Η γερμανική πολιτική έναντι της Ελλάδας με αφορμή ένα σκίτσο..
Τουλάχιστον εγώ έτσι το εξέλαβα και κοκκίνισα από ντροπή και οργή συνάμα. Την ίδια και περισσότερη, υποθέτω, που θα ένιωσαν και οι εκεί συμπατριώτες μας μόλις είδαν τη δημοσίευση (την οποία απέσυρε τελικά το γερμανικό υπουργείο), όπου παρουσιαζόταν η πατρίδα μας (μεταξύ εικονογραφημένων ανθρώπων οι οποίοι κρατούσαν από μια σημαία στο χέρι συμβολίζοντας τις χώρες τους) σαν ένα μικρό παιδί που κρατά απ' το χέρι την κηδεμόνα του, την ''μαμά'' Τουρκία...
Όταν ηρέμησα κάπως, προσπάθησα να το ερμηνεύσω καλοπροαίρετα υπό την οπτική γωνία των Γερμανών, όπως μου την μετέφερε η εν λόγω φίλη. Είπα δηλαδή στον εαυτό μου καθησυχαστικά ότι η υποτιμημένη σκιτσογραφικά παρουσίαση της χώρας μας οφειλόταν πιθανόν στο μικρό μέγεθος (αναλογικά με την Τουρκία) του πληθυσμού που μιλούσε τη γλώσσα της.
Γιατί οι οδηγίες του σκίτσου αφορούσαν 16 γλώσσες ( αραβικά, βοσνιακά/κροατικά/σερβικά, κινεζικά, πολωνικά, ρουμανικά, ρωσικά, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, κουρδικά, παστούν, περσικά, ισπανικά, ελληνικά και τουρκικά).
Ωστόσο το θέμα που προέκυψε μόνο τυχαίο δεν ήταν, γιατί αποτελούσε ενδεικτικό παράδειγμα απ' την μια της εντύπωσης που έχουν οι Γερμανοί για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις (τις οποίες προσομοιάζουν με συγγενικές πρώτου βαθμού) και, απ' την άλλη, του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν συμμαχικά κράτη-μέλη της ΕΕ (όπως η Γερμανία) τη χώρα μας, σε σχέση με την Τουρκία.
Κι αυτό σε περίοδο όχι και τόσο ευνοϊκή γι' αυτήν και την Οικονομία της, αφού - πάνω στην κρίση που έτρεχε απ' τον κλυδωνισμό του εθνικού της νομίσματος το περασμένο φθινόπωρο και τη δραματική διολίσθησή της στην αρχή του χρόνου - ξέσπασε η επόμενη του κορωναϊού. Κι αυτή την οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα σε πορεία καθοδική, σε βαθμό που εγκυμονεί αλλαγές και για το πολιτικό σκηνικό της χώρας..
- Η δημοκρατία είναι ένα τραμ που σε πάει στον προορισμό σου και μετά κατεβαίνεις, έλεγε ο Ταγίπ Ερντογάν πριν από χρόνια, σαν απάντηση στους αμφισβητίες του, που τον κατηγορούσαν για αντιδημοκρατισμό.
Τότε, για να τους κλείσει τα στόμα και για να εμψυχώσει παράλληλα τον λαό του, ο Τούρκος Πρόεδρος παρουσίασε ελπιδοφόρα την κατάσταση της πατρίδα του (που είχε ανακάμψει, εντωμεταξύ, μετά την οικονομική κρίση του 2001 και την προσφυγή της στο ΔΝΤ) σε αντιδιαστολή με την αποδεκατισμένη Ελλάδα των μνημονίων, λέγοντας χαρακτηριστικά:
- Είμαι αποφασισμένος να διεκδικήσω την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν μπορώ παρά να μειδιώ όταν η χώρα μου, που άλλοτε είχε θεωρηθεί ''το άρρωστο κομμάτι της Ευρώπης'', αυτή τη στιγμή καλπάζει οικονομικά και το κατά κεφαλήν εισόδημα έχει τριπλασιαστεί, ενώ υπάρχοντα μέλη που δεν μας δέχονται για τους δικούς τους λόγους, κολυμπούν στα χρέη...
Έτσι είχε η κατάσταση τότε και έδινε ελπίδες στον Ερντογάν για ένταξη της χώρας του στην Ευρώπη. Όμως ο χρόνος τρέχοντας άλλαξε άρδην τα επιτεύγματα της πρώτης δεκαετίας της εξουσίας του. Το όραμα της ένταξης στην Ένωση εξαφανίστηκε στην πορεία και οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα επιδεινώθηκαν ξαφνικά, ίσως γιατί άρχισε να έχει ο Ερντογάν εσωτερικά προβλήματα (2016).
Δυσκολευόταν προφανώς, ως ισλαμιστής, να ελέγξει το βαθύ κράτος της χώρας του, που ήταν ανέκαθεν κεμαλικό και ταυτισμένο με τον στρατό της. Έτσι έβγαζε προς τα έξω μια επιθετική πολιτική, την οποία κάποια στιγμή προσπάθησαν να την αξιοποιήσουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι ανατρέποντάς τον.
Ωστόσο ο Ερντογάν αποδείχθηκε χαλκέντερος και απάντησε στο αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 με φυλακίσεις, απομακρύνσεις και απολύσεις 140.000 αντιφρονούντων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν στρατιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι.
Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ αντέδρασαν κι ο Ερντογάν μαινόμενος τις κατηγόρησε ότι κρύβονταν από πίσω παίζοντας το παιχνίδι του Γκιουλέν. Η Τουρκία έδειχνε να μετεωρίζεται ως προς τις δυτικές συμμαχίες της μέχρι τότε κι ο Βλαντιμίρ Πούτιν έσπευσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να συμμαχήσει μαζί της.
Ο γείτονας εξ Ανατολών φάνηκε να αλλάζει σελίδα στην Εξωτερική πολιτική του και επανέκτησε την αυτοπεποίθησή του καλύπτοντας τις στρατιωτικές του ανάγκες με ρωσικά όπλα. Η μεταστροφή είχε αρχίσει, όπως και η αλλαγή πλεύσης του, την οποία φάνηκε να ολοκληρώνει - κατά το πρώτο σκέλος της - με την εισβολή στη Συρία (2019).
Οι διαφοροποιήσεις στην πολιτική των Ευρωπαίων και των Αμερικανών απέναντι στην Τουρκία ήταν οβιδιακές και κατέληξαν στα καθρεφτάκια του Ταγίπ προς την Μέρκελ και τις αβρότητες ''συνενόχων'', ως προς τα αισθήματα κατανόησης του Ντόναλντ Τραμπ προς τον Ερντογάν, σε βάρος των Κούρδων (πρώην συμμάχων των ΗΠΑ), που εκτοπίστηκαν δια μιας απ' τα εδάφη της ΒΑ Συρίας.
Η αλλαγή στάσης εντωμεταξύ της Άγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο είχε κλιμακωθεί επικίνδυνα, επιτείνοντας τις σχέσεις της με Ελλάδα και Κύπρο είτε με όπλο το μεταναστευτικό είτε με αφορμή τις παραβιάσεις της Τουρκίας εντός της κυπριακής ΑΟΖ, όπου δρούσαν και δρουν ανενόχλητα τα γεωτρύπανά της παρεμποδίζοντας τις έρευνες των ξένων κοινοπραξιών στις οποίες είχε αναθέσει η Κυπριακή Δημοκρατία την εξόρυξη των υδρογονανθράκων της.
Έτσι φτάσαμε στις δραματικές εξελίξεις στον Έβρο τον περασμένο μήνα, μετά από πέντε ετών κρίση στο προσφυγικό. Η ανικανότητα της Ευρώπης να αντιμετωπίσει τους εκβιασμούς Ερντογάν και η αδυναμία της Ελλάδας να λύσει το μπερδεμένο κουβάρι του μεταναστευτικού απείλησε να τινάξει στον αέρα την κοινωνική συνοχή και την εθνική μας ασφάλεια αναγκάζοντας την κυβέρνηση να αλλάξει άρδην την πολιτική της, προκειμένου να αντιμετωπίσει την ασύμμετρη απειλή στα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Την απειλή ενός υβριδικού πολέμου, όπου - αντί για σφαίρες - μας σημάδευαν χιλιάδες εξαγριωμένοι μετανάστες και πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων είχαν παρεισφρήσει και τζιχαντιστές, άντρες της ΜΙΤ και ποινικοί. Αυτοί τους οποίους έβγαλε ο Ερντογάν απ' τις φυλακές για να τους εργαλειοποιήσει σε βάρος μας, όπως έκανε και με τους άλλους.
Έστω κι αργά η Ευρώπη φάνηκε να ξυπνά στο καμπανάκι του Έλληνα πρωθυπουργού που της θύμισε με νόημα - όπως ο Σαμαράς κατά το παρελθόν - ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και ευρωπαϊκά. Οι εκπρόσωποι της ΕΕ είδαν τον κίνδυνο, για τις δικές τους χώρες πρωτίστως, και αποφάσισαν να συνδράμουν στην άμυνα των συνόρων μας στον Έβρο μέσω της Frontex.
Λίγο μετά ακολούθησε η έλευση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκεί υπό τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, ο οποίος επιβεβαίωσε τις ευθύνες της ΕΕ έναντι της Ελλάδας.
- Η παρουσία μας σήμερα στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα στον ελληνικό λαό, στους Ευρωπαίους πολίτες και τη διεθνή κοινότητα. Τα ελληνικά σύνορα είναι τα ευρωπαϊκά σύνορα. Στηρίζουμε πλήρως τις ελληνικές προσπάθειες και θα κάνουμε οτιδήποτε χρειαστεί για να βοηθήσουμε...
Η Ελλάδα αναθάρρησε και πανηγύρισε την αναδίπλωση της Τουρκίας στον Έβρο και την απόσυρση του μεταναστευτικού στρατού λόγω κορωναϊού. Η Ευρώπη ''ξόρκισε'' το κακό των τουρκικών παρεμβάσεων σε βάρος της ΑΟΖ της Κύπρου με τιμωρητικά μέτρα - χάδι, που δεν επηρέασαν διόλου τις τουρκικές εταιρείες γεώτρησης.
Το ερώτημα που παραμένει μετέωρο και ανησυχητικό είναι το ποια θα είναι η αντίδραση της ΕΕ στην περίπτωση που η Τουρκία επιχειρήσει να κάνει γεώτρηση στην παράνομη ΑΟΖ της λιβυκής συμφωνίας, 43 μίλια (80 χλμ) απ' την Κρήτη.
Το κυριότερο όμως είναι αν ελληνική κυβέρνηση θα τολμήσει να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα εκεί ή στο Καστελόριζο, όταν μεταφερθεί το σκηνικό εξορύξεων στο Αιγαίο. Αν δηλαδή δεν κάνει πίσω - όπως αναμένεται - προ του κινδύνου ενός θερμού επεισοδίου που μπορεί να καταλήξει σε πολεμική σύρραξη.
Σε σύρραξη μάλιστα όχι τυχαία, αλλά ανάμεσα σε μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (Ελλάδα) και μια χώρα του ΝΑΤΟ που βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις προσχώρησης στην Ενωμένη Ευρώπη από το 2005 (Τουρκία).
Το πιο πιθανό είναι σ' αυτήν την περίπτωση και με δεδομένη την δυσκίνητη ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, πως η ΕΕ ( με την επικεφαλής της Γερμανία, βασικά) δε θα υιοθετήσει την ελληνοκεντρική οπτική στις διαφορές μας με την Τουρκία. Γιατί οι μέχρι στιγμής αντιδράσεις της κάθε άλλο παρά εκδηλώνουν διάθεση να συγκρουστεί μαζί της, έστω να αντιπαρατεθεί σθεναρά.
Κι αυτό δεν το έδειξε μόνο η χλιαρή αντίδραση των Γερμανών στην τουρκική εισβολή στη Συρία το περασμένο φθινόπωρο. Δεν το έδειξαν μόνο οι χαριεντισμοί του Ερντογάν με την Μέρκελ κατά την επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στο Βερολίνο στην αρχή της νέας χρονιάς.
Δεν το έδειξε η ανεπαίσθητα επικριτική στάση της Γερμανίας έναντι της Τουρκίας στην κλιμακούμενη σε βάρος μας κρίση του μεταναστευτικού. Δεν το έδειξε η στροφή του ενδιαφέροντος της πρώτης στην κλιματική αλλαγή και την πράσινη οικονομία κι όχι στις καταιγιστικές τουρκικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας στο Αιγαίο.
Δεν το έδειξε, τέλος, η μετριοπαθής αντίδρασή της μπροστά στις κατάφωρες παραβιάσεις των ερευνητικών τουρκικών πλοίων σε βάρος της ΑΟΖ της Κύπρου, με συνοδές απειλές ότι θα τρυπήσουν τα γεωτρύπανά τους την ελληνική υφαλοκρηπίδα στην Κρήτη ή το Καστελόριζο.
Το έδειξε πρώτα και πάνω απ' όλα η προθυμία της Γερμανίας να οργανώσει στο Βερολίνο τη διάσκεψη για το Λιβυκό σε δυο φάσεις χωρίς τη συμμετοχή της Ελλάδας, αλλά με τη συμμετοχή της Τουρκίας, κάτι που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο λογαριάζει τη χώρα μας έναντι της επιθετικής αντιπάλου μας, η οποία μετά τον Έβρο όχι μόνο δεν μείωσε τους ρυθμούς της σε βάρος μας λόγω κορωναϊού, αλλά αντίθετα κλιμάκωσε περαιτέρω τις προκλήσεις της στο Αιγαίο κάνοντας υπερπτήσεις πάνω από μεγάλα νησιά.
Ωστόσο για την ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης, είναι ψιλά γράμματα όλα αυτά και, αν πιστέψουμε την παλιά παροιμία της μαφίας που καθρεφτίζει με τον καλύτερο τρόπο την περίπτωσή μας, θα αντιληφθούμε γιατί η χώρα μας έχει υποτιμημένη θέση έναντι της Τουρκίας στην γερμανική πολιτική σκηνή, πράγμα που επιβεβαίωσε και το ''λάθος'' του υπουργού Υγείας της κυβέρνησης Μέρκελ:
- You're either at the table or on the menu. (Όταν δεν είσαι στο τραπέζι είσαι στο μενού)...
Μόνο που η Ελλάδα δεν είναι ούτε καν στο μενού. Είναι στο επιδόρπιο, δυστυχώς, της Γερμανίας και της κηδεμονευόμενης απ' αυτήν Ευρωπαϊκής Ένωσης...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
AntiNews
https://kostasxan.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου