Αυτό είναι το βρώμικο σχέδιό τους

Η πολυσυζητημένη «αναστάτωση» που υποτίθεται ότι έφερε στα επιτελεία των ισχυρών, η εκλογή του Ολάν και η πολυτροφοδοτούμενη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσχηματική ευκαιρία που αναζητούσαν, και φυσικά αξιοποιούν στο έπακρο, με στόχο…

1. Τη διευθέτηση διαχρονικών εκκρεμοτήτων στα πλαίσια των μεταξύ τους ανταγωνισμών.
(Και η κυρίαρχη νομισματική πολιτική των επόμενων δεκαετιών, μετά το ευρω-εγχείρημα, είναι από μόνη της μια τέτοια σημαντική πολιτικοοικονομική εκκρεμότητα).

2. Τη σφυρηλάτηση πολιτικών προτεραιοτήτων και την προσαρμογή πολιτικών δυνάμεων που θα τις υπηρετήσουν αποτελεσματικά, στα πλαίσια της χορογραφίας της πολιτικής ανασύνταξης που επιχειρούν.
(Και φυσικά στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, οι μηχανές της πολιτικής καλύμπρας που θα αναδείξει – διαμορφώσει τις αντικαταστάτριες πολιτικές δυνάμεις στο αναδιαμορφούμενο σκηνικό, δουλεύουν στο φουλ με «οικολογικό» καύσιμο τον εκβιασμό και τον κοινωνικό τρόμο).
Το πλασματικό δίλημμα λοιπόν της παραμονής ή όχι της χώρας στη ζώνη του ευρώ, οφείλουμε να το απομυθοποιήσουμε, προτρέποντας την κοινωνία να αποφύγει το μαζικό της εγκλωβισμό σ αυτήν την καλοστημένη παγίδα.

Και στα πλαίσια αυτής της αυτονόητης υποχρέωσης, υπάρχουν δυο εξ ίσου αυτονόητες αλήθειες, που οφείλουμε να αποκαλύψουμε με τρόπο απλό και ξεκάθαρο...

1. Αυτό που θα κριθεί την επόμενη περίοδο, και δε θα κριθεί από την εκλογική συμπεριφορά του Έλληνα, αλλά από τις γεωπολιτικές και οικονομικές προτεραιότητες που θα κυριαρχήσουν στα κέντρα της πραγματικής εξουσίας, δεν είναι το αν η Ελλάδα θα παραμείνει ή όχι στη ζώνη του ευρώ, αλλά αν το ίδιο το ευρώ θα παραμείνει ως έχει, και αυτό θα εξαρτηθεί από το εάν και κατά πόσο η διατήρησή του θα συνιστά εργαλείο εξυπηρέτησης ή βαρίδι αναστολής της «ανάπτυξης» που οραματίζονται οι «αγορές» και όχι οι αφελείς και χειραγωγούμενοι «αναλυτές» μας.

2. Η πολυσυζητημένη «προετοιμασία» των χρηματοπιστωτικών και των ισχυρών πολιτικών κέντρων, δεν αφορά την αντιμετώπιση των συνεπειών από την περισσότερο ή λιγότερο πιθανή αποπομπή της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, αλλά τις ανάγκες της πολυεπίπεδης προετοιμασίας τους, στα πλαίσια της διαφαινόμενης στρατηγικής ανασύνταξης με τους αμείλικτους κανόνες της αγοράς.

Σε αυτό το παιχνίδι η Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο παρά το απαραίτητο άλλοθι μέσω του οποίου και με αφορμή το οποίο, θα επιχειρηθεί η δρομολόγηση αυτών των πολιτικοοικονομικών σχεδιασμών.

Από την άποψη αυτή, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε μια αυτονόητη διαπίστωση και φυσικά να καταδείξουμε το πραγματικό διακύβευμα – όχι τόσο των εκλογών, αλλά με αφορμή αυτές τις εκλογές – της δρομολογούμενης λύσης.

Διαπίστωση:
Σε αυτό το σκηνικό ανασύνταξης, η Ελλάδα θα «αγαπιέται» και θα μισιέται» από τους νταβατζήδες στους οποίους εκχωρήθηκε η κυριαρχία της, ανάλογα με το βαθμό και τον τρόπο της ωφελιμότητας της, στο υπό διαμόρφωση γεωπολιτικό σκηνικό.

Με λόγια απλά:
Όσο την θέλουν, και σε συνάρτηση πάντα με τον τρόπο που την θέλουν, θα πλερώνουν είτε την παραμονή της είτε την αποπομπή της, διότι το πραγματικό ζητούμενο ποτέ δεν ήταν η Ελλάδα του ισότιμου εταίρου και του αξιοπρεπούς διαβιούντος λαού, αλλά η Ελλάδα του πλιάτσικου και των σχισμένων ιματίων.

Το πραγματικό λοιπόν διακύβευμα, δεν είναι η πάσει θυσία παραμονή.
Το πραγματικό διακύβευμα είναι το ποιος καθορίζει τους όρους της αποδέσμευσης από την πολιτική και οικονομική υποτέλεια.

Αν η Ελλάδα αφεθεί να συνεχίσει να χρηματοδοτεί με πόνο, με δυστυχία, με ταπεινωμένη αξιοπρέπεια και με εφιαλτικές πολιτικές σε βάρος του λαού της, αυτή την αμφιλεγόμενη παραμονή, τότε…

Όταν θα έρθει η στιγμή που θα πεταχτεί σαν την τρίχα από το προζύμι, τότε η κοινωνία της δε θα είναι πρωταγωνιστής στην επόμενη μέρα, αλλά μια κοινωνία – βαμπίρ παραδομένη στην επικίνδυνη πολυεπίπεδη εξουσία της επόμενης μέρας, άβουλη και ανίκανη να πορευθεί στο μέλλον και στη ζωή της.

Αν ο Ελληνικός λαός επιβάλει την οριστική αποδέσμευση από την οικονομική και πολιτική υποτέλεια, με τους δικούς του όρους, με τους δικούς του κανόνες, και με οδηγό την δική του πολιτική δυναμική, τότε θα είναι αυτός που θα ανοίξει το δικό του παράθυρο στην ελπίδα με όρους πραγματικούς και όχι με επικοινωνιακά καλοστημένες αυταπάτες, που τον προτρέπουν να μάθει να αγαπά το μαστίγιο διότι απλά κάποιοι του έκλεψαν το καρότο.

Όταν λοιπόν θα έρθει η ώρα του ταμείου, αυτοί που θα πληρωθούν για το μεροκάματο του τρόμου που έσπειραν, το ματωμένο χρήμα τους θα είναι το τίμημα της αυταπάτης που θα πληρώσουμε όλοι εμείς, αν αφεθούμε στη λαγνεία του τρόμου της να μας σαγηνεύσει.



Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.ramnousia.com/2012/05/blog-post_4273.html