Little Ice Age: Ακραία καιρικά φαινόμενα κατά τη διάρκεια του Maunder Minimum (1645-1715 μ.Χ.)

 
Από την Ιστορία δεν διδάσκονται μόνον οι ηλίθιοι. Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για το τι περίπου θα αντιμετωπίσουμε, αν τελικά συμβεί η νέα “Μικρή Εποχή Παγετώνων”, διαβάστε λίγα από όσα συνέβησαν κατά την διάρκεια της προηγούμενης Little Ice Age. 

Η περιοχή γύρω από την ανατολική Μεσόγειο επηρεάστηκε σοβαρά από το άσχημο κλίμα κατά τη διάρκεια του Maunder Minimum.
Οι περισσότερες περιοχές υπέφεραν από ξηρασία και πανώλη στις δεκαετίες του 1640, του 1650, και του 1670, ενώ ο χειμώνας του 1684 ήταν ο υγρότερος που καταγράφηκε στην ανατολική Μεσόγειο κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες, και οι χειμώνες στα τέλη της δεκαετίας του 1680 ήταν τουλάχιστον κατά 3° C πιο κρύοι από ό,τι σήμερα.

Το 1687, ένας χρονικογράφος της Κωνσταντινούπολης ανέφερε: «Αυτός ο χειμώνας ήταν δριμύς σε βαθμό που δεν έχει ξανασυμβεί εδώ και πολύν καιρό. Για πενήντα ημέρες οι δρόμοι έκλεισαν και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να βγουν έξω. Στις πόλεις και στα χωριά, το χιόνι έθαψε πολλά σπίτια». Στον Κεράτιο κόλπο, «το χιόνι έφτανε στο ύψος του προσώπου». Την επόμενη χρονιά, οι πλημμύρες χτύπησαν τις καλλιέργειες γύρω από το Edirne [κοντά στα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία], καταστρέφοντας τα κτήματα που εφοδίαζαν την Πόλη με τρόφιμα.

Στις δεκαετίες 1640 και 1650, ένας εμφύλιος πόλεμος έπληξε τη βρετανική αυτοκρατορία. Αυτός ο πόλεμος, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις μιας σειράς αποτυχημένων συγκομιδών που οδήγησαν σε λιμούς και επιδημίες, αφάνισε περίπου 250.000 ανθρώπους στην Αγγλία, τη Σκωτία και την Ουαλία - δηλαδή το 7% του πληθυσμού. Μόνο στην Ιρλανδία, ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 20%. Το 1655, «μπορούσε κάποιος να ταξιδέψει για είκοσι ή τριάντα μίλια [στην Ιρλανδία] και να μην δει κανένα ζωντανό πλάσμα» εκτός από «πολύ ηλικιωμένους άντρες, γυναίκες, και παιδιά» των οποίων το δέρμα ήταν «κατάμαυρο, εξαιτίας του τρομερού λιμού». Στη Σκωτία έπεσε πείνα που «όμοιά της δεν είχε ξαναδεί αυτό το βασίλειο από τότε που ήταν ένα ενωμένο έθνος».

Το 1645, το καλοκαίρι στην Αγγλία ήταν υπερβολικά ζεστό και ξηρό. «Ο αέρας ήταν πολύ ζεστός και τόσο μολυσματικός, ώστε πέθαναν σκύλοι, γάτες, ποντίκια και αρουραίοι. Πολλά πουλιά, κατά τη διάρκεια της πτήση τους πάνω από την πόλη, έπεφταν στο έδαφος νεκρά».

Το 1645, πολύ δυνατές βροχοπτώσεις στην Κρήτη κατέστρεψαν καλλιέργειες και κτίσματα.

Στη Σικελία, ξεκινώντας από τον Σεπτέμβριο του 1645, η βροχή έπεφτε σχεδόν συνεχώς για έναν χρόνο, καταστρέφοντας πρώτα τις χειμερινές καλλιέργειες και μειώνοντας έπειτα δραστικά την απόδοση της θερινής συγκομιδής. Τον Αύγουστο του 1646, οι τιμές του σιταριού αυξήθηκαν τόσο όσο ποτέ. Το φθινόπωρο του 1646, σημειώθηκε μεγάλη ξηρασία που διήρκεσε μέχρι και την άνοιξη του 1647.

Το 1646, μια μεγάλη καταιγίδα έπληξε την Ολλανδία και τη Δανία και από τις πλημμύρες πνίγηκαν 110.000 άτομα.

Οι καταρρακτώδεις βροχές το 1646 και η ξηρασία το 1647 κατέστρεψαν τα πλεονάσματα συγκομιδής, από τα οποία εξαρτιόταν η Κωνσταντινούπολη, προκαλώντας σοβαρή έλλειψη τροφίμων.

Στην Αγγλία, «ο κακός καιρός κατέστρεψε τη συγκομιδή καλαμποκιού και σίτου για πέντε χρόνια, από το φθινόπωρο του 1646.» Το 1647 και το 1648, ο καιρός ήταν πολύ κρύος, υγρός, και βροχερός.

Το 1647, η συγκομιδή απέτυχε στη Γαλλία, αφήνοντας τόσο την πρωτεύουσα όσο και το παλάτι χωρίς τρόφιμα.

Σε ορισμένες περιοχές της Ολλανδικής Δημοκρατίας, έβρεχε κάθε μέρα από τον Απρίλιο μέχρι τον Νοέμβριο του 1648, με αποτέλεσμα τα σιτηρά να σαπίσουν στους αγρούς. Στη συνέχεια, ήρθαν 6 μήνες παγετού και χιονοπτώσεων, κατά τη διάρκεια των οποίων τα κανάλια πάγωσαν, σταματώντας όλες τις μεταφορές με ποταμόπλοια. Το καλοκαίρι του 1649 ήταν επίσης ασυνήθιστα υγρό, και το καλοκαίρι του 1650 ασυνήθιστα κρύο. Μεταξύ του 1648 και του 1651, οι τιμές των σιτηρών στη Δημοκρατία βρίσκονταν στο ανώτατο επίπεδό τους εδώ και έναν αιώνα.

Το γαλλικό βασίλειο υπέφερε από πολλά χρόνια ακραίου κλίματος, γεγονός που οδήγησε σε αποτυχημένες καλλιέργειας και σε λιμούς. Αυτά τα προβλήματα επιδεινώθηκαν από την υπερβολική φορολογία, η οποία οδήγησε στην επανάσταση του Fronde, κατά τα έτη 1648-1653. Περίπου ένα εκατομμύριο Γάλλοι έχασαν τη ζωή τους.

Οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες κατέστρεψαν τη συγκομιδή του 1648, σε όλην τη νότια Ιταλία. Η τιμή των σιτηρών στη Νάπολη τετραπλασιάστηκε. Οι αξιωματούχοι ανέφεραν ότι οι άνθρωποι έλεγαν μεταξύ τους: «Ήταν πάντα καλύτερο να πεθάνεις από το σπαθί παρά από την πείνα».

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα 1648-49, ο ποταμός Τάμεσης πάγωσε στο Λονδίνο.

Το 1649 σημειώθηκαν μεγάλες πλημμύρες στην Αγγλία και τη Γαλλία. Το 1649 και το 1650, έπεσε λιμός στη Σκωτία και τη Βόρεια Αγγλία, από τις βροχοπτώσεις και τους πολέμους. Ακολούθησε επιδημία πανώλης στην Ιρλανδία και την Αγγλία. Το 1650 και το 1651 ο λιμός έπληξε ολόκληρη την Ιρλανδία.

Από το 1636, η Σκωτία βίωνε τη χειρότερη συνεχιζόμενη ξηρασία σε μια χιλιετία. Ακολούθησαν έντονες χιονοπτώσεις, που είχαν ως αποτέλεσμα μια συγκομιδή σιτηρών μικρού όγκου, το καλοκαίρι του 1649. Οι τιμές των τροφίμων όλων των τύπων ήταν υψηλότερες από ποτέ.

Η επιδημία πανώλης, που εξαπλώθηκε στη νότια Ευρώπη κατά τη δεκαετία μετά το 1649, σκότωσε τους μισούς κατοίκους της Σεβίλλης, της Βαρκελώνης, της Νάπολης και άλλων πόλεων.

Το 1649 υπήρχαν 226 μέρες βροχής ή χιονιού στη Γερμανία. Ακολούθησε χειμώνας που διήρκεσε 6 μήνες.

Στη Σουηδία, μια παρατεταμένη περίοδος ψυχρού καιρού προκάλεσε σημαντικότατα προβλήματα. Η συγκομιδή του 1650 ήταν η χειρότερη που η χώρα είχε γνωρίσει τα τελευταία πενήντα χρόνια. Τον Μάρτιο αυτής της χρονιάς, οι αρτοποιοί της Στοκχόλμης συγκρούστηκαν μεταξύ τους στις πύλες της πόλης, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μέρος του λιγοστού διαθέσιμου αλευριού.

Το 1650, υπερβολική ζέστη και ξηρασία έπληξαν την Ιταλία. Μετά τη συγκομιδή, την καυτή ζέστη διαδέχθηκαν πολύ δυνατές βροχές, και αυτές ακολουθήθηκαν από ένα πολύ δριμύ ψύχος. Στη Γαλλία, την ίδια χρονιά, σημειώθηκε μεγάλη έλλειψη σιτηρών. Η τιμή ήταν τρεις φορές υψηλότερη από ό,τι τα προηγούμενα πέντε χρόνια.

Οι καταιγίδες του έτους 1651 προκάλεσαν πολλές πλημμύρες στη Γαλλία. Όλοι οι ποταμοί ξεχείλισαν. Στην Προβηγκία, στις 8 Σεπτεμβρίου, ο ποταμός Durance ανέβηκε στις πύλες της Αβινιόν. Τον Νοέμβριο, στη Γκρενόμπλ, ο ποταμός Isère κάλυψε την γέφυρα και πενήντα σπίτια, ενώ πνίγηκαν 1500 ζώα στην ύπαιθρο και 300 στην πόλη. Η πλημμύρα άφησε τρία ή τέσσερα πόδια άμμου στους δρόμους. Τα νερά αυξήθηκαν, λένε, περισσότερο από είκοσι πόδια πάνω από το συνηθισμένο ύψος τους.

Το 1651, σημειώθηκε η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη ξηρασία στο Languedoc και το Roussillon [στα μεσογειακά σύνορα Γαλλίας και Ισπανίας], που διήρκεσε 360 ημέρες.

Το 1652, σημειώθηκε ξηρασία στη Σκωτία. Η ζέστη ήταν αφόρητη, και το καλοκαίρι ήταν το πιο ξηρό που γνώρισε μέχρι τότε η χώρα. Πολύ ζεστό και ξηρό ήταν το καλοκαίρι και στην Αγγλία και τη Δανία.

Ο χειμώνας του 1655-56 στη Γαλλία και τη Γερμανία ήταν πολύ άσχημος. Στη Γαλλία, ο Σηκουάνας πάγωσε. Στη Γερμανία, το κρύο ήταν τόσο δυνατό, που τα πηγάδια πάγωσαν σε βάθος. Στους δρόμους της Βοημίας, αρκετοί άνθρωποι πέθαναν από το κρύο.

Το 1656 και το 1657, στη Ρώμη σημειώθηκαν πλημμύρες και λιμός. Τον Ιούλιο ξέσπασε μεγάλη καταιγίδα, η οποία έκανε τον Δούναβη στην Ευρώπη να ξεχειλίσει, καταστρέφοντας γέφυρες και μύλους, και πνίγοντας πολλούς ανθρώπους και βοοειδή. Δεκαέξι πόλεις και χωριά καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Ο χειμώνας του 1657-58 ήταν πολύ άσχημος. Οι κόλποι και οι όρμοι της Βόρειας Ευρώπης πάγωσαν. Οι άνθρωποι διέσχιζαν με τα άλογά τους τους παγωμένους ποταμούς Δούναβη (Βιέννη), Μάιν (Φρανκφούρτη), και Ρήνο (Στρασβούργο). Στην Ολλανδία η κυκλοφορία των πλοιαρίων κατά μήκος των ποταμών και των καναλιών έδωσε τη θέση της στην κυκλοφορία με έλκηθρα. Το κανάλι μεταξύ Χάρλεμ και Λέιντεν παρέμεινε παγωμένο για 63 ημέρες. Η Βαλτική πάγωσε τόσο πολύ, ώστε ένα ζεμένο κάρο μπορούσε να περάσει εύκολα από το δέλτα του ποταμού Βιστούλα, στο Γκντανσκ της Πολωνίας, στην χερσόνησο Hel. Στις 27 Φεβρουαρίου 1658, έπεσε υπερβολικό χιόνι στην Ρώμη. Οι ποταμοί της Ιταλίας πάγωσαν τόσο, ώστε να αντέχουν πάνω τους τα βαρύτερα κάρα. Ο κρύος χειμώνας στη Γαλλία κατέστρεψε τα ελαιόδεντρα και συνοδεύτηκε από φοβερές χιονοπτώσεις. Ο Σηκουάνας ήταν εντελώς παγωμένος, από τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου.

Μετά τον χειμώνα-ορόσημο του 1657-58, το λιώσιμο του χιονιού στη Γαλλία επιταχύνθηκε από καταρρακτώδεις βροχές, και πολλά ποτάμια υπερχείλισαν, συμπεριλαμβανομένου του Σηκουάνα, ο οποίος πλημμύρισε το Παρίσι για τρίτη φορά μέσα σε μια δεκαετία. Δεδομένου ότι οι αγρότες δεν μπορούσαν να σπείρουν τις καλλιέργειές τους, η επόμενη συγκομιδή ήταν πολύ φτωχή.

Στην Αγγλία, την άνοιξη του 1658, ο βόρειος άνεμος και το κρύο είχαν τέτοια ένταση και διάρκεια, ώστε χάθηκε κάθε ελπίδα να αναπτυχθούν ή να ωριμάσουν τα σπαρτά. Στη Μόντενα της Βόρειας Ιταλίας, έκανε υπερβολική ζέστη και ξηρασία. Στα Άβδηρα, στην Ελλάδα, είχαμε ένα υπερβολικά καυτό καλοκαίρι. Στην Κοπεγχάγη, επίσης, υπήρξε ξηρασία και υπερβολική ζέστη. Τον Σεπτέμβριο, η Αγγλία χτυπήθηκε από μια ισχυρότατη θύελα, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές. Οκτώ φρεγάτες και πλοία της γραμμής ναυάγησαν, και δύο χιλιάδες αξιωματικοί και ναυτικοί έχασαν τη ζωή τους.

Το 1659, οι περιοχές του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας γνώρισαν τη χειρότερη ξηρασία της τελευταίας χιλιετίας. Ακολούθησε ένας σκληρότατος χειμώνας. Ο Δούναβης στο Girugiu [200 μίλια από τη Μαύρη Θάλασσα] πάγωσε, σε μια μόνο νύχτα, τόσο πολύ, που ο οθωμανικός στρατός διέσχισε τον πάγο και μπήκε στη Ρουμανία. Λόγω του λιμού, πολλοί αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα παιδιά τους. Η Τρανσυλβανία γνώρισε επίσης πενιχρές συγκομιδές, οι οποίες προκάλεσαν γενικευμένη πείνα.

Ο χειμώνας του 1659-60 ήταν πολύ βαρύς στην Αγγλία, τη Γαλλία, και την Ιταλία. Καταστράφηκαν σχεδόν όλα τα ελαιόδεντρα αυτών των χωρών.

Καταστρεπτικός υγρός χειμώνας και αντίστοιχη άνοιξη, το 1661 στη Γαλλία, προκάλεσαν έναν ακόμη λιμό. Η τιμή του ψωμιού στο Παρίσι τριπλασιάστηκε. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος XIV αναγκάστηκε να αγοράσει σιτηρά από την Ακουιτανία, τη Βρετάνη, και τη Βαλτική.

Στις 18 Φεβρουαρίου 1661, μια τρομερή καταιγίδα έπληξε την Αγγλία. Οι ζημιές εκτιμήθηκαν σε κάτι λιγότερο από 2 εκατομμύρια [240 εκατομμύρια σημερινές λίρες στερλίνες].

Ο χειμώνας του 1662-63 ήταν πολύ βαρύς στη Γαλλία και την Αγγλία. Ο Σηκουάνας και ο Τάμεσης πάγωσαν. Σε αυτόν τον παγετό, τα παγοπέδιλα εισήχθησαν στην Αγγλία από την Ολλανδία. Την 1η Δεκεμβρίου, ο βασιλιάς παρακολούθησε παράσταση πατινάζ πάνω στον παγωμένο Τάμεση.

Το φθινόπωρο του 1663, στην Αγγλία, ήταν υπερβολικά υγρό, με αποτέλεσμα να πεθάνουν πολλά βοοειδή. Η Ανατολική Γαλλία είχε κρύο και βροχερό καιρό, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του ίδιου έτους.

Ο χειμώνας του 1664-65 ήταν μακρύς και κρύος στην Αγγλία. Ήταν επίσης πολύ βαρύς στη Γαλλία. Στο Βέλγιο σημειώθηκαν μεγάλοι παγετοί και έντονες χιονοπτώσεις. Ο χειμώνας στην Πολωνία ήταν τόσο σοβαρός, που τα περισσότερα κρασιά πάγωσαν, αρκετοί άνθρωποι έχασαν τα άκρα τους [εξαιτίας σοβαρών κρυοπαγημάτων], και άλλοι πάγωσαν μέχρι θανάτου.

Το 1665, στην Αγγλία, έγιναν μεγάλες πλημμύρες ποταμών και πλημμύρες από τη θάλασσα. Επίσης, ξέσπασε μεγάλη επιδημία πανούκλας. Στο Λονδίνο, 68.596 άτομα πέθαναν από την πανώλη. Με εντολή των αρχών, θανατώθηκαν 40.000 σκύλοι και 200.000 γάτες. Η πανώλη ήταν πολύ θανατηφόρα και στο Derby. «Οι κάτοικοι της υπαίθρου αρνήθηκαν να φέρουν τα εμπορεύματά τους στην αγορά, και τα άφησαν έξω από την πόλη. Έπειτα αποσύρθηκαν σε απόσταση, μέχρι ο αγοραστής να καταθέσει τα χρήματά του σε ένα δοχείο γεμάτο ξύδι». Στο Winchester, η πανώλη ήταν τόσο καταστροφική όσο στο Λονδίνο.

Το 1666 υπήρξε μεγάλη ξηρασία στην Αγγλία. Μεταξύ Yeovil και Bridgewater, οι βάλτοι ξεράθηκαν και στο έδαφος φάνηκε το περίγραμμα δέντρων. Οι κάτοικοι έσκαψαν και βρήκαν εκατοντάδες βελανιδιές, μαύρες σαν τον έβενο [απολιθωμένες]. Λόγω της ζέστης και της ξηρασίας, ξέσπασε η μεγαλύτερη πυρκαγιά που έπληξε ποτέ το Λονδίνο. Ξεκίνησε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1666 και συνεχίστηκε για τέσσερις ολόκληρες ημέρες, καταστρέφοντας δεκατρείς χιλιάδες σπίτια, εκκλησίες και δημόσια κτίρια. Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου κάηκε. Σε 400 δρόμους της πόλης, όλα τα κτίρια καταστράφηκαν.

Την ίδια χρονιά [στις 17 Ιουλίου και στις 13 Οκτωβρίου], η Αγγλία χτυπήθηκε από μαζικές καταιγίδες, με εξαιρετικά μεγάλο χαλάζι και ανεμοστρόβιλους. Κάποιοι απο τους χαλαζόκοκκους είχαν περίμετρο ένα πόδι!

Η Ισπανία υπέφερε από αποτυχημένες συγκομιδές τις περιόδους 1665-1668, 1677-1683, και 1685-1688. Από το 1676 μέχρι το 1685, επιδημία πανώλης ταλαιπώρησε αφάνταστα τη χώρα.

Ο χειμώνας του 1666-67 ήταν πολύ έντονος στην Ολλανδία, με υπερβολικό κρύο, ιδιαίτερα από τις 16 Μαρτίου μέχρι την 1η Απριλίου. Η θάλασσα κοντά στο Άμστερνταμ πάγωσε τελείως και αρκετά πλοία κόλλησαν στον πάγο.

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1666-67, η Πολωνία γνώρισε 109 ημέρες παγετού.

Το 1668, επιδημία ευλογιάς σκότωσε το 1/9 του πληθυσμού του Λονδίνου.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1671, έγινε μεγάλη χιονόπτωση στην Αγγλία. Στη συνέχεια, στις 9-11 Δεκεμβρίου, ξέσπασε καταιγίδα παγωμένης βροχής, που κατέστρεψε πολλά δέντρα και έκανε τους δρόμους αδιάβατους. Πολλοί ταξιδιώτες αποκλείστηκαν. Στη συνέχεια, ακολούθησε κύμα καύσωνα, με τις μηλιές να ανθίζουν πριν από τα Χριστούγεννα!

Το 1675, μεγάλο μέρος του βορείου ημισφαιρίου γνώρισε ένα «έτος χωρίς καλοκαίρι».

Τον Νοέμβριο του 1675, καταιγίδα έπληξε την Ολλανδία. Ήταν τόσο σφοδρή, που προκάλεσε αρκετά ρήγματα στα μεγάλα φράγματα κοντά στο Enchusen και σε άλλα μεταξύ Άμστερνταμ και Χάρλεμ. Εξαιτίας των ρηγμάτων, προκλήθηκε μεγάλη πλημμύρα, που κατέστρεψε σπίτια και έπνιξε πολλούς ανθρώπους και πολλά βοοειδή. Στη θάλασσα, 46 πλοία ναυάγησαν στο Texel και σχεδόν όλοι οι άντρες πνίγηκαν.

Τον χειμώνα του 1676-77, ο Σηκουάνας στο Παρίσι ήταν παγωμένος για 35 συνεχείς ημέρες. Ο ποταμός Meuse [Maas] πάγωσε από τα Χριστούγεννα μέχρι τις 15 Ιανουαρίου, και βαριά φορτωμένα κάρα κινούνταν με άνεση στον πάγο.

Ο χειμώνας του 1683-84 στην Αγγλία διήρκεσε 13 εβδομάδες. Ο Τάμεσης στο Λονδίνο ήταν παγωμένος σε βάθος 11 ιντσών. Στερεός πάγος αναφέρθηκε να εκτείνεται για μίλια από τις ακτές της νότιας Βόρειας Θάλασσας (Αγγλία, Γαλλία και Κάτω Χώρες), προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στη ναυτιλία και εμποδίζοντας τη χρήση πολλών λιμανιών. Πάγος σχηματίστηκε, για κάποιο χρονικό διάστημα, μεταξύ του Dover (Αγγλία) και του Calais (Γαλλία), με τις δύο πλευρές να ενώνονται. Όλα τα γαλλικά λιμάνια έκλεισαν για τρεις ή τέσσερις εβδομάδες. Στις ακτές των Κάτω Χωρών, ο πάγος εκτάθηκε σχεδόν 24 μίλια μέσα στη θάλασσα. Στο λιμάνι της Κοπεγχάγης, ο πάγος είχε πάχος 27 ιντσών. Σχεδόν όλοι οι ποταμοί στο Βέλγιο και τις Κάτω Χώρες ήταν παγωμένοι και άνετα διαβατοί από φορτωμένα κάρα.

Τον βαρύ χειμώνα διαδέχτηκε η αφόρητη ζέστη, σε Γαλλία και Αγγλία. Η ξηρασία στη Γαλλία ήταν σοβαρότατη. Ο Jean-Dominique Cassini ταξινόμησε το έτος 1684 μεταξύ των πιο θερμών, σε μια σειρά που καλύπτει 82 χρόνια μεγάλης ζέστης.

Κατά τα έτη 1686-89, υπήρξε μεγάλη ξηρασία στην Ιταλία.

Στις 24 Μαΐου του 1686, μια ισχυρή χαλαζόπτωση, με χαλαζόκοκκους 1 κιλού, χτύπησε το Λιλ του Βελγίου, προκαλώντας μεγάλη καταστροφή. Τον Ιούνιο, πλημμύρα από τα βουνά σχεδόν κατέστρεψε τις πόλεις Kettlewell και Starbottom στην Αγγλία. Το νερό έφτανε στο ύψος ενός εκκλησιαστικού καμπαναριού.

Οι κλιματολόγοι θεωρούν τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τις καταστροφικές συγκομιδές κατά τη δεκαετία του 1690, με μέσες θερμοκρασίες 1,5° C χαμηλότερες από τις σημερινές, ως «κορύφωση της Μικρής Εποχής των Παγετώνων». Η θερμοκρασία της θάλασσας γύρω από τα νησιά Orkney και τη Σκανδιναβία, κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, ήταν 5° C πιο χαμηλή από την σημερινή.

Ο χειμώνας του 1691-92 ήταν εξαιρετικά βαρύς στη Ρωσία και τη Γερμανία. Πολλοί άνθρωποι πέθαναν από το κρύο, και πολλά βοοειδή πάγωσαν μέχρι θανάτου μέσα στους στάβλους.

