Άγιοι της Χριστιανικής Εκκλησίας: Άγριοι, Αιμοσταγείς και Δολοφόνοι
Η χριστιανική πανούκλα διαθέτει εκατοντάδες αγίους, μάρτυρες, ήρωες, ενάρετους φιλάνθρωπους με δήθεν σπουδαίο έργο που αγιοποιήθηκαν. Ωστόσο πίσω από τα εικονίσματα που οι πιστοί -πρόβατα γονατίζουν κι αφήνουν τον οβολόν τους, κρύβονται σαδιστές, βάρβαροι, δολοφόνοι κι εγκληματίες κατά συρροή, που όμως -όπως βολεύει την χριστιανική πανούκλα- μετανόησαν ή έγιναν «χορηγοί» της Εκκλησίας που τους αγιοποίησε, “με τον παρά μου και την κυρά μου” που λέει και η σοφία.
Οι «άγιοι-δολοφόνοι» είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και οι γυναίκες είναι σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες» όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους. Ο «Μέγας» Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος αφού σκότωσε με φρικτό τρόπο, γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στους πολέμους του. Ο «Μέγας» Θεοδόσιος βαρύνεται ανάμεσα σε άλλα και με τη Σφαγή του Ιπποδρόμου στη Θεσσαλονίκη το 590 μ.κ.ε. με δέκα έως δεκαπέντε χιλιάδες θύματα, όταν στις 8 Νοεμβρίου του 392 έθεσε εκτός νόμου τις αρχαίες θρησκείες, στις 2 Μαΐου του 381 εξέδωσε το λεγόμενο «έδικτο κατά των αποστατών» με το οποίο τιμωρούσε με πλήρη στέρηση δικαιωμάτων δικαιοπραξίας όλους τους πρώην χριστιανούς που επέστρεφαν στην Εθνική Θρησκεία. Στις 21 Δεκεμβρίου του 382 απαγόρευσε με ποινή θανάτου και δήμευση της περιουσίας των ενόχων Εθνικών (που χαρακτηρίζονται «παράφρονες» και «ιερόσυλοι»), κάθε μορφή θυσίας, μαντικής, ψαλμωδιών προς τιμή των Θεών ή τις απλές επισκέψεις σε αρχαίους Ναούς.
Το 384 διέταξε την κατεδάφιση ή το σφράγισμα ειδωλολατρικών Ιερών και υπέγραψε νέα απαγόρευση των θυσιών, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου του 391 ανανέωσε την πλήρη απαγόρευση των θυσιών, των επισκέψεων σε ειδωλολατρικούς ναούς: «Κανείς δεν θα μολυνθεί με θυσίες και σφάγια, κανείς δεν θα πλησιάσει ή θα εισέλθει σε Ναούς, ούτε θα σηκώσει τα μάτια σε εικόνες φτιαγμένες από ανθρώπινο χέρι, διαφορετικά θα είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπινους και τους θεϊκούς νόμους». Ως συνέπεια της διογκούμενης έλλειψης ανεκτικότητας, το 392 καταστράφηκε ο μεγάλος ναός του Σέραπι στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Σταμάτησαν να δίνονται επιχορηγήσεις προς τα παγανιστικά ιερατεία, ενώ αυξήθηκε η οχλοκρατική βία εναντίον των παγανιστικών ναών και ομοιωμάτων με την υποκίνηση των μοναχών. Στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου του 394 εξουδετέρωσε τα στρατεύματα υπό τους Βίριο Νικόμαχο Φλαβιανό και Αρβογάστη, τα οποία είχαν την υποστήριξη της παγανιστικής πλειοψηφίας της ρωμαϊκής Συγκλήτου, νικώντας τον στρατό τους στην φονική μάχη του Φρίγδου και εξοντώνοντας μετά όλους τους πρωτεργάτες της ανταρσίας. Θα επανέλθω στον «Μέγα» Θεοδόσιο, σ’ αυτό το επαίσχυντο ανθρωποειδές, σε προσεχές άρθρο, αφού ήταν ο κατεδαφιστής των μνημείων του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
Πολλές χριστιανικές «αγίες» όπως η Ειρήνη η Αθηναία, έχουν σκοτώσει ακόμα και τα παιδιά τους, αλλά η χριστιανική πανούκλα τις έκανε εικονίσματα. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα με μια άλλη σφαγή τριάντα πέντε χιλιάδων στη Στάση του Νίκα είναι επίσης άγιοι. Ακόμα και ο Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας που κομμάτιασαν και έκαψαν χριστιανοί παρανοϊκοί στην Αλεξάνδρεια.
Άλλοι είναι άγιοι με το σπαθί τους, όπως ο Νικηφόρος Φωκάς που έσφαζε αλλά στο όνομα του Κυρίου τους. Η αγιοποίηση εγκληματιών πολέμου και βασανιστών την εποχή του χριστιανικού «Ιερού Πολέμου» γίνεται δεκτή πάντα από το αμαθές κι αμόρφωτο πλήθος που δεν ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Έτσι κανένας δεν ασχολείται με τον «Άγιο» Πορφύριο ή τον «Άγιο» Μεθόδιο και δεκάδες άλλους «αγίους» της Βυζαντινής χριστιανικής Αυτοκρατορίας που δεν διστάζουν πολλές φορές να ξεθάψουν τα κόκαλα των αντιπάλων τους για να τα αναθεματίσουν, να τα μαστιγώσουν και να τα κάψουν. Η αναγνώριση των «αγίων» στην αρχή είχε τοπικό χαρακτήρα. Αρκούσε η αναγραφή των αγίων στα μαρτυρολόγια – αγιολόγια, μηνολόγια. Άλλες φορές γινόταν με συνοδική πράξη της Εκκλησίας. Οι προϋποθέσεις κατά τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο ήταν «Ορθοδοξία άμωμος, αρετή και πίστις μέχρις αίματος και η παρά Θεού επίδειξις σημείων υπερφυών τε και θαυμάτων».
Η «αγιοποίηση» από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του εκτελεσθέντος από τους κομμουνιστές τσάρου Νικολάου Β’ της δυναστείας των Ρομανόφ δημιούργησε πολλά ερωτήματα. Η αγιοποίηση του Αγίου Νεκταρίου, σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του το 1961, προκάλεσε σχόλια και αντιδράσεις. Ποιος αποφασίζει για το ποιος είναι άγιος; Πολύ συχνά η αγιοποίηση συνδέεται και με άσχετα θέματα, όπως το παγκάρι, καθώς η χρηματιστηριακή αξία του αγίου είναι ανεβασμένη και γεμίζει την τσέπη των παπάδων. Ο περίφημος μητροπολίτης Αττικής Παντελεήμων -που βρέθηκε πάμπλουτος στην φυλακή- ενεπλάκη σε διαμάχη με τις μοναχές του γυναικείου μοναστηριού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Νέα Μάκρη. Το θέμα δεν ήταν η διαχείριση των λειψάνων του «θαυματουργού» Οσίου Εφραίμ. Ήταν τα έσοδα από τον οβολό των πιστών προβάτων που προσέρχονται αθρόως καθημερινά στο μοναστήρι προκειμένου να προσκυνήσουν τα λείψανα που αποκαλύφθηκαν έπειτα από όραμα που είδε η άλλοτε ηγουμένη του μοναστηριού !!!
Η ανακομιδή των λειψάνων είναι απαραίτητη όπως και η πράξη ανακήρυξης ή μια ιδιαίτερη ακολουθία. Αλλά δεν είναι πάντα άγιοι όσοι εμφανίζονται ως άγιοι. Ανάλογα με τον τίτλο τους, άγιος, όσιος, οσιομάρτυς, μέγας, ισαπόστολος, οι χιλιάδες χριστιανοί κάθε λογής αίρεσης άγιοι, ακολουθούν μια διαβάθμιση ανάλογα με τα αστέρια τους και την αξία τους στο χρηματιστήριο της πίστης των ηλιθίων.
«Μέγας» Κωνσταντίνος και «Αγία» Ελένη
Εξολοθρευτές και τύραννοι λαών, βάρβαροι και διαφθαρμένοι.
Μετά τον «Μέγα» Αλέξανδρο που αιματοκύλησε τον τότε γνωστό κόσμο, τον νεκροθάφτη του κλασσικού ελληνισμού και της δημοκρατίας, έρχεται ο «Μέγας» Κωνσταντίνος που η βασιλεία του υπήρξε η δεύτερη μετά την αλεξανδρινή, αιμοσταγής, βάρβαρη και ζοφερή περίοδος της αρχαιότητας. Όχι μόνο εξαιτίας των πολύνεκρων εμφυλίων που ο ίδιος προκάλεσε για την κατάκτηση της μονοκρατορίας των βαρβαροτήτων, των ειδεχθών εγκλημάτων, της αντιλαϊκής, καταπιεστικής, τυραννικής και ληστρικής πολιτικής του αλλά κυρίως εξαιτίας της διπροσωπίας και της απάτης απέναντι στον χριστιανισμό. Διέφθειρε το χριστιανικό ιερατείο παραχωρώντας του (πέρα από κάθε φαντασία) πλούτη και προνόμια κι εμφανιζόταν, διαμέσου των αυλοκολάκων και τις προπαγάνδας, ως οπαδός της νέας θρησκείας με μυθοπλασίες, ψεύδη και «θαύματα» για την προσέλκυση των μαζών.
Το χειρότερο δε: με την εκκοσμίκευση του χριστιανικού ιερατείου και την συμμετοχή της εκκλησίας στην εξουσία της αυτοκρατορίας – συμμαχία με την μοναρχία στην Ανατολή, ανταγωνισμοί και πόλεμοι στην Δύση- νοθεύτηκε κι εκφυλίστηκε η ευαγγελική διδασκαλία με ολέθριες συνέπειες για τον δημόσιο και κοινωνικό βίο και τις δύο μεταχριστιανικές χιλιετίες. Αιματοβαμμένος, στιγματισμένος με αναρίθμητες κακουργίες κι απάτες ο Κωνσταντίνος. Αλλά η χριστιανική εκκλησία τον ανακήρυξε «άγιο» ενώ δεν ασπάσθηκε τον χριστιανισμό (το ότι στο νεκροκρέβατο του έγινε χριστιανός είναι μια πολύ βολική προπαγάνδα-απάτη του χριστιανικού διεφθαρμένου ιερατείου) κι από τους χριστιανούς ιστορικούς αποκαλείται «Μέγας». Θεωρείται μάλιστα ως ο πρώτος βυζαντινός αυτοκράτορας, αν και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του ρωμαίος και ήταν ξένος κι εχθρός προς κάθε τι Ελληνικό.
Τα περισσότερα αρχαία κείμενα που αναφέρονται στον βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου διαστρέφουν σκοπίμως την ιστορική πραγματικότητα. Πρόκειται για προπαγανδιστικές αναφορές, έργα αυλοκολάκων και διεφθαρμένων παρατρεχάμενων. Χρειάζεται επομένως εξονυχιστική διερεύνηση των πηγών, λεπτομερής ανάλυση και διασταύρωση του ιστορικού υλικού. Όλες σχεδόν οι μαρτυρίες είναι σαθρές κι απατηλές. Δεν επισημαίνεται κανένας αυτόπτης των γεγονότων που αναφέρονται στα τεχνάσματα και στις ραδιουργίες της θρησκευτικής πολιτικής του Κωνσταντίνου. Όλα τα «στοιχεία» υποτάσσουν την ιστορική αλήθεια σε προσωπικά συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες. Μεγαλύτερη αξιοπιστία έχουν οι εξωφιλολογικές πηγές: επιγραφές, χαράγματα νομισμάτων, έργα τέχνης κ.α.
Οι νεώτεροι ιστορικοί ωστόσο (κι υπολογίζονται σε χιλιάδες τα αναφερόμενα στον Κωνσταντίνο και την εποχή του τα κείμενα που κυκλοφορούν) αντλούν πληροφορίες από τα ψεύτικα υμνητικά κείμενα, τα παγιδευτικά δοξολογήματα και τους απεχθείς λιβανωτούς των διεφθαρμένων αυλοκολάκων. Ακριβώς όπως και για τον Αλέξανδρο. Αυτά τα προπαγανδιστικά κείμενα -που εκπαιδεύουν και τους μαθητές- είναι απλώς ένα λιβανωτός για τους μονάρχες και την κάθε αυταρχική κι αντιεπιβιωτική εξουσία κι αποτελούν μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητος –πλαστογραφίες, διαστρεβλώσεις, μυθεύματα, ψεύδη. Από την «Κύρου Παιδεία» του Ξενοφώντος και την πραγματεία του Πλουτάρχου «Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής» ως τα υμνολογήματα των χριστιανών αυλικών του Κωνσταντίνου, του Ευσέβιου επισκόπου Καισαρείας (!!!) και τους πανηγυρικούς των Λατίνων ειδωλολατρών.
Στους αιώνες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η διαδοχή στον θρόνο συνοδευόταν πάντοτε από αιματοχυσίες, συνομωσίες, αλληλοεξόντωση κληρονόμων, πραξικοπήματα κι ανθρωποσφαγές απαράλλακτα όπως στην μακεδονική δυναστεία επί Φιλίππου κι Αλέξανδρου και στις ηγεμονίες της ελληνιστικής εποχής, κατά τον μεσαίωνα ακόμη και στους νεώτερους χρόνους στις Αυλές των μοναρχών. Συχνά οι νόμιμοι κληρονόμοι του θρόνου θανατώνονταν, πριν αναρριχηθούν στο πατρικό αξίωμα. Τον πρώτο ρόλο στην διαδοχή τον είχε ο στρατός και κυρίως η αυτοκρατορική φρουρά, οι πραιτωριανοί, που αναγόρευαν Αύγουστο τον δικό τους εκλεκτό, έναν αγροίκο συνήθως στρατιωτικό που τους εξασφάλιζε, την εύνοια τους με υποσχέσεις πλουτισμού, δύναμης και δόξας.
Το πέρασμα τον Δ’ αιώνα του Κωνσταντίνου έγινε με αυτόν τον τρόπο, φονικούς αλληλοσπαραγμούς, βίαιες ανατροπές, διαγκωνισμούς, συμφορές. Τον αυτοκρατορικό θρόνο τον κέρδισε με πολυαίμακτες συρράξεις, εξολόθρευση των ανταγωνιστών και φρικαλέα εγκλήματα. Όταν πέθανε ο Κωνσταντίνος Χλωρός το 306 π.κ.ε. η αυτοκρατορική φρουρά έσπευσε να ανεβάσει στον θρόνο τον νόθο γιό του Κωνσταντίνο, από την παλλακίδα Ελένη, προσδοκώντας ως συνήθως πλούσιες λεηλασίες και παροχές.
Η Ελένη ήταν μια ξενοδόχα (stabularia)
Αυτήν την ξενοδόχα μια πόρνη της εποχής ο Κωνσταντίνος την παρουσίασε σαν Βρετανή πριγκηπέσα. Κατά τον Ευτρόπιο ο Κωνσταντίνος ήταν «καρπός ενός γάμου που δεν του παραποιούσε τιμήν» Ο Δε Βυζαντινός Ζωναράς γράφει ότι η Ελένη δεν ήταν σύζυγος αλλά ερωμένη. Ο Αμβρόσιος ένας από τους πατέρες της Λατινικής Εκκλησίας γράφει ότι «την Ελένη ο Χριστός την περιμάζεψε από την κοπριά και την ανέβασε στον θρόνο» αυτήν την φράση επανέλαβε ο Αντιόχειας Ευστάθιος το 326 μ.κ.ε. κατά την επίσκεψη της Ελένης στους «Αγίους Τόπους» οργίσθηκε ο Κωνσταντίνος και τον τιμώρησε με ισόβια εξορία. Η Ελένη ήταν βάρβαρη, διεφθαρμένη, πανούργα, ραδιούργα και ανενδοίαστη, προκάλεσε με ραδιουργίες τον χωρισμό του Κωνσταντίνου Χλωρού με την νόμιμη γυναίκα του, την ανιψιά του Μαξιμιανού Θεοδώρα, την απομόνωσε σε μια μακρινή πτέρυγα του παλατιού και με την ιδιότητα της ερωμένης προωθούσε τον νόθο γιό της για τον θρόνο.
Αυτός ο νόθος γιός ο Κωνσταντίνος, όταν έγινε κυρίαρχος και μοναδικός σε Ανατολή και Δύση αποκαλύπτει τον βάρβαρο και διαφθαρμένο χαρακτήρα του. Κατέκτησε την απόλυτη εξουσία κι έγινε μοναδικός μονάρχης στην ρωμαϊκή επικράτεια αφού αιματοκύλησε ολόκληρη την αυτοκρατορία προκαλώντας με τους εμφυλίους σπαραγμούς και τους κατακτητικούς πολέμους σφαγές, καταστροφές πόλεων, διώξεις κι ερήμωση πολυάριθμων περιοχών. Στην συρροή όλων αυτών των κακουργιών κι άλλων βδελυροτήτων οφείλεται η προσωνυμία «Μέγας» τίτλος υμνητικός που απονέμουν στον ευεργέτη τους κι αφέντη τους οι αυλοκόλακες εγκωμιαστές και οι συνένοχοι του χριστιανικού ιερατείου παρά το γεγονός ότι ποτέ ο Κωνσταντίνος δεν υπήρξε χριστιανός.
Στην διεφθαρμένη αυτή πόρνη την Ελένη οφείλεται το γεγονός των παραχαράξεων που γενικεύθηκαν στον χριστιανικό κόσμο μετά τις αγιοποιήσεις και την καθιέρωση της λειψανολατρείας και των κάθε λογής «ιερών κειμηλίων». Ο ανταγωνισμός των μοναστηριών οδήγησε στην συγγραφή πλαστών συναξαρίων από κληρικούς και μοναχούς κι αυτές οι απάτες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, εξελίχθησαν σε κερδοφόρες βιομηχανίες σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ενώ μέχρι τότε οι άνθρωποι είχαν σαν πρότυπα τους ήρωες και τ’ ανδραγαθήματα τους από τότε μέχρι σήμερα έχουν σαν πρότυπα αγίους υποτακτικούς πόρνες κι απατεώνες.
Η Αγία Πλαστογραφία – Προπαγάνδα
Οι πλαστογράφοι αναδιφούσαν τα κείμενα των γραφών και παρασκεύαζαν διάφορα αντικείμενα που τα μοσχοπουλούσαν – τα φτερά των αρχαγγέλων, το κλαδί της ελιάς του κατακλυσμού, το «τίμιο ξύλο» που κυκλοφορεί ως τις μέρες μας υπολογίζεται σε εκατοντάδες τόνους, εκατομμύρια οι βελόνες από το ακάνθινο στεφάνι, τα δάκρυα και τα εργόχειρα της Παναγιάς – μόνο τρίχες από τ’ αρχίδια του Χριστού δεν έχουν παρουσιάσει, αν και ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με την χριστιανική πανούκλα. Στις λειψανοθήκες των μοναστηριών υπάρχουν δεκάδες κάρες του ιδίου αγίου σε διαφορετικές ηλικίες.
Οι εκκλησιαστικές πλαστογραφίες στον πρώιμο μεσαίωνα αναρίθμητες κι επαίσχυντες, κερδοσκοπικές και σκανδαλώδεις, υπήρξαν τα πρότυπα για τις δόλιες παραχαράξεις των κατοπινών αιώνων κι αυτό συνεχίζεται ως σήμερα. Ο χριστιανικώς μεσαίωνας υπήρξε η χρυσή εποχή για τους πλαστογράφους. Τέτοιο όργιο απάτης γράφει ο H. Fuhrmann, δεν παρατηρείται σε καμία άλλη περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Η νοθεία αποτελεί χρέος και εξυμνείται ως αρετή και ήταν ολότελα ακίνδυνη αν και ανήθικη, επειδή είχε τις ευλογίες της χριστιανικής εκκλησίας και των ηγεμόνων.
Οι σύγχρονοι ιστορικοί όμως, σαν πιστοί χριστιανοί δεν αναφέρουν πουθενά αυτόν τον εκφυλισμό, το όνειδος των παραχαράξεων κι αποφεύγουν τον στιγματισμό τους. Άλλοι αποσιωπούν τις πλαστογραφίες που επί Κωνσταντίνου και των διαδόχων του εντάσσονταν στην αυτοκρατορική πολιτική και άλλοι –οι πιο ηλίθιοι, τις υπερασπίζονται και τις επαινούν. Είναι «ευσεβής απάτη» (pia fraus) πρέπει να εκτιμηθεί, αφού η νόθευση γινόταν με –θεϊκή έμπνευση !!!! (per inspirationem Dei) και με την παρότρυνση του Αγίου Πνεύματος (instinctu spiritus sancti) !! Τύφλα να ’χει ο Χίμλερ. Αυτή την νοθεία και τον εκφυλισμό των ηθών που πρώτος δίδαξε, επέβαλε και καθιέρωσε στα χριστιανικά ιερατεία ο Κωνσταντίνος και η Ελένη, μαζί με την υποκρισία και την απάτη ευλογούν κάμποσοι πατέρες της εκκλησίας. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος αποκαλεί την πλαστογραφία «ευγενή πανουργία» κι «εύστοχο ψεύδος» Ο Αυγουστίνος διδάσκει ότι δεν πρόκειται για απάτη αλλά για «μυστήριον» και δεν είναι ευτελές τεχνάσματα αλλά «έκφραση της μοναδικής αλήθειας» Τι να πει κάποιος λογικός άνθρωπος, απ’όπου κι αν τους αγγίξεις λερώνεσαι.
Κατά γενική ομολογία, το κομβικό σημείο στο οποίο ο xριστιανισμός εκτινάχθηκε από το περιθώριο κι άνοιξε ο δρόμος για να φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια ιστορία (με όλες τις γνωστές ολέθριες συνέπειες), ήταν τα χρόνια κατά τα οποία αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ο Κωνσταντίνος ο Α’. Ως γνωστόν, ο Κωνσταντίνος με το «Διάταγμα των Μεδιολάνων» (Mediolanum: Το σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας), αναγνώρισε και νομιμοποίησε τον xριστιανισμό, δήθεν στα πλαίσια της ανεξιθρησκείας. Ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για την θρησκεία που έκτοτε θα έδειχνε τα δόντια της, με την κάλυψη της αυτοκρατορικής εξουσίας και θα άλλαζε τον κόσμο -προς το χειρότερο.
Το ερώτημα για τον πολύ κόσμο, όμως, είναι τεράστιο: Τι οδήγησε τον Κωνσταντίνο στην απόφαση αυτή, δεδομένου ότι μέχρι τότε, οι χριστιανοί είχαν αντιρωμαϊκή και αντικρατική συμπεριφορά, ήταν εχθρικοί προς τις άλλες θρησκείες, ενώ δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς, ότι αρνούνταν και την απαιτούμενη λατρεία τού αυτοκράτορα; Ήταν «θεία φώτιση»; Μια ειλικρινής προσπάθεια τού αυτοκράτορα να επιφέρει την ειρήνη μεταξύ των υπηκόων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ή μήπως -κάτι άλλο;
«Θεία φώτιση»
«Εν τούτω νίκα» Είναι γνωστή η χριστιανική εκδοχή της μεταστροφής τού αυτοκράτορα, όταν είδε το περίφημο «Εν τούτω νίκα» στον ήλιο τού καταμεσήμερου, όπου ο Κωνσταντίνος και οι στρατιώτες του, κατά την διάρκεια εκστρατείας, είδαν αυτό το μήνυμα (οι απόψεις διίστανται αν το είδαν στον ύπνο τους ή στον ξύπνιο τους). Το καταπληκτικό με αυτό το μήνυμα, είναι ότι ήταν γραμμένο σε μια γλώσσα (την ελληνική) την οποία ο Ιλλυριός Κωνσταντίνος την αγνοούσε. (Κι εδώ πάντως οι απόψεις διίστανται, καθώς αναφέρεται και η λατινική εκδοχή: «In hoc signo vinces»).
Σύμφωνα με τον χριστιανικό αυτό μύθο, το μήνυμα «Εν τούτω νίκα», συνοδεύονταν από έναν συνδυασμό των ελληνικών γραμμάτων «Χ» και «Ρ», τον οποίον οι χριστιανοί, άγνωστο με ποιο σκεπτικό, τον ονομάζουν φωτεινό σταυρό. Βέβαια, όπως γίνεται με τα περισσότερα μυθολογήματα, αυτή δεν είναι η μοναδική εκδοχή. Σύμφωνα με άλλη, πιο προχωρημένη εκδοχή, ο Κωνσταντίνος δέχθηκε την επίσκεψη του Ιησού αυτοπροσώπως (στον ύπνο του πάλι), ο οποίος τον παρότρυνε να βάλει το προαναφερθέν σύμπλεγμα των γραμμάτων «Χ» και «Ρ», ως έμβλημα στις ασπίδες των στρατιωτών του για να πάρει την νίκη. Εδώ πραγματικά δεν ξέρει κάποιος με τι να πρωτογελάσει.
Με το ότι ο ταπεινός Ιησούς που «δίδασκε» το «ειρήνη υμίν» (Ιωάννης 20: 21), συμβουλεύει έναν ειδωλολάτρη αυτοκράτορα πως να επικρατήσει (με !!! λουλουδοπόλεμο) επί των -επίσης ειδωλολατρών- αντιπάλων του, δηλαδή, με το ότι προτρέπει, άνθρωπο να σκοτώσει άνθρωπο, στ’ όνομά του ή με το ότι ο εβραίος Ναζωραίος αναγνωρίζει ως «υπογραφή» του το ελληνικό «χριστολογότυπο» (αυτό το χρησιμοποιούν για να υποστηρίξουν την ελληνική καταγωγή τού Ιησού -κοντολογής πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο). Η μεγάλη απορία βέβαια, παραμένει: Σε τι γλώσσα μίλησε ο εβραίος Ναζωραίος στον Κωνσταντίνο και η ακόμη μεγαλύτερη: Μα καλά, ο Κωνσταντίνος είδε τέτοια σημάδια, οράματα κι ολόκληρο Ιησού -έστω και στον ύπνο του- κι εν τούτοις επέμενε μέχρι και το τέλος της ζωής του να είναι ειδωλολάτρης;
Μυστηριώδη παρανοϊκά πράγματα
Η φαιδρότητα όμως στα παραπάνω, έχει και εξήγηση και όνομα: Ευσέβιος Καισαρείας. Περιώνυμος χριστιανός παραμυθατζής και πλαστογράφος, που εντελώς καταχρηστικά αναφέρεται και ως «ιστορικός», εκτός από επίσκοπος που ήταν. Τα κείμενα του Ευσέβιου που αναφέρονται στον βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου δεν είναι ιστορικά κείμενα, ούτε αποτελούν ιστορική πηγή, πρόκειται για μυθιστορηματικούς πανηγυρικούς ένα σύμφυρμα κολακειών και πολιτικής προπαγάνδας. Αν και ο Ευσέβιος, δεν ήταν η μοναδική πηγή αυτών των μυθολογημάτων (βλέπε Λακτάντιος).
Σημειώστε δε, πως ο μύθος, σύμφωνα με τον οποίο, ο Κωνσταντίνος βαπτίσθηκε χριστιανός, λίγο πριν πεθάνει, αποτελεί καθαρά ένα αποκύημα της φαντασίας του Ευσέβιου και τίποτε παραπάνω από μια κλασική περίπτωση χριστιανικής προπαγάνδας. Σύμφωνα μάλιστα με την χριστιανική «παράδοση» ο Κωνσταντίνος φέρεται να έβαλε το έμβλημα και στο αυτοκρατορικό στέμμα. Βεβαίως, το ότι ο Κωνσταντίνος δεν απεικονίζεται σε νομίσματα της εποχής του με το «χριστόγραμμα» στο στέμμα, είναι μια «μικρή» κι «ασήμαντη» λεπτομέρεια (το «χριστόγραμμα» εντοπίζεται μόνο στην πίσω πλευρά νομίσματος τού 337 μ.κ.ε. -δηλαδή το έτος που πέθανε). Ο Κωνσταντίνος ουδέποτε έγινε χριστιανός, ενώ μέχρι και την προτελευταία ημέρα της ζωής του θυσίαζε στον Δία -μια υποχρέωση που είχε κι από τον ύψιστο τίτλο της ρωμαϊκής θρησκείας του «Υπατου Ποντίφικα» (Pontifex Maximus) έναν τίτλο που δεν απέρριψε ποτέ.
Ειρηνική συνύπαρξη: Η εκδοχή αυτή, δημιουργεί πλήθος ερωτηματικών, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν μερικά δεδομένα: 1. Τον βίαιο χαρακτήρα τού Κωνσταντίνου, για τον οποίον η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν ασήμαντη. Υπενθυμίζεται, ότι ο «πράος» και «ειρηνιστής» Κωνσταντίνος δεν δίστασε να στείλει στον τάφο, μεταξύ άλλων, τον γιο του Κρίσπο, την σύζυγό του Φαύστα, τον πεθερό του Μαξιμινιανό, τον κουνιάδο του Μαξέντιο, τούς γαμβρούς του Λικίνιο και Βασσιανό κ.ά. 2. Τον αδίστακτο και φιλοπολεμικό του χαρακτήρα ο οποίος τον ώθησε να στραφεί, με διάφορα προσχήματα, εναντίον των συναυτοκρατόρων του (κάποιοι και συγγενείς του), διεκδικώντας όλη την αυτοκρατορία για τον εαυτόν του.
3.Την αντισυμβατική συμπεριφορά των χριστιανών, οι οποίοι πέραν τού ότι αρνούνταν να υπηρετήσουν την αυτοκρατορία, αρνούνταν και την λατρεία τού αυτοκράτορα, κάτι που ισοδυναμούσε με προδοσία και μπορούσε να επιφέρει την ποινή τού θανάτου. 4. Οι χριστιανοί δεν ήταν εχθρικοί προς τις άλλες θρησκείες και δεν τις περιγελούσαν, επειδή ένιωθαν περιθωριοποιημένοι από το ρωμαϊκό κράτος, αλλά επειδή είχαν -και συνεχίζουν να έχουν- την ισχυρή πεποίθηση ότι η δική τους θρησκεία ήταν η μόνη αληθινή. Μήπως -κάτι άλλο;
Σαφώς κι ονομάζεται «πολιτική σκοπιμότητα»
Τα χριστιανικά ιερατεία σταδιακά ανέπτυσσαν το δυναμικό τους, καθώς στις τάξεις τους προσέφευγαν όλο και περισσότεροι φτωχοί πολίτες -κυρίως χωρικοί- της ρωμαϊκής επικράτειας, οι οποίοι αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της επίγειας ζωής, έβρισκαν καταφύγιο, στήριγμα κι ελπίδα στην μεταθανάτια που πρόσφερε η νέα θρησκεία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι εκείνη την εποχή, ο χριστιανισμός αποκαλούνταν και «αίρεση των φτωχών». Η χριστιανική θρησκεία όμως έβρισκε απήχηση και στα μεσαία, αλλά και στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, που αντιπαθούσαν τον αυτοκρατορικό αυταρχισμό. Οι χριστιανοί εξακολουθούσαν βέβαια να είναι μειοψηφία, αλλά πλέον ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη, με ανοδικές τάσεις. Μια δύναμη που ο Κωνσταντίνος θεώρησε ότι θα του ήταν εξαιρετικά πολύτιμη αν την συνεταιριζόταν προκειμένου να επιτύχει τον στόχο του και να γίνει μονοκράτορας, ήταν ένας από τους πέντε -αρχικά- αυτοκράτορες που διοικούσαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά το πρότυπο «διαίρει και βασίλευε» και δεν έπεσε έξω, καθώς η συνέχεια τον δικαίωσε.
«Η μεταστροφή του Κωνσταντίνου» του Ρούμπενς
Έτσι, οι χριστιανοί, πέραν της αυτονόητης αναγνώρισης και νομιμοποίησης, κέρδισαν κρατικά αξιώματα, αποκατάσταση περιουσιακών στοιχείων, οικονομικά προνόμια, απόκτηση γης, ο κλήρος φορολογική απαλλαγή, χορηγίες και δικαίωμα ιδιοκτησίας επί ναών των εθνικών. Σε αντάλλαγμα, οι χριστιανοί σταμάτησαν πλέον ν’ αρνούνται την στράτευση (η οποία ήταν και το κυρίως ζητούμενο για τον Κωνσταντίνο) παραχώρησαν στον Κωνσταντίνο δικαιοδοσία πάνω σε θεολογικά ζητήματα, καθώς και στον διορισμό επισκόπων, ενώ τον έχρισαν και ως 13ο απόστολο (ισαπόστολος). Με λίγα λόγια, ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την προστασία και κηδεμονία της χριστιανικής θρησκείας. Η συνέχεια γνωστή. Ο ήδη ενισχυμένος, από τον Κωνσταντίνο, χριστιανισμός, έγινε η μοναδική επίσημη και υποχρεωτική θρησκεία, επί Θεοδοσίου επίσης «Μέγας» για ευνόητους λόγους, δείχνοντας πλέον και το πραγματικό του πρόσωπο, βυθίζοντας την ανθρωπότητα στο σκοτάδι και το αίμα.
Τα ανδραγαθήματα του μεγάλου ανδρός Κωνσταντίνου
324 μ.κ.ε. Μετά την εξόντωση του ανταγωνιστή του Λικίνιου, ο ρωμαίος αυτοκράτορας Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, αρχίζει την συστηματική καταστροφή των ελληνικών ιερών. Λεηλατεί το περίφημο Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος στην Ιωνία και θανατώνει με φρικτά βασανιστήρια όλους τους ιερείς.
326 μ.κ.ε. Κάποια χρονική στιγμή μεταξύ 15 Μαΐου και 17 Ιουνίου του 326 συνελήφθη και εκτέλεστηκε, μετά από διαταγή του Κωνσταντίνου, ο μεγαλύτερος γιος του (και γιος της Μινερβίνης), ο Κρίσπος με «ψυχρό δηλητήριο» στην Πούλα της Κροατίας. Τον Ιούλιο ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε την σύζυγό του Φαύστα, κατ’ εντολή της μητέρας του Ελένης. Η Φαύστα αφέθηκε να πεθάνει σε ένα υπερθερμασμένο λουτρό. Τα ονόματά τους διαγράφηκαν από πολλές επιγραφές, οι αναφορές στη ζωή τους αφαιρέθηκαν από τα φιλολογικά αρχεία, και η μνήμη τους καταδικάστηκε. O Ευσέβιος, για παράδειγμα, στο εγκώμιο του Κωνσταντίνου, που συνέθεσε από μεταγενέστερα αντίγραφα της Historia Ecclesiastica του, και της Vita Constantini δεν συμπεριλαμβάνει αναφορές στη Φαύστα ή στον Κρίσπο. Λίγες αρχαίες πηγές προτίθενται να αναλύσουν τα πιθανά κίνητρα για αυτά τα γεγονότα. Αυτές οι λίγες πηγές, που προσφέρουν μη πειστικές εξηγήσεις, είναι πιο πρόσφατης προέλευσης, και είναι γενικά αναξιόπιστες
326 μ.κ.ε. Ο Κωνσταντίνος με την προτροπή της φανατικά χριστιανής μητέρας του Ελένης, (φυσικά χριστιανή κατόπιν συναλλαγής κι όχι από πεποίθηση, γι αυτό και δεν έχασε τον μανιακό χαρακτήρα της) καταστρέφει ολοκληρωτικά το ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αίγες της Κιλικίας
330 μ.κ.ε Ο Κωνσταντίνος κλέβει όλους τους θησαυρούς και τα αγάλματα που βρίσκονται μέσα στα Ελληνικά Ιερά για να διακοσμήσει την Nova Roma (Κωνσταντινούπολη). Η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εγκαθίσταται στην Μεγαρικής προέλευσης πόλη Βυζάντιον. Ο ελληνικός χαρακτήρας της πόλης αλλοιώνεται από βαρβαρικούς πληθυσμούς που μαζικά μεταφέρονται στην πόλη ώστε να αυξηθεί ο πληθυσμός της. Το ελληνικό στοιχείο μετατρέπεται από κυρίαρχο, σε μια μικρή μειοψηφία.
Η χερσόνησος του Άθου από Ιερό Ελληνικό Άλσος των Μουσών της Αρτέμιδος, μετά από σφαγές και καταστροφές ναών μετατρέπεται από τον Κωνσταντίνο (με την προτροπή της θεομανούς μητέρας του) σε μοναστικό χριστιανικό κέντρο (κι ετσι ζούμε μέχρι σήμερα το έκτρωμα του άβατου στο Ελληνικό Ιερό Όρος). Τον ίδιο χρόνο ο χριστιανικός όχλος, συνεπαρμένος από τη μισαλλόδοξη χριστιανική εκκλησία, καίει στο Bayeux το ιερό του Βελλενού-Απόλλωνος και λυντσάρει τους ιερείς του. Η Θεά Άρτεμης ήταν σύμβολο της αγνότητας και της αιώνιας παρθενίας, της άσπιλης κι αμόλυντης παρθένας, η οποία ουδέποτε γνώρισε τον έρωτα, την ανδρική κλίνη κι ουδέποτε γέννησε. Από βρέφος είχε ζητήσει από τον πατέρα της Δία την αιώνια παρθενία και δεν υπέκυψε στα βέλη του Θεού Έρωτα όταν αισθάνθηκε το ερωτικό σκίρτημα για τον εκπάγλου καλλονής Ενδυμιώνα. Ολοφάνερο πως οι καλόγεροι με τα δικά τους παραμύθια έφεραν την Παναγία από την έρημο και ονόμασαν το Ελληνικό Ιερό, «Άγιο Όρος» κήπο και περιβόλι της Παναγίας. Αυτά είναι εγκλήματα για τα οποία δεν λογοδότησε ποτέ κανείς.
335 μ.κ.ε Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες ιερούς εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει την ΣΤΑΥΡΩΣΗ όλων των μάγων και μάντεων. Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς οι αμόρφωτοι και μισέλληνες χριστιανοί εννοούσαν όλους τους επιστήμονες, φιλόσοφους, ιερείς. Τότε είναι που μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος.
Ακολουθούν καταστροφές ελληνικών ναών και στη θέση τους κτίζονται χριστιανικές εκκλησίες
337 μ.κ.ε. Είναι το έτος που ο Κωνσταντίνος από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος. Ο Κωνσταντίνος διατάζει την εκτέλεση της συζύγου του Φαύστας, την οποία και βράζουν ζωντανή!!! Κωνσταντίνος κι Ελένη δηλητηριάζουν τον άτυχο Κρίσπο, γιο του Κωνσταντίνου από την παλλακίδα του Μινερβίνα, με την δικαιολογία ότι συνωμοτούσε ενάντια στον θρόνο καθώς και ουκ ολίγους συγγενείς τους [Ζώσιμος, Νέα Ιστορία] Ύστερα σκότωσε το γαμπρό του Μαξιμίνο και τον αντίπαλό του Λικίνιο που είχε καταφύγει ικέτης στη Θεσσαλονίκη. Όταν ανέσυρε το πτώμα του Μαξέντιου από τον Τίβερη, το αποκεφάλισε και το κάρφωσε σε ένα παλούκι για να το περιφέρει στους δρόμους της Ρώμης, πεθαίνει ενώ λίγο πριν είχε βαπτιστεί χριστιανός.
341 μ.κ.ε. Ο αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Θέτει εκτός νόμου το Ελληνίζειν και την παραδοσιακή μαντική. Πολλοί Έλληνες είτε εκτελούνται, είτε φυλακίζονται.
346 μ.κ.ε. Μεγάλης κλίμακας διωγμοί εναντίον των εθνικών, Ελλήνων και μη της Κωνσταντινούπολης. Ο ρήτωρας, φιλόσοφος και συγγραφέας Λιβάνιος κατηγορείται ως μάγος και εξορίζεται.
353 μ.κ.ε. Με διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λατρεία και την προσφορά θυσιάσματος στους εθνικούς δια ποινής θανάτου.
354 μ.κ.ε. Με νέο διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λειτουργία των εθνικών και ελληνικών ιερών και διατάζει το κλείσιμο τους. Οι ιεροί ναοί των Ελλήνων και των άλλων εθνικών λατρειών μετατρέπονται σε πορνεία και ταβέρνες. Οι εθνικοί ιερείς εκτελούνται. Καινούριο αυτοκρατορικό διάταγμα διατάζει την «ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ». Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκών σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας.
Χριστιανοί ασβεστοπαραγωγοί κατασκευάζουν ασβεστοκάμινους δίπλα σε ελληνικούς ναούς για να εκμεταλλευτούν τα μάρμαρα των ναών. Είναι η αρχή για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενάντια στην επιστήμη και πνευματική και τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας. Από το 354 μ.κ.ε. και για 1500 χρόνια ακόμα θα καούν στην πυρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων. Βιβλία φιλοσοφίας, λογοτεχνίας , μαθηματικών, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία. Σε αυτά τα τελευταία οι φανατικοί χριστιανοί θα επιδείξουν ιδιαίτερο ζήλο καθώς για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου χριστιανικό όχλο αποτελούν, ιδιαίτερα τα μαθηματικά, κείμενα μαγείας. Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία έχουμε όπως υπολογίζεται λιγότερο από τον 1% . Όσα σώθηκαν, σώθηκαν κυρίως από τους άραβες.
357 μ.κ.ε. Ο Κωνστάντιος απαγορεύει δια νόμου όλες τις μεθόδους μαντείας.
359 μ.κ.ε. Στην Σκυθόπολη της Συρίας οργανώνονται από τους χριστιανούς τα πρώτα στρατόπεδά θανάτου της ιστορίας. Εκεί συγκεντρώνονται οι συλληφθέντες Εθνικοί από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας. Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είναι σε καθημερινή βάση. Τύφλα να ‘χουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζιστών και των κομουνιστών. [αναζήτησε το άρθρο: Σκυθόπολη και Σταυροφορίες: Θρησκευτικό Πλιάτσικο] Η απόλυτη παράνοια, η χριστιανική εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, τον ανακηρύσσει άγιο και ισαπόστολο, όπως επίσης και την φρικτή δολοφόνο μητέρα του Ελένη ως αγία!!
Κωνσταντίνος κι Αλέξανδρος: Σχιζοφρενής Μεγαλομανία
Οι πράξεις και η συμπεριφορά του Κωνσταντίνου όπως και του Αλεξάνδρου, δεν θα προκαλέσουν μόνο συμφορές στους δυστυχείς λαούς της κυριαρχίας τους, αλλά τα εγκλήματα και η διαφθορά τους θα επηρεάσουν την ιστορία (έστω και παραποιημένη) της ανθρωπότητας επιφέροντας νέα δεινά, υποδούλωση, κοινωνικές διαβρώσεις και διαφθορά. Στην άσκηση της καταστροφικής για την πορεία του κόσμου, πολιτικής τους, έπαιξε ρόλο ο κακός χαρακτήρας τους και το ανύπαρκτο προσωπικό τους ήθος. Ο Κωνσταντίνος ήταν βάναυσος κι απαίδευτος, αμόρφωτος, σπαθοφόρος, από τις επιστολές και τα κείμενα του που διασώθηκαν μονάχα η υπογραφή τους είναι γνήσια.
Σαν άνθρωπος της εξουσίας άξεστος κι αγράμματος χρησιμοποιεί έμπειρους συμβούλους για την σύνταξη λόγων και διαγγελμάτων. Ο Κωνσταντίνος εκφράζει γνώμη και δίνει οδηγίες για δογματικά θέματα παρά την παντελή θεολογική του άγνοια, διαμέσου των θεολογικών επισκόπων. «Αμαθής και ανόητος» χαρακτηρίζεται σε ένα αρχαίο κείμενο. Η αχαλίνωτη μεγαλομανία, η πολεμική δόξα (που συνοδεύεται με χιλιάδες θύματα) η επίδειξη ανατολικής χλιδής και αυτοκρατορικού μεγαλείου με μυθικού πλούτου διακοσμήσεις ήταν τα μεγάλα πάθη του. Το 325, κατά τον εορτασμό της 20ετηρίδος της ηγεμονίας του εμφανίστηκε με διάδημα στην κεφαλή και κεφαλόδεσμο από μαργαριτάρια, όπως οι πέρσες μονάρχες που αποτελούσαν και για τον Αλέξανδρο το πρότυπο της αυτοκρατορικής απολυταρχίας.
Αρεσκόταν να απονέμει κούφιους από ουσία, τίτλους βαρύγδουπους και αξιώματα σε αυλικούς και συγγενείς του. Ο πρώτος ευνούχος της Αυλής ήταν το επισημότερο, το πιο έμπιστο αλλά και το υψηλότερο αξίωμα. Αυτός ο ευνούχος εξουσίαζε όλους τους παλατιανούς και τους «σιλεντάριους» που επέβαλαν γενική σιωπή σε κάθε εμφάνιση του αφέντη τους. Οτιδήποτε αφορά τον αιμοσταγή Κωνσταντίνο είναι «ιερό» Αυτό το έκφυλο σκηνικό χλιδής και δεσποτισμού, τρόμου και δολοπλοκιών ενστερνίστηκα όλοι οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Εγκολπώθηκε όπως κι ο Αλέξανδρος τα ασιατικά ήθη, τις ενδυμασίες, την μεγαλοπρέπεια, τρυφηλότητα και το πομπώδες – προκαλώντας απέχθεια στους δύστυχους υπηκόους τους.
Εμφανιζόταν στους δημόσιους χώρους με βαρύτιμα διαδήματα, αμέτρητα κοσμήματα, περιλαίμια και βραχιόλια, μανδύες μεταξωτούς με χρυσοκέντητα άνθη δίνοντας την εντύπωση θηλυπρέπειας και μαλθακότητας. Επίδειξη κι απολαύσεις «τρυφή τον βίον ενδούς» γράφει ο Ζώσιμος. Σπατάλες, ασωτίες, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, σε εξαγορά συνειδήσεων, σε παλάτια και άχρηστα κτιριακά συγκροτήματα. Υπήρξε βάναυσος με βίαιες εκρήξεις οργής κι απερίσκεπτες αποφάσεις υπό το κράτος της εξαλλοσύνης, ακριβώς όπως κι ο Αλέξανδρος.
Στα νομίσματα έδινε εντολή να χαραχθούν επιγραφές «θριαμβευτής πάνω σε όλα τα έθνη» και «κυβερνήτης της οικουμένης» Για τους κόλακες αυλικούς του προπαγανδιστές είναι «μεγαλόφρων» ο λογισμός του μετεωρίζεται «υπέρ την ουράνιον αψίδα» μέρα και νύχτα επικαλείται τον «ουράνιον πατέρα». Ποιος; Ο Κωνσταντίνος που έστρωσε την αυτοκρατορία σε Δύση και Ανατολή με πτώματα. Πολλοί ιστορικοί χριστιανοί χαρακτηρίζουν την περίοδο της αυτοκρατορίας του ως «μία από τις σημαντικότερες βασιλείες» της παγκόσμιας ιστορίας. Στην πραγματικότητα υπήρξε μια περίοδος αίματος, βαθιάς διαφθοράς, με πρωταρχικό ένοχο τον Κωνσταντίνο και την πόρνη μητέρα του Ελένη. Με την παραμόρφωση της χριστιανικής ιδεολογίας και τον ξεπεσμό της εκκλησίας με τις βάναυσες επεμβάσεις και την αγυρτεία. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος μια εγκληματική μορφή ισάξια των σύγχρονων Χίτλερ και Στάλιν, υπαίτιος απάνθρωπων και κατάπτυστων πράξεων, επέβαλε την απολυταρχία ταυτίζοντας τον έκφυλο εαυτό του με τον νόμο «Έμψυχος Νόμος» ο αυτοκράτορας, «ότι αρέσει στον αυτοκράτορα είναι νόμος»
O Κωνσταντίνος πέθανε τον Μάιο του 337 μ.κ.ε σε ηλικία 65 ετών
Κατά την παράδοση, ύστερα από ασθένεια, μεταφέρθηκε στη Νικομήδεια όπου, πριν ξεψυχήσει, ζήτησε να βαπτιστεί χριστιανός (πολύ βολικό). Σύμφωνα όμως με πληροφορίες εκκλησιαστικών συγγραφέων και Βυζαντινών χρονογράφων ο Κωνσταντίνος ούτε ασθένησε, ούτε ασπάστηκε τον χριστιανισμό. Δολοφονήθηκε από τους ετεροθαλείς αδερφούς του, νόμιμους κληρονόμους του θρόνου, που είχαν παραμερισθεί με την ανάδειξη στο αξίωμα του καίσαρος των τριών γιών του. Ο Φιλοστόργιος γράφει ότι ο Κωνσταντίνος δολοφονήθηκε με δηλητήριο- «εν Νικομήδεια, φαρμάκοις υπό των αδελφών τεθνάναι» και ο Μιχαήλ Γλυκάς: «Τελευτά δε του βίου εξ επιβουλής των ετεροθαλών αυτού αδελφών φάρμακον αυτώ δηλητήριον εγχεαμένων». Φαινόμενο των εσωδυναστικών ανταγωνισμών για τον θρόνο οι συνομωσίες, οι φόνοι ή αλληλοεξόντωση των υποψηφίων κληρονόμων της εξουσίας. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος είχε δολοφονήσει τον γιο του Κρίσπο, πρώτο διάδοχο και πρόσκομα για τους άλλους τρεις βασιλοπαίδες.
Η σορός του αυτοκράτορα θα διακομισθεί «εν λάρνακι χρυσή» όπως ιστορεί ο Ζώσιμος και θα ενταφιασθεί στον ναό των αγίων Αποστόλων. Θα υμνηθεί ως θεοσεβής, θεοφιλής, ιεραπόστολος και θα αναγορευθεί ισαπόστολος ή μάλλον δέκατος τρίτος απόστολος. Ήταν μια ασεβής κολακεία, ένα ανιστόρητο εγκώμιο που υπαγορευόταν από τις σκοπιμότητες της κοσμικής εκκλησιαστικής εξουσίας. Το μαυσωλείο του Κωνσταντίνου, ο ναός των αγίων Αποστόλων ήταν άλλοτε, κατά τον Νικηφόρο Κάλλιστο Ξανθόπουλο (ΙΔ’αι.) «βωμός των Ελλήνων, δωδεκάθεον όνομα». Ισαπόστολος, απεσταλμένος του θεού, ισάξιος του Παύλου, όπως δοξολογείται σε έναν ύμνο του Μηναίου:
«ουκ εξ ανθρώπων κλήσιν έλαβες
Αλλ’ ως θεσπέσιος Παύλος
Έσχες μάλλον, ένδοξε, ταύτην
Εξ ύψους, Κωνσταντίνε, ισαπόστολε»
Αλλ’ ως θεσπέσιος Παύλος
Έσχες μάλλον, ένδοξε, ταύτην
Εξ ύψους, Κωνσταντίνε, ισαπόστολε»
Ο ενταφιασμός του, όπως και ο βίος του, συνοδεύτηκε από φρικώδη αιματοχυσία. Η σορός, με πρωτοβουλία του πατριάρχη, μεταφέρεται, άγνωστο γιατί, από τον ναό των αγίων Αποστόλων στον ναό του αγίου Ακακίου. Ακολούθησαν συγκρούσεις και πραγματικό μακελειό, όπως γράφει ο βυζαντινός Θεοφάνης. Γέμισαν αίματα η αυλή, το φρέαρ του ναού και οι γύρω πλατείες, «Φόνος γέγονε πολύς ώστε πληρωθήναι το φρέαρ και την αυλήν του μαρτυρίου αιμάτων και τας παρακείμενας πλατείας».
Δυο χρόνια πριν από τον θάνατο του, το 335 μ.κ.ε, ο Κωνσταντίνος αποφάσισε τη διανομή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που κατέκτησε εξοντώνοντας, ύστερα από πολύνεκρους εμφυλίους πολέμους, τους συνηγεμόνες του της τετραρχίας και προκαλώντας τον όλεθρο εκατομμυρίων ψυχών, στους τρεις γιους του, για να μην προκληθεί εσωδυναστική διαμάχη. Στον Κωνσταντίνο παραχώρησε την άλλοτε επικράτεια του πατέρα του Κωνστάντιου Χλώρου, την Βρετανία, την Ιβηρική και τη Γαλατία. Στον Κωνσταντίο τη Μ. Ασία, Συρία και Αίγυπτο, ενώ στον Κώνσταντα την περιοχή μεταξύ Εύξεινου Πόντου, Αδριατικής και Αιγαίου.
Η διαμάχη ωστόσο ήταν αιματηρή, όπως συνήθως στις μοναρχίες, κυρίως των Μεγάλων της Ιστορίας. Αμέσως μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου η αυτοκρατορική φρουρά θανάτωσε τους ετεροθαλείς αδελφούς του και έξι ανιψιούς -νόμιμους υποψήφιους για το θρόνο- με εντολή των τριών γιών του, καθώς και μεγάλων αριθμό αξιωματούχων της Αυλής. Ακολουθεί ο αλληλοσπαραγμός των τριών αδελφών, που διεκδικούν τη μονοκρατορία, ο καθένας για τον εαυτό του, όπως κι ο πατέρας τους. Ο Κωνσταντίνος, ο πρωτότοκος, φονεύεται κατά τη διάρκεια επιδρομής στην επικράτεια του αδελφού του Κώνσταντος. Δυο χρόνια αργότερα φονεύεται και αυτός ύστερα από πραξικόπημα του Μαγνέντιου και η αυτοκρατορία θα περιέλθει τελικά στον Κωνστάντιο.
Η πλειοψηφία των χριστιανών ιστορικών υποστηρίζει ότι ο Κωνσταντίνος είχε ασπασθεί τον χριστιανισμό. Μερικοί μάλιστα διατυπώνουν την άποψη ότι κατέβαλε προσπάθειες για την εγκαθίδρυση, με συγκρητισμό, ενός εναρμονισμένου θρησκευτικού αμαλγάματος, μιας θρησκείας συγκερασμού του παραδοσιακού πολυθεϊσμού με τον φιλοσοφικό μονοθεϊσμό και τη χριστιανική ιδεολογία. Πρόκειται για τη διαιώνιση μύθων που είχε χαλκεύσει η κωνσταντινική προπαγάνδα και το εξωνημένο ιερατείο καταβαραθρώνοντας τις θεμελιώδεις αρχές της ευαγγελικής διδασκαλίας των πρώτων χριστιανικών αιώνων.
Ο αυταρχισμός, η βία, η αδικοπραγία που χαρακτηρίζει την πολιτική του Κωνσταντίνου και η διαφθορά του ιερατείου εξαιτίας των επεμβάσεων, των συναλλαγών και της εξαγοράς, θα επηρεάσει βαθύτατα την πνευματική υπόσταση του χριστιανισμού. Η διάδοση της νέας θρησκείας δεν συνακολουθείται από κοινωνική εξυγίανση και ηθική αναμόρφωση. Αλλαγή θρησκευτικού προσανατολισμού δεν συνεπάγεται και ανασύσταση του ιδεολογικού πεδίου. Η καταπίεση και η εκμετάλλευση, η βαρβαρότητα της αυτοκρατορικής εξουσίας και των φεουδαρχών και η εξαχρείωση των κυβερνώντων συνεχίζονται με έντονο ρυθμό. Καμία αλλαγή στον δημόσιο και κοινωνικό βίο.
Ο Ελληνικός πολιτισμός με τον Κωνσταντίνο δέχτηκε το δεύτερο θανάσιμο πλήγμα μετά τον Αλέξανδρο. Αποκαλείται «Μέγας» ο αποτρόπαιος τύραννος που βαρύνεται με ειδεχθή εγκλήματα και κατηγορείται ότι με την διαφθορά και τις βαρβαρότητες του «ατίμασε την αυτοκρατορική πορφύρα» Εύστοχος επομένως ο χαρακτηρισμός του από τον ποιητή Shelley «Αυτό το τέρας ο Κωνσταντίνος, με το *ψυχρό αίμα, που παριστάνει τον άγιο, αυτός ο υποκριτής, ο βάρβαρος, έκοψε του γιού του το λαρύγγι, στραγγάλισε την γυναίκα του, σκότωσε τον πεθερό και τον γαμπρό του. Στην Αυλή του περιστοιχιζόταν από μια κλίκα αιμοδιψών ψευδοευλαβών χριστιανών κληρικών και ένας μόνο από αυτούς θα μπορούσε να παρακινήσει την μισή ανθρωπότητα να σφάξει την άλλη μισή»
Θρησκείες, παιχνίδια θανάτου και πλιάτσικο
Όπως είναι γνωστό η πλέον διαδεδομένη θρησκεία στον κόσμο είναι ο Μουσουλμανισμός (Ισλάμ) που είναι και η πολυπληθέστερη. Ακολουθούν ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός. Οι θρησκείες αυτές σαν αφετηρία τους έχουν την αραβική έρημο, μέσα στην οποία οι ιδρυτές αυτών των θρησκειών περιφερόντουσαν με τις καμήλες τους, τη φυλή τους και τις κατσίκες τους. Ένας Ρωμαίος πολίτης ο Σαούλ, διώκτης μιας σέχτας Ιουδαίων οπαδών κάποιου που τον έλεγαν Ιησού και αγωνίζονταν κατά των κατακτητών ρωμαίων για την ελευθερία τους, βρήκε μια καλή ευκαιρία να αλλάξει στρατόπεδο κατόπιν Ρωμαϊκής εντολής. Από διώκτης γίνεται υπέρμαχος και προστάτης του κινήματος, θα το ονομάσει θρησκεία και θα αναλάβει τη διάδοσή της σε όλη την παραμεσόγειο Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από όπου οι Ρωμαίοι αντλούσαν το στρατιωτικό τους δυναμικό.
Οι οπαδοί του Παύλου πλέον, θα του δώσουν τον τίτλο του Αποστόλου των Εθνών. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό μόρφωμα αντιμετώπιζε προβλήματα συνοχής και φυγοκέντρων πολιτικών τάσεων και προκειμένου να αποφύγει την διάσπαση σιγοντάρισε και δημιούργησε τη νέα θρησκεία που πλασάριζε ο Παύλος. Στόχος ήταν όλοι οι υπήκοοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να ομογενοποιηθούν, να καταργηθεί κάθε διαφορά μεταξύ τους για να αποφευχθεί το αλληλοφάγωμα, να γίνουν όλοι οι λαοί ένα συνονθύλευμα, χωρίς φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές για να έχουν οι Αυτοκράτορες το κεφάλι τους ήσυχο από επαναστάσεις. Ως γνωστόν ακολουθήσανε αμέτρητες σφαγές προκειμένου να υποταχθούν όλοι στην θέληση των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Σκοπός των σφαγών ήταν να επιτευχθεί μια ενότητα θεολογικού και πολιτικού δόγματος.
«Ο άνθρωπος αντι-εξελισσεται σε μαιμού (νοητικά) ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ !»
«ΠΛΟΥΤΙΣΑΜΕ ΟΛΟΙ με τον ΜΥΘΟ του Ιησού» Το είπε ο Πάπας Λέων Ι΄Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από 11-3-1513 έως 1-12-1521
«ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ ! η μεγαλύτερη και πρωτη γενοκτονια των Ελλήνων, απο τους Χριστιανους. 26.000.000 Ελληνες, ΑΔΕΙΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ και ήρθαν αλλογενείς, δειτε τα τοπονύμια μέχρι σήμερα, και το ΕΙΣ ΕΔΑΦΟΣ ΦΕΡΕΙΝ !» Ιων Μάγγος
«Τα τρία κακά της μοίρας μας Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός, δεν τα βλέπω να καταστρέφονται σύντομα, ειδικά τώρα που η άκρα επιθετικότητα του τελευταίου, επηρεάζει μοιραία και την επιθετικότητα των άλλων δύο.» Δημήτριος Χοροσκελης
@Ιων Μάγγος /προσθήκες και διασκευή -2009 miastala.com
Αναζητήστε το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου – Ο Μύθος των «Μεγάλων» της Ιστορίας – Εξολοθρευτές και τύραννοι λαών, βάρβαροι και διεφθαρμένοι. Από τον Αλέξανδρο και τον Κωνσταντίνο ως τον Φρειδερίκο και τον Ναπολέοντα.
*Ψυχρό αίμα, κατά το ήμισυ, έχουν οι ΕΡΠΕΤΟΕΙΔΕΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου