Η agenda 2030 του ΟΗΕ και ο ρόλος της θρησκείας 
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων φεύγει από την λίστα τον «θεωριών συνωμοσίας» και εντάσσετε πλέον επίσημα στα ιστορικά γεγονότα.
Καθώς
το Post 2015 – Agenda 2030 στον ΟΗΕ φτάνει προς το αποκορύφωμά του και
αφού όσα είχαμε επισημάνει εδώ και χρόνια από εδώ μέσα, σχετικά με την
επικείμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων, αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά, ας
κάνουμε μια χρήσιμη ανάλυση που θα μας βοηθήσει να «διαβάσουμε» καλύτερα
τα όσα συμβαίνουν και όσα πρόκειται σύντομα να ακολουθήσουν.
Επειδή οι εξελίξεις
παρουσιάζονται πολύ στρογγυλοποιημένες από τα συστημικά ΜΜΕ, είναι
δυνατό να εγκαθιδρυθεί η λεγόμενη ΝΤΠ και ο απλός κόσμος να μην έχει
αντιληφθεί απολύτως τίποτα. Εδώ βρισκόμαστε μπροστά στην ολική ανατροπή
του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε, όπως μας παραδόθηκε, και «αυτοί»
επιχειρούν να μας σερβίρουν αυτήν την ανατροπή ως πανάκεια και να
εμφανιστούν οι ίδιοι ως ευεργέτες, ως Μεσσίες… Δεν είναι διόλου τυχαίο,
που στο όλο αυτό σώου έχει επιστρατευτεί και ο Πάπας, μιας και η όλη
αυτή κίνηση δεν είναι τόσο ορθολογική, όπως θέλει να εμφανίζεται, αλλά
εμπεριέχει στον πυρήνα της και τον πνευματικό παράγοντα, αν και θα
πρέπει να πούμε μάλλον τον …πνευματιστικό.
Το σλόγκαν που ακολουθούν είναι «η σωτηρία του πλανήτη» και υποστηρίζουν, πως «η
κλιματική Αλλαγή, η Παγκόσμια Υπερθέρμανση, η κατ εξακολούθηση παρά
φύση ασέλγεια στην κατά Φύση Τάξη, μας φέρνει κάθε μέρα με εξαιρετικά
γοργούς ρυθμούς στο τέλος του κόσμου έτσι όπως τον ξέρουμε». Υποστηρίζουν επίσης, πως «στην
Αρχαιότητα ο παγανιστής άνθρωπος συμβολοποιούσε τη σχέση του με τη Φύση
αποδίδοντάς της Θεϊκή Ιδιότητα και βαφτίζοντας την κάθε της ιδιότητα με
ένα όνομα. Κρατούσε έτσι την σεβαστική απόσταση από τη μία αλλά
συντηρούσε και την συγγενική οικειότητα από την άλλη». Εξιδανικεύουν δηλαδή τον παγανισμό, και επιδιώκουν να μας τον περάσουν ως «επιστροφή στις ρίζες»… Κατάφεραν δηλαδή να μετατρέψουν τον πρωτόγονο παγανισμό σε νατουραλιστική επιστημονική κοσμοθεωρία.
Και όλα αυτά, με τις ευλογίες του Πάπα!
Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να δούμε τα πράγματα στο ιστορικό τους φόντο:
Το ηλιοκεντρικό σύμπαν και η θεολογική αντίληψη του χριστιανικού κόσμου
Μέχρι τον 17ο αιώνα, επικρατούσε
η άποψη στους επιστημονικούς κύκλους ότι η γη ήταν το κέντρο του
σύμπαντος και ότι όλα τα άλλα ουράνια σώματα περιστρέφονταν γύρω από
αυτήν. Αυτή η θεωρία είχε υποστηριχτεί ιδιαίτερα από τον Αριστοτέλη.
Πρώτος ο Πολωνός αστρονόμος
Κοπέρνικος και αργότερα ο Γαλιλαίος ανέτρεψαν αυτή την θεωρία και
ξεκίνησαν έτσι την σύγχρονη επιστημονική αντίληψη.
Γιατί όμως είχε υιοθετηθεί η
Αριστοτελική άποψη με τέτοιο ζήλο από τους κύκλους του (κατ’ όνομα)
χριστιανισμού; Μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί μια πειστική απάντηση σε αυτό
το ερώτημα. Η Εκκλησία θεωρήθηκε απλά δογματική και από τότε άρχισε να
συμβαίνει αυτό που χαρακτηρίστηκε χωρισμός Θρησκείας και Επιστήμης.
Ήταν όμως αυτή, πραγματικά, η
αιτία του «υπερβάλλοντα ζήλου» της Εκκλησίας υπέρ της αριστοτελικής
θεωρίας ή μήπως περιλαμβάνονταν κάτι άλλο, ίσως ποιο σημαντικό από την
απλή κατανόηση του σύμπαντος; Είχε μήπως κάποια συμφέροντα η καθιερωμένη
θεολογία από την υιοθέτηση αυτής της αντίληψης;
Είναι γνωστό, ότι ο θρησκευτικός
κλήρος σε όλες τις εποχές και σε όλες τις θρησκείες, είχε, μέχρι την
εμφάνιση της σύγχρονης επιστήμης, υπό τον έλεγχό του την ερμηνεία των
φυσικών φαινομένων όπως ακόμα και την εφαρμογή της ιατρικής. Ήταν οι
θεματοφύλακες της γνώσης. Κύριο γνώρισμα τους όμως ήταν, ότι αυτή η
γνώση φυλάσσονταν ως επτασφράγιστο μυστικό και μεταφέρονταν μόνο στους
μυημένους, μέσα στο κλειστό πλαίσιο μιας ιερατικής ελίτ. Μέσω της
διαχείρισης αυτής κατάφερναν να ασκούν την επιρροή τους και να
απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα που γνωρίζουμε ότι τους παραχωρούνταν από
την εκάστοτε άρχουσα τάξη.
Άρα, οι έρευνες τους και η
υιοθέτηση της μιας ή της άλλης άποψης, δεν είχε ως στόχο την αναζήτηση
της αλήθειας και της κατανόησης αλλά μάλλον τη βελτίωση και ενίσχυση της
θέσης τους. Ποιο ήταν όμως το σημαντικό στο αν η γη ήταν το κέντρο του
σύμπαντος ή αν τα ουράνια σώματα – συμπεριλαμβανομένης της γης –
κινούνταν γύρω από τον ήλιο;
Για να το κατανοήσουμε αυτό θα
πρέπει να επαναφέρουμε στον νου μας αυτό που προηγουμένως αναφέρθηκε ως
φαινομενικός τους στόχος: Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ.
Άρα, πρώτον: Αν ξέφευγε από την
δική τους διαχείριση η διοχέτευση της γνώσης, τότε υπήρχε ο κίνδυνος να
θεωρηθούν κοινοί απατεώνες, «τσαρλατάνοι», και θα έχαναν έτσι την
περίοπτη θέση που κατείχαν ως εκπρόσωποι του Θεού (ή των θεών).
Η ΓΝΩΣΗ ΗΤΑΝ Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ
Ας προσπαθήσουμε να δούμε το
ζήτημα αυτό μέσα από το παράδειγμα ενός υδραγωγείου μιας
πυκνοκατοικημένης πόλης. Αν κάποιος μονοπωλεί την διοχέτευση του νερού
στην πόλη, και έχει όμως ιδιοτελή κίνητρα, θα κάνει το παν ώστε να μην
υπάρξει άλλη πιθανότητα άντλησης νερού… Θα φροντίσει μάλιστα να
συκοφαντήσει ή και να δαιμονοποιήσει οποιαδήποτε άλλη πηγή. Το ίδιο
συμβαίνει και με την διαχείριση της γνώσης, διότι
ΓΝΩΣΗ = ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟΤΗΤΑ = ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Δεν φανερώνει αυτό ένα από τα
ουσιαστικά προβλήματα της ανθρωπότητας, δηλαδή την προσπάθεια κυριαρχίας
του ενός έναντι του άλλου – σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο; Δεν ήταν ο
κοινός φόβος του άγνωστου (ή ο εσκεμμένος εκφοβισμός) αυτό που κρατούσε
τις διάφορες κοινωνικές ομάδες ενωμένες κάτω από μια κάστα εξουσίας που
εκφράζονταν κυρίως από την αριστοκρατία και το εκάστοτε ιερατείο;
Το δεύτερο είναι κάτι ποιο
περίπλοκο. Είναι η εσκεμμένη προσπάθεια του κλήρου να κρατήσει τους
ανθρώπους (την αγέλη) μακριά από την κοινή λογική και την διανοητική
ανάπτυξη. Ήθελε τους ανθρώπους δέσμιους των συναισθηματικών παρορμήσεων
και ενστίκτων. Για να το κατορθώσει αυτό, θα έπρεπε να ασκήσει έλεγχο
στο υποσυνείδητο. Το πέτυχε; Φυσικά, με τις εκάστοτε θρησκευτικές
τελετουργίες και τα έθιμα, που φρόντισε (η κάθε θρησκεία) να καθιερώσει.
Πράγματα ξένα προς την λογική, που σκοπό είχαν μόνο να καταγράψουν τον
φόβο και την πίστη στο άγνωστο, στο υπερφυσικό. Με τον τρόπο αυτό, οι
αδαείς άνθρωποι του λαού, έβαζαν τον ζυγό στον λαιμό τους και
ακολουθούσαν την μοίρα τους, αποβλέποντας στην ευλογία του κλήρου για
την σωτηρία της ψυχής! Οι ίδιοι αυτοί «ποιμένες», επέβαλαν τον εκάστοτε
ηγεμόνα και έτσι, έχοντας ο κλήρος το υποσυνείδητο του λαού
αιχμαλωτισμένο, μπορούσε να του περάσει όποιο μήνυμα ήθελε. Η ανθρώπινη
μάζα είχε γίνει μαριονέτα, και όποιος τολμούσε να ξεκλείνει από αυτή
«την έννομη κοινωνική τάξη» υιοθετώντας ή πρεσβεύοντας άλλες ιδέες,
χαρακτηρίζονταν «αιρετικός». Το μεγαλύτερο έγκλημα, ήταν, να θέσει
κάποιος υπό αμφισβήτηση τις θρησκευτικές τους δοξασίες.
Μέσα σε αυτά που προαναφέρθηκαν
όμως, εμπερικλείεται και μια μεγάλη ΑΠΑΤΗ που δυστυχώς δεν έχει ακόμα
ανοιχτά ξεσκεπαστεί από αυτούς που θέλουν να ονομάζονται διαλεκτικοί ή
ορθολογιστές, ή μπορεί ακόμα και εσκεμμένα να καλύπτεται. Ποιο είναι
αυτό;
Προτού απαντήσουμε για το ποια
είναι αυτή η ΑΠΑΤΗ και για να γίνει απόλυτα κατανοητό και να
τεκμηριωθεί, θα πρέπει να γυρίσουμε στην θεολογία, όχι γιατί θέλουμε να
ασχοληθούμε με το υπερφυσικό αλλά διότι η θρησκεία εξακολουθεί και
σήμερα να παίζει έναν πολύ σοβαρό ρόλο στον έλεγχο του υποσυνείδητου.
Σχεδόν σε όλες τις θρησκείες,
αυτό που αποτελεί κεντρική θεολογική δοξασία είναι ο ρόλος της
θεάς/μάνας (το αρχαίο μυθικό σχήμα: φύση-άνθρωπος = μάνα-γιος). Η
θεά/μάνα, που στον κατ’ όνομα χριστιανικό κόσμο έχει ονομαστεί μάλιστα
«βασίλισσα των ουρανών» ή «Παναγία», λέγετε ότι αντιπροσωπεύει την Γη!
Τώρα
προσέξτε, δεν αποτελεί αυτή η θεά/μάνα ένα κεντρικό πρόσωπο στην
απόδοση λατρείας από τους πιστούς (μαριονέτες); Ας αναλογιστούμε τώρα
και τον ψυχολογικό παράγοντα και ας θυμηθούμε την πρόθεση ελέγχου του
νου! Δεν υπήρξε πράγματι η μάνα, σε όλες τις εποχές, το ποιο αγαπητό
πρόσωπο για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής, έθνους ή χρώματος;
Αν μέσα σε ένα πάνθεων λοιπόν υπήρχε σαν κεντρικό πρόσωπο η εκπροσώπηση
της, δεν είναι φυσικό επακόλουθο να αποσπάσει την μεγαλύτερη συμπάθεια
και αφοσίωση; Να πως φτιάχτηκε λοιπόν το είδωλο και πως έφτασε να γίνει η
Γη αντικείμενο λατρείας…
Το ποιο βαθύ όμως –ίσως και το
ποιο τραγικό– αποτέλεσμα, ήταν να αλλάξει ο άνθρωπος προσανατολισμό και
στα εσώψυχά του, δεχόμενος το υποσυνείδητο ή αλλιώς την έδρα των
συναισθημάτων (ή την καρδιά όπως συνηθίσαμε να λέμε) σαν οδηγό στις
πράξεις, στις αποφάσεις, στα συμπεράσματα ή στις παρορμήσεις του. Η
ενστάσεις του νου έφτασαν να θεωρούνται, ακόμα και από την ίδια την
συνείδηση κάποιου, «αιρετικές». Αν αυτό δεν είναι λοιπόν σκοταδισμός,
τότε τι είναι; Να λοιπόν ο λόγος που έπρεπε να διατηρηθεί πάσα θυσία η
αριστοτελική θεώρηση σχετικά με τη θέση της Γης στο σύμπαν. Ένα
ηλιοκεντρικό σύμπαν θα περιόριζε στο ελάχιστο τον ρόλο της Γης, θα την
εκθρόνιζε σαν να λέγαμε…
Η απάτη λοιπόν είναι, στο ότι με
όλα αυτά κατάφεραν οι θεολογικοί δάσκαλοι να κάνουν τους ανθρώπους να
υποβαθμίσουν μέσα τους τον ρόλο του νου και να δώσουν έμφαση στην
καρδιά, δηλαδή την έδρα των συναισθημάτων. Ανέβασαν την καρδιά σε θρόνο
και την άφησαν να τους καθοδηγεί. Έκαναν έτσι τους ανθρώπους να
πιστεύουν ότι πρέπει να φροντίζουν να ικανοποιούν τα πάθη τους (τις
επιθυμίες δηλαδή της καρδιάς τους), τα οποία όμως πάθη τους οδηγούσαν
συχνά στην παραβίαση των νόμων. Τους παρέδωσαν όμως έτσι στον εχθρό,
διότι τα πάθη είναι στην πραγματικότητα ο ποιο ύπουλος εχθρός, και
εντούτοις σε αυτόν άφησαν εκτεθειμένη την αδαή ανθρωπότητα οι διάφορες
θρησκείες και κυρίως ο κατ’ όνομα χριστιανισμός.
…συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου