Κοινωνική Ενοχή

Γράφει ο Γιάννης Λαζάρου

Αυτοί που ζουν το μαρτύριο της σταγόνας εδώ και 6 χρόνια δεν χρειάζεται να δουν τίποτα παραπάνω για να καταλάβουν τις εκπλήξεις που έρχονται με φόρα από τους δανειστές και από τα πολιτικά τους τσιράκια, τα οποία για καθαρά εθιμοτυπικούς λόγους έχουν το προσωνύμιο "ελληνική κυβέρνηση".

Το μαρτύριο της συνεχόμενης μπόρας θα το γευτούν και όσοι όλα αυτά τα χρόνια (και τα προηγούμενα αυτών) κρύβονται πίσω από κόμματα και ψήφο νομίζοντας ότι θα σώσουν το δικό τους τομάρι. Θα το σώσουν για τρεις μήνες, για έξι μήνες άντε για ένα χρόνο. Και μετά;

Δυστυχώς στην Ελλάδα καμία μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να αλλάξει την κοινωνική ενοχή που διέπει όλα τα στρώματα του πόπολου. Ακόμα και αυτή την στιγμή που έχει καταρρεύσει η αριστερή περιβολή της κυβέρνησης και φάνηκε καθαρά ότι πρόκειται για μια άκρα φιλελεύθερη κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες, η πλειοψηφία του πόπολου κρατάει τις κόκκινες γραμμές που την διαχωρίζει από τους κατεστραμμένους ή τους συνειδητοποιημένους πολίτες.

Δυστυχώς, αυτή η πλειοψηφία συνεχίζει να θεωρεί πως ό,τι λέγεται κόντρα σε πολιτικές εξαθλίωσης και παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας γίνεται είτε επί προσωπικού, είτε για αντιπολιτευτικούς λόγους. Δεν είναι διατιθεμένη να κάνει οποιαδήποτε ρήξη με το προσωπικό συμφέρον της για να συνενωθεί με τον λαό που έχει νιώσει στο πετσί του την κατοχική δύναμη η οποία έχει πάρει την πλήρη εξουσία στην χώρα.

Καμία τύψη για τη μηδαμινή κοινωνική συνοχή που λογικά θα έπρεπε να έχει ένας λαός όταν ο εχθρός τον ξεσκίζει και εντόπιες διορισμένες κυβερνήσεις ρίχνουν και τον τελευταίο τοίχο αντίστασης εναντίον των δυνάμεων του εχθρού.
Δε μπορεί από τη μια πλευρά το πόπολο να υποστηρίζει ότι δέχεται πλήγματα από εξωτερικούς θεσμούς και την ίδια στιγμή να δικαιολογεί τα πλήγματα που δέχεται από τους εσωτερικούς θεσμούς. Το να κερδίσεις παράταση ζωής για έξι μήνες και ένα χρόνο δεν είναι ζωή, είναι ιατρική γνωμάτευση ότι πάσχεις από την ανίατη ασθένεια βαριάς μορφής ηλιθιότητας μετά ωφελιμισμού.

Μόνο αν έχεις διαπιστευτήρια από την εξουσία, είτε είναι δεξιά, είτε αριστερή, ότι εσύ θα επιβιώσεις γιατί προσφέρεις τις υπηρεσίες σου ακόμα κι αν χρειαστεί να σκοτώσεις τον διπλανό σου, δικαιολογεί την στάση της πλειοψηφίας. Καθαρά μισθοφορικά στρατιωτάκια, που δεν έχουν ούτε ίχνος αξιοπρέπειας για να θιγεί, δίνουν ακόμα και το ίδιο τους το παιδί προκειμένου να παραταθεί η μικρή θλιβερή εξουσία τους πάνω στο κοινωνικό σύνολο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα ίδια λάβαρα για τους "κοινωνικούς αγώνες" επί σοσιαλιστικοδεξιοκεντρώων κυβερνήσεων τα σηκώνουν σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι εις το όνομα της "κοινωνικής αλληλεγγύης". Παραμάγαζο ήταν οι κοινωνικοί αγώνες, παραμάγαζο έγινε και η κοινωνική αλληλεγγύη. Μόνο που όταν πρόκειται για αλληλεγγύη δεν γίνεται τον χορό να τον σέρνει "αριστερός" που τίποτε δεν έχασε εδώ και 6 χρόνια, παρά μόνο επιδοματάκια και μπόνους.

Η αλληλεγγύη δίνεται από αλληλέγγυους και αυτό σημαίνει ότι είναι στο ίδιο ακριβώς οικονομικό, κοινωνικό και ταξικό επίπεδο. Αλληλεγγύη που δίνεται ως χόμπι από τους έχοντες για τους μη έχοντες είναι ακριβώς η ίδια που έδειξε με το παντεσπάνι της η Αντουανέτα. Πήξαμε σε όλη την Ελλάδα από Αντουανέτες που από τη μια πολιτεύονται με την εξουσία και από την άλλη αντιπολιτεύονται την εξουσία μέσω "κοινωνικής αλληλεγγύης" με σκοπό την υψηλότερη θέση ιεράρχησης που θα τους δώσει η εξουσία.

Υπάρχει κοινωνική ενοχή κι αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν ένοχοι. Κοινωνικά ένοχοι. Ένοχοι για την καταστροφή της σημαντικότερης μερίδας του λαού. Αυτού που πρόσφερε με δουλειά και όχι με ρουσφέτια σε πολιτικά γραφεία. Λαός που δούλευε για την πατρίδα και δεν πληρωνόταν από το Κράτος. Ένοχοι που δεν τολμούν να μιλήσουν επί "αριστερής" κυβέρνησης για τους τοίχους εκτελέσεων που έχουν στηθεί σε κάθε τοίχο σπιτιού εκατομμυρίων Ελλήνων. Στημένοι άνθρωποι μπροστά σε ένα σουρεάλ εκτελεστικό απόσπασμα με σφαίρες φορολογικές απειλές, επιβεβλημένη ανεργία, εξεφτελισμένα 5μηνα κοινωφελούς απασχόλησης, χρέη προς δημόσια κατοχικά εισπρακτικά ταμεία, αισχρό βιβλιάριο ανασφάλιστου, κατάπτυστο επίδομα απόρου, και ΦΠΑ πολυτελείας για τα κοινωνικά αγαθά νερό, ρεύμα, παροχή υγείας. Εκτελεστές δεν είναι οι στρατηγοί Ευρωπαϊκοί Θεσμοί και Κυβέρνηση αλλά οι μισθοφορικές ορδές που είναι "αριστεροί", "πατριώτες" και "αλληλέγγυοι".

Πόσο θα κρατήσει το πανηγύρι για τους μισθοφόρους; Τρεις μήνες, έξι μήνες, ένα χρόνο; Μετά τι; Μετά θα έρθει μια νέα αριστερά αλληλέγγυα που θα γεννηθεί από την σημερινή αριστερή εξουσία ως νέο ανάχωμα. Θα έχει πέσει βέβαια το μηνιαίο μίσθωμα των υπηρεσιών αλλά η κοινωνική ενοχή πρέπει να συνεχιστεί. Μέχρι να μην υπάρξει πλέον μειοψηφία να αντιδρά. Μέχρι να μην υπάρξει πλέον μειοψηφία να κρατά την αξιοπρέπεια τόσο ψηλά που να καλύπτει και την ξεφτίλα της πλειοψηφίας.

Πηγή "Στον Τοίχο"