Copyright: Eργαλείο Λογοκρισίας
«Απ’ όλα τα εργαλεία του ανθρώπου, το πιο εκπληκτικό είναι, χωρίς αμφιβολία, το βιβλίο. Τα άλλα είναι προεκτάσεις του σώματός του. Το μικροσκόπιο και το τηλεσκόπιο είναι προεκτάσεις της όρασής του, το τηλέφωνο, προέκταση της φωνής του, έχουμε επίσης το αλέτρι και το ξίφος, που είναι προεκτάσεις του χεριού του.
Το βιβλίο, όμως, είναι άλλο πράγμα: το βιβλίο είναι προέκταση της μνήμης και της φαντασίας του.» Jorge-Luis Borges
«Ο κόσμος έχει γαλουχηθεί με δογματικά ταμπού και ανώμαλες πεποιθήσεις νεκρών συστημάτων. Με λογοκριμένες, δοτές ιδέες, σαν να είναι απαγορευμένο κάτι, σαν να είναι κάτι αμαρτωλό κι ανίερο γι’ αυτόν, από τότε που γεννήθηκε. Απαγορεύεται να ρωτάει τα πάντα, απαγορεύεται να γνωρίζει, απαγορεύεται να μιλάει, απαγορεύεται να σκέπτεται. Κυριαρχεί το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» σε κάθε παραλλαγή κι ετικέτα. Ο άνθρωπος το έχει αποδεχτεί, και φαίνεται σαν να το κουβαλάει επάνω του, σαν δεύτερο δέρμα του, σαν ένα ξένο μυαλό που του επιβάλει τι να σκεφτεί, τι να μάθει, τι να ξέρει και ταυτόχρονα του απαγορεύει τι να πλησιάζει, τι να μην ξέρει, τι να μην ρωτάει, κι αυτό, το βροτό ανθρωπάκι δεν το αμφισβητεί ποτέ. Αρα όταν τεθεί ένα απαγορευμένο θέμα, λογοκρίνεται κατ’ ευθείαν, όχι από την εξουσία αλλά από το βροτό ανθρωπάκι.» Ηω Αναγνώστου
«Κάποτε θεωρήθηκε ότι οι επιστημονικοί νόμοι ήταν καθιερωμένοι κι αμετάκλητοι. Ο επιστήμονας ανακαλύπτει γεγονότα και νόμους και συνεχώς αυξάνει την ποσότητα της ασφαλούς και αναμφισβήτητης γνώσης. Σήμερα αναγνωρίσαμε ότι η επιστήμη δεν μπορεί να προσφέρει καμία εγγύηση. Οι επιστημονικοί νόμοι μπορούν να αναθεωρηθούν, συχνά αποδεικνύεται ότι δεν είναι μόνο τοπικά λανθασμένοι αλλά εντελώς λάθος, κάνοντας ισχυρισμούς για οντότητες που δεν υπήρξαν ποτέ.» Paul Karl Feyerabend: Austrian philosopher of science
***
Πνευματικά δικαιώματα ζήτησε το You Tube για τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο !
Ω! Ναι! Η παράνοια συγγενεύει με την ηλιθιότητα και καταδυναστεύει την ζωή μας … αλλά, μόνο αν της δώσουμε πεδίο να δράσει.
«Το υπουργείο Πολιτισμού παρενέβη στις διαδικτυακές πλατφόρμες που αναγνώρισαν το λάθος τους και, λαμβάνει μέτρα ώστε να μην έχουμε παρόμοια φαινόμενα» αναφέρει ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Ιωάννης Ανδριανός, απαντώντας εγγράφως σε ερώτηση που είχαν καταθέσει οι βουλευτές Γιάννης Δημαράς και Γαβριήλ Αβραμίδης, καταγγέλλοντας ότι «ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος του Σολωμού και του Μάντζαρου φαίνεται να υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα τα οποία ζητάει να εισπράξει το You Tube».
Οι δύο βουλευτές ανέφεραν ότι ο Εθνικός Ύμνος, σύμφωνα με το You Tube, ανήκει στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA (που πλέον ονομάζεται Orchard) και όπως σημειώνουν το θέμα ανέκυψε «όταν αναρτήθηκε το πρώτο ιστορικό δελτίο των εργαζομένων της ΕΡΤ με φόντο τα ΜΑΤ έξω από το Ραδιομέγαρο, στην δημοφιλέστερη πλατφόρμα προβολής βίντεο. Μετά το ανέβασμα του αρχείου στον ιστότοπο του The Press Project ειδοποιήθηκε μέσω μηνύματος ότι θα έπρεπε να αφαιρεθούν τα ηχητικά ντοκουμέντα του βίντεο που έχουν πνευματικά δικαιώματα, είτε να επιτρέψουν στο You Tube να παίζει διαφημίσεις προκειμένου να αποδώσει στον κάτοχο των δικαιωμάτων το ποσό που του αναλογεί».
Στο έγγραφο του υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού που διαβιβάστηκε στην Βουλή αναφέρεται ότι «ο Εθνικός μας Ύμνος αποτελεί έργο, σύμφωνα με την έννοια του άρθρου 2 του Ν.2121/1993. Ωστόσο οποιαδήποτε προστασία του έχει λήξει αφού έχει παρέλθει η διάρκεια της προστασίας αυτής. Πιο συγκεκριμένα, ο Εθνικός μας Ύμνος – ή πιο ορθά ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν»- είναι ποίημα που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, ο οποίος απεβίωσε το 1857. Το ποίημα μελοποιήθηκε από τον Νικόλαο Μάντζαρο, ο οποίος απεβίωσε το 1872. Η πνευματική ιδιοκτησία (ως έχει σήμερα) διαρκεί όσο η ζωή του δημιουργού και εβδομήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, που υπολογίζονται από την 1η Ιανουαρίου του έτους, το οποίο έπεται του θανάτου του δημιουργού. Επομένως επί του Εθνικού Ύμνου δεν υφίστανται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας».
Ο κ. Ανδριανός παραπέμπει και στις δηλώσεις του υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού, σύμφωνα με τις οποίες «ο Εθνικός Ύμνος δεν είναι ένα απλό πνευματικό δημιούργημα σε μουσική Νικολάου Μάντζαρου και ποίηση του Διονυσίου Σολωμού. Είναι η ψυχή του Έθνους. Έχει απολύτως εμβληματική αξία για κάθε Έλληνα και για κάθε Ελληνίδα. Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού παρενέβη στις διαδικτυακές πλατφόρμες, που αναγνώρισαν το λάθος τους. Και σας διαβεβαιώνω ότι λαμβάνουμε μέτρα ώστε να μην έχουμε παρόμοια φαινόμενα ξανά».
Copyright: Ένα εργαλείο λογοκρισίας
Το μονοπώλιο του copyright δημιουργήθηκε ως ένα εργαλείο λογοκρισίας.
Και σήμερα εν έτη 2018 ένα εργαλείο λογοκρισίας είναι.
Πολλοί υποστηρικτές του μονοπωλίου του copyright λανθασμένα έχουν υποστηρίξει πως δημιουργήθηκε το 1710. Αυτό είναι αναληθές, απλά μονομερώς επαναθεσμίστηκε εκείνη την χρονιά. Δημιουργήθηκε το 1557 ως βασικό εργαλείο λογοκρισίας, για να καταστείλει τις πολιτικές αντιθέσεις. Όταν η τυπογραφεία χτύπησε την Ευρώπη, οι βασιλείς κι ο κλήρος πανικοβλήθηκαν. Εξαπίνης, έχασαν την πρωτοκαθεδρία στο να καθορίζουν ποιό μέρος του πολιτισμού και της γνώσης θα ήταν διαθέσιμο στις μάζες, κι επιπλέον, έχασαν τον έλεγχο των πολιτικών πραγμάτων της εποχής τους. Μην ξεχνάμε ό,τι η πληροφορία κι ο έλεγχος της, βρίσκεται πάντοτε στα χέρια των λίγων, ακόμη και σήμερα, την εποχή του ιντερνέτ.
Εκεί γύρω στο 1557, διαφορετικά καθεστώτα αντέδρασαν διαφορετικά στον κίνδυνο. Η Γαλλία αντέδρασε τιμωρώντας τα βιβλιοπωλεία καθώς και την χρήση της τυπογραφίας με ποινή θανάτου. Η τιμωρία απεδείχθει εντελώς αναποτελεσματική (ναι, η ποινή για μη εξουσιοδοτημένη αντιγραφή είχε κλιμακωθεί όσο και η ποινή θανάτου, αλλά και πάλι χωρίς κανένα αποτέλεσμα).
Από την άλλη πλευρά, στην Βρετανία, η Μαίρη Α’ των Τυδώρ είχε κληρονομήσει μια Προτεσταντική Αγγλία από τον πατέρα της, ο οποίος είχε μετατρέψει μια ολόκληρη καθολική χώρα σε προτεσταντική, για να χωρίσει την μητέρα της (και για να παντρευτεί μισή ντουζίνα γυναίκες στη συνέχεια). Η Μαίρη δεν ήταν χαρούμενη με την μεταχείριση της μητέρας της, η οποία είχε μεγαλώσει ως Καθολική. Είδε λοιπόν ως καθήκον της να επαναφέρει τον Καθολικισμό, χωρίς να υπολογίσει το ανθρώπινο κόστος.
Πήρε τον θρόνο από την ξαδέρφη της το 1553 και ξεκίνησε την καταστολή των πολιτικών αντιφρονούντων, πράξη η οποία της απέδωσε τον τίτλο της “Bloody Mary” (Αιματοβαμμένη Μαίρη). Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε ουσιαστική διάκριση μεταξύ πολιτικής και θρησκείας, ήταν ένας πόλεμος δύναμης, επιφανειακά μεταξύ Καθολικισμού και Προτεσταντισμού. Πάνω από 280 αντιφρονούντες κάηκαν ζωντανοί κατά την βασιλεία της Μαίρης, ως προειδοποίηση για τους υπόλοιπους.
Σ’ αυτό το κλίμα, θεσπίστηκαν κι άλλα μέσα για την καταπίεση της ελευθερίας του λόγου και της πολιτικής αντιπαλότητας. Βλέποντας πως η ποινή θανάτου στη Γαλλία είχε αποτύχει, επέλεξε να προβεί σε μια ανίερη συμμαχία μεταξύ του στέμματος και του κεφαλαίου. Η Μαίρη έδωσε το τυπογραφικό μονοπώλιο στις 4 Μαΐου του 1557 στο London Company of Stationers. Σε αντάλλαγμα του επικερδούς μονοπωλίου τύπωσης των πάντων στην Αγγλία, η εταιρία συμφώνησε να μην τυπώνει κάτι το οποίο δεν θα υποστήριζε πολιτικά το Στέμμα.
Το σχήμα αυτό δούλεψε, ώστε να καταπιεστούν οι διαφωνίες και η ελεύθερη σκέψη και η λογοκρισία είχε επιτυχώς εισαχθεί. Το μονοπώλιο αυτό ονομάστηκε copyright, έπειτα από εσωτερική σύσταση και συμφωνία της London Company of Stationers. Έτσι, η ανίερη συμμαχία του μονοπωλίου πνευματικής ιδιοκτησίας σφυρηλατήθηκε στο αίμα της πολιτικής διαφωνίας.
Η Μαίρη η Α’ τελικά απέτυχε στις προσπάθειές της να αποκαταστήσει τον Καθολικισμό και πέθανε την επόμενη χρονιά διαδεχόμενη από την ετεροθαλή αδερφή της Ελισσάβετ την Α’, η οποία είχε προτεσταντική ανατροφή. Ωστόσο η πανούργα εφεύρεση της λογοκρισίας γνωστής ως μονοπώλιο του copyright, επιβιώνει ακόμη και σήμερα.
Την εποχή του ιντερνέτ ο μονοπώλιο του copyright χρησιμοποιείται για να αποτρέψει πολιτικούς αντιφρονούντες να δημοσιεύσουν διάφορα έργα ή άρθρα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, όπως το πρόσφατο παράδειγμα της πετρελαϊκής εταιρίας Neste Oil, η οποία χρησιμοποίησε το μονοπώλιο του copyright για να αποτρέψει την έκδοση ενός κειμένου της Greenpeace εναντίον της εταιρίας. Αυτό είναι ένα από τα πολλά και πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Δυστυχώς, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες ανάλογα παραδείγματα, για το πώς αυτό το μονοπώλιο του Copyright παραμένει ένα εργαλείο πολιτικής λογοκρισίας και φίμωσης, καταστρατηγώντας την όποια «ελευθερία» του λόγου.
Εκδοχές της ελευθερίας του λόγου μπορούν να βρεθούν σε πρώιμα έγγραφα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Αγγλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του 1689 αναγνώριζε την «ελευθερία του λόγου στο Κοινοβούλιο» και είναι ακόμα σε ισχύ. Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, που υιοθετήθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης το 1789, επιβεβαίωνε ειδικά την ελευθερία του λόγου ως αναφαίρετο δικαίωμα. Η Διακήρυξη προβλέπει την ελευθερία της έκφρασης στο άρθρο 11, το οποίο ορίζει ότι: «Η ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών και απόψεων είναι ένα από τα πιο πολύτιμα δικαιώματα του ανθρώπου. Κάθε πολίτης μπορεί, κατά συνέπεια, να μιλήσει, να γράψει, και να εκτυπώσει με ελευθερία, αλλά θα είναι υπεύθυνος για καταχρήσεις της ελευθερίας αυτής, όπως θα ορίζεται από το νόμο». Κατανοητό έτσι, είσαι ελεύθερος να … μπλα …μπλα, ΑΛΛΑ … μόνο σε ό,τι σου επιτρέπω!!!
Copyright: A Censorship Tool
Copyright: Ένα Λερναικέφαλο τέρας εξαπάτησης.
Ποιός αλήθεια έχει το Copyright σε οτιδήποτε;
Ποιός είναι ο πρώτος σε οποιαδήποτε σκέψη, όταν γνωρίζουμε ό,τι οι σκέψεις μας είναι ελεγχόμενες, στην καλύτερη των περιπτώσεων και σίγουρα καμία τους δεν είναι πρωτότυπη; Ακόμα και τα έργα που έχουν Copyright με λίγη -πολύ επιφανειακή- μελέτη βλέπουμε τις επιρροές τους ή την αντιγραφή τους. Είναι τουλάχιστον αστείο το θέμα του Copyright, όταν βλέπουμε πόσο εύκολα γίνεται η καταπάτηση του. Απλώς είναι κι ετούτο άλλος ένας τρόπος ελέγχου των προβατοποιημένων μαζών που με εγωπαθή ηλιθιότητα περιφέρουν ανά την υφήλιο το Copyright του copy- paste.
*Διανοητική ιδιοκτησία ονομάζουμε τα δικαιώματα των δημιουργών που προκύπτουν από την δημιουργία ενός προϊόντος του νου, το οποίο έτσι αντιμετωπίζεται ως άυλο περιουσιακό στοιχείο. H διανοητική ιδιοκτησία διακρίνεται σε δύο κατηγορίες:
*Την Βιομηχανική ιδιοκτησία, που περιλαμβάνει τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας (εφευρέσεις), τα υποδείγματα χρησιμότητας (μικρές εφευρέσεις), τα δικαιώματα επί φυτικών ποικιλιών αλλά και τα σήματα, τα βιομηχανικά σχέδια και τις προστατευόμενες γεωγραφικές ονομασίες προελεύσεως.
*Την Πνευματική ιδιοκτησία, που προστατεύει κυρίως έργα λογοτεχνίας και τέχνης, όπως βιβλία, θέατρο, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, αρχιτεκτονική, αλλά και το λογισμικό και με συγγενικά δικαιώματα τις ηχογραφήσεις, τις εκτελέσεις και παραστάσεις έργων, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα.
Αρμόδιος διεθνής οργανισμός είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Διανοητικής Ιδιοκτησίας (World Intellectual Property Organization). Η 26η Απριλίου έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Διανοητικής Ιδιοκτησίας. Από τον 19ο αιώνα δημιουργήθηκε η ανάγκη διεθνούς κατοχύρωσης των δικαιωμάτων στα προϊόντα της διανοίας: το 1883, υπογράφηκε η Συνθήκη του Παρισιού για την βιομηχανική ιδιοκτησία και το 1886 η Συνθήκη της Βέρνης για την προστασία των δικαιωμάτων από λογοτεχνικά και εικαστικά έργα (δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας). Μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη της διανοητικής ιδιοκτησίας έπαιξε και η θεωρία των property rights. Σήμερα το νομικό πλαίσιο προστασίας της διανοητικής ιδιοκτησίας καθορίζεται από τις διεθνείς συνθήκες, την κοινοτική νομοθεσία και τις επιμέρους εθνικές νομοθεσίες.
Στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) έχει αναπτυχθεί η πολυμερής συμφωνία TRIPs (Trade Related Aspects of Intellectual Property, έναρξη ισχύος 1/1/1999). Η συμφωνία αυτή προβλέπει πρότυπα, μέτρα επιβολής και διαδικασίες διευθέτησης διαφορών όσον αφορά τα πνευματικά δικαιώματα, τα εμπορικά σήματα, τις ευρεσιτεχνίες, τις γεωγραφικές ενδείξεις, τα βιομηχανικά σχέδια και το εμπορικό απόρρητο (trade secrets). Γενικά, με τη συμφωνία TRIPS όλα τα μέλη του ΠΟΕ συμμορφώνονται με:
Την συνθήκη του Παρισιού για την βιομηχανική ιδιοκτησία
Την συνθήκη της Βέρνης για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας
Την Σύμβαση IPIC για τα ολοκληρωμένα κυκλώματα
Την Σύμβαση της Ρώμης για τα δικαιώματα των ερμηνευτών, παραγωγών ηχογραφήσεων και ραδιοτηλεοπτικών σταθμών.
Δοκίμασε να κυκλοφορήσεις κάτι αληθινά μοναδικό, πρωτότυπο, πέρα από τα στενά πλαίσια που επιτρέπουν οι επικυρίαρχοι και θα πέσει επάνω σου η βιομηχανία του Copyright, για να σε εξαφανίσει και το έργο σου και εσένα. Σκέψου τον Ράιχ, τον Τέσλα, τον Ραιφ, κλπ. κλπ. κλπ. Όλοι οι κάλαμοκαβαλημένοι, κοτσάρουν κι ένα Copyright, σε συνταγές για πατάτες με μπάμιες και ανανά, ή ένα γαλακτομπούρεκο με λάχανο τουρσί, σε μια φωτογραφία του Παρθενώνα, της μαργαρίτας στο λιβάδι ή σε κοκτέιλ και του μπάρμπα Μήτσου μεθυσμένου, σε υβριδικά παραμύθια της Χαλιμάς και σε ότι μαλακία μπορείς να φανταστείς.
Σίγουρα η εργασία του κάθε ανθρώπου είναι σωστό να πληρώνεται και να αναγνωρίζεται αν πράγματι αξίζει και είναι χρήσιμη και πρωτότυπη, αλλά το να βλέπω Copyright σε έργα του Νίτσε, του Πυθαγόρη, του Λάβκραφτ ή του Ράιχ π.χ. είναι τουλάχιστον γελοίο και βλακώδες, δείχνοντας μας ταυτόχρονα το καλαμοκαβαλημένο ποιόν του χρήστη και των αγοραστών του.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό «Φόρουμ της Ελευθερίας» (Freedom Forum), τα νομικά συστήματα και η κοινωνία γενικότερα, αναγνωρίζουν όρια στην ελευθερία του λόγου, ιδίως όταν η ελευθερία του λόγου συγκρούεται με άλλες αξίες ή δικαιώματα, ειδικά της εξουσίας. Οι περιορισμοί στην ελευθερία του λόγου είναι σύμφωνοι με την «αρχή της βλάβης» ή την «αρχή της προσβολής», για παράδειγμα στην περίπτωση της πορνογραφίας ή του λόγου μίσους (!!!) δηλαδή ότι η εξουσία απαγορεύει και μάλιστα νομοθετεί γι αυτό. Οι περιορισμοί στην ελευθερία του λόγου επέρχονται μέσω νομικών κυρώσεων ή κοινωνικής αποδοκιμασίας ή και των δύο.
Στο έργο του «Για την Ελευθερία» (1859), ο Τζον Στιούαρτ Μιλ υποστήριξε ότι «…πρέπει να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία στην προβολή ισχυρισμών και στην συζήτηση, ως ζήτημα ηθικής πεποίθησης, κάθε δόγματος, όσο ανήθικο και εάν θεωρείται». Ο Μιλ υποστηρίζει ότι η πληρέστερη δυνατή ελευθερία στην έκφραση είναι απαραίτητη, ώστε τα επιχειρήματα να οδηγηθούν στα ακραία όριά τους, και όχι στα όρια, στα οποία θα τα περιόριζε η κοινωνική αποδοκιμασία.
Ωστόσο, ο Μιλ επίσης εισήγαγε τη λεγόμενη «αρχή της βλάβης» θέτοντας τον παρακάτω περιορισμό στην ελεύθερη έκφραση: «ο μόνος λόγος, για τον οποίον μπορεί να ασκηθεί δικαιολογημένα εξουσία επί ενός οποιουδήποτε μέλους μιας πολιτισμένης κοινωνίας, παρά τη θέλησή του, είναι για να αποτρέψει τη βλάβη σε άλλους». Αν κάποιος αρνείται το ολοκαύτωμα ως πλαστό, πως ακριβώς βλάπτει τους άλλους; Και τι είδους βλάβη μπορεί να προκαλέσει μια -οποιαδήποτε- άποψη;
Το 1985 ο Τζόελ Φάινμπεργκ εισήγαγε τη λεγόμενη «αρχή της προσβολής», υποστηρίζοντας ότι η αρχή της βλάβης του Μιλ δεν παρέχει επαρκή προστασία απέναντι στις επιβλαβείς συμπεριφορές των άλλων. Ο Φάινμπεργκ έγραψε: «πάντα είναι σωστή η δικαιολόγηση μιας προτεινόμενης ποινικής απαγόρευσης, ότι θα μπορούσε να αποδειχθεί ένας αποτελεσματικός τρόπος αποτροπής σοβαρής προσβολής (κατ’ αντιδιαστολή με τον τραυματισμό ή τη βλάβη) σε πρόσωπα άλλα από το υποκείμενο, και ότι είναι μάλλον αναγκαίο μέσο για το σκοπό αυτό».
Επομένως, ο Φάινμπεργκ υποστηρίζει ότι η αρχή της βλάβης θέτει τον πήχη πολύ ψηλά και ότι ορισμένες μορφές έκφρασης μπορούν δικαιολογημένα να απαγορευθούν από το νόμο επειδή είναι πολύ προσβλητικές. Δεν λέει όμως ΠΟΙΟΣ, κρίνει την προς-βολή; Αλλά, καθώς η προσβολή κάποιου είναι λιγότερο σοβαρή από την πρόκληση βλάβης σ’ αυτόν, οι ποινές που προβλέπονται για την πρόκληση βλάβης πρέπει να είναι υψηλότερες. Κατ’ αντιδιαστολή, ο Μιλ δεν υποστηρίζει νομικές τιμωρίες, εκτός εάν στηρίζονται στην αρχή της βλάβης.
Επειδή ο βαθμός, στον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να θεωρήσουν εαυτούς προσβεβλημένους ποικίλλει, ανάλογα με την τρέλα που κουβαλάει ο καθένας ή μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ανόητης προκατάληψης, ή θρησκευτικού φανατισμού, ο Φάινμπεργκ προτείνει μια σειρά από παράγοντες που πρέπει να συνεκτιμηθούν όταν εφαρμόζεται η αρχή της προσβολής, περιλαμβάνοντας: το εύρος, την διάρκεια και την κοινωνική αξία του λόγου, την ευκολία με την οποία μπορεί να αποφευχθεί, τα κίνητρα του ομιλητή, τον αριθμό των ανθρώπων που προσεβλήθησαν, την ένταση της προσβολής και το γενικό συμφέρον της κοινωνίας συνολικά. Δηλαδή. Το συμφέρον της εξουσίας.
Εικόνα επάνω: Ο Pirate Publisher- ένας διεθνής γελωτοποιός το 1886, στο Puck, σατιρίζει την τότε υπάρχουσα κατάσταση όπου ένας εκδότης μπορούσε να κερδίσει, κλέβοντας πρόσφατα δημοσιευμένα έργα από την μια χώρα και να τα δημοσιεύει σε μια άλλη κι αντίστροφα. Το Puck ήταν το πρώτο επιτυχημένο περιοδικό χιούμορ στις Ηνωμένες Πολιτείες με πολύχρωμα γελοιογραφίες, καρικατούρες και πολιτική σάτιρα για τα θέματα της ημέρας. Εκδόθηκε από το 1871 μέχρι το 1918. Μια συλλογή κινούμενων σχεδίων Puck που χρονολογείται από το 1879 έως το 1903 διατηρείται από το Κέντρο Ειδικών Συλλογών της Βιβλιοθήκης Gelman του Πανεπιστημίου George Washington
Ο Κουρτ Βέστεργκααρντ, Δανός σκιτσογράφος, (φωτό επάνω) δημιούργησε το αμφιλεγόμενο σκίτσο του Προφήτη του Ισλάμ Μωάμεθ που είχε μια βόμβα μέσα από το τουρμπάνι του και, επειδή εξέφρασε τη γνώμη του, βρέθηκε αντιμέτωπος με έντονες, βίαιες αντιδράσεις από μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο, και σε Δυτικά κράτη. Ο Βέστεργκααρντ έχει λάβει απειλές για την ζωή του και έχουν γίνει απόπειρες δολοφονίας του από μουσουλμάνους. Παρ’ όλο που άσκησε το δικαίωμά του στην ελευθερία του λόγου, επειδή ζει σε μια κοινωνία όπου το δικαίωμα αυτό αναγνωρίζεται, παρενοχλήθηκε από πιστούς μιας άλλης κουλτούρας που δεν είναι ανεκτική στην κριτική και η ελευθερία του λόγου γι’ αυτούς είναι απλά ανέκδοτο.
Οι ερμηνείες των αρχών τόσο της βλάβης, όσο και της προσβολής, είναι πολιτιστικά και πολιτικά σχετικές. Για παράδειγμα, στη Ρωσία, οι αρχές της βλάβης και της προσβολής έχουν χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσουν το ρωσικό νόμο κατά της προπαγάνδας από ομοφυλοφίλους (LGBT) που περιορίζει το λόγο (και τις πράξεις) που σχετίζονται με τέτοια θέματα. Ένας λιγότερο περιοριστικός αλλά παρόμοιος νόμος σε σχέση με την ομοφυλοφιλία θεσπίσθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο ως Κεφάλαιο του Νόμου για την Τοπική Διακυβέρνηση του 1988. Επίσης, το Ηνωμένο Βασίλειο απαγορεύει την «προώθηση της τρομοκρατίας», μετά από ψήφισμα που έγινε μετά από τρομοκρατικό χτύπημα το 2004. Η Τουρκία απαγορεύει την «προσβολή της τουρκικότητας» το Ισραήλ απαγορεύει την «άρνηση του ολοκαυτώματος» και ούτω καθεξής.
Δεν ξέρω πόσο λογικά σου φαίνονται αυτά, αλλά ρώτησε έναν καταστηματάρχη ή περιπτερά που χρυσοπληρώνει κερατιάτικα στις άχρηστες εταιρίες δήθεν «πνευματικών δικαιωμάτων» του μουσικού copy- paste, κάμποσα χρήματα που κανείς δεν γνωρίζει που πηγαίνουν. Προσοχή σε όποιους σας ζητούν Πνευματικά Δικαιώματα μπορεί απλά να είναι αντιγραφείς, να έχουν παρανόησει ή και να ιδιοποιούνται κάτι άλλο που δεν έχει Copyright.
Εμείς όμως σαν γνήσιοι συνομωσιολογικοπαρανοϊκοι που είμαστε … ξέρουμε.
Διαβάζουμε στην “ελεύθερη” wiki: Πνευματική ιδιοκτησία ή πνευματικά δικαιώματα ονομάζονται τα αποκλειστικά δικαιώματα των πνευματικών δημιουργών στο έργο τους. Παραχωρούνται από τον νόμο για ορισμένο χρόνο για να απαγορεύσουν σε τρίτους την χρήση των έργων χωρίς την άδεια του δημιουργού. Το πνευματικό δικαίωμα υφίσταται σε έργα λογοτεχνίας και τέχνης, όπως βιβλία, θέατρο, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, αρχιτεκτονική αλλά και άλλες δημιουργίες όπως λογισμικό ή βάσεις δεδομένων (databases). Περιλαμβάνει το δικαίωμα της εκμετάλλευσης του έργου (περιουσιακό δικαίωμα) και το δικαίωμα της προστασίας του προσωπικού δεσμού του δημιουργού του προς αυτό (ηθικό δικαίωμα). Το πνευματικό δικαίωμα αποκτάται αυτοδικαίως χωρίς να απαιτείται αίτηση του δημιουργού ή καταχώριση του έργου σε κάποια υπηρεσία.
Στην Ελλάδα θεμελιώδης είναι ο νόμος 2121/1993 (ΦΕΚ Α’25, 4/3/93) ο οποίος, εμπνεόμενος από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Διανοητικής Ιδιοκτησίας, αναθεωρεί την προηγούμενη νομοθεσία του 1920(2387/1920) και συμμορφώνεται με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Ο νόμος αυτός τροποποιήθηκε δραστικά σε πολλές διατάξεις του με το άρθρο 8 του νόμου 2557/1997 (ΦΕΚ Α’271/1997) σε εφαρμογή των Οδηγιών 93/83/ΕΟΚ και 93/98/ΕΟΚ.
Υπάρχουν δύο αντιδιαμετρικά αντίθετοι δικαιολογητικοί λόγοι ύπαρξης της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι οποίοι όμως στις σύγχρονες νομοθεσίες περισσότερο αλληλοσυμπληρώνονται παρά αλληλοαποκλείονται.
Ανθρωπιστική-ιδεαλιστική δικαιολόγηση
Ο ένας, ανθρωπιστικός και ιδεαλιστικός, συνδέεται με τις θεωρίες περί φυσικού δικαίου. Σύμφωνα με αυτόν ο δημιουργός έχει έναν ιδιαίτερο ψυχικό δεσμό με το δημιούργημά του, ο οποίος είναι αναπαλλοτρίωτος και τον οποίο ο νόμος οφείλει να αναγνωρίσει. Ως πρότυπο έχει αυτή η θεωρία κυρίως τον μοναχικό δημιουργό, ο οποίος δημιουργεί τέχνη για βιοπορισμό και η πολιτεία έχει υποχρέωση να του δώσει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται κατ’ αποκλειστικότητα το έργο του.
Ο δημιουργός είναι πάντα φυσικό πρόσωπο. Αυτή η οπτική γωνία επιβάλλει ρυθμίσεις που προστατεύουν τον δημιουργό και από αυτούς στους οποίους ο ίδιος αναθέτει την οικονομική εκμετάλλευση του έργου του (εκδότες, παραγωγούς), γιατί εξαρτάται από αυτούς και τους έχει ανάγκη προκειμένου να επιβιώσει. Έτσι ο δημιουργός δεν μπορεί, ακόμη και αν το θέλει, να εκχωρήσει ποτέ όλα τα δικαιώματά του, ενώ έχει πάντα αξίωση σε εύλογη αμοιβή. Το δικαίωμα της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι ταυτόχρονα και μέσο προώθησης της πολιτιστικής δημιουργίας.
Βάρος δίνεται σε έργα κατ’ εξοχήν πνευματικά και προϋπόθεση προστασίας είναι το δημιουργικό ύψος του έργου. Η αντίληψη αυτή συνδέεται με την Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό και έχει επικρατήσει στην ηπειρωτική Ευρώπη. Χαρακτηριστική είναι και η ορολογία, η οποία εστιάζει στο δημιουργό (Droit d’ auteur, Urheberrecht). Αντίστοιχα και η διάρκεια του δικαιώματος συνδέεται με την ζωή του έργου αλλά με την ζωή του δημιουργού.
Ωφελιμιστική δικαιολόγηση
Ο τρίτος λόγος είναι ωφελιμιστικός. Είναι όμοιος με τον λόγο ύπαρξης του διπλώματος ευρεσιτεχνίας: η χορήγηση ενός αποκλειστικού δικαιώματος λειτουργεί ως κίνητρο για την δημιουργία καινοτομιών και συνδέεται με την θεωρία των property rights. Ο δημιουργός με την προσδοκία του οικονομικού οφέλους από την αποκλειστική εκμετάλλευση του έργου του στρέφει την παραγωγική του δραστηριότητα σε καινοτόμα έργα, τα οποία ωφελούν το κοινωνικό σύνολο. Αυτή η οπτική εστιάζει στην οικονομική σκοπιά της δημιουργίας και προστατεύει εξίσου αυτόν που επενδύει σε παραγωγικές δραστηριότητες (εκδότη, παραγωγό). Έτσι δημιουργός μπορεί να είναι και νομικό πρόσωπο, το οποίο επενδύει και συντονίζει την παραγωγική δραστηριότητα (work made for hire).
Τα δικαιώματα του δημιουργού είναι ελεύθερα μεταβιβάσιμα, όπως και όλα τα κοινά περιουσιακά δικαιώματα. Προϋπόθεση προστασίας δεν είναι τόσο η πρωτοτυπία, όσο η επένδυση (sweat of the brow -ιδρώτας του προσώπου). Στόχος της προστασίας δεν είναι η διατήρηση του δεσμού δημιουργού-δημιουργήματος, αλλά κυρίως η προστασία της καινοτομίας από αντιγραφές που εκμεταλλεύονται ξένο κόπο χωρίς αντάλλαγμα (what is worth copying is worth protecting).
Η αντίληψη αυτή κυριαρχεί στις Αγγλοσαξωνικές χώρες και συνδέεται με τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Εξαιτίας αυτής της θεώρησης το δικαίωμα στις ΗΠΑ δεν αποκτιόταν αυτοδικαίως, αλλά μετά από αίτηση (registration) στο US Copyright Office (παρόμοια δηλαδή με το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας). Μετά την προσχώρηση όμως των ΗΠΑ στη Σύμβαση της Βέρνης το 1988, η οποία επιτάσσει την αυτόματη και χωρίς διατυπώσεις κτήση του δικαιώματος, η εγγραφή έγινε προαιρετική. Χαρακτηριστική είναι πάλι η αντίστοιχη ορολογία, η οποία εστιάζει στην προστασία από την αντιγραφή (copyright) και η διάρκεια του δικαιώματος, η οποία στις ΗΠΑ πριν την προσχώρηση στη Σύμβαση της Βέρνης συνδεόταν με την πρώτη δημοσίευση του έργου και όχι με την ζωή του δημιουργού.
Συνδυασμός των θεωριών στις σύγχρονες νομοθεσίες
Οι σύγχρονες νομοθεσίες, παρ’ ότι εξακολουθούν να έχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, συνδυάζουν ως επί το πλείστον και τα δύο στοιχεία. Οι ευρωπαϊκές νομοθεσίες αναγνωρίζουν μεν μόνο φυσικό πρόσωπο ως δημιουργό, απονέμουν όμως και στον παραγωγό ένα συγγενικό δικαίωμα, αφού χωρίς αυτόν πολλές φορές δεν επιβιώνει η δημιουργία. Το κριτήριο της πρωτοτυπίας ελαττώνεται διαρκώς, ενώ σε κάποιες χώρες επιτρέπεται η πλήρης εκποίηση του δικαιώματος. Από την άλλη και στις αγγλοσαξονικές χώρες προστατεύονται επί μέρους εκφάνσεις του ηθικού δικαιώματος του δημιουργού, ενώ η προσχώρηση των ΗΠΑ στη Σύμβαση της Βέρνης μετρίασε πολλές από τις διαφορές (εγγραφή, διάρκεια του δικαιώματος).
Διεθνώς
Η δημιουργία του μορφώματος της πνευματικής ιδιοκτησίας και η νομική της προστασία είναι σχετικά πρόσφατες και ανάγονται στον 18ο αιώνα. Πρόδρομος της προστασίας ήταν η απονομή προνομίων σε τυπογράφους, αρχικά στη Βενετία από το 1469 και αργότερα και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Τα προνόμια αυτά αφορούσαν όμως την προστασία του τυπογράφου (προστασία της οικονομικής επένδυσης) από ανατυπώσεις φιλολογικών και μουσικών έργων από τρίτους και όχι την προστασία του δημιουργού, ενώ σύντομα κατέληξαν να γίνουν όργανο της λογοκρισίας εκ μέρους των ηγεμόνων στα εκδιδόμενα έργα.
Πρώτος νόμος που αναγνώρισε δικαίωμα στον δημιουργό ήταν ο αγγλικός “Act for the Encouragement of Learning, by vesting the Copies of Printed Books in the Authors or purchasers of such Copies, during the Times therein mentioned” (Act 8 Anne C 19) του 1710 επί βασιλείας της Άννας, ο οποίος απένεμε αποκλειστικό δικαίωμα στον δημιουργό επί του έργου του διάρκειας 14 ετών από την δημοσίευση του έργου με δυνατότητα παράτασης για άλλα τόσα, εφ’ όσον ζούσε ακόμη. Αποφασιστική ώθηση έδωσε η Γαλλική Επανάσταση, η οποία συνέδεσε την πνευματική ιδιοκτησία με το φυσικό δίκαιο: αναγνώρισε ότι ο δημιουργός έχει θεμελιώδες δικαίωμα στο έργο του, το οποίο ο νόμος οφείλει να προστατεύσει.
Ως συνέπεια αυτής της αντίληψης θεσπίστηκαν δύο νόμοι το 1791 και το 1793 αντίστοιχα. Στη συνέχεια κατά τον 19ο αι. υιοθετήθηκαν σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη συναφείς νομοθεσίες, ενώ πολλοί (κυρίως Γάλλοι) διανοούμενοι και λογοτέχνες κατέβαλαν προσπάθειες ενίσχυσης και εμπέδωσης του θεσμού, ο Βίκτωρ Ουγκώ μάλιστα ίδρυσε τη Διεθνή Φιλολογική και Καλλιτεχνική Ένωση (Association Litéraire et Artistique Internationale, ALAI), η οποία είναι ακόμη και σήμερα ενεργή στον τομέα αυτόν διεθνώς. Η διεθνής αυτή τάση αναγνώρισης και προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας οδήγησε το 1886 στην υπογραφή της Διεθνούς Σύμβασης της Βέρνης, καθιστώντας την πνευματική ιδιοκτησία αντικείμενο διεθνούς προστασίας.
Δημιουργός
Ο δημιουργός είναι το υποκείμενο του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας. Στο ηπειρωτικό ευρωπαϊκό σύστημα (droit d’auteur) (και στο ελληνικό δίκαιο) δημιουργός μπορεί να είναι μόνο φυσικό πρόσωπο, αφού μόνο άνθρωπος μπορεί να δημιουργεί πρωτότυπα πνευματικά έργα. Στο αμερικανικό δίκαιο (copyright) αντίθετα δημιουργός μπορεί να είναι και νομικό πρόσωπο, το οποίο έχει επενδύσει οικονομικά στην δημιουργία ενός έργου. Αυτό δεν σημαίνει ότι κατά το Ελληνικό Δίκαιο, νομικό πρόσωπο δεν μπορεί να είναι κύριος δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας: ο δημιουργός μπορεί να μεταβιβάσει το (περιουσιακό) δικαίωμά του ελεύθερα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα ο νόμος τεκμαίρει ότι το δικαίωμα έχει μεταβιβαστεί αμέσως με την δημιουργία.
Πρόκειται για τα έργα μισθωτών σε εκτέλεση της σύμβασης εργασίας και τα έργα υπαλλήλων του Δημοσίου και ΝΠΔΔ. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο εργοδότης δεν θεωρείται δημιουργός, αλλά αποκτά το δικαίωμα μετά από (ηθελημένη ή αθέλητη) μεταβίβαση από τον πραγματικό δημιουργό. Περισσότεροι μπορεί να είναι δημιουργοί από κοινού. Η μια περίπτωση είναι τα έργα συνεργασίας, τα οποία έχουν προκύψει από άμεση σύμπραξη περισσοτέρων (π.χ. άρθρα της Βικιπαίδειας), και η άλλη είναι τα συλλογικά έργα, τα οποία αποτελούνται από αυτοτελείς συμβολές περισσοτέρων υπό το συντονισμό ενός φυσικού προσώπου. Ειδικά για τα οπτικοακουστικά έργα ο νόμος τεκμαίρει ως δημιουργό τον σκηνοθέτη, χωρίς όμως να αποκλείει το ενδεχόμενο να είναι και άλλοι συνδημιουργοί (π.χ. διευθυντής φωτογραφίας, σεναριογράφος, σκηνογράφος).
Δημιουργία
Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύει έργα. Το έργο δημιουργείται (αρχίζει να υπάρχει) με την εξωτερίκευση. Ως ιδέα στο μυαλό του δημιουργού δεν προστατεύεται. Η εξωτερίκευση μπορεί να είναι και εφήμερη (προφορική απαγγελία ενός ποιήματος). Αντίθετα στο Αμερικανικό δίκαιο απαιτείται σταθερή αποτύπωση (fixation), δηλαδή το ποίημα π.χ. θα προστατεύεται μόνο αν καταγραφεί (σε χαρτί ή ηχογραφηθεί). Αντίστοιχα το δίκαιο (όλα τα δίκαια) προστατεύει το συγκεκριμένο εξωτερικευμένο έργο και όχι τις ιδέες που κρύβονται από πίσω διακρίνοντας μεταξύ μορφής/αποτύπωσης και ιδέας (idea-expression dichotomy). Βέβαια η διάκριση αυτή είναι πολλές φορές πολύ δύσκολη.
Πρωτοτυπία
Το δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας δεν προστατεύει όλα τα έργα, αλλά μόνο αυτά που είναι πρωτότυπα. Ένα από τα πιο δύσκολα σημεία της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι ο ορισμός της πρωτοτυπίας. Παραδοσιακά το σύστημα του copyright, θέτοντας στο επίκεντρο την οικονομική διάσταση της πνευματικής ιδιοκτησίας, τείνει να θεωρεί πρωτότυπο οποιοδήποτε έργο δεν είναι απλή αντιγραφή και προϋποθέτει μια ελάχιστη εργασία ή επένδυση (sweat of the brow). Το σύστημα του droit d’auteur αντίθετα, επικεντρωνόμενο κυρίως στην καλλιτεχνική δημιουργία, απαιτεί το δημιούργημα να είναι έκφραση της προσωπικότητας του δημιουργού. Με το πέρασμα του χρόνου η διαφορά των δύο συστημάτων μειώνεται, αφού το κριτήριο της προσωπικότητας του δημιουργού είναι αφηρημένο και δύσχρηστο.
Έτσι συνήθως απαιτείται ένα ελάχιστο “δημιουργικό ύψος” το οποίο μπορεί να προκύπτει και από το κριτήριο της “στατιστικής μοναδικότητας”. Στατιστική μοναδικότητα έχουμε στην περίπτωση που, αν δύο άνθρωποι θελήσουν να δημιουργήσουν το ίδιο έργο, θα καταλήξουν σε διαφορετικά αποτελέσματα (αν δύο επιστήμονες γράψουν εργασία για το ίδιο θέμα, αν δύο ζωγράφοι ζωγραφίσουν το ίδιο τοπίο κλπ.). Ειδικά για τα προγράμματα υπολογιστή το κριτήριο της πρωτοτυπίας σχεδόν καταργείται, αφού κατά το νόμο πρόγραμμα υπολογιστή είναι πρωτότυπο εφόσον είναι προσωπικό πνευματικό δημιούργημα του δημιουργού του (όχι απλή αντιγραφή). Ο ελληνικός νόμος ξεκαθαρίζει ότι δεν προστατεύονται ειδήσεις και απλά γεγονότα ή στοιχεία.
Το νέο πρόβλημα: Η εφαρμογή των τεχνολογικών μέτρων προστασίας προκάλεσε και μια σειρά προβλημάτων, τα οποία έδωσαν την εντύπωση ότι η νομική τους κατοχύρωση και προστασία ήταν λίγο βιαστική χωρίς να έχουν αναλογιστεί τα κράτη τις συνέπειες αυτής της προστασίας. Τα προβλήματα που ανακύπτουν από τα τεχνολογικά μέτρα είναι κυρίως δύο:
Το απεριόριστο των πνευματικών δικαιωμάτων
Η πνευματική ιδιοκτησία έχει νόμιμους περιορισμούς, είτε με την μορφή της εύλογης χρήσης (copyright) είτε με την μορφή της ιδιωτικής χρήσης (droit d’auteur), οι οποίοι προσπαθούν να συμβιβάσουν το δικαίωμα του δημιουργού με την ελευθερία του χρήστη. Τα τεχνολογικά μέτρα καθιστούν αυτούς τους περιορισμούς ανενεργούς, αφού μπορούν να εμποδίζουν την αναπαραγωγή ακόμη και για ιδιωτική χρήση. Η εξουδετέρωσή τους απαγορεύεται άσχετα από το σκοπό της (αν γίνεται δηλαδή για κατά τα άλλα επιτρεπόμενη ιδιωτική χρήση ή για απαγορευμένη αναπαραγωγή), με αποτέλεσμα ως τώρα νόμιμες και θεμιτές πράξεις του χρήστη να γίνονται παράνομες λόγω ύπαρξης των τεχνολογικών μέτρων. Το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας είναι καθαρά στην πράξη απεριόριστο και προϊόν λογοκρισίας.
Είναι μεγάλη πλάνη να πιστεύει κανείς, ότι μπορεί να υπάρχει γενικά ένα δίκαιο, που τρόπον τινά, αιωρείται πάνω από τα πράγματα και είναι εντελώς ανεξάρτητο από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Μπορεί κανείς να το φαντασθεί, και οι άνθρωποι πού πιστεύουν ότι παίζοντας στο επίπεδο τής φαντασίας με τις πολιτικές δυνατότητες ασκούν πολιτική δραστηριότητα, το φαντάζονταν πάντοτε έτσι. Παρά ταύτα τέτοιο δίκαιο αφηρημένης προέλευσης δεν υπάρχει στην ιστορική πραγματικότητα.
Κάθε δίκαιο περιέχει σε αφηρημένη μορφή το κοσμοείδωλο των πρωτουργών του και κάθε ιστορικό κοσμοείδωλο περιέχει μια πολιτική και οικονομική τάση, ή όποια δεν εξαρτάται από εκείνα που σκέπτεται θεωρητικά ο ένας ή ο άλλος, αλλά από αυτό πού πρακτικά θέλει η τάξη που όποια έχει στα χέρια της την πραγματική εξουσία και κατά συνέπεια την δημιουργία δικαίου. Κάθε δίκαιο έχει δημιουργηθεί από μία μόνο κοινωνική τάξη στο όνομα του κοινωνικού συνόλου. Ο Ανατολ Φρανς είπε κάποτε «…το δίκαιό μας, στο πνεύμα μιας μεγαλειώδους ισότητας, απαγορεύει τόσο στον πλούσιο όσο και στον φτωχό να κλέβει ψωμί και να ζητιανεύει στις γωνιές των δρόμων». (!!!)
Χωρίς αμφιβολία αυτή είναι ή δικαιοσύνη των μεν. Οι «άλλοι» όμως προσπαθούν πάντοτε αντ’ αυτού, να επιβάλουν ένα δίκαιο από την δική τους προοπτική ζωή ως το μόνο που ανταποκρίνεται στην δικαιοσύνη. Όλες οι νομοθεσίες είναι πολιτικές, και μάλιστα παραταξιακές ή κομματικές πράξεις. Μερικές, όπως ή δημοκρατική του Σόλωνα, περιέχουν ένα σύνταγμα (πολιτεία) σε συνδυασμό με ένα ιδιωτικό δίκαιο (νόμοι) πού κινείται στο ίδιο πνεύμα, ενώ άλλες, όπως οι ολιγαρχικές του Δράκοντα και της δεκανδρίας, προϋποθέτουν μια πολιτική η οποία πρέπει να κατοχυρώνεται από ένα ιδιωτικό δίκαιο. Ο αρχαίος άνθρωπος ήξερε πολύ καλά τι συνέβαινε, δεν ζούσε με αυταπάτες. Το έργο της δεκανδρίας ήταν το τελευταίο δίκαιο της Ρώμης που διεπόταν καθαρά από το πνεύμα των πατρικίων. Ο Τάκιτος το χαρακτηρίζει ως «το τέλος του δίκαιου δικαίου».
Η διατήρηση του τέλους στα μηχανήματα αναπαραγωγής
Ο νόμος επιβάλλει στην Ελλάδα (και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη) ένα τέλος 4 ή 6% σε μηχανήματα, τα οποία χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή έργων πνευματικής ιδιοκτησίας (φωτοτυπικά, scanner, αντιγραφικά CD κλπ.). Το τέλος αυτό διανέμεται στους δημιουργούς και στους ερμηνευτές καλλιτέχνες μέσω των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης και θεωρείται εύλογη αμοιβή για την (επιτρεπόμενη) αναπαραγωγή για ιδιωτική χρήση που γίνεται μέσω των μηχανημάτων αυτών.
Ο ιδιώτης επιτρέπεται δηλαδή να αναπαράγει ένα έργο για ιδιωτική χρήση, μέσω του τέλους όμως ο δημιουργός αποζημιώνεται γι’ αυτό. Με την εφαρμογή των τεχνολογικών μέτρων η αναπαραγωγή δεν είναι πλέον δυνατή (τουλάχιστον η νόμιμη). Οι δημιουργοί και καλλιτέχνες των προστατευμένων με τεχνολογικά μέτρα έργων εξακολουθούν όμως να εισπράττουν το μερίδιό τους από το ειδικό τέλος των μηχανημάτων, παρ’ όλο που τα μηχανήματα αυτά δε χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή των δικών τους έργων. Έτσι δημιουργείται το παράδοξο ο χρήστης (αγοραστής του μηχανήματος) να καταβάλλει τέλος για την δυνατότητα αναπαραγωγής, που μπορεί ποτέ να μην χρησιμοποιήσει, την οποία όμως από την άλλη του στερεί ο νόμος όταν υπάρχουν τεχνολογικά μέτρα προστασίας.
Σκέψου το εξής απλό, ένα κείμενο ή βιβλίο (πληροφορία) έχει ύπαρξη για όσο καιρό αναπαράγεται, όταν πάψει να αναπαράγεται, παύει να υπάρχει. Εδώ μπαίνουν ως σφήνα, (κι έλεγχος) τα πνευματικά δικαιώματα, κι ενώ δεν είναι λάθος να προστατεύεται ο δημιουργός ενός έργου για βιοποριστικούς λόγους, η διαστρέβλωση του νόμου και η δήθεν εξέλιξη του απλώς ρίχνουν την ταφόπλακα και τον απόλυτο έλεγχο στην (όποια) ελευθερία του λόγου.
«Το διαδίκτυο είναι ένα πολύ ισχυρότερο μέσον διατύπωσης της έκφρασης απ’ ό,τι ο Τύπος, οι χώροι συνάθροισης των πολιτών ή το ταχυδρομείο. Δεδομένου ότι αναγκαστικά θα επηρέαζε την ίδια τη φύση του διαδικτύου, ο νόμος CDA θα είχε ως συνέπεια τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου των ενηλίκων στο μέσο αυτό, κάτι το οποίο θα αποτελούσε μία συνταγματικώς απαράδεκτη συνέπεια. Μερικές από τις συζητήσεις στο διαδίκτυο ασφαλώς θέτουν σε δοκιμασία τα όρια της συμβατικής συζήτησης. Η έκφραση στο διαδίκτυο μπορεί να μην υφίσταται κανένα φιλτράρισμα, να είναι άκομψη και αντισυμβατική, ακόμη και φορτισμένη συναισθηματικά, να έχει ανοικτές σεξουαλικές αναφορές και να είναι χυδαία – με μία λέξη «άσεμνη» για αρκετές κοινωνικές ομάδες. Αλλά θα πρέπει να θεωρούμε αναμενόμενο το ότι η έκφραση στο διαδίκτυο θα λαμβάνει και τέτοια μορφή, αφού πρόκειται για ένα μέσο στο οποίο έχουν πρόσβαση πολίτες κάθε κοινωνικού στρώματος. Οφείλουμε επίσης να προστατεύσουμε την αυτονομία την οποία ένα τέτοιο μέσο παρέχει στους απλούς ανθρώπους αλλά και στους μεγιστάνες των μέσων.
[…] Η ανάλυσή μου δεν στερεί στην Κυβέρνηση από τα μέσα να προστατεύσουν τα παιδιά από τους κινδύνους της επικοινωνίας μέσω διαδικτύου. Η Κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει να προστατεύει τα παιδιά από την διαδικτυακή πορνογραφία, μέσω της αυστηρής εφαρμογής των υφισταμένων νόμων οι οποίοι ποινικοποιούν την αισχρότητα και την παιδική πορνογραφία.
[…] Όπως μάθαμε κατά την ακροαματική διαδικασία, είναι εμφανής επίσης μία πιεστική ανάγκη εκπαίδευσης των πολιτών για τα πλεονεκτήματα και τους κινδύνους αυτού του νέου μέσου, και η Κυβέρνηση μπορεί να συμβάλει σε αυτό. Κατά την άποψή μου, η απόφασή μας σήμερα πρέπει να σημαίνει ότι η επιτρεπτή εποπτεία της Κυβέρνησης στο περιεχόμενο του διαδικτύου σταματά στην παραδοσιακή κόκκινη γραμμή της ελευθερίας του λόγου.
[…] Η απουσία κυβερνητικών κανονισμών στο περιεχόμενο του διαδικτύου, είχε αναμφιβόλως ως αποτέλεσμα κάποιου είδους χάος, αλλά, όπως ετέθη από έναν εκ των ειδικών του ενάγοντος, κατά την ακροαματική διαδικασία: «Αυτό το οποίο οδήγησε στην επιτυχία, είναι το ίδιο το χάος το οποίο αποτελεί το διαδίκτυο. Η ισχύς του διαδικτύου είναι το χάος». Όπως ακριβώς η ισχύς του διαδικτύου είναι το χάος, έτσι και η ισχύς της ελευθερίας μας βασίζεται στο χάος και στην κακοφωνία του αδέσμευτου λόγου, τον οποίο προστατεύει η Πρώτη Τροπολογία» Ο δικαστής Stewart R. Dalzell, ένας εκ των τριών ομοσπονδιακών δικαστών, ο οποίος, τον Ιούνιο του 1996 κήρυξε τμήματα του νόμου CDA ως αντισυνταγματικά.
Η λογοκρισία υπάρχει σε διάφορες μορφές από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους. Παρ’ όλο που σήμερα είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να παράγει και να λαμβάνει πληροφορίες χωρίς κανέναν περιορισμό, σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει ελευθερία έκφρασης (είτε γραπτού είτε προφορικού λόγου). Αντίθετα, κάθε χώρα έχει τους δικούς της εξουσιαστικούς νόμους ενάντια π.χ. στην συκοφαντία την δυσφήμιση, την βλασφημία, την βωμολοχία, την ανταρσία ενάντια στο κράτος, την παιδική πορνογραφία, την ρητορική μίσους κλπ. και κατ’ επέκταση την προστασία υψηλών προσώπων, εθνικών και θρησκευτικών εμβλημάτων, σημαιών, αλλά και κοινωνικών ευαίσθητων ομάδων κ.ά.
Η νομοθεσία για όλες τις παραπάνω ενδεικτικές περιπτώσεις θέτει περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης γνώμης που όμως θεωρείται θεμιτή. Η λογοκρισία όμως που αποβλέπει στην εξυπηρέτηση κάποιας ιδιαίτερης σκοπιμότητας όπως πολιτική, στρατιωτική, θρησκευτική, ιστορική, κοινωνική, όπου και τα πεδία στα οποία αυτή παρατηρείται, είναι συνταγματικά απαγορευτική. Η λογοκρισία ασκείται τόσο στον προφορικό όσο και στο γραπτό λόγο.
Εξυπακούεται όμως ότι η προληπτική λογοκρισία στον προφορικό λόγο, όταν μάλιστα αυτός δεν επαναλαμβάνεται, όπως αντίθετα π.χ. σε θεατρική παράσταση, είναι αδύνατη. Αντ’ αυτής ακολουθεί η κατασταλτική λογοκρισία υπό μορφή δυσμενών συνεπειών. Συνηθέστερη είναι η λογοκρισία του γραπτού λόγου, του έντυπου, με πεδία άσκησης τα μέσα επικοινωνίας αυτού, χωρίς βέβαια να εξαιρούνται ο κινηματογράφος, το θέατρο, η δισκογραφία, η ραδιοτηλεόραση, φυσικά και το διαδίκτυο. Οι δε μέθοδοι εφαρμογής της λογοκρισίας, που ακολουθούν οι λογοκριτές, μεταβάλλονται ανάλογα με τις ιδέες, τις συνήθειες και την ηθική που επικρατεί σε κάθε χώρα και σε κάθε εποχή.
Αν και η λογοκρισία συμβαίνει κατ’ απόλυτο τρόπο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως σε οποιασδήποτε μορφής δικτατορία, εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση είναι όταν αυτή παρατηρείται σε χώρες που διατείνονται για δημοκρατικούς θεσμούς και ότι εφαρμόζουν ελευθερία έκφρασης της γνώμης με ελεύθερο ανταγωνισμό ιδεών και στην πραγματικότητα αποδεικνύεται να βρίσκονται σε αναντιστοιχία ή αντίθεση με αυτές τις ελευθερίες. Σκέψου τον “γέροντα παστίτσιο” που κάποιος χρήστης μιας σελίδας στο facebook τρόλλαρε και συνελήφθει για προσβολή θρησκεύματος, κατηγορία για την οποία, σε πρώτο βαθμό, είχε καταδικαστεί από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο, σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών με 3ετή αναστολή, για σατυρικές αναρτήσεις του, σχετικά με τον μοναχό Παϊσιο, το 2012. Καταδικάστηκε για βλασφημία στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία, την Ελλάδα εν έτη 2012. Στο Εφετείο αθωώθηκε αλλά δεν καταφερε η χώρα να αποφύγει τον διεθνή εξευτελισμό.
Πνευματικά δικαιώματα, Ελευθερία του Λόγου κι Ανεξάρτητη Διακίνηση Ιδεών και Πληφορορίας … ανέκδοτο έτσι;
Σκέψου τον Νίκολα Τέσλα, τον Βίλχεμ Ράιχ και την Ρουθ Ντράουν …
Είναι η παράνοια των ανθρώπινων μαϊμούδων λέμε !!!
@Ηω Αναγνώστου / miastala.com 2010
© Copyright: Όλα τα δικαιώματα κρατημένα και όποιος πάρει και δημοσιεύσει το άρθρο για ιδίαν, εμπορική, εξωπραγματική ή άλλη χρήση, να αναφέρει το όνομα του συγγραφέα, το πώς περνάει τα Σαββατοκύριακα, τι βιβλία διαβάζει και τι φαγητό του αρέσει. Αν δεν τα γνωρίζει εκ των προτέρων δεν έχει το δικαίωμα της αναπαραγωγής του εν λόγο έργου. Επιτρέπεται η ελεύθερη αναπαραγωγή του άρθρου -και για εμπορικούς σκοπούς, μόνο από εξωγήινους, φαντάσματα και ξωτικά.
http://terrapapers.com
Το απεριόριστο των πνευματικών δικαιωμάτων
Η πνευματική ιδιοκτησία έχει νόμιμους περιορισμούς, είτε με την μορφή της εύλογης χρήσης (copyright) είτε με την μορφή της ιδιωτικής χρήσης (droit d’auteur), οι οποίοι προσπαθούν να συμβιβάσουν το δικαίωμα του δημιουργού με την ελευθερία του χρήστη. Τα τεχνολογικά μέτρα καθιστούν αυτούς τους περιορισμούς ανενεργούς, αφού μπορούν να εμποδίζουν την αναπαραγωγή ακόμη και για ιδιωτική χρήση. Η εξουδετέρωσή τους απαγορεύεται άσχετα από το σκοπό της (αν γίνεται δηλαδή για κατά τα άλλα επιτρεπόμενη ιδιωτική χρήση ή για απαγορευμένη αναπαραγωγή), με αποτέλεσμα ως τώρα νόμιμες και θεμιτές πράξεις του χρήστη να γίνονται παράνομες λόγω ύπαρξης των τεχνολογικών μέτρων. Το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας είναι καθαρά στην πράξη απεριόριστο και προϊόν λογοκρισίας.
Είναι μεγάλη πλάνη να πιστεύει κανείς, ότι μπορεί να υπάρχει γενικά ένα δίκαιο, που τρόπον τινά, αιωρείται πάνω από τα πράγματα και είναι εντελώς ανεξάρτητο από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Μπορεί κανείς να το φαντασθεί, και οι άνθρωποι πού πιστεύουν ότι παίζοντας στο επίπεδο τής φαντασίας με τις πολιτικές δυνατότητες ασκούν πολιτική δραστηριότητα, το φαντάζονταν πάντοτε έτσι. Παρά ταύτα τέτοιο δίκαιο αφηρημένης προέλευσης δεν υπάρχει στην ιστορική πραγματικότητα.
Κάθε δίκαιο περιέχει σε αφηρημένη μορφή το κοσμοείδωλο των πρωτουργών του και κάθε ιστορικό κοσμοείδωλο περιέχει μια πολιτική και οικονομική τάση, ή όποια δεν εξαρτάται από εκείνα που σκέπτεται θεωρητικά ο ένας ή ο άλλος, αλλά από αυτό πού πρακτικά θέλει η τάξη που όποια έχει στα χέρια της την πραγματική εξουσία και κατά συνέπεια την δημιουργία δικαίου. Κάθε δίκαιο έχει δημιουργηθεί από μία μόνο κοινωνική τάξη στο όνομα του κοινωνικού συνόλου. Ο Ανατολ Φρανς είπε κάποτε «…το δίκαιό μας, στο πνεύμα μιας μεγαλειώδους ισότητας, απαγορεύει τόσο στον πλούσιο όσο και στον φτωχό να κλέβει ψωμί και να ζητιανεύει στις γωνιές των δρόμων». (!!!)
Χωρίς αμφιβολία αυτή είναι ή δικαιοσύνη των μεν. Οι «άλλοι» όμως προσπαθούν πάντοτε αντ’ αυτού, να επιβάλουν ένα δίκαιο από την δική τους προοπτική ζωή ως το μόνο που ανταποκρίνεται στην δικαιοσύνη. Όλες οι νομοθεσίες είναι πολιτικές, και μάλιστα παραταξιακές ή κομματικές πράξεις. Μερικές, όπως ή δημοκρατική του Σόλωνα, περιέχουν ένα σύνταγμα (πολιτεία) σε συνδυασμό με ένα ιδιωτικό δίκαιο (νόμοι) πού κινείται στο ίδιο πνεύμα, ενώ άλλες, όπως οι ολιγαρχικές του Δράκοντα και της δεκανδρίας, προϋποθέτουν μια πολιτική η οποία πρέπει να κατοχυρώνεται από ένα ιδιωτικό δίκαιο. Ο αρχαίος άνθρωπος ήξερε πολύ καλά τι συνέβαινε, δεν ζούσε με αυταπάτες. Το έργο της δεκανδρίας ήταν το τελευταίο δίκαιο της Ρώμης που διεπόταν καθαρά από το πνεύμα των πατρικίων. Ο Τάκιτος το χαρακτηρίζει ως «το τέλος του δίκαιου δικαίου».
Η διατήρηση του τέλους στα μηχανήματα αναπαραγωγής
Ο νόμος επιβάλλει στην Ελλάδα (και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη) ένα τέλος 4 ή 6% σε μηχανήματα, τα οποία χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή έργων πνευματικής ιδιοκτησίας (φωτοτυπικά, scanner, αντιγραφικά CD κλπ.). Το τέλος αυτό διανέμεται στους δημιουργούς και στους ερμηνευτές καλλιτέχνες μέσω των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης και θεωρείται εύλογη αμοιβή για την (επιτρεπόμενη) αναπαραγωγή για ιδιωτική χρήση που γίνεται μέσω των μηχανημάτων αυτών.
Ο ιδιώτης επιτρέπεται δηλαδή να αναπαράγει ένα έργο για ιδιωτική χρήση, μέσω του τέλους όμως ο δημιουργός αποζημιώνεται γι’ αυτό. Με την εφαρμογή των τεχνολογικών μέτρων η αναπαραγωγή δεν είναι πλέον δυνατή (τουλάχιστον η νόμιμη). Οι δημιουργοί και καλλιτέχνες των προστατευμένων με τεχνολογικά μέτρα έργων εξακολουθούν όμως να εισπράττουν το μερίδιό τους από το ειδικό τέλος των μηχανημάτων, παρ’ όλο που τα μηχανήματα αυτά δε χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή των δικών τους έργων. Έτσι δημιουργείται το παράδοξο ο χρήστης (αγοραστής του μηχανήματος) να καταβάλλει τέλος για την δυνατότητα αναπαραγωγής, που μπορεί ποτέ να μην χρησιμοποιήσει, την οποία όμως από την άλλη του στερεί ο νόμος όταν υπάρχουν τεχνολογικά μέτρα προστασίας.
Σκέψου το εξής απλό, ένα κείμενο ή βιβλίο (πληροφορία) έχει ύπαρξη για όσο καιρό αναπαράγεται, όταν πάψει να αναπαράγεται, παύει να υπάρχει. Εδώ μπαίνουν ως σφήνα, (κι έλεγχος) τα πνευματικά δικαιώματα, κι ενώ δεν είναι λάθος να προστατεύεται ο δημιουργός ενός έργου για βιοποριστικούς λόγους, η διαστρέβλωση του νόμου και η δήθεν εξέλιξη του απλώς ρίχνουν την ταφόπλακα και τον απόλυτο έλεγχο στην (όποια) ελευθερία του λόγου.
«Το διαδίκτυο είναι ένα πολύ ισχυρότερο μέσον διατύπωσης της έκφρασης απ’ ό,τι ο Τύπος, οι χώροι συνάθροισης των πολιτών ή το ταχυδρομείο. Δεδομένου ότι αναγκαστικά θα επηρέαζε την ίδια τη φύση του διαδικτύου, ο νόμος CDA θα είχε ως συνέπεια τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου των ενηλίκων στο μέσο αυτό, κάτι το οποίο θα αποτελούσε μία συνταγματικώς απαράδεκτη συνέπεια. Μερικές από τις συζητήσεις στο διαδίκτυο ασφαλώς θέτουν σε δοκιμασία τα όρια της συμβατικής συζήτησης. Η έκφραση στο διαδίκτυο μπορεί να μην υφίσταται κανένα φιλτράρισμα, να είναι άκομψη και αντισυμβατική, ακόμη και φορτισμένη συναισθηματικά, να έχει ανοικτές σεξουαλικές αναφορές και να είναι χυδαία – με μία λέξη «άσεμνη» για αρκετές κοινωνικές ομάδες. Αλλά θα πρέπει να θεωρούμε αναμενόμενο το ότι η έκφραση στο διαδίκτυο θα λαμβάνει και τέτοια μορφή, αφού πρόκειται για ένα μέσο στο οποίο έχουν πρόσβαση πολίτες κάθε κοινωνικού στρώματος. Οφείλουμε επίσης να προστατεύσουμε την αυτονομία την οποία ένα τέτοιο μέσο παρέχει στους απλούς ανθρώπους αλλά και στους μεγιστάνες των μέσων.
[…] Η ανάλυσή μου δεν στερεί στην Κυβέρνηση από τα μέσα να προστατεύσουν τα παιδιά από τους κινδύνους της επικοινωνίας μέσω διαδικτύου. Η Κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει να προστατεύει τα παιδιά από την διαδικτυακή πορνογραφία, μέσω της αυστηρής εφαρμογής των υφισταμένων νόμων οι οποίοι ποινικοποιούν την αισχρότητα και την παιδική πορνογραφία.
[…] Όπως μάθαμε κατά την ακροαματική διαδικασία, είναι εμφανής επίσης μία πιεστική ανάγκη εκπαίδευσης των πολιτών για τα πλεονεκτήματα και τους κινδύνους αυτού του νέου μέσου, και η Κυβέρνηση μπορεί να συμβάλει σε αυτό. Κατά την άποψή μου, η απόφασή μας σήμερα πρέπει να σημαίνει ότι η επιτρεπτή εποπτεία της Κυβέρνησης στο περιεχόμενο του διαδικτύου σταματά στην παραδοσιακή κόκκινη γραμμή της ελευθερίας του λόγου.
[…] Η απουσία κυβερνητικών κανονισμών στο περιεχόμενο του διαδικτύου, είχε αναμφιβόλως ως αποτέλεσμα κάποιου είδους χάος, αλλά, όπως ετέθη από έναν εκ των ειδικών του ενάγοντος, κατά την ακροαματική διαδικασία: «Αυτό το οποίο οδήγησε στην επιτυχία, είναι το ίδιο το χάος το οποίο αποτελεί το διαδίκτυο. Η ισχύς του διαδικτύου είναι το χάος». Όπως ακριβώς η ισχύς του διαδικτύου είναι το χάος, έτσι και η ισχύς της ελευθερίας μας βασίζεται στο χάος και στην κακοφωνία του αδέσμευτου λόγου, τον οποίο προστατεύει η Πρώτη Τροπολογία» Ο δικαστής Stewart R. Dalzell, ένας εκ των τριών ομοσπονδιακών δικαστών, ο οποίος, τον Ιούνιο του 1996 κήρυξε τμήματα του νόμου CDA ως αντισυνταγματικά.
Η λογοκρισία υπάρχει σε διάφορες μορφές από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους. Παρ’ όλο που σήμερα είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να παράγει και να λαμβάνει πληροφορίες χωρίς κανέναν περιορισμό, σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει ελευθερία έκφρασης (είτε γραπτού είτε προφορικού λόγου). Αντίθετα, κάθε χώρα έχει τους δικούς της εξουσιαστικούς νόμους ενάντια π.χ. στην συκοφαντία την δυσφήμιση, την βλασφημία, την βωμολοχία, την ανταρσία ενάντια στο κράτος, την παιδική πορνογραφία, την ρητορική μίσους κλπ. και κατ’ επέκταση την προστασία υψηλών προσώπων, εθνικών και θρησκευτικών εμβλημάτων, σημαιών, αλλά και κοινωνικών ευαίσθητων ομάδων κ.ά.
Η νομοθεσία για όλες τις παραπάνω ενδεικτικές περιπτώσεις θέτει περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης γνώμης που όμως θεωρείται θεμιτή. Η λογοκρισία όμως που αποβλέπει στην εξυπηρέτηση κάποιας ιδιαίτερης σκοπιμότητας όπως πολιτική, στρατιωτική, θρησκευτική, ιστορική, κοινωνική, όπου και τα πεδία στα οποία αυτή παρατηρείται, είναι συνταγματικά απαγορευτική. Η λογοκρισία ασκείται τόσο στον προφορικό όσο και στο γραπτό λόγο.
Εξυπακούεται όμως ότι η προληπτική λογοκρισία στον προφορικό λόγο, όταν μάλιστα αυτός δεν επαναλαμβάνεται, όπως αντίθετα π.χ. σε θεατρική παράσταση, είναι αδύνατη. Αντ’ αυτής ακολουθεί η κατασταλτική λογοκρισία υπό μορφή δυσμενών συνεπειών. Συνηθέστερη είναι η λογοκρισία του γραπτού λόγου, του έντυπου, με πεδία άσκησης τα μέσα επικοινωνίας αυτού, χωρίς βέβαια να εξαιρούνται ο κινηματογράφος, το θέατρο, η δισκογραφία, η ραδιοτηλεόραση, φυσικά και το διαδίκτυο. Οι δε μέθοδοι εφαρμογής της λογοκρισίας, που ακολουθούν οι λογοκριτές, μεταβάλλονται ανάλογα με τις ιδέες, τις συνήθειες και την ηθική που επικρατεί σε κάθε χώρα και σε κάθε εποχή.
Αν και η λογοκρισία συμβαίνει κατ’ απόλυτο τρόπο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως σε οποιασδήποτε μορφής δικτατορία, εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση είναι όταν αυτή παρατηρείται σε χώρες που διατείνονται για δημοκρατικούς θεσμούς και ότι εφαρμόζουν ελευθερία έκφρασης της γνώμης με ελεύθερο ανταγωνισμό ιδεών και στην πραγματικότητα αποδεικνύεται να βρίσκονται σε αναντιστοιχία ή αντίθεση με αυτές τις ελευθερίες. Σκέψου τον “γέροντα παστίτσιο” που κάποιος χρήστης μιας σελίδας στο facebook τρόλλαρε και συνελήφθει για προσβολή θρησκεύματος, κατηγορία για την οποία, σε πρώτο βαθμό, είχε καταδικαστεί από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο, σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών με 3ετή αναστολή, για σατυρικές αναρτήσεις του, σχετικά με τον μοναχό Παϊσιο, το 2012. Καταδικάστηκε για βλασφημία στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία, την Ελλάδα εν έτη 2012. Στο Εφετείο αθωώθηκε αλλά δεν καταφερε η χώρα να αποφύγει τον διεθνή εξευτελισμό.
Πνευματικά δικαιώματα, Ελευθερία του Λόγου κι Ανεξάρτητη Διακίνηση Ιδεών και Πληφορορίας … ανέκδοτο έτσι;
Σκέψου τον Νίκολα Τέσλα, τον Βίλχεμ Ράιχ και την Ρουθ Ντράουν …
Είναι η παράνοια των ανθρώπινων μαϊμούδων λέμε !!!
@Ηω Αναγνώστου / miastala.com 2010
© Copyright: Όλα τα δικαιώματα κρατημένα και όποιος πάρει και δημοσιεύσει το άρθρο για ιδίαν, εμπορική, εξωπραγματική ή άλλη χρήση, να αναφέρει το όνομα του συγγραφέα, το πώς περνάει τα Σαββατοκύριακα, τι βιβλία διαβάζει και τι φαγητό του αρέσει. Αν δεν τα γνωρίζει εκ των προτέρων δεν έχει το δικαίωμα της αναπαραγωγής του εν λόγο έργου. Επιτρέπεται η ελεύθερη αναπαραγωγή του άρθρου -και για εμπορικούς σκοπούς, μόνο από εξωγήινους, φαντάσματα και ξωτικά.
http://terrapapers.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου