Γιατί η δημοκρατική Ευρώπη βαδίζει τον δρόμο του φασισμού; (Μέρος Α΄)

Η Ευρώπη ως μέτοχος της Ελληνικής ιδέας #2

This is not a Coup (αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ, σχολιασμός) – Μέρος Α΄

Στέργιος Π. Ζυγούρας

Πολύ σημαντικό και χρήσιμο μπορεί να χαρακτηρισθεί το τελευταίο ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου και της InfoWar “This is not a coup” (Δεν είναι πραξικόπημα). Σημαντικό για όσα συμπυκνώνει και χρήσιμο για όσα το ξεπερνούν, επειδή κάποια απ’ αυτά τα αγγίζει, δίνοντας το έναυσμα του προβληματισμού. Προβάλλουμε εδώ ορισμένα αποσπάσματα από την παρουσίασή του στο κανάλι RT (δεν έχει δοθεί ακόμη ελεύθερο στην δημοσιότητα) καταθέτοντας και μια άποψη για το επέκεινα στο δεύτερο μέρος του άρθρου.

Το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει την χρησιμοποίηση του Ευρώ από την ΕΚΤ και την Κομισιόν ως μέσου πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης. Συνδυάζει τα όσα έγιναν στην Ιταλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα, την Κύπρο τα τελευταία έξι χρόνια. Εξηγεί έννοιες που τα κράτη αποσιωπούσαν πριν επιβληθεί το Ευρώ. Πριν το 2009 ελάχιστοι γνώριζαν τι είναι και πώς σχετίζονται Spread, ELA, CDS, Goldman Sachs, οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης, ΕΚΤ και Κεντρικές Τράπεζες των κρατών-μελών της Ε.Ε. Ταυτόχρονα, το ντοκιμαντέρ επιχειρεί να ξεπεράσει το τεχνικό επίπεδο και να εξηγήσει στον μέσο Ευρωπαίο από πού πηγάζει η φασιστική νοοτροπία της ΕΚΤ και της Κομισιόν, από πού πηγάζει η αντίφαση του φασισμού με το ευρωπαϊκό κεκτημένο της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του πολίτη. Σχολιάζουμε λοιπόν το έργο της ομάδας του InfoWar με αφορμή την φιλοδοξία του να φύγει πέρα από τα τεχνικά στοιχεία και να διερευνήσει την σύνδεση πολιτικής-οικονομίας και την αιτία κατασκευής του Ευρώ.

Τα θετικά σημεία που αναδεικνύει το ντοκιμαντέρ είναι τρία:

• Η λαϊκή βούληση δεν είναι πλέον κυρίαρχη, αντίθετα με ό,τι συνεχίζουν να προβλέπουν τα εν ισχύ εθνικά πολιτικά-νομικά κείμενα του 19^ου και 20^ου αιώνα.
• Η Κομισιόν λειτουργεί -παράλληλα με την ΕΚΤ- σαν μαφιόζος, δυνάστης των λαών, χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ ως τον απόλυτο προπαγανδιστικό μηχανισμό.
• Το Ευρώ παραλληλίζεται με την χριστιανική πίστη, με άλλα λόγια, επιχειρείται ένας παραλληλισμός ευρωκρατίας και θεοκρατίας.

Τα δυο πρώτα συμπεράσματα συνδυάζονται με ένα ακόμα, που κυρίως υπονοείται: η σημερινή, κακή Ευρώπη δεν διορθώνεται· μπορεί μόνον να ξαναφτιαχτεί από την αρχή. Ο θεατής οδηγείται στο αυθόρμητο, κεντρικό ερώτημα: “ποιος και γιατί έφτιαξε μια τέτοια Ευρώπη;”

 

Πέτιφορ: «Το Ευρώ σχεδιάστηκε αποκλειστικά από τραπεζίτες»

Ενώ η κεντρική θέση δεν πρόκειται για πραξικόπημα είναι σωστή, με την έννοια “έτσι φτιάχτηκε η Ευρώπη του Ευρώ, δεν παρεκτράπηκε από τις αρχικές της προθέσεις”, αυτό που λείπει, είναι το αν το Ευρώ διέστρεψε την Ευρώπη, ή αν ο αρχικός σχεδιασμός της Ευρώπης προέβλεπε μια πολιτική-πολιτισμική ενοποίηση που θα γινόταν μόνον (ή κυρίως) μέσω του ενιαίου νομίσματος. Είχε προβλεφθεί το κοινό νόμισμα από την εποχή που λειτουργούσε η Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα, ο πρόγονος δηλαδή της σημερινής Ε.Ε.; Αν ναι, τότε έχει νόημα να μιλάμε για αποτυχημένες πολιτικές της Ε.Ε.; Εκεί, δηλαδή, που το ντοκιμαντέρ κομπιάζει, είναι αν το κόμμα των τραπεζιτών κατέλαβε την Ευρώπη των ανθρωπιστών-ιδεολόγων, μετατρέποντας μια Ευρώπη ελευθερίας & ευημερίας σε Ευρώπη τυραννίας & δυστυχίας. Και ενώ το ερώτημα αυτό απαιτεί σημαντικό χρόνο και μεθοδολογία, το επιτελείο του Α. Χατζηστεφάνου -περιέργως- το ακουμπάει, όχι όμως στο πρόσφατο παρελθόν των τελευταίων αιώνων, αλλά στο απώτερο παρελθόν της αυτοκρατορικής Ρώμης, όταν εμφανίζεται ο χριστιανισμός. Αυτό δίνει την αφορμή σε μας να αναφερθούμε όχι στην σύγκριση της ιστορικής, πρώτης Ρώμης με το δίδυμο Βρυξελλών-Φρανκφούρτης, αλλά στην διαδικασία μέσα από την οποία γεννήθηκε η Ευρώπη: στην διαίρεση της δυτικής χριστιανικής ενότητας σε εθνικά κράτη (16^ος αιώνας) και στην αποτροπή δημιουργίας του “ανατολικού” χριστιανικού κράτους (τέλη 18^ου – αρχές 19^ου αιώνα), η πρωτεύουσα του οποίου ήταν κάποτε το κέντρο αναφοράς όλων των χριστιανών.

Ελλάδα: Πολλά για το 2015, λίγα για το διάστημα 2009-2014, τίποτε για την περίοδο 1974-2009

Φρίντμαν: «Η Ελλάδα έδωσε πάλι την κυριαρχία της, όμως το αποτέλεσμα ήταν περισσότερο τέλμα»

Το ντοκιμαντέρ δείχνει πώς η Ε.Ε. ανατρέπει τον Μπερλουσκόνι, όμως δεν εξετάζει αν κάποιος ανέτρεψε τον Καραμανλή Β΄, τον Γ. Παπανδρέου, τον Α. Σαμαρά. Ενώ αναφέρεται στην επιβολή της λιτότητας υπό το “πρόσχημα του χρέους”, δεν ερευνά τον τρόπο επιβολής του προσχήματος, μέσω μιας καθοδηγούμενης λαϊκής ετυμηγορίας όπου ο πρόσφατα εκλεχθείς ηγέτης συστηματικά δυσφημείται και μετατρέπεται από “καταλληλότερος” σε ακατάλληλο. Ως προς την Ελλάδα το ντοκιμαντέρ δίνει έμφαση στο δημοψήφισμα του 2015, κάτι που είναι θετικό, γιατί εκεί κατέρρευσε δυο φορές η δημοκρατικότητα της Ευρώπης. Μέσω του πρωθυπουργού της Ε.Ε. και μέσω του πρωθυπουργού της Ελλάδας. Όμως δεν εξετάζει καθόλου την εποχή Κ. Σημίτη, Α. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή Α΄. Δεν ελέγχει το πώς η Ελλάδα εισήλθε στο Ευρώ και στην ΕΟΚ. Γιατί διαψεύστηκαν τόσο σύντομα και τόσο τραγικά το “Ισχυρό νόμισμα – σίγουρο μέλλον”, η “ισότιμη συμμετοχή στην ΟΝΕ”, το “Έξω απ’ την ΕΟΚ”, η “πλήρης ελληνική ανεξαρτησία”, η “ισοδύναμη ψήφος στην Ευρώπη”, η “ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών” (για τα τρία τελευταία μίλησε στο διάγγελμά του ο Καραμανλής Α΄ το 1978). Μια σοβαρή ένδειξη για το ότι η σημερινή Ευρώπη σχεδιάστηκε έτσι από την αρχή, είναι η προδιαβεβαίωση για το αυτονόητο. Ο Καραμανλής το 1979 διαβεβαίωνε στο Ζάππειο ότι η ελληνική εθνική ταυτότητα δεν κινδυνεύει από την ένταξη στην Ευρώπη. Ο Τσίπρας το 2015 διαβεβαίωσε ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αν και είναι ευκολότερο να υποψιαστούμε πως ο δεύτερος είπε εν γνώσει του ψέματα, το σημαντικότερο ερώτημα είναι αν η προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης προωθούσε εξ αρχής ένα κράτος με ενιαίο πολιτισμό, βασιζόμενη στο ψεύδος και στην εξαπάτηση. Πριν δούμε πώς προέκυψε η ελληνική εθνική ταυτότητα, ας δούμε ένα ακόμη στοιχείο του παρόντος μέσα από το ντοκιμαντέρ.

Τα πρόσωπα ή οι θεσμοί είναι το πρόβλημα της δημοκρατίας στην Ελλάδα και στην Ε.Ε.;

Χέριγκ: «Ο Γιάννης Στουρνάρας έπρεπε να βρίσκεται στην φυλακή»

Η ανάδειξη της εξωθεσμικής-παράνομης δράσης του Γ. Στουρνάρα είναι σημαντική. Όμως η ανάδειξη ενός αναξιόπιστου Τσίπρα που δεν κρατά τον προεκλογικό του λόγο, μαζί με την καταγγελία του Στουρνάρα από την Κωνσταντοπούλου, απλώς ανακυκλώνει για άλλη μια φορά το πρόβλημα της αξιοπιστίας του προεκλογικού λόγου μέσα στην δυτική δημοκρατία. Κάθε φορά που η δημοκρατία αποδεικνύεται ένα σύστημα εξαγοράς και υφαρπαγής της ψήφου, δεν έχει νόημα να καταγγέλλουν τα άλλοτε υπεύθυνα πολιτικά στελέχη το φαινόμενο, ή να αποδίδεται σε τυχαίους παράγοντες, εκτός της θέλησης και του αρχικού σχεδιασμού του εκάστοτε πρωθυπουργού. Αν γινόταν δυο χρόνια νωρίτερα το ντοκιμαντέρ, στην θέση της Κωνσταντοπούλου θα βλέπαμε τον Τσίπρα να καταγγέλλει τον Σαμαρά. Αν αναφερόμασταν στην “μετάλλαξη” του Ανδρέα, θα έπρεπε να δούμε τον πακτωλό των ευρωπαϊκών χρημάτων που βούλωνε τα στόματα (πρώτα του “έξω απ’ την ΕΟΚ” ΠΑΣΟΚ και μετά της ελληνικής κοινωνίας). Όσο για την αναξιοπιστία του κ. Γιούνκερ… ίσως δεν χρειαζόταν καν το βιογραφικό του· έφτανε η προεκλογική τηλεμαχία με τους συνυποψήφιούς του τον Μάιο του 2014. Κάποιος από τους πέντε θα διαδεχόταν τον πρώτο πρόεδρο της Ε.Ε., τον Ρομπάι… Το πραγματικό ζήτημα είναι από την μια η πρωθυπουργική δημοκρατία με το υπαλληλικό κοινοβούλιο, την ελεγχόμενη δικαιοσύνη και τον τύπο, από την άλλη το στημένο δημοκρατικό σκηνικό των εκλογών με τις φαινομενικά διαφορετικές επιλογές. Δημιουργούν όλα αυτά ένα μόνιμο θεσμικό κενό που καθιστά την ψήφο ανούσια, ακόμα και ενοχοποιητικό στοιχείο κατά του ψηφοφόρου; Εδώ, έχει νόημα το να ανατρέξουμε στο παρελθόν. Ήταν ανέκαθεν προσχηματική η επίκληση “Σύνταγμα-Κοινοβούλιο-λαϊκή κυριαρχία”; Ήταν ανέκαθεν ψευδής και ουτοπική η αντιπαράθεση σοσιαλισμού-καπιταλισμού; Το ντοκιμαντέρ δεν αναδεικνύει το θέμα, παρότι αντιπαραβάλλει την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση με την εκβιαστική-μαφιόζικη ΕΚΤ-ΕΕ που την καταργεί. Το ότι η ψήφος δεν αποτελεί πραγματική επιλογή του πολίτη φάνηκε και στον τρόπο με τον οποίο η Ε.Ε. άσκησε μια τρομοκρατία της ψήφου στο ελληνικό δημοψήφισμα, ενώ, υποτίθεται ότι η “τρομοκρατία” είναι μεγαλύτερος εχθρός της (ο εχθρός της δημοκρατίας). Όσο για το πώς και πότε η ψήφος “του κυρίαρχου λαού” έχει νόημα για την ΕΚΤ-ΕΕ, αυτό αναδείχθηκε πολύ καλά.

Ποιο είναι το κριτήριο των θεσμικών ελλείψεων στον δυτικό πολιτικό κόσμο;

Οι πολιτικές της Ε.Ε., της ΕΚΤ, της ηγεμονικής Γερμανίας και του Τσίπρα ελέγχονται στο ντοκιμαντέρ μέσα στο δικό τους σύστημα. Εκεί, ορισμένα σημεία θεωρούνται θέσφατα, όπως η διάκριση των εξουσιών, όπως οι επιτυχημένες αστικές Επαναστάσεις που δημιούργησαν τα “ανεξάρτητα / προηγμένα” έθνη-κράτη Ευρώπης και Αμερικής, όπως οι θεωρίες περί καπιταλισμού και σοσιαλισμού που θεωρούνται αντίθετες και όχι συμπληρωματικές. Η σημερινή κατάλυση της δημοκρατίας αποτιμάται ως στοιχείο έκπληξης, επειδή η αστική δημοκρατία που ξεκινά από την Αγγλία & την Ολλανδία και εμπεδώνεται με την Γαλλική Επανάσταση θεωρείται μια κατάκτηση του ανθρώπου που καταργεί ένα θεοκρατικό σκότος. Όμως η  “ανεξαρτησία” των εθνών-κρατών υπήρξε -στην πραγματικότητα- η εξάρτηση από έναν εξωθεσμικό μηχανισμό ελέγχου της οικονομίας και του νομίσματος. Η “ανεξαρτησία” αποτυπώθηκε στις συνειδήσεις μέσω της ψυχολογίας. Ο δυτικός κόσμος σταδιακά πείστηκε ότι την κοινωνική δικαιοσύνη κατακτά για πρώτη φορά ο άνθρωπος μέσα από το εκκοσμικευμένο πολίτευμα και ότι το πολίτευμα αυτό δεν έχει πάγιες, αφανείς σχέσεις με το χρήμα και το χρηματιστήριο. Το ίδιο με τους διεθνείς οργανισμούς, το ίδιο με την Ε.Ε. που ενώ λέγεται πως φτιάχτηκε για να αποτραπούν μελλοντικοί πόλεμοι, κανένας από όσους το έλεγαν, δεν εξηγούσε πώς χρηματοδοτήθηκαν οι προηγούμενοι. Εφόσον όμως το ντοκιμαντέρ είχε την τόλμη να παραλληλίσει την πίστη στο Ευρώ με την πίστη στον Θεό και να μιλήσει στοιχειωδώς για την διαχρονική προσπάθεια του χρήματος να ελέγξει τους πολιτικούς, τότε ανοίγει η προοπτική για το λογικό ερώτημα “ποιος είναι ο στόχος; Πού στοχεύει ο αφανής κατασκευαστής της Ε.Ε.;” Το ερώτημα είναι δύσκολο, επειδή είναι γενικό, όμως η παρακολούθηση της πορείας των τελευταίων 5 ετών και η ακολουθία των ιστορικών εξελίξεων μπορεί να βοηθήσει και στην διατύπωση και στην επίλυση. Κατ’ αρχήν λείπει η αποτίμηση σύγχρονων πολιτικών που δημιουργούν ερωτηματικά και αντιφάσεις. Θα μπορούσε κάποιος για παράδειγμα να σημειώσει ότι στην Ελλάδα το “υπουργείο παιδείας” παύει να λέγεται “εθνικό” επί ΠΑΣΟΚ το 2009, αλλά η ΝΔ που το διαδέχεται στην κυβέρνηση, δεν επαναφέρει τον τίτλο. Γιατί γίνεται αυτό από ένα κόμμα που εισάγει την Ελλάδα στην ΕΟΚ με την διαβεβαίωση ότι θα διατηρηθεί η εθνική ταυτότητα; Κάτι αντίστοιχο συνέβη με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Μάλιστα ο νόμος βασίστηκε στο κωμικό επιχείρημα ότι η δήλωση πίστης -στοιχείου που κατ’ εξοχήν αφορά και συγκροτεί την εθνική ταυτότητα- αποτελεί “προσωπικό δεδομένο”. Απόρρητο στοιχείο θεωρείται η ιστορική κοσμοθεώρηση που συγκροτούσε επί αιώνες τις κοινωνίες. Επίσης, θα μπορούσε κάποιος να σημειώσει ότι με το πρόσχημα της κρίσης καταργούνται σχεδόν για όλους τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, αλλά πολύς λόγος γίνεται για “επαναφορά του 13^ου μισθού”. Ποιος και τι κερδίζει από τις διακηρύξεις περί επαναφοράς μιας μετονομασμένης έννοιας;

Σήμερα η Ευρώπη υποκριτικότατα ξορκίζει τον “λαϊκισμό”. Κάποιον εχθρό έπρεπε να εφεύρει ο σκληρός πολιτικός πυρήνας που στηρίζεται από την ΕΚΤ για να αντεπιτεθεί στις ελάχιστες φωνές (πέραν των ακροδεξιών) που την εγκαλούν. Δεν ερωτάται όμως από κανέναν αν ο μόνος λαϊκισμός του ευρωπαϊκού οικοδομήματος είναι ο ακροδεξιός. Δεν εξηγεί η Ευρώπη γιατί τα κομμουνιστικά κόμματα (που περιλαμβάνουν τον όρο “λαός” ή παράγωγά του σε κάθε τους φράση) εξαιρούνται του λαϊκισμού. Δεν εξηγεί πώς μπορεί ένα πολίτευμα “λαϊκής κυριαρχίας” να μην έχει χτιστεί πάνω στον λαϊκισμό. Καθώς όλοι πλέον γνωρίζουν την αλληλεξάρτηση πολιτικής και οικονομίας, είναι καιρός να δούμε ορισμένα στοιχεία αυτής της σχέσης την στιγμή που γεννιέται το ελληνικό κράτος. Εκεί δίνεται η ευκαιρία να διαπιστωθεί η έννοια της “δημοκρατίας” σε πρακτικό επίπεδο, η παραπλάνηση που μπορεί να προκύψει όταν οι έννοιες “φιλελευθερισμός, ανεξαρτησία, κυριαρχία” αποτυπώνονται όχι όπως είναι στην πραγματικότητα αλλά όπως προσλαμβάνονται ψυχολογικά.

Το άρθρο ολοκληρώνεται στο Β΄ Μέρος

https://karavaki.wordpress.com/2016/09/24/democratic-eu-on-a-fascist-road-1/