H σταγόνα πολιτικής τιμής του Άδωνι Γεωργιάδη

Προχθές, Τρίτη 18 Μαρτίου, ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης έδωσε ομιλία σε διάσκεψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το δικαίωμα στην υγεία («Health in Europe-make it fairer») στις Βρυξέλλες. Kαθισμένος δίπλα στην Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Viviane Reding και τον Επίτροπο Υγείας Tonio Borg κατά την εναρκτήρια τελετή της διάσκεψης, ο Γεωργιάδης είπε: η Ευρώπη «παραμένει ο καλύτερος τόπος του κόσμου για να ζει κάποιος...

και να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά του»…

Αργότερα, σε ειδικό πάνελ για τον HIV/AIDS, όπου ήταν προσκεκλημένος, και μετά από επαναλειπτική ερώτηση παρευρισκομένων για το θέμα, ο υπουργός δεσμεύτηκε να αντικαταστήσει πριν τη λήξη της ελληνικής προεδρίας την περίφημη Υγειονομική Διάταξη 39A. H διάταξη αυτή, την οποία είχε επαναφέρει ο Α. Γεωργιάδης τον περασμένο Ιούλιο, στάθηκε αιτία για να καταπατηθούν για εκατοντάδες συνανθρώπους μας τα παραπάνω σεβαστά δικαιώματα. Ανάμεσά τους  και 30 οροθετικές τοξικομανείς γυναίκες που διαπομπεύτηκαν και προφυλακίστηκαν για κακούργημα το 2012 μετά από εξευτελιστικές  υποχρεωτικές εξετάσεις αίματος μέσα σε αστυνομικά τμήματα.

Σύμφωνα με ανάρτηση στο facebook της Μαριανέλλας Κλώκα, υπεύθυνης δικαιωμάτων της ΜΚΟ Praksis και παρούσας στη διάσκεψη, ο Α. Γεωργιάδης δήλωσε ότι «η δημοσιοποίηση των στοιχείων των γυναικών τον Μάιο του 2012 ήταν λάθος. Θα αντικαταστήσουμε την 39Α πριν το τέλος της Ελληνικής Προεδρίας». Ο υπουργός, «απαντούσε σε ερώτηση που του τέθηκε δις.»

Δεν είχα την χαρά να παρευρεθώ στις Βρυξέλλες για να δω τον κ. Γεωργιάδη να κάνει την πρώτη αυτή επίσημη παραδοχή του «λάθους», για το οποίο θα εμφανιστούν και πάλι στα δικαστήρια στις 28 Μαρτίου έντεκα από αυτές τις γυναίκες – με μειωμένες κατηγορίες.

Ελπίζω όμως να μην νιώθει ντροπιασμένος για αυτή τη στιγμή προοδευτικής αδυναμίας. Γιατί η εμφάνισή του δυο εικοσιτετράωρα νωρίτερα, στο Imperial College του Λονδίνου, όπου ήμουν παρούσα μαζί με πολλούς άλλους αγανακτισμένους συντοπίτες, ήταν πιστή στην πολιτική του πορεία.

Εκεί, μπροστά σε κοινό κυρίως ελλήνων οικονομικών μεταναστών και φοιτητών, ο Γεωργιάδης άσκησε το υπουργικό του δικαίωμα να μην παραδέχεται λάθη και μίλησε στα μέτρα των οπαδών του που τον χειροκροτούσαν σαν ρομπότ από τις πρώτες σειρές της αίθουσας.

Με τον χαρακτηριστικό του συνδυασμό επιθετικότητας και ειρωνίας είπε σ’ εμάς τους «ακροαριστερούς» της γαλαρίας που δεν είχαμε έρθει για να χειροκροτήσουμε, πως οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζει είναι αίτημα των ψηφοφόρων του και άμα δεν θέλουμε να μην τον ψηφίσουμε.  Όσο για δικαιώματα και ευρωπαϊκές αξίες, ούτε κουβέντα: συνέδεσε και πάλι τους «παράνομους μετανάστες» με την ελονοσία, μίλησε με προκλητική αναισθησία για το Φαρμακονήσι, και αντί να σχολιάσει επίμονες ερωτήσεις γιατρών για το πρόσφατο δημοσίευμα του έγκυρου ιατρικού περιοδικού Lancet για την πεισματική άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να αναγνωρίσει τον επιστημονικά τεκμηριωμένο ρόλο της λιτότητας στην κατρακύλα του συστήματος υγείας, μας αντιπροκάλεσε να του ονομάσουμε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει και δεν «πεθαίνουν άνθρωποι.»

Τι κι αν βρετανός συνδικαλιστής που ήταν παρών του θύμισε ότι ήταν η χρεοκωπημένη Βρετανία που αποφάσισε την ίδρυση του Εθνικού συστήματος υγείας NHS μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Τί κι αν έλληνας ψυχίατρος τον ρώτησε αν θα δράσει άμεσα και με βάση τα επιστημονικά δεδομένα για να ανατρέψει την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα; Tί κι αν του διαβάστηκε κείμενο -από εμένα, όλως τυχαίως, αλλά συνταγμένο από μια ομάδα ανθρώπων, μεταξύ τους και γιατροί, και με 270 υπογραφές- που απαριθμούσε ένα ένα τα αίσχη του συστήματος υγείας, από τον αποκλεισμό 1/3 του πληθυσμού από τη δημόσια ασφάλιση, τη δυσκολία πρόσβασης ευαίσθητων πληθυσμών στις υπηρεσίες υγείας, τον υποσιτισμό των μαθητών, τις ελλείψεις φαρμάκων, την αύξηση της μείζονος κατάθλιψης, τις αυτοκτονίες;

Τίποτα στη λίστα της εθνικής αυτής τραγωδίας δεν κατάφερε να κάνει τον υπουργό να μας δώσει τις απαντήσεις που θέλαμε να πάρουμε.

«Δεν λέτε τίποτα απ’τα θετικά για την Ελλάδα» μας μάλωσε. Και όπως θα έκανε δυο μέρες αργότερα και στις Βρυξέλλες, φρόντισε να αναφερθεί στην μείωση των νέων κρουσμάτων HIV μέχρι τον Οκτώβρη του 2013, η οποία ακολουθεί τρία χρόνια πρωτοφανούς εκτόξευσης των κρουσμάτων στην ομάδα των τοξικομανών.

Δεν ξέρω με τι θα «αντικαταστήσει» την 39Α  ο Α. Γεωργιάδης, αν ήμουν όμως ανάμεσα στους ακτιβιστές που είχαν πέτυχαν την απόσυρσή της το Μάη του 2013, μόνο για να τον να δουν να τους κλείνει το ακροδεξί του μάτι μερικές βδομάδες αργότερα, αμέσως μόλις ορκίστηκε υπουργός, όταν και την επανέφερε πανηγυρικά, δεν θα ήλπιζα σε τίποτα σπουδαίο. Είναι ενδεικτικό ότι στις Βρυξέλλες δεν δεσμεύτηκε για την κατάργησή της και αναφέρθηκε μόνο στη δημοσίευση φωτογραφιών από τον εισαγγελέα, απόφαση που αφενός δεν είναι του υπουργού Υγείας και που όπως πολύ σωστά σχολίασε και η Κλώκα στο facebook, δε θίγει τις υποχρεωτικές εξετάσεις .

Και είναι βέβαια ο εξαναγκασμός που μετράει περισσότερο.

Θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει την αντιπαράθεση στο Imperial College ως μια απελπισμένη άσκηση δεκάδων ανθρώπων να εξαναγκάσουν τον Άδωνι Γεωργιάδη να απαντήσει με σθένος και ειλικρίνια σε έστω και μια ερώτηση. Προς το τέλος της εκδήλωσης, μου δόθηκε ξανά ο λόγος και ανέφερα στον υπουργό τη σύντομη επίσκεψή μου στις φυλακές Κορυδαλλού το 2013, όπου ανάμεσα στις ακόμα φυλακισμένες γυναίκες στην πτέρυγα HIV ήταν και μια ανήλικη, θύμα τράφικινγκ, που είχε προσαχθεί κι αυτή ως δημόσιος κίνδυνος το Μάη του 2012. Στις ερωτήσεις των αστυνομικών τότε, έδωσε, το καϋμένο, τη λάθος απάντηση: πως ήταν ενήλικη. Έτσι, πήρε θέση στην ουρά για τον ανακριτή.

Καμία οροθετική γυναίκα δεν είναι στη φυλακή αυτή τη στιγμή λόγω δικής μου απόφασης, μου απάντησε ο Γεωργιάδης. Σωστό. Οι οροθετικές έχουν όλες αποφυλακιστεί. Παρότι δεν με εμπόδιζαν οι κανόνες μιας ευρωπαϊκής διάσκεψης να του κάνω επαναλειπτική ερώτηση από μόνη μου, έφυγα. Μου είχε ήδη διδάξει μετά από δυο-και ώρες πως εξουσία έχει όποιος μπορεί να ασκεί το δικαίωμά του να μην αναγνωρίζει δημόσια ακόμα και την πιο προφανή αδικία.

Θέλω όμως να φαντασιώνομαι ότι δυο μέρες και μια αεροπορική πτήση αργότερα, περικυκλωμένος από μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και κοινωνίας των πολιτών, ο υπουργός έχασε λίγη απ’την αυτοπεποίθησή του και ένιωσε ό,τι και η ανήλικη κοπέλα και οι υπόλοιπες γυναίκες όταν μέσα στα αστυνομικά τμήματα και βαν του ΚΕΕΛΠΝΟ άπλωναν το χέρι για το τεστ που θα τις οδηγούσε στη φυλακή: τον απροσδιόριστο  φόβο που προκαλεί η επισημότητα της διαδικασίας και η θεσμική υπεροχή του αντιπάλου.

Οι ευρωπαίοι επίτροποι και ξενόγλωσσοι ειδικοί του HIV/AIDS που τον ρώτησαν «δις» τι θα κάνει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα πρέπει να ήταν στα μάτια του υπουργού ό,τι και οι αστυνομικοί και γιατροί του ΚΕΕΛΠΝΟ για τις οροθετικές γυναίκες.

Ίσως γι’αυτό κατάφεραν να του αποσπάσουν μια σταγόνα πολιτικής τιμής.

Ζωή Μαυρουδή από unfollow

http://greki-gr.blogspot.gr/2014/03/h_20.html