Ἱστορία ποὺ δὲν διδαχθήκαμε…

Ο πυρήνας της αποτυχίας του ελληνικού κράτους

Η ιστορική περίοδος που διανύουμε συνιστά απαρχή ευθείας αμφισβητήσεως του μεταβυζαντινού θεοκρατικού μορφώματος, που σκέπασε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, στον τόπο που το Φως γεννήθηκε και εκλύθηκε, και βύθισε τους Έλληνες σε βαθύ πνευματικό σκοτάδι.

Οι Έλληνες, ωσάν άλλοι εβραίοι, ζήσαμε 2000 χρόνια χωρίς πνευματική πατρίδα, αποκομμένοι πλήρως από τις Αρχές και τις Αξίες του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους. Τα τελευταία 200 χρόνια υποστήκαμε βίαιο αφελληνισμό από το νεοβυζαντινό θεοκρατικό μόρφωμα που αυτοαποκαλείται «ελληνικό» κράτος • το ανοσιούργημα αυτό που γεννήθηκε στην βεβήλωση της Δήλου, με την αποξήλωση των ιερών των Δηλιογεννημένων Απόλλωνος και Αρτέμιδος, από τα μάρμαρα των οποίων κατασκευάσθηκε η εκκλησία της Παναγίας της Τήνου, που κτίσθηκε στα λείψανα ναού των Ποσειδώνος και Αμφιτρίτης. Οι μεσαιωνικές ανθελληνικές πρακτικές του βυζαντινοχριστιανικού μιάσματος συνεχίσθηκαν έως τις ημέρες μας (από το θεοκρατικό υβρίδιο της μεταπολιτεύσεως), με αιχμή την αποκοπή των Ελλήνων από την Αρχαία Ελληνική Κληρονομιά μας, μέσω της αυστηρά ελεγχομένης παιδείας στα ανθελληνικά σχολεία.

Βυζάντιο: η Αυτοκρατορία του Σκότους

Οι βυζαντινοί, οι χειρότεροι διώκτες του Ελληνισμού, ουδέποτε αυτοπροσδιορίσθηκαν ως Έλληνες. Το συνηθισμένο όνομα της αυτοκρατορίας, αυτό που απαντάται στα επίσημα κείμενα της αυτοκρατορίας, στους χρονικογράφους και τους ιστορικούς της εποχής είναι «το Κράτος», «Η Βασιλεία των Ρωμαίων», «Το Χριστιανικό Κράτος», «Το Ορθόδοξον Βασίλειον», «η Ρωμανία». Οι πολίτες της αυτοκρατορίας προσδιορίζονταν ως «Ρωμαίοι». «Έλληνας» για τους βυζαντινούς ήταν όρος υβριστικός, επειδή σήμαινε λάτρης της αρχαίας (ελληνικής) θρησκείας. Ο «Έλληνας» ως εθνοτικός και φυλετικός προσδιοριστικός όρος είχε ταυτισθεί με την «παλαιά» θρησκεία, που λόγω χριστιανισμού έπρεπε να εκριζωθεί βίαια, λόγος για τον οποίο όσοι αυτοπροσδιορίζονταν ώς Έλληνες μαρτύρησαν χύνοντας το αίμα τους στο όνομα της βυζαντινής θεοκρατίας. Ο Ελληνισμός επεβίωνε εντός της αυτοκρατορίας χωρίς εθνική υπόσταση, διωκόμενος ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισμός.

Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, οι θεωρούμενοι ως εκλεκτοί του χριστιανικού θεού και ηγέτες όλων των υπολοίπων κρατών, οι αιμοσταγείς αυτοί διώκτες των Ελλήνων, οι καταστροφείς των ελληνικών ναών, που ο πεπλανημένος λαός μας προσκυνά ως… «αγίους», δεν στερούντο ελληνικής καταγωγής μόνον, αλλά και ελληνικής συνειδήσεως. Ήταν Βούλγαροι, Ίβηρες, Αρμένιοι, Ίσαυροι, Καρδούχοι, Ιλλυριοί, Σλάυοι, Φράγκοι, και ελάχιστοι Έλληνες με μικτή καταγωγή (από γονέα Έλληνα). Στους πίνακες που ακολουθούν φαίνεται αναλυτικά η εθνική καταγωγή κάθε ενός από τους αλλοεθνείς αυτοκράτορες του Βυζαντίου (δεν κατέστη δυνατό να βρω την πρωτότυπη πηγή καθόσον οι παρατιθέμενοι πίνακες κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο).

Συνεκτικό στοιχείο της αυτοκρατορίας δεν ήταν ανέκαθεν η ελληνική γλώσσα, ούτε, ασφαλώς, η ελληνική συνείδηση, όπως το νεώτερο θεοκρατικό μόρφωμα προπαγανδίζει. Συνεκτικός δεσμός του Βυζαντίου ήταν το κοινό θρήσκευμα, η χριστιανική θρησκεία, η οποία επεβλήθη από άκρη σε άκρη της αυτοκρατορίας με βίαιο εκχριστιανισμό. Ο χριστιανισμός καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία μετά το έτος 380, με τον ορθόδοξο χριστιανισμό να επικρατεί απόλυτα μετά το 1054.

Σε ό,τι αφορά στην κοινή γλώσσα, ήτοι την ομιλουμένη ελληνική ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας, πράγματι, η ελληνική καθιερώθηκε μετά το έτος 620 ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας κυρίως λόγω του ό,τι ο χριστιανισμός βασίσθηκε και διεδόθη στην ελληνική, γεγονός που εξυπηρετούσε την θεοκρατία • επίσης επειδή στην Ασία και την Αίγυπτο μιλούσαν Ελληνικά από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου. Ως δεύτερη γλώσσα οι βυζαντινές ελίτ μιλούσαν τα λατινικά, που ήταν η επίσημη γλώσσα πριν το 620. Δεν πρέπει σε καμμία όμως περίπτωση να συγχέεται η χρήση της ελληνικής γλώσσας με την ελληνική συνείδηση και καταγωγή. Η κοινή επίσημη (ελληνική) γλώσσα εξυπηρετούσε τις ανάγκες αποτελεσματικής διοικήσεως της αχανούς Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που από την φύση της κατείχε εδάφη που κάλυπταν τεράστιες γεωγραφικές περιοχές, με την κάθε περιοχή να έχει την δική της γλώσσα και ξεχωριστή εθνοτική ταυτότητα. Το γεγονός της χρήσεως της ελληνικής (ως επισήμου) από τα κατεχόμενα έθνη, ουδόλως συνεπάγεται ότι οι υπό κατοχή πληθυσμοί είχαν και συνείδηση ελληνική! Για να γίνει αντιληπτό ότι η γλώσσα δεν είναι δηλωτική ούτε εθνικής συνειδήσεως, πόσο μάλλον εθνικής καταγωγής, αρκεί το παράδειγμα της γαλλόφωνης Αφρικής, ως πρώην γαλλικής αποικίας • το σύνολο σχεδόν των μπανανιών της Αφρικής ομιλεί ως πρώτη ή δεύτερη γλώσσα την γαλλική αλλά οι πολίτες των μπανανιών δεν είναι Γάλλοι ούτε στην συνείδηση ούτε στην καταγωγή. Το ίδιο ισχύει και με τις πρώην ισπανικές και πορτογαλικές αποικίες της Λατινικής Αμερικής.

Η Πορτογαλία και η Ισπανία πρωτοστάτησαν στην ευρωπαϊκή εξερεύνηση του πλανήτη και εγκαθίδρυσαν τεράστιες πολυπληθείς αυτοκρατορίες, στις οποίες επίσημη γλώσσα ήταν η πορτογαλική και η ισπανική. Ακόμη και σήμερα οι χώρες της Λατινικής Αμερικής μιλούν την πορτογαλική και την ισπανική (ως μητρική γλώσσα) αλλά οι Βραζιλιάνοι και οι Αργεντινοί δεν είναι Πορτογάλοι και Ισπανοί ούτε στην συνείδηση ούτε στην καταγωγή, παρότι έχουν κοινό συνεκτικό δεσμό (πλην της κοινής γλώσσας και) τον καθολικισμό • καθολικοί είναι: 94 % των Ισπανών, 86,9% των Πορτογάλων, 73,6% των Βραζιλιάνων και 78% των Αργεντινών. Οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, το Χονγκ Κονγκ, η Ινδία, η Κύπρος, η Μάλτα, η Ζιμπάμπουε, η Νότια Ροδεσία, η Γουιάνα, η Τζαμάικα, τα Μπαρμπάντος και τα υπόλοιπα νησιά της ανατολικής Καραϊβικής, αποτελούσαν μεταξύ άλλων τις κτήσεις, τις αποικίες, τα προτεκτοράτα της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας (British Empire). Επίσημη γλώσσα ήταν -και στις περισσότερες χώρες εξακολουθεί να είναι- η αγγλική γλώσσα. Μάλιστα οι ανομοιογενείς εθνοτικά πληθυσμιακές ομάδες των παραπάνω περιοχών, που μεταξύ 1945 και 1965 αριθμούσαν τα 700 εκατομμύρια πληθυσμό, ήταν όλοι πολίτες υπό βρεταννική κυριαρχία έξω από το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι προφανές ότι, οι αγγλόγλωσσοι πολίτες των παραπάνω χωρών δεν ήταν και δεν είναι Βρεταννοί ούτε στην συνείδηση ούτε στην καταγωγή, παρότι οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να είναι (και) χριστιανοί στο θρήσκευμα. Τέτοια ακριβώς περίπτωση ήταν και η ελληνική γλώσσα (ως επίσημη) στην βυζαντινή αυτοκρατορία.

Σε ότι αφορά στην άποψη σύμφωνα με την οποία τους τελευταίους τρεις αιώνες της αυτοκρατορίας η κυριαρχούσα συνείδηση ήταν η ελληνική, λεκτέα τα εξής: Μετά τους πρώτους τέσσερις αιώνες της αυτοκρατορίας οπότε και εκριζώθηκε βίαια ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, οι διωγμοί κατά των Ελλήνων Εθνικών σταδιακά περιορίσθηκαν. Αργότερα, έχοντας ο χριστιανισμός επικρατήσει πλήρως έναντι τις «παλαιάς» θρησκείας, οι διωγμοί σταμάτησαν. Έκτοτε θεμέλιο της βυζαντινής αυτοκρατορίας απετέλεσε η χριστιανοσύνη υπό την ελληνική γλώσσα, ενώ από το 1054 και μετά ορθοδοξία και ελληνική γλώσσα απετέλεσαν θεμέλιο της αυτοκρατορίας (ανάλογα, θεμέλιο της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας απετέλεσε το Στέμμα και η αγγλική γλώσσα). Όσοι επικαλούνται «κυρίαρχη ελληνική συνείδηση» στο Βυζάντιο, ιδίως τους τελευταίους τρεις αιώνες της αυτοκρατορίας, δεν την εννοούν ως «ελληνική» με την έννοια των Αρχών και των Αξιών του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους, αλλά την εκλαμβάνουν ως αμιγώς «ελληνοχριστιανική» (ορθόδοξη χριστιανική πίστη + ελληνική γλώσσα) αποκλειομένων πλήρως των αρχών και των αξιών του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού · σε αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η παραχάραξη της Ιστορίας: ελληνισμός = ορθόδοξος χριστιανισμός με βίαιη αποκοπή της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομίας από την έννοια «Ελληνισμός». Αυτή ακριβώς είναι και η ιδεολογία που κυριάρχησε στις κοσμικές και θρησκευτικές ελίτ του θεοκρατικού «ελληνικού» μορφώματος που ιδρύθηκε μετά την επανάσταση του 1821. Όταν η εγχώρια θεοκρατία λέει «Βυζάντιο = ελληνισμός», στην πραγματικότητα εννοεί την τελική επικράτηση του ελληνοχριστιανισμού επί των Αρχών και των Αξιών του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Επίσης ότι, «ΠΟΤΕ δεν παραιτούμαστε από την μάχη κατά του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους και όσα αυτό πρεσβεύει». Αυτό είναι και το πραγματικό δράμα του Ελληνισμού, η μεγάλη συμφορά που βρήκε τον Ελληνισμό. Η ουσία του δράματος του Ελληνισμού αποτυπώνεται στις θέσεις που διατυπώνονται στο «εἰς τὸν ἅγιον Ἰωάννην τὸν ἀπόστολον κι εὐαγγελιστήν» (59,370,7-11), που λέγει τα εξής εκπληκτικά, που δείχνουν την απέχθεια και το μίσος του για τον ελληνικό πολιτισμό: «Ἐὰν κυττάξῃς εἰς τὰ ἐνδότερα τῶν Ἑλλήνων θὰ δῆς τέφρα καὶ σκόνη καὶ τίποτα ὑγειές, ἀλλὰ σὰν τάφος ἀνοιγμένος εἶναι ὁ λάρυγξ αὐτῶν, γεμάτος ἀκαθαρσίες καὶ πῦον καὶ τὰ δόγματά τους γεμάτα σκουλήκια… ἡμεῖς δὲν παραιτούμεθα τῆς κατ’ αὐτῶν μάχης». Το «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΧΗΣ» απετέλεσε τον ιδεολογικό και θεολογικό πυρήνα του βυζαντινού μιάσματος, όπως εξάλλου και των συνεχιστών του ως την περίοδο της ύστερης μεταπολιτεύσεως.

Την επαναφορά του όρου «Έλλην» οφείλουμε εν πολλοίς στην εμμονή των Δυτικών να μην ταυτίζονται οι βυζαντινοί (οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν «Ρωμαίοι») με την εκχριστιανισμένη «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Μετά το σχίσμα των εκκλησιών, οι Δυτικοί αποκαλούσαν την «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» ως «Royaume de Grece» (“Emperum Graecorum”) διότι θεωρούσαν ύβρη να χρησιμοποιείται το όνομα της Αυτοκρατορίας από τους «σχισματικούς».

Το «ελληνικό» θεοκρατικό μόρφωμα ως συνεχιστής του Βυζαντίου

Από την ίδρυση του «ελληνικού» υβριδίου μετά την επανάσταση του 1821, η ελληνόγλωσση ορθόδοξη εκκλησία, ύστερα από 400 χρόνια στενής συνεργασίας του Πατριαρχείου με την Οθωμανική Πύλη, εγκατέστησε στην ελληνική γεωγραφική επικράτεια ένα στυγνό καθεστώς θεοκρατίας που καταδυναστεύει τον Ελληνισμό ως τις ημέρες μας. [Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ προχώρησε στον αφορισμό του Πατριαρχείου κατά της Φιλικής Εταιρείας και του κινήματος Αλεξάνδρου Υψηλάντου και Μιχαήλ Σούτσου. Έτσι αφόρισε την επανάσταση των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Πύλης. Την απόφαση για αφορισμό την έλαβε σώμα 72 εκπροσώπων της ρωμιοσύνης της Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ των οποίων ιερείς και πολιτικοί]

Με την ίδρυση του «ελληνικού» κράτους η ελληνόγλωσση θεοκρατία είδε τον εαυτό της ως… συνεχιστή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας!! Υπήρχε όμως σε αυτό ένα ιστορικό πρόβλημα: Καθ’ όλη την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Βυζάντιο και Ελληνισμός ήταν έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους • το Βυζάντιο υπήρξε Μέγας Διώκτης του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Το Βυζάντιο έκαψε, γκρέμισε, λεηλάτησε τους Ελληνικούς ναούς, κατέσφαξε τους Έλληνες Εθνικούς, έκαψε ή πούλησε στους Δυτικούς τα αρχαία ελληνικά συγγράμματα, έκλεισε τις Φιλοσοφικές Σχολές και στην θέση τους διέδωσε τον Σχολαστικισμό (δηλαδή την υποταγή της φιλοσοφίας στην θρησκεία), κατήργησε την Ιπποκράτειο Ιατρική ως εργαλείο του διαβόλου εισάγοντας μαζικά ως θεραπευτική μέθοδο τους εξορκισμούς, κατήργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αντικατέστησε την χαρά και το Φως της Αρχαίας Ελλάδος με το σκοτάδι της φρίκης, του θανάτου, του ολέθρου, την υποταγή, την υπακοή, την κακοποίηση του σώματος με τον ασκητισμό και τις εξαντλητικές νηστείες που καταβάλλουν σώμα και πνεύμα. Ο συγγραφέας Τζόζεφ Μακ Κέϊμπ παρεδέχθη: «Το Βυζάντιο επί δέκα ολόκληρους αιώνες δεν κατόρθωσε να παράξει ούτε ένα βιβλίο που να διαβάζεται σήμερα από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο».

[«Διατάσσουμε όλα τα ιερά και οι ναοί των Ελλήνων, όσα ευρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνισθούν με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας. Αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή εμφανισθεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου». Με αυτό το περιεχόμενο εξεδόθη διάταγμα από τους αυτοκράτορες Θεοδόσιο και Βαλεντιανό προς Ισίδωρον, Έπαρχο Πραιτωρίου, στις 14 Νοεμβρίου 435 μ.Χ.

«Επειδή μερικοί συνελήφθησαν (αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάφτισμα) διακατεχόμενοι την πλάνη των ανοσίων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό μας, αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιεικείας. Αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. (…) Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλιτηρίους Έλληνες». (Ιουστινιάνειος κώδικας 1.11.10).

Ο Κωνσταντίνος, ο αποκαλούμενος από την μεταβυζαντινή θεοκρατία και ως «Μέγας», ο αιμοσταγής αυτός διώκτης των Ελλήνων που ο πεπλανημένος λαός μας προσκυνά ως «άγιο» (!), συντρίβει τον ανταγωνιστή του Λικίνιο και αναγνωρίζει τον χριστιανισμό ως εναλλακτική λατρεία της αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος και της Αρτέμιδος κοντά στην Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του. Στο «άλσος της Αρτέμιδος», το αποκαλούμενο από τους σφετεριστές της Ιστορίας «Άγιον Όρος» και «Περιβόλι της Παναγιάς», εξαπολύει μέγα διωγμό κατά των Εθνικών ελλήνων, καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά, εκριζώνεται βίαια η λατρεία της Αρτέμιδος, ξεθεμελιώνεται ακόμη και το μεγαλειώδες άγαλμα του Διός που έστεκε στην κορυφή του όρους Άθως (βλέπε: Χερσόνησος τοῦ Ἄθωνος)

Ο «Μέγας» Κωνσταντίνος ΔΕΝ ήταν Έλλην. Το όνομά του ήταν Flavius Valerius Aurelius Constantinus. Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του έτους 272 στην πόλη Ναϊσσός της Μοισίας (στην πόλη Νας της σημερινής Σερβίας). Πατέρας του ήταν ο Gaius Flavius Valerius Constantius ο οποίος ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας. Μητέρα του αποκαλουμένου «Μεγάλου» Κωνσταντίνου ήταν η Flavia Iulia Helena Augusta γνωστή στους συγχρόνους Έλληνες ως… Αγία Ελένη (!) γεννημένη στην Βιθυνία της σημερινής τουρκικής επαρχίας Γιάλοβα. Ο πατέρας της ήταν ξενοδόχος, ενώ ο Φιλοστόργιος στην Εκκλησιαστική του Ιστορία (Hist. Eccl., 2.16) την κατηγορεί ότι ήταν «κοινή γυναίκα», όχι πολύ διαφορετική από τις πόρνες (Wikipedia).

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Flavius Theodosius Augustus (379 – 395), γεννημένος στην επαρχία της Γαλικίας στην Βορειοδυτική Ισπανία, ο αποκαλούμενος από την ορθόδοξη θεοκρατία «Άγιος Θεοδόσιος ο Μεγάλος ο βασιλεύς», ο οποίος κατά την ανθελληνική προπαγάνδα «ήταν πρότυπο ηγεμόνος, πλήρης ευσεβείας και δικαιοσύνης και είχε το χάρισμα της ταπεινώσεως και της συνεχούς μετανοίας», απετέλεσε τον σκληρότερο διώκτη των Ελλήνων και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού (Wikipedia, Εφημ. Το Βήμα , «Θεοδόσιος A» ο Μέγας 347-395: Ο διώκτης της ειδωλολατρίας» – σημ: «Ο διώκτης της ειδωλολατρίας» γράφει το εργαλείο προπαγάνδας του ανθελληνικού καθεστώτος, η εφημερίδα «το Βήμα», αντί του ορθού «Ο διώκτης των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού» – Αν όμως έγραφε «ο διώκτης των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού», θα ξεκινούσε πόλεμος από το παρακράτος της Εκκλησίας, αρχής γενομένης με κόψιμο μαχαίρι της διαφημίσεως της Εθνικής Τραπέζης από τα έντυπα του ΔΟΛ).
Ο Θεοδόσιος φρόντισε για τα μεγαλειώδη ανθελληνικά νομοθετήματα εκριζώνοντας βίαια την Ελληνική θρησκεία κατασφάζοντας τους Έλληνες Εθνικούς. Μεγαλοπρεπείς ελληνικοί ναοί καταστράφηκαν, μεταξύ άλλων ο περίφημος ναός του Σεράπιδος στην Αλεξάνδρεια, ο περικαλλής ναός στην Απαμεία και πολλοί άλλοι. Οι τελετουργίες των Αρχαίων Ελλήνων απηγορεύθησαν, ενώ το 394, κατήργησε διά νόμου, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με το σκεπτικό ότι χρησίμευαν στην διατήρηση της πλάνης των ειδώλων. Ιστορική για την σκληρότητά της έχει μείνει η σφαγή 15.000 Θεσσαλονικέων στον Ιππόδρομο το 390 μ.Χ., με διαταγή του Θεοδοσίου, ως τιμωρία για την εξέγερση εναντίον της φρουράς του, που αποτελείτο από Γότθους υπό τον Βουτέριχο. Όταν ο Θεοδόσιος πληροφορήθηκε τα γεγονότα εξοργίσθηκε και απεφάσισε να τιμωρήσει σκληρά την Θεσσαλονίκη. Η βάρβαρη γοτθική φρουρά της πόλεως εκτέλεσε την τιμωρία που διέταξε ο Θεοδόσιος με σατανικό τρόπο. Την επομένη ημέρα ο λαός προσεκλήθη στον Ιππόδρομο τάχα για να παρακολουθήσει τους αγώνες. Κι όταν το ανυποψίαστο πλήθος συγκεντρώθηκε και παγιδεύθηκε, ξεχύθηκαν μέσα στον ιππόδρομο οι Γότθοι στρατιώτες και άρχισαν να σφάζουν όποιον εύρισκαν εμπρός τους, χωρίς διάκριση. Τα θύματα της φοβερής αυτής σφαγής έφθασαν τις 7.000 ή, κατ’ άλλους, τις 15.000. Αυτό απετέλεσε ένα από τα τραγικότερα σημεία της Βυζαντινής ιστορίας (Wikipedia). Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Θεοδόσιος τον Φεβρουάριο του 380 καθιέρωσε τον «θρίαμβο της ορθοδοξίας» και υπέβαλε ως επίσημη υποχρεωτική θρησκεία τον χριστιανισμό. Για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον χριστιανισμό ο Θεοδόσιος ονομάσθηκε «Μέγας».

Σημειωτέων ότι ούτε το όνομα «Κωνσταντίνος» είναι ελληνικό. Το ίδιο ισχύει και το τοπωνύμιο «Κωνσταντινούπολη» (Ιστανμπούλ). Κωνσταντίνος κ. με συγκοπή του -ντίνος: Κώστας κ. Κωστής. Επίσης: Ντίνος, Κωνσταντής κ. Κωσταντάς, διαλ. Κωτίκας κ. Κωστίκας, Κώτσος // θηλ. Κωνσταντίνα κ. Κωνσταντία κ. Κωστάτζα κ. Κωστούλα. Το ΕΛΝΣΤ αυτό όνομα που διεδόθη προέρχεται από το λατινικό όνομα Constantinus, το όνομα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επίθ. constans και σημαίνει «σταθερός, βέβαιος», οπότε θα σήμαινε «υπομονετικός» ή «αποφασιστικός». Πέραν των λατινικών ονομάτων, κυρίαρχα στην μεταβυζαντινή Ελλάδα είναι και τα εβραϊκά. Είναι ονόματα εβραϊκής προελεύσεως που επιβλήθηκαν λόγω της σημασίας τους για τον χριστιανισμό. Σε αυτά περιλαμβάνονται ονόματα: του Χριστού (Εμμανουήλ), της Παναγίας (Μαρία), του Προδρόμου (Ιωάννης), των Αποστόλων (π.χ. Ιάκωβος), και τέλος σημαντικών προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης (π.χ. Ηλίας, Δανιήλ). Εβραϊκής προέελεύσεως είναι τα: Άννα, Εμμανουήλ, Ηλίας, Θωμάς, Ιάκωβος, Ιωάννης, Μαρία, Ματθαίος, Μιχαήλ, Σάββας. Η συντριπτική πλειονότητα των ονομάτων που μάς κληροδότησε η εκκλησιαστική παράδοση ανήκει στην εποχή από τον 3ο αιώνα π.Χ. έως την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα μ.Χ. (που είναι τα όρια της ελληνιστικής περιόδου της ελληνικής γλώσσας). Τα ονόματα που μας κληροδότησε η εκκλησιαστική παράδοση είναι τα: Αθανάσιος, Αικατερίνα, Αναστάσιος, Ανδρέας, Βασίλειος , Γεώργιος , Γρηγόριος, Ελευθέριος, Ευθύμιος, Ευστάθιος , Ευστράτιος, Θεοφάνης, Κυριάκος , Παντελεήμων, Πέτρος, Σπυρίδων, Σωτήριος, Χαραλάμπης, Χρήστος. Ρωμαϊκά είναι τα: Κωνσταντίνος, Λουκάς, Μαρίνα, Παύλος. Μεσαιωνικά είναι τα: Αργύρης, Γεράσιμος, Παναγιώτης, Φανούριος, Σταύρος. Ελληνικά ονόματα από την αρχαία ελληνική παράδοση είναι τα: Αθηνά, Αλέξανδρος, Αλκιβιάδης, Αντιγόνη, Αριστείδης, Ασπασία, Αφροδίτη, Αχιλλεύς, Δημοσθένης, Ερασμία, Ευγενία, Ευριπίδης, Ηρακλής, Θεμιστοκλής, Θρασύβουλος, Ιάσων, Ιφιγένεια, Καλλιόπη, Κλειώ, Κλεοπάτρα, Λεωνίδας, Μελπομένη, Μενέλαος, Μιλτιάδης, Ξενοφών, Οδυσσέας, Περικλής, Πηνελόπη, Πολυξένη, Σωκράτης, Τηλέμαχος, Χαρίκλεια, Χαρίλαος.
(Γιώργος Μπάτζιος – Μαρία Γαλάνη, υλικό από ραδιοφωνικές εκπομπές, υπεύθυνος σειράς: Γ. Μπαμπινιώτης, κείμενο στο μονοτονικό)]

Η παραχάραξη της Ιστορίας – Η απέχθεια και το άσβεστο μίσος των εκκλησιαστικών ελίτ για τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό – Ο ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων

Η ουσία του ανυπόστατου και του στερουμένου εθνικής ταυτότητας «ελληνικού» υβριδίου, που ιδρύθηκε ουσιαστικά με υην συνθήκη του Λονδίνου στις 6 Ιουλίου 1827 υπό τις Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία , Γαλλία και Ρωσσία), ευρίσκεται στην απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων, το υβρίδιο να ονομασθεί «Ελλάς»! Είχε προηγηθεί η «Προσωρινὴ Διοίκησις τῆς Ἑλλάδος», η οποία υπό την επίβλεψη των Μεγάλων Δυνάμεων ψήφισε το «Προσωρινὸν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος» του 1822 . «Ἡ σφραγὶς τῆς Διοικήσεως φέρει σημείον χαρακτηριστικὸν τὴν Ἀθηνᾶν μετὰ τῶν συμβόλων τῆς φρονήσεως» (σφραγίδα όπου εμφανίζεται η θεά Αθηνά με την ένδειξη «Προσωρινὴ Διοίκησις τῆς Ἑλλάδος»). Κάτω ακριβώς από την σφραγίδα που εμφανίζει την θεά Αθηνά, αναγράφεται «Εν ονόματι της Αγίου και αδιαιρέτου Τριάδος»!!… Παρακάτω αναγράφεται «Προσωρινὸν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος» και ακριβώς από κάτω «Ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν ἑλληνικὴ ἐπικρατεία εἶναι ἡ Ἀνατολικὴ  Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία». Και ακριβώς από κάτω η σφραγίδα της Προσωρινή Διοικήσεως της Ελλάδος με την θεά Αθηνά! [εικόνα 5]. Το υβρίδιο είχε μόλις γεννηθεί!

Δοθέντος όμως ότι στο Βυζάντιο ο ελληνισμός είχε εκριζωθεί πλήρως από τους τέσσερις πρώτους ήδη αιώνες της αυτοκρατορίας, συνεπώς ο ελληνισμός ως ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ είχε θαφτεί για περισσότερα από χίλια χρόνια, η απόφαση το υβρίδιο να ονομασθεί «Ελλάς» ήταν για την ελληνόγλωσση θεοκρατία ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! Η σφραγίδα της θεάς Αθηνάς στην «Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος» ήταν για την ελληνόγλωσση χριστιανοβυζαντινή ορθοδοξία ΣΟΚ και ΔΕΟΣ! Η έννοια «ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» ξεθάφτηκε, αναστήθηκε κυριολεκτικά μετά από 9+ αιώνες! ! Εάν το υβρίδιο ονομαζόταν «Ρωμαίικο» αντί «Ελλάς», η ελληνόγλωσση θεοκρατία θα πορεύετο όπως και στο Βυζάντιο: θεμέλιο του νεοσύστατου κράτους θα ήταν η ορθοδοξία και η ελληνική γλώσσα (η έννοια ελληνισμός ΔΕΝ θα υπήρχε ούτε ως ονομαστική αναφορά – ο μεγαλειώδης Ελληνικός Πολιτισμός θα είχε χαθεί στην λήθη της Ιστορίας). Η ονομασία «Ελλάς» που επεβλήθη για το υβρίδιο ήταν Η ΚΙΝΗΣΗ «ΜΑΤ» ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ! Προφανώς οφείλουμε πολλά ως Έλληνες στο Μεγάλο Γαλλικό Έθνος, τον «Φύλακα Άγγελο» του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, στην μυστική διπλωματία μεταξύ των τριών Μεγάλων Δυνάμεων, στις συμφωνίες που έγιναν μεταξύ τους και στα ανταλλάγματα που δόθηκαν (πιθανώς) στην ορθόδοξη -και εκχριστιανισμένη επί Βυζαντίου – Ρωσσία ! Όμως:

Δεδομένου (α) της ονομασίας του νεοσυστάτου κράτους ως «Ελλάς» και (β) της θεοκρατίας ως βασικής υποστάσεως του κράτους, η ελληνόγλωσση θεοκρατία έπρεπε τώρα να βρει τρόπο ιστορικής ταυτίσεως «Βυζαντίου» και «Ελληνισμού! Έπρεπε γι’ αυτό η μεταβυζαντινή θεοκρατία να ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΙ την Ιστορία! Αντικειμενικός στόχος της παραχαράξεως ήταν η ταύτιση του «Ελληνισμού» με το «Βυζάντιο» και τον «ορθόδοξο χριστιανισμό» !!! Ταυτόχρονα, η βίαιη αποκοπή του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος και Πολιτισμού από την έννοια «Ελληνισμός»!! Η ονομασία του υβριδίου ως «Ελλάς» είχε γυρίσει το ρολόι χίλια χρόνια πίσω. Η μάχη της ελληνόγλωσσης θεοκρατίας κατά του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού έπρεπε να ξαναδοθεί (πρέπει να καταστεί σαφές και να γίνει πλήρως αντιληπτό ότι, ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός αποτελεί για τις ελληνόγλωσσες εκκλησιαστικές ελίτ του ορθοδόξου χριστιανισμού εχθρό θανάσιμο, εχθρό μεγαλύτερο του μουσουλμανισμού). Εάν το νεοσύστατο κράτος ονομάζετο «Ρωμαίικο» δεν θα χρειαζόταν κάποια παραχάραξη της Ιστορίας • οι διωγμοί κατά του Ελληνισμού θα συνεχίζονταν απροκάλυπτα όπου και όταν αυτό απαιτείτο. Το γεγονός όμως ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν το νεοσύστατο κράτος να ονομασθεί «Ελλάς» – εκτός ότι διέσωσε εν μέρει τον ελληνισμό από ολοκληρωτικό αφανισμό – απαιτούσε πλέον την παραχάραξη της Ιστορίας. Η παραχάραξη της Ιστορίας έγινε κυρίως μέσω της παιδείας, από τα ανθελληνικά σχολεία, εξ ου και το Υπουργείο Παιδείας και.. Θρησκευμάτων. Το «ελληνικό» θεοκρατικό μόρφωμα, το υβρίδιο αυτό που οι κοσμικές και θρησκευτικές ελίτ της χώρας αποκαλούν «ελληνικό» κράτος, συνέχισε τις ίδιες ακριβώς ανθελληνικές πρακτικές υπονομεύσεως του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού: παραχάραξη της Ιστορίας, καταστροφές και λεηλασία των αρχαίων Ελληνικών ναών και μνημείων, τηρώντας κατά γράμμα τις πρακτικές του Βυζαντίου, στην βάση του βυζαντινοχριστιανικού θεολογικού δόγματος «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΧΗΣ» («εις τον άγιον Ιωάννην τον απόστολο κι ευαγγελιστή» 59,370,7-11).

[Χαρακτηριστική των ανθελληνικών πρακτικών του μεταβυζαντινού μορφώματος είναι η ατίμαση των Νεκρών προγόνων μας, στα πλαίσια άτυπης συμφωνίας μεταξύ κοσμικής και θρησκευτικής εξουσίας, με στόχο και σκοπό την αποσιώπηση της ελληνικής Ιστορίας κάθε φορά που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερνε στο φως τα τιμημένα κόκκαλα των προγόνων μας. Εμβληματικότερη περίπτωση, αυτή της επιβολής απαγορεύσεως να «προσκυνήσουμε» οι Έλληνες την σορό του Βασιλέα των Μακεδόνων Φιλίππου, πατέρα του ενδοξοτέρου των Ελλήνων Αλεξάνδρου του Μέγα. Τα οστά του Βασιλέως Φιλίππου έφερε στο φως ο αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος το 1977. Ωστόσο επεβλήθη απαγόρευση από την θεοκρατία να δουν οι Έλληνες τον Βασιλιά τους • επειδή η ελληνόγλωσση θεοκρατία αναγνωρίζει ως βασιλιά της ΟΧΙ τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο τον Μέγα, αλλά τον αλλοεθνή Κωνσταντίνο τον «Μέγα», τον αιμοσταγή διώκτη των Ελλήνων και ιδρυτή του Βυζαντίου! Επίσης οι περιπτώσεις των οστών στον τάφο του Αγαμέμνωνος αλλά και των τιμημένων οστών των 300 ενδόξων Ιερολοχιτών, που όχι μόνο ουδέποτε αφέθηκε να εκτεθούν στις προθήκες των Μουσείων αλλά σαπίζουν στα μπουντρούμια του ανθελληνικού θεοκρατικού μιάσματος, καταδεικνύουν σαφώς ότι στην Ελλάδα εφαρμόσθηκαν πολιτικές βιαίας αποκοπής των Ελλήνων από το Αρχαίο Ελληνικό Ιδεώδες. Η άτυπη απαγόρευση εκθέσεως των οστών των προγόνων μας στις προθήκες των Μουσείων, εδώ:

Τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερὰ

«Η επίμαχη σκηνή του ντοκιμαντέρ του Κώστα Γαβρά για το Νέο Μουσείο της Ακροπόιλεως που ψαλιδίσθηκε με παρέμβαση της Ιεράς Συνόδου επειδή απεικόνιζε ρασοφόρους χριστιανούς να σκαρφαλώνουν στις μετόπες του Παρθενώνος και να καταστρέφουν τα φειδιακά ανάγλυφα, επαναλαμβάνεται στις ημέρες μας στην Ανάφη, στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής – Παναγίας της Καλαμιώτισσας, κτισμένο στα λείψανα του επιφανούς αρχαίου ναού του Απόλλωνος Αιγλήτη» (Εφημ. Ελευθεροτυπία, ηλ. έκδοση 11 Σεπτεμβρίου 2009, «Μοναστήρι της Παναγίας Καλαμιώτισσας: Οι μοναχοί κτίζουν επάνω σε αρχαία – Προφήτης Ηλίας κατά… Απόλλωνις»). «Στις ημέρες μας, «ένα πολιτιστικό έγκλημα άνευ προηγουμένου διαπράττεται στο μοναστήρι της Καλαμιώτισσας στην Ανάφη», όπου, σύμφωνα με το δημοσίευμα, «οι μοναχοί επεμβαίνουν στο αρχαίο ιερό του Απόλλωνος Αιγλήτη, προκειμένου να κτίσουν μάνδρες, πλακόστρωτα και παρεκκλήσια…» (Η εικόνα 6, που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία τον Σεπτέμβριο του 2009, είναι από την Ελλάδα του 21ου αιώνα) .

«Ουδείς ενημέρωσε για όλα αυτά ωστόσο την Αρχαιολογική Υπηρεσία, πόσο μάλλον να ζητήσει άδεια. Ουδείς δηλαδή έλαβε υπόψιν του τον κηρυγμένο με νόμο αρχαιολογικό χώρο, ο οποίος μάλιστα αφορά σε μεγάλη έκταση». Δηλώσεις στο ΒΗΜΑ έκανε και η τότε προϊσταμένη της Εφορείας Κυκλάδων, κυρία Μαρίζα Μαρθάρη: «Όποιος θα ήθελε να κάνει μια μεγάλη επένδυση, για να είναι νομότυπος θα έπρεπε πρώτα να έλθει στην Αρχαιολογική Υπηρεσία» δήλωσε χαρακτηριστικά. Το δημοσίευμα συνεχίζει, περιγράφοντας πλήθος παραβάσεων των διατάξεων του νόμου από τον ηγούμενο της μονής Δαμασκηνό Γαβαλά.

Σύμφωνα με τα σύγχρονα εκκλησιαστικά συγγράμματα που διδάσκονται στις ιερατικές σχολές της Ελλάδος, οι άγιοι Νικόλαος και Σπυρίδωνας έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Και οι δυο υμνούνται από την ορθοδοξία, γιατί γκρέμιζαν, έκαιγαν και λεηλατούσαν αρχαίους Ελληνικούς ναούς κι έσπαγαν αγάλματα. Στον βίο του αγίου Σπυρίδωνος (12 Δεκ.) διαβάζουμε: «Ζούσε ακόμη ο άγιος στην επισκοπή του, όταν ο πατριάρχης Αλεξανδρείας κινούμενος από θείο ζήλο και επιποθώντας να ιδή την επαρχία του απηλλαγμένη από τα διάφορα Ελληνικά είδωλα και ξόανα, με τα οποία ήταν γεμάτος ο τόπος, κάλεσε στην επισκοπή του όλους τους αρχιερείς για μια κοινή δέηση. Ήταν συνηθισμένος τρόπος η συντριβή των ειδώλων με την προσευχή των πιστών. Στην πρόσκληση του πατριάρχη έσπευσαν όλοι οι επίσκοποι κι ένας μεγάλος αριθμός πιστών να ανταποκριθούν. Στη μέρα που ωρίσθηκε, άρχισε από όλους θερμή η κοινή προσευχή κι οι παρακλήσεις. Το αποτέλεσμα ευλογημένο. Ένα ένα τα διάφορα ειδωλολατρικά σύμβολα με την προσευχή των αγίων πατέρων κατά παραχώρηση θεού άρχισαν να γκρεμίζονται και να γίνονται συντρίμματα.»

Μέχρι σήμερα στα μοναστήρια επιβιώνει η απέχθεια και το άσβεστο μίσος της ορθοδοξίας προς τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και τα κλασικά έργα της αρχαιότητας. Στην εικόνα 6 , σύγχρονο λατρευτικό εικόνισμα του αγίου Νικολάου, που προσκυνούν ορθόδοξοι χριστιανοί Έλληνες (!), που απεικονίζει τον άγιο να καταστρέφει ελληνικά γλυπτικά καλλιτεχνήματα. Την εικόνα προσκυνούν οι πιστοί στην μονή Εσφιγμένου στο άγιον Όρος. «Χαῖρε, ὁ ἐκτεφρώσας τοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων» ψάλλουν ακόμη και σήμερα στους χαιρετισμούς προς τιμήν του αγίου Νικολάου (6 Δεκ.) οι ορθόδοξοι Έλληνες ιερείς.

Στην εικόνα 7, το κίτρινο λάβαρο με τον δικέφαλο μαύρο αετό, που οι ορθόδοξοι χριστιανοί θεωρούν επίσημη σημαία του Βυζαντίου. Είναι η σημαία του μιαρού Βυζαντίου που η ανθελληνική κρατική προπαγάνδα ταυτίζει με τον ελληνισμό! Είναι η σημαία του Βυζαντίου που κυριαρχεί έξω από όλες σχεδόν της εκκλησίες και τα μοναστήρια της χώρας και έχει υιοθετηθεί ως σύμβολο του Ελληνισμού (!) από την εκκλησία της Ελλάδος.

Είναι η σημαία του μιαρού Βυζαντίου, που έκαψε, γκρέμισε, λεηλάτησε τους Ελληνικούς ναούς, κατάσφαξε τους Έλληνες Εθνικούς, έκαψε ή πούλησε στους Δυτικούς τα αρχαία ελληνικά συγγράμματα, έκλεισε τις Φιλοσοφικές Σχολές και στην θέση τους διέδωσε τον Σχολαστικισμό (δηλαδή την υποταγή της φιλοσοφίας στην θρησκεία), κατήργησε την Ιπποκράτειο Ιατρική ως εργαλείο του διαβόλου εισάγοντας μαζικά ως θεραπευτική μέθοδο τους εξορκισμούς, κατήργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Στο σημείο αυτό, για την ιστορική αντικειμενικότητα στο ακανθώδες εν λόγω εθνικό ζήτημα, πρέπει για να γίνει ο έξης διαχωρισμός: οι απλοί ορθόδοξοι χριστιανοί δεν φέρουν κάποιαν ευθύνη για το κακό που βρήκε τον Ελληνισμό. Οι απλοί χριστιανοί, οι πιστοί χριστιανοί που δεν διακατέχονται από θρησκευτικό φανατισμό και μισαλλοδοξία, δεν είναι παρά πεπλανημένοι Έλληνες, όπως εξάλλου όλοι μας – θύματα της προπαγάνδας του ανθελληνικού νεοβυζαντινού υβριδίου που αποκαλείται «ελληνικό» κράτος. Οι περισσότεροι από αυτούς, άνθρωποι ενάρετοι και οικογενειάρχες, είναι άδολοι πατριώτες που, υπηρετώντας την ιδεολογία του βυζαντινοχριστιανισμού, νομίζουν (εσφαλμένα) ότι υπηρετούν τον Ελληνισμό. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τις ελληνόγλωσσες θρησκευτικές και κοσμικές «ελίτ» του θεοκρατικού υβριδίου που αποκαλείται «ελληνικό» κράτος. Αυτοί είναι γνήσιοι συνεχιστές του βυζαντινού ανθελληνικού μιάσματος. Είναι ορκισμένοι εχθροί του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Έχουν πλήρη επίγνωση της ταυτότητός τους καθώς και της ιδεολογίας που φανατικά υπηρετούν. Οι εχθροί του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, είναι και εχθροί του Ελληνισμού.]

Το νεοσύστατο «ελληνικό» υβρίδιο καμμία σχέση δεν έχει το Απολλώνιο Ελληνικό Φως. Πρόκειται για στυγνή θεοκρατία, που, αφενός ως γνήσιος συνεχιστής του Βυζαντίου υπονόμευσε συστηματικά το Αρχαίο Ελληνικό Ιδεώδες, αφετέρου δε ως συνεχιστής της παραδόσεως της στενής συνεργασίας Εκκλησίας – Οθωμανικής Πύλης υπονομεύει τους ελληνικούς πληθυσμούς της Ελλάδος έως και σήμερα, όπως, τηρουμένων των αναλογιών, συνέβαινε και επί τουρκοκρατίας.

[Δεδομένου του θεσμικού παρακρατικού ρόλου της εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα της χώρας (βλ. Χριστόδουλος, ταυτότητες, συλλαλητήρια, αποκεφαλισμός Φίλη και άπειρα άλλα), τίθεται επιτακτικά το ερώτημα, αν η ηγεσία της ελληνικής εκκλησίας διατηρεί θεσμική εξάρτηση από το τουρκικό κράτος και τις υπηρεσίες του. Πρόσφατα διάβαζα δημοσίευμα στο διαδίκτυο (που αλλού;) σχετικό με εξαρτήσεις των εν Ελλάδι μητροπολιτών από το τουρκικό κράτος, που πάνω κάτω είχε ως εξής: Προϋπόθεση του εκλέγειν και εκλέγεσθαι των εν Ελλάδι μητροπολιτών στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, είναι (α) η τουρκική υπηκοότητα και (β) η μητρική γνώση της τουρκικής γλώσσας. Οι Έλληνες μητροπολίτες που διεκδικούν τον πατριαρχικό θρόνο έχουν υποχρεωτικά την τουρκική υπηκοότητα καθώς και, υποχρεωτικά, γνωρίζουν μητρικά την τουρκική γλώσσα αφού προηγουμένως λάβουν τουρκική παιδεία. Επίσης ότι, η τουρκική κυβέρνηση ελέγχει και εγκρίνει κάθε υποψήφιο για την πατριαρχία και διαγράφει όσους δεν είναι της αρεσκείας της. Ξέρει κάποιος χριστιανός αν ευσταθεί, αν Έλληνες υπήκοοι που δεν έχουν γεννηθεί στην Τουρκία και που προέρχονται από την Ελλάδα λαμβάνουν από την Τουρκία την τουρκική υπηκοότητα προκειμένου να διεκδικήσουν την πατριαρχία; Αν Έλληνες μητροπολίτες λαμβάνουν υποχρεωτικά την τουρκική παιδεία, και αν γνωρίζουν μητρικά την τουρκική γλώσσα. Αν αναλαμβάνουν μυστικά δεσμεύσεις έναντι της Τουρκίας • τι ακριβώς σσημαίνει «διαγράφονται από υποψήφιοι αν δεν είναι αρεστοί στην Τουρκία». Παράδειγμα: αν κάποιος μητροπολίτης αντιδράσει στους σχεδιασμούς Ερντογάν για μαζική προώθηση Αφρικανών μεταναστών στην Ελλάδα, και στην συνέχεια αποφασίσει να διεκδικήσει την πατριαρχία, ερωτάται αν θα έθετε τις πατριαρχικές φιλοδοξίες του στον κίνδυνο της διαγραφής από υποψήφιος ως μη αρεστός στην Τουρκία;]

Η ταυτότητα του «ελληνικού» υβριδίου και ο ρόλος της Δύσεως στην διάσωση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού

Το νεοελληνικό αποτυχημένο κράτος, το θεοκρατικό εν λόγω «ελληνικό» υβρίδιο, επέλεξε να βασίσει την ταυτότητά του αποκλειστικά στην θεοκρατία που επέβαλαν οι μεταβυζαντινές κοσμικές και θρησκευτικές ηγεσίες. Επελέγη ο δρόμος του αφελληνισμού, ο ανθελληνική μονοδιάστατη επιλογή η συνοχή του κράτους να βασισθεί στην «Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Xριστού» υπό την ελληνική γλώσσα, τηρουμένων των αναλογιών, όπως και στο Βυζάντιο. Επεβλήθη η συνταγματική κατοχύρωση της θεοκρατίας, που διασφαλίζεται από το άρθρο 3 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Xριστού. H Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με την Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινουπόλεως (…)». Ταυτόχρονα συνεχίστηκαν οι λυσσώδεις βυζαντινοχριστανικές πρακτικές της αδυσώπητης καταδιώξεως του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος.

Το ό,τι καταφέραμε και κρατήσαμε μίαν υποτυπώδη επαφή με την Αρχαία Ελληνική Κληρονομιά μας το οφείλουμε στην υποχρεωτική πρόσδεση της χώρας στο δυτικό άρμα και, κυρίως, στις τεράστιες υπηρεσίες πολιτισμού που προσέφεραν τα ξένα Αρχαιολογικά Ινστιτούτα στην Ελλάδα, με προεξέχοντα την Γαλλική Σχολή Αθηνών, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών, την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών. Τα ξένα Αρχαιολογικά Ινστιτούτα προορίσθησαν από την Δύση να λειτουργήσουν ως Θεματοφύλακας της Ελληνικής Κληρονομιάς, «Φύλακες Άγγελοι» (κυριολεκτικά) του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, κόντρα στο θεοκρατικό μεταβυζαντινό καθεστώς που, εν απουσία της Δύσεως, θα βανδάλιζε, θα κατέστρεφε και θα βεβήλωνε τους ελληνικούς ναούς που γλύτωσαν από το Βυζάντιο • της πραγματικότητος αυτής η Δύση είχε πλήρη επίγνωση. Αν ο Δυτικός Πολιτισμός δεν τιμούσε και δεν προστάτευε τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, αναγνωρίζοντάς τον ως θεμέλιο του συγχρόνου πολιτισμένου Κόσμου, η ελληνόγλωσση θεοκρατία θα είχε ξεριζώσει τον Ελληνικό Πολιτισμό από τον ίδιο τον τόπο που γεννήθηκε. Αν η Δύση δεν κρατούσε τα γκέμια της ελληνόγλωσσης θεοκρατίας κι αν τα Αρχαιολογικά Ινστιτούτα δεν οριοθετούσαν με σαφήνεια το έδαφος που ήλεγχαν (Κόρινθος = ΗΠΑ , Μυκήνες = Γερμανία, Δήλος = Γαλλία, Αρχαία Αγορά – Στοά Αττάλου = ΗΠΑ, κλπ) καθιστώντας στην θεοκρατία σαφές ότι «χέρι εδώ να βεβηλώσεις ΔΕΝ σηκώνεις», σήμερα δεν θα υπήρχε ένας ελληνικός ναός όρθιος • ως και τους Δελφούς θα μπάζωναν και θα όρθωναν εκκλησιές και μοναστήρια.

Η Άλωση

Η μονοδιάστατη επιλογή η συνοχή του κράτους να βασισθεί στην «Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Xριστού» υπό την ελληνική γλώσσα, με ταυτόχρονη υπονόμευση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, έμελλε να έχει ολέθρια αποτελέσματα. Η επέλαση του δυτικού καταναλωτικού προτύπου, ο εκμοντερνισμός, η μόρφωση ευρυτέρων στρωμάτων της κοινωνίας, η κατακόρυφη άνοδος του βιοτικού επίπεδου, το άνοιγμα των ευρωπαϊκών ασύνορων, η είσοδος της Ελλάδος στην ευρωπαϊκή οικογένεια αλλά και η πλήρης ένταξή της στις δυτικές δομές, που κράτησε την χώρα όρθια, εμποδίζοντας να διολισθήσει σε θεοκρατία ισλαμικού τύπου, και κυρίως η έκρηξη της ψηφιακής μεταδόσεως της πληροφορίας μέσω του διαδικτύου, οδήγησαν από την δεκαετία του 80 και μετά σε απομάκρυνση της πλειοψηφίας από τις αρχές και τις αξίες της ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως και παραδόσεως. Ελλείψει άλλου συνεκτικού δεσμού, το κράτος διελύθη στην πρώτη δυσκολία. Την αποσάθρωση του αποτυχημένου ελληνικού υβριδίου επέτεινε η καθολική αποτυχία των θεσμικών πυλώνων της λειτουργίας του κράτους, αποτυχία που είχε ως αποτέλεσμα την ακαριαία αποσύνθεση μόλις οι διεθνείς συνθήκες δυσκόλεψαν. Ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους θα είναι επίπονος και θα έλθει ως αποτέλεσμα της πτώσεως του ελληνικού αποτυχημένου κράτους.

Η συστηματική υπονόμευση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, η απομάκρυνση των Ελλήνων από τις Αρχές και τις Αξίες του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους, η βιαία αποκοπή των Ελλήνων από την Αρχαία Ελληνική Κληρονομιά μας, συνεχίσθηκαν ως τις ύστερες ημέρες της μεταπολιτεύσεως. Και κάπως έτσι, οι Έλληνες χάσαμε την ελληνική μας ταυτότητα, απωλέσαμε την ελληνική μας συνείδηση, μέχρι που στο τέλος χάσαμε την συνοχή μας ως ελληνικό έθνος, πολύ πριν ενσκήψει η οικονομική κρίση. Όταν η κρίση κτύπησε την χώρα, ελλείψει ελληνικής συνειδήσεως, ο πληθυσμός αντέδρασε με πλήρη αδιαφορία για την τύχη του μεταβυζαντινού μορφώματος. Και κάπως έτσι φθάσαμε έως εδώ: Στην ερώτηση αν θα πολεμούσες για την πατρίδα σου, το 54% των Ελλήνων απαντά «ΟΧΙ».

Ο αποκεφαλισμός του υπουργού Φίλη από το θεοκρατικό «ελληνικό» μόρφωμα, επειδή απετόλμησε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην παιδεία (που απετέλεσε διαχρονικά εργαλείο πνευματικού αφελληνισμού και αποκοπής των συγχρόνων Ελλήνων από την αληθινή Ιστορία μας), θυμίζει τις τελευταίες ημέρες της βυζαντινής θεοκρατίας. Όπως αναφέρει ο ιστορικός της Αλώσεως Γεώργιος Φραντζής στο «χρονικὸ τῆς Ἁλώσεως», όταν ο Μωάμεθ ετοιμαζόταν να μπει στην Πόλη, εκείνοι μέσα τσακώνονταν αν οι άγγελοι ήσαν αρσενικού ή θηλυκού γένους.

Ἀλαμπάσης Θανάσης

filonoi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