Ήταν μια φορά κι έναν καιρό στη χώρα του ότι να ‘ναι… κάτι χαβαλέδες

Απορούν και εξίστανται οι πολιτικοί μας. «Μα εμείς δεν διεκδικούμε», διατείνονται, «μα υπάρχει η Συνθήκη της Λωζάννης που δεν αλλάζει», κραυγάζουν, κάνοντας διαρκώς, όπου γάμος και χαρά κι αυτοί, δηλώσεις. Αλήθεια, όλα αυτά οι απέναντι τα ξέρουν; Φυσικά. Κι επειδή ακριβώς εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα, τι πιο φυσικό να διεκδικούν αυτοί, όπως συνέβαινε από αρχαιοτάτων, πολύ αρχαιοτάτων όμως, χρόνων.

Και επειδή αυτοί διεκδικούν με το δίκαιο της ισχύος – που έλεγε και εκείνος ο μακαρίτης ο φον Μπίσμαρκ, αφού μακέλεψε τη Γαλλία το 1870-71 και δημιούργησε τη Γερμανία – γράφουν τη Συνθήκη της Λωζάννης και τις λοιπές στα παλαιά τους υποδήματα, για να παραμείνουμε εντός των ορίων της κοσμιότητας.

 

Ερώτηση. Όλα αυτά η σοφή πολιτική ηγεσία της χώρας δεν το γνώριζε; Μα και βεβαία. Παρόλα αυτά κάλεσε τον Ερντογάν στην Αθήνα για να της τα πει κι από κοντά. Ο άνθρωπος τα είπε και ως γνωστόν, αμαρτία εξομολογουμένη αμαρτία δεν είναι…

 

Τώρα αν η προεδρία, το Μαξίμου, το ΥΠΕΞ ήταν αλλού, τι φταίει ο καημένος ο σουλτάνος; Είπε «αναθεώρηση της Λωζάννης». Εμείς κάτι ψελλίσαμε και αυτός, επειδή δεν άκουσε καλά, έδωσε εντολή σε ένα βαρβάτο – ναι το «ρημάδι» τρεις φορές το εκτόπισμα δικιάς μας κανονιοφόρου – σκάφος της ακτοφυλακής του, να δώσει μια με την πλώρη στα «μαλακά» του ημέτερου σκάφους του Λιμενικού εκεί στα Ίμια.

 

Προηγουμένως έστειλε και τρία πλοία να κόψουν τον δρόμο στο πλωτό γεωτρύπανο Saipem 12000 της ιταλικής ΕΝΙ καθώς, όπως ξεκαθάρισε, οι Ιταλοί δεν έχουν καμιά δουλειά εκεί κάτω.

 

Επίσης μιλώντας στο κόμμα του προειδοποίησε τη μικρή δική του «Φινλανδία» που λέγεται Ελλάδα, να μην κινείται πολύ γιατί δημιουργεί ρεύμα και τον ενοχλεί, την τρέχουσα περίοδο ειδικά εκεί χαμηλά… στα Ίμια. Αύριο μεθαύριο στη Ζουράφα π.χ., για να πάρουμε ένα… εντελώς τυχαίο παράδειγμα.

 

Βγήκε και ο σύμβουλος Γιγίτ και αναφέρθηκε στην ελληνική μύγα που δεν μπορεί να κάνει και πολλά έναντι του τουρκικού γίγαντα. Ο ίδιος είχε άλλωστε ξεκαθαρίσει πως η Τουρκία θα σπάσει πόδια και χέρια όποιου Έλληνα τολμήσει να πάει στα Ίμια, ας ήταν και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

 

Είχε βέβαια προηγηθεί και η ηρωική κατάθεση στεφάνου από τον Έλληνα υπουργό Άμυνας, σε ιδιαιτέρως ασφαλή από τα Ίμια απόσταση, παρουσία τριών τουρκικών πλοίων και ενός ελικοπτέρου.

 

Και καθώς συμβαίνουν όλα αυτά τα υπέροχα, οι ΗΠΑ ξεκαθαρίζουν πως αμφότερες Ελλάδα και Τουρκία είναι μεγάλα κορίτσια, μεγαλοκοπέλες, τηλέφωνα έχουν, μπορούν να μιλήσουν και… κουτσομπολεύοντας να τα βρουν. Κάτι τέτοιο συνέβη με τον Τσίπρα να τηλεφωνεί στον Γιλντιρίμ και κατόπιν η ένταση να χαλαρώνει.

 

Το τι ειπώθηκε παραμένει άγνωστο στην πραγματικότητα. Ίσως να ήταν η φωνή του Μπιναλί, αργή και βαριά που έσπειρε την ηρεμία, λίγο η εορτή του Αγίου Βαλεντίνου… όσο να ‘ναι μεταξύ τσακωμένων εραστών αναπτύσσονται περίεργες ορέξεις.

 

Κάπως έτσι δεν γίνεται το πιο… παθιασμένο; Αυτό δε λένε; Τώρα πάνω στο πάθος ποιος θα βρεθεί μηχανοδηγός; Όλα εμείς θέλετε να τα ξέρουμε; Εδώ το μόνο βέβαιο ήταν το αυστηρό μήνυμα προς την Άγκυρα. Αλήθεια. Το είπαν. Δε λένε ψέματα.

 

Αυτή την αυστηρότητα την έχουμε στο αίμα μας τελικά. Λίγο να μούγκρισε ο Αλέξης στον άλλον απέναντι και να σου η λύση. Να-‘τη πε-τιέ-ται. Κάπως έτσι καθάρισε για πάρτη μας ο Άλεξ, για να ζήσουμε εν ειρήνη και ηρεμία, να μπορέσουμε να απολαύσουμε τις αυταπάτες μας βρε αδερφέ.

 

Εξάλλου η Ελλάδα, πτωχή πλην τίμια πάντα, έχει με το μέρος της το διεθνές δίκαιο και όπως είναι γνωστό η Τουρκία, ως χώρα εξειδικεύεται στον σεβασμό και την εφαρμογή του δικαίου γενικότερα, τις τελευταίες χιλιετίες. Η Ελλάδα έχει ως όπλο την συνθήκη της Λωζάννης και κάτι αόριστες ψιλοκουβέντες εξ Ευρώπης για αυτοσυγκράτηση και περιορισμό της έντασης.

 

Όλα αυτά με ανάλογη αυστηρότητα της ελληνικής στο τηλεφώνημα Τσίπρα-Γιλντιρίμ. Η ελληνική κλωστοϋφαντουργία θα αναζωογονηθεί και θα μεσουρανήσει αν συνεχίζει η καταστροφή των καλσόν με τέτοιους ρυθμούς. Μα μας το θυμηθείτε.

 

Νόμος προσφοράς και ζήτησης είναι αυτός. Κι εδώ με την επιθετική καταστροφή του επίμαχου προϊόντος, αυτού που τρέμει και αποσυντίθεται στα χέρια των αυστηρών, προκύπτει ζήτηση, οπότε για να ανταποκριθεί η αγορά θα κινηθεί.

 

Τώρα θα ρωτήσει κανείς, μα γιατί οι ισχυροί και ειδικά οι Αμερικανοί δεν κάνουν «ντα» την αμαρτωλή Τουρκία όπως περιμένουν πολλοί Έλληνες. Μα γιατί απλούστατα οι Αμερικανοί δεν θέλουν να χάσουν την Τουρκία. Μαγαζί γωνία με θέα στα ρωσικά πατσοκοίλια («μαλακό υπογάστριο» το λένε στο χωριό μου) και στη Μαύρη θάλασσα. 

 

Αν λοιπόν στραφεί ολόψυχα κατά Πούτιν μεριά και κάνει κανένα αστείο και κλείσει το πέρασμα το ΝΑΤΟ θα κάνει γονατιστό προσευχή. Γι’ αυτό αφήνουν τον Ερντογάν να παίζει στην Συρία, γι’ αυτό πούλησαν πάλι τους Κούρδους. Ως πότε όμως; Και μην βαυκαλιζόμαστε. Μόνοι οι Κούρδοι δεν θα αντέξουν για πάντα.

 

Εντός των ελληνικών τειχών πάντως η δικαιολογία προς το πόπολο είναι η εύκολη και γνωστή. Εξαγωγή της τουρκικής εσωτερικής κρίσης. Η Τουρκία τα βρήκε μπαστούνια στο Αφρίν, λένε, φέρετρα πάνε άδεια και επιστρέφουν με Τούρκους στρατιώτες μέσα, κάνει τσαλίμια ο Ερντογάν με την Ελλάδα μπας και πουλήσει κάπου τσαμπουκά και πιάσει.

 

Η δικαιολογία αυτή μόνο εν μέρει ευσταθεί. Η Τουρκία είναι αναθεωρητική δύναμη. Δεν το έκρυψε ποτέ, ενώ σήμερα το φωνάζει και το δείχνει. Όποιος δεν θέλει να καταλάβει είναι που έχει το πρόβλημα, όχι το αντίθετο. Η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι καν η Τουρκία του Οζάλ ή της Τσιλέρ που προκάλεσε την πρώτη κρίση των Ιμίων.

 

Η τότε Τουρκία βρισκόταν στην εποχή των Νεάντερνταλ σε σχέση με τη σημερινή και ας έχουν περάσει μόνο 22 χρόνια. Τότε άρχισαν να τίθενται οι βάσεις τώρα έχουν αρχίσει να φαίνονται καθαρά οι καρποί.

 

Η δε Ελλάδα αν δεν θέλει να μονιμοποιηθεί κάτι πολύ χειρότερο από τον εξευτελισμό και το «γκριζάρισμα» του 1996, θα πρέπει όχι να κινηθεί αλλά να τρέξει, να σπριντάρει. Ακόμα κι έτσι είναι δύσκολο να προλάβει το τρένο…

 

πηγή 

http://koukfamily.blogspot.gr