Ποιος Σώζει Ποιον;
Η κρίση ως επιχειρηματικό μοντέλο: «Ποιος Σώζει Ποιον;»
Πώς η Ελλάδα μπήκε στο Ευρώ
Οι θεατές της ταινίας είναι και πάλι στην Ελλάδα. Βλέπουν τον κόσμο καθώς διαβάζει με καχυποψία τα πρωτοσέλιδα των γερμανικών εφημερίδων: « Γιατί θα πρέπει να σώσουμε τους τεμπέληδες Έλληνες;» «Ελλάδα το δικό τους σφάλμα». Η χώρα μπήκε στο ευρώ με απάτες και είναι απρόθυμη για μεταρρυθμίσεις.
Στη συνέχεια η ταινία δείχνει την πραγματική ιστορία: το 1999, αρχικά δεν επετράπη στην Ελλάδα η ένταξη στην Ευρωζώνη. Το δημόσιο χρέος ήταν πολύ υψηλό. Για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, ο Λουκάς Παπαδήμος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, οργάνωσε το μεγάλο «tour de force». Οι τράπεζες Goldman Sachs, JP Morgan και United Bank of Switzerland (UBS) χρησιμοποίησαν παράγωγα – η λειτουργία των οποίων εξηγείται με κατανοητό τρόπο στην ταινία- ώστε να προσφέρουν στο ελληνικό κράτος πρόσθετα δάνεια δισεκατομμυρίων που δεν εμφανίζονταν στον προϋπολογισμό: Τα μελλοντικά κέρδη από διόδια, φόρους αεροδρομίων και κρατικά λαχεία δόθηκαν ως αντάλλαγμα γι’ αυτά τα δάνεια.
Ο σημερινός διοικητής της ΕΚΤ, Mario Draghi, ήταν εκείνη την περίοδο υψηλόβαθμο στέλεχος της Goldman Sachs, ενώ λίγους μήνες αργότερα έγινε υπεύθυνος για τις δραστηριότητες της τράπεζας σε όλη την Ευρώπη. “Είναι αδύνατο να μην γνώριζε ο κ Ντράγκι τις συναλλαγές της τράπεζας του με την Ελλάδα” λέει στην ταινία ο Γερμανός καθηγητής Γκούναρ Μπέκ. Με αυτό τον μαγικό τρόπο ο κύριος Παπαδήμος κατάφερε να μειώσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδος, κι έτσι η χώρα μπόρεσε να γίνει μέλος της Ευρωζώνης με ένα θερμό χειροκρότημα από τις τράπεζες.
Φυσικά ήταν απάτη
Αλλά ο δράστης Παπαδήμος προήχθη από την Τράπεζα της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, της οποίας έγινε αντιπρόεδρος. Όλοι πάντα γνώριζαν ποιο ήταν το πραγματικό επίπεδο του Ελληνικού δημοσίου χρέους. Οι υπεύθυνοι της στατιστικής υπηρεσίας Eurostat ήδη από το 2003 είχαν συντάξει αναλυτική λίστα με τις κομπίνες εμπνεύσεως της Goldman Sachs που εφαρμόστηκαν για την απάτη αυτή. Το 2010, το πρακτορείο οικονομικών ειδήσεων Bloomberg κατέφυγε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ζητώντας να δημοσιοποιηθούν, για λόγους δημοσίου συμφέροντος, δύο εσωτερικές εκθέσεις της ΕΚΤ για τις λαθροχειρίες. Το 2013, το ευρωπαϊκό δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή.
Οι δράστες γίνονται σωτήρες
Δώδεκα χρόνια μετά τα swaps που έβαλαν την Ελλάδα στο ευρώ, ο Παπαδήμος εμφανίζεται πάλι, αυτή τη φορά ως πρωθυπουργός-σωτήρας. Στα τέλη του 2011, η χώρα ήταν ήδη σε μια κατάσταση εντελώς διαφορετική: οι όροι του πρώτου πακέτου στήριξης είχαν αφήσει τα σημάδια τους : οι πωλήσεις τροφίμων έπεσαν κατά 39%, οι επενδύσεις κατά 50%. Τα φαρμακεία προμήθευαν φάρμακα μόνο τοις μετρητοίς. Οι συνταγογραφήσεις δεν γίνονταν πια δεκτές γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία δεν μπορούσαν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Τα νοσοκομεία ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Τότε ο πρόεδρος Παπανδρέου ανακοίνωσε ένα δημοψήφισμα για το «δεύτερο πακέτο στήριξης».
‘Όμως για την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), το ρίσκο ήταν πολύ μεγάλο. Ο Παπανδρέου υποχρεώθηκε να παραιτηθεί και αντικαταστάθηκε από τον Λουκά Παπαδήμο, που παρουσιάστηκε ως “ο τεχνοκράτης που θα καθησυχάσει τις αγορές” . Στην ορκωμοσία του Παπαδήμου, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο αρχηγός της Εκκλησίας της Ελλάδος, που παρεμπιπτόντως δεν πληρώνει και πολλούς φόρους, έψαλλε το Κύριε Ελέησον.
Ο Παπαδήμος τώρα είχε ένα άλλο δύσκολο έργο: οι «αγορές» ήδη στοιχημάτιζαν στην χρεωκοπία της Ελλάδας. Έτσι οι τράπεζες δεν ηθελαν να κάθονται πάνω στον θησαυρό του ιδιαιτέρως προσοδοφόρου ελληνικού χρέους (επιτόκια άνω των 6%) που διεπόταν όμως από το ελληνικό δίκαιο και θα μπορούσε να χάσει την αξία του αν η χώρα αποφάσιζε τη διαγραφή του. Ο κ. Παπαδήμος καθησύχασε τις τράπεζες, υλοποιώντας την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το περίφημο PSI.
Ο οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης εξηγεί στην κάμερα γιατί αυτό ήταν καταστροφικό για τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία δεν αποζημιώθηκαν, ενώ αντιθέτως οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν πλήρως. Όταν αποχώρησε ο κ. Παπαδήμος, ο κίνδυνος του ελληνικού χρέους δεν ήταν πια στα χέρια των τραπεζών. Τώρα ήταν στα χέρια των φορολογούμενων όλης της Ευρώπης. Ρωτηθήκαμε ποτέ εάν το θέλαμε; Τα δισεκατομμύρια των «πακέτων διάσωσης» για την Ελλάδα έχουν κάνει τους πλούσιους της Ελλάδας πλουσιότερους και έχουν αποτρέψει απώλειες για τους κερδοσκόπους και τις τράπεζες. Τα δισεκατομμύρια της «βοήθειας» έχουν γίνει ιδιωτική περιουσία. Και η χώρα βυθίζεται στην άβυσσο.
«Καλή» τράπεζα αντί για «κακή» τράπεζα
Plakat1Σύμφωνα με τον Νομπελίστα οικονομολόγο Joseph E. Stiglitz και τον Willem Buiter αλλά κι άλλους μεγάλους παίκτες στην οικονομία όπως ο George Soros, το κράτος πρέπει να οδηγήσει τις «συστημικά σχετικές» τράπεζες σε μια ελεγχόμενη χρεοκοπία. Το κράτος πρέπει να αγοράσει μόνο τα καλά ομόλογα που είναι συνδεδεμένα με την πραγματική οικονομία και τους αποταμιευτικούς λογαριασμούς. Με αυτά τα ομόλογα και το δίκτυο των υποκαταστημάτων, το κράτος μπορεί να ιδρύσει τις «καλές τράπεζες».
Για τους εργαζόμενους και τους πελάτες της προηγούμενης τράπεζας, μόνο το όνομα και η διοίκηση θα άλλαζε αρχικά. Σύμφωνα με τον Stiglitz και τον Soros, η «καλή τράπεζα» μπορεί απρόσκοπτα να αναλάβει τις βασικές εργασίες του τραπεζικού συστήματος. Οι παλιές τράπεζες, από την άλλη πλευρά, συνεχίζουν να «κάθονται» πάνω στις τοξικές επενδύσεις. Τον λογαριασμό θα αναλάμβαναν, μαζί με τους επενδυτές, ακριβώς οι κερδοσκόποι που τώρα υποστηρίζονται από τους φορολογούμενους. Οι συντελεστές της ταινίας ταξίδεψαν ως την Ισλανδία, όπου αυτές οι ιδέες εφαρμόστηκαν στην πράξη τον οκτώβριο του 2008, όταν το τραπεζικό σύστημα της χώρας κατέρρευσε αλλα τα ΑΤΜ συνέχισαν να λειτουργούν κανονικά.