Λύκοι μπήκαν στη Βιέννη και επιτέθηκαν στους ανθρώπους. Όλα τα κανάλια της Βενετίας ήταν παγωμένα.

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1694-95, η Αγγλία γνώρισε παγετό για 7 εβδομάδες. Οι χιονοπτώσεις ήταν συνεχείς για 5 εβδομάδες. Το κρύο ήταν τόσο έντονο, που τα δένδρα σχίζονταν. Δριμύ ήταν το ψύχος και στη Βόρεια Γαλλία και τη Νότια Γερμανία. Η θάλασσα πάγωσε γύρω από ολόκληρη την Ισλανδία.

Από το 1694 μέχρι τις αρχές του 1697, οι κρύοι χειμώνες, οι δροσερές και υγρές ανοίξεις και τα επίσης υγρά φθινόπωρα, επέφεραν σοβαρὀ λιμό στη Βόρεια Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Φινλανδία, την Εσθονία, και τη Λιβονία. Εκτιμάται ότι στη Φινλανδία περίπου το 25-33% του πληθυσμού έχασαν τη ζωή τους, ενώ στην Εσθονία-Λιβονία περίπου το 20%. Στη Φινλανδία, περίπου 500.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τα έτη πείνας του 1694, του 1695, και του 1696. Ο λιμός επηρέασε επίσης, σε μικρότερο βαθμό, τη Σουηδία, τη Νορβηγία και την Βορειοδυτική Ρωσία.

Στα υψίπεδα της Σκωτίας, ο κρύος και υγρός καιρός έφερε αποτυχημένες συγκομιδές, από το 1688 μέχρι το 1698. Στα κρύα και υγρά χρόνια πείνας της περιόδου 1695-99, η Σκωτία έχασε μεταξύ 5% και 15% των κατοίκων της. Τα υψίπεδα της χώρας έχασαν σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού τους, λόγω πείνας 7 ετών.

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1695-96, το κρύο στην Αγγλία, την Ολλανδία, τη Βόρεια Γερμανία, και την Πολωνία ήταν αφόρητο.

Το 1696, μια μεγάλη καταιγίδα έπληξε την Αγγλία. 200 πλοία χάθηκαν αύτανδρα στον κόλπο του Cromer, στο Norfolk. Γενικά ήταν ένα πολύ κακό έτος για τις αγγλικές καλλιέργειες και τα τρόφιμα ήταν εξαιρετικά σπάνια.

Ο χειμώνας του 1698-99 στην Αγγλία ήταν ο χειρότερος της περιόδου 1695-1742. Ο Τάμεσης ήταν γεμάτος πάγο. Στη Γερμανία σημειώθηκαν πολλές και επώδυνες χιονοπτώσεις και το κρύο συνεχίστηκε μέχρι τον Μάιο. Η Πολωνία παρουσίασε παρόμοια καιρικά φαινόμενα, που προκάλεσαν σοβαρό λιμό.

Το καλοκαίρι του 1701 στη Γαλλία ήταν το πιο αξιοσημείωτο από το 1682, λόγω της μεγάλης διάρκειάς του και των πολύ υψηλών θερμοκρασιών. Στην Ιταλία και την Αγγλία, η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Την ίδια χρονιά, η Ρωσία υπέφερε από σοβαρό λιμό. Οι άνθρωποι έτρωγαν φλοιούς, χόρτα και κόπρανα, ενώ υπήρξε και κανιβαλισμός. Στη Μόσχα, πίτες κατασκευασμένες από ανθρώπινο κρέας πωλούνταν ελεύθερα στους δρόμους.

Μια φοβερή θύελλα (ονομάστηκε "Μεγάλη Θύελλα") έπληξε την Αγγλία από τις 26 Νοεμβρίου του 1702 μέχρι την 1η Δεκεμβρίου του 1703. Δεκατρία βρετανικά πολεμικά πλοία ναυάγησαν και 1.519 αξιωματικοί και ναύτες έχασαν τη ζωή τους. Στον Τάμεση, κοντά στο Λονδίνο, σχεδόν 700 πλοιάρια έγιναν ένας μεγάλο σωρός. Συνολικά, 8.000 άνθρωποι πνίγηκαν στη θάλασσα και στους πλημμυρισμένους ποταμούς Severn και Τάμεση. Περίπου 123 άνθρωποι σκοτώθηκαν στην ξηρά, κατά τη διάρκεια αυτής της καταιγίδας. Οι ζημιές που υπέστη μόνο το Λονδίνο υπολογίστηκαν σε πάνω από 2 εκατομμύρια λίρες [πάνω από 300 εκατομμύρια σημερινές λίρες στερλίνες]. Χιλιάδες δέντρα ξεριζώθηκαν στη Νότια Αγγλία και στην Ουαλία και πολλά ζώα έχασαν τη ζωή τους - σε ένα μέρος βρέθηκαν 15.000 νεκρά πρόβατα.

Η "Μεγάλη Θύελλα" έφτασε πέρα από την Αγγλία. Στο Dunkirk της Γαλλίας, περίπου 27 αγκυροβολημένα πλοία καταστράφηκαν στο Peer Heads. Οι επιπτώσεις της καταιγίδας έγιναν αισθητές στο Dieppe και στο Παρίσι, καθώς και στις βορειοανατολικές χώρες όπως η Ολλανδία.

Το καλοκαίρι του 1705, η ζέστη ήταν υπερβολική στη Νότια Γαλλία. Στο Montpellier, φοβερές θερμοκρασίες σημειώθηκαν από τις 17 Ιουλίου μέχρι τις 30 Αυγούστου. Ο αέρας ήταν τόσο ζεστός, όπως αυτός που βγαίνει από τον φούρνο ενός εργοστασίου γυαλιού, και οι άνθρωποι κατέφευγαν στα κελάρια. Σε πολλά μέρη, μπορούσες να βράσεις αυγά στον ήλιο. Το θερμόμετρο του Hubin έσπασε και το υγρό χύθηκε από την κορυφή. Το θερμόμετρο του Amonton, αν και ήταν τοποθετημένο σε μέρος όπου δεν το έβρισκε ο αέρας, έδειχνε θερμοκρασία στην οποία λιώνει το λίπος. Ένας διάσημος ακαδημαϊκός μέτρησε τη θερμοκρασία σε 42° C υπό σκιά και 100° C στον ήλιο. Το Παρίσι και η Λυών υπέφεραν από την ξηρασία.

Ο χειμώνας του 1708-09 προκάλεσε σοβαρό παγετό σε όλη την Ευρώπη. Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γερμανία, και όλες τις βόρειες χώρες το ψύχος ήταν δριμύτατο. Στην Αγγλία, ο χειμώνας αυτός είναι γνωστός ως ο "Μεγάλος Παγετός" ["Great Frost"], ενώ στη Γαλλία ως "Le Grand Hiver". Στη Γαλλία, ακόμη και ο βασιλιάς και οι αυλικοί του στο Παλάτι των Βερσαλλιών δυσκολεύονταν να ζεσταθούν.

Στις 9 Ιανουαρίου 1709, το κρύο ήταν ανυπόφορο στην Αγγλία. Ο παγετός ήταν τόσο έντονος, που σε λιγότερο από 24 ώρες οι ποταμοί πάγωσαν τόσο, που μπορούσαν να αντέξουν φορτωμένα κάρα. Τα ούρα πάγωναν κάτω από το κρεβάτι [στα ουροδοχεία], ακόμα κι όταν έκαιγε δυνατή φωτιά στο δωμάτιο. Το ψωμί και τα τρόφιμα καταναλώνονταν παγωμένα. Εμφιαλωμένες μπύρες σε βαθιά κελάρια πάγωσαν. Τα πόδια των αλόγων πάγωναν και κολλούσαν στο έδαφος. Πολλά βοοειδή, πρόβατα και πουλιά έχασαν τη ζωή τους. Πάνω στον παγωμένο Τάμεση, χτίστηκαν μεγάλα παραπήγματα, φωτιές έκαιγαν χωρίς να λιώνουν τον πάγο, και οι άμαξες κυκλοφορούσαν χωρίς πρόβλημα. Στο Εδιμβούργο, ο παγετός διήρκεσε από τις αρχές Οκτωβρίου μέχρι τα τέλη Απριλίου του επόμενου έτους. Στην Ιταλία, το κρύο ήταν το χειρότερο των τελευταίων 20 χρόνων. Η θάλασσα πάγωσε στα παράλια της Γένοβας και του Λιβόρνο.

Εικόνες: http://fiveminutehistory.com/

https://www.facebook.com/notes/-maunder-minimum-164/1650796594990787/