Ανοίγουμε τα Αγγλικά αρχεία για τον Καποδίστρια 
Πρώτο βήμα: Τα τηλεγραφήματα από τη Βιέννη και τη Βερόνα προς το Λονδίνο πριν το Συνέδριο της Βερόνα, που αποκαλύπτουν ότι ο τσάρος «είχε αφεθεί στα χέρια της Αγγλίας», ότι ο Μέττερνιχ και οι Άγγλοι συνωμοτούσαν για να «φάνε» τον Καποδίστρια, ότι τους Αγγλους τους ενδιέφερε η ναυσιπλοΐα και το εμπόριο στη Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο περισσότερο από τον ελληνικό λαό, και ότι ο πρόξενος τους στη Σμύρνη μάζευε πληροφορίες από τους κατά τόπους «υποπράκτορες» έλληνες ρουφιάνους της εταιρίας της Ανατολής σε βάρος των Ελλήνων και του Καποδίστρια.
Οι κατά τόπους υποπρόξενοι Αγγλίας, που είχαν διορισθεί από την Ανατολική Εταιρία, και οι οποίοι έστελναν αναφορές στον πρόξενο της Σμύρνης που ήταν ο επικεφαλής του δικτύου αλλά και στον Μέιτλαντ στα Επτάνησα, ήσαν κατά την έκρηξη της επανάστασης το 1821 οι ακόλουθοι:
-Στην Αθήνα ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, που συνεργαζόταν με τους απογόνους του τέως υποπρόξενου Προκόπη Μακρή, του οποίου ο αδελφός Κωνσταντίνος δούλευε για την εταιρία στην Αλεξάνδρεια.
- Στην Πάτρα ήταν ο Τζων Καρτράιτ . Οι αντιπρόσωποι της Λεβάντ Κόμπανι στη Ζάκυνθο και την Πάτρα ήσαν οι Εβραίοι έμποροι Strani ή Strané, που εμφανίζονταν με το όνομα ελληνοποιημένο όνομα Στρανής , και έκαναν εξαγωγή σφουγγαριών , ελαιόλαδου, κορινθιακής σταφίδας και ξυλείας ,και εισαγωγές αγγλικών υφασμάτων , πυροβόλων όπλων, και μαχαιροπήρουνων. ο επισης Εβραίος «Αναστάσης» Πασκουαλίγκος, (Pasqualigo), που το 1825 αντιπροσώπευε τα συμφέροντα της Ανατολικής Εταιρίας στην Τρίπολη, οι ολλανδικής καταγωγής Sargint, που είχαν εξαπλωθεί από την Ζάκυνθο, στην Κεφαλονιά, την Ιθάκη, την Κέρκυρα, ο Ιγνάτιος Τζιοβάνι Χατζηγιανούλης, (Ignazio Giovanni Hadgi Yanuli), ο Παύλος Αντωνίου Χρυσομάλλης, με τον Giovanni Giudici στο Μεσολόγγι, οι Αντώνιος Μιχελής από τη Μήλο, του οποίο ο ανιψιός Πέτρος, ήταν ο πλοηγός του Κόρδιγκτον στο Ναυαρίνο, όπου και σκοτώθηκε, οι Βιτάληδες στη Σίφνο.
Διαβάστε τώρα τα τηλεγραφήματα του Αγγλου πρέσβη από τη Βιέννη και το Σημείωμα του ανθρώου του Ρότσιλντ, Ουέλλιγκτον.
το είδα
Ο Καποδίστριας υπέβαλε την παραίτηση του στον Τσάρο τον Ιούνιο του 1822 και αναχώρησε από την Πετρούπολη στις 19/31 Αυγούστου 1822, ενώ είχε πληροφορηθεί την Καταστροφή του Δράμαλη στις 14/26 Ιουλίου 1822 και ενώ είχε ολοκληρωθεί η αγγλική προσπάθεια συμβιβασμού της Ρωσίας με την Τουρκία, (26-27 Αυγούστου).
Πρώτο βήμα αποκαλύψεων:
Τα τηλεγραφήματα από τη Βιέννη και τη Βερόνα προς το Λονδίνο πριν το Συνέδριο της Βερόνα, που Αποκαλύπτουν ότι ο τσάρος «είχε αφεθεί στα χέρια της Αγγλίας», ότι ο Μέττερνιχ και οι Άγγλοι συνωμοτούσαν για να «φάνε» τον Καποδίστρια, ότι τους Αγγλους τους ενδιέφερε η ναυσιπλοΐα και το εμπόριο στη Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο περισσότερο από τον ελληνικό λαό, και ότι ο πρόξενος τους στη Σμύρνη μάζευε πληροφορίες από τους κατά τόπους «υποπράκτορες» έλληνες ρουφιάνους της εταιρίας της Ανατολής σε βάρος των Ελλήνων και του Καποδίστρια.
Οι κατά τόπους υποπρόξενοι Αγγλίας, που είχαν διορισθεί από την Ανατολική Εταιρία, και οι οποίοι έστελναν αναφορές στον πρόξενο της Σμύρνης που ήταν ο επικεφαλής του δικτύου αλλά και στον Μέιτλαντ στα Επτάνησα, ήσαν κατά την έκρηξη της επανάστασης το 1821 οι ακόλουθοι:
-Στην Αθήνα ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, που συνεργαζόταν με τους απογόνους του τέως υποπρόξενου Προκόπη Μακρή, του οποίου ο αδελφός Κωνσταντίνος δούλευε για την εταιρία στην Αλεξάνδρεια.
- Στην Πάτρα ήταν ο Τζων Καρτράιτ . Οι αντιπρόσωποι της Λεβάντ Κόμπανι στη Ζάκυνθο και την Πάτρα ήσαν οι Εβραίοι έμποροι Strani ή Strané, που εμφανίζονταν με το όνομα ελληνοποιημένο όνομα Στρανής , και έκαναν εξαγωγή σφουγγαριών , ελαιόλαδου, κορινθιακής σταφίδας και ξυλείας ,και εισαγωγές αγγλικών υφασμάτων , πυροβόλων όπλων, και μαχαιροπήρουνων. ο επισης Εβραίος «Αναστάσης» Πασκουαλίγκος, (Pasqualigo), που το 1825 αντιπροσώπευε τα συμφέροντα της Ανατολικής Εταιρίας στην Τρίπολη, οι ολλανδικής καταγωγής Sargint, που είχαν εξαπλωθεί από την Ζάκυνθο, στην Κεφαλονιά, την Ιθάκη, την Κέρκυρα, ο Ιγνάτιος Τζιοβάνι Χατζηγιανούλης, (Ignazio Giovanni Hadgi Yanuli), ο Παύλος Αντωνίου Χρυσομάλλης, με τον Giovanni Giudici στο Μεσολόγγι, οι Αντώνιος Μιχελής από τη Μήλο, του οποίο ο ανιψιός Πέτρος, ήταν ο πλοηγός του Κόρδιγκτον στο Ναυαρίνο, όπου και σκοτώθηκε, οι Βιτάληδες στη Σίφνο.
Copy of a letter from Lieutenant General Sir Charles William Vane, G.C.B., G.C.H., third Marquis of Londonderry, [British ambassador extraordinary and plenipotentiary] at Vienna, to Henry Bathurst, third Earl Bathurst, [Secretary of State for War and the Colonies, acting as Secretary of State for Foreign Affairs]: of the Russians present at Vienna, Tatishchev has most influence with the Emperor of Russia. Londonderry believes he will succeed Golovkin as the Russian ambassador at Vienna. It may seem strange that Metternich has submitted passively to his nomination, but he has acquired considerable influence over Tatishchev's views. "I really believe he has succeeded, and if he should be named to this post, he will no longer be that Monsieur de Tatitscheff whose intrigues at Madrid alarmed all the governments of the alliance, but the passive and obedient instrument in Prince Metternich's hands. The Prince praises him now as much as he formerly reprehended him, and there is seldom a day passes without their being closetted for hours together." Although the Emperor of Russia parted company with Capodistrias on the Greek question, he does not appear to be angry with him and he seems to treat him with benevolence. The post of Russian minister to Switzerland is always available for Capodistrias. "I do not think Monsieur de Nesselrode will have any coadjutor for the present. The difficulty appears to be with them to find a proper ambassador for Constantinople." Metternich is concerned that Strangford will arrive at Vienna without bringing any favorable news from the Turks, and that he will consequently lose standing as a negotiatior. Metternich was never very keen that Strangford should come, and he feels that he has recently changed his grounds for the journey. "Lord Strangford although not liked, is very much feared by the Russians and, being feared, is approved of. It is dreaded by Prince Metternich that in the hands of Monsieur de Tatitshceff and others here, his lordship should lose some of that consideration amongst them in which he is so deservedly held." Londonderry has just received a note from Metternich, which leaves no doubt about the arrival of Lord Strangford. The sovereigns are to leave Vienna on 1 October.
Απόρρητο έγγραφο του Βρετανού Πρέσβη στη Βιέννη Σερ Τσαρλς Ουίλιαμ Βέιν (Λόρδου Λόντοντερι) , με ημερομηνία 8/20 Σεπτεμβρίου1822, προς τον υπηρεσιακό υπουργό εξωτερικών Χένρι Μπάθερστ, που αναπλήρωνε τον λόρδο Κάστλερι ο οποίος είχε αυτοκτονήσει από τις 12 Αυγούστου 1822, και αναφέρεται στον Καποδίστρια, τον ρόλο του Τάτισεφ στην ρωσική αντιπροσωπεία και για την επικείμενη άφιξη του πρέσβη Στράνγκφορντ από την Κωνσταντινούπολη.
«Από τους Ρώσους που ήρθαν στη Βιέννη, ο Τατίτσεφ έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στον αυτοκράτορα της Ρωσίας, και πιστεύω ότι θα επιτύχει να τοποθετηθεί ως ρώσος πρεσβευτής στη Βιέννη στη θέση του Γκαλόβκιν. Μπορεί να φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι ο Μέτερνιχ έχει αποδεχθεί παθητικά στο διορισμό του, αλλά έχει αποκτήσει σημαντική επιρροή τις απόψεις του Τατίτσεφ . Πραγματικά πιστεύω ότι το έχει καταφέρει, και αν τελικά τοποθετηθεί σε αυτή τη θέση, δεν θα είναι πλέον ο Monsieur de Tatitscheff του οποίου οι ίντριγκες στη Μαδρίτη προκάλεσαν ανησυχία σε όλες τις κυβερνήσεις της συμμαχίας, αλλά, ένα παθητικό και πειθήνιο όργανο στα χέρια του πρίγκιπα Μέτερνιχ. Ο πρίγκιπας τον επαινεί τώρα όσο άλλοτε τον φοβόταν, και είναι ελάχιστες οι ημέρες που δεν συνεργάζονται κλεισμένοι για πολλές ώρες μαζί. Παρά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας της Ρωσίας διέκοψε τη συνεργασία του με τον Καποδίστρια με αφορμή το ελληνικό ζήτημα, δεν φαίνεται να είναι θυμωμένος μαζί του και νομίζω ότι τον αντιμετωπίσει με καλοσύνη. Η θέση του ρώσου πρεσβευτή στην Ελβετία θα είναι πάντα διαθέσιμη για τον Καποδίστρια. Δεν νομίζω ότι ο κύριος Νεσσελροντ (Monsieur de Nesselrode) θα έχει βοηθούς προς το παρόν. Η γνώμη μου είναι ότι δεν τους είναι εύκολο να βρουν το κατάλληλο πρόσωπο για πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη. Ο Μέτερνιχ ανησυχεί ότι ο Στράνγκφορντ θα έλθει στη Βιέννη, χωρίς νε έχει καλά νέα από τους Τούρκους, και ότι, κατά συνέπεια, ο ρόλος του ως μεσολαβητής θα υποβαθμιστεί . Ο Μέττερνιχ δεν ήταν ποτέ πολύ πρόθυμος για την πρόσκληση του Στράνγκφορντ και αισθάνεται ότι έχουν αλλάξει πρόσφατα οι λόγοι για το ταξίδι. Οι Ρώσοι δεν συμπαθούν τον λόρδο Στράνγκφορντ αλλά τον φοβούνται και επειδή τον φοβούνται τον αποδέχθηκαν. Ο πρίγκιπας Μέτερνιχ φοβάται ότι στα χέρια του Monsieur de Tatitshceff και των άλλων εδώ, η εξοχότητα του μπορεί να χάσει κάποια από την αίγλη που τόσο επάξια κατέχει. Οι βασιλείς θα αναχωρήσουν από τη Βιέννη την 1η Οκτωβρίου».
Τη επομένη με ημερομηνία 9/21 Σεπτεμβρίου 1822 , ο Λόντοντερι ενημέρωσε τον Μπάθερστ, σχετικά με τις συνομιλίες με τους Ρώσους ενόψει του Συνεδρίου της Βερόνα που άρχισε στις 8/20 Οκτωβρίου, και δίνει εκτιμήσεις για την πολιτική μεταστροφή του Τσάρου.
«Οι Βασιλείς και οι υπουργοί τους άρχισαν τις συνομιλίες τους υπό ευνοϊκές συνθήκες. Ορισμένα γεγονότα θα επισπεύσουν τις εργασίες του συνεδρίου, ιδίως οι επιτυχίες των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων, καθώς και οι διακηρύξεις από την πλευρά των βασιλοφρόνων στην Ισπανία. Ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος κατά την πρώτη συνάντηση του με τον πρίγκιπα Μέτερνιχ τον συνεχάρη για την αποφασιστικότητα και την επιδεξιότητα των χειρισμών του κατά των προσφάτων γεγονότων. Ο Αυστριακός υπουργός απάντησε ότι τον καθοδηγούσαν εξ ολοκλήρου, οι Υψηλές Απόψεις του αυτοκράτορα, τις οποίες είχε την ευκαιρία να πληροφορηθεί στο Λάιμπαχ, και ότι ενήργησε σύμφωνα με όσα είχε υποσχεθεί. Ο πρίγκιπας Μέτερνιχ είπε ακόμα ότι αισθανόταν ότι θα έπρεπε να ήταν ο πρώτος που θα πληροφορείτο εάν ο αυτοκράτορας είχε αποφασίζει να αποδεσμευτεί από τις δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί, λόγω των δυσμενών περιστάσεων ή λόγω των συναισθημάτων του ρωσικού έθνους ,που θα ανάγκαζαν το αυτοκρατορικό μεγαλείο του να ακολουθήσει μια διαφορετική γραμμή. Παρόλο που ο αυτοκράτορας τον άκουσε σιωπηλός, ο πρίγκιπας Μέτερνιχ αισθάνεται σίγουρος ότι η Αυτού Αυτοκρατορική Μεγαλειότητα δεν θα παρεκκλίνει από τις αρχές που τότε είχαν συμφωνηθεί.
Ο αυτοκράτορας ήταν ευχαριστημένος από την επίκληση των λόγων του και μίλησε δια μακρόν για τις δυσκολίες που του δημιουργούν το έντονο ενδιαφέρον του ρωσικούς έθνους για το ελληνικό ζήτημα και οι τουρκικές φρικαλεότητες. Παρά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας δεν τον αναφέρε, ο Μέττερνιχ σχημάτισε την εντύπωση ότι ο Καποδίστριας θεωρείτο από τον αυτοκράτορα ως πρόσωπο εκτός κυβερνήσεως. Ο αυτοκράτορας θα αφοσιωθεί σε ότι είναι αναγκαίο να γίνει στη Βιέννη και τη Βερόνα, και στη συνέχεια θα επιστρέψει στην Αγία Πετρούπολη. Ο αυτοκράτορας είναι ικανοποιημένος με τον τρόπο που η Αυστρία έχει χειριστεί τις διαπραγματεύσεις και έχει θέσει εαυτόν στα χέρια της συμμαχίας γνωρίζοντας ότι έτσι υπηρετεί το πραγματικό συμφέρον του, και δεν βλέπει πλέον την αυστριακή κυβέρνηση με καχυποψία. Ο Μέτερνιχ δεν συζήτησε την Ισπανική υπόθεση με τον αυτοκράτορα, αλλά είχε μια εμπιστευτική συζήτηση με τον Πότζο ντι Μπόρτζο (Pozzo di Borgo) και τον Νέσσελροντ στο δείπνο. Καταρχήν έγινε μια ακριβής περιγραφή της κατάστασης της Γαλλίας, και διαπιστώθηκε ότι η χώρα ήταν γενικά ήρεμη διότι ο εκλογικός νόμος εξασφάλισε την πλειοψηφία στη Βουλή, και έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να ψάξουν γίνουν ταραχές στη Γαλλία αν και στις πολιτικές παρατάξεις έχουν εξαπλωθεί διάφορες φατρίες των Καρμπονάρων. Στην κυβέρνηση υπάρχει μόνον ένας ικανός άνθρωπος αλλά η ένταξη στην κυβέρνηση άλλων ατόμων του βασιλικού κόμματος που είναι ικανότεροι και πολύ καλύτεροι ρήτορες από τους σημερινούς θα προκαλέσει περισσότερη δυσπιστία και ίντριγκες Από τη συζήτηση της κατάστασης στη Γαλλία, ο κ. Πότζο ντι Μπόρτζο αναφέρθηκε στην κατάσταση στην Ισπανία, και εξήγησε ότι κατά τη γνώμη του η συμμαχία θα έπρεπε να ενισχύσει μια αντεπανάσταση επειδή ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Αναφέρθηκε λεπτομερώς στις απόψεις της γαλλικής κυβέρνησης και είπε ότι κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να πάει πέρα από την ολοκλήρωση της τροποποίησης του σύνταγματος της Ισπανίας. Ήξερε θετικά τις απόψεις του κυρίου de Villelle και αν κάποιος από αυτούς ήταν πιο πρόθυμος ήταν σίγουρα ο κ. Montmorency.
Ο Μέτερνιχ δεν είπε τίποτα αλλά θεώρησε ότι για την επίτευξη αποτελεσμάτων, η αντεπανάσταση θα έπρεπε πρώτα να πραγματοποιηθεί και μετά να έρθει προς συζήτηση μεταξύ των συμμάχων. Θεωρήθηκε μάλλον πρόωρο γίνει συζήτηση και αναμένουν τα αποτελέσματα προς το παρόν». Αλλά ο Μέτερνιχ δεν πιστεύει , ότι ο αυτοκράτορας της Ρωσίας σκέπτεται σοβαρά να προσφέρει υλική βοήθεια στους βασιλόφρονες της Ισπανίας. Ως εκ τούτου, η πιθανότητα είναι πως ό, τι και να συζητήσουμε οι άμεσες εξελίξεις στη χώρα αυτή θα πάρουν τον δρόμο τους , ενώ η υποστήριξη και η κατανόηση που θα παρασχεθεί στον βασιλέα από τη συμμαχία δεν θα περιλαμβάνει στρατιωτικές δυνάμεις και θα υποστηρίζει την ευτυχία και την ασφάλεια του ισπανικού έθνους. Ο Μέττερνιχ θα κατευθύνει το συνέδριο προς εκείνα τα σημεία που επιθυμεί. Ο Καποδίστριας είναι απίθανο να έχει οποιαδήποτε επίδραση στις συνάντησεις. Ο Τατίτσεφ ανακάλυψε ότι τα συμφέροντά του ταυτίζοναι με εκέινα του Μέτερνιχ. Ο Πότζο ντο Μπόρτζο δεν είναι αρκετά ισχυρός για να επιβάλει τις θέσεις του. Ο Μπερνστορφ ακολουθεί Bernstorff πλήρως τον Μέτερνιχ, και ο Μοντμορενσί, θεωρεί τον εαυτό του πολύ κατώτερο. Ο ντε λα Φερονέ έχει έρθει από την Αγία Πετρούπολη με τον αυτοκράτορα της Ρωσίας, αλλά δεν πιστεύω ότι θα αναλάβει ηγετικό ρόλο. Για τις σχέσεις με την Τουρκία φαίνεται ότι η Ρωσία μπορεί να αποκτήσει κάποιους συμφέροντες όρους για την ανανέωση των σχέσεων της με την Υψηλή Πύλη. μόνο μέσα από τις ειλικρινείς προσπάθειες του Λόρδου Στράνγκφορντ. Οι υποθέσεις της Ισπανίας μπορεί να προκαλέσουν πολλές συζητήσεις, αλλά είναι αρκετά σαφές ότι καμία από τις Δυνάμεις δεν είναι έτοιμη να προτείνει συγκεκριμένα μέτρα ώστε να υπάρχουν αποτελέσματα. Για τις υποθέσεις της Ιταλίας που θα κριθούν στη Βερόνα, όλες οι Δυνάμεις δεν είναι έτοιμες να αποφασίσουν νέα μέτρα ή να αποσύρουν τα αυστριακά στρατεύματα από τις θέσεις τους στο βασίλειο της Νεαπολέως. Ορισμένα θέματα ελάσσονος σημασίας που αφορούν τη Γερμανία πιστεύω ότι θα συζητηθούν μεταξύ του Μέτερνιχ και του κ. de Bernstorff. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ωστόσο, ότι παρά όλα αυτά, η συνάντηση θα έχει μεγάλη ηθική επίδραση στο επαναστατικό πνεύμα σε όλη την Ευρώπη με τη διακήρυξη των Ενότητας των πέντε Βασιλείων. Πέραν τούτου είναι θετική είδηση για όλους μας η πλήρης αλλαγή στο χαρακτήρα και τις απόψεις του αυτοκράτορα Αλεξάνδρου. Μια αλλαγή που υπόσχεται όχι μόνο την διάρκεια , αλλά, θα τολμούσα να πω, προοιωνίζει για την ηθική και ορθή συμπεριφορά του κατά το υπόλοιπο διάστημα της βασιλείας του. Η Αυτού Μεγαλειότητα προφανώς κρίνει τις πρώην φιλελεύθερες κινήσεις του ιδέες του με ένα βαθμό μεταμέλειας και απογοήτευσης.
Το ίδιο θα αισθάνεται αφού έχει
συνδέσει τον εαυτό του τόσο πολύ με τη θρησκεία, για τη συμπεριφορά του
προς τη Σουηδία, και την οικογένεια του Γουστάβου, και την προσάρτηση
της Φινλανδίας.
Είναι βέβαιο, ότι τώρα είναι ένα εντελώς αλλαγμένο πρόσωπο και
δίκαια κατατάσσεται σε εκείνα τα συναισθήματα και τις αρχές που έχουν
σώσει τον πολιτισμένο κόσμο και μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι αφού
απαλλάχθηκε από τους κακούς του συμβούλους , δεν υπάρχει καμία
πιθανότητα να επιστρέψει ποτέ ξανά στις εσφαλμένες προκαταλήψεις του».
4 October 1822 . Draft of a letter from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, to George Canning, recounting an interview with the Emperor of Russia, the injustice of his displeasure with Lord Strangford, and the Turkish threat to Russian commerce in the Black Sea, 4 October 1822 Autograph draft of a letter from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, Vienna, to George Canning, [Secretary of State for Foreign Affairs]:
[Transcript] "In the conversation which I had with the Emperor of Russia yesterday but little that was essential passed on the real points of the Turkish question. His Imperial Majesty professed his continued moderate views and his determination to leave himself entirely in the hands of his allies, and I expressed to him the satisfaction which His Majesty had [f.1v] \ derived / from his moderation and the hopes which we entertained that its continuance would preserve the peace of Europe. Previous to my arrival here, however, a note of which I inclose the copy had been ciruclated \ by the Russian minister / to the \ different plenipotentiaries of the / different courts which * required an answer * reflected severely on the conduct of Lord Strangford. * who * \ He had / arrived from Constantinople just at that moment. * I cannot discover what was the \ real / motive for circulating [f.2r] that note. * \ I can find but one reason for circulating this note. / Lord Strangford * had been * \ is / the person to whom principally or, indeed, solely is due the merit of having brought the * Porte to the * \ question between / the Emperor \ and the Porte / to the * situation * \ state / in which it is now; and although he had failed in prevailing upon the Ottoman government to consent to the Emperor's desire that they should send a plenipotentiary to meet one from His Imperial Majesty on the \ Russian / frontier, yet he had exerted himself most [f.2v] zealously and ably in the cause; and it was obvious that the failure was to be attributed to the difficulty of obtaining the object at all and not to any deficiency in him who was employed to negociate it. The perusal of the precis of the conference of the * 26th * 27th of August inclosed in Lord Strangford's dispatch number 147 will shew that the[*se*] alledged ground for His Imperial Majesty's displeasure did not exist. In fact, Lord Strangford [f.3r] did defend the Emperor and his government and his servants from the imputations of the Ottoman ministers as far as was in his power, and made use of the very arguments \ in their defence / which the note of the 26th September * states * \ * suggests * asserts / that he ought to have used. If he did not do more, it was because he was not in possession of information to enable him to defend * them * \ the servants of the Russian government / more effectually; and he was aware that the Ottoman ministers had in their possession [f.3v] proofs of the misconduct \ in the Morea and archipelago / of some of the agents of the Russian government, * which * \ and / he was desirous to avoid to force them to place these proofs on the protocole. * These * \ This / state of the case is explained in Lord Strangford's dispatch number 147, which the Russian ministers did not lay before the Emperor with the precis of the conference \ of the * 26th * \ 27th / August / because blame was imputed [f.4r] in it to Monsieur Dukhow who had lately been employed in the Russian mission at Constantinople. * It is difficult \ to understand / for what reason Lord Strangford was attacked in this manner, unless it was to mark the displeasure of the Emperor The only * solution * \ conclusion / I can draw from this note is that the Emperor wished * to * \ to lay the grounds for breaking off with the Turks eventually, by stating his dissatisfaction with what had been done and a new version of his terms at the very moment when others conceived that \ all the difficulties were removed and / * these * \ the / questions between him and the Turks were upon the point of being settled; and at the same time he took the opportunity of / conveying his displeasure * upon the failure of the negociation to induce [f.4v] the Porte to send a minister to the frontier by a censure of the minister who had been charged with the negociation * against Lord Strangford who had been principally \ or, indeed, alone / concerned in all the negociations at Constantinople and who, \ as English ambassador, / is in a manner the protector of the Turkish government. If His Imperial Majesty had not spoken to me on * this * \ the / subject of this note, I should have considered it my duty [f.5r] to mention it to him. He returned, however, to the Turkish subject in the interview I had with him by adverting to his note, and by stating that he thought that the Ottoman ministers had treated him and his servants very ill. I told His Imperial Majesty that if \ he / had not commenced the subject I should have mentioned it to him, as I really thought that he had not done justice to Lord Strangford, who had made such exertions [f.5v] \ to serve His Imperial Majesty / and to forward his views of peace; and this only because Lord Strangford's dispatch number 147 had not been laid before him as well as the precis of the conference which accompanied it. I then explained what I understood of the precis of the conference, and the additional explanation given by the dispatch; and I told His Imperial Majesty that I had brought with me a copy of the dispatch taking \ out / only the [f.6r] names of the persons mentioned, which I offered for his perusal and which I was convinced would fully justify Lord Strangford in his opinion. His Imperial Majesty asked why strike out the names, why should I not be informed who is accused and what are the proofs ? I answered that I could not make myself the informer against any of his servants, particularly having no proofs in my hands, and not being certain [f.6v] that the Ottoman government possessed any; that all I wanted was to justify Lord Strangford and to remove His Imperial Majesty's displeasure against him. His Imperial Majesty asked me very abruptly whether the person charged was Monsieur Capo d'Istria. I answered no, and he then went into a long detail to prove from the manner of doing business in Russia no order could ever be sent by any minister * without * and no person to whom such order was sent was [f.7r] justified in obeying it * such order * unless * His Imperial Majesty's * \ His Imperial Majesty's / approbation \ and signature / was affixed to it. * signed by His Imperial Majesty * The conversation, however, ended very quietly, His Imperial Majesty declaring that he did not intend to censure Lord Strangford, that he would receive him perfectly well as he did afterwards; but he did not take from me the dispatch. You will observe that Monsieur de Nesselrode's note contains a new version of the Russian demands upon the Porte which, excepting upon the commercial subject, [f.7v] may be considered as substantially the same as the original ultimatum. I have considered it unnecessary, therefore, in my answer to enter into any details upon the great question of the settlement between the Emperor and the Porte, as that is properly a question to be discussed in the conferences, with a view to which we shall be assembled at Verona. I have of which I inclose, / substantially to the justification of [f.8r] Lord Strangford, and nearly to the topicks which I had used in my conversation with the Emperor. I am in hopes that this note will eventually draw from the Russian ministers a reply which will set the matter right, for which I will press as strongly as I can. In respect to the main question between the Russians and the Porte there is no doubt that by this time the principalities are evacuated entirely; the hospodars have been named and installed, [f.8v] and the other three original points of the \ Russian / ultimatum \ have been admitted by the Porte and / are in the course of \ fair / execution. But I confess that taking into consideration the circumstances stated in another dispatch which I write upon this day, I doubt that the Emperor has it ultimatum. Since his ambassador withdrew from Constantinople, the Porte have issued orders prohibiting vessels * in their * [f.9r] \ navigating these seas / from the use of flags different from those of the nation to which they belong. The \ object and the / consequence of these orders is to destroy the commerce of Odessa and of the Russian territories on the Black Sea, which was carried on either in Greek vessels which can no longer appear in these seas, or in other foreign vessels under Russian colours. There is no doubt of the right of the Porte to issue such orders, and it is not denied by the Russian ministers. But the question [f.9v] is whether it can be expected that the Emperor of Russia, having such good grounds of complaint against the Porte having, as I have explained in another dispatch, quietly in a worse situation than he was previous to the insurrection of the Greeks and the occurrence of the events which have occasioned the existing differences. We my rely upon it [f.10r] that even if His Imperial Majesty were disposed to resume his diplomatick relations under such circumstances, the peace could not be permanent. A great \ and powerful / country like Russia cannot sit quiet and see the prosperity of its most important provinces checked and even destroyed by the capricious orders of its weaker neighbour; and I am therefore anxious that Lord Strangford should be instructed to urge the Porte to give every facility [f.10v] to the negociation of those powers for permission to pass whose flags have not yet obtained it. The just rights \ of the Porte / will thus be preserved, and as the Russian commerce will then be upon a better footing than it was before, inasmuch as a legal commerce is more secure than one under a false flag, it may be hoped that this advantage may enable the Emperor to preserve peace. [f.11r] It is very desireable that everything should be done that is practicable to preserve the general tranquility exclusive of the disadvantage which must be the result of engaging the Emperor of Russia in hostilities in the last, and of their probable success[*ful*] * result *, they must bring in collision the two imperial courts, or these must agree in some partition of the advantages likely to result from the contest. France cannot remain quiet under such [f.11v] circumstances; and without reckoning upon revolutionary movements which may be fairly counted upon as the consequence of Russia being engaged in a contest in the last, we must expect that these hostilities will eventually involve all Europe. Besides the note from Count Nesslerode and my answer, I inclose the copy of the answer from the Austrian minister." 4 Oct 1822 #Adate=04/10/1822 The despatch is numbered "6". Enclosed is a contemporary copy of the despatch.
Επιστολή του Ουέλιγκτων προς τον Τζορτζ Κάνινγκ από τη Βιέννη της 4/16 Οκτωβρίου 1822 για τον διάλογο του με τον Αυτοκράτορα.
"Στην συζήτηση που είχα με τον αυτοκράτορα της Ρωσίας χθες, εξετάσαμε τα πραγματικά προβλήματα του τουρκικού ζητήματος. Η Αυτού Αυτοκρατορική Μεγαλειότητα μου παρουσίασε με μετριοπάθεια τις απόψεις του και τόνισε την απόφαση του να αφήσει τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στα χέρια των συμμάχων του. Του εξέφρασα την ικανοποίηση της Αυτού Μεγαλειότητας που προέρχονται από την αυτοσυγκράτηση του και τις ελπίδες μας ότι εφόσον συνεχιστεί θα διατηρήσουμε την ειρήνη της Ευρώπης. Πριν από την άφιξή μου εδώ, ωστόσο, επιδόθηκε στις αντιπροσωπείες από τον Ρώσο υπουργό εξωτερικών μια νότα, αντίγραφο της οποίας εσωκλείω, που αναφερόταν στις διαπραγματεύσεις του Λόρδου Στράνγκφορντ που μόλις είχε φθάσει από την Κωνσταντινούπολη. Δεν μπορώ να ανακαλύψω το πραγματικό κίνητρο για την κυκλοφορία της Νότας, αλλά ένας από τους λόγους είναι ότι ο λόρδος Στράνγκφορντ είναι το πρόσωπο στο οποίο κατά κύριο λόγο ή σχεδόν αποκλειστικά οφείλεται το ότι η κατάσταση των πραγμάτων μεταξύ του Αυτοκράτορα και της Πύλης έχει προαχθεί στο σημερινό σημείο. Και παρόλο που δεν πέτυχε να εξασφαλίσει τη συναίνεση της Οθωμανικής κυβέρνησης στην επιθυμία του αυτοκράτορα ότι θα πρέπει να στείλουν πληρεξουσίους για συνομιλίες με τους εκπροσώπους της Αυτού Μεγαλειότητας στα ρωσικά σύνορα. Η αποτυχία θα πρέπει να αποδοθεί στη δυσκολία κατάκτησης του στόχου και όχι σε οποιαδήποτε ανεπάρκεια του λόρδου Στράνγκφορντ που επιστρατεύτηκε για να τον διαπραγματευτεί. Η προσεκτική ανάγνωση των πρακτικών των συσκέψεων της 26ης και 27ης του Αυγούστου που μας διαβίβασε με αριθμό πρωτοκόλλου 147 ο λόρδος Στράνγκφορντ θα δείξει ότι δεν υπήρχε λόγος για τη φερόμενη δυσαρέσκεια της Αυτού Μεγαλειότητας. Στην πραγματικότητα, ο Λόρδος Στράνγκφορντ υπερασπίστηκε τον αυτοκράτορα την κυβέρνησή του και τους υπαλλήλους του από τα ενοχοποιητικά στοιχεία που του παρουσίασε η Οθωμανική κυβέρνηση και προέβαλλε κάθε δυνατό επιχείρημα για την υπεράσπιση τους, όπως άλλωστε σημειώνει και η νότα της 26ης Σεπτεμβρίου. Αν δεν έκανε περισσότερα, ήταν επειδή δεν διέθετε τις πληροφορίες εκείνες που θα του επέτρεπαν να υπερασπιστεί τους υπαλλήλους της ρωσικής κυβέρνησης πιο αποτελεσματικά, καθόσον και ο ίδιος γνώριζε, ότι η οθωμανική κυβέρνηση είχε στην κατοχή της, αποδείξεις της κακής διαγωγής ορισμένων πρακτόρων της ρωσικής κυβέρνησης στο Μοριά και το Αρχιπέλαγος και ο στόχος του ήταν να αποφύγει την καταγραφή τους στο πρωτόκολλο των συνομιλιών. Μου είναι δύσκολο να κατανοήσω για ποιο λόγο ο Λόρδος Στράνγκφορντ δέχθηκε επίθεση με αυτόν τον τρόπο, εκτός και εάν έγινε για να εκφραστεί η δυσαρέσκεια του αυτοκράτορα. Το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω είναι ότι ο αυτοκράτορας επιθυμεί να θέσει τις βάσεις της τελικής ρήξης με τους Τούρκους , δηλώνοντας τη δυσαρέσκειά με ό, τι ‘έχει γίνει και με την εμφάνιση νέων όρων, την στιγμή που άλλοι αντιλαμβάνονταν ότι είχαν παρακαμφθεί οι δυσκολίες Κι ότι τα ζητήματα μεταξύ του ιδίου και των Τούρκων είχαν φθάσει στο σημείο της διευθέτησης. Και την ίδια στιγμή εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την αποτυχία της προσπάθειας να στείλει η Πύλη έναν πληρεξούσιο προς τα σύνορα διατυπώνοντας μομφή κατά του λόρδου Στράνγκφορντ που ήταν κατά κύριο λόγο ο μόνος συνομιλητής σε όλες τις διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη και ο οποίος, ως Άγγλος πρέσβης, είναι κατά έναν τρόπο ο προστάτης της τουρκικής κυβέρνησης. Αν το Αυτοκρατορικό Μεγαλείο του δεν μου είχε μιλήσει για το αντικείμενο της νότας , θα το είχα θεωρήσει καθήκον μου να το συζητήσω μαζί του. Αναφέρθηκε όμως στο τουρκικό ζήτημα στη συνάντηση που είχα μαζί του και μίλησε για το περιεχόμενο της νότας δηλώνοντας μου ότι πίστευε πως οι Οθωμανοί είχαν κακομεταχειριστεί τον ίδιο και τους εκπροσώπους του. Είπα στο Αυτοκρατορικό Μεγαλείο του ότι πραγματικά νόμιζα πως είχε αδικήσει το Λόρδο Στράνγκφορντ, ο οποίος είχε κάνει μεγάλες προσπάθειες για να υπηρετήσει την Αυτού Μεγαλειότητα και να μεταφέρει τις απόψεις του για την διατήρηση της ειρήνης, και επανέλαβα ότι αυτό έγινε επειδή δεν τον ενημέρωσαν για το έγγραφο 147 του Λόρδου Στράνγκφορντ , καθώς και τα πρακτικά των συνομιλιών που το συνόδευαν. Στη συνέχεια αναφέρθηκα περιληπτικά στα πρακτικά, και είπα στο Αυτοκρατορικό Μεγαλείο του ότι είχα φέρει μαζί μου ένα αντίγραφο της αναφοράς του Στράνγκφορντ, από το οποίο είχα εξαιρέσει ονόματα των προσώπων που αναφέρονταν, και του είπα ότι εάν το διάβαζε θα δικαιολογούσε πλήρως τον Λόρδο Στράνγκφορντ. Η Αυτού Μεγαλειότητα με ρώτησε γιατί είχα αφαιρέσει τα ονόματα, και γιατί δεν θα έπρεπε να ενημερωθεί για το ποιος κατηγορείται και ποιες ήταν οι αποδείξεις. Απάντησα ότι δεν μπορούσα να γίνω πληροφοριοδότης εναντίον οποιουδήποτε από τους υπαλλήλους του καθόσον μάλιστα δεν είχα αποδείξεις στα χέρια μου, και χωρίς να είμαι βέβαιος αν και η οθωμανική κυβέρνηση κατείχε οποιεσδήποτε αποδείξεις και ότι το μόνο που ήθελα ήταν να δικαιολογήσω τον Λόρδο Στράνγκφορντ ώστε να πάψει η αυτοκρατορική δυσαρέσκεια εναντίον του. Η Αυτού Μεγαλειότητας με ρώτησε πολύ απότομα κατά πόσον ο κατηγορούμενος ήταν ο κύριος Καποδίστριας. Απάντησα όχι, και αυτός στη συνέχεια μου ανέπτυξε με λεπτομέρειες τον τρόπο λειτουργίας της κυβέρνησης στη Ρωσία για να μου τονίσει ότι δεν θα μπορούσε ποτέ, να αποσταλούν εντολές σε οποιονδήποτε πρέσβη χωρίς την επιδοκιμασία και την υπογραφή της Αυτού Μεγαλειότητας. Η συζήτηση μας έληξε με το Αυτοκρατορικό Μεγαλείο του να μου δηλώνει ότι δεν είχε την πρόθεση να επικρίνει τον Λόρδο Στράνγκφορντ, ότι θα τον δεχθεί πολύ καλά όπως και έκανε αργότερα αλλά δεν πήρε από μένα το έγγραφο που του ειχα ετοιμάσει. Θα παρατηρήσετε ότι η νότα του κ. Νέσσελροντ περιέχει μια νέα έκδοχη των ρωσικών απαιτήσεων από την Υψηλή Πύλη η οποία, εκτός από το εμπορική θέμα, μπορεί να θεωρείται ουσιαστικά το ίδιο με το αρχικό τελεσίγραφο. Θεώρησα επομένως ότι δεν χρειαζόταν, ως εκ τούτου, στην απάντησή μου να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες για το μέγα ζήτημα του συμβιβασμού μεταξύ του αυτοκράτορα και της Πύλης, που είναι σωστό να συζητηθεί στις διασκέψεις, και στο συνέδριο της Βερόνα. Όσον αφορά το κύριο ζήτημα μεταξύ των Ρώσων και της Πύλης δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή τη φορά οι ηγεμονίες εκκενώθηκαν πλήρως , οι Οσποδάροι διορίστηκαν και εγκαταστάθηκαν και τα άλλα τρία σημεία του Ρωσικού τελεσίγραφου έγιναν δεκτά από την Πύλη και βρίσκονται στο στάδιο της εφαρμογής. Από την απόσυρση του Ρώσου πρεσβευτή από την Κωνσταντινούπολη, η Πύλη έχει εκδώσει διατάγματα που απαγορεύουν στα πλοία που διαπλέουν αυτές τις θάλασσες να χρησιμοποιούν σημαίες διαφορετικές από εκείνες των χωρών στις οποίες ανήκουν. Αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων είναι η καταστροφή του εμπορίου της Οδησσού και των περιοχών της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, το οποίο είτε διεξαγόταν με ελληνικά πλοία που δεν μπορούν πλέον να εμφανίζονται σε αυτές τις θάλασσες, ή με άλλα ξένα πλοία υπό την Ρωσική σημαία. Δεν έχω αμφιβολία για το δικαίωμα της Πύλης να εκδίδει τέτοιες εντολές, και αυτό δεν αμφισβητείται ούτε από τη ρωσική κυβέρνηση. Αλλά το ερώτημα είναι αν μπορεί να αναμένει κανείς ότι ο αυτοκράτορας της Ρωσίας, που έχει τόσο σοβαρές αιτιάσεις εναντίον της Υψηλής Πύλης, να παρακολουθεί ήσυχα μια κατάσταση χειρότερη από ό, τι ήταν πριν από το εξέγερση των Ελλήνων και την εμφάνιση των γεγονότων που προκάλεσαν την όξυνση των υφιστάμενων διαφορών . Ακόμη και αν το αυτοκρατορικό μεγαλείο Του ήσαν διατεθειμένο να επαναλάβει τις διπλωματικές σχέσεις κάτω από αυτές τις συνθήκες, η ειρήνη δεν θα μπορούσε να είναι μόνιμη. Μια μεγάλη και ισχυρή χώρα όπως η Ρωσία δεν μπορεί να καθίσει άπραγη και να παρακολουθεί την ευημερία των πιο σημαντικών επαρχιών της να καταστρέφεται από τις ιδιοτροπίες του ασθενέστερου γείτονα. Θα πρέπει επομένως να δοθούν οδηγίες στον Λόρδο Στράνγκφορντ να ζητήσει από την Πύλη να δώσει άδεια διέλευσης για τις σημαίες που ακόμα δεν την έχουν αποκτήσει. Έτσι τα δικαιώματα της Πύλης θα παραμείνουν σεβαστά και το ρωσικό εμπόριο, θα είναι σε καλύτερη μοίρα από ό, τι ήταν πριν, διότι το νόμιμο εμπόριο είναι πιο ασφαλές από εκείνο που χρησιμοποιεί μια ψεύτικη σημαία, και μπορούμε να ελπίζουμε ότι αυτό το πλεονέκτημα θα επιτρέψει στον αυτοκράτορα να διατηρήσει την ειρήνη. Πρέπει να κάνουμε ότι είναι πρακτικά δυνατό για να διατηρηθεί η γενική ηρεμία διότι είτε πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιο επιμερισμό των πλεονεκτημάτων που ενδέχεται να προκύψουν από τν ανταγωνισμό είτε η εμπλοκή του Αυτοκράτορα σε εχθροπραξίες θα φέρει σε τροχιά σύγκρουσης τις δύο Αυλές και η Γαλλία δεν μπορεί να παραμείνει ήσυχη υπό αυτές τις συνθήκες. Και βέβαια θα πρέπει να υπολογίζουμε και τα επαναστατικά κινήματα τα οποία μπορεί να επωφεληθούν από την εμπλοκή της Ρωσίας σε έναν πόλεμο . Κατόπιν τούτου , θα πρέπει να αναμένουμε ότι οι εχθροπραξίες θα περιλάβουν τελικά όλη την Ευρώπη. Εκτός από τη Νότα Νέσσελροντ και την απάντησή μου, εσωκλείω και το αντίγραφο της απάντησης του αυστριακού υπουργού. »
4 October 1822 . Draft of a letter from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, to George Canning, recounting an interview with the Emperor of Russia, the injustice of his displeasure with Lord Strangford, and the Turkish threat to Russian commerce in the Black Sea, 4 October 1822 Autograph draft of a letter from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, Vienna, to George Canning, [Secretary of State for Foreign Affairs]:
[Transcript] "In the conversation which I had with the Emperor of Russia yesterday but little that was essential passed on the real points of the Turkish question. His Imperial Majesty professed his continued moderate views and his determination to leave himself entirely in the hands of his allies, and I expressed to him the satisfaction which His Majesty had [f.1v] \ derived / from his moderation and the hopes which we entertained that its continuance would preserve the peace of Europe. Previous to my arrival here, however, a note of which I inclose the copy had been ciruclated \ by the Russian minister / to the \ different plenipotentiaries of the / different courts which * required an answer * reflected severely on the conduct of Lord Strangford. * who * \ He had / arrived from Constantinople just at that moment. * I cannot discover what was the \ real / motive for circulating [f.2r] that note. * \ I can find but one reason for circulating this note. / Lord Strangford * had been * \ is / the person to whom principally or, indeed, solely is due the merit of having brought the * Porte to the * \ question between / the Emperor \ and the Porte / to the * situation * \ state / in which it is now; and although he had failed in prevailing upon the Ottoman government to consent to the Emperor's desire that they should send a plenipotentiary to meet one from His Imperial Majesty on the \ Russian / frontier, yet he had exerted himself most [f.2v] zealously and ably in the cause; and it was obvious that the failure was to be attributed to the difficulty of obtaining the object at all and not to any deficiency in him who was employed to negociate it. The perusal of the precis of the conference of the * 26th * 27th of August inclosed in Lord Strangford's dispatch number 147 will shew that the[*se*] alledged ground for His Imperial Majesty's displeasure did not exist. In fact, Lord Strangford [f.3r] did defend the Emperor and his government and his servants from the imputations of the Ottoman ministers as far as was in his power, and made use of the very arguments \ in their defence / which the note of the 26th September * states * \ * suggests * asserts / that he ought to have used. If he did not do more, it was because he was not in possession of information to enable him to defend * them * \ the servants of the Russian government / more effectually; and he was aware that the Ottoman ministers had in their possession [f.3v] proofs of the misconduct \ in the Morea and archipelago / of some of the agents of the Russian government, * which * \ and / he was desirous to avoid to force them to place these proofs on the protocole. * These * \ This / state of the case is explained in Lord Strangford's dispatch number 147, which the Russian ministers did not lay before the Emperor with the precis of the conference \ of the * 26th * \ 27th / August / because blame was imputed [f.4r] in it to Monsieur Dukhow who had lately been employed in the Russian mission at Constantinople. * It is difficult \ to understand / for what reason Lord Strangford was attacked in this manner, unless it was to mark the displeasure of the Emperor The only * solution * \ conclusion / I can draw from this note is that the Emperor wished * to * \ to lay the grounds for breaking off with the Turks eventually, by stating his dissatisfaction with what had been done and a new version of his terms at the very moment when others conceived that \ all the difficulties were removed and / * these * \ the / questions between him and the Turks were upon the point of being settled; and at the same time he took the opportunity of / conveying his displeasure * upon the failure of the negociation to induce [f.4v] the Porte to send a minister to the frontier by a censure of the minister who had been charged with the negociation * against Lord Strangford who had been principally \ or, indeed, alone / concerned in all the negociations at Constantinople and who, \ as English ambassador, / is in a manner the protector of the Turkish government. If His Imperial Majesty had not spoken to me on * this * \ the / subject of this note, I should have considered it my duty [f.5r] to mention it to him. He returned, however, to the Turkish subject in the interview I had with him by adverting to his note, and by stating that he thought that the Ottoman ministers had treated him and his servants very ill. I told His Imperial Majesty that if \ he / had not commenced the subject I should have mentioned it to him, as I really thought that he had not done justice to Lord Strangford, who had made such exertions [f.5v] \ to serve His Imperial Majesty / and to forward his views of peace; and this only because Lord Strangford's dispatch number 147 had not been laid before him as well as the precis of the conference which accompanied it. I then explained what I understood of the precis of the conference, and the additional explanation given by the dispatch; and I told His Imperial Majesty that I had brought with me a copy of the dispatch taking \ out / only the [f.6r] names of the persons mentioned, which I offered for his perusal and which I was convinced would fully justify Lord Strangford in his opinion. His Imperial Majesty asked why strike out the names, why should I not be informed who is accused and what are the proofs ? I answered that I could not make myself the informer against any of his servants, particularly having no proofs in my hands, and not being certain [f.6v] that the Ottoman government possessed any; that all I wanted was to justify Lord Strangford and to remove His Imperial Majesty's displeasure against him. His Imperial Majesty asked me very abruptly whether the person charged was Monsieur Capo d'Istria. I answered no, and he then went into a long detail to prove from the manner of doing business in Russia no order could ever be sent by any minister * without * and no person to whom such order was sent was [f.7r] justified in obeying it * such order * unless * His Imperial Majesty's * \ His Imperial Majesty's / approbation \ and signature / was affixed to it. * signed by His Imperial Majesty * The conversation, however, ended very quietly, His Imperial Majesty declaring that he did not intend to censure Lord Strangford, that he would receive him perfectly well as he did afterwards; but he did not take from me the dispatch. You will observe that Monsieur de Nesselrode's note contains a new version of the Russian demands upon the Porte which, excepting upon the commercial subject, [f.7v] may be considered as substantially the same as the original ultimatum. I have considered it unnecessary, therefore, in my answer to enter into any details upon the great question of the settlement between the Emperor and the Porte, as that is properly a question to be discussed in the conferences, with a view to which we shall be assembled at Verona. I have of which I inclose, / substantially to the justification of [f.8r] Lord Strangford, and nearly to the topicks which I had used in my conversation with the Emperor. I am in hopes that this note will eventually draw from the Russian ministers a reply which will set the matter right, for which I will press as strongly as I can. In respect to the main question between the Russians and the Porte there is no doubt that by this time the principalities are evacuated entirely; the hospodars have been named and installed, [f.8v] and the other three original points of the \ Russian / ultimatum \ have been admitted by the Porte and / are in the course of \ fair / execution. But I confess that taking into consideration the circumstances stated in another dispatch which I write upon this day, I doubt that the Emperor has it ultimatum. Since his ambassador withdrew from Constantinople, the Porte have issued orders prohibiting vessels * in their * [f.9r] \ navigating these seas / from the use of flags different from those of the nation to which they belong. The \ object and the / consequence of these orders is to destroy the commerce of Odessa and of the Russian territories on the Black Sea, which was carried on either in Greek vessels which can no longer appear in these seas, or in other foreign vessels under Russian colours. There is no doubt of the right of the Porte to issue such orders, and it is not denied by the Russian ministers. But the question [f.9v] is whether it can be expected that the Emperor of Russia, having such good grounds of complaint against the Porte having, as I have explained in another dispatch, quietly in a worse situation than he was previous to the insurrection of the Greeks and the occurrence of the events which have occasioned the existing differences. We my rely upon it [f.10r] that even if His Imperial Majesty were disposed to resume his diplomatick relations under such circumstances, the peace could not be permanent. A great \ and powerful / country like Russia cannot sit quiet and see the prosperity of its most important provinces checked and even destroyed by the capricious orders of its weaker neighbour; and I am therefore anxious that Lord Strangford should be instructed to urge the Porte to give every facility [f.10v] to the negociation of those powers for permission to pass whose flags have not yet obtained it. The just rights \ of the Porte / will thus be preserved, and as the Russian commerce will then be upon a better footing than it was before, inasmuch as a legal commerce is more secure than one under a false flag, it may be hoped that this advantage may enable the Emperor to preserve peace. [f.11r] It is very desireable that everything should be done that is practicable to preserve the general tranquility exclusive of the disadvantage which must be the result of engaging the Emperor of Russia in hostilities in the last, and of their probable success[*ful*] * result *, they must bring in collision the two imperial courts, or these must agree in some partition of the advantages likely to result from the contest. France cannot remain quiet under such [f.11v] circumstances; and without reckoning upon revolutionary movements which may be fairly counted upon as the consequence of Russia being engaged in a contest in the last, we must expect that these hostilities will eventually involve all Europe. Besides the note from Count Nesslerode and my answer, I inclose the copy of the answer from the Austrian minister." 4 Oct 1822 #Adate=04/10/1822 The despatch is numbered "6". Enclosed is a contemporary copy of the despatch.
Επιστολή του Ουέλιγκτων προς τον Τζορτζ Κάνινγκ από τη Βιέννη της 4/16 Οκτωβρίου 1822 για τον διάλογο του με τον Αυτοκράτορα.
"Στην συζήτηση που είχα με τον αυτοκράτορα της Ρωσίας χθες, εξετάσαμε τα πραγματικά προβλήματα του τουρκικού ζητήματος. Η Αυτού Αυτοκρατορική Μεγαλειότητα μου παρουσίασε με μετριοπάθεια τις απόψεις του και τόνισε την απόφαση του να αφήσει τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στα χέρια των συμμάχων του. Του εξέφρασα την ικανοποίηση της Αυτού Μεγαλειότητας που προέρχονται από την αυτοσυγκράτηση του και τις ελπίδες μας ότι εφόσον συνεχιστεί θα διατηρήσουμε την ειρήνη της Ευρώπης. Πριν από την άφιξή μου εδώ, ωστόσο, επιδόθηκε στις αντιπροσωπείες από τον Ρώσο υπουργό εξωτερικών μια νότα, αντίγραφο της οποίας εσωκλείω, που αναφερόταν στις διαπραγματεύσεις του Λόρδου Στράνγκφορντ που μόλις είχε φθάσει από την Κωνσταντινούπολη. Δεν μπορώ να ανακαλύψω το πραγματικό κίνητρο για την κυκλοφορία της Νότας, αλλά ένας από τους λόγους είναι ότι ο λόρδος Στράνγκφορντ είναι το πρόσωπο στο οποίο κατά κύριο λόγο ή σχεδόν αποκλειστικά οφείλεται το ότι η κατάσταση των πραγμάτων μεταξύ του Αυτοκράτορα και της Πύλης έχει προαχθεί στο σημερινό σημείο. Και παρόλο που δεν πέτυχε να εξασφαλίσει τη συναίνεση της Οθωμανικής κυβέρνησης στην επιθυμία του αυτοκράτορα ότι θα πρέπει να στείλουν πληρεξουσίους για συνομιλίες με τους εκπροσώπους της Αυτού Μεγαλειότητας στα ρωσικά σύνορα. Η αποτυχία θα πρέπει να αποδοθεί στη δυσκολία κατάκτησης του στόχου και όχι σε οποιαδήποτε ανεπάρκεια του λόρδου Στράνγκφορντ που επιστρατεύτηκε για να τον διαπραγματευτεί. Η προσεκτική ανάγνωση των πρακτικών των συσκέψεων της 26ης και 27ης του Αυγούστου που μας διαβίβασε με αριθμό πρωτοκόλλου 147 ο λόρδος Στράνγκφορντ θα δείξει ότι δεν υπήρχε λόγος για τη φερόμενη δυσαρέσκεια της Αυτού Μεγαλειότητας. Στην πραγματικότητα, ο Λόρδος Στράνγκφορντ υπερασπίστηκε τον αυτοκράτορα την κυβέρνησή του και τους υπαλλήλους του από τα ενοχοποιητικά στοιχεία που του παρουσίασε η Οθωμανική κυβέρνηση και προέβαλλε κάθε δυνατό επιχείρημα για την υπεράσπιση τους, όπως άλλωστε σημειώνει και η νότα της 26ης Σεπτεμβρίου. Αν δεν έκανε περισσότερα, ήταν επειδή δεν διέθετε τις πληροφορίες εκείνες που θα του επέτρεπαν να υπερασπιστεί τους υπαλλήλους της ρωσικής κυβέρνησης πιο αποτελεσματικά, καθόσον και ο ίδιος γνώριζε, ότι η οθωμανική κυβέρνηση είχε στην κατοχή της, αποδείξεις της κακής διαγωγής ορισμένων πρακτόρων της ρωσικής κυβέρνησης στο Μοριά και το Αρχιπέλαγος και ο στόχος του ήταν να αποφύγει την καταγραφή τους στο πρωτόκολλο των συνομιλιών. Μου είναι δύσκολο να κατανοήσω για ποιο λόγο ο Λόρδος Στράνγκφορντ δέχθηκε επίθεση με αυτόν τον τρόπο, εκτός και εάν έγινε για να εκφραστεί η δυσαρέσκεια του αυτοκράτορα. Το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω είναι ότι ο αυτοκράτορας επιθυμεί να θέσει τις βάσεις της τελικής ρήξης με τους Τούρκους , δηλώνοντας τη δυσαρέσκειά με ό, τι ‘έχει γίνει και με την εμφάνιση νέων όρων, την στιγμή που άλλοι αντιλαμβάνονταν ότι είχαν παρακαμφθεί οι δυσκολίες Κι ότι τα ζητήματα μεταξύ του ιδίου και των Τούρκων είχαν φθάσει στο σημείο της διευθέτησης. Και την ίδια στιγμή εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την αποτυχία της προσπάθειας να στείλει η Πύλη έναν πληρεξούσιο προς τα σύνορα διατυπώνοντας μομφή κατά του λόρδου Στράνγκφορντ που ήταν κατά κύριο λόγο ο μόνος συνομιλητής σε όλες τις διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη και ο οποίος, ως Άγγλος πρέσβης, είναι κατά έναν τρόπο ο προστάτης της τουρκικής κυβέρνησης. Αν το Αυτοκρατορικό Μεγαλείο του δεν μου είχε μιλήσει για το αντικείμενο της νότας , θα το είχα θεωρήσει καθήκον μου να το συζητήσω μαζί του. Αναφέρθηκε όμως στο τουρκικό ζήτημα στη συνάντηση που είχα μαζί του και μίλησε για το περιεχόμενο της νότας δηλώνοντας μου ότι πίστευε πως οι Οθωμανοί είχαν κακομεταχειριστεί τον ίδιο και τους εκπροσώπους του. Είπα στο Αυτοκρατορικό Μεγαλείο του ότι πραγματικά νόμιζα πως είχε αδικήσει το Λόρδο Στράνγκφορντ, ο οποίος είχε κάνει μεγάλες προσπάθειες για να υπηρετήσει την Αυτού Μεγαλειότητα και να μεταφέρει τις απόψεις του για την διατήρηση της ειρήνης, και επανέλαβα ότι αυτό έγινε επειδή δεν τον ενημέρωσαν για το έγγραφο 147 του Λόρδου Στράνγκφορντ , καθώς και τα πρακτικά των συνομιλιών που το συνόδευαν. Στη συνέχεια αναφέρθηκα περιληπτικά στα πρακτικά, και είπα στο Αυτοκρατορικό Μεγαλείο του ότι είχα φέρει μαζί μου ένα αντίγραφο της αναφοράς του Στράνγκφορντ, από το οποίο είχα εξαιρέσει ονόματα των προσώπων που αναφέρονταν, και του είπα ότι εάν το διάβαζε θα δικαιολογούσε πλήρως τον Λόρδο Στράνγκφορντ. Η Αυτού Μεγαλειότητα με ρώτησε γιατί είχα αφαιρέσει τα ονόματα, και γιατί δεν θα έπρεπε να ενημερωθεί για το ποιος κατηγορείται και ποιες ήταν οι αποδείξεις. Απάντησα ότι δεν μπορούσα να γίνω πληροφοριοδότης εναντίον οποιουδήποτε από τους υπαλλήλους του καθόσον μάλιστα δεν είχα αποδείξεις στα χέρια μου, και χωρίς να είμαι βέβαιος αν και η οθωμανική κυβέρνηση κατείχε οποιεσδήποτε αποδείξεις και ότι το μόνο που ήθελα ήταν να δικαιολογήσω τον Λόρδο Στράνγκφορντ ώστε να πάψει η αυτοκρατορική δυσαρέσκεια εναντίον του. Η Αυτού Μεγαλειότητας με ρώτησε πολύ απότομα κατά πόσον ο κατηγορούμενος ήταν ο κύριος Καποδίστριας. Απάντησα όχι, και αυτός στη συνέχεια μου ανέπτυξε με λεπτομέρειες τον τρόπο λειτουργίας της κυβέρνησης στη Ρωσία για να μου τονίσει ότι δεν θα μπορούσε ποτέ, να αποσταλούν εντολές σε οποιονδήποτε πρέσβη χωρίς την επιδοκιμασία και την υπογραφή της Αυτού Μεγαλειότητας. Η συζήτηση μας έληξε με το Αυτοκρατορικό Μεγαλείο του να μου δηλώνει ότι δεν είχε την πρόθεση να επικρίνει τον Λόρδο Στράνγκφορντ, ότι θα τον δεχθεί πολύ καλά όπως και έκανε αργότερα αλλά δεν πήρε από μένα το έγγραφο που του ειχα ετοιμάσει. Θα παρατηρήσετε ότι η νότα του κ. Νέσσελροντ περιέχει μια νέα έκδοχη των ρωσικών απαιτήσεων από την Υψηλή Πύλη η οποία, εκτός από το εμπορική θέμα, μπορεί να θεωρείται ουσιαστικά το ίδιο με το αρχικό τελεσίγραφο. Θεώρησα επομένως ότι δεν χρειαζόταν, ως εκ τούτου, στην απάντησή μου να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες για το μέγα ζήτημα του συμβιβασμού μεταξύ του αυτοκράτορα και της Πύλης, που είναι σωστό να συζητηθεί στις διασκέψεις, και στο συνέδριο της Βερόνα. Όσον αφορά το κύριο ζήτημα μεταξύ των Ρώσων και της Πύλης δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή τη φορά οι ηγεμονίες εκκενώθηκαν πλήρως , οι Οσποδάροι διορίστηκαν και εγκαταστάθηκαν και τα άλλα τρία σημεία του Ρωσικού τελεσίγραφου έγιναν δεκτά από την Πύλη και βρίσκονται στο στάδιο της εφαρμογής. Από την απόσυρση του Ρώσου πρεσβευτή από την Κωνσταντινούπολη, η Πύλη έχει εκδώσει διατάγματα που απαγορεύουν στα πλοία που διαπλέουν αυτές τις θάλασσες να χρησιμοποιούν σημαίες διαφορετικές από εκείνες των χωρών στις οποίες ανήκουν. Αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων είναι η καταστροφή του εμπορίου της Οδησσού και των περιοχών της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, το οποίο είτε διεξαγόταν με ελληνικά πλοία που δεν μπορούν πλέον να εμφανίζονται σε αυτές τις θάλασσες, ή με άλλα ξένα πλοία υπό την Ρωσική σημαία. Δεν έχω αμφιβολία για το δικαίωμα της Πύλης να εκδίδει τέτοιες εντολές, και αυτό δεν αμφισβητείται ούτε από τη ρωσική κυβέρνηση. Αλλά το ερώτημα είναι αν μπορεί να αναμένει κανείς ότι ο αυτοκράτορας της Ρωσίας, που έχει τόσο σοβαρές αιτιάσεις εναντίον της Υψηλής Πύλης, να παρακολουθεί ήσυχα μια κατάσταση χειρότερη από ό, τι ήταν πριν από το εξέγερση των Ελλήνων και την εμφάνιση των γεγονότων που προκάλεσαν την όξυνση των υφιστάμενων διαφορών . Ακόμη και αν το αυτοκρατορικό μεγαλείο Του ήσαν διατεθειμένο να επαναλάβει τις διπλωματικές σχέσεις κάτω από αυτές τις συνθήκες, η ειρήνη δεν θα μπορούσε να είναι μόνιμη. Μια μεγάλη και ισχυρή χώρα όπως η Ρωσία δεν μπορεί να καθίσει άπραγη και να παρακολουθεί την ευημερία των πιο σημαντικών επαρχιών της να καταστρέφεται από τις ιδιοτροπίες του ασθενέστερου γείτονα. Θα πρέπει επομένως να δοθούν οδηγίες στον Λόρδο Στράνγκφορντ να ζητήσει από την Πύλη να δώσει άδεια διέλευσης για τις σημαίες που ακόμα δεν την έχουν αποκτήσει. Έτσι τα δικαιώματα της Πύλης θα παραμείνουν σεβαστά και το ρωσικό εμπόριο, θα είναι σε καλύτερη μοίρα από ό, τι ήταν πριν, διότι το νόμιμο εμπόριο είναι πιο ασφαλές από εκείνο που χρησιμοποιεί μια ψεύτικη σημαία, και μπορούμε να ελπίζουμε ότι αυτό το πλεονέκτημα θα επιτρέψει στον αυτοκράτορα να διατηρήσει την ειρήνη. Πρέπει να κάνουμε ότι είναι πρακτικά δυνατό για να διατηρηθεί η γενική ηρεμία διότι είτε πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιο επιμερισμό των πλεονεκτημάτων που ενδέχεται να προκύψουν από τν ανταγωνισμό είτε η εμπλοκή του Αυτοκράτορα σε εχθροπραξίες θα φέρει σε τροχιά σύγκρουσης τις δύο Αυλές και η Γαλλία δεν μπορεί να παραμείνει ήσυχη υπό αυτές τις συνθήκες. Και βέβαια θα πρέπει να υπολογίζουμε και τα επαναστατικά κινήματα τα οποία μπορεί να επωφεληθούν από την εμπλοκή της Ρωσίας σε έναν πόλεμο . Κατόπιν τούτου , θα πρέπει να αναμένουμε ότι οι εχθροπραξίες θα περιλάβουν τελικά όλη την Ευρώπη. Εκτός από τη Νότα Νέσσελροντ και την απάντησή μου, εσωκλείω και το αντίγραφο της απάντησης του αυστριακού υπουργού. »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου