Επιτύμβια στήλη της αρχαίας Παλαίρου σε αρχαιολογικό μουσείο της Τουρκίας!

   Μια σημαντική και άξια μελέτης είναι η επιτύμβια στήλη που εκτίθεται σεαρχαιολογικό μουσείο της Τουρκίας και προέρχεται από την αρχαία Πάλαιρο.   Η πρώτη παρατήρηση της επιτύμβιας στήλης μας εντυπωσιάζει με τις δύο γυμνές φτερωτές κοπέλες  οι οποίες όμως στα πέλματά τους έχουν δάκτυλα από όρνεο. Επίσης η καλλίτερη παρατήρηση (με μεγάλο ζούμ) μας παρουσιάζει ότι οι δύο κοπέλες δεν είναι αντίγραφο η μία της άλλης αλλά έχει η κάθε μία τα δικά της, διαφορετικά, χαρακτηριστικά. Τα πέλματα από δάκτυλα όρνεου, θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε  Ἅρπυιες ή σε Σειρήνες.  Όμως οι Αρπυιες δεν ήταν όμορφες, ενώ οι σειρήνες είχαν κεφαλή γυναίκας αλλά το σώμα πτηνού.

      Επίσης στην κορυφή της στήλης υπάρχουν πέντε κεφαλές ταύρου των οποίων τα κέρατα στηρίζουν την μπορντούρα της στήλης.

   Στο κέντρο της στήλης υπάρχει η λέξη ΣΑΣΑΜΑ με ανάγλυφη γραφή, ενώ ακριβώς από κάτω η λέξη ΧΑΙΡΕ με χάραξη σε βάθος.................

Η λέξη ΣΑΣΑΜΑ δεν υπάρχει πουθενά στην βιβλιογραφία ως αρχαίο όνομα.

    Με όλα αυτά τα δεδομένα απευθυνθήκαμε στους φίλους μας από τον σύλλογο της  Νικιάνας «ΟΙ ΣΚΑΡΟΙ». Ο Τάσος Στάμος και η Ιωάννα Κόκλα είναι εκπαιδευτικοί, με πολύ καλή γνώση και μελέτες στα αρχαία κείμενα καθώς και  στον τρόπο ζωής των αρχαίων Ελλήνων.

1)Για το όνομα ΣΑΣΑΜΑ της επιτύμβιας στήλης μας έδωσαν τα εξής στοιχεία:

Τὸ Λεξικὸν LIDDELL-SCOTT ἀναφέρει:

Σῶς, ὁ, ἡ, τὸ σῶν, ἐπίθετον ποὺ σημαίνει σῶος (Λατ. salvus)

Δωριστὶ τὸ θηλυκὸν εἶναι σᾶ

Τὰ ὀνόματα Σωσώ, Σωσίας, Σώστρατος, Σωκράτης, ἔχουν αὐτὴ τὴν ρίζα.

Ἑπὶ πραγμάτων σημαίνει ἀκέραιος, γερός.

Σᾶμα εἶναι δωριστὶ τὸ σῆμα, ποὺ σημαίνει σημεῖον καὶ τάφος.

Ὁπότε ἔχουμε τὶς ἑξῆς ἐκδοχές:

1)Εἶναι δύο λέξεις: ΣΑ + ΣΑΜΑ, ποὺ σημαίνει Σῶα στὸν Τάφο.

2)Εἶναι Ὄνομα Γυναικός, ὅπως τὸ Σωσώ, σὲ δωρικὴ διάλεκτο.

      Ἡ ἐπιγραφὴ ἀναδεικνύει τὸ Ὄνομα, ἀφοῦ δὲν ἐμφανίζεται ἡ μορφὴ τῆς πεθαμένης γυναικός, ὅπως συνηθίζεται στὶς ἐπιτύμβιες στῆλες.

      Τὸ ΧΑΙΡΕ ὑπῆρξε μᾶλλον ἐξ ἀρχῆς χαραγμένο (εἶναι ἴδιος ὁ τύπος τῶν γραμμάτων), ἁπλῶς δὲν χρειαζόταν νὰ εἶναι ἀνάγλυφο (χαράχθηκε ἁπλὰ στὸ μάρμαρο).

2)Για τις δύο θηλυκές μορφές:

Οἱ δύο φτερωτὲς γυναῖκες: Μοναδικό, πράγματι, νὰ βλέπουμε θηλυκοὺς Ἀγγέλους, γιατὶ μᾶλλον αὐτὸ δείχνουν οἱ ὡραῖες μορφὲς τους (δὲν εἶναι Ἅρπυιες-τέρατα). Τὸ ὅτι ἔχουν πόδια πτηνοῦ, παραπέμπει στὰ φτερωτὰ πόδια τοῦ Ἑρμῆ (τοῦ ἀρχ-αγγέλου). Δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι ἀκριβῶς ἴδιες (δὲν χρειάζεται ἄλλωστε).

3) Για τις πέντε κεφαλές ταύρου.

Πρόκειται μᾶλλον γιὰ ἔμβλημα φρατρίας, τοῦ γένους ποὺ ἀνῆκε ἡ ΣΑΣΑΜΑ, ὅπως ἀπεικονιζόταν καὶ σὲ ἀσπίδες. (βλέπε εικόνα)

Η επιτύμβια στήλη είναι μοναδική και η έρευνά μας συνεχίζεται....

Η φωτογραφία της επιτύμβιας στήλης μας παραδόθηκε από την συντακτική ομάδα του Ξηρόμερου News.

    Ευχαριστούμε το Ξηρόμερο News για την πληροφόρηση της ύπαρξης αυτής της επιτύμβιας στήλης, καθώς και τους εκπαιδευτικούς Α. Στάμο και Ι. Κόκλα για τις σημαντικές βοήθειες που μας έδωσαν στην έρευνα. 

ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

http://xiromeronews.blogspot.gr/
Η ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΛΑΙΡΟΣ
Στο δυτικό άκρο της Ακαρνανίας, απέναντι από τη Λευκάδα, πάνω στο βραχώδες ύψωμα με την ονομασία «Κεχροπούλα» (υψόμετρο 272 μ.), πολύ κοντά στο ομώνυμο χωριό (πρώην Ζαβέρδα) και σε απόσταση 15 χλμ. περίπου ΝΔ από τη Βόνιτσα, διατηρούνται τα ερείπια της αρχαίας Παλαίρου. Ο οχυρωματικός της περίβολος, συνολικού μήκους 2 περίπου χλμ., αποτελεί ένα από τα εκπληκτικότερα δείγματα της Ακαρνανικής οχυρωματικής τέχνης και διατηρείται ακόμα όρθιος σε όλο το μεγαλείο του. 

Μια εκ των εισόδων των τειχών της Παλαίρου.

H ταύτιση της πόλης, με βάση τις αναφορές του Στράβωνα, με την αρχαία Πάλαιρο, βρίσκει σήμερα σύμφωνους όλους τους μελετητές, ενώ έχει τεκμηριωθεί και με επιγραφικές μαρτυρίες. 
Η τοποθεσία δεσπόζει στη γύρω πεδιάδα, με τη μεγάλη λίμνη της Βουλκαριάς στα ΒΔ της (το αρχαίο Μυρτούντιον σύμφωνα με τον Στράβωνα), γεγονός που υποδηλώνει τη σημασία της ως στρατηγικού σημείου κατά την αρχαιότητα, καθώς βρισκόταν κοντά στις γνωστές Κορινθιακές αποικίες της Λευκάδας, του Σολλίου και του Ανακτορίου. 
Η Πάλαιρος αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Θουκυδίδη, όταν το 431 π. Χ. οι Αθηναίοι καταλάβανε και παραδώσανε σε αυτήν την κορινθιακή αποικία Σόλλιον, η οποία βρίσκονταν στην Ακαρνανική ακτή απέναντι από την Λευκάδα. Επίσης, από τον Ξενοφώντα, το 389-388 π.Χ. όταν ο Αγησίλαος, μετά από αίτημα των Αχαιών, ήρθε στην Ακαρνανία και εξανάγκασε τους Ακαρνάνες να διαλύσουν τη συμμαχία τους με τους Αθηναίους και τους Βοιωτούς και να συνάψουν ειρήνη με τους Αχαιούς και συμμαχία με τους Σπαρτιάτες. 
Στο εσωτερικό της πόλης ιδιαίτερης μνείας αξίζει ο οικιστικός ιστός, οργανωμένος κατά το ιπποδάμειο σύστημα. Όπως φαίνεται από τα ορατά κατάλοιπά της, ακολουθήθηκε ένα ενιαίο σχέδιο και μια πολεοδομική διάταξη ανάλογη με εκείνη πολλών άλλων γνωστών αρχαίων πόλεων. 
Σε περίοπτη θέση, στα χαμηλά πρανή και στα ΝΑ της οχύρωσης, διατηρούνται τα θεμέλια της αρχαίας αγοράς. Διακρίνεται επίμηκες οικοδόμημα στην βόρεια πλευρά της, που αποτελούσε πιθανότατα στοά. Μπροστά από αυτή και δυτικά της ΝΑ γωνίας της σώζονται τα θεμέλια ενός ημικυκλικού βάθρου, στο οποίο οδηγεί ένας αναβαθμός, λαξευμένος στο φυσικό βράχο. Η αγορά επικοινωνεί με την πεδιάδα στα ΝΑ της με μια πύλη (Ν πύλη ή πύλη ΣΤ΄). 

Τμήμα των Τειχών

Στο ψηλότερο σημείο της οχύρωσης, στα ΒΑ, υπάρχει η φυσικά οχυρωμένη ακρόπολη, στην οποία διατηρείται μικρή δεξαμενή. Εκτός των τειχών της πόλης υπάρχει επίσης πληθώρα θεμελίων ιδιωτικών οικιών και άλλων οικοδομημάτων, ενώ στα Δ και στα Ν της εκτείνονται τα νεκροταφεία της. 
Eσωτερικά της οχύρωσης και κοντά στη Β πύλη της πόλης, βρίσκονται οι δυο μεγάλες δεξαμενές. Έχουν ορθογώνιο σχήμα, με καμπύλες γωνίες . Βρίσκονται η μια δίπλα στην άλλη και χωρίζονται μεταξύ τους με τοίχο, ενώ επικοινωνούν μεταξύ τους με τη βοήθεια μικρής διαμέτρου πήλινου σωλήνα. Φέρουν επένδυση εσωτερικά από συμπαγές υδραυλικό ασβεστοκονίαμα. 
Το λιμάνι της αρχαίας πόλης βρίσκεται σε απόσταση 4,5 χλμ., στα Β της παραλίας του όρμου Παλαίρου και Β του παραλιακού χωριού της Πογωνιάς. Στη παραλία του χωριού αυτού και μέσα στην θάλασσα, έχει εντοπιστεί αρχαίος μόλος, μήκους 220 μ. περίπου. 
Στο λόφο που υψώνεται αμέσως Δ της αρχαίας πόλης, βρίσκεται το ιερό του Προφήτη Ηλία, το οποίο θα πρέπει να της ανήκε, ενώ στην περιοχή ΝΑ της και σε απόσταση 1 χλμ. ΒΑ της νέας Παλαίρου, συναντάμε την οχυρωμένη θέση Καστρί (πάνω από τη Μονή του Αγίου Αθανασίου) και κάτω στην πεδιάδα, 1 χλμ. ΒΔ της προηγούμενης θέσης, τον πύργο της Σκλάβαινας. 

ΠΗΓΗ : http://monuments.hpclab.ceid.upatras.gr/

http://autochthonesellhnes.blogspot.gr/2016/02/blog-post_23.html

Η Ελλάδα προσφέρει στη Ρωσία τη χρήση λιμανιού της για την παράκαμψη Βοσπόρου και Δαρδανελλίων

Η διοίκηση της Συμφερούπολης και το Εμπορικό Επιμελητήριο της ελληνικής περιοχής του Έβρου υπέγραψαν μια συμφωνία συνεργασίας. Στόχος της είναι η ανάπτυξη των κοινωνικο-οικονομικών και εμπορικών σχέσεων μεταξύ της Κριμαίας και της ελληνικής περιοχής. Αυτά δήλωσε ο δήμαρχος της πόλης της Αλεξανδρούπολης  Ευάγγελος Λαμπάκης.

« Το ενδιαφέρον του Εμπορικού μας Επιμελητηρίου είναι πολύ σοβαρό. Θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε  σε πολλούς τομείς, δεδομένου ότι η πόλη διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια, το οποίο επιτρέπει την ανταλλαγή των εμπορευμάτων παρακάμπτοντας τα Δαρδανέλια και το Βόσπορο. Η Αλεξανδρούπολης γίνεται ένας ενεργειακός κόμβος από όπου περνούν  περίπου τρεις αγωγοί πετρελαίου και υπάρχει ένας σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου.Η περιοχή μας είναι ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς αιολικής ενέργειας. Θα μπορούσαμε να μοιραστούμε αυτές τις τεχνολογίες με την Κριμαία. Επιπλέον, ο Έβρος είναι μια περιοχή με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη τη γεωργία και την κτηνοτροφία.fort-russ 22.2.16  

 

dimpenews.com

http://lithosfotos.blogspot.gr/2016/02/blog-post_846.html

Σε αναμονή τουρκικής προβοκάτσιας στο Αιγαίο!

Η Τουρκία αποθρασύνεται και επιτίθεται μετωπικά στο Αιγαίο. Κι αυτό επειδή νιώθει πως έχασε ήδη την «μάχη» στη Συρία και στο Ιράκ, παρά τους λεονταρισμούς για στρατιωτική επίθεσή της, το δίδυμο Ερντογάν – Νταβούτογλου φαίνεται να αναδιπλώνεται και να αναζητά «ισοσκελισμό» της απώλειας που επέρχεται με το Κουρδικό. Και το «αίτημα» υποβάλλεται στο ΝΑΤΟ και εις βάρος της Ελλάδας.

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ 

Μετά την επιτυχημένη πρόκληση απαγόρευσης χρήσης του τουρκικού εθνικού εναέριου χώρου από το πρωθυπουργικό αεροσκάφος κατά το ταξίδι του Τσίπρα στην Τεχεράνη και την σιωπηλή αποδοχή – υποχώρηση του έλληνα πρωθυπουργού με την μη χρησιμοποίηση του αεροδρομίου της Ρόδου για ανεφοδιασμό (από την κυβέρνηση δεν έχει δεν έχει βρεθεί ακόμη ο υπεύθυνος για να τιμωρηθεί), η Τουρκία ανέβασε κατακόρυφα τον πήχη των προκλήσεών της. Το ελληνικό διάβημα που ακολούθησε άφησε μάλλον αδιάφορη την Άγκυρα…

Πρώτα ήρθε η παρενόχληση της τουρκικής φρεγάτας σε πλοίο ποντισμού καλωδίων στην περιοχή της Καρπάθου, όπου αποφεύχθηκε κάποιο θερμό επεισόδιο, μετά την παρέμβαση και τα έντονα διαβήματα από το ΝΑΤΟ, την Γερμανία και την Ιταλία (το πλοίο ήταν Ιταλικό) προς την Τουρκία.
Ακολούθησε η κατακόρυφη αύξηση της ροής λαθρομεταναστών και προσφύγων από την Τουρκία, ενώ η τουρκική αεροπορία αύξησε επικίνδυνα τις εξόδους και παραβιάσεις της στο Αιγαίο.

Και τώρα, ήρθε η τουρκική άρνηση και αμφισβήτηση του ρόλου του ΝΑΤΟ στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και επί της συνοριογραμμής μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το αιτιολογικό του τούρκου αξιωματικού στο ΝΑΤΟ ξεπέρασε κάθε όριο και δημιούργησε αλγεινή εντύπωση, όταν ως αιτιολόγηση είπε πως «δεν μπορεί να εφαρμόσει όσα συμφώνησε η τουρκική κυβέρνηση»!!! Φυσικά, πρόκειται για την γνωστή τουρκική «μπαμπεσιά» και μία περίτρανη απόδειξη πως είναι αδύνατον για τον οποιονδήποτε να συνάψει συμφωνία με την Τουρκία, εάν δεν ικανοποιούνται όλες οι τουρκικές απαιτήσεις.

Όμως, αυτή τουρκική προκλητική άρνηση είχε και συνέχεια, όταν σε διπλωματικό επίπεδο, στο ΝΑΤΟ, η Τουρκία απαίτησε οι περιπολίες των ΝΑΤΟϊκών πλοίων να γίνονται σε διεθνή ύδατα (δηλαδή δυτικά των νησιών του ανατολικού Αιγαίου) και όχι επί της θαλάσσιας μεταξύ των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των ακτών της Τουρκίας. Ουσιαστικά, δηλαδή, υπήρξε η πρώτη έμμεση, αλλά επίσημη, θέση της Τουρκίας πως αναγνωρίζει ως θαλάσσια σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας τα σημερινά διεθνή ύδατα, που βρίσκονται στον 25ο μεσημβρινό! Αυτομάτως, η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο, μέσω γκριζοποίησης του συνόλου του ανατολικού Αιγαίου, ενώ αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία επί ελληνικών νησίδων και βραχονησίδων (π.χ. Κίναρος κ.α.)! Μάλιστα, αυτή η "απαίτηση" γίνεται μέσω του ΝΑΤΟ, δηλαδή του Στρατιωτικού Οργανισμού ο οποίος δηλώνει ρητά πως δεν μετέχει σε διαφορές των κρατών - μελών του. Εν προκειμένω, η οποιαδήποτε αδιαφορία από το ΝΑΤΟ θα εγγραφεί ως ημιεπίσημη αποδοχή των παράλογων τουρκικών απαιτήσεων. Και κάτι τέτοιο, αποτελεί πρόκληση πρώτου βαθμού που θα πρέπει να αντιμετωπισθεί πριν να καταστεί τραγικό -και πάρα πολύ δύσκολα αναστρέψιμο- γεγονός για την ελληνική κυριαρχία του Αιγαίου...

Και μπορεί μεν η Τουρκία να επιθυμεί την εξισορρόπηση πιθανών απωλειών της από τα ανατολικά, λόγω Κουρδικού, όμως ποτέ δεν θα προχωρούσε σε τέτοιες απαιτήσεις (με επίσημο τρόπο), εάν δεν είχε τις έμμεσες ή άμεσες "διαβεβαιώσεις" επιτυχίας ενός τέτοιου μεγέθους εγχειρήματος.

Η Τουρκία, λοιπόν, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την παρουσία και την ισχύ της ιστορικής της συμμάχου, Γερμανίας, με την οποία συναποφάσισε την έλευση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Μάλιστα, η Τουρκία επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την ισχύουσα γεωπολιτική της σπουδαιότητα στην Ατλαντική Συμμαχία, μέσα στην οποία συνεχίζει να διατηρεί "καλές επαφές".

Ταυτόχρονα, το δίδυμο Ερντογάν - Νταβούτογλου, γνωρίζει πως η Ελλάδα έχει αποδυναμωθεί αισθητά σε επίπεδο φίλων στην Ευρώπη, εξαιτίας του Προσφυγικού, για το οποίο όλως παραδόξως η ευθύνη της Τουρκίας είναι τεράστια, αλλά -παραδόξως- κανείς δεν τολμά να θίξει...

Η οικονομική κρίση που έπληξε την Ελλάδα, σε συνδυασμό με την πολιτική κρίση και εν γένει την κρίση θεσμών, τοποθετεί απέναντι στην Άγκυρα μία ιδιαίτερα εξασθενημένη Αθήνα, η οποία ζει υπό τον φόβο μίας κοινωνικής έκρηξης, ενώ στην κυβέρνηση βρίσκεται ένα κόμμα το οποίο δεν φημίζεται και για την αγωνιστικότητα του επί εθνικών θεμάτων. Μέλη του σημερινού κυβερνώντος κόμματος στην Ελλάδα, έχουν δηλώσει κατά το παρελθόν ότι "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" ή πως "εάν συμβεί κάποια κρίση με την Τουρκία στο Αιγαίο, θα δούμε τότε τι θα κάνουμε", ενώ οι σχετικά πρόσφατες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα (Σεπτέμβριος 2015) για το Αιγαίο και πως "δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα", δημιουργούν ένα σκηνικό χαλαρής αντιμετώπισης μίας πιθανής έτνασης ή ελληνοτουρκικής κρίσης.

Η Τουρκία, όμως, πολύ πρόσφατα, ακολουθώντας την τακτική "καταμέτρησης αντιδράσεων" τόσο σε στρατιωτικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο, κατόρθωσε να σκιαγραφήσει τις διαθέσεις του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, του πρωθυπουργού της Ελλάδας, όταν του απαγόρευσε να χρησιμοποιήσει το αεροδρόμιο της Ρόδου (με την πρόφαση της αποστρατιωτικοποιημένης περιοχής) και με ιδιαίτερη χαρά είδαν τον έλληνα πρωθυπουργό να υποχωρεί, να μην προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Ρόδου (απέφυγε να το πλησιάσει...) και να περιορίζεται τελικά σε ένα "έντονο" διάβημα που στόχευε περισσότερο σε εσωτερική κατανάλωση παρά στην ουσία, η οποία ήταν μία αδικαιολόγητη υποχώρηση, σε επίπεδο αρχηγού χώρας, επί μείζονος εθνικού θέματος...

Επειδή, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας "εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ανεπαρκής" (ή απολύτως επαρκής για τους τουρκικούς σχεδιασμούς;), αλλά και για όλους τους παραπάνω λόγους που κατατέθηκαν, το τουρκικό δίδυμο Ερντογάν - Νταβούτογλου, αποφάσισε να "τεντώσει το σχοινί" στο Αιγαίο και να εκμεταλλευτεί και την ελάχιστη ευκαιρία που θα εμφανισθεί από πλευράς αναποφασιστικότητας ή... υποχωρητικότητας που τυχόν θα επιδείξει ο κ. Τσίπρας.
Και η τουρκική πλευρά νιώθει μία "σιγουριά", γνωρίζοντας πως της είναι πάρα πολύ εύκολο να σκηνοθετήσει μία ιδιαίτερα έντονη σκηνή στο Αιγαίο. Αρκεί να στηθεί ένα ναυάγιο με πρόσφυγες - λαθρομετανάστες, σε μία περιοχή για την οποία η Άγκυρα αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία ή, μάλλον, θεωρεί αυτοβούλως και παρανόμως η ίδια ως τουρκική... Με κάποιο περιπλέον τουρκικό σκάφος να ζητά να συνδράμει στο ναυάγιο και το ΝΑΤΟ να αδυνατεί σε μία απόφαση υπέρ του νομικού και φυσικού εθνικού κυρίαρχου (δηλ. της Ελλάδας), εξαιτίας μεγάλης απόστασης του πιό κοντινού ελληνικού πλοίου. Ακόμη, ένα θερμότατο επεισόδιο μπορεί να στηθεί από την τουρκική πλευρά σε περίπτωση που ναυαγίου προσφύγων πλησίον του οποίου θα βρίσκεται τόσο Ελληνικό όσο και τουρκικό πλοίο, αλλά σε ύδατα που η Τουρκία παρανόμως έχει γκριζάρει ή θεωρεί τουρκικά...

Βρισκόμαστε λοιπόν σε αναμονή, λοιπόν, ενός θερμού ελληνοτουρκικού επεισοδίου. Το οποίο θα πρέπει να θεωρείται σχεδόν βεβαιο, εξαιτίας κυρίως της νευρικότητας του "σουλτάνου" Ερντογάν, που βλέπει να καταρρέουν τα μεγαλόπνοα σχέδιά του για μία νέα οθωμανική αυτοκρατορία και αγωνιωδώς αναζητά μία διέξοδο, μία νίκη που θα είναι ικανή να του προσφέρει πολλά περισσότερα από μία παράταση στην διάρκεια της εξουσίας του, αλλά και εξαιτίας της προσωπικότητας του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος (τουλάχιστον στην περίπτωση της Ρόδου) έδειξε πως δεν τολμά να συγκρουστεί με την Τουρκία, ακόμη και για θέματα μείζονος εθνικού ενδιαφέροντος και δη ελληνικής εθνικής κυριαρχίας...

 

 

 

http://kostasxan.blogspot.gr/2016/02/blog-post_692.html

ΤΡΡ το «Υπερ-Μυστικό»

 

 Τι είναι η Εμπορική Συμφωνία του Διά-Ειρηνικού (Ωκεανού) για την οποία έχετε ακούσει ελάχιστα και κανένα Μέσο Μαζικής Προπαγάνδας δεν αναφέρει τίποτε, ενώ βοά το ιντερνέτ; Στις 22 Απριλίου, η οικονομική επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ πέρασε νομοθεσία η οποία όχι μόνο εντατικοποιεί τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου γνωστή ως Trans Pasific Partnership (ΤΡΡ) ή Δια-Ειρηνικού (Ωκεανού) Εμπορική Συμφωνία αλλά αφαιρεί από τη Γερουσία κάθε δικαίωμα να ασκηθεί βέτο σε κάποιο από τα άρθρα αυτά. Με άλλα λόγια την αποκλειστική ευθύνη για τη συμφωνία θα έχει ένα πάνελ από νομικούς αντιπροσώπους των άμεσα εμπλεκόμενων πολυεθνικών.
Πρόκειται για μια μυστική διαπραγμάτευση των ΗΠΑ με το Μεξικό, τη Σιγκαπούρη, τον Καναδά, την Ιαπωνία, την Αυστραλία, το Μπρουνέι, τη Χιλή, τη Μαλαισία, το Νέα Ζηλανδία, το Περού, και το Βιετνάμ, που θα επηρεάζει το 40% της παγκόσμιας αγοράς. Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν το 2009 και γίνονται σε απόλυτη μυστικότητα ενώ ελάχιστα έχουν διαρρεύσει κατά καιρούς στον τύπο από διάφορους ακτιβιστές. Η ΤΡΡ που ξεκίνησε ως [δήθεν] αντίβαρο στην ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή της Κίνας στην παγκόσμια αγορά, έχει ως σκοπό να προωθήσει προϊόντα και υπηρεσίες εταιρειών που έχουν έδρα τις ΗΠΑ στις αγορές της ΝΑ Ασίας. Κανείς δεν ξέρει τι περιλαμβάνουν αυτές οι συμφωνίες καθώς οι κυβερνήσεις των χωρών που τις έχουν υπογράψει δεν επιτρέπεται να εξηγήσουν στο λαό ή ακόμα και στα ίδια τα μέλη των κυβερνήσεων τους τι ψηφίζουν και τι συνέπειες θα έχει αυτό για το παρόν ή το μέλλον.

Από όσα έχουν διαρρεύσει μέχρι σήμερα καθίσταται σαφές ότι οι συμφωνίες αυτές δεν αφορούν αποκλειστικά το εμπόριο. Στην ουσία η ΤΡΡ δίνει την εξουσία στις πολυεθνικές εταιρείες έναντι των κρατών. Αν μια κυβέρνηση πάρει μέτρα τα οποία θίγουν τα συμφέροντα μιας πολυεθνικής που δραστηροποιείται στη χώρα-όπως πχ να αυξήσει το κατώτατο μισθό των εργατών- τότε η εταιρεία έχει δικαίωμα να σύρει το κράτος στα διεθνή δικαστήρια και να πετύχει την αναίρεση της απόφασης ή ακόμα και να ζητήσει αποζημιώσεις. Το ίδιο θα ισχύει αν μια εταιρεία προκαλέσει κάποια περιβαλλοντική καταστροφή, οι κυβερνήσεις δεν θα έχουν το δικαίωμα να παύσουν την λειτουργία της πολυεθνικής ή να επιβάλλουν νόμους που θα προστατεύουν την υγεία των πολιτών τους.

Στην ουσία αυτό που οι ΗΠΑ προσπαθούν να πετύχουν είναι να επιβάλλουν στον πλανήτη τις δικές τους πολιτικές περί παραγωγής, εξαγωγής και εισαγωγής προϊόντων που θα έχουν ισχύ έναντι των εθνικών νόμων της κάθε χώρας. Μεγάλες πολυεθνικές λοιπόν θα μπορούν να σύρουν στα δικαστήρια οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη στην οποία θα δραστηριοποιούνται και η οποία ψηφίζει εθνικούς νόμους αντίθετους με τα συμφέροντα τους. Αν και αυτή η προοπτική φαντάζει η πιο τρομακτική όλων, δεν σταματούν εκεί τα «ωφέλη» της συμφωνίας. Επιβάλλουν έλεγχο και λογοκρισία στο διαδίκτυο μέσω ενός διεθνούς νομικού πλαισίου για την «προστασία των πνευματικών διακιωμάτων» και καταδικάζουν εκατομμύρια ασθενείς στις αναπτυσσόμενες χώρες σε θάνατο με την «αποκλειστικότητα των δεδομένων» στην παρασκευή φαρμάκων, που στην ουσία σημαίνει ότι οι φτωχές χώρες δεν θα μπορούν πλέον να παράγουν φθηνά γενόσημα φάρμακα για να καταπολεμήσουν ασθένειες όπως το AIDS και τη φυματίωση.

Και αν αναρωτιέστε τι μας νιάζουν όλα αυτά στην Ευρώπη και κυρίως στην Ελλάδα, ας μάθουμε ότι προβλέπεται η ένταξη συνολικά 28 χωρών στις συμφωνίες αυτές, ανάμεσα τους και τα Ευρωπαϊκά κράτη. Έτσι οι πολυεθνικές εξασφαλίζουν τα συμφέροντα τους εις βάρος της υγείας, και των δικαιωμάτων όλων μας. Και για να το πούμε ακόμα πιο απλά. Αν αύριο η θυγατρική της Καναδικής ElDorado, Ελληνικός Χρυσός, προκαλέσει μια ανεπανόρθωτη περιβαλλοντική καταστροφή στη Χαλκιδική, το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να μηνύσει την εταιρία ή να ζητήσει αποζημιώσεις. Αντιθέτως η εταιρία, μπορεί να μηνύσει την Ελλάδα αν κρίνει ότι το ελληνικό κράτος έθιξε τα συμφέροντα της.

Παρομοίως, αν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει αύξηση του κατωτάτου μισθού, δεν μπορεί να υποχρεώσει καμία πολυεθνική που δραστηριοποιείται στη χώρα μέσω θυγατρικών να δώσει την αύξηση αυτή. Μπορεί όμως να βρεθεί το ελληνικό δημόσιο κατηγορούμενο αν η εταιρεία κρίνει ότι η αύξηση αυτή επηρεάζει την παραγωγή της. Καθώς είμαστε χαμένοι μέσα σε μικρές καθημερινές και ελεγχόμενες ειδήσεις καθώς ακούμε για διαπραγματεύσεις και δάνεια, ας μην ξεχνάμε ότι το ουσιαστικό παιχνίδι παίζεται και κερδίζεται, πίσω από κλειστές πόρτες στα πολυτελή γραφεία των κέντρων εξουσίας. Όμως κανείς ποτέ δεν θα μας πει γι αυτό, ούτε και είναι υποχρεωμένος να το κάνει. Δική μας δουλειά είναι η ζωή μας και είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε τι γίνεται γύρω μας, άλλωστε όπως δεν δικαιολογείται «άγνοια νόμου» μπροστά σε ένα δικαστήριο, έτσι δεν δικαιολογείται κανενός είδους “άγνοια” σε κανένα τομέα. Μόνο οι ηλίθιοι επικαλούνται άγνοια και φυσικά αντιμετωπίζονται ως ηλίθιοι.

Ο ιδρυτής του Wikileaks, Τζούλιαν Ασάνζ, υπογράμμισε τους κινδύνους της TPP, τονίζοντας:

Αν θεσπιστεί, το καθεστώς αυτών των συμφωνιών θα καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία της έκφρασης, θα τσαλαπατά τις άδειες πνευματικών δικαιωμάτων (Creative Commons). Αν μιλάς, γράφεις, εκδίδεις, σκέφτεσαι, χορεύεις, τραγουδάς ή εφευρίσκεις, αν παράγεις ή καταναλώνεις τροφή, αν είσαι άρρωστος ή σκοπεύεις να αρρωστήσεις, θα βρίσκεσαι στο «στόχαστρο» της ΤPP.

Θα επαναλάβω πως υπάρχει μεγάλη μυστικοπάθεια γύρω από το όλο θέμα και μάλιστα σε κάθε επίπεδο. Για παράδειγμα, μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου μπορούν να διαβάσουν επιλεγμένα μόνο τμήματα της Συνθήκης, με εξαιρετικά περιοριστικούς όρους και υπό αυστηρή εποπτεία, ενώ όπως είχε αποκαλυφθεί στο παρελθόν, μόνο τρία άτομα σε κάθε εμπλεκόμενο κράτος-μέλος μπορεί να έχει πλήρη πρόσβαση στο περιεχόμενο της συνθήκης.

Η Trans-Pacific Partnership (TPP) είναι μια τεράστια, μυστική συμφωνία μεταξύ 12 χωρών η οποία σκοπεύει να δώσει πρωτοφανή ισχύ και προνόμια στις πολυεθνικές. Με βάση αυτή τη συμφωνία, οι πολυεθνικές θα μπορούν να καταφεύγουν σε ειδικά, διεθνή δικαστήρια και να μηνύουν τις κυβερνήσεις μας όταν πιστεύουν πως οι νόμοι μας θίγουν και τα κέρδη τους! Ουσιαστικά θα τους δοθεί η δύναμη να εμποδίζουν την εφαρμογή οποιουδήποτε νόμου έρχεται σε κόντρα με τα συμφέροντά τους, όπως για παράδειγμα ο έλεγχος των γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων και η [όποια] ελευθερία μας στο διαδίκτυο. Το Wikileaks έριξε φως σ’ αυτή την απάτη και το κύμα αντίδρασης ολοένα και μεγαλώνει. Πρόκειται σαφώς για μια μεγάλη κομπίνα. Άλλωστε, εδώ έχουμε ένα καθαρό πραξικόπημα των πολυεθνικών με τις κυβερνήσεις να παίζουν τον ρόλο του θύματος και του θύτη. Ειρωνεία και ψέμα από κάθε κατεύθυνση που έτσι κι’ αλλιώς εξυπηρετούν τους ίδιους σκοπούς και χάρη αυτών υπάρχουν.

Το κεφάλαιο (IP Chapter), 95 σελίδων και 30.000 λέξεων, αφορά τις διατάξεις για την εγκαθίδρυση ενός εκτεταμένου, διακρατικού νομικού καθεστώτος επιβολής, με την τροποποίηση ή την αντικατάσταση υφιστάμενων νόμων των κρατών μελών της TPP. Εδάφια του κεφαλαίου περιλαμβάνουν συμφωνίες σχετικά με τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας (για αγαθά ή φάρμακα), τα πνευματικά δικαιώματα, τα εμπορικά σήματα (trademarks), αλλά και το βιομηχανικό σχέδιο.

Το μεγαλύτερο τμήμα του κεφαλαίου, που φέρει τον τίτλο «επιβολή», είναι αφιερωμένο στην εξειδίκευση νέων μέτρων καταστολής, με εκτεταμένες συνέπειες για τα ατομικά δικαιώματα, τις πολιτικές ελευθερίες και την προστασία της ιδιωτικότητας στο διαδίκτυο, στοχεύοντας στους εκδότες και τους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών.

Ειδικές διατάξεις αφορούν τη λειτουργία υπερεθνικών δικαστηρίων, τις αποφάσεις των οποίων θα καλούνται να υπακούουν τα εθνικά δικαστήρια των κρατών μελών, παρότι αυτά δεν παρέχουν καμία εγγύηση σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα υπερεθνικά αυτά δικαστήρια θα μπορούν να διεξάγουν ακροάσεις με μυστικά στοιχεία. Η νέα συνθήκη αναπαράγει επίσης πολλές από τις διατάξεις για την εποπτεία και την επιβολή, που περιλαμβάνονταν στις συνθήκες SOPA, ACTA, PIPA, κλπ.

Τα κείμενα της συμφωνίας TPP που διέρρευσαν, μοιάζουν πιο πολύ με Χριστουγεννιάτικη λίστα με τις ευχές των πολυεθνικών. Ουσιαστικά θα επιτρέπει στις εταιρίες να κουμαντάρουν τις κυβερνήσεις μέσα από αδιαφανείς, δικαστικές διαδικασίες. Για παράδειγμα, αυτά τα δικαστήρια θα μπορούσαν να περιορίσουν την πρόσβασή μας σε φθηνά γενόσημα φάρμακα για να δώσουν προβάδισμα στις επώνυμες φαρμακοβιομηχανίες ή ακόμη να επιτρέψουν σε καπνοβιομηχανίες να μηνύουν κυβερνήσεις οι οποίες παίρνουν μέτρα υπέρ τις υγείας απλά και μόνο επειδή πλήττονται τα κέρδη τους!

Ακούγεται παράλογο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και φυσικά καθόλου δεν ξαφνιάζει τους γνωρίζοντες πως κυβερνιέται αυτό το μαντρί που λέγεται Γη και αυτή είναι μονο η αρχή, η συνέχεια ξεπερνά την πιο τρελή σου φαντασία. Για άρχισε να διαβάζεις H. P. Lovecraft … Συν τ’ άλλοις, μιλάει για την ποινικοποίηση χρήσης του διαδικτύου με μη δηλωμένα κριτήρια, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του μπάτσου οι ISP’s, σταματώντας κάθε ιδιωτικότητα των χρηστών και ξεκινώντας νομικές διαδικασίες σύλληψής τους, με κριτήρια καταπάτησης πνευματικών δικαιωμάτων και χωμένο σε αυτό και κάτι ψελλίσματα περί κινδύνων εθνικής κυριαρχίας και “πράσειν άλογα”. Παλιά δοκιμασμένη κλασσική συνταγή Προβοκάτσιας από αρχαιοτάτων χρόνων.

Δίνει το δικαίωμα της λογοκρισίας με αφαίρεση και απαγόρευση περιεχομένου σε ιστοσελίδες και υπηρεσίες, όπου με διάφορα μυστικά κριτήρια θεωρούνται μη αρεστές, είναι τόσο θολό και αυτό που περιλαμβάνει τα πάντα που δεν αρέσουν σε κάποια κυβέρνηση/καθεστώς/ πολυεθνική δηλ. μία από τα ίδια. Γι αυτό το google αποφάσισε να κατατάσσει βάσει προαποφασισμένων «γεγονότων» Το google κινείται για να «κλείσει» δηλ. να εξαφανίσει τις εναλλακτικές ιστοσελίδες, βάσει κάποιων «γεγονότων» της google, αντί για την δημοτικότητα και την επισκεψιμότητα τους, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.

Σκοπεύει δηλ. να αντιπαραβάλει την αρθρογραφία στις «υπό αμφισβήτηση» ιστοσελίδες, με ιστοσελίδες δήθεν «απομυθοποίησης» όπως το κατάπτυστο και προπαγανδιστικό Snopes.com και λοιπές ιστοσελίδες αναλόγου προπαγάνδας και ύπνωσης το LazyTruth το Emergent, καθώς και υπηρεσίες όπως το PolitiFact και το FactCheck.org. Αυτές οι ιστοσελίδες υπάρχουν και έχουν κέρδος, με το να απομυθοποιούν τα πάντα και όλους, υπάρχουν και στο ελληνικό ιντερνέτ 2-3 ανάλογα παραμάγαζα. Όλες μαζί οι «ιντερνετικές παράγκες» δήθεν «απομυθοποίησης» έχουν ήδη εκτεθεί ως ιδιαίτερα αντιδραστικά παραμάγαζα, γραφικά, και πανουκλιασμένα όπως θα έλεγε και ο Reich. Μάλιστα στην Ελλάδα είναι υπέρ και λιβανίζουν τα μεταλλαγμένα, την αιματοφαγία, τα εμβόλια, το γάλα, τις χημειοθεραπείες και όλα αυτά τα «καλούδια» που στέλνουν τον άνθρωπο στον τάφο μια ώρα αρχύτερα. Αναζήτησε το άρθρο “Η Ιερά Εξέταση της google” η οποία είναι πολυεθνική μην το ξεχνάς!

Οι διαπραγματεύσεις των ΗΠΑ για την ΤΤΙΡ ξεκινούν από το 2008.

Η συνάντηση κορυφής στη Γιούτα συνιστά τον 20ο κύκλο μυστικών διαπραγματεύσεων. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, οι εργασίες σχεδιασμού και διαπραγμάτευσης έχουν παραμείνει στο σκοτάδι, ενώ οι μόνες πληροφορίες που έχουν φτάσει στο κοινό για το περιεχόμενό της προέρχονται από διαρροές. Να προσθέσουμε, πως η TPP αποτελεί πρόδρομο για την επίσης μυστική συνθήκη ΤΤΙΡ (Transatlantic Trade and Investment Partnership), που αφορά τις εμπορικές και εταιρικές σχέσεις επενδύσεων, ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, συμφωνία για την οποία οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 2013 και προωθείται εδώ και πολλά χρόνια από τον Διατλαντικό Οικονομικό Διάλογο (Trans-Atlantic Business Dialogue, TABD), ένα λόμπι που σήμερα είναι πιο γνωστό με την ονομασία Trans-Atlantic Business Council (TABC).

Αυτό το φόρουμ πλούσιων επιχειρηματιών, το οποίο δημιουργήθηκε το 1995, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του αμερικανικού υπουργείου Εμπορίου, υποστηρίζει ένθερμα έναν πολύ εποικοδομητικό «διάλογο» μεταξύ των οικονομικών ελίτ των δύο ηπείρων, της αμερικανικής κυβέρνησης και των Ευρωπαίων επιτρόπων στις Βρυξέλλες. Το TABC είναι ένα διαρκές φόρουμ που επιτρέπει στις πολυεθνικές να συντονίζουν τις επιθέσεις τους κατά των πολιτικών γενικού συμφέροντος, οι οποίες ακόμη διαθέτουν ερείσματα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Για να γίνει αντιληπτή η σημασία και το μέγεθος των δύο συνθηκών, πρέπει να σημειωθεί πως οι χώρες της TTP αντιπροσωπεύουν μια αγορά 792 εκατ. ανθρώπων και περισσότερο από το 40% του παγκοσμίου ΑΕΠ, ενώ συνδυαστικά οι δυο συνθήκες καλύπτουν περισσότερο από το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Γι’ αυτό και κανένας σχεδόν δεν έχει ακούσει για το σύμφωνο TPP. Οι συνομιλίες γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, με τόση μυστικοπάθεια που ακόμη και οι [δήθεν] εκλεγμένοι πολιτικοί μας δεν γνωρίζουν [ποτε δεν γνωρίζουν πέρα απ’ ότι τους επιτρέπουν να γνωρίζουν] τι εμπεριέχει αυτή η συμφωνία, παρά μόνο οι διαπραγματευτές και οι 600 εκπρόσωποι των πολυεθνικών κι όχι όλα κι όχι όλοι μαζί. Τα κείμενα τα οποία διέρρευσαν έχουν σοκάρει πολιτικούς και πολίτες της Χιλής, της Νέας Ζηλανδίας και της Αυστραλίας, οι οποίοι τώρα αντιδρούν στον τραμπουκισμό των πολυεθνικών και στην πίεση των ΗΠΑ οι οποίες βιάζονται να κλείσουν τη συμφωνία πριν τους πάρουν χαμπάρι οι νοήμονες πολίτες του πλανήτη. Η επιτακτική ανάγκη να στραφεί η προσοχή του κοινού μακριά από τις διαπραγματεύσεις της αμερικανο-ευρωπαϊκής συνθήκης γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτή.

Είναι καλύτερα να μη βιαστεί κανείς να ανακοινώσει στη χώρα του τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει η συμφωνία σε όλα τα επίπεδα: Από την κορυφή του ομοσπονδιακού κράτους μέχρι τους κυβερνήτες των πολιτειών, τα τοπικά κοινοβούλια και τα δημοτικά συμβούλια, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν ριζικά τις δημόσιες πολιτικές τους, κατά τέτοιον τρόπο που να ικανοποιούνται οι ορέξεις του ιδιωτικού τομέα στους κλάδους που ακόμη έχει περιορισμένη πρόσβαση. Ασφάλεια τροφίμων, προδιαγραφές τοξικότητας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τιμές φαρμάκων, ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία της προσωπικής ζωής, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση: Δεν υπάρχει ούτε ένας κλάδος δημόσιου ενδιαφέροντος που να μην υποτάσσεται στο θεσμοθετημένο ελεύθερο εμπόριο.

Η πολιτική δράση των εκλεγμένων αντιπροσώπων θα περιοριστεί στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους γύρω από τα υπολείμματα κυριαρχίας που οι εταιρείες θα έχουν την ευγενή καλοσύνη να τους παραχωρήσουν. Ήδη ορίζεται ότι οι χώρες που θα υπογράψουν, θα διασφαλίσουν «την εναρμόνιση των νόμων, των ρυθμίσεων και των διαδικασιών τους» με τις διατάξεις της συμφωνίας. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι θα επαγρυπνούν σχολαστικά για να τιμήσουν τις δεσμεύσεις τους. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσαν να συρθούν ενώπιον κάποιου από τα ειδικά δικαστήρια που θα δημιουργηθούν για να διευθετούν τις διαφορές μεταξύ των επενδυτών και των κρατών και τα οποία θα έχουν, μάλιστα, την εξουσία να επιβάλλουν εμπορικές κυρώσεις εναντίον των κρατών.

Επισήμως, το καθεστώς αυτό αρχικά σχεδιάστηκε για να βοηθήσει στη σταθεροποίηση της θέσης των επενδυτών στις αναπτυσσόμενες χώρες που δεν διαθέτουν αξιόπιστο δικαστικό σύστημα. Θα τους επέτρεπε, κυρίως, να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους σε περίπτωση εθνικοποίησης. Αλλά η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ δεν αποτελούν ακριβώς περιοχές μη δικαίου. Αντίθετα, διαθέτουν δικαστικά συστήματα που λειτουργούν και σέβονται πλήρως το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Θέτοντάς τις, παρ’ όλα αυτά, κάτω από την κηδεμονία ειδικών δικαστηρίων, η ΤΤΙΡ αποδεικνύει ότι στόχος της δεν είναι η προστασία των επενδυτών, αλλά η ενίσχυση της εξουσίας των πολυεθνικών.

Εννοείται, βέβαια, ότι οι νομικοί που θα στελεχώνουν τα δικαστήρια αυτά δεν θα έχουν να λογοδοτήσουν σε κανένα εκλογικό σώμα. Αντιστρέφοντας ελαφρώς τους ρόλους, θα μπορούν εξίσου καλά να υπηρετήσουν ως δικαστές ή να εκπροσωπήσουν τους ισχυρούς πελάτες τους. Οι νομικοί του διεθνούς επενδυτικού δικαίου αποτελούν έναν μικρόκοσμο: μόλις 15 άνθρωποι μοιράζονται το 55% των υποθέσεων που έχουν εκδικαστεί μέχρι σήμερα. Για ποιά δικαιοσύνη μιλάμε; Καταλαβαίνεις πως αυτό το meme «έχω εμπιστοσύνη στην … δικαιοσύνη» μόνο ως σύντομο ανέκδοτο μπορεί να λεχθεί. 

Οι Αποφάσεις τους είναι Τελεσίδικες και Αδιαπραγμάτευτες

Δεν υπάρχει όριο στις κυρώσεις που μπορούν να επιβάλουν τέτοια ειδικά δικαστήρια σε βάρος των κρατών και προς όφελος των πολυεθνικών. Πέρσι, ο Ισημερινός καταδικάστηκε σε καταβολή ποσού – ρεκόρ, 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε εταιρεία πετρελαίου. Ακόμη κι όταν οι κυβερνήσεις κερδίζουν τις δίκες, θα πρέπει να πληρώνουν δικαστικά έξοδα και διάφορες προμήθειες, τα οποία ανέρχονται, κατά μέσο όρο, σε 8 εκατομμύρια δολάρια ανά υπόθεση, μια σπατάλη σε βάρος των πολιτών. Γι’ αυτό οι κυβερνήσεις συχνά προτιμούν να διαπραγματευτούν με τους ενάγοντες, παρά να προβάλουν τα επιχειρήματά τους ενώπιον του δικαστηρίου. Έτσι, το κράτος του Καναδά γλύτωσε μια δικαστική μάχη ακυρώνοντας εσπευσμένα την απαγόρευση χρήσης ενός τοξικού προσθέτου που χρησιμοποιεί η πετρελαϊκή βιομηχανία.

Ορισμένοι επενδυτές έχουν μια πολύ διευρυμένη αντίληψη των αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους. Πρόσφατα, ευρωπαϊκές εταιρείες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη κατά της αύξησης του κατώτατου μισθού στην Αίγυπτο ή κατά του περιορισμού των τοξικών εκπομπών αερίων στο Περού. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου στην αμερικανική ήπειρο χρησίμευσε στην προστασία του δικαιώματος του αμερικανικού ομίλου Renco να μολύνει το περιβάλλον.

«οχλήσεις στο εμπόριο» (trade irritants)

Ο γίγαντας της καπνοβιομηχανίας Philip Morris, έχοντας ενοχληθεί λόγω της αντικαπνιστικής νομοθεσίας σε Ουρουγουάη και Αυστραλία, έσυρε τις δύο χώρες σε ειδικό δικαστήριο. Ο αμερικανικός φαρμακευτικός όμιλος Eli Lilly επιδιώκει να αποδοθεί δικαιοσύνη σε βάρος του Καναδά, τον οποίο θεωρεί ένοχο επειδή εφάρμοσε σύστημα ευρεσιτεχνιών που κάνει ορισμένα φάρμακα πιο φθηνά. Η σουηδική εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας Vattenfall διεκδικεί αποζημίωση αρκετών εκατομμυρίων ευρώ από τη Γερμανία για την «ενεργειακή στροφή» της, με την οποία θεσμοθετείται πιο αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο για τη λειτουργία των εργοστασίων λιθάνθρακα και ταυτόχρονα επιδιώκεται η εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας.

Το σχέδιο της μεγάλης αμερικανο-ευρωπαϊκής αγοράς προωθείται εδώ και πολλά χρόνια από τον Διατλαντικό Οικονομικό Διάλογο (Trans-Atlantic Business Dialogue, TABD), ένα λόμπι που σήμερα είναι πιο γνωστό με την ονομασία Trans-Atlantic Business Council (TABC). Αυτό το φόρουμ πλούσιων επιχειρηματιών, το οποίο δημιουργήθηκε το 1995, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του αμερικανικού υπουργείου Εμπορίου, υποστηρίζει ένθερμα έναν πολύ εποικοδομητικό «διάλογο» μεταξύ των οικονομικών ελίτ των δύο ηπείρων, της αμερικανικής κυβέρνησης και των Ευρωπαίων επιτρόπων στις Βρυξέλλες. Το TABC είναι ένα διαρκές φόρουμ που επιτρέπει στις πολυεθνικές να συντονίζουν τις επιθέσεις τους κατά των πολιτικών γενικού συμφέροντος, οι οποίες ακόμη διαθέτουν ερείσματα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Ο δημόσια διακηρυγμένος, στόχος του φόρουμ είναι η κατάργηση των ρυθμίσεων, τις οποίες ονομάζει «οχλήσεις στο εμπόριο» (trade irritants), δηλαδή η οικονομική δραστηριοποίηση των επιχειρήσεων στις δύο ηπείρους με τους ίδιους κανόνες και χωρίς κρατική ανάμιξη. Η «εναρμόνιση των ρυθμιστικών πλαισίων» και η «αμοιβαία αναγνώριση» αποτελούν μέρος των συνθημάτων του φόρουμ για να παροτρύνει τις κυβερνήσεις να επιτρέψουν προϊόντα και υπηρεσίες που παραβιάζουν τις εθνικές νομοθεσίες.

Άδικη απόρριψη του χοιρινού με ρακτοπαμίνη

Αντί, όμως, να προτείνουν μια κάποια χαλάρωση των νόμων που ισχύουν, οι ακτιβιστές της διατλαντικής αγοράς επιδιώκουν να τους ξαναγράψουν. Έτσι, το αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο και το BusinessEurope, δύο από τις μεγαλύτερες εργοδοτικές οργανώσεις του πλανήτη, κάλεσαν τις αντιπροσωπείες που συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις της ΤΤΙΡ να οργανώσουν μια συνάντηση εργασίας με ορισμένους μεγαλομετόχους και πολιτικούς αξιωματούχους, προκειμένου να «συντάξουν μαζί τα ρυθμιστικά κείμενα», τα οποία, στη συνέχεια, θα περάσουν στη νομοθεσία των ΗΠΑ και των κρατών της Ε.Ε.. Είναι να αναρωτιέται κανείς, βέβαια, εάν η παρουσία των πολιτικών κατά τη σύνταξη των κειμένων κρίνεται πραγματικά απαραίτητη…

Κατά τα φαινόμενα, οι πολυεθνικές δείχνουν αξιοσημείωτη ειλικρίνεια στην αποκάλυψη των προθέσεών τους. Για παράδειγμα, στο ζήτημα των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (ΓΤΟ). Αν και, στις ΗΠΑ, οι μισές πολιτείες εξετάζουν το ενδεχόμενο να καταστήσουν υποχρεωτική την ένδειξη ότι κάποιο τρόφιμο περιέχει ΓΤΟ -μέτρο που υποστηρίζει το 80% των Αμερικανών καταναλωτών-, οι βιομηχανίες αγροτικών και διατροφικών προϊόντων, όπως και οι ανταγωνιστές τους στην Ευρώπη, πιέζουν για την απαγόρευση ενδείξεων τέτοιου τύπου. Η αμερικανική Εθνική Ένωση Ζαχαροπλαστών δεν μάσησε τα λόγια της: «Η αμερικανική βιομηχανία θα επιθυμούσε η ΤΤΙΡ να προχωρήσει στο ζήτημα αυτό, καταργώντας τις ενδείξεις για ΓΤΟ και τις προδιαγραφές αναγραφής των συστατικών».

Από την πλευρά της, η Ένωση Βιομηχανιών Βιοτεχνολογίας (Biotechnology Industry Organization, BIO), με τη μεγάλη επιρροή της και με ισχυρά μέλη, όπως ο γίγαντας Monsanto, εκφράζει αγανάκτηση για το γεγονός ότι προϊόντα με ΓΤΟ που πωλούνται κανονικά στις ΗΠΑ απαγορεύονται στην ευρωπαϊκή αγορά. Κατά συνέπεια, η Ένωση εύχεται, «το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ της απορρύθμισης των νέων προϊόντων βιοτεχνολογίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και της υποδοχής που τυγχάνουν στην Ευρώπη» να γεφυρωθεί ταχύτατα.8 Η Monsanto και οι φίλοι της δεν κρύβουν την ελπίδα τους ότι η διατλαντική ζώνη ελεύθερου εμπορίου θα τους επιτρέψει, επιτέλους, να επιβάλουν στους Ευρωπαίους τον «μακρύ κατάλογο προϊόντων με ΓΤΟ που περιμένουν να εγκριθούν και να χρησιμοποιηθούν»9.

Η επίθεση δεν είναι λιγότερο σαρωτική στο πεδίο της ιδιωτικής ζωής.

Η Συμμαχία Ψηφιακού Εμπορίου (Digital Trade Coalition, DTC), στην οποία συμμετέχουν βιομηχανίες από τους τομείς του Διαδικτύου και της υψηλής τεχνολογίας, πιέζει τους αντιπροσώπους στις διαπραγματεύσεις για την ΤΤΙΡ να άρουν τους φραγμούς που εμποδίζουν τις ελεύθερες ροές προσωπικών δεδομένων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ. «Η σημερινή προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παρέχουν ‘επαρκή’ προστασία στην ιδιωτική ζωή, δεν είναι λογική», δηλώνουν με επιμονή οι εκπρόσωποι των λόμπι. Στο φως των αποκαλύψεων του Έντουαρντ Σνόουντεν για το σύστημα κατασκοπείας της αμερικανικής Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας (National Security Agency, NSA), μια τόσο ξεκάθαρη άποψη σκανδαλίζει. Δεν φτάνει, ωστόσο, τη δήλωση του US Council for International Business (USCIB), ενός συνδέσμου επιχειρήσεων που, όπως ακριβώς η Verizon, παρείχαν σε μαζική κλίμακα προσωπικά δεδομένα στην NSA: «Η συμφωνία πρέπει να οριοθετήσει τις εξαιρέσεις, όπως η ασφάλεια και η προσωπική ζωή, για να διασφαλίσει ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν ως καλυμμένα εμπόδια στο ελεύθερο εμπόριο».

Στο στόχαστρο, όμως, έχουν μπει και οι προδιαγραφές ποιότητας στο πεδίο της διατροφής

Η αμερικανική βιομηχανία κρέατος επιδιώκει να επιτύχει την κατάργηση του ευρωπαϊκού κανονισμού που απαγορεύει τα κοτόπουλα που έχουν απολυμανθεί με χλώριο. Ο όμιλος Yum! κάτοχος της αλυσίδας γρήγορου φαγητού Kentucky Fried Chicken (KFC), που βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή της μάχης αυτής, μπορεί να υπολογίζει στη δύναμη πυρός των εργοδοτικών οργανώσεων. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιτρέπει μόνο τη χρήση νερού και ατμού στα κοτόπουλα» διαμαρτύρεται η Βορειοαμερικανική Ένωση Κρέατος, ενώ μια άλλη ομάδα πίεσης, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κρέατος, εκφράζει τη λύπη του για «την αδικαιολόγητη απόρριψη» από τις Βρυξέλλες «των κρεάτων με αναβολικά πρόσθετα, όπως η υδροχλωρική ρακτοπαμίνη».

Η ρακτοπαμίνη είναι φάρμακο που χρησιμοποιείται για την αύξηση του όγκου του άπαχου κρέατος σε χοίρους και βοοειδή. Λόγω των κινδύνων που εγκυμονεί για την υγεία ζώων και καταναλωτών, έχει απαγορευτεί σε 160 χώρες, μεταξύ τους και τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., η Ρωσία και η Κίνα. Για τον αμερικανικό όμιλο παραγωγής χοιρινού κρέατος, το προστατευτικό αυτό μέτρο αποτελεί διατάραξη του ελεύθερου ανταγωνισμού, στην οποία η συμφωνία ΤΤΙΡ πρέπει επειγόντως να δώσει τέλος.

«Οι αμερικανικές εταιρείες παραγωγής χοιρινού κρέατος δεν θα αποδεχθούν άλλο αποτέλεσμα παρά την άρση της ευρωπαϊκής απαγόρευσης της ρακτοπαμίνης», απειλεί το Εθνικό Συμβούλιο Παραγωγών Χοιρινού Κρέατος (National Pork Producers Council, NPPC). Στο μεταξύ, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι βιομήχανοι που συμμετέχουν στο BusinessEurope καταγγέλλουν «τα εμπόδια που επηρεάζουν τις ευρωπαϊκές εξαγωγές προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως ο αμερικανικός νόμος περί διατροφικής ασφάλειας». Πράγματι, από το 2011, ο συγκεκριμένος νόμος δίνει τη δυνατότητα στις υπηρεσίες ελέγχου να αποσύρουν από την αγορά τα μολυσμένα εισαγόμενα προϊόντα. Οι διαπραγματευτές της ΤΤΙΡ δέχονται εκκλήσεις να εξουδετερώσουν και αυτή τη διάταξη.

Τα ίδια ισχύουν και στο πεδίο των αερίων του θερμοκηπίου.

Η οργάνωση Airlines for America (A4A), το μακρύ χέρι των αμερικανικών εταιρειών αερομεταφορών, συνέταξε κατάλογο «άχρηστων διατάξεων, οι οποίες προκαλούν σημαντική ζημιά στη βιομηχανία» τους και τις οποίες η ΤΤΙΡ μπορεί, φυσικά, να καταργήσει. Στην πρώτη θέση του καταλόγου βρίσκεται το ευρωπαϊκό σύστημα ανταλλαγής ποσοστώσεων εκπομπής αερίων, το οποίο υποχρεώνει τις αεροπορικές εταιρείες να πληρώνουν για το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπουν. Οι Βρυξέλλες ανέστειλαν προσωρινά το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Η Α4Α απαιτεί την οριστική κατάργησή του στο όνομα της «προόδου».

Η σταυροφορία των αγορών, πιο αδιάλλακτη στα ζητήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Πέντε χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης των subprime, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές έχουν συμφωνήσει ότι οι προθέσεις ρύθμισης της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν. Το θεσμικό πλαίσιο που θέλουν να θέσουν σε εφαρμογή προβλέπει την άρση κάθε δικλίδας ασφαλείας όσον αφορά τις επικίνδυνες τοποθετήσεις και την παρεμπόδιση των κυβερνήσεων να ελέγχουν τον όγκο, τον χαρακτήρα ή την προέλευση των χρηματιστηριακών προϊόντων που εισέρχονται στην αγορά. Με δυο λόγια, πρόκειται απλούστατα για την οριστική εγκατάλειψη της λέξης «ρύθμιση».

Αυτή η χουντική τακτική ανταποκρίνεται, κυρίως, στις επιθυμίες της Ένωσης Γερμανικών Τραπεζών, η οποία δεν παραλείπει να εκφράσει τις «ανησυχίες» της σχετικά με την, έτσι κι αλλιώς, δειλή μεταρρύθμιση της Γουόλ Στριτ, που υιοθετήθηκε την επαύριο της κρίσης του 2008. Ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της Ένωσης, ως προς τις συγκεκριμένες πιέσεις, είναι η Deutsche Bank, η οποία, πάντως, το 2009, εισέπραξε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια από την Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα, σε αντάλλαγμα τίτλων που στηρίζονταν σε ενυπόθηκα δάνεια. Ο γερμανικός τραπεζικός γίγαντας θέλει να τελειώνει με τη ρύθμιση Βόλκερ, τον ακρογωνιαίο λίθο της μεταρρύθμισης της Γουόλ Στριτ, ρύθμιση που, σύμφωνα με τη γερμανική τράπεζα, φορτώνει «τεράστιο βάρος στις μη αμερικανικές τράπεζες». Η Insurance Europe, αιχμή του δόρατος των ευρωπαϊκών ασφαλιστικών εταιρειών, εύχεται, από την πλευρά της, η ΤΤΙΡ να «καταργήσει» τις εγγυήσεις που αποτρέπουν τον κλάδο από περιπέτειες σε τοποθετήσεις υψηλού κινδύνου.

Όσο για το Φόρουμ των Ευρωπαϊκών Υπηρεσιών, εργοδοτική οργάνωση στην οποία είναι μέλος και η Deutsche Bank, κινείται δραστήρια στους διαδρόμους των διατλαντικών διαπραγματεύσεων, ώστε οι αμερικανικές υπηρεσίες ελέγχου να πάψουν να αναμιγνύονται στις υποθέσεις των μεγάλων ξένων τραπεζών που λειτουργούν στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η αμερικανική πλευρά ελπίζει κυρίως ότι η ΤΤΙΡ θα θάψει για τα καλά το ευρωπαϊκό σχέδιο φορολόγησης των χρηματοοικονομικών συναλλαγών. Η υπόθεση αυτή φαίνεται να έχει κριθεί, με την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να θεωρεί ότι ο φόρος αυτός δεν συνάδει με τους κανονισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Καθώς η διατλαντική ζώνη ελεύθερου εμπορίου υπόσχεται έναν ακόμα πιο αχαλίνωτο φιλελευθερισμό απ’ ό,τι ο ΠΟΕ, και από τη στιγμή που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) αντιτίθεται συστηματικά σε κάθε μορφής έλεγχο στις κινήσεις κεφαλαίων, ο καχεκτικός «φόρος Τόμπιν» δεν ανησυχεί πια πολλούς στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι σειρήνες της απορρύθμισης, όμως, δεν ηχούν μόνο στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Η ΤΤΙΡ επιδιώκει να ανοίξει στον ανταγωνισμό όλους τους «αόρατους» κλάδους ή τους κλάδους γενικού συμφέροντος. Τα κράτη που θα υπογράψουν τη συμφωνία ΤΤΙΡ θα υποχρεωθούν όχι μόνο να υποτάξουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους στην εμπορευματική λογική, αλλά και να παραιτηθούν οποιουδήποτε δικαιώματος επέμβασης στους ξένους παρόχους υπηρεσιών που εποφθαλμιούν τις αγορές τους. Τα πολιτικά περιθώρια ελιγμών σε υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό ή μεταφορές θα εξανεμιστούν. Ο εμπορικός πυρετός δεν προσπερνά ούτε τη μετανάστευση, αφού οι εμπνευστές της ΤΤΙΡ υφαρπάζουν την αρμοδιότητα εφαρμογής κοινής πολιτικής στα σύνορα αναμφίβολα για να διευκολύνουν την είσοδο όσων έχουν ένα προϊόν ή μια υπηρεσία να πουλήσουν σε βάρος των υπολοίπων.

Είναι αλήθεια ότι οι ελάχιστες μελέτες σχετικά με τις συνέπειες της ΤΤΙΡ δεν στέκονται καθόλου στις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις. Μια έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας (European Centre for international political Economy, Ecipe), η οποία αναφέρεται συχνά, διαβεβαιώνει, με το κύρος ενός εμπορικού Νοστράδαμου, ότι η ΤΤΙΡ θα αποφέρει στους κατοίκους της διατλαντικής αγοράς επιπλέον κατά κεφαλήν εισόδημα 3 λεπτών την ημέρα, από το 2029.

Παρά την αισιοδοξία της, η ίδια μελέτη υπολογίζει μόνο σε 0,06% την αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) σε Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες με την έναρξη ισχύος της ΤΤΙΡ. Και αυτό το «αποτέλεσμα» είναι σε μεγάλο βαθμό εκτός πραγματικότητας, στο μέτρο που οι συντάκτες της μελέτης έχουν ως αρχή ότι το ελεύθερο εμπόριο προσδίδει «δυναμισμό» στην οικονομική ανάπτυξη, θεωρία που διαψεύδεται διαρκώς από τα γεγονότα. Άλλωστε, μια τόσο απειροελάχιστη αύξηση του ΑΕΠ θα ήταν ανεπαίσθητη. Ως μέτρο σύγκρισης, η πέμπτη έκδοση του iPhone της Apple προκάλεσε στις Ηνωμένες Πολιτείες οκτώ φορές σημαντικότερη αύξηση του ΑΕΠ.

Σχεδόν όλες οι μελέτες για την ΤΤΙΡ έχουν χρηματοδοτηθεί από ιδρύματα που διάκεινται ευνοϊκά προς το ελεύθερο εμπόριο ή από εργοδοτικές οργανώσεις, λόγος για τον οποίο το κοινωνικό κόστος της συμφωνίας δεν εμφανίζεται πουθενά, όπως και τα άμεσα θύματά της, τα οποία, όμως, θα μπορούσαν να ανέλθουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες.

100.000e προσφέρει το Wikileaks

Το Wikileaks θέλει να συγκεντρώσει το ποσό των 100.000 ευρώ προκειμένου να το προσφέρει ως αμοιβή σε όποιον προσφέρει πληροφορίες για να αποκαλυφθεί το τρομακτικότερο μυστικό.

Τον δικό του «οβολό» στην εκστρατεία που ξεκίνησαν – από Τρίτη 11 Αυγούστου – τα Wikileaks προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα για να ρίξουν φως στη «σκοτεινή» Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (Transatlantic Trade and Investment Partnership – ΤΤΙP) μεταξύ της αμερικανικής κυβέρνησης και της Ε.Ε, έδωσε μεταξύ άλλων γνωστών προσωπικοτήτων και ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης. Μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter, ο κ. Βαρουφάκης καλεί τον κόσμο να συνεισφέρει στην έρευνα και την προσπάθεια του ιστοτόπου, καθώς όπως γράφει, «η διαφάνεια χρειάζεται ένα χέρι βοηθείας όχι μόνο στην Ευρωζώνη αλλά και στις εμπορικές διαπραγματεύσεις (TTIP) που την επηρεάζουν»

Τα WikiLeaks κυνηγούν το «υπερ-μυστικό»

Αυτόν τον τίτλο φέρει το δελτίο Τύπου των WikiLeaks, το οποίο ανακοινώνει την έναρξη καμπάνιας “crowd-funding” που θα έχει ως στόχο να αποκαλυφτεί το πιο «ποθητό μυστικό της Ευρώπης».  Τα μέτρα και οι διατάξεις που θα περιλαμβάνονται στην TTIP, δηλαδή τη Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων που αναμένεται να υπογραφτεί εντός των επόμενων χρόνων μεταξύ της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι δυο μεριές βρίσκονται ήδη στο στάδιο των διαπραγματεύσεων, ενώ η προγραμματισμένη ψηφοφορία του Διατλαντικού Συμφώνου για την 11η Ιούνιου του 2015 αναβλήθηκε, «εξαιτίας του μεγάλου αριθμού τροπολογιών που κατατέθηκαν».

«Εξαιτίας της πληθώρας των τροπολογιών που κατατέθηκαν, ο πρόεδρος του ΕΚ Μάρτιν Σουλτς, αποφάσισε την Τρίτη να επιστρέψει την έκθεση του ΕΚ στην επιτροπή Εμπορίου για περαιτέρω συζήτηση. Το επόμενο πρωί, αναβλήθηκε και η συζήτηση που ήταν προγραμματισμένη να γίνει για το ίδιο θέμα, για μεταγενέστερη ημερομηνία», αναφέρει η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Βέβαια, η εν λόγω συμφωνία έχει ήδη χαρακτηριστεί τόσο από την ευρωπαϊκή Αριστερά όσο και από άλλες πολιτικές δυνάμεις ως cassus belli καθώς έχει στόχο της την εξαφάνιση ανθρώπινων πολιτικών και κοινωνικών λογικών δικαιωμάτων. Παρά λοιπόν το γεγονός ότι η TTIP συζητείται ήδη, το περιεχόμενό της απαγορεύεται να γίνει γνωστό. Μάλιστα, όπως αναφέρει ο αρχισυντάκτης του Wiki Leaks και ιδρυτικό του μέλος, Julian Assange, για να δει ένας Ευρωβουλευτής μόνο κομμάτια της υπό συζήτησης εμπορικής συμφωνίας, πρέπει να καλέσει την αμερικανική πρεσβεία για να κλείσει ραντεβού.

«Τα ραντεβού είναι διαθέσιμα μόνο δυο ημέρες τη βδομάδα σε συγκεκριμένες ώρες. Μόνο δυο ευρωβουλευτές επιτρέπονται να τη μελετούν ταυτόχρονα». Όπως συνεχίζει ο Assange, οι ευρωβουλευτές «πηγαίνουν στην αμερικανική πρεσβεία. Παραδίδουν κάθε ηλεκτρονική συσκευή που μπορεί να έχουν πάνω τους, ώστε να μην μπορούν ενδεχομένως να κάνουν αντίγραφα των όσων διαβάσουν. Αφού λοιπόν συμφωνήσουν να τηρήσουν το απόρρητο, μόνο τότε οδηγούνται σε μια ασφαλισμένη αίθουσα «ανάγνωσης», την οποία παρακολουθούν συνέχεια δυο φρουροί της πρεσβείας. Αντιθέτως, εκπρόσωποι των μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιριών, δεν έχουν το ίδιο πρόβλημα. Αν και ολόκληρες κυβερνήσεις εξαιρούνται σε μεγάλο βαθμό, οι μεγάλες πολυεθνικές μπαινοβγαίνουν ελεύθερα»

Οι αμερικανικές αντιπροσωπείες αριθμούν περισσότερους από 600 συμβούλους που έχουν τοποθετήσει οι πολυεθνικές. Οι σύμβουλοι αυτοί διαθέτουν απεριόριστη πρόσβαση στα προπαρασκευαστικά έγγραφα και στους εκπροσώπους των κυβερνήσεων. Τίποτε δεν πρέπει να διαρρεύσει. Έχουν δοθεί εντολές, δημοσιογράφοι και πολίτες να κρατηθούν μακριά από τις συζητήσεις: θα ενημερωθούν την κατάλληλη στιγμή, με την υπογραφή της συμφωνίας, όταν θα είναι πολύ αργά για να αντιδράσουν.

Σε ένα έντεχνο “ξέσπασμα” ο Αμερικανός πρώην υπουργός Εμπορίου Ρόναλντ («Ρον») Κερκ, έκανε λόγο για το «πρακτικό» συμφέρον να «διατηρηθεί ένας ορισμένος βαθμός διακριτικότητας και εμπιστευτικότητας». Την τελευταία φορά που κείμενο εργασίας για κάποια συμφωνία που βρισκόταν σε φάση επεξεργασίας διέρρευσε στη δημοσιότητα, υπογράμμισε ο Κερκ, οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν – υπαινιγμός για τη Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικανικής Ηπείρου (FTAA), μια διευρυμένη παραλλαγή της Βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA). Το σχέδιο αυτό, που υπερασπίστηκε λυσσαλέα ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος, δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της αμερικανικής κυβέρνησης το 2001. Η Αμερικανίδα γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Ουόρεν, από την πλευρά της, απαντά ότι συμφωνίες που αποτελούν προϊόν μυστικής διαπραγμάτευσης χωρίς κανέναν δημοκρατικό έλεγχο δεν πρέπει ποτέ να υπογράφονται.

Το σχέδιο «η χούντα των επιχειρηματιών» όπως το ονομάζει η Lori Wallach, αποτελεί αντικείμενο μυστικών διαπραγματεύσεων, υποστηρίζεται ένθερμα από τις πολυεθνικές, καθώς, εάν υιοθετηθεί, θα τους επιτρέπει να φέρνουν ενώπιον της Δικαιοσύνης κάθε κράτος που δεν θα συμμορφώνεται με τους κανόνες του Δ’ Ράιχ.

Η ιδέα μπορεί να μοιάζει παρανοϊκή, εγγράφεται, όμως, στη φιλοσοφία των εμπορικών συμφωνιών που βρίσκονται ήδη σε ισχύ. Έτσι, πέρυσι, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) καταδίκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες για τις κονσέρβες τόνου με την ένδειξη «ακίνδυνες για τα δελφίνια» για την ένδειξη της χώρας προέλευσης στα εισαγόμενα κρέατα, ακόμη και για την απαγόρευση του αρωματισμένου καπνού, καθώς θεώρησε τις ενέργειες αυτές ως μέτρα προστατευτισμού που εμποδίζουν το ελεύθερο εμπόριο. Ο ΠΟΕ επέβαλε, επίσης, κυρώσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την άρνησή της να δεχτεί την εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (ΓΤΟ). Η καινοτομία που εγκαινιάζουν οι ΤΤΙΡ και ΤΤΡ είναι ότι θα επιτρέπουν στις ίδιες τις πολυεθνικές να φέρουν στα δικαστήρια μια χώρα που θα έχει υπογράψει τη συνθήκη και της οποίας η πολιτική θα περιορίζει την εμπορική τους εξάπλωση.

Σε ένα τέτοιο καθεστώς, οι επιχειρήσεις θα είναι σε θέση να βάζουν εμπόδια στις πολιτικές υγείας, προστασίας του περιβάλλοντος ή ρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τομέα, ζητώντας αποζημιώσεις ενώπιον εξωδικαστικών θεσμών. Αυτά τα ειδικά δικαστήρια θα συγκροτούνται από τρεις νομικούς και με βάση τους κανόνες της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΟΗΕ, θα έχουν τη δικαιοδοσία να καταδικάζουν τον φορολογούμενο πολίτη σε βαριές αποζημιώσεις από τη στιγμή που η νομοθεσία της χώρας του θα περιορίζει τα «μελλοντικά προσδοκώμενα κέρδη» μιας εταιρείας.

Το σύστημα «επενδυτές εναντίον κράτους», το οποίο έμοιαζε να έχει σβηστεί από τον χάρτη μετά την εγκατάλειψη της ΠΣΕ, το 1998, ξαναστήθηκε στα κρυφά με το πέρασμα των χρόνων. Εξαιτίας των διαφόρων εμπορικών συμφωνιών που έχει υπογράψει η Ουάσιγκτον, 400 εκατομμύρια δολάρια έχουν περάσει από την τσέπη του φορολογούμενου πολίτη στα ταμεία των πολυεθνικών εξαιτίας της απαγόρευσης τοξικών προϊόντων, της επιβολής ρυθμιστικού πλαισίου στην εκμετάλλευση του νερού, του εδάφους ή των δασών κ.τ.λ. Υπό την αιγίδα των ίδιων συμφωνιών, οι διαδικασίες που εφαρμόζονται σήμερα -στα ζητήματα γενικού συμφέροντος, όπως οι ιατρικές ευρεσιτεχνίες, η μάχη κατά της μόλυνσης του περιβάλλοντος ή η νομοθεσία για την κλιματική αλλαγή και τις μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας- εκτινάσσουν τις αιτήσεις για αποζημιώσεις στα 14 δισεκατομμύρια δολάρια.

Το σύμφωνο TPP σε αφορά ΜΟΝΟ αν είσαι Ανθρωπος

Στο διαδίκτυο διεξάγονται κάμποσα δημοψηφίσματα σχετικά με το ΤPP, τα οποία έτσι κι’ αλλιώς έχουν κοινούς αποδέκτες και μηδαμινή αξία. Αν θέλεις να μετέχεις σε κάποιο, με μια διεύθυνση mail και την αποστολή του σχετικού κειμένου διαμαρτυρίας, μπορείς να το κάνεις μέσω του Stop The Trap.

Τρομερά ειρωνικό και [εξακολουθητικά] απορώ για το πώς ανέχονται τα ανθρώπινα ζώα να τρώνε τόσο κουτόχορτο. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις/καθεστώτα, φτιάχνουν αυτούς τους νόμους, καθώς η συνέχιση της ύπαρξής τους εξαρτάται από τις πολυεθνικές, οι οποίες είναι αδίστακτες και τόσο διψασμένες για παραπάνω κέρδος κι έλεγχο, που καταστρέφουν τα πάντα, θέλοντας να δημιουργήσουν ακόμη πιο ελεγχόμενες, φοβισμένες κοινωνίες εργατών και καταναλωτών, με πλύση εγκεφάλου και ανικάνους όχι ν’ αντιδράσουν, αυτό το πέτυχαν ήδη, αλλά ανίκανους να ΣΚΕΦΤΟΥΝ. Γιατί ως γνωστόν η ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Η επίθεση λοιπόν γίνεται σε όλους τους κύριους τομείς (γέννηση, οικογένεια, θρησκεία, διασκέδαση, παιδεία, υγεία, διατροφή, κλπ) και όχι μόνο από έναν φορέα. Έτσι οι εξουσιαστές-πολιτικοί θα προβάλλουν ως ήρωες οι οποίοι αντιστέκονται στις ισχυρές και απρόσωπες βεβαίως-βεβαίως, πολυεθνικές. Ιλαροτραγωδία!

Ακόμα αναρωτιέσαι, γιατί τύποι σαν τον Bill Gates και άλλοι Επικυρίαρχοι Ερπετοειδής ανάλογου βεληνεκούς, έχουν συμφέροντα στις ίδιες εταιρείες που προωθούν ετερόκλητα προϊόντα και υπηρεσίες, είναι μπλεγμένοι σε ευγονικές και πολυεθνικές διατροφής ταυτόχρονα όπως η Monsanto ενώ, επίσης ταυτόχρονα, είναι «φιλάνθρωποι» και «ευεργέτες» Υπάρχουν ανθρώπινα ζώα στο ιντερνέτ που εκθειάζουν τον Bill Gates επειδή, λένε, «τους έδωσε την δυνατότητα για ελεύθερο ιντερνέτ και ελεύθερη δημοκρατική διακίνηση ιδεών» Είναι τόσο ζώα [εδώ ζητώ συγγνώμη από τα ζώα] που δεν αντιλαμβάνονται πως σήμερα εν έτη 2015, έχουν τόση ελευθερία όση είχαν οι σκλάβοι στα αμπάρια που τους μετέφεραν στις αρένες οι Ρωμαίοι, ούτε μια στάλα παραπάνω. Το παίζουν και μεταφυσικοί τρομάρα τους, οι διεστραμμένοι παρεκκλίνοντες, ελευθέριοι αλκοολικοί και μαστουρωμένοι.

Αντιλαμβάνεστε υποθέτω, τι συνέπειες θα έχει για ολόκληρο τον πλανήτη, ακόμα και για χώρες που δεν υπέγραψαν εξ αρχής αυτό το νομοσχέδιο, έτσι και ψηφιστεί. Οι συνέπειες θα είναι άμεσες και σαφέστατα πρέπει να γίνουν αποδεκτές από παντού, καθώς το κέρδος είναι καθαρά παγκοσμιοποιημένο και τα μόνο που δε γνωρίζει σύνορα και φραγμούς. Όμως ενώ φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι το χρήμα αυτό που τους ενδιαφέρει και μιλούν γι’ αυτό, εν τούτοις, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, άλλωστε μιλούν για κέρδη και ΚΕΡΔΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ. Ανάμεσα δε στα ΚΕΡΔΗ, το μεγαλύτερο όλων είναι η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΤΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ. Αυτό είναι όλο κι όλο και παλεύουν οι Φατρίες αναμετάξυ τους για να πετύχουν μια κάποια συμφωνία και να αποφασίσουν ποιος θα είναι ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ ΣΟΥ και ποιά τα προνόμια Του.

Μέσα στον Σεπτέμβρη ετοιμάζονται οι ανακοινώσεις έναρξης της Αντζέντας 21 

Ο Πάπας της Ρώμης μίλησε για τον Ιησού ως να επρόκειτο για έναν καλό άνθρωπο, στον οποίο απέδωσε “την παράδοση της προσευχής στην ανθρωπότητα” και ο οποίος, δεν ήταν Πνεύμα! “Ο Ιησούς ήταν ένα πρόσωπο, ένας άνθρωπος με τις πληγές του Σταυρού που προσεύχεται για εμάς” (Jesu non era uno spirito, era una persona,era un uomo (!) είπε στα Ιταλικά.  Η θέση αυτή ότι ο Ιησούς είναι ένας απλός άνθρωπος και όχι Θεάνθρωπος, δεν είναι τίποτα άλλο παρά παραδοχή της αίρεσης του Αρείου που είχε ταλαιπωρήσει την Ορθοδοξία και η οποία καταδικάστηκε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο! Δεν σταματάει όμως μόνο την αποκαθήλωση του Χριστιανισμού αλλά επιθυμεί σαφέστατα ένωση μαζί με άλλες θρησκείες. Άλλωστε όλες μια από τα ίδια είναι. Προχώρησε ακόμα περισσότερο λέγοντας πως ο Ιησούς Χριστός, ο Μωάμεθ, ο Γιαχβέ και ο Αλλάχ, είναι το ίδιο πράγμα, δηλαδή διαφορετικά ονόματα του ίδιου Θεού. Φυσικά υπήρξε και η οικουμενιστική στήριξη αυτών των πρωτοφανών αναφορών, πως επί χρόνια ο πόλεμος χώρισε τους ανθρώπους διαφόρων θρησκειών και τώρα ήρθε η ώρα της «ενότητας» και της σύγκλισης των θρησκευτικών δογμάτων.

Όταν πριν 20+ χρόνια τα έγραφα αυτά έπεφταν να με φάνε τα Πρόβατα του Θεού!!!!

Πριν από ένα χρόνο και συγκεκριμένα στις 24 Ιουνίου του 2014 ο Πάπας Φραγκίσκος για πρώτη φορά είχε χρησιμοποιήσει δημόσια τον όρο CHRISLAM, και είχε δώσει εντολή το Βατικανό να δημιουργήσει μια έκθεση προβολής αυτού του όρου σαν ένα σημαντικό βήμα για την εγκαθίδρυση της μιας παγκόσμιας θρησκείας, δηλ τουρλού τουρλού μανιφατούρα είναι η αρχή για την Γκρίζα Φυλή και την Αντζέντα 21.  Ο Πάπας, υποστήριξε ξεκάθαρα και τάχθηκε υπέρ των τεχνολογιών RFID Chip και το εξαιρετικό δυναμικό που διαθέτουν για την ανθρωπότητα.  Κατά τη διάρκεια της εβδομαδιαίας ομιλίας ο Ποντίφικας, μίλησε στο πλήθος για την άποψή του σχετικά με την τεχνολογία εμφύτευσης τσιπ RFID και διαβεβαίωσε τους οπαδούς του ότι καμία πνευματική βλάβη δεν μπορεί να προέλθει από την υποδοχή του εμφυτεύματος RFID.

“Έχουμε εξετάσει τις γραφές καλά και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι δεν υπάρχει τίποτα που να βεβαιώνει ότι τα τσιπ RFID είναι σατανικά. Αν μη τι άλλο, αυτές οι συσκευές είναι μια ευλογία από τον Θεό τον ίδιο, ο οποίος τα παραχώρησε στην ανθρωπότητα για να λύσει πολλά από τα δεινά του κόσμου” Απευθύνθηκε στους ακροατές λέγωντας τους να είναι ανοιχτόμυαλοι σε αυτή την εποχή όπου λαμπρές και νέες τεχνολογικές προόδους γίνονται καθημερινά. Ο Επίσκοπος της Ρώμης εξήγησε στους παρευρισκομένους τον ενθουσιασμό του για την εμφύτευση RFID και πως θα καταστεί στο άμεσο μέλλον, υποχρεωτική η διαδικασία εμφύτευσης για όλους τους εργαζόμενους και τους κατοίκους του Βατικανού.  Ο Βαρθολομαίος δήλωσε στις 19/6 για τον Πάπα επί τη ευκαιρία της εγκύκλιου του για την Οικολογία αφού τον απεκάλεσε, «ο αγαπημένος αδελφός μας Φραγκίσκος της Ρώμης» τα εξής: «πάνω από οποιαδήποτε δογματικές διαφορές που μπορεί να χαρακτηρίζουν τις διάφορες χριστιανικές ομολογίες και πέρα από οποιαδήποτε θρησκευτική διαφωνία που μπορεί να διαχωρίσει τις διάφορες θρησκευτικές κοινότητες, η γη μας ενώνει με ένα μοναδικό και εξαιρετικό τρόπο» Δηλαδή είπαν στο χριστιανικό πρόβατο πως η χριστιανική ομολογία δεν είναι μια και μοναδική αλλά υπάρχουν διάφορες χριστιανικές ομολογίες! ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΖΩΑ !!!!

Τι μπορεί να κάνει το πόπολο – ανθρώπινο ζώο;

ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ ΦΥΣΙΚΑ.

Όπως του φόρτωσαν ένα Θεό να προσκυνάει και υπάκουσε, έτσι θα υπακούσει σε οτιδήποτε του υποδείξουν, γι’ αυτό άλλωστε τον αποκαλούν Υπήκοο – Πιστό και του δίνουν τόση σημασία, όση αξία έχει, δηλαδή όση έδιναν και στους μονομάχους στο Κολοσσαίο ή στους έγκλειστους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Ανατολής και Δύσης. Το ότι πιστεύεις πως οι τσιμεντουπόλεις που σε έχουν εγκλωβίσει και νομίζεις ό,τι ζεις, δεν είναι «στρατόπεδα συγκέντρωσης» αλλά όπως σου λένε “κοινωνίες πολιτισμένων”είναι αυτό ακριβώς που σε καθιστά πόπολο και ανθρώπινο ζώο.

Τι μπορεί να κάνει ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΗΔΗ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΖΕΙ ΑΝΑΛΟΓΑ.

Αν σου φαίνονται αδιανόητα όλα αυτά και συνεχίζεις να βάζεις όρια ανάμεσα στο πολιτικό και στο μη πολιτικό, ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο, σου επαναλαμβάνω, ξεκίνα να διαβάζεις H. P. Lovecraft και γενικότερα “Επιστημονική Φαντασία” γιατί ούτε στις πιο τρελές σου σκέψεις, δεν μπορείς να διανοηθείς τι παίζεται γύρω σου. Ούτε καν να σκεφτείς δεν μπορείς την νοσηρότητα των κυβερνώντων και μιλώ για τις ανθρωποειδείς Οργανικές Πύλες κι όχι για τους Ερπετοειδείς Επικυρίαρχους, αφού σε εκείνο το επίπεδο η «μπάλα έχει χαθεί από το τερέν και μπαίνουν τα γκολ από τ’ αποδυτήρια» Αναζήτησε στα κέντρα τύπου-περίπτερα στο STRANGE 155 που κυκλοφορεί και διάβασε σχετικά στο αρθρο μου ” Dr SUE ARRIGO: Η ΠΥΘΙΑ ΤΗΣ CIA, Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ Η.Π.Α. ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ…” όπως και όλα τα υπόλοιπα άκρως ενδιαφέροντα.

Προτείνω έντονα, να κατεβάσεις όσα άρθρα του terrapapers.com σου είναι χρήσιμα γιατί με αυτούς τους νόμους θα πάψουμε να υπάρχουμε από δημόσια συχνότητα, αλλά όπως και να ‘χει θα συνεχίσουμε να επικοινωνούμε με τον γνωστό τρόπο. Επίσης είναι πιό επιτακτικό από ποτέ, ν’ αρχίσεις να μελετάς τους Αρχαίους Ελληνες Φιλόσοφους όσο ακόμη υπάρχουν σε βιβλία. Εκδόσεις Ζητρος και Θυραθεν και άλλες σοβαρές εκδόσεις, ψάξε και σε παλαιοβιβλιοπωλεία. Αλλά και όλα τα υπόλοιπα που έχουμε ήδη στην βιβλιοθήκη μας. Πρόσεχε όχι να διαβάσεις, αλλά να ΜΕΛΕΤΗΣΕΙΣ και ν’ ΑΠΟΣΤΗΘΙΣΗΣ, γιατί σε λίγο καιρό η έννοια ΕΛΛΑΔΑ θα είναι μυθολογική όπως είναι η Ατλαντίδα, η ΜΟΥ και οι Τολτέκοι!!! Αλλωστε ήδη τα Ελληνικά Αρχαία, ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση κι όχι στην Ελλάδα.

@Ion Maggos /miastala 2010 / εδώ εμπλουτισμένο με επίκαιρα

***

Διαθέσιμες πηγές για πληροφορίες:

Ολόκληρο το κείμενο που διέρρευσε στα Αγγλικά (Wikileaks)

To WikiLeaks δημοσιεύει μυστικά σχέδια της Trans-Pacific Partnership -WikiLeaks publishes secret draft chapter of Trans-Pacific Partnership (The Guardian)

H συμφωνία του Trans-Pacific Partnership είναι ακριβώς το αντίθετο απ’την ελεύθερη αγορά – The Trans-Pacific Partnership treaty is the complete opposite of ‘free trade’ (The Guardian)

Για το καλό του ελεύθερου εμπορίου, βγάλτε το IP απ’το TPP – For Free Trade’s Sake, Get IP Out of the TPP (Huffington Post)

«Le nouveau manifeste du capitalisme mondial», Le Monde diplomatique, Φεβρουάριος 1998.

«Some secrecy needed in trade talks: Ron Kirk», Reuters, 13-5-12.

Lori Wallach διευθύντρια του Public Citizen’s Global Trade Watch (ειδικό τμήμα της οργάνωσης καταναλωτών Public Citizen), Ουάσιγκτον, www.citizen.org

Zach Carter, «Elizabeth Warren opposing Obama trade nominee Michael Froman», 19 Ιουνίου 2013, http://www.huffingtonpost.com/2013/06/19/elizabeth-warren-obama-trade_n_3467497.html.

«Table of foreign investor-state cases and claims under NAFTA and other US “trade” deals», Public Citizen, Αύγουστος 2013, http://www.citizen.org/documents/investor-state-chart1.pdf.

Andrew Martin, «Treaty disputes roiled by bias charges», 10-7-13, http://www.bloomberg.com/news/2013-07-10/treaty-disputes-roiled-by-bias-charges.html.

«Renco uses US-Peru FTA to evade justice for La Oroya pollution», Public Citizen, 28-11-12, https://www.citizen.org/documents/renco-la-oroya-memo.pdf.

«Ecuador to fight oil dispute fine», Agence France-Presse, 13-10-12.

«EU-US high level working group on jobs and growth. Response to consultation by EuropaBio and BIO», http://ec.europa.eu/enterprise/policies/international/cooperating-governments/usa/jobs-growth/files/consultation/regulation/15-europabio-bio_en.pdf.

Shahien Nasiripour, «Fed opens books, revealing European megabanks were biggest beneficiaries», 10-1-12, http://www.huffingtonpost.com/2010/12/01/fed-opens-books-revealing_n_790529.html.

«Europe admits speculation taxes a WTO problem», Public Citizen, 30-4-10, http://citizen.typepad.com/eyesontrade/2010/04/europe-admits-speculation-taxes-a-wto-problem.html.

Αλληλογραφία του Demetrios Marantis, Αμερικανού αντιπροσώπου για θέματα Εμπορίου, στον John Boehner, εκπρόσωπο των Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο, Ουάσιγκτον, 20 Μαρτίου 2013, http://ec.europa.eu

«Final report. High level working group on jobs and growth», 11-2-13, http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2013/february/tradoc_150519.pdf.

«TAFTA’s trade benefit: A candy bar», Public Citizen, 11-7-13, http://citizen.typepad.com/eyesontrade/2013/07/taftas-trade-benefit-a-candy-bar.html.



http://terrapapers.com/?p=29740
                           

Ποιά Αξιοπρέπεια Ελληνοεβραίοι;

 «Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν.

Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν.
Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς
κοπροκρατούν το μέλλον.
Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,
όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.» Οδυσσέας Ελύτης

«Η παιδεία των νέων, είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών. Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας»

Τα αρχαία ελληνικά τα αντιπαθούν όλοι οι Έλληνες.

Αν κάνει κανείς μια δημοσκόπηση σήμερα, το αποτέλεσμα που θα του δοθεί θα το βρει πελώριο. Στους εκατό θα ανακαλύψει πως οι ενενήντα τόσοι, τα αρχαία ελληνικά δεν θέλουν ούτε να τ’ ακούσουν και το χειρότερο είναι, πως την ίδια αποστροφή την αισθάνεται και η πλειονότητα των φιλολόγων που διδάσκει το μάθημα στα σχολεία. Σήμερα όταν μιλήσεις σε κάποιονε για τα αρχαία ελληνικά, αμέσως θα τον χτυπήσει ναυτία. Ένα πνευματικό ανακάτωμα παραγουλιάζει ολόκληρη την υπόστασή του. Μονόπτωτα ρήματα, ετερόπτωτοι διορισμοί, τρίπτωτες προθέσεις, βαρείες, οξείες, ερωτηματικές, εγκλιτικά και εγκλίσεις, παραγωγή και έτυμα, προληπτικό κατηγορούμενο.

Είναι μια στοίβα τσάνταλα που ξεχειλίζουν το ψυχοσωματικό μας και χύνουνται σαν ερευγμοί, κρυάδες, νυστάλα, χασμήματα, και όλα τα ουά του ιουδαϊκού όχλου. Οι σχετικές μνήμες από τη σχολική εμπειρία ανακαλούν στους ενήλικους πλήξη νεότητας, ψυχικά τραύματα, κατακάθια νευρωτικά, έλλειψη αέρα, δυσχέρεια ύπαρξης. «Κύρος ανεβαίνει, Κύρος κατεβαίνει, και γαμώ τους Έλληνες κι όλους τους δασκάλους». Έτσι άκουσα να καταριέται κάποτε κάποιος τα εφηβικά του χρόνια. Την αθωότητα, δηλαδή και την πιο τρυφερή ώρα της ηλικίας του.

Βέβαια, για τα φορτία όλου αυτού του κακού, ο τελευταίος που ευθύνεται είναι οι Έλληνες και τα κείμενά τους. Στο θρυλικό «τις πταίει» του Τρικούπη η απόκριση είναι: Οι δάσκαλοι φταίνε, οι δάσκαλοι και οι διδακτικοί. Ο βασιλιάς τα φταίει, που φώναξε ο Λαέρτης στον Άμλετ. Και κύρια φταίνε οι δάσκαλοι των δασκάλων. Εννοώ τους πανεπιστημιακούς που τόσο μοχθήσανε για να μάθουν τους δασκάλους να δασκαλίζουν. Να πιθηκίζουν δηλαδή στις έδρες και στις τάξεις. Να ψιττακίζουν το «Καλημέρα» του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Να γρυλλίζουν και να σουσουνίζουν, πάντα τους σχολαστικοί και ομπρελοφόροι.

Από πού, και γιατί τόση δυστυχία στη χώρα!

Η ακολουθία πράξης όλου αυτού του κακού μεταφράζεται στην εικόνα μιας πραγματικότητας πολύ μίζερης. Η δυστυχία από το σχολείο απλώθηκε στην κοινωνία μας, όπως είναι φυσικό. Η τελευταία συνέπεια του πράγματος δηλαδή, η πιο επώδυνη και η πιο κολασπκή, είναι πως η σύγχρονη Ελλάδα λογαριάζεται ο ουραγός και το μπαίγνιο των εθνών σε όλες τις σφαίρες και σε όλες τις συμπεριφορές. Το αποτέλεσμα το καταμετράς από την κατάσταση της εθνικής οικονομίας ως τα ποδόσφαιρα, και από την επιστημονική έρευνα ως τις σκουπιδοφόρες ακτές της πανάρχαιας ελληνικής θάλασσας.

Εκεί που ο ποιητής Ρίλκε έλεγε κάποτε «das uralte griechische Meer» (η αρχαία ελληνική θάλασσα), και έσκυβε την κεφαλή με κατάνυξη. Γιατί τάχα. Και οι Ιταλοί στη γειτονική μας χερσόνησο κατοικούν το Λάτιο και την αρχαία Καμπανία, όπως κι εμείς κατοικούμε την αρχαία Ήλιδα και το Ληλάντιο πεδίο. Γιατί οι Ιταλοί σήμερα μετριούνται στους εφτά ανεπτυγμένους λαούς του κόσμου, κι εμείς καταντήσαμε να γίνουμε οι κατσίβελοι της Ευρώπης;

Βέβαια το φαινόμενο είναι σύνθετο και έχει πολλές αιτίες. Ωστόσο ο θεμελιώδης λόγος εντοπίζεται στον εγκληματικό τρόπο, που μέσα από την παιδεία μεταβιβάζεται στις νέες γενεές η κλασική παράδοση. Να μη μας το ειπούν, γιατί το γνωρίζουμε, πως εμείς δεν έχουμε Μ.Α.Ν. και A.E.G και Bosch. Δεν έχουμε Ι.Β.Μ. και Gross, και FIAT και General Motors Corporation και Scotch Whisky. Έχουμε όμως μια παράδοση μεγάλη σαν τον Ειρηνικό και σαν τη Σιβηρία. Έχουμε τέτοιο τον ήλιο και τη θάλασσα, που αν γνωρίζαμε να τα βοσκήσουμε και να τα αρμέγουμε, η μικρή μας χώρα, τούτο το πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που έλεγε ο Σεφέρης, θα ήταν εφτά φορές Ελβετία. Και μάλιστα μια Ελβετία χωρίς τα οικονομικά λύματα και όλα τα κλοπιμαία του αιώνα που συσσωρεύουνται εκεί από κλέφτες τύπου Σάχη, και Μάρκος, και Τσαουσέσκου. Όμως άλλα.

Η προειδοποίηση του παλαιού Οδυσσέα να μη σφάξουν οι ναύτες τα γελάδια του Ήλιου, ούτε από τους συντρόφους του καιρού του, ούτε από μας σήμερα λογαριάζεται. Όχι μόνο τον ήλιο μας σφάζουμε, αλλά και τη θάλασσα μαστιγώνουμε, και τον αέρα τον φτύνουμε στο πρόσωπο. Έγινε καυσαέριο πια. Θέλω να ειπώ πως ο ταξιτζής που κλέβει με το δεκαπλάσιο τον τουρίστα από το Ελληνικό ως το Σύνταγμα, διαφημίζει την ελληνική παιδεία του. Και πως οι χώροι καθαριότητας στα εστιατόρια που ζωντανεύουν τους σταύλους του παλιού Αυγεία, ζωγραφίζουν την παιδεία των Ελλήνων.

Ρωτάς, τι σχέση έχει ο τουρισμός με τα αρχαία ελληνικά. Μα την ίδια ακριβώς που είχε το θέατρο του Διονύσου στην αρχαία Αθήνα με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Για μας το κλίμα, η θάλασσα, και ο ήλιος είναι πρώτες ύλες πρώτης αξίας. Πολύ πιο πολύτιμες από το πετρέλαιο της Νιγηρίας με τα πλούσια οκτάνια, και από το ουράνιο του Καναδά με την πυκνή σχάση. Τη διδακτική των αρχαίων ελληνικών και των άλλων φιλολογικών μαθημάτων, την εισηγήθηκε πρώτος και τη θεσμοθέτησε επιστημονικά ο Νικόλαος Εξαρχόπουλος. Η γραμμή που χάραξε εκείνος στα περισσότερα σημεία της ακολουθιέται και σήμερα. Γενικότερα και πλατύτερα, ο Εξαρχόπουλος είναι ο θεμελιωτής της Παιδαγωγικής στην Ελλάδα. Υπήρξε επιστήμονας ακουστός, ακάματος εργάτης, ερευνητής πολύπλευρος, θεωρητικός και πρακτικός ταλαντούχος και το υπόδειγμα του τεχνοκράτη.

Αυτός έφερε την Παιδαγωγική από την Ευρώπη στον τόπο μας

Την καθιέρωσε στην εκπαίδευση με τρόπο επιβλητικό και κυρίαρχο. Στα 1930, λίγο μετά την εποχή του Πάγκαλου, πού ‘ταν μακριές οι φούστες, ο Εξαρχόπουλος ήταν η αυθεντία και το φόβητρο στους δασκάλους και στα δασκαλεία. Έμπαινε στο Υπουργείο Παιδείας, και ήταν ικανός να χτυπήσει τη μαγκούρα του μπροστά στον Γεώργιο Παπανδρέου, υπουργό τότε του Βενιζέλου. Φοβέριζε, πρόσταζε, νομοθετούσε, έδειχνε.

Όμως, από την άλλη πλευρά του ανθρώπου, τη σκοτεινή, ο Εξαρχόπουλος υπήρξε το ακαταγώνιστο κακούργημα. Ο σχολαστικός, ο διοικητικός, και ο υπερφίαλος, μέσα του σχημάτισαν ένα τέρας, όμοιο με τον τρικέφαλο Γηρυόνη που περιγράφει ο Δάντης στην «Κόλαση». Στην ιστορία της Παιδαγωγικής, και γενικότερα του Καποδιστριακού, το πέρασμα του Εξαρχόπουλου θα λογαριάζεται κάποτε στίγμα, και όνειδος, και δοχείο πάσης λύμης. Θα μείνει για να μολογιέται μια καταγραφή του Σεφέρη στις «Μέρες του 1943»: «Ο Εξαρχόπουλος και οι άλλοι γλωσσαμύντορες· τσιμπούρια και μύγες του απόπατου».

Ο Εξαρχόπουλος στάθηκε η μαύρη αντίδραση και ο κακός δαίμονας απέναντι στη φωτισμένη κίνηση της ανθρωπιστικής παιδαγωγικής, που κύρια κέντρα της υπήρξαν τα πνεύματα του Τριανταφυλλίδη, του Δελμούζου, και του Γληνού. Αυτός υπήρξε ουσιαστικά ο φονέας του Ιωάννη Συκουτρή, που γκρεμίστηκε από τον Ακροκόρινθο στα 1937. Του λαμπρότερου ίσως φιλολόγου μετά τον Κοραή. Και του ακόμη λαμπρότερου δάσκαλου. Αυτός καταδίωξε τον Ιωάννη Κακριδή, και προκάλεσε τη «Δίκη των τόνων». Αυτός κατασκεύασε το κλίμα του σκοταδισμού και τη νοοτροπία αντίδρασης στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και στη Σιναία Ακαδημία. Κάτω από τις οδηγίες και το ραβδί του το Αθήνησι εξελίχτηκε σε εθνικό κέντρο παραγωγής δασκάλων σχολαστικών και πνευματοκτόνων.

Έγινε το καβειρικό χαλκείο της πνευματικής παραχάραξης και της ηθικής δεισιδαιμονίας που και τότε και σήμερα μας δένουν και μας δέρνουν. Κι αν ρωτήσεις ποιά ήταν η πληρωμή για την κακουργία! Μα φυσικά, η αναμενόμενη: Σήμερα το όνομα του Εξαρχόπουλου το διαβάζει κανείς γραμμένο με επίχρυσα γράμματα στην επίσημη αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου. Ακαρτέρει όμως, και βλέπεις. Γιατί ο αδέκαστος χρόνος δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη. Στον καιρό μας τους αρχαίους προδότες, τους λένε φοροφυγάδες και παραοικονομικούς. Και τους αρχαίους Μήδους τους λένε κιβδηλοποιούς, υποκριτές, οσφυοκάμπτες, κυνοκέφαλους. Και είναι γνωστό πως ο Εφιάλτης και οι Μήδοι διαβαίνουν στο τέλος. Ωστόσο εκείνο που μένει είναι το επίγραμμα του Σιμωνίδη για τον Μεγιστία και τους Λακεδαιμόνιους στην αρχαία πέτρα.

Ποιο είναι το λάθος της διδακτικής των αρχαίων ελληνικών που εισηγήθηκε ο Εξαρχόπουλος, και εφαρμόστηκε δυόμισυ γενεές στα σχολεία της χώρας μας; Για να το ειπώ στη γλώσσα της παιδαγωγικής: Το λάθος της σχολής Εξαρχόπουλου είναι ότι υιοθέτησε τον διδακτικό φορμαλισμό σε ζημία και παραγκώνιση του διδακτικού υλισμού. Αυτό σημαίνει πως το βάρος της προσπάθειας έπεσε στη μορφή της αρχαίας γλώσσας και παραθεωρήθηκε η σημασία των περιεχομένων που έχουν τα κείμενα.

Έτσι, η σπουδή των αρχαίων ελληνικών κατάντησε να σημαίνει γνώση της γλώσσας στην οποία είναι γραμμένα τα κείμενα, και στην καλύτερη περίπτωση μια τυπική ακαδημαϊκή ιστόρηση των γεγονότων και των πραγμάτων. Και για τις ουσίες, για τα νοήματα, για τις αξίες, για το πλάσμα ζωής δηλαδή που σπαρταρά και γιορτάζει μέσα στην κλασική λογοτεχνία μας, πέρα βρέχει. Κοντολογής, την παράσταση της διδασκαλίας την έκλεψε ο ξυλότυπος της οικοδομής. Η προσοχή του μαθητή εγκλωβίστηκε στην εξωτερική μορφή, στην ορατή εικόνα, στο δείγμα επιφάνειας του κλασικού κόσμου. Και αμελήθηκε το ένυλο σάρκωμα.

Σα νά ‘χουμε απέναντι μας τον Αϊνστάιν και τον Αλ Καπόνε, που δεν αποκλείεται μια μέρα του Σικάγου να ταξίδεψαν άγνωστοι με το ίδιο τραίνο. Τους κοιτάμε και βρίσκουμε: Ετούτος τι ατημέλητος γεροντάκος. Κουρασμένος, τριμμένο σακάκι, ματάκια που λησμονήθηκαν, η γραβάτα του κρέμεται στον λαιμό, σφεντόνα του Δαβίδ. Και λησμόνησε να φορέσει την κάλτσα στο αριστερό του ποδάρι. Αλλά ο άλλος; Τι τζέντλεμαν. Κουστούμι παραγγελιά στα Παρίσια, γυαλισμένο υπόδημα, δαχτυλίδι με περικεφαλαία στην πέτρα, και το μαλλί του λάδι στον μουσαμά. Άρχοντας με αγωγή κι από καταγωγή. Ενώ ο πρώτος, όσο τον παρατηρείς, τόσο τον παρομοιάζεις με τον ζητιάνο του Αντρέα Συγγρού, που πήγε κάποτε να τον ελεήσει στην οδό Σταδίου, και τον προφτάξανε την τελευταία στιγμή: «Τι κάνεις, άνθρωπε; Είναι ο Παπαδιαμάντης!».

Τώρα το ποιος είναι από μέσα ο Αλ Καπόνε, και ποιος ο Αϊνστάιν, τα φαινόμενα το κρύβουν. Όμως πρέπει να υπάρχει διαφορά ανάμεσα σ’ εκείνον που ζούσε στο λαγούμι με τις αράχνες και τη νυχτερίδα, και σ’ εκείνον που συζητά στο τηλέφωνο με τον Θεό, και σε μια στιγμή τον ακούμε να ρωτάει: «Για πες μου μάστορα, για να το μάθω. Μπορούσες να φτιάξεις τον κόσμο αλλιώτικο; Ή αναγκάστηκες να τον φτιάξεις, όπως τον έφτιαξες;» Γραμματική, λοιπόν, συντακτικό, ετυμολογία, τυπικό, φθογγολογικό, σχήματα λόγου, προσωδία και μέτρα, κανόνες, εξαιρέσεις κανόνων, σημείωση, υποσημείωση, παράγραφος, υπνολαλία, υπνοπαιδεία. Και το ροχαλητό αστραπόβροντο στις σπηλιές. Εδώ είναι η έρημος και ο άνυδρος τόπος που μας καλεί να λογαριάζουμε, ότι θα μένουν θρυλικά τα λόγια του Μαβίλη: «Με γενικές απόλυτες και ισόκωλα αντί να πάμε ομπρός πάμε πισόκωλα»

Μ’ έναν λόγο, ο μαθητής προακτέος, μόριο αποφατικό, γενική επισκόπηση. Και παραλίγο ο πρωκτοφαντασματοσκόπος του Φάουστ.

Αυτή ήταν η διδακτική του Εξαρχόπουλου για τα αρχαία ελληνικά, και για το τυπικό τους. Σχετικά με την ουσία τώρα, όλη η προσοχή έπεφτε στο περιδιάγραμμά του. Με βάση το ερβαρτιανό πρότυπο της εθνικής ηθικής διαπαιδαγώγησης, όπως μας έλεγαν στον στρατό, ο μαθητής λάβαινε τέτοια ζάλα και φορτία ηθικότητας, ώστε βγαίνοντας από το σχολείο παραπατούσε στον δρόμο με το βάδισμα ενός κατάφρακτου Κουταλιανού.

Κορφολογιόνταν όλες οι ηθικές ουσίες του κλασικού κόσμου και η λοκάντα σέρβιρε στο μαθητή νόστιμα «κρεατοσφαιρίδια» και «σκουληκίδες». Κεφτέδες δηλαδή και μακαρόνια, που λέγανε οι λογιότατοι την εποχή της Βαβυλωνίας του Δημήτρη Βυζάντιου. Ηθική διδασκαλία, λοιπόν, εντολές δέκα, και εκατό και διακόσιες, «ου» και «μη» μωσαϊκά ατελεύτητα· παραινέσεις εις νέους και συμβουλές προς Δημόνικον· χιλιάδες «πρέπει», φανταχτερά σαν φολιδωτά ερπετά· προτροπές και νουθεσίες· διαθήκες παλαιές, νέες, μελλοντικές· το χρέος, το οφείλειν το καθήκον· η ηθική προσωπικότητα, το ηθικό φέγγος, το ηθικό «γάρμπος».

Πολλές αρβύλες και στιβάνια στα Σφακιά και στο Σέλινο. Και σαν επιβράβευση στους μικρούς τροφίμους που θα τηρήσουν το συνταγολόγι υπακοής, όλα τα ελέη και οι ευλογίες του Αβραάμ, που κοίταζε τους ψαρωμένους μαθητές ψηλά από τον Παράδεισο και περίμενε να του πάνε «τ’ άσπρα, τ’ αχυρένια του να φιλούν τα γένια του», κατά την εικόνα του Κώστα Βάρναλη. Σ’ εκείνα τα δίσεχτα χρόνια της σιωπής και της φοβέρας ο Βάρναλης υπηρέτησε δάσκαλος τη χώρα. Στη σχολή Εξαρχόπουλου όμως έπαιζε τον ρόλο της αλογόμυγας. Τον ίδιο ρόλο, δηλαδή, του οίστρου και του μώμου που έπαιζε ο Σωκράτης στους Αθηναίους. Γι’ αυτό άλλωστε έγραψε και την «Αληθινή απολογία του Σωκράτη». Το αποτέλεσμα από όλη ετούτη την ηθική σταυροφορία ήταν να γίνουνται οι μαθητές πιστόνια και μπιέλες μηχανής, και πλαστικά στρατιωτάκια στις αλάνες.

Η υποκρισία, ο σκεπασμένος περίγελως, η δυσπιστία, η ανασφάλεια, το ψέμα, η συμπεριφορά του κλόουν, λάβαιναν θέση στην οργάνωση μιας προσωπικότητας από καουτσούκ και νάιλον. Εκεί, που κάτω από σωστές συνθήκες έπρεπε να αναδυθεί ένας στιβαρός άνθρωπος. Κάτω από την επίδραση δηλαδή της φυσικής γνώσης, του άγριου ρεαλισμού, και της πολύμοχθης αρετής, που περικλείνουν α αρχαία κείμενα μέσα στην αστραφτερή σιωπή τους.

Το άλλο ερώτημα, σχετικά με τούτη τη στάση της σχολής Εξαρχόπουλου απέναντι στη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, είναι γιατί εκράτησε ο τύπος, και χάθηκε η ουσία. Η απόκριση είναι απλή και δίπλα μας. Ενίκησε ο τύπος και νικήθηκε η ουσία, γιατί ο τύπος προσφέρεται στο αβασάνιστο και στο εύκολο. Η ουσία αξιώνει τα βαριά, και αντιμετριέται με τα δύσκολα. Και το φυσικό του ανθρώπου, είναι να τον φέρνει στην ευκολία και στο ευχάριστο, και να τον ξεμακραίνει από το τραχύ και τη δυσχέρεια. Τι καλός που θά ‘ταν ο κόσμος, αν γινόταν αντί να τραβάμε το πηλοφόρι στο γιαπί, να σμίγουμε και μέρα νύχτα να γλεντάμε στο βελούχι του Κώστα Καλιαντέρη!

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την ίδια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στα λόγια και στα έργα. Οι περισσότεροι λένε, αλλά ελάχιστοι κάνουν. Και ασφαλώς είναι άλλο πράγμα να κατεβείς και να πεις, θα γίνω ευεργέτης της ανθρωπότητας, και άλλο να πράξεις και να ζήσεις έτσι, που μια μέρα να περάσει το όνομα σου στο κιούριο, στο φέρμιο, στο αϊνστάινιο, και στα άλλα χημικά στοιχεία.

Μ’ έναν λόγο και για να το ειπώ απλά

Την επιθετική μετοχή και τα τελικά απαρέμφατα είναι εύκολο να τα μάθεις. Και σαν τα μάθεις, είναι ευκολότερο να κάνεις επίδειξη με δαύτα σε κείνους που δεν τα ξέρουν. Φοράς, σαν να λέμε, τη στολάρα με τη φούντα και το λοφίο, γίνεσαι δηλαδή ο κύριος καθηγητής, η αυθεντία, τα ράσα του παπά, και ύστερα από το πόστο ενός γελοίου κορδακιζόμενου μπορείς πια να κοκορεύεσαι και να λεονταρίζεις. Κι ο κοσμάκης από κάτου, οι ξύπνιοι σε κάνουνε χάζι. Και τα χαϊβάνια θαυμάζουν: Βρε τι Σολομώντας είν’ ετούτος!

Μαθαίνεται λοιπόν η επιθετική μετοχή και το τελικό απαρέμφατο. Τη φράση όμως του Πλάτωνα, «η φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου»· τον στίχο του Ομήρου, «πεθαίνουμε και χανόμαστε μια για πάντα σαν τα φύλλα των δέντρων»· ή το φοβερό δίλεκτο του Αισχύλου, «θα μάθεις σαν πάθεις», είναι δύσκολο να τα κατανοήσει κανείς. Και πάρα πέρα, είναι πολύ δυσκολότερο να τα υιοθετήσει κανείς, να τα καταλύσει σαν άρτο, και να τα κάνει τρόπο ζωής. «Modus vivendi», που λένε. Γιατί, οι φράσεις αυτές είναι το νερό το μαύρο, και το κόκκινο, και το φαρμακερό της κυπριακής παραλογής. Είναι σαν να ξύνεις με τα νύχια σου το μάρμαρο και ν’ αγωνίζεσαι να χαράξεις πάνω του, αρχαϊκή τη μορφή σου.

Γιατί, ο Πλάτων και ο Όμηρος και ο Αισχύλος σ’ αυτή τους τη θεώρηση, και δεν υπάρχει άλλη να τους κοιτάξεις αν δεν γελάς κι αν δεν γελιέσαι, σου ζητούν πράγματα αληθινά και πολύ τίμια. Σου ζητούν να κηρύξεις τη ζωή σου σε συναγερμό επ’ άπειρον. Αξιώνουν να κοντοπερπατείς ολοζωής στις πλαγιές του Βεζούβιου. Και θέλουν μέρα νύχτα να σφυρίζει στ’ αυτιά σου, εκείνο το ξιφήρες «φύλακες γρηγορείτε!», καθώς στέκεις φρουρός στη μεγάλη πύλη της πόλης. Ή στη μικρή. Η κατανόηση των κλασικών κειμένων αξιώνει μια ολόκληρη ζωή με άκρα ευαισθησία, και βούληση, και ανθρωπιά. Και πάλι ναι, και πάλι όχι, και πάλι να μη φτάνει.

Αυτός είναι ο λόγος, που ο Εξαρχόπουλος και το συνάφι του εισηγήθηκαν τη φορμαλιστική και όχι τη ρεαλιστική τακτική στη μέθοδο διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών. Από ανηθικότητα, και από ανανδρία. Αυτό τούς ήταν το εύκολο και το προσβατό. Το βολικό στη φαυλότητα, και το ομόλογο στην υποκρισία τους. Και αυτός είναι ο λόγος, που η αντίθετη σχολή, ο Αλέξανδρος Δελμούζος και τα παλικάρια του, όπως λέμε ο Ρήγας και οι πνιγμένοι του σύντροφοι, δεν βρήκαν οπαδούς και ακόλουθους στη δουλειά τους. Γιατί, πέρα από την επίσημη καταδίωξη του κράτους, ετούτοι οι γνήσιοι Έλληνες ζητήσανε «τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα “εύγε”». Αλλά σήμερα και αύριο τους βλέπουμε κιόλας ολυμπιονίκες στα στάδια και παινεμένους του δήμου.

Συνοψίζω το ζητούμενο και τη λύση του στην παραβολή του ποιητή:

Η σχολή Εξαρχόπουλου και ο όχλος της, είναι οι αρωματισμένοι Σιδώνιοι του Καβάφη, που κοκορίζουν και κακαρίζουν, καθώς μιλούν για την τέχνη που λησμόνησε τη ζωή. Η πορεία Δελμούζου και Γληνού, είναι ο Αισχύλος. Περπατάει βλοσυρός στον Μαραθώνα, ταυροκοιτάει μπροστά του και πίσω του, και στοχάζεται για την τέχνη, την ώρα που δουλεύει για τη ζωή. Το τρίτο, για να μην τα φορτώσει κανείς όλα στον Εξαρχόπουλο, όπως οι Εβραίοι στον αρχαίο τράγο τις αμαρτίες τους, είναι πως παράλληλα με την κακή διδακτική των παιδαγωγών, ήταν κακή και η διδασκαλία των φιλολόγων. Εδώ έχουν τη δέση τους οι Κοντοί, οι Μιστριώτες, οι Καλιτσουνάκες και Πεζόπουλοι, και οι άλλοι λογιότατοι. Είναι όλοι εκείνοι, που το άδειο κρανίο τους το ζωγράφισε αιώνια ο Σολωμός στον «Διάλογο».

Το κακό με τους κλασικούς φιλολόγους, δεν είναι ότι στα αρχαία ελληνικά έβλεπαν λέξεις μόνο. Το μεγάλο κρίμα ήταν πως απόκοψαν εντελώς το αντικείμενο που δίδασκαν, από τη ζωή. Δεν μπορείς να σπέρνεις ρήματα και να ζητάς να θερίσεις στάχυα. Δεν μπορείς να πας στον κρεοπώλη και να του ειπείς: «Δώσ’ μου ένα κιλό κρέας από μήλο». Γιατί, πού να το ξέρει ο άνθρωπος ότι το αρνί, στ’ αρχαία το λέγανε «μήλο». Πώς του ζητάς, λοιπόν, ν’ ανακατέψει στο χάλκινο λεβέτι, τα κρέατα του λαγού και της χελώνας, όπως έκαμε κάποτε το χρηστήριο του Απόλλωνα;

Θέλω να ειπώ, πως η προσήλωση των φιλολόγων στον αρχαίο κόσμο ήταν τόσο αλλοίθωρη, ώστε να παραβλέπεται εντελώς η άμεση ζωή με τα προβλήματα και τις ανάγκες της. Οι κλασικοί φιλόλογοι έμοιαζαν να ζούνε με τις σκιές και τα φαντάσματα. Σαν έπαιρνε να βραδυάζει, κατέβαιναν ακροποδητί σε κάποια σαρκοφάγο και ξάπλωναν αγκαλιά με τα κόκαλα και με τον ανάγλυφο διάκοσμο των επιφανειών.

Στο σημείο αυτό η ευθύνη των φιλολόγων, και εννοώ πρώτα τους πανεπιστημιακούς, πέρα από το που τους έλειπε το σθένος, έχει την αιτία της σε έδαφος και σε αφορμήσεις κοινωνικές και πολιτικές. Το κοινωνικό κατεστημένο, έτσι καθώς ερχόταν από τον καιρό της δημογεροντίας και της γιανιτσαριάς, μερίμνησε να περιλάβει στην κλειστή του κάστα, τους δάσκαλους των δασκάλων των παιδιών μας. Έτσι μέσω της παιδείας, δρομολογημένης κατάλληλα, θα πετύχαινε να στερεώνει και να συντηρεί τα προνόμια του.

Και με την ευκαιρία, λέω πως ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί τις προσφωνήσεις «Λογιότατε», «Εντιμότατε», «Γενναιότατε», «Σεβασμιότατε», «Εξοχότατε» -αφήνω εκείνο το δύσοσμο «Μεγαλειότατε»- δεν τις απηύθυνε ποτέ του κάποιος στον γεωργό, στον βοσκό, στον θαλασσινό, στον χτίστη. Και η απορία αυτή, έγινε βαθύ σκοτάδι για μένα, όταν διάβασα γραμμένο στον «Αιμίλιο» του Ρουσσώ, πως η ευγενικότερη απ’ όλες τις ανθρώπινες ασχολίες, είναι η γεωργική τέχνη.

Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος, λοιπόν, μπαίνοντας στα ίδια μητρώα όπου και ο ανώτερος κρατικός λειτουργός, ο δικαστής, ο στρατιωτικός, ο ιερέας, ο πλούσιος αστός, έχασε την επαφή του με τον όγκο και τη μάζα του κοινωνικού ατόμου. Ξεκόπηκε από την ίδια τη ζωή και την πραγματικότητα. Η αποκοπή αυτή κατάστησε αναγκαία την αποξένωσή του από τις ουσίες των αρχαίων κειμένων, και αποσύνδεσε μέσα του τα ζωντανά στοιχεία του κλασικού κόσμου από τη σύγχρονη ζωή του αγρού, της αγοράς, του δρόμου και του πεζοδρομίου.

Το κακούργημα πια έχει συντελεστεί

Δεν ενδιαφέρει τώρα η λαχτάρα, ο πόνος, ή το όραμα του Πίνδαρου και του Θουκυδίδη. Οι λέξεις τους όμως, κούφιες και άδειες από όλη την πολύτιμη ουσία τους, είναι ακριβώς εκείνο που χρειάζεται, για να συντηριέται η κοινωνική δουλεία. Μου χρειάστηκε αυτή η ξενάγηση στα σκυλάδικα και στην Τρούμπα, για να καταλάβουμε γιατί ο Σολωμός στον «Διάλογο», ταύτισε τον σοφολογιότατο και τον Τούρκο. Και υπάρχει ένα ακόμη σημείο στη μιγαδική συνάρτηση παραχάραξης των Ελλήνων. Εδώ, το «Made in» είναι αλλοδαπό. Έρχεται από τη μαγδαληνή Ευρώπη και αράζει στην ιερόδουλη Αμερική.

Εκείνο που σε μεγάλο βαθμό συνέβηκε σε μας, ο εγκλωβισμός της διδασκαλίας των κλασικών στους τύπους της γλώσσας δηλαδή, και η παραγνόηση της ουσίας του βίου, σε μικρότερο βαθμό συνέβηκε και στην Ευρώπη. Ο γνωρισμός και η συνομιλία τους με τους Έλληνες, από την αρχή τράπηκε στην περιοχή του ενδύματος και της υπόδησης. Η ουσία δουλεύτηκε ατεχνότερα, βραδύτερα, και από λιγότερους. Η κύρια προσοχή έπεσε στη γλώσσα.

Σ’ αυτό συντέλεσαν πολλά. Η τραχύτητα και η εμορφιά των Ελλήνων, που δεν είναι για τις μάζες. Το ίδιο το εγχώριο πνεύμα της Ευρώπης, έτσι όπως εξέρχοταν αλλόκοτο από τη μήτρα του θεοκράχτη Μεσαίωνα. Και η οδηγία της Παπικής Εκκλησίας, που φρόντισε να φροντίζει μια ανώδυνη επιφάνεια ομοιότητας και φιλίας Χριστιανισμού και αρχαιότητας. Είναι, βλέπεις, η παπική ραδιουργία. Που συνεχίζει την παλαιή ρωμαϊκή διπλωματία.

Όπως ο Τάκιτος έγραμε για την κόλαση των αυτοκρατόρων, έτσι χίλια διακόσια χρόνια αργότερα ο Δάντης θα γράμει για την κόλαση των παπών. Είναι μικρός και αγαθοβιόλης, εκείνος που στο Βατικανό βλέπει κάτι πιο πέρα από τη διπλωματία. Δεν βγήκε πριν από μερικά χρόνια, μέσα από τα παπικά ινστιτούτα η περίφημη επιστημονική πανταχούσα που κήρυχνε ότι η θεωρία του «Big Bang» (Μεγάλη Έκρηξη) των κοσμολόγων είναι πλήρως σύμφωνη με τα δόγματα της Εκκλησίας; Βρε τί ‘ναι τούτοι!

Έτσι λοιπόν, κοντά στο «Latinum», έγινε και το «Graecum», στα σχολεία και στα πανεπιστήμια της Ευρώπης, γλώσσα, σύνταξη, γραμματική, και φαινόμενα φθόγγων και λέξεων. Μεγάλες επικράτειες του πνεύματος των Ελλήνων έμειναν ανεξερεύνητες. Έπρεπε νά ‘ρθει ο Έγελος, λόγου χάρη, για να ξεσκεπάσει τη ζωτική σπουδαιότητα της ελληνικής σοφιστικής. Και τη μεγάλη ήπειρο των προσωκρατικών, αυτά τα γιγάντια φαινόμενα ραδιογαλαξιών και νεφελωμάτων, ως την εποχή που τα εξερεύνησε ο Νίτσε, κυριολεκτικός Κολόμβος του πνεύματος, οι φιλόσοφοι και οι φιλόλογοι την είχαν χαρτογραφήσει σαν ένα νησί άγονης γραμμής.

Η σύγκρουση ανάμεσα στο Νίτσε και στο Βιλαμόβιτς για το πρόβλημα των προσωκρατικών και της τραγωδίας, υπήρξε μονομαχία θανάτου. Ο Βιλαμόβιτς, ένας μετεωρίτης έντονος, για μια στιγμή φάνταξε να λάμπει και να σκεπάζει το αιώνιο φως του Σείριου-Νίτσε. Και πέτυχε να τον δολοφονήσει επιστημονικά. Αλλά από κει και ύστερα, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Δεν ήταν εύκολο από μέτρια πνεύματα να κατανοηθεί η φράση του Νίτσε: «Και μόνο όπου υπάρχουνε τάφοι υπάρχει και ανάσταση». Αυτός ο σχολαστικισμός στα σχολεία της Ευρώπης παρατηρήθηκε και στιλετώθηκε από τα ευαίσθητα πνεύματα των ποιητών, που δεν άντεχαν τη φυλακή και τη σεμνοτυφία του. Μονάδες όπως ο Μπάιρον, ο Σέλεϊ, ο Ουγκό, μιλάνε με μεγάλη πίκρα και με μεγάλη οργή για το σχολικό σύστημα και τους δασκάλους που είχαν. Αφήνω, που όλοι τους αφήσανε μεσοστρατίς και αηδιασμένοι τις κλασικές σπουδές τους.

Στις Ενωμένες Πολιτείες το πράγμα καταστάθηκε δεινότερο. Εδώ ο κλασικός κόσμος πέρασε μέσα από το πνευματικό διυλιστήριο του γυαλιού, του νικελίου, και του αλπακά. Και πήρε τον χαρακτήρα των συνδετικών τροφών και των πλαστικών ερώτων. (Το τελευταίο είναι οι γυναίκες-σαμπρέλες ,για τους άντρες που αυνανίζουνται πάνω τους). Το μόνο που έμεινε στους Αμερικανούς, είναι η έννοια της δημοκρατίας που γεννήθηκε στην Ελλάδα, και τώρα ανθίζει στην απέραντη χώρα τους.

Τι δημοκρατία όμως! Όλο ράσο και φανφάρα

Πουλώντας τα όπλα τους, δηλαδή, πίνουν σαν τα βαμπίρ, το αίμα των λαών της γης, συσσωρεύουν στο εθνικό χρηματοκιβώτιο όλους τους Πακτωλούς και όλους τους Κροίσους, και ύστερα κορδώνουνται για την ευημερία που δωρίζει στη χώρα τους το λαμπρό τους πολίτευμα. Εμ, αν ήταν έτσι, μπορώ κι εγώ να σου φέρω ναύτη με γένι που να σου καλουπώσει άγαλμα. Στο επίπεδο της σχολαστικής μεθόδου των κλασικών σπουδών στην Αμερική ο Χάϊετ διηγείται το ακόλουθο πανηγυρικό: Μπαίνει ο κλασικός φιλόλογος στην αίθουσα και αμέσως εξηγεί στους φοιτητές του: «Αυτό το εξάμηνο θα σας διδάξω τον “Οιδίποδα επί Κολωνώ”. Είναι ένα κείμενο μεγαλείο για το πλήθος τις γραμματικές και τις συντακτικές ανωμαλίες και εξαιρέσεις που περιέχει».

Και στο επίπεδο της ουσίας, για να σχολιάσει την ασχετοσύνη τους, ο Έζρα Πάουντ, σε μια στιγμή έπιασε την πένα και έγραμε: «Αναλογίζομαι με τρόμο και με έκσταση, πώς θά ‘ταν οι Ενωμένες Πολιτείες, αν μάθαιναν οι μαθητές τον κλασικό ελληνικό κόσμο». Κι εγώ αναλογίζομαι με την απλότητα του παιδιού, πώς θά ‘ταν ο κόσμος, αν οι διαλογισμοί του Πάουντ γίνουνταν πραγματικότητα.

Ξεκινώντας νηφάλια, από τούτη τη βάση της αίρεσης και της οργής για την άθλια ως τα σήμερα ιστορία της διδακτικής και της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα σχολειά μας, θα παραστήσω το πρόβλημα με την εικόνα του εγκέφαλου και του νευροχειρουργού. Ενδιαφέρει, βέβαια, να δουλεύει δεξιότεχνα τα εργαλεία του ο νευροχειρουργός. Αλλά πρώτιστα ενδιαφέρει να γνωρίζει τον εγκέφαλο.

Σχετικά με το μάθημα των αρχαίων ελληνικών όμως και τη διδακτική του, εκείνο που γίνεται ως τα σήμερα, είναι ο χειρουργός και τα εργαλεία του. Για τον εγκέφαλο δεν πειράζει. Ας είναι κι από τυρόγαλο. Οι μπλούζες, οι μάσκες, τα γάντια, οι λαβίδες, τα μαλίδια, τα πριόνια, τα δοχεία, οι γάζες, οι τσιμπίδες, τα ράμματα, τα βάμματα τα τάματα. Κι από εγκέφαλο όλα βολεύουνται. Ο χειρουργός τον σπούδασε στο κεφάλι του σκύλου και της κουρούνας. Όχι χειρότερα.

Μα ποιος θα ισχυριστεί και θέλει να τον πιστέψουμε, πως ο ψάλτης που ταραρίζει στην εκκλησία το «λίθος λαξευτός» «λύκος καψαλός», διατάραξε την ευσέβεια της αγράμματης γερόντισσας που τον ακούει; Λέω πως ωφελεί: Στη διδακτική των αρχαίων ελληνικών, να διδάσκεις την ιστορία και το σκοπό του μαθήματος· να διδάσκεις τη διαίρεση και τους κλάδους της· να διδάσκεις πώς θα διδάξεις από το πρωτότυπο και πώς θα διδάξεις από τη μετάφραση· πώς θα διδάξεις τη γραμματική, το συντακτικό, τη λεξιμάθεια, τη χρηστομάθεια· πώς θα διδάξεις την πορεία και τις μεθόδους διδασκαλίας.

Αλλά αυτό γίνεται μέχρι σήμερα. Αυτό ήταν τα σαρανταλείτουργα και τα ευχέλαια του Εξαρχόπουλου. Όλα ετούτα τα λέμε και τα ξαναλέμε κατά συρροή και κατά πλήθος. Τα εξαντλήσαμε πια ως την ίνα και ως την κεραία. Τώρα ό,τι έμεινε, είναι να κουρεύουμε το στραγάλι, και να συναχώνουμε τη σουλφαμίδα. Γυρνάμε από δεξιά περί τον εαυτό μας, γυρνάμε από αριστερά περί τον πυρήνα του προβλήματος, και παίζουμε το ηλεκτρόνιο του υδρογόνου, ώσπου να γίνουμε δευτέριο.

Σήμερα μάλιστα, που είμαστε «και τέλος πάντων, να, τραβούμε εμπρός», που λένε οι ηλεκτρονικοί και ο πολιτικός αναμορφωτής του Καβάφη, στη διδακτική των αρχαίων ελληνικών θα χρησιμοποιήσουμε και την «προηγμένη τεχνολογία». Υπολογιστές, μικροδιδασκαλίες, κλειστά κυκλώματα, βιντεοκασέτες, οπτικοακουστικά, και τα συναφή. Όλα αυτά είναι έγκριτα και να τα χαιρετάς. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται αλλού. Και το πρόβλημα, είναι το ένα, που έχουμε μόνο τη δική του ανάγκη, και κανενός άλλου. Όπως ακριβώς κάποτε το είπε και ο Ιησούς, δάσκαλος πρώτος, καθώς επιτιμούσε τρυφερά τη Μάρθα, και κοίταζε έμπιστα τη Μαρία. Το πρόβλημα λοιπόν διατυπώνεται έτσι: Δεν έχει νόημα να διδάσκεις τη διδακτική των αρχαίων ελληνικών, έστω κι αν η δεξιοτεχνία σου ξεπερνά τις «ηλεκτρικές τριπλές» του Μαραντόνα, όταν δεν έχεις ιδέα για το τι είναι ο κλασικός κόσμος. Όταν δεν άκουσες ποτέ σου τον λόγο:

Οι Έλληνες δεν γράψανε, οι Έλληνες ζήσανε. Το ξέρουμε αυτό;

«Όσο για μέριμνα του τόπου, για διοίκηση

ούτ’ ήξερε τι γένονταν τριγύρω του»·

Αχ! Ο Καβάφης. Πάντα μπροστά μας βγαίνει ο πονηρός ο γέρος.

Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας. Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας. Γιατί, η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέων είναι το θεμέλιο της πολιτείας. Και κρίνει τη σωτηρία και την ικμάδα της από το Α ως το Ω. Αφήνω σκόπιμα έξω τα «Έκτορος λύτρα», γιατί εκεί ο χαλασμός και ο θρήνος είναι μέγας. Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών.

Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη δεν πρόκειται να βρεις. Την αλήθεια αυτή τη λαλούν και την κράζουν, από τους νόμους του Λυκούργου μέχρι τους χάρτες του ΟΗΕ. Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας. Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες, και ίσως ίσως γκιλοτίνες στις πλατέες. Για να σταυρωθεί το κακό, και να πάψει η βασκανία. Από τον καιρό του Σχινά και του Μαυροκορδάτου, μας βαραίνει ο σοφολογιότατος και ο Φαναριώτης. Το δίκαιο του μέλλοντος όμως, χρειάζεται πολλούς δικαστές, σαν τον Τερτσέτη, τίμιους. Και σαν τον Πολυζωίδη. Για να εξαλειφθούν κάποτε οι αιτίες της δίκης του Κολοκοτρώνη.

Τονίζοντας το δράμα στους ιδικούς μου τόνους, έχω να το κλείσω σε μία πρόταση που δεν δυσωπείται. Είναι πικρή, όσο το παλαιό εκείνο «εάλω η Πόλις», που ακούστηκε κάποτε σε όλη τη Ρωμανία, και κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Η πρόταση λέει: Εμείς, οι Νεοέλληνες, αγνοούμε παντάπασι την κλασική Ελλάδα. Λέγοντας «παντάπασι», φωνάζω μία πράξη. Εννοώ δηλαδή, τις λέξεις με την ακρίβεια του δύο και δύο ίσον τέσσερα.

Είναι χρεία να επισημάνω, κάτι που είναι ομόλογο σε μιζέρια με την πλάνη μέσα στην οποία οι δάσκαλοι μας μάθανε να ζούμε για τους Έλληνες. Το στοιχείο αυτό είναι, πως δεν αγνοούμε μόνο την αλήθεια για την κλασική Ελλάδα, αλλά η εικόνα που αποχτήσαμε γι’ αυτήν, είναι παράμορφη και αντίστροφη. Η παράσταση που έχουμε για τους Έλληνες, έχει μεταξιώσει το σύνταγμα των αξιών, τη φυσικότητα, και την τάξη. Αναποδογύρισε τα πράγματα, και το άσπρο τό ‘καμε μαύρο. @ «Τα Ελληνικά» Δημήτρης Λιαντίνης

ΠΟΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ;

Ο «Ελληνοέλληνας» Όλα καλά και περίκαλα τά ‘χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας, και τους «αρχαίους ημών πρόγονοι». Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια. Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και ταρτουφίζουμε για «τσι γενναίοι προγονοί» σαν τι;

Όπως εκείνος ο τράγος του Σικελιανού- που εσήκωνε το απανω χείλι του, εβέλαζε μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη θάλασσα της Κινέττας. Αλλίμονο. Η δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός στο Διάλογο κλαίγοντας; Η δάφνη κατεμαράνθη. Όταν είσαι μέσα στο μάτι του κυκλώνα, είναι δύσκολο νά ‘χεις εικόνα για τα γύρω σου. Και ζώντας μέσα στη χώρα δεν έχουμε εικόνα για τη σημερινή Ελλάδα.

Αρχές του 1993 έγινε μια εκδήλωση στο Παρίσι από έλληνες καλλιτέχνες για την ασβολερή Κύπρο. Εκείνο το θαλασσοφίλητο νησί. Εκεί, ένας δημοσιογράφος ερώτησε τρεις τέσσερες έγκριτους έλληνες που ζουν μόνιμα στη Γαλλία μια ερώτηση καίρια: «Για ειπέτε μου, τους είπε, εσείς που όντας μακρυά από την Ελλάδα βλέπετε με άλλο μάτι, το αληθινό του νοσταλγού και του πάσχοντα. Με το μάτι του Οδυσσέα. Τι γνώμη έχει το παγκόσμιο κοινό για τη σύγχρονη Ελλάδα; Τη βλέπει τάχατες και τη νομίζει όπως εμείς εκεί κάτου στο Κακοσάλεσι και την Αθήνα;»

Η απόκριση που του δώσανε και οι τέσσερες ξαναζωντάνεψε, τίμιε αναγνώστη, τις σπαθιές που δίνανε οι ντελήδες του Κιουταχή στη μάχη του Ανάλατου. Όταν πια είχε πέσει ο τρανός Καραϊσκάκης. «Ποια Ελλάδα, μακάριε άνθρωπε», του είπανε. «Μιλάς για ίσκιους στη συννεφιά. Και για σύννεφα στην αιθρία. Για τον έξω κόσμο Ελλάδα δεν υπάρχει. Κανείς δε την ξέρει, κανείς δεν τη μελετάει, κανείς δεν τη συλλογάται. Δεν άκουσες το παλιό μοιρολόι; «Κλάψε με, μάνα, κλάψε με, Και πεθαμένο γράψε με» !

Άκουσε λοιπόν, και μάθε το. Και κει που θα γυρίσεις, να το ειπείς και να το μολογήσεις. Η Ελλάδα είναι σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών. Αν στείλει κάποτε στους ξένους κανένα παράπονο ή κανένα παρακαλετό, το συζητούν πέντε δέκα άνθρωποι της διπλωματίας σε κάποιο γραφείο, και παίρνουνε την απόφαση, όπως εμείς παραγγέλνουμε καφέ στο καφενείο και στα μπιλιάρδα» Αυτή είναι η εικόνα που έχουνε οι ξένοι για την Ελλάδα. Κι ο σουλτάνος το γομάρι δεν ξέρει τι του γίνεται. Έτσι δεν είπε ο πασάς της Σκόντρας, όταν ακούστηκε ότι οι ραγιάδες σηκωθήκανε στο Μοριά; Τώρα γυρίστηκε η τάξη. Σουλτάνος είναι ο έλληνας πολιτικός.

Λάβε τη σύγχρονη Ελλάδα σαν ποσότητα και σαν ποιότητα, για να μιλήσουμε με «κατηγορίες». Κι έλα να μας περιγράφεις τι βλέπεις. Σαν ποσότητα πρώτα. Αν αντικρύσουμε τον πληθυσμό της γης σε κλίμακα μικρογραφική ένα προς πέντε εκατομμύρια, 1: 5 χ ΙΟ6, θα βρούμε πως ο πληθυσμός του πλανήτη μας είναι ένα χωριό από χίλιους κατοίκους. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους χίλιους οι έλληνες είμαστε δύο άνθρωποι, που τρεκλοπατάμε και αρκουδίζουμε μέσα στο πλήθος. Ζαλισμένοι και φουκαράδες ξετρέχουνε να συναντηθούν μεταξύ τους. Αν τα καταφέρουν να μη σκυλοφαγωθούν, ζητούν να συνεννοηθούν με τους άλλους. Σε μια γλώσσα που δε μιλιέται, και σε μια γραφή που δε διαβάζεται. Λίγο μουστάκι, λίγο πρικοιούλι, χρώμα τέτζερη αγάνωτου, ζουνάρι, βέλεσι, φούντα, κι αμάν αμάν. Σερβιτόροι και αγωγιάτες όλοι μας. Και κακοί σαράφηδες του μάρμαρου, του ήλιου, και της θάλασσας.

Σαν ποιότητα ύστερα. Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει και βάλουν απέναντι της εμάς τους νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί νά ‘χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;

Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς έλληνες με τους αρχαίους.

Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμε-ράυερ έχουν περάσει στους φράγκους. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο. Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;

Σχέση με τους αρχαίους έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι γάλλοι, οι εγγλέζοι και οι γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε. Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι, τουρκο-λογιά και αράπηδες. Είμαστε οι “ορτοντόξ”… Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών. Οι ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους. Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς.

«Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί εκατάστρεψαν το έθνος». Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης.

Θέλεις νά ‘χεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι Μακαρίου Β’ της Κύπρου. Και τα γένεια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο. Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα, φέρε την εικόνα του αρχαίου έλληνα, για να μετρήσεις τη διαφορά.

Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές. Να ανεβαίνουν από την Ολυμπία και τους Δελφούς, καθώς λευκοί αργυρόηχοι κρότοι κυμβάλων. Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς, και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη. Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά, αρμοσμένα στις δυνατές φτέρνες. Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες, τον κυανό κεφαλόδεσμο, και το ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι ελληνίδες του Αργούς και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες. Τρέχουνε στα όρη μαζί με την Αταλάντη. Και κοιμούνται στα κοιμητήρια σαν την Κόρη του Ευθυδίκου.

Όλες και όλοι στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη, σ’ ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια κρήνη λευκή της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι, και θεοί, και αγάλματα ένα. Όλα ετούτα, για να συγκρίνεις την παλαιή και τη νέα Ελλάδα, να τα βάλεις και να τα παραβάλεις. Και στήσε τον Φράγκο από δίπλα, να τα κοιτάει και να τα αποτιμά. Με το δίκιο του θά ‘χει να σου ειπεί: “άλλο πράμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι”. Δε γίνεται να βάλεις στο ίδιο βάζο υάκινθους και βάτα. Και κάπου θα αποσώσουν επιτιμητικά την κρίση τους: – Ακούς αναίδεια; Να μας ζητούν κι από πάνω τα ελγίνεια μάρμαρα. Ποιοι μωρέ; Οι χριστιανοχομεΐνηδες;

Αλλά είναι καιρός από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουμε στα πεδία των επιχειρήσεων. Να κοιτάξουμε την πυρκαγιά που αποτεφρώνει το σπιτάκι μας. Γιατί είμαστε σβησμένοι από τον κατάλογο των εθνών; Γιατί η Μακεδονία γίνεται Σκόπια, η Κύπρος γίνεται τουρκιά, το Αιγαίο διεκδικιέται ως το mare nostrum των Οθωμανών; Γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε πρόσφατα στην Αθήνα, ότι είμαστε μια επαρχία του παλιού οθωμανικού κράτους, που αποσχίσθηκε και πρέπει να μας ξανα-προσαρτήσουν; Γιατί ο Μπερίσα της Αλβανίας έχει να λέει πως οι έλληνες κάνουν διπλωματία που έρχεται από το Μεσαίωνα και τους παπάδες; Γιατί ο Αλέξανδρος βαφτίζεται Ισκεντέρ, και ο Όμηρος Ομέρ Βρυώνης; Γιατί οι διακόσιες χιλιάδες έλληνες της Πόλης γίνανε χίλιοι, και οι τούρκοι της Δυτικής Θράκης θρασομανούν, και γίνουνται όγκος κακοήθης που ετοιμάζει μεταστάσεις;

Γιατί δύο από τους πιο σημαντικούς ποιητές μας, ο μέτριος Σεφέρης κι ο μεγάλος Καβάφης, καταγράφουνται στις διεθνείς ανθολογίες και τους ποιητικούς καταλόγους μισό έλληνες μισό τούρκοι; Γιατί όλα τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια ευρωπαίοι και αλβανοί, βούλγαροι και εβραίοι, ορθόδοξοι και ρούσοι, τούρκοι και βουσμανοαμερικανοί τα βλέπουν σαν ανόητες και μίζερες προκλήσεις, σαν υλακές και κλεφτοεπαιτείες; Ποια τύφλωση μας φέρνει να μη βλέπουμε ότι στα μάτια των ξένων εκαταντήσαμε πάλι οι παλαιοί εκείνοι γραικολιγούρηδες; Οι esurientes graeculi του Γιουβενάλη και του Κικέρωνα;

Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία. Μέσα στη χώρα, μέσα στην παιδεία δηλαδή και την παράδοση μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί που οι έξω από τη χώρα μας βλέπουνε ποντίκια. Θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες που βρεθήκανε σε κάποια ασήμαντα Μασταβά. Γιατί; Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον.

Είναι ότι: νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.

Αν εφαρμόσουμε αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα. Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής, ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε εβραίοι. Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά.

Στην πιο απλή διατύπωση, σημαίνει νά ‘σαι τουρκόγυφτας, και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκιπα. Σημαίνει νά ‘σαι η μούμια των Μασταβά, και να ζητάς από τους ευρωπαίους να σε βλέπουν ιδιοκτήτη της Ακρόπολης. Σημαίνει να σε θωρείς λιοντάρι, και οι ξένοι να σε λογαριάζουνε πόντικα. Απώλεια της εθνικής ταυτότητας είναι να σε βλέπουν οι άλλοι αρκουδόρεμα, και συ να τους φωνάζεις πως ντε και καλά είσαι η Ολυμπία. Και ύστερα να τους ζητάς Ολυμπιακούς αγώνες στην καλογρέζα. Χλευαστικό του καλογριά.

Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα, θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας, και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο.

Θα σε καλέσω όμως σ’ έναν απλό περίπατο. Θα κάνουμε ένα πείραμα, που λένε οι φυσικοί. Για νά ‘χουμε αποτέλεσμα έμπεδο. Και η γνώση που θα κερδίσουμε νά ‘ναι σίγουρη. Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ’ όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα.

Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ και γραφικότητες. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια· ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο- ούτε τάν ή επί τάς, μέτρον άριστον (κι όχι “παν μετρον άριστον” … δίποδο ζωντανό !) και τον Μινώταυρο στην Κρήτη. Αλλα να μας ειπούνε, δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρης ο Ρηγίνος, Πυθέας.

Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διάλογους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. Να μας πουν αν ξέρουν ότι στη διάλεξη του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό, και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος, ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.

Δε νομίζω, αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνα μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους νεοέλληνες που να υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους. Τι φωνάζουμε τότε, και φουσκώνουμε, και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη. Θα μου ειπείτε:

– Μήπως και οι ευρωπαίοι γνωρίζουν σε τέτοιο βάθος την αρχαία Ελλάδα;

Θα σας ειπώ:

-Όχι. Αλλά οι ευρωπαίοι δεν καυχιούνται ότι είναι έλληνες, όπως εμείς. Καυχιούνται ότι είναι γάλλοι, και ιταλοί, και βέλγοι.

Γιατί αυτό είναι στην ουσία της η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι τα πασουμάκια του Ηρακλή στο παλάτι της Ομφάλης. Ούτε ο Οδυσσέας με το παλούκι του στη σπηλιά του Κύκλωπα. Η αρχαία Ελλάδα είναι ένας πολιτισμός ασύγκριτος. Μια κοσμοθεωρία πλήρης. Ένας τρόπος ζωής ολοκληρωμένος και τέλειος. Είναι η πιο κοντά στη φύση και στη φυσική αϊδιότητα κοινωνία, που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο που λέξεις ελληνικές, όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών του OHE σήμερα. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν τις βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς, και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού.

Κοίτα πρόχειρα το εξώφυλλο της “Γκέμμας”. Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά την εκατοίκησαν οι έλληνες, ονομάζουνται έλληνες. Η έρευνα μας έδειξε ότι μόνο έλληνες δεν είναι. Γιατί τους έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν.

Από το Ελληνικό ερχόμαστε στό Εβραϊκό

Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαΐας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα. Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην τους ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα, και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.

Μ’ ένα λόγο, ο μέγας και ο βαθύς εβραίικος πολιτισμός -δεν ειρωνεύομαι, κυριολεκτώ- μέσα από τη χριστιανική του μετάλλαξη, κι αυτή πια δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε βαθιά, πέρασε ως το μυελό των οστών και στη διπλή σπείρα του DNA όλων των νεοελλήνων. Ένα μόνο δε γνωρίζουν. Ότι ο “σπουδαίος” αυτός πολιτισμός είναι εντελώς αντίθετος με τον πολιτισμό της κλασικής Ελλάδας. Το αρνί και ο λύκος. Ο πάμφωτος ναός της Αφαίας στην Αίγινα, και το μονύδριο της αγίας Ελεούσας στο νησί της λίμνης των Ιωαννίνων, με την αγράμματη καλόγρια που κυνηγά τις έγκυες και τις λεχώνες, γιατί ‘ναι μαγαρισμένες, λέει.

Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη.

Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.

Έλληνες θα ειπεί να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας.

Όχι κεριά στους νεκρόλακκους, και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.

Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το «γνώθι σ’ αυτόν».

Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους «πνευματικούς» και στους μαύρους ψυχοσώστες.

Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: “στάθί και οϊκτιρον”.

Σταμάτα, και δάκρυσε· γιατί δε ζω πιά. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης. Ακόμη κι ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τό ‘ριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη… Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε:

Τρεις αντρειωμένοι εβούλησαν να βγουν από τον Άδη,

Ένας το Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη,

Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ ανοίξει γιοματάρι.

Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.

Κόρη, βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,

και τα χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος.

Δημήτρης Λιαντίνης απο το βιβλίο του “ΓΚΕΜΜΑ”

Φωτογραφία πρώτη Πλάτων Ριβέλης και οι Α.Μ. Eos Aurora

                           

http://terrapapers.com/?p=28847