ΝΙΝΕΥΗ: ένας «κραταιός κυνηγός εναντίον του ΓΙΑΧΒΕ»

Ιωνάς 1:1-3

"Και έγινε λόγος Κυρίου στον Ιωνά, τον γιο του Αμαθί, λέγοντας: Σήκω, πήγαινε στην Νινευή, την μεγάλη πόλη, και κήρυξε εναντίον της. επειδή, η ασέβεια τους ανέβηκε μπροστά μου. Και ο Ιωνάς σηκώθηκε για να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου, προς τη Θαρσείς, και κατέβηκε στην Ιόππη. και βρήκε ένα πλοίο, που πήγαινε στη Θαρσείς, και έδωσε τον ναύλο του, κι ανέβηκε σ' αυτό, για να πάει μαζί τους στη Θαρσείς, από το πρόσωπο του Κυρίου.

Στην ελληνική μυθολογία ο Νίνος ήταν ο ιδρυτής της πόλεως Νινευί στη Μεσοποταμία και της βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας. Τον θεωρούσαν γιο του θεού Βήλου ή του Κρόνου (ο μεσοποταμιακός θεός Βήλος αντιστοιχεί στον ελληνικό θεό Κρόνο). Ο Νίνος αναφέρεται ως ο εφευρέτης της στρατιωτικής τέχνης και ο πρώτος που συγκρότησε μεγάλους στρατιωτικούς σχηματισμούς. Συμμάχησε με τον (μυθικό) βασιλιά της Αραβίας Αριαίο και κατέλαβε μαζί του μέσα σε 17 χρόνια όλη την Ασία εκτός από τις χώρες των Ινδιών. Η Βακτριανή αντιστάθηκε αρκετά, αλλά τελικώς την κατέκτησε χάρη σε μια γυναίκα, τη Σεμίραμι, την οποία και πήρε ως σύζυγό του. Και άλλες «πρωτιές» αποδίδονται στον Νίνο, όπως ότι υπήρξε ο πρώτος που εκπαίδευσε κυνηγόσκυλα και εξημέρωσε το άλογο για ίππευση. Για το τελευταίο αυτό, αναπαρίσταται κάποτε στην ελληνική μυθολογία ως Κένταυρος.

Μετά τον θάνατο του Νίνου, η Σεμίραμις αυτοκτόνησε, καθώς κατηγορήθηκε ως υπεύθυνη για τον θάνατο αυτό. Προηγουμένως, ανήγειρε προς τιμή του ένα τάφο-ναό ύψους 9 σταδίων (!) και πλάτους 10, κοντά στη Βαβυλώνα. Παιδί του Νίνου και της Σεμιράμιδος ήταν ο Νινύας. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Νίνος ήταν ένας από τους απογόνους του Ηρακλή, εγγονός του Αλκαίου (του γιου του Ηρακλή και της Ομφάλης), πράγμα που συνδέει τον Νίνο με τη Λυδία.

Σύμφωνα με τον Κάστορα τον Ρόδιο, η βασιλεία του Νίνου διάρκεσε 52 χρόνια, και κατά τη χρονολόγηση μυθικών γεγονότων που επεχείρησε ο Κτησίας άρχισε το έτος 2189 π.Χ.. Η ιστορία του εμφανίζεται παραλλαγμένη σε ένα μυθιστόρημα των ελληνιστικών χρόνων, το «Μυθιστόρημα του Νίνου», ή το «Μυθιστόρημα του Νίνου και της Σεμιράμιδος», ή τα «Νίνου σπαράγματα».

Ο Νίνος θεωρείται από κάποιους ότι συνδέεται με τον Νεμρώδ των Εβραίων, τον θρυλικό κυνηγό: σε κάποιες ερμηνείες του ι΄ κεφαλαίου της Γενέσεως ο Νεμρώδ είναι αυτός που ίδρυσε τη Νινευί, ενώ κατ' άλλους υπονοείται εδώ ο Ασούρ, γιος του Σημ. Κάποιος άλλος Νίνος περιγράφεται σε κάποιες πηγές ως ο τελευταίος βασιλιάς της Νινευί, διάδοχος του Σαρδανάπαλου.

Η Νινευή ή Νινευί ήταν αρχαία πόλη, που έγινε πρωτεύουσα της Ασσυρίας, επί βασιλείας του Σενναχειρείμ. Η θέση της προσδιορίζεται κοντά στη σημερινή Μοσούλη, στον Τίγρη ποταμό, στο σημερινό βόρειο Ιράκ. Η πόλη αυτή καταστράφηκε μετά την πτώση της στους Βαβυλωνίους.

 

Ο Σαρδανάπαλος ήταν σύμφωνα με τον Κτησία τον Κνίδιο ο τελευταίος βασιλιάς της Ασσυρίας. Το έργο του Κτησία Περσικά δεν σώζεται, αλλά γνωρίζουμε σχετικά από αναφορές σε άλλα μεταγενέστερα έργα και κυρίως από αναφορές του Διόδωρου. Σύμφωνα με μια άποψη ο Κτησίας δημιούργησε τον θρύλο του Σαρδανάπαλου αναμιγνύοντας διάφορα ιστορικά και μη γεγονότα, τα οποία άνηκαν σε διάφορες εποχές και διάφορους βασιλιάδες. Σαρδανάπαλος ονομάζεται και σχετικό έργο του Λόρδου Βύρωνα, το οποίο βασίζεται στον Διόδωρο.

Τα ερείπια της Νινευή, όπου έγιναν ανασκαφές το 1845, μας απέδωσαν τα λείψανα πολλών κτιρίων και πολλών γλυπτικών έργων. Η βιβλιοθήκη του τελευταίου βασιλιά των Ασσυρίων Ασουρμπανιμπάλ (στην ελληνική αποδόθηκε με το όνομα Σαρδανάπαλος) (7ος αιώνας π.Χ.) βρέθηκε εκεί και στην πόλη βρήκαν πλούσια διακόσμηση από ανάγλυφα με σκηνές θρησκευτικές, κυνηγετικές και στρατιωτικές..

Ο Σαρδανάπαλος ήταν παροιμιώδης για την έκφυλη και άσωτη ζωή του. Είχε συγκεντρώσει τεράστιους θησαυρούς και κατοικούσε στηΝινευή. Μετά από μακρόχρονους αγώνες, υπέκυψε στην επανάσταση του βασιλέα της Μηδίας Αρβάκη. Η Νινευή κυριεύτηκε, ύστερα από μεγάλο άνοιγμα που δημιούργησε στα τείχη της πλημμύρα του ποταμού Τίγρη. Ο Σαρδανάπαλος, μη θέλοντας να πέσει στα χέρια των εχθρών του, κάηκε με τις συζύγους του και τους θησαυρούς του.

Οι Έλληνες αναφέρουν συχνά την επιτύμβια επιγραφή του που προέτρεπε το διαβάτη να απολαύσει τη ζωή του. Η παράδοση αυτή ευσταθεί, γιατί το όνομα Σαρδανάπαλος είναι η αρχαία ελληνική απόδοση του ασσυριακού ονόματος Ασσουρμπανιπάλ, και η πτώση της Νινευή θυμίζει την τύχη του Σαμάσ-Σουμ-Ουκίν, που είχε επαναστατήσει εναντίον του Ασσουρμπανιπάλ και σκοτώθηκε στη Βαβυλώνα το 648 π.Χ..

Στα ελληνιστικά χρόνια ιδρύθηκε στην πόλη βιβλιοθήκη και οι Ασσύριοι μορφώθηκαν από το ελληνικό πνεύμα.

Από τη Βικιπαίδεια

Όταν κατέλαβε την Βαβυλώνα, ο Μέγας Αλέξανδρος, αποφάσισε να την ανοικοδομήσει, και σίγουρα και την Νινευή καθώς ιδρυτής της ήταν απόγονος του Ηρακλή και ο Μ. Αέξανδρος ήταν επίσης απόγονος του Ηρακλή αλλά δολοφονήθηκε  ακριβώς τότε και έτσι, εγκαταλελειμμένη η παλιά ένδοξη πόλη, χάθηκε εντελώς, μέχρι που, από τις ανασκαφές που άρχισαν το 1942, ήρθαν στο φως τα ερείπιά της και αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο μέρος της.

 

 

 

http://http---ellinon-anava.pblogs.gr/2013/00/ninefh-enas-krataios-kynhgos-enantion-toy-giahbe.html