Γεωμετρική ΕΛΛΑΣ. IOANNIS STOGIANNOS

IOANNIS STOGIANNOS 
Οι πρόγονοί μας επεκτάθηκαν ανά τον πλανήτη, ξεκινώντας από την ύψιστη κορυφή του Ταυγέτου και κατόπιν γεωμετρικών σχηματισμών, όπως έχω εξηγήσει παλιότερα άρχισαν την εξερεύνηση-χαρτογράφηση των ιερών μας τόπων, όπου σχημάτιζαν γεωμετρικά σχήματα και κάθε πόλη-χωριό που ήταν κοντά είχε μια δυναμική σχέση κι έκαναν την λεγόμενη καθετοποίηση των άστρων, οπότε ότι είχε επάνω το χαρτογράφησαν και κάτω στη γη κι γι’ αυτό έχουμε τα ζώδια-ζωδιακός κύκλος αποτυπωμένα και χαραγμένα με πόλεις και χωριά για το κάθε Ζωδιο-Αστερισμούς. (Τέτοιες φωτογραφίες των Ζωδίων δεν έχω τώρα μαζί μου για να σας τις δείξω…σε κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον θα τις κοινοποιήσω). 

Λοιπόν εις το Ζώδιο του Καρκίνου και εις τον Ζωδιακό Κύκλο εκείνος ο αστερισμός που οριοθετεί τις 23° 26′ 22″ βόρεια του Ισημερινού εις τον Βόρειο Τροπικό και εις τον οποίο δίνει και το όνομά του είναι: Ο Τροπικός του Καρκίνου… ένας δηλαδή… από τους πέντε μείζονες κύκλους του γεωγραφικού πλάτους. Είναι ακριβώς το βορειότερο πλάτος εις το οποίο ο Ήλιος μας μπορεί να μεσουρανεί το μεσημέρι. Αυτό φυσικά συμβαίνει πάντα κατά το θερινό ηλιοστάσιο, όταν το βόρειο ημισφαίριο κλίνει προς τον Ήλιο εις το μέγιστο βαθμό. O τροπικός λοιπόν του Καρκίνου αντικατοπτρίζει αυτή τη γωνία κλίσης του άξονα της Γαίας, η οποία ποικίλει σε μια περίοδο περίπου…. 41.000 ετών από το μέγιστο των 23° 30′ εις το ελάχιστο των 22° 06′ μοιρών. 

Δηλαδή… η αργή μετατόπιση του Τροπικού του Καρκίνου νότια, αντανακλά τη μετατόπιση της κλίσης του άξονα της Γαίας δηλαδή…(η λοξότητα της) – όπου το όνομα του τροπικού προέκυψε… διότι όταν δόθηκε αυτή η ονομασία… ο Ήλιος βρισκόταν εις τον αστερισμό του Καρκίνου κατά το θερινό ηλιοστάσιο… εντούτοις όμως, λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γαίας, ο Ήλιος εις την σύγχρονη μας εποχή βρίσκεται ακριβώς μετατοπισμένος – ως προς το πλάτος – εις τον αστερισμό του Ταύρου (ακριβώς την 17η Νοέμβρη όπου μεσουρανούν ταυτόχρονα το όμμα του Ταύρου μαζί με τις Πλειάδες) κατά το θερινό ηλιοστάσιο/ηλιοτρόπιο, ενώ η κλίση του άξονα της Γαίας είναι 23,27 μοίρες από τον Ισημερινό. 

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον τροπικό του Αιγόκερω, λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γαίας, ο Ήλιος εις την σύγχρονη εποχή μας βρίσκεται μετατοπισμένος – ως προς το πλάτος – εις τον αστερισμό του Σκορπιού κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο/ηλιοτρόπιο. Μελετώντας εμείς οι μετ’ Έλληνες τις ευθυγραμμίσεις των ναών… αλλά κυρίως τους γεωμετρικούς σχηματισμούς… διαπιστώσαμε όπως υπάρχουν τρίγωνα, τόξα και σπείρες που σχηματίζονται εκ των θέσεων του χωροδικτυώματος των ναών του Ελληνικού μας τόπου και χώρου… όπου εντοπίσαμε ξάστερα και καθαρά κάποιους μεσημβρινούς και ευθυγραμμίσεις με μια ενεργειακή σημασία. Κι εδώ είναι το κλειδί…. γι’ αυτό και σας παροτρύνω τόσο καιρό να προσφεύγετε στα ιερά μας… 

Τώρα συγκεκριμένα η γραμμή «Δελφοί – Δήλος» περνάει ακριβώς πάνω από την πόλη της (θεάς) Αθηνάς, την πρωτεύουσα μας Αθήνα. Γι’ αυτό λοιπόν και εις τους Δελφούς υπάρχει ο θόλος της Αθηνάς Προναίας σε ένα ρόλο προ-μάντεως και αυτή η γραμμή ερμηνεύεται ως η ημερήσια πορεία του Ήλιου. Ακόμη θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι δυο φαινομενικά αντίθετοι μύθοι, μπορούν να συμπληρώσουν απίστευτα ο ένας τον άλλον, καθώς ό ένας εγκαθιδρύει έναν δεσμό μεταξύ των Δελφών και των Τεμπών, ενώ ο άλλος μεταξύ Δελφών και Απόλλωνος συγχρόνως Κρηταγενούς και Υπερβόρειου. 

Γνωρίζουμε ακόμη ότι το αρχαιότερο μαντείο και ναός της Ελλάδος είναι αυτό της Δωδώνης. Από εδώ σε κάποια στιγμή θα σας ανταποδώσω εις το δεκαπλάσιο την θετική ενέργεια που μου δώσατε, όταν ήμουν στο νοσοκομείο…όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου…. θα σας ενημερώσω σχετικώς. Ο «Παυσανίας» μας λέγει…. ότι η λατρεία του (θεού) Απόλλωνος ήλθε εκ των Τεμπών. Άρα εάν χαράξουμε εις τον χάρτη της Ελλάδος – με πιθανό κέντρο π.χ. τα Τέμπη – ένα τόξο δηλαδή… που θα διαγράφει την καμπύλη – τόξο Δωδώνη – Δελφοί, τότε θα διαπιστώσουμε ότι οι αποστάσεις Τέμπη – Δωδώνη και Τέμπη – Δελφοί είναι ίσες. 

Οι δυο αυτές αποστάσεις είναι ίσες επίσης και με την απόσταση από τους Δελφούς εις τις Πρασιές. Το λιμάνι – το σημερινό Πόρτο Ράφτη – βρίσκεται ακριβώς εις το σημείο που η γραμμή Δήλος – Δελφοί τέμνει την ακτή της Αττικής γης. Εις το σημείο αυτό επιβιβάζονταν οι «Θεωροί» που μετέβαιναν εις την Δήλο. Ενώ η κάθετη γραμμή «Δίον – Τέμπη – Δελφοί – Ταίναρον» αντιστοιχεί εις τον μεσημβρινό των Δελφών. Η δε κοντινή αυτής γραμμή – που παρεκκλίνει ελάχιστα προς τα βορειοδυτικά – συνδέει τις Αμυκλές, την Σπάρτη, την Τεγέα και την κορυφή του Ολύμπου.

Οπότε καταλήγουμε : Μεσημβρινός Δελφών : «Δίον – Τέμπη – Δελφοί – Σπάρτη – Αμυκλές – Ταίναρον».  

 

Εις τον Ομηρικό ύμνον… εις τον (θεό) Απόλλωνα προκύπτει το συμπέρασμα ότι όχι μόνον υπάρχει άλυτος δεσμός μεταξύ των ναών της Κνωσού και της ιερής Πυθόνας [Δελφοί]… αλλά από τα πανάρχαιο χρόνια εις τον ναό του Απόλλωνος υπηρετούσαν οι Κρήτες ιερείς, δηλαδή… οι λεγόμενοι Κουρήτες. 

Η γραμμή «Δελφοί – Κόρινθος» ή αλλιώς «Παρνησσός – Ακροκόρινθος» καθορίζει μία κατεύθυνση παράλληλη εις τον ορεινό όγκο της Πίνδου και εις την γραμμή που ενώνει την πόλη των Πατρών με το ακρωτήρι του Μαλέα. 

Το πρωταρχικό γενεσιουργό κέντρο όμως είναι η κορυφή της Ίδης και το άντρο αυτής, το γνωστό «Ιδαίον Άντρον», το λίκνο του Διός. Έτσι η διεύθυνση «Ίδη – Κόρινθος – Δελφοί», που είναι η ραχοκοκαλιά του Ελληνικού χώρου και τόπου, σχηματίζει με την παράλληλο γωνία των 60ο . 
Δηλαδή… αποτελεί προβολή σε τμήμα της επιφάνειας της σφαίρας – αν την εμείς δούμε ως επίπεδη – του κοσμικού άξονα «Λέοντος – Υδροχόου», που σχηματίζει την ίδια γωνία με την γραμμή των ισημεριών. 
Εις την ουσία δηλαδή… ομιλούμε δια την εποχή του Υδροχόου… καθώς ως γνωστόν ανά εποχή έχουμε και τις ανάλογες αντιστοιχίες που είναι οι εξής (έχοντας λοιπόν κατά νου ότι το 10.800 π.Χ. θεωρείται από τους Αιγυπτίους η αρχή της εποχής του Λέοντα [ανατολή του Βασιλίσκου 
(Regulus) ή α' του Λέοντα]) : 

Περίοδος του Αιγόκερω (21.550π.Χ. – 19.400π.Χ.) • Ισημερίες : Καρκίνος, Αιγόκερω. • Ηλιοστάσια : Ζυγός, Κριός. 

Περίοδος του Τοξότη (19.400π.Χ. – 17.250π.Χ.) • Ισημερίες : Τοξότης, Δίδυμοι. • Ηλιοστάσια : Παρθένος, Ιχθείς. 

Περίοδος του Σκορπιού (17.250π.Χ. – 15.100π.Χ.) • Ισημερίες : Σκορπιός ,Ταύρος. • Ηλιοστάσια : Λέων, Υδροχόος. 

Περίοδος του Ζυγού (15.100π.Χ. – 12.950π.Χ.) • Ισημερίες : Ζυγός, Κριός. • Ηλιοστάσια : Καρκίνος, Αιγόκερω. 

Περίοδος της Παρθένου (12.950π.Χ. – 10.800π.Χ.) • Ισημερίες : Παρθένος, Ιχθείς. • Ηλιοστάσια : Δίδυμοι, Τοξότης. 

Περίοδος του Λέοντα (10.800π.Χ. – 8.650 π.Χ.) • Ισημερίες : Λέων, Υδροχόος. • Ηλιοστάσια : Σκορπιός, Ταύρος. 

Περίοδος του Καρκίνου (8.650π.Χ. – 6.500 π.Χ. ) • Ισημερίες : Καρκίνος, Αιγόκερω. • Ηλιοστάσια : Ζυγός, Κριός. 

Περίοδος των Διδύμων (6.500π.Χ. – 4.350 π.Χ.) • Ισημερίες : Δίδυμοι, Τοξότης. • Ηλιοστάσια : Παρθένος, Ιχθείς. 

Περίοδος του Ταύρου (4.350π.Χ. – 2.200 π.Χ.) • Ισημερίες : Ταύρος, Σκορπιός. • Ηλιοστάσια : Λέων, Υδροχόος. 

Περίοδος του Κριού (2.200π.Χ. – 50 π.Χ.) • Ισημερίες : Κριός, Ζυγός. • Ηλιοστάσια : Καρκίνος, Αιγόκερω.

Περίοδος των Ιχθύων (50 – 2100 μ.Χ.) • Ισημερίες : Ιχθείς, Παρθένος. • Ηλιοστάσια : Δίδυμοι, Τοξότης. 

Περίοδος του Υδροχόου (2.100μ.Χ. – 4.250 μ.Χ) • Ισημερίες : Υδροχόος, Λέων. • Ηλιοστάσια : Ταύρος, Σκορπιός. 

Εποχή του Αιγόκερω 4250 – 6400 μ.Χ. 

Εποχή του Τοξότη 6400 – 8550 μ.Χ. 

Εποχή του Σκορπιού 8550 – 10700 μ.Χ. 

Εποχή του Ζυγού 10700 – 12850 μ.Χ 

Εποχή της Παρθένου 12850 – 15000 μ.Χ.

Ο άξονας λοιπόν αυτός, «Υδροχόου – Λέωντος», σημαδεύει την Ελλάδα μεταβάλλοντάς την σε αναπαράσταση της Ουράνιας Αρμονίας του πλανητικού συστήματος και του Ζωδιακού Κύκλου. 

Η κάθετη γραμμή εις την διεύθυνση «Δελφοί – Ίδη» διέρχεται από την Δήλο. Εις το σημείο που συναντά την ακτή της Ιωνίας βρίσκεται και το άλλο μεγάλο μαντείο του Απόλλωνος, αυτό της Κλάρου. Εάν λοιπόν προεκταθεί προς τα νοτιοδυτικά, καταλήγει εις το ακρωτήριον Επιδήλιον, όπου υπάρχει ένας ναός αυτός του Δήλιου Απόλλωνα. Είναι δε παράλληλη, η γραμμή αυτή, εις την γραμμή «Κορίνθου – Βασσών» όπου υπάρχει ο γνωστό ναός του Επικούρειου Απόλλωνα…όπου εδώ έγινε η προσωπική μου κάθαρση και πήρα ενέργεια για να μπορέσω να ανέβω εις τον Ταύγετο…και είναι προσανατολισμένος προς τον Πολικό αστέρα – Κυνόσουρα (α΄ της Μικρής Άρκτου) και τον αστερισμό του Κύκνου. Αναπτύσσοντας τον Αστερισμό του Κύκνου που διατρέχει όλη την Πελοπόννησο, με κορυφή πάντα το μαντείο των Δελφών, τα 4 άστρα της ουράς της Μεγάλης Άρκτου είναι όμοια σε διάταξη γεωμετρίας και αστρονομίας με τα 4 άστρα του άξονα του αστερισμού του Κύκνου, ήτοι οι «Δελφοί – Φενεός – Τεγέα – Ιθώμη» και τα ανάκτορα του «Νέστορα». 

Η νοητή γραμμή «Δήλος – Αθήνα – Δελφοί»…εάν προεκταθεί διέρχεται από ένα σημείο κοντά στην Άρτα, την αρχαία Αμβρακία. Τα ιερά της Λευκάδας και ιδιαίτερα του άλματος της Λευκάδας θα μπορούσε να είναι η ιδιαίτερη αυτή τοποθεσία μιας και εις την νήσο αυτή υπήρχαν οι δύο ναοί του Απόλλωνα και μάλιστα του Απόλλωνα με τα χρυσά βέλη. Ο ένας εις τον μοιραίο γκρεμό επάνω από την θάλασσα, εις τον μεσημβρινό άκρο της νήσου, και ό άλλος εις τα βορειοανατολικά, κοντά εις την πόλη με την οποία τον συνδέει ο Θουκυδίδης. Αλλά ο κύριος λόγος που καταδεικνύει το αυτό γεγονός είναι ότι εάν χαράξουμε μία γραμμή παράλληλη στην γραμμή Δήλου – Δελφών τότε θα καταλήξουμε εις την Λευκάδα. Ενώ εάν φέρουμε μία κάθετο – που ομοιάζει με αναπαράσταση πτώσης – οδηγούμαστε εις το ακρωτήρι της Λευκάτης, εις το άλμα του ναού της Λευκάδας Πέτρας… όπου ετελείτο το τελετουργικό άλμα προς τιμήν του Απόλλωνος. Το σημείο που τέμνεται η γραμμή «Ίδη – Δελφοί» είναι η ακτή της Αργολίδας. Για την ακρίβεια λοιπόν – εις το αυτό μέρος βρίσκεται ο ναός της «Ερμιόνης». Η τοποθεσία αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική… διότι εκτός των άλλων βρίσκεται επί της παραλλήλου της Δήλου. 

Ακόμη … η κάθετος που τέμνει την γραμμή «Ίδη – Κόρινθος – Δελφοί» ει την Ερμιόνη διέρχεται και από τις Αμυκλές. Εξάλλου, η Ερμιόνη βρίσκεται, ως προς την Κόρινθο, σε μία θέση συμμετρική με εκείνη των Δελφών. Αυτές οι τοπογραφικές διαπιστώσεις που καταλήγουν σ’ ένα τετραπλό εντοπισμό εις τον χώρο, μας οδηγούν να σκεφτούμε ότι η Ερμιόνη πρέπει να είναι – και να ήτο – ένα πολύ σημαντικό κέντρο λατρείας του Απόλλωνος. Ο Παυσανίας μας γράφει σχετικά ότι [Κορινθιακά, 35.2]: «Υπάρχουν επίσης τρείς ναοί του Απόλλωνα και τρία αγάλματα. Ο ένας δεν έχει επίκληση, ο άλλος ονομάζεται Πυθαέας και ο τρίτος Όριος. Το όνομα του Πυθαέα το έχουν μάθει από τους Αργείους, γιατί η Τελέσιλλα λέει ανάμεσα στους άλλους Έλληνες επισκέφτηκε πρώτα τη χώρα αυτών ο Πυθαέας, ο υιός του Απόλλωνα. Για ποιο λόγο αποκαλούν τον άλλο Όριο δεν θα μπορούσα να πω με σαφήνεια, αλλά υποθέτω ότι μετά από νίκη τους σε πόλεμο ή σε δίκη σχετικά με τα όρια της χώρας τους τιμούν τον Όριο Απόλλωνα». 

Έτσι αφού η Ερμιόνη σχετίζεται με τους Δελφούς, την Δήλο, την Κόρινθο και την Λευκάδα μας οδηγεί εις το συμπέρασμα να σκεφτούμε ότι πρέπει υπάρχει κάποια αντιστοιχία ανάμεσα εις την γεωγραφική θέση των ιερών χώρων.
Ένα παράδειγμα της αρμονίας είναι η ευθεία των πόλεων της Κορίνθου, του Άργους και της Σπάρτης που είναι τοποθετημένες σε μία γραμμή κάθετη στην γραμμή Δελφών – Δήλου. Η γραμμή όμως αυτή, αν προεκταθεί προς βορειοανατολικά, τέμνει την παράλληλο των Δελφών σε ένα σημείο που δεν είναι άλλο από τον ναό του Πτώου Απόλλωνος …(που σχετίζεται με τους αστερισμούς του Σκορπιού και του Ζυγού). 

Όλα ίσως όλα τα παραπάνω να εξηγούνε και τους περίεργους προσανατολισμούς των ναών του Απόλλωνα εις τις Βάσσες της Αρκαδίας και εις την Δήλο, που εις τον μεν πρώτο η είσοδος είναι βόρεια – βορειανατολικά… ενώ εις τον δε δεύτερο δυτικά. Ο συνήθης προσανατολισμός ήταν-είναι ανατολικός – δυτικός με είσοδο προς την ανατολή. Εις τις Βάσσες εν ολίγοις η είσοδος είναι βόρεια – βορειανατολικά… διότι έτσι βρίσκεται εις την κατεύθυνση όχι μόνο προς το Λύκαιον Όρος, αλλά προς τους Δελφούς. Ενώ εις την Δήλο με τον τρόπο αυτό που είναι κατασκευασμένος ο ναός… η είσοδος είναι στραμμένη προς την Ερμιόνη. 

Ακόμη θα πρέπει να επισημάνουμε και να έχουμε κατά νου μας τα εξής :
Οι ευθείες γραμμές που διέρχονται από τους Δελφούς

1. Ευθεία: Δήλος – Αθήνα – Δελφοί
2. Ευθεία: όρος Ίδη – Ερμιόνη –Δελφοί
3. Ευθεία: Δίον – Τέμπη – Δελφοί – Ταίναρον [μεσημβρινός Δελφών] 

Οι παράλληλες γραμμές
1. Παράλληλος: Ερμιόνης – Δήλου –Διδύμων
2. Παράλληλος: Αθήνας – Κλάρου
3. Παράλληλος: Δελφών – Πτώου 

Άλλες ευθυγραμμίσεις
1. Όρος Όλυμπος – Τεγέα – Σπάρτη – Αμύκλες – Ταίναρο
2. Κλάρος – Δήλος – Επιδήλιον Άκρον
3. Πτώον – Κόρινθος – Άργος – Σπάρτη – Θαλάμαι
4. Παγασαί – Δήλος
5. Κόρινθος – Λευκάδα 

Έτσι λοιπόν και με γνώμονα πάντοτε όλα τα παραπάνω… μπορούμε να τοποθετήσουμε ένα ζωδιακό χάρτη με τους 12 αστερισμούς και επάνω σε αυτές τις ευθείες εκείνες που εντοπίσαμε ότι διέρχονται ακριβώς εκ των Δελφών.
Επομένως θα έχουμε τα εξής:
Ερμιόνη = Oo Λέοντος (Βασιλίσκος).
Δήλος και Αθήνα = Οο Παρθένου (Στάχυς).
Τέμπη = Οο Αιγόκερω.
Σπάρτη = Τέλος Διδύμων, αρχή Καρκίνου.
(συνεχίζεται…..)

Γεωμετρική ΕΛΛΑΣ (2) 

Με βάση τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και υιοθετώντας μία διαίρεση σε 12 ίσα μέρη των 30 μοιρών είναι εύκολο να δημιουργήσουμε ένα πλήρες σύστημα σημείων αναφοράς. Η αρχή του κύκλου έχει σχέση με την εαρινή ισημερία και αντιστοιχεί εις το σημείο των ισημεριών που βρίσκεται εις το Ιόνιο Πέλαγος ακριβώς πριν την Λευκάδα Πέτρα. Οπότε ο σχεδιασμός του κύκλου με ακτίνα την απόσταση Δελφοί – Λευκάδα και εάν διαιρέσουμε, με αφετηρία το αυτό σημείο, σε 12 ίσα μέρη των 3ο μοιρών, έχουμε τα εξής:

 

Ζώδια και Ελληνικός χώρος:

1. Η Νήσος Κεφαλονιά είναι ο Κριός

2. Η Ολυμπία είναι ο Ταύρος [η Βοώπις Ήρα]

3. Η Σπάρτη είναι οι Δίδυμοι (Πέφνος : ο τόπος γέννησης των Διόσκουρων. Και αυτή όπως κι το μαντείο εις τις Θαλάμες ευρίσκονται εις το τέλος της γραμμής Πτώου – Κορίνθου – Άργους – Σπάρτης).

4. Η Λακωνία είναι ο Καρκίνος και η Σελήνη. (οι πόλεις Έλος κι Ακρίαι, όπου εδώ οι ντόπιοι έδειξαν εις τον Παυσανία το άγαλμα της μητρός των Θεών [20.6/7 & 22.4/5]).

5. Το Άργος, η Αθήνα, η Σικυώνα, η Τροιζίνα [Άρτεμις Πότνια θηρών] και Ίδη, Κέα [Ιουλίδα κι Καρθαία], Σίκινος [Πύθιος Απόλλων] είναι ο Λέων

6. Η Αθήνα, η Δήλος, η Ρόδος [Κάμιρος], η Λίνδος είναι η Παρθένος

7. Η Θήβα είναι ο Ζυγός (Αρμονία Κάδμου).

8. Η Βόρεια Εύβοια και η Χαλκίδα είναι ο Σκορπιός – Αετός ( νομίσματα της Χαλκίδας).

9. Το Πήλιο και ιερό των Παγασσών είναι ο Τοξότης [Κένταυρος [κεντώ/κεντρίζωω τον ταύρο] Χείρων].

10. Ο Όλυμπος, η Βεργίνα και ο χώρος των Αιγών είναι ο Αιγόκερως.

11. Η Ήπειρος [Δωδώνη, Δρυς = άξονας του Κόσμου σ’ αυτό το σύστημα, οι Σελλοί ερμήνευαν τον ήχο των κλαδιών της Δρυός, δηλαδή, ερμήνευαν την κίνηση και τους ήχους των ουράνιων σφαιρών], η Κέρκυρα είναι ο Υδροχόος.

12. Η Κασσοπαία [Κασσιόπη] της Λευκάδας είναι οι Ιχθείς.

Όλες οι αντιστοιχίες επιβεβαιώνονται και από τα νομίσματα της εκάστοτε περιοχής.

 

Οι τέσσερις κύριοι άξονες εκτός από τις Ισημερίες [Ανατολή - Δύση] και τα Ηλιοστάσια [Βοράς - Νότος] μας διαμηνύουν και μέσα από τα λεγόμενα του Πυθαγόρα, όπου μας λέγει ότι: «Τι εστί το εν Δελφοίς μαντείο ; Είναι η τετρακτύς. Δηλαδή η αρμονία μέσα στην οποία βρίσκονται οι Σειρήνες - τί ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς μαντεῖον; Τετρακτύς· ὅπερ ἐστὶν ἡ ἁρμονία͵ἐν ἧι αἱ Σειρῆνες.»

 

 Επίσης έχουμε και τρεις αλληλουχίες σε γεωγραφικά πλάτη:

1. Του Απόλλωνος οι ναοί = Λυκόσουρα, Ερμιόνη, Δήλο και Δίδυμα.

2. Της Ήρας τα ιερά = Ολυμπία, Ηραιόν του Άργους και εις την Σάμο.

3. Της Γαίας τα ιερά = Λευκάδα, Δελφοί και Πτώον.

 

Οι ευθείες λοιπόν είναι κάθετες εις στον ισημερινό των Δελφών, ο οποίος αντιστοιχεί σε μια γραμμή νότου βορά «Ταινάρου – Δελφών – Ολύμπου». Αυτή η τελευταία είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού κοσμικού άξονα – των επτά πλατωνικών σφαιρών [Κόσμων] – πάνω εις τον Ζωδιακό Κύκλο. Ο κάθετος άξονας που ενώνει τους δυο ουράνιους πόλους – τον βόρειο και τον νότιο – έχει διεύθυνση από βορρά προς νότο.

 

Με το πέρασμα δηλαδή….από τον πολικό συμβολισμό εις τον ηλιακό ή ορθά ζωδιακό… ο άξονας αυτός κατά κάποιο τρόπο προβάλλεται εις τον ζωδιακό κύκλο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει μία κάποια αντιστοιχία όσο το δυνατόν ακριβέστερη με τον αρχέγονο κοσμικό άξονα των επτά κόσμων – ουρανών της του Πλάτωνος Πολιτείας. Έτσι εντός του ετησίου κύκλου, το χειμερινό [= νοτιότερο άκρο του ουρανού] και θερινό ηλιοστάσιο [= βορειότερο άκρο του ουρανού] είναι τα σημεία που, μέσα εις τον χώρο, αντιστοιχούν στην ανατολή και στη δύση αντίστοιχα. Ο άξονας αυτός είναι η νοητή ευθεία που ενώνει τα σημεία των δύο ηλιοστασίων. 

 

   Έτσι η κάθοδος των Ψυχών κατά μήκος του άξονα Καρκίνου – Αιγόκερου γίνεται με πορεία δια των σφαιρών του : «Κρόνου- Διός- Άρη- Ηλίου- Αφροδίτης- Ερμή- Σελήνης», όπου καταλήγει εις την μήτρα της Χθονός, ήτοι εις τους Δελφούς που είναι ο Πολικός Αστέρας [η Κυνόσουρα] και βρίσκεται επάνω τους εις το ανώτερο τμήμα του Κοσμικού Άξονα που συμβολίζεται με το αυλάκι που διαπερνά τον νοήμον λίθινο Δελφικό Ομφαλό. Δηλαδή… είναι οι Δελφοί ο τόπος του Ιερού Γάμου, εξ ου και η υπέρθεση του μαντείου της Γαίας και του Απόλλωνα.

 

Η δε πορεία της ανόδου διεξάγεται αντιστρόφως. Μιας και υπάρχουν Πύλες δύο και η υφής τους είναι μνημονική, με τάση απώλειας, μια εις την πύλη του Πυρός (=τροπικός του Αιγόκερω – Κορυφή Ολύμπου = Πύλη Θεών – Χειμερινό Ηλιοστάσιο) και μια στην διάσταση των Υδάτων (= τροπικός του Καρκίνου – Ταίναρον = Πύλη Θνητών – Θερινό Ηλιοστάσιο), …. άλλωστε η νοητή γραμμή «Ταίναρον – Δελφοί – Όλυμπος» είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού Κοσμικού Άξονα – των επτά πλατωνικών σφαιρών [Κόσμων] – πάνω εις τον ζωδιακό κύκλο. Μία – πύλη – για τον πηγαιμό και μια για την επιστροφή. 

 

Εάν τώρα μεταφέρουμε αυτό το σχήμα εις τον ζωδιακό κύκλο θα διαπιστώσουμε ότι η γραμμή «Ταίναρου – Δελφών – Ολύμπου» αντιστοιχεί εις τον κοσμικό άξονα [=Ιερό Δένδρο Φοίνικας,….με την χάλκινη φοινικιά που βρισκόταν κάτω από το άγαλμα της πάνοπλης Αθηνάς εις τους Δελφούς – «ἐν δὲ Δελφοῖς Παλλάδιον ἕστηκε χρυσοῦν ἐπὶ φοίνικος χαλκοῦ βεβηκός͵ ἀνάθημα τῆς πόλεως ἀπὸ τῶν Μηδικῶν ἀριστείων·» Πλούταρχος «Νικίας», 13.5. 1 - 4] – που ενώνει τους τρεις κόσμους Ναδίρ [=Ταίναρον] Μηδέν – Μέσον [=Δελφοί] και Ζενίθ [=Όλυμπος] – ο οποίος ταυτίζεται με τον άξονα των ηλιοστασίων [γραμμή Καρκίνου – Αιγόκερου]. Ομιλούμε ΑΔΕΛΦΙΑ….δηλαδή δια την Κοσμική Αιώρα.

 

Ο Πλάτων, εις τους «Νόμους, 738.b2 – c.3», μας λέγει το εξής: «Είτε χτίζει – ο ιδρυτής – από την αρχή μια καινούρια πόλη, είτε επισκευάζει μια παλιά και κατεστραμμένη, σε οτιδήποτε σχετίζεται με τους θεούς και τους ναούς που πρέπει να κτισθούν εις την πόλη, καθώς και ει το όνομα ποιών θεών ή δαιμόνων θα πρέπει να τιμάται ο καθένας από αυτούς, κανένας άνθρωπος μυαλωμένος δεν θα τολμήσει να αγγίξει όσα είπαν τα μαντεία των Δελφών ή της Δωδώνης ή του Άμμωνος, – Ταῦτα μὲν οὖν δὴ καὶ κατὰ σχολὴν δεῖ βεβαίως λαβεῖν͵ οἷς ἂν ὁ νόμος προστάττῃ λαμβάνειν· ἔχει γὰρ οὖν οὐκ ἄλλως ἢ ταύτῃ͵ δεῖ δὲ αὐτὰ ῥηθῆναι τῶνδε ἕνεκα κατοικίζοντι πόλιν. οὔτ΄ ἂν καινὴν ἐξ ἀρχῆς τις ποιῇ οὔτ΄ ἂν παλαιὰν διεφθαρμένην ἐπισκευάζηται͵ περὶ θεῶν γε καὶ ἱερῶν͵ ἅττα τε ἐν τῇ πόλει ἑκάστοις ἱδρῦσθαι δεῖ καὶ ὧντινων ἐπονομάζεσθαι θεῶν ἢ δαιμόνων͵ οὐδεὶς ἐπιχειρήσει κινεῖν νοῦν ἔχων ὅσα ἐκ Δελφῶν ἢ Δωδώνης ἢ παρ΄ Ἄμμωνος͵».

 

Δηλαδη… ο Πλάτωνας απέδιδε την ίδια σημασία εις το μαντείο των Δελφών, στου Άμμωνος που βρίσκεται εις την Σίουα της Λιβύης και στης Δωδώνης. Ο μεσημβρινός όμως του Αμμώνιου της Σίουα είναι ο αυτός με της Δήλου και συνιστά έναν άξονα αναφοράς Βορρά – Νότου, που παίζει για τα νησιά του Αιγαίου τον ίδιο ρόλο με τον άξονα Ακρωτηρίου «Ταίναρου – Δελφών – Όλυμπος», δηλαδή…είναι κι αυτός ο άξονας αναπαράσταση του Κοσμικού Άξονα. Έτσι τοποθετούμε το ζωδιακό χάρτη με τους 12 αστερισμούς με κέντρο την Δήλο. Με βάση λοιπόν τα τέσσερα σημεία - δηλαδή το τρίγωνο «Δελφοί – Δήλος – Σάρδεις» και την κάθετο «Αμμώνιον – Δήλος» και υιοθετώντας μία διαίρεση σε δώδεκα ίσα μέρη των 30ο μοιρών είναι εύκολο να δημιουργήσουμε ένα πλήρες σύστημα σημείων αναφοράς.

Μας βοηθάει λοιπόν αυτό να σχεδιάσουμε έναν κύκλο με ακτίνα την απόσταση Δήλος – Δελφοί και να διαιρέσουμε – με αφετηρία το αυτό σημείο – σε 12 ίσα μέρη των 3ο μοιρών .

 

 Έτσι έχουμε:

 

1. Κριός : Ερμιόνη (αρχαίος ναός του Ήλιου, που περιγράφεται από τον Παυσανία. Σύρος : το Δήλιον βόρεια της Ερμούπολης).

2. Ταύρος : Επιδήλιον – ιερό του Απόλλωνος.

3. Δίδυμοι : Δικτύναιον της Κρήτης – μάλλον ίσως να υπήρξε εκεί κοντά και ναός του Απόλλωνα.

4. Καρκίνος : Ναός του Δήλιου Απόλλωνος εις την Πάρο. Δήλιον της Νάξου.

5. Λέων : Δήλιον της Μινώας Αμοργού.

6. Παρθένος : Δήλιον της Νισύρου. Δήλιον της Κω. Δήλιον της Αλικαρνασσού.

7. Ζυγός : Λατρεία του Δήλιου Απόλλωνος εις την Ορτυγία κοντά εις την Έφεσο.

8. Σκορπιός : Ναός του Απόλλωνος εις την Κλάρο.

9. Τοξότης : Ναός του Δήλιου Απόλλωνος εις το ακρωτήριο Φαναί της Χίου. Πιθανώς ναός εις την Λέσβο. Οι Κλαζομενές, εις την Ακτή της Ανατολίας, που τα νομίσματα τους φέρουν έναν κύκνο, άνηκε μάλλον εις τον Τοξότη, στο σύστημα της Δήλου.

10. Αιγόκερως : Ναός της Ηφαιστείας εις την Λήμνο. Σκύρος ( νομίσματα εις τα οποία εμφανίζονται 2 αντίνωτες αίγες με το κεφάλι προς το κέντρο, ανάμεσά τους βρίσκεται φύλλο συκιάς με 5 λοβούς σε ρόλο άξονα νότου – βορρά, δηλαδή… Αμμώνιου – Δήλου – Λήμνου).

11. Υδροχόος : Λατρεία του Δήλιου Απόλλωνος εις τον Μαραθώνα. Το Δήλιον – κοντά εις τον Εύριπο – απέναντι από την Ερέτρια. Το Δήλιον της Ερέτριας. Όλυνθος Χαλκιδικής, Κάρυστος Βόρειας Εύβεια, Θέρμη – Θεσσαλονίκη.

12. Ιχθείς : Ναός του Απόλλωνος στις Πρασιές. Δήλιον του Φαλήρου.

Επίσης ο ναός του Λιθησίου Απόλλωνος, εις την νότια άκρη του ακρωτηρίου του Μαλέα, ευρίσκεται επί της νοερής γραμμής «Δελφών – Αμμώνιου».

Από τα 12 κύρια αυτά κύρια ιερά βρίσκουμε ότι τα 9 από αυτά είναι Δήλια και υποδιαιρούνται σε τρείς κατηγορίες :

1. Σ’ αυτά που βρίσκονται εις την ηπειρωτική Ελλάδα ή την Πελοπόννησο, δηλαδή εις το Επιδήλιον.

2. Στα δυο ιερά εις τη ακτή της Ιωνίας : της Ορτυγίας κοντά εις την Έφεσο και της Κλάρου.

3. Τα δέκα Δήλια εις τα νησιά του Αιγαίου.

Ο μεσημβρινός της Δήλου, δηλαδή…. η γραμμή Αμμώνιον [Σίουα] – Δήλος, είναι κάθετη εις τον ισημερινό της Δήλου και αντιστοιχεί σε μια γραμμή Βορά – Νότου που με την σειρά της ταυτίζεται με την γραμμή Ταινάρου – Δελφών – Ολύμπου…αλλά με απόκλιση. Αυτή όμως η τελευταία, δηλαδή….. η γραμμή «Ταίναρον – Δελφοί – Όλυμπος», είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του πλατωνικού κοσμικού άξονα των 7 Πλατωνικών Σφαιρών επάνω εις τον Ζωδιακό Κύκλο.

 

Τώρα ο κάθετος άξονας που ενώνει τους δυο ουράνιους πόλους έχει διεύθυνση από βορρά προς νότο. Με το πέρασμα δηλαδή….από τον πολικό συμβολισμό εις τον Ηλιακό ή ορθά Ζωδιακό… ο άξονας αυτός κατά κάποιο τρόπο προβάλλεται εις τον ζωδιακό με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει μία κάποια αντιστοιχία όσο το δυνατόν ακριβέστερη με τον αρχέγονο Κοσμικό Άξονα των επτά σφαιρών. Ούτως εντός του ετησίου κύκλου, το χειμερινό [ = νοτιότερο άκρο του ουρανού] και θερινό ηλιοστάσιο [= βορειότερο άκρο του ουρανού] είναι τα σημεία που, μέσα στον χώρο, αντιστοιχούν εις την ανατολή και εις τη δύση αντίστοιχα. Ο άξονας αυτός είναι η νοητή ευθεία που ενώνει τα σημεία των δύο ηλιοστασίων.

 

Στο σύστημα της Δήλου, ο άξονας Αμμώνιου [25,20ο ανατολικά] – Δήλου [25,15ο ανατολικά] καταλήγει εις την κορυφή των Βαλκανικών ορέων, τον αρχαίο Αίμο [24,55ο ανατολικά], τόπο κατοικίας όπως μας λέγει ο Στράβωνας του Βορέα. Δηλαδή… εκεί εντοπίζεται η «Πύλη των Θεών», κατά αντιστοιχία με το σύστημα των Δελφών που βρίσκεται εις τον Όλυμπο της Θεσσαλίας-Μακεδονίας.

 

Έτσι και εδώ υπάρχουν και εις αυτό το ζωδιακό σύστημα, με κέντρο την Δήλο, δυο πύλες με υφή μνημονική, με τάση απώλειας, μια εις την πύλη του Πυρός, τροπικός του Αιγόκερω – όρος Αίμος = Πύλη Θεών με άμεση σύνδεση με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο…ήτοι Σκύρος και Λήμνος, όπου ζει ο Ύπνος ο αδερφός του Θανάτου, και μια εις την διάσταση των Υδάτων, τροπικός του Καρκίνου = Πύλη Θνητών – Θερινό Ηλιοστάσιο….ήτοι Πάρος – Νάξος. Άλλωστε η νοητή γραμμή Αμμώνιον – Δήλος – όρος Αίμος, κατά αντιστοιχία «Ταίναρον – Δελφοί – Όλυμπος», είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού κοσμικού άξονα – των επτά πλατωνικών σφαιρών – πάνω στον ζωδιακό κύκλο. Μία πύλη για τον πηγαιμό και μια για την επιστροφή.

 

Εάν δε μεταφέρουμε αυτό το σχήμα εις τον ζωδιακό θα διαπιστώσουμε ότι η γραμμή όρος Αίμος – Δήλος – Αμμώνιο αντιστοιχεί εις τον κοσμικό άξονα [Ιερό Δένδρο Συκιά] – που ενώνει τους τρεις κόσμους Ναδίρ [=Αμμώνιο], Μηδέν – Μέσο [=Δήλος] και Ζενίθ [=όρο Αίμος] – ο οποίος ταυτίζεται με τον άξονα των ηλιοστασίων [γραμμή Καρκίνου – Αιγόκερου]. Το παραπάνω σύστημα με κέντρο την Δήλο έχει δεσμούς με το σύστημα των Δελφών.

 

Οι δεσμοί αυτοί είναι η γραμμή Καμίρου – Δήλου – Δελφών, δηαδή….. ο παράλληλος της ηλιακής γραμμής «Ερμιόνης – Δήλου – Διδύμων» που ορίζει την επικοινωνία μεταξύ των δυο ζωδιακών κύκλων – συστημάτων.

 

Εξάλλου η γραμμή Πρασιών – Παγασών τέμνει την βόρεια ακτή της Βοιωτίας εις το Δήλιον και το τρίγωνο «Παγασσών – Δελφών – Πρασιών» είναι ορθογώνιον τρίγωνον. Η δε γραμμή Ερμιόνης – Ελευσίνας, παράλληλη εις την γραμμή Ερμιόνης – Παγασών, απολήγει επίσης εις το Δήλιον.

 

Το σημείο αυτό λοιπόν φαίνεται ότι έχει ως ρόλο, μαζί βεβαίως με τις Πρασιές, λιμάνι αναχώρησης των θεωρών, να εξασφαλίσει τον σύνδεσμο Δελφών και Δήλου. Ο Στράβων (ΙΧ.2.27) και ο Παυσανίας (ΙΧ.20.1) σημειώνει ότι εκεί βρισκόταν ένα ιερό του Απόλλωνος που αναπαρήγαγε αυτό της Δήλου.

Συνεχίζεται…..

Γεωμετρική ΕΛΛΑΣ (3)

Η Κάμιρος της Ρόδου, η Κλάρος και η Ορτυγία ορίζουν την σύνδεση μεταξύ του συστήματος της Δήλου και αυτού των Σάρδεων. Η Κάμιρος βρίσκεται εις την προέκταση της γραμμής «Δελφών – Αθήνας – Δήλου.» Ο Λουκιανός από την Σαμοσάτα μας λέγει εις το «περί αστρολογίας» έργο του : «Εις τους Δελφούς, η προφητική παρθένος είναι σύμβολο της ουράνιας παρθένου. Ο Δράκοντας που βρίσκεται κάτω από τον τρίποδα έχει το χάρισμα του λόγου, επειδή υπάρχει ένας δράκοντας που λάμπει ανάμεσα εις τα αστέρια, και το μαντείο του Απόλλωνα εις τους Διδύμους ονομάστηκε έτσι, κατά την γνώμη μου, από τους ουράνιους Διδύμους».

 

Οπότε εάν σύρουμε δύο ευθείες επάνω στον χάρτη….η γραμμή Βοράς – Νότος, που σέρνουμε από την Κάμιρο, διέρχεται ακριβώς από τις Σάρδεις, και η άλλη που σχηματίζει με την πρώτη μία γωνία 30 μοιρών, αντιστοιχεί εις την γωνία Καρκίνου – Διδύμων και διέρχεται από τους Διδύμους. Επομένως οι Σάρδεις, ήταν η παλαιά πρωτεύουσα του βασιλείου των Λύδων, όπου τιμούσαν ιδιαιτέρως την μεγάλη μητέρα Κυβέλη – Ρέα και την Αρτέμιδα, όπου βρίσκεται ακριβώς εις το ίδιο πλάτος με τους Δελφούς.

 

Έτσι εάν τοποθετήσουμε ένα ζωδιακό χάρτη με τους 12 αστερισμούς με κέντρο τις Σάρδεις και με βάση τα τέσσερα σημεία - δηλαδή… «Δελφοί – Δήλος – Σάρδεις» και «Αμμώνιον – Δήλος» και υιοθετώντας μία διαίρεση σε δώδεκα μέρη των 30 μοιρών είναι εύκολο να δημιουργήσουμε ένα πλήρες σύστημα σημείων αναφοράς. Μας βοηθάει λοιπόν αυτό να σχεδιάσουμε έναν κύκλο με ακτίνα την απόσταση Σάρδεις – Δήλος και να διαιρέσουμε – με αφετηρία το αυτό σημείο- σε 12 ίσα μέρη των 3ο μοιρών.

 

Έτσι θα έχουμε:

 

1. Ο Κριός ή οι Σάρδεις – Ιερόν εις τις Κλαζομενές ( νομίσματα με κριούς).

2. Ο Ταύρος ή η τριπλή Ήρα της Σάμου που κρατά εις τα χέρια της λαγό – ή το Ηραίο της Σάμου.

3. Οι Δίδυμοι ή τα Δίδυμα και το Ιερό του Διδυμαίου Απόλλωνα.

4. Ο Καρκίνος ή η Κως.

5. Ο Λέων ή ο ποταμός Ξάνθος και τα Πάταρα εις την Λυκία. Λύκιος Απόλλων και Βελλεροφόντης.

6. Η Παρθένος ή Σίδη και οι ναοί προς τιμήν Απόλλωνος και Αθηνάς.

7. Ο Ζυγός ή η Πρυμνησία, ή Βαγιδός, Φηλομήλιον.

8. Ο Σκορπιός ή η Αμισός και η Σινώπη.

9. Ο Τοξότης ή η Βιθυνία.

10. Ο Αιγόκερος ή Κύζικος

11. Ο Υδροχόος ή η Λάμψακος

12. Οι Ιχθείς ή η Πέργαμος η Ακρόπολη της Τροίας.

Άρα λοιπόν o μεσημβρινός των Σάρδεων, δηλαδή η γραμμή «Κάμιρος – Σάρδεις», είναι κάθετη εις τον ισημερινό της Δήλους και αντιστοιχεί σε μια γραμμή Βορά – Νότου που με την σειρά της ταυτίζεται με την γραμμή «Ταινάρου – Δελφών – Ολύμπου», αλλά με μία απόκλιση. Αυτή όμως η τελευταία, δηλαδή …η γραμμή «Ταίναρον – Δελφοί – Όλυμπος», είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού Κοσμικού Άξονα – των 7 πλατωνικών σφαιρών πάνω εις τον Ζωδιακό Κύκλο. Έτσι κι εδώ υπάρχουν και εις αυτό το ζωδιακό σύστημα, με κέντρο τις Σάρδεις αυτή την φορά, δυο πύλες με υφή μνημονική, με τάση απώλειας, μια στην πύλη του Πυρός, τροπικός του Αιγόκερω = Κύζικος = Όλυμπος Βιθυνίας = Πύλη Θεών – Χειμερινόν Ηλιοστάσιον και μια στην διάσταση των υδάτων, τροπικός του Καρκίνου = Κως = Πύλη Θνητών – Θερινόν Ηλιοστάσιον, …. άλλωστε η νοητή γραμμή Κάμιρος – Σάρδεις – Κύζικος [Όλυμπος Βιθυνίας], κατά αντιστοιχία «Ταίναρον – Δελφοί – Όλυμπος», είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού Κοσμικού Άξονα – των 7 πλατωνικών σφαιρών – πάνω εις τον Ζωδιακό Κύκλο. Μια – πύλη – για τον πηγαιμό και μια για την επιστροφή.

Εάν δε μεταφέρουμε αυτό το σχήμα εις τον ζωδιακό θα διαπιστώσουμε ότι η γραμμή «Κάμιρος – Σάρδεις – Κύζικος» αντιστοιχεί εις τον κοσμικό άξονα που ενώνει τους τρεις κόσμους Ναδίρ [=Κάμιρος], Μηδέν – Μέσο [=Σάρδεις] και Ζενίθ [=Κυζικος]- ο οποίος ταυτίζεται με τον άξονα των ηλιοστασίων [γραμμή Καρκίνου – Αιγόκερου].

Συνοψίζοντας οι μακρές ζωδιακές γραμμές είναι :

1. Δυο άξονες Λέοντος – Υδροχόου, ήτοι : • Όρος Ίδη στην Κρήτη – Ερμιόνη – Δελφοί – Τρίκκη. • Ξάνθος – Σάρδεις – Λάμψακος.

2. Δυο προφανώς παράλληλοι μεταξύ τους άξονες Σκορπιού – Ταύρου και κάθετοι στους άξονες Λέοντος – Υδροχόου, ήτοι : • Λάμψακος – νοτιανατολικό άκρο την Λήμνου – Δελφοί – εκβολή Αλφειού. • Αμισός – Κλάρος – Σάρδεις – Δήλος – Επιδήλιον άκρο.

3. Δυο άξονες Ιχθύων – Παρθένου, ήτοι : • Κάμιρος – Δήλος – Αθήνα – Δελφοί – Κέρκυρα. • Σίδη – Σάρδεις – Γρύνειον – Θέρμη [Θεσσαλονίκη].

Όμως ξέρουμε ότι τα κυριότερα ιερά του Διός – Ζηνός είναι τα όρη Ίδη, Δίκτη εις την Κρήτη, το όρος Ίδη εις την Μυσία, ο Όλυμπος εις την Θεσσαλία, το Λύκειον όρος, το όρος Ιθώμη και ό Όλυμπος της Βιθυνίας…. άλλα δίχως αμφιβολία ότι ο Δίας – Ζευς και η λατρεία του σ’ αυτόν σχετίζεται άμεσα με τον άξονα «Λέοντος – Υδροχόου», που είναι άλλωστε ένα από τα αρχαιότερα μαντεία του Διός, η Δωδώνη, που ανήκει κατά το σύστημα με κέντρο τους Δελφούς εις τον Υδροχόο. Απλές γεωμετρικές σχέσεις φαίνεται να συνδέουν μεταξύ τους τα ιερά του Διός. Ο Δίας έχει τον θρόνο του εις την κορυφή του θεσσαλικού Ολύμπου. Στην μέση ακριβώς της γραμμής όρος Ίδη – Όλυμπος βρίσκεται η νήσος Αίγινα, εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ιερό του Πανελληνίου Διός. Η διάμεσος αυτής της γραμμής περνά από το όρος Ιθώμη της Μεσσηνίας, όπου και πραγματοποιούταν θυσίες προς τιμήν του Διός. Πιο βόρεια υπάρχει το Λύκειον όρος όπου λατρεύεται ο Λύκειος Δίας.

Γνωρίζουμε ότι στη Βραυρώνα όπως και στην Αθήνα υπήρχε το περίεργο τελετουργικό που ονομάζονταν «Άρκτευσις», «Αρκτεία». Κάθε πέντε έτη, εις την γιορτή των Βραυρωνίων, οδηγούσαν μερικά νεαρά κορίτσια, ντυμένα με φορέματα στα χρώματα του κρόκου (ζαφορά), εις την θεά με τα τόξα, εις την Αρτέμιδα. Αφιερώνονταν στο ιερό της ως «άρκτοι». Μοίραζαν δε εις την αυτή εορτή 12 – 14 κομμάτια άρτου που ονομάζονταν «Σελήνες». Τα μεταγενέστερα αρχαιολογικά ευρήματα εις την αυτή περιοχή και ιδιαίτερα τα εκπληκτικά αγάλματα των μικρών «άρκτων» επιβεβαιώνουν το γεγονός αυτό. Η ίδια η θέση της Βραυρώνας, που βρίσκεται ανάμεσα στους Δελφούς ως Πολικό αστέρα και την Δήλο ως Στάχυ [α’] της Παρθένου δείχνει ότι η Βραυρώνα είναι ιερό της Μεγάλης Άρκτου.

 

Οπότε έχουμε: Δελφοί – Βραυρώνα (…Μαρκόπουλος) – Δήλος

Μελετώντας κανείς την ρίζα του ίδιοι του ονόματος «Άρτεμις» βρίσκει ότι αποτελείται από το συνθετικό Αρτ – Ατρ που προέρχεται από το άρκτος και από το συνθετικό θέμις. Επομένως η Άρτεμις επιβάλει τον αφανή νόμο της Άρκτου, του βόρειο πόλου το Σύμπαντος, τον πόλο του ζώντος θεού. Η Αρτέμιδα ταυτίζεται με την «Πότνια Θεά», ενώ στην Βραυρώνα η Αρτέμιδα ενσαρκώνεται από την ευνοούμενη της, την Ιφιγένεια, το όνομα της οποίας σημαίνει τόσο «ο ισχυρός γόνος» όσο και «αυτή που δίνει δύναμη»…. αλλά και «γεννημένη από την δύναμη», άλλωστε συνδέεται με την γονιμότητα μιας και είναι προστάτης των νεογέννητων παιδιών – αλλά προκαλεί και τον θάνατο των γυναικών κατά τον τοκετό. Δεικνύεται έτσι ότι είναι η θεά της αιτιότητας. Επίσης περίεργες και ενημερωτικές γεωμετρικές σχέσεις συνδέουν μεταξύ τους τις αρχικές τοποθεσίες που σχετίζονται με τον μύθο της Ιφιγένειας από την μία και με τα ιερά της νήσου Εύβοια από την άλλη.

Τώρα οι αποστάσεις «Άργους – ακρωτηρίου Αρτεμισίου» και «Άργους – Πλατανιστού» είναι ίσες μεταξύ τους και σχεδόν ίσες με την απόσταση ακρωτηρίου «Αρτεμισίου – Πλατανιστού», έτσι ώστε τα τρία αυτά σημεία σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο, σχεδόν ισόπλευρο. Το ύψος ατού του τριγώνου κατεβαίνει από το Άργος και περνά κοντά στην Αυλίδα, ενώ η παράλληλος αυτού του ύψους ξεκινά από την Σπάρτη και περνά από την Ερέτρια και την Κύμη. Από την άλλη πλευρά, η γραμμή Άργους – Πλατανιστού περνά από την Βραυρώνα. Γνωρίζοντας ότι στην Ακρόπολη των Αθηνών υπάρχει το τέμενος της Βραυρωνίδος Αρτέμιδος. Η γωνία Βραυρώνας – Αθήνας – Αυλίδας είναι 120 μοίρες . Πάνω στην διχοτόμο αυτή της γωνίας, εις το σημείο που αυτή τέμνει την ακτή της Αττικής, βρίσκεται ο Ραμνούς, η αρχαία Ραμνούντα, αρχαίος δήμος εις τον οποίο υπάρχει ο ναός η Νεμέσεως και της Ουράνιας Αφροδίτης – Θέμιδος. Εάν επεκτείνουμε την γραμμή αυτή πάνω εις τον χάρτη, διαπιστώνουμε ότι περνά από το Πάριον, επάνω από την ακτή της Προποντίδας, όπου βρίσκεται ένα σημαντικό ιερό της Αρτέμιδος και καταλήγει εις την Χερσόνησο, εκεί που βρισκόταν το ιερό της Ιφιγένειας εν Ταύροις. Η προέκταση της γραμμής Βραυρώνας – Άργους τέμνει την Αρκαδία, το όνομα της οποίας σχετίζεται με το όνομα Αρκάς – Αρκτούρος και καταλήγει στον τύμβο της Καλλιστούς στους Κρουνούς, ( Παυσανίας VIII,3,6 και VIII,35,8.) Όλα αυτά τα στοιχεία σχετικά με την Αρτέμιδα μας οδηγούν στο συμπέρασμα να κατανοήσουμε την σχέση της Αρτέμιδος, Ιφιγένειας και Ουράνιας Αφροδίτης – Θέμιδας. Μιλάμε σαφώς για σχέσεις γεωμετρικές. Ο κύκλος που ξεκινά από την Αυλίδα, κλείνει εις την Βραυρώνα και ο βραχίονας του ζυγού της Δικαιοσύνης βρίσκεται εις την Ραμνούντα της Αττικής γης. Φαίνεται δε ότι η ύπαρξη της νήσου Εύβοια εξυπηρετεί κάποιες ευθυγραμμίσεις, αφού η ουσία του μύθου, προστίθεται εις την λατρεία της Αρτέμιδος, και τοποθετείται εις τρίγωνο «Άργους – Αυλίδας – Βραυρώνας».

 

Στον μύθο όπου η Ιφιγένεια μεταμορφώνεται σε έλαφο και όχι σε άρκτο, υπάρχει η ιστορία την νύμφης Καλλιστούς η οποία ανήκει εις την ακολουθία της Αρτέμιδος. Ο Ζευς δε ….ερωτεύεται μαζί της και την μεταμορφώνει εις τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου. Στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει έναν από τους 7 αστέρες του αστερισμού, ενώ ο φύλακας της, ο Αρκάς, είναι ο Αρκτούρος του αστερισμού του Βουκόλου – Βοώτη. τρίγωνο Άργους – Αυλίδας – Βραυρώνας Η Άρτεμις συνδέεται σταθερά και με τον Υδροχόο ή ορθά με τον αστερισμό του Αγριόχοιρου και βέβαια με την άρκτο. Αυτό περιγράφει το πέρασμα από ένα πολικό συμβολισμό, αυτόν της Άρκτου, σε ένα συμβολισμό που σχετίζεται με το ηλιοστάσιο, τον αστερισμό του Αγριόχοιρου του χειμερινού ηλιοστασίου που αντικαταστήθηκε από τον Υδροχόο. Η δε μεταφορά του Ζυγού, αρχικά συμβόλου της Μεγάλης Άρκτου, στον ζωδιακό κύκλο φαίνεται στην ετυμολογική σχέση που συνδέει ευθέως τα ονόματα Άρτεμις και Αρμονία.

 

Συνεχίζεται…..

Γεωμετρική ΕΛΛΑΣ (4)

 

Όταν κάποιος κατευθύνεται προς του Δελφούς, πριν τον Παρνησσό συναντάει τον ορεινό όγκο που ονομάζεται Ελικώνας. Το όνομα αυτού υποδεικνύει την λειτουργία, που διευκρίνισε ο Ερατοσθένης : «γύρω από τον Ελικώνα ο ουρανός μοιάζει να γυρίζει». Οπότε οι Δελφοί αντανακλούν τον Πολικό Αστέρα και ο Ελικών είναι ο αστερισμός της Μικρής Άρκτου. Προφανώς εδώ η σχέση του ζωδιακού με τα υπόλοιπα άστρα δημιουργείται από τους αστερισμούς της Μεγάλης Άρκτου και της Μικρής Άρκτου. Είναι επίσης γνωστό αν προεκτείνουμε την γραμμή από την Μεγάλη Άρκτο και πέρα από τον Πολικό αστέρα και την Κασσιόπη, θα συναντήσουμε το χαρακτηριστικό τετράγωνο του αστερισμού του Πήγασου. Αυτό είναι αρκετό για να εδραιώσει κανείς την σύνδεση Πήγασου και Μικρής Άρκτου, συνεπώς και Πήγασου και Ελικώνα μιας και το όρος Ελικών είναι ο τόπος ένωσης του Ποσειδώνα με τα της Δήμητρας, όπου γεννήθηκε ο Πήγασος. Διαπιστώνουμε επίσης ότι ο Πήγασος συνδέεται με τον κοσμικό άξονα Λέοντος – Παρθένου, έναν αρχαίο άξονα των ηλιοστασίων.

 

Γνωρίζουμε επίσης ότι το Δελφικό Μαντείο βρίσκεται εις τον τόπο του Ιερού Γάμου Γαίας και Ουρανού….και είναι το μέσο του Αρχικού σημείου πρώτης εποίκησις των Ελλήνων και ανάμεσα στο Ίλιον ένα –Ταύγετος και Ίλιον 2 – Όλυμπος. Γνωρίζοντας αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός θα επισημάνουμε την άμεση σχέση του αυτού Μαντείου με τα των ιερών της θεάς Δήμητρας. Αρχικά επισημαίνουμε την ύπαρξη των παραλλήλων «Λυκόσουρας – Ερμιόνης» και «Δελφών – Πτώου». Πρόκειται για περιοχές όπου η Γαία αποτελούσε αντικείμενο ιδιαίτερες απόδοσης τιμών. 

 

 Γνωρίζουμε άλλωστε την ύπαρξη ενός ναού αφιερωμένου εις την θεά Δήμητρα στην περιοχή της Ερμιόνης – (Παυσανίας XI, 35) – και την θέση ενός εις την Λυκόσουρα προς τιμήν της Γαίας της Δήμητρας και της Αρτέμιδος, όπως επίσης και κοντά εις το όρος Πτώον προς τιμή της Δήμητρας. Ο μεγάλος ναός της Δήμητρας στις Θερμοπύλες, εις την αρχαία Ανθέλα και σημερινή Ανθίλη – βρίσκεται εις το σημείο…. που εάν επεκταθεί η γραμμή Λυκόσουρα – Δελφοί, τέμνει την ακτή, δηλαδή…. κοντά εις την Νίκαια.

 

 Εάν χαράξουμε λοιπόν τις ευθείες «Λυκόσουρα – Δελφοί» και «Ερμιόνη – Ελευσίνα» σχηματίζουμε ένα τέλειο παραλληλόγραμμο που η τέταρτη κορυφή του δεν είναι άλλη από τον Όλυμπο της Ευβοίας . Η δε γραμμή «Λυκόσουρα – Ελευσίνα» είναι παράλληλη σ’ αυτήν την που ξεκινώντας από του Δελφούς, ανταποκρίνεται στην συμβολική κατεύθυνσης των Ο μοιρών του Ταύρου. Η γραμμή «Ερμιόνης – Δελφών» ως κοσμικός άξονας είναι φυσικά κάθετη στις δυο αυτές ευθείες. Εάν πάλι από το σημείο τομής των ευθειών «Λυκόσουρας – Δελφών» και «Ερμιόνης – Ελευσίνας» ορίσουμε ένα σημείο πάνω στην γραμμή Λυκόσουρας – Δελφών, συναντούμε εις το σημείο αυτό τον Φενεό. Η γραμμή που εξετάζουμε εδώ, είναι στο ύψος του κανονικού τραπεζίου «Δελφών – Ελευσίνας – Ερμιόνης- Λυκόσουρας».

 

Έτσι αυτή η απλή κατασκευή συνδέει τα ιερά τεμένη του Απόλλωνος μ’ αυτά της Γαίας ή της Δήμητρας που βρίσκονται συγκεντρωμένοι εις τους Δελφούς, την Ερμιόνη και την Λυκόσουρα, κοντά εις το όρος Πτώον. Γνωρίζουμε ότι η Δελφική Αμφικτιονία αρχικά βρισκόταν εις το ιερό της Δήμητρας στην Ανθέλα, κοντά στις Θερμοπύλες, θέση κοντά εις την Νίκαια. Έτσι, στην πραγματικότητα, η γραμμή Θερμοπυλών – Δελφών, της οποίας η προέκταση εκτείνεται ως το Φενεό και την Λυκόσουρα, πρέπει να είναι η αιτία του σχήματος που σας περιγράφω.

 

Γνωρίζουμε επίσης ότι εις τους Δελφούς ο Απόλλων διαδέχτηκε την Γαία, ενώ στο όρος Πτώον, στην Ερμιόνη και την Λυκόσουρα όπου και η λατρεία του Απόλλωνα και της Δήμητρας εξακολουθούν να συνυπάρχουν. Στην Ερμιόνη….ο Παυσανίας [ II, 34], μας επισημαίνει την λατρεία της «Αρτέμιδος – Ιφιγένειας» παράλληλα με αυτή της Δήμητρας, ενώ, κατά τον Στράβωνα [VII, 6, 12], κοντά εις την Ερμιόνη βρισκόταν ένας σύντομος δρόμος για τον Άδη. Από την άλλη πάλι υπάρχει συσχετισμός της Αθηνάς, της θεάς με τους όφεις, και της Αρτέμιδος, κυβερνήτης της Άρκτου, με τον Θεό των Δελφών Απόλλωνα.

Ακόμη παρατηρούμε εις τους μύθους με τις τέσσερεις θεές – Άρτεμις, Αθηνά, Εκάτη και Δήμητρα – συχνά να ταυτίζονται, ιδικά με τα της Σελήνης. Ο τρόπος που κατανέμονται τα τεμένη των τριών επιβεβαιώνει ακριβώς την αυτή ταύτιση. Μελετώντας κάποιος και δημιουργώντας με βάση τα από τον Στράβωνα τα αναφερόμενα περί της λατρείας της Αρτέμιδος, αλλά και εις τους ύμνους του Καλλίμαχου τα αναφερόμενα…. θα διακρίνει εντόνως τον άμεσο συσχετισμό έως και την ταύτιση της Αρτέμιδος με το δίχτυ της ονομαζόμενης Δίκτυννας – ή ορθά με το Λαγωβολείον – με τα της Αρτέμιδος – Ιφιγένειας. Επίσης θα διακρίνει ότι η Αρτέμιδα διακρίνεται σε μια Εφέσια, Πότνια θηρών και της Σελήνης σε μια Μεγάλη Θεά της Κρήτης και των Κυκλάδων και σε μία θεά της Λακωνίας και της Αρκαδίας, όπως η Ορθία Αρτέμιδα.

 

Επίσης οι διαδρομές με κατεύθυνση «Δελφών – Άργους – ιερού του Λιθησίου Απόλλωνος», που φαίνεται να έχει σχέση με το ζώδιο του Καρκίνου, είναι παράλληλη με τις ευθείες «Αθήνας – Αυλίδας» και «Αστύρων – Βαργυλίων Μικράς Ασίας». Η Κολόη ήταν επίσης το μεγάλο κέντρο λατρείας της Αρτέμιδος βόρεια των Σάρδεων. Επί πλέον, η κατεύθυνση «Κολόης – Πλατανιστού – Άργους» μοιάζει ιδιαίτερα σημαντική αναφορικά με την λατρεία της Αρτέμιδος μιας και όπως φαίνεται είναι κάθετη στην κατεύθυνση Δελφών – Άργους. Εάν τώρα σχηματίσουμε ένα ισόπλευρο τρίγωνο «Αρτεμισίου – Πλατανιστού – Άργους», αυτό το τρίγωνο φαίνεται να περιέχει όλες τις σημαντικές τοποθεσίες του κύκλου της Ιφιγένειας. Μέσα σ’ αυτό το τρίγωνο συναντάμε επίσης διάφορα ιερά της Αρτέμιδος, όπως αυτό των Αλών και της Ερέτριας, καθώς επίσης και την νήσο Εύβοια και τα λιμάνια του Ευρίπου, αγαπημένα μέρη της θεάς κατά τον Καλλίμαχο.

 

Η γραμμή «Άργους – Αυλίδας» είναι ένα από τα ύψη του τριγώνου, όπου σ’ αυτήν είναι παράλληλη η γραμμή «Αθήνας – Ραμνούντος». Από την άλλη, η προέκταση της γραμμής Αυλίδας – Αθήνας είναι κάθετη εις την πλευρά Άργους – Πλατανιστού, ενώ η προέκταση της γραμμής Βραυρώνας – Αθήνας είναι κάθετη στην πλευρά Αρτεμισίου – Άργους και παράλληλη ως προς ένα άλλο ύψος του τριγώνου Πλατανιστού – Δελφών. Επίσης διαπιστώνουμε και την γραμμή Βαργυλίων – ιερού του Λιθησίου Απόλλωνος, που είναι παράλληλη ως προς τις ευθείες Κολόης – Άργους και Αντάνδρου – Αρτεμισίου.

 

Η ταυρική κατεύθυνση Αθήνας – Ραμνούντας – Χερσονήσου, είναι διχοτόμος της γωνίας Αυλίδας – Ακρόπολης – Βραυρώνας, που οριοθετείται από το ιερό της Αρτέμιδος εις το Πάριον. Άλλωστε η γραμμή Πάριου – Πέργης είναι κάθετη σ’ αυτήν την κατεύθυνση και κατά συνέπεια παράλληλη με τις ευθείες Κολόης – Αστύρων και Πλατανιστού – Αρτεμισίου. Η Βραυρώνα βλέπουμε ότι βρίσκεται εις τον ίδιο παράλληλο με την Έφεσο.

 

Εις το Ακρωτήρι της Κρήτης, νοτιοδυτικά των Χανίων, βρίσκεται το σπήλαιο της Άρκτου, σπήλαιο της Κυδωνίας, μέσα στο οποίο φυσικοί σταλακτίτες λαξεύτηκαν για να πάρουν την μορφή της αρκούδας. Το σπήλαιο τούτο βρίσκεται ακριβώς πάνω εις τον μεσημβρινό της Βραυρώνας.

 

Σύμφωνα με τον Στράβωνα [ IX, 2, 36] αλλά και τον Όμηρο [Ιλιάς, Δ’, 8] τόπος γεννήσεως της Αθηνάς είναι οι Αλαλκομενές της Βοιωτίας, επομένως ανήκει εις το ζώδιο της Παρθένου εις το σύστημα με κέντρο τους Δελφούς. Σε όλη την περιοχή της Βοιωτίας, η λατρεία της Αθηνάς είχε ιδιαίτερη σημασία στην Αλίαρτο, τις Θεσπιές και την Κορώνεια. Ο δε ναός της Ιτωνίας Αθηνάς βρισκόταν εις την όχθη του Κουραλιόνος ποταμού, του οποίου το όνομα προέρχεται από την Κόρα ή Κούρα που σημαίνει Παρθένος. Ο Παυσανίας [IX, 34] όπως και ο Καλλίμαχος [Εις τα λουτρά της Παλλάδος, 60 – 65] θεωρεί δε ότι ο ναός αυτός ήτο η έδρα κάποιας θηβαϊκής Αμφικτιονίας. Η Αθηνά κατά τον Ερατοσθένη και τον Πλούταρχο ταυτίζεται με την Δίκη, την Ίσιδα, την Τύχη.

 

Η προέκταση της γραμμής Τεγέα – Αθήνα καταλήγει εις την Πέργαμο, εις την οποία λατρεύονταν δεόντως. Άλλωστε χαρακτηρίστηκα είναι και τα νομίσματα αυτών των τριών πόλεων που φέρουν την μορφή της Γλαυκώπιδος Αθηνάς. Σύμφωνα με τον Πολυδεύκη (Ονομαστικόν, Κεφ. XI, 31) ο Κέκρωψ χώρισε τους Αθηναίους σε 4 φυλές και κάθε φυλή σε 3 δήμους και κάθε δήμο σε τριττύες. Κάθε μια από τις 4 φυλές βρισκόταν υπό την προστασία ενός ήρωα ή ενός Θεού – Δαίμονα, που απεικονιζόταν εις τους αστερισμούς. Το ίδιο γινόταν και με κάθε έναν από τους 12 δήμους και κάθε μία από τις 360 τριττύες. Ο Σουίδας το αναγνωρίζει γράφοντας ότι: «αυτή η κατανομή των Αθηναίων αναφέρεται στις 4 εποχές, στους 12 μήνες και στις 30 ημέρες του κάθε μήνα». Στο Σούνιον βρέθηκαν τα μεγάλα αγάλματα των Διόσκουρων.

 

Επίσης ορίζοντας τον Παρθενώνα ως ομφαλό της Αττικής γης και το Σούνιον, ως αρχή του ζωδίου των Διδύμων, ως πολική κατεύθυνση θα θεωρήσουμε βεβαίως αυτή των Δελφών, που συνεπάγεται ότι ο άξονας Καρκίνου – Αιγόκερω υπερτίθεται εις την γραμμή Δήλου – Αθήνας – Δελφών. Βέβαια ως πολική κατεύθυνση θα πρέπει να εκλάβουμε εκείνη την κατεύθυνση που δεν σηματοδοτεί απλός την βόρεια πορεία, αλλά και το πνευματικό κέντρο.

 

Ο Παυσανίας επιχειρώντας να περιγράψει τα ιερά της Αττικής γης τα απαριθμεί με την σειρά ακριβώς των ζωδίων. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό όσο αφορά τα 4 ή 5 πρώτα ζώδια. Στην πραγματικότητα, αναφέρει αρχικά το ιερό της Δήμητρας «θεσμοφόρου», εις τον Αλιμούντα (Κριός), έπειτα τα ιερά του Ζωστήρος και του Αναγυρούντος (Ταύρος) και στην συνέχεια αναφέρεται εις την λατρεία των Διόσκουρων εις την Κεφαλή, διευκρινίζοντας ακόμη και το ότι για τους κατοίκους της οι Διόσκουροι ήταν οι «Μεγάλοι Θεοί».

 

 Το ιερό του Απόλλωνα δε αντιπροσωπεύει για την Αττική γη το ζώδιο του Καρκίνου. Εις το σύστημα με κέντρο του Δελφούς, αντιπροσωπεύει επίσης την Παρθένο και την Αττική . Ο Παυσανίας [Αττικά, 1.32. 1.9 - 2.9] λέγει : «Στην Πεντέλη υπάρχει ένα άγαλμα της Αθηνάς, στον Υμηττό δε του υμηττίου Διός». Πρέπει να πούμε ότι το αυτό άγαλμα της Αθηνάς ανήκει εις το ζώδιο της Παρθένου, τόσο με κέντρο του Δελφούς όσο και εις τον τοπικό ζωδιακό κύκλο της Αττικής. Ενώ το άγαλμα του Διός συνδέεται με το ηλιακό ζώδιο του Λέοντα, όπου ο «Manilius» – στα «Astronimica», ΙΙ, 44 - τοποθετεί τον Δία και την μητέρα των Θεών Δήμητρα. Το δε άγαλμα της Αθηνάς εις κορυφή της Πεντέλης και το ιερό του Ραμνούντας συνδέονται με το ζώδιο της Παρθένου. Άλλωστε ο μύθος του Ικάριου που εισάγει την άμπελο και τον οίνο στην Αττική διαδραματίζεται εις την κοιλάδα του Διονύσου. Έτσι η ταύτιση της Ηριγόνης με το ζώδιο της Παρθένου είναι αναπόφευκτη.

 

Το ιερόν του Αμφιάραου συνδέεται με τον Ζυγό. Το ζώδιο του Σκορπιού καλύπτει τις παρώρειες της Πάρνηθας, όπου υπάρχει ιερό του Πανός. Ο Τοξότης αντιστοιχεί στην οριογραμμή του κοντινού βουνού εις την Ελευσίνα, όπου βλέπουμε και την αναφορά του Απολλοδώρου – Μυθολογική βιβλιοθήκη II, ν, 4 – ότι ο Ποσειδώνας, προστάτης των ίππων, μεταφέρει και κρύβει τους Κένταυρους που γλίτωσαν από την σφαγή εις τον Φόλο, στο βουνό που βρίσκεται κοντά στην Ελευσίνα.

 

Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη – IV, 14, 3 – η Δήμητρα καθιέρωσε τα Μικρά Ελευσίνια ειδικά προς τιμήν του Ηρακλέους, προκειμένου να τον εξαγνίσει από την δολοφονία των Κενταύρων. Για να γίνουν κατανοητά όλα τούτα πρέπει να δούμε με οξυδέρκεια πως δημιουργούνται οι αντιστοιχίες μεταξύ του ζωδιακού με κέντρο του Δελφούς και του συστήματος με κέντρο την Αττική και ιδικά την Ακρόπολη των Αθηνών : ακριβώς η κατεύθυνση 0ο της Παρθένου είναι αυτή που αναπαριστά συμβολικά για την Αττική γη την πολική κατεύθυνση, μιας και η επαρχία βρισκόταν υπό ιδιαίτερη προστασίας εκ μέρους της Αθηνάς Παλλάδας. Τα δε αρχαία Ιερά μυστήρια των Ελλήνων συνδέονται με τον άξονα Καρκίνου – Αιγόκερω της Αττικής.

 

Επισημαίνουμε λοιπόν εις αυτό το σημείο ότι η Βραυρώνα, της οποίας το αφιερωμένο εις την Μεγάλη Άρκτο ιερό συνδέεται με το Δελφικό σύστημα, συνδέεται, για την Αττική, με την πολική κατεύθυνση και με το ζώδιο του Καρκίνου, τις δύο γραμμές του ηλιοστασίου, που, άλλωστε, είναι συμβολικά αντίστοιχες. Οι κορασίδες ως «άρκτοι» συνδέονται έτσι με την ιδέα της «ενσάρκωσης», με την πύλη των Ανθρώπων. Έτσι η Ελευσίνα, στον Αιγόκερω, γίνεται ο τόπος της πιο ολοκληρωμένης μύησης, μιας και αντιστοιχεί στην «Πύλη των θεών».

 

Διαβάζουμε λοιπόν στους «Λόγους – Εις την Μητέρα των Θεών, 8» του Ιουλιανού : «Οι Αθηναίοι επίσης γιόρταζαν δυο φορές τα Μυστήρια της Ελευσίνας : Τα Μικρά Ελευσίνια, όταν ο Ήλιος βρίσκεται στον Κριό, και τα Μεγάλα Ελευσίνια, όταν ο Ήλιος βρίσκεται στις Δαγκάνες [Ζυγό]». Επισημαίνει έτσι τα Μικρά Ελευσίνια τελούταν κατά την Εαρινή Ισημερία, η οποία συνδέεται συμβολικά με τον βράχο της Λευκάδας, εις την Άγρα, στην αρχή της «ανερχόμενης» περιόδου του χρόνου που αγγίζει το αποκορύφωμα της τον Ιούνιο. Τα δε Μεγάλα Ελευσίνια γιορτάζονταν στην Ελευσίνα κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία, στην αρχή της φθίνουσας περιόδου που διαρκεί ως το χειμερινό ηλιοστάσιο και συνδέεται με την Δήλο. Έτσι εξηγείται γιατί ο Παυσανίας – Αττικά Ι, 19,5 – ορίζει την θέση του ιερού της Άγρας λέγοντας ότι : «όταν περάσουμε τον Ιλισό, συναντάμε την τοποθεσία με την ονομασία Άγραι και ένα ιερό της Αρτέμιδος Αγροτέρας».

 

Λένε δηλαδή…. ότι η Άρτεμις κυνήγησε εκεί για πρώτη φορά όταν ήρθε από την Δήλο. Και για αυτό το άγαλμα της κρατά τόξο. Αναγνωρίζουμε δε την θέση αυτού του ιερού στα νοτιοδυτικά της Ακρόπολης των Αθηνών, πλησίον της Πηγής Καλλιρρόης – κοντά στην Χριστιανική σημερινή εκκλησία της Αγίας Φωτεινής. Αυτό σημαίνει ότι το ιερό της Άγρας βρισκόταν πάνω εις γραμμή Δήλου – Πρασιών – Ακρόπολης – Δελφών, πάνω δηλαδή…. εις τον άξονα του πόλου και του ηλιοστασίου. Δηλαδή… οι χώροι όπου εκτυλίσσονται τόσο τα Μεγάλα όσο και τα Μικρά Ελευσίνια βρίσκεται πάνω εις τον αττικό άξονα του ηλιοστασίου, ενώ οι ημερομηνίες τους είναι αυτές των ισημεριών. Έτσι ώστε οι 4 καίριες στιγμές του ηλιακού έτους να ορίζονται από ένα και μοναδικό άξονα. Είναι δε πασιφανώς αντιληπτό να συναντάμε την λατρεία του Βορέα πάνω εις τον αυτό άξονα του πόλου και ταυτόχρονα του ηλιοστασίου. Δηλαδή …. εν ολίγοις η Ιερά Οδός που συνδέει την Ακρόπολη με την Ελευσίνα είναι η αντανάκλαση ή ορθά υλοποίηση του Κοσμικού Άξονα Λέοντα – Υδροχόου.

 

Εις το εσωτερικό βέβαια της Ελλάδος που ανήκει κυβερνητικά στο ζώδιο της Παρθένου είναι πλέον γνωστό ότι η απόσταση Παρθενώνος – ναού Αθηνάς εις Σούνιον είναι σχεδόν ίση με αυτήν που χωρίζει το ακρωτήριο από το ναό της Αφαίας εις Αίγινα, έτσι που τα τρία ιερά να σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο.

 

Εάν εξετάσουμε την κατανομή των μεγάλων ιερών της Αθηνάς, διαπιστώνουμε την εντυπωσιακή επικάλυψη τριών τριγώνων Δελφοί – Αθήνα- Τεγέα, τρίγωνο σχεδόν ισόπλευρο, Αθήνα – Τεγέα – Σούνιο και Αθήνα – Σούνιο – ιερό Αφαίας εις Αίγινα τρίγωνο σχεδόν ισοσκελές που αποδίδεται εις Παλλάδα Αθηνά. Η κοινή προέλευση της Αθηνάς και της Αρτέμιδος ομοιάζει εντόνως να συμβολίζεται από το ισοσκελές τρίγωνο Δικτυναίον Κρήτης – Δήλος – Ιερό Αφαίας εις την Αίγινα.

 

Μελετώντας κανείς όλα αυτά διαπιστώνει ότι το Δικτυναίον της Κρήτης αποτελεί ένα από τα κομβικά σημεία του αυτού γεωδαιτικού δικτύου ή Λαγωβολείου. Κι όμως, η Αρτέμιδα με το δίχτυ – Λαγωβολείον είχε δικό της ναό εις την Δήλο και ταυτίζεται με την Αφαία Αθηνά της Αίγινας στον ναό της οποίας και δια την ακρίβεια στα αετώματα απεικονίζονται σκηνές μάχης γύρω από μία κεντρική Αθηνά. Ακριβολογώντας το δυτικό τύμπανο αναφέρονταν εις τον δεύτερο πόλεμο της Τροίας, το δεν ανατολικό τύμπανο απεικόνιζε την εκστρατεία του Τελαμώνος, μαζί με τον Ηρακλή, εναντίον του βασιλέως των Τρώων Λαομέδοντα – πρώτος Τρωικός Πόλεμος.

 

Ο Ηρακλής βέβαια συνδέεται στενά με το ζώδιο του Λέοντα, ενώ ο Τελαμών αντιπροσωπεύει την Αίγινα, η δε Τροία το ζώδιο του Υδροχόου μιας και εις αυτό ανήκει εις το σύστημα με κέντρο τις Σάρδεις : το σύνολο συνιστά μία αναπαράσταση του άξονα Λέοντα – Υδροχόου. Έτσι δίνεται και η γεωγραφική θέση της νήσου Αίγινας, σύμφωνα με το σχήμα : Ηρακλής = ζώδιο Λέοντα, εκστρατεία του Τελαμώνα ενάντια στην Τροία = άξονας Λέοντα – Υδροχόου, Αθηνά = ζώδιο Παρθένου, Τελαμών = Αίγινα. Άλλωστε σε αττικορινθιακό αμφορέα που βρέθηκε στην Αίγινα βλέπουμε δυο τον αριθμό Ιππαλεκτρύονες πλαισιωμένους από δυο Σειρίνες, αναπαράσταση του ζωδιακού του Υδροχόου.

 

Η διακόσμηση αυτού το αμφορέα, σύμφωνα με την περιγραφή που δίνει ο «Hermann Thiersch» εις έργο του «Tyrrhenishe : Amphoren 1899, αρ. 27, σελ. 257», εικονίζει Πάνθηρες και Σειρήνες που αντιστοιχούν εις τον αστερισμό του Υδροχόου, Ιππαλεκτρύονες που αντιστοιχούν εις τον άξονα Λέοντος – Υδροχόου, Πετεινούς που αντιστοιχούν εις τον Λέοντα και Κριούς. Δια την ακρίβεια ο Hermann Thiersch μας πληροφορεί ότι ο Υδροχόος παριστάνεται 16 φορές, ο Λέων 4 φορές, ο Κριός ζώδιο του πυρός, όπως και ο Λέων παριστάνεται 7 φορές.

 

Εν τέλει και ως συμπέρασμα η Αίγινα ανήκει στον αστερισμό του Λέοντα. Τέλος η γραμμή όρος Ιθώμης – Λυκείου όρος….είναι αυτή του Ολύμπου και ότι η γραμμή Δωδώνη – Ιθώμη, είναι αισθητά παράλληλη εις την γραμμή Αίγινας – Ολύμπου, όπου περνά κοντά από την Ολυμπία. Η γραμμή Ίδης – Ολυμπίας περνά από την Νεμέα, όπως και η γραμμή Στράτος – όρος Θόρνακος. Κυρίως όμως πρέπει να υπογραμμίσουμε τις σημαντικές γεωμετρικές σχέσεις που ενώνουν το Αμμώνιου – Σίουα με τις Σάρδεις, τους Δελφούς και την Δήλο.

 

Επιπλέον, εάν ενώσουμε, πάνω σε ένα χάρτη, τους Δελφούς με τις Σάρδεις και το Αμμώνιον προκύπτει ένα πολύ σημαντικό ισοσκελές τρίγωνο του οποίου το ύψος είναι διπλάσιο της βάσης του. Το ύψος του τριγώνου αυτού, ξεκινώντας από το Αμμώνιο, περνά από την Δήλο. Αν προεκτείνουμε βόρεια, συναντάμε πλησίον του άξονα αυτού την κορυφή των Βαλκανικών ορέων, το αρχαίο όρος Αίμος, πατρίδα όπως έχουμε πει του Βορέα, σημερινό Τζουμρουκτσάλ, για τον συγκεκριμένο άξονα νότου – βορά και παίζει τον ίδιο ρόλο με αυτό του Ολύμπου σε σχέση με τους Δελφούς. Το δε τέμενος του Λιθησίου Απόλλωνος ορίζει την γραμμή Δελφών – Αμμώνιου. Το ιερό δε του Απόλλωνος εις το ακρωτήριο Τριόπιο, στην Κνίδο, έδρα της δωρικής πόλεως Εξάπολη, βρίσκεται πάνω στην γραμμή Σάρδεις – Αμμώνιο. Το γεωμετρικό δηλαδή σχήμα που σχηματίζεται συνοψίζει με εντυπωσιακό τρόπο όλο τον της Μεσογείου τόπο.

τέλος

 

Ioannis Stogiannos

 

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr/2016/02/1_18.html