Το Σύνδρομο της Κίρκης και όχι μόνο.

28 Ιουνίου 2012 | Συντάκτης: Βαρελίδης Ευάγγελος

Από την ένωση του Ουρανού και της Γαίας γεννήθηκαν οι Τιτάνες. Τούτοι ήταν ενοποιημένες οντότητες που περιέκλειαν την δισυπόστατη αρχή όλου του ορατού και αόρατου κόσμου. Ένας από αυτούς ήταν ο Υπερίων και ή Θεία. Από αυτή την ενότητα γεννήθηκαν τρία παιδιά: ο Ήλιος, η Σελήνη και η Ηώς (Αυγή).

Από αυτά τα παιδιά μόνον ο Ήλιος είχε απογόνους και αυτοί ήταν ο Φαέθων, η Κίρκη, η Πασιφάη, και ο Αιήτης. Όλα τα παιδιά, του Ήλιου έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους, δεν έχουν μητέρα! Πράγμα το οποίο σημαί­νει ότι οι οντότητές τους και οι όποιες δραστηριότητες απορρέουν από αυτές, προέρχονται αποκλειστικά από τον γεννήτορά τους Ήλιο.

Οι αγαπημένοι μας Αρχαίοι είχαν δύο Ηλιακούς θεούς: Τον φυσικό Ήλιο, Ζωοδότη και δημιουργό των Νόμων λειτουργίας του φυσικού κόσμου και τον Απόλλωνα, φωτεινό Ζωοδότη του εσωτερικού κόσμου της ψυχής και του ΕΓΩ.

Ο Φαέθων σε εφηβική ηλικία (όπως το ανθρώπινο είδος είναι τώρα) πληροφορείται ότι είναι γιος του Ηλίου και ως τέτοιος γιος, ήταν κι αυτός δημιουργός. Μέσα στον ενθουσιασμό και την έπαρση της νεαρής του ηλικίας να δικαιωθεί, ιδιοποιείται το χρυσό άρμα του πατέρα του και άφρων καθώς ήταν, εκτρέπει το άρμα από την ζωοποιό πορεία του και κατακαίει την γη και ό,τι οι άνθρωποι είχαν δημιουργήσει μέχρι τότε.

Ο Δίας, βλέποντας την αναίτια καταστροφή, τον γκρεμίζει με έναν κεραυνό και αποκαθιστά την τάξη του κόσμου.

Η Πασιφάη ήταν σύζυγος του Μίνωα. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Μίνωας, ευρισκόμενος σε μόνιμη κατάσταση υψίστης πνευματικότητας, επικοινωνούσε άμεσα με τον θεό Δία.

Η Πασιφάη, ως θυγατέρα του Ηλίου, Ζωοδότη του φυσικού κόσμου μας και σύμβολο της δημιουργικής πνοής του πατέρα της, αφ’ ενός είναι συμπλήρωμα της υψίστης πνευματικότητας (σύζυγος του Μίνωα) και αφ’ ετέρου είναι ανίκανη να κυριαρχήσει και να εξιδανικεύσει το ερωτικό πάθος, πού της διέγειρε κάποιος Ταύρος (σύμβολο ισχύος της ερωτικής ενέργειας πού εδράζεται στο ερπετικό σύμπλεγμα).

Με την βοήθεια του Δαιδάλου (σύμβολο της εφευρετικής ικανότητας του ανθρώπου) συνευρίσκεται με τον Ταύρο και ικανοποιεί το τυφλό πάθος της. Από την ανεξέλεγκτη αυτή συνεύρεση της ζωοποιού ενέργειας του Ήλιου με μία διαστροφή, γεννιέται ένα τέρας, ο Μινώταυρος, ο οποίος μέσα στον Λαβύρινθο των ενοχών και της κρυψίνοιας που προέκυψε (Υποσυνείδητο) κατέτρωγε και κατατρώγει μέχρι σήμερα το άνθος της ανθρωπότητας, την παρθενική εφηβεία του ανθρώπου.

Ο Αιήτης είναι βασιλιάς της Κολχίδος και ο αιωνίως φυλάσσων το Χρυσόμαλλο Δέρας και το Δένδρο της Ζωής του Δία. Έχει τοποθετήσει δε και έναν δράκο που δεν κοιμάται ποτέ, να φυλάει και τα δύο.

Ο χρυσός είναι το γενικώς παραδεδεγμένο σύμβολο της υψίστης πνευματικότητος σε όλους τους Πολιτισμούς της Γης, και το δέρας, δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από ένα σύμβολο πού περικλείει κάθε ζώσα ύλη.

Το Χρυσόμαλλο Δέρας συμβολίζει το αναμφισβήτητο γεγονός πως η ζώσα ύλη και κάθε έμψυχη σάρκα περιβάλλεται από την Ζωοποιό Πνοή της ύψιστης πνευματικότητας.

Όσο για τον δράκο που δεν κοιμάται ποτέ και φυλάει το μυστικό της Ζωής, όπως και για κάθε ερπετοειδή μορφή των μυθολογιών του Πλανήτη μας, συμβολίζει την αυτόματη ανακλαστική λειτουργία του εγκεφαλονευρικού συστήματος όλων των έμβιων όντων της Γης.

Το σύνολο του ανθρώπινου εγκεφαλονευρικού συστήματος, εκτός της επίγνωσης ή ΕΓΩ, δεν είναι παρά ένας αυτόματος οργανισμός, που αντιδρά θετικά ή αρνητικά σε κάθε ιδεατό, συναισθηματικό και ενστικτώδες ερέθι­σμα και, βεβαίως, δεν κοιμάται ποτέ.

Η πρόσκαιρη δε ύπνωση αυτού του δράκου, μέσω του διαλογισμού, της προσευχής και των διάφορων μυητικών πρακτικών, επιτρέπει στην διασκεπτική ΕΓΩ ατομικότητα να θεάται την ύψιστη πνευματικότητα και το Δέντρο της Ζωής. Και ασφαλώς να τα εκλογικεύει κατά πώς την συμφέρει.

Η Κίρκη είναι μια μάγισσα θεά με μεγάλη δύναμη και γνώση. Ζει όμως απομονωμένη σε ένα νησί. Τι σημαίνει αυτό; Η Κίρκη υπάρχει μέσα στην θάλασσα του φυσικού Κόσμου, όπου υπάρχουν τα πάντα, είναι ένα μικρό μέρος του απέραντου Σύμπαντος.

Είναι κυρία του χώρου της και είναι καθαρά θέμα τύχης αλλά και βούλησης να την συναντήσει ο οποιοσδήποτε ταξιδευτής στον δρόμο του για την Ιθάκη, όπως την συνάντησε και ο Οδυσσέας. Το δισυπόστατο της θεάς Κίρκης υπηρετεί και τις δύο τάσεις του επίσης δισυπόστατου ανθρώπου· τον εκχυδαϊσμό και την εξιδανίκευση.

Η Κίρκη είναι η έκτη περιπέτεια του Οδυσσέα, αντιστοιχεί στον αστερισμό της Παρθένου και σύμφωνα με την μυητική πρακτική του ελληνικού Δωδεκάεδρου, σε αυτήν την έκτη μύηση παρέχεται από τους θεούς πρόσθετη ενίσχυση στους ικανούς ήρωες να συνεχίσουν τον δρόμο της τελείωσής τους. Τον δρόμο προς την Ιθάκη. Αυτό έγινε με το ΜΩΛΥ, το βοτάνι που οι θεοί έδωσαν στον Οδυσσέα και χάριν του οποίου, ακόμα και η Κίρκη μεταστοιχειώθηκε σε θετικό σύμβουλο του ταξιδιού του.

Ο θεός Ερμής, δίνοντας το βοτάνι στον Οδυσσέα του είπε: «Η ρίζα αυτού του βοτανιού είναι μαύρη, ενώ το άνθος του λευκό σαν το γάλα, ΜΩΛΥ το ονομάζουν οι θεοί και είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να το βγάλουν από την Γη! Μα για τους θεούς όλα είναι δυνατά.»

Ο Γιούγκ, αναλύοντας το ψυχολογικό νόημα του μύθου της Κίρκης, λέγει ότι, το εντυπωσιακότερο χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου που έγινε χοίρος από μία Κίρκη, είναι ότι δεν έχει μύτη. Ερμηνεύοντας την μύτη ως ακτίνα επίγνωσης. Ο χοίρος στους μύθους συσχετίζεται με την πιο ταπεινή σεξουαλική λειτουργία· η Κίρκη μεταμόρφωνε σε χοίρους όσους την ποθούσαν. Ο Γιούγκ ξεκαθαρίζει ότι η μαγεία της Κίρκης υπάρχει μόνον γι’ αυτόν ή αυτήν που ποθεί. Γι’ αυτούς που δεν ποθούν Κίρκη δεν υπάρχει. Ένας άνθρωπος μεταμορφώνεται σε χοίρο όταν ο πόθος για το ερωτικό του αντικείμενο, ιδέα, θρησκεία, ιδεολογία, θεό, γυναίκα, άνδρα, δεν έχει δημιουργική εταιρική σύζευξη.

Κάθε άνθρωπος που ερωτεύεται, επενδύει στο αντικείμενο του ερωτικού του πόθου όλο το εσωτερικό του όνειρο, είτε διεστραμμένο είναι αυτό, είτε εξιδανικευμένο. Όταν το όποιο ποθούμενο είναι κοντά του και λάμπει ενεργειακά, νοητικά, ερωτικά σαν απαστράπτον είδωλο, χωρίς να μπορεί να συμμετάσχει σε μια δημιουργική ερωτική σύζευξη μαζί του, τότε το άτομο ευνουχίζεται, χάνει την εσωτερική του ενότητα και μετατρέπεται σε χοίρο, που ζητά την όποια ταπεινή σεξουαλική ή πνευματική εκτόνωση.

Με τέτοιες «Κίρκες» είναι γεμάτος ο ανθρωποποίητος κόσμος μας. Η Πορνογραφία, επί παραδείγματι, είναι η μεγαλύτερη Κίρκη της εποχής μας και στην μαγεία της έχει παραδοθεί το σύνολο σχεδόν του Δυτικού Κόσμου. Άψυχες και έμψυχες κούκλες, εικόνες κινούμενες και μη, σε περιοδικά, εφημερίδες, κινηματογράφο, τηλεόραση, και άλλα επικοινωνιακά μέσα, διεγείρουν πόθους που με τίποτε δεν μπορούν να εκπληρωθούν, και γεννώντας άφθονες ενοχές, καταδικάζουν τα ανυποψίαστα θύματά τους, τους νέους ιδίως ανθρώπους, στην μοναξιά, το άγχος και την καταφυγή στο ευτελέστερο είδος σεξουαλικής εκτόνωσης. Θεοί, Δάσκαλοι, Χρήμα, Εξουσία· όλα διανθισμένα με ανικανο­ποίητους πόθους εκχυδαϊσμένων και εξιδανικευμένων ονείρων, έχουν φέρει την Ανθρωπότητα στο τελικό και κρισιμότερο σταυροδρόμι της.

Τι είναι όμως το ΜΩΛΥ; Το βοτάνι που οι θεοί κατέχουν. Και τι είναι ο «ακήλητος Νους εν στήθεσσιν» που είχε ο Οδυσσέας, ο οποίος και δεν εξαπατάται; Όταν η Κίρκη συνάντησε τον Οδυσσέα, σύμφωνα με την ποιητική αφήγηση του Όμηρου (Οδύσσεια, ραψωδία Κ, στίχοι 326 επ.), του είπε:

Απορώ μ’ εσένα πώς δεν μαγεύτηκες αφού ήπιες αυτά τα φάρμακα…

Αλλά εσύ φαίνεται ότι έχεις στο στήθος κάποιον νου που δεν σαγηνεύεται!

Ο μύθος για το ΜΩΛΥ λέγει πως οι άνθρωποι είναι δύσκολο, όχι όμως και αδύνατο, «να το ξεριζώσουν από την Γη». Αν δεχθούμε ότι η Γη, σε ψυχολογικό επίπεδο, αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο σώμα και την μηχανική ανακλαστική λειτουργία των ενστίκτων και συναισθημάτων του, τότε εύκολα βλέπουμε πως πράγματι, είναι δύ­σκολο να ξεριζωθεί κάτι που με μαύρη ισχυρή ρίζα είναι γερά ριζωμένο στις χθόνιες δυνάμεις ή υποσυνείδητο του σώματός μας.

Είναι όμως φρόνιμο να γνωρίζουμε ότι αυτές οι χθόνιες δυνάμεις, είναι οι φυσικές σταθερές όπου το ΜΩΛΥ μπορεί να στηριχθεί και να δώσει τον ανθό του. Έναν ανθό που αναπτύσσεται πάνω από την Γη και τις χθόνιες δυνάμεις, που φωτίζεται από την θαλπωρή του Ζωοδότη Ηλίου, έτσι ώστε να είναι λευκό σαν το γάλα.

Πάντοτε έτσι είναι· η έκλαμψη της επίγνωσης είναι πάντα μικρή και είναι πάντα λευκή και πάντα σαν το Γάλα, που τρέφει κάθε νέα Ζωή.

Το ΜΩΛΥ δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό, που στην εποχή μας, ονομάζουμε επίγνωση ή συναιδητότητα· μια λέξη που υπονοεί την ύπαρξη μιας οντότητας που είναι πέρα από την γνώση και την συνείδηση και η οποία, διαθέτοντας ένα ΕΓΩ που δεν εξαπατάται, έχει έδρα την καρδιά. Είναι διαισθητική και υπέρλογη.

Κι αυτό δεν είναι μόνον ανθρώπινο πλεονέκτημα. Όλα τα όντα έχουν Νου και συνείδηση, η οποία δημιουργείται από την δεδομένη πραγματικότητα στην οποία γεννιούνται, αναπτύσσονται και πεθαίνουν. Αυτή η δεδομένη πραγματικότητα, η καταχωρημένη ως συνείδηση στην φυσική σταθερά του όποιου εγκεφάλου, δίνει την δυνατότητα στην ΔΙΑΣΚΕΠΤΙΚΗ οντολογική υπόσταση της Παγκόσμιας Ύπαρξης να επεξεργασθεί τις πληροφορίες του περιβάλλοντός της και να αποδώσει έργο (καλό και κακό), πάντοτε μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του όποιου φυσικού σώματος χρησιμοποιεί για να δράσει.

Κάθε έμβιο ον του Σύμπαντος αντιλαμβάνεται τον Κόσμο μέσα από την δική του ατομική θεώρηση πραγμάτων, μετατρέποντας το ένα και μοναδικό Σύμπαν σε μία απειρία παράλληλων συμπάντων και συμβάντων.

Κάθε τι που υπάρχει στο Σύμπαν στηρίζεται από κάτι και με την σειρά του στηρίζει κάτι άλλο. Αυτός είναι ο Παγκόσμιος Νόμος της αμοιβαίας συνεκτικότητας και αυτός ο Νόμος έχει καταρρεύσει στις σύγχρονες κοινωνίες μας, στην σχέση μας με τις άλλες μορφές ζωής, αλλά και με τον ίδιο τον Πλανήτη μας εκτενέστερα. Παρά τον πόνο που έχει προκύψει από αυτή μας την στάση απέναντι στην αλήθεια του Κόσμου, «εμείς» εξακολουθούμε να προεκτείνουμε την ίδια συμπεριφορά και προς το διάστημα. Η παρουσία μας πάνω σ’ αυτόν τον Πλανήτη ξεκίνησε από μία απόλυτα ασυνείδητη κατάσταση αγαθότητας.

Είμαστε ΟΝΤΑ Αγαθά – Δημιουργικά. ΟΝΤΑ Αγάπης, Έρωτα, Αρμονίας, Δικαίου. Είμαστε ΟΝΤΑ Δημιουργικά στην Ύλη και την Ενέργεια, με ασύλληπτες ικανότητες δράσης σε όλα τα επιμέρους στοιχεία του Σύμπαντος Κόσμου.

Είμαστε το Άνθος της Δημιουργίας, το ΜΩΛΥ του Πλανήτη μας και μπορούμε να γίνουμε η Επίγνωση του Σύμπαντος.

Εγκλωβισμένοι μέσα στα τείχη που κάποιοι έκτισαν γύρω μας, είμαστε στο έσχατο σημείο πτώσης και δρούμε ενάντια στις θείες φυσικές αρετές του είδους μας. Η έκπτωση από τις αρετές μας είναι και το αίτιο του πόνου μας. Το παιγνίδι της πτώσης μας είναι χειροπιαστό, αμετάκλητα πραγματικό μέσα στην στενή εγωκεντρική γραμμή του παρελθόντος. Το μέλλον είναι ο αδιαμόρφωτος άπειρος διανυσματικός χώρος όλων των πιθανοτήτων.

Το τώρα είναι ο χρόνος της ζωής και ο χώρος της δημιουργικής δράσης αυτός που προδιαγράφει και καθορίζει το μέλλον.

Στο Σύμπαν υπάρχουν δύο αλληλοϋποστηριζόμενες νοημοσύνες: η αντανακλαστική μηχανική και η ευφυής. Η μηχανική λειτουργεί βάσει εξηρτημένων αντανακλαστικών, προε­κτείνοντας και διαιωνίζοντας το παρελθόν στο μέλλον. Ο σημερινός «Πολιτισμός» τροφοδοτεί συστηματικά και στηρίζει μόνον αυτήν την λειτουργία. Η ευφυής νοημοσύνη δρα στο παρόν, διαμορφώνοντας το μέλλον. Αυτή η ευφυής δράση στο παρόν είναι μια διαρκής ευτυχία.

Η διαφυγή από την μηχανιστικά επαναλαμβανόμενη παραφροσύνη του παρελθόντος απαιτεί δύο στοιχεία: α) αποταύτιση από τους συναισθηματικούς τρόμους του παρελθόντος, και β) ορθό σημείο αναφοράς της ευφυούς δράσεως στον χωρόχρονο του τώρα.

Η ευτυχία της ευφυΐας δεν τελειώνει ποτέ και αναπόφευκτα μας οδηγεί στην αρχική απόλυτη αγαθότητα από την οποία ξεκινήσαμε. Όχι όμως τυφλούς και ασυνείδητους, αλλά γεμάτους χαρά για την συνειδητή οντολογική μας συμμετοχή στα δρώμενα της Δημιουργίας.

Είθε το όραμα του Κόσμου που μας δημιούργησε, να γίνει πραγματικότητα!

 Βαρελίδης Ευάγγελος

 

http://www.arxaiaithomi.gr