Και ἀναρωτιέσαι, γιατί, στή χώρα πού γεννήθηκαν τά ὑψηλά ἰδανικά, σήμερα ὅλοι τείνουνε χεῖρες γιά δανεικά;

Ὁ Ἕλλην ἐσχάτως ἐναγκαλίστηκε τό μηδέν, και ἀγαλλομένῳ ποδί ἔτρεξε δυτικά τῆς Ἐδέμ, ἐξέπεσε ἀπό τό πνευματικό τοῦ ὑπερῶον, κι ἀπό ζῶον θεούμενον καί λογικόν, κατέστη ἁπλῶς ζῶον! Ἔπαθε μετανεωτερική ἐγκεφαλική μαλάκυνση, ἔγιν' ὀπαδός μίας προόδου, πού ἰσοπέδωνε τήν παράδοση, στή συβαριτική του νάρκωση, ζοῦσε ἐν πλήρῃ εὐτυχία, νόημα ζωῆς τοῦ ἦταν ἡ αὐτοπραγμάτωση κι ἡ αὐτολατρεία. Διέρρηξε ὁποιονδήποτε δεσμόν εἶχε μέ τό παρελθόν, ἐπέλεξε νά ζεῖ βίον αὐτιστικόν, σ' ἕνα ἄχρονο παρόν, δίχως καμμία μέριμνα γιά τό μέλλον, δίχως κανένα ὅραμα, κατέληξε τυφλός τά τ'ὦτα,τόν τέ νοῦν,τά τ' ὄμματα! κι ὅλοι ζοῦσαν δίχως τήν παραμικρή ὑποψία, ὥσπου τελικά ἡ ἀρρώστια μας ἔφαγε τό πόδι, τώρα εἴν' ἀργά, πού ἀνακάλυψαν τήν συνομωσία, τώρα εἴν' ἀργά, γιατί βρισκόμαστε στό ξόδι! Φώναζα, ὅτι ἐρχόταν σκοτομήνιος νύχτα καί μέ ἔλεγες τρελό, συνωμοσιολόγο καί φασίστα! Τώρα πού 'ρθε γιά Τό Ξόδι ἡ δικαίωση, ἡ πικρή, τώρα, τό νά θρηνεῖς πάνω ἀπ' τά μνήματα δέν ὠφελεῖ! Και ἀναρωτιέσαι,γιατί, στή χώρα πού γεννήθηκαν τά ὑψηλά ἰδανικά, σήμερα ὅλοι τείνουνε χεῖρες γιά δανεικά; Ἐπειδή ἁπλά ἀπό τή Δελφική Ἰδέα τοῦ Σικελιανοῦ καί τῆς Πάλμερ, εἶχαν ὁδηγηθεῖ στήν ἰδέα τοῦ Cayenne καί τοῦ Hammer. Λάτρευαν ξόανα, ζοῦσαν σέ μία εἰκονική πραγματικότητα, γι' αὐτό καί σάστισαν τή μέρα πού προσγειώθηκαν ἀπότομα ἀπό τήν ἐπίπλαστη εὐδαιμονία, μέσα στόν ὄλεθρο, κι ἄν δεῖς, ἀκόμα δέν ἐννόησαν, ἀπό πού ἔλαβαν τόν κόλαφο! Στούς σύγχρονους κονκισταδόρες εἶχαν ἐκχωρήσει τά πάντα, μ' ἀντάλλαγμα ἕνα καθρεφτάκι καί μία γυαλιστερή χάντρα, καί ἐνῶ εἶχαν θαμπωθεῖ, μία δράκα ἀπό ἐξωνημένους, ὕφαινε σιωπηρῶς καί ὑπογείως τό σάβανο τοῦ Γένους! Ἐλπίδα φυσικά δέν φαινότανε πουθενά στόν ὁρίζοντα, ἀφοῦ μέ τή νεοταξική παιδεία πού παρεῖχε τό σύστημα, παρήγοντο μόνο ἡττημένα μυαλά καί νέο-γενίτσαροι, κοινῶς ἄτομα πού μισούσανε τήν ἴδια τους τήν ὕπαρξη! Δέν ὑπῆρχε ἕνας καθηγητής, ὅπως ὁ Ἰωάννης Συκουτρής, γιά νά διδάξει ἐκ νέου τόν «ἡρωικόν τρόπο ζωῆς». Δι' ἑλληνισμόν σαλούς εἶχε ὁ τόπος ἀνάγκη, ὅπως ἐκεῖνον στήν Ἀγέλαστο Πέτρα, τόν Παναγιώτη Φαρμάκη· ὁ Ἐκσυγχρονισμός εἶχε εἰσαγάγει μεθόδους σύγχρονες κι οἱ Ἕλληνες ἔτρωγαν τίς σάρκες τούς ὡς ἄλλοι Ἐρυσίχθονες. Ἐξοστράκιζαν τίς φωνές, πού ἐπεσήμαιναν τόν κίνδυνο, λόγῳ του ὅτι διατάρασσαν τόν ὕπνο τούς τόν νήδυμον! Ὅταν σπέρνεις ἀνέμους, θερίζεις θύελλες. Νεοελληνική κοινωνία ἔπλασες,το πεπρωμένο που ἤθελες. Ἀναφέρει τό ρητόν: "δώσω ὑμίν ἄρχοντας κατά τᾶς καρδίας ὑμῶν" καταλαβαίνεις λοιπόν, δεν εὐθύνονται μόνο οι ἄλλοι για αὐτήν την κακοδαιμονία, θα πρέπει και μέσα στον ἐαυτό σου ν' ἀναζητήσεις την αἰτία. Δέ διδάχτηκες τραγωδία, και γι' αὐτό μᾶλλον θα πρέπει να ζήσεις το σχῆμα: ὕβρις, ἄτη, νέμεσις, τίσις!