Η ΚΩΔΙΚΗ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

       «Ερωτηθείς ο Πυθαγόρας, τι το σοφώτατον των όντων, αριθμός, έφη, το δε δεύτερον σοφίας, ο τα ονόματα τοις πράγμασι θέμενος», μας πληροφορεί ο Πρόκλος.

  ΜΗΔΕΝ ΣΥΝ ΑΠΕΙΡΟΝ ΙΣΟΝ ΕΝ=ΘΙΟΣ

       Η Αρχαία Ελληνική Μεγαλογράμματη Γλώσσα, η οποία ενεργοποιεί τα περισσότερα εγκεφαλικά μόρια, όπως απέδειξαν νεότερες επιστημονικές έρευνες της νευροφυσικής, είναι γλώσσα κωδική των Συμπαντικών λειτουργιών και η θεόπνευστη δημιουργία του Αρχαίου Ελληνικού Αλφαβήτου των 27 αριθμοδυναμικών Γραμμάτων ανάγεται στα βάθη των χιλιετιών και φαίνεται να αποδίδεται στον σοφό ΠΑΛΑΜΗΔΗ. Τα Κεφαλαία Γράμματα της Αρχαιοελληνικής Γλώσσης, τα οποία απαντώνται στα αρχαιοελληνικά κείμενα, σε επιγραφές, σε αγγειογραφίες κ.α., εικονίζουν επακριβώς την νευραξονική κίνηση , που διαγράφει κάθε αντιληπτό ερέθισμα των ανθρωπίνων αισθήσεων, όταν εισέρχεται στον εγκέφαλο. Έτσι, υπάρχει πιστή αλάνθανθαστη ακριβής ανταπόκρισις ανάμεσα στο «σημαίνον» (την λέξιν)και στο «σημαινόμενον»(πράγμα-κατάστασιν), που κατοχυρώνει την «Γνώσιν της Αληθείας» στην κατανόησιν του Κόσμου, του Εαυτού , στην έκφραση και στην υγιή δημιουργική σκέψι. Η γνωσιχρησία της Αρχαιοελληνικής Μεγαλογράμματης Γλώσσας οδήγησε στην άνθιση του υπέροχου Πολιτισμού της Ελλαδος, ο οποίος παρέχει πλείστα πνευματικά φώτα σε όλην την Ανθρωπότητα.

 

       Κάθε Γλώσσα αποτελεί σύστημα επικοινωνίας διαπροσωπικής-διαχρονικής-διατοπικής, προς γνωστική αφομοίωση του ΕΑΥΤΟΥ και του ΑΛΛΟΥ, που αποδεικνύεται Ομοουσία Ταύτισις στον Κύκλο του ΕΝΟΣ. Η Γλώσσα ως ερμηνευτικό σύστημα πραγμάτων και καταστάσεων στον Ανθρώπινο Πολιτισμό κατέχει ένα ευρύ ανοδικό φάσμα, που εκτείνεται από την συν-εννόηση πρακτικών αναγκών ως την κατα-νόηση του Σύμπαντος Κόσμου και την λειτουργική θέση της Ατομικής Ύπαρξης μεσα στην όλη Δημιουργία.

       Οι ερευνητές Pauwelsκαι Bergier παρατηρούν ότι «για τον άνθρωπο των αρχαίων χρόνων, η γλώσσα είναι ένα απέραντο συνδυαστικό σύνολο, ένας παγκόσμιος λογαριασμός φορτωμένος αξίες, πιθανότητες δράσης, απογραφής, μια αποθήκη από γνώσεις , που έχουν ανακαλυφθεί κι ένα περίπλοκο υλικό, για να ενεργήσεις πάνω στην πραγματικότητα.

       Το γλωσσολογικό στοιχείο είναι εξίσου υλικό με το σώμα που το παράγει, και οι αρχέγονοι ήχοι σε σχέση με τα τέσσερα στοιχεία του Σύμπαντος, το νερό, την γη, την φωτιά, τον αέρα, ξαναδημιουργούνται μέσα στα σπλάχνα και παράγουν τον λόγο...

       Δύο είναι οι ιδέες που πρέπει να συγκρατήσουμε : η πρώτη, ότι την γλώσσα την έχουν συλλάβει σαν έκφραση διαμέσου του ανθρώπου, σαν μια υλική πραγματικότητα και ότι να εκτοξεύεις- πετάς μια λέξη είναι μια πράξη μεταβλητότητας, όπως το να εκτοξεύεις ένα βέλος ή μια πέτρα. Η δεύτερη είναι, ότι ο λόγος ως σκέψη προϋπάρχει της σπλαχνικής γλώσσας, ότι υπάρχει ένας πρωταρχικός λόγος, ο λόγος του Θεού...Υπήρχε, λοιπόν, για όλους τους ανθρώπους μια μεγάλη πρωταρχική γλώσσα, που με τον αρχικό λόγο, τα πράγματα αποκάλυπταν την φύση τους, το πραγματικό τους όνομα και την λειτουργία τους στην Παγκόσμια Αρμονία.»

       Αυτήν την αλήθεια εκφράζει και η ρήσις του Ιησού : « Η εμή διδαχή ουκ εστί εμή αλλά του πέμψαντός μς. Ο ων εκ Θεού τα ρήματα του Θεού ακούει ` ο αφ’ εαυτού λαλών την δόξαν την ιδίαν ζητεί»(Ιωάν.Ζ 16)

       Όμως, επισημαίνουν οι ανωτέρω δυο ερευνητές «Εμείς οι άλλοι, οι «πολιτισμένοι», έχουμε καθιερώσει μια διχοτόμηση ανάμεσα στο πνεύμα και στην ύλη, στο πραγματικό και στην γλώσσα, και η γενική δυαδική μας αντίληψις, μας παρακινεί να θεωρήσουμε την γλώσσα σαν μια χωριστή λειτουργία, την γλωσσολογία σαν μια ξεχωριστή επιστήμη, την «γλωσσική περίπτωση» σαν να εξαρτάται από μια προσέγγιση καθαρά τυπική και αφηρημένη.

       Ωστόσο, θα πρέπει να υπήρχε , σύμφωνα με τους αρχαίους, μια γλώσσα, που είχε αποκαλυφθεί στον άνθρωπο, και σε αυτή την γλώσσα τα ονόματα δεν θα ήταν απλώς το σύμβολο των πραγμάτων, αλλά η έκφραση και η πραγματικότητα της ύστατης δομής των πραγμάτων. Και οι γλώσσες μας δεν θα ήταν παρά η μισοσβησμένη ανάμνηση αυτού του αρχικού θείου λόγου. Καμιά φορά , μια λέξη φαίνεται να έχει ακόμη εξάρτηση από έναν δεσμό , που κρατάει από την θεία της καταγωγή. Η διαφωτιστική του αμφιθυμία  ή το περίπλοκο αριθμητικό περιεχόμενό του , φαίνεται να υπενθυμίζουν ότι συνδέεται με κάποια εγκυκλοπαίδεια πρωταρχικών αληθειών. Έτσι, η λέξις «φως» στα ελληνικά, σημαίνει, ανάλογα με το αν παίρνει οξεία ή περισπωμένη, άνθρωπος ή φως.»

       Ο ερευνητής Θόδωρος Αξιώτης υποστηρίζει ότι «Ο άνθρωπος είναι πνεύμα και ύλη. Όπως το υλικό σώμα εξελίσσεται, το ίδιο συμβαίνει και με το πνεύμα, που τείνει να επανέλθει στην αγνή του πρώτη ουσία.

      Για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου οι θεϊκές δημιουργικές ακτινοβολίες μορφοποιούνται σε καταληπτά σχήματα και σύμβολα. Οι πρώτες αρχές γίνονται αρχέτυπα ικανά να διαβιβασθούν με την συμβολική τους μορφή σε όλους τους ανθρώπους. Τα θεϊκά σύμβολα, αιώνια και αμετάβλητα, παραμένουν στον θεϊκό, τον αόρατο κόσμο και συνιστούν τις λεγόμενες μνήμες της φυλής , του πλανήτη, του Σύμπαντος κλπ.

Το ασυνείδητο στον άνθρωπο και το ένστικτο στα ζώα είναι οι δέκτες των θεϊκών εντολών από μια ανώτερη μνήμη. Έτσι συμβαίνει τα ίδια σύμβολα να παρουσιάζονται σε κάθε εποχή και κάθε τόπο, κι εκεί ακόμη που είναι ανεξήγητη η παρουσία τους.

 Όμως, τα σύμβολα αυτά γίνονται κατανοητά από λίγους. Οι πολλοί θέλουν εκπαίδευση και τον ρόλο του εκπαιδευτή τον έπαιξαν οι Έλληνες στην αρχαιότητα...Πρέπει κατ’ ανάγκη να υπάρχει ανθρώπινη επικοινωνία και εκπαίδευση. Αν δεν διδάξουμε τα παιδιά μας, είναι βέβαιο ότι ελάχιστα θα επωφεληθούν  από τα επιτεύγματα της πνευματικής προόδου του ανθρώπου.»

       Ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός διδάσκει ότι «οι αρχαίοι θεοί είναι νοητικαί φυσικαί ενέργειαι, που διοικούν έν ωρισμένον βασίλειον : ο Ποσειδών την μορφήν, το όριον...` η Ήρα την πολλαπλότητα ` ο Απόλλων την ταυτότητα ` η Άρτεμις την διάκρισιν `ο Ήφαιστος την μονιμότητα ` ο Διόνυσος την αυθόρμητον κίνησιν ` η Αθηνά την δεκτικήν κίνησιν, την ώσιν και την απόρριψιν του περιττού ` ο Ερμής τους επιγείους δαίμονας` ο Ζευς αποκαλείται « βασιλεύς, αυτοών, αυτοέν, μέγας τωόντι και υπερμέγας, ος γέγονεν εξ ουδενός, ου ουδείς πρεσβύτερος, προαιώνιος και μόνος δη των πάντων πάντοτε και πάντως αγέννητος».

        Βεβαίως, εδώ χωρούν και ποικίλες άλλες ερμηνείες από αρχαίους φιλοσόφους και μεταγενεστέρους μελετητές , που θα δούμε στην συνέχεια, ώστε να εισχωρήσουμε στο βάθος της αληθείας των ονομάτων, σύμφωνα με τον ΚΩΔΙΚΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΛΟΓΟΥ.

        Για τον Φρειδερίκο Νίτσε «ο λόγος του παρελθόντος είναι πάντοτε ένας χρησμός μαντείου : μόνον ως οικοδόμοι του μέλλοντος, ως γνώστες του παρόντος θα τον καταλάβουμε(...)Μόνον όποιος χτίζει το μέλλον έχει δικαίωμα να κρίνει το παρελθόν».  Έτσι, διερευνώντας και διαλογιζόμενοι τις αιώνιες Αλήθειες στον σοφό λόγο του παρελθόντος, όχι μόνον δεν οπισθοδρομούμε, αλλά συνδεόμαστε με το ανεκτίμητο Αρχείο της διαχρονικής Πνευματικής Νοοσφαίρας και ανελισσόμαστε σε υψηλότερα Πνευματικά Πεδία, με διεύρυνσι της Ατομικής Συνείδησης σε Συλλογική Συνείδηση και σε Υπερσυνείδηση του Όλου Παντός.

 

        Στο σημείο αυτό οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι ο άνθρωπος, όπως και κάθε ζων ον, ως ομοούσιο μόριο και σταγόνα στον Ωκεανό της Άπειρης Δημιουργίας, φέρει εντός του , σαν ένα mattrix, την Γνώσιν του Παντός  και εσωκλείει των Κώδικα της Υπάρξεώς του στον Κόσμο. Συνεπώς, η Διδασκαλία βρίσκεται εντός του κωδικοποιημένη και οφείλει να την πραγματώσει, σε όποιο Πεδίο Υπάρξεως ευρίσκεται. Ο εξωτερικός Διδάσκαλος , είτε σε άμεση επαφή  είτε με τον γραπτό λόγο διαχρονικά, αποτελεί την αφορμή Αφύπνισης κι Ενεργοποίησης του Εσωτερικού Ενδιαθέτου Λόγου-Νόμου προς πραγμάτωσιν του Εντελεχειακού Σκοπού του Ανθρώπου, που είναι η συνεχής διεύρυνσις της Φωτεινής Δημιουργίας οργανώνοντας αρμονικά το Χάος , εδώ στην 13η οριακή προς το Χάος Διάσταση, που βρισκόμαστε ως Συμμέτοχοι-Συνυπεύθυνοι-Συνδημιουργοί . Οι 3 βαθμίδες αυτής της Αυτογνωσιακής Αυτοπραγμάτωσης, σύμφωνα με την πανάρχαιη Ορφική και Βεδδική Διδασκαλία, είναι η Κάθαρσις, η Φώτισις και η Θέωσις , κατά την υπενθύμησιν «και ως θεοί έσεσθε».

       Για τον Παρμενίδη και τους περισσοτέρους αρχαίους Ελληνες φιλοσόφους οι αισθήσεις είναι ψευδείς για την  κατανόησι της Πραγματικότητος. Μόνον ασφαλές κριτήριον είναι ο Λόγος ως μαθηματική αναλογία .

  

       Είναι σκόπιμο τώρα εδώ να αναφερθεί το περί δημιουργίας των αιγυπτιακών γραμμάτων και αριθμών, που αναφέρεται στον Πλατωνικό «Φαίδρο»(59-60), όπου ο εφευρέτης τους θεός Θευθ είπε στον βασιλιά Θαμούς: «Η γνώση αυτού του πράγματος , βασιλιά, θα κάμει τους Αιγυπτίους σοφωτέρους και μνημονεστέρους, διότι βρέθηκε το φάρμακο της μνήμης και της σοφίας. Ο Θαμούς τότε απεκρίθη»...Τούτο θα παρέχει λησμοσύνην στις ψυχές εκείνων που θα το μάθουν, επειδή θα παραμεληθεί η εξάσκησίς του μνημονικού, διότι έχοντας πεποίθησιν στην γραφήν ενθυμούνται τα πράγματα εκ των έξω δια ξένων στοιχείων και όχι εκ του εσωτερικού των αυτοί αφ’ εαυτών ` δεν βρήκες λοιπόν φάρμακον μνήμης αλλά υπομνήσεως. Στους δε μαθητές παρέχεις φανταστικήν σοφίαν και όχι αλήθεια, διότι αναγνώσαντες πολλά με το σύστημά σου χωρίς διδασκαλία θα φαντασθούν πως είναι πολυμαθείς, ενώ ως επί το πλείστον είναι αμαθείς και ανυπόφοροι στις σχέσεις τους, επειδή αντί σοφών θα έχουν γίνει δοκησίσοφοι».

       Πολύ σωστή αποδείχθηκε η παρατήρηση του αιγυπτίου βασιλέως, διότι η ιερογλυφική γλώσσα  είναι γλώσσα «σημειολογική»,που δεν ταυτίζει το «σημαίνον» με το «σημαινόμενον» και όχι «νοηματική», όπως είναι η Αρχαία Ελληνική. Η ελληνική Γλώσσα έχει έντονα μουσικά χαρακτηριστικά, λόγω αρμονικών κλιματολογικών συνθηκών ` είναι γλώσσα τονική, μελωδική, με αλληλοδιαδοχή  διαφορετικών μουσικών υψών των συλλαβών κάθε λέξεως, έτσι ώστε  να αποτελεί ένα λογώδες μέλος. Η προσωδιακή της ρυθμοποιία προκύπτει από την ανισόχρονη εναλλαγή  μακρών και βραχειών συλλαβών και μεταβολή των τόνων. Το πολυτονικό σύστημα επινοήθηκε αργότερα από τους Αλεξανδρινούς φιλολόγους, για να διασωθεί ο προσωδιακός ρυθμός της Γλώσσας, που είχε λησμονηθεί με την πάροδο των χρόνων.

 Χαρακτηριστικό στην Σύνταξη της πλέον απλής προτάσεως με 3 βασικούς όρους : Υποκείμενο –Ρήμα-Αντικείμενο μπορεί να γίνουν 6 μεταθέσεις, χωρίς να αλλάξει το νόημα (ενώ στην Αγγλική μόνο μια) π.χ. εγώ βλέπω τα παιδιά // εγώ τα παιδιά βλέπω//βλέπω τα παιδιά εγώ//τα παιδιά εγώ βλέπω//τα παιδιά βλέπω εγώ.

       Η ακριβής απόδοσις των νοημάτων οδηγεί σε αρτιμελή σκέψη και υγιή πράξη. Ενώ η ανάπηρη συρρικνωμένη  γλώσσα οδηγεί σε ανάπηρη σκέψη και δράση, σε παθητικοποίηση και υποταγή του ανθρώπου, ο οποίος στερείται την ελευθερία της λεπτομερούς σκέψης και έκφρασης. Διότι , όπως αποδεικνύει η νευροφυσική επιστήμη, η ανάπτυξις του εγκεφάλου προέρχεται από τις περισσότερες συνάψεις, τις αλληλοσυνθέσεις νευραξόνων, δενδριτών και νευρονικών κυττάρων, αναλόγως με αυτό που του παρέχουμε. Όσο δυσχερή είναι τα περιεχόμενα που λαμβάνουμε, τόσο περισσότερα δίκτυα αναπτύσσει. Όταν προφέρουμε μια λέξη, δονείται ένα μέρος του εγκεφάλου ` όταν κάποιος σκέφτεται ετυμολογικά μια λέξη, δονείται όλος ο εγκέφαλος (Βέγκελ και Πόε).

       Στον πλούτο των νοηματικών αποχρώσεων της Eλληνικής Γλώσσας

αναφέρεται ο ποιητής Οδυσσές Ελύτης, γράφοντας :   

       Οδυσσέας Ελύτης :

 «Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική...

   Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.

   Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν

   άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω

   τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ  μες στα

                                                                                     μυστήρια.»

Μιά γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και

                                                                                        άλλο

πράγμα ο έρωτας, άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα ` άλλο η

πίκρα και άλλο το μαράζι ` άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά...»

      «Ο ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ εκφράζει τις ουράνιες δυνάμεις, που ρέουν ως φωτοενέργειες ή Ιδέες, για να δομήσουν τον φυσικό κόσμο.

       Ο ΚΏΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ αποτελεί ένα οργανωμένο σύστημα σκέψεως, που μας επιτρέπει να αντιληφθούμε μ’ έναν άμεσο τρόπο το νόημα της λέξεως.

       Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ μας δίνει , μέσω των ονομάτων, την Κοσμογονική Φυσική γνώση, την Επιστημονική Γνώση, την Φιλοσοφική Γνώση», υποστηρίζει ο ερμηνευτής του Κώδικος του Έλληνος Λόγου, διδάκτωρ της Φιλοσοφίας της Γλώσσης, κ. Θεολόγος Σημαιοφόρος.

        Στο βιβλίο «Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ» ο ερευνητής Ιπποκράτης Δάκογλου παραθέτει πολύτιμες πληροφορίες επιστημονικών ερευνών και αρχαίων κειμένων, σχετικά με την δημιουργία και την  «σημαντική» του αρχαιοελληνικού αλφαβήτου και της εννοιολογίας των λέξεων και είναι απαραίτητο να επιμείνουμε εξ αρχής σε αυτές, εφ’ όσον αποκαλύπτουν την κατασκευή και λειτουργική σημασία των ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ και των ΑΡΙΘΜΩΝ, που αποτελούν οργανικά αποσπάσματα από το Μεγάλο Σχέδιο της ΑΡΜΟΝΊΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ .

       Ως εφευρέτης του Ελληνικού Αλφαβήτου θεωρείται ο ήρως του Τρωικού πολέμου Παλαμήδης, περί τον  12ο-13ο αιώνα προ Χριστού, και κατ’ άλλους ακόμη παλαιότερα , αποκλειομένης της περί φοινικικής από το 8ο-9ο αι. π.Χ. προέλευσης άποψης(βλ. και απόσπ. Διόδωρος Σικελιώτης).Το ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ είναι φθογγικό, με διακεκριμένους φθόγγους, σύμβολα και εικόνες για τα φωνούντα και για τα άφωνα, ενώ το φοινικικό είναι συλλαβικό χωρίς να διαχωρίζει άφωνα και φωνούντα (π.χ. το γράμμα Β εκφωνείται και ως Βα και Βε και Βι και Βο και Βου, ενώ με το Ελληνικό κάθε σύμβολο-γράμμα έχει μίαν και μοναδικήν εκφώνισιν.

      «Το ελληνικό φθογγικό αλφάβητο είναι εντελώς άσχετο προς τα δυο προηγούμενα, το ιερογλυφικό και το συλλαβικό και στηρίζεται εις έναν τρόπον σκέψεως αδιανόητον δια τας προηγουμένας γενεάς», υποστηρίζει ο Παν. Γεωργούντζος, πρόεδρος του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κράτους (περί το 1993).

       Η πρόσφατη ανακάλυψις της πινακίδος του Δισπηλιού Καστοριάς, η οποία με την μέθοδο άνθρακα χρονολογείται στο έτος 5260 π. Χ. περιέχει κρητομινωική γραφή Γραμμική Β΄, όπου υπάρχουν πολλά σύμβολα απολύτως ομοιάζοντα προς μερικά του  νέου φθογγικού αλφαβήτου, όπως τα Π, Δ, Μ, Α, Ε, Η  κ.α. Από την μητρική αρχαιοτάτην ελληνικήν κρητική γραφήν Γραμμικήν Α και Β , οι μεν Φοίνικες κράτησαν  την συλλαβικήν της μορφήν και τα ίδια σύμβολα συμπτυσσόμενα  σε 22 συλλαβικά με 110 ήχους, οι δε Έλληνες εκράτησαν μεγάλο μέρος των συμβόλων αυτών, όμως τα διέσπασαν σε ηχητικά άτομα «άφωνα» και «φωνούντα», μετατρέποντας την μητρική κρητική συλλαβική  γραφή σε φθογγική τοιαύτη. 

       Ο αποσυμβολισμός του συμβολικού Πυθαγορείου ακούσματος

                           ΤΙ ΕΣΤΙ ΤΟ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΜΑΝΤΕΙΟΝ

 

απεκάλυψε την ύπαρξιν μιάς κοσμικής συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας, μέσα στην οποίαν ενυπάρχουν κατασκευασμένες όλες ανεξαιρέτως οι κατ’ όνομα μόνον γνωστές από την αρχαιότητα εφευρέσεις του Παλαμήδη.Συγκεκριμένα στην Μήτρα αυτή, η οποία είναι ένα γεωμετρικό σχέδιο «διπλού τετραγώνου», δηλαδή ορθογωνίου παραλληλογράμμου με αναλογίες πλευρών ένα προς 1 /2 εμφανίζονται οι 5 γνωστές εφευρέσεις του Παλαμήδη : εφεύρεσις και τρόπος κατασκευής των ελληνικών φθογγικών γραμμάτων και συμβόλων των αριθμών της σημερινής μορφής και της αλφαριθμικής συσχετίσεώς γραμμάτων και αριθμών, η εφεύρεσις της γεωμετρικής απεικονίσεως όλων των συμπαντικών κοσμικών μονάδων μετρήσεως, των υπερβατικών αριθμών, ήτοι του κοσμικού μέτρου, κοσμικού πήχεως, κοσμικού ποδός, χρυσού αριθμού Φ, δευτέρου Χρυσού αριθμού Φ΄, υπερβατικών αριθμών Π σε προσεγγιστική τιμή Π=3,1416 και του καλουμένου σήμερα νεπερίου αριθμού, καθώς και η εφεύρεσις διανομής του ετησίου χρόνου σε μήνες, ημέρες και ώρες, ακόμη και η εφεύρεσις του παιχνιδιού των πεσσών-σκακιού.

             

       Ο ερευνητής Ηλίας Τσατσόμοιρος στο βιβλίο του «Ιστορία της γενέσεως της ελληνικής γλώσσας» εντοπίζει ότι ο ήχος των γραμμάτων δεν είναι τυχαίος, αλλά προέρχεται από ανάλογον ήχον φυσικού φαινομένου, όπως ο ήχος Ρρρρ του φθογγικού γράμματος ρ προέρχεται από τον ήχο που δημιουργεί «Ροή» ύδατος. Αλλά και ο σχηματισμός των λέξεων δεν είναι τυχαίος αλλά παρουσιάζουν ένα πλήρες διανόημα, το οποίον προέρχεται από την συνάθροισιν των επί μέρους εννοιών των φθογγικών γραμμάτων από τα οποία σχηματίζεται η αντίστοιχη λέξις. Για παράδειγμα, η ολόγραφη λέξις του γράμματος Α «ΑΛΦΑ», ήτοι η ολική έννοια της λέξεως «ΑΛΦΑ» αποτελείται από την συνάθροισι των επί μέρους εννοιών των φθογγικών γραμμάτων, που την απαρτίζουν, δηλαδή :

         Α=ΑΡΧΗ

         Λ=ΛΟΓΟΥ

         Φ=ΦΥΣΙΣ

         Α=ΑΝΘΡΩΠΟΥ

                «ΑΛΦΑ»=ΑΡΧΗ ΛΟΓΟΥ ΦΥΣΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο ήχος του φθογγικού γράμματος Α είναι η πρώτη φωνή, που εκβάλλει ο άνθρωπος στην γέννησίν του και κατ’ επέκτασιν η Αρχική Δύναμις που ορίζει τα πάντα.

       Είναι σημαντικό να αναφερθεί η συμπαντικότητα, που κρύβει η ευρεθείσα Μήτρα του διπλού τετραγώνου. Η Μήτρα αυτή ενυπάρχει και στον Πυθαγόρειο Νόμο της Τριαδικής Δημιουργίας του Σύμπαντος, που εκφράζεται με την μαθηματικήν σχέσιν 1+Φ+Φ2 = 2Φ=Κ, όπου  Φ ο χρυσούς αριθμός.

      Το διπλούν τετράγωνον ή ορθογώνιον Παραλληλόγραμμον με πλευρές αναλογίας 1 προς 2, αφ’ ενός συμβολίζει την σμίξιν της Μονάδος και της Δυάδος, αφ’ ετέρου αποτελεί την Μήτρα, μέσα στην οποίαν εγγράφονται με κανόνα και διαβήτη πολλά μαθηματικά στοιχεία και σχέσεις μαθηματικές και ολόκληρο το ελληνικό φθογγικό αλφάβητο.

       Τα γράμματα και οι αριθμοί είναι αποσπάσματα από το Μεγάλο Σχέδιο της Αρμονίας των Ουρανίων Σφαιρών.

       Γι αυτό, ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος λέει

                  «...Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα/

                       στους γαλάζιους διαδρόμους/

                       συναντήσω αγγέλους, θα τους

                       μιλήσω ελληνικά, επειδή/

                       δεν ξέρουνε γλώσσες-Μιλάνε/

                       μεταξύ τους με μουσική»

Γράβιγγερ : «Κατά τον Πυθαγόρα, ο αριθμός είναι το κλειδί του κόσμου ` εκδηλώνει την ενεργό του παρουσία σε κάθε πράγμα, διότι το παν είναι κίνησις, κάθε δε κίνησις υπόκειται σε έναν νόμο, μιαν αρμονίαν, μιαν τάξιν, των οποίων ο αριθμός είναι η αισθητή έκφρασις. Πάσα η φύσις υπακούει σε μιαν τάξιν, σε μιαν παγκόσμια αρμονία, των οποίων ο αριθμός είναι συγχρόνως το μέτρον και η μορφή. Ο        άνθρωπος (σαν μικρόκοσμος) υπόκειται και αυτός στην οικουμενική αυτήν τάξη και στην δύναμη του αριθμού. Ο αριθμός αποτελεί ενεργό σύμφυτη ιδιότητα της ΜΟΝΑΔΑΣ, του Θεού. Η επιστήμη των Ασριθμών ήταν επιστήμη των ζωντανών δυνάμεων, των ιδιοτήτων του Θεού ενεργοποιουμένων στους κόσμους και στον άνθρωπο, στον μακρόκοσμο και στον μικρόκοσμο...Με την κατανόηση, με την διάκρισή τους και την εξήγηση του ρόλου τους ο Πυθαγόρας έκανε μάθημα ορθολογιστικής θεολογίας.              

       Οι Πυθαγόρειοι απέδειξαν  με την Αρμονία των Σφαιρών ότι η ενιαία και αδιαίρετος Τριάς, που προήλθε από την Δημιουργική Αρχική Μονάδα δια γονιμοποιήσεως (Δυάδα)του Χάους είναι η δημιουργός των πάντων, ως μια νέα επαναλαμβανόμενη γνωμονική ενιαία και αδιαίρετη μονάς, τρισυπόστατη, η οποία σμιχθείσα με την Δυάδα παρήγαγε την πεντάδα, δηλ. ολόκληρη την φύσιν..

       Αυτή η συμβολική Μήτρα του διπλού τετραγώνου, που έχει τις ανωτέρω  συμπαντικές ιδιότητες, χρησιμοποιείται σήμερα ως επιφανειακή γνωμονική μονάς, δηλ. Δυναμένη να επαναλαμβάνεται πολλάκις εν επαφή στην αρχιτεκτονική των παραδοσιακών και μνημειακών κατασκευών στην Ιαπωνία με την ονομασία «ΤΑΤΑΜΙ»

            

       Το Ελληνικόν Αλφάβητον είναι τρισυπόστατον, σε οιανδήποτε διάλεκτο κι αν εκφράζεται , δηλαδή εφαρμόζεται με 3 συγκεκριμένους τρόπους :

α) Γραμματολογική υπόστασις, απλή Παλλαϊκή, με δυνατότητα σχηματισμού συλλαβών, λέξεων, φράσεων και προτάσεων.

Β)Αριθμολογική υπόστασις, η συσχέτισις των γραμμάτων με τους αριθμούς και την  αρίθμησιν , με συγκεκριμένον κωδικό πίνακα.

Γ)Συμβολική υπόστασις.

       Η λέξις ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ δηλώνει την διπλή υπόσταση της λέξης, τόσον σαν μια εγγράμματη έννοια, όσον και σαν ένας αριθμός.

   Ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ιάμβλιχος (270 μ.Χ.), στον Βίον Πυθαγόρου και στα Θεολογούμενα της Αριθμητικής, περί της Πυθαγορείας φιλοσοφίας, τα οποία συνέγραψε , αποκαλύπτει ότι ο Πυθαγόρας και οι μετέπειτα Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν την μαθηματική υπόστασι των γραμμάτων. Για την λέξιν ΜΟΝΑΣ γράφει : «Μόνος της προς ήλιον κοινωνίας εμφαίνει δια της συγκεφαλαιώσεως του ονόματος αυτής ` συναθροισθέν γαρ το ΜΟΝΑΣ όνομα τξα(=361) αποδίδωσιν, όπερ ζωδιακού κύκλου μοίραι εισίν.»

 Ομοίως και ΕΝ=ΜΟΝΑΣ=1 διότι :

ΕΝ=5+50=55   5+5=10     1

ΜΟΝΑΣ= 40+70+50+1+200= 361     3+6+1=10   1

       Ο ερευνητής-συγγραφέας Νικόλαος Μαργιωρής στο βιβλίο του «Πυθαγόρεια  Αριθμοσοφία» γράφει : Οι Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν πρώτα το ελληνικό αλφάβητο  σαν αριθμητικό κανόνα και ύστερα στις πιο μεγάλες τάξεις (δεύτερη και Τρίτη) τις γνώριμες κουκκίδες ή την ιερογλυφική παράσταση των αριθμών...»

    Οι διάφορες μελέτες που έχουν παρουσιασθεί κατά καιρούς από τους αειμνήστους Αντ, Χαλά και Θεοφάνη Μανιά , Ιπποκράτη Δάκογλου και από άλλους εν ενεργεία ερευνητές , ως ο Κ. Μαρκάτος , αποδεικνύουν την μεγάλη αλήθεια της χρησιμοποιήσεως της αριθμητικής υποστάσεως των γραμμάτων του ελλην. Αλφαβήτου από πολύ αρχαιότερους χρόνους και προ του Πυθαγόρου (τουλάχιστον προ του 1.000 π.Χ.)

     Χαρακτηριστικό είναι ότι κάποιες λέξεις έχουν την ίδια αριθμητική σχέσιν, όπως οι Θεοί ΔΙΑΣ και ΑΠΟΛΛΩΝ, καθώς γράφει και ο ερευνητής Γουιλιαμ Γουέστκοτ, στο βιβλίο του ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑ . Διότι είναι :

ΔΙΑΣ= 4+10+1+200=215    2+1+5=8

ΑΠΟΛΛΩΝ= 1+80+70+30+30+800+50=1061   1+0+6+1=8

     Η συμβολική πυθαγόρεια λέξις ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ περιέχει ετυμολογικώς τον αριθμόν 4 και συμβολίζεται με το σύμβολο του τετάρτου γράμματος Δ του ελλην. Αλφαβήτου ως ένα τρίγωνο .

     Η συμβολική χρησιμοποίησις των γραμμάτων του αρχαίου Ελληνικού Αλφαβήτου αναφέρεται στα σχήματα των γραμμάτων, που συμβολίζουν είτε απλές έννοιες άλλων επιστημονικών κλάδων, όπως π.χ. της Μουσικής επιστήμης είτε βαθύτερες φιλοσοφικές έννοιες.

Στην απόκρυφη μυστική γνώση παρίσταναν τους 7 πλανήτες με τα 7 φωνήεντα του Ελληνικού Αλφαβήτου, αποτελώντας πλανητική κλίμακα (προφανώς μουσική των ουρανίων σφαιρών) και αντιστοιχώντας στις χορδές της επτάχορδης λύρας.

Α=ΣΕΛΗΝΗ

Ε=ΕΡΜΗΣ

Η=ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Ι=ΗΛΙΟΣ

Ο=ΑΡΗΣ

Υ=ΖΕΥΣ

Ω=ΚΡΟΝΟΣ

    Ο Ιπποκράτης Δάκογλου συσχετίζει την πυθαγόρεια πλανητική μουσική με την Δωρική οκτάβα, ως την μόνη γνήσια ελληνική μουσική κλίμακα.

           

 

    Μια άλλη συσχέτισις των φωνηέντων του Ελληνικού Αλφαβήτου με τους μουσικούς φθόγγους αφορά στην συσχέτισι της αύξουσας σειράς των συχνοτήτων των μουσικών φθόγγων με την αύξουσα σειρά των φωνηέντων μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο.

 

Μερικά γράμματα συμβολίζουν φιλοσοφικό στοχασμό, όπως το Ο, Χ, ς,Υ. Το γράμμα Ο  εκφωνούμενο στο τονοσκόπιο  (του Χανς Τζένη), λόγω της ειδικής ατομικής του συχνότητος  που διαθέτει, μετατρέπεται σε σχήμα πλήρους κύκλου 360 μοιρών. Το σύμβολο Ο προήλθε από τον ίδιο τον ήχο του Ο αλλά και η ολόγραφη έκφρασις του γράμ.Ο, δηλ. Η λέξις ΟΜΙΚΡΟΝ παριστάνει τον μαθηματικό τύπο ενός πλήρους κύκλου των 360 μοιρών, δηλ. Το ίδιο το σύμβολο «Ο». Διότι το άθροισμα των γραμμάτων της λέξεως ΟΜΙΚΡΟΝ αθροίζονται σε 360, αφού Ο=70 +Μ=40+Ι=10+Κ=20+Ρ=100+Ο=70+Ν=50=360 . Ο Πλάτων θεωρούσε το Ο  σύμβολον της ενεργείας της νοήσεως. Κατ’ άλλους θεωρείται σύμβολον της αενάου κινήσεως και της αιώνιας ζωής.

      Το έκτο γράμμα ς  ενέχει απόκρυφες κοσμολογικές φιλοσοφικές έννοιες και πραγματικές εφαρμογές στην Δημιουργία του Μεγακοσμικού Σύμπαντος καθώς και του Μικροκοσμικού και της Ζωής. Παριστάνει τμήμα μιας σπειροειδούς έλικος, ένα μικρό τμήμα στροβιλισμού και απεικονίζει την μορφήν και τον τρόπον  Δημιουργίας του Σύμπαντος Κόσμου, καθώς και πάσης ζωικής ή φυτικής ζωής ( DNA). Ο ήχος του έκτου χαμένου γράμματος-συμβόλου είναι «ΣΤΙ», δηλαδή είναι ήχος διπλού γράμματος Σ και Τ και η ολόγραφη έκφρασίς του είναι «ΣΤΙΓΜΑ». Αμφότερα φέρουν την ίδια αριθμητική υπόσταση με τον αριθμό 6 και ταυτίζονται με πλήθος ελληνικών λέξεων, που παριστάνουν  την έλικα, τον στροβιλισμό και η λεξαριθμική τιμή του ΣΤΙ είναι 6, διότι αθροίζονται Σ=200+Τ=300+Ι=10= 510  και 5+1+0=6 και, βεβαίως, όμοίως και η λεξαριθμική τιμή της ολόγραφης λέξεως ΣΤΙΓΜΑ είναι 6, διότι ς=6+Ι=10+Γ=3+Μ=40+Α=1=105 και 1+0+5=6 .

Κι ακόμη είναι ΕΛΙΞ=5+30+10+60=105 και 1+0+5=6

ΣΠΕΙΡΑ ΕΛΙΞ=200+80+5+10+100+1+105=501 ,οπότε 5+0+1=6

ΕΛΙΣΣΕΙΝ=5+30+10+200++200+5+10+50=510 και 5+1+0=6

       Και τα τρία χαμένα γράμματα ςίγμα, κόππα και σαμπί, καθώς και το Θ, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, που ανάγεται στην φιλοσοφική κοσμολογική θεώρησι της δημιουργίας και λειτουργίας του Σύμπαντος Κόσμου.   Το γράμμα Χ αφορά στην σύστασιν της ψυχής του Κόσμου, όπως δηλώνεται στον Πλατωνικό «Τίμαιο».

      Είναι απολύτως βεβαιωμένον ότι και ο Πυθαγόρας και οι μετέπειτα Πυθαγόρειοι έπλαθαν τέτοιες συμβολικές λέξεις καθώς και ολόκληρες συμβολικές συμπαντικές ή άλλης μορφής φράσεις, ρήσεις κλπ., όπως είναι η συμβολική συμπαντική λέξις ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ή ΚΟΣΜΟΣ ή ο ΣΦΑΙΡΟΣ του Πυθαγορείου Εμπεδοκλή. Επίσης είναι συμβολικά πλασμένα όλα τα γνήσια «Ακούσματα» του Πυθαγόρου και μερικές ρήσεις του Φιλολάου, όπως η ρήσις που μας αποκρυπτογράφησε το μαθηματικό θεώρημα της Αρμονίας των Ουρανίων Σφαιρών, δηλ. Το «Έστι γαρ αρμονία πολυμιγέων ένωσις και δίχα φρονεόντων συμφρόνησις» .            

    Έχουν εντοπισθεί πολλές συμβολικές λέξεις, που συμβολίζουν γραφικά, σχηματικά την ίδια τους την έννοια, όπως ΕΝ=5+50=55 και 5+5=10 και 1+0=1

ΜΟΝΑΣ=40+70+50+1+200=361 , οπότε 3+6+1=10 και 1+0=1

ΔΥΑΣ=4+400+1+200=605, οπότε 6+0+5=11 και 1+1=2

ΤΡΕΙΣ=300+100+5+10+200=615 , οπότε 6+1+5=12 και 1+2=3

       Ο όρος ΜΟΝΑΣ και ΕΝ ορίζεται ως το αυτοτελές και αδιαίρετον ΟΛΟΝ και προς δήλωσιν του Ενός Μοναδικού Δημιουργού. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούν την ΜΟΝΑΔΑ και την ΔΥΑΔΑ ως βασικά στοιχεία των αριθμών και των όντων.

      Ο Ευκλείδης ορίζει : «Αριθμός δε το εκ μονάδων συγκείμενον πλήθος».

  

       Το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο ονομάζεται αριθμοαλφάβητο και αποτελείται από 27 γράμματα : τα γνωστά 24 συν τα 3 χαμένα , το στι, το κόπα και το σαμπί.

         

 

Ο σκοπός του Ελληνικού Αλφαβήτου απέβλεπε: 1) στην κάλυψη πρακτικών αναγκών λογιστικών ή εμπορικών συναλλαγών, με απλούστερο τρόπο έναντι άλλων προγενεστέρων μορφών και αφετέρου 2) στην διαμόρφωση ειδικών κρυπτογραφικών Κωδίκων για την δημιουργία νέων συμβολικών λέξεων ή φράσεων ή πάσης φύσεως ρήσεως, που περιέχουν βαθειές φιλοσοφικές έννοιες ή χρησιμεύουν ως ποιητικόν μέτρον.

       Από τον συμβολικό αριθμό 27(ΚΖ), που φανερώνει το πλήθος των γραμμάτων του ολοκληρωμένου Ελληνικού Φθογγικού Αλφαβήτου, προκύπτει η πρώτη ένδειξις του ενυπάρχοντος μηνύματος μέσα στο Αλφάβητο.  Ο συμβολικός αριθμός ΚΖ=27 δίδει έναν Πυθαγόρειο αριθμό Κ+Ζ=27    2+7=9, ο οποίος ταυτίζεται με τον Πυθαγόρειο λεξάριθμο ΖΕΥΣ= Ζ+Ε+Υ+Σ=7+5+400+200=612, οπότε 6+1+2=9.

Επί πλέον, το συνολικό άθροισμα των αυξόντων αριθμών των 27 γραμμάτων, δηλαδή η άθροισις 1+2+3+4...+27 δίδει έναν συνολικό αριθμό 378=ΤΟΗ, του οποίου ο αντίστοιχος Πυθαγόρειος αριθμός  είναι ΤΟΗ=Τ+Ο+Η=300+70+8=378   3+7+8=18    1+8=9=ΖΕΥΣ. Πράγματι, τα εικοσι επτά γράμματα του αλφ..... εταξινομήθησαν σε 3 ειδικές σειρές από 9 γράμματα εκάστη, 3 εννεάδες, εκ των οποίων η πρώτη εννεάς γραμμάτων έλαβε ως αριθμητική υπόστασι την βασική εννεάδα των αριθμών από το 1 έως το 9. Το εντυπωσιακόν είναι ότι  η βασική πρώτη εννεάς φωνάζει με το άθροισμα των αριθμογραμμάτων της το όνομα ΖΕΥΣ, διότι είναι

Α+Β+Γ+Δ+Ε+ς+Ζ+Η+Θ=1+2+3+4+5+6+7+8+9=45   4+5=9. Το ίδιο συμβαίνει και με τις άλλες 2 εννεάδες

  Η Δεύτερη ΙΚΛΜΝΞΟΠQ=10+20+30+40+50+60+70+80+90=450   4+5+0=9=ΖΕΥΣ

 Η Τρίτη Ρ+Σ+Τ+Υ+Φ+Χ+Ψ+Ω=100+200+300+400+500+600+700+800+900=

ΖΕΥΣ

       Από την εντονώτατη  παρουσία στην όλη εφεύρεση των γραμμάτων και των αριθμών, καθώς και στην ταξινόμηση αυτών του ονόματος ΖΕΥΣ, δυνάμεθα να συμπεράνουμε ότι η άνω εφεύρεσις ήτο ΔΙΟΠΝΕΥΣΤΟΣ (Θεόπνευστος).

Ο Πυθαγόρειος Λεξάριθμος συνεχίζει την πρόσθεσι των επί μέρους τιμών των αριθμογραμμάτων, μέχρι την εξεύρεσιν κατώτατου αθροιστικού ορίου μονοψηφίου αριθμού (έναν αριθμό από το 1 ως το 9).

 

 Οι λεξάριθμοι, των οποίων οι αριθμητικές αξίες ταυτίζονται καλούνται ισότιμοι ή ισάξιοι. Π.χ.

ΘΕΟΣ=9+5+70+200=284         2+8+4=5

ΑΓΑΘΟΣ=1+3+1+9+70=284         5

ΑΓΙΟΣ=1+3+10+70+200=284       5

Ήτοι ΘΕΟΣ=ΑΓΑΘΟΣ=ΑΓΙΟΣ=284

Επίσης ΘΕΑ=15, οπότε 1+5=6

             ΓΑΙΑ=15          »

             ΑΘΗΝΑ=15             6

             ΕΙ=15                        6

Επίσης ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ=1626 , οπότε γίνεται 15 και 6

             ΚΟΣΜΟΣ=600    6

             ΣΥΜΠΑΝ=771     15   6

Άρα ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ=ΚΟΣΜΟΣ=ΣΥΜΠΑΝ

              ΠΑΝ=5

              ΦΥΣΙΣ=5 καθώς και τα ΘΕΟΣ

  ΜΗΔΕΝ ΣΥΝ ΑΠΕΙΡΟΝ ΙΣΟΝ ΕΝ ΑΛΦΑ=Α=1=ΘΙΟΣ

        Τα ονόματα των Θεών των αρχαίων Ελλήνων πλάσθηκαν, συν τοις άλλοις, κατά τέτοιον τρόπον, ώστε να δηλώνουν συγχρόνως και την ιεραρχικήν δεοντολογική σειρά τους με ανώτατον βαθμόν στην ιεραρχίαν τον έχοντα τον μέγιστον Πυθαγόρειον αριθμόν Θ=9, ο οποίος αντιστοιχεί στον λεξάρθμον του θεού «ΖΕΥΣ». Ο αμέσως επόμενος βαθμός της θεϊκής ιεραρχίας ήτο ο αριθμός Η=8, που αντιστοιχεί στον λεξάριθμο του ονόματος του θεού «ΑΠΟΛΛΩΝ», στον αριθμό Ζ=7 αντιστοιχούν αθροιστικά ο θεός«ΗΦΑΙΣΤΟΣ»=3 και εναλλάσσεται με τον «αντεραστή « του θεό ΑΡΗ=3) και η θεά «ΑΦΡΟΔΙΤΗ»=4, στον ς=6 η θεά «ΑΘΗΝΑ», στον Ε=5 ο θεός «ΔΙΟΝΥΣΟΣ», στον Δ=4 ο θεός «ΠΟΣΕΙΔΩΝ», στον Γ=3 ο θεός «ΑΡΗΣ», στον Β=2 ο ΕΡΜΗΣ και ο ΠΛΟΥΤΩΝ και στον αριθμό Α=1 η θεά ΗΡΑ.

            

       Η θέσις της συμβολικής λέξεως ΘΙΟΣ=ΘΕΟΣ βρίσκεται στην καρδιά του σύμπαντος, μέσα στο Δένδρο της Ζωής του κάθε όντος, στο κέντρο της Τετρακτύος, στον αριθμό 10. Συνεπώς, οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων είναι υπαρκτά αντιπροσωπευτικά όντα, φυσικά, προικισμένα από τον Μοναδικόν Δημιουργόν του Σύμπαντος, που καλείται ΘΙΟΣ, με Θεϊκές ιδιότητες-δυνάμεις. Αποτελούν μορφοποιημένες εκδηλώσεις των ιδιοτήτων του Ενός Μοναδικού Δημιουργού.

  

  

       Οι Πυθαγόρειοι ορθώς έλεγαν ότι τα όντα ή οι θεοί είναι αριθμοί, διότι εννοούσαν ότι οι εγγράμματες ονομασίες αυτών ήσαν απλώς αριθμοί, που προήρχοντο από την συσχέτισιν των ονομάτων με τον λεξάριθμό τους και δεν πίστευαν πως οι άψυχοι αριθμοί ήσαν οι ίδιοι όντα ή θεοί.

                          «ΕΣΤΙ ΓΑΡ ΑΡΜΟΝΙΑ ΠΟΛΥΜΙΓΕΩΝ ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΔΙΧΑ

                                    ΦΡΟΝΕΟΝΤΩΝ ΣΥΜΦΡΟΝΗΣΙΣ»

         Η περί αρμονίας συμβολική ρήσις του Πυθαγορείου Φιλολάου, που διεσώθη από τον Νικόδημο, αποτελεί το πρώτο σκέλος  μιας Πυθαγορείου συμβολικής εξισώσεως και παριστάνει στο σύνολό της έναν αριθμό προερχόμενον από το άθροισμα των επί μέρους αριθμο-λέξεων, είναι δηλ. ένας σύνθετος φυσικός λεξάριθμος, ο αριθμός Σρ=8.063, ο οποίος δύναται να γραφτεί ως

Σρ=8.063=Πχ2566=Πχ(1586+980)   (1)

       Η ισότης (1) αποτελεί το πρώτο σκέλος της υπό κατάστρωσιν Πυθαγορείου εξισώσεως. Το δεύτερον σκέλος πρέπει να είναι ένα σχήμα, ένα γεωμετρικό σχέδιο κατασκευαζόμενο με κανόνα και διαβήτη και το οποίο προέρχεται από την αριθμητική παράστασι (1).Παρατηρούμε λοιπόν ότι η αριθμητική παράστασις (1) παριστάνει γεωμετρικά 2 εξωτερικά εφαπτόμενους κύκλους Κο και Κ1 με διαμέτρους αντιστοίχως 980 και 1586, οι οποίοι περικλείονται από έναν τρίτο κύκλο Κ2  διαμέτρου 2566, όσο ακριβώς είναι το άθροισμοα των διαμέτρων των 2 άλλων εσωτερικών κύκλων...

           Η διάταξις των κέντρων των σφαιρών παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στην εν συνεχεία φιλοσοφική διερεύνησιν του σχήματος. Η γεωμετρική ολοκλήρωσις της επιλύσεως του πρβλήματος επιτυγχάνεται  δια της εναλλαγής της θέσεως της αρχικής σφαίρας Κο θεωρουμένης ως μοναδιαίας, δια των εκάστοτε  νέων χρυσών σφαιρών και της επαλληλίας των γεωμετρικών αποτελεσμάτων αυτών. Με αυτόν τον τρόπον συντίθεται το αποκαλυφθέν  μέγα Πυθαγόρειο Σχέδιο της Αρμονίας των Ουρανίων Σφαιρών(συμπάντων). Εδώ βασίζεται η Πυθαγόρεια Κοσμολογία , το Πυθαγόρειο Πλανητικό πρότυπο του Φιλολάου των 12 πλανητών, οι μαθηματικοί Νόμοι της Δημιουργίας του Σύμπαντος, η Μουσική Μελωδία της Αρμονίας των Σφαιρών και πολλά άλλα.

 ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΌ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ CHAKRAS= o 5oς Nόμος της Γραμμικής Aποσύνθεσης του Σύμπαντος κι επιστροφής όλων των στοιχείων στην ΑΡΧΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ

       Οι γιόγκιν έχουν επιτύχει με κατάλληλες αναπνευστικές ασκήσεις να εισάγουν στις ανάλογες σφαίρες συνειδήσεως Πράνα εκ του περιβάλλοντος και να φθάνουν σε υψηλότερες σφαίρες συνειδήσεως. Το καλούμενο ενεργειακό φίδι στο σκίτσο της θέσεως Λωτός, που παίρνουν οι διαλογιζόμενοι Γιόγκιν , δεν είναι τίποτε άλλο από την αλλαγή του μήκους κύματος κατά την μετάπτωσιν της συχνότητας  από την κατωτέρα στην αμέσως ανωτέρα που μπορούν να επιτύχουν.

 Βάσει, λοιπόν , του ενεργειακού νόμου, που μας αποκάλυψε ο Πυθαγόρας θα πρέπει οι διαδοχικές εισπνοές να είναι η καθεμιά χρονικώς τουλάχιστον αυξημένη από την προηγούμενη με τον λόγο της ορισθείσης γεωμετρικής προόδου Φ3(στην 3η δύναμη -στον κύβο)=4,23 ή κατά προσέγγισιν, με το τετραπλάσιον π.χ. ¼, 1, 4 κοκ.

        

 Το «εν αρχή ην ο λόγος» , που αναφέρει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του περιέχει σε δυο λέξεις όχι μόνον ολόκληρη την Κοσμογονία του Πυθαγόρου  αλλά και δια μέσου της μουσικής Αρμονίας  και ιδίως από τον μουσικό ήχο ΥΠΑΤΗ (Do) μας φανερώνει και τις πραγματικές και τέλειες μονάδες μετρήσεως και μηκών , με τις οποίες έγινε όλο το Σύμπαν και διεσώθησαν δια την ανθρωπότητα από τα κατασκευασθέντα μεγαλιθικά μνημεία (πυραμίδες, αρχαίοι ναοί κ.α.)

     Εν συνεχεία ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συσχετίζει τον Θείον «Λόγον» και με το «φως». Και αυτή η συσχέτισις είναι επιστημονικώς επιβεβαιωμένη, διότι και το φως περιέχει μέσα του εκτός από τα Κβάντα και την πάλμωσι (κύμα και σωματίδια ενεργείας) και στην φύσι υπάρχει φαινόμενο μετατροπής Φωτός-Ήχου, με την βοήθεια ορισμένων υλικών(ορυκτόν Σελήνιον).

       Για την έννοιαν της λέξεως ΛΟΓΟΣ ο ερευνητής Ηλ. Τσατσόμοιρος γράφει :

    Εικ.19     σελ. 282 κείμενο....

Επίσης, στην ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του Ιωάννου επιβεβαιώνεται η αλήθεια περί 12 πλανητών, που περιφέρονται περί το ΠΥΡ...

«Σημείον μέγα ώφθη εν τω ουρανώ, γυνή περιβεβλημένη τον Ήλιον και η Σελήνη υποκάτω των ποδών αυτής και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα».

       Όπως αποδεικνύεται, οι αρχαίοι μύστες είχαν πλήρη γνώσι του τρόπου δημιουργίας και λειτουργίας  των στοιχείων του Σύμπαντος, είχαν πλήρη γνώσι της βιολογικής δημιουργίας και αναπτύξεως της ζωής, εγνώριζαν αυτά που μόλις τώρα επαληθεύονται, δηλ. ότι όλη η δημιουργία καθώς και η λειτουργία της τόσο στον Μεγάκοσμο, όσον και στον Μικρόκοσμο ακολουθεί την τέλεια μαθηματική και μάλιστατην «Χρυσή Σπειροειδή Έλικα», που προέρχεται από  την ήδη γνωστή μαθηματική ακολουθία του Πυθαγόρα 1, Φ, Φ 2, Φ  3, ...ως Φ13, όπου Φ είναι ο χρυσούς αριθμός (την πατρότητα της ακολουθίας έκλεψε ο ιταλός μαθηματικος-έμπορος Fibonacci).

         Είδαμε στα προηγούμενα την Μονάδα, Δυάδα, Τριάδα, Τετράδα, Πεντάδα . Η Εξάς παρήχθη από την Τριαδική γνωμονική Μονάδα, δηλ. την Τριάδα, δι’ αυτογεννήσεως, ως μετέχουσα τόσον του αρσενικού όσο και τοπυ θηλυκού γένους, δι’ αυτουσίας επαναλήψεώς της (3+3=6) Εθεωρείτο ως ο πλέον ιερός αριθμός, ως περικλείουσα σοφίαν. Η δε ΑΘΗΝΑ κατέχει την έκτην θέσι, ως φαίνεται από το αριθμοόνομά της=69   6+9=15   1+5=6

     Την ιερότητα της Επτάδος οι Πυθαγόρειοι απέδιδον στην έντονη παρουσία της στην λειτουργία της ζωής και στο νοητικό σχέδιο της Αρμονίας των ουρανίων σφαιρών , με τους 7 Δημιουργικούς Άξονες-κατά γωνιακή θέσι ορισμένους. Ο Πλάτων ταυτίζει την Επτάδα με την έννοια της ψυχής

ΨΥΧΗ=700+400+600+8=1708 και 1+7+0+8=16 και 1+6=7

      Η Οκτάς είναι αποτέλεσμα συναθροίσεως της γνωμονικής τριαδικής μονάδος και της πεντάδος. Την αποκαλούσαν ΚΑΔΜΕΙΑ ΑΡΜΟΝΙΑ και εθεωρείτο  ως αρχή των αναλογιών των τόνων των μουσικών φθόγγων.

                       

        Η Εννεάς παράγεται από την γνωμονική τριαδική μονάδα δι αυτογενέσεως 3+2Χ3. Την θεωρούσαν ως ΚΟΡΗΝ από την Μητέρα και τον Πατέρα με αυτογέννησιν εκ του πατρός

ΠΑΤΗΡ=3

ΜΗΤΗΡ=6

ΚΟΡΗ=9

    Η Εννεάς ταυτίζεται λεξαριθμικώς  με τις 3 (αρχαϊστί) μορφές της ψυχής α) ΨΥΧΑ=9, β)ΘΥΜΟΣ=9, γ) ΝΕΚΥΣψυχή νεκρού=9

     Η Δεκάς εμπεριέχει όλην την προηγηθείσα σειρά των πυθαγορείων αριθμών, καθώς και όλον το Ελληνικόν Δωδεκάθεον υπό μορφήν αριθμονομάτων. Από την Δεκάδα άρχεται  η κυκλική επαναφορά των ίδιων πυθαγορείων αριθμών αενάως και εκφράζει το ανώτατον αρχικόν δημιουργικόν ΕΝ=ΘΙΟΣ=10   1. Η Δεκάς παρουσιάζεται ως σημαντικός συντελεστής της γενέσεως των όντων, ως μια ιδέα(μορφή) των Κοσμικών αποτελεσμάτων, αυτογεννημένη, υπαρκτή ως βασικόν θεμέλιον και υπόδειγμα τελειότατον εμφανιζομένη έξω από τον εαυτόν της ως Δημιουργός Θεός του Σύμπαντος .

   

 Ο Ιάμβλιχος στα «Θεολογούμενα της Αριθμητικής»,από την Πυθαγορεία Αριθμοσοφία, μεταξύ πολλών άλλων, αναφέρει ότι «ο αριθμός 35 και σύμφωνος με την αρμονίαν είναι και αποτελεσματικώτατος. Περιέχει υπό 2 πλευρών , αριθμών περιττών (5 και 7) παραλληλόγραμμον, το οποίον γίνεται ψυχογονικόν (σχέσιν έχον προς την γένεσιν της ψυχής), εάν κατά την τρίτην διάστασιν αυξηθεί επιμηκυνόμενον κατά 6 (διότι ο 6 είναι προσφιλέστατος εις την ψυχήν).Τούτο έχει προαποδειχθή. Φαίνεται ότι κατά την Πεντάδα ρυθμίζεται η ποιότητα, το χρώμα (απόχρωσις) και το φως, ως και τα σωματικά μεγέθη τα έχοντα 3 διαστάσεις. Κατά την Εξάδα η εκδήλωσις της ψυχής (ψύχωσις) και η ζωογόνος έξις ( η εκδήλωσις του σώματος). Εκ του «έξις» (συνήθεια εξ επαναλήψεως) και η εξάς ωνομάσθη ούτω ` η δε τελείωσις (προσπάθεια, επιθυμία επιδιώξεως του τελείου) και η διανόησις κατά την εβδομάδα (επτάδα).

 

Ο αριθμός 6 της ΓΑΙΑΣ συνιστά ΚΥΒΟΝ, από 6 τετράγωνα στην τρισδιάστατη διάσταση και από 8 κύβους στην τέταρτη διάσταση(όπως δείχνει ο εμπνευσμένος πίνακας του Σαλβαντόρ Νταλί). Η Ψυχή του ανθρώπου ενσαρκώνεται εγκυβωτισμένη σταυρικώςστα υλαία γήινα πεδία. Αυτό συμβολίζει η ιερή μυσταγωγική τελετουργία της Σταυρώσεως, στην οποία μετείχαν οι μυημένοι ανωτέρας βαθμίδος, ως ο ΟΡΦΕΥΣ, ο ΙΗΣΟΥΣ κ.α. Ωστόσο, ο μαρτυρικός σταυρικός θάνατος οφείλεται στην βαρβαρότητα των εξουσιαστών της αρχαιότηταςκατά των ιδεολογικών τους αντιπάλων κι επεκτάθηκε σε άλλες περιπτώσεις.  

  

       Η πρώτη γνωστή σε μας αρχαία συστηματική διερεύνηση για την Ελληνική Γλώσσα γίνεται στον Πλατωνικό Διάλογο «ΚΡΑΤΥΛΟΣ, Περί ορθότητος ονομάτων», με τρεις ομιλητές, τον Σωκράτη, τον Κρατύλο και τον Ερμογένη. Εδώ εξετάζεται αν η επιλογή των γραμμάτων έχει γίνει έτσι, ώστε να αποδίδει την φύση και τον χαρακτήρα του πράγματος και επιχειρείται η έρευνα της ιδιαίτερης φύσης και λειτουργικότητας των γραμμάτων, όπως π.χ. το Ρ για την κίνηση, το Δ για την δύναμη, το Τ για την σταθερότητα, το Λ για την λειότητα, το Ο για την καθολική αρμονία...

      Ο Κρατύλος υποστηρίζει την φυσική ορθότητα μεταξύ ονόματος και πράγματος, με αλληλουχία, ώστε στην λέξη να αποδίδεται η φύσις των πραγμάτων.

        Ο Ερμογένης θεωρεί πως η απόδοσι του ονόματος στα πράγματα είναι είδος σύμβασης-συμφωνίας των ανθρώπων, ώστε τα ονόματα απηχούν την ανθρώπινη βούληση.

 

                                                 ΣΩΚΡΑΤΗΣ

        Ο Σωκράτης προτείνει την διάκρισι των ονομάτων σε δηλωτικά κίνησης(κατά τον Ηρακλείτειον τρόπον) και δηλωτικά στάσης(κατά θείαν προέλευσιν) και υποστηρίζει ότι υπάρχουν πράγματα σταθερά αιώνια αναλλοίωτα, με αμετάβλητα χαρακτηριστικά, όπως το Αγαθόν καθεαυτό , το Ωραίον καθεαυτό...Εξετάζει την προέλευση της Γλώσσης, αν οφείλεται σε φυσική διαδικασία (φυσικός χαρακτήρας-αντικειμενική γνώση), ή σε ανθρώπινη πράξη(συμβατικός χαρακτήρας-υποκειμενική γνώση), εξετάζει τον δυναμικό χαρακτήρα και την λειτουργικότητα της γλώσσης, ως τρόπου συνολικής πνευματικής έκφρασης του ανθρώπου και της απορίας του για την ουσία των όντων και διαπιστώνει ότι « χαλεπά τα καλά εστιν όπη έχει μαθείν»=είναι δύσκολα τα καλά στο πώς πρέπει να τα μάθουμε. Πρέπει να ονομάζουμε τα πράγματα, όπως έχει ορισθεί από την φύσιν τους κι όχι αυθαίρετα. Ο νομοθέτης των ονομάτων πρέπει να γνωρίζει να κατασκευάζει με συλλαβές και φθόγγους το όνομα, που από την φύσι του έχει καθετί, αποβλέποντας ακριβώς στο πραγματικό όνομα. Ο Όμηρος λέει «ποια ονόματα χρησιμοποιούν για τα ίδια πράγματα οι θεοί και οι άνθρωποι». Οι θεοί χρησιμοποιούν τα ονόματα , που υπάρχουν εκ φύσεως π.χ. τον ποταμό της Τροίας οι θεοί ονομάζουν Ξάνθο και οι άνθρωποι Σκάμανδρο, την πόλιν που οι θεοί ονμάζουν Χαλκίδα , οι άνθρωποι λένε Κύμινδι...

       Από τα γράμματα ο Σωκράτης ξεχωρίζει ειδικά τα Ε,Υ,Ο,Ω

Τα ονόματα  ΔΙΑΣ ΖΕΥΣ, αν συντεθούν σε ένα όνομα, φανερώνουν την φύσιν του θεού, που ταιριάζει και αποκαλύπτει το όνομα , δια το ζην, που χαρίζει (διαιρεμένος-διαπερνώντας) σε όλα τα ζωντανά όντα, που εξαιτίας του ζουν. Η λέξις ΘΕΟΙ αποτελεί ονομασία των ουρανίων σωμάτων, που κινούνται ταχέως (θέουν). Δαίμων εκ του δαήμων είναι κάθε άνθρωπος αγαθός στην ζωή του, όταν πεθάνει, οπότε καθίσταται προστάτης-φύλακας των ανθρώπων. Ήρως είναι ο γεννημένος εξ έρωτος θεού με θνητή ή αντιστρόφως. Άνθρωπος ονομάζεται εκ του αναθρών ά όπωπε=εξετάζει –στοχάζεται όσα έχει δει. Η Ψυχή παρέχει την δύναμι της αναπνοής «την του αναπνείν δύναμιν παρέχον και αναψύχον(=αναζωογονεί το σώμα) ` είναι δύναμις «η φύσιν οχεί και έχει «φυσέχη», έξεστι δε και «ψυχήν» κομψευόμενον λέγειν. Το Σώμα είναι 1) σήμα(τάφος) ως τεθαμένον εν τω νυν παρόντι 2) σημαίνει ά αν σημαίνη η ψυχή=φανερώνει όσα του επισημαίνει η ψυχή και 3) σώζει ως περίβλημα την ψυχήν, μέχρι να εκτίσει την ποινήν της για παραπτώματα (σύμφωνα με την Ορφική θεωρία).

  Τα ονόματα των θεών δηλώνουν τις πραγματικές ιδιότητες των Πρωτοδυνάμεων. Έτσι, η ΕΣΤΙΑ μετέχει-εστί  στην ουσία-εσσία των πραγμάτων . Η ΡΈΑ και ο  ΚΡΟΝΟΣ δηλώνουν ροή, ρεύματα. Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝ εκ του πολλά ειδών ή ειδώς(στην πρώτη του γραφή ως ΠΟΛΛΕΙΔΩΝ) ή εκ του ποσίδεσμος= με δεμένα πόδια. Ο ΠΛΟΥΤΩΝ πλούτος από βάθη της Γης, θέλει αποκαθαρμένες ασώματες ψυχές. Ο ΑΙΔΗΣ από το «πάντα καλά ειδέναι». Η ΔΗΜΗΤΡΑ <Δημήτηρ «δίδουσα ως μήτηρ». Η ΗΡΑ ερατή-αξιαγάπητη και Αήρ. Η ΦΕΡΡΕΦΑΤΑ-ΦΕΡΕΕΦΟΝΗ=σοφή θεά ή ΦΕΡΕΠΑΦΑ=επαφή του κινουμένου και ΦΕΡΡΕΦΑΤΤΑ. Ο ΑΠΟΛΛΩΝ  δηλώνει 4 ιδιότητες : μουσική, μαντική, ιατρική και τοξευτική και είναι Απολούων=καθαρίζει-εξαγνίζει. Είναι Απλούς, ενιαίος, κατά τους Θεσσαλούς. Είναι Αειβάλλων=συνεχώς ρίχνων τα βέλη του –ακτίνες και Ομοπολών=κινώντας μαζί αρμονικά δημιουργεί κοινές περιστροφές. Οι ΜΟΥΣΕΣ από το μώσθαι που δηλοί έρευνα « της ζητήσεως και φιλοσοφίας το όνομα τούτο». Η ΑΡΤΕΜΙΣ ή από το αρτεμές=ακεραιότητα,κοσμιότητα,παρθενία ή από το «αρετής ίστωρ» ή από το «άροτον μισησάσης»(διότι δεν συνεζεύχθη). Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ εκ του Δι-δοίνυσος,δίδει οίνον και νομίζουν-οίεσθαι νουν έχειν. Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ εκ του αφρού διδομένη. Η ΑΘΗΝΑ< Α ΘΕΟΝΌΑ   Ηθονόη και ΠΑΛΛΑ΄Σ-σείει-σείεται, χορεύει, βάζει στον χορό. Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ γνώστης του φωτός ¨φάεος ίστωρ». Ο ΑΡΗΣ<άρρεν, ανδρεία ή άρρατος=σκληρός χαρακτήρας. Ο ΕΡΜΗΣ<ερμηνέας, αγγελιαφόρος, δύναμι λόγου, εκ του είρειν=λέγειν+εμήσατο=μηχανεύομαι, εξ ου ειρέμης-ΕΡΜΗΣ. Ο αιθηρ< αεί θει=τρέχει...Το ΔΙΚΑΙΟΝ είναι διαϊ όν=διαπερνά τα πάντα ως Νους του Αναξαγόρα Το ΚΑΛΟΝ δημιουργήθηκε από αρμονία και έκταση του ο, ως ωραίο, συμφέρον, αποτελεσματικό ωφέλιμο...Ο ΕΡΩΣ<εισρεί έξωθεν προς την ψυχήν...Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι θεία περιπλάνησις, άλη +θεία.

Ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι με τα γράμματα και τις συλλαβές επιτυγχάνεται η μίμησις της ουσίας, γι’ αυτό πρέπει να ξεχωρίσουμε πρώτα τα στοιχεία, την δύναμι των συλλαβών και τον ρυθμό. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να αποδώσουμε την αιτία για την αλήθεια των πρώτων ονομάτων. Όποιος δεν γνωρίζει την ορθότητα των πρώτων ονομάτων, είναι αδύνατον να γνωρίζει την ορθότητα των παραγώγων...

   Το γράμμα Ρ δηλώνει κίνηση στο σύνολό της, σημαίνει έσις=ορμή και κίειν=πορεύομαι(με την αλλαγή του η αντί ε και παρεμβολή του ν δημιουργείται η λέξις κιείνησις-κίνησις.

 Το Ι για όλα τα λεπτά πράγματα, που δύνανται να περάσουν δια μέσου όλων των όντων.

Με τα φ ψ σ ζ δημιουργούμε αέρα προφέροντάς τα.

Το δ δηλώνει την δύναμη του δεσμού. Το λ λείον λιπαρόν κολλωδες ολισθαίνον γλυκύ. Το ν ενέργεια προς τα ένδον. Το ο είναι στρόγγυλον...

     Και ο Σωκράτης καταλήγει με ρητορική ερώτηση στο συμπέρασμα «Αν, λοιπόν, το όνομα είναι όμοιον με το πράγμα, είναι ανάγκη τα στοιχεία, από τα οποία κάποιοι θα σχηματίσουν τα πρωτότυπα ονόματα, να είναι από την φύσιν τους όμοια με τα πράγματα ;» Και, βεβαίως, η σύγχρονη επιστήμη της νευροφυσιολογίας αποδεικνύει αυτό που οι μεγάλοι αρχαίοι επόπτες ονοματοποιοί έβλεπαν ενορατικά, όταν σχημάτισαν γράμματα και αριθμούς : η νευραξονική κίνηση που διαγράφει ένα αντιληπτό ερέθισμα στον οιονδήποτε ανθρώπινο εγκέφαλο έχει το ίδιο σχήμα των γραμμάτων και λέξεων, που η Ελληνική Γλώσσα προσέδωσε σε αυτό . Επίσης, αποδεικνύεται ότι η αρχαιοελληνική γλώσσα ενεργοποιεί πλείστα αδρανή μόρια του εγκεφάλου, αυξάνοντας την ευφυία και έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Ως εκ τούτου, συν τοις άλλοις, δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλα πανεπιστήμια σε όλον τον πλανήτη ασχολούνται με την έρευνα και αποθησαύριση της Αρχαιοελληνικής Γλώσσης . Ήδη, στο πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλλιφόρνιας εκπονείται μεγάλο ερευνητικό πρόγραμμα για την Ελληνική Γλώσσα, με αποθησαύριση υπέρ τα 6 εκατομμύρια  λεκτικών τύπων (όταν η Αγγλική έχει μόνον 490.000 λέξεις, των οποίων οι περισσότερες προέρχονται από ελληνικές) και πιθανολογείται να φθάσουν τα 90 εκατομμύρια, ανακαλύπτοντας ελληνικές λέξεις σε όλον τον πλανήτη. Η Ελληνική Γλώσσα χαρακτηρίζεται επιστημονικώς ως «Νοηματική», όπου το «σημαίνον», δηλ. η λέξις και το «σημαινόμενον», δηλαδή αυτό που εκφράζει ( πράγμα, ιδέα, κατάστασις) έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ «Σημειολογική» ονομάζεται η γλώσσα , στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το α «πράγμα»(«σημαινόμενο» εννοείται με το β («σημαίνον»). Συνεπώς, η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα, της οποίας οι λέξεις έχουν «πρωτογένεια», ενώ σε όλες τις άλλες οι λέξεις είναι συμβατικές, σημαίνουν κάτι απλά επειδή έτσι συμφωνήθηκε μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν. Π.χ. ενθουσιασμός<εν+θεώ, γεωμετρία<γη+μετρώ...

       Ο Πέτρος Γράβιγγερ τονίζει ότι «Ο «γεωμέτρης» θεός του Πλάτωνος δεν είναι άλλος από τον Απόλλωνα «ο Θεός αεί γεωμετρεί», «η Γεωμετρία έχει ως αντικείμενο την γνώσιν του αεί όντος και όχι των γενομένων και παρερχομένων (Πλάτ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ VII, 3,1). Oι Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν αλφαβητικά γράμματα, (όπως το Ο, το Υ, το Χ κ.α.) προς υποδήλωσι ηθικών , κοσμολογικών και εσχατολογικών ακόμη εννοιών.

Το γράμμα Ο (όμικρον) είναι κύκλος νοερός, διότι ο νους είναι αίτιος της ψυχής. Αποδεικνύεται στο τονοσκόπιο ότι ο ήχος Ο σχηματίζει κύκλον. Ο κύκλος είναι εικόνα του νοουμένου όντος.

       Το γράμμα Υ συμβολίζει τον βίον του ανθρώπου, ο οποίος στην εφηβεία καλείται να διαλέξει μεταξύ δυο δρόμων : προς τα δεξιά τον ανωφερή δρόμο της αρετής, στο τέρμα του οποίου θα απολαύσει την ευδαιμονία, και προς τ’ αριστερά τον ευρύ δρόμο των απολαύσεων, στο τέλος του οποίου θα εύρη την άβυσσο.Είναι οι δρόμοι της αρετής και της κακίας. Εσωτερικώς το Υ έχει σχέσιν με την μεταθανάτια πορεία της ψυχής ` προς τα δεξιά η πηγή της Μνημοσύνης, προς αριστερά η πηγή της Λήθης. Η μια οδηγεί προς τον χώρο των ευσεβών και η άλλη στο κολαστήριο των αδίκων. Το γράμμα Υ δείχνει ότι η ουσία της ψυχής ανατείνει προς δυο τινά : τα ανώτερα και τα κατώτερα.

    Για το γράμμα Χ ο Πρόκλος γράφει ότι ο Τίμαιος αφιέρωσε στο γράμμα Χ την ανθρώπινη ψυχή.

 «Ο Δημιουργός έσχισε (το αρχικό μίγμα) στο μέσον κατά μήκος, ένωσε στο μέσον ακριβώς τα δυο σκέλη, ώστε να αποτελέσουν ένα σχήμα του γράμματος Χ, κατόπιν ελύγισε τα άκρα του κάθε σκέλους και ενώσας αυτά στο αντίθετο  μέρος προς την διασταύρωση σημείου, εσχημάτισε κύκλον»

        Το γράμμα Γ, λόγω της γεωμετρικής του όψεως, ως «Γνώμων, δηλαδή ως μια ορθή γωνία, που είναι το βασικό εργαλείο της οικοδομικής τέχνης για την λάξευσι των «ακατέργαστων λίθων», μεταφορικώς δηλώνει την δια της γνώσεως κατεργασία των ανθρωπίνων ψυχών (Γνώσις, Γένεσις,Γεωμετρία).

        Το «φωτεινόν Δέλτα» είναι η πρώτη κλειστή μορφή , συμβολίζον την ένωσιν της Μονάδος με την Δυάδα. Έχει την όψιν ισοσκελούς τριγώνου και συμβολίζει τις ψυχές των δαιμονίων όντων, οι οποίες έχουν ισότητα και ανισότητα.     

       Το ισόπλευρο Τρίγωνο, κύριο έμβλημα του Πυθαγορισμού και ιερό έμβλημα πολύ προ του Πυθαγόρου στην Άπω Ανατολή, θεωρείται ως το σύμβολον της Διαμορφωτικής Αρχής του Σύμπαντος,...σύμβολο του θεού Δημιουργού. Το τετράεδρον ή πυραμίς εικονίζει το Πυρ. Το εξάεδρον ή Κύβος την Γη. Το οκτάεδρο τον Αέρα. Το Δωδεκάεδρο τον Αιθέρα ή Πεμπτουσία. Το εικοσάεδρο το Ύδωρ. Η ευθεία γραμμή είναι σύμβολο της γνώσης του συνόλου, διότι επεκτείνεται απεριόριστα.Έχει 2 κατευθύνσεις : η κατακόρυφος δείχνει την ενεργό δράση και η οριζόντια την παθητική.

      Οι αριθμοί συμβολίζουν Ιδέες και τα γεωμετρικά σχήματα τις μορφές. «Μεταξύ των στερεών σωμάτων το τελειότερο σώμα είναι η Σφαίρα` μεταξύ των επιπέδων σχημάτων ο Κύκλος.(Αλέξανδρος Πολυίστωρ). «Δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι απ’ όλες τις κυρτές καμπύλες η ευγενέστερη και τελειότερη είναι η σφαιρική επιφάνεια . Η σφαίρα είναι εικόνα της Αγίας Τριάδος : ο Πατήρ είναι το Κέντρον, ο Υιός είναι η ακτίνα και το Άγιον Πνεύμα η επιφάνεια», διεκήρυξε ο Κέπλερ εμπνεόμενος απ’ τους Πυθαγορείους.

      « Όλα τα όντα είναι μίμησις των αριθμών» Οι πρώτοι αριθμοί

 σημαίνουν :

1 : σημείον, Πατήρ, Λόγος ένσαρκος

2 : γραμμή, Μήτηρ

3 : επιφάνεια, τέκνον, αρμονία

4 : σώμα, Δικαιοσύνη, μαθηματικά

5 : ποιότητα, Φύσις

6 : Κόσμος, έμψυχα

7 : Ζωή, ψυχή, φρόνησις

8 : Φιλία, Αγάπη, αρμονία, φως

9 : Ζευς , ένωσις ποιοτικών, ποσοτικών προσδιορισμών

10 : Θεός Δημιουργός, γεωμετρικές και μουσικές αρμονίες

 

       Σε αρχαίο κείμενο αναφέρει ο Ερμής Τρισμέγιστος

 «Είδα σκοτάδι σπειροειδές σε σχήμα αφάνταστα ταραχώδες και από τα βάθη έβγαινε πυρωμένος καπνός και άκουσα βοή σε φωνή φωτιάς .Η δόξα των πάντων είναι ο Θεός και φύση θεία. Αρχή των πάντων ο Θεός και νους και ύλη και όλα αυτά σε δείξη όλων...»

       Έργο του Ουρανού είναι να μεταδώσει την Θεία Σκέψι του ΕΝΟΣ μέσα στην ύλη. Οι Τιτάνες είναι δυνάμεις διαστολής του Σύμπαντος Κόσμου. Οι Θεοί είναι Πρωτενέργειες. Με την Νίκη των Ολυμπίων Θεών επί των Τιτάνων σημαίνεται η Αρχή της Δημιουργίας του ορατού Κόσμου, με βασιλέα τον Πατέρα Θεών κι ανθρώπων Δία-Ζήνα, ο οποίος είναι εκπρόσωπος-εκδήλωσις της αρρήτου ΑΡΧΗΣ του ΠΑΝΤΟΣ στον ορατό Κόσμο κι όλοι οι άλλοι θεοί είναι ιδιότητες του ίδιου.

  

        Η ΗΡΑ θεά των αιθερίων σωμάτων

        Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝ κυρίαρχος των υδάτων,που φέρουν τα σπέρματα

        της ζωής

       Η ΔΗΜΗΤΡΑ Θεά Μητέρα, η Ύλη που κυοφορεί τον σπερματικό Λόγο

       Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ Θεός του αειζώου Πυρός, τεχνουργός των στοιχείων , που προάγουν την ζωή

       Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ Θεά της Ευμορφίας, του Έρωτος, είναι η μορφοποιός δύναμις, με βάσι τα Θεϊκά Αρχέτυπα

        Ο ΑΡΗΣ Θεός της ανδρείας, πολεμικής ικανότητας-κατάκτησης για την επιβίωση

        Η ΑΘΗΝΑ Θεά της σοφίας και των ειρηνικών έργων, προστάτις των πόλεων

        Ο ΑΠΟΛΛΩΝ Θεός Ήλιος του πνευματικού Φωτός, Μουσικής, Μαντικής

        Η ΑΡΤΕΜΙΣ προστάτρια των ζωντανών όντων σε οροθέσια

        Ο ΕΡΜΗΣ αγγελιαφόρος Θεός της επικοινωνίας, της Γνώσεως, γλωσσικής έκφρασης και ψυχοπομπός

        Η ΕΣΤΙΑ το Θείον Φως, το ιερόν πυρ, προστάτρια  της οικογένειας

        Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ συμβολίζει το Πνεύμα, οδηγεί στην Θείαν μέθεξιν

 

        Ο σύγχρονος θεμελιωτής της Αποκωδικοποίησης του ΕΛΛΗΝΟΣ ΛΟΓΟΥ κ. Θεολόγος Σημαιοφόρος υποστηρίζει ότι ο Κώδικας του Έλληνος Λόγου προτείνεται ως νομοθετικό σύστημα των γραμματικών εννοιών, με το οποίον κατακτάται η δομή των συλλαβών-λέξεων και πραγματοποιείται η μεταφορά πληροφοριών περί Δημιουργίας του Σύμπαντος Κόσμου. Αποτελεί ένα σύστημα ενοποιημένης γνώσης, με διάκριση αφώνων και φωνηέντων γραμμάτων, όπου το άφωνο φανερώνει το αρχικό βασικό νόημα της λέξης και φωτίζεται από το φωνήεν. Παραδείγματος χάριν, η λέξις ΒΙΟΣ δια του Β δηλώνει την ενέργεια βασικής τροφοδοσίας, την αενάως κατερχομένην δια του Ι, σε κάθε ορισμένο σώμα-χώρο, εσωτερικευμένη Σ.

 Στον ΚΩΔΙΚΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, σύμφωνα με την έρευνα του κ. Σημαιοφόρου τα Γράμματα σημαίνουν τα εξής :

Α  :   Αρχική Δύναμις

Β  :   Ενέργεια τροφοδοσίας

Γ  :   Γαιώδες Σώμα

Δ  :   Δύναμις ,δόνησις, δημιουργία

Ε  :   Έκτασι, πορεία, κίνησι

Ζ  :   Ζωή, ζέσις(Δ+Σ)

Η  :   Διπλή κάθοδος ακτινοβολίας

Θ  :   Θέασις πάσης επιστήμης

 Ι   :   Ακτινοβολία διαρκώς κατερχομένη

Κ  :   Τα κάτω

Λ  :   Ηλιακή ακτινοβολία, τα υγρά στην Γη

Μ  :   Ορατή φύσις

Ν  :    Νους, νόμος, νερά στην φύσιν

Ξ  :   κάσα, κάτω εσωτερικά(Κ+Σ)

Ο  :   περιορισμένος χώρος

Π  :   Πυρ

Ρ  :    Ροή

Σ  :   εσωτερικώς θεώμενον

Τ  :   στερεωμένη δύναμις

Υ  :   μεγάλη συσσώρευσις δυνάμεως

Φ  :   Φως

Χ  :   Χοϊκά στοιχεία

Ψ  :   Πυρ σε εσωτερικό χώρο(Π+Σ ή Φ+Σ)

Ω  :  Γήινος χώρος (υπό την ευρείαν έννοια της ΓΑΙΑΣ)

       Στο έργο του «ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» ο PaulDesarme (Πωλ Ντεσάρμ) διευκρινίζει ότι «Οι ΜΎΘΟΙ είναι απλούν περικάλυμμα, που κρύβει θησαυρούς Μυστηριακής Επιστήμης. Σε αυτήν την επιστήμη οι πρώτοι φιλόσοφοι απέκρυψαν γνώσεις περί της Αρχής των όντων και των μεγαλυτέρων Νόμων του Κόσμου. Ευτυχώς, η Ελληνική Γλώσσα παρέχει κριτήριον ασφαλέστατον για την Ελληνική Μυθολογία.»

       Ο εσωτεριστής Νικόλαος Μαργιωρής επισημαίνει ότι « Ο Μύθος είναι τεχνικό κατασκεύασμα, για να περιγράψει ενός συμβόλου το περιεχόμενο. Το σύμβολο είναι πάντα μια Μήτρα ιδεατή. Ένα παρουσιαζόμενο αιθερικό ή υπερφυσικό (πέραν από της φύσης τα κατασκευάσματα). Είναι αιθερική παράστασις και εκδήλωσης μια αλήθεια, που οι ρίζες της είναι βαθειές και φθάνουν ως τις πνευματικές περιοχές.

  

Κατά συνέπειαν, ο Μύθος είναι το φυσικό ξέσπασμα του αιθερικού συμβόλου ή το φυσικό παρουσίασμα του αοράτου αιθερικού συμβόλου-ΙΔΕΑΣ ή αιθερικού προτύπου. Όμως, το κάθε αιθερικό πρότυπο-ιδέα-σύμβολο, για να νοηθεί, εξηγηθεί, να συνειδητοποιηθεί απ’ τον άνθρωπο, πρέπει να φυσικοπαρουσιασθεί. Τότε παίρνει μορφή Μύθου, που περιέχει μέσα του φάσεις γεγονότων, ώστε να κατανοηθεί. Αυτός που θα μπορέσει να μπει στην αλληγορία του μύθου, θα βρει μπροστά του την ιδέα-σύμβολο-ουσία και θα δικαιώσει τον μύθο.

Αυτό το σύμβολο-ιδέα-ουσία,  πρότυπο, εκμαγείο δεν είναι δυνατόν , ως εκ της φύσεώς του, να παρουσιασθεί στην συνειδητή αντίληψη. Βρίσκεται κατανοητό μόνον από την υποσυνείδηση, που αιθερικοδονείται, ή σπάνιο γεγονός  με την υπερσυνείδηση, που πιάνει υπερδονήσεις πολύ ανώτερες από την συνείδηση, υποσυνείδηση και όλης της ολόγυρα φύσης...Αντιλαμβάνεσθε μια θεία τάξη, που έχει μέσα της το καθετί και που σ’ αυτήν συμπεριλαμβάνεται ο νους του ανθρώπου. Αυτή η θεία τάξη έχει καθορίσει τις σχέσεις ιδέας-συμβόλου με τον μύθο. Υφίσταται ΠΑΝΤΑ μια αλληλουχία  ανάμεσα στο σύμβολο-ιδέα-ουσία(αιθερικό πρότυπο) και του μύθου. Αυτοί που μυθοπλόκησαν είχαν μπροστά τους  τα σύμβολα-ιδέες-ουσίες, τα αιθερικά πρότυπα. Πάνω σ’ αυτές τις γνώσεις μυθοπλόκησαν.

 Ο Ελληνικός Μύθος ανέλαβε την ηθική διδασκαλία , στον περιορισμένο χώρο του πεπερασμένου, την διδασκαλία του καλού, ώστε να περιορισθεί η αχαλίνωτη αισθησιακή ικανοποίηση, σε όρια περιορισμένα, για την ισορροπία του ΔΥΙΣΜΟΥ. Οι μύθοι, στην εξωτερική πλοκή τους, διδάσκουν ακριβώς αυτό, την απαραίτητη ηθική και τον μετασχηματισμό ιδανικών, ώστε να πετυχαίνεται η αρμονία και η συνεργασία Πνεύματος και ύλης...Οι ξακουσμένοι ημίθεοι και ήρωες( ...) αναγνωρίσθηκαν  απ’ τους ανθρώπους σωστά παιδιά του Θεού, αφού η γήινη ζωή τους χαρακτηρίσθηκε σαν υπόδειγμα συμπεριφοράς, εκδήλωσης και άριστης διέλευσης από την μορφική παράσταση...Αλλά και οι νεότερες θρησκείες θεμελιώνουν την αρχή τους πάνω στο «δυνατόν γενέσθαι τέλειον», αφού αυτήν την τελειότητα κατέχει σαν ουσία του το Θείον Ον...και τελειότητα σημαίνει άπειρη αγάπη, αιώνια συγχώρεση, πλήρη αγαθότητα, ευλογία για κάθε άνθρωπο και παροχή καταφυγίου σε κάθε σφάλλοντα.

        Ο Μύθος προέρχεται από την υποσυνείδηση και εκφράζεται με το όργανο της συνείδησης, την γλώσσα. Είναι ένα σύστημα κωδικοποιημένο, που οι πράξεις των Θεών και Θεαινών συγκινούν ή αγανακτούν ή προβληματίζουν ή εμπνέουν και ερεθίζουν σε σκέψεις υψηλές και πρωτογνώριμες, σκέψεις που γεννούν νέες εντυπώσεις, που φθάνουν στο σημείο να αποσυμβολίζουν τις διηγήσεις των μύθων. Έτσι, σιγά-σιγά, θα μπούμε  με στοχασμό ως το αποκορύφωμά του, τον διαλογισμό, σε μια άλλη κατάσταση κρίσης και αντίληψης, που να ανακαλύπτουμε αυτά που κρύβονται πίσω από τις διηγήσεις του μύθου. Τότε ανακαλύπτουμε πως οι Θεοί και οι Θεές, οι Ημίθεοι και οι ήρωες δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα κωδικοποιημένο σύστημα, που απόκρυφες δυναμοενέργειες ή δυνάμεις ανωτέρων καταστάσεων, που οι δονήσεις τους είναι καθορισμένο τι αποτελέσματα θα προσφέρουν και τι φαινόμενα θα κάμουν-βγάλουν.

        Είναι , λοιπόν, Μύθος η προσωπίδα του συμβόλου-ΙΔΕΑΣ, ένα αιθερικής προέλευσης κατασκεύασμα, το φυσικό ένδυμα, η παραποίηση της αλήθειας του αιθερικού πραγματικού. ΙΔΕΑ-σύμβολο είναι η αιτία και αποτέλεσμά της είναι ο μύθος, ως ανάτυπό της.

       Ένας τέλειος τύπος μύθου , δηλ. ένα εσωτερικευμένο σύμβολο ή μια Μήτρα Ιδέα περιλαμβάνει 7 είδη ΚΛΕΙΔΙΑ ή  7 ΑΝΑΒΑΘΜΙΔΕΣ ή 7 ΔΟΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΤΑΞΗΣ. Πρόκειται για αιθερικά σύμβολα ή Μήτρες ΙΔΕΕΣ, που καλύπτονται από διηγήσεις, μύθους, ώστε ο αμύητος ακροατής να μην καταλαβαίνει τίποτε άλλο, εκτός από τις συγκινήσεις της πλοκής του εξεταζόμενου μύθου.

 

               ΕΛΛΗΝ σημαίνει ενεργειακά εκτεταμένος εκδηλωμένος φωτεινός ηλιακός σε διπλή ισχυρή διαρκή κάθοδο Νους. Αυτή η φωτεινή ηλιακή-αστρική νοερή ενέργεια εξανθρωπίζει και προάγει το ον ΑΝΘΡΩΠΟΣ στον Συμπαντικό Προορισμό του.

    Η έκπτωσις της αυθεντικής Αρχαιοελληνικής Γλώσσας με τις υψηλές Αξίες και Γνώσεις της Ζωής και του Κόσμου, που εμπεριέχει, από την ενεργό καθημερινότητα  στην σύγχρονη Ελλάδα , εξαιτίας αγνοίας είτε σκοπιμότητας των ιθυνόντων της εξουσίας, οδήγησε στο πνευματικό-ηθικό-κοινωνικο-πολιτικό έλλειμμα, στην έλλειψη γνήσιου νοήματος Ζωής , στην παθητικοποίηση, στην αδράνεια, στον ατομικισμό, την αλλοτρίωση, την έλλειψη συνεργασίας και δημιουργικότητας υπέρ της ευτυχίας του Συνόλου, στην έλλειψη αυτογνωσίας και πολιτικής ευθύνης και σε διαδοχικές κρίσεις υποταγής κι εξωκατεύθυνσης του Ελληνικού Λαού . Η προϊούσα συρρίκνωσις της Γλώσσας μας, επέφερε οδυνηρή κι επικίνδυνη συρρίκνωσι της σκέψης, προκαλώντας πολλαπλές ανεπάρκειες σε όλους τους τομείς και παραχάραξη της ιστορικής μνήμης, με επακόλουθη αποσύνθεση σε όλη την λειτουργική δομή της των Ελλήνων Πολιτείας.

 

      Για κατάργηση και εξυγίανση όλων αυτών των δυσμενών συνθηκών, οφείλουμε να επανασυνδεθούμε με τις πρωταρχικές ρίζες του φωτεινού ΕΛΛΗΝΟΣ ΛΟΓΟΥ, ως δονητικού πνευματοενεργισμού, σε άμεση αγαπητική βιωματική αρμονική  επαφή με τις κοσμικές δυναμοενέργειες  και τους συνανθρώπους μας, ανελισσόμενοι στον περιστροφικό  Χορό της Παγκόσμιας Αρμονίας.

  

Γιώργος Σεφέρης :

 « Η ελληνική γλώσσα, ο άνθρωπος, η θάλασσα...Για κοιτάξτε πόσο θαυμάσιο πράγμα είναι να λογαριάζει κανείς πως από την εποχή , που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλάμε, ανασαίνουμε, τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα... Κι όλοι αυτοί οι μεγάλοι και οι μικροί,  που σκέφθηκαν, μίλησαν , μέτρησαν ελληνικά, δεν πρέπει να νομίσετε πως ήταν ένας δρόμος, μια σειρά ιστορική , που χάνεται στη νύχτα των περασμένων ή βρίσκεται έξω από σας. Πρέπει να σκεφθείτε πως όλα αυτά βρίσκονται μέσα σας όλα μαζί, πως είναι το μεδούλι των κοκάλων σας και πως θα τα βρείτε, αν σκάψετε αρκετά βαθιά τον εαυτόν σας» (Δοκιμές, 1ος τόμος)

     Αυτήν την εσωτερικά κληροδοτημένη γνώση, που διαπίστωσε και απέδειξε ο Καρλ Γιουνγκ, οφείλουμε να την αφυπνίσουμε, διανθίζοντας τον ενεργό σπόρο του Θείου Λόγου εντός μας, συνειδητά κι εναρμόνια στην Μουσική του ΕΛΛΗΝΟΣ ΛΟΓΟΥ.

virna-aigiali

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