Ελλάδα Παρασιτική κι Ακυβέρνητη

 

Οι άνεργοι είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτες

Toυς ανέργους τους έχουν “γραμμένους”

Για την πολιτική εξουσία, προέχει η διαιώνιση του πελατειακού/κομματικού κράτους, την οποία συνθέτουν σταθεροί και αλλοτριωμένοι στο σύστημα ψηφοφόροι. Οι άνεργοι είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτες κι ασταθείς στις επιλογές τους.

«Γιατί να τους ενδιαφέρουν οι άνεργοι; Σε αυτούς λένε δυο-τρεις μπαρούφες, τους υπόσχονται φύκια για μεταξωτές κορδέλλες κι απ’ όσους εξ αυτών είναι κορόϊδα αποσπούν και την ψήφο τους. Αντίθετα, στις γραφειοκρατικές νομενκλατούρες πρέπει να δίνεις εκ των προτέρων. Πείθονται να δώσουν την ψήφο τους επί τη επιδείξει. Υπό αυτή την έννοια, μία αυταρχική εξουσία τους ανέργους τους έχει γραμμένους». Αυτά είπε ο γνωστός Σουηδός οικονομολόγος και συγγραφέας Γιόχαν Νόρμπεργκ, πρώην αναρχικός και σήμερα ένας από τους εγκυρότερους μελετητές της ελεύθερης οικονομίας και του ρόλου της παγκοσμιοποίησης στην ανάπτυξη και επέκταση της ευημερίας

Είναι γνωστό πλέον, τόσον από θεωρητικής όσο και από πρακτικής πλευράς, ότι οι πολιτικές παρατάξεις που εμπνέονται από ολοκληρωτικά θεωρητικά σχήματα (αντιφιλελεύθερα, ως εκ τούτου), ναι μεν στηρίζονται στην πολιτική εξαπάτηση και την πρώτη της ύλη, τον λαϊκισμό, όμως αισθάνονται και βαθύτατη αποστροφή προς την δημοκρατία και τον λαό –τον οποίο, συνήθως, επικαλούνται για να δικαιολογήσουν ατοπήματα, βίαιες παραβιάσεις δικαιωμάτων και αυταρχικές μορφές διακυβερνήσεως.

Ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό αυτών των πολιτικών σχηματισμών είναι ότι στηρίζονται σε ομάδες συμφερόντων, με τις οποίες μοιράζονται την εξουσία, εις βάρος των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Υπό αυτή την έννοια, ο δημόσιος τομέας είναι το βασικό στήριγμα της σημερινής εξουσίας, την οποίαν επίσης στηρίζουν κρατικοδίαιτα επιχειρηματικά συμφέροντα και εξωκυβερνητικές συντεχνίες. Κατά συνέπεια, είναι αυτονόητο ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να «φροντίζει» ιδιαίτερα την πολύτιμη πελατεία της, η οποία βεβαίως είναι σε σημαντικό βαθμό αυτή που δημιουργήθηκε από το πασοκικό κράτος.

Στην βάση αυτής της λογικής, λοιπόν, η τελευταία σκοτούρα της κυβερνήσεως είναι οι άνεργοι και η ανάπτυξη μέσω επενδύσεων. Ανάπτυξη και ριζική καταπολέμηση της ανεργίας προϋποθέτουν ισχυρές παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες πρέπει να έχουν βάθος χρόνου. Όμως, όταν γίνεται λόγος για παρόμοιες επενδύσεις, στοιχειώδης απαίτηση των επενδυτών είναι ένα σταθερό και απελευθερωμένο περιβάλλον σε όλα τα επίπεδα. Αυτού του τύπου το περιβάλλον, ωστόσο, όχι μόνον δεν υπάρχει στην Ελλάδα αλλά η κυβέρνηση δεν θέλει και να υπάρξει.
Ένα απελευθερωμένο, σταθερό επενδυτικό περιβάλλον απαιτεί λιγότερη γραφειοκρατία, αναγνώριση της αναλήψεως κινδύνων και ευνοϊκό ιδεολογικό κλίμα απέναντι στην επιχειρηματικότητα και τον αναπτυξιακό της ρόλο. Οι συνθήκες αυτές είναι ανύπαρκτες στην Ελλάδα και ούτε είναι δυνατόν να υπάρξουν, καθ’ όσον αντίκεινται στον λαϊκισμό και την δήθεν προοδευτική ιδεολογία που επικαλείται η κυβέρνηση. Το δε επενδυτικό κλίμα είναι το χειρότερο δυνατό και δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Όπως επισημαίνεται από επιχειρηματικούς κύκλους, η αθέτηση συμβάσεων και η αδυναμία προστασίας όλων αυτών που παρά το δυσμενές κλίμα επένδυσαν στην Ελλάδα, προκαλεί σοβαρές ζημιές στην αξιοπιστία της χώρας και, βέβαια, ακυρώνει την όποια εμπιστοσύνη προς αυτήν.

Από την άλλη πλευρά, η πρόσβαση σε χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και ειδικά των ΜμΕ στην Ελλάδα χειροτέρευσε εκ νέου, σύμφωνα με την 6μηνιαία έκθεση της ΕΚΤ, ενώ και οι εξαγωγές χάνουν σταδιακά την δυναμική τους, εμφανίζοντας πλέον ρυθμούς μείωσης. Η πορεία των εσόδων της γενικής κυβέρνησης τον Οκτώβριο εμφανίζει επίσης στοιχεία αποδυνάμωσης, αν εξαιρεθούν συγκυριακοί παράγοντες, που όμως ισοσκελίζεται σταθερά από την μείωση δαπανών, κυρίως προμήθειας υλικού νοσοκομείων και πληρωμών για κοινωνικές παροχές εκτός των συντάξεων.

Θα πρέπει επίσης να τονιστεί ιδιαίτερα ότι η συνεχής αναζήτηση νέων φόρων για την κάλυψη των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού, καθώς οι φιλόδοξοι στόχοι εσόδων διαψεύδονται συνεχώς σε μία οικονομία που λυγίζει κάτω από το βάρος της υπερφορολόγησης. Όταν όμως κύριο μέλημα της πολιτικής εξουσίας είναι η διαιώνιση του συντεχνιακού / πελατειακού κράτους και η δημιουργία ευκαιριών πλουτισμού για όλους αυτούς που το αξιοποιούν προς ίδιον όφελος, η περί ανέργων και επενδύσεων συζήτηση καθίσταται περιττή. Ενδεχομένως να χρησιμοποιείται για την εκφώνηση πανηγυρικών και την δημιουργία εντυπώσεων, όμως κατά βάθος είναι ανύπαρκτη.
Χαρακτηριστικό είναι έτσι το γεγονός ότι, σε μία χώρα με 1.300.000 ανέργους, η κυβέρνηση –προκλητικά– προσφέρει αυξήσεις 150 εκατ. ευρώ στους δημοσίους υπαλλήλους, που είναι και το πιο προνομιούχο αλλά αντιπαραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Παράλληλα, η εφαρμογή του Ν.4262/2014 περί αδειοδοτήσεων των επιχειρήσεων μετατίθεται για το 2018, ώστε να προλάβουν κάποιοι να βάλουν τις κουτάλες στο μέλι…

Συνεχίζεται έτσι για έβδομη χρονιά ο υφεσιακός δρόμος της οικονομίας και γίνεται πλέον ηλίου φαεινότερη η περιφρόνηση προς τους ανέργους νέους κυρίως. Καλά κάνουν δε οι πιο άξιοι και δυναμικοί από αυτούς, που φεύγουν. Μήπως όμως αυτός είναι και ο πραγματικός στόχος των κυβερνώντων; Η ανάδυση μίας αδύναμης, γερασμένης και οπισθοδρομικής Ελλάδος, στην οποία εξουσία θα ασκούν οι επιτήδειοι και οι αδίστακτοι καιροσκόποι;

Γι αυτό η Ελλάδα είναι Κολομβία των Βαλκανίων
Θράσος, αλαζονεία, αμάθεια κι απέραντη περιφρόνηση
Η βαθειά περιφρόνηση της κυβέρνησης προς τον λαό, την πραγματικότητα, στοιχειώδεις αξίες της ζωής και, κυρίως, προς την δημοκρατία, έφθασε σε σημείο που σπάει κόκκαλα. Κάπου 45 Έλληνες ψηφοφόροι στους 100 δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές. Επίσης, στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου 40 Έλληνες στους 100 ψήφισαν «ναι» στην Ευρώπη και στα μέτρα. Είναι έτσι φανερό ότι η πραγματική λαϊκή στήριξη προς τον κ. Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του φθάνει στην πραγματικότητα στους έξι Έλληνες στους δέκα. Και από τους ψηφοφόρους αυτούς, οι μισοί και πλέον είναι το παλαιό τριτοκοσμικό και οπισθοδρομικό ΠΑΣΟΚ, το οποίο στην σημερινή κυβέρνηση εκπροσωπείται και από 15 υπουργούς και υφυπουργούς.

Στην ουσία, λοιπόν, η σημερινή Ελλάδα κυβερνάται από μία λαϊκιστική μειοψηφία, την οποία συνθέτουν τα κρατικοδίαιτα και εθνικιστικά στρώματα μιας ακίνητης κοινωνίας, που όλο και πιο γρήγορα διχάζεται και βυθίζεται στην παρακμή. Σαφώς δε, αυτό το κομμάτι της κοινωνίας δεν ενδιαφέρεται ούτε για ανάπτυξη, ούτε για μεταρρυθμίσεις, ούτε για καινοτομίες, ούτε βέβαια για μόρφωση και πολιτισμό. Μοναδικά του μελήματα είναι το βόλεμα, η μικροκομπίνα, η συνταξούλα και η μόνιμη σίτιση από το Δημόσιο.

Όπως είπε πρόσφατα σε εκδήλωση της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ) ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, για ένα κομμάτι του λαού η ασφάλεια της επανάληψης αποτελεί αίτημα, το οποίο πηγάζει από την φαντασιακή άρνηση της πραγματικότητας σε μία κοινωνία η οποία «ελπίζει για να μην σκέπτεται». Έτσι, η κοινωνία αυτή προσαρμόζεται διαρκώς στο χειρότερο διότι έχει μάθει να αποδέχεται εσωτερικά το ευτελές. Για την κοινωνία αυτή, λοιπόν, οι δυνάμεις του λαϊκισμού αισθάνονται βαθύτατη περιφρόνηση, γι αυτό και ανενδοίαστα την χλευάζουν. Επειδή δε οι δυνάμεις αυτές, που καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα, γνωρίζουν ότι η κοινωνία νοιώθει ότι την καταδιώκουν οι «άλλοι», την βοηθούν μέσω του λαϊκισμού να χρησιμοποιεί τους «άλλους» ως άλλοθι για να παραμένει αδρανής.

Χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή είναι το τελευταίο σκηνικό που έστησε η αριστεροακροδεξιά κυβέρνηση με εχθρούς τον Γερμανό υπουργό Οικονομίας Β.Σόϊμπλε, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και την γερμανική εφημερίδα Die Welt. Σχετικά με το θέμα αυτό και τις διαστάσεις που επεδίωξε να δώσει η κυβέρνηση, ο Νότης Παπαδόπουλος στο διαδικτυακό Βήμα έγραψε: «Ποιο ψέμμα έγραψε η Die Welt τονίζοντας ότι, με την κυβέρνηση Τσίπρα, η Ελλάδα είναι ακυβέρνητη; Κοιτάξτε μερικά παραδείγματα ακυβερνησίας και κομματικής ιδεοληψίας που καθιστούν μάλιστα την χώρα τριτοκοσμική:

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης υπάρχει υπουργός που ξέχασε να συμπεριλάβει στην δήλωση πόθεν έσχες του 1,8 εκατ. ευρώ και 38 ακίνητα (ακόμη και είναι οικόπεδα και αγροτεμάχια) και δεν έχει συλληφθεί από την οικονομική αστυνομία;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης μία φορά τον μήνα κάποιοι πυροβολημένοι νεαροί μασκοφόροι επικαλούμενοι τα αναρχικά τους φρονήματα επιτίθενται σε μία περιοχή, καίνε αυτοκίνητα, λεηλατούν μαγαζιά και κάνουν την ζωή των κατοίκων αβίωτη, χωρίς η αστυνομία να τους συλλαμβάνει;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης μία σιδηροδρομική γραμμή που μεταφέρει εμπορεύματα και αποφέρει εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για το ελληνικό κράτος, παραμένει κλειστή για ένα 20ήμερο επειδή μία χούφτα οικονομικοί μετανάστες την κατέλαβαν στην προσπάθειά τους να περάσουν στα Σκόπια;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης ένας πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής και ένας πρώην υπουργός καταγγέλλουν εκβιαστικές πιέσεις και φόβο για την ζωή τους από κινήσεις συναδέλφων τους, χωρίς να προκαλείται σάλος και άμεση παρέμβαση της Δικαιοσύνης για να ερευνηθούν οι υποθέσεις;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης ένας υπουργός εισηγείται τροπολογία που ψηφίζεται από την Βουλή για να δηλώσει στην συνέχεια ότι δεν πρόκειται να την εφαρμόσει όσο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και οι ίδιος υπουργός; Και ο πρωθυπουργός τον παρακολουθεί αμέριμνα!

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης η κυβέρνηση αδυνατεί να δημιουργήσει 5 χώρους φιλοξενίας για πρόσφυγες, ενώ κρατά κλειστά –λόγω τσαμπουκά του αρμόδιου υπουργού– άδεια στρατόπεδα;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης η κυβέρνηση δηλώνει αδυναμία να μαζέψει τα τέλη κυκλοφορίας από κατόχους εκατοντάδων χιλιάδες αυτοκινήτων και γι αυτό επιλέγει την αύξηση της τιμής της βενζίνης;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης οι εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ παραμένουν απλήρωτοι και 45 ασθενοφόρα ανενεργά λόγω ανταλλακτικών, όταν από αυτές τις υπηρεσίες επείγουσας μεταφοράς ασθενών εξαρτάται η ζωή χιλιάδων ανθρώπων;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης υπουργός διορίζει τα ανίψια του στην κυβέρνηση και όταν τον παίρνουν είδηση, αντί να παραιτηθεί, δηλώνει ότι ο νόμος δεν απαγορεύει διορισμούς συγγενών τρίτου βαθμού;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης 50.000 νοσηλευτές προσπαθούν να καταθέσουν αιτήσεις για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις και το ηλεκτρονικό σύστημα δεν είναι ικανό να τις δεχτεί;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης η κυβέρνηση αποφασίζει να τοποθετήσει διευθυντές Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με στενά κομματικά κριτήρια, προκαλώντας την αντίδραση της τρόϊκας, η οποία ζητεί την αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης για την πιο αποτελεσματική λειτουργία της;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης η κυβέρνηση αποφασίζει να διαγράψει με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου έναν νόμο για την Παιδεία που συντάχθηκε μετά από διαβούλευση μηνών και συγκέντρωσε διακομματική –σχεδόν– στήριξη 255 βουλευτών στο Κοινοβούλιο;

*Σε ποια χώρα της Ευρώπης ο πρωθυπουργός προσπαθεί να κλείσει τα Μέσα Ενημέρωσης επειδή δεν τού αρέσει ο τρόπος με τον οποίο τού κάνουν κριτική, προωθώντας στην θέση τους επιχειρηματίες άσχετους με τα ΜΜΕ αλλά φιλικότερους στην κυβέρνηση;»

Αν στα παραπάνω που γράφει ο Νότης Παπαδόπουλος προσθέσουμε την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το προσφυγικό, τα γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας με τους κουκουλοφόρους, τις «μαγκιές» υφυπουργού με δημοσιογράφους και μία σειρά αστοχιών στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, τότε το τοπίο σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Και όταν κανείς εθιστεί στο πολύ σκοτάδι, θεωρεί ότι είναι επικίνδυνο το φως. Μα αυτός τελικά δεν είναι και ο στόχος πολιτικών που μόνον περιφρόνηση αισθάνονται για το κοινό;

Ολοκληρώνεται η διαρθρωτική … κατάρρευση της οικονομίας
Το οξύτατο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι δεν γίνεται απολύτως τίποτα προς την κατεύθυνση αποφυγής της διαρθρωτικής της αδυναμίας.

«Μπορεί η Ελλάδα να εμφανίζεται ως μία από τις πλουσιότερες σαράντα χώρες στον κόσμο, ωστόσο στην ουσία δεν είναι. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι, με κριτήριο τις δομές της και τον τρόπο που λειτουργεί η οικονομία της, η χώρα ανήκει στον μη αναπτυγμένο κόσμο. Μπορεί δε σήμερα να σταθεροποιείται δημοσιονομικά, όμως δεν διαθέτει επαρκείς αναπτυξιακές δυνάμεις. Και αυτό είναι το πολύ σοβαρό της πρόβλημα».

Γνωστός οικονομολόγος στη Γαλλία και γνώστης της ελληνικής οικονομίας, ο Ντανιέλ Κοέν, μελετά προσεκτικά, από το 2009 και μετά, τις δομές και λειτουργίες της οικονομίας μας και η ετυμηγορία του είναι εντυπωσιακή -και σωστή.

Η χώρα μας έχει σοβαρό διαρθρωτικό πρόβλημα και δεν κάνει τίποτα για να το αντιμετωπίσει. Αντιθέτως, αντί να δει την πραγματικότητα κατάματα και με το απαραίτητο βάθος που απαιτούν οι κρίσιμες περιστάσεις, αναλώνεται σε συνωμοτικές και άλλες αστείες θεωρήσεις, που δείχνουν ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας τελεί υπό συνθήκες πνευματικής ημιπληγίας. Έτσι, σήμερα η ελληνική οικονομία κινδυνεύει να υποστεί μία δραματική «διαρθρωτική κατάρρευση», η οποία έχει ήδη δρομολογηθεί και μόνο με πολύ τολμηρά μέτρα μετασχηματισμού μπορεί να ανακοπεί.
Όπως αναγνωρίζουν σοβαροί οικονομολόγοι -και όχι αυτοί που αρέσκονται να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες- μία οικονομία στην οποία η κατανάλωση αντιπροσωπεύει το 86% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της και άρα έχει πολύ πενιχρή παραγωγική βάση, μόνο με ριζικά μεταρρυθμιστικά μέτρα μπορεί να αποφύγει το μοιραίο, και αυτό σε βάθος εικοσαετίας. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι η διαδικασία αυτή θα είχε ξεκινήσει … χθες. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει και πολλές είναι οι ενδείξεις ότι δεν πρόκειται να συμβεί. Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν έχουν ορίζοντες, ούτε την απαιτούμενη βούληση να κάνουν τομές. Διαχειρίζονται με τρόπο ανεύθυνο μία οξύτατη κρίση χρέους, που είναι το προϊόν της καταναλωτικής υποδομής της οικονομίας -η οποία, όμως, μόνο με δανεικά μπορεί να συντηρείται.
Μία χώρα που τα τελευταία 60 χρόνια στηρίχθηκε, από παραγωγικής πλευράς, στην οικοδομή, στην κάλυψη της εσωτερικής ζήτησης και στον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, δεν έχει καμία τύχη στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο και πολύ ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον. Ακόμα χειρότερα, από το 1981 και μετά, για να δημιουργήσει συνθήκες ευφορίας, η χώρα αυτή ενίσχυσε την κατανάλωσή της μέσω του δανεισμού, εγκατέλειψε την παραγωγή της προς όφελος του λιανεμπορίου και, αντί να αποκτήσει διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά, υπερκάλυψε την εσωτερική ζήτηση με εισαγόμενα είδη.

Στο πλαίσιο αυτό, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο οικονομολόγος κ. Δημήτρης Ιωάννου, συγγραφέας του εντυπωσιακού βιβλίου Ανατέμνοντας Την Κρίση (εκδ. Παπαζήση), «η ελληνική οικονομία δεν συρρικνώθηκε τεχνητά στα 195 δισεκατομμύρια πέρυσι, και στα 185 δισεκατομμύρια φέτος, εξαιτίας της λανθασμένης (ή δόλιας;) οικονομικής πολιτικής που επέβαλαν οι ξένοι, όπως ισχυρίζονται κάποιοι τηλεγενείς καθηγητές. Το σημερινό επίπεδο του ελληνικού ΑΕΠ δεν είναι προϊόν συρρίκνωσης. Τα χθεσινά του επίπεδα, αντίθετα, όταν η χώρα συμπεριφερόταν καταναλωτικά σαν να ήταν μία χώρα με ΑΕΠ 310 δισεκατομμυρίων, ήταν τεχνητά και αφύσικα, προϊόντα μίας διόγκωσης που δεν ανταποκρινόταν στο παραγωγικό της δυναμικό. Εξαιτίας της λανθασμένης επιλογής της συμμετοχής στην ΟΝΕ, αλλά κυρίως εξαιτίας της ανεύθυνης επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στην περίοδο 2000-2009, η ελληνική οικονομία άρχισε να εξελίσσεται παραμορφωτικά, σε μία κλασική περίπτωση κλαδικής δυσπλασίας.

»Τα αρνητικά πραγματικά επιτόκια που δημιουργούσε για την Ελλάδα η πολιτική της ΕΚΤ, σε συνδυασμό με τα συνεχή ελλείμματα των εγχώριων δημοσιονομικών χρήσεων, είχαν το εξής αποτέλεσμα: η ελληνική οικονομία, η οποία είχε ήδη εισέλθει στην ευρωζώνη το 2000 με έναν (αναλογικά με το επίπεδο εισοδήματός της και την παραγωγικότητά της) εξαιρετικά διογκωμένο τομέα διεθνώς μη εμπορεύσιμων προϊόντων -τον οποίο θα έπρεπε να περιορίσει προς όφελος του παραπληρωματικού της των διεθνώς εμπορεύσιμων για να διατηρηθεί σε βιώσιμη αναπτυξιακή πορεία-, κινήθηκε προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, με αποτέλεσμα αυτή η δυσμορφία της να ενταθεί αντί να περιοριστεί.

»Σύμφωνα με υπολογισμούς μας, με βάση τους Εθνικούς Λογαριασμούς σε διψήφιο επίπεδο κλαδικής ανάλυσης, η προστιθέμενη ακαθάριστη αξία του τομέα των διεθνώς εμπορεύσιμων, στην αρχή της ελληνικής πορείας στην ευρωζώνη, το έτος 2000, αντιστοιχούσε στο 25% του ΑΕΠ, δηλαδή σε ένα ποσοστό ιδιαίτερα χαμηλό, κρινόμενο με μέτρο τη μέση παραγωγικότητα της οικονομίας. Για τον λόγο αυτό, προκειμένου η ελληνική οικονομία να αποκτήσει αναπτυξιακή ευστάθεια, το συγκεκριμένο ποσοστό θα έπρεπε οπωσδήποτε να αυξηθεί, σταδιακά, στο 35%-40% του ΑΕΠ. Αντί τούτου, το 2009 είχε περιοριστεί στο 19%!

»Η εν λόγω εξέλιξη ήταν καταστροφική, δοθέντος ότι το σχετικό ποσοστό του τομέα των διεθνώς εμπορεύσιμων στο ΑΕΠ είναι ένα απόλυτα κρίσιμο μέγεθος: από τον τομέα αυτόν προέρχεται το σύνολο της κατά κεφαλήν αύξησης του εισοδήματος αλλά και όλοι οι επενδύσιμοι πόροι της οικονομίας. Με τη συρρίκνωσή του, λοιπόν, η ελληνική οικονομία μετατράπηκε κυριολεκτικά σε μία αντεστραμμένη πυραμίδα με ισχνότατη παραγωγική βάση και γιγαντιαία -πλέον- καταναλωτική υπερδομή, την οποία διατηρούσε τεχνητά, και προσωρινά βεβαίως, σε όρθια θέση, ο ακατάσχετος εξωτερικός δανεισμός του Δημοσίου (κυρίως), αλλά και των ιδιωτικών φορέων (δευτερευόντως). Ήταν απόλυτα φυσιολογικό, μόλις η δυνατότητα δανεισμού εξαντλήθηκε, το οικοδόμημα να καταρρεύσει, δημιουργώντας μία βαθύτατη κρίση και ενάμισι εκατομμύριο ανέργους (προς το παρόν).

»Η έξοδος από την κρίση, όπως είναι κατανοητό, δεν θα έρθει παρά μόνον όταν η ανεργία περιορισθεί από το ύψος του 30%, που προσεγγίζει σήμερα, σε ποσοστά κάτω από 10% του εργατικού δυναμικού. Το ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε διαρθρωτική κρίση, όμως, σημαίνει πως για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να μετασχηματισθεί ριζικά η κλαδική της σύνθεση: το Δημόσιο, το λιανικό εμπόριο, οι οικοδομές και οι “παλιές” υπηρεσίες να έχουν πολύ μικρότερη συμμετοχή στο ΑΕΠ απ’ ό,τι σήμερα, και οι παραγωγικοί κλάδοι (συμπεριλαμβανομένων και των υπηρεσιών τεχνολογικής αιχμής) πολύ μεγαλύτερο. Θα πρέπει, δηλαδή, προκειμένου το οικοδόμημα της ελληνικής οικονομίας να καταστεί βιώσιμο μεσο-μακροχρόνια, η σχέση διεθνώς εμπορεύσιμων προς διεθνώς μη εμπορεύσιμα προϊόντα, που σήμερα είναι τραγικά διαστρεβλωμένη (σε σύγκριση με τα διεθνή πρότυπα) εις βάρος των πρώτων, να αλλάξει δραστικά υπέρ τους (το 19% των διεθνώς εμπορεύσιμων να γίνει τουλάχιστον 35% ως ποσοστό του ΑΕΠ). Και αυτό είναι κάτι που απαιτεί χρόνο. Και πολλή προσπάθεια, εκ μέρους όλων».

Η προσπάθεια αυτή, ωστόσο, προϋποθέτει διαύγεια, ισχυρή βούληση και κάποιους οραματισμούς. Σε μία αποχαυνωμένη κοινωνία, όμως, όλα αυτά είναι «είδη εν ανεπαρκεία». Κατά συνέπεια, θα συνεχίσουμε και το 2016 να κυνηγάμε φαντάσματα, με την πιθανή διαρθρωτική κατάρρευση να ολοκληρώνεται το 2017.

Επικίνδυνη η παρασιτοποίηση της χώρας
Στον μετακομμουνιστικό κόσμο, η Ελλάδα πληρώνει το γεγονός ότι δεν υπήρξε σοβιετικός δορυφόρος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι θα γινόταν αν είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα;

Κι όμως, το σενάριο που ακολουθεί θα μπορούσε να είχε υπάρξει ως πραγματικότητα.
Έστω ότι η Ελλάδα το 1945 είχε αφεθεί στην τύχη της από τους συμμάχους της και γινόταν και αυτή κομμουνιστική χώρα, υπό την ηγεσία του τότε Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο και θα εγκαθίδρυε τη δικτατορία του προλεταριάτου. Επί σαράντα και πλέον χρόνια, η χώρα θα τελούσε υπό δικτατορικό καθεστώς και, στην καλύτερη περίπτωση, θα ήταν τόσο πτωχή όσο και η Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Κάποιες δε περιοχές της θα είχαν μετατραπεί σε θέρετρα για τη νομενκλατούρα της Σοβιετικής Ενώσεως και των δορυφόρων της και, βέβαια, θα είχε εγκαταλειφθεί από το σύνολο της μικρής αστικής της τάξης.

Προφανώς, το ελληνικό κομμουνιστικό καθεστώς θα κατέρρεε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και από τότε μέχρι σήμερα η χώρα θα γνώριζε εντυπωσιακούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης σε τομείς όπως οι υπηρεσίες, οι τεχνολογίες, η ναυτιλία και η παραγωγή προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας, κυρίως αγροδιατροφικών.

Επίσης, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Κροατία και η Σερβία, η χώρα μας θα είχε επώνυμα ξένα πανεπιστήμια σε καλές περιοχές της, θα ήταν πρότυπο ιατρικό κέντρο για τη ΝΑ Ευρώπη και ίσως η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη να ήσαν και κορυφαία χρηματοοικονομικά κέντρα. Ενδεχομένως, βέβαια, να υπήρχαν κάποια προβλήματα με κληρονομημένες από το παλαιό καθεστώς μαφίες, πλην όμως δεν θα ήσαν αξεπέραστα από τη στιγμή που η χώρα θα είχε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004.

Από ιδεολογικής πλευράς, η Ελλάδα θα ήταν από τις πιο φιλελεύθερες στην περιοχή και σίγουρα θα διέθετε από τα υψηλότερα πολιτιστικά επίπεδα. Σαφώς δε, έννοιες όπως η επιχειρηματικότητα, η ελεύθερη αγορά και η ιδιωτική πρωτοβουλία θα γνώριζαν εξαιρετική διάδοση και θα ενισχύονταν από εκδόσεις βιβλίων και άλλες επικοινωνιακές πρωτοβουλίες. Είμαστε επίσης βέβαιοι ότι στην παρούσα φάση της παγκοσμιοποίησης, η χώρα θα αποτελούσε ισχυρή γεωοικονομική μονάδα, με ειδικό γεωπολιτικό βάρος.

Αντί όλων αυτών, η σημερινή Ελλάδα στον μετακομμουνιστικό κόσμο είναι μία χώρα-παράσιτο, η οποία επιβιώνει γιατί στη λέσχη όπου είναι μέλος, οι εταίροι της δεν θέλουν να την αφήσουν να βουλιάξει. Έως πότε, όμως; Αυτό είναι ένα ερώτημα που, όπως διαπιστώσαμε, απασχολεί πολύ κόσμο στα ευρωπαϊκά θεσμικά κέντρα -και απάντηση δεν δίνεται. Η Ευρώπη είναι πλέον φανερά κουρασμένη και απογοητευμένη με την Ελλάδα και, κυρίως, δεν έχει πια καμία απολύτως εμπιστοσύνη στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Κάποια πρόσωπα που χαίρουν εκτίμησης στις Βρυξέλλες αποτελούν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Είναι σαφές ότι, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέχεται σήμερα την κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα, αυτό οφείλεται στην πλήρη απογοήτευση και δυσφορία που προκάλεσαν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις από το 2007 έως τον Ιανουάριο του 2015. Κορυφαίος κοινοτικός παράγοντας με τον οποίο συνομιλήσαμε μας υπογράμμισε ότι «το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η ύπαρξη αντιφιλελεύθερων και αντιευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά το ότι οι επικαλούμενες τον φιλελευθερισμό και τον ευρωπαϊσμό δυνάμεις δεν πιστεύουν σε αυτά που λένε. Έτσι, 35 χρόνια μετά την ένταξή της στο ευρωπαϊκό μόρφωμα, η Ελλάδα στην πράξη είναι η χώρα με τον χαμηλότερο δείκτη προσαρμογής στην ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Από μόνο του το γεγονός αυτό τα λέει όλα».

Υπό αυτές τις συνθήκες, η βαθμιαία παρασιτοποίηση της χώρας προκαλεί σοβαρές ανησυχίες, γιατί από την εξέλιξη αυτή μύρια έπονται. Στο πλαίσιο αυτό, τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ανεξάρτητοι ερευνητικοί φορείς μελετούν σχέδια ταχύτερης ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ, η οποία όμως αντιμετωπίζει επιπλέον και σοβαρούς θεσμικούς τριγμούς. Έτσι, το πρόβλημα «Ελλάς» προσλαμβάνει ιδιαίτερες διαστάσεις, οι οποίες δεν εξετάζονται μόνον από οικονομικής πλευράς. Στο παιχνίδι μπαίνει σοβαρά και το γεωπολιτικό στοιχείο μίας καταρρέουσας χώρας, στην οποία ακόμα και η διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπι είναι προβληματική.

@Αθανάσιος Παπανδρόπουλος 22 /12/ 2015

 http://terrapapers.com/?p=35250