Ο ανθελληνισμός των Εβραίων, η ΧΑΝΟΥΚΑ, και οι Μακαβαίοι…ΝΑ ΣΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΙΣΕΛ;;

  ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ Η ΜΙΣΕΛ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΝΝΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΑΝ
Εάν όλα αυτά που ακολουθούν είναι αλήθεια…και ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
Πές μας Μισέλ….να σε εμπιστευόμαστε ως έλληνες;;;;;
Οι Γιαννιώτες, μήπως αφελώς σε εμπιστεύτηκαν;;;
Ποια η γνώμη σου για την ΧΑΝΟΥΚΑ Μισέλ;;;
Ήταν κακός ο εξελληνισμός των προγόνων της μαμάς σου;;;
Αν ναι…τότε τι δουλειά έχεις στην ελληνική βουλή;;;;
Αν όχι, τότε τι στο καλό επικαλείσαι την εβραίικη καταγωγή σου;;;

Απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού:ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ

Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας γιατί πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι οι Εβραίοι καταδιώκουν το Ελληνικό έθνος;

Υπάρχει από την πλευρά των Εβραίων κάποια συντονισμένη προσπάθεια, εις βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων, ή μήπως υπάρχει μια σατανική σύμπτωση καταστάσεων και προσώπων και εμείς απλά την παρεξηγούμε;

Μήπως κινδυ­νεύουμε να πέσουμε και εμείς θύματα μιας υποβό­σκου­σας και διαρκώς διογκούμενης αντισιωνιστικής αντί­λη­ψης των πραγμάτων;

Υπάρχει μια βάση ιστορικής αλήθειας, η οποία να δικαιολογεί ένα τέτοιο συμπέρασμα;

Σαφώς και υπάρ­χει. Απλά υπάρχει «αποκρυμμένη» με τον πλέον ευφυή τρόπο. Είναι απολύτως φανερή. Φανερή σε τέτοιο σημείο, που στο τέλος να μην γίνεται αντιληπτή.

Αποτελεί ιστορική βεβαιότητα ότι οι Εβραίοι μισούν τη Μακεδονία. Την μισούν, γιατί κάποτε απείλησε την εθνική τους ύπαρξη.

Είναι η μόνη δύναμη που ποτέ τους απείλησε πραγματικά. Σε ολόκληρη την ιστορία τους δεν έχουν αγωνι­στεί ποτέ για την ύπαρξή τους όσο αγωνίστηκαν εναν­τίον της Μακεδονίας.

Γι′ αυτόν τον λόγο μισούν πα­θιασμένα το σύστημα το οποίο εξέφραζε επισήμως τον ελληνισμό.

Τον ελληνισμό, που απειλούσε το έθνος τους με διάλυση.

Αυτό δεν της το συγχωρούν. Αυτό θέλουν να αποτρέψουν ως ενδεχόμενο να επαναληφθεί στο μέλλον. Γι′ αυτό την μισούν. Γι′ αυτό θέλουν να την καταστρέψουν.

Απλά πρέπει να γνωρίζεις πώς ακριβώς απειλούνται, για να γνωρίζεις πώς αντιλαμβάνονται την καταστροφή του εχθρού τους.

Καταστροφή γι′ αυτούς δεν είναι να εξαφα­νίσουν τον λαό της ή να θάψουν το όνομά της στα «βάθη» της ιστορίας.

Καταστροφή γι′ αυτούς είναι να κατα­στρέ­ψουν το σύνολο των όσων αυτή αντιπροσωπεύει και το αντιλαμβάνονται ως εθνική απειλή.

Η Μακεδονία δεν απεί­λησε τον εβραϊσμό με σφαγές ή διώξεις.

Οι σφαγές και οι διώξεις είναι το «βούτυρο» στο «ψωμί» των Εβραίων. Τους συντηρούν και τους διατηρούν ακμαίους.

Τις περισ­σότερες φορές οι ίδιοι προκαλούν τις διώξεις τους, για να «μαντρώνουν» τους Εβραίους.

Μετά από κάθε νέο διωγμό ο εβραϊσμός βγαίνει πανίσχυρος και ανακτά τη φρεσκάδα του.

Η Μακεδονία αποτέλεσε τον πιο ισχυρό εχθρό του εβραϊσμού, γιατί τον απείλησε με τον ανεξέλεγκτο εξελ­ληνι­σμό των Εβραίων, που άφηνε τους ραβίνους χωρίς «ποίμνια».

Αφαιρούσε από το σύστημά τους Εβραίους.

«Αφυδάτωνε» από έμψυχο δυναμικό το εβραϊκό σύστημα.

Τους έκανε Έλληνες.

Εξαιτίας της Μακεδονίας οι Εβραίοι για πρώτη φορά στην ιστορία τους πήγαιναν στα γυμνα­στήρια.

Για πρώτη φορά πλένονταν.

Για πρώτη φορά ερω­τεύονταν ελεύθερα.

Για πρώτη φορά αμφισβητούσαν τους «αλάθητους» οδηγούς της ερήμου.

Για πρώτη φορά αμφι­σβη­τούσαν την αξία της εβραϊκής τους καταγωγής.

Ελληνικά μιλούσαν μεταξύ τους και στην ελληνική γραμ­ματεία αναζητούσαν απαντήσεις στα θεμελιώδη ζητήματα που τους αφορούσαν.

Αυτό ήταν τρομερό για το πρώτο και πιο αυθεντικό έθνος στον κόσμο.

Τα παιδιά «απαρνούνταν» τους γονείς τους.

Τα παιδιά δεν ήθελαν την πολιτισμική τους «κληρο­νομιά».

Ο κρίκος του αίματος, που συνέδεε μεταξύ τους τα μέλη του έθνους, είχε πλέον σπάσει.

Αυτό ήταν κάτι το οποίο έθιγε απόλυτα τους ηγέτες του και δεν μπορούσαν να το αποδεχθούν.

Θα έμεναν χωρίς λαό. Στα σκουπίδια της ιστορίας θα κατέληγαν.

Οι ίδιοι άνθρωποι που αποφά­σι­σαν κάποτε ότι «συμφέρει″ το έθνος να θανατωθεί ο Ιησούς, γιατί τους έπαιρνε τον λαό, αποφά­σισαν ότι εθνι­κός τους εχθρός είναι οι Έλληνες, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Τον Ιησού Τον σταύρωσαν για να Τον «ξεφορτωθούν», ενώ τους Έλληνες ως λαό, απλά προσπα­θούν να τον μπλέκουν σε περιπέτειες, για να μην ισχυρο­ποιηθεί ξανά και τους απειλήσει.

Όλα αυτά μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι εικασίες, οι οποίες προκύπτουν από κάποιο εθνικιστικό παραλήρημα του γράφοντος. «Για όλα φταίνε οι Εβραίοι″ …λένε οι ρατσιστές αντισιωνιστές.

Γιατί να μην φταίνε και για τα ελληνικά προβλήματα για τους Έλληνες ομοίους τους;

Η εύκολη λύση.

Πάντα φταίνε οι κακόμοιροι οι Εβραίοι.

Μήπως και ο γράφων, εξαιτίας της αδυναμίας του να κατανοήσει την κατάσταση, κατέφυγε στην εύκολη λύση να κατηγορεί αδίκως τους δύσμοιρους τους Εβραίους;

Υπάρ­χουν αποδείξεις ότι υπάρχει αυτό το μίσος; Ένα μίσος, το οποίο θα πρέπει να είναι «άσβεστο», εφόσον θεωρούμε ότι όλους αυτούς τους αιώνες καταδιώκουν τον ελληνισμό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη.

Θα ξεκινήσουμε τη σκέψη μας λίγο ιδιόμορφα και στην πορεία πιστεύουμε ότι θα καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που το κάνουμε και τι θέλουμε να πούμε.

Δεν έχουμε στη διάθεσή μας έγγραφα να επικαλεστούμε, για ν” αποδείξουμε αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε.

Δεν έχουμε μυστικά έγγραφα σιωνιστικών οργανώσεων, ώστε μέσα από αυτά να μπορούμε ν” αποδείξουμε ότι οι Εβραίοι μι­σούν τους Έλληνες και ως εκ τούτου αποτελεί εθνική τους προτεραιότητα να τους καταστρέψουν.

Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε ούτε καν τα έγγραφα με τις «ρήσεις» του διαβόητου Κίσινγκερ, εφόσον δεν γνωρίζουμε την αυθε­ντι­κότητά τους.

Το συμπέρασμα που μας ενδιαφέρει θα προσπα­θή­σουμε να το «εξάγουμε» εμμέσως μέσα από πραγματικά γεγονότα, τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Σύμ­μαχος μας είναι ο ιστορικός χρόνος, εφόσον μέσα στο βάθος του μπορεί η αλήθεια να αποκαλυφθεί με τη λογική και τη γνώση, χωρίς να είναι απαραίτητη η πληροφορία. Θα προσπαθήσουμε δηλαδή να βρούμε την αλήθεια δια της «αφής». Όπως κάποιος που βαδίζει στο σκοτάδι και ­ να καταλάβει τι συμβαίνει, ψηλαφίζοντας γνώριμα αντικεί­με­να. Αντικείμενα, που η γνώση του επιτρέπει να τα καταλα­βαίνει με απόλυτη ακρίβεια, χωρίς να χρειάζεται να τα δει. Μέσα στο σκοτάδι —ακόμα κι όταν αυτό είναι απόλυτο— μπορεί κάποιος με αυτήν την μέθοδο να καταλάβει στα σίγουρα για το αν βρίσκεται μέσα σε ένα γραφείο ή μέσα σε μια κουζίνα.

Για να ακολουθήσεις μια τέτοια αναλυτική προσέγγιση, πρέπει να ξεκινήσεις από την ερμηνεία αυτών που θεωρείς γνωστά και άρα γνώριμα για τους πάντες. Είναι όμως τέτοια για όλους —με βάση αντικειμενικά κριτήρια— ή είναι «γνώριμα» επειδή ταιριάζουν στις απόψεις σου; Πρέπει δηλαδή να τεθούν κριτήρια, τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν. Ούτε καν από αυτούς που θίγονται. Κριτήρια, τα οποία να είναι κοινά για τους πάντες. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι πιάνεις μια «κατσαρόλα», υπονοώντας ότι βρίσκεσαι σε μια «κουζίνα» και όλοι οι υπόλοιποι να βλέπουν στην περιγραφή σου μια «γραφο­μηχανή». «Κατσαρόλα» με πλήκτρα δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει και «γραφομηχανή» με βαλβίδα εκτόνωσης. Άρα σε μια τέτοια περίπτωση η καλύτερη μέθοδος ανάλυσης είναι η ερμηνεία ομοίων συμπεριφορών.

Θα ασχοληθούμε με τα «δικά» μας, για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε αυτά των «άλλων». Θα περιγράψουμε τις δικές μας εθνικές «κατσαρόλες», για να ψάξουμε να βρούμε αυτές των άλλων. Θέλοντας δηλαδή να εντοπί­σουμε τον εθνικό εχθρό των Εβραίων, θα δούμε πώς χτί­ζεται ένας εθνικός «μύθος», γιατί μέσα σ” αυτόν τον «μύθο» υπάρχει πάντα ο εθνικός εχθρός. Θα δούμε πώς μέσα από τα ασήμαντα και τα σημαντικά καλλιεργείται αυτός ο «μύ­θος», που διασφαλίζει εθνικές «πορείες» και «επιβιώ­σεις». Υπάρχει αναγκαιότητα να εμπλέκονται τα ασήμαντα μέσα στα σημαντικά, γιατί διαφορετικά με την πάροδο των αιώνων παύουν τα σημαντικά να είναι τέτοια. Πρέπει τα σημαντικά του εθνικού «μύθου» να περνούν στην καθημερι­νό­τητα, για να επιβιώνουν κατά τη μετάβασή τους από γενιά σε γενιά. Εύκολα οι νέοι βαριούνται τα «μνημόσυνα» και το σύστημα πρέπει να τους πιάσει εκεί όπου μπορεί, για να μην τους χάσει από «πελάτες».

Πού όμως εκφράζεται η αγωνιστική διάθεση μιας εθνικής κοινωνίας μέσα στην καθημερινότητά της; Πού μπορεί αυτή η αγωνιστική διάθεση να λειτουργήσει ως πυροκροτητής μιας εθνικής έκρηξης, όταν θα την έχουν ανάγκη κάποιοι πατριδοκάπηλοι εθνοπατέρες; Εκεί που για ασήμαντη αφορμή υπάρχει μίμηση συνθηκών πολέμου και συγκρούσεων. Στην αθλητική της δραστηριότητα. Στις κερκίδες των σταδίων γίνεται ένας «αχταρμάς» ανθρώ­πινης ηλιθιότητας και ιστορικών παθών εμπλουτισμένων με πλήθος θρησκευτικών «μπαχαρικών».

Κάποιοι πονηροί τη θέληση για νίκη σε ένα παιχνίδι την «διανθίζουν» όπου μπορούν με «αντλήσεις» από την ιστορία.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε καθημερινά όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο.

Άλλοι παριστάνουν τους «Ιερολοχίτες» και άλλοι «παριστάνουν» τους «Μαραθωνομάχους».

Ο ΠΑΟΚ προστα­τεύει «Θερμοπύλες» και ο Ολυμπιακός θριαμβεύει σε νέες «Σαλαμίνες».

Όλα αυτά για εμάς τους Έλληνες είναι γνωστά. Τα βλέπουμε καθημερινά. Έχουν κέρδος κάποιοι «εθνοπατέρες» με το να καλλιεργούν έστω και στις κερκί­δες τα εθνικά στερεότυπα.

Ό,τι συμβαίνει με τους Έλληνες, συμβαίνει και με τους άλλους λαούς. Απέναντι στα «τουρκοφάγα» παιδιά του Κολο­κοτρώνη, που χτυπιούνται στις κερκίδες του Παναθη­ναϊκού, στέκονται τα «ελληνοφάγα» παιδιά του Κεμάλ, που υποστηρίζουν την Γαλατά Σεράι ή τη Φενέρ Μπαξέ.

Είναι γνωστό ότι τα ακραία εθνικιστικά στοιχεία κάθε λαού «κρύβονται″ μέσα στους αθλητικούς συλλόγους.

Εκεί μπο­ρούν να εκφράζουν εύκολα τα πάθη τους και να κάνουν «πρόβες» μέχρι να τους «χρειαστεί» το έθνος. Εκεί φιλο­ξε­νούνται οι πάσης φύσεως προβοκάτορες. Οι χαπακωμένοι «ήρωες».

Ακόμα και στην πρόσφατη «βίαιη» διαδήλωση στα Σκόπια είναι βέβαιον ότι τέτοιοι χρησιμοποιήθηκαν. Αυτό καταλαβαίνουμε, κάνοντας μια πρόχειρη εκτίμηση αυτών που είδαμε στην τηλεόραση. Εκτός από τους «πατριώτες» «Σκοπιανούς», που διαδήλωναν σχετικά ήρεμα, αυτοί οι οποίοι έκαναν τη φασαρία ήταν οι οργανωμένοι οπαδοί της Βαρντάρ. Αυτοί οι μαινόμενοι και κατά πάσα βεβαιότητα μαστουρωμένοι «πατριώτες» οπαδοί το ίδιο θα έκαναν ό,τι κι αν τους παράγγελναν οι «χορηγοί» τους. Θα μπορούσαν να τα σπάσουν όλα, ακόμα και για τη διάσωση της «Καρέτα-Καρέτα». Ευκαιρία περιμένουν να βγουν στον δρόμο να σπάσουν και να ρημάξουν. Η αιτία σπάνια τους ενδιαφέρει. Δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ημεδαπούς «γνωστούς-αγνώστους».

Οι ίδιες πρακτικές ακολουθούνται παντού. Άρα αναζητούμε κάτι το ανάλογο και στην περίπτωση των Εβραί­ων. Δεν είναι δυνατόν το πιο αυθεντικό έθνος στον κόσμο να μην έχει βρει τη λύση να περνά στην καθημε­ρινό­τητά του τα εθνικιστικά του «πάθη». Άρα τι ψάχνουμε; Το εθνικό αθλητικό τους περιβάλλον. Εκεί θα βρούμε τους «Ιερολοχίτες» ή τους «Σπαρτιάτες» του εβραϊκού έθνους. Τι βλέπουμε εκεί; Την απόλυτη παντοκρατορία της Μακάμπι. Μακάμπι Τελ Αβίβ, Μακάμπι Χάιφα. Μακάμπι στο ποδό­σφαι­ρο, Μακάμπι στο μπάσκετ, Μακάμπι ακόμα και στο πινγκ-πονγκ. Μακάμπι, όπου μπορεί να εκφραστεί ενθουσιωδώς μέχρι βίας η εθνική «περηφάνια» των Εβραίων. Κάπου δηλαδή καταλήξαμε.

Η έννοια «Μακάμπι″ εκφράζει στο καθημερινό «πεζοδρόμιο» τα εθνικά τους πάθη.

Η έννοια «Μακάμπι″, η οποία προκύπτει από τους ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΥΣ. Άρα σημαντικοί για τους Εβραίους θα είναι αυτοί. Κάτι σαν τους δικούς μας «τριακόσιους» του Λεωνίδα.

Αφού είδαμε την «έκφραση» της αγωνιστικότητας στα ασήμαντα, πάμε να δούμε και τα σημαντικά.

Το θεμέλιο του εθνικού «μύθου» του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι η επανάσταση κατά των Τούρκων. Αυτοί είναι οι αρνητικοί πρωταγωνιστές του εθνικού μας «μύθου». Οι Τούρκοι είναι οι εχθροί μας και εναντίον αυτών ξεσηκώθηκαν οι Έλλη­νες υπό την ηγεσία των ηρώων τους.

Αυτό είναι το θεμέ­λιο. Το φλογερό μίσος κατά των Τούρκων, που διατη­ρεί «ζεστό» το εθνικό ένστικτο.

Δεν είναι «αυθεντικός» Έλληνας όποιος δεν μισεί τους Τούρκους. Όποιος δεν προσπαθεί με τα όποια μέσα διαθέ­τει να τους κάνει ζημιά, γιατί αυτό εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα.

Η αρχή είναι μία και μοναδική …η ζημιά του εχθρού είναι κέρδος για εμάς.

Οι εχθροί των εχθρών μας είναι φίλοι μας. Αυτό καλλιεργούν μέσω της παιδείας στον ελληνικό λαό. Από εκεί και πέρα αυτό αναπαράγεται με διάφορες γιορτές, γιατί είναι γνωστό ότι «η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως».

Αυτήν την εθνική γιορτή προσπαθούν να την συνδέ­σουν και με τη θρησκεία, για να την ισχυροποιήσουν όσο μπορούν. Η πιο μεγάλη γιορτή του ελληνικού κράτους είναι την 25η Μαρτίου.

Την ίδια ημέρα που «γιορτάζει″ και η Παναγία. Αυτή η «σύμπτωση» έγινε εκ του πονηρού. Πάντα έτσι γίνεται από όλους και βέβαια δεν αποτελεί ελληνική «πατέντα». Για τους Έλληνες η Παναγία συνοδεύει τους αγώνες τους, για τους Ιρλανδούς ο Άγιος Πατρίκιος και για τους Άγγλους ο Άγιος Γεώργιος.

Όλοι έχουν τον δικό τους ειδικό υποστηρικτή. Τον δικό τους «άνωθεν» σπόνσορα. Γι′ αυτόν τον λόγο στην γιορτή υποτίθεται του Κολοκοτρώνη βάζουν και λίγο Παναγία, για να δώσουν μια πιο υπερβα­τική υπόσταση στον εθνικό αγώνα.

Δεν ήταν μόνον ο Κολοκοτρώνης που «ήθελε» την ελευθερία μας, αλλά και η Παναγιά. Μια μέρα ολόκληρη κάθε χρόνο προσπαθούν να μας «υπενθυμίσουν» την επιθυμία Θεών και ηρώων.

Τότε εμφανίζονται όλοι οι πιθανοί και απίθανοι άνθρω­ποι, που μπορούν να εμφανιστούν σαν φορείς της εθνικής ευαισθησίας. Στην κυριολεξία γινόμαστε μάρτυρες μιας «ανάστασης» νεκρών.

Άνθρωποι, τους οποίους δεν τους υπολογίζει κανένας για τριακόσιες εξήντα τέσσερις μέρες τον χρόνο, εκείνη την ημέρα έχουν την τιμητική τους.

Ανεβαίνουν στο βήμα και αποσπούν την προσοχή όλου του έθνους. Θρησκόληπτοι παπάδες, πατριδοκάπηλοι πολιτικάν­τη­δες, ξεχασμένοι γυμνασιάρχες, παχύσαρκοι θαμώνες του Αγίου Όρους.

Όλοι έχουν κάτι να πουν εκείνη την ημέρα, γιατί δεν τους ακούει κανείς όλες τις υπόλοιπες.

Όπως και να έχει όμως αυτή η «γιορτή» διαρκεί μία μέρα. Δεν αντέ­χει περισσότερο.

Δεν αντέχουν οι μορφωμένοι Έλληνες παραπάνω από μία μέρα την «τουρκοφαγία». Οι μόνες γιορτές που αντέχουν περισσότερους «πανηγυρισμούς» είναι οι θρησκευτικές γιορτές του χριστιανισμού. Εκεί υπάρ­χουν μέχρι και εορταστικά «επταήμερα».

Επαναλαμβάνοντας την ίδια διαδικασία και για τους Εβραίους, αναζητάμε την μεγάλη γιορτή τους.
Την μεγάλη εθνική τους γιορτή με το υπερβατικό περιεχόμενο.

Την γιορτή που τους συνδέει ως έθνος με το Θείο και τη «βοή­θειά» του.

Τη γιορτή που τους «θυμίζει″ ποιος είναι ο μεγά­λος εχθρός τους. Τη γιορτή που τους «θυμίζει″ ότι ο «σωστός» Εβραίος πρέπει να μεριμνά καθημερινά για την εξασθένιση του μεγάλου εθνικού εχθρού. Τη γιορτή που αποκαλύπτει ποιανού λαού η ζημιά είναι κέρδος για το εβραϊκό έθνος.

Εύκολα εντοπίζουμε τη μεγάλη τους γιορτή και αυτή είναι η περίφημη Χανουκά. Αναζητούμε την αιτία αυτής της οκταήμερης γιορτής και πάλι πέφτουμε στους Μακκα­βαίους.

Στη Χανουκά γιορτάζουν τα κατορθώματα των Μακκαβαίων.

Μα τι έκαναν επιτέλους αυτοί οι Μακκαβαίοι;

Γιατί μπαίνουν τόσο πολύ στην καθημερινότητα των Εβραί­ων μετά από δύο χιλιάδες χρόνια; Γιατί άλλαξαν τόσο πολύ την ιεράρχηση των θρησκευτικών γιορτών σε ένα έθνος με άπειρους «αγίους» και «προφήτες»;

Μήπως αντιστάθηκαν σε έναν πανίσχυρο εισβολέα και διασφάλισαν την ελευθερία των συμπατριωτών τους, όπως έκανε για παράδειγμα ο Λεωνίδας; Μήπως επαναστάτησαν εναντίον ενός κατακτητή, εξασφαλίζοντας ένα ανεξάρτητο κράτος για τους συμπατριώτες τους, όπως έκανε για παρά­δειγμα ο Κολοκοτρώνης; Αυτοί όλοι είναι εθνικοί ήρωες, γιατί υποτίθεται εξυπηρέτησαν τα εθνικά συμφέ­ρον­τα του λαού στον οποίον ανήκαν. Οι Μακκαβαίοι προφα­νώς είναι κάτι παραπάνω από τους συμβατικούς εθνικούς ήρωες, γιατί σχεδόν λατρεύονται σαν άγιοι και όχι απλά σαν εθνικοί ήρωες.

Προς τιμήν τους δεν δονούνται μόνον τα σύγχρονα αθλητικά στάδια του Ισραήλ, αλλά γίνεται η μεγαλύτερη εθνική και θρησκευτική γιορτή του εβραϊκού λαού παγκοσμίως. Οκτώ ημέρες τους γιορτάζουν κάθε χρόνο. Ένας πραγματικά εορταστικός «μαραθώνιος». Μπροστά τους ο ίδιος ο πατριάρχης τους Αβραάμ είναι «παραμε­λημένος» από τους απογόνους του. Ο άνθρωπος που «γέννησε» το έθνος από το αίμα του. Ούτε τον Μωυσή δεν τον τιμούν τόσο. Τον άνθρωπο που «έσωσε» το έθνος μέσα από την έρημο. Άρα και οι Μακκαβαίοι θα έκαναν κάτι ανάλογα σημαντικό. Θα πολέμησαν τον εθνικό τους εχθρό. Θα έσωσαν το έθνος από έναν εχθρό, που, τηρουμένων των εορταστικών αναλογιών, θα ήταν πιο επικίνδυνος ακόμα και από την ίδια την έρημο. Οι Μακκαβαίοι δηλαδή είναι αυτοί οι οποίοι αποκαλύπτουν τον πιο σημαντικό εχθρό που γνώρισαν ποτέ οι Εβραίοι.

Τι έκαναν λοιπόν οι Μακκαβαίοι και οι Εβραίοι τους λατρεύουν στην κυριολεξία;

Η ιστορία λέει ότι υπό μακε­δονική κατοχή επαναστάτησαν και κατέλαβαν για κάποιο ελάχιστο χρονικό διάστημα τον Ναό του Σολομώντα. Στα χρόνια του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανή πήγαν υπό την καθοδήγηση του Ιούδα του γιου του Ματαθία και κατέλα­βαν τον Ναό του Σολομώντα. Με βάση μια συμβατική εθνική πολιτική δεν έκαναν τίποτε το σπουδαίο. Στρατιω­τικά, οικονομικά και πολιτικά θα έλεγε κανείς ότι έκαναν μια «τρύπα» στο νερό.

Μια ομάδα θρησκόληπτων κακομοίρηδων πήγε και έκανε μια προβοκάτσια εναντίον της επίσημης αρχής. Μερικοί άπλυτοι και δυστυχισμένοι «περιθωριακοί» της κοινωνίας έφυγαν από το χωριό τους και πήγαν και «κατέ­λαβαν» τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Σε ένα χαλαρό από πλευράς εξουσίας σύστημα πήγαν κάποιοι φανατικοί και έκαναν μια συμβολική κίνηση. Δεν είχαν μαζί τους ούτε καν μια λίστα αιτημάτων. Δεν απαίτησαν ούτε ανεξαρτησία ούτε αυτοδιάθεση. Δεν απαίτησαν καν μια πιο ευνοϊκή φορολογική πολιτική. Πήγαν και με δολοφονικό τρόπο προ­κά­λεσαν ένα πρόβλημα, για να δρομολογήσουν κάποιες εξελίξεις. Τα γνωστά εβραϊκά κολπάκια. Όπως μετά από αιώνες πήγε ο δολοφόνος Σαρόν στην Ιερουσαλήμ και σκότωσε Παλαιστίνιους, προκειμένου να ενεργοποιήσει μια «Ιντιφάντα», η οποία βρισκόταν σε κατάσταση ύφεσης.

Στο συμβατικό επίπεδο αυτοί όχι μόνον ήρωες δεν ήταν, αλλά ήταν καταστροφείς. Σε φυσιολογικές συνθήκες οι ίδιοι οι Εβραίοι της εποχής θα έπρεπε να τους αρπά­ξουν και να τους λιώσουν. Γιατί; Γιατί προκάλεσαν ένα χαλαρό σύστημα και το ανάγκασαν να σκληραίνει τη στάση του. Γιατί έβαλαν σε μπελά έναν ολόκληρο λαό, που εκείνη τη στιγμή είχε βελτιώσει τη ζωή του εξαιτίας των «κατα­κτητών» και δεν την είχε επιβαρύνει. Αυτά δεν αποτε­λούν δικές μας υποκειμενικές διαπιστώσεις. Δικές τους δια­πι­στώ­­σεις ήταν, εφόσον από αυτήν τη βελτίωση είχε δημι­ουργηθεί το πρόβλημά τους.

Ο εβραϊκός λαός στην εποχή των Μακεδόνων είχε μορφωθεί καλύτερα απ” ό,τι μορφωνόταν μέχρι τότε. Είχε οικονομικές δραστηριότητες μέσα σε ένα μεγάλο και οργα­νω­μένο σύστημα, που τους πρόσφερε μεγαλύτερα κέρδη απ” ό,τι μέχρι τότε είχαν. Μέχρι και το νερό είχαν ανακαλύψει εκείνη την εποχή οι Εβραίοι. Πλένονταν και δεν ξεφλούδιζαν τη βρομιά από πάνω τους. Μπορούσαν και θαύμαζαν τα ελληνικά αγάλματα και δεν τα έβλεπαν σαν πορνογραφικό υλικό, όπως οι αυνανιστές πρόγονοί τους.

Τέτοιου είδους «ήρωες» ένας λαός όχι μόνον δεν έχει λόγο να τους θυμάται, αλλά αντίθετα προσπαθεί να τους ξεχάσει. Οι Εβραίοι όμως δεν είναι συμβατικό έθνος και άρα και τα συμφέροντά του δεν είναι τέτοια. Οι Μακκα­βαίοι στην κυριολεξία «έσωσαν» το εβραϊκό έθνος. Το έθνος, που εκείνη τη στιγμή κινδύνευε να χαθεί, γιατί έχανε τη «συνέχειά» του. Τα νεαρά εβραιόπουλα εξελλη­νί­ζονταν και δεν ακολουθούσαν. Ο ελληνισμός ήταν για τον εβραϊσμό πιο επικίνδυνος από την πιο αφιλόξενη έρημο. Τα ελληνικά συγγράμματα ήταν πιο επικίνδυνα από το πιο δηλητηριασμένο νερό της ερήμου.

Οι Μακκαβαίοι με την προβοκάτσια τους έβαλαν το «ψωμί» τους μπροστά στους Μακεδόνες και αυτοί από την άγνοιά τους έβαλαν πάνω σ” αυτό το πολυπόθητο «βού­τυρο». Οι αγράμματοι προκάλεσαν την εχθρότητα των εξουσια­στών απέναντι στους μορφωμένους και εξελληνι­σμένους Εβραίους και τους συσπείρωσαν γύρω από την αγράμματη και θρησκόληπτη ηγεσία τους. Έχυσαν αίμα μακεδονικό, για να προκαλέσουν τα αντίποινα και άρα να προκαλέσουν αιμορραγία στον εβραϊκό κορμό. Αυτός ήταν ο στόχος τους. Στόχος τους δεν ήταν οι Μακεδόνες. Στόχος τους ήταν οι ανυπάκουοι Εβραίοι, που μέχρι τότε τους ξέφευγαν και μπορούσαν να «μαντρωθούν» μόνον υπό την απειλή των μακεδονικών όπλων.

Όλα αυτά τα εξασφάλισαν με μια απλή προβοκάτσια. Οι νεαροί Εβραίοι ξαφνικά μέσα σε έναν εξελληνισμένο κόσμο έπαψαν να είναι και οι ίδιοι Έλληνες. Έγιναν και πάλι Εβραίοι. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Να πάψουν να συνα­να­στρέφονται ξένους και κυρίως τους Έλληνες. Να πά­ψουν να υιοθετούν τις συνήθειές τους. Να πάψουν να πηγαίνουν στα γυμναστήρια, για να είναι όμοιοι με τους καχεκτικούς πατέρες τους. Να πάψουν να πλένονται, για να είναι όμοιοι με τους βρομύλους πατέρες τους. Να πάψουν να μιλάνε ελληνικά, για να καταλαβαίνουν μόνον τους αγράμματους πατέρες τους. Να πάψουν να μορφώ­νονται, για να μαθαίνουν την «αλήθεια» από τους ιερείς τους. Με λίγα λόγια να επιστρέψουν στον «πάγκο» του πατέρα. Οι Εβραίοι έπρεπε να βλέπουν μόνον τους συγ­γενείς και τους ιερείς τους ως δικούς τους ανθρώπους.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της προβοκάτσιας. Οι φίλοι και οι γνωστοί έπαψαν να τους εμπιστεύονται. Αυτό ήταν αμοιβαίο, εφόσον και αυτοί έπαψαν να τους εμπιστεύονται. Διχάστηκε ο κόσμος και τα μίση επανήλθαν ξανά στα επί­πεδ­α που ευνοούσαν τους «προστάτες». Με μια προβο­κάτσια έμπλεξαν τον λαό σε έναν ανταρτοπόλεμο της συμφοράς, ο οποίος μπορεί να μην απέδωσε συμβατικούς καρπούς για ένα έθνος, αλλά εξασφάλισε πιστούς στα ιερατεία. Ο ραβίνος και πάλι βρήκε νεκρούς να θάψει σαν μάρτυρες. Ο ραβίνος και πάλι βρήκε κλαμένους να παρη­γο­ρήσει. Ο ραβίνος και πάλι βρήκε διωκόμενους να κρύψει. Ο εβραϊσμός είχε «σωθεί». Από εκεί και πέρα «Businessasusual«. Ως εχθροί οι Μακεδόνες ήταν μια χαρά. «Καλύτεροι″ απ” ό,τι ήταν πριν την προβοκάτσια, γιατί ήταν πλέον εχθρικοί προς τους Εβραίους. Χρήσιμοι για το εβραϊκό έθνος όπως ήταν οι Ρωμαίοι, οι ναζιστές και όλοι οι ρατσιστές αυτού του κόσμου.

Αυτά όλα τα οποία περιγράφουμε μπορεί να φαίνονται παράξενα, αλλά δεν είναι. Ακόμα και στις μέρες μας συμβαίνουν, έστω και σε άλλες κλίμακες πολύ μικρότερες από αυτές των εθνών. Όλες οι ιδιόμορφες κοινωνικές ομάδες, που ασκούν εξουσία στα μέλη τους, με έναν ανάλογο τρόπο λειτουργούν. Απλά δεν φαίνονται. Ένας γύφτος, για παράδειγμα, λειτουργεί με ανάλογο τρόπο. Συνήθως κάνει τα αντίθετα από αυτά για τα οποία κλαίει και παραπονιέται. Κλαίει, για να δείξει σε κάποιους ότι έστω και στοιχειωδώς αγωνίζεται μέσα στην άδικη «κενωνία». Παραπονιέται διαρκώς, για να επωφεληθεί από τον πολιτισμό της υπόλοιπης κοινωνίας, μπας και τσιμπήσει κανένα «ψιλό» και όχι επειδή θέλει ν” αλλάξει. Δεν τον συμφέρει ν” αλλάξει.

Δεν τον συμφέρει να πάει το παιδί του σχολείο, γιατί σ” αυτήν την περίπτωση δεν θα πάει στα φανάρια να ζητιανέψει, για να του φέρει χρήματα να τα πιει στο καφενείο. Δεν τον συμφέρει να μορφωθεί αυτό το παιδί, γιατί δεν θα υπακούει στη «σοφία» του. Δεν τον συμφέρει να είναι καθαρό, γιατί χωρίς τη βρώμα δεν θα στιγμα­τίζεται και ως εκ τούτου δεν θα απομονώνεται μέσα στην κοινωνία. Δεν τον συμφέρει καν να είναι υγιές, γιατί μειώ­νεται η «απόδοσή» του στη ζητιανιά. Δεν τον συμφέρει να εκπολιτιστεί, γιατί αυτό θα καταστρέψει το γένος του. Θα τους βλέπει κι αυτό σαν γύφτους. Απλά πράγματα. Ο κάθε γύφτος κάνει από δέκα παιδιά, για να έχει δέκα διαφο­ρε­τικούς οικονομικούς «πόρους». Κάθε «φανάρι″, όπου αυτά ζητιανεύουν, γίνεται ένα «μαγαζί» του. Θα έκανε δέκα παι­διά, αν έπρεπε να δουλέψει ο ίδιος για να τα σπουδάσει;

Τα ακριβώς ανάλογα συμβαίνουν και με τους Εβραί­ους. Ακόμα και τα παράπονά τους για τον αντισιωνισμό είναι εκ του πονηρού. Δεν τους συμφέρει να μην υπάρχει αντισιωνισμός. Βγάζουν κέρδη από τον αντισιωνισμό. Το λειτουργικό αυτής της κοινωνίας το εφεύραν οι «ήρωες» Μακκαβαίοι. Τα απόλυτα και αξεπέραστα «πρότυπα» όλων των γύφτων. Έτσι έσωσαν τον εβραϊσμό και γι′ αυτό λατρεύονται σαν ήρωες. Χάρη σ” αυτούς έφτασαν όπως έφτασαν οι Εβραίοι στη σημερινή εποχή. Χάρη σ” αυτούς ζούσαν «όμορφα» σε τρισάθλια γκέτο. Έμεναν για χρόνια άπλυτοι, έστηναν πάγκους, προωθούσαν πόρνες, χαφιέ­διζαν τους λαούς επί αιώνες. Χάρη σ” αυτούς το έθνος αποκτούσε το «στίγμα», που δεν τους επέτρεπε να ενσωμα­τωθούν στις κοινωνίες που τους φιλοξενούσαν. «Άκμαζε» το έθνος επί αιώνες. Όποιος ήθελε χαφιέδες, δολο­φόνους, προβοκάτορες, μπορούσε να τους εξασφα­λίσει. Αρκεί να είχε χρήματα, για να πληρώσει τα «παιδιά» των Μακκαβαίων. Οι λαοί τους μισούσαν, μετατρέποντας τις κοινωνίες τους σε αφιλόξενες «έρημους», που έδιναν λόγο ύπαρξης στους διαδόχους των «οδοιπόρων» Μακ­καβαίων.

Τραγικό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος. Μερικοί αγράμματοι παρέσυραν στο λάθος τους μορφωμένους Έλληνες και Εβραίους της εποχής και τους παγίδευσαν θανάσιμα. Αυτό ήταν ένα λάθος, το οποίο το χρεώνονται εξ’ ολοκλήρου οι Μακεδόνες. Αν ήταν πονηροί οι Μακε­δόνες, δεν έπρεπε καν ν” ασχοληθούν μαζί τους. Ούτε καν να τους έβγαζαν από τον ναό. Να τους έστελναν ακόμα και προμήθειες, για να καθίσουν όσο θέλουν εκεί μέσα. Να τους έχουν μαζεμένους σε έναν χώρο. Να τους εξευ­τε­­λίσουν. Απέναντι σε προβοκάτορες μόνον με προβο­κάτσια μπορείς να απαντήσεις.

Αυτή η πονηριά έλειπε από τους Μακεδόνες, γιατί απλούστατα ήταν Έλληνες.

Οι Έλληνες δεν είναι πονηροί.

Οι Έλληνες εκφράζουν πάντα την ισχύ και αυτό τους καθι­στά αγαθούς.

Δεν γνωρίζουν την τέχνη της προβο­κάτσιας.

Δεν έχουν μάθει να τρώνε ψωμί με κλάματα σαν θύματα.

Όταν είναι ισχυροί, στέκονται στα πόδια τους και γελάνε.

Όταν είναι αδύναμοι, γονατίζουν και δεν σταμα­τούν να κλαίνε μέχρι να σηκωθούν.

Δεν έχουν μάθει να προο­δεύουν, παριστάνοντας τους κακομοίρηδες. Δεν έχουν μάθει να αισθάνονται ισχυροί στα γόνατα.

Αυτό το οποίο κάνουν μονίμως οι Εβραίοι.

Εκεί την «πάτησαν» οι Μακε­δόνες.

Είδαν τους Μακκαβαίους όρθιους και νόμισαν ότι έχουν μπροστά τους έναν εχθρό, που πρέπει να του επιτεθούν.

Δεν κατάλαβαν ότι αυτοί «σηκώθηκαν» όρθιοι, απλά για να ρίξουν και τους υπόλοιπους ομοεθνείς τους στα «γόνατα».

Δεν κατάλαβαν ότι οι «παράλυτοι″ σηκώθηκαν στιγμιαία, ποντάροντας στο ότι οι εξουσιαστές —αντι­δρώ­ντας ενστικτωδώς— θα τους ξαναρίξουν κάτω.

Οι Μακεδό­νες επιτέθηκαν στους έρποντες Μακκαβαίους και στην ουσία έκαναν ζημιά στους μόνους Εβραίους οι οποίοι λόγω του εξελληνισμού τους κατόρθωσαν να σταθούν στα πόδια τους.

Αυτό ήταν λάθος.

Γι′ αυτόν τον λόγο μιλάμε για έλλειψη πονηριάς από την πλευρά των Μακεδόνων.

Αντέδρασαν με λάθος τρόπο απέναντι σε εξειδικευμένους προβοκάτορες.

Δεν έκαναν αυτό που έπρεπε.

Μετά την προβοκάτσια των Μακκαβαίων έπρεπε να βάλουν πάγκους έξω από τον ναό και να κόβουν εισιτήρια για όποιον θέλει να δει «ζωντανά» τα «απώτατα» όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Να οργανώνουν «χάπενινγκ» με καλλίγραμμες κοπέλες.

Ήταν θέμα χρόνου να τους τελειώσουν.

Από πανούκλα θα πέθαιναν οι βρομιάρηδες.

Με αυνανισμό θα γέμιζαν τις ώρες τους.

Γι′ αυτόν τον λόγο μιλάμε για αντισυμβατικότητα.

Αν οι Εβραίοι ήταν συμβατικό έθνος, οι μεγαλύτεροι ήρωές του θα ήταν οι Εβραίοι που ίδρυσαν το Ισραήλ το 1948.

Πρώτος ο Μωυσής, που τους παρέδωσε εκείνο το μέρος ως «Γη της Επαγγελίας» και δεύτεροι αυτοί που χιλιάδες χρόνια μετά το ανέκτησαν για λογαριασμό του έθνους.

Ενδιάμεσα δεν μπορούν να υπάρχουν ήρωες σε εθνικό επίπεδο. Ήρωες, που να τρέχουν κλαίγοντας με τους πάγκους τους στους ώμους για να σωθούν, δεν υπάρχουν.

Ήρωες, κρυβόμενοι σε λαγούμια και υπονόμους, δεν υπάρχουν.

Άρα για τους Εβραίους η εθνική τους «επιτυχία» ήταν διαφορετική από αυτήν που αντιλαμβάνονται ως τέτοια τα υπόλοιπα έθνη.

Γι′ αυτούς επιτυχία είναι να επιβιώνουν και να προοδεύουν με τους πάγκους.

Επιτυχία τους είναι να τρώνε «παντεσπάνι″, έστω και στα γόνατα.

Ακόμα και η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ δεν αποτελεί ξεχωριστή εθνική επιτυχία γι′ αυτούς.

Δεν την γιορτάζουν ως τέτοια. Είναι ένα ακόμα εθνικό «πρότζεκτ», που ενισχύει τα συμφέροντα του εβραϊσμού παγκοσμίως.

Για κάποιους Εβραίους το κράτος του Ισραήλ δεν σημαίνει τίποτε σημαντικό και γι′ αυτόν τον λόγο δεν υπάρχει στο εορτολόγιό τους με την ανάλογη έκταση.

Για όλους όμως τους Εβραίους ανεξαιρέτως οι Μακκαβαίοι είναι οι εθνικοί ήρωες.

Στο κράτος του Ισραήλ «διαπρέπουν» οι κάθε λογής Μακάμπι.

Το έθνος προοδεύει όπως αποφάσισαν εκείνοι οι Μακκαβαίοι και απλά το Ισραήλ είναι μέρος αυτής της προόδου και όχι το θεμέλιό της, όπως θα ήταν για ένα συμβατικό έθνος.

Βλέποντας λοιπόν ο αναγνώστης όλα αυτά, καταλα­βαίνει τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο.

Εχθρός τους είναι η Μακε­δονία και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει.

Εχθρός τους είναι ο ελληνισμός, που απειλεί μόνιμα το εβραϊκό έθνος και καθιστά τον αγώνα των Μακκαβαίων παντοτινά επίκαι­ρο.

Όταν γνωρίζεις ποιος είναι ο εχθρός τους, μπορείς να καταλάβεις και ποιοι είναι οι «σωστοί» Εβραίοι με βάση τα πρότυπά τους.

Με βάση τα πρότυπα που για οκτώ ημέρες κάθε χρόνο θα τους υπενθυμίζονται.

Με βάση τα μνημόσυνα των «σωστών» Εβραίων, που για οκτώ ημέρες θα υπενθυμίζονται στους υπολοίπους.

«Σωστός» Εβραίος είναι ο Ιωσήφ «Τίτο», που έβαλε τα «θεμέλια», για να κάνει ζημιά στη Μακεδονία.

«Σωστός» Εβραίος είναι ο Μπεναρόγια, που δημιούργησε το μετέ­πειτα ΚΚΕ ως μοχλό πρόκλησης έντασης στη Μακεδονία.

«Σωστός» Εβραίος είναι ο Κίσινγκερ, που έκανε ζημιά στον ελληνισμό με την Κύπρο.

«Σωστός» Εβραίος είναι ο Νίμιτς, που παριστάνει τον διαπραγματευτή, για να εξασφαλίσει τα εβραϊκά συμφέροντα εις βάρος των εχθρών του.

«Σωστός» Εβραίος είναι ο Σόρος, που χρηματοδοτεί τον κάθε πιθανό ή απίθανο παράγοντα, που μπορεί να κάνει κακό στη Μακεδονία.

«Σωστός» Εβραίος είναι ο Γιωργάκης, που, ως υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, αναγνώρισε «ίχνη» μακεδονικού έθνους στη σημερινή Ελλάδα.

Όλοι αυτοί είναι «σωστοί» όχι μόνον γιατί πρόσφεραν κέρδη στο έθνος τους, αλλά γιατί δεν ξέχασαν να κάνουν ζημιά και στους εχθρούς του.

Όλοι αυτοί «τιμούνται″ στη Χανουκά, γιατί είναι γνήσιοι «Μακκαβαίοι″.