Η Λύση σε ένα άλυτο Ιατρικό Πρόβλημα 12ετίας! με Βιοανάδραση – Βιοσυντονισμό

Στην τελευταία παρουσίαση της DETA-ELIS, ένας συνεργάτης ανέφερε την περίπτωση ενός γνωστού του από την Πάτρα (που τον γνωρίζει προσωπικά), ο οποίος μετά από ταλαιπωρία 12 ετών έλυσε το πρόβλημα υγείας που είχε με «βιοσυντονισμό».

Ήμουν σίγουρος, ότι κάπου στο ιντερνετ θα υπάρχει καταγεγραμμένη αυτή η μαρτυρία.

Έψαξα, την βρήκα και σας την παραθέτω χωρίς σχόλια.

Γιάννης Πομάκης

===============

Βιοανάδραση – Βιοσυντονισμός : Η Λύση σε ένα άλυτο Ιατρικό Πρόβλημα 12ετίας Posted on March 31, 2011 by naturopathyingreece (Το όνομα του Συγγραφέα του άρθρου αφαιρέθηκε μετά από αίτημα του ιδίου). _____________________________________ Ιούνιος 2010 Είμαι 33 ετών, έχω γεννηθεί τον Ιούνιο του 1977. Έχω σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας της Θεσσαλονίκης, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ευρωπαϊκή Πολιτική από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών (Universitẻ Libre des Bruxelles) και ένα Διδακτορικό στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για την Παγκοσμιοποίηση και τις Περιφερειακές Ολοκληρώσεις, το οποίο όμως άφησα ανολοκλήρωτο λόγω προβλημάτων υγείας. Όπως θα καταλαβαίνει ο καθένας από τα παραπάνω, είμαι προϊόν της Δυτικής Κουλτούρας, του δυτικού, υλιστικού και «επιστημονικού» τρόπου σκέψης, είμαι ένας τυπικός δυτικός άνθρωπος, ανώτατης εκπαίδευσης και μέσης παιδείας – κάνω τη διαφοροποίηση ανάμεσα στην εκπαίδευση και την παιδεία για να τονίσω το γεγονός ότι λόγω εσωτερικών αναζητήσεων έχω διαβάσει αρκετά, ίσως πολύ περισσότερο από τον μέσο δυτικό άνθρωπο, για πολλά φυσικά και μεταφυσικά θέματα, λειτουργώντας πάντοτε όμως σκεπτικιστικά επί τούτων, λειτουργώντας δηλαδή όπως με έχει μάθει η εκπαίδευσή μου να λειτουργώ. Κάνοντας αυτόν τον μικρό πρόλογο για το άτομό μου, στόχος του οποίου είναι να αναδείξει το γεγονός ότι δεν διαφέρω και πολύ από όλους όσους γνωρίζετε και από εσάς προσωπικά ως προς την ψυχοσύνθεση και τη βιολογία μου, έρχομαι στο αντικείμενο και την ουσία της περίπτωσης για την οποία αποφάσισα να γράψω το κείμενο που διαβάζετε. Τα τελευταία 12 χρόνια, από το 1998 συγκεκριμένα, από την εποχή δηλαδή που ήμουν στο 3ο έτος του Πανεπιστημίου αντιμετωπίζω – ή μάλλον (πλέον) αντιμετώπιζα – ένα πρόβλημα υγείας, το οποίο παρέμενε τόσο για εμένα όσο και για ολόκληρη τη δυτική ιατρική επιστήμη ένας άλυτος γρίφος. Πάθαινα εξαιρετικά επώδυνες κρίσεις «παρασυμπαθητικοτονίας», σύμφωνα με την διάγνωση των γιατρών, οι οποίες δεν ήξεραν από πού προέρχονται και γιατί συμβαίνουν. Τι σημαίνει αυτό: το νευρικό σύστημα, όπως έμαθα και εγώ, έχει δύο υποσυστήματα, το «συμπαθητικό» και το «παρασυμπαθητικό», το ένα εξισορροπεί και υποστηρίζει το άλλο, λειτουργούν συμπληρωματικά. Η «παρασυμπαθητικοτονία» λοιπόν, σημαίνει ότι το «παρασυμπαθητικό» συντονίζεται, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, αρχίζει να υπερ-λειτουργεί, να λειτουργεί δηλαδή όχι στο 100% όπως θα έπρεπε αλλά στο 200, 300 ή, όπως στη δική μου περίπτωση άνω του 1000%. Όπως αντιλαμβάνεστε η ισορροπία μεταξύ συμπαθητικού και παρασυμπαθητικού καταρρέει και τα αποτελέσματα είναι πραγματικά απεριγράπτως δυσάρεστα. Συγκεκριμένα, αυτή η ανισορροπία χτυπάει όλες τις επιμέρους αισθήσεις. Ο πάσχων «πονάει» από το φως (φωτοφοβία), ενοχλείται υπέρμετρα από τον παραμικρό θόρυβο (μπορούσα να ακούσω το βάδισμα μυρμηγκιού σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, για να είμαι περιγραφικός), μυρίζει τα πάντα σε απόσταση κακουργήματος, ενοχλείται-«πονάει» από οποιοδήποτε άγγιγμα, έχει τρελή υπερένταση (εγώ προκειμένου να ηρεμήσω κάπως μπορούσα να κάνω κάμψεις ακατάπαυστα για 24-36 ώρες, μέχρι δηλαδή που κατέρρεαν οι μύες μου) και έντονη εφίδρωση (αν μπορώ να το περιγράψω, εάν καθόμουν μέσα σε μια λεκάνη 5 λίτρων, κατά τη διάρκεια της κρίσης θα μπουρούσα να την γεμίσω με ιδρώτα εντός 3-4 ωρών, το κεφάλι μου έτρεχε ιδρώτα σαν να μου ρίχνεις νερό με κανάτι). Στη δική μου δε περίπτωση, είχα και ακατάπαυστους εμετούς, μέχρι που με πήγαιναν στο νοσοκομείο με πλήρη αφυδάτωση. Για αυτή την πάθηση έχω γυρίσει όλον τον κόσμο. Έχω νοσηλευτεί σε νοσοκομεία της Ελλάδας (Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και του εξωτερικού (Βρυξέλλες, Άμστερνταμ και Παρίσι) και έχει περάσει από πάνω μου ολόκληρη η γκάμα της ιατρικής επιστήμης. Όλες οι ειδικότητες γιατρών με έχουν εξετάσει. Κατ’ αρχάς γαστρεντερολόγοι και παθολόγοι λόγω του ότι το πλέον εμφανές σύμπτωμα ήταν οι εμετοί, στη συνέχεια ογκολόγοι στην περίπτωση που επρόκειτο για μη-εμφανή όγκο στον εγκέφαλο, μετά νευρολόγοι και ψυχίατροι, ορθοπεδικοί ανατόμοι και πάει λέγοντας. Μου έχουν κάνει όλες τις εξετάσεις που υπάρχουν από τουλάχιστον 5-10 φορές την κάθε μία: γαστροσκοπήσεις, αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες, ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα σε ηρεμία και εν ώρα κρίσης, τεστ αλλεργιών, εξειδικευμένες εξετάσεις αίματος, τεστ δυσανεξίας σε τροφές, κλπ, κλπ. Ποτέ δεν βρήκαν τίποτα, σύμφωνα με τις εξετάσεις ήμουν απολύτως υγιής. Έλα όμως που δεν ήμουν… Όταν έπαθα την πρώτη κρίση και μετά από 2 μέρες εμετών, ο συγκάτοικός μου στη Θεσσαλονίκη – φοιτητής Ιατρικής τότε, ορθοπεδικός στην Ελβετία σήμερα – με πήγε στο νοσοκομείο προκειμένου να μου βάλουν ορούς αφού είχα πάθει πλήρη αφυδάτωση. Οι γιατροί θεώρησαν τότε ότι θα ήταν κάποια τροφική δηλητηρίαση, η δηλητηρίαση από ποτο-«μπόμπα», ή κάτι ανάλογο. Η κρίση πέρασε οπότε δεν ξανα-ασχοληθήκαμε μέχρι την επόμενη κρίση, η οποία συνέβη μετά από 5-6 μήνες. Και όταν έπαθα και 3η κρίση, επίσης έπειτα από 4-5 μήνες, αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι είναι κάτι πιο σοβαρό και άρχισε η διερεύνηση. Πλέον, όταν με έπιανε κρίση με πήγαιναν στο νοσοκομείο, και αν και με «πότιζαν» με πανίσχυρα ηρεμιστικά και παυσίπονα, η κρίση δεν σταματούσε. Στις Βρυξέλλες μου «βάραγαν» ενέσεις Stedone των 10mg, πολλές φορές και δεύτερη δόση, αλλά δεν κατάφερναν να σταματήσουν την κρίση. Μου έδιναν Vallium αλλά τίποτα. Lexotanil, Zyprexa, Seropram, κλπ, κλπ. Κατά καιρούς έχουν δοκιμάσει πάνω μου ολόκληρη την φαρμακολογία και μάλιστα επί μακρόν: ηρεμιστικά, αγχολυτικά, αντικαταθληπτικά, αντιεπιλιπτικά, ότι «φάρμακο» (μάλλον καλύτερα θα έπρεπε να λέω φαρμάκι) εμπορεύεται η δυτική ιατρική το έχει δοκιμάσει επάνω μου, με συνέπεια, συνέχεια και επί μακρόν. Τίποτα δεν απέδωσε. Αντιθέτως, με την πάροδο των χρόνων οι κρίσεις αυξάνονταν και σε συχνότητα και σε ένταση. Οπότε κατέληξαν ότι είναι «αγνώστου αιτιολογίας νευροφυτική διαταραχή με ψυχοσωματικά συμπτώματα». Είναι μια εξαιρετικά επιστημονικοφανής έκφραση που περιγράφει την απόλυτη αδυναμία της ιατρικής να εξηγήσει την πάθησή μου, είναι δηλαδή το «δεν ξέρω» με άλλα λόγια. Θεώρησαν τότε ότι έπρεπε να κάνω ψυχανάλυση η οποία θα βοηθούσε. Έκανα γύρω στα 3 χρόνια ψυχανάλυση. Ταυτόχρονα οι ψυχίατροι και οι νευρολόγοι δοκίμαζαν επάνω μου «φάρμακα». Έγινα διεθνής ανακοίνωση από τον ψυχίατρό μου ως ανεξήγητο ιατρικό φαινόμενο, αφού δεν έβρισκε καμία ψυχική διαταραχή που να δικαιολογεί τα συμπτώματα. Για την ακρίβεια με βρήκε ψυχικώς εξαιρετικά υγιή και παραξενευόταν μάλιστα που ήμουν τόσο δυνατός και δεν είχα αρχίσει να έχω πραγματικές ενδείξεις κατάθλιψης λόγω της χρονίζουσας ανεπίλυτης και ανεξήγητης κατάστασης. Ένας καθηγητής νευρολογίας του Παν/μίου Αθηνών μου είπε ότι από τον ανθρώπινο εγκέφαλο και τις λειτουργίες του η επιστήμη γνωρίζει το 20-25%, το υπόλοιπο αποτελεί έναν γρίφο. Ίσως η δική μου περίπτωση εντάσσεται στο υπόλοιπο 75-80%, οπότε θα έπρεπε να μάθω να ζω με το πρόβλημα, δεν υπήρχε λύση. Και ίσως, κάποια μέρα, όπως σε πολλές ΝΦΔ (νευροφυτικές διαταραχές), το πρόβλημα εξαφανιζόταν από μόνο του, όπως εμφανίστηκε. Έλα όμως που δεν εξαφανιζόταν, αντιθέτως επιδεινωνόταν. Εκεί που στην αρχή είχα 1, 2 ή 3 κρίσεις το χρόνο, η συχνότητα είχε αυξηθεί κατά πολύ. Μπορεί να είχα 2 ή 3 κρίσεις το μήνα και στο τέλος κατέληξα να έχω κρίση κάθε μέρα. Ζούσα με κρίση, ή ακόμα καλύτερα πλέον δεν ζούσα, ήμουν σε κρίση. Όπως είπα παραπάνω, κανένα από τα «φάρμακα» που δοκίμασαν πάνω μου δεν απέδωσε τίποτα. Κανένα με εξαίρεση ένα, το οποίο όμως δεν θεωρείται «φάρμακο» θεωρείται ναρκωτικό. Στις Βρυξέλλες ένας γιατρός μου έφερε να καπνίσω μαριχουάνα την ώρα της κρίσης. Η κρίση σταμάτησε ως δια μαγείας, μέχρι που πέρασε η επίδραση της μαριχουάνας και στη συνέχεια ξαναξεκίνησε. Αυτό επαναλήφθηκε και παρατηρήσαμε ότι ήταν η μόνη ουσία που λειτουργούσε ως αναστολέας των συμπτωμάτων για όση διάρκεια βρισκόμουν υπό την επήρειά της. Εκείνος ο γιατρός μου είπε ότι αφού βρήκα το φάρμακό μου θα έπρεπε να φροντίζω να έχω ανάλογες ουσίες προκειμένου να τις χρησιμοποιώ κατά τη διάρκεια της κρίσης. Έλα όμως που οι κρίσεις αυξάνονταν όπως είπα, και έλα που ανάλογες ουσίες δεν είναι νόμιμες (όπως στις Βρυξέλλες) σε άλλα μέρη του κόσμου (όπως στη χώρα μας)! Και έλα πάλι που δεν γούσταρα λόγω ιδιοσυγκρασίας (παλιός πολίστας και πάντοτε αθλητής βλέπεις) να είμαι μαστουρωμένος όλη μέρα!!! Τα χρόνια περνούσαν, οι κρίσεις αυξάνονταν, οι γιατροί έρχονταν και έφευγαν, τα φάρμακα άλλαζαν αλλά λύση δεν βρισκόταν. «Μην ανησυχείς, σίγουρα θα βρούμε λύση», ήταν συνήθως η πρώτη φράση οποιουδήποτε γιατρού άκουγε για το πρόβλημά μου. «Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν βρει τίποτα τόσα χρόνια», μου έλεγαν. Αφού βέβαια ασχολείτο και αυτός – έκαστος – επισταμένα με το πρόβλημά μου, αφού μου συνταγογραφούσε ότι κατέβαζε το κεφάλι του, αφού έβλεπε ότι τα φάρμακα δεν μου έκαναν απολύτως τίποτα, αφού συζητούσε με άλλους γιατρούς και πάλι λύση δεν βρισκόταν, αφού με έστελνε σε μία άλλη «αυθεντία» στην ειδικότητά του, αφού, αφού, αφού… συνήθως κατέληγαν με τη φράση: «ξέρουμε τι παθαίνεις, δεν ξέρουμε γιατί και πότε το παθαίνεις, δεν ξέρουμε ποια είναι η σκανδάλη που πυροδοτεί τις κρίσεις. Δυστυχώς αλλά θα ζήσεις με αυτό το πρόβλημα». Το «δυστυχώς» βέβαια είχε αντικείμενο εμένα, όχι αυτούς τους ίδιους. Το «δυστυχώς» σταδιακά μου κατέστρεφε τη ζωή όλο και περισσότερο. Δεν θέλω να κατηγορήσω τους γιατρούς γιατί πραγματικά αρκετοί εξ’ αυτών έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον, ασχολήθηκαν με το πρόβλημά μου και αφιέρωσαν πολλές ώρες και αρκετή φαιά ουσία προκειμένου να με βοηθήσουν. Απλά δεν ήξεραν πως, δεν μπορούσαν να το ερμηνεύσουν, η δυτική ιατρική δεν τους είχε μάθει να ερμηνεύουν ανάλογα θέματα και η φαρμακολογία δεν βοηθούσε. Οπότε, αργά ή γρήγορα σήκωναν τα χέρια ψηλά. Και οι κρίσεις αυξάνονταν. Μη βρίσκοντας λύση αποφάσισα να απευθυνθώ στην ομοιοπαθητική. Με παρότρυναν προς αυτήν την κατεύθυνση και αρκετοί γιατροί. Πήγα λοιπόν και στους ομοιοπαθητικούς. Μου έδωσαν κάποια σκευάσματα (τα δικά τους φάρμακα), τα πήρα επί μακρόν (περίπου 3 χρόνια), και πάλι αποτέλεσμα μηδέν. Οι κρίσεις αυξάνονταν και η ζωή μου καταστρεφόταν. Εκείνη την εποχή διατελούσα Πρόεδρος της Νεολαίας της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για θέματα νεολαίας. Ως εκ τούτου ταξίδευα πολύ, πάρα πολύ – περίπου 20 μέρες τον μήνα ήμουν σε ταξίδια εκτός Ελλάδος. Φανταστείτε τώρα έναν άνθρωπο με το δικό μου πρόβλημα να πρέπει να γυρνάει τον κόσμο και να δίνει διαλέξεις, να χαράζει πολιτική, να συντονίζει διαδηλώσεις, κλπ, κλπ… Τώρα που το σκέφτομαι είναι απορίας άξιο ότι τα κατάφερα. Σε μερικά ταξίδια βέβαια δεν τα κατάφερνα, έπεφτα ξερός στο ξενοδοχείο, άρχιζα τους εμετούς και κατέληγα σε διάφορα νοσοκομεία. Είχα τρομάξει αρκετό κόσμο, αν και οι περισσότεροι συνεργάτες πλέον γνώριζαν το θέμα μου. Οπότε, απλά έπαιρνα μαζί μου λίγο «μαύρο» σε περίπτωση που χρειαστεί, με ότι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για κάποιον που περνάει τα σύνορα 10-15 φορές το μήνα. Μάλλον στάθηκα τυχερός και τουλάχιστον δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα με το νόμο. Αλλά αλλού θέλω να καταλήξω. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια μου, περίμενα να πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής από το αεροδρόμιο Charles de Gaulles του Παρισιού. Κάθομαι στην αίθουσα αναμονής και διαβάζω ένα βιβλίο. Ακριβώς στην άλλη άκρη της αίθουσας, στα 200-300 μέτρα είναι και περιμένουν 7-8 «Χάρι Κρίσνα», αυτοί οι Θιβετιανοί μοναχοί με τους κίτρινους χιτώνες και τα ξυρισμένα κεφάλια. Όπως τους παρατηρώ, βλέπω ότι το ενδιαφέρον τους έχει στραφεί προς κάτι στην μεριά μου και μάλλον το συζητούν έντονα. Αρχίζω να ψάχνω με τα μάτια μου γύρω μου, αριστερά, δεξιά και πίσω να δω μην είναι τίποτα παράξενο αλλά δεν βλέπω κάτι. Οπότε τους ξανακοιτάζω, μάλλον με απορία, ως προς το τι συζητούν. Εκείνη τη στιγμή, δύο από αυτούς ξεκόβουν από τους υπόλοιπους και αρχίζουν να έρχονται προς την μεριά μου. Τους βλέπω να περπατούν και να κοιτούν εμένα. Έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον εμένα συζητούσαν, αν και ούτε ξέρω γιατί, ούτε είμαι σίγουρος. Τελικά φτάνουν μπροστά μου, με κοιτούν και μου λένε ένα “bonjour”, σε άπταιστα γαλλικά. Αντι-καλημερίζω με τη σειρά μου και τους κοιτάζω με έκδηλη πλέον απορία. «Δεν θέλουμε να σε ανησυχήσουμε, νεαρέ, αλλά έχεις πρόβλημα, μεγάλο πρόβλημα υγείας και έχει επιβαρύνει πολύ την αύρα σου», συνεχίζουν πάντοτε στα γαλλικά. «Βλέπουμε με μαύρη σκιά στην αύρα σου και αυτή είναι σαφής ένδειξη ότι υποφέρεις!». Όπως αντιλαμβάνεστε έχω μείνει άναυδος. Η γραμματέας της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, κα. Julianne Bir, με την οποία ταξίδευα μαζί και καθόταν δίπλα μου, έχει μείνει και αυτή σύξυλη. Ασφαλώς και γνώριζε το πρόβλημά μου και όλες τις ανεπιτυχείς προσπάθειες των γιατρών να με βοηθήσουν. «Παρακαλώ καθήστε», τους λέω στα γαλλικά, κάθονται και τους εξιστορώ όλο μου το πρόβλημα. Από ότι ισχυρίστηκαν όλα τα προβλήματα υγείας αντικατοπτρίζονται στην αύρα μας και εάν εκπαιδεύσεις το μάτι σου να βλέπει την ανθρώπινη αύρα, συνεπακόλουθα μπορείς να ανιχνεύσεις και τους αντικατοπτρισμούς των προβλημάτων, οι οποίοι προσδίδουν μια κάποια απόχρωση του μαύρου στην φυσιολογικά λεύκή μας αύρα. Στη δική μου αύρα λοιπόν έβλεπαν σκούρα μαύρη απόχρωση, ένδειξη σοβαρών προβλημάτων. Όπως μου εξήγησαν όλοι οι ανθρώπινοι οργανισμοί αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα και γι αυτό το λόγο όταν κοιτούσαν το πλήθος των ανθρώπων που ήταν μέσα στο αεροδρόμιο ελάχιστους μπορούσαν να «δουν» με καθαρή, λευκή αύρα. Ωστόσο, επικεντρώθηκαν σε εμένα – τους έκανα πραγματική εντύπωση και γι αυτό σηκώθηκαν να μου μιλήσουν – λόγω του έντονου της μαυρίλας. Ήταν γι αυτούς ένδειξη ότι το πρόβλημα είναι σοβαρότατο και αργά η γρήγορα δεν θα μπορούσε να οδηγήσει πουθενά αλλού παρά στο θάνατο. Είχα φρικάρει… «Τι να κάνω; Οι γιατροί δεν μπορούν να με βοηθήσουν. Η ομοιοπαθητική δεν βοήθησε. Βελονισμό έκανα αλλά τίποτα (ξέχασα να αναφέρω ότι για περίπου ένα εξάμηνο είχα απευθυνθεί και σε έναν Κινέζο βελονιστή στην Αθήνα, πίσω από το Χίλτον, με καμία αξιοσημείωτη βελτίωση). Μπορείτε εσείς να με βοηθήσετε;», τους ρώτησα. «Εμείς όχι, αλλά αν έρθεις στο Θιβέτ, στο μοναστήρι μας, ο γκουρού μας σίγουρα μπορεί. Έχει γιατρέψει ανθρώπους με πολύ πιο βαριά αύρα, τους έχει κάνει «πεντακάθαρους» και όλα τα προβλήματά τους εξαφανίστηκαν», μου είπαν. Πήρα στοιχεία τους, τους χαιρέτησα και μπήκα στο αεροπλάνο. Ήταν ώρα να φύγω. Για αρκετό καιρό δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο από αυτά που μου είπαν. Άρχισα να διαβάζω για ανάλογα θέματα, για αύρες, για γκουρού και σαμάνους, τις θεωρίες και φιλοσοφίες τους και είχα εκπλαγεί με το πολυδιάστατο της ανθρώπινης ύπαρξης, της ύπαρξης πέρα από την ύλη. Ωστόσο, φύση δύσπιστος και φανατικά άθρησκος καθώς ήμουν, δύσκολα αποφάσιζα να τα πιστέψω. Σε όσους γιατρούς το ανέφερα, με εξαίρεση τον ψυχίατρό μου, ο οποίος ήταν πολύ διαβασμένος σε ανάλογα θέματα και πίστευε απόλυτα στην ενεργειακή δομή του ανθρώπου πέρα από την υλική, σωματική μας υπόσταση, η αντίδρασή τους ήταν να γελάσουν και να χλευάσουν ανάλογες θεωρίες. Βλέπεις η δυτική τους εκπαίδευση τους είχε μάθει να χειρίζονται το σώμα, να το δηλητηριάζουν με χημείες και να περιμένουν να αντιδράσει θετικά. Δεν τους κατηγορώ, απλά καταγράφω το γεγονός. Ωστόσο λύση δεν βρισκόταν και το πρόβλημα μεγάλωνε. Και που δεν πήγα. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου με γύρισε σε όλες τις «αυθεντίες», πλήρωσε ένα σωρό λεφτά, πραγματικά δεν μπορώ να υπολογίσω πόσα λεφτά έχουμε χαλάσει οικογενειακώς για γιατρούς, εξετάσεις και φάρμακα προκειμένου να γίνω καλά. Και αφού είδα ότι δεν γινόταν τίποτα, αντίθετα μάλιστα γινόμουν όλο και χειρότερα, αποφάσισα ότι τέρμα πλέον οι γιατροί και τα φάρμακα. Τα έκοψα όλα και δεν θα ξαναπήγαινα σε γιατρό. Είχα κουραστεί πολύ από την όλη ιστορία. Ο πατέρας μου, η μάνα μου και τα αδέρφια μου δεν συμφωνούσαν και κατά καιρούς ανέφεραν και μία ακόμα αυθεντία. Σε μία κρίση στο πατρικό μου στην Πάτρα κάλεσαν τον καθηγητή νευρολογίας του Παν/μίου, στον οποίο είχαν αναφέρει το πρόβλημα και όταν το άκουσε είπε και αυτός να πάω να τον δω και θα έβρισκε λύση. Όταν ήρθε και με είδε, πήγε στους δικούς μου και τους είπε ότι ήμουν είτε ηρωινομανής είτε κοκαϊνομανής και αντιμετωπίζω στερητικό σύνδρομο. Ο πατέρας πήγε να πεθάνει, είχε ήδη ένα τριπλό μπαϊπάς και ένα εγκεφαλικό στο ενεργητικό του. Την άλλη μέρα, τα αδέρφια μου με τρόπο μου ανέφεραν ότι έπρεπε να πάω να κάνω αποτοξίνωση. Βγήκα από τα ρούχα μου με την ανευθυνότητα του κυρίου καθηγητή. Πήγα και έκανα τοξικολογικές εξετάσεις για να τους αποδείξω ότι δεν έπαιρνα ηρωίνες, κακαΐνες ή κάτι ανάλογο. Έτσι μου ερχόταν να πάω να τον βρω τον γιατρό και να τον αρχίσω στις μπουνιές για το ότι πήγε να πεθάνει τον πατέρα μου. Δεν το έκανα, απλά τον πήρα ένα τηλέφωνο, του είπα τις εξετάσεις και τον έβρισα τον άσχετο. Τέλος πάντων. Αποφάσισα να ακολουθήσω τις υποδείξεις κάποιων γιατρών και να καπνίζω μόνο «μαύρο» προκειμένου να μην με πιάνουν κρίσεις. Το σύστημα απέδωσε. Κρίσεις δεν με έπιαναν, ή ακριβέστερα όταν ένιωθα ότι θα με πιάσει κρίση, κάπνιζα και τα συμπτώματα έμπαιναν σε αναστολή για όσο διαρκούσε η επίδραση του τσιγάρου. Ωστόσο, μιας και οι δικοί μου δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να καπνίζω χασίς (χασικλής ο γιός τους;! Δεν γινόταν!), το έκανα χωρίς να το ξέρουν. Ο πατέρας μου πέθανε το 2007 με τον καημό ότι λύση δεν βρέθηκε, ότι ο γιός του ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Δεδομένης της αποτελεσματικότητας του χασίς, το χρησιμοποιούσα όλο και συχνότερα, μιας και οι τα συμπτώματα είχαν γίνει πλέον καθημερινά. Από την πρώτη εκδήλωση της ασθένειας είχαν περάσει περίπου δέκα χρόνια. Κατέληξα να μην μπορώ να εργαστώ, να μην έχω κοπέλα μιας και δεν ήθελα να «φορτωθώ» σε κανέναν, να μην βγαίνω νύχτα, να μην τρώω έξω. Κατέληξα να μην ζω, απλά να υπάρχω. Κάπνιζα χασίς και περνούσα μία ακόμα μέρα. Οικονομικά καταστράφηκα ενώ δεν είχαν ούτε κοινωνική, ούτε προσωπική ζωή. Μέχρι πριν περίπου δύο μήνες. Τέλη Απρίλη του 2010 αποφάσισα ότι πλέον δεν είναι ζωή αυτή. Θα έκοβα και το χασίς, όπως έκοψα και όλα τα άλλα φάρμακα και αν ήταν να πεθάνω, ας πέθαινα να τελειώνουμε. Έτσι και αλλιώς δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που ζούσα. Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι, οπότε μάλλον θα ήταν και καλύτερα από μια τέτοια ζωή. Το έκοψα. Και τότε η κατάσταση εκτροχιάστηκε τελείως. Ήμουν σε κρίση κάθε μέρα, όλη μέρα και όλη νύχτα. Για περίπου 40 μέρες δεν είχα κοιμηθεί πάνω από δέκα λεπτά ημερησίως. Με το που κοιμόμουν ξυπνούσα μούσκεμα στον ιδρώτα, έκανα ακατάπαυστους εμετούς ιδιαίτερα τη νύχτα, δεν μπορούσα να φάω σχεδόν καθόλου. Έπαθα εγκαύματα στο κορμί μου λόγω καυτών μπάνιων (εμπειρικά είχα δει ότι αν έμπαινα ολόκληρος σε καυτή, βραστή μπανιέρα, τα συμπτώματα ελαττώνονταν τουλάχιστον όση ώρα ήμουν μέσα – αλλά πόση ώρα να αντέξεις μέσα σε βραστό νερό;). Έκανα γυμναστική ακατάπαυστα. Συνεπεία όλων τούτων έχασα 6-7 κιλά. Και η κατάσταση μέρα με τη μέρα επιδεινωνόταν. Είχα ξεπεράσει τα όριά μου. Τα αδέρφια μου και η μάνα μου που με έβλεπαν είχαν έρθει σε απόγνωση. Αλλά συμφωνούσαν με την απόφασή μου να κόψω το χασίς. Βέβαια, προς το τέλος, βλέποντας ότι δεν θα την έβγαζα πολύ ακόμα μάλλον είχαν αρχίσει να ανθεωρούν και αυτοί. Αλλά εγώ την είχα πάρει την απόφασή μου. Δεν θα ξανακάπνιζα. Ας πέθαινα να τελειώνουμε. Τότε λοιπόν, προς τα τέλη Μαΐου, ένα βράδυ που είχε έρθει ο μικρός μου αδερφός να με δει, και αφού του είπα ότι μάλλον δεν θα την βγάλω πολύ ακόμα (είχα καρδιακές αρρυθμίες ανεξέλεγκτες, τη μια στιγμή είχα 130-140 σφυγμούς και αμέσως μετά 35-40), σε απόγνωση μάλλον ο μικρός, πήρε τηλέφωνο τον φίλο μου τον Αλέξανδρο, ορθοπεδικό γιατρό στο επάγγελμα, με τον οποίο κάνω παρέα από την εποχή του Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη, αν και γνωριζόμαστε από 5 χρονών. Ο Αλέξανδρος ξέρει την κατάστασή μου από την αρχή, από την πρώτη κρίση. Έχει ασχοληθεί και αυτός, έχει διαβάσει, έχει ψάξει στο internet αλλά λύση δεν βρήκε και αυτός ποτέ. Του μίλησε και η μάνα μου που τον έχει σαν παιδί της. «Θα τον αφήσετε να πεθάνει, ρε Αλέξανδρε;», του είπε κλαίγοντας. «Τι να κάνω κυρά-Γωγώ, ο γιος σου έχει κάνει τα πάντα, έχει πάει σε όλους τους γιατρούς και πλέον σε γιατρούς δεν ξαναπάει. Άσε με να ψάξω κάτι άλλο που έχω ακούσει», της λέει. Είναι ανοιχτό μυαλό ο Αλέξανδρος, δεν είναι κολλημένο δυτικό μυαλό. Έψαξε λοιπόν και βρήκε ένα κέντρο για το οποίο είχε ακούσει ότι κάνουν «Βιοανάδραση – Βιοσυντονισμό». Δεν ήξερε ακριβώς τι είναι, αλλά ήταν κάτι διαφορετικό. Και γι αυτόν ήταν προφανώς σημαντικό να με πείσει να κάνω κάτι, ότι και αν ήταν αυτό, απ’ το να κάτσω να πεθάνω. Με πήρε λοιπόν τηλέφωνο και μου το είπε. Δεν το είχα ξανακούσει, αλλά ήταν κάτι άλλο. Κάτι για «βιοσυντονισμό», κάτι ανάλογο είχα διαβάσει μετά τους «Χάρι Κρίσνα», οπότε είπα ότι θα πάω. Άλλωστε δεν μπορούσα να βλέπω άλλο τους δικούς μου έτσι. Πήγα την άλλη μέρα το απόγευμα, σε αισχρή κατάσταση. Μου εξήγησαν λίγο οι κοπέλες εκεί ότι η θεωρία στην οποία βασίζεται το σύστημά τους είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, ότι έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1950 και ότι βασίζεται στο γεγονός ότι όλα τα μέρη του ανθρωπίνου σώματος εκπέμπουν μια συγκεκριμένη βιομαγνητική συχνότητα, μέχρις επιπέδου κυττάρου – ουσιαστικά, δηλαδή, βασίζεται στις αρχές της κβαντικής φυσικής, η οποία αντιμετωπίζει την ύλη ως συσσωρευμένη ενέργεια και αναγνωρίζει ότι όλες οι ενέργειες έχουν το μαγνητικό τους πεδίο. Αν αντιστρέψουμε τις πάσχουσες συχνότητες και επιστρέψουμε στο σώμα μας τις σωστές συχνότητες, οι παθογένειες θα εξαφανιστούν. Αυτή είναι η θεωρία. Πήγα δύσπιστος και τις άκουγα δύσπιστος. Μου έβαλαν κάποια ακουστικά από τα οποία άκουγα διακεκομμένα μπιπ-μπιπ, μου έβαλαν μια ταινία με αισθητήρες γύρω από το κούτελο, μου είπαν να πατήσω ξυπόλυτος πάνω σε δύο μεταλλικές πλάκες και να κρατάω ταυτόχρονα δύο σιδερένιες λαβές με χρυσίζουσα απόχρωση. Όλα αυτά ήταν συνδεδεμένα με έναν υπολογιστή και θα έψαχναν τις συχνότητές μου προκειμένου να κάνουν διάγνωση, να μου πουν τι έχω και γιατί παθαίνω τις κρίσεις. Σχεδόν πήγα να βάλω τα γέλια. «Κανείς δεν κατάφερε να μου πει μέσα σε 12 χρόνια τι έχω, λες να τα καταφέρει το μηχάνημα;», τους είπα φανερά σκεπτικός. Το μηχάνημα άρχισε να δουλεύει και έβλεπα στον υπολογιστή ότι ψάχνει διαδοχικά τον εγκέφαλο, την σπονδυλική στήλη, την καρδιά, το συκώτι, το πάγκρεας, κλπ, κλπ. Έψαξε όλα μου τα όργανα, τους «μεσημβρινούς» μου (ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς είναι οι μεσημβρινοί), τα κοκάλα μου, τα πάντα πάνω μου. Και βρήκε λοιπόν ότι έχω θύλακα τοξινών από σαλμονέλα στον εγκέφαλο, βλάβες στο κεντρικό νευρικό σύστημα, άλλες βλάβες στο γαστρεντερικό σύστημα και πλήθος βακτηρίων τόσο στο έντερο όσο και στο αίμα. «Είχες πάθει καμιά δηλητηρίαση», με ρώτησε η Ανδριάνα που με εξέταζε. Πραγματικά είχα πάθει δηλητηρίαση περίπου έναν χρόνο πριν την πρώτη κρίση, από χαλασμένο γιουβέτσι που είχε μείνει εκτός ψυγείου το καλοκαίρι. Είχα ταλαιπωρηθεί πολύ 4-5 μέρες τότε, με εμετούς, διάρροιες και πυρετό, αλλά μετά πέρασε. Ή μάλλον νομίζαμε ότι πέρασε. Η δηλητηρίαση λοιπόν ήταν από σαλμονέλα, ένα βακτήριο, το οποίο παράγει τις δικές του τοξίνες (τοξίνες είναι τα απόβλητα των μικροβίων). Οι τοξίνες αυτές μεταφέρθηκαν από το έντερο στον εγκέφαλο, δημιούργησαν θύλακα τοξινών και άρχισαν να επιδρούν στο κεντρικό νευρικό σύστημα, συντονίζοντας το παρασυμπαθητικό μου. Εξ ου και οι κρίσεις. Το φαινόμενο μεταφοράς τοξινών από το έντερο στον εγκέφαλο είναι εξαιρετικά σπάνιο, είχα τραβήξει το λόττο προφανώς… Ήταν η πρώτη εξήγηση που άκουσα για το τι έχω όλα αυτά τα χρόνια της ασθένειάς μου. Είχα εντυπωσιαστεί αν και δεν ήξερα αν έχουν βάση αυτά που ακούω. Στη συνέχεια με πήγαν σε ένα άλλο μηχάνημα που κάνει πιο ειδική ανάγνωση των τοξινών. Επιβεβαίωσε και αυτό την τοξίνωση από σαλμονέλα και την έλλειψη κάποιων αμινοξέων από τον εγκέφαλο, παράγωγο των χρόνιων κρίσεων. «Και τι κάνουμε τώρα», ρώτησα. «Θα σου κάνουμε πλήρη αποτοξίνωση από τον οργανισμό, θα σκοτώσουμε τα βακτήρια και τα μικρόβια που έχεις, θα φτιάξουμε το νευρικό και γαστρεντερικό σου σύστημα και θα είσαι μια χαρά», μου είπε η Λάνα, η κοπέλα που είχε πρωτο-φέρει το σύστημα στην Ελλάδα. «Πολύ σίγουρη ακούγεσαι», σκεφτόμουν από μέσα μου αν και μάλλον είχα αρχίσει να τις πιστεύω. «Για να δούμε» τους είπα, και έφυγα αφού μου έδωσαν κάτι μικρά ζαχαρένια μπαλάκια, από τα οποία έπρεπε να παίρνω 5 για τρεις φορές την ημέρα από τι μου είπαν και τα οποία είχαν «μαγνητίσει» με σωστές συχνότητες όπως μου είπαν. Πήγα την επόμενη μέρα το πρωί για να ξεκινήσουμε θεραπεία. Θα χρειάζονταν περίπου 14 θεραπείες. Την ώρα που πήγα ήμουν πολύ χάλια. Όλο το βράδυ δεν είχα κοιμηθεί ούτε ένα λεπτό, ήμουν εξαντλημένος, σε υπερένταση και το στομάχι μου χάλια. Με βάλανε σε κάποια μηχανήματα, μου πήρε περίπου μιάμιση ώρα. Μου φάνηκε ότι έφυγα λίγο καλύτερα από ότι πήγα αλλά δεν ήμουν και σίγουρος, δεν ήθελα να ενθουσιάζομαι. Ήμουν ακόμη σκεπτικός για το αν θα καταφέρουν κάτι. Η Λάνα μου είπε ότι θα έπρεπε να πάρω κάποια συμπληρώματα για να αναπληρώσω τα ιχνοστοιχεία που μου λείπουν, τα οποία και μου έδωσε. Παράλληλα μου ζήτησαν να τους πάω και τρίχες από τα μαλλιά μου για να κάνουν κάποια εξέταση «βαρέων μετάλλων», η οποία δείχνει τα μέταλλα που υπάρχουν στον οργανισμό. Τους πήγα τις τρίχες την άλλη μέρα. Η κατάστασή μου δεν είχε καμία αισθητή διαφορά. Ξανάκανα την θεραπεία και έφυγα. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα περίπου 4 ώρες. Είχα να κοιμηθώ τόσο περίπου δύο μήνες. Για να μην τα πολυλογώ, μετά την τέταρτη θεραπεία η κατάστασή μου είχε αλλάξει κατά πολύ:κοιμόμουν περίπου 4, 5 ώρες την ημέρα, έτρωγα καλύτερα, ήμουν πιο ήρεμος, δεν είχα όλα αυτά τα συμπτώματα κατά τη διάρκεια της ημέρας, φαινόμουν και ήμουν καλύτερα. Η ανάλυση της τρίχας έδειξε ότι μου λείπει ψευδάργυρος και μαγγάνιο και ότι έχω υπερβολικά μεγάλη ποσότητα τιτανίου στον οργανισμό μου (το όριο ήταν μέχρι 4 μονάδες και είχα 64!). «Όλα αυτά θα τα φτιάξουμε», μου είπαν και πλέον τις πίστευα. Έχει περάσει πλέον περίπου ένας μήνας από όταν πήγα για βιοανάδραση-βιοσυντονισμό. Κοιμάμαι περί τις 6-7 ώρες, δεν είχα καμία κρίση, στη χθεσινή μου εξέταση δεν βρέθηκε ίχνος σαλμονέλας, καμία βλάβη στο κεντρικό νευρικό και στην επικοινωνία υποθάλαμου-υπόκαμπου του εγκεφάλου – δείχνω, νιώθω και είμαι καλά! Πρώτη φορά νιώθω καλά μετά από 12 χρόνια. Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο γιατί πιστεύω ότι πρέπει να μάθει ο κόσμος για την μέθοδο αυτή, ίσως και κάποιοι άλλοι άνθρωποι σαν και εμένα να βοηθηθούν. Δεν πρόκειται για παρα-ιατρική, πρόκειται ίσως για εναλλακτική ιατρική (ανήκει σε αυτό που ονομάζεται «ολιστική ιατρική»), η οποία όμως κάνει θαύματα. Το είδα σε εμένα και όχι μόνο. Συζήτησα και με άλλους ανθρώπους που έρχονται σε αυτό το κέντρο, διάβασα και ένα σωρό άρθρα στο internet (μπορείτε να βάλετε «βιοανάδραση», «βιοσυντονισμός», “bio-feedback”, “bioresonance”, κλπ, στο google και θα σας βγάλει πολλά links), και βλέπω ότι σε επίπεδο πρόγνωσης, διάγνωσης και θεραπείας το σύστημα λειτουργεί. Λειτουργεί για ψυχικά, ψυχολογικά, νευρολογικά, ορμονικά, γαστρεντερικά προβλήματα, λειτουργεί για προβλήματα με το ουροποιητικό και το σκελετικό σύστημα, λειτουργεί γενικώς. Ασφαλώς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον χειρουργό, αυτό είναι βέβαιο, αλλά εγώ αποκλείεται να ξαναπάρω χημικά φάρμακα. Σε αυτά οφείλεται η επιδείνωση της κατάστασής μου όλα αυτά τα χρόνια. Λόγω της τοξικότητάς τους, όλα αυτά τα φαρμάκια που μου έδιναν λειτουργούσαν επιβαρυντικά επί της βάσεως του προβλήματός μου: μεγάλωναν τον θύλακα τοξινών που υπήρχε στον εγκέφαλό μου λόγω της σαλμονέλας, οπότε και το πρόβλημα μου χειροτέρευε αντί να καλυτερεύει. Το χασίς τώρα, λόγω εξαιρετικά χαμηλής τοξικότητας, κατάφερνε να μπλοκάρει τα ερεθίσματα ακριβώς λόγω του ότι επιδρά κατευθείαν στο κεντρικό νευρικό σύστημα, παρακάμπτοντας τον εγκέφαλο. Έτσι εξηγείται ένα ακόμη άλυτο μυστήριο της δικής μου περίπτωσης: πως με ηρεμούσε η κάνναβης, τη στιγμή που αποτύγχαναν τα Stedone, τα Vallium, τα Lexotanil, τα Zyprexa, τα Seropram, ή ότι άλλο μου έχουν δώσει κατά καιρούς. Είμαι πλέον σίγουρος ότι η φύση είναι η απάντηση. Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει φτιαχτεί για να μεταβολίζει φυτικά/φυσικά προϊόντα. Δεν ξέρω κάποιο μέρος του κόσμου που να φυτρώνουν χημικά φάρμακα. Είμαι σίγουρος ότι δημιουργούν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που αντιμετωπίζουν. Η δυτική ιατρική, δυστυχώς, βασίζεται στη φαρμακολογία. Οι γιατροί μας έχουν εκπαιδευτεί να συνταγογραφούν για να θεραπεύσουν το σύμπτωμα και όχι την αιτία. Ίσως να μην ξέρουν να βρουν την αιτία – αλλιώς πώς εξηγείται ότι δεν βρήκαν μέσα σε 12 χρόνια τόσοι μα τόσοι γιατροί που πέρασαν από πάνω μου ότι έχω τοξίνες σαλμονέλας στον εγκέφαλο, ώστε να μπορέσουν να τις αποβάλλουν;! Ίσως πάλι το κάνουν προκειμένου να πλουτίσουν, αφού άλλωστε οι φαρμακοβιομηχανίες μοιράζουν ένα μέρος από τα τεράστια υπερκέρδη τους στους γιατρούς. Ούτε ξέρω, ούτε θέλω να μάθω. Εγώ πάντως βρήκα λύση και γι αυτό το λόγο έγραψα και το άρθρο. Αν σπάσω το πόδι μου θα πάω στο φίλο μου τον Αλέξανδρο να μου το φέρει στα ίσια του και να μου βάλει γύψο. Αν τρακάρω και χρειαστεί χειρουργείο, θα πάω στο νοσοκομείο να με κόψουν, να με ράψουν και να με κλείσουν. Για ΤΙΠΟΤΑ άλλο δεν ξαναεμπιστεύομαι τη δυτική ιατρική, ούτε για διάγνωση ούτε για θεραπεία. Για αυτά θα κάνω ΒΙΟΑΝΑΔΡΑΣΗ – ΒΙΟΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ. Τα ονόματα που χρησιμοποίησα είναι πραγματικά και οι άνθρωποι υπάρχουν για να επιβεβαιώσουν αυτά που λέω στο παρόν κείμενο. http://sofakaiparaloga.blogspot.gr/2013/05/12-deta-elis-12.html