Οι ρυθμίσεις είναι απαραίτητες και μπορούν να λειτουργήσουν
Μετά το κραχ του 1929 και την Μεγάλη Υφεση, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Franklin D. Roosevelt αποφάσισε να επιβάλει βασικούς κανόνες στις αγορές. Ο νόμος Glass-Steagall του 1933 ανάγκασε τα πιστωτικά ιδρύματα να αποφασίσουν: ή θα είναι τράπεζες με αυστηρούς κανόνες λειτουργίας, τράπεζες εμπορικές, επικεντρωμένες στην ασφάλεια των καταθέσεων και στην χορήγηση πιστώσεων στην πραγματική οικονομία, ή θα επιλέξουν τις ασφαλιστικές δραστηριότητες και την επενδυτική τραπεζική.
Το εμπόριο με τα παράγωγα είχε απαγορευθεί. Αργότερα, καμιά τράπεζα δεν επιτρεπόταν να εξαγοράσει ανταγωνιστική τράπεζα άλλης αμερικανικής πολιτειας. Δεν επιτρεπόταν πλέον σε κανένα πιστωτικό ίδρυμα να αποκτήσει “συστημική σημασία”. Η Wall Street προέβλεπε καταστροφή, αλλά ο νόμος άντεξε 70 χρόνια. Η κατάργηση του νόμου Glass-Steagall, στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου ζήλου της περιόδου 1980-2000 είναι ένα από τα κλειδιά που βοηθούν τους θεατές να κατανοήσουν όσα ακολούθησαν.
Εμείς οι φορολογούμενοι δίνουμε στις τράπεζες της Ισπανίας 100 δισεκατομμύρια ευρώ, παρόλα αυτά το μισό της ισπανικής νεολαίας παραμένει άνεργο. Από το 2008 διασώζονται οικονομίες και χώρες ολόκληρες. Οι πολιτικοί παίζουν ταχυδακτυλουργικά παιχνίδια με πακέτα διάσωσης αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, ενώ στην καρδιά της Ευρώπης άνθρωποι αμείβονται και πάλι με μισθούς πείνας. Μιλούν για διάσωση, μόνο που καμία διάσωση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. [1] [2]
Η ταινία «Ποιός σώζει ποιόν» δείχνει ποιός διασώζεται στην πραγματικότητα: Ποτέ δεν ενδιέφερε η διάσωση των Ελλήνων, ποτέ των Ισπανών ούτε των Πορτογάλων. Πάντα στη διαχείρηση αυτών των κρίσεων ενδιαφέρει το καλό του Μεγάλου Κεφάλαιου: των τραπεζών που κερδοσκοπούν με ριψοκίνδυνες τοποθετήσεις. Ενώ σε μας τους φορολογούμενους και τους κοινωνικά ασθενείς φορτώνουν όλα τα ρίσκα πολλών δισεκατομμυρίων! Για τις μεγάλες τράπεζες, η οικονομική κρίση είναι πάνω απ όλα ένα επιχειρηματικό μοντέλο.
Η Λέσλι Φρανκ και ο Χέρντολορ Λόρεντζ, ένα ζευγάρι κινηματογραφιστών από το Αμβούργο, έθεσαν σε πολίτες, οικονομολόγους και κοινωνιολόγους από όλη την Ευρώπη το εξής ερώτημα: «Ποιος τελικά σώζει ποιον στην κρίση; Σώζουν οι Γερμανοί τις Νότιες χώρες ή μήπως οι πολίτες της Ευρώπης, όλοι μαζί, διασώσαμε και εξακολουθούμε να διασώζουμε τις τράπεζες;» Ένα ντοκιμαντέρ για τους πραγματικούς κερδισμένους της οικονομικής κρίσης και για όσα οδήγησαν ως εδώ.
Μια ταινία ως απάντηση στην έκφραση «πακέτα διάσωσης» που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο της Γερμανίας.
Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με γυρίσματα στην Ελλάδα, τη χώρα που έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση, [γιατί άραγε;] αλλά στη συνέχεια το πλάνο ανοίγει και ανακαλύπτουμε πώς λειτούργησε το δίπολο «τραπεζική διάσωση / κοινωνική καταστροφή» στην Ισπανία. Παράλληλα, παρακολουθούμε τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο οι Ιρλανδοί στολίζουν τα κλειστά μαγαζιά για να μην φαίνονται άσχημα, ενώ στη συνέχεια μεταφερόμαστε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου το δικαίωμα στην δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση έχει προ πολλού μετατραπεί σε δικαίωμα πρόσβασης σε φοιτητικά δάνεια.
Τα παραδείγματα ιδιωτικού και δημόσιου υπερδανεισμού που συμπλέκονται στην ταινία έχουν όλα έναν κοινό παρονομαστή: προκλήθηκαν εξαιτίας της ηθελημένα απερίσκεπτης συμπεριφοράς των τραπεζών που γνώριζαν ότι όταν η περίοδος του επιθετικού δανεισμού παρέλθει και η φούσκα σκάσει, μπορούν να προστρέξουν για βοήθεια στα δημόσια ταμεία. Και όταν τα κράτη λυγίσουν από το βάρος, οι εκπρόσωποι της χρηματοπιστωτικής ελίτ υποδεικνύουν ότι το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος κοστίζει πολύ και πρέπει να καταργηθεί.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το ντοκιμαντέρ, εμείς οι φορολογούμενοι δίνουμε στις τράπεζες της Ισπανίας 100 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ λέγεται πως η Ελλάδα έχει πάρει βοήθεια ύψους 240 δισεκατομμυρίων ευρώ, παρόλα αυτά το μισό της ισπανικής και ελληνικής νεολαίας παραμένει άνεργο. Από το 2008 διασώζονται πρώτα η απειλούμενη οικονομία και μετά χώρες ολόκληρες. Οι πολιτικοί παίζουν ταχυδακτυλουργικά παιχνίδια με όλο και νέες ομπρέλες διάσωσης αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, ενώ στην καρδιά της Ευρώπης άνθρωποι εργάζονται και πάλι για μισθούς πείνας. Μιλάνε για διάσωση, μόνο που καμία διάσωση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Η ταινία ανατρέχει στο παρελθόν, από το 2008 και το πρώτο «πακέτο διάσωσης»
Σε κάθε χώρα του δυτικού κόσμου, υπέρογκα ποσά μεταφέρθηκαν χωρίς κανέναν κοινοβουλευτικό έλεγχο στις πτωχευμένες τράπεζες. Η δημοκρατία μπήκε σε αναστολή. Η ταινία θέτει το ερώτημα:
Πως ήταν δυνατόν να επέλθει μια τέτοια καταστροφή;
Πως λειτουργούν οι «αγορές» των οποίων η κατάρρευση οδηγεί κοινωνίες σε μαρασμό;
Οι οικονομολόγοι λένε ότι η διάσωση των τραπεζών μπορεί να μην ήταν απαραίτητη. Τα κράτη μπορούσαν να ιδρύσουν «καλές τράπεζες» με τα περιουσιακά στοιχεία που ήταν απαραίτητα για να λειτουργήσει η πραγματική οικονομία, συμπεριλαμβανομένων και των καταθέσεων. Οι «καλές τράπεζες» θα μπορούσαν ομαλά να αναλάβουν τον πυρήνα των λειτουργιών του τραπεζικού συστήματος. Αντί για αυτό, τα κράτη φόρτωσαν στους φορολογουμένους μεγάλα πακέτα τοξικών τίτλων μέσω των «κακών τραπεζών».
Ο χειρισμός της κρίσης θα ήταν πολύ διαφορετικός αν εκπρόσωποι όλων των μεγάλων τραπεζών δεν κάθονταν το 2008 γύρω από τα υπουργικά συμβούλια. Η παγκόσμια διάσωση των τραπεζών έχει μοιραία αποτελέσματα. Οικονομικοί γίγαντες «συστημικής σημασίας» ρίζωσαν παντού. Απέκτησαν σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα και έγιναν μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι από ποτέ. Τόσο ισχυροί που άρχισαν να στοιχηματίζουν εναντίον των κρατών που βρέθηκαν καταχρεωμένα λόγω των πακέτων διάσωσης των τραπεζών. Οι διασωθέντες στράφηκαν εναντίον των σωτήρων…
Μεταφερόμαστε στην Ελλάδα, όπου παρακολουθούμε πως ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος βρίσκει τρόπο να «εξαφανίσει» μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους με τη βοήθεια της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs. Αυτό ήταν και το εισιτήριο εισόδου της Ελλάδας στην νομισματική ένωση.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο ίδιος καλείται να σώσει τη χώρα.
Τα πακέτα δισεκατομμυρίων ευρώ, όμως, δεν σώζουν την Ελλάδα, αντ’ αυτού σώζουν ξανά τις τράπεζες.
Από την Ελλάδα, το ντοκιμαντέρ μας ταξιδεύει στην Ισπανία, για να μάθουμε πώς οι οίκοι αξιολόγησης κατευθύνουν την επιδείνωση της κρίσης του χρέους. Εξαναγκάζουν τα κράτη στα οποία επιτίθενται να εφαρμόσουν μαζικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, με την πρόφαση της μείωσης του χρέους. Στην πραγματικότητα αυτές οι χώρες οδηγούνται στην άβυσσο λόγω αυτών των μέτρων λιτότητας. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται ολοένα και περισσότερο ενώ την ίδια ώρα οι μεγάλες εταιρίες και οι πολύ πλούσιοι μετά βίας πληρώνουν φόρους.
Ο υπότιτλος της ταινίας «Η κρίση ως επιχειρηματικό μοντέλο» γίνεται ξεκάθαρος βλέποντας το παράδειγμα των ισπανικών εργατικών κατοικιών που πωλούνται λόγω κρίσης. στην Goldman Sachs.
Από την Goldman Sachs βλέπουμε ότι προέρχεται και ο ένας υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών μετά τον άλλο, καθώς επίσης και ο Επίτροπος Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο διοικητής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας κλπ. Ο πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, Όσκαρ Λαφονταίν, εξηγεί στην κάμερα ότι όταν προσπάθησε να επιβάλει ελέγχους στις ροές κεφαλαίων, ο Αμερικανός υφυπουργός οικονομικών, Λάρι Σάμερς, του είπε χαρακτηριστικά:
«Δεν πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι θα συμφωνήσουμε μ’ αυτές τις προτάσεις. Μην ξεχνάς ότι η Wall Street χρηματοδότησε την προεκλογική εκστρατεία του προέδρου Κλίντον»Γιατί όμως είναι απαραίτητοι οι έλεγχοι στις ροές κεφαλαίων που προσπάθησε να προωθήσει τότε ο Λαφονταίν; Εδώ τα γυρίσματα μεταφέρονται στην Αυστραλία, όπου ο Σατιατζίτ Ντας – ειδικός στα παράγωγα – εξηγεί με απλούς και κατανοητούς όρους τι είναι τα CDS και πως η απαλλαγή τους από κάθε ρυθμιστική υποχρέωση, γονάτισε την παγκόσμια οικονομία:
«Πάντα πίστευα ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας πρέπει να εξυπηρετεί την πραγματική οικονομία. Δυστυχώς όμως στον σύγχρονο κόσμο ο χρηματοπιστωτικός τομέας έχει γίνει τόσο μεγάλος που κυριαρχεί στην πραγματική οικονομία. Αυτή η δυσαναλογία είναι ο πυρήνας πολλών προβλημάτων. Αυτό είναι το σημαντικότερο που πρέπει να αλλάξουμε», αναφέρει ο Ντας.Η Λέσλι Φρανκ και ο Χέρντολορ Λόρεντζ – δημιουργοί των επίσης αξιόλογων ντοκιμαντέρ «Το Νερό Φέρνει Χρήμα» (Water Makes Money του 2011) και «Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι στο Σφυρί» (German railways coming up for auction) – παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, το οποίο μας δείχνει αναλυτικά και εμπεριστατωμένα πώς διασώζονται οι τράπεζες σε βάρος των πολιτών, αλλά και πως ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης είναι εν τέλει είναι η ίδια η δημοκρατία.
Το ντοκιμαντέρ καταδεικνύει και μια σειρά από χαμένες μάχες για την χαλιναγώγηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, από την μοναχική σταυροφορία της Μπρούκσλι Μπορν για τη ρύθμιση των παραγώγων, ως την αποχώρηση του Όσκαρ Λαφονταίν από την κυβέρνηση της Γερμανίας και την αποδιάρθρωση του νόμου Glass-Steagal.
Παράλληλα όμως ο θεατής παρακολουθεί και κάποια ελπιδοφόρα βήματα, όπως το ισπανικό κίνημα κατά των εξώσεων και τη μη διάσωση των τραπεζών στην Ισλανδία. Οι δημιουργοί της ταινίας πιστεύουν ότι η συρρίκνωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου σε μεγέθη που να εξυπηρετούν πρωτίστως την πραγματική οικονομία πρέπει να αποτελέσει αίτημα των λαών σε όλο τον κόσμο.
Φορολογούμενοι χρηματοδοτούν ιδιωτικές περιουσίες
Λέγεται κατά κόρον ότι η Ελλάδα έχει πάρει βοήθεια ύψους 240 δισεκατομμυρίων ευρω. Αλλά με τα χρήματα αυτά διασώθηκαν μόνο οι ιδιωτικές τράπεζες, οι ασφαλιστικές και οι επενδυτικοί οίκοι που το 2009 είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους σχεδόν όλα τα ομόλογα του ελληνικού κράτους. Το 2012 – τρία χρόνια μετά- αυτά τα χρέη μεταφέρθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πλάτη των Ευρωπαίων φορολογουμένων! Έτσι η Ελλάδα έχει περισσότερα χρέη, περίπου 300 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα η περιουσία των πλουσιότερων Ελλήνων αυξάνεται, ενω τα κερδοσκοπικά κεφάλαια υψηλού κινδύνου, οι τράπεζες, οι πλούσιοι ιδιώτες επενδυτές προφυλάσσονται από οποιαδήποτε ζημία.
Από τα δισεκατομμύρια των φορολογούμενων δημιουργήθηκαν ιδιωτικές περιουσίες. Ο κατά τα άλλα νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος Hans-Werner Sinn υπολόγισε ότι η συνέχιση της πολιτικής διάσωσης εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων χρηματοπιστωτικων Ινστιτούτων και του 5% των πλουσιότερων ατόμων στον κόσμο. Αλλά ακόμα και οι πολίτες των οικονομικά ισχυρών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να φοβούνται για τις συντάξεις τους.
Το βασικό είναι, «να αναπνεύσουν οι Αγορές».
Η δύναμη των «Αγορών»
Ακούμε συνέχεια ότι οι Αγορές «ανησυχούν» οι Αγορές είναι «απογοητευμένες». Οι χρηματοπιστωτικές αγορές, φαίνεται να είναι μην είναι τίποτε άλλο, από ένα όν που πρέπει να διατηρεί την καλή του διάθεση !! Τρεις οίκοι αξιολόγησης έχουν υπό έλεγχο τα κοινοβούλια της Ευρώπης. Οι ιδιοκτήτες τους είναι έμποροι με κρατικά ομόλογα, οι μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες και τα Private Equity – πολυεθνικά γκρουπ επιχειρήσεων. Όταν οι δείκτες των χεριών τους δείχνουν προς τα κάτω, τρέμουν κράτη.
Πολλοί καταλαβαίνουν ότι κάτι πάει στραβά. Αισθάνονται αδύναμοι να αντιδράσουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν το παιχνίδι των δισεκατομμυρίων. Όμως η δημοκρατία αντιμέτωπη με τις αγορές έχει μόνο μία ευκαιρία: να αρχίσουν να αναγνωρίζουν τα συμφέροντά τους μέσα σ αυτό τον «χορό των δισεκατομμυρίων». Όταν αρχίσουν οι πολίτες να αναγνωρίζουν τις βασικές δομές και τους μηχανισμούς της αγοράς. Το «Ποιος σώζει ποιον» είναι ένα εργαλείο γι αυτόν τον σκοπό.
Το ντοκιμαντέρ, που έχει χρηματοδοτηθεί από τη βάση, προβλήθηκε σε περισσότερες από 180 αίθουσες και χώρους εκδηλώσεων σε όλη την Ευρώπη.
Το ντοκιμαντέρ «Ποιος Σώζει Ποιον;» (Who Is Saving Whom?) των Λέσλι Φρανκ και Χέρντολορ Λόρεντζ, θα προβάλλεται καθημερινά στον Μικρόκοσμο (στις 17:00 από τις 12 Φεβρουαρίου – είσοδος 4 ευρώ), καθώς και στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη), τις ημερομηνίες: Πέμπτη 12 και Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου, Τετάρτη 18 και Τετάρτη 25 Μαρτίου στις 21:00, με γενική είσοδο 4 ευρώ.
Για περισσότερες πληροφορίες, παραθέτουμε και τον επίσημο ιστότοπο του ντοκιμαντέρ: «Ποιος Σώζει Ποιον;» [Who Is Saving Whom?]
Έτος: 2015 | Xώρα: Γερμανία | Διάρκεια: 103 λεπτά | Σκηνοθεσία: Leslie Franke & Herdolord Loren | Σενάριο: Leslie Franke & Herdolord Loren
[1] Το Παγκόσμιο ρολόι του χρέους
Διαδραστική επισκόπηση του δημόσιου οικονομικού χρέους σε όλο τον πλανήτη
nationaldebtclocks.org
economist.com/content/global
Κάντε κλικ και δειτε ποιές χωρές χρωστάνε τα περισσότερα, με την Ελλάδα να είναι μια κουκίδα στο πουθενά στο χάος των χρεών. Οι μόνοι που δεν χρωστάνε είναι οι θάλασσες, οι έρημοι και οι παγωμένοι πόλοι !!! στον πλανήτη γη. Απέτυχε το οικονομικό μοντέλο σας, όπως και ο Θεός σας, καταστρέψτε τα και ξεκινήστε απ’ την αρχή σε κάτι πιο ανθρώπινο και πιο χρήσιμο για την ζωή άνθρωποι.
Αλλά τι λέω τώρα, ΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;
Με το που γεννιέσαι σου πλασάρουν μια χούφτα θεούς κι εκπαιδεύεσαι να είσαι στα τέσσερα.[2] Σε ποιους χρωστάει η ανθρωπότητα;
Μετά είναι εύκολο να σου εμφυτεύσουν την κυριαρχία του κρατισμού αφού το να είσαι στα τέσσερα το θεωρείς θεϊκή -μετά φόβου- υποχρέωση σου
Σήμερα σου πλάσαραν μια χούφτα οικονομικές ασυναρτησίες αφού πρώτα σ’ έμαθαν να ζεις στα τέσσερα.
Αν δεν γράψεις στ’ αρχίδια σου [αρσενικά θηλυκά] θεούς και κρατισμούς δεν πρόκειται ποτέ να σηκωθείς απ’ τα τέσσερα. Μας εκτρέφουν για κοπριά και αν δεν σηκωθείς απ’ τα τέσσερα ούτε για κοπριά δεν κάνεις.
Χρωστούν πιο πολλά από την Ελλάδα πάρα πολλές χώρες. Οι Γερμανοί και τα εγχώρια φερέφωνά τους έχουν τρελάνει τον ελληνικό λαό. «Χρωστάτε» του λένε «και γι’ αυτό πρέπει να εξαθλιωθείτε!». Αφού χρωστούν, σκύβουν το κεφάλι οι Ελληνες και υφίστανται θυσίες για να πληρώσουν τα χρέη τους, τα οποία όμως -ω του θαύματος!- συνεχίζουν να αυξάνουν ως ποσοστό του ΑΕΠ! Ο λαός μας φτωχαίνει, το ΑΕΠ της χώρας καταβαραθρώνεται και τα χρέη των Ελλήνων, κρατικά και ιδιωτικά, αυξάνονται ως ποσοστό του καταποντιζόμενου ΑΕΠ.
Εκείνο που, όμως, αποκρύπτουν από τον ελληνικό λαό είναι ότι όλες οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου χρωστούν πολύ περισσότερα από την Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ τους, αν υπολογιστεί το σύνολο των χρεών τους. Ως σύνολο των χρεών μίας χώρας ορίζεται το δημόσιο χρέος συν το χρέος των επιχειρήσεων, συν το χρέος του χρηματοπιστωτικού τομέα, συν το χρέος των νοικοκυριών.
http://www.terrapapers.com/?p=68989
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου