Ξεχάσαμε τοὺς πραγματικοὺς ἥρωες 
Τόν βλέπετε αὐτόν τόν νεαρό;Δημήτρης Σιμίτας τὸ ὄνομά του…
Ἦταν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀπολύοντο καὶ ἐπέστρεψαν στὸ Στρατόπεδο τῆς ΕΛΔΥΚ τὸ χάραμα τῆς 21ης Ἰουλίου 1974, μέσῳ Πάφου – Τρόοδος – Γερόλακκος.
Ἀπὸ ὅ,τι ξέρω δὲν εἶχε κάποιον ζώντα συγγενὴ γιὰ νὰ τὸν μνημονεύῃ.
Θὰ τὸν μνημονεύω λοιπὸν ἐγὼ ἐσαεί…!!!
Αὐτὸ τὸ παλληκάρι λοιπόν, κράτησε, μαζὺ μὲ τὸν συμπολεμιστή του καὶ φίλο του Βαρελτζῆ, περὶ τοὺς διακοσίους (200) ἀλλαλάζοντες Τούρκους, ποὺ
πλαγιοκόπησαν τὸν Λόχο Διοικήσεως, στὸ Ὕψωμα Β΄.
Ὄρθιοι, ἡμίγυμνοι, μὲ τὰ 30άρια στὸ χέρι καὶ τὶς δεσμίδες νὰ κρέμονται μέχρι τὸ ἔδαφος, κτυποῦσαν ἀλύπητα τοὺς ἐπιτιθεμένους Τούρκους, ποὺ ἔκαναν αἰφνιδιαστικὴ ἐπίθεση ἀπὸ τὸ ἐγκαταλελειμμένο στρατόπεδο τοῦ 11ου ΤΣ.
Καὶ τοὺς ἐγύρισαν πίσω, διασώζοντας τὴν γραμμὴ ἀμύνης μας.
Ὀπισθοχωρόντας οἱ Τοῦρκοι, μὲ βολὴ ἀπὸ 50άρι ἅρματος, στέλνουν στὸ Πάνθεον τῶν Ἀθανάτων τὸν Δημήτρη, κόβοντάς τον, κυριολεκτικῶς, στὴν μέση!
Ὀσο πολυβολοῦσε μετροῦσε… δεκαπεντε… δεκαέξη… δεκαεπτά…
Ἦσαν οἱ Τοῦρκοι ποὺ ἐσκότωνε…
Εἶχε βάλῃ στοίχημα μὲ τὸν Βαλερτζῆ, γιὰ τὸ ποιὸς θὰ σκοτώσῃ τοὺς πιὸ πολλούς…
Τὸ ἔπαθλο; Ὁ χαμένος θὰ ἀνελάμβανε νὰ ἀνακαλυψῃ νεσκαφέ, γιὰ νὰ φτιάξῃ φραπέδες…
Αὐτοὶ ἦσαν οἱ ΕΛΔΥΚάριοι τοῦ 1974.
Κι αὐτοὺς οἱ Τοῦρκοι δὲν τοὺς ἐνίκησαν!
Δημητριάδης Κωνσταντῖνος
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου