ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ…. Αιακός

Ο Ποταμός – θεός , Ασωπός – που μερικοί τον λένε γιο του Ωκεανού και της Τηθύος, άλλοι του Ποσειδώνα και της Τηρως, άλλοι του Δία και της Ευρυνόμης – παντρεύτηκε τη Μετώπη, κόρη του ποταμού Λάδωνα, από την οποία απέκτησε δυο γιους και είτε δώδεκα θυγατέρες είτε είκοσι (1).

β. Κάμποσες απ’ αυτές τις θυγατέρες του Ασωπού, σε διάφορες περιπτώσεις, τις άρπαξαν και τις βίασαν ο Ζευς, Ο Ποσειδών ή ο Απόλλων, και όταν η νεότερη απ’ όλες, η Αίγινα, δίδυμη αδελφή της Θηβης, ενός από τα θύματα του Δία, εξαφανίστηκε κι αυτή, ο Ασωπός κίνησε να τη βρει. Στην Κόρινθο έμαθε ότι για μια ακόμη φορά ο ένοχος ήταν ο Ζευς τον έστρωσε λοιπόν στο κυνήγι γεμάτος εκδικητικά αισθήματα, και τον πέτυχε αγκαλιά με την Αίγινα σ’ ένα δασός. Ο Ζευς, που ήταν άοπλος, το έσκασε αναίσχυντα τρέχοντας ανάμεσα στις συστάδες των δέντρων, και όταν δεν τον έβλεπε κανένας, μεταμορφώθηκε σε βράχο ώσπου να τον προσπεράσει ο Ασωπός όποτε γύρισε σκαστός στον Ό­λυμπο, και από τη σιγουριά των επάλξεών του, τάραξε τον Ασωπό στους κεραυνούς. Ο Ασωπός εξακολουθεί να κυλάει αργά εξαιτίας των τραυμάτων πού δέχτηκε τότε, και συχνά στην κοίτη του βρίσκονται κομμάτια κάρβουνο (2).
γ. Αφού τακτοποίησε έτσι τον πατέρα της, ο Ζευς κουβάλησε μυστικά την Αίγινα στο νησί το λεγόμενο τότε Οίνώνη ή Οίνοπη, όπου πλάγιασε μαζί της, με τη μορφή αετού ή φλόγας, ενώ πάνω από την κλίνη τους φτερούγιζαν ερωτιδείς σκορπίζοντας τα δώρα του έρωτα (3). Με τον καιρό η ‘Ήρα ανακάλυψε ότι η Αίγινα είχε χαρίσει στον Δία έναν γιο που λεγόταν Αιακός, και από το θυμό της αποφάσισε να εξολοθρέψει όλους τούς κάτοικους της Οινώπης, της όποιας ο Αιακός ήταν τώρα βασιλιάς. Σ’ ένα από τα ρέματα του νησιού η Ήρα έβαλε ένα φίδι που μαγάρισε το νερό και γέννησε χιλιάδες αβγά και έτσι, σκουλήκια φιδιών πέρασαν έρποντας τα χωράφια και χώθηκαν σ’ όλα τα αλλά ρέματα και τα ποτάμια. Πυκνό σκοτάδι και χαυνωτική ζέστη απλώ­θηκαν σ’ όλο το νησί, πού ο Αιακός το είχε μετονομάσει Αίγινα, και μολεμένος τέσσερις μήνες συνέχεια φυσούσε φωτιά. Οι καλλιέργειες και τα βοσκοτόπια ξεράθηκαν, και ακολούθησε λιμός αλλά οι νησιώτες δοκιμάζονταν κυρίως από τη δίψα, και όταν το κρασί τους τελείωνε, σέρνονταν ως κοντινότερο ρυάκι, όπου πέθαιναν καθώς έπιναν το δηλητηριασμένο νερό του.
δ. Οι εκκλήσεις στον Δία δεν έφερναν αποτέλεσμα: οι εξουθενωμένοι ικέτες και τα ζώα τους για τις θυσίες έπεφταν νεκροί μπροστά στους βωμούς του, ώσπου δεν έμεινε ζωντανό ούτε ένα σχεδόν θερμόαιμο πλάσμα (4).
ε. Κάποια μέρα, ο κεραυνός και η αστραπή απάντησαν τις προσευχές του Αιακού. Ενθαρρυμένος απ’ αυτόν τον όσιο οιωνό, ο ΑΙακός ικέτευσε τον Δία να ξαναγεμίσει την άδεια χώρα δίνοντας του τόσους υπηκόους όσα ήταν τα μυρμήγκια πού κουβαλούσαν κόκκους σταριού σε μια βελανιδι­ά εκεί δίπλα. Αυτό το δέντρο, πού είχε φυτρώσει από βελανίδι της Δωδώνης, ήταν αφιερωμένο στον Δία οπότε, με την προσευχή του Αιακού, η βελανιδιά τρεμούλιασε, και στους απλωμένους κλώνους της ακούστηκε θρόισμα χωρΙς να έχει φυσήξει καθόλου . Ο Αιακός, μολονότι τρόμαξε, δεν το έβαλε στα πόδια, άλλά φίλησε πολλές φορές τον κορμό του δέντρου και το χώμα κάτωθεν του. Τη νύχτα εκείνη ο Αιακός είδε στ’ όνειρό του να πέφτουν από την Ιερή βελανιδιά στο έδαφος βροχή τα μυρμηγκιά και να τινάζονται πάνω άνθρωποι. ‘Όταν ξύπνησε, απόδιωξε το όνειρο αυτό θεωρώντας το απατηλή φαντασίωση ξάφνου όμως ο γιος του Τελαμών τον φώναξε έξω για να δει πλήθος ανθρώπους πού σίμωναν, και ο Αιακός αναγνώρισε τα πρόσωπα τους στο όνειρό του . Η μάστιγα των φιδιών είχε εξαφανιστεί.
ζ. Ό Αιακός ευχαρίστησε γεμάτος ευγνωμοσύνη τον Δία και μοίρασε τη ρημαγμένη πόλη και τη γη στους καινούριους υπηκόους του, πού ονομάστηκαν Μυρμιδόνες, δηλαδή «μυρμήγκια», και πού οι απόγονοι τους χαρακτηρίζονται ακόμη για την οικονομία, την υπομονή και την επίμονη τους, πού είναι όμοια με των μυρμηγκιών. Αγορά, αυτοί οι Μυρμιδόνες ακολούθησαν τον Πηλέα στην πορεία του από την Αίγινα, και πολέμησαν στο πλευρό του Αχιλλέα και του Πάτροκλου στην Τροία (5).
η. Αλλά μερικοί λένε ότι οι σύμμαχοι του Αχιλλέα, οι Μυρμιδόνες, ονομάστηκαν έτσι προς τιμή του βασιλιά Μυρ­μιδόνα, πού την κόρη του Ευρυμεδουσα την αποπλάνησε ο Ζευς μεταμορφωμένος σε μυρμήγκι – γι’ αυτό τα μυρμήγκια είναι Ιερά στη Θεσσαλία. Και άλλοι μιλούν για κάποια νύμφη πού λεγόταν Μύρμηξ και πού, όταν η συντρόφισσά της Αθηνά επινόησε το άροτρο, καυχήθηκε ότι την ανακάλυψη την είχε κάνει του λόγου της, και για τιμωρία της μεταμορφώθηκε σε μυρμήγκι (6).
θ. Ο Αιακός, πού παντρεύτηκε την Ενδηίδα από τα Μέγαρα, ήταν περιώνυμος για την ευσέβεια του, και έχαιρε τόσο μεγάλου σεβασμού ώστε οι άνθρωποι το θεωρούσαν ύψιστη ικανοποίηση να τον ατενίσουν με τα μάτια τους. Οι ευγενέστεροι ήρωες της Σπάρτης και της Αθήνας ζητούσαν πως και τι να πολεμήσουν κάτω από τις διαταγές του, αν και την Αίγινα την είχε μεταβάλει ο ΑΙακός στο πλέον δυσπρόσιτο νησί του Αιγαίου, περιτριγυρίζοντας την με βυθισμέ­νους βράχους και επικίνδυνες ύφάλους, για προστασία από τούς πειρατές (7). Όταν ολόκληρη η Ελλάδα δοκιμαζόταν από την ξηρασία πού είχε προκαλέσει η δολοφονία του Πέλοπα από το βασιλιά της Αρκαδίας Στύμφαλο ή, λένε μερικοί, η δολοφονία του Ανδρόγεω από τούς Αθηναίους, το μαντείο των Δελφών συμβούλεψε τούς ‘Έλληνες: «Ζητήστε από τον Αιακό να προσευχηθεί για τη σωτήρια σας!» Οπότε όλες οι πόλεις έστειλαν αγγελιαφόρους στον Αιακό, κι αυτός ανέβηκε στο όρος Πανελλήνιο, στην υψηλότερη κορυφή του νησιού του, ντυμένος Ιερέας του Δία. Εκεί, θυσίασε στους θεούς και προσευχήθηκε για να τερματιστεί η ξηρασία. Δυνατή βροντή απάντησε στην προσευχή του Αιακού, σύννεφα σκοτείνιασαν τον ουρανό, και έπεσε ορμητική βροχή πού μούλιασε όλη την Ελλάδα. Τότε ο Αιακός αφιέρωσε στον Δία ιερό στο Πανελλήνιο, και έκτοτε, άμα πάει και καθίσει στην κορυφή του βουνού σύννεφο, είναι αλάνθαστο σημάδι ότι θα βρέξει (8).
ι. Ο Απόλλων και ο Ποσειδών πήραν μαζί τους τον Αιακό όταν έχτισαν τα τείχη της Τροίας, επειδή ήξεραν ότι αν σ’ αυτό το έργο δεν λάβαινε μέρος και ένας θνητός, η πόλη θα γινόταν απόρθητη και οι κάτοικοι της ικανοί να αψηφήσουν τούς θεούς. Δεν είχαν καλά καλά τελειώσει το έργο, όταν τρία φίδια με τεφρά μάτια επιχείρησαν να σκαρφαλώσουν στα τείχη. Τα δύο διάλεξαν το μέρος πού μόλις είχαν τελειώσει οι θεοί, άλλά κατρακύλησαν κάτω και ψόφησαν το τρίτο, με μια κραυγή, όρμησε στο μέρος του Αιακού και κατόρθωσε να περάσει. Ο Απόλλων προφήτεψε τότε ότι η Τροία θα κατακτηθεί περισσότερες από μια φορές, και ότι θα ήταν ανάμεσα στους πορθητές της και οι γιοι του Αιακού, τόσο από την πρώτη όσο και από την τεταρτη γενεά· έτσι και έγινε με τα πρόσωπα του Τελαμώνα και του Αίαντα (9).
κ. Ο Αιακός, ο Μίνως και ο Ραδάμανθυς ήταν οι τρεις από τούς γιους του πού ο Ζευς θα ήθελε το πιο πολύ να τούς γλιτώσει από το φορτίο των γηρατειών. Οι Μοίρες όμως δεν το επέτρεπαν αυτό, και ο Ζευς, άποδεχόμενός ευγενικά την απαγόρευση τους, έδωσε στους άλλους Ολύμπιους ένα καλό παράδειγμα (10).
λ. Όταν πέθανε ο Αιακός έγινε ένας από τούς τρεις Κριτές του Ταρταρου, όπου απονέμει το δίκαιο στους πεθαμένους, ενώ τον καλούν ακόμη και για να διαιτητεύει στις έριδες πού τυχαίνει να προκύπτουν ανάμεσα στους θεούς. Μερικοί προσθέτουν ότι ο Αιακός κρατάει τα κλειδιά του Ταρταρου, ότι επιβάλλει διόδια και ελέγχει τις ψυχές πού κατεβάζει ο Ερμής σύμφωνα με τη φορτωτική της Ατρό­που
 
hellasforce.com
http://lithosfotos.blogspot.gr/2015/01/blog-post_99.html