Ψυχοφάρμακα και ΜΜΕ

Ψυχοφάρμακα και ΜΜΕ – Ενας γάμος στη Γουόλ Στριτ

Είναι απίστευτα μεγάλος ο αριθμος των ανθρώπινων ζώων που παίρνουν ψυχοτροπικά ψυχοφάρμακα σε καθημερινή βάση, κατα τ’ άλλα το κάπνισμα κάνει κακό, φωνάζουν για τα εμβόλια και κυνηγάνε τα ναρκωτικά !!!

Στα μέσα της δεκαετίας του 70, ο Henry Gadsden, διευθυντής της Merck, μιας από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες του κόσμου, είπε στο περιοδικό Fortune ότι ήθελε η εταιρεία του να είναι σαν την εταιρεία Wrigley, που παράγει τσίχλες και να “πουλάει σε όλους”, ακόμη και σε υγιή άτομα. Να ένα μόνο παράδειγμα της σχέσεις μεταξύ ΜΜΕ και φαρμακευτικών εταιρειών.

Μέχρι πρόσφατα, ήταν σπάνιο να δει κανείς διαφήμιση ψυχοφαρμάκου στην τηλεόραση, διότι, από το νόμο, οι φαρμακευτικές εταιρείες έπρεπε να αναφέρουν όλες τις παρενέργειες και η λίστα ήταν πάρα πολύ μεγάλη για ένα διαφημιστικό σποτ 30 ή 60 δευτερολέπτων.
Αλλά το 1997, εκπρόσωποι των συμφερόντων φαρμακευτικής εταιρείας πίεσαν το Κογκρέσο των ΗΠΑ να μετριάσει αυτόν τον περιορισμό και να τους επιτρέψει να ανφέρουν μόνο μερικές από τις παρενέργειες.

Με αυτή την απλή αλλαγή κατέστη ξαφνικά δυνατή η διαφήμιση ψυχοτρόπων φαρμάκων στην αμερικάνικη τηλεόραση. Και αυτό άνοιξε τις πύλες για ένα χείμαρρο διαφημίσεων που εκτοξεύτηκαν από τα 595 εκατ. δολάρια το 1996 στα 4,7 δις δολάρια σήμερα – μια αύξηση περίπου 700%.

Στις ΗΠΑ, η διαφήμιση φαρμάκων στην τηλεόραση αποτελεί το 55% του προϋπολογισμού της διαφήμισης της φαρμακοβιομηχανίας προς τον καταναλωτή. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν το γεγονός ότι οι όμιλοι των ΜΜΕ απεχθάνονται να δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει.

Έτσι οι ψυχίατροι και οι φαρμακευτικές εταιρείες μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν κάθε δίοδο επικοινωνίας που μπορούν να επηρεάσουν, για να δώσουν το εξής απάνθρωπο μήνυμα: «Είσαι άρρωστος, έχουμε τη λύση, συμβουλέψου το γιατρό σου».

Μήπως το πράγμα τράβηξε πολύ μακριά; Εξαρτώνται άραγε τα ΜΜΕ τόσο πολύ από τα χρήματα της διαφήμισης των φαρμακευτικών εταιρειών ώστε να προωθούν τους στόχους των διαφημιστικών εκστρατειών των ψυχιατρικών φαρμάκων; Με άλλα λόγια, έγινε πραγματικότητα το όνειρο του Gadsden; Είναι μήπως το μάρκετινγκ τώρα αυτό που κινεί τον μηχανισμό μιας από τις πλέον κερδοφόρες βιομηχανίες στη Γη;

Αντιλαμβάνεσαι ότι οι ερωτήσεις είναι ρητορικές η απάντηση είναι προφανής κι ολοφάνερη.

Η καταστροφολαγνεία των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας

Η τηλεόραση επηρεάζει 100% αυτούς που την παρακαλουθούν και με βάση αυτά που τους λένε- εμφυτεύουν, πάνε στις κάλπες και ψηφίζουν, στο φαρμακείο ή στο σουπερ μαρκετ και ψωνίζουν. Το έδειξαν οι τελευταίες εκλογές και το ποιοί εξελέγησαν, με δυο λόγια σε καθοδηγούν και σε πατρονάρουν από το χαζοκούτι, τι θα φας, τι θα πιστέψεις, τι θα ψηφίσεις. Μην μας γράφεις μετά αυτά τα μιμίδια- σχόλια και τις εμφυτεύσεις σου, από τις τηλεπερσόνες σαν γνώμες κι απόψεις. Απλά μιμίδια είναι κι εσύ απλά μιμιδίζεις, δεν έχεις γνώμη, απλώς κουτσομπολεύεις, για ΑΠΟΨΗ δε ουτε λόγος, δεν ξέρεις καν τι είναι.

Τα ΜΜΕ χρησιμοποιούνται κυρίως –έτσι τουλάχιστον λένε- για την ενημέρωση και την διασκέδαση του κοινού. Όμως πρέπει να υπάρχουν ποιοτικά κριτήρια και στις δυο παραπάνω δραστηριότητες υπό την έννοια της προστασίας της νοημοσύνης, της ψυχοσωματικής υγείας των ανθρώπων και του Δικαίου. Η δε ποιότητα της διασκέδασης να είναι ποιοτικά ανώτερη σε ανθρώπινο πολιτισμό, σε σύγκριση με την ζωώδη συμπεριφορά και τα ζωώδη ένστικτα.

Καταστροφολαγνεία και ΜΜΕ

Στην ενημέρωση από τα ΜΜΕ στην πλειονότητα, γίνεται Πόλεμος Καταστροφής Νοημοσύνης (ΠΚΝ) με το να μην παρουσιάζονται τα σημαντικά και ουσιώδη γεγονότα, υπό την έννοια των θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών, αλλά με το να παρουσιάζονται σε μακρύτατο χρονικό διάστημα ασήμαντες λεπτομέρειες, με πολλάκις κρυμμένη την ουσία των γεγονότων, με συνέπεια το κοινό να παρακολουθεί την «ενημέρωση» επί μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να καταλαβαίνει τι πραγματικά έχει συμβεί, αλλά να υφίσταται μόνο συναισθηματική επιρροή υπό την μορφή θεατρινισμών, με αποτέλεσμα να αδρανοποιείται η κριτική σκέψη και η νοημοσύνη του τηλεθεατή, ακροατή και αναγνώστη.

Η γενική ιδέα στις μεθόδους Πόλεμος Καταστροφής Νοημοσύνης (ΠΚΝ) είναι να δημιουργήσουν εμπόδια ή να μειώσουν την αποδοτικότητα της (ή των) διαδικασίας(ων) λύσεως προβλήματος(ων) στον Άνθρωπο ή/και στον Ανθρώπινο οργανισμό.

Οι ειδήσεις των ΜΜΕ αναφέρονται σχεδόν πάντα (στατιστικά) σε τρομακτικά και δραματικά γεγονότα, με σχεδόν πλήρη έλλειψη ανακοινώσεως ευχάριστων γεγονότων ή ανακοινώσεων επιστημονικής προόδου (εκτός της ιατρικής), με συνέπεια η αντίληψη της πραγματικότητας του κοινού σημαντικά να παραμορφώνεται σχετικά με την πραγματική εικόνα της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αδιαφορία και τεράστια ανοχή για μεγάλα κακουργήματα και εχθρότητα προς τον άγνωστο άνθρωπο με συνέπεια να συμβάλει στην κοινωνική απομόνωση του ανθρώπου και σε κοινωνικά προβλήματα που υποβαθμίζουν σημαντικά την αποδοτικότητα της χρήσεως της νοημοσύνης.

Η απόδοση της ανώτερης νοημοσύνης σημαντικά αυξάνει όταν το κοινωνικό της περιβάλλον είναι δημιουργικό με την έννοια της δημιουργικής οικογένειας, της Δικαιοσύνης και της δημιουργικής ηθικής.

Μια άλλη μέθοδος ΠΚΝ που χρησιμοποιείται από τα ΜΜΕ είναι οι παραγωγές και οι διαφημίσεις σε μεγάλη συχνότητα να παρουσιάζουν αστρολόγους, μάγους και άλλους «τσαρλατάνους-απατεώνες» που αποβλακώνουν το κοινό, εκμεταλλευόμενοι ζωτικά συναισθηματικά προβλήματα κυρίως των γυναικών, αλλά δυστυχώς παρόμοιες ηλιθιότητες έχουν επιχειρηθεί να αποβλακώσουν μέχρι πιλότους αεροπλάνων (π.χ με την μέθοδο των βιορυθμών), δημιουργώντας έτσι καταστρεπτικά προβλήματα λόγω των προλήψεων, με το να τους προκαλείται έτσι κακοτυχία, επειδή ψάχνουν να την βρουν, με το να συσχετίζουν ΑΣΧΕΤΑ γεγονότα με αυτά που αναμένουν από τις προλήψεις τους.

Μια άλλη συνέπεια της τρομοκρατίας που προωθούν τα ΜΜΕ είναι ότι τρομοκρατούν τον πολίτη και έτσι τον κάνουν πιο επιρρεπή στον έλεγχο που τα ΜΜΕ επιβάλουν στατιστικά στην σκέψη (π.χ τι θέματα θα συζητά και για τι θέματα θα ενδιαφέρεται το κοινό, τι θα τρώει, τις φάρμακα θα παίρνει, κ.τ.λ) και στην συμπεριφορά του κοινού (άμεσες ή/και έμμεσες επιρροές από φίλους, διαφημίσεις και σαπουνόπερες (classicalconditioning-IvanPavlov) για το τι να πράξουν και το τι αμείψουν (operantconditioning-Skinner), με αποτέλεσμα το κοινό, στατιστικά, να συμπεριφέρεται σαν «ρομποτάκι» «τηλεκατευθυνόμενο» από τα ΜΜΕ.

Οι επιδράσεις των ΜΜΕ στην λειτουργία της αντίληψης του κοινού είναι καταστρεπτική για την νοημοσύνη του ανθρώπου, διότι μπορεί να οδηγήσει και οδηγεί, σε λανθασμένες ερμηνείες γεγονότων και συνεπώς σε λάθος ορισμό προβλήματος, με αποτέλεσμα να δοθούν λάθος ή παραπλανητικές «λύσεις» στην «πραγματικότητα» που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, και βάση αυτής (της υποκειμενικής πραγματικότητας) να παίρνει αποφάσεις, όπως βολεύει τον προπαγανδιστή, όλα τα παραπάνω είναι μία μέθοδος Πόλεμος Καταστροφής Νοημοσύνης (ΠΚΝ).

Συνδιαστικά δε με τα ψυχοφάρμακα που προπαγανδίζουν η νοημοσύνη του ανθρώπου – τηλεθεατή, είναι είδος προς εξαφάνιση.

Παρακολούθησε το βίντεο και … ξέρεις τι να κάνεις και τι να μην κάνεις !

«Βλέπω, άρα εγκρίνω» και η οικοδόμηση μιας νέας πραγματικότητας

Οι τελευταίες δεκαετίες και η έξαρση της χρήσης των ηλεκτρονικών μέσων μαζικής ενημέρωσης φέρνει διαυγέστερα στην επιφάνεια γνωσιολογικά και ηθικά προβλήματα, τα οποία μέχρι πρότινος, μολονότι υπήρχαν, δεν γίνονταν αμέσως καταληπτά από την απλή παρατήρηση ενός σκεπτόμενου ανθρώπου.

Τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης δρουν ως παράγοντες εμφατικοί κάποιων εγγενών προβλημάτων της ανθρώπινης κοινωνίας, αλλά και της ατομικής ιδιαιτερότητας του κάθε πολίτη. Αυτή η θεώρηση από μόνη της ως ένα σημείο μπορεί να εκληφθεί από ορισμένους ως «απενοχοποιητική» για τα σύγχρονα ΜΜΕ, καθώς αυτά από μόνα τους δεν αποτελούν τη ρίζα των σημαντικότερων προβλημάτων μας.

Ωστόσο, επειδή ακριβώς δρουν ως παράγοντες που δίνουν έμφαση στο κακό, κάνοντάς το χειρότερο, αλλά και στο καλό, κάνοντάς το καλύτερο, μας φέρνουν ξεκάθαρα ενώπιον των ευθυνών μας. Τώρα πλέον δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοήσουμε προβλήματα που μέχρι σήμερα δεν θα μπορούσαν να μας αγγίξουν.

Τώρα πλέον ο ηλεκτρονικός τρόπος επικοινωνίας απλώνεται σε πολλαπλούς τομείς της ζωής, σε ψυχαγωγία, καθημερινή πρακτική και εργασία, οδηγώντας μας σε προβληματισμό πάνω σε ζητήματα που μέχρι σήμερα δεν μας απασχολούσαν (Ariss et al, 2002). Πέρα από αυτό όμως, μήπως και η αλλαγή των διαστάσεων της αξιολογικής και περιγραφικής πραγματικότητας, αποτελεί στη βάση της ένα σημαντικό πρόβλημα;

Η τόσο κραυγαλέα διάδοση των ηλεκτρονικών ΜΜΕ λειτουργεί ως καταλύτης που μπορεί εύκολα να άρει την απροθυμία συλλογισμού πάνω σε ένα ευρέως προβαλλόμενο πρόβλημα ή φαινόμενο. Το γεγονός αυτό πολλές φορές τυγχάνει εκμετάλλευσης από το ίδιο το μέσο με ιδιοτελείς σκοπούς, πράγμα σύνηθες στις ανταγωνιστικές εμπορικές επιχειρήσεις μιας δυτικής κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.

Ενώ δηλαδή η λέξη «ενημέρωση» εξορισμού πηγάζει από την εμπειρική πραγματικότητα και την περιγραφική της ανάλυση, τώρα μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο, ξένο από την ουσία της, την καλλιέργεια νέων τάσεων και συνηθειών, την αλλαγή του τρόπου αντίληψης για τα πράγματα, την ολοκληρωτική οικοδόμηση ενός νέου κόσμου, μιας νέας πραγματικότητας (Bourdieu, 2001).

Επειδή μάλιστα η εμπορική φύση των μεγαλύτερων ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης είναι δεδομένη, ο ανταγωνισμός οδηγεί σε μια στενή παρακολούθηση του ενός ηλεκτρονικού μέσου στο άλλο, πράγμα που οδηγεί στην υιοθέτηση μιας γραπτής ή άγραφης νόρμας που καθορίζει κοινές στρατηγικές και ομογενοποιήσεις που αφορούν τη λειτουργία και τη δράση τους, παγιώνοντας νοοτροπίες.

Αν κάποια μικρά αγόρια αφεθούν να παρακολουθήσουν συστηματικά τηλεοπτικές παραγωγές οι οποίες προβάλλουν έντονα το στοιχείο της βίας εναντίον των γυναικών σε καθημερινή πρακτική, έχει αποδειχθεί πειραματικά εδώ και κάποιες δεκαετίες (Malamuth, et al, 1981) ότι θα αλλάξουν στάση συμπεριφοράς και θα κατευθυνθούν προς την αποδοχή των προτύπων αυτών βίας.

Αν το πείραμα αυτό ήταν ικανό να δώσει τέτοιο αποτέλεσμα πριν μερικές δεκαετίες, οπότε και τα τεχνολογικά μέσα της εποχής δεν ήταν ιδιαιτέρως εξελιγμένα, εικάζουμε ότι σήμερα, με την συμβολή της τεχνολογικής εξέλιξης στη δημιουργία μεγάλων και εντυπωσιακών τηλεοπτικών παραγωγών, θα είχαμε αποκομίσει σαφώς μεγαλύτερα και φανατικότερα ποσοστά έγκρισης της βίας κατά των γυναικών από τα νεαρά αγόρια.

Κάτι που προβάλλεται έντονα και εμφατικά από ένα ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης, δεν θα αργήσει να αποκτήσει και το ανάλογο κοινό που θα αποδεχτεί και θα εναρμονιστεί με τη νέα αυτή συνήθεια της υπερβολής και των ακροτήτων.

Το νέο στερέωμα που εγκαθιδρύεται μέσα από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ έρχεται να νοηματοδοτήσει εκ νέου θεματικές περιοχές της ανθρώπινης σκέψης και δραστηριότητας. Αυτό συμβαίνει ακόμα και στο επίπεδο των επιστημών. Πολλές φορές παρατηρείται η προσπάθεια «εκλαΐκευσης» ενός επιστημονικού αντικειμένου, το οποίο, υπό τη νέα, απλουστευμένη του μορφή, φιλοδοξεί να καταστεί εύληπτο στον μέσο τηλεθεατή, στον μέσο ακροατή μιας εκπομπής.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι φυσικό και επόμενο, οι “επιστήμες” της “ψυχικής υγείας” να αποκτήσουν δημοφιλία σε ένα ευρύτερο κοινό. Ενδέχεται επίσης, ο μέσος τηλεθεατής, θεωρώντας ότι κάποιο πιθανό δικό του πρόβλημα ομοιάζει προς την κατάσταση που παρακολουθεί στην τηλεόραση, να αποφανθεί ότι η λύση που προβάλλεται μέσω του ηλεκτρονικού μέσου είναι και η ενδεδειγμένη για τη δική του περίπτωση.

Ωστόσο, όπως ομολογείται στην ιατρική κοινότητα, η ρίζα των ηθικών και επιστημονικών προβλημάτων που ανακύπτουν σε τέτοιες περιπτώσεις είναι:

«Η παροχή διαγνωστικών και θεραπευτικών συμβουλών που βασίζονται σε ένα (φυσιολογικά) ελλιπές-ανακριβές ιστορικό και δημιουργούν στον τηλεθεατή-»ασθενή» μια «ψευδαίσθηση» αντιμετώπισης του προβλήματος του, καλλιεργώντας ταυτόχρονα μια στρεβλή εντύπωση αναφορικά με την ψυχοπαθολογία, την αιτιολογία της και την αντιμετώπιση της και β) η διατήρηση ή και αύξηση του φόβου που ήδη υπάρχει στο πλατύ κοινό απέναντι στον ψυχιατρικό άρρωστο και η συνέχιση της απομόνωσης του μέσα από μια διαδικασία στιγματισμού.» (Δημέλλης, 2004).

Όπως γίνεται κατανοητό, η δημοφιλία και η «εκλαΐκευση» από μόνη της δεν είναι παράγοντες που είναι σε θέση να προωθήσουν την επιστημονική διαδικασία. Τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης φαίνεται ότι χρειάζονται να περάσουν αρκετές παραδεδομένες κλασικές έννοιες μέσα από ένα εννοιολογικό «άλεσμα», προκειμένου να δημιουργήσουν με το υλικό που θα εξαχθεί τη νέα τους πραγματικότητα.

Οι έντονες προσωπικές στιγμές που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος στη λιγόχρονη πορεία του στον κόσμο της εμπειρίας νοηματοδοτούν αξιολογικά τη ζωή του, την υπαρξιακή του ελευθερία (Borody, 2003). Κατά τη διάρκεια της πλοήγησης στον εμπειρικό κόσμο, σαφώς και τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης δεν απαγορεύονται. Ωστόσο, από την πολύ μικρή ηλικία, ο άνθρωπος πρέπει να συνειδητοποιεί ότι αυτά δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα που ό ίδιος οφείλει να ζήσει.

Οφείλει να εκπαιδευτεί πάνω στο σκεπτικό ότι η πραγματικότητα διαμορφώνεται από τον ίδιο τον άνθρωπο και δεν του δίνεται έτοιμη από κάποια εμπορική επιχείρηση αδιαφανών συμφερόντων.

Από τότε που ο Καρτέσιος διατύπωσε κατά την έναρξη της εποχής της νεωτερικότητας ότι ο μόνος επιβεβαιωτικός παράγων της ύπαρξης είναι η σκέψη, δεν φανταζόταν ότι ακόμα και η σκέψη από μόνη της, από τη στιγμή που θα αφορούσε έναν εικονικό κόσμο, δεν θα ήταν ικανή να αποδείξει την ύπαρξή μας.

Γι αυτό και θα πρέπει όλοι να στραφούν προς τη συμπλήρωση του Καρτεσιανού ρητού: Δεν αρκεί να σκέφτομαι για να υπάρχω, αλλά και να παθαίνω, να ρίχνομαι στην περιπέτεια της δικής μου ζωής και όχι σε οποιαδήποτε άλλη που μου δίνεται ως προκατασκευασμένη, επίσης ακόμη πιο σημαντικό από το να σκέφτομαι, είναι το να αμφιβάλλω.

@ Αναγνώστης Ψεύτογλου

                           

                       

http://terrapapers.com/?p=28117