ΑΙΩΝ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ
«…………..Και ει τις ούτω τόν αιώνα λέγοιζωήν άπειρον ήδη τω πάσαν είναι και μηδέν αναλίσκειναυτής τω μη παραληλυθέναι μηδ’ αυ μέλλειν – ήδη γαρ ουκαν είη πάσα – εγγύς αν είη του ορίζεσθαι….»
«……Και εάν ήθελε κάποιος, έτσι να ορίζει την αιωνιότητα,
ως την άπειρον ζωήν, η οποία είναι πάντα σε πληρότητα και δεν αναλίσκεται,
χωρίς να έχει παρελθόν ούτε μέλλον – διότι έτσι
δεν θα ήταν πλήρης – πολύ κοντά θα ευρίσκετο στον πραγματικό ορισμό της….»
(Πλωτίνου: Περί Αιώνος και Χρόνου, 5, 25~28)
Άχρονος και ως εκ τούτου «αΐδιος» η Αιωνιότης, παραμένει σταθερά και αμετάβλητος και δύναται να ταυτισθεί ή να θεωρηθή ως η απόλυτος ιδιότης της Αρχικής Αιτίας των πάντων, του «Αεί Όντος», του «Ανωτάτου Ενός». Έτσι, και επειδή δεν σχετίζεται με το «πρότερον» και το «ύστερον», υπάρχει ως ουσία και ζωή άφθαρτος και διαρκής και η φύσις της μένει πάντα πέριξ και εντός του «Ενός». Ο Πλάτων χαρακτηρίζει την Αιωνιότητα, ως παραμένουσα πάντα στο Έν, λέγοντας στον διάλογον «Τίμαιος»: «Μένοντος Αιώνος εν Ενί».
Εκπεσών της Αιωνιότητος, ο Χρόνος και εικόνα αυτής, είναι κατά τον Πλωτίνον η μεταβατική κίνησις της ζωής της Ψυχής σε διάφορες εναλλασσόμενες καταστάσεις. Μεριστής του αισθητού κόσμου, εδέσμευσε την Ψυχήν και την ενέργειάν της σε μίαν ατέρμονην ακολουθίαν γεγονότων του μεταβαλλόμενου ψυχικού βίου. Εγεννήθη λοιπόν ταυτόχρονα με την δημιουργίαν του αισθητού κόσμου, έκπτωτος και είδωλον της Αιωνιότητος, ακολουθώντας την Ψυχήν στην πτώσιν της από τον νοητόν κόσμον στον κόσμον των αισθήσεων.
Κάνω την σκέψιν ότι εδώ ίσως ευρίσκει την εξήγησίν του ο Μύθος της καταπόσεως των τέκνων του Κρόνου. Διότι ο Κρόνος – Χρόνος δεσμεύει εντός του κάθε οντότητα εν τη γενέσει της από την Ροήν της δημιουργίας.
Ακόμη και οι θεοί ως οντότητες δεν απέφυγαν αυτήν την δέσμευσιν κατά την εμφάνισίν τους στον κόσμον, με την διαφοράν όμως ότι αυτοί εδυνήθησαν να απαλλαγούν από την επιρροήν του.
Ο μόνος ο οποίος έμεινε εκτός της επενεργείας του Χρόνου, ευρισκόμενος εις τον αισθητόν κόσμον, ήταν ο Ζεύς, ο οποίος είναι η μόνη Οντότης, η οποία ημπορεί να μετέχει ταυτόχρονα και στους δύο κόσμους, νοητόν και αισθητόν, με αμείωτες και αναλλοίωτες εξ αρχής τις ιδιότητες του αϊδίου και της πληρότητας εκ του Όλου.
13/9/2014
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)
ως την άπειρον ζωήν, η οποία είναι πάντα σε πληρότητα και δεν αναλίσκεται,
χωρίς να έχει παρελθόν ούτε μέλλον – διότι έτσι
δεν θα ήταν πλήρης – πολύ κοντά θα ευρίσκετο στον πραγματικό ορισμό της….»
(Πλωτίνου: Περί Αιώνος και Χρόνου, 5, 25~28)
Άχρονος και ως εκ τούτου «αΐδιος» η Αιωνιότης, παραμένει σταθερά και αμετάβλητος και δύναται να ταυτισθεί ή να θεωρηθή ως η απόλυτος ιδιότης της Αρχικής Αιτίας των πάντων, του «Αεί Όντος», του «Ανωτάτου Ενός». Έτσι, και επειδή δεν σχετίζεται με το «πρότερον» και το «ύστερον», υπάρχει ως ουσία και ζωή άφθαρτος και διαρκής και η φύσις της μένει πάντα πέριξ και εντός του «Ενός». Ο Πλάτων χαρακτηρίζει την Αιωνιότητα, ως παραμένουσα πάντα στο Έν, λέγοντας στον διάλογον «Τίμαιος»: «Μένοντος Αιώνος εν Ενί».
Εκπεσών της Αιωνιότητος, ο Χρόνος και εικόνα αυτής, είναι κατά τον Πλωτίνον η μεταβατική κίνησις της ζωής της Ψυχής σε διάφορες εναλλασσόμενες καταστάσεις. Μεριστής του αισθητού κόσμου, εδέσμευσε την Ψυχήν και την ενέργειάν της σε μίαν ατέρμονην ακολουθίαν γεγονότων του μεταβαλλόμενου ψυχικού βίου. Εγεννήθη λοιπόν ταυτόχρονα με την δημιουργίαν του αισθητού κόσμου, έκπτωτος και είδωλον της Αιωνιότητος, ακολουθώντας την Ψυχήν στην πτώσιν της από τον νοητόν κόσμον στον κόσμον των αισθήσεων.
Κάνω την σκέψιν ότι εδώ ίσως ευρίσκει την εξήγησίν του ο Μύθος της καταπόσεως των τέκνων του Κρόνου. Διότι ο Κρόνος – Χρόνος δεσμεύει εντός του κάθε οντότητα εν τη γενέσει της από την Ροήν της δημιουργίας.
Ακόμη και οι θεοί ως οντότητες δεν απέφυγαν αυτήν την δέσμευσιν κατά την εμφάνισίν τους στον κόσμον, με την διαφοράν όμως ότι αυτοί εδυνήθησαν να απαλλαγούν από την επιρροήν του.
Ο μόνος ο οποίος έμεινε εκτός της επενεργείας του Χρόνου, ευρισκόμενος εις τον αισθητόν κόσμον, ήταν ο Ζεύς, ο οποίος είναι η μόνη Οντότης, η οποία ημπορεί να μετέχει ταυτόχρονα και στους δύο κόσμους, νοητόν και αισθητόν, με αμείωτες και αναλλοίωτες εξ αρχής τις ιδιότητες του αϊδίου και της πληρότητας εκ του Όλου.
13/9/2014
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου