Το αρνητικό σωματίδιο του Θεού
Μια θάλασσα από ιξώδες υγρό, μία «κόλα», από την οποία καθώς περνούν τα σωματίδια, επιβραδύνονται και αποκτούν μάζα. Κάθε πυρήνας του ατόμου διαθέτει αυτό το «υγρό», αυτό που κάνει δυνατή την ύπαρξη της ζωής, λένε οι επιστήμονες.
Να, λοιπόν, ότι μοιάζει να επιβεβαιώνονται κι αυτοί που θεωρούν ως βασικό στοιχείο διατήρησης της ζωής τους ενωτικούς χυμούς της Αγάπης, του έρωτα, δηλαδή τη βασική ροπή προσκόλλησης με τον Άλλον.
Την ώρα, όμως, που η επιστήμη αποκαλύπτει τον τρόπο αναπαραγωγής της ζωής μέσω του «σωματιδίου του Θεού», οι άνθρωποι ξεχνούν τη ροπή προσκόλλησης, την Αγάπη, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες υπάρξεις, εκατομμύρια παιδιά παραμένουν στο έλεος του Θεού.
Τα τελευταία μαζί και οι γονείς τους θεωρούνται περιττοί, είναι οι αναλώσιμοι του συστήματος, ρυθμισμένου ή αρρύθμιστου, είναι τα θύματα της δικτατορίας των αγορών, η «ουσία» ενός κανιβαλικού πολιτισμού που ξεδιψάει μόνο με θάνατο, που πίνει το «νέκταρ» της αέναης συσσώρευσης κερδών από το κρανίο των δολοφονημένων.
Ποια σχέση έχει αυτός ο πολιτισμός της Δύναμης, της επικράτησης του ισχυρότερου, με τον πολιτισμό της Αγάπης, της Αλληλεγγύης και της συμπόνιας; Καμία.
Ποια σχέση έχει Αυτός που αποποιήθηκε τη Δύναμή του, αξιώνοντας τους απόκληρους και τους καταφρονεμένους, με όσους σήμερα τον επικαλούνται από το ύψος των θρόνων της συμβολικής ή της πραγματικής τους εξουσίας; Καμία.
Το σώμα-ψυχή, ο άνθρωπος γενικά συρρικνώνεται σε μία δομή πληροφοριών. Τα άλλα, ο έρωτας, η αγάπη κατέστησαν απλές διεγέρσεις, απλές διευθετήσεις αναγκών. Όλα ολοκληρώνονται χωρίς επαφή, χωρίς κανείς να αγγίξει κανέναν. Ακόμη και η επαφή με τα μάτια απαγορεύεται, καθώς παραβιάζει το σύμφωνο μη επαφής.
Το παν είναι η σκέψη, το παιγνίδι με τη σκέψη, η σκέψη έξω από τα όρια, η επίθεση στα όρια της αντιληπτικής ικανότητας, η σπέκουλα στο κενό, η απεριόριστη συσσώρευση, η επιταχυνόμενη πορεία προς την άβυσσο. Το μίσος είναι το μόνο που καταφέρνει να βρει ο απόκληρος για παρηγοριά. Γιατί καθώς μισεί γίνεται «κάτι», όπως οι τρομοκράτες.
Θέλει να σκοτώσει για να αξίζει κάτι και η δική του ζωή. Μόνο στο θάνατο μπορεί να δει το πρόσωπό του. Στο θάνατο του άλλου, γιατί ο δικός του έχει επισυμβεί. Σκοτώνει για να μη σκοτωθεί, όπως τόσοι και τόσοι στις μέρες μας. Στην Καρλσρούη σκότωσε τον δικαστικό κλητήρα, που του ενεχείρισε την έξωση, στο Γαλάτσι σκοτώθηκε ο ίδιος. Η βία εδώ ενδοβάλλεται εκεί εκβάλλεται εναντίον του άλλου. Και στις δύο περιπτώσεις το «σωματίδιο του Θεού» ελλείπει. Η Αγάπη και η συμπόνια ελλείπουν. Ίσως μαζί με το θετικό Μποζόνιο του Χιγκς να υπάρχει κι ένα αρνητικό Μποζόνιο, ένα σωματίδιο του μίσους και της καταστροφής!
ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
Σχετικό άρθρο:
Μ. Δανέζης για το... "σωματίδιο του Θεού"... και η νέα πραγματικότητα... "άνευ θανάτου" (συνέντευξη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου