Ο ΣΠΟΡΟΣ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ. Της Μαίρης Καρά

Σιγά που θα περιμένω απάντηση! Φαίνεται πως εσείς δεν με παίρνετε στα σοβαρά κι επειδή είμαι ανωτέρας σποράς φίλος σας, αντί να… θυμώσω, την κοπάνησα μαζί με τον Περικλή για τα πάτρια εδάφη. Τι λέτε; Να επιστρέψω σε σας; Γιατί; Μήπως με περιμένει κανείς; ΄Η μήπως σας έλειψα; Θα το δείξει η ΑΠΟ-ΣΤΑΣΗ! Χωρίς στάση στην χώρα σας συνέχισα το μακρύ ταξίδι μου στην ροή του χρόνου, για να συμπληρώσω το βιβλίο της Ιστορίας σας. Φυτεύτηκα σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και είδα όλες τις αναταράξεις της, που απέβησαν μοιραίες για το μέλλον της φυλής σας και του ΠΛΑΝΗΤΗ....

Πόλεμοι σε εξέλιξη παντού, πείνα και δυστυχία και στρατιές ρακένδυτων ανθρώπων να σέρνονται με άδεια μάτια και να σωριάζονται εξαθλιωμένοι στο χώμα. Σίγουρα αυτή η τραγική εικόνα οφείλεται στις επεκτατικές βλέψεις των ισχυρών  και παράλογα σκεπτόμενων ΗΓΕΤΩΝ.

 

Οι απάνθρωποι δολοφόνοι διέλυσαν τα Έθνη-Κράτη και δουλοποίησαν ανύποπτους λαούς, για να ικανοποιήσουν τα ζωώδη ένστικτά τους. Αυτοί που δεν σεβάστηκαν την Φύση και την ανθρώπινη ύπαρξη με τον πολιτισμό της. Αυτοί που δεν γνωρίζουν πως ό,τι σπείρεις θα ΘΕΡΙΣΕΙΣ!

 

Αυτοί δεν είχαν σύμβουλο ένα χαρισματικό σποράκι, όπως έχετε εσείς φίλοι μου Έλληνες και δεν το εκτιμάτε. Όταν το χάσετε θα καταλάβετε την αξία του και θα το αναζητάτε. Μα θα είναι πολύ αργά. Αχ συγκινήθηκα κι έχασα τον ειρμό μου. Τι μου κάνει η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΣΑΣ!

 

Γιατί έπρεπε οι λαοί να πληρώσουν το τίμημα της μισαλλοδοξίας των στυγνών δικτατόρων; Γιατί έπρεπε να υποστούν τις φονικές επιθέσεις με τα τεχνολογικά και τα οικονομικά τους όπλα; Μόνο επειδή από απερισκεψία έκαναν λανθασμένες επιλογές των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ;   

 

Κρύωσε η καρδιά μου στην θέα των ερειπίων, που κάλυπταν την επιφάνεια της γης. Ούτε σύνορα ξεχώριζαν, ούτε κράτη ούτε πόλεις… όλα τα σκέπαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Πολύ ζοφερό το μέλλον σας φάνταζε σε μια πινακίδα στην μέση του πουθενά ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ!

 

Επιτέλους μια πνοή φωτός διαλύει την καταχνιά και με οδηγεί στον Ιερό Βράχο, όπου το φωτεινό ΟΡΑΜΑ του Περικλή δόξασε την Αθήνα του. Αγέρωχο ξεχωρίζει το διατηρημένο ιστορικό μνημείο και προβάλλει στο μέλλον, με ό,τι απέμεινε απ' τον δοξασμένο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ!

 

Αφήνω την χαρά μου να με κυριεύσει, σα να είμαι κι εγώ γνήσιος πατριώτης σας. Θαυμάζω το μεγαλείο του κι ευχαριστώ τον Δημιουργό του κόσμου σας για την διάσωσή του. Όμως η απόλυτη σιωπή που βασιλεύει… με ανησυχεί… δεν υπάρχει ζωή εδώ, ούτε ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

 

Ερευνώντας το περιβάλλον, το μάτι μου πέφτει σε δυο ανθρώπινες σκιές καθισμένες στα σκαλοπάτια. Πλησιάζω και βλέπω έναν ηλικιωμένο άντρα και μια φιγούρα μαυροφορούσα απ' την κορυφή ως τα νύχια. Μόνο τα γαλάζια μάτια της πρόδιδαν το φύλλο και την ΦΥΛΗ ΤΗΣ. 

 

Ενστικτωδώς φυτρώνω ανάμεσά τους με ανοιχτές τις κεραίες μου. Με έκαιγε η περιέργεια για την εκεί παρουσία τους. Με το που άνοιξαν το στόμα τους ταρακουνήθηκε το φυλλοκάρδι μου… η χαρά μου με… πέταξε στα ουράνια, ακούγοντάς τους να μιλάνε σε άπταιστα ΕΛΛΗΝΙΚΑ!

 

-Μοναχοκόρη μου αγαπημένη… πόση ευτυχία με γέμισε ο ερχομός σου! Με φόβο σου έστειλα το κρυφό μου μήνυμα  στα ξένα, που κατέφυγες για να επιβιώσεις… δεν ήμουν σίγουρος πως θα φτάσει στα χέρια σου… σ' ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες στην επιθυμία του ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ.

 

-Πατέρα κι εγώ χάρηκα όταν πήρα το απεγνωσμένο σου μήνυμα να με ξαναδείς… κι όπως βλέπεις ήρθα αμέσως. Περιττό να σου θυμίσω τους κινδύνους αυτής της απόφασής μου. Ξέρεις πόσο δύσκολη είναι η μετακίνησή μας απ' τις ξένες χώρες, στις οποίες ξενιτευτήκαμε…

 

-Το γνωρίζω κόρη μου και λυπάμαι όπως και για όλα τα άλλα δεινά, που έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια…

 

-Ναι πατέρα όλη η δική μας γενιά πληρώνει τις… αμαρτίες σας. Μα δεν ήρθα εδώ για να σε κατηγορήσω…

 

-Ευχαριστώ παιδί μου που η ελληνική ψυχή σου, δεν σου επιτρέπει να την γεμίζεις με μίσος και κατηγορίες. Σ' αυτά τα ευγενικά συναισθήματά σου στηρίζομαι, για να σου ανοίξω την καρδιά μου και να απολογηθώ μπροστά σου…

 

-Τι θες να πεις πατέρα… πως μετάνιωσες;

 

-Ακριβώς! Τώρα συνειδητοποιώ το κακό που έκανε η γενιά μου στην δική σας σκοτώνοντας τα όνειρά σας. Τώρα που  η δυστυχία που μας επέβαλλαν οι στυγνοί εγκληματίες και καταστροφείς της χώρας μας, επιβαρύνουν την υγεία μας και στερούν μέρες απ' την ζωή μας… πόσο λυπάμαι…

 

-Πατέρα δεν έχουν νόημα οι ενοχές τώρα. Όταν ύπουλα ισλαμοποιούσαν την πατρίδα μας, τί έκανες; Όταν οι λαθραίοι εισβολείς έπαιρναν ιθαγένεια κι έκλεβαν τα δικαιώματά μας, τι έκανες; Όταν κάθε φυλής τριτοκοσμικοί φυγάδες έπαιρναν τα μεροκάματα των Ελλήνων τι έκανες; Τίποτα δεν έκανες πατέρα ούτε εσύ ούτε και οι όμοιοί σου κι επιτρέψατε να μας κάνουν μετανάστες και μέσα στην πατρίδα μας. Εσείς μας αναγκάσατε να ξενιτευτούμε. 

 

-Έχεις δίκιο παιδί μου και λυπάμαι αφάνταστα γι' αυτό. Ναι, είμαι υπόλογος απέναντι σ' όλη την γενιά σας και εκλιπαρώ την συγνώμη σας. Φάνηκα πολύ δειλός απέναντι στο πατριωτικό μου χρέος, τότε που έπρεπε να βάλω την ελευθερία της πατρίδας πάνω απ' την προσωπική μου επιβίωση. Ναι, φταίω, μα τότε με τον ρατσιστικό νόμο και την σχεδιασμένη ισλαμοποίηση της Ελλάδας μας, εμείς ο λαός βρεθήκαμε απροετοίμαστοι κι ανήμποροι να σηκώσουμε το βάρος μιας επανάστασης. 

 

Ναι, δεν αντιδράσαμε, δεν ξεσηκωθήκαμε σαν απόγονοι ηρώων… την δειλία μας εκμεταλλεύτηκαν τα προδοτικά υποκείμενα των διεθνιστών και μας υποδούλωσαν τόσο εύκολα. Μας έπιασαν στον ύπνο, γιατί ο καθένας μας κουτοπόνηρα σκεφτόμενος έριχνε την ευθύνη στους άλλους.  Και ποιοι αγωνίζονταν τελικά; Μόνο οι αληθινοί πατριώτες Έλληνες, που έδωσαν και την ζωή τους για τον Αγώνα. Ήταν όμως τόσοι λίγοι απέναντι στο θηρίο της παγκοσμιοποίησης. Μας νίκησαν και σήμερα ζούμε σαν σκλάβοι και φοβόμαστε και την σκιά μας. Ναι, είμαστε υπόλογοι απέναντί σας. Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα;

 

-Τώρα πατέρα είναι πολύ αργά. Κοίταξέ με… βλέπεις την κόρη σου την Ελληνίδα με την μαντίλα; Με αναγνωρίζεις έτσι; Την φόρεσα αναγκαστικά για να έρθω να σε δω.

-Αλήθεια δεν σ' αναγνωρίζω ελληνίδα στο ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ!

​                       (συνεχίζεται)​

 

http://skeftomasteellhnika.blogspot.gr/2017/03/blog-post_935.html