Η ... ελληνικότητα του Βυζαντίου, του Στέλιου Κανάκη

"... Αυτοί οι άνθρωποι, εκφυλισμένοι, θηλυπρεπείς, νωχελικοίκαι ψεύτες, φορούσαν τουρμπάνια στο κεφάλιτους, πλήθος από κοσμήματα, στολίδια και πορφυρένια πανωφόρια ..." - Επίσκοπος Κρεμόνας Λιοuτπράνδος

Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο απεσταλμένος του Όθωνα Α', ιδρυτή της αγίας Γερμανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στο αφεντικό του το 10° αιώνα τους τελωνειακούς υπάλληλους του Βυζάντιου. Αξίζει να σημειωθεί πως η συνεννόηση μεταξύ του υπαλλήλου του Όθωνα και των Βυζαντινών τελωνειακών γινόταν κατά το μάλλον στα λατινικά, που ήταν η επίσημη γλώσσα του Βυζάντιου μέχρι τον 7ο αιώνα. Αν αυτοί οι τύποι με τα τουρμπάνια στο κεφάλι δεν είναι Έλληνες, καταλαβαίνετε πως ο συνδετικός κρίκος στο τρίσημο σχήμα της Ιστορίας που έχουμε διδαχτεί, αρχαία ελληνική, βυζαντινή, νεότερη, χάνεται, οπότε τι σκατά είμαστε σήμερα εμείς; Ο πρώτος που αμφισβήτησε την καθαρότητα της φυλής μας είναι ο Γερμανός ιστορικός Φαλμεράγιερ το 19° αιώνα. Όχι πως έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία σήμερα ο βαθμός της ελληνικότητάς μας. Έλληνες ή ημι: Ελληνες, τα ίδια τραβάμε, αλλά αυτή η περίφημη βυζαντινή ελληνικότητα στρώνει το δρόμο για το επόμενο έκτρωμα-εξάμβλωμα που είναι ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός.

Επανερχόμενοι στο Βυζάντιο, κατά την ίδρυσή του το 395. όταν διχοτομήθηκε οριστικά η Ρωμαίκή Αυτοκρατορία, περιελάμβανε το μεγαλύτερο τμήμα της Βαλκανικής χερσονήσου, τη Μ. Ασία, τη Συρία, την Αίγυπτο και τμήμα της Β. Αφρικής. Με την πάροδο του χρόνου, εδάφη προστίθενται (Ιταλία) και άλλα χάνονται από το Ισλάμ.

Ο συνεκτικός κρίκος στην τεράστια αυτή έκταση με τέτοια εθνοτική ανομοιογένεια ήταν καταρχήν ο ελληνικός πολιτισμός και η κρατική πυγμή. Με την εμφάνιση του χριστιανισμού, ο τελευταίος ομογενοποιεί την αυτοκρατορία στη βάση της υποταγής στο θεό και τον αυτοκράτορα. Οι υπήκοοι κάθε άλλο παρά όλοι Έλληνες ήταν. Οι Σλάβοι και οι Αρμένιοι ήταν πολυπληθέστεροι και πολύ πω ισχυροί. Ό,τι επιβίωσε από τον ελληνικό πολιτισμό κατά τη βυζαντινή περίοδο, και κυρίως η γλώσσα, συνέβη χωρίς εθνική υπόσταση, αφού εκδιώχτηκε ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισμός. Είναι, επίσης, μέγα ψέμα ότι το Βυζάντιο διέσωσε την ελληνική γλώσσα. Αναγκάστηκε να τη χρησιμοποιήσει γιατί ολόκληρη η Ασία και η Αίγυπτος μιλούσαν ελληνικά από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου.

Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου δεν ήταν Έλληνες. Ο αρχιδολοφόνος Κωνσταντίνος, ο κατά την εκκλησία Μέγας, ήτανΡωμαίος και δε γνώριζε ούτε καν ελληνικά. Ο Θεοδόσιος ήταν Ισπανός. Ο Ιουστινιανός ήταν Ιλλυριός, ο Ηράκλειος ήταν Καππαδόκης, ο Βασίλειος, ο ιδρυτής της Μακεδονικής Δυναστείας. ήταν Αρμένιος, ο Ιωάννnς Τσιμισκής ήταν Αρμένιος, επίσης. και ο τελευταίος αυτωfράτορας του Βυζαντίου (ο 'Ελληνας μαρμαρωμένος βασιλιάς, όπως τον αποκαλούν οι ελληνορθόδοξοι χριστιανοί) Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν Σέρβος στην καταγωγή (Κονσταντίν Ντράγκατς).

Το φονταμενταλιστικό Βυζάντιο σφράγισε τις φιλοσοφικές σχολές και στη θέση τους ίδρυσε αντίστοιχες εκκλησιαστικές, έκαψε τα φιλοσοφικά συγγράμματα και στη θέση τους διέδωσε το σχολαστικισμό: δηλαδή την υποταγή της φιλοσοφίας στηθρησκεία. Αντικατέστησε την ιατρική με τις προσευχές, το ολυμπιακό πνεύμα με τη δουλικότητα και την υπακοή, τα Λουτρά και τις εορτές με το μίσος και την κακοποίηση του σώματος, την απλυσιά, τις πολυήμερες νηστείες. Αντικατέστησε τη χαρά και το φως ης Αρχαίας Ελλάδας με το. σκοτάδι της φρίκης, του θανάτου, του ολέθρου. Θεμέλια του Βυζαντίου υπήρξαν το σκοταδιστικό δόγμα και οι ρήσεις του εκκλησιαστικού ιερατείου. Ο συγγραφέας Τζόζεφ Μακ Κέιμπ παραδέχτηκε:

"Το Βυζάντιο επί δέκα ολόκληρους αιώνες δεν κατόρθωσε
να παραγάγει ούτε έvα βιβλίο που vα διαβάζεται
σήμερα από έvαν καλλιεργημέvο άvθρωπο".

Από την ταύτιση Βυζάντιου και Ελληνισμού ωφελείται το αδύναμο πολιτισμικά και ιδεολογικά Βυζάντιο και όχι ο ελληνικός πολιτισμός.

Γράφει ο Περικλής Γιαννόπουλος: "Ελληνική φυλή, δε σε έσωσε ο Χριστιανισμός, αλλά ο Ελληvισμός σου"!

Κι ενώ εξαίρεται ο ανιστόρητος ελληνοχριστιανικός πολιτισμός όπως και τόσα άλλα, αποσιωπούνται αίσχη όπως της Σκυθόπολης. Στα μέσα του 4ou αιώνα μ.τ.χ., στη Σκυθόπολη της Συρίας, παλαιά πρωτεύουσα της ρωμαικής Δεκαπόλεως, λειτουργούσαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τα οποία αργότερα εμπνεύστηκε ο επίσης χριστιανός Χίτλερ, οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και δολοφονίας των καταδικασθέντων Εθνικών (κυρίως ελληνόθρησκων) που αρνήθηκαν να ασπαστούν το χριστιανισμό. Εμπνευστής και οργανωτής του σφαγείου αυτού, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αμμιανού Μαρκελλίνου (υπ-ήρξε ο ιστορικός του Ρωμαίου χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β', κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιο αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων), ήταν ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Γεώργιος. Ο Αμμιανός αναφέρει χαρακτηριστικά:

"Ο Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα και είχε αναρριχηθε{ στη θέση του επισκόπου εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους".

Και σuνεχίζει:

"... και από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανάτόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων ..."

ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής τοu (ΙΘ, 12) τονίζει ότι:

"αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος από κακόβουλο ρουφιάνο ότι φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι κάποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή ερείπια, για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης".

Στα "στρατόπεδα θανάτου" της Σκυθόπολης θα "διακριθούν" οι δολοφόνοι Μόδεστος (αντικαταστάτης του Πρετοριανού Έπαρχου Ερμογένη του Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί. .. "ελαστικός" και ... "ανεκτικός"), και Παύλος "Ταρταρεύς" (ένας εξαιρετικά αιμοδιψής χριστιανός, πρώην εκπαιδευτής μονομάχων). Σε εκείνοuς ακριβώς τοuς τρομερούς καιρούς θα βασανιστούν ή εξοριστούν, ανάμεσα σε άλλοuς, και οι Σιμπλίκιος Φιλίππου (πρώην Έπαρχος Αιγύπτοu και 'Υπατος), Παρνάσιος ο Αχαιός CΕλληνας εκ Πατρών, πρώην Έπαρχος Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος Δημήτριος Κύθρας (με την κατηγορίαότι απλώς θυσίαζε στους θεούς).

Σύμφωνα με το δικό τους χριστιανό χρονογράφο Σωζομενό. τον οποίο, φυσικά, δύσκολα μπορούμε να κατηγορήσουμε ως συκοφάντη των ομοθρήσκων του, μαθαίνουμε ότι:

"...των ελληνιστών μικρού πάντες κατ' εκείνο διεφθάρησαν, και οι μεν πυρ{, οι δε ξίφει απολέσθαι προσετάχθησαν. Παραπλησ{ως δε διά την αυτήν αιτ{αν διεφθάρησαν οι ανά πάσαν την αρχομένην λαμπρώς φιλοσοφούντες. Αλλά και εις μη φιλοσόφους, εσθήτι δε τη εκείνων χρωμένους εχώρει ο φόνος -ως μηδέ τους τα- άλλα επιτηδεύοντας κροκωτο{ς τριβων{οις αμφιένυσθαι, δι' υπόνοιαν κινδύνου και δέος.
(Σωζομενού, Εκκλησιαστική Ιστορία, βιβλ. Στ', κεφ. 35)".

Αντιλαμβάνεστε τι λέει ο χριστιανός Σωζομενός; Η τρομοκρατία είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που οι άνθρωποι φοβούνταν τι ρούχα θα φορέσουν, για να μην τους περάσουν για φιλόσοφους! Οι σφαγές αυτές στη Σκυθόπολη διήρκεσαν σχεδόν μία εικοσαετία και μετρούνται σε τουλάχιστον εκατοντάδες χιλιάδες. Η επίσημη αρχή των διωγμών θα μπορούσε τυπικά να τοποθετηθεί στο 314 μ.τ.χ., όταν χτίζεται στη Ρώμη η πρώτη χριστιανική βασιλική (αν και οι διωγμοί είχαν ήδη αρχίσει ατύπως λίγα χρόνια πριν). Αμέσως μετά τη νομιμοποίησή της από τον ηλιολάτρη Ρωμαίο αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο (Μέγας Κωνσταντίνος), η χριστιανική εκκλησία αρχίζει την επίθεσή της κατά των θρησκειών των Εθνικών. Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της θεάς Αρτέμιδος (Diana) με ... μαγεία και ... λατρεία του γνωστού σατανά των χριστιανών, ενώ ο ttoς Κανών του εν Αρελάτη (Arles, η "Μικρή Ρώμη της Γαλατίας" όπως την έλεγε ο Αυσόνιος) 1°" Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, που συγκάλεσε ο Κωνσταντίνος, αναθεματίζει όλες τις χριστιανές που παντρεύονται Εθνικούς.

Το 330 μ.τ.χ. οι χριστιανοί λεηλατούν και πυρπολούν στο Μπαγιό το Ιερό του κελτορωμα'ίκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και λιντσάρουν τους ιερείς του. Είναι τέτοια η εχθρότητα και το μίσος του ιερατείου των χριστιανών και των Βυζαντινών αυτοκρατόρων προς οτιδήποτε το ελληνικό, που καταγράφεται γλαφυρότατα στους νόμους της αυτοκρατορίας.

Διαβάζοντας από το Θεοδοσιανό Κώδικα, βρίσκουμε και φρίττουμε:

"Ας σταματήσει η ψευδής πίστη και ας καταργηθεί η παραφροσύνη των θυσιών. Γιατί αν κάποιος, παραβιάζοντας τον νόμο του Θείου Αυτοκράτορα, του πατέρα μας, και την εντολή της Ευσπλαχνίας μας, τολμήσει νατελέσει θυσίες, θα τιμωρηθεί πάραυ'τα με την επιβολή της ποινής που του ταιριάζει. (Θεοδοσιανός Κώδιξ, 16,10, 2)

Να κλείσουν αμέσως σε όλους τους τόπους και τις πόλεις οι Εθνικοί Ναοί και ν' απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς, ώστε να μην μπορούν οι άθλιοι ν' aνοσιουργήσουν.Θέλουμε επίσης να απέχουν όλοι από τις θυσίες. Αν όμως κάποιος διαπράξει αυτό το αδίκημα, θα τιμωρηθεί με aποκεφαλισμό. Διατάσσουμε επίσης να περιέρχεται στο αυτοκρατορικό ταμείο η περιουσία αυτών που θα θανατώνονται. Η ίδια ποινή θα επιβάλλεται και στους διοικητές των επαρχιών που θ' αμελήσουν να
τιμωρήσουν τέτοια αδικήματα. (Θ. Κ., 16, 10, 4)

Αν κάποιος παράφρων ή ιερόσυλος επιδοθεί στις απαγορευμένες θυσίες, ασχέτως αν είναι ημερήσιες ή νυκτερινές, αν αναζητήσει συμβουλές γι' αβέβαια ζητήματα και αν υποθέσει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει ή να επισκεφθεί κάποιον Ναό για να διαπράξει αυτά τα εγκλήματα, να γνωρίζει ότι θα τψωρηθεί με θανάτωση και κατάσχεση της περιουσίας του, διότι εμείς με τις δίκαιες αποφάσεις μας έχουμε ορίσει ο Θεός vα λατρεύεται με αγνές προσευχές και όχι να εξευτελίζεται με βέβηλα άσματα. (Θ. Κ., 16, 10, 7)

Κανείς δεv επιτρέπεται να θυσιάζει, να περιφέρεται στους Ναούς ή ν' αποδίδει εκεί τψές. Όλοι v' αποδεχθούν ότι ο νόμος μας τους απαγορεύει την άνομο είσοδό τους στους Ναούς, ώστε αν κάποιος πράξει κάτι σχετικό με θεούς ή τελετές, παραβαίvοντας την απαγόρευση αυτή, δεν θα αποφύγει την τψωρία, ούτε θα τύχει ελέους από τις αρχές. (Θ. Κ., 16, 10, 11)

Κανείς απολύτως [ ... ] δεν επιτρέπεται να θυσιάσει σε άψυχα αγάλματα. [ ... ]Αν τολμήσει κανείς να κάνει άνομο θυσία, προτρέπονται άπαντες vα τον καταγγείλουν δημοσίως, όπως είθισται vα γίνεται και με τους εvόχους εσχάτης προδοσίας, ώστε vα τψωρηθεί με την πρέπουσα σκληρή τψωρία, παρ' όλο που δεν έχει διαπράξει τίποτε ενάvτιο ή σχετικό με την ασφάλεια του αυτοκράτορος. (Θ. Κ., 16 10, 12)

Όσοι ναοί βρίσκοvται στην επαρχία θα καταστραφούν χωρίς φασαρία και οχλαγωγία. Γιατί μόνον όταv θα έχουν γκρεμιστεί και εξαλειφθεί από προσώπου yης, θα έχει καταστραφεί και η υλική βάση επάνω στην οποία στηρίζοvται οι δεισιδαιμονίες. (Θ. Κ., 10, 16)

Αυτά τα άτομα που έχουν μολυνθεί από την ψευδή πίστη τωv ειδωλολατρών ή έχουν συμμετάσχει στις εγκληματικές ειδωλολατρικές τελέσεις, δηλαδή οι Εθνικοί, δεν θα γίνονται δεκτοί στην υπηρεσία Μας και δεν θα τψούνται με διοικητικά ή δικαστικά αξιώματα. (Θ. Κ., 10, 21)

Απαγορεύεται σε όλους να επιμένουν σε άθλιες ειδωλολατρικές απόψεις, να προσφέρουν καταραμένες θυσίες και να συμμετάσχουν σε άλλες καταδικασμένες, με παλαιότερες αποφάσεις, τελετές. Διατάσσουμε ότι όλα τα ιερά και οι ναοί τους, που βρίσκονται ακόμη άθικτα, θα καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και θα εξαγνιστούν με ύψωση εκκλησίας. Ας γνωρίσουν όλοι ότι αν, με αποδείξεις και ενώπιον ικανού δικαστή, εμφανιστεί ότι κάποιος έχει παραβιάσει το νόμο αυτό, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου. (Θ. Κ., 10, 25)

Τα πράγματα είναι εξίσου σκούρα και στον Ιουστινιάνειο Κώδικα:

Επιθυμούμε να σφραγισθούν όλοι οι Ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης, καθώς και ν' απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς για να μη διαπραχθεί το κακούργημα της ειδωλολατρίας. Διατάσσουμε επίσης την πλήρη αποχή από τις θυσίες. Και αν κάποιος με κάποια δύναμη παραβεί αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθεί με aποκεφαλισμό, ομοίως δε, καθώς και με κατάσχεση της περιουσίας τους, θα τιμωρηθούν όλοι οι διοικητές των επαρχιών που θ' αμελήσουν να τιμωρήσουν αυτά τα αδικήματα. (Ιουστινιάνειος Κώδικας, 11, 5)

Διατάσσουμε να προσαρτηθούν στο αυτοκρατορικό ταμείο όσοι τόποι υπάγονταν προηγουμένως στο θρησκευτικό σφάλμα των παλαιών. Αυτά όμως που σε οποιοδήποτε μέρος είχαν περιέλθει σε κάποια πρόσωπα, είτε ως δωρεά προηγουμένων ηγεμόνων είτε ως δική μας παραχώρηση, θα παραμείνουν ως μέρος της δικής τους περιουσίας έπ' άπειρον. Αυτά βεβαίως που με πολλά διατάγματα έχουμε χαρίσει στη σεβαστή Εκκλησία, αυτοδικαίως θα τα διεκδικεί αυτή. (1. Κ., 11, 5)

... Επίσης, όποιος τελέσει θυσία ενάντια στους aυτοκρατορικούς νόμους Μας και τις απαγορεύσεις των ιερότατων παλαιών διαταγμάτων και κατηγορηθεί δημοσίως και μπροστά σε δικαστή ότι έχει διαπράξει τέτοια εγκλήματα, θα τιμωρηθεί με τr;v ποινή του θανάτου και προγραφή της περιουσίας του. Ας γνωρίσουν οι αξιωματούχοι ότι θα έχουν την {δια ποινή με αυτούς που θυσιάζουν, αν εξακολουθούν να εορτάζουν παράνομες θυσίες που καταδικάζονται ρητώς. Διότι, αν κάποιος
αξιωματούχος αποκαλυφθεί ότι έχει διαπράξει τέτοιο έγκλημα, θα υποχρεωθεί να πληρώσει ο ίδιος στο αυτοκρατορικό ταμείο πενήντα χρυσές λίβρες και πενήντα λίβρες τα μέλη της ακολουθίας του. (1. Κ., 11, 7)

Τέτοιου είδους πράξεις (σ.σ.: ειδωλολατρίας), αν εξακολουθούν να συμβαίνουν (ή καταγγελθεί ότι συμβαίνουν) ακόμα και σε κάποιο λιβάδι ή σπίτι, το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί στο ταμείο των ιερότατων ανδρών (δηλαδή των ιερέων της Χριστιανικής Εκκλησίας) ενώ ο ιδιοκτήτης τους, που έδωσε τη συγκατάθεσή του να μιανθεί ο τόπος, θα αποπεμφθεί από το (οποιοδήποτε) αξίωμά του, θα χάσει την περιουσία του και αφού υποστεί βασανισμό με μεταλλικά όργανα,
θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία. α. Κ., 11, 8)

Διατάσσουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας έτσι ώστε να μη συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται. Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη (περιουσίες) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού. Όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ' αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή vομοθεσία vα διατηρηθούv σε ισχύ όλες οι τιμωρίες, με τις οποίες οι προηγούμεvοι βασιλείς είχαv απειλήσει vα τψωρήσουv τηv ελληvική πλάvη, με τις οποίες προσπαθούσαv (οι προγεvέστεροι χριστιαvοί βασιλείς) vα διασφαλίσουv τηv ορθόδοξη πίστη. (1. Κ., 11. 9)

Επειδή μερικοί συvελήφθησαv, (αv και αξιώθηκαv το χριστιαvικό βάφτισμα) διακατεχόμεvοι τηv πλάvη τωv αvόσιωv μυσαρώv Ελλήνωv, vα διαπράττουv εκείvα που δικαιολογημέvα εξοργίζουv τοv φιλάvθρωπο Θεό μας, αυτοί θα υποβληθούv στr;v αvτίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πvεύμα επιείκειας. Av επψείvουv στηv πλάvη των Ελλήvωv, θα υποβληθούv στr;v εσχάτη τωv ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει vα παρουσιαστούv στις ιερότατες εκκλησίες μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους και vα διδαχθούv την αληθιvή πίστη τωv χριστιαvώv. Αφού διδαχθούν και αποβάλουv τηv πλάvη που τους
διακατείχε προηγουμέvως, θα πρέπει vα ζητήσουv το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας yvωρίζουv ότι αv παραμελήσουv να το κάvουv (σ.σ.: vα ζητήσουν μόvοι τους δηλαδή το σωτήριο βάπτισμα), δε θα έχουv καvέvα πολιτικό δικαίωμα ούτε θα tους επιτραπεί vα είvαι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κιvητής ούτε ακίνητης. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στηνv έvδεια και επιπλέον θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από τη νόσο και τη μανία (μάθησης) των αvόσιων των Ελλήνωv, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, vα μη διαφθείρουν πια τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν φανεί λοιπόν κάποιος τέτοιος άνθρωπος και δεv τρέξει στις άγιες εκκλησίες
μας μαζί με όλους τους συγγενείς και τους οικείους του, θα τιμωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές. Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά, όταν είναι σε μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, όσα δε είναι μεγαλύτερα στην ηλικία θα πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μας και να διδάσκονται τις θείες γραφές και τους θείους (σ.σ.: εβραιο-βιβλικούς) κανόνες. Αφού δε εννοήσουν και αποβάλουν την παλαιά (σ.σ.: αρχαιοελληνική) πλάνη, θα μπορέσουν να δεχθούν το βάπτισμα και στη συνέχεια να διαφυλάξουν
την αληθινή πίστη των ορθόδοξων χριστιανών. Όσων δε έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα ή
περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν προσχήματα (προσποιούμενοι τους πιστούς) ήλθαν ή πρόκειται να έρθουν να βαφτιστούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά δικαιώματά τους και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες, αφού είναι φανερό ότι πήραν το βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη.

Και το κερασάκι της τρομοκρατίας:

Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλιτήριους Έλληνες. Ο. Κ., 1, 11, 10)

Υπάρχει όμως, παρ' όλ' αυτά, μία κατάσταση αρκετά πεπλεγμένη. Σε αντίθεση με την κλασική και ελληνιστική εποχή που το 'Έλληνας" σήμαινε "πολιτισμένος", ο ίδιος χαρακτηρισμός στο Βυζάντιο ήταν άκρως δυσμενής και σήμαινε τον μη χριστιανό. Κι ενώ όπως είπαμε επίσημη γλώσσα παραμένει η λατινική, η σχολική όλη περιλαμβάνει κυρίως ελληνικά κείμενα και ιδιαίτερα τον Όμηρο. Ενδεικτικά με το πληθυσμιακό μωσα·ίκό του Βυζαντίου, ο Σίριλ Μάνγκο, καθηγητής στην Οξφόρδη, αναφέρει στο βιβλίο του Βυζάντιο, η Αυτοκρατορία της νέας Ρώμης πως ο πληθυσμός κατά τα πρώτα χρόνια της αυτοκρατορίας ήταν περίπου 30 εκατομμύρια και από αυτά ελληνόφωνα λιγότερα από το ένα τρίτο.

Με την πάροδο των χρόνων συντελείται το παράδοξο και ενώ ο ελληνικός πολιτισμός είναι υπό αιματηρό, τις περισσότερεςφορές, διωγμό και καθετί το ελληνικό κατακρημνίζεται, η ελληνική γλώσσα παρά ταύτα αποδεικνύεται ισχυρό όπλο καταφέρνοντας σιγά-σιγά να μετασχηματίσει την αυτοκρατορία από τον 7° αιώνα σε ελληνόφωνη. Από δε τον 11° αιώνα και εντεύθεν έχουμε πλήρη ελλψοποίηση της αυτοκρατορίας, όχι με την έννοια ότι επικράτησαν τα ελληνικά φύλα αλλά ότι πέραν της γλώσσας κυριάρχησαν βαθμιαία τα ελληνικά ήθη, η ελληνική παιδεία και η ελληνικήσυνείδηση.

Τηρουμένων των αναλογιών, είναι κάτι σχετικό με ό,τι συνέβη χρόνια μετά στην Αμερική όπου, εκτός της γλώσσας, κυριάρχησαν τα αγγλοσαξονικά ήθη και έθιμα του προτεσταντικού κόσμου, χωρίς να ισχυρίζεται κανείς πως οι ΗΠΑ είναι φυλετική προέκταση της Αγγλίας. Οι αυτοκράτορες, που τα πρώτα χρόνια είναι Ρωμαίοι και πολλοί από αυτούς χωρικοί ή αγράμματοι, είναι οι αντιπρόσωποι του θεού στη γη και εκλέγονται, αναρριχώνται ή κατακτούν την εξουσία ελέω θεού. Το να παραμένει στην εξουσία, όσο βάναυσα κι αν τη διαχειρίζεται, είναι θέλημα θεού, και θέλημα θεού είναι επίσης όταν την καταλαμβάνει ο σφετεριστής, όποιος κι αν είναι ο τρόπος που το καταφέρνει. Επίσης, έτερος αντιπρόσωπος του θεού στη γη είναι και ο εκάστοτε πατριάρχης που, αν και διορίζεται από τον αυτοκράτορα, επιμένει ότι τον επέλεξε ο θεός για το ρόλο του.

Οι σχέσεις των δύο αντιπροσώπων κατά κανόνα δεν είναι αγαστές. Το όλο πρόβλημα είναι ποιος είναι ο πιο ελέω θεού. Η υπεροψία, το μίσος, η αλληλοϋπονόμευση, ο φόβος -κυρίως του Πατριάρχη προς τον αυτοκράτορα- οι δολοπλοκίες και πολλές φορές οι δολοφονίες χαρακτηρίζουν τις σχέσεις τους κατά τη χιλιόχρονη ύπαρξη του Βυζαντίου.

Το κυρίαρχο στοιχείο σ' όλο το φάσμα των λειτουργιών στο Βυζάντιο είναι η συνεχής εμπλοκή της θρησκείας και της εκκλησιαστικής εξουσίας σε κάθε επίπεδο του δημόσιου βίου. Τελικά, ο δογματισμός εκδιώκει τη λογική. Η μισαλλοδοξία αποβαίνει καταλυτική και καλύπτει κάθε πνευματική έκφραση στην αυτοκρατορία.

Η μεγάλη και μοιραία πληγή του Βυζαντίου αποδεικνύεταιο μοναχισμός. Ο κόσμος συρρέει κατά χιλιάδες στις μονές, η εκκλησία καρπούται τις περιουσίες τους και το κράτος αδυνατεί να στελεχώσει τα ένοπλα τμήματά του. Στρατιές μοναχών λυμαίνονται την αυτοκρατορία, αρνούμενοι υπακοή στους νόμους, φυσικά τη στράτευση, απομυζώντας πόρους αλλά και δύναμη της αυτοκρατορίας. Την εποχή που ο φουκαράς Παλαιολόγος προσπαθούσε να σώσει την Κωνσταντινούπολη, που ήταν ό,τι είχε απομείνει από τη μεγάλη αυτοκρατορία, μόνο το Άγιο Όρος στέγαζε 70.000 μοναχούς. Μ' αυτόν τον τρόπο βοήθησε η εκκλησία.

"Με την άδεια του συγγραφέα: Ιερές Βλακείες", Συγγραφέας: Στέλιος Κανάκης - Εκδόσεις "ΕΜΠΕΙΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ"


http://www.theasis.gr/