Αδικαίωτοι νεκροί, ατιμωρήτοι φονιάδες
Σαν σήμερα το 1922 ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας ριχνόταν για μία εισέτι
φορά μέσα στο πυρ του βαρβαρισμού, τον οποίον βίωναν, διέδιδαν και
εκπροσωπούσαν οι ορδές του γενοκτόνου Κεμάλ Ατατούρκ.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1922 ξέσπασε η φωτιά που κατέκαψε τη Σμύρνη, καύχημα
των Ελλήνων και στολίδι ολόκληρης της Δύσης, δεσπόζουσα και
απαστράπτουσα στην ελληνική Ιωνία.
Ο Ελληνικός Στρατός είχε οπισθοχωρήσει, οι μακελάρηδες του Κεμάλ
προέλαυναν και εγκαθιστούσαν τον τουρκισμό στην περιοχή, οικοδομώντας
ένα καθεστώς τρόμου, με πρώτες ύλες τις σάρκες και το αίμα των αθώων
θυμάτων τους. Η ιστορία είναι γνωστή και η πληγή ακόμη ανοιχτή. Οι
απόγονοι των σφαγιασθέντων Ελλήνων άκουσαν και διάβασαν με
ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις ωμότητες των Τούρκων σε βάρος όσων
έμειναν ανυπεράσπιστοι στην προκυμαία της Σμύρνης.
Κατά κοινή ομολογία, ακόμη δεν έχει απονεμηθεί δικαιοσύνη γι' αυτό το
έγκλημα. Οι Τούρκοι όχι μόνο δεν έχουν αποδεχτεί και δεν έχουν
απολογηθεί για όλα όσα διέπραξαν, αλλά πανηγυρίζουν κιόλας για τα
«κατορθώματά» τους.
Επίσης, στην Ελλάδα ακόμη δεν έχουν απονεμηθεί τα του Καίσαρος τω
Καίσαρι γι' αυτή τη δεινή ήττα του έθνους μας, η οποία μας στέρησε -για
πρώτη φορά στην πολυχιλιετή Ιστορία μας- την πρόσβαση στα παράλια της
Μικράς Ασίας.
Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, την ελληνική κοινωνία προκαλεί
με τη στάση της μια δράκα μειοδοτών και οργάνων της Αγκυρας, που
αμφισβητούν τη Γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους, χαρακτηρίζουν
«συνωστισμό» τη σφαγή της Σμύρνης και κάνουν το παν για να διαγράψουν
καθετί το ελληνικό και το αληθές από τα σχολικά βιβλία.
Η «επανεκκίνηση» της οικονομίας, η ακμή του κράτους, η συνοχή της
κοινωνίας και η έξοδος από την κρίση που βασανίζει την πατρίδα μας δεν
είναι εφικτοί στόχοι δίχως εθνική αυτογνωσία.
Αν δεν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και τι μας έχει συμβεί στο παρελθόν, θα
υποχρεωθούμε να περάσουμε ξανά όλα τα πικρά μαθήματα στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου