Ελλάδα. Κανένα από τα πρωτοφανή μέτρα δεν συζητήθηκε ούτε εγκρίθηκε έξω από τον κύκλο ελάχιστων μυημένων κυβερνητικών στελεχών. Η επιβολή τους παρουσιάστηκε ως αναπόδραστο αποτέλεσμα των άπληστων αγορών και της δόλιας ευρωπαϊκής αδράνειας (που βρίσκεται πίσω από την απληστία των αγορών). Παρουσιάστηκαν σαν μια ανθρωπιστική εκστρατεία για να σωθούν τα θύματα μιας φυσικής καταστροφής. Οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, οι ειδικοί και τα κυρίαρχα ΜΜΕ προανήγγειλαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και μετά εξαπέλυσαν μια συστηματική εκστρατεία για να πείσουν το κοινό.
Η αυστηρή οικονομία και η εντιμότητα, οι περικοπές μισθών και η ηθική αρετή αποτελούν παντού την καθολική νεοφιλελεύθερη συνταγή. Στην Ελλάδα παίρνουν μια πιο σκληρή μορφή απ΄ ό,τι στην Ιρλανδία ή την Ισλανδία, διότι η (οικονομική) τιμωρία πρέπει να είναι πιο σκληρή, αντίστοιχη με την υπερβολική μας ηθική χαλαρότητα. Η ποινή αντιστοιχεί με την αμαρτία, μόνο που θα την πληρώσουν οι αναμάρτητοι. Πρόκειται για ένα δηλητηριώδη τύπο μεταμοντέρου κυνισμού.
Για την αληθινή πολιτική, από την άλλη, η ιδέα ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση” δεν υφίσταται. Η δημοκρατία, που είναι συνώνυμη με την πολιτική, είναι ακριβώς η έκφραση της διαφωνίας και της σύγκρουσης, μια μορφή ζωής μέσω της οποίας τα πιο αστάθμητα προβλήματα μπορούν να τεθούν προς συζήτηση και δοκιμασία, λύσεις μπορούν να βρεθούν και βάσει αυτών πολιτικές πρωτοβουλίες να αναληφθούν. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που σχολιαστές και ειδικοί έπρεπε να προκαταλάβουν την κοινή γνώμη αναγγέλλοντας ότι το πιο αμφιλεγόμενο ζήτημα των καιρών μας δεν υπάγεται στην πολιτική κρίση και στην κανονιστική αξιολόγηση, αλλά μόνο στις αληθοφανείς συνομιλίες των ορθοφρονούντων ειδικών. Όλες οι προτάσεις για πολιτική κινητοποίηση κατά των μέτρων, όλες οι ιδέες για παύση πληρωμών ή ριζική αναδιάρθρωση του χρέους, η πρόταση για δημοψήφισμα απορρίπτονται γιατί δεν συνειδητοποιούν τον επείγοντα και μονόδρομο χαρακτήρα της οικονομικής λύσης. Αν η «φυσικοποιημένη» οικονομία κινείται με τρόπους απρόβλεπτους και θεόσταλτους, η πολιτική γίνεται μια υποκατηγορία της οικονομίας που πρέπει να μένει σιωπηλή και περιθωριοποιημένη. Μ’αυτό τον τρόπο βαθύτατα πολιτικές αποφάσεις εμφανίζονται ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα αδήριτων νόμων και ταξικά συμφέροντα περιβάλλονται την αίγλη της επιστημονικής αλήθειας.


Ο πολιτικός χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης
Και όμως, η πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο. Κάθε βήμα, απόφαση και πράξη που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο ήταν βαθιά πολιτικές επιλογές. Η οικονομική κατάρρευση του 2008 που επιδείνωσε την οικονομική κρίση αποκάλυψε την θεμελιώδη υποκρισία και ανηθικότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ενώ οι απλοί άνθρωποι υποβάλλονται καθημερινά στην «πειθαρχία» της αγοράς χάνοντας σπίτια, δουλειές και ελπίδα, οι τεράστιες απώλειες των τραπεζών αναλήφθηκαν από το κράτος. Αυτή είναι η πολιτική του «σοσιαλισμού του λεμονιού»: σοσιαλισμός για τους πλούσιους – καπιταλισμός για τους υπόλοιπους. Η, για να παραφράσουμε τον Μπέρτολτ Μπρέχτ, αν φοροδιαφεύγεις πας φυλακή, ενώ αν οδηγήσεις μια τράπεζα στην πτώχευση παίρνεις τεράστια μπόνους.
Το ιδιο ισχυει με το χρέος. To χρεος συσσωρεύθηκε τα τελευταία 30 χρόνια με αποφάσεις των εναλλασσόμενων πολιτικών ελίτ που χρησιμοποιούσαν τα δάνεια για πελατειακες πολιτικες και πολιτικα οφελη. Δεν υπάρχει διαφορά ως προς αυτό ανάμεσα στον Σημίτη, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου και τους διάφορους υπουργούς και πρώην υπουργούς που παρελαύνουν χωρίς ντροπή στις τηλεοπτικές οθόνες ζητώντας «στρατιωτική πειθαρχία». Οπως προσφατα ειπε ο κ. Παγκαλος ‘τα φαγαμε ολοι μαζι’ -αλλα δεν προσέθεσε οτι οι ‘ολοι’ δεν περιλαμβανουν την πλειοψηφία του χαμηλομισθου λαου, που τωρα καλειται να πληρωσει αυτα που αλλοι ‘εφαγαν’. Ολες οι πρόσφατες εκλογικές εκστρατείες έγιναν με το κόμμα της εκάστοτε αντιπολίτευσης να υπόσχεται «ηθική στην πολιτική», «εκλογίκευση των δημοσιονομικών», «επαναθεμελίωση του κράτους», εγκατάλειψη της «αλαζονείας της εξουσίας». Μόλις τελειώνουν οι εκλογές, η νέα κυβέρνηση επιστρέφει στις παλιές μεθόδους, δανειζόμενη, δωροδοκώντας και μοιράζοντας προνόμια στους ημέτερους
Σήμερα, τo ενα κυβερνητικό κόμμα επιτίθεται στο άλλο για το ποιος φταίει για το χρέος, ωσάν να υπάρχει κάποιος που ανήκει στην πολιτική ελίτ των τελευταίων 30 χρόνων και δεν φταίει. Με αυτή την έννοια, τα πρόσφατα γεγονότα δείχνουν ότι η οικονομική και η ηθική πτώχευση ειναι συνοδοιποροι. Στην Βρετανία, στην διάρκεια των τηλεοπτικών αναμετρήσεων της προσφατης προεκλογικής εκστρατείας, και οι τρεις ηγέτες απολογήθηκαν στο κοινό για τα «σκάνδαλα των εξόδων» (οι βουλευτές χρέωναν στο δημόσιο κονδύλια που δεν δικαιούνταν) που στοίχισαν στο δημόσιο λιγότερο από δύο εκατομμύρια λιρες και ωχριούν σε σύγκριση με τα ποσά που σπαταλήθηκαν από τις δικές μας ελίτ. Περιμένουμε ακόμα την πολιτική ελίτ να απολογηθεί στον ελληνικό λαό, αν και μια μεταμέλεια ιαπωνικού τύπου και ακόμα περισσότερο ένα δημόσιο χαρακίρι, θα ταίριαζαν περισσότερο στην κατάσταση αν αναλογιστούμε το μέγεθος της ευθύνης. Η πολιτική καστα ομως δεν διαθέτει το βασικό ηθικό ανάστημα: η αξιωση να αλλάξουν οι πολίτες στάση, να υπακούν στο νόμο και να δρουν υπεύθυνα προς την κοινωνία θα ήταν πολύ πιο αξιόπιστη αν οι στυλοβάτες της ηθικής έδειχναν ένα ίχνος ταπεινοφροσύνης και κατανοησης των ευθυνων τους.
Η πολιτική φύση της κρίσης διαφαίνεται και στην ευρωπαικη πλευρά. Το όριο του 3% στο έλλειμμα (που το έχουν ξεπεράσει όλα τα κράτη της ευρωζώνης), το σύμφωνο σταθερότητας, η κερδοσκοπία των «αγορών» έχουν όλα πολιτικό κίνητρα και σχέδιο. Ο στενός δεσμός μεταξύ των μέτρων της ΕΕ και του ΔΝΤ με τη γερμανική πολιτική είναι πασίγνωστος. Ολοι σχεδον τωρα αποδεχονται οτι η γερμανικη πολιτικη περιορισμου μισθων και ισχυρου ευρω εχει βοηθησει την γερμανικη οικονομια αλλα εχει δημιουργησει τα προβληματα του Νοτου. Αυτό που έχει λιγότερο σχολιαστεί είναι η φύση της κερδοσκοπίας των αγορών. Αυτή δεν βασίζεται στις επιδόσεις της πραγματικής οικονομίας (η Ελλάδα ειναι ακομη γυρω στην 25η θεση του ΟΟΣΑ, αλλά τα μετρα και η υφεση που δημιουργουν την οδηγούν συνεχως προς τα κατω), αλλά στα αισθήματα «εμπιστοσύνης» και «ρίσκου» που διακατέχουν τους χρηματιστές. Οι χρηματαγορές λειτουργούν σε ένα εικονικό και όχι πραγματικό επίπεδο. Η αξιοπιστία ενός κράτους, ο κίνδυνος να μην πληρώσει προσδιορίζονται από φανταστικούς σχεδιασμούς και ιδεολογικές κατασκευές. Αποτελουν μια αυτοεκπληρουμενη προφητεια, που δεν εχει σχεση με την πραγματικοτητα, αλλα εχουν την δυναμη να την αλλαζουν καταστροφικα.
Οι επιθέσεις των «αγορών» κατά της Ελλάδας ειναι η εκδικηση του νεοφιλελευθερισμου για την μεγαλη ηττα του 2008. Αποτελει ομως και αναπόσπαστο κομματι των ευρύτερων ρυθμίσεων της μεταβιομηχανικης και μεταφορντικής παγκοσμιοποιμενης κοινωνιας των υπηρεσιων. Η συσσώρευση κεφαλαίου δεν βασίζεται πλέον στην δημιουργία υπεραξίας στον πρωτογενή τομέα, αλλά στην άντληση προσοδου (με κυρια μορφη τον τόκο και το μίσθιο για πνευματικη ιδιοκτησια). Αυτό ισχύει τόσο σε ατομικό επίπεδο (ο νεοφιλελευθερισμός μας μεταχειρίζεται όχι σαν φυσικά πρόσωπα ή πολίτες, αλλά σαν καταναλωτές που πρεπει να δανείζονται για να ξοδέυουν) όσο και σε κρατικό. Όμως, η συσσώρευση κεφαλαίου μέσω προσοδου πρέπει να αστυνομεύεται αυστηρά αφού το δανειστικό συμβόλαιο δεν δημιουργεί αυτόματα τις συνθήκες της αναπαραγωγής του όπως συμβαίνει με το συμβόλαιο εργασίας. Η άντληση προσοδου και τόκου απαιτεί τον εκφοβισμό καθώς δεν υπάρχει κάποιο “φυσικό” επιπεδο μισθίου. Η πίεση των αγορών είναι ένας τρόπος να ασκηθεί πίεση στους οφειλέτες για να αποδεχτουν την πιο ακραια καταστροφη των δημοσιων δαπανων ή να χρεωκοπησουν. ‘Οφειλετες προσεχετε’ λενε στα κρατη- “ή καταστρεφετε το κρατος προνοιας, ή γινεστε η επομενη Ελλαδα”. Δεν διαφέρει και πολύ από την μαφιόζικη “προστασία”: αν ο οφειλέτης αμφισβητήσει τους ορους η την αμοιβή, οι μπράβοι τον δέρνουν. Και οι απειλες επιασαν. Στην Μ. Βρεταννια, η νεα κυβερνηση χρησιμοποίησε συστηματικα την ελληνικη τραγωδια για να επιβαλλει πρωτοφανεις στα μεταπολεμικα χρονικα περικοπες δαπανων. Το ιδιο γινεται στην Ισπανια, Προτογαλια, Γαλια και Ιρλανδια. Οπως ξερουμε η Ελλαδα δεν εχει μεγαλη οικονομικη σημασια στην Ευρωπη. Το ΑΕΠ ειναι μολις 3% του ευρωπαικου. Αλλα η συμβολικη σημασια της επιθεσης ηταν καταλυτικη.
Η επιβολη του νεοφιλευθερισμου απο τον Ρέιγκαν και την Θάτσερ συνοδευτηκε απο επιθεση σ’ολους τους ενδιαμεσουσ θεσμους, τα κόμματα, τα συνδικάτα, την αυτοδιοικηση ακόμα και την εκκλησία. Οι θεσμοι αυτοι ομως ειναι απαραιτητοι για την διαμεσολάβηση εξουσίας και πολιτων. Η απουσια τους εξασθενει την κοινωνικη ευπρεπεια (civility), αποδοχη και ενσωματωση που ειναι αναγκαιες στον καπιταλισμο για να εξημερωνει τον ανταγωνισμο και περιοριζει την συκγρουση. O ανθρωπος που αντιμετωπιστηκε απο την εξουσια ως καταναλωτης σε περιοδους ευημεριας, σε εποχη ανεχειας γινεται αντικείμενο αστυνόμευσης. Ετσι εξηγειται η μεγαλη αυξηση των μηχανισμων καταστολης που εμφανισθημαν ως συνεπεια του περιφημου πολεμου κατα της τρομοκρατιας, αλλα εχει αλλο κυριο στοχο. Τείχη σηκώνονται στο Μεξικό, στην Παλαιστίνη, γκετο φτωχων εμφανιζονται στο κεντρο πολεων, gated communities πλουσιων στα προαστια, αυξάνονται οι φυλακές, οι δυνάμεις καταστολής. Ο κόσμος που ειχε αποπλανηθει απο την τεχνητη χρηματοπιστωτικη αναπτυξη εγκαταλειπει αναγκαστικα την κατανάλωση ως μεθόδο ικανοποίησης προσωπικών επιδιώξεων και επιθυμιών και βλεπει την ζωη του να ανατρεπεται. Δεν ειναι πια μονο το 1/3 της κοινωνίας που μενει απ’εξω, όπως κατά τη δεκαετία του ’80. Μεγαλα τμηματα του πληθυσμου, απο βολεμενοι γινονται αποκλεισμενοι.
Εδω φαινεται η πραγματικη διασταση του τελους της πολιτικης και η ριζικη επαναδιαπραγματευση του κοινωνικου δεσμου. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα ολέθριο οικονομικό μοντέλο. Είναι μια παγκόσμια ιδεολογία και κοσμοθεώρηση που ωθεί τους ανθρώπους να κατανοούν τη ζωή τους και να σχετίζονται με τους άλλους ωs καταναλωτες χωρις ορια, ως μηχανές επιθυμίας. Αλλα καθως καταρρέει το οικονομικό μοντελο που τον στηριξε, μπαινουμε σε εποχη νεας κοινωνικης οντολογιας. Ο εκτεθειμένος σε δάνεια και χρέη, ανθρωπος υφίσταται τεράστια ψυχολογική κρίση, κριση ταυτοτητας. Για να επαναπροσδιορισθει συνολικα η ζωή του υποκειμένου και η σχέση του με τους άλλους και το κοινωνικο δεσμο, χρειαζεται μια αγρια και αποτομη βιοπολιτικη στρατηγικη. Τα μετρα αποτελούν την πιο προωθημενη βιοπολιτική επεμβαση, ενα νέο τρόπο συνολικης επανοργάνωσης της ζωής από την εξουσία. Ο κοινωνικος ελεγχος και πειθαρχηση, η ριζικη αλλαγη συμπεριφορων και σχεσεων που επιβαλλεται δεν εχει προηγούμενο στην Ευρωπη. Η Ελλάδα γίνεται το μεγάλο εργαστήρι όπου φτιάχνεται ο άνθρωπος του μέλλοντος.
Η βιοπολιτικη στρατηγικη δεν χρησιμοποιει μονο τον φοβο για το μελλον και την δηθεν επιστημονικη αληθεια. Εξίσου σημαντικη ειναι η καλλιεργεια αισθηματων ενοχης. Η χαμηλοφωνη υποδειξη στους πολιτες λεει οτι αφου για 15 χρόνια είχες βελτιωση του βιοτικου σου επιπεδου μεσα απο μη παραγωγικες δραστηριοτητες, τωρα πρεπει να πληρωσεις. Ένας μέσος άνθρωπος που ειχε αποδεχτεί το νεοφιλελευθερο μοντελο μπορει να πιστεψει ότι δικαιολογουνται οι μειώσεις μισθων και συνταξεων γιατί την προηγουμενη περιοδο ειχε αυξανομενες απολαυσεις. Χωρίς να αρνούμαστε ότι υπήρξε φοροδιαφυγή και διαφθορά, πρέπει να εξετάσουμε το ενοχικό σύνδρομο ως τακτική βιοπολιτικής πειθάρχησης.
Εδω η ψυχαναλυση μπορει να βοηθησει. To υπερεγω μας εγκαλει για τις παρανομες απολαυσεις που το προστυχο μερος του μας ειχε επιβαλλει. Το ηθικιστικο υπερεγω τωρα παιρνει το απανω χερι και λεει αξιζει να υποφερεις γιατι αμαρτησες. Οι Γερμανοι και οι Αγγλοι βλεπουν τους Ελληνες τεμπεληδες, καλοπερασακηδες, αχρηστους. Η ζωη τους, γεματη δηθεν απολαύσεις και αργίες, κλέβει από τους βόρειους αυτό το κάτι που θα τους έκανε ολοκληρωμένους, ευτυχείς. Αλλά το ίδιο κάνουν και οι ελληνικές ελίτ. Αποδέξου την τιμωρία, λένε στον κόσμο, γιατί αμάρτησες και το αξίζεις. Ο ηθικισμός είναι απαραίτητος συνοδοιπόρος της βιοπολιτικής.
Δεν υπάρχει επομενως μεγαλύτερο ψέμα από τον ισχυρισμό ότι η κρίση είναι κυριως οικονομική, Η πολιτική λογική και οι ανάγκες του ύστερου καπιταλισμού δημιούργησαν την κρίση που χρησιμοποιείται σήμερα με κυνικό τρόπο για να καταστραφεί το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης. Μολις συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της πολιτικής κρίσης, που οδηγει στην ολικη διαλυση και επανασυσταση του κοινωνικου δεσμού, ίσως εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια καθολικής αντίδρασης.


Που βρίσκεται ο ελληνικός πολιτισμός;
Ποια ειναι η απαντηση της κοινωνιας σ’αυτη την ριζικη αλλαγή; Έχουμε δυο ειδών αντιδρασεις. Μια πρωτη είναι το acting out. Η απόγνωση δεν μπορει να απορροφωθει από τους εξασθενημενους ενδιάμεσους θεσμους. Ετσι ο παντα εύθραυστος ψυχικος δεσμος με την κοινωνια ραγιζει και οδηγει σε εκδηλώσεις προσωπικής αρνησης, που μπορεί να παίρνουν μορφή βιας, αυτοδικίας, εγκληματικότητας κοκ. Και εδω φιλοι βρισκομαστε μπροστα σε ενα τεραστιο αδιεξοδο του κυριαρχου ελληνικου πολιτισμου. Αυτα που αντιμετωπισαμε προσφατα ως Έλληνες του εξωτερικου ηταν πρωτοφανη. Ο ανθελληνικος και αντιμεσογειακος ρατσισμος και οριενταλισμος που πρεπει να υπηρχε υφερπων, εγινε εκκωφαντικος. Οι λαικες εφημεριδες επιχαιρουν με την ελληνικη τραγωδια γιατι οι διακοπες στην Κρητη και την Ζακυνθο θα ειναι πιο φτηνες. Διανοουμενοι απο την αλλη πλευρα δεν μπορουν να πιστεψουν πως οι νεοέλληνες, που δηθεν καταγονται απο τους δημιουργους της φιλοσοφιας και της επιστημης, εγιναν τετοιοι ψευτες, κλεφτες και τεμπεληδες. Αντιστροφα, το μεγαλο μερος των Ελληνων βλεπει την Αγγλια ως μερος για ψωνια στο Harrods και σπουδες σε υποβαθμισμενα Πανεπιστημια, πολλα τμηματα των οποιων διατηρουνται απο τους Ελληνες φοιτητες.
Η ψυχαναλυση διακρινει μεταξυ του ideal ego (ιδεωδους εγω) και του ego ideal (του ιδεατου εγω). Το πρωτο οργανωνει φαντασιακα το εγω μεσα απο την προβολη μιας ιδεατης ταυτοτητας: βλεπω τον εαυτο μου πετυχημενο, εξυπνο, ωραιο. Αλλα το ego ideal ειναι πιο σημαντικο για την ψυχικη ισοροπια: για να γινω αντικειμενο επιθυμιας, βλεπω τον εαυτο μου απο την σκοπια του αλλου και προσπαθω να γινω η να πραξω αυτο που νομιζω οτι ο αλλος περιμενει απο μενα. Αυτο ηταν μεχρι προσφατα το μοντέλο των ελληνικων ελιτ: θα εκσυγχρονιστουμε, θα γινουμε οπως νομιζουμε οτι μας θελουν οι Ευρωπαιοι. Και τώρα καταλαβαίνουμε ότι οι ευρωπαικές ελίτ μας βλέπουν σαν τις δικές μας, όπως έλεγε ο Καβάφης το 1918: ανήσυχους, ανήμπορους, ψεύτες. Αυτό αποτελεί χρεωκοπία του εκσυγχρονιστικού μοντέλου πολιτιστικής ταυτότητας. Στο ψυχικό επίπεδο αποτελεί πρόβλημα αυτων που βιωνουν την σχεση αναμεσα στον φαντασιακο τους ευρωπαϊσμό και τον υποτιμητικο τροπο που τους αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαιοι. Και θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ο Παπανδρέου προσπαθεί να προβάλει την τραγική φιγούρα κάποιου που κάνει αυτό που πρέπει, ακυρώνοτνας ταυτόχρονα την ταυτότητά του. Σαν τραγωδία ή σαν φάρσα, πάντως, η αναδιάρθρωση του κοινωνικού δεσμού περνάει μέσα από την επανεξέταση της κυρίαρχης, πολιτισμικής ταυτότητας.


Μερικές ιδέες για την επάνοδο της πολιτικής
Χρειαζόμαστε πιθανόν μια νέα θεωρητική σύλληψη για τον πολιτισμό και την πολιτική. Ο δημόσιος τομέας αντιπροσωπεύει και προάγει τα επιτεύγματα του κράτους πρόνοιας. Αλλά σαν υποχείριο των πολιτικών μηχανισμών και πεδίο πελατειακών σχέσεων, έχει χάσει μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης και κύρους του. Αυτό βολεύει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που χρησιμοποιεί την ιδιωτικοποίηση και την απορρύθμιση προκειμένου να μεταφέρει κεφάλαιο και εξουσία από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Συνειδητοποιώντας την αντίφαση ανάμεσα στην δημόσια αρετή που χρησιμοποιείται για ιδιωτική εξαχρείωση, οφείλουμε να αποτρεψουμε την διαiρεση της κοινωνίας σε αντιμαχομενους δημόσιo και ιδιωτικo χωρο. Oi αλληλοκατηγορίες για τεμπέληδες και διεφθαρμένους δημόσιους υπάλληλους ή για φοροφυγάδες και διεφθαρμένους ελεύθερους επαγγελματίες υπηρετεί μόνο τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική του διαίρει και βασίλευε.
Πέρα από τη διαίρεση δημόσιου και ιδιωτικού, υπάρχει ένας τρίτος όρος: το κοινό καλό, res publica. Το κοινό καλό αντιπροσωπεύει την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη του μεταπολιτευτικου κοινωνικού συμβολαίου, την ενέργεια που εμψυχώνει την κοινωνία και δημιουργεί αίσθηση αλληλεγγύης. Ο δημόσιος τομέας εκπροσωπούσε παραδοσιακά αυτό το κοινό καλό, αλλά σήμερα δεν εκφράζεται αποκλειστικά από το κράτος. Αυτό το κοινό συμφέρον ή κοινοπολιτεία καθορίζεται αδιαμφισβήτητα από τον βαθύ ανταγωνισμό ανάμεσα στο λαό και τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Ωστόσο σε αυτό τον καιρό της επικείμενης καταστροφής, οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να απευθυνθούν στην δεξαμενή του κοινού αισθήματος για να σώσουν το ανθρώπινο πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας. Η κοινωνική αηδία για τις πολιτικές ελίτ πρέπει να μετατραπεί από απαθή αποστασιοποίηση σε ενεργή δύναμη. Διάφορες ιδέες μπορούν να χρησιμοποιηθούν σ΄ αυτή την κατεύθυνση. Θα μπορούσε ίσως να δημιουργηθεί μια εξεταστική επιτροπή πέρα από τα δύο μεγάλα κόμματα από Έλληνες και ξένους οικονομολόγους και κοινωνικούς επιστήμονες για να εξετάσει πως εκτινάχτηκε το χρέος και πως ξοδεύτηκαν τα κονδύλια . Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ πρέπει να λογοδοτήσουν για την καταστροφή της χώρας. Θα μπορούσε λοιπόν να συγκροτηθεί ένα δικαστήριο τύπου Beratrand Russell για να διερευνήσει την ηθική και νομική ευθύνη των ελίτ. Η κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση για να πάρει τα μέτρα και η συμπεριφορά των ελεγκτών ΔΝΤ και Ε.Ε. θυμίζει τους αποικιοκράτες σε περιοχές υπό κηδεμονία. Η συνταγματικότητά τους, επομένως, πρέπει να ελεγχθεί δικαστικά και ήδη αυτό γίνεται από σημαντικούς φορείς της κοινωνίας, όπως ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθήνας και το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας.
Γενικότερα, η Ελλάδα χρειάζεται ένα μεγάλο, πατριωτικό μέτωπο αντίστασης, πέρα από κομματικές εντάξεις. Μια ηγεμονική πολιτική αναγνωρίζει την πολυδιάσπσαση των κοινωνικών δυνάμεων και προσπαθεί να αναγάγει μια βασική αντίφαση που συμπυκνώνει τις αντιθέσεις σε γραμμή αντιπαράθεσης των λαϊκών δυνάμεων. Το κοινό καλό και η δημοκρατία είναι οι καλύτεροι υποψήφιοι για ηγεμονική πολιτική. Ένα τέτοιο μέτωπο δημιουργεί την απαραίτητη δυναμική για να μετατρέψει την άμυνα σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Oι ευρωπαϊκές ελίτ φοβήθηκαν ότι η χρεωκοπία της Ελλάδας θα δημιουργήσει προβλήματα για το ευρώ και την Ένωση. Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Τώρα που ξέρουμε ότι η θεραπεία είναι χειρότερη από την ασθένεια, ίσως να καταλάβει η Ευρώπη ότι διάλεξε το λάθος πειραματόζωο. Ο όρος “κρίση νομιμοποίησης” περιγράφει τη μαζική απώλεια εμπιστοσύνης στο πάντα εύθραυστο κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο δεν μπορεί πλέον να συγκεντρώνει τη λαϊκή συγκατάθεση σε μια ισορροπία ισχύος τόσο κατάφωρα και άδικα οργανωμένη κατά των συμφερόντων της πλειοψηφίας. Τέτοιες κρίσεις εμφανίζονται όταν το κενό που πάντα υπάρχει ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνωμένους γίνεται αγεφύρωτο χάσμα και δεν πείθει πια ο ισχυρισμός των ελίτ ότι εκφράζουν το κοινό συμφέρον.
Το τέλος ή ο σκοπός της πολιτικής είναι η προσωρινή ειρήνευση της κονωνικής σύγκρουσης και η προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όταν η πολιτική χάνει αυτό το σκοπό, έρχεται το δικό της τέλος. Σ΄ αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα: Οι Έλληνες πρέπει να παλέψουν για την επιβίωση της πολιτικής. Άμα γίνουν από πειραματόζωα, πρωτοπορία της αντεπίθεσης των Ευρωπαίων, θα προσφέρουν μια υπηρεσία στον κόσμο ισάξια με την επινόηση της δημοκρατίας.


*Ο Κώστας Δουζίνας είναι αντιπρύτανης και διεθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Birkbeck College, πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Τα βιβλια του Το Τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Νόμος και Αισθητική κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Παπαζήση και Ο Λογος του Νομου από την Αλεξάνδρεια.

Sir Β.ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ.....Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΣ.

 ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΧΑΘΟΥΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΝ, ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΧΙ.
Στην ανάγκη εφαρμογής ενός νέου δόγματος για την ελληνική εξωτερική πολιτική, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που περνά η χώρα,......
επικεντρώθηκε η χθεσινή ομιλία του ακαδημαϊκού σερ Βασίλειου Μαρκεζίνη.(σημ. ΦΙΛΟΤΙΜΙΑΣ : Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και τακτικό μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας ο Β. Μαρκεζίνης που το 2005 του αποδόθηκε ο τίτλος του sir, θεωρείται αυθεντία στο Συγκριτικό Δίκαιο. Καθηγητής σε φημισμένα πανεπιστήμια, διετέλεσε νομικός σύμβουλος κορυφαίων ηγετών, του Χέλμουτ Κολ, του Ζακ Σιράκ και του Μπιλ Κλίντον, καθώς και επιστημονικός σύμβουλος του προέδρου του Γαλλικού Ακυρωτικού Δικαστηρίου, ενώ φέρει τον τίτλο του επίτιμου νομικού συμβούλου της βασίλισσας της Αγγλίας.) Κατά την παρουσίαση του νέου του βιβλίου, με τίτλο «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λιβάνη»), που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», ενώπιον τουλάχιστον δύο χιλιάδων ατόμων,... μεταξύ των οποίων ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, επιχειρηματίες, καθώς και του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, ο συγγραφέας ανέλυσε την παρούσα συγκυρία και τη σχέση εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής, ενώ έβαλε κατά του τρόπου διαχείρισης των δύο αυτών κομβικών ζητημάτων για τη χώρα μας, επισημαίνοντας ότι στο οικονομικό πεδίο «η Ελλάδα δεν έχει ακόμα πιάσει πάτο».
Έσπευσε, μάλιστα, να τονίσει ότι «στην παρούσα φάση η Ελλάδα βρίσκεται στο σταυροδρόμι της ιστορίας της, το κράτος δεν δουλεύει, ο πολιτικός κόσμος έχει κουραστεί και εν τέλει μπορεί όλοι να φάγαμε, αλλά άλλοι έφαγαν ψίχουλα, ενώ άλλοι έφαγαν τον αγλέουρα», ενώ σημείωσε ότι «οι Έλληνες δεν θέλουν εκδίκηση και εξεταστικές επιτροπές, αλλά δικαιοσύνη για εκείνους που διέπραξαν ποινικά αδικήματα».
Όπως υποστήριξε στην εισαγωγή του ο κ. Μαρκεζίνης, «τα οικονομικά, τα εξωτερικά και τα ηθικά προβλήματα της χώρας μας συνδέονται μεταξύ τους, με τη διαφορά ότι τα οικονομικά προβλήματα πονάνε σήμερα, ενώ τα προβλήματα στην εξωτερική πολιτική θα πονάνε αύριο».
Σημείωσε δε ότι «ο 13ος και ο 14ος μισθός μπορεί να επανέλθει με μια απλή απόφαση για τους εργαζομένους, ενώ, αν προχωρήσουμε σε οποιουδήποτε είδους απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, αυτά δεν μπορούν να επανέλθουν». Οι προβλέψεις του για το οικονομικό μέλλον της χώρας ήταν ιδιαίτερα δυσοίωνες, λέγοντας ότι «η χώρα δεν έχει πιάσει ακόμα πάτο», αποδίδοντας τα τελευταία θετικά σχόλια των ξένων επιτελών στο γεγονός ότι «οι πρώτοι που θα ζημιωθούν, αν η Ελλάδα. βαρέσει κανόνι, είναι οι Γερμανοί και οι Γάλλοι τραπεζίτες».

Η σύνδεση εξωτερικών και οικονομικών θεμάτων, σύμφωνα με τον κ. Μαρκεζίνη, είναι δεδομένη, αφού «όπως και στο θέμα της οικονομίας η πολιτική ηγεσία (υπό τον Κ. Καραμανλή), προ επέκτασης της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, μιλούσε για θωρακισμένη οικονομία (έφερε, μάλιστα, ως παράδειγμα σπατάλης τα 500 εκατ. ευρώ που δόθηκαν ως ενίσχυση στους αγρότες) και δεν συζητούσαμε για τις άμυνες που πρέπει να αναπτύξουμε ώστε να αντιμετωπίσουμε το μέλλον, έτσι και στην εξωτερική μας πολιτική βρισκόμαστε ante portas (προ των πυλών) με εξωτερικές απειλές και ενδεχόμενους συμβιβασμούς, αλλά και πάλι δεν συζητάμε γι' αυτό και κυρίως δεν προετοιμαζόμαστε για το μέλλον».
Βολές εξαπέλυσε και κατά των νυν κυβερνώντων, λέγοντας ότι «φταίνε γιατί καθυστέρησαν, αρνήθηκαν να δουν την πραγματικότητα, είπαν ότι υπάρχουν χρήματα, ενώ δεν υπήρχαν».
Η εξωτερική πολιτική να αποφασίζεται από εμάς, «Να δώσουμε χώρο στην ευρω-ρωσική συνεργασία»
Ο κ. Μαρκεζίνης, αναφερόμενος στο θέμα του βιβλίου του για μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα, υποστήριξε ότι «η σωστή εξωτερική πολιτική εξαρτάται από το όραμα, την εσωτερική ωριμότητα και την αποφασιστικότητα», επισημαίνοντας ότι «αυτές είναι πολύ ωραίες λέξεις, αλλά δεν τις βλέπω στην πράξη.», ενώ έκανε λόγο για «διαχρονική παραπλάνηση του λαού από τους κυβερνώντες».
Στη συνέχεια, ανέφερε ότι «η χώρα μας δυστυχώς δεν μπορεί να ασκήσει την εξωτερική πολιτική που θέλει ή έχει τη δυνατότητα να ασκήσει και αυτό οφείλεται τόσο στις εξωτερικές πιέσεις όσο και στα εσωτερικά μας προβλήματα».


Κι αφού προέβαλε βίντεο του χαρακτηριστικού διαλόγου το 1977 στη Βουλή μεταξύ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με τον δεύτερο να λέει ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» και τον πρώτο να απαντά ότι «ανήκομεν στους Ελληνες», τόνισε ότι η εξωτερική πολιτική πρέπει να αποφασίζεται από εμάς και όχι από το «πραιτόριο της οδού Κηφισίας», «δείχνοντας» προφανώς την αμερικανική πρεσβεία.
Έφερε δε ως παράδειγμα τη Βρετανία όπου και η Θάτσερ και ο Μπλερ, σε συνεργασία με τους υπουργούς των Εξωτερικών, έκαναν θετικά βήματα, «ενώ εδώ στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Καραμανλή (με υπουργό Εξωτερικών την Ντόρα Μπακογιάννη), η συνεργασία αυτή δεν υπήρχε». Ο κ. Μαρκεζίνης επεσήμανε ότι «πρέπει να δώσουμε στον εαυτό μας περισσότερο χώρο στην ευρω-ρωσική συνεργασία», την οποία «de facto» προωθούν Γερμανοί και Γάλλοι, ώστε «καίτοι μικρή χώρα να διαδραματίσουμε ρόλο», τάχθηκε υπέρ της ενίσχυσης των δεσμών μας με την Κίνα, ενώ είπε πως «πρέπει να καλύψουμε τις προ έτους ψυχρές σχέσεις μας με τη Γερμανία, διότι χρειαζόμαστε τη συγκεκριμένη δύναμη».
Τάχθηκε μάλιστα αναφανδόν υπέρ της «πολυδιάστατης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής -»πολυγαμική» είναι ο όρος που χρησιμοποίησε-, διότι -όπως είπε- έχει το άρωμα της ανηθικότητας που ταιριάζει απόλυτα με την ιδέα της εξωτερικής πολιτικής». Σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά, τόνισε ότι «για μένα, η οικονομική συν-εκμετάλλευση του Αιγαίου ισοδυναμεί με παραχώρηση», ενώ εξέφρασε την πλήρη αντίθεσή του τόσο στον τρόπο διαχείρισης των λεγόμενων «μυστικών κονδυλίων» όσο και στη χρηματοδότηση των ΜΗΚΥΟ.

elliniki-stratigiki

nationalpride.wordpress.

ΕΝΑ ΕΥΛΟΓΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ....

...που δεν έχει απαντηθεί μέχρι σήμερα, ενώ πλανιέται στα χείλη όλων..

Γιατί ο κ. Παπανδρέου δεν ζήτησε ένα μεγάλο δάνειο, ας πούμε 50 δις, αμέσως μετά την νίκη του στις εκλογές όταν τα spreads ήσαν στις διακόσιες μονάδες και το επιτόκιο χαμηλό ?
Δεν ήταν λογικό για έναν ηγέτη που νοιάζεται για τον λαό του να μην δημοσιοποιήσει τα κακά νέα για τη διαφθορά στην Ελλάδα και τις διάφορες κομπίνες των κυβερνήσεων ώστε να μην προκαλέσει ο ίδιος την καταστροφή?
Γιατί τόση σπουδή να καταγγείλει στη διεθνή κοινωνία τη διαφθορά του πολιτικό-οικονομικού συστήματος της Ελλάδας? ενώ συγχρόνως επέτρεπε την εκμετάλλευση και την καταλήστευση της οικονομίας από τους σορτάκηδες με την σύμπραξη της Τράπεζας της Ελλάδος, ανεβάζοντας τελικά τα spreads από τις διακόσιες μονάδες στις 1000 !

Πρώτα δανείζεσαι με καλούς ορους και μετά προσπαθείς να βάλεις τάξη στα δημοσιονομικά σου προβλήματα, χωρίς φανφάρες και με μόνο οδηγό τη σύνεση. Γιατί θέλησε να τρομάξει τον ελληνικό λαό ρίχνοντας όλα τα βάρη επάνω του με μια τρομακτική προπαγάνδα που εξαπέλυσε -με τα παπαγαλάκια του- που θα την ζήλευε ακόμα και ο Γκέμπελς? Η λογική εξήγηση είναι ότι είχε την πρόθεση ή την εντολή να κάνει ακριβώς αυτό που έκανε σαν να ήθελε να τιμωρήσει τους Έλληνες γι' αυτή την κατάσταση που κατεξοχήν δημιούργησαν ο πατέρας του, ο Σημιτης και ο ίδιος.


Θα μπορούσε ωραιότατα να βάλει μια τάξη στα οικονομικά αφού πρώτα είχε εξασφαλίσει ένα μεγάλο ποσό με χαμηλό επιτόκιο ώστε να έχει ένα καλό διαπραγματευτικό χαρτί αργότερα και κατόπιν να φέρει στην δημοσιότητα τις δυσκολίες της χώρας. Αλλά και αυτό με μέτρο, όχι με τις κραυγές που το έκανε. Πολλές άλλες χώρες έχουν το ίδιο πρόβλημα αλλά καμιά δεν κατηγορήθηκε από τον ίδιο της τον πρωθυπουργό για διαφθορά και ανικανότητα να εξοφλήσουν το χρέος τους.

Τι να έκαναν οι δανειστές μας όταν έμαθαν τα νέα ? δεν θα ανέβαζαν συνεχώς τα επιτόκια?
Και δεν θα απαιτούσαν να πάρουν τώρα, από μια αιμορραγούσα Ελλάδα, όποια προίκα της άφησε ο καλός Θεούλης και κάποιοι γενναίοι πραγματικοί Έλληνες?
Γιατί δεν έκανε την μόνη σωστή κίνηση? είναι ένα μεγάλο ερώτημα που πλανιέται στη σκέψη όλων των Ελλήνων αυτή την ώρα που αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο, σε όλο της το μεγαλείο, το ελεεινό σχέδιο της οικονομικής απογύμνωσης μιας Ελλάδας που σπαράζει κάτω από τα τρωκτικά της διεθνούς τοκογλυφίας.
Δεν ξέρουμε πως μπορούμε να το ονομάσουμε αυτό ? προδοσία ?
ανικανότητα η υποκριτική ειλικρίνεια ?
Οι Γερμανοί τον ..τίμησαν γιατί ....βρήκε τρόπο να δανειστεί με υπέρογκα επιτόκια για να μπορέσει να τους δώσει πίσω μερικά από τσ δανεικά, χρεώνοντας για πάντα την Ελλάδα. Αυτό κι αν είναι γκεμπελικό!

Και οι "φανφάρες" ότι όλα πάνε καλά συνεχίζονται και θα συνεχίζονται μέχρι να πέσει αναίσθητη κάτω από τα χτυπήματα των τοκογλύφων ολόκληρη η Ελλάδα, και τότε -σύντομα νομίζουμε - θα κάνει εκλογές για να τις χάσει, -μιας και θα έχει ολοκληρώσει την αποστολή του- και θα φύγει νύχτα πιστεύοντας ότι θα πάρει τις θέσεις στην διεθνή σκηνή που του έταξαν.

Όταν ξυπνήσει και δει την αλήθεια, τι έκανε και τι του κάνανε, θα χλωμιάσει από την εξαπάτηση. Θα μας απαντήσετε άραγε κ. Παπανδρέου στο μεγάλο αυτό ερώτημα ?

http://udemand.blogspot.com/2010/10/blog-post_14.html

Καταγγελία από πολίτη στην Εισαγγελία Πειραιά.

Σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα, το Πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, πολίτες νοούνται ΌΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, δεν εξαιρούνται οι πολιτικοί και οι ιερείς.

ΕΠΕΙΔΗ
Οι Έλληνες πολιτικοί και οι Έλληνες ιερείς είναι οι μόνοι Έλληνες πολίτες που δεν έχουν συμμορφωθεί με τους νέους κανονισμούς και τα νέα μέτρα που έχουν παρθεί με σκοπό την ανάκαμψη της χώρας.

Ως ελληνίδα πολίτης, έχοντας έννομο δικαίωμα,
ΖΗΤΩ
Την παρέμβαση της Εισαγγελίας ώστε να υποχρεωθούν ΟΛΟΙ οι Έλληνες πολιτικοί και οι ιερείς να συμμορφωθούν με τους νόμους του Συντάγματος της Ελλάδας και τα νέα μέτρα.

Πιο συγκεκριμένα:
1. Να βρεθούν και να δικαστούν όσοι πολιτικοί και ιερείς πληρώθηκαν, έκλεψαν ή έκαναν πράξεις για προσωπικό όφελος και όχι για το καλό της χώρας.
 

2. Να βρεθούν και να δικαστούν όσοι πολιτικοί συμμετείχαν στην απόφαση του Προέδρου της Τράπεζας της Ελλάδος, για την εντολή που έδωσε για το Τ + 10. Όλοι όσοι συμμετείχαν, πέραν της ποινής που θα τους επιβληθεί, να υποχρεωθούν να πληρώσουν ολόκληρο το ποσό με το οποίο ζημιώθηκε η χώρα.
 

3. Οι πολιτικοί και οι ιερείς να υπόκεινται στα ίδια μέτρα φορολόγησης με τον κάθε Έλληνα πολίτη. Να ελεγχθούν οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί ΚΑΙ του εξωτερικού.
 

4. Να ελεγχθεί και να φορολογηθεί η περιουσία της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ελέγχεται και φορολογείται η περιουσία του κάθε Έλληνα πολίτη.
 

5. Να κοπούν τα επιδόματα και να μειωθούν οι μισθοί τους. Οι μειώσεις των μισθών να είναι ανάλογες με αυτές που υπέστησαν οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες. Να εξισωθούν εξορθολογιστικά.
 

6. Τα συντάξιμα έτη των πολιτικών να εξισωθούν με αυτά των πολιτών, καθώς επίσης και το ποσό που λαμβάνουν ως σύνταξη να εξισωθεί εξορθολογιστικά με των υπολοίπων πολιτών της χώρας.
 

7. Όλοι οι νόμοι του Συντάγματος, οι ήδη υπάρχοντες αλλά και όσοι νέοι (και τροποποιήσεις επί των υπαρχόντων), να ισχύουν ΚΑΙ για τους πολιτικούς ΚΑΙ για τους ιερείς, όπως ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους πολίτες της χώρας. Να αρθεί το απυρόβλητο (η παραγραφή των αδικημάτων).

Αν οι Έλληνες πολιτικοί και οι Έλληνες ιερείς δεν συμμορφωθούν με τα ανωτέρω, να έχει το δικαίωμα και ο κάθε Έλληνας πολίτης να επιλέξει αν θα συμμετάσχει ή όχι στην ανάκαμψη της χώρας, υπακούοντας ή μη στους νέους κανονισμούς και στα νέα μέτρα που λαμβάνονται από την Πολιτεία.

Ή/ΚΑΙ
Ο πολίτης να δηλώσει ως επάγγελμα «Πολιτικός» ή «Ιερέας» για να εξαιρεθεί των μέτρων, των κανονισμών και εν γένει των νόμων του Ελληνικού Συντάγματος.

Η καταγγέλλουσα
Στεφανία Λυγερού του Ιωάννη

Φορολογήστε την εκκλησία τώρα !!!!!

Η εκκλησία της Ελλάδος Α.Ε. χρήζει μίας ιδιαίτερης ασυλίας, που αποκτά ακόμα και οικονομικό χαρακτήρα στη χειρότερη οικονομική κρίση της μεταπολίτευσης.

Αμέτρητα ακίνητα, δωρεές εκατομμυρίων, ΜΚΟ μαϊμούδες, αφορολόγητες κερδοφόρες Μονές και επιχειρήσεις, που κάθε χρόνο δημιουργούν τεράστιες μαύρες τρύπες στο επίσημο ΑΕΠ της χώρας, «με ευλάβεια και κατάνυξη».
Συντάξεις φοβισμένων γιαγιάδων, τεράστιες περιουσίες και κτήματα-φιλέτα αποθανόντων, χρηματικές δωρεές απελπισμένων «αμνών» και ορδές χαμηλόμισθων απελπισμένων, συνεχίζουν να τροφοδοτούν το μεγαλύτερο αδηφάγο τέρας εκτός φορολογικού πλαισίου. Και όσο οι ρασοφόροι μένουν στο απυρόβλητο, τόσο ο κόσμος συνεχίζει να χώνει πενηντάρικα και κατοστάρικα στα ράσα για να βαφτίσει το παιδί του, να ανάψει ένα κερί, να πενθήσει το νεκρό του και να φιγουράρει στο γάμο του.

Η περιουσία της εκκλησίας είναι τόσο μεγάλη που ουδέποτε έχει καταμετρηθεί ολόκληρη στο σύνολό της. Τα στοιχεία για την ακίνητη περιουσία της είναι από τα πιο προσεγγιστικά, αλλά και πάλι είναι χαμηλότερα από τα πραγματικά. Μία καλύτερη εικόνα ισχύει μόνο για τις επίσημες οικονομικές δραστηριότητες της εκκλησίας (όπως εισπράξεις ενοικίων, χαρτοφυλάκιο, κλπ), και φυσικά πουθενά δεν εκτιμώνται τα «χαρτζιλίκια» των παπάδων, και οι δωρεές που καθημερινά φουσκώνουν το εκκλησιαστικό αποθεματικό.

Μέσα σε όλη αυτή την απάτη, και εν μέσω της παράλογης ανταλλαγής κατηγοριών μεταξύ εργαζομένων και Κράτους, τα ρασοφόρα golden boys συνεχίζουν και τρίβουν «ευλαβικά» τις χοντρές κοιλιές τους. Είναι καιρός, τα βλέμματα να στραφούν όχι μόνον στους ύπερ-έχοντες, αλλά κυρίως σε αυτούς που ανέκαθεν την έβγαζαν καθαρή και πάντα ελίσσονταν μακριά από τις οικονομικές υποχρεώσεις του κοινωνικού μας συνόλου, ενώ εκείνοι συνέχιζαν να θησαυρίζουν. Είναι καιρός, το αίτημα της ουσιαστικής φορολόγησης της εκκλησίας, να γίνει δυνατό και επιτακτικό από όσο περισσότερο κόσμο γίνεται.
 Εχει ξεκινήσει μία επίσημη διαδικτυακή συλλογή υπογραφών για τη φορολόγηση της εκκλησίας. Υπογράψτε όσοι συμφωνείτε και γνωστοποιείστε το petition με όποιον τρόπο μπορείτε.

http://ideopigi.blogspot.com/2010/10/blog-post_9568.html