ΠΟΙΟΙ ΗΣΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΓΕΦΥΡΑΙΟΙ;… Μήπως Όχι Αυτοί που μας Έμαθαν;!!!

Του Γρηγόρη Μπέλλου
Ποίοι ήσαν οι Γεφυραίοι του Ηροδότου;
Ευτυχώς διεσώθησαν ολίγα τινα σπαράγματα από την αρχαιοελληνική γραμματεία τα οποία μας διαφωτίζουν ώστε να διαπιστώσουμε τα περί καταγωγής των Γεφυραίων.
Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος(1), ιστορικός-χρονικογράφος, είναι η αρχαιότερη σωζόμενη ιστορική πηγή στην οποία βασιζόμαστε για αρχή της διερευνήσεως.. Ο γεωγράφος Στέφανος Βυζάντιος αντλεί πληροφορίες από τον Εκαταίο τον Μιλήσιο (0538 frag 002) και μας πληροφορεί ότι η «ΓΕΦΥΡΑ: πόλις Βοιωτίας, τινές δε τους αυτούς είναι και Ταναγραίους φασίν, ως Στράβων ΙΧ 2, 10 και Εκαταίος. Αφ ού και Γεφυραία η Δηώ»…


Ο δε Στράβων αναφέρει ότι: «και ΓΡΑΙΑ δ’ εστ’ τόπος Ωρωπού πλησίον και το ιερόν του Αμφιαράου και του Ναρκίσσου.. … τινές δε τη Τανάγρα την αυτή φασιν, Ποιμανδρίς δ’ εστιν η αυτή τη Ταναγρική, καλούνται δε και Γεφυραίοι οι Ταναγραίοι..»(Βιβλίο ΙΧ, 2 10). Στην συνέχεια ο Στράβων συνεχίζει αναφέροντας ότι η Τανάγρα έχει σύνορα με την Αττική.
Τα ίδια ισχυρίζεται και ο Ηρωδιανός(2) στην «Ρητορική-Καθολική Προσωδία» του όπου «τινές δε αυτούς (τους Γεφυραίους) είναι Ταναγραίους.. ..»

Συνοψίζοντας τις θέσεις των παραπάνω αντιλαμβανόμεθα ότι υπήρχε μία παναρχαία Βοιωτική πόλις η ΓΡΑΙΑ η οποία μετωνομάσθη σε Γέφυρα κάποια εποχή και τελικώς σε Τανάγρα. Η Τανάγρα-Γέφυρα ωνομάζετο και Ποιμανδρίς, είχε σύνορα με την Αττική και κάποιοι Ταναγραίοι-Γεφυραίοι μετενάστευσαν για διαφόρους λόγους στην γειτονική Αττική.
Πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία στις αιτίες των Γεφυραϊκών μεταναστεύσεων. Για τους λόγους των δύο βασικών μεταναστεύσεων μας πληροφορεί ο Μυσός Πούβλιος Αίλιος Αριστίδης(3) :

«οι υπό των Δωριέων εξελασθέντες Πελοποννήσιοι εις Τανάγραν πόλιν της Βοιωτίας ελθόντες εξείλον αυτήν. Ταναγραίων ούν τινες εις Αθήνας κατέφυγον. Τανάγρα, πόλις Βοιωτία.. ..ούτοι, μή υπακούοντες Θηβαίοις, υπ’ αυτών εξεβλήθησαν, όν ένιοι εις Αθήνας ελθόντες ώκησαν. Μέμνηται δε της ιστορίας Ηρόδοτος, Γεφυραίους τους Ταναγραίους καλείν.. ..».

Άσχημη μοίρα για τους Ταναγραίους-Γεφυραίους οι οποίοι υπέφεραν και πιέσθηκαν ώστε πολλοί να μεταναστεύσουν τόσο υπό την πίεση των Θηβαίων όσο παλαιότερα υπό την πίεση των Πελοποννησίων οι οποίοι είχαν εκδιωχθή από τους Δωριείς.
Ας προχωρήσουμε όμως στην ουσία του πράγματος δηλαδή στον λόγο για τον οποίο οι Γραίοι ωνομάζοντο αρχικώς Γεφυραίοι κρατώντας υπ’ όψιν ότι οι Έλληνες έδιναν ιδιαίτερη σημασία σε ονομασίες ώστε το όνομα να εμπεριέχη και να σημαίνη την ιδιότητα του αντικειμένου.

Ο Αίλιος Αριστείδης μας ενημερώνει και για τον λόγο για τον οποίο οι Ταναγραίοι ωνομάζοντο Γεφυραίοι(4).. ..«το Παλλάδιον.. ..το από Τροίας.. ..λέγειν δε αν και περί άλλων πολλών Παλλαδίων. Τού τε κατ’ Αλαλκομενόν τον αυτόχθονα ΚΑΙ παρα Αθηναίοις Γεφυραίων καλουμένων, ως Φερεκύδης (3 F 179) και Αντίοχος (VI) ιστορούσι». Προκύπτει ότι οι Γεφυραίοι ήσαν πανάρχαιοι Ιερείς κάποιου Παλλαδίου και πολλοί αρχαίοι αναφέρθηκαν σ’ αυτό το ζήτημα.

Αναζητώντας την αρχαιοτάτη τοποθεσία του αρχαιοτάτου Παλλαδίου των Γεφυραίων καταλήγουμε στην απάντηση του ιστορικού Ιωάννου Λαυρεντίου του Λυδού(5) : «Ότι ΠΟΝΤΙΦΙΚΕΣ οι αρχιερείς παρά ρωμαίοις ελέγοντο, καθάπερ εν Αθήναις το πάλαι.
ΓΕΦΥΡΑΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΗΓΗΤΑΙ διοικηταί των όλων-..ωνομάζοντο δια το επί της ΓΕΦΥΡΑΣ ΤΟΥ ΣΠΕΡΧΕΙΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ Ιερατεύειν τω Παλλαδίω. Πόντην γαρ οι ρωμαίοι την γέφυραν καλούσι και ποντίλια τα γεφυραία ξύλα. Όθεν και και πραξιεργίαι δήθεν εκαλούντο ωσανεί τελεσταί. Τούτο γαρ σημαίνει το ποντίφιξ από το δυνατόν εν έργοις».

Δηλαδή, οι αρχαίοι Αθηναίοι ωνόμαζαν Γεφυραίους τους αρχιερείς τους σε πανάρχαιες εποχές ενώ οι αρχαίοι Γραίοι-Γεφυραίοι είχαν εγκαταστήσει Ιερόν Παλλάδιον στην γέφυρα του Σπερχειού άρα στην είσοδο του Στενού των Θερμοπυλών και πιθανώς αυτό συνέβαινε σε πολλές γέφυρες οπότε οι διερχόμενοι ίσως αισθανόντουσαν υποχρεωμένοι ή υπεχρεούντο «ν’ ανάβουν ένα κεράκι» και αυτό να μην έκανε ιδιαίτερα συμπαθή την τάξη των Γεφυραίων-Ιερέων.

Από την άλλη μεριά, οι Γεφυραίοι Ιερείς είχαν προφανώς αναλάβει την συντήρηση των γεφυρών κι από ‘κει ίσως προήρχετο η δύναμίς των. Αν επί παραδείγματι απεκόπτετο η Γέφυρα του Σπερχειού όποια εποχή πλήν θέρους, απεκόπτετο ουσιαστικώς η Νότιος Ελλάς. Μεγαλή λοιπόν η δύναμις των γεφυροφυλάκων Γεφυραίων και εξ αυτών οι Ρωμαίοι μετέφρασαν την λέξη γέφυρα=πόντη και οι αρχιερείς ποντι-φικες!!! Ιδού πως προέκυψε η ονομασία στους Καθολικούς του Ποντίφικος.. ..

Ιδιαίτερη σημασία οφείλουμε να αποδώσουμε στην φράση του Λαυρεντίου του Λυδού ότι το πάλαι ΓΕΦΥΡΑΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΗΓΗΤΑΙ. Δηλαδή, σε χαμένες στον Μύθο εποχές, ΟΛΟΙ οι Ιερείς των Ελλήνων Θεών ελέγοντο Γεφυραίοι.. .. Πιθανώς λόγω της στρατηγικής επιλογής περασμάτων για κτίσιμο ιερών για ευνοήτους ηθιοπλαστικούς λόγους.

Η ιερατική στολή των Γραίων-Γεφυραίων πάλι από τον Λυδό(6) απετελείτο από «Εχρήτο δε στολή επ’ ειρήνης, οία ποντίφεξ, αντί του Αρχιερεύς ΓΕΦΥΡΑΙΟΣ, πορφυρά, ποδήρει, ιερατική, χρυσώ λελογχωμένη, αμφιβλήματι δε ομοίως πορφυρώ, εις χρυσούς αύλακας τελευτώντι, την τε κεφαλήν έσκεπε δι’ ας εν τη γραφείση μοι Περί Μηνών πραγματεία αποδέδωκα αιτίας…» κλπ.
Το ότι οι Ρωμαίοι ωνόμασαν τους ιερ
είς των με όνομα μεταφρασμένο απ’ ευθείας από μία Βοιωτική Ιερατική τάξη αποδεικνύει πολλά.
Από τις λίγες πηγές προκύπτει ότι σε παμπάλαια εποχή η Γραία-Γέφυρα-Τανάγρα ήταν κραταιοτάτη και εξουσίαζε περιοχή περίπου από νοτιοδυτικά του Ευρίπου, περιελάμβανε την Μυκαλησσό και το Βοιωτικόν Άρμα, έως τα υψώματα προς τον Αττικό Δήμο Φυλής ενώ εντελώς Νότια του κράτους της Τανάγρας ήτο η Ελευσίς. (τα όρια κατά Στράβωνα ΙΧ, 2 10). Κατοικούσαν σ’ αυτή οι ΓΡΑΙΟΙ και είναι γνωστό ότι κάποιοι ελληνικοί λαοί τα πανάρχαια χρόνια μετανάστευσαν κοντά στην Ρώμη και οι οποίοι αυτοπροσδιορίζοντο ως ΓΡΑΙΟΙ ή Γραικοί και εξ αυτών οι Ρωμαίοι καλούσαν τους Έλληνες υποτιμητικά Γραικύλους.
Φυσικά Γραίοι ή Γραικοί υπήρχαν σε όλον τον Ελλαδικό χώρο. Είναι γνωστό ότι οι Ρωμαίοι εχρησιμοποίησαν κάποιο χαλκιδαϊκό αλφάβητο πράγμα που αποδεικνύει μεταναστευτικό ρεύμα από Εύριπο-Χαλκίδα-Γέφυρα προς Ρώμη.

Οι Γραίοι-Γεφυραίοι μετέφεραν την σπουδαιότερη λατρεία τους, την Παλλάδειο, στις νέες Ρωμαϊκές εστίες τους. Περίπου τότε ή και παλαιότερα, Αρκάδες άποικοι στην Ρώμη έφεραν το δικό τους Παλλάδιο εκεί στον Παλλαδινό λόφο. Τα Παλλάδια Άρκάδων και Γραικών έδωσαν την εντύπωση στους Ρωμαίους ότι η λατρεία αυτή ήτο η σπουδαιοτέρα άρα οι Ρωμαίοι ετίμησαν τους σπουδαιοτέρους Θεούς των Γραικών και ασπάσθηκαν τον Παλλάδειο τίτλο των Γραικών ιερέων οπότε οι Ρωμαίοι ιερείς απεκλήθησαν Ποντίφηκες δηλ. Γεφυραίοι.
Και η προσπάθεια ετυμολογήσεως της Τανάγρας μπορεί να αποδωθή στο τελικό -ΓΡΑ=-ΓΡΑΙΑ ενώ το αρχικό -ΤΑ προκύπτει από ωραιοποίηση χάριν ευφωνίας του -ΔΑ ή δασύ -ΔΑ με προφορά -ΝΤΑ όπου τελικά το -ΝΤΑ = -ΤΑ. Οπότε το -ΤΑ και το ΓΡΑΙΑ να συνιστούν την καλλιεργήσιμη γη=γα=δα της Γραίας δηλ την Δαν της Γραίας ΤΑΝΓΡΑΝ=ΤΑΝΑΓΡΑΝ.
Το πόσο αρχαίοι ήσαν οι Γραίοι φαίνεται από το απόσπασμα του Εκαταίου του Μιλησίου ο οποίος έγραψε «αφ ου και Γεφυραία ή Δηώ». Δηώ είναι η παλαιά ονομασία της Θεάς Δήμητρος και αναφέρεται στον Ορφικό πρός Δήμητρα Ύμνο. Το όνομα προκύπτει από την τροπή του αρχαίου -Α σε -Η από τους Ίωνες και ο Εκαταίος ήτο Ίων. Άρα Δηώ=Δαώ όπου Δα η Γη δωριστί.

Από μόνη της αυτή πληροφορία προσδίδει στους Γραίους-Γεφυραίους-Ταναγραίους την πρωτοκαθεδρία στην οργανωμένη Γεωργία αφού η Δήμητρα=καλλιέργεια Σίτου-δημητριακών πρωτοενεφανίσθη εκεί. Πόσο παλαιά παράδοση πρέπει να είναι αυτή αλλά και τι σπουδαία δυναμική προβάλλει! Από την Τανάγρα μέσω Ερυθρών δρασκελίζει κανείς την σημερινή Κάζα και βρίσκεται μέσω Μάντρας στην …Ελευσίνα. Η Δήμητρα-Δηώ είχε να κάνη ένα πάρα πολύ μικρό ταξείδι για να βρεθή από τους Γεφυραίους στούς Ελευσινίους και να τους ευνοήση με την καλλιέργεια σίτου στο Ράριον Πεδίον (αρχικώς και έπειτα στο Θριάσιο). Δηλαδή εκεί που τελειώνει το μονοπάτι από Τανάγρα προς Ελευσίνα και αρχίζει ο δρόμος προς Μέγαρα και Πελοπόννησο.

Το φυσικότερο μέρος για αποικισμό ή μετοικεσία Ταναγραίων, εμπείρων στην Γεωργία, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από την ευρισκομένη ακριβώς νοτίως, Ελευσίνα όπως ορίζει και η Μυθολογία. Πράγμα που έγινε πολλές φορές και η τελευταία φορά μόνο εξιστορείτα από τον ανόητο Ηρόδοτο με τους γνωστούς Αρμόδιο-Αριστογείτονα περί το 507 π.0.
Αυτοί οι επαναλαμβανόμενοι ανά τους αιώνες Γεφυραϊκοί αποικισμοί εδημιούργησαν Ταναγραϊκές-Γεφυραϊκές συνοικίες από τις εκβολές περίπου του Κηφισσού κατά Στράβωνα(8) όπου «ποταμοί δ’ εισίν ο μέν Κηφισσός εκ Τρινεμέων τας αρχάς έχων ρέων δε δια του πεδίου εφ’ ο και η ΓΕΦΥΡΑ και οι ΓΕΦΥΡΙΣΜΟΙ.. ..» έως την Ελευσίνα. Η επιλογή της τοποθεσίας φυσικά δεν ήταν τυχαία διότι οι Γεφυραίοι έψαχναν να εγκατασταθούν κοντά σε .. ..γέφυρα.. .. όπου κατά την πανάρχαια παράδοσή τους υπεχρέωναν τους περαστικούς προφανώς «ν’ ανάβουν κεράκι» σε κάποιο προσκήνυμα της Ιεράς Οδού.

Επειδή όμως είχαν όλοι οι ευσεβείς Αθηναίοι γνώση της καταγωγής της Δηούς-Δήμητρος, οι Ταναγραίοι-Γεφυραίοι επέβαλαν διόδια στις πομπές προς Ελευσίνα κατά τα Μυστήρια και βέβαια οι Αθηναίοι το εδέχθησαν ως φυσιολογικό και δίκαιο γεγονός και καθόλου δεν αντέδρασαν σεβόμενοι τους Γεφυραίους αφ’ ενός ώς πρώτους ιερείς της πολιούχου της Πόλεώς των Παλλάδος και αφ’ ετέρου την Γεφυραϊκή προέλευση της Δήμητρος. Την πανάρχαια λατρεία της Δηούς-Δήμητρος ελάτρευον με τον δικό τους πανάρχαιο τρόπο σε δικά τους Ιερά οι πανάρχαιοι Γεφυραίοι-Ταναγραίοι και αυτό ο ανόητος Ηρόδοτος το παρουσιάζει εμμέσως ως .. ..μη ελληνική λατρεία.

Οι Αθηναίοι περνώντες εκ των διοδίων όχι μόνον επλήρωναν διόδια εις τους Γεφυραίους αλλά αντήλλασσον σκωπτικές και ίσως υβριστικές εκφράσεις. Από αυτό το γεγονός είχει δημιουργηθεί η έκφρασις «γεφυρισμός» που εσήμαινε την ανταλλαγή πειραγμάτων.
Ο λεξικογράφος Ησύχιος κατέγραψε ότι «ΓΕΦΥΡΙΣΤΑΙ: οι σκώπται επεί εν Ελευσίνι επί της γεφύρας τοις μυστηρίοις καθεζόμενοι έσκωπτον τοις παριόντας». Εξ άλλου κατά την πολιορκίαν των Αθηνών από τον Σύλλα, οι Αθηναίοι εξώργισαν τον Ρωμαίο στρατηγό διότι γεφυρίζοντες τον λοιδωρούσαν από τα τείχη για την μεμπτή ηθική της συζύγου του Μετέλλας. (Πλουτάρχου Βιογραφίες – Σύλλας).

Όπως φαίνεται, με την πάροδο των ετών και την πλήρη πλέον κατάρρευση στα κλασσικά χρόνια των Ιερών Παραδόσεων, ο αθηναϊκός όχλος δεν επιθυμούσε να πληρώνη σε ξένους-Βοιωτούς (και μάλιστα σε απογόνους των δεδηλωμένων εχθρών τους Βοιωτών-Θηβαίων) βάσει μίας ήδη θεωρουμένης ως απαξιωμένη μυθολογίας όντας ό ίδιος στην αρχή της φρικτής παρακμής του κι έτσι έφθασε να διαβάζουμε στο λεξικό Σούδα ή Σουίδα ότι «Γεφυρίς: ξένη και επείσακτος. Οι γαρ Γεφυραίοι ξένοι και επήλυτοι όντες Αθήνησιν ώκησα. Ούτως Ηρόδοτος». Ξένος όμως καθ’ όλου δεν εσήμαινε τον μη Έλληνα. Δηλαδή τελικά μέχρι να το πη ο Ηρόδοτος για Φοίνικες ουδείς το είχε διανοηθεί!!!

Η διερεύνησις όλων των αρχαίων πηγών σε σχέσι με την καταγωγή των Βοιωτών ΔΕΝ αφήνει περιθώρια σε κανέναν να αμβισβητήση την αυτοχθονία τους. Εκτός του Ηροδότου ο οποίος με γλωσσικά τεχνάσματα και παραμυθολογίες, εκμεταλλευόμενος το παραδοσιακό μίσος Αθηναίων-Βοιωτών, δημιουργεί την πρώτη ιστορική αμφισβήτηση η οποία καταλήγη όλως παραδόξως σε .. ..ιστορικό δόγμα καθ’ ότι εξυπηρετεί ανθελληνικά συμφέροντα.
Ο Ηρόδοτος απετέλεσε και αποτελεί άριστο όπλο στα άρρωστα μυαλά των ανθελλήνων και η απόδειξις έρχεται από τον παλαιό μας γνώριμο (Τετρακτύς Αείγνητος Τεύχος 1ον, άρθρο για τον Μέγα Αλέξανδρο και τον ραββίνο), τον ..εβραίο ιστορικό της κακιάς ώρας, τον Φλάβιο Ιώσηπο ή Γιοσέφ Μπεν Ματατία.

Ο απελπισμένος από τις πηγές του δικού του λαού, οι οποίοι ως ποιμένες της ερήμου ΔΕΝ είχαν καμμία σπουδαία καταγραφή στην ιστορία, έψαξε να βρη στοιχεία στους Έλληνες τα οποία θα διέστρεφε λίγο ώστε να φανούν κι οι δικοί του πρόγονοι λιγουλάκι σπουδαίοι και ένδοξοι.. Στον Ηρόδοτο βρήκε τα περί Φοινίκων, τα οποία με κάποιες παρερμηνείες θα τάρασσαν τα στάσιμα ύδατα της μη υπαρχούσης εβραϊκής ιστορίας. Όπου ο πανύβλαξ Ηρόδοτος έγραφε Φοίνικας ο Ιώσηπος έβαλε ..εβραίος.

Οι υπόδουλοι και παρακμιακοί Έλληνες δεν ήταν σε θέση να αντιδράσουν. Εκτός του Μεγάλου Αρχιερέως των Δελφών, του Βοιωτού Πλουτάρχου ο οποίος μέσα στα τόσα σπουδαία έργα του εθεώρησε υποχρέωσή του να αφήση Ιερά Παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενεές ένα καθαρτήριο έργο στα Ηθικά του, το «Περί της Ηροδότου κακοηθείας». Αυτό αποδεικνύει ότι πολλοί ενοχλήθηκαν από τις Ηροδότειες ανοησίες τις οποίες όμως ο Πλούταρχος ονομάζει κακοήθειες.

Ένα απόσπασμα από τό έπος «ΠΕΡΣΙΚΑ» του Σαμίου ποιητού Χοιρίλου(9) εχρησιμοποιήθη από τον απελπισμένο για να σταθή ιστορικά από κάπου Ιώσηπο ώστε να «αποδείξη» εβραϊκή παρουσία στον στρατό του Ξέρξη.

Καταγράφει λοιπόν ο Φλάβιος Ιώσηπος -Γιοσέφ Μπεν Ματατίας στο ΚΑΤ’ ΑΠΙΩΝΟΣ 173:
«των δ’ όπισθεν διέβαινε γένος θαυμαστόν ιδέσθαι,
γλώσσαν μεν Φοίνισσαν από στομάτων αφιέντες,
ώκεον δ’ εν Σολύμοις όρεσι πλατέη παρά λίμνη,
αυχαμαλέοι κορυφάς τροχοκουράδες^ αυτάρ ύπερθεν
ίππων δαρτά πρόσωπ’ εφόρουν εσκληκότα καπνώ.»
(τούτων δ’ όπισθεν διέβαινε φυλή θαυμαστή κατά την μορφή
γλώσσα με Φοινικικήν ωμίλουν
κατοικούσαν δε εις τα όρη των Σολύμων παρά πλατειά λίμνη,
η εξαγριωμένη κόμη των ήταν κουρεμένη ολόγυρα και από πάνω φορούσαν
δέρματα κεφαλής ίππων που είχαν ξεραθεί με καπνό.)

Τα χαζά του Ιωσήπου έπρεπε να αποτελούν για τους ιστορικούς παράδειγμα ιστορικής κωμοδιογραφίας. Αντί γι’ αυτό όμως βλέπουμε τον παγκόσμιο εβραϊσμό να επιβάλλη την ανοησία ως βιβλιογραφία για την επιστημονική έρευνα. Αξιοθαύμαστο παράδειγμα για όλους ο τρόπος με τον οποίο κάποιοι λαοί προσπαθούν να επιβάλλουν στους άλλους ακόμη και την παραμυθολογία ώστε να απαιτούν τον σεβασμό τους.
Αν ασχοληθούμε σοβαρά με τις παραπάνω 5 γραμμές του Χοιρίλου βλέπουμε πρωτίστως ότι ο Ιώσηπος προσπαθεί ν’ αποδείξη ότι η Φοινικική γλώσσα ήταν ίδια με την ιουδαϊκή ή ότι Φοίνικες κι εβραίοι ήταν το ίδιο..

Αυτά αυτοκαταρρίπτονται απ’ το ίδιο το έργο του όπου πλειστάκις διαφοροποιεί ο ίδιος τους Φοίνικες απ’ τους Εβραίους. Για παράδειγμα, ήδη από το κεφ 2, 8 αναφέρει ότι «τα γεγονότα όμως παρ’ Αιγυπτίοις και Χαλδαίοις και Φοίνιξι -δεν συγκαταλέγω εμάς (δηλ. ιουδαίους) με εκείνους..» οπότε ο ίδιος διαχωρίζει τον λαό του. Πιό κάτω, κεφ. 17, 113 αναφέρεται στον Φοίνικα βασιλέα Είρωμο ό οποίος ως φίλος του Σολομώντα τον βοήθησε στο κτίσιμο του ναού και συγκεκριμένα λέει «ούτος (ο Είρωμος) τα ανατολικά μέρη της πόλεως (της Τύρου) επεχωμάτωσε και μεγαλυτέραν την πόλιν κατέστησε και το ιερόν του ΟΛΥΜΠΙΟΥ ΔΙΟΣ, το οποίον ήτο απομονωμένο κλπ κλπ». Άρα οι Φοίνικες ελάτρευαν τον Δία άρα δεν θα μπορούσαν νάταν Εβραίοι!!!

Όσο για το αν μιλούσαν Φοινικικά οι Εβραίοι ή τέλος πάντων κάτι κοντά στα Πελασγικά υπάρχουν δύο περιπτώσεις προς διερεύνησιν. Στην πρώτη πιθανή περίπτωση ας υποθέσουμε ότι οι Εβραίοι έδωσαν γλώσσα στους Φοίνικες ενώ στην δεύτερη ας υποθέσουμε ότι έγινε το αντίθετο δηλαδή οι Φοίνικες έδωσαν γλωσσικά στοιχεία στους Εβραίους.

Όμως έχουμε την σοβαρόατη μελέτη «HEBREW IS GREEK»(10) του νομικού Γιόσεφ Γιεχούντα ο οποίος τεκμηριώνει το έντονο και αδιαμφισβήτητο ελληνικό γλωσσικό υπόστρωμα της εβραϊκής γλώσσας. Άρα, μέσα από εβραϊκές πηγές προκύπτει ότι οι πελασγογενείς Φοίνικες ή κάποιοι άλλοι Φιλισταίοι έδωσαν γλωσσικά στοιχεία στους Εβραίους αρχικώς. Αργότερα, στα χριστιανικά χρόνια όταν οι Φοίνικες αφωμοιώθηκαν έχασαν την γλώσσα τους.. .. Αυτό όμως δεν τεκμηριώνει ότι ιουδαίοι μιλούσαν φοινικικά στα χρόνια των Μηδικών. Αυτό είναι γνωστό σήμερα. Οπωσδήποτε εβραϊκή γλώσσα στον στρατό του Ξέρξη ή Δαρείου ΟΥΔΕΙΣ αναφέρει..

Σε ότι αφορά το κούρεμα των δήθεν Εβραίων του Ιωσήπου σημειώνει ο Ηρόδοτος ότι τέτοιο κούρεμα με ξύρισμα κροτάφων ήτο σύνηθες παρά των Αράβων (Ηρόδοτος ΙΙΙ, 8). Αποτελεί παράδοξον το ότι ο Ιώσηπος ετόλμησε να αναφερθή σ’ αυτό το επιχείρημα διότι πάλι αυτοαναιρείται. Συγκεκριμένα στο Λευιτικόν 19,27 ο Νόμος απαγορεύει στους Ιουδαίους ρητώς κούρεμα γύρω απ’ το κεφάλι. Ο Ιώσηπος όμως ήταν Φαρισαίος και μάλιστα με ιδιαίτερες επιδόσεις στην γνώση των γραφών άρα δεν ήτο δυνατόν να αγνοούσε τέτοια σοβαρή διάταξη.

Τελικώς, πρέπει να διερευνήσουμε τον λαό που ζούσε στα Σόλυμα Όρη. Ο Όμηρος (Οδύσσεια Ε 283) αναφέρει τα Σόλυμα Όρη τοποθετώντας τα στην Λυκία. Πουθενά στην Παλαιά Διαθήκη προ Δαυίδ υπήρχε ονομασία που να υπονοή Σολύμους ενώ οι προσπάθειες του Ιωσήπου περί ταυτίσεως της Γερουσαλάγιεμ με τους Σολύμους είναι σοφιστική και αγωνιώδης αλλά ατυχής. Ο Στράβων (ΧΙΙΙ, 4 16) αναφέρει περί Σολύμων: «Σολύμους δε είναί φασι τους Καβαλείς. τους γουν Τερμησσέων άκρας ο υπερκείμενος λόφος καλείται Σόλυμος και αυτοί δε οι Τερμησσείς Σόλυμοι καλούνται. Πλησίον δ’ εστί και ο Βελλερεφόντου χάραξ και ο Πεισάνδρου τάφος του υιού αυτού πεσόντος εν τη προς Σολύμους μάχη.. .. Τερμησσός πόλις Πισιδική.. ..» ενώ στο I, 1 10 ο ίδιος γράφει «.. .. ούτω και τα της θαλάττης της εντός. Περιέχει γαρ ταύτην από στηλών αρξαμένοις Λιβύη τε και Αίγυπτος και Φοινίκη, εξής δε πέριξ της Κύπρου, είτα Σόλυμοι και Λύκιοι και Κάρες.. ..».

Ο Ηρωδιανός στην «Ρητορική της Καθολικής προσωδίας» αναφέρει ότι «Μιλύας έθνος οι πρότερον Σόλυμοι ώς Τιμαγένης πρώτω βασιλέων. Λέγονται και Μίλυες από Μιλύης της γυναικός Σολύμου και αδελφής». Ο γεωγράφος Στέφανος Βυζάντιος στα Εθνικά του αναφέρει ότι «οι Πισίδαι πρότερον Σόλυμοι από Σολύμου του ΔΙΟΣ και Χαλδήνης.. ..».
Τι προκύπτει λοιπόν για τους Σολύμους; Ότι ήσαν Λύκιοι ή Πισίδαι, ένα ακόμη χαμένο πελασγικό φύλο εγκατεστημένο παρά την Φοινίκην όπως βεβαιώνει ο Στράβων ενώ ο πρώτος βασιλεύς των ο Τιμαγένης δεν θυμίζει εξ ονόματος ..Ιουδαίο.

Τελικά οι 5 γραμμές του Χοιρίλου που χρησιμοποίησε ο Ιώσηπος μάλλον επιχειρήματα εναντίον του καθίστανται.. Δεν πρέπει βέβαια στην εποχή μας να υπάρχουν σκοτεινά σημεία και αδιερεύνητα αίτια σε ότι αφορά ιστοριοπλασίες 2500 ετών.

Παρ’ όλα αυτά δεν βρήκαν οι ιστορικοί σκόπιμο το να εξετάσουν τον λόγο που ώθησε τον Ηρόδοτο να αφελληνίση τους Βοιωτούς. Γνωρίζουμε φυσικά για το μίσος ή αντιπαλότητα Αθηναίων-Βοιωτών. Το μίσος των Ελλήνων, λόγω θερμής ιδιοσυγκρασίας, είναι γνωστό ότι ωδήγησε σε εμφύλιες καταστροφές. Επομένως, όταν κάποιος εκμεταλλευθή την πνευματική ανωριμότητα του όχλου, δηλαδή γίνει λαϊκιστής-λαοπλάνος, όλοι οι αντίπαλοι του όχλου είναι βέβαιον ότι θα καθυβριστούν, θα καταχλευασθούν και θα λοιδωρηθούν, ώστε ο λαοπλάνος να ικανοποιήση τα χυδαία ένστικτα του εν γένει ακαλλιεργήτου όχλου. Αυτό ακριβώς έπραξε ο Ηρόδοτος με τους εχθρούς των Αθηναίων Σπαρτιάτες και Βοιωτούς τις ηρωικές πράξεις των οποίων υποτιμά και χλευάζει διαρκώς.

Υπάρχει όμως και βαθύτερη αιτία η οποία ωδήγησε τον Ηρόδοτο να καθυβρίζει έντεχνα, πονηρά και παντοιοτρόπως τους Θηβαίους-Βοιωτούς. Μας την δίνει ο Πλούταρχος στο «περί της Ηροδότου κακοηθείας» όταν αναφέρεται σε σύγγραμμα του Αριστοφάνους του Βοιωτού ο οποίος είχε γράψει πως ο Ηρόδοτος, στην τυχοδιωκτική πορεία του έφθασε κάποτε στην Θήβα και εζήτησε μισθό από τους Θηβαίους αλλά οι Θηβαίοι τον περιφρόνησαν και δεν του έδωσαν και μάλιστα τον εμπόδισαν να συναναστραφή με τους νέους των Θηβών πράγμα που αποτελούσε μεγάλη προσβολή.

Οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασεύς, στην προσπάθειά του να βρή δουλειά σε κάποια πόλη κατέληξε στην Αθήνα αφού προσπάθησε κι αλλού όπως στις Θήβες. Οι Θηβαίοι τον υποψιάστηκαν προφανώς για επικίνδυνα επιπόλαιο λαοπλάνο και ουσιαστικά τον έδιωξαν. Αν τον είχαν κρατήσει, πιθανώς τώρα θα αγωνιζόμασταν να αποδείξουμε την ελληνική καταγωγή των .. ..Αθηναίων. Είχε λοιπόν σοβαρό προσωπικό λόγο ο Ηρόδοτος να θέλη την εκδίκηση και ηθική εξόντωση των Βοιωτών οι οποίοι τον περιφρόνησαν. Και τι θα ήταν χειρότερο και πιό εξοντωτικό από το να αφαιρέσης από έναν Έλληνα ή να του αμφισβητήσης την ελληνική καταγωγή του;

Αηδιασμένος ο Βοιωτός εκ Χαιρωνείας Πλούταρχος ο οποίος ειρωνεύεται τον Ηρόδοτο γράφων: «Αριστογείτονα μέντοι ουκέτι κύκλω και κακώς, άλλ’ άντικρυς δια πυλών εις Φοινίκην εξελαύνει, Γεφυραίον γεγονέναι λέγων ανέκαθεν. τους δε Γεφυραίους ουκ απ’ Ευβοίας ούδ’ Ερετριείς, ώσπερ οίονταί τινες, αλλά Φοίνικας είναί φησιν, αυτός ούτω πεπυσμένος». (στην περίπτωση του Αριστογείτονα δεν χρησιμοποιεί τέτοια κυκλική κακή πορεία αλλά απέναντι μέσα από τις πύλες (ΣΗΜ. δηλ. όχι με πλάγιο τρόπο αλλ’ απ’ ευθείας) τον εξορίζει στην Φοινίκη λέγων πως ανέκαθεν ήταν εκ γεννήσεως Γεφυραίος, για τους Γεφυραίους μάλιστα λέει ότι ούτε Ευβοείς ούτε Ερετριείς ήσαν όπως πιστεύουν κάποιοι αλλά Φοίνικες όπως ο ίδιος πυνθάνεται).

Όμως στην αρχή της διερευνήσεως είδαμε ότι ένα μεταναστευτικό κύμα Γεφυραίων-Ταναγραίων εγκατεστάθη στην Ελευσίνα υπό την πίεση των Θηβαίων. Πολύ θα ίδρωνε ο Ηρόδοτος αν ζούσε, στην προσπάθειά του να δώση ικανοποιητική εξήγηση-απόδειξη εμφυλίου .. ..φοινικικού πολέμου Θηβαίων-Ταναγραίων. Πάντα όμως στους παραχαράκτες ξεφεύγουν λεπτομέρειες.. ..

Τις κακοήθειες του Ηροδότου τις ασπάσθηκαν φυσικά ασμένως οι ανθέλληνες αλλά είναι απαράδεκτο οι νεο-Έλληνες να μην έχουν περάσει από δικαστήριο Νεκρών τον Ηρόδοτο όπου η καταδίκη θα ήταν καθιέρωση ημέρας ιστορικών κακοηθειών με το δικαίωμα ετησίου λαϊκού πετροβολήματος του ομοιώματος του μεγα-αθλίου Ηροδότου. Όλως ανεξήγητος και η στάσις της «υπερπατριωτικής» ακροδεξιάς.. .. ή μήπως όχι;.. ..
Γρηγόρης Μπέλλος

1 εξ ευγενούς οικογενείας της Μιλήτου, ο σημαντικότερος εκ των προ του Ηροδότου (sic) λογοποιών, δηλ. συγγραφέων οι οποίοι θέλησαν να καταγράψουν τα ιστορικά γεγονότα με γεωγραφικές και εθνολογικές πληροφορίες. Επειδή όμως ούτε την μέθοδο της ιστορικής ερεύνης ηδύναντο να χειρισθούν ούτε την ενότητα της ιστορικής ζωής να κατανοήσουν έμειναν στο στάδιο της χρονογραφίας και της υπερβολής. Γεννήθηκε περί το 549 π.0 και απέθανε περί το 476 π.0. (Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ)

2 Αίλιος Ηρωδιανός. Αλεξανδρινός Γραμματικός υιός και μαθητής του Απολλωνίου του Δυσκόλος. Επωνομάζετο και «τεχνικός». Τα έργα του έχουν μεγάλη αξία διότι είχε στην διάθεσή του την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας πριν καεί. Οι αναφορές στο άρθρο είναι από τον 3ο τόμο του σπουδαιοτέρου έργου του, της «Καθολικής προσωδίας» η οποία απετελείτο αρχικώς από 21 βιβλία στα οποία προσετέθησαν αργότερα άλλα 2.

3 Πούβλιος Αίλιος Αριστείδης (126-189 μ.0) Απεκαλείτο Θεόδωρος και εγεννήθη εις Αδριανούς (νυν Αδρανός ή Εδρενός) της Μυσίας. Πατήρ του ο Ιερεύς Ευδαίμων ενώ διδάσκαλοί του ήσαν ο Αριστοκλής εκ Περγάμου, ο Ηρώδης ο Αττικός και ο Αλέξανδρος ο Κοτυαεύς. Ήταν από την οικογένειά του ευσεβής, και χάριν παιδείας πολυταξειδευμένος ενώ κατέστη άριστος ρήτωρ. Επίδειξη ρητορικής έκανε εις Αθήνας και πολλές άλλες πόλεις. Κατέληξε μονίμως στην Σμύρνη όπου και χαλκούς ανδριάντας του. Διεσώθησαν περί τους 50 λόγους του. Το παρόν απόσπασμα εκ συλλογής Ντίντορφ (1829) Σχόλια εις Αίλιον Αριστείδην. (Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ)

4 Το παρόν απόσπασμα εκ συλλογής Ντίντορφ (1829) λόγος Παναθηναίων σελ. 320,

5 ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΛΥΔΟΣ – De Mensibus- βιβλίο 4 παρ.15 στίχος 9

6 ΙΩΑΝΝΗΣΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣΛΥΔΟΣ – De Magistratibus populi Romani

7 Δηώ ή Διηώ κατά τον Αίλιο Ηρωδιανό όπου σε ελεύθερη μετάφραση από την Καθολική Προσωδία …»χωρίς το -ι, από το δήω σημαίνει το ευρίσκω διότι η Δηώ περιήλθε εις ζήτησιν της θυγατρός της. Κατ’ ευφημισμόν έλεγον πάντες δήεις τουτέστιν ευρήσεις ή επειδή αύτη εφηύρε τον σίτον. Εάν όμως έχει -ι, γέγονε παρά το δαίω δηλ. κόπτω κατά Ιωνική τροπή τα -α εις -η διότι η γη διαιρείται ή διακόπτεται από το όργωμα. Επίσης το δαίω-καίω διότι λένε ότι με λαμπάδες εζήτη την θυγατέρα της. Μερικοί λένε ότι είναι υποκοριστικόν του Δήμητρα.. ..»

8 ΣΤΡΑΒΩΝ Βιβλίο 9 κεφ. 1 παρ. 24

9 Χοίριλος ο Σάμιος. επικός ποιητής που όμως δεν είναι βέβαιες οι χρονολογίες της ζωής του αλλά φαίνεται να ήτο σε ώριμη ηλικία το 420 π.0. Κατά το λεξικό Σούδα παρέμεινε επί μακρόν στην Αθήνα ενώ περί το 400 π.0 απέθανε στην Μακεδονία όπου υπήρξε μέλος της Αυλής του Αρχελάου. Έγραψε το έπος ΠΕΡΣΙΚΑ το οποίον ήτο εξιστόρησις των Μηδικών Πολέμων διότι εκ της φράσεως του Σούδα αποκαλούντος το έπος βνίκη των Αθηναίων κατά των Περσών ενώ εικάζεται ότι επίκεντρον του έπους ήτο η ναυμαχία της Σαλαμίνος. Το έπος είχε ενθουσιάσει τους Αθηναίους οι οποίοι απεφάσισαν αυτό να διαβάζεται παράλληλα με τον Όμηρο. Λέγεται ότι πολλά πήρε ο Χοίριλος απ’ τον Ηρόδοτο. Οι Αθηναίοι ετίμησαν το έπος διότι περιγράφει ή κολακεύει την εθνική τους φιλοτιμία όμως ο Αριστοτέλης κακίζει τον ποιητή για επιτήδευση και ασάφεια των παραβολών του οι δε Αλεξανδρινοί δεν έδωσαν σημασία στο έργο αυτό. Τα διασωθέντα αποσπάσματα των έργων του δείχνουν ότι δεν έμεινε πιστός στην ιστορική αφήγηση.. Και φυσικό ήταν αφού είχε φίλο τον Ηρόδοτο.. (Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ).

10 Joseph Yahuda, LL.B., «HEBREW IS GREEK», Becket Publications, Oxford Unversity Press, 1982. Prefaced by professor Saul Levin, SUNY. O Γιαχούντα στην εισαγωγή ευχαριστεί τους πολλούς «ανωνύμους» δωρητές οι οποίοι τον ενίσχυσαν οικονομικώς ώστε να πραγματοποιηθή η έκδοσις αυτή η οποία ΔΕΝ αφήνει αμφιβολίες για το ελληνικό γλωσσικό υπόστρωμα της εβραϊκής και έτσι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι εβραίοι δεν είναι σημίτες αλλά …ινδοευρωπαίοι όπως εμείς..

Του Γρηγόρη Μπέλλου
tetraktys.org

https://www.diadrastika.com/2015/10/poioi-itan-oi-gefyraioi.html