ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΙΜΟ, ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ, ΣΤΟ ΣΠΗΛΙΟ ΓΡΕΒΕΝΩΝ.
Το χωριο Σπήλιο, (Σπήλαιο, με την "επίσημη" ονομασια των ψευτομορφωμενων), μια "αετοφωλια"στα 1000 μετρα, στην αγκαλια του Ορλιακα, περιτριγυρισμενο απο αποκρημνες βραχωδεις ορθοπλαγιες εκατονταδων μετρων και αδιαβατες χουνες (φαραγγια), που σχηματίζουν τα δυο ποταμια που το περιβαλουν και ενώνονται στα "ποδια" του σχηματιζοντας τον Βενετικο, ειναι μια διαμαντοπετρα, στο κοσμημα που λεγεται Βορεια Πινδος.
Με ιστορια πανω απο 3500 χρονια, συμφωνα με τα αρχαιολογικα ευρηματα, ειναι και ενα απο τα σημαντικά κεντρα της πρωτης κοιτίδας των Μακεδονων, πριν επεκταθούν και ανατολικοτερα στις εφορες πεδιαδες των Αιγων και της Πελλας.
Εκτος της απορθητης, φυσικης οχυρας θεσης του, εχει και σαν προστατη και ακοίμητο φρουρο του, τον "πατερα θεων και ανθρωπων", ΖΕΥ.
Η εμφανεστατη μορφη του στην κορυφη "Σπιλος", εγινε βεβαια και παγκοσμια ειδηση, μεσα απο τα διαφορα ξενα ΜΜΕ και ιστοσελιδες.
Στο χωριο αυτο, διαδραματιζεται ενα εθιμο που πραγματικα ειναι συγκλονιστικο, το πως καταφερε να επιβιωσει τοσους αιωνες, μεσα απο τοση βια και τρομοκρατια..
Μια μοναδικοτητα σε ολη την Ελλαδα, ένα απιστευτο ιστορικο «απολίθωμα» όπως το λεω εγω, συμβαίνει κάθε χρονο, στις 23 Δεκεμβρη στο Σπήλιο.
Αυτό είναι το αναμμα του φανου, της κλαδαριας, μιας μεγαλης δηλ. φωτιας απο πυξαρια κυριως, και τα τραγουδια που λεμε εκεινο το βραδυ γυρο από αυτην την μεγαλη φωτια, αλλα κυριως, το Διονυσιακο πνευμα που επικρατει.
Στο χωριο αυτο λοιπον, λογω προφανως του απρόσιτου του εδαφους και της φυσικης οχυρας θεσης, αλλα και του ατιθασου και φιλελευθερου χαρακτηρα των κατοικων του, τα εθιμα των προγονων μας παρέμειναν σχεδον αναλλοίωτα μεχρι τις μερες μας, παρ, ολες τις ριζικες αλλαγες που εγιναν στην πατριδα μας, ειδικα στο ζητημα της θρησκειας.
Αυτό το βραδυ στην μεγαλη κάτω πλατεια, στο «ίσιωμα», με πυξάρια που μαζευονται τις προηγούμενες μερες, ολοι μεγαλοι και παιδια με γελια και χαρες, φτιαχνουμε μια κλαδαρια.
Δηλαδη βαζουμε έναν μεγαλο πασαλο στη μεση και γυρο-γυρο «χτιζουμε» τα κλαδια. Στην συνέχεια, τα μεσανυχτα περιπου αναβεται η φωτια. Τα πυξαρια φουντωνουν, η φλογα φτανει εως ψηλα, τα πυξαρια καιγονται με πριτσιριστο θορυβο.
Γυρο από αυτην την φωτια επικρατει πνευμα ευδιαθεσιας και τα χαρας.
Και εκει που τραγουδαμε τα κλασικα χρισουγεννιατικα τραγουδια, «χιονια στο καμπαναριο», κτλ. λεμε και τα δικα μας, τα μοναδικα σ, ολη την Ελλαδα γι, αυτην την βραδυα.
Τα τραγουδια που με μεγαλη αθυροστομια, κοντρα στο πνευμα της νηστειας και της χριστιανικης λογικης, με σκωπτικη διαθεση, στο Διονυσιακο πνευμα που χαρακτηριζε αυτην την γιορτη των προγονων μας, διακομωδουν και περιπαιζουν.
"Κόλιντρα μέλιντρα κι μένα μπάμπου κλούρα μι σι τσακίσου τ’μσούρα μι τι’θα φας φασούλια… κόλιντρααα… κόλιντρααα… "
"Αν δες μας δώσεις κλούρα κόλιντρα δως μας ένα κουρίτσι, να το φιλώ να του τσιμπώ να πέφτου να κοιμούμι… κόλιντρααα… κόοοολιντρααα…"
"Αμπδάει λαγός στα κάψαλα κι φτανει ως το Βόλο, γαμω ντ’ κυρά στα ανάσκελα κι σένα μες τουν κωλο!.. κόοοολιντρααα… κόλιντρααα…"
" Αν δε τσακώσεις του λαγό, τσάκου τι λαγουνίκα, στ’ πουτσα μ’ καβαλίκα!.. κόλιντρααα… κόοοοολιντραααααα…"
"Ου Ντιλιάνις έπεσε κι βάρεσε στα αρχιδια. του Νταλαμπίρα φώναζι να τουν πλακώσι κρουμίδια. κι τα κρουμίδια ήταν χλουρά τον εκαψαν τα, αρχιδια!... κόοοολιντρααα… κόλιντρααα…"
Αντε μετα,
"Χριστούιννα χριστούιννα τώρα Χριστός γεννιέται. Γεννιέται και βαφτίζεται στους ουρανούς παένει. Όλα τα αγγιέλια χαίρονται κι’όλα δοξολογιούνται και τα δαιμόνια σκάζουνται γιατί ο Χριστός γεννιέται. Κόλιντρααα.., κόοοολιντρααα….."
Εκεινο όμως το τραγουδι που πραγματικα ειναι εντυπωσιακό και μας δειχνει πολλα, είναι το πρακατω.
"Κάτου στου Ιροσόλημου στουν κύριου τουν τάφου,
που λειτουργούν οι άγγελοι και ψέλνουν τ’ Αποστόλια,
ψέλνουν του Άγιους ου Θεος κια αυτήν ν,τιμιοτέρα,
τς μπάμπους τ’ θυγατέρα, αν τη βρω σιαπέρα,
τουν άνεμου θα τα’δώσω του μνι θα ,τν ξεπατωσω!.
Κόοοοοολιντραααααα..….."
Τι μας μας μεταφερει λοιπον αυτό το απιστευτο τραγουδακι, που ερχετε σε μας από αιωνες πισω?..
Ότι οι παππουδες μας εδω στο απροσιτο Σπήλιο, όταν ολοι οι αλλοι συνελληνες ειχαν αλλαξοπιστισει και ειχαν υποταχθεί στην νεα θρησκεια που επέβαλαν οι Ρωμαιοι κατακτητες της πατριδας μας, ξεκινώντας από τον Ηβηρα στην καταγωγη αυτοκρατορα της Νεας Ρωμης Θεοδοσιο, στην συνεχεια με τον Αρκαδιο που γκρεμισε κάθε Ελληνικο ναο και εσφαξε τους ιερεις και καθ, έναν που αντιστεκοταν στην επιβολη της θρησκειας, στους νομους απαγορευσεις ολων των μετεπειτα Αυτοκρατόρων και κυριως του Ιουστινιανου, με ποινη θανατου και δεσμευση κάθε περιουσιας για οποιον συνεχιζε να πιστευει στην πατρωα θρησκεια αλλα και πολύ αργοτερα ακομα, αυτοι συνεχιζαν να πιστευουν στην Ελληνικη θρησκεια και να οργανωνουν τις παναρχαιες τελετες και γιορτες.
Ολοι οσοι γνωριζουν ιστορια ξερουν, ότι οι Μανιατες θεωρείτε ότι είναι οι τελευταιοι Ελληνες που αλλαξοπίστησαν και εγκατελειψαν την πατρωα θρησκεια στην πατριδα μας, τον 10ο αιωνα, οταν ειχαν γινει πολλες προσπαθειες να αλλαξοπιστησουν πριν, μιας και προβαλαν σθεναρη, αλλα και ενοπλη αντισταση!..
Μας γραφει πχ. περι το 890 ο αυτοκρατορας της της Nova Roma (Νέας Ρώμης), Κωνσταντίνος Ζ ο Πορφυρογένητος, στο «Περί Διοικήσεως Της Αυτοκρατορίας» τα εξής:
«Ίστεον ότι οι του κάστρου Μαϊνης οικήτορες, ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σλαύων, αλλ' εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νύν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται, δια το εν τοίς προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου (σημ. 867 - 886) βαπτισθέντες, Χριστιανοί γεγόνασιν..».
Ο αφιχθείς στην Λακωνική την χρονικη περιοδο 945 - 988 σκληρός Αρμένιος χριστιανος προσηλυτιστής Νίκων, ο αποκαλούμενος «Μετανοείτε», εκτός από την κατασφαγή των εν «Λακεδαιμονία» Ιουδαίων και των ανεπιδέκτων εκχριστιανισμού παγανιστών Σλάβων των πεδινών οικισμών της περιοχής (των «Τελχίνων» όπως τους έλεγαν σε μία προσπάθεια δαιμονοποιήσεως οι Βυζαντινοί), εφρόντισε και για την εξολόθρευση των τελευταίων ιχνών της «αρχαίας ειδωλολατρίας» που, προστατευομένη υπό του δυσπροσίτου Ταϋγέτου, ελειτουργούσε ελευθέρως και απροσκόπτως υπό την ηγεσία του Έλληνος «Εφόρου των Εθνικών γαιών» και «Δουκός των Εθνικών», Αντιόχου
Τον οποιο «φιλοδαίμονα» και «αλαζόνα» Αντίοχο, ο Αρμένιος προσηλυτιστής εξόντωσε με τα ίδια του τα χέρια!...
Και ετσι εσβυσε και το τελευταιο οχυρο της προγονικης θρησκειας.
Στο Σπηλιο, σ,αυτο το απομακρο φυσικο οχυρο, λογω ακριβως του απροσιτου του εδαφους, μαλλον αυτό αργησε πολύ περισσοτερο!.
Ετσι, στις γιορτες αυτές του Δεκεμβριου, που διοργανωναν οι προγονοι μας προς τιμην της πατρωας θρησκειας, λοιδωρουσαν ολους αυτους που ειχαν προδώσει την θρησκεια των προγονων και ειχαν αλλαξοπιστήσει.
Ετσι ελεγαν, οπως μας μεταφερει αυτο το γιορτινο τραγουδακι, ότι κατω στα Ιεροσολυμα που ψελναν οι δικοι τους παπαδες και οι αποστολοι της νεας Ρωμαικης θρησκειας το «αγιος ο θεος» και για αυτην την δικη τους τιμιωτερα, η οποια είναι κορη.. μπαμπως!
(συμφωνα με πληροφορια που δεχονται οι Χριστιανοι από τα «αποκρυφα ευαγγελια», η μανα της "παναγιας" η Αννα, την γεννησε σε μεγαλη ηλικια. Αρα ηταν θυγατερα τσ, μπάμπως !.), που αν την βρουν σια, περα, να δει τι θα παθει!... τουν ανεμου θα την δωσω του μνι θα τν, ξιπατωσω!....
Τι γιορταζαν λοιπον αυτές τις μερες οι προγονοι μας, που στοιχεια του βλεπουμε σ, αυτο το εθιμο που παραμενει στο Σπήλιο;...
Οι προγονοι μας με τα καλυτερα μυαλα των, αυτους που και σημερα ολη η ανθρωποτητα, με τεραστιο θαυμασμο και ευγνωμοσυνη κλεινει το γονυ με σεβασμο, ασχοληθηκαν με τα φιλοσοφικα ζητημα που απασχολουν κάθε αναθρωπο, ακομα και αν δεν τα βαζει μπροστα του!..
Οι αιώνιοι προβληματισμοι του ανθρωπου, όπως της προέλευσις μας, από πού ήρθαμε και που παμε, τον λογο που ζουμε και πως θα πρεπει να ζουμε, και όλα τα αλλα αξιακα ζητημα, όχι μονο απασχολησαν, αλλα και με πολλους και διαφορους τροπους, εδιναν τις απαντησεις.
Και αυτό γινοταν με πολλους και διαφορετικους τροπους, γιατι ολοι οι ανθρωποι δεν μπορουν να συλλαβουν και να εμβαθυνουν σε όλα τα νοηματα και αποριες της ζωης.
.Ετσι, ενας απλος αλλα με σιγουρα αποτελεσματικος τροπος ηταν και αυτός που λεμε «θρησκεια».
Στα αρχαια χρονια στην πατριδα μας, οι πανσοφοι των προγονων μας, θελοντας και να μεταφερουν ιστορικες πληροφοριες, αλλα και τις αξιες που πρεπει να διεπουν τους ανθρωπους, τις περνουσαν μεσα από ιστοριες που ειχαν γινει μυθος, δηλ. ειχαν περασει το συνορα του τοπου και του χρονου και λογω του μεγεθους, εφτανε στην σφαιρα του αθλου, αρα του μυθου!..
Ο μυθος, δεν ηταν κατι το ψευτικο, αυτό ηταν το παραμυθι. Ο μυθος ΠΑΝΤΑ ειχε πυρήνα αληθειας.
Ο μυθος λοιπον των παναρχαιων χρονων με τους τοτε ηγετες, εγινε αυτό που ηταν η βαση της Ελληνικης θρησκειας. Τα τοτε σπουδαια προσωπα, οι φυσικες δυναμεις και οι έννοιες, εγιναν θεοι, αλλα χωρις να χασουν το ανθρωπινο προσωπο.
Αυτή η βαση απευθυνόταν στους ανθρωπους που δεν μπορουσαν να κατανοησουν βαθυτερα νοηματα. Βλεπαν έναν κεραυνο, υπηρχε μια απαντηση, τον ριχνει ο Διας και ετσι «ελυναν» τον προβληματισμο τους.
Για οσους μπορουσαν αν αντιληφθουν περισσοτερα, υπηρχε η διαδικασια της μυησης. Οσα πιο πολλα μπορουσες να καταλαβεις και να αντεξεις, τοσο πιο βαθεια ηταν και η μυηση.
Μας λεει ο Αριστοτελης,
«Από τους αρχαίους, τώρα, και τους πολύ παλαιότερους έχει κληροδοτηθεί στους μεταγενέστερους υπό μορφή μύθου η παράδοση ότι αυτά [=τα ουράνια σώματα] είναι θεοί (...) τα λοιπά προστέθηκαν αργότερα ως μυθολογικές περιγραφές για να εξασφαλίζεται η ευπείθεια του πολύ κόσμου και να γίνεται χρήση τους στους νόμους και προς το κοινό συμφέρον. Διότι λένε ότι οι θεοί έχουν ανθρώπινη μορφή ή είναι όμοιοι με μερικά από τα άλλα ζώα»
Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά, Λ΄, 8 (1074b).
Στα πλαισια αυτά για την ψυχαγωγια, δηλ. την αγωγη της ψυχης, και προς το κοινο συμφερον που λεει και ο Αριστοτελης, γινοταν και πολλες γιορτες και τελετες που συνηθως ειχαν θρησκευτικο χαρακτηρα.
Μετά το τελος της πρωτης εβδομαδας του Μακεδονικου μηνος Αυδηναιου, (Ποσειδεων, συμφωνα με το Αττικο ημερολογιο, Διοσθυος με το Λακωνικο, σημερινο15 Δεκεμβριου- 15 Ιανουαριου), σε ολη την Ελλαδα τελούνταν μια μεγαλη γιορτη προς τιμην του Διονυσου, που ειχε διαρκεια δυο εβδομαδων!
Ηταν τα «μικρα» Διονυσια, η τα «κατ, αγρους» Διονυσια.
Οι προγονοι μας λοιπον, κατά την χειμερινη τροπη του Ηλιου, γιορταζαν την γεννηση του «θειου βρεφους», του Διονυσου που αποκαλουνταν και «σωτήρ».
Στο τελος του χειμωνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου γιορταζαν την αναγέννησή του.
Ηταν ο «καλος ποιμενας», του οποιου οι ιερεις κρατουσαν την «ποιμενικη ραβδο» και μετα την θυσια της πρωτης μερας, βγαιναν με πομπη στους αγρους.
Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή ενος βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:
«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα».
Ο θεος της φυσης Διονυσος, γεννιεται και πεθαινει κάθε χρονο.
Η λατρεια του στηρίζεται στις αλλαγες των εποχών οι οποίες φυσικα συνδέονται και με τη ζωή του ανθρώπου: άνοιξη - γέννηση, καλοκαίρι - γονιμοποίηση, φθινόπωρο - φθορά, χειμώνας - θάνατος.
Εκτος από την θυσια, τις παρακλησεις και τις ευχαριστιες για την προστασια της σπορας, της αναγεννησης των αγρων και καλη σοδια, ανταλαζαν και ευχες και τα παιδια γυριζαν από σπιτι σε σπιτι, και κρατωντας κλαδια ελιας η δαφνης και ένα ξυλο στολισμενο με κισσο και μαλι, τραγουδοντας τραγουδια για καλη σοδια, υγεια και ειρηνη, αναμεσα σε πειραγματα και ευφορια και οι οικοδεσποτες τα εδιναν προσφορες.
( Αυτο γινοταν παλιοτερα, το ζησαμε σαν παιδια, οταν μετα το σβυσιμο του φανου, λεγαμε τα Κολιντρα!.
Με τον ντρουβα στον ωμο και την "τσιουμπανικα" στο χερι, προφανως παρομοιωση της "ποιμαντικης ραβδου" που κρατουσαν οι ιερεις του Διονυσου, επισκευτομασταν ολα τα σπιτια με την σειρα, λεγαμε τραγουδια και ευχες στους οικοδεσποτες και αυτοι μας διναν κλουρες και αλλα καλουδια!... )
Βεβαια, αυτή η γιορτη κατά των πρώτων χρονων της Ρωμαικης αυτοκρατοριας, μεχρι να καθιερωσουν την νεα Θρησκεια,που ιδρυσε ο πρακτορας τους Σαουλ. στα περισσοτερα μερη της αυτοκρατοριας καθιερωθηκε σαν γιορτη του Κρονου, τα Σατουρναλια.
Παραλληλα τιμούσαν και τη Δημητρα, για την προστασια της σπορας, και καλη σοδια.
Όχι όμως στην Ελλαδα, στα μεγαλυτερο μερος της. Εδώ συνεχιζουν να γιορταζουν την γεννηση του Διονυσου με τα "κατ, αγρους Διονυσια".
Ο Διόνυσος εκτος των αλλων, κατεχει και την μαντικη, που εκφραζόταν από εκστασιαζόμενες γυναίκες, που με το στόμα τους μιλούσε ο θεός (μανία).
Μαλιστα το μαντειο των Δελφων συνδεετε με τον Διονυσο, πριν αφιερωθει στον Απολλωνα.
Μετα την εγκατασταση του Απολλωνα στους Δελφους, τον χειμωνα που βρισκετε στους υπερβορειους, για μια εβδομαδα γινότανε γιορτες προς τιμην του Διονυσου, με το αναλογο τελετουργικο και πνευμα, που φυσικα είναι εντελως αντίθετο με του Απολλωνος.
Ο Απολλωνας ηταν θεος του μετρου, της λογικης, της ισορροπίας, του ηθους, της εγκρατειας και ηρθε να ισοροπησει τα Διονυσιακα στοιχεια που εχουμε μεσα μας.
Ετσι στις γιορτες του Απολλωνος τα πραγματα ηταν αυστηρα και σεμνα.
Κυριαρχο στοιχειο που επικρατει είναι η νηστεια, ο αυτοελεγχος των πεπραγμενων και προσευχη.
Ο Διονυσος σαν θεος της χαρας, του γλεντιου, του κρασιου, της μεθης, του αμετρου, του σπαταλου, της λαγνειας, ειχε στις γιορτες του εκδηλωσεις με τετοιο χαρακτηρα.
Ετσι στα «μικρα» Διονυσια, που τελουνταν τον ιδιο χρονο που τωρα στο Σπήλιο γινετε το αναμα του φανου και το γλεντι με τα σκωπτικα τραγουδια και πειραγματα, οι πανηγυριστές αντάλλαζαν πειραγματα και χειρονομιες μεταξυ των, με περαστικους, γινοταν πομπες με μασκαρεμενους, με φαλοφορους, δραματικοι αγωνες, δημοσιες λοιδορίες, γιορτες με γλεντι μουσικη και χορο, και φυσικα άφθονο κρασι.
Συνεχεια ακριβως αυτης της παραδοσης, και στο τελετουργικο αυτων των γιορτων, των "μικρων" Διονυσιων, ειναι και τα "λοκατσιαρια", δηλαδη οι μασκαρεμενοι και κουδουνοφοροι που επισκεπτόταν τα σπιτια με γελια και πειράγματα, που εμεις στο Σπήλιο τα κανουμε την πρωτοχρονια και οχι την Αποκρια!.
Ας δουμε και βαθυτερα γιατι γινοταν αυτο, αυτη η ισχυρη αντιθεση των χαρακτηριστικων των γιορτων του Απολλωνα ,(και οι γιορτες προς τιμην της Αθηνας ειχαν παρομοιο αυστηρο χρακτηρα) και αυτές του Διονυσου.
Ειναι ακριβως γιατι οι προγονοι μας ηταν πανσοφοι, και γνωριζοντας οτι οι αιωνιοι και μονοι αλάνθαστοι συμπαντικοι νομοι, ειχαν εφαρμογη και στον ιδιο τον ανθρωπο, μιας και ο ανθρωπος ειναι συμπαντικο στοιχειο και μαλιστα το ισχυροτερο
Ο συμπαντικος νομος λοιπον της ενοτητας των αντιθετων, υπαρχει και στον καθε ανθρωπο, υπαρχει μεσα μας.
Η συγκρουση του Απολλωνιου και του Διονυσιακου στοιχειου μεσα μας, ειναι συνεχης. Αυτη η αβυσαλεα συγκρουση προκαλει πολλες φορες τις ψυχικες διαταραξεις, που ο κ. Φροϋντ σε μια αλλη γλωσσα, ονομασε νευρωτικες ή ψυχωσικες διαταραχες.
Ο αρμονικος ανθρωπος δεν ειναι αυτος ΄που εχει απωθησει εξ' ολοκληρου το Διονυσιακο στοιχειο, διαμορφωνοντας τη συμπεριφορα του αποκλειστικα στον Απολλωνειο αξονα, αλλα ο ανθρωπος που εχει αποδεχτει και τους δυο αρχεγονους πολους του Εγω του, επιδιώκοντας σθεναρα μεσω της πορειας του προς την αυτογνωσια, την Ισορροπια μεταξυ του Απολλωνειου και του Διονυσιακου του στοιχειου.
Αρα χρειαζομαστε στην ζωη μας, τοσο το Απολλώνιο αυστηρο και εγκρατή στοιχειο με κυριαρχη τη λογικη, οσο και τις στιγμες που κυριαρχει το Διονυσιακο μας στοιχειο, η Διονυσιακη τρελλα!...
Ειτε με την αρχαια των προγονων μας, ειτε με τη μοντερνα ορολογια της ψυχολογιας, το συμπερασμα ειναι το ιδιο:
μην πνιξετε τον «Δαιμονα» που κρυβετε μεσα σας, για να μην σας κατασπαραξει ο 'Θεος" σας...
Βεβαια με την ολοκληρωτικη επικρατηση του Εβραιοχριστιανισμου στην πατριδα μας, και την καθιερωση σ, αυτην την ημερομηνια την «γεννηση» του Χριστου, αντιγραφοντας φυσικα ολοκληρωτικα την ιστορια, ακομα και τις εικονες από την γεννηση του Διονυσου!, οι ανθρωποι δεν μπορουν να καταπνιξουν τα Διονυσιακα στοιχεια που εχουν μεσα τους, και ετσι αυτές οι γιορτες και αυτο το πνευμα, εξοβελιστικαν απο αυτες τις ημερες και πηγαν στις αποκριες.
Εκει βλεπουμε και ολο το Διονυσιακο πνευμα αλλα ακομα και τελετουργικά στοιχεια, όπως είναι οι φωτιες που αναβουν σε πολλα μερη της πατριδας μας, ακριβως όπως γινοταν στα «μικρα» Διονυσια.
Παντως ένα είναι σιγουρο, ο ιστορικος του μελλοντος πολλα θα εχει να πει για αυτην την μοναδικοτητα του χωριου μας και εμεις, πρεπει να νιωθουμε περηφανοι που γεννηθηκαμε σ, αυτο το πανεμορφο χωριο και ειμαστε οι κληρονομοι τετοιας μοναδικης παραδοσης….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου