Ο Χριστιανικός Μεσαίωνας
Το βυζάντιο είναι υπόλογο για τον μεσαίωνα όπου λόγω θρησκευτικών δοξασιών δολοφονήθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η ονομασία «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» δόθηκε από τους ιστορικούς της αναγεννήσεως λόγω του ακραίου θεοκρατικού και καταπιεστικού χαρακτήρα της προς τους λαούς που είχε υπό την κατοχή της.
Το δόγμα του Ιουστινιανού «Μία Αρχή, Μία Θρησκεία, Ένας Νόμος» Ίσχυσε καθ’ όλη την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Πίστευαν ότι κάθε παρέκκλιση από το καθιερωμένο εκάστοτε θρησκευτικό δόγμα ήταν συνάμα και πολιτικό έγκλημα, διότι έθετε σε κίνδυνο την ενότητα και κλόνιζε τα θεμέλια του κράτους. Για τον λόγο αυτόν διώκονταν αμείλικτα όχι μόνο οι θρησκευτικές παρεκκλίσεις αλλά και οι φιλοσοφικές ιδέες, πού κατά την κρίση των ιεραρχών, δεν συμφωνούσαν απόλυτα με την Αγία Γραφή. Ή ανοχή άλλης απόψεως ήταν αδιανόητη.
Έτσι, μετά από μία πλούσια πνευματική παραγωγή κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο και τους αιώνες του κλασικισμού, ακολουθεί με την απαγόρευση της ελληνικής παιδείας μία μεγάλη πνευματική οπισθοδρόμηση. Δεν θα προωθηθεί στο Βυζάντιο η επιστημονική γνώση, ούτε θα έχουμε άνθιση της ποιήσεως αλλά ούτε και διατύπωση μιας κάποιας νέας φιλοσοφικής ιδέας. Οι Βυζαντινοί «φιλόσοφοι» αναμασούσαν τις Ιδέες του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους κυρίως, είτε προς ενασχόληση, είτε για να αποδείξουν ότι οι ιδέες των φιλοσόφων αυτών συμφωνούν με την Αγία Γραφή. Έχουμε όμως κατά την Βυζαντινή περίοδο πλούσια παραγωγή θρησκευτικών έργων.
Οι Έλληνες ειδικώς, πού είχαν τότε τις δικές τους θρησκευτικές απόψεις αλλά πολλές και ποικίλες φιλοσοφικές ιδέες, υπέστησαν φοβερές διώξεις. σφαγιάστηκαν, σύρθηκαν εις την δουλεία, επωλήθησαν εις τα σκλαβοπάζαρα, στερήθηκαν κάθε νομικής υποστηρίξεως, οι περιουσίες τους δημεύτηκαν, οι ναοί, τα σχολεία, τα θέατρα, τα στάδια και τα γυμναστήρια κλείστηκαν. Απαγορεύθηκε στους Έλληνας δασκάλους να διδάσκουν. Σχεδόν όλοι οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί και τα καλλιτεχνήματα κατεστράφησαν με μίσος. Τους απαγόρευσαν να ονομάζονται Έλληνες, οι δε κληρικοί τους αφόριζαν από του άμβωνα.
Οι Έλληνες ήσαν οι απόβλητοι της βυζαντινής θεοκρατικής κοινωνίας, όπως οι χειρότεροι των κακούργων. Αμέτρητοι είναι οι Έλληνες, που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες και τις περιουσίες τους και να φύγουν, όσοι δε από αυτούς επέζησαν είτε χάθηκαν είτε ονομάζονται σήμερα Σλάβοι, Βούλγαροι, Ιταλοί, Τούρκοι, Σύριοι, Πέρσες, Άραβες και ό,τι άλλο, ακόμα και Ινδοί! Στο έργο της διώξεως των Ελλήνων και της καταστροφής των έργων του πολιτισμού των ξεχωρίζουν μερικοί αυτοκράτορες και ο χριστιανικός κλήρος των πρωτοβυζαντινών ετών. Παρατηρούμε εδώ ένα όργιο καταστροφής του ωραιότερου πολιτισμού, που δημιούργησε ποτέ ο άνθρωπος,· καταστροφή, που συνιστά το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του πολιτισμού αλλά και το σπουδαιότερο ίσως αντικείμενο προς έρευνα για τους ιστορικούς κάθε εποχής.
Ρήμαξαν τα καλλιτεχνήματα των «ειδωλολατρών» Ελλήνων και τα έργα πολιτισμού, κατέσκαψαν, λήστεψαν, σύλησαν, βεβήλωσαν, γκρέμισαν τους αρχαίους ναούς και επάνω στα ερείπια τους έκτισαν χριστιανικούς ναούς. Σε άλλους αρχαίους ελληνικούς ναούς τοποθέτησαν σταυρούς για να «εξαγνισθούν από το αρχαίο ελληνικό μόλυσμα» και αφού τους διασκεύασαν εσωτερικώς, τους μετονόμασαν, και τελούσαν εκεί την θεία λειτουργία. (Ο Παρθενών λ.χ. είχε αφιερωθεί στην Παναγία).
Άλλους ναούς παρέδωσαν για άλλες χρήσεις ο δε αυτοκράτωρ Κωνστάντιος τους αρχαίους ελληνικούς ναούς «πόρνοις ενοικείν έδωκεν». Τους θεούς των Ελλήνων, πού κοσμούσαν τους ναούς, τους μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη-Νέα Ρώμη, για να την καλλωπίσουν. Δεν γνωρίζουμε αν κάποιο από τα αγάλματα αυτών των θεών διεσώθη. Σκοπός όλων αυτών ήταν να αποκοπούν οριστικώς οι Έλληνες από το παρελθόν τους και προ πάντων να παύσουν, επί τέλους, να σκέπτονται. Το ξερίζωμα αυτό της ψυχής των Ελλήνων από τον πολιτισμό τους είναι ένα από τα φοβερότερα εγκλήματα, πού σ’ αυτήν την έκταση δεν θα διαπράξουν αργότερα ούτε και οι Τούρκοι, για άλλους λόγους βεβαίως.
Ό αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ετάφη στο Βυζάντιο βάναυσα
Οι Έλληνες διώχθηκαν για να εδραιωθεί εκεί ένα απολυταρχικό θεοκρατικό κράτος, στηριζόμενο στις λόγχες βαρβάρων μισθοφόρων. Έγινε δηλαδή μία αδίστακτη, φοβερή και απάνθρωπη επιχείρηση αφελληνισμού του βυζαντινού κράτους, που κράτησε πολλούς αιώνες. Ακόμη και κατά την 12η εκατονταετηρίδα «στίφη εφίππων μοναχών οπλισμένων δια ροπάλων και τόξων διέτρεχαν την χώρα λαφυραγωγούντες τους αγρούς. βάφτιζαν δια της βίας τους υπολειπομένους έτι ειδωλολάτρες, ισχυρίζονταν ότι εξέβαλλαν δαιμόνια εκ των πασχόντων και παραδίδονταν σε πολλές ατοπίες…» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, τόμος Γ, σελίς 159 στήλη γ).
Το θεοκρατικό απολυταρχικό καθεστώς έσπειρε παντού και με κάθε τρόπο τον φόβο και τον τρόμο για να εξουθένωση την ελεύθερη ελληνική ψυχή, ώστε το άτομο να γίνει ένα άβουλο πλάσμα, να οδηγείται χωρίς αντίσταση στο μαντρί και να εντάσσεται στο ποίμνιο. Εκεί οι ποιμενάρχες θα το κατευθύνουν, θα το ελέγχουν, θα το εξουσιάζουν και τέλος θα το πείσουν ότι γεννήθηκε με αμαρτίες και πρέπει διαρκώς να παρακαλεί τον θεό και να προσκυνά δουλικά και ευλαβικά τους αυτοκράτορες και τους ιεράρχες. Καθώς δε λέγουν, έπρατταν όλα αυτά για την σωτηρία των ανθρώπων.
Γίνεται πλέον φανερό ότι οι όροι: «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός», «Έλληνοχρίστιανισμός», «Ελληνισμός και Ορθοδοξία» και οποιοσδήποτε άλλοι συναφείς προς αυτούς, αναιρούνται οικτρά από τα Ιστορικά γεγονότα. Όμως καίτοι είναι κενοί περιεχομένου, επαναλαμβάνονται κατά κόρον από θρησκευτικούς κύκλους, γράφονται ακόμη και σε σχολικά βιβλία, για να παραπείσουν προφανώς τον ελληνικό λαό. Και τον έχουν πράγματι παραπείσει, αφού πολλοί ακόμη πιστεύουν ότι οι Βυζαντινοί, που κατέστρεψαν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον διέσωσαν!
Το έργο της καταστροφής του Ελληνισμού συμπλήρωναν Λατίνοι Φράγκοι, Ενετοί, Γενουάτες, Πισάτες, Καταλανοί αλλά και Γότθοι, Βάνδαλοι, Σλάβοι, Βούλγαροι, Ρώσοι, Τάταροι, Τούρκοι κάθε φυλής, Πέρσες, Εβραίοι, Άραβες, Αβαροι και άλλοι βάρβαροι, πού ήταν κατά τις περιστάσεις άλλοτε όργανα και σύμμαχοι του Βυζαντίου και άλλοτε εχθροί του. Όλοι αυτοί επέδραμαν κατά των ελληνικών περιοχών, έκαψαν, γκρέμισαν λεηλάτησαν και άλλους μεν Έλληνες έσφαξαν άλλους δε έσυραν πίσω τους κατά χιλιάδες στη δουλεία.
Τι το άξιο λόγου λοιπόν θα μπορούσαν να θυμηθούν, να θαυμάσουν και να πάρουν οι Έλληνες του 1821 από το Βυζάντιο ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως πρότυπο κατά την συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους; Φρίκη και μόνο φρίκη θα μπορούσε να προκαλέσει στους Έλληνες και η απλή έστω αναφορά του ονόματος του Βυζαντινού Κράτους.
Εκτός όμως αυτών το Βυζάντιο σήμαινε για τους Έλληνες όχι μόνο συνεχείς διώξεις, καταστροφές και αφανισμούς αλλά και αχρήστευση του νου, απαιδευσιά, δουλοπαροικία, δεισιδαιμονίες, αμέτρητους αγίους και λείψανα αγίων, μερικές φορές όχι ένα αλλά πολλά για κάθε άγιο, μοναστήρια με χιλιάδες μοναχούς, λειτουργίες ατελείωτες μέρα και νύχτα, διαρκή μέριμνα για την μετά θάνατον ζωή, ματαιότητα κάθε προσπάθειας, υποταγή και αδιάκοπες μετάνοιες προς τον επουράνιο και επίγειο βασιλέα, αδιάφορο αν αυτός ήταν ό Βυζαντινός αυτοκράτωρ ή, αργότερα, ο Τούρκος σουλτάνος.
Οι μετάνοιες βεβαίως, οι ελεημοσύνες και οι δωρεές προς τους ναούς κ.λπ. δεν βελτίωσαν την ηθική υπόσταση των ανθρώπων, αντιθέτως τους οδήγησαν σε ηθική κατάπτωση και δια -φθορά, ιδιαιτέρως τους ανθρώπους της υψηλής κοινωνικής τάξεως και του πλούτου, αλλά και τους αυτοκράτορες και τους ανθρώπους του κλήρου, όπως μαρτυρεί ό Ιωάννης Χρυσόστομος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Και αυτά διότι έλλειπε η ελληνική παιδεία της αρετής και ο έλεγχος του Δήμου. Γνωρίσματα του ελληνικού πολιτισμού όπως η αγάπη προς την ζωή, η δροσιά του γέλιου, ο έλεγχος της λογικής, η χαρά της ελευθέρας επιστημονικής έρευνας και γνώσεως και της αχώριστου συντρόφου της, της αμφιβολίας, το μέτρο, και προ πάντων η ανοχή, ήσαν πράγματα άγνωστα στο Βυζάντιο, εξακολουθούν δε να είναι αυτά άγνωστα και σήμερα στους κύκλους της αδιαλλάκτου Ορθοδοξίας.
Οι Έλληνες του 1821 ζήτησαν καθαρό αέρα για να αναπνεύσουν, να ζήσουν και να σκεφθούν ελευθέρως. Βρήκαν διέξοδο και στηρίχθηκαν στις αξίες εκείνες πού κινούσαν τα κοσμοϊστορικά γεγονότα του 18ου αιώνος στην Ευρώπη. Έξοχοι Έλληνες άνδρες βοήθησαν να μεταδοθεί ελεύθερη και ελληνική παιδεία στους σκλαβωμένους Έλληνες. Ή παιδεία τους βοήθησε να γνωρίσουν το ένδοξο παρελθόν της Ελλάδος (και όχι του Βυζαντίου), να σταθούν όρθιοι και να διεκδικήσουν αγωνιζόμενοι την ελευθερία τους.
Οι αρχηγοί υπενθύμιζαν στους αγωνιστές τις μάχες του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών (και όχι εκείνες του Βελισσαρίου). Ο ενθουσιασμός όλων ήταν μεγάλος. Επιτέλους οι ραγιάδες Ρωμιοί είχαν μία ένδοξη πατρίδα! Αντικαθιστούσαν λοιπόν τα βυζαντινά εβραϊκά τους ονόματα με αρχαία ελληνικά. Και έπρατταν τούτο όλοι, και οι απλοϊκότεροι των ανθρώπων, ακόμη και οι χαμάληδες. Μετά όρμησαν κατά των Τούρκων για την ελευθερία (και όχι για τον αυτοκράτορα), ως Έλληνες πλέον (όχι σαν Ρωμαίοι η Ρωμιοί) και έγραψαν ιστορία «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων (όχι των Ρωμαίων η Ρωμιών) τα Ιερά» κατά τον εθνικό μας ποιητή.
Το όνομα «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» ήταν άγνωστο στους ανθρώπους της εποχής εκείνης
Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Τότε ονομάζεται Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ό ανώτατος άρχων του κράτους ακόμη και ό τελευταίος Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος ονομαζόταν Αυτοκράτωρ Ρωμαίων, ο δε προκαθήμενος της εκκλησίας Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως -Νέας Ρώμης, όλοι δε οι άλλοι επήκοοι ονομάζονταν Ρωμαίοι και όχι Έλληνες.
Το όνομα Βυζάντιο, Βυζαντινή Αυτοκρατορία κλπ. χρησιμοποιήθηκε από Ευρωπαίους ιστορικούς του 17ου αιώνος, δηλαδή δύο αιώνες μετά την οριστική συντριβή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τους Τούρκους το 1453. Λέγοντας επομένως Βυζάντιο, Βυζαντινό Κράτος κ.λπ. εννοούμε το Ρωμαϊκό Κράτος, που καθυπέταξε και κράτησε υπό καταπιεστική και εξουθενωτική δουλεία τους Έλληνες για 1000 περίπου χρόνια, το κράτος, πού κατέστρεψε την ελληνική παιδεία, τα έργα πολιτισμού και τον τρόπο ζωής των Ελλήνων, ιδιαιτέρως δε κατά τους πρωτοβυζαντινούς χρόνους.
Το Βυζαντινό (Ρωμαϊκό) κράτος δεν είναι δημιούργημα των Ελλήνων αλλά των Ρωμαίων κατακτητών. Έλαβε από τους λαούς της περιοχής στοιχεία πολιτισμού αλλά και έξεις Βάρβαρες καί γελοίες, ακόμη και αηδιαστικές. Από τους Εβραίους λ.χ. έλαβε την θρησκεία, τον Βασιλέα -Θεό, την προσκύνηση των βασιλέων, το Ιερό παλάτι, την εξόρυξη των ματιών, το κόψιμο της μύτης, των χειλιών, της γλώσσης και άλλους ακρωτηριασμούς κλπ.
Από τους Πέρσες έλαβε την πολυτέλεια της αυλής, τα πολυποίκιλα, πολυποίκιλτα και μεγαλοπρεπή ενδύματα και άμφια των αυτοκρατόρων, αυλικών, ιεραρχών και υπηρετών, την δουλική προσκύνηση των αυτοκρατόρων και Ιεραρχών, τους ευνούχους, το μαστίγωμα. Από τον πολιτισμό των Ελλήνων έλαβε μόνο την γλώσσα, όχι την ψυχή και το πνεύμα. Άλλα και την γλώσσα διέφθειρε αφού μετέβαλε το νόημα πολλών σημαντικών λέξεων, πού απέδιδαν τον ελληνικό πολιτισμό, όπως λ.χ. στις λέξεις αγαθός, εκκλησία κ.λπ. στις οποίες ο κλήρος του Βυζαντίου έδωσε άλλη άσχετη σημασία. Από τους Ρωμαίους έλαβε το Βυζάντιο τους κανόνες δικαίου, τον θεσμό του αυτοκράτορα, την πολιτική και στρατιωτική οργάνωση και τακτική. Με αυτά και άλλα δημιούργησε έναν ιδιάζοντα υβριδικό πολιτισμό, τον βυζαντινό, ο οποίος δεν είναι ελληνικός.
Ή Ελλάδα περιφρονήθηκε από το Βυζάντιο.
Το Βυζάντιο δεν υπήρξε ποτέ Ελλάδα ούτε κατά το πνεύμα και την ψυχή ούτε κατά το όνομα. Πολιτεία και κλήρος, πήραν από την Ελλάδα μόνο την γλώσσα από την ανάγκη η μεν πολιτεία να ασκεί αποτελεσματικότερα την διοίκηση ο δε κλήρος να διατυπώνει και μεταδίδει τις δοξασίες του στους ελληνοφώνους κατοίκους της Ανατολής. Δεν πήραν την δροσιά της ψυχής και το ανήσυχο και διερευνητικό πνεύμα του σκεπτόμενου Έλληνα της εποχής εκείνης. Ιδιαιτέρως κατά τους τελευταίους αιώνες στο Βυζάντιο όλοι μιλούσαν ελληνικά. Η επί αιώνες όμως αδιάκοπη δίωξη και καταπίεση εξανάγκασε τους Έλληνες να λησμονήσουν το παρελθόν τους, να μη ζουν, αισθάνονται και σκέπτονται ως Έλληνες προ πάντων δε να μην ονομάζονται Έλληνες, αλλά Ρωμαίοι.
Δηλαδή το Βυζάντιο πραγματοποίησε μία βάρβαρη εθνοκάθαρση. στους Έλληνες, πού είχαν ελεύθερο πνεύμα, επέτυχε με ωμή βία να «μεταμορφώσει» σε Ρωμαίους και να τους καταστήσει δούλους για να προσκυνούν τον επίγειο και επουράνιο βασιλέα, τον αυτοκράτορα και τον αρχιερέα. Ακόμη και σήμερα, στους αδιαλλάκτους ορθοδόξους κύκλους, παρατηρούνται κατάλοιπα εκείνου του φοβερού αφελληνισμού. Οι κύκλοι αυτοί δεν μπόρεσαν ποτέ -και ούτε τώρα μπορούν- να ανεχθούν την ελεύθερη ελληνική ψυχή, πού αναστήθηκε και ελευθερώθηκε το 1821. Επιθυμούν να ονομάζονται ακόμα Ρωμιοί, δηλαδή Ρωμαίοι και όχι Έλληνες. Αντί για Έλληνες, Ελλάδα και Ελληνισμό, ομιλούν συχνά για την Ρωμιοσύνη και για το απροσδιόριστο γένος των ορθοδόξων, όπως κατά την περίοδο της βυζαντινοκρατίας άλλα και της τουρκοκρατίας, πού ακολούθησε.
@Στυλ. Μιχόπουλου: Βυζάντιο, αυτοκράτορες, κλήρος και Ελληνισμός, Έκδοση «Νέα Θέσις»
Υπεστήριξαν μερικοί ιστορικοί ότι το Βυζάντιο αποτελεί την συνέχεια της αρχαίας Ελλάδος και ότι διέσωσε τον πολιτισμό της. Η άποψη αυτή καθιερώθη και κατεχωρήθη στα σχολικά βιβλία, ώστε όλοι μας σήμερα να θεωρούμε την ιστορία του Βυζαντίου ως ιστορία ελληνική. Οι Έλληνες οπωσδήποτε έζησαν στο Βυζάντιο και κατά συνέπειαν η περίοδος αυτή, όπως εκείνη της Ρωμαιοκρατίας και η άλλη της Τουρκοκρατίας, αποτελούν μέρος της ιστορίας των. Το ζήτημα όμως είναι πώς έζησαν οι Έλληνες στο Βυζάντιο, που ήταν Ρωμαϊκό κράτος.
Στην Ρωμαϊκή περίοδο οι Έλληνες έχασαν μεν την πολιτική τους ελευθερία, όχι όμως την πνευματική και τον πολιτισμό τους. Κατά την Βυζαντινή περίοδο όμως έχασαν επί πλέον και την πνευματική τους ελευθερία, τον πολιτισμό, την περιουσία ακόμη δε και την ζωή τους, αν επέμεναν να σκέπτονται ελεύθερα, να ζουν ως Έλληνες και να ονομάζονται Έλληνες. Η καταστροφή αυτή του πολιτισμού ενός έθνους είναι βάρβαρη γενοκτονία.΄Οτι συντελέσθη η καταστροφή αυτή δεν μπορεί να απορριφθή ούτε από τους ιστορικούς – φίλους του Βυζαντίου. Δεν τονίζεται όμως και δεν διδάσκεται, με αποτέλεσμα να παραμένει άγνωστη στους περισσοτέρους σημερινούς Έλληνες. Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να ρίψη άπλετο φως στην τραγική αυτή περίοδο του Ελληνισμού. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
http://terrapapers.com/?p=42808
Το δόγμα του Ιουστινιανού «Μία Αρχή, Μία Θρησκεία, Ένας Νόμος» Ίσχυσε καθ’ όλη την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Πίστευαν ότι κάθε παρέκκλιση από το καθιερωμένο εκάστοτε θρησκευτικό δόγμα ήταν συνάμα και πολιτικό έγκλημα, διότι έθετε σε κίνδυνο την ενότητα και κλόνιζε τα θεμέλια του κράτους. Για τον λόγο αυτόν διώκονταν αμείλικτα όχι μόνο οι θρησκευτικές παρεκκλίσεις αλλά και οι φιλοσοφικές ιδέες, πού κατά την κρίση των ιεραρχών, δεν συμφωνούσαν απόλυτα με την Αγία Γραφή. Ή ανοχή άλλης απόψεως ήταν αδιανόητη.
Έτσι, μετά από μία πλούσια πνευματική παραγωγή κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο και τους αιώνες του κλασικισμού, ακολουθεί με την απαγόρευση της ελληνικής παιδείας μία μεγάλη πνευματική οπισθοδρόμηση. Δεν θα προωθηθεί στο Βυζάντιο η επιστημονική γνώση, ούτε θα έχουμε άνθιση της ποιήσεως αλλά ούτε και διατύπωση μιας κάποιας νέας φιλοσοφικής ιδέας. Οι Βυζαντινοί «φιλόσοφοι» αναμασούσαν τις Ιδέες του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους κυρίως, είτε προς ενασχόληση, είτε για να αποδείξουν ότι οι ιδέες των φιλοσόφων αυτών συμφωνούν με την Αγία Γραφή. Έχουμε όμως κατά την Βυζαντινή περίοδο πλούσια παραγωγή θρησκευτικών έργων.
Οι Έλληνες ειδικώς, πού είχαν τότε τις δικές τους θρησκευτικές απόψεις αλλά πολλές και ποικίλες φιλοσοφικές ιδέες, υπέστησαν φοβερές διώξεις. σφαγιάστηκαν, σύρθηκαν εις την δουλεία, επωλήθησαν εις τα σκλαβοπάζαρα, στερήθηκαν κάθε νομικής υποστηρίξεως, οι περιουσίες τους δημεύτηκαν, οι ναοί, τα σχολεία, τα θέατρα, τα στάδια και τα γυμναστήρια κλείστηκαν. Απαγορεύθηκε στους Έλληνας δασκάλους να διδάσκουν. Σχεδόν όλοι οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί και τα καλλιτεχνήματα κατεστράφησαν με μίσος. Τους απαγόρευσαν να ονομάζονται Έλληνες, οι δε κληρικοί τους αφόριζαν από του άμβωνα.
Οι Έλληνες ήσαν οι απόβλητοι της βυζαντινής θεοκρατικής κοινωνίας, όπως οι χειρότεροι των κακούργων. Αμέτρητοι είναι οι Έλληνες, που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες και τις περιουσίες τους και να φύγουν, όσοι δε από αυτούς επέζησαν είτε χάθηκαν είτε ονομάζονται σήμερα Σλάβοι, Βούλγαροι, Ιταλοί, Τούρκοι, Σύριοι, Πέρσες, Άραβες και ό,τι άλλο, ακόμα και Ινδοί! Στο έργο της διώξεως των Ελλήνων και της καταστροφής των έργων του πολιτισμού των ξεχωρίζουν μερικοί αυτοκράτορες και ο χριστιανικός κλήρος των πρωτοβυζαντινών ετών. Παρατηρούμε εδώ ένα όργιο καταστροφής του ωραιότερου πολιτισμού, που δημιούργησε ποτέ ο άνθρωπος,· καταστροφή, που συνιστά το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του πολιτισμού αλλά και το σπουδαιότερο ίσως αντικείμενο προς έρευνα για τους ιστορικούς κάθε εποχής.
Ρήμαξαν τα καλλιτεχνήματα των «ειδωλολατρών» Ελλήνων και τα έργα πολιτισμού, κατέσκαψαν, λήστεψαν, σύλησαν, βεβήλωσαν, γκρέμισαν τους αρχαίους ναούς και επάνω στα ερείπια τους έκτισαν χριστιανικούς ναούς. Σε άλλους αρχαίους ελληνικούς ναούς τοποθέτησαν σταυρούς για να «εξαγνισθούν από το αρχαίο ελληνικό μόλυσμα» και αφού τους διασκεύασαν εσωτερικώς, τους μετονόμασαν, και τελούσαν εκεί την θεία λειτουργία. (Ο Παρθενών λ.χ. είχε αφιερωθεί στην Παναγία).
Άλλους ναούς παρέδωσαν για άλλες χρήσεις ο δε αυτοκράτωρ Κωνστάντιος τους αρχαίους ελληνικούς ναούς «πόρνοις ενοικείν έδωκεν». Τους θεούς των Ελλήνων, πού κοσμούσαν τους ναούς, τους μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη-Νέα Ρώμη, για να την καλλωπίσουν. Δεν γνωρίζουμε αν κάποιο από τα αγάλματα αυτών των θεών διεσώθη. Σκοπός όλων αυτών ήταν να αποκοπούν οριστικώς οι Έλληνες από το παρελθόν τους και προ πάντων να παύσουν, επί τέλους, να σκέπτονται. Το ξερίζωμα αυτό της ψυχής των Ελλήνων από τον πολιτισμό τους είναι ένα από τα φοβερότερα εγκλήματα, πού σ’ αυτήν την έκταση δεν θα διαπράξουν αργότερα ούτε και οι Τούρκοι, για άλλους λόγους βεβαίως.
Ό αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ετάφη στο Βυζάντιο βάναυσα
Οι Έλληνες διώχθηκαν για να εδραιωθεί εκεί ένα απολυταρχικό θεοκρατικό κράτος, στηριζόμενο στις λόγχες βαρβάρων μισθοφόρων. Έγινε δηλαδή μία αδίστακτη, φοβερή και απάνθρωπη επιχείρηση αφελληνισμού του βυζαντινού κράτους, που κράτησε πολλούς αιώνες. Ακόμη και κατά την 12η εκατονταετηρίδα «στίφη εφίππων μοναχών οπλισμένων δια ροπάλων και τόξων διέτρεχαν την χώρα λαφυραγωγούντες τους αγρούς. βάφτιζαν δια της βίας τους υπολειπομένους έτι ειδωλολάτρες, ισχυρίζονταν ότι εξέβαλλαν δαιμόνια εκ των πασχόντων και παραδίδονταν σε πολλές ατοπίες…» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, τόμος Γ, σελίς 159 στήλη γ).
Το θεοκρατικό απολυταρχικό καθεστώς έσπειρε παντού και με κάθε τρόπο τον φόβο και τον τρόμο για να εξουθένωση την ελεύθερη ελληνική ψυχή, ώστε το άτομο να γίνει ένα άβουλο πλάσμα, να οδηγείται χωρίς αντίσταση στο μαντρί και να εντάσσεται στο ποίμνιο. Εκεί οι ποιμενάρχες θα το κατευθύνουν, θα το ελέγχουν, θα το εξουσιάζουν και τέλος θα το πείσουν ότι γεννήθηκε με αμαρτίες και πρέπει διαρκώς να παρακαλεί τον θεό και να προσκυνά δουλικά και ευλαβικά τους αυτοκράτορες και τους ιεράρχες. Καθώς δε λέγουν, έπρατταν όλα αυτά για την σωτηρία των ανθρώπων.
Γίνεται πλέον φανερό ότι οι όροι: «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός», «Έλληνοχρίστιανισμός», «Ελληνισμός και Ορθοδοξία» και οποιοσδήποτε άλλοι συναφείς προς αυτούς, αναιρούνται οικτρά από τα Ιστορικά γεγονότα. Όμως καίτοι είναι κενοί περιεχομένου, επαναλαμβάνονται κατά κόρον από θρησκευτικούς κύκλους, γράφονται ακόμη και σε σχολικά βιβλία, για να παραπείσουν προφανώς τον ελληνικό λαό. Και τον έχουν πράγματι παραπείσει, αφού πολλοί ακόμη πιστεύουν ότι οι Βυζαντινοί, που κατέστρεψαν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον διέσωσαν!
Το έργο της καταστροφής του Ελληνισμού συμπλήρωναν Λατίνοι Φράγκοι, Ενετοί, Γενουάτες, Πισάτες, Καταλανοί αλλά και Γότθοι, Βάνδαλοι, Σλάβοι, Βούλγαροι, Ρώσοι, Τάταροι, Τούρκοι κάθε φυλής, Πέρσες, Εβραίοι, Άραβες, Αβαροι και άλλοι βάρβαροι, πού ήταν κατά τις περιστάσεις άλλοτε όργανα και σύμμαχοι του Βυζαντίου και άλλοτε εχθροί του. Όλοι αυτοί επέδραμαν κατά των ελληνικών περιοχών, έκαψαν, γκρέμισαν λεηλάτησαν και άλλους μεν Έλληνες έσφαξαν άλλους δε έσυραν πίσω τους κατά χιλιάδες στη δουλεία.
Τι το άξιο λόγου λοιπόν θα μπορούσαν να θυμηθούν, να θαυμάσουν και να πάρουν οι Έλληνες του 1821 από το Βυζάντιο ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως πρότυπο κατά την συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους; Φρίκη και μόνο φρίκη θα μπορούσε να προκαλέσει στους Έλληνες και η απλή έστω αναφορά του ονόματος του Βυζαντινού Κράτους.
Εκτός όμως αυτών το Βυζάντιο σήμαινε για τους Έλληνες όχι μόνο συνεχείς διώξεις, καταστροφές και αφανισμούς αλλά και αχρήστευση του νου, απαιδευσιά, δουλοπαροικία, δεισιδαιμονίες, αμέτρητους αγίους και λείψανα αγίων, μερικές φορές όχι ένα αλλά πολλά για κάθε άγιο, μοναστήρια με χιλιάδες μοναχούς, λειτουργίες ατελείωτες μέρα και νύχτα, διαρκή μέριμνα για την μετά θάνατον ζωή, ματαιότητα κάθε προσπάθειας, υποταγή και αδιάκοπες μετάνοιες προς τον επουράνιο και επίγειο βασιλέα, αδιάφορο αν αυτός ήταν ό Βυζαντινός αυτοκράτωρ ή, αργότερα, ο Τούρκος σουλτάνος.
Οι μετάνοιες βεβαίως, οι ελεημοσύνες και οι δωρεές προς τους ναούς κ.λπ. δεν βελτίωσαν την ηθική υπόσταση των ανθρώπων, αντιθέτως τους οδήγησαν σε ηθική κατάπτωση και δια -φθορά, ιδιαιτέρως τους ανθρώπους της υψηλής κοινωνικής τάξεως και του πλούτου, αλλά και τους αυτοκράτορες και τους ανθρώπους του κλήρου, όπως μαρτυρεί ό Ιωάννης Χρυσόστομος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Και αυτά διότι έλλειπε η ελληνική παιδεία της αρετής και ο έλεγχος του Δήμου. Γνωρίσματα του ελληνικού πολιτισμού όπως η αγάπη προς την ζωή, η δροσιά του γέλιου, ο έλεγχος της λογικής, η χαρά της ελευθέρας επιστημονικής έρευνας και γνώσεως και της αχώριστου συντρόφου της, της αμφιβολίας, το μέτρο, και προ πάντων η ανοχή, ήσαν πράγματα άγνωστα στο Βυζάντιο, εξακολουθούν δε να είναι αυτά άγνωστα και σήμερα στους κύκλους της αδιαλλάκτου Ορθοδοξίας.
Οι Έλληνες του 1821 ζήτησαν καθαρό αέρα για να αναπνεύσουν, να ζήσουν και να σκεφθούν ελευθέρως. Βρήκαν διέξοδο και στηρίχθηκαν στις αξίες εκείνες πού κινούσαν τα κοσμοϊστορικά γεγονότα του 18ου αιώνος στην Ευρώπη. Έξοχοι Έλληνες άνδρες βοήθησαν να μεταδοθεί ελεύθερη και ελληνική παιδεία στους σκλαβωμένους Έλληνες. Ή παιδεία τους βοήθησε να γνωρίσουν το ένδοξο παρελθόν της Ελλάδος (και όχι του Βυζαντίου), να σταθούν όρθιοι και να διεκδικήσουν αγωνιζόμενοι την ελευθερία τους.
Οι αρχηγοί υπενθύμιζαν στους αγωνιστές τις μάχες του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών (και όχι εκείνες του Βελισσαρίου). Ο ενθουσιασμός όλων ήταν μεγάλος. Επιτέλους οι ραγιάδες Ρωμιοί είχαν μία ένδοξη πατρίδα! Αντικαθιστούσαν λοιπόν τα βυζαντινά εβραϊκά τους ονόματα με αρχαία ελληνικά. Και έπρατταν τούτο όλοι, και οι απλοϊκότεροι των ανθρώπων, ακόμη και οι χαμάληδες. Μετά όρμησαν κατά των Τούρκων για την ελευθερία (και όχι για τον αυτοκράτορα), ως Έλληνες πλέον (όχι σαν Ρωμαίοι η Ρωμιοί) και έγραψαν ιστορία «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων (όχι των Ρωμαίων η Ρωμιών) τα Ιερά» κατά τον εθνικό μας ποιητή.
Το όνομα «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» ήταν άγνωστο στους ανθρώπους της εποχής εκείνης
Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Τότε ονομάζεται Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ό ανώτατος άρχων του κράτους ακόμη και ό τελευταίος Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος ονομαζόταν Αυτοκράτωρ Ρωμαίων, ο δε προκαθήμενος της εκκλησίας Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως -Νέας Ρώμης, όλοι δε οι άλλοι επήκοοι ονομάζονταν Ρωμαίοι και όχι Έλληνες.
Το όνομα Βυζάντιο, Βυζαντινή Αυτοκρατορία κλπ. χρησιμοποιήθηκε από Ευρωπαίους ιστορικούς του 17ου αιώνος, δηλαδή δύο αιώνες μετά την οριστική συντριβή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τους Τούρκους το 1453. Λέγοντας επομένως Βυζάντιο, Βυζαντινό Κράτος κ.λπ. εννοούμε το Ρωμαϊκό Κράτος, που καθυπέταξε και κράτησε υπό καταπιεστική και εξουθενωτική δουλεία τους Έλληνες για 1000 περίπου χρόνια, το κράτος, πού κατέστρεψε την ελληνική παιδεία, τα έργα πολιτισμού και τον τρόπο ζωής των Ελλήνων, ιδιαιτέρως δε κατά τους πρωτοβυζαντινούς χρόνους.
Το Βυζαντινό (Ρωμαϊκό) κράτος δεν είναι δημιούργημα των Ελλήνων αλλά των Ρωμαίων κατακτητών. Έλαβε από τους λαούς της περιοχής στοιχεία πολιτισμού αλλά και έξεις Βάρβαρες καί γελοίες, ακόμη και αηδιαστικές. Από τους Εβραίους λ.χ. έλαβε την θρησκεία, τον Βασιλέα -Θεό, την προσκύνηση των βασιλέων, το Ιερό παλάτι, την εξόρυξη των ματιών, το κόψιμο της μύτης, των χειλιών, της γλώσσης και άλλους ακρωτηριασμούς κλπ.
Από τους Πέρσες έλαβε την πολυτέλεια της αυλής, τα πολυποίκιλα, πολυποίκιλτα και μεγαλοπρεπή ενδύματα και άμφια των αυτοκρατόρων, αυλικών, ιεραρχών και υπηρετών, την δουλική προσκύνηση των αυτοκρατόρων και Ιεραρχών, τους ευνούχους, το μαστίγωμα. Από τον πολιτισμό των Ελλήνων έλαβε μόνο την γλώσσα, όχι την ψυχή και το πνεύμα. Άλλα και την γλώσσα διέφθειρε αφού μετέβαλε το νόημα πολλών σημαντικών λέξεων, πού απέδιδαν τον ελληνικό πολιτισμό, όπως λ.χ. στις λέξεις αγαθός, εκκλησία κ.λπ. στις οποίες ο κλήρος του Βυζαντίου έδωσε άλλη άσχετη σημασία. Από τους Ρωμαίους έλαβε το Βυζάντιο τους κανόνες δικαίου, τον θεσμό του αυτοκράτορα, την πολιτική και στρατιωτική οργάνωση και τακτική. Με αυτά και άλλα δημιούργησε έναν ιδιάζοντα υβριδικό πολιτισμό, τον βυζαντινό, ο οποίος δεν είναι ελληνικός.
Ή Ελλάδα περιφρονήθηκε από το Βυζάντιο.
Το Βυζάντιο δεν υπήρξε ποτέ Ελλάδα ούτε κατά το πνεύμα και την ψυχή ούτε κατά το όνομα. Πολιτεία και κλήρος, πήραν από την Ελλάδα μόνο την γλώσσα από την ανάγκη η μεν πολιτεία να ασκεί αποτελεσματικότερα την διοίκηση ο δε κλήρος να διατυπώνει και μεταδίδει τις δοξασίες του στους ελληνοφώνους κατοίκους της Ανατολής. Δεν πήραν την δροσιά της ψυχής και το ανήσυχο και διερευνητικό πνεύμα του σκεπτόμενου Έλληνα της εποχής εκείνης. Ιδιαιτέρως κατά τους τελευταίους αιώνες στο Βυζάντιο όλοι μιλούσαν ελληνικά. Η επί αιώνες όμως αδιάκοπη δίωξη και καταπίεση εξανάγκασε τους Έλληνες να λησμονήσουν το παρελθόν τους, να μη ζουν, αισθάνονται και σκέπτονται ως Έλληνες προ πάντων δε να μην ονομάζονται Έλληνες, αλλά Ρωμαίοι.
Δηλαδή το Βυζάντιο πραγματοποίησε μία βάρβαρη εθνοκάθαρση. στους Έλληνες, πού είχαν ελεύθερο πνεύμα, επέτυχε με ωμή βία να «μεταμορφώσει» σε Ρωμαίους και να τους καταστήσει δούλους για να προσκυνούν τον επίγειο και επουράνιο βασιλέα, τον αυτοκράτορα και τον αρχιερέα. Ακόμη και σήμερα, στους αδιαλλάκτους ορθοδόξους κύκλους, παρατηρούνται κατάλοιπα εκείνου του φοβερού αφελληνισμού. Οι κύκλοι αυτοί δεν μπόρεσαν ποτέ -και ούτε τώρα μπορούν- να ανεχθούν την ελεύθερη ελληνική ψυχή, πού αναστήθηκε και ελευθερώθηκε το 1821. Επιθυμούν να ονομάζονται ακόμα Ρωμιοί, δηλαδή Ρωμαίοι και όχι Έλληνες. Αντί για Έλληνες, Ελλάδα και Ελληνισμό, ομιλούν συχνά για την Ρωμιοσύνη και για το απροσδιόριστο γένος των ορθοδόξων, όπως κατά την περίοδο της βυζαντινοκρατίας άλλα και της τουρκοκρατίας, πού ακολούθησε.
@Στυλ. Μιχόπουλου: Βυζάντιο, αυτοκράτορες, κλήρος και Ελληνισμός, Έκδοση «Νέα Θέσις»
Υπεστήριξαν μερικοί ιστορικοί ότι το Βυζάντιο αποτελεί την συνέχεια της αρχαίας Ελλάδος και ότι διέσωσε τον πολιτισμό της. Η άποψη αυτή καθιερώθη και κατεχωρήθη στα σχολικά βιβλία, ώστε όλοι μας σήμερα να θεωρούμε την ιστορία του Βυζαντίου ως ιστορία ελληνική. Οι Έλληνες οπωσδήποτε έζησαν στο Βυζάντιο και κατά συνέπειαν η περίοδος αυτή, όπως εκείνη της Ρωμαιοκρατίας και η άλλη της Τουρκοκρατίας, αποτελούν μέρος της ιστορίας των. Το ζήτημα όμως είναι πώς έζησαν οι Έλληνες στο Βυζάντιο, που ήταν Ρωμαϊκό κράτος.
Στην Ρωμαϊκή περίοδο οι Έλληνες έχασαν μεν την πολιτική τους ελευθερία, όχι όμως την πνευματική και τον πολιτισμό τους. Κατά την Βυζαντινή περίοδο όμως έχασαν επί πλέον και την πνευματική τους ελευθερία, τον πολιτισμό, την περιουσία ακόμη δε και την ζωή τους, αν επέμεναν να σκέπτονται ελεύθερα, να ζουν ως Έλληνες και να ονομάζονται Έλληνες. Η καταστροφή αυτή του πολιτισμού ενός έθνους είναι βάρβαρη γενοκτονία.΄Οτι συντελέσθη η καταστροφή αυτή δεν μπορεί να απορριφθή ούτε από τους ιστορικούς – φίλους του Βυζαντίου. Δεν τονίζεται όμως και δεν διδάσκεται, με αποτέλεσμα να παραμένει άγνωστη στους περισσοτέρους σημερινούς Έλληνες. Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να ρίψη άπλετο φως στην τραγική αυτή περίοδο του Ελληνισμού. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
http://terrapapers.com/?p=42808
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου