PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513 E-Mail: chaziteo@t-online.de
Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου
Ολα τα ορατα και αορατα αντικειμενα στο συμπαν μας αποτελουν ενα απατηλο ονειρο.
Η νοητικη φυση δημιουργειται απο την μη
νοητικη και βασιζεται σε νεα φαινομενα και νομους που ναι μεν περιεχει
αλλα μπορουν να δραστηριοποιηθουν ‘η οχι.
Εαν αυτα που αντιλαμβανεται ο ανθρωπος
ανταποκρινονται και στην πραγματικοτητα, ειναι ενα βαρυσημαντο προβλημα
διοτι για πολλες φυσικες διεγερσεις απο τον εξωτερικο κοσμο, το
ανθρωπινο σωμα δεν διαθετει καταλληλους δεκτες.
Οι διεγερσεις τις οποιες ο ανθρωπος
αντιλαμβανεται και καταγραφει με τα ματια, τα αυτια, την μυτη, την
γλωσσα και το δερμα του, μεταφραζονται πρωτα σε ηλεκτρικες νευρικες
ωσεις και μετα προωθουνται στον εγκεφαλο του (1).
Το μηκος κυματος του φωτος που καταληγει
και καταγραφεται σε κυματικες κορυφογραμμες στην διαρκεια μιας
καθωρισμενης μοναδας χρονου απο το αμφιβληστροειδες των ανθρωπινων
ματιων (Μενεξεδενιο, Μπλε, Πρασινο, Κιτρινο, Πορτοκαλι και Κοκκινο
χρωμα) κειται μεταξυ 4.000 εως 7.000 Ängström και μετριεται περαν απο
την μοναδα αυτη με μικρομετρα (1 μm = 10.000 Ängström), με εκατοστα (1
cm = 10.000 μm = 0,01 m) και με μετρα (1 m = 1.000.000 μm).
Τα αστρα εξαρτωμενα απο τα φασματα του
ορατου τους φωτος, κατανεμονται στους φασματικους τυπους
(Ο-Β-Α-F-G-K-M-R-N-S) κατα σειρα απο τα ποιο θερμα στα ποιο κρυα
φασματα.
Στον φασματικο τυπο π.χ. (Ο) κυριαρχουν
οι φασματικες γραμμες Οξυγονου και Αζωτου του Ηλιου μας (θερμοκρασια
30.000 βαθμων Κελβιν).
Ο Ηλιος μας ανηκει στους αστερες φασματικης κατηγοριας (G).
Τα αστρα της τελευταιας φασματικης
κατηγοριας δεινουν φασματα του φωτος που ανηκουν στις φασματικες γραμμες
οξυγονου και ενωσεων ανθρακος.
Τα σπειροεδη νεφη που βρισκονται εκτος
του γαλαξια μας δεινουν ενα συνεχες φασμα φωτος, το οποιο διακοπτεται
απο μερικες σκοτεινες φασματικες γραμμες, κυριως απο ασβεστιο, δυο
γραμμες του υδρογονου και μερικες γραμμες απο μεταλλικους ατμους.
Η φασματικη ερευνα φωτος των ουρανιων
σωματων υπηρξε η βαση για την ερευνα της εξελιξης της υλης προτου
εντοπισθει η πυρηνικη ενεργεια.
Οι πυκνες και μη διασκορπουμενες νεφωδεις μορφες στο συμπαν μας, ειναι γιγαντιαιες συγκεντρωσεις απο θερμα αερια.
Το φασμα των νεφωδων αυτων μορφων
δειχνει, οτι αυτα αποτελουνται απο ελαφρα στοιχεια εντος των οποιων
κυριαρχουν το Υδρογονο και το Ηλιο.
Προκειτα για μια κατασταση της υλης προτου δημιουργηθουν οι αστερες.
Απο τα διαφορα στοιχεια που εντοπιζονται
στους αστερες, δημιουργουνται και αυτες οι νεφωδεις μορφες κατα την
διαρκεια της συνεχους πυκνωσης της υλης.
Αναλογα με την εξελιξη της διαδικασιας πυκνωσης εμφανιζονται στοιχεια με μεγαλυτερη ατομικη μαζα.
Το μη ορατο φως δεν ειναι δυνατο να ερευνηθη με τα ανθρωπινα ματια.
Η ερευνα αυτου γινεται με χρησιμοποιηση διαφορων βοηθειτικων μεσων.
Εαν συνεπως τα σωματα απορροφουν το φως,
αυτα θερμαινονται ‘η η ακτινοβουλια τους ειναι συνδεδεμενη με την
μεταβολη της ενεργειας.
Η κατασταση αυτη οδηγει στο συμπερασμα οτι το φως ειναι μια μορφη ενεργειας.
Οι υπεριωδεις ακτινοβολιες (συχνοτητα 10
στην 17 εως 10 στην 15 Hz και μηκος κυματος 100 εως 3.000 Ängström) και
υπερυθρες (συχνοτητα 10 στην 14 εως 10 στην 13 Hz και μηκος κυματος
0,72 εως 100 μικρομετρα) δεν απορροφουνται ιδιαιτερα αισθητα απο τα νεφη
και μπορουν να φωτογραφηθουν σε καταλληλες φωτοπλακες.
Η ραδιοαστρονομικη ερευνα της
ηλεκτρομαγνητικης ακτινοβουλιας η οποια καταληγει στον πλανητη Γη απο
διαφορες κατευθυνσεις γινεται με ραδιοτηλεσκοπια.
Η ακτινοβολια αυτη εχει μηκος κυματος
απο μερικα χιλιομετρα εως μερικες δεκαδες μετρα και δεν απορροφαται απο
τα σκοτεινα νεφη της κοσμικης υλης που καλυπτει πολλες περιοχες του
συμπαντος μας.
Απο τις αναλυσεις της κοσμικης
ακτινοβολιας μηκους κυματος των 21 εκατοστων λαμβανονται αξιολογες
πληροφοριες για την πυκνοτητα, θερμοκρασια και ταχυτητα κινησης της υλης
που εκπεμπει αυτο το μηκος κυματος (2).
Ο ανθρωπινος εγκεφαλος ειναι ενας
ηλεκτρονικος υπολογιστης ο οποιος εξελιχθηκε ετσι για να βοηθα την
επιβιωση του ανθρωπου σε εναν μεσου μεγεθους κοσμο.
Ο εγκεφαλος αποτελειται απο
δισεκατομμυρια κυτταρα νευρωνων, τα οποια συνδεδεμενα μεταξυ τους
δημιουργουν ενα τεραστιο μεγεθος δικτυου καλωδιων τα οποια ειναι
ηλεκτρικα φορτισμενα και μεταφερουν ηλεκτρικες και χημικες ωσεις και
περιγραφονται ολοκληρωτικα με μοριακες, φυσικες και χημικες
προ’υ’ποθεσεις (3).
Ο ανθρωπινος εγκεφαλος κατασκευαζει
απειρες φορες και με φαινομενα καθε ειδους, δημιουργηματα της φαντασιας
του, διοτι αυτα βασιζονται σε λαθος πληροφοριες που λαμβανει απο τα
περιορισμενης ικανοτητας καταγραφης των αισθητικων του οργανων και για
τον λογο αυτο περιοριζεται η καταγραφη των φαινομενων για «αυτον τον Κοσμο» χωρις να εντοπιζη την ουσια του ολου συστηματος.
Ο ανθρωπινος εγκεφαλος δεν ειναι σε θεση
να κατανοη χαοτικες και κλασματομορφικες ενδιαμεσες καταστασεις της
υλης και αυτες να τις επεξεργαζεται σε μια εγκεφαλικη αρχιτεκτονικη ως
μια τελεια επεξεργαστικη μιχανολογικη εγκαταση πληροφοριων.
Ειναι μεν ο ανθρωπος σε θεση να κατανοη
τον τρισδιαστατο χωρο αλλα θα μπορουσαν να υπαρχουν περισσοτερες απο
τρεις διαστασεις τις οποιες δεν μπορει να κατανοηση.
Για των καθωρισμο των διαστασεων, ο
ανθρωπινος εγκεφαλος κατασκευασε τους οριακους παραγοντες απειρως
μεγαλο, απειρως μικρο και το Μηδεν, που σημαινει, οτι τα εφαρμοσμενα
Μαθηματικα βασιζονται σε αναποδεκτα αξιωματα και για τον λογο αυτον τα
αξιωματα αυτα και τα αποτελεσματα των υπολογισμων με αυτα μπορει να
ειναι αλλογα.
Τα αξιωματα αυτα δεν καθωριζουν το πως
λειτουργουν οι νομοι της οι νομοι της φυσεως αλλα προσπαθουν να
περιγραψουν και να διατυπωσουν τους ισχυοντες φυσικους νομους.
Εαν ειναι μια μαθηματικη σχεση
λανθασμενη, αυτη αντιφασκει τους νομους της φυσεως, δηλαδη του συμπαντος
και παραχαρακτει την γενικη λογικη.
Ολες οι μεχρι τουδε γνωστες μαθηματικες
εξισωσεις, που διατυπωνουν τις βασικες αρχες της λειτουργιας της φυσεως,
δεν μπορουν να περιεχουν αγνωστες μεταβλητες που ειναι προ’ι’οντα της
φαντασιας του εγκεφαλου.
Υπο την σκοπια της φυσης οι εξισωσεις αυτες ειναι ανυπαρκτες.
Επισης και η μαζα της υλης ειναι ενα προ’ι’ον της φαντασιας του ανθρωπινου εγκεφαλου.
Η διαμετρος του συμπαντος μας υπολογιζεται με 10 στην 19 ετη φωτος (1 ετος φωτος = 9.461.000.000.000 χιλιομετρα).
Αγνωστο γιατι το συμπαν μας εχει
ιδιοτητες που του επιτρεπουν να υπαρχει για μεγαλο χρονικο διαστημα και
περιεχει δισεκατομμυρια απο αστερες και γαλξιες αποτελουμενες απο ορατη
υλη με τα εξης χαρακτηριστικα (4, 5): η υλη του αποτελειται απο ατομα τα
οποια αποτελουνται απο κβαντοτεμαχιδια.
-
Τα κβαντοτεμαχιδια αυτα εχουν και κυματικες ιδιοτητες.
-
Ανταγωνιζοπνται εντος του συμπαντος τεσσερες φυσικες δυναμεις εχει
μια σπειροειδη τυλιγμενη χωρικη υποδομη περιεχει πλανητες, αστερες,
γαλαξιες και αλλα ουρανια σωματα και τα φυσικα συστηματα στο εσωτερικο
του εξελισονται σε καταστασεις χαμηλης ενεργειας και υψηλης αταξιας.
Στο συμπαν μας ανταγωνιζονται αδιακοπα
και χωρις νικητες τεσσερα αστρονομικα στρατευματα που διευθυνονται απο
τις εξης ηγετικες δυναμεις (5):
Ηλεκτρομαγνητικη, ασθενης- και ισχυρα πυρηνικη, βαρυτητα, εντροπια και θερμοδυναμικη.
Η τελευταια αποτελειται απο δυο κυριες μοναδες.
Η πρωτη κυρια μοναδα της θερμοδυναμικης απαιτει να ειναι η ενεργεια εντος ενος κλειστου συμπαντος αμεταβλητη, δηλαδη σταθερη.
Δεν επιτρεπει να δημιουργειται η ενεργεια απο το τιποτε και να εξαφανειζεται στο τιποτε.
Η δευτερη κυρια μοναδα της
θερμοδυναμικης απαιτει οι κυριωτερες φυσικες διαδικασιες της φυσης να
μην ειναι αναστρεψημες, δηλαδη την ανυπαρξια της αναστρεψιμοτητας.
Η θερμοτητα π.χ. δεν μπορει να μεταφερθη
απο ενα ψυχροτερο σε ενα θερμοτερο σωμα και η εντροπια εντος ενος
κλειστου συμπαντος παντοτε αυξανεται, μπορει ομως να παραμενει σταθερη
αλλα ποτε να μειωνεται.
Ο γαλαξιας μας ειναι στο συμπαν μας ενας
απο περιπου 100 δισεκατομμυρια γαλαξιες και εχει διαμετρο μηκους
100.000 ετη φωτος, δηλαδη 9,46 x 10 στην 12 χιλιομετρα και κινειται
εντος της τοπικης ομαδας γαλαξιων με ταχυτητα 630 χιλιομετρα ανα
δευτερολεπτο προς την κατευθυνση της εικονας του αστερα Centaurus.
Η μαζα του γαλαξια μας υπολογιζεται με
1.000 δισεκατομμυρια μαζες του ηλιου μας, που αντιστοιχει στο δεκαπλασιο
της ορατης μαζας του γαλαξια μας.
Ενδειξεις απο νεες εποχες, δηλαδη απο
παρατηρησεις απο την Γη, συνηγορουν οτι οι γαλαξιες του συμπαντος μας
απομακρυνονται και οχι μονο απο αυτην με ταχυτητες συνεχως αυξανομενες.
Η κατασταση αυτη αντιφασκει σε ολες τις προσδοκιες.
Κατα συνεπεια το συμπαν μας δεν ειναι μονο γεματο με «σκοτεινη υλη» ειναι γεματο και με «σκοτεινη ενεργεια» (ενεργεια του κενου χωρου).
Συνεπως ο κενος χωρος δεν ειναι καθ’
ολου κενος, διοτι σε αυτον υπαρχει υλη και αντιυλη, Ηλεκτρονια και
Ποζιτρονια, τα οποια ξαφνικα εμφανιζονται και εξαφανιζονται και
διαστελουν το συμπαν με αυξανομενη ταχυτητα (6).
Η σχεση του Hubble V = H0 .. α . q, οπου
ειναι H0 η σταθερα του Hubble, α η αρχικη αποσταση της φωτιζουσας πηγης
και q ο συντελεστης της επιβραδυνσης, ειναι μια θεωριτικη σχεση που δεν
δινει το μεγεθος της διαστολης αλλα ουτε ειναι ο νομος βαση του οποιου
λαμβανει χωρα η διαστολη.
Λογω της επιβραδυνσης της κινησης της
υλης απο την βαρυτητα ο συντελεστης επιβραδυνσης q λαμβανει τιμες μεταξυ
0 και 0,5. Με q = 0 το συμπαν θεωρειται ανοιχτο με απειρως μεγαλη
διαστολη.
Με q<0 h4="">
Με q = 0 το συμπαν ειναι σφαιρικα
κλειστο και τετελεσμενο με μεγιστα ορια διαστολης και μετα την επιτευξη
αυτων ακολουθει η ξαφνικη καταστροφικη συστολη.
Ενα συμπαν που συνεχως διαστελεται ποτε
δεν θα αποκτησει την θερμοδυναμικη ισορροπια, διοτι η θερμοκρασια του
ποτε δεν θα σταθεροποιηθει.
Ο κλασικος «Θερμοθανατος» του συμπαντος μας απομακρυνεται συνεχως.
Εαν το συμπαν ειναι κλειστο καποτε οι
μηχανισμοι που παραγουν ενεργεια και εντροπια δεν θα λειτουργουν, που
σημαινει οτι αυτοι θα οδηγησουν σε μεγαλη συστολη του συμπαντος και στον
θανατο του.
Στην περιπτωση που το συμπαν ειναι
επιπεδο, οπου η διαστολη επιβραδυνεται αιχμαλοτιζονται απο την βαρυτητα
μεγαλες ποσοτητες μαζας υλης απο κοσμολογικες υποδομες,
Η βαρυτητα ελκει την υλη ακομη και απο
πολυ απομακρυσμενες περιοχες με αποτελεσμα την δημιουργια γιγαντιαιων
κοσμολογικων υποδομων και σκοτεινων οπων.
Στην φαση αυτη εξελισεται ο αγωνας μεταξυ της βαρυτητας και της θερμοδυναμικης.
Η βαρυτητα συγκεντρωνει συνεχως ολο και
μεγαλυτερες υποδομες της για να δημιουργηση π.χ. μαυρες οπες και
επιτυγχανει φαινομενικα μια νικη.
Καθε δυναμη βαρυτητας ομως στην φαση αυτη εξατμιζεται με τελικη νικη της θερμοδυναμικης και παραγει εντροπια.
Στην περιπτωση ενος ανοιχτου συμπαντος
λαμβανει καποτε η ταχυτητα διαστολης του συμπαντος μια σταθερη τιμη και η
βαρυτητα χανει την μαχη της.
Μετα απο ενα μεγεθος τελειωνει η δημιουργια κοσμολογικων υποδομων και ματαιωνει την περεταιρω δημιουργια μαυρων οπων.
Το γινομενο της ηλικιας του συμπαντος t0
με την σταθερα του Hbble H0 ειναι στα διαφορα κοσμολογικα μοντελα μια
απλη συναρτηση των παραμετρων της πυκνοτητας της υλης ΩΒ, Ωm, ΩΛ οπου
ειναι ΩΒ η κανονικη βαρυτικη ορατη υλη, Ωm η σκοτεινη υλη και ΩΛ η
σκοτεινη ενεργεια. Η0 . τ0 = f(ΩΒ . Ωm . ΩΛ) = 1. Η κοσμικη παρασκηνιακη
ακτινοβολια (φως μακρεων κυματων) προσφερει μια μη λανθασμενη εικονα
του συμπαντος μας σε ηλικια 300.000 χρονων.
Στην αρχη η ακτινοβολια στο συμπαν μας
ηταν τεραστειων βαθμων ζεματιστη και με συνεχομενη εξελιξη και διαστολη
αυτου επεφτε η θερμοκρασια της συνεχως και
βρισκεται σημερα στους 2,7 βαθμους Κελβιν πανω απο το απολυτο μηδενικο
σημειο ‘η 270 βαθμους Κελσιου κατω του σημειου πηξεως του νερου.
Το σημειο αυτο βρισκεται διαμετρικα σε
αντιθεση με την θερμη θερμοκρασια των επιφανειων των αστερων η οποια
κειται μεταξυ 4.000 και 40.000 βαθμους Κελβιν.
Στην ηλικια του των 300.000 ετων τα
στοιχειωδη τεμαχιδια ηταν ηλεκτρικως φορτισμενα οπως σημερα τα
ηλεκτρονια και ποσιτρονια και εμποδιζαν την κινηση του φωτος
δημιουργωντας ανεξαρτητα ατομα τα οποια επετρεπαν την ανεμποδιστη
εξαπλωση του φωτος.
Απο τοτε πλαναται το φως αυτο ανεποδιστα δια του συμπαντος μας γαι γενιζει ολο το συμπαν με μικροκυματα-φωτονια.
Απο τις μετρησεις στην κοσμικη
παρασκηνιακη ακτινοβολια προκυπτει οτι το συμπαν μας ειναι επιπεδο και
το αθροισμα των παραμετρων πυκνοτητας της υλης ισουται με την μοναδα 1.
\ Ωολικο = ΩΒ . Ωμ . ΩΛ = 1
Επειδη ΩΒ η πυκνοτητα της βαρυτικης
ορατης υλης υπολογιζεται μονο 0.045, η πυκνοτητα της σκοτεινης υλης
καλυπτει μονο 0,255, το μεγαλυτεο μερος καλυπτει η σκοτεινη ενεργεια ΩΛ
με 0,7.
Η εξελεκτικη πορεια ποτε δεν προετοιμασε τους ανθρωπους να προσανατολισθουν προς τον κοσμον των ατομων και κβαντοτεμαχιδιων .
Σε αντιθετη περιπτωση ο ανθρωπινος
εγκεφαλος θα αντιλαμβανονταν ενα στερεο αντικειμενο στην πραγματικοτητα
ως συγκεντρωση κενων χωρων.
Το οτι ετσι ειναι δεν εχει καμμια σχεση
με το μεγεθος των ενδιαμεσων χωρων των στοιχειωδω τεμαχιδιων υλης αλλα
με τα πεδια δυναμεων τα οποια ενωνουν τα απομακρυσμενα τεμαχιδια υλης σε
στερεα αντικειμενα.
Τα φαινομενικα στερεα αντικειμενα ’η αστρονομικες δομες αποτελουνται σχεδον ολκληρωτικα απο κενους χωρους.
Η συνηθισμενη παραστατικη εικονα δειχνει
τον πυρηνα ενος ατομο (διαμετρος του ατομου 0,00000008 εκατοστα) ως μια
μυγα στο κεντρο ενος σταδιου ποδοσφαιρου.
Ο γειτονικος πυρηνας του ατομου της ιδιας υλης βρισκεται καπου εκτος του σταδιου.
Ετσι ολες οι φαινομενικα σταθερες δομες
στην πραγματικοτητα αποτελουνται σχεδον στο συνολο τους απο κενους
χωρους που διακοπτονται με τα ελαχιστου μεγεθους κβαντοτεμαχιδια της
υλης τα οποια βρισκονται σε τοσες μεγαλες αποστασεις μεταξυ τους που δεν
μετριουνται.
Ο ατομικος πυρηνας, δηλαδη η κατανομη
πρωτονιων και νεοτρονιων απο τα οποια δημιουργουνται τα 103 στοιχειων
της υλης του χημικου περιοδικου συστηματος σε συγκριση με ενα ηλεκτρονιο
ειναι μεγαλος αλλα πολυ μικρος σε σχεση με το μεγεθος της τροχιας
περιστροφης (Orbital) ενος ηλεκτονιου (7). Ο ατομικος πυρηνας καθενως
απο τα 103 στοιχεια της υλης του περιοδικου συστηματος ειναι ενας
στροβιλος ενεργειας ο οποιος περιστρεφεται γυρω απο τον αξονα του με μια
ταχυτητα περιπου 100.000 χιλιομετρων στο δευτερολεπτο.
Κατα τον Schrödiger (8) ενα ατομο υλης ειναι ενα συστημα που αποτελειται απο ενα πυρηνα και υλικα κυματα (Ηλεκτρονια).
Ως «Orbitale» χαρακτηριζεται ο χωρος παραμονης των ηλεκτρονιων εντος των ατομων της υλης (7).
Οι φυσικες ιδιοτητες των διαφορων μορφων
υλης εξαρτωνται απο τα ετσι ινομασθεντα ηλεκτρονια Valenz τα οποια
βρισκονται στην περιφερεια των ατομων.
Η ορατη υλη σε καθε διασταλτο μεγεθος παιρνει την θεση του στον χωρο χωρις ομως αυτος να αποτελει ιδιοτητα της ορατης υλης.
Οταν οι φυσικες επιστημες των καιρων μας
εισηλθαν για πρωτη φορα στο εσωτερικο της υλης, εντοπισαν ατομικα
αντικειμενα με τελειως παραδοξες συμπεριφορες, οι οποιες αναλογα των
πειραματων εδειχναν διαμετρικα αντιφασκουσες συμπεριφορες.
Μετα απο αντιμαχομενες συζητησεις για την «γνησια φυση»
της ατομικης πραγματικοτητας αναγκασθηκαν οι επιστημονες να
αναγνωρισουν, οτι αυτη δεν μπορει να εξηγηθη τελειως με τους ισχυοντας
ορισμους.
Μεχρι σημερα τιποτε δεν εχει αλλαξει
στην κατασταση αυτη. Ναι μεν επετυχαν οι επιστημονες να εξελιξουν μια
μαθηματικη περιγραφη (9, 12), δηλαδη την Κβαντοθεωρια, με την βοηθεια
της οποιας μπορουν να υπολογισθουν τα αποτελεσματα ενος πειραματος, παρ’
ολα αυτα το τι πραγματι συμβαινει στα ποιο βαθυτερα επιπεδα, στην
καλυτερη περιπτωση περιγραφεται με τα δεδομενα της πιθανοτητας.
Στην κλασικη μηχανικη τα μεμονομενα κβαντοτεμαχιδια εντοπιζονται και αναγνωριζονται αναλογα με τις τροχιες τους.
Στην Κβαντομηχανικη ομως, εαν οι
κυματικες λειτουργιες περισσοτερων κβαντοτεμαχιδιων και ολες οι
ιδιοτητες ως μαζα, φορτωσης κ.α. συμπιπτουν και ειναι ομοιες, τοτε
γινεται η αναγνωριση αυτων τελειως αδυνατη.
Το στανταρτ Μοντελο την υλης αποτελειται
απο εξη Κβαρκς, εξη Λεπτονια, πεντε γνωστα Μποζονια και ενα
νεοεντοπισθεν(;) εκτο, το Higgs-Μποζονιο, και απο τις τρεις των τεσσαρων
δυναμεων της φυσεως.
Το Μοντελο αυτο τιποτε δεν διατυπωνει
για την βαρυτητα και δεν δινει καμια εξηγηση για την εννοια της
φαντασιας του ανθρωπινου εγκεφαλου, την μαζα της υλης.
Τα Κβαρκς αποτελουνται απο τα Γκλουονια.
Περαν απο up-Κβαρκ και down-Κβαρκ
εντοπισαν οι επιστημονες και τεσσερα επιπλεον Κβαρκς (charm-Κβαρκ,
stangr-Κβαρκ, bottom-Κβαρκ και top-Κβαρκ) ως και δυο ειδη
κβαντοτεμαχιδιων που ομοιαζουν τα ηλεκτρονια μονο που ειναι ποιο βαρυα,
δηλαδη τα ετσι ονομασθεντα Μιονια και Τουονια.
Τα Γκλουκονια ειναι τεμαχιδια της ισχυρας πυρηνικης δυναμης.
Τα Κβαρκς και τα Γλουονια μαζι σχηματιζουν τα Πρωτονια και Νεοτρονια του ατομικου πυρηνα της υλης.
Τα Λεπτονια αποτελουν την πηγη για τα ηλεκτρονια και νετρινια,
Τα Κβαρκς και Λεπτονια ονομαζονται μαζι ως Φερμιονια.
Τα Μποζονια παραγουν και μεταφερουν δυναμεις.
Στα Μποζονια ανηκουν τα Φωτονια και τα Γκλουονια.
Στο τελος οι επιστημονες εντοπισαν και
τρια φανταστικα ειδη Κβαντοτεμαχιδιων και δη το Λεκτρον-Νετρινο,
Μυον-Νετρινο και Ταουον-Νετρινο που ειναι σε θεση να διαπερνουν
δισεκατομμυρια χιλιομετρα παχους στρωματα απο μολυβδο οπως οι ανθρωποι
τον αερα.
Τα ως ανω ονομασθεντα κβαντοτεμαχιδια ανηκουν σε τρεις οικογενειες κβαντοτεμαχιδιων.
Καθε οικογενεια περιεχει δυο Κβαρκς, ενα Ηλεκτρονιο ‘η ενα συγγενες του ηλεκτρονιου, το νετρινο.
Τα κβαντοτεμαχιδια στις τρεις
οικογενειες εχουν τις ιδιες ιδιοτητες με διαφορα της μαζας, η οποια απο
οικογενεια σε οικογενεια γινεται μεγαλυτερη.
Οικογενεια 1 up down Ηλεκτρονιο Ηλεκτρονιο
Νετρινο
Μαζα 3MeV 7MeV 0 9,5MeV
Οικογενεια 2 charme stange Μυον/ Μυον
Νετρινο
Μαζα 1,2GeV 120GeV 0 106MeV
Οικογενεια 3 top botton Ταουνιο Ταουονιο
Νετρινο
Μαζα 174GeV 4,2GeV 0 1,8GeV
Απο την ενεργειακη σκαλα του Planck εληφθησαν τα κατωθι στοιχεια:
Ενεργεια Μηκοs κυματος
GeV cm
Planck 10 στην 19 10 στην πλην 33
Ασθενης πυρηνικη δυναμη 250 10 στην πλην 16
Πρωτονιο 1 10 στην πλην 16
Ηλεκτρονιο 10 στην πλην 3 10 στην πλην 6
Το Ηλεκτρονιο δεν ειναι ουτε τεμαχιδιο ουτε κυμα.
Ειναι ενα αντικειμενο της Φυσικης το
οποιο παρουσιαζει τοσο ιδιοτητες κβαντοτεμαχιδιων οσο και ιδιοτητες
κυματων, δηλαδη προκειται για εναν ενεργειακο στροβιλο που περιστρεφεται
γυρω του με μεγαλη ταχυτητα, ετσι ωστε ουδεις να μπορει να πη που αυτο
βρισκεται.
Ο ενεργειακος αυτος στροβιλος του
ηλεκτρονιου σχηματιζει γυρω απο τον ατομικο πυρηνα της υλης κατι
παρομοιο με ενα ηλεκτρικο φραγμα απο καλωδιο.
Μεταξυ της μαζας του Planck η οποια
χαρακτηριζει την ισχυρα πυρηνικη δυναμη και της μαζας της ασθενους
πυρηνικης δυναμης (αλληλοεπιδραση) βρισκονται 10 στην 19, δηλαδη η
ενεργειακη σκαλα του Planck ειναι δεκα εκατομμυρια δισεκατομμυρια φορες
μεγαλυτερη απ’ οτι η ασθενης ενεργειακη σκαλα.
Ενεργειακα κβαντοτεμαχιδια με ενεργεια
μεγαλυτερη των 250 GeV εμφανιζονται χωρις να εχουν μαζα ενω ενεργειακα
κβαντοτεμαχιδια με ενεργεια μικρωτερη απο 250 GeV συμπεριφερονται σαν να
εχουν μαζα.
Εαν η υλη, δηλαδη τα Πρωτονια και τα
Βαρυτονια, δεν ειχαν πραγματι μαζα, δεν θα υπηρχε τιποτε απο τις γνωστες
δομες στο συμπαν, δηλαδη πλανητες, γαλαξιες, ομαδες γαλαξιων και αλλα
ουρανια σωματα.
Για ποιο λογο ομως η βαρυτητα ειναι τοσο
ασθενης, η οποια στους κβαντοφυσικους υπολογισμους δεν λαμβανεται καν
υπ’ οψη, ουδεις μεχρι σημερα μπορει να δωση καποια εξηγηση.
Το προβλημα της ιεραρχιας στην
ενεργειακη σκαλα του Planck ειναι ενα τοσο σοβαρο θεμα που οδηγησε τους
επιστημονες στην διατυπωση θεωριων για την εξελιξη του συμπαντος.
Η αποφασιστικη στιγμη κατα την εξελιξη
του συμπαντος ειναι εκεινη κατα την οποια μεταβαλονται ξαφνικα η
ισορροπια και η ταξη στο συμπαν και δημιουργουνται νεα κοσμολογικα πεδια
τα οποια διαφερουν βασικα απο τα παλαια.
Κατα τις υπαρχουσες θεωριες εξελιξης του
συμπαντος, αυτο στις αρχες εξελιξης του περασε απο μια σειρα μεταβολων
και οτι βρηκε μπροστα του προεκυψαν απο μια παλαιοτερη εποχη συμμετριας
(10).
Συμμετριες συναντα κανεις στο συμπαν παντου.
Οι συμμετριες αυτες ονομαζονται μεταφορικες-συμμετριες ‘η μεταφορικες-παραλλαγες.
Οι περιστροφικες συμμετριες ‘η
περιστροφικες παραλλαγες βασιζονται στην ιδεα οτι καθε κατευθυνση του
χωρου συγκρινεται με τις αλλες.
Εαν νοησουμε ενα μολυβι να βρισκεται
ορθιο με την μυτη του στο κεντρο ενος κυκλου, οσο καιρο στεκεται αυτο
ορθιο, δηλαδη εκατοστα του δευτερολεπτου, ειναι ολες οι κατευθυνσεις του
χωρου συγκρισημες, δηλαδη επικρατει μια περιστροφικη συμμετρια.
Οταν το μολυβι πεσει σε μια οποιαδηποτε κατευθυνση, σπαζει η αρχικη περιστροφικη συμμετρια.
Για την Φυσικη η πτωσει του μολυβιου ειναι παντα η ιδια, αδιαφορο σε ποια κατευθυνση πεφτει το μολυβι.
Το μολυβι ομως το ιδιο σπαζει με την πτωση του την επικρατουσα κατασταση ισορροπιας.
Στον κενο χωρο του συμπαντος υπαρχουν
πολλες συμμετριες (περιστροφικες ‘η μεταφορικες) που σημαινει οτι ολες
οι κατευθυνσεις και θεσεις ειναι ιδιες εαν δεν υπαρχουν υποδομες.
Ο χωρος ομως εις το συμπαν δεν ειναι
κενος και γεματος με γαλαξιες, αστερες, ηλιακα συστηματα και αλλα
ουρανια σωματα που λαμβανουν κατα διαφορους τροπους τις θεσεις τους ωστε
κατ’ ουσιαν να εξαφανιζεται καθε υπαρχουσα συμμετρια.
Οι δομες αυτες του συμπαντος μπορει καπου να βρισκονται ‘η να βρισκονται παντου.
Οι υπαρχουσες συμμετριες σπαζουν ακομη και εαν οι νομοι της φυσικης που περιγραφουν τον κοσμο μας συνεχιζουν να υπαρχουν.
Επισης και οι με την ασθενη αλληλοεπιδραση υπαρχουσες συμμετριες μπορουν να σπασουν ξαφνικα.
Αυτο αποτελει την μοναδικη δυνατοτητα
για την εξηγηση κβαντοτεμαχιδιων με μαζα και τυαυτοχροναα για τον
αποκλεισμο λανθασμενων προγνωσεων για υψηλης ενεργειας κβαντοτεμαχιδια
που δεν θα αποκλειονταν για τις μελλοντικες θεωριες.
Συμμετριες και υπερσυμμετριες βοηθουν
για να εντοπισθη με ποιο τροπο εξελιχθηκε το συμπαν απο ενα ακαθωριστο
σημειο σε πολλαπλες σημερινες υποδομες.
Ξαφνικα σπασμενες συμμετριες ειναι αυτες
που διατηρουνται απο τους φυσικους νομους οχι ομως απο την συμπεριφορα
των αντικειμενων στον πραγματικο κοσμο.
Ο πυρηνας του μηχανισμου- Higgs ειναι μια ειδικη περιπτωση σπασμενης συμμετριας.
Ειναι το ξαφνικο σπασιμο της ασθενους
συμμετριας της πυρηνικης δυναμης, η οποια με τα ρυθμιστικα Μποζονια και
αλλα κβαντοτεμαχια κανουν δυνατη την ληψη μαζας.
Η σχεση μεταξυ Φερμιονιων και Μποζονιων ονομαζεται υπερσυμμετρια.
Πως
ομως γινεται δυνατο να ξεχωριζουν οι ανθρωποι με τις εφευρεσεις της
φαντασιας του εγκεφαλου τους, μεταξυ του αληθινου και το μη αληθινου;
Γιατι ειναι η σκαλα ενεργειας του Blanck
δεκα εκατομμυρια δισεκατομμυρια φορες μεγαλυτερη απο τις σκαλες
τεμαχιδιων μαζων της φυσικης, που βρισκονται λιγο κατω απο μερικα
εκατονταδες GeV; Γιατι
υπαρχουν π.χ. τεσσερες δυναμεις της φυσεως (ηλεκτρομαγνητικη, ασθενης
και ισχυρα πυρηνικη και βαρυτητα) και οχι πεντε ‘η μονο τρεις ‘η ισως
μονο μια;
Γιατι οι ως ανω φυσικες δυναμεις εχουν τοσο διαφορετικες ιδιοτητες;
Γιατι
επιδρουν η ασθενης και η ισχυρα πυρηνικη δυναμη μονο σε μικροσκοπικο
επιπεδο ενω η βαρυτητα και η ηλεκτρομαγνητικη δυναμη ειναι σε θεση να
επιδρουν σε αποστασεις χωρις περιορισμους;
Γιατι ειναι η βαρυτητα τοσο αδυναμη, ωστε να παραλειπεται η επιδραση της στους υπολογισμους κλβαντοτεμαχιδιων της φυσικης;
Γιατι
ειναι η δυναμη ελξης μεταξυ δυο ηλεκτρονιων περιπου 100 εκατομμυρια
τρισεκατομμυρια τρισεκατομμυρια τρισεκατομυρια φορες ασθενεστερη απο την
ηλεκτρομικη απωθηση μεταξυ δυο ηλεκτρονιων;
Τι ειναι και απο τι αποτελειται η σκοτεινη υλη και η σκοτεινη ενεργεια;
Ο προβληματισμος για την μεχρι τουδε
ανικανοτητα του ανθρωπινου εγκεφαλου να δωση ενα ορισμο και να
κατανοηση την ουσια της σκοτεινης υλης και ενεργειας παρουσιαζεται εδω
συνοπτικα.
