Σκυθόπολις, τὸ ὄνειδος τοῦ χριστιανισμοῦ

Ἡ Σκυθόπολις, ἢ Μπετσηᾶν, πόλις τοῦ Ἰσραῆλ, ἄγνωστος στοὺς περισσοτέρους ἀπὸ ἐμᾶς.
Εὑρίσκεται ὀκτὼ (8) χιλιόμετρα δυτικῶς του Ἰορδάνου ποταμοῦ καὶ 28 χιλιόμετρα νοτίως της λίμνης Τιβεριάδος.

Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς λέει ὅτι οἱ Ἕλληνες τὴν ἀποκαλοῦσαν Σκυθόπολι λόγῳ τῆς καταλήψεώς της ἀπὸ τοὺς Σκύθες τὸ 631 π.χ..

Ἐκεῖ, στὴν Σκυθόπολι, λειτούργησε τὸ πρῶτο στρατόπεδο θανάτου τῆς Ἱστορίας, ἱδρυθὲν τὸ 341 π.α.χ., ἀπὸ τὸν Κωνστάντιο τὸν Β΄, δευτερότοκο υἱὸ τοῦ (Μεγάλου) Κωνσταντίνου καί, μὲ ὑπόδειξη τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας Γεωργίου. Τὸ πότε, καθὼς καὶ τὸν τρόπο λειτουργίας αὐτοῦ του χριστιανικοῦ κρεουργείου, μᾶς περιγράφει ὁ ἔγκριτος Ρωμαῖος ἱστορικὸς Ἀμμιανὸς Μαρκελλῖνος στὸν 19ον τόμο, μὲ τὸν τίτλο «RES GESTAE LIBRI XXXI», τῆς 31ενός τόμων ἱστορίας του τῶν χρόνων ἐκείνων.

Θύματα τοῦ Χριστιανικοῦ κρεουργείου ἦσαν οἱ Ἐθνικοὶ ποὺ ἠνήθησαν νὰ ἀσπασθοῦν τὸν χριστιανισμό, οἱ ὁποῖοι στὴν πλειοψηφία τους ἦσαν Ἕλληνες. Ἐπειδὴ οἱ Ἕλληνες τῆς αὐτοκρατορίας ὑπερεῖχαν συντριπτικῶς, πνευματικῶς καὶ πολιτισμικῶς, ἀπὸ ὅλους τους ἄλλους λαούς, τοὺς ἦταν ἀδιανόητο νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν θρησκεία τῶν προγόνων τους, γιὰ μίαν ἄλλην θρησκείαν ποὺ δὲν ἦταν δική τους ἐμπνεύσεως. Βεβαίως δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔλεγαν «πᾶς μὴ Ἕλλην βάρβαρος».
Πῶς λοιπόν νά ἀποδεχθοῦν τήν θρησκεία τῶν Ἑβραίων, ἑνὸς βαρβάρου λαοῦ, ὅπως ἐπίστευαν; Αὐτὴν λοιπὸν τὴν ὑπεροχή τους, τὴν ἐπλήρωσαν μὲ πολὺ αἷμα.

Ἐμπνευστὴς τῆς δημιουργίας καὶ τῆς λειτουργίας τοῦ κρεουργείου, συμφώνως πάντα μὲ τὴν μαρτυρία τοῦ Ἀμμιανοῦ στὸ 11ο κεφάλαιο τοῦ 17ου τόμου του, ἦταν ὁ διανοητικῶς διεστραμμένος ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας Γεώργιος, ὁ ὁποῖος καὶ κατάφερε νὰ ἀναῤῥριχηθῇ στὸ ὕπατο αὐτὸ ἀξίωμα, περιφερόμενος μὲ τὴν συμμορία του στοὺς δρόμους τῆς Ἀλεξανδρείας, ἐξοντώνοντας ἀνθρώπους καὶ καίγοντας τὰ πάντα.

Εἶναι σημαντικὸ ἐδῶ νὰ ἀναφέρουμε ὅτι οἱ Ἐθνικοὶ ἦσαν ἡ πλειοψηφία μεταξὺ τῶν ὑπηκόων τῆς αὐτοκρατορίας καὶ κατεῖχαν, λόγῳ μορφώσεως καὶ προϋπηρεσίας, ὅλες σχεδὸν τὶς διοικητικὲς θέσεις στὶς ῥωμαϊκὲς ἐπαρχίες. Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἐκεῖνον τὸν καιρὸ οἱ μετέπειτα (ἅγιοι) τῆς ἐκκλησίας ἐπεδίδοντο σὲ ἕνα ἀδυσώπητο ἀγώνα ἐξοντώσεως τῶν ἐθνικῶν, ὥστε νὰ ἐπικρατήσῃ ὁ χριστιανισμός.

Ὁ Γεώργιος λοιπόν, φαίνεται ὅτι ἔθεσε ὡς στόχο τὴν ἐξόντωση τῶν ἐθνικῶν, ἀφοῦ ἡ παρουσία τους ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο στὸν στόχο τῆς ἀπολύτου ἐπικρατήσεώς του. Προσεφέρθη στὸν αὐτοκράτορα νὰ γίνῃ ὑπερασπιστής του καί, ζητώντας τὴν συνδρομή του γιὰ νὰ καταπνίξῃ κάθε συνωμοσία εἰς βάρος του. Ὁ αὐτοκράτωρ Κωνστάντιος, ἐπικροτῶν τὴν κίνηση τοῦ Γεωργίου, ἔστειλε στὴν Σκυθόπολη τὸν ἀρχιγραμματέα του Παῦλο, τὸν ἀποκαλούμενο καὶ Τάρτατο, ποὺ ἦταν διαβόητος γιὰ τὴν σκληρότητά του, μὰ καὶ ἐπαγγελματίας ἐξολοθρευτής. Ἔτσι ἀπὸ κοινοῦ Γεώργιος καὶ Παῦλος ᾠργάνωσαν τὸ χριστιανικὸ κρεουργεῖο.

Ἡ κυρία κατηγορία ἦταν βεβαίως αὐτὴ τῆς «ἐσχάτου προδοσίας» καὶ σταδιακὰ ἄρχισε νὰ ἀπαγγέλλεται ἐναντίον ὅλων τῶν ἐθνικῶν ἀδιακρίτως. Ἐχαρακτηρίζοντο ὑπονομευτὲς τοῦ αὐτοκράτορος, μόνον καὶ μόνον ἐπειδὴ διατηροῦσαν τὶς θρησκευτικές τους παραδόσεις. Τὸ κολαστήριο ἄρχισε γρήγορα νὰ δέχεται «πελάτες», ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν Ἀνατολή, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλην τὴν αὐτοκρατορία. Γράφει ὁ Ἀμμιανὸς «Ἀπὸ ὅλον σχεδὸν τὸν κόσμο, εὐγενεῖς ἡ ἁπλοῖ πολίτες ὁδηγοῦντο ἁλυσοδεμένοι στὴν Σκυθόπολι. Μερικοὶ ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ἁλυσίδων καὶ τὶς κακουχίες ἀπέθανον πρὶν κἂν δικασθοῦν».

Ἂς δοῦμε τί γράφει ὁ Ῥοΐδης:

Οὒχ ἧττον ἐπιβαρυντικὴ εἶναι καὶ ἡ μαρτυρία τοῦ Ἀμμιανοῦ Μαρκελλίνου, ᾖν πιστῶς μεταφράζομεν:

«Ἤρκει νὰ κατηγορηθῇ τὶς ὑπὸ κακοβούλου κατασκόπου, ὅτι ἔφερε περὶ τὸν τράχηλον φυλακτήριον κατὰ τοῦ πυρετοῦ ἢ ἐφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ἢ ἐρειπίου, ἴνα καταδικασθῇ εἰς θάνατον ὡς εἰδωλολάτρης ἢ νεκρομάντης. Ἐκ τῶν ἀπωτάτων ἄκρων τῆς αὐτοκρατορίας, ἐσύροντο ἁλυσόδετοι πάσης τάξεως καὶ ἡλικίας πολίται, ὧν οἱ μὲν ἀπέθνησκον καθ’ ὁδόν, οἱ δὲ ἐν τοῖς δεσμωτηρίοις• οἱ δὲ ἐπιζῶντες ἐστέλλοντο εἰς Σκυθόπολιν, ἀπόκεντρον ἐν Παλαιστίνη Πόλιν, ὅπου εἶχον στηθῆ τὰ βασανιστήρια καὶ τὸ σφαγεῖον».

Ἐλάχιστοι ἐγλύτωσαν – εἴτε γιατί «εἶδαν τὸ φῶς» (ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ «ἀντιφρονοῦντες» στὴν Μακρόνησο) εἴτε γιατί κατάφεραν νὰ ἀποδείξουν τὴν ἀθωώτητά τους. Αὐτοὶ ᾠδηγοῦντο στὴν ἐξορία καὶ οἱ περιουσίες τοὺς κατῄσχοντο, γιὰ νὰ τροφοδοτήσουν τὰ χριστιανικὰ κοινόβια. Τέτοιας «ἐπιεικίας» ἔτυχαν καὶ ἀπέφυγαν τὸν θάνατο (ὄχι ὅμως καὶ τὰ βασανιστήρια) ἐπιφανεῖς ἄνδρες ὅπως ὁ Σιμπλίκιος, ὁ Παρνάσιος, ὁ Ἀνδρόνικος κ.α.. Ὁ Παῦλος, αὐτὸ τὸ ἀνθρωπόμορφο κτῆνος, εἶχε σύμφωνα μὲ τὸν Ἀμμιανό, τόση ἐξουσία στὰ χέρια του, ὥστε «μὲ μίαν κίνησιν ττῆς κεφαλῆς του, μὲ ἕνα του μόνον νεῦμα ἑξαρτᾶτο ἡ ζωὴ ὅλων ὅσων περπατοῦσαν στὴν γῆ».Ἀληθὴς πρόδρομος τῶν διοικητῶν τῶν χιτλερικῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως ὁ Παῦλος, καὶ πιστὸς ἐκτελεστῆς της ῥύσεως τοῦ Χριστοῦ «Ὅσο γιὰ τοὺς ἐχθρούς μου, αὐτοὺς ποὺ δὲν μὲ ἠθέλησαν γιὰ βασιλέα τους, φέρετέ τους ἐδῶ καὶ κατασφάξατέ τους ἐμπρό μου» (κατὰ Λουκᾶ ΙΘ, 27 ).

Ἔτσι, γιὰ περίπου εἴκοσι (20) χρόνια λειτουργοῦσε ἕνα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, μὲ θύματα πρωτίστως Ἕλληνες Ἐθνικοὺς (ἀλλὰ καὶ ἄλλους πολυθεϊστές). Ἐτοῦτο κατηργήθη τὸ 361 ἀπὸ τὸν Ἰουλιανό. Ἡ 20ετής λειτουργία ὅμως αὐτοῦ του σφαγείου ἀποκαλύπτει περίτρανα, πῶς ἀκριβῶς ἐπεβλήθη ὁ Χριστιανισμὸς στὸν ἑλληνικὸ κόσμο, ἀλλὰ καὶ γιατί ἐπηκολούθησε ὁ Μεσαίων. Ἀποκαλύπτει ἐπίσης καὶ τὴν ἔλλειψη ἀντιδράσεως ὅταν, σαράντα χρόνια ἀργότερα, ὁ Ἀλλάριχος ἀποδεκάτισε τὶς ἑλληνικὲς πόλεις, συνοδευόμενος ἀπὸ ὀρδὲς μοναχῶν. Στὰ γεγονότα ἐκεῖνα ἐξοντώθησαν ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες. Ὅσοι ἀπέμειναν, εἰσῆλθαν στὸ «ποίμνιο» γιὰ νὰ σώσουν τὶς ζωές τους, δεχόμενοι ἄκοντες – ἐκόντες τὴν ἀλλοίωση τῆς ἐθνικῆς καὶ πολιτισμικῆς τους ταὐτότητος.
Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπεβλήθη ὁ χριστιανισμὸς στὸν Ἑλληνικὸ κόσμο, καὶ ὄχι μόνον. Ἡ ἐλευθέρα σκέψις ἔσβησε γιὰ 15 αἰῶνες μέχρι ποὺ τὴν ἀνέστησαν οἱ διανοούμενοι τοῦ διαφωτισμοῦ, Βολτέρος, Ῥουσῶ, Μοντεσκιέ, κ. ἄ..

ἔρευνα:
Ἰωάννης Θεοδωρόπουλος

Σημείωσις Ἱστολογίου Φιλονόη καὶ Φίλοι:

Οἱ εἰκόνες, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἀπεικονίζουν τὴν περίοδο δράσεως τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως στὴν Εὐρώπη τοῦ Μεσαίωνος, ἀλλὰ οὐδόλως ἀπέχουν, σὲ γενικὲς γραμμές, ἀπὸ τὶς συνθῆκες βασανισμῶν καὶ ἐξολοθρεύσεως, τῆς Σκυθοπόλεως.

https://filonoi.gr