Ερωτώντας την Ιφιγένεια

Στο ανανεωτικό κλίμα που φάνηκε να γεννιέται  από την 26 Ιανουαρίου, κυρίως, στη χώρα μας μετά την αλλαγή που διεκδικεί το όνομα και την ουσία των δυνάμεων της Ζωής προς εκείνες της κοινωνικής και ψυχικής εντροπίας, δεσπόζουσα θέση –κλειδί του ψυχοδιανοητικού μας κόσμου είχε ο προεκλογικός δημόσιος  λόγος. Το άνοιγμα οφειλόταν πριν από όλα, στο ότι επιτέλους «έκλεισαν (δυστυχώς και κατ΄ανάγκην ίσως, μόνον προσωρινά, όπως έως σήμερα ήδη έχει αποδειχθεί), τα λογιστικά βιβλία» που μας καθήλωναν, στοχαστικά και ψυχικά σε «κενό απορίας-αφασίας». Η γλώσσα επανήλθε ως φωνή του Αληθινού/Πραγματικού στο όλο αφήγημα της οικονομίστικης/μονεταριστικής καταιγίδας αξιώνοντας την αγωνιστική ελπίδα ενάντια στον φόβο, κυρίως.

Η ίδια ποιότητα ύφανε και τον μετεκλογικό λόγο της Νέας Κυβέρνησης, με στιγμή-καταλύτη την αναφορά του Πρωθυπουργού (δυο φορές) στηνcausafinalisτης θυσίας της Ιφιγένειας, όπως και στην Ύβρι και στην Νέμεση.

Ο «ταμίας των ανέμων», ο Αίολος, γιόρτασε μαζί μας διαλύοντας με ανέμους σαρωτικούς την όντως σαθρών δομών  «ενότητα»  ολισθηρών χρηματοπιστωτικών παιγνιοτόπων των πάσης φύσεως ιδιοτελών κινήτρων πιστωτών μας. Η Ύβρις που αυτοί διέπραξαν συσπειρώθηκε και ήδη, η κυανώπις (μαυρομάτα) Νέμεσις κεντρίστηκε να σπεύσει.

Ο μύθος, είναι η παγχρονική «μεγάλη δύναμη» του ανθρώπινου ριζικού λέει ο Κ. Αξελός, («Μεταμορφώσεις»). Ό, τι περιέχει αλληλεπιδρά μόνον θετικά και εντός του, και προς κάθε ερώτημα των ανθρώπων, πολλαπλασιάζοντας και το δικό του αληθινό και την συνειδησιακή πληρότητά μας.

Η Ιφιγένεια, όμως, δεν περιγράφει μόνο μια θυσία, ως έντεχνη πράξη παροχής –απολαβής, αλλά το σημειολογικό πεδίο του μύθου της διαπτύσσεται σε ένα πληθωρικό πολύπτυχο. Και θα ήταν ίσως εξίσου προς την πρωθυπουργική επισήμανση σημαντική η στάση και σε κάποιες άλλες περιοχές του μύθου όπως είναι το άγος της δόλιας απάτης που επιχειρήθηκε κατά του λαού μας.

Με δόλο και απάτη παρασύρθηκε η Ιφιγένεια στην Αυλίδα. Την υπόσχεση δηλαδή του γάμου της με τον (ανίδεο) Αχιλλέα, που γνωρίζεται ως ανυπέρβλητος σε ομορφιά και ανδρεία και ευγένεια. Ο ποθεινότατος των πιθανών συντρόφων μιας γυναίκας. Αλλά αντί του γάμου αυτού, η Ιφιγένεια κλήθηκε, με τα όπλα της πειθούς μάλιστα, να παντρευτεί τον Χάρο.

Δεν είναι δύσκολο να αντιστοιχήσουμε, στην απάτη αυτή, τόσο το υπόβαθρο όσο και την όλη μεθόδευση που εγκατέστησαν το «Χρέος» ως κύριο κατηγόρημα της χώρας μας.  Αντί του Αχιλλέα αποκαλύφθηκαν απεχθή πρόσωπα του φόβου ισχνά συγκαλυμμένα ενίοτε  με νεφελώδεις εξαγγελίες  επερχόμενης ευτυχίας.

Μήπως η Ε.Ε., που η «ενότητά» της  αποδείχτηκε, όπως και ήταν, μια οικονομικο-νομισματική σύνδεση, δεν πρωταγωνίστησε μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες  και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί σε μια αλυσίδα δολοπλοκιών, εκμαυλιστικών αρχικά, εκφοβιστικών/εκβιαστικών στη συνέχεια, με σκοπό την παγίδευση των λαών «της»; Παγίδευση που για την Ελλάδα εξειδικεύτηκε ως κοινωνική αποσάθρωση, ψυχική καταβύθιση, μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο- και όχι απλώς οικονομικό.

Το χρηματοπιστωτικό φάντασμα, πλασματικό τέκνο της Οικονομίας, ούτε ενώνει, ούτε επικαθορίζει οντότητες. Γι’ αυτό επιστρατεύτηκε ένας «Αχιλλέας» - η Ε.Ε.- κομίζοντας δόλια δώρα (otempora ! omores !) όπως το δάνειο χρήμα- ακριβοπληρωμένο εξ αρχής-, η ευωχία των «πολλών» για την αγορά εισαγομένων προϊόντων και λήθης του Πραγματικού. Ως δώρο παρουσιάστηκε και η «προστασία» των ισχυρών που αποδείχτηκε και  πώληση ελαττωματικών- ελλιπών οπλικών συστημάτων που εγχώριοι παραλήπτες αποδέχτηκαν με υποτραπέζιες διαδικασίες! Ακόμη, η κάλλυνση της χώρας με εκπάγλου θεαματικότητας γιορτές και έργα ποικίλου  «εκσυγχρονισμού» ανατέθηκε και πάλι με τις γνωστές «διαδικασίες» σε «γνωστούς» ομίλους- εγχώριους ή περίπου, διότι τα πράγματα συγκαθορίζει και η διαπλοκή……

Αλλά τα χρέη σωρρεύονταν, ώσπου οι γενναιόδωροι «εταίροι» ανακοίνωσαν , δια στόματος των «αγορών» την παύση της χορηγίας και την απαίτηση της οφειλής, αφού πρώτα φρόντισαν να μετατρέψουν το ιδιωτικό χρέος σε διακρατικό, στη βάση του αγγλικού-  σαϋλωκικού δικαίου! Το ποινολόγιο για τη χώρα μας έφθασε στην υποθήκευση του παρόντος και μέλλοντος πλούτου της, των πηγών παραγωγής του, και στην άρση του όλου δικαιϊκού σώματός της. Τα γνωστά, που αναδεικνύουν το «χρέος», την «κρίση» κ.τ.ό, ένα Οδυσσεϊκόcolpogrossoμε στόχο- και μακροσκοπικά- την ικανοποίηση των ιμπεριαλιστικών εμμονών του κακέκτυπου «Αγαμέμνονα» δηλ. της Γερμανίας και των οπαδών της.

Ο υπεσχημένος «Αχιλλέας» απουσίαζε από αυτή την  «υπερπαραγωγή». Ο Χάρος και μόνον περίμενε τις νύμφες της Ε.Ε.- κυριολεκτικά δε την Ελλάδα. Η Ύβρις πρόσβαλε τον ανθρώπινο Νόμο σε πλάτη και ύψη που φθάνουν να διατρήσουν και τον Κοσμικό Νόμο. Και η Νέμεση; Αυτή μπορούμε να την αναζητήσουμε στην Ιφιγένεια, αλλά στην  Ταυρίδα, αυτή τη φορά.

Η τρυφερή ηρωίδα της Αυλίδας, στη χώρα των Ταύρων που την μετέφερε η Άρτεμη, μεταλλάσσεται

 

σε ψυχρή, αιματοβαμμένη θύτη ανύποπτων θυμάτων. Η αναλογία είναι φανερή, επειδή, όταν ο Λόγος και η Δικαιοσύνη καθυβρίζονται, τότε οι δολίως προοριζόμενοι για σφάγια άνθρωποι και  λαοί, είναι κανόνας ότι εξεγείρονται κατά εκείνου που αλαζονικά αποκαλύπτεται ως θανάσιμη απάτη. Και τότε η κάθε «Ελλάδα», που φαίνεται ότι μπορεί και να προσομοιάζει στην Ιφιγένεια, συχνά, πολύ συχνά, μεταβάλλεται σε νεμεσητική αγριότητα. «Οργή, όρεξις μετά λύπης τιμωρίας φαινομένης δια φαινομένην ολιγωρίαν των εις εαυτόν» και «η Νέμεσις είναι μεσότης (=αρετή) ανάμεσα στην χαιρεκακία και τον φθόνο. Η Νέμεσις εξοργίζεται όταν κάποιοι ευτυχούν αδικούντες, ενώ άλλοι αδικούνται δυστυχούντες» (Αριστοτέλης).

Οι Ευρωπαίοι εταίροι, πιθανόν και επειδή η κουλτούρα τους δεν διαθέτει άλλα στοιχεία συναλληλίας σε ένα πολυεθνικό κοινό πλάτος, υποβαθμίζοντας την «ενότητά» τους σε δεσμά χρήματος, έρριξαν – ακόμη μια φορά- την Λογική και την Αισθητική /Ηθική, δίχως  να προεξοφληθεί βέβαια και το πώς και πόσο αυτοί οι αναγκαίοι και ικανοί για την ποιητική  επιβίωση του ανθρώπινου είδους θα προσλαμβάνονταν και θα ερμηνεύονταν. Αλλά η ίδια και μνημικά και θυμικά και ιστορικά μπορεί να οδηγήσει την Νέμεση από τον δρόμο της συνάντησης με τον  Ορέστη τον δρόμο της εξημέρωσης και τις Εγκυκλοπαίδειες του Διαφωτισμού και τις φιλάνθρωπες διακηρύξεις τους, αν αυτά αρκούν για έναν ακέραιο Πολιτισμό, στα οικεία της Δύσης σκοτάδια. Λυπηρό…..

 Όμως, η Ελλάδα οργάνωσε, και άρμοσε και διέθεσε στην ανθρωπότητα το κατά φύσιν δίκαιο.  Τουλάχιστον, μπορεί να προσπαθήσει, έχοντας απέναντί της τους θύτες και υβριστές των λαών!

 

 

Μαρία Ιωάν. Σίδερη

 

 

Πηγή...

Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php