Ο ανθρωπινος εγκεφαλος στην προσπαθεια
του απελευθερωσης απο τις επιβαρυνσεις που δεν κατανοουσε των χαοτικων
καταστασεων και κλασματομορφων του συμπαντος, εφευρε τις φανταστικες
εννοιες στα μαθηματικα και στις φυσικες επιστημες, απειρως μεγαλο,
απειρως μικρο και το μηδεν.
Δεν ειναι ομως παντα οτι μαθηματικα διατυπωνεται και λογικο.
Η ανικανοτητα αυτη του ανθρωπινου εγκεφαλου ειναι προ’ι’ον της εξελεκτικης πορειας του ανθρωπου.
Αυτη ποτε δεν προετοιμασε τον ανθρωπο να
κατευθυνεται στον κοσμο των ατομων και κβαντοτεμαχιδιων της υλης και
οδηγησε στις λανθασμενες εκτιμησεις του εγκεφαλου του.
Για τον λογο αυτο η πνευματικη ικανοτητα
του ανθρωπινου εγκεφαλου παρεμεινε περιορισμενη διοτι ο σκοπος αυτου
ηταν να βοηθα την υπαρξη του ανθρωπινου σωματος εντος του κοσμου που ο
ανθρωπος υπηρχε.
Η ανθρωπινη φαντασια δεν κατεχει ακομη
και σημερα τον καταλληλο εξοπλισμο για να εισελθει πλησιον εις τον κοσμο
των κβαντοτεμαχιδιων.
Ακομη και οι δεκτες του σωματος του για φυσικες διεγερσεις απο εξω ειναι περιορισμενης ποιοτητας.
Ο ανθρωπος απεκτησε μονο την
περιορισμενη ικανοτητα να τοποθετειται στις διαστασεις των πιθανοτητων
και την φαντασια του να διακρινη απο μακρια την πραγματικοτητα.
Στο τελος του φασματος των πιθανοτητων βρισκονται δυναμικα γεγονοτα που τα χαρακτηριζει ως δυνατα ‘η αδυνατα.
Η ικανοτητα του ανθρωπου να υπολογιζη
τετοια γεγονοτα ειναι απελευθερωτικο δωρο των φυσικων επιστημων προς τον
ανθρωπινο εγκεφαλο.
Οι επιστημες αυξανουν την στενη λωριδα
της πνευματικης ορατοτητας του ανθρωπινου εγκεφαλου και απελευθερωνουν
τον ανθρωπο απο την φυλακη της μαυρης ουσιας, χαριζοντα του χαρα και
ικανοποιηση.
Ο τομεας των μεργαλων αποστασεων και
ταχυτητων με τον οποιο η ανθρωπινη φαντασια ικανοποιειται, ειναι μονο
ενα μικρο μερος ενος γιγαντιαιου φασματος απο τις δυνατοτητες που
υπαρχουν και μπορουν να εντοπισθουν μεταξυ κβαντομηχανικων
ιδιαιτεροτητων στο κατω τελος εως τις κοσμολογικες δυνατοτητες του ανω
τελους της πραγματικοτητας.
Ενα γεγονος ομως παραμενει αλωβητο, οτι
τα χρησιμοποιουμενα μαθηματικα απο τις φυσικες επιστημες βασιζονται σε
μη αποδεικνυομενα αξιωματα και γι’ αυτο αυτα ειναι αλογα.
Εαν δηλαδη η μαθηματικη σχεση ειναι
λανθασμενη το αποτελεσμα αυτης αντιφασκει στους φυσικους νομους του
συμπαντος και παραμορφωνει την γενικη λογικη.
Για την λυση προβληματων ως ορια,
κατιουσες σειρες, λογισμος της απειροτητας, διαφορικος- και
ολοκληρωτικος λογισμος, αριθμητικη, γεωμετρια κ.α. χρησιμοποιουνται στα
μαθηματικα και στις φυσικες επιστημες προ’ι’οντα της ανθρωπινης
φαντασιας.
Ο ανθρωπινος εγκεφαλος στην προσπαθερια
του να απελευθερωθη απο καταστασεις εμποδιων εφευρε και τις εννοιες
Θεος, Θανατος, Αρχη, Χρονος κ.α. που σημαινει, οτι ακομη οι ανθρωπινες
πνευματικες ικανοτητες ειναι πολυ περιορισμενες.
Σχετικα με τις βοηθητικες εφευρεσεις του
ανθρωπινου εγκεφαλου και για τον εντοπισμο τυχων λαθων γινεται αναγκαια
η εξης συνοπτικη επαναληπτικη αριθμηση:
* Για τον καθωρισμο των διαστασεων
εφευρε ο ανθρωπινος εγκεφαλος τους οριακους παραγοντες απειρως μεγαλο,
απειρως μικρο και το μηδεν.
Οι διαστασεις μπορουν ομως να κρυβονται,
οταν αυτες ειναι πολυ μικρες και διπλωμενες ‘η οταν ο χωροχρονος
καταναλισκεται και η βαρυτητα συγκεντρωνεται σε μια μικρη περιοχη ωστε
να παραμενει αορατος και μια απειρως μικρη διασταση.
Εδω
εισερχεται και η εννοια της αιωνιοτητας των αρχαιων Ελληνων η οποια
διασπα την κατανοητη δυναμη των σημερινων φυσικων επιστημων και γι’ αυτο
καθιερωθηκε η εννοια του απειρως μεγαλου.
Το Μηδεν εως τις αρχες του 2ου μ.Χ. αιωνα ηταν ανυπαρκτο.
Χωρις την
εφευρεση του θα τιναζονταν στον αερα η θεωρια των Ιουδαιων
και Χριστιανων οτι ο θεος τους Γιαχβε δημιουργησεν τον κοσμο απο το
Μηδεν.
Το Μηδεν ομως ειναι μια αρνητικη εννοια που αντιφασκει καθε θετικο μεγεθος.
Οι αρχαιοι Ελληνες χρησιμοποιουσαν αντι της λεξης Μηδεν το Τιποτε ‘η την μη Ον.
* Το Σημειο ειναι επισης ενα
φανταστικο στοιχειο χωρις σχημα και διαστασεις που χρησιμοποιηται στην
Γεωμετρια ως την τομη δυο ευθειων.
Προκειται συνεπως για μια εννοια χωρις
σημασια, ετσι ωστε στα μοντερνα μαθηματικα το Σημειο να υπαρχη στην αρχη
ως μια υποθετικη αχαρακτηριστη εννοια.
Οι αρχαιοι Ελληνες χρησιμοποιουσαν αντι την εννοια Σημειο την εννοια
της Στιγμης και θεωρουσαν το Σημειο ως μια μην υπαρχουσα θεωρητικη
εννοια.
* Η φυση της Μοναδας ειναι κατα τον Ηρακλειτο αιωνια μεταβλητη και αυθαιρετος.
Ταυτοχρονα ομως ειναι για την αρχη των
μαθηματικων επιστημων μια βασικη μαθηματικη κυρια εννοια και λογω του
χαρακτηρα σκεψης κατεχει και μια ιδιαιτερη θεση στην Μεταφυσικη.
Προ’υ’ποθετει
την ομογενεια και ετερογενεια των αντιληπτων αλλα επισης και την
ομογενεια του χωρου.
Χωρις την ομογενεια του χωρου ειναι η απευθειας
κατανοηση αυτου αδυνατος.
Χωρις την Μοναδα δεν μπορει ο ανθρωπος να
σκεφθεται και να κατανοη.
* Η υποκειμενη αντιληψη της υπαρξης του χρονου εντος των
δημιουργηθεντων ειναι μια λανθασμενη αντιληψη της ταυτισης του χρονου
με την κινηση των δεικτων της χρονομετρισης που αποτελει μια απο τις
απειρες εφευρεσεις του ανθρωπινου εγκεφαλου, που σημαινει μια λαθος
αντιληψη της ανθρωπινης νοησης.
Με αλλα λογια προκειται για μια στο
υποσυνειδητο του ανθρωπου σκια της μεταβολης η οποια παρατηρειται σε
καθε τυχαιο φυσικο μεγεθος.
Η αναγνωριση του φαινομενου αυτου ως
φυσικο μεγεθος παραγει στην κβαντομηχανικη μια σειρα απο Παραδοξα ως
π.χ. την Γατα του Schrödiger, το προβλημα μετρισης της κβαντοφυσικης κ.α.
Η ιδεα του φανταστικου χρονου δημιουργει μια μαθηματικη εννοια που
χρησιμοποιειται απο την κβαντοθεωρια για να περιγραψη αυτη την
δημιουργια του χρονου και του χωρου.
* Καθε επιστημονικη υποθεση και θεωρια ειναι το προ’ι’ον της δημιουργικης
φαντασια του ανθρωπινου εγκεφαλου.
Οι σημερινες κοσμολογικες θεωριες
βασιζονται στην υποθεση οτι το συμπαν εξελιχθηκε απο μια μικροσκοπικη
μπαλα του μεγεθους της σκαλας μηκους του Planck.
Οι επιστημονες
κατανοουν την περεταιρω εξελιξη του συμπαντος οχι ομως την πρωταρχικη
του κατασταση.
Το τι στην πρωτη φαση ελαβε χωρα και τι ακριβως στον
«Οριζοντα» μιας μαυρης τρυπας λαμβανει χωρα και το τι ειναι η σκοτεινη
υλη και ενεργεια, παραμενουν ακομη αγνωστα πραγματα.
Αυτο που
εμφανιζετα ως ολο, δηλαδη το συμπαν, κρυβει μεσα του το χαος και δεν
μπορει να μετρηθη.
Δεν αποκλειονται τα ορια του συμπαντος να ειναι χωρις
ορια και τα αποτελεσματα υπολογισμου του να ειναι μια οπτικη πλανη.
* Επισης και η μαζα της υλης ειναι μια φανταστικη εννοια του ανθρωπινου
εγκεφαλου.
Η υλη ως τετοια ειναι καθε διαστατο μεγεθος που παιρνει την
θεση του στο χωρο χωρις ομως αυτος να γινεται η ιδιοτητα του.
Το Higgs-
Μποζονιο ειναι εφευρεση του ανθρωπινου εγκεφαλου, διοτι αυτο προσφερει
μια δυνατοτητα να δινη μαζα στα τεμαχιδια της υλης.
Χωρις τον
Μηχανισμο-Higgs (ιδιαιτερη περιπτωση της σπασμενης συμμετριας) θα ηταν
ολα τα στοιχειωδη τεμαχιδια της υλης χωρις μαζα.
Ενας Ωκεανος-Higgs
ειναι ενα αορατο δεδομενο, το οποιο γεμιζει αυτο που συνηθως ονομαζεται
κενος χωρος και δεν ειναι τιποτε αλλο απο την Quintessenz, δηλαδη απο
την ενσαρκωση του πεπτου στοιχειου των αρχαιων Ελληνων, τον «Αιθερα»
που απερριψεν ο περιφημος Einstein για να θεμελειωση την θεωρια του της
σχετικοτητας.
Μια ομιχλη ‘η ενας μυρος μπορει να μεταφερει μια δυναμη ‘η
να περιγραψη το παρων και την κινηση των κβαντοτεμαχιδιων της υλης.
Το
δυναμικο κενο ειναι οπως μια ησυχη λιμνη σε μια καλοκαιρινη νυχτα, της
οποιας η επιφανεια απαλα κινειται ενω απο επανω της πετουν ζευγαρια απο
Ηλεκτρονια και Ποζιτρονια που φωτιζουν οπως οι κωλοφωτιες, δηλαδη οι
πυγολαμπιδες.
Προκειται για μια πολυασχολουμενη και φιλικη περιοχη απ’
οτι το φοβερο κενο του Δημοκριτου και ο παγωμενος Αιθερας του
Αριστοτελη.
Το λανθασμενο κενο σε συγκριση παρουσιαζει το
κβαντοφυσικο τομεα των φανταστικων τεμαχιδιων της υλης, που
δημιουργειται απο την ροη των τεμαχιδιων προς το κενο.
Τα πεδια των
τεμαχιδιων αυτων εχουν καθε δυνατο μηκος κυματος και κινουνται προς
ολες τις κατευθυνσεις.
Οτα τα κβαντοπεδια εξισωνονται δημιουργειται
ενας κενος χωρος.
Οταν δεν εξισωνονται δημιουργειται ενα λανθασμενο
κενο.
Κατα τον Wolfgang Pauli (11, 12) «μπορει καποιος να παρατηρη τον Κοσμο
με το p– Ματι του και με το q-Ματι του. Οταν ομως τον παρατηρησει και με τα δυο Ματιας του ταυτοχρονα, τρελενεται».
Η μοντερνα Φυσικη και τα τα μοντερνα
Μαθηματικα οφειλουν κατα ενα μερος τουλαχιστον να γραφουν απο την αρχη
χωρις να περιεχουν φανταστικες εφευρεσεις του ανθρωπινου εγκεφαλου (13).
Απο τι μπορει να αποτελειται ομως η σκοτεινη υλη και ενεργεια;
Για την φυση της σκοτεινης υλης, δηλαδη
της μαζας που ελκει τα αστερια και τους γαλαξιες εκαναν οι αστρονομοι
μεχρι σημερα πολλες υποθεσεις.
Η σκοτεινη υλη μπορει να αποτελειται απο
πτωματα αστερων, δηλαδη απο Νανους αστερων οι οποιοι δεν εκπεμπουν
αντιλαμβανομενο φως διοτι δεν εχουν πηγες ενεργειας.
Θα μπορουσε αυτη να αποτελειται απο
ουρανια σωματα με μια μαζα μικρωτερη απο την μαζα των αστερων κατι κανει
την συντηξη των ατομων του Υδρογονου με τα ατομα τυ Ηλιου αδυνατη,
δηλαδη την αντιδραση στους αστερες που οδηγει στην παραγωγη ενεργειας.
Θα μπορουσε επισης να αποτελειται απο
ηλεκτρομαγνητικη ακτινοβολια περαν του ορατου φασματος του φωτος διοτι
κατα συμφωνια με την θεωρια της σχετικοτητας η ενεργεια ακτινοβολιας
ειναι ισοδυναμη με την ενεργεια της μαζας της υλης.
Στο τελος θα μπορουσε αυτη να ειναι
προ’ι’ον αλλων τεμαχιδιων της υλης απο αυτα που γνωριζουμε εως σημερα,
δηλαδη απο αλλα πρωτονια, νεοτρονια και ηλεκτρονια.
Ολες ομως οι ως ανω αναφερθεισες
δυνατοτητες δεν συγκεντρωνουν το μεγεθος της ποσοτητας της υλης για να
κινησουν τους αστερες και τους γαλαξιες του συμπαντος μας.
Τα ατομα των χημικων στοιχειων του
συμπαντος κανουν το 12 %, τα Νετρινος (ενα ειδος WIMPs = Weakly
Interacting Partikels) 10 % και η ηλεκτρομαγνητικη ακτινοβολια 15 %,
δηλδη συνολο περιπου 37 %, που δεν αρκει για τις αναγκαιες ποσοτητες της
μαζας της υλης.
Το 63 % υπολοιπο αποτελειται απο την μαζα της ακομη αγνωστης σκοτεινης υλης.
Αυτη θα μπορουσε να αποτελειται απο
στοιχειωδη τεμαχιδια που αντιδρουν με την βαρυτητα και την ασθενη
πυρηνικη δυναμη, δεν αντιδρουν ομως με την ισχυρα πυρηνικη δυναμη.
Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου
Βιβλιογραφια
-
Chageux J.-P. Die Chemie der Gedanken
Spektrum der Wissenschaft, Spezial, Gedächnis
ND 2/2003, S. 35-41
-
Deutsch D. Die Physis der Welterkenntnis
Auf dem Weg zum universellen Verstehen
Basel 1991
-
Laroche S. Vom flüchtigen Signal zur stabilen Erinnerung
Spektrum der Wissenschaft, Spezial, Gedächnis
ND 2/2003, S. 16-25
-
Sagan C, Unser Kosmos
Droeuner Knaur Verlag, München, Zürich 1982
-
Χατζηθεοδωρου Γ. Τα πεδια μαχης των στρατευματων του
Συμπαντος.
Δαυλος/Αθηνα, αρ. 307, Νοεμβριος 2007
σ. 21430-21438
-
Hawking S. Das Universum in der Nussschale
Deutsche Taschenbuchverlag, Hamburg 2001
-
Kaupp M. Einstein in der Chemie
Spektrum der Wissenschaftz, Dosier 1/2008,
-
34-40
-
Schrödiger E. Was ist das Leben?
Die lebende Yelle mit den Augen eines Physikers
Berlin 1946
-
Tegmark M, Wheeler A. 100 Jahre Quantentheorie
Spektrum der Wissenschaft, Dosier, Januar 2003,
-
6-14
-
Randal L. Verborgene Universen
-
Fisher Verlag 2006
-
Pauli, W. An der Grenzen des Denkens
Erst Peter Fisher Verlag, Freiburg 2000
-
Münster G. Quantentheorie
Walter derr Grayter Verlag
Berlin. New Zork 2006
-
Χατζηθεοδωρου Γ. Γεφυρωνεται το «Σχισμα» της Φυσικης
Δαυλος/αθηνα, αρ. 293, Ιουλιθος-Αυγουστος
2006, σ. 20011-20015
Και στα Γερμανικά:
PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114
D-40885 Ratingen
Tel.+Fax: 0049 2102 32513
24.04.2017
WAS KANN DIE UNSICHTBARE NICHT BARYONISCHE DUNKLE
MATERIE UND ENERGIE IM UNIVERSUM SEIN?
Dr. Georg Chaziteodorou
Alle sichtbare und unsichtbare in
unserem Universum ist ein trügerischer Traum. Die begreifende Natur
entsteht von der nicht begreifende und basiert auf neue Erscheinungen
von Gesetze die in ihr zwar existieren aber nicht in Aktion sich
befinden, aber treten können. Ob das was der Mensch wahrnimmt auch die
Wirklichkeit entspricht, ist ein schwerwiegendes Problem, weil für viele
physikalische Reize der Außenwelt, der menschliche Körper keine
geeigneten Empfangsrezeptoren hat. Die Reize die er mit seinen Augen,
Ohren, Nase, Zunge und Haut empfängt, werden zuerst in elektrische
Nervenimpulse übersetzt und danach ins Gehirn weitergeleitet (1). Die
Wellenlänge des Lichts, die in Wellenkämme in einer bestimmten
Zeiteinheit auf die Netzhaut des menschlichen Auges auftreten und
registriert werden (Violett, Blau, Grün, Gelb, Orange und Rot) liegen
zwischen 4.000 bis 7.000 Ängström und werden in Ängström, Mikrometern,
Zentimetern und Metern gemessen (1 μm = 10.000 Ängström; 1 cm = 10.000
μm = 0,01 m; 1 m = 1.000.000 μm). Die Sterne von ihren Spektren des
sichtbaren Lichts abhängig, unterteilen sich in spektralen Typen
(O-B-A-F-G-K.M-R-N-S) in der Reihenfolge von der wärmeren zu der
kühleren. In dem spektralen Typ z.B. (O) herrschen die Linien unsere
Sonne, Sauerstoff uns Stickstoff (Temperatur von 30.000 grad Kelvin).
Unsere Sonne gehört zu den Sternen des Typs (G). Die Sterne der letzten
spektralen Typen geben Spektren des Lichts die zu Sauerstoff- und
Kohlenstoff-Verbindungen gehören. Die außerhalb unserer Galaxien
befindlichen spiralförmigen Wolken geben eine kontinuierliches Spektrum,
das von einigen dunkele Linien (meistens von Kalk, die zwei Linien des
Wasserstoffs und einigen Linien von metallischen Dämpfen) unterbrochen
wird. Alle Elemente die in der Sternen gibt, sind auch auf der Erde zu
finden. Die spektrale Untersuchung der Himmelskörper war der Hauptgrund
für die Untersuchung der Entwicklung der Materie bevor die Kernenergie
entdeckt wurde. Die nicht lösbaren wolkenartigen Gebilde des Universums
sind gigantische Ansammlungen von heißen Gasen. Deren Spektrum beweist
dass diese von leichten Elementen bestehen, innerhalb welchen das
Wasserstoff und das Helium herrschen. Es handelt um einen Zustand der
vor der Bildung von Sterne steht. Die unterschiedlichen Elemente
die bei der Sternen gibt, entstehen
während der kontinuierlichen Verdichtung der Materie dieser
Wolkenartigen Gebilde. So wie der Verdichtungsprozess läuft erscheinen
Elemente mit größeren Massen der Atome. Das nicht sichtbare Licht kann
nicht objektiv mit den menschlichen Augen untersucht werden. Die
Untersuchung erfolgt sachgemäß durch Benutzung anderen Hilfsmitteln.
Wenn
also die Körper das Licht saugen,
erwärmen sich oder die Strahlung des Lichts von dem Körper ist mit
Energieverbrauch gebunden. Dieser Zustand führte zu der Schlussfolgerung
dass das Licht einer Art Energie ist. Die Ultraviolette (Frequenz 10
hoch 17 bis 10 hoch 15 Hz und Wellenlänge 100-3.000 Ängström) und
Infraroten (Frequenz 10 hoch 14 bis 10 hoch 13 Hz und Wellenlänge
0,77-100 μm) Strahlen werden nicht von den Wolken merklich absorbiert
und lassen sich auf geeigneten Fotoplatten fotografieren. Die
Radioastronomie untersucht mit Radioteleskopen die elektromagnetische
Strahlung die bis zu Erde aus verschiedenen Himmelsrichtungen ankommt.
Diese Strahlung hat Wellenlängen von einige km bis einigen Dekaden m und
wird nicht von den dunklen Wolken der kosmischen Materie, die viele
Bereiche des Universums abdecken, absorbiert. Von der Untersuchungen der
kosmische Strahlung der Wellenlänge von 21 cm erhält man wertvolle
Informationen für die Dichte, der Temperatur und der Geschwindigkeit der
Materie die diese
Strahlung abgibt (2).
Das menschliche Gehirn ist ein
Bordcomputer, der sich so entwickelt hat, um das Überleben des Menschen
in einer Mittelwelt zu erleichtern und besteht aus Milliarden von
Nervenzellen, die miteinander zu einen ungeheuer großen Netz von Kabeln
verbunden sind und dass in diesen Kabeln elektrische und chemische Stöße
weitergeleitet werden die Intergral mit molekularen. physikalischen und
chemischen Bedingungen beschrieben werden (3).
Das menschliche Gehirn baut unendliche male und mit Phänomene jeder Art
Phantasieschöpfungen auf, weil es auf
falsche Informationen basiert die von der Wahrnehmungsorgane mit kleinen
Reichweite registriert werden und deshalb beschränkt sich die
Wahrnehmung «in dieser Welt» ohne jedoch die Substanz
erfassen zu können. Das menschliche Gehirn ist nicht in der Lage chaotische Zustände und Fractals (bruchgestaltige Morphologien d.h. zwischen Zuständen der Materie)
zu verstehen und diese in einer komplexen Gehirnarchitektur als
Informationsverarbeitende Maschinerie optimal zu verarbeiten. Man sieht
zwar der Mensch drei Raumdimensionen, aber es könnten mehr geben, die
man noch nicht entdeckt hat. Für die Festlegung der Dimensionen erfand
zwar das menschliche Gehirn die Grenzparameter, unendlich Groß,
unendlich Klein und die Null, dies aber bedeutet, dass die angewandte
Mathematik auf unbeweisbaren Axioms basiert und ihre Ergebnissen oft
unlogisch sind. Diese Axioms weder bestimmen, noch lassen die Gesetze
der Natur entstehen, sondern versuchen die bereits verordneten Gesetzen
der Natur zu erklären und auszudrücken. Wenn eine mathematische
Beziehung falls ist, diese widerspricht die Gesetze der Natur bzw. des
Universums und verfälscht die allgemeine Logik. Alle bisherigen bekannten
mathematische Gleichungen, die die
Basisprinzipien der Funktion der Natur ausdrücken, können nicht
unbekannten oder Phantasie veränderlichen beinhalten. Solche Gleichungen
aus der Sicht der Natur existieren nicht. Auch
die Masse der Materie ist ein Phantasiebegriff des menschlichen Gehirns.
Der Durchmesser unseres Universums errechnet sich mit 10 hoch 9 Lichtjahren
(1 Lichtjahr = 9.461.000.000.000 km).
Unbekannt warum hat es Eigenschaften die es erlauben für lange Zeit zu
existieren und Milliarden von Sternen und Galaxien von der gewöhnlichen
sichtbaren Materie mit folgenden Charakteristiken zu bilden (4, 5):
-
Seine Materie besteht aus Atome die aus Elementarteichen zusammensetzen
-
Die Elementarteilchen haben auch Welleneigenschaften
-
Bekämpfen sich in sein Inneres vier fundamentale Kräfte
-
Es hat eine spiralartige abwickelnde räumliche Struktur
-
Beinhaltet Planeten, Sterne, Galaxien und andere Himmelskörper und
-
Die physikalische Systeme in sein Inneres entwickeln sich in Zustände
niedriger Energie und größere Unordnung
Im unserem Universum kämpfen ununterbrochen und gegeneinander aber ohne
Sieger, vier astronomische Armeen die
von folgende Führungseliten geleitet werden (5): elektromagnetische,
schwache- und starke Kerneinheit,
Schwereinheit, Entropie und
Thermodynamik. Die letztere besteht aus der zwei der drei
Haupteinheiten. Die erste Haupteinheit der Thermodynamik fordert, dass
sich die Energie innerhalb eines geschlossenen Universums nicht ändert
bzw. Konstant bleibt. Sie lässt nicht zu, dass Energie aus dem Nichts
geschaffen wird oder einfach verschwindet. Die zweite Haupteinheit der
Thermodynamik verlangt, dass die meisten Naturvorgänge im Universum
irreversibel bleiben d.h. dass es kein Umkehrprozess gibt. Wärme z.B.
kann nie von einem kühleren Körper auf einem Körper mit höherer
Temperatur transportiert werden und die
Entropie innerhalb eines geschlossenen Universums nimmt meistens zu, kann
Konstant bleiben aber niemals abnehmen.
Unsere Galaxie ist eine von etwa 100 Milliarden Galaxien im unseren
Universum, hat einen Durchmesser von 100.000 Lichtjahren d.h. von 9,46 x
10 hoch 12 km und bewegt sich innerhalb unsere lokale Galaxiegruppe mit
630 km/sec in Richtung des Sterbildes Centaurus. Die
Masse unsere Galaxie ist das
Billionenfache (1.000 Milliarden) der Sonnenmasse, was etwa das
Zehnfache dessen ist, was man aus der sichtbaren galaktischen Materie
schließt. Indizien aus jüngster Zeit liegen die Vermutung
nahe, dass die Galaxien in unseren
Universum sich nicht nur, von der Erde aus gesehen, entfernen, sondern
dass ihre Geschwindigkeit dabei sogar stetig zunimmt. Das widerspricht
allen Erwartungen. Anscheinend ist das Universum nicht nur voll «dunkler Materie», sondern auch voll «dunkler Energie»
(Vakuumenergie). Nach diesem Sachverhalt der Leere Raum ist gar nicht
so leer, sondern es gibt Materie- und Antimaterie (Elektronen und
Positronen), die ins Dasein treten und wieder verschwinden und dabei
treiben sie das Universum mit stetig steigender Geschwindigkeit
auseinander (6). Die Beziehung von
Hubble V = H0 . α . q, wobei H0 die
Konstante von Hubble, α der anfängliche Abstand der leuchtende Quelle
und q der Koeffizient der Verzögerung darstellt, ist eine hypothetische
Beziehung die nicht die Größe der Ausdehnung des Universums gibt, aber
auch nicht das Gesetzt, die diese Ausdehnung folgt. Wegen der
Verzögerung der Gravitation in der Materie, der Koeffizient der
Verzögerung q erhält Werte von 0 bis 0,5. Mit q = 0 wird das Universum
als offen mit unendlicher Ausdehnung betrachte. Mit q <0 als="" anschlie="" ausdehnung="" ausdehnungsgrenzen="" betrachtet.="" chliches="" das="" der="" ein="" eines="" enden="" endlich="" erreichen="" expandiert="" geometrischer="" geschlossen="" gestalt="" gleichgewicht="" klassische="" konstant="" maximale="" mit="" ndig="" niemals="" q="0,5" risch="" sattels="" sein="" seine="" sph="" st="" strong="" tats="" temperatur="" thermodynamisches="" und="" unendlichen="" universum="" weil="" wird.="" wird="" zusammenfall="">Thermotod
» im Universum entfernt
sich ständig. Wenn aber das Universum geschlossen ist, irgendwann die
Mechanismen der Energie und Entropie produzieren, wurden nicht mehr
funktionieren, was zu große Schrumpfung und zum Tod führen würde. Für
den Fall, dass das Universum Eben ist, wo die Expansion verlangsamt
wird, werden große und reiche Menge Masse an Materie kosmologischen
Strukturen von der Gravitation gefangen genommen. Die Gravitation zieht
die Materie auch von den entfernten Gebieten an mit dem Ergebnis der
Bildung gigantischer kosmologischen Strukturen und schwarzer Löcher. In
dieser Phase entwickelt sich der Kampf zwischen den Schwerkraft und der
Thermodynamik. Die
Schwerkraft sammelt ständig um größere
Strukturen der Gravitation d.h. schwarze Löcher zu bilden und erringt
scheinbar einen Sieg. Jeder Schwerkraft aber in diese Phase verdampft
mit endgültigem Sieg der Thermodynamik und der Erzeugung der Entropie.
Für den Fall eines offenen Universums erhält die
Expansionsgeschwindigkeit irgendwann einen konstanten Wert und die
Schwerkraft verliert den Kampf. Die Bildung kosmologische Strukturen von
einer bestimmten Größe geht zu Ende und verhindert die weiter Bildung
von
schwarzen Löchern. Das Produkt von
Weltalter t0 und Hubble-Konstante H0 ist in den kosmologischen Modelle
eine einfache Funktion der Materie- und Energie-Dichteparameter ΩΒ, Ωm,
ΩΛ, wobei ΩΒ die normale baryonische Materie, Ωm die Dunkle Materie und
ΩΛ die Dunkle Energie bezeichnet: H0 . t0 = f(ΩΒ . Ωm . ΩΛ). Die
kosmische Hintergrundstrahlung (langwelliges Licht)
vermittelt ein unverfälschtes Bild des Universums im Alter von etwa 300.000
Jahren. Anfangs war diese Strahlung
ungeheuer heiß, doch mit zunehmender Entwicklung und Ausdehnung des
Universums hat diese sich stetig abgeschwächt und abgekühlt und liegt zu
Zeit ihre Temperatur gerade noch 2,7 Grad Kelvin über dem absoluten
Nullpunkt oder 270 Grad Celsius unterhalb von Gefrierpunkt des Wassers.
Dieser Punkt befindet sich diametrisch entgegengesetzt mit der heißen
Temperatur der Oberfläche von Sternen, die zwischen 4.000 und 40.000
Grad Kelvin liegt. In dem Alter unseres Universums von 300.000 Jahren
fügten sich elektrisch geladene Teilchen wie Elektronen und Protonen,
welche die Bewegung des Lichts störten, zu elektrische neutralen Atomen
zusammen, die im Großen und Ganzen eine ungehinderte Ausbreitung des
Lichts zulassen. Seither fliegt dieses uralte Licht ungehindert durch
das Universum und erfüllt heute das gesamte All mit Mikrowellen –
Photonen. Aus der Vermessung der kosmischen Hintergrundstrahlung geht
hervor, dass das Universum flach ist und die Summe aller
Dichtenparameter, Ωτοτ exakt gleich eins sein muss:
Ωtot = ΩΒ . Ωm . ΩΛ = 1
Da ΩΒ, die Dichte der baryonischen
Materie, nur 0,045 ausmacht und Ωm, die Dunkle Materie, nur 0,255
beträgt, entfällt der Löwenanteil auf die Dunkle
Energie ΩΛ mit rund 0,7.
Die Evolution hat die Menschen nie
darauf vorbereitet in der Welt der Atome und der Quantenteilchen zu
orientieren. Wäre das der Fall, dann würde das menschliche Gehirn einem
festen Gegenstand wahrscheinlich tatsächlich als Ansammlung leerer
Räumen wahrnehmen. Dass das so ist, hat nichts mit den Größen und
Zwischenräumen der materiellen Teilchen zu tun, sondern mit der
Kraftfeldern, die sich mit diesen weit
voneinander entfernten Teilchen einer festen Materie verbindet. Die
scheinbare feste Gegenstände bzw. Strukturen
aber bestehen fast vollständig aus
leerem Raum. Die übliche Illustration zeigt der Kern eines Atoms
(Durchmesser des Atoms 0,00000008 cm) wie eine Fliege in der Mitte eines
Sportstadiums. Das Nachbaratom der gleichen Materie befindet sich
bereits außerhalb des Stadiums. Demnach sind alle festen
Strukturen in Wirklichkeit nahezu
ausschließlich leere Räume, unterbrochen nur von winzigen Teilchen der
Materie, die so weit voneinander entfernt sind, dass sie eigentlich gar
nicht zählen. Der Atomkern d.h. die Anordnung aus Protonen und Neutronen
aus die die 103 Elemente der Materie des chemischen periodischen
Systems entstehen, ist im Vergleich zu einem Elektron groß, aber winzig
klein im Verhältnis zum Umlaufbahn (Orbital) des Elektrons (7). Der
Atomkern jedes der 103 Elemente der Materie ist ein Energiewirbel, der
sich mit einer Geschwindigkeit von etwa 100.000 km/sec um seine eigene
Achse dreht.
Nach Schrödiger (8) das Atom ist, als
ein System bestehend aus einem Kern und materiellen Wellen (Elektronen)
zu betrachten. Als «Orbitale» bezeichnet man den
Aufenthaltsraum der Elektronen innerhalb der Atome der Materie (7). Die
natürlichen Eigenschaften der unterschiedlichen Materieformen sind von
den so genannten Valenzelektronen die sich in der Peripherie der Atome
befinden,
abhängig. Die sichtbare Materie ist jede
dimensionale Größe die ihren Platz im Raum nimmt ohne jedoch dass der
Raum ihre Eigenschaft bildet. Als die Naturwissenschaftler unserer Zeit
erstmals ins Innere der Materie vordrangen, zeigten die atomaren Objekte
höchst paradoxe Verhaltensweise, die sich je nach Experiment,
diametral zu widersprechen schienen. Nach langen, hitzigen Debatten
über die «wahre Natur» der atomaren Realität mussten
die Wissenschaftler schließlich einsehen, dass diese mit den bis dahin
üblichen Begriffen einfach nicht vollständig zu erfassen ist. Daran hat
sich bis heute nicht viel geändert. Der Wissenschaftler ist es zwar
gelungen, eine mathematische Beschreibung zu entwickeln (Quantentheorie (9, 12)),
mit deren Hilfe sich das Ergebnis von Experimenten genau berechnen
lässt, doch was auf seiner tiefer liegenden Ebene genau vor sich geht,
lässt sich allenfalls mit Wahrscheinlichkeitsangaben beschreiben. In der
klassischen Mechanik sind die einzelnen Quantenteilchen anhand ihrer
Bahn identifizierbar und unterscheinbar. In der Quantenmechanik, wenn
die Wellenfunktionen mehrerer Quantenteilchen überlappen und alle
Eigenschaften wie Masse, Ladung u.a. gleich sind, können
die Quantenteilchen nicht mehr
identifiziert werden. Das Standartmodell der Materie besteht aus sechs
Quarks, sechs Leptonen, fünf bekannten Bosonen und einem postulierten
sechsten, dem Higgs-Boson, sowie drei der vier Naturkräfte.
Dieses Modell sagt nichts über die Schwerkraft aus und bietet keine Erklärung
für den Phantasiebegriff Masse der
Materie. Die Quarks setzen zusammen aus Gluonen. Neben up-Quarks und
down-Quarks identifizierten die Wissenschaftler vier weitere Quarksarten
(charm-Quark, stange-Quark, bottom-
Quark und top-Quark).sowie zwei
Teilchenarten, die Elektronen sehr ähnlich sind, nur schwerer, die so
genannten Myonen und Tauonen. Gluonen sind
Teilchen der starken Kernkraft. Quarks
und Gluonen bilden gemeinsam die Protonen und Neutronen des Atomkerns
der Materie. Die Leptonen sind die
Quelle der Elektronen und Neutrinos. Quarks und Leptonen bezeichnet man
zusammenfassend als Fermionen. Die
Bosonen erzeugen und transportieren Kräfte. Zu den Bosonen gehören die
Photonen und Gluonen. Schließlich stießen die Physiker auf noch drei
arten geisterhafter Teilchen (Lektron-Neutrinos, Myon-Neutrinos und
Tauon-Neutrinos) die Billionen km dicke Bleischicht
mühelos wie die Menschen die Luft
durchqueren. Die oben erwähnten Quantenteilchen gehören in drei so
genannte Familien. Jede Familie beinhaltet zwei Quarks, ein Elektron
oder ein Verwandter des Elektrons, das Neutrino. Diese Arten der
Quantenteilchen haben in den drei Familien die gleichen Eigenschaften,
mit Ausnahme der Masse die von Familie zu Familie größer wird.
Familie 1 up down Elektron Elektron
Neutrino
Masse 3MeV 7MeV 0 0,5MeV
Familie 2 charm stange Myon- Myon
Neotrino
Masse 1,2GeV 120MeV 0 106MeV
Familie 3 top botton Tauon Tauon
Neutrino
Masse 174GeV 4,2GeV 0 1,8GeV
Aus der Planck-Energieskala ist folgende Zusammenstellung entnommen worden:
Energie Länge
GeV cm
0
Planck 10 hoch 19 10 hoch minus 33
Schwache Kerbkraft 250 10 hoch minus 16
Proton 1 10 hoch minus 16
Elektron 10 hoch minus 3 10 hoch minus 6
Ein Elektron ist weder ein Teilchen noch eine Welle. Es ist ein physikalisches
Objekt, welches sowohl Wellen- als auch
Teilcheneigenschaften zeigt d.h. ein kleiner Energiewirbel und kreist
mit hoher Geschwindigkeit herum, so dass man in keinem noch so kurzem
Augenblick genau sagen kann, wo es sich befindet. Dieser
Elektronenwirbel bildet um den Atomkern so etwas wie einen elektrischen
Zaun aus Draht.
Zwischen der Planck-Masse, die die stärke der Schwerkraft charakterisiert und
der Masse der schwachen Kernkraft (Wechselwirkung) liegen 10 hoch 19 d.h.
die Planck-Energieskala ist zehn Millionen Milliarden Mal größer als die
schwache Energieskala. Energieteilchen mit einer Energie von mehr als 250
GeV wirken als seien ohne Masse, während
Elementarteilchen mit einer Energie unter 250 GeV sich verhalten als
hätten sie Masse. Wäre Materie wie z.B. Photonen und Gravionen wirklich
ohne Masse, würde sie keine festen Objekte bilden und die Strukturen im
Universum, wie man sie kennt, hätten sich niemals
entwickelt. Warum aber die Schwerkraft
so schwach ist, dass man sie bei teilchenphysikalischen Berechnungen
unberücksichtigt bleibt, kann bis heute
keiner beantworten. Das
Hierarchieproblem bei der Energieskala von Planck ist eine ernst
zunehmende Zwischenmühle die zu Entwicklung neueren Theorien über die
Entwicklung des Universums führte. Die entscheidenden Augenblicke in der
Entwicklung des Universums sind jene, in denen sich Gleichgewicht und
Ordnung sich plötzlich verändern und kosmische Schauplätze schaffen, die
sich von den vorangehenden Zeitaltern grundsätzlich unterscheiden. Nach
den existierenden Theorien, das Universum in den früheren Augenblicken
seiner Existenz hatte eine Reihe solcher Übergänge durchlaufen, und
alles, was man über den Weg läuft, stammt letztlich aus einer früheren,
symmetrischeren Epoche (10). Symmetrie begegnet man immer und überall.
Diese Symmetrie
heißt Translationssymmetrie oder Translationsvarianz. Die Rotationssymmetrie
oder Rotationsvarianz beruht auf der Idee, dass jede Richtung des Raumes mit
jeder anderen gleichgestellt ist. Denkt
man einen Bleistift der im Mittelpunkt eines Kreises auf seiner Spitze
steht. Für den Sekundenbruchteil, währenddessen er genau Senkrecht auf
seine Spitze stehen bleibt, sind alle Richtungen äquivalent d.h. es
gibt eine Rotationssymmetrie. Sobald aber der Bleistift in
irgendeine Richtung kippt, ist die
ursprüngliche Rotationssymmetrie gebrochen. Die Physik des umfallenden
Bleistifts ist immer dieselbe, egal in welche Richtung der Bleistift
kippt. Der Bleistift aber selbst bricht den Zustand der Symmetrie. Im
leeren Raum des Universums gäbe es viele Symmetrien (Rotations- oder
Translationsvarianz) die besagten, das alle Richtungen und Positionen
gleich sind, wenn keine Strukturen existierten. Der Raum im Universum
aber ist nicht leer, sondern mit Galaxien, Sterne, Sonnensysteme und
andere Himmelskörper durchsetzt, die bestimmte Positionen einnehmen und
in bestimmter Weise eingerichtet sind, sodass die zugrunde liegende
Symmetrie nicht länger gewahrt ist. Diese Strukturen können irgendwo
sein, aber sie
können nicht überall sein. Die zugrunde
liegenden Symmetrien müssen gebrochen werden, auch wenn sie in den die
Welt beschreibenden physikalischen Gesetzen erhalten bleiben. Auch die
mit der schwachen Wechselwirkung zusammenhängende Symmetrie ist spontan
gebrochen. Dies
stellt die einzige Möglichkeit dar,
massive Teilchen zu erklären und zugleich falsche Vorhersagen für
hochenergetische Teilchen zu vermeiden, die bei allen anderen infrage
kommenden Theorien nicht zu vermeiden wären. Symmetrien, gebrochene
Symmetrien und Supersymmetrien helfen um herauszufinden, wie sich das
Universum von einem undifferenzierbaren Punkt zu den komplexen
Strukturen entwickelt hat, die man heute sieht. Spontan gebrochene
Symmetrien
sind solche, die von physikalischen
Gesetzen gewahrt werden, nicht aber davon, wie die Dinge in der
wirklichen Welt arrangiert sind. Der Kern des Higgs -Mechanismus macht
einem Sonderfall gebrochene Symmetrie. Er ist der spontane Bruch der
schwachen Kernkraftsymmetrie, die es den Eichbosonen
und andere Elementarteilchen ermöglicht,
Masse anzunehmen. Die Beziehung zwischen Fermionen und Bosonen nennt
man Supersymmetrie.
Wie ist es aber möglich, dass
der Mensch mit solche Erfindungen des menschlichen Gehirns zwischen
wahres und unwahres unterscheiden kann? Warum ist die
Planck-Energieskala zehn Millionen Milliarden Mal größer als die für die
die Teilchenphysik-Skalen relevanten Massen, die alle bei weniger als
ein paar hundert GeV liegen? Warum gibt es z.B. vier
Naturkräfte (elektromagnetische
Kraft, schwache- und starke Kernkraft und Schwerkraft) und nicht fünf
oder nur drei oder vielleicht nur eine? Warum haben diese Naturkräfte so
unterschiedliche Eigenschaften?
Warum wirken die starke und
schwache Kernkraft nur auf mikroskopische Ebene wobei die Schwerkraft
und die elektromagnetische Kraft in der Lage sind ihre Wirkung ohne
Eingrenzungen zu entfalten? Warum ist die Schwerkraft so schwach, dass
man sie bei teilchenphysikalischen Messungen nicht berücksichtigt wird?
Warum ist die Anziehungskraft zwei Elektronen rund 100 Millionen
Billionen Billionen Billionen Mal schwächer als die elektrische
Abstoßung zwischen den beiden Elektronen? Was ist und aus was besteht
die Dunkle Materie und die Dunkle Energie?
Die Problematik über die bisherige Unfähigkeit des menschlichen Gehirns die
dunkle Materie und die dunkle Energie zu
definieren bzw. begreifen, wird hier zusammenfassend folgendes
dargestellt. Das menschliche Gehirn in seinem Versuch der Befreiung von
belästigende chaotische Zustände und bruchgestaltigen Morphologien bzw.
fragmentartige Zustände des Universums, die es nicht verstehen kann,
erfand Phantasiebegriffe die in der Mathematik und in der
Naturwissenschaften benutzt werden. Nicht aber alles was mathematisch
erfassbar ist, ist auch logisch. Diese Unfähigkeit ist sicherlich an die
evolutionäre Entwicklung des Menschen
selbst als ganzes Wesen, in der Welt der Atomen und Quantenteilchen der
Materie zu orientieren und vielleicht auch an manche falsche
Erfindungen seines Gehirns, zurückzuführen. Der geistige Sehschlitz des
Menschen musste durch die Evolution schmal und nicht breit sein, weil
für das Überleben sein Vorfahren nicht notwendig war breit zu sein. Sein
Gehirn entwickelte sich in mittleren Größen von Vorfahren die nicht in
der Lage waren die Zusammensetzung der Materie zu verstehen. Die
menschliche Phantasie verfügt bisher nicht über das Rüstzeug, um in die
Nähe der Quanten vorzudringen. Auch für viele physikalische Reize der
Außenwelt besitzt der menschliche Körper keine geeigneten Rezeptoren.
Der Mensch aber ist in der Lage ein Maßstab der Unwahrscheinlichkeiten
zu legen, in der sein Intuition und Phantasie durch den schmalen Schlitz
der Augen gehen. In einem Ende dieses Spektrums der
Unwahrscheinlichkeit stehen dynamische Ereignisse die als mögliche oder
nicht mögliche charakterisiert werden. Die Fähigkeit des
Menschen solche Wahrscheinlichkeiten zu
berechnen ist ein Beispiel dafür, welchen befreienden Geschenken die
Naturwissenschaft an das menschliche Gehirn machte. Diese vergrößert den
schmalen Schlitz des Fensters und sie öffnet ihm so weit, dass das
Gefängnis aus schwarzem Stoff fast völlig von dem Menschen abfällt und
dessen Sinn eine luftige, heitere Freiheit verschafft. Der Bereich von
größen Entfernungen und Geschwindigkeiten, mit denen die menschliche
Phantasie gut zurechtkommt, ist nur ein winziger Ausschnitt eines
gewaltigen Spektrums der Möglichkeiten, von den quantenmechanische
Seltsamkeiten am unteren Ende bis zur Kosmologie am oberen Ende zu
finden
sind. Eine Tatsache aber bleibt dass die
angewandte Mathematik die die Naturwissenschaft benutzt, auf nicht
beweisbare Axioms basiert und diese sind oft unlogisch. Wenn also eine
mathematische Beziehung falls ist, diese widerspricht die Gesetze der
Natur bzw. des Universums und verfälscht die allgemeine Logik. Für die
Lösung von Problemen wie Grenzen, abnehmenden
Reihen, Logismus der Unendlichkeit
Differential- und Intergral Logismus, Arithmetik, Geometrie usw. benutzt
man in der Mathematik und
Naturwissenschaften Phantasieprodukte
des menschlichen Gehirns. Das menschliche Gehirn, im Versuch der
Befreiung von störenden Zustände hat auch noch die Begriffen, Gott, Tod,
Beginn, Zeit usw. erfunden, was auch bedeutet,
dass die menschlichen Fähigkeiten noch
beschränkt sind. Bezüglich der Notbehelfende Erfindungen des
menschlichen Gehirns ist folgende
Zusammenstellung notwendig, um Fehler zu entdecken:
* Für die Festlegung der Dimensionen erfand das menschliche Gehirn die
Grenzparameter, unendlich Groß, unendlich Klein und die Null. Dimensionen
aber könnten versteckt sein, weil sie entweder klein und aufgerollt sind oder
weil die Raumzeit verzerrt und die Gravitation sie in einer kleinen Region
konzentriert ist, dass selbst eine unendliche Dimension unsichtbar bleibt.
Dazu kommt dass der Begriff der Ewigkeit der alten Hellenen übersteigt die
Vorstellungskraft der heutigen Naturwissenschaft und deswegen hat sie sich.
den Begriff des unendlich Großen geschaffen. Die Null war bis im 2ten
Jahrhundert n. Chr. nicht Existenz. Ohne die Erfindung der Null wäre die
Jüdische und christliche Theorie über die Beschaffung der Welt aus dem Null
von deren Gott Jahwes, entwurzelt. Die Null aber ist ein negativer Begriff der
jede positive Größe verneint. Die alten Hellenen benutzten statt dem Wort
Null, das gar nicht oder das nicht Wesen.
* Der Punkt ist auch ein Phantasieelement ohne Form und Dimensionen
und wird in der Geometrie als der Schnittpunkt zweie geraden Linien
betrachtet. Es handelt sich aber um Begriffe ohne Bedeutung, so dass in der
moderne Mathematik der Punkt als ein anfangs hypothetisch nicht
bestimmbare Begriff verstanden wird. Die alten Hellenen benutzten statt dem
Begriff Punkt dem Begriff des Momenten und betrachteten den Punkt als ein
nicht existierendem hypothetischem Begriff.
* Die Natur der Einheit ist nach Heraklit ewig veränderlich und willkürlich.
Gleichzeitig aber ist sie für den Beginn der mathematischen Wissenschaft
ein fundamentale mathematische Hauptbegriffsgröße und wegen ihrer
Denkcharakter besitzt diese eine Sonderstellung in der Metaphysik. Von diese
hängen viele metaphysischen Kategorien wie das ganzes, die Verbindung, das
Teil usw. ab. Sie setzt die Homogenität und Heterogenität der
Wahrnehmbaren, aber auch die Homogenität des Raumes voraus. Ohne die
Homogenität des Raumes ist die direkte gedankliche Erfassung dieser nicht
möglich. Ohne die Einheit kann der Mensch nicht denken und überlegen.
* Die subjektive Wahrnehmung der Existenz der Zeit innerhalb der befestigten
aber ganz falschen Eindruck der Übereinstimmung der Zeit mit der Bewegung
der Zeiger der Zeitmesser, ist nur eine der unendlichen Erfindungen des
menschlichen Gehirns d.h. eine falsche Wahrnehmung des menschlichen
Verstandes. Mit anderen Worten sie ist im Bewusstsein des Menschen die
Abbildung der Veränderung, die in jeder zufällige physikalische Größe
beobachtet wird. Die Akzeptanz dieser als physikalische Größe erzeugte
bei der Quantenmechanik eine reihe von Paradoxa wie z.B. die Katze von
Schrödiger, das Messproblem in der Quantenphysik u.a. Die Idee der
phantastische Zeit stellt einen mathematischen Begriff dar, der von der
Quantentheorie benutzt wird um die Entstehung der Zeit und des Raumes
beschreiben zu können.
* Jede wissenschaftliche Hypothese und Theorie ist ein Produkt der
schöpferische Phantasie des menschlichen Gehirns. Die gegenwärtigen
kosmologische Theorien gehen von der Vermutung aus, dass das
Universum als ein winziger Ball von der Größe der Planck-Längenskala
seinen Anfang nahm. Sie verstehen viele Aspekte der Späteren Entwicklung
des Universums, aber nicht seinen allerersten Anfang. Was an der Singularität
geschah und was genau am «Horizont» eines schwarzen Loches geschieht
und was schwarze Materie und schwarze Energie ist, bleibt noch unbekannt.
Das was als ganzes erscheint d.h. das Universum, versteckt in sich das Chaos
und kann nicht messbar sein. Es ist nicht auszuschließen dass die Grenzen des
Universums ohne Grenzen sind und das Ergebnis einer optischen Täuschung
ist.
* Auch die Masse der Materie ist ein Phantasiebegriff des menschlichen
Gehirns. Die Materie als solche ist jede dimensionale Größe die ihren Platz
im Raum nimmt ohne aber dass der Raum ihre Eigenschaft bildet. Das
Higg-Boson wurde von menschlichen Gehirn erfunden, weil es ein
Möglichkeit bietet, die Teilchen der Materie mit Masse auszustatten. Das
Higg – Boson also konnte tatsächlich existieren oder auch nicht. Ohne den
Higgs – Mechanismus (Sonderfall gebrochener Symmetrie) wären alle
Elementarteilchen der Materie ohne Masse. Ein Higgs – Ozean ist eine
unsichtbare Gegebenheit, die füllt, was man gewöhnlich als leeren Raum
vorstellt und ist nichts anderes zusammen mit der Quintessenz als eine
Inkarnation des fünften Elements der alten Hellenen, das lange von
Einstein geschmähten Begriff «Äther». Ein Nebel oder eine Essenz kann
ein Kraft übermitteln oder die Gegenwart und die Bewegung der
Quantenteilchen der Materie beschreiben. Das dynamische Vakuum ist wie
ein stiller See in einer Sommernacht, dessen Oberfläche sich sanft kräuselt,
während überall Paare von Elektronen und Positronen leuchten wie
Glühwürmchen auf. Es ist ein beschäftigter und freundlicher Ort als die
erschreckende Leere von Demokrit oder der eisige Äther von Aristoteles.
Das falsche Vakuum dagegen stellt quantenphysikalisch den Bereich
virtueller Teilchen der Materie, die sich durch Quantenfluss aus einem
Vakuum bilden. Die fluktuierenden Quantenfelder haben alle möglichen
Wellenlängen und bewegen sich in alle Richtungen. Wenn sich die
Quantenfelder aufheben, hat man einen leeren Raum. Wenn sie sich nicht
aufheben, hat man ein falsches Vakuum.
Nach Wolfgang Pauli (11, 12) «Man
kann die Welt mit dem p-Auge und man kann sie mit dem q-Auge sehen,
aber wenn man beide Augen zugleich aufmachen will, dann wird man irre».
Die moderne Physik und Mathematik muss teilweise neu und ohne
Phantasieparameter bzw. -axioms des menschlichen Gehirns geschrieben
werden (13). Aus was kann die dunkle Materie bzw. die dunkele Energie bestehen?
Über die Natur der dunkle Materie d.h. der Masse die die Sterne und die
Galaxien anzieht, haben die Astronomen bisher eine Vielzahl von
Hypothesen angestellt. Die dunkle Materie konnte auf Sternenleiche d.h.
aus weißen Zwergen welche nicht bemerkbar ausstrahlen weil keine
Energiequellen besitzen, zurückgeführt werden. Sie könnte auf himmlische
Körper mit einer Masse kleiner als die Masse der Sterne zurückgeführt
werden so dass eine Fusion von Wasserstoff zu Helium unmöglich ist, eine
Reaktion für die Energieproduktion der Sterne. Sie könnte auch auf eine
elektromagnetische Strahlung außerhalb des sichtbaren
Spektrums des Lichts zurückgeführt werden weil in
Übereinstimmung mit der Relativitätstheorie die Strahlungsenergie
Äquivalent der Masse ist. Schließlich
Könnte sie auf die Existenz anderen
Teilchen der Materie als die Protonen, Neutronen und Elektronen
zurückgeführt werden, die Atome eine Materie bilden die noch unbekannt
ist. Alles aber erwähnte ist nicht in der Lage die notwendige Größe der
Materiemengen zu liefern die notwendig ist die Sterne und die Galaxien
des Universums anzuziehen. Von der Atomen, die chemische
Elementen des Universums machen 12 %,
die Netrinos (ein Art von WIMPs = Weakly Interacting Massive Partikels)
10 % und die elektromagnetische Strahlung 15 % d.h. insgesamt ca. 37 %
der gesamte Masse des Universums. Der Rest von 63 % besteht aus der
Masse der noch unbekannte dunkle Materie. Diese könnte aus
Elementarteilchen bestehen die zwar auf die Schwerkraft reagieren jedoch
nicht auf die starke Kernkraft zu Bildung von Atomen und sehr
wahrscheinlich reagieren auch auf die schwache Kernkraft.
Dr. Georg Chaziteodorou
Literaturverzeichnis
-
Chageux J.-P. Die Chemie der Gedanken
Spektrum der Wissenschaft, Spezial, Gedächnis
ND 2/2003, S. 35-41
-
Deutsch D. Die Physis der Welterkenntnis
Auf dem Weg zum universellen Verstehen
Basel 1991
-
Laroche S. Vom flüchtigen Signal zur stabilen Erinnerung
Spektrum der Wissenschaft, Spezial, Gedächnis
ND 2/2003, S. 16-25
-
Sagan C. Unser Kosmos
Droeuner Knaur Verlag, München, Zürich 1982
-
Chaziteodorou G Die Kampffelder der Armeen des Universums
Davlos/Athen, Nr. 307, November 2007,
-
21430-21438.
-
Hawking S. Das Universum in der Nußschale
Deutsche Taschenbuchverlag, Hamburg 2001
-
Kaupp M. Einstein in der Chemie
Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2008, S. 34-40
-
Schrödiger E. Was ist das Leben?
Die lebende Yelle mit den Augen eines Physikers
Berlin 1946
-
Tegmark M. 100 Jahre Quantentheorie
Wheeler A. Spektrum der Wissenschaft, Dosier
Januar 2003, S. 6-14
-
Randal L. Verborgene Universen
-
Fisher Verlag 2006
-
Pauli W. An den Grenzen des Denkens
Erst Peter Fisher Verlag, Freiburg 2000
-
Münster G. Quantentheorie
Walter der Grayter Berlag
Berlin . New York 2006
-
Chaziteodorou G. Der Teilungsabgrund der Physik wird überbrückt
Davlos/Athen, Nr. 293, Juli-August 2006,
-
20011-20015
-
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΑΣ Η ΑΟΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΗ ΒΑΡΥΤΙΚΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΥΛΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου